Από τα φοιτητικά μου χρόνια προσπαθώ, μεταξύ άλλων, ένα πράγμα. Να μην συγχέω τα θέματα πίστεως με ζητήματα επιστήμης.

Να μην τα αναλύω προσπαθώντας να αποδείξω τα αναπόδεικτα και να τα τεκμηριώσω με επιστημονικές πρακτικές. Είναι και ανώφελο και εσφαλμένο.

Διότι το υπέρλογο της πίστεως δεν εμπίπτει στο πλαίσιο της λογικής του πειράματος.

Άλλωστε η ομολογία της πίστεως αποκαλύπτεται κυρίως με το παράδειγμα μας και τη ζωή μας και όχι με τα λόγια μας.

Για τον Ορθόδοξο Χριστιανό μέσα στο Άγιο Ποτήριο βρίσκεται η Ζωή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Για όλους τους άλλους άρτος και οίνος. Τι σημαίνει αυτό;

Αν το πάμε στο εργαστήριο θα επιβεβαιωθεί ότι όντως άρτος και οίνος είναι κι όχι αίμα και σώμα ανθρώπινο.

Άρα για την Πολιτεία ένας ενοριακός ναός είναι απλά ο χώρος συνάθροισης ανθρώπων που μερικοί από αυτούς κοινωνούν από κοινό ποτήριο με το ίδιο κουτάλι. Τέλος.

Πάμε τώρα στην ανάλυση.

Ένας μη ελεγμένος ασθενής ή φορέας του CoViD-19 που χρησιμοποιεί τα μέσα μεταφοράς σε ώρα αιχμής δεν είναι δημόσιος κίνδυνος; Είναι. Άρα κόβονται οι δημόσιες συγκοινωνίες. Ένας ασθενής φούρναρης που ζυμώνει και πουλά ψωμί δεν είναι δημόσιος κίνδυνος; Είναι.

Ένας που φτιάχνει καφέ και τον δίνει σε εκατοντάδες ανθρώπους καθημερινά απλά κλείνοντας το πλαστικό καπάκι ή πιάνοντας το καλαμάκι δεν είναι δημόσιος κίνδυνος; Είναι.

Ενας ταμίας σε σούπερ μάρκετ; Είναι. Που θέλω να καταλήξω.

Αν φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία τον εκκλησιασμό τότε θα πρέπει να κλείσουν όλα.

Μέχρι τότε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα είναι εκ του πονηρού.

Διότι ο Θεός μας έδωσε και κοινό νου και γνώση και η Ιερά Σύνοδος είπε το αυτονόητο.

Τηρούμε τους κανόνες προσωπικής υγιεινής αλλά και καθαριότητας των ναών όπως σε κάθε χώρο συνάθροισης πολλών ανθρώπων και δεν προσερχόμαστε για εκκλησιασμό όντας ασθενείς.

Τώρα από τα λίγα που ξέρω η μετάδοση ασθενειών από τη Θεία Κοινωνία αν συνέβαινε τότε θα είχαμε αφανιστεί εμείς οι Ορθόδοξοι.

Προς θλίψη των υπολοίπων, ζούμε. Κι αυτό διότι από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας οι χριστιανοί ήταν αυτοί που περιέθαλπταν και φυσικά κοινωνούσαν όχι απλά τους ασθενείς αλλά και εκείνους που οι τότε κοινωνίες είχαν εγκαταλείψει ή θέσει στο περιθώριο.

Οι φυματικοί στα σανατόρια ανάμεσα τους ο άγιος Παΐσιος, οι λεπροί στη Χίο που τους κοινωνούσε ο άγιος Άνθιμος και μετά στην Αθήνα ο γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης.
Οι τόσοι και τόσοι άγνωστοι ασθενείς και φορείς του AIDS (όποιος πει ότι δεν μεταδίδεται o ιός του AIDS με το σάλιο δε γνωρίζει αν υπάρχει ανοιχτή πληγή στο στόμα του άλλου και επίσης αν αξιολογείται με αντιικες ιδιότητες το σάλιο όπως επιχειρηματολογούν τότε να υποθέσω είμαστε ΟΚ;) και πολλοί άλλοι ασθενείς λοιμωδών νοσημάτων.

Τελευταίο παράδειγμα ο πατέρας Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος στη Σιέρα Λεόνε που κοινωνούσε ασθενείς με Έμπολα. Ζει και βασιλεύει.

Το θαύμα υπήρχε υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει από τη στιγμή που παρέδωσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ο ίδιος ο Χριστός.

Όσοι λιθοβολούν την Εκκλησία θα το κάνουν ακόμα και νεκρό να δουν να ανασταίνεται.

Αγνοούν όμως κάτι. Η Εκκλησία δε ζει στους ναούς.

Επιβίωσε διωγμών, ρίζωσε στις κατακόμβες κι άνθησε στα παγωμένα Γκουλάγκ.

Κάθε περαιτέρω ανάλυση είναι και μάταιη και ανώφελη.

Πηγή: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily