Θ’ αναρωτιέται κανείς και δικαίως, τί έχει να γράψει ένας νευρολόγος σε μία στήλη αυτής της ιστοσελίδας. Πράγματι, ένας γυναικολόγος, ένας ψυχίατρος ίσως, αλλά ο νευρολόγος τί θα είχε να γράψει;
το μόνο πού έχω να καταθέσω είναι κάποιες προσωπικές εμπειρίες, από ασθενείς μου. Αλλά τί σχέση μπορεί να έχουν οι ασθενείς ενός νευρολόγου με την κύηση ή με τη διακοπή κύησης;
Τον νευρολόγο, συχνά, επισκέπτονται ασθενείς με κεφαλαλγίες, ιλίγγους, αίσθημα ζάλης, άγχος, έντονο stress, ευσυγκινησία, εύκολη στενοχώρια, διαταραχές ύπνου, εφιάλτες.
Είναι σημαντικό στη διαγνωστική προσέγγιση, ο Ιατρός να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον για τον ασθενή, εν προκειμένω την ασθενή, να πάρει ένα λεπτομερές ιστορικό, που θ’ αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διάγνωση, και να μην αρκεστεί μόνο στην κλινική εξέταση, τις εργαστηριακές εξετάσεις και την εμπειρία του.
Προ ετών, ρώτησα μία ασθενή μου, ηλικίας γύρω στα 35, με κεφαλαλγίες τάσεως και αρνητική την νευρολογική εξέταση και τον πλήρη εργαστηριακό έλεγχο, αν έχει προβλήματα με τον ύπνος της (αν κοιμάται καλά). Ως γνωστό, όταν κάποιος δεν κοιμάται καλά, την επόμενη ημέρα, εκτός του ότι μπορεί να είναι άκεφος και κουρασμένος, συχνά αναφέρει δυσκολία στη συγκέντρωση και την εργασία του, κεφαλαλγίες, επεισόδια ζάλης, ακόμα και λιποθυμικά επεισόδια μπορεί να του συμβούν, αν οι διαταραχές ύπνου χρονίζουν. Ρώτησα, λοιπόν, την ασθενή μου για τον ύπνο της και με εξέπληξε με την απάντησή της.
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί για πολλά βράδια, επειδή κάθε βράδυ έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη. Μου εξήγησε, ότι είχε προηγηθεί μία διακοπή κύησης και έκτοτε, κάθε βράδυ, έβλεπε ένα μωρό (το μωρό της), να χάνεται σ’ ένα απύθμενο πηγάδι και να της φωνάζει: «Μαμά, μη μ’ αφήνεις»! Η συγκεκριμένη ασθενής είχε πληγωθεί πολύ από αυτό το γεγονός (της έκτρωσης) και η ζωή της, κυριολεκτικά, είχε αλλάξει δραματικά.
Μία άλλη ασθενής, γύρω στα 60, που μ’ επισκέφθηκε για κεφαλαλγίες και άτυπες αιμωδίες, έντονο άγχος και κατάθλιψη, μου ανέφερε με πολλή θλίψη ότι είχε προβεί σε μία έκτρωση. Τα ψυχολογικά της προβλήματα, ξεκίνησαν όταν γέννησε το επόμενο παιδί της, πού δεν μπορούσε (ψυχολογικά) να το θηλάσει, γιατί εκείνη την ώρα σκεπτόταν και θυμόταν το παιδί που «έχασε».
