Με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα για τη χρήση συστημάτων επιτήρησης με τη λήψη ή καταγραφή ήχου ή εικόνας σε δημόσιους χώρους που υπέγραψε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και με το οποίο θεσπίζονται οι ειδικότεροι κανόνες για την εγκατάσταση και λειτουργία σε δημόσιους χώρους συστημάτων λήψης ή καταγραφής ήχου ή εικόνας, μου γεννήθηκαν ορισμένες σκέψεις για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας και των ανθρώπων.
Μάσκα, περιστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων, αστυνομικά πρόστιμα, κρατικός αυταρχισμός, παρακολούθηση, έλεγχος, επιτήρηση πολιτών με προηγμένα συστήματα ψηφιακής τεχνολογίας, σάρωση αναγνώρισης προσώπων, μαζική και συνεχής τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, μηχανισμοί προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, σηματοδοτούν πλέον με εκκωφαντικό τρόπο, εν μέσω τεχνητής πανδημίας και μαζικής υστερίας, την οριστική απώλεια των ατομικών και δημοκρατικών ελευθεριών και το πέρασμα σε μια δυστοπική-οργουελική κοινωνία η οποία θα χαρακτηρίζεται από τον έλεγχο και την παρακολούθηση των ανθρώπων μέσω των εφαρμογών υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας. Η κοινωνία μας ήδη μετασχηματίζεται προς το χειρότερο, το Κράτος με την πειθώ της Δύναμης χειραγωγεί τους πολίτες, ο φόβος κυριαρχεί, η δημοκρατία υποχωρεί. Οι άνθρωποι παραζαλισμένοι από τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό και χωρίς να επενδύσουν ποτέ στην καλλιέργεια πνευματικών αντιστάσεων γιατί τις θεωρούσαν περιττές και ανώφελες σε ένα «Κράτος Δικαίου», ευρισκόμενοι πλέον σε «κατάσταση σοκ» εμφανίζονται ολοένα και προθυμότεροι να απεμπολήσουν τις προσωπικές τους ελευθερίες προκειμένου να διατηρήσουν το ίδιο βιοτικό επίπεδο ζωής. Όπως όμως έχει προσφυώς ειπωθεί, άνθρωποι που θυσιάζουν την ελευθερία τους για χάριν της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε την ελευθερία, ούτε την ασφάλεια [Βενιαμίν Φραγκλίνος]. Ίσως δεν είναι μακριά η εποχή, μάλλον είναι πιο κοντά από όσο πιστεύουμε, ίσως μέχρι το 2030, όπου και εμείς θα επαναλαμβάνουμε το τρίπτυχο του Υπουργείου Αληθείας της εφιαλτικής Οργουελικής Κοινωνίας, «ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη». Ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η «πανδημία» του κορωνοϊού αξιοποιείται στο έπακρο από τους νεοταξίτες, ως πρώτης τάξεως ευκαιρία (αν δεν είναι αυτοί οι ίδιοι που την σχεδίασαν και την μεθόδευσαν, όπως τούτο πλέον προκύπτει ως σοβαρή πιθανότητα από το περίφημο EVENT 201 που έλαβε χώρα στις Η.Π.Α τον Οκτώβριο 2019, όταν έγινε δηλαδή μια προσομοίωση μεγάλης κλίμακας βασισμένη στο σενάριο αντιμετώπισης μιας πιθανής παγκόσμιας πανδημίας) για τον μετασχηματισμό του κόσμου, με την σταδιακή κατάργηση των ατομικών ελευθεριών και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, ολοκληρωτικής, τυραννικής και απάνθρωπης. Η αγάπη, η καλοσύνη, η κοινωνική αλληλεγγύη, η μέριμνα και το ενδιαφέρον για τον πλησίον συνεχώς θα απωθούνται από τους κανόνες της κοινωνικής αποστασιοποίησης, το χαμόγελο θα χαθεί μέσα στην υποχρεωτικότητα της χρήσης της μάσκας, οι χειραψίες σταδιακά θα εκλείψουν, ο διπλανός θα αντιμετωπίζεται καχύποπτα και με δυσπιστία και πολλές φορές ίσως και με θυμό, ως εν δυνάμει φορέας ενός «φονικού» ιού. Ό,τι κακό και άσχημο θα μας συμβαίνει, θα το χρεώνουμε στον διπλανό μας. Η κοινωνική αποστασιοποίηση θα γεννήσει την κοινωνική αντιπάθεια. Και θα μονολογούν όσοι ακόμα διατηρούν ψήγματα ελεύθερης σκέψης «πώς μας κατάντησαν…»