Προ μηνών, μία αρκετά μεγαλύτερη, σε ηλικία, ασθενής, γύρω στα 75, μ’ επισκέφθηκε, λόγω κεφαλαλγιών και επεισοδίων ζάλης. Ρωτώντας την για το γυναικολογικό της ιστορικό, μου αποκάλυψε ότι είχε κάνει πολλές εκτρώσεις. Στη συζήτηση μου μίλησε για 17 εκτρώσεις, αλλά έδειχνε σαν να μην είχε καταλάβει τις πράξεις της, ούτε συμμεριζόταν ότι μπορεί να συσχετίζονται τα συμπτώματά της με το γυναικολογικό της ιστορικό. Τη ρώτησα, αν σ’ αυτά τα παιδιά πού χάθηκαν, ήταν κι ο γιός της, πού του είχε αδυναμία, τί θα έκανε, και ένιωσε μία μεγάλη συντριβή. Όταν τη ρώτησα επίσης, πως θα αισθανόταν, αν άκουγε στις ειδήσεις ότι σκοτώθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα 17 παιδιά πού πήγαιναν σχολική εκδρομή, έδειξε ότι συγκλονίστηκε.
Βέβαια, ο ρόλος του νευρολόγου δεν είναι να συγκλονιστεί η ασθενής, αλλά να θεραπευτεί. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η θεραπεία δεν είναι αναλγητικά, αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά ή υπνωτικά, πού μπορεί για ένα μικρό διάστημα να απαλύνουν τα συμπτώματα ή, καλύτερα, να κουκουλώσουν το πρόβλημα. Η πραγματική θεραπεία είναι να νιώσει η ασθενής την ανάγκη της μετάνοιας και ν’ αναζητήσει τη συγχώρεση από το Θεό, μέσω του πνευματικού. Η ελπίδα και η πεποίθηση της συγχώρεσης είναι που απαλύνει τις πληγές πού αφήνει μία έκτρωση και τις αναφέρουμε συνοπτικά ως μετεκτρωτικό σύνδρομο.
Καλύτερα, πάντως, να μην μπει μία γυναίκα στο φαύλο κύκλο του μετεκτρωτικού συνδρόμου, αποφεύγοντας την άμβλωση, δίνοντας την ευκαιρία στο παιδάκι της να δει το φως της ζωής και να μην υποκύψει σε πιέσεις συγγενών, της κοινωνίας, ενοχές ή φόβους.
Θυμάμαι, προ ετών, την περίπτωση μίας ασθενούς μου, με σκλήρυνση κατά πλάκας υπό θεραπεία με Ιντερφερόνη–Β, μητέρα ήδη δύο παιδιών, η οποία βρέθηκε στα επείγοντα ενός νοσοκομείου με εμετούς και διαγνώσθηκε ότι ήταν έγκυος. Λίγες ημέρες μετά, μου ζήτησε τηλεφωνικά ένα έκτακτο ραντεβού. Έτσι κι έγινε.
Μ’ ενημέρωσε, ότι από τον φόβο της, μήπως έχει πάθει κάτι το παιδί από τη θεραπεία της, την επόμενη ημέρα θα επισκεπτόταν τη γυναικολόγο της για απόξεση. Συζητήσαμε αρκετά περί του θέματος, ότι δεν είχε σοβαρές πιθανότητες να γεννήσει ένα άρρωστο παιδί, πήρε θάρρος και «κράτησε» το παιδάκι της. Και ω του θαύματος! το παιδάκι της αυτό, το 3ο της, είναι το πιο υγιές και χαριτωμένο από τα τρία. Και τι τραγική, παρολίγον, ειρωνεία! Προ ολίγων ημερών (Οκτώβριος 2019) η θεραπεία της πολλαπλής σκλήρυνσης με Ιντερφερόνη–Β πήρε ένδειξη και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Θα μπορούσε η ασθενής αυτή να έχει χάσει αυτό το χαριτωμένο παιδάκι...!
Ένα έμβρυο, ένα κύημα, ένα νεογνό, ένα βρέφος, ένα παιδί είναι ο άνθρωπος πού εμπιστεύεται ο Θεός στους γονείς του (πού τούς αναδεικνύει σε συνδημιουργούς) και πού, αν θέλει ο Θεός – και το αφήσουν οι γονείς του να ζήσει –, μπορεί να μεγαλουργήσει, μπορεί να γράψει ιστορία, μπορεί ν’ αλλάξει την ιστορία...!
Α.Τ., Νευρολόγος
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