Ο διπλανός μας, αντί να είναι τον θεωρούμε φίλο, συνοδοιπόρο και βοηθό μας, θα τον αντιμετωπίζουμε ως εχθρό και αντίπαλο μας. Θα τον αποφεύγουμε. Από την κοινωνική αποστασιοποίηση θα διολισθήσουμε στον κοινωνικό αποκλεισμό των άλλων και στον προσωπικό μας αυτοεγκλεισμό. Θα κλεινόμαστε ακόμη περισσότερο στον εαυτό μας. Θα βυθιζόμαστε στην προσωπική μας θλίψη και στεναχώρια. Θα παύσουμε να μοιραζόμαστε κοινές στιγμές και μνήμες του παρελθόντος. Σιγά-σιγά θα ξεχάσουμε πώς ζούσαμε, πώς εργαζόμασταν, πώς διασκεδάζαμε, πώς παντρευόμασταν, πως ερωτευόμασταν. Θα επέλθει η ΛΗΘΗ που θα σκεπάσει τα πάντα και θα εξαφανίσει το ΧΘΕΣ. Ο άνθρωπος πρέπει “να αναμορφωθεί”. Και η αναμόρφωση μιας κοινωνίας πάντα ξεκινάει από τις μικρές ηλικίες, από τα παιδιά που είναι εύπλαστα και δεν προβάλλουν αντίσταση γιατί δεν έχουν συγκριτικές εικόνες και μνήμη του παρελθόντος, τα οποία φιλοδοξούν να γίνουν οι αυριανοί πολίτες αυτού του κόσμου. Και ήδη έχει τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο «αναμόρφωσης» των παιδιών. Παιδιά μικρά μόλις τεσσάρων ετών θα φορούν την μάσκα όχι για λόγους προστασίας της προσωπικής τους υγείας αλλά «για λόγους εξοικείωσης και εκπαίδευσης», όπως με απύθμενο θράσος δήλωσε ο εθνικός μας επιδημιολόγος. Για ποιον λόγο να υπάρχει εξοικείωση των νηπίων με την μάσκα, αν δεν υφίσταται ήδη ως ανομολόγητος σκοπός και στόχος η μακροχρόνια υποχρεωτική εφαρμογή και χρήση της; Γιατί επιδιώκουν η χρήση της μάσκας να γίνει βίωμα μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία και σύντομα να αποτελέσει «ρουτίνα παιδείας» όπως αναίσχυντα προπαγανδίζουν; Αντιστοίχως η κοινωνικοποίηση των παιδιών δεν θα έπρεπε να αποτελεί μέριμνα και φροντίδα της Πολιτείας μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία; Πως θα συντελεστεί η κοινωνικοποίηση των παιδιών, όταν συνεχώς οι εκπαιδευτικοί θα φωνάζουν στα έρμα παιδάκια «Μην ακουμπάς!», «Μην δανείζεις τα πράγματα σου!», «Μην αγκαλιάζεις!». «Μην βγάζεις την μάσκα σου!». Ποιος είναι αυτός που δεν αντιλαμβάνεται ότι υπό αυτές τις συνθήκες «υγειονομικής τυραννίας» το σχολείο απονεκρώνεται; Το κτήριο του σχολείου μπορεί τυπικά να υφίσταται, αλλά θα απουσιάζει το γέλιο, το χαμόγελο, το τραγούδι, η αγκαλιά και η φασαρία που κάνουν τα παιδιά. Τι θόρυβο μπορούν να προκαλέσουν μασκοφορεμένα παιδιά; Το σχολείο θα απωλέσει την ψυχή του. Σχολείο χωρίς παιδικά τιτιβίσματα είναι ένα νεκρό σχολείο. Να μην κοροϊδευόμαστε. Τι νόημα έχει η συμμετοχή σε ένα τέτοιο σχολείο; Παιδιά που όταν γίνουν έφηβοι 14 ετών, θα έχουν ξεχάσει να χαμογελούν, θα αντιμετωπίζουν ως ακατανόητη ενέργεια το σφίξιμο των χεριών, θα γουρλώνουν τα μάτια τους με προφανή κατάπληξη αν βλέπουν ανθρώπους μεγαλύτερους στην ηλικία να ανταλλάσουν φιλικό ασπασμό, που ίσως θα διερωτώνται «πώς είναι να κυκλοφορείς έξω χωρίς μάσκα». Η μάσκα θα εξελιχθεί στην προσωπική τους φυλακή, ενώ τα ίδια θα νομίζουν ότι είναι το απαραίτητο αξεσουάρ της βραδινής τους εξόδου.
Ο σημερινός κόσμος μαζί με τα κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα βρίσκεται «στην επιθανάτια κλίνη» αργοπεθαίνοντας και εν τέλει θα σβήσει για να αναδυθεί στην θέση του ένας καινούριος, όχι θαυμαστός, αλλά ένας ολοκληρωτικός, τυραννικός κόσμος. Εικόνες του παρελθόντος δεν θα υπάρχουν, θα έχουν εξαλειφθεί από την συλλογική μνήμη των παιδιών. Τα παιδιά δεν θα γνωρίσουν ποτέ, ούτε θα τους μιλήσει ποτέ κανείς για τον «παλαιό» κόσμο. Τα παιδιά θα «εκπαιδευτούν», ώστε να αντιμετωπίζουν ως «φυσική κατάσταση» να υπάρχουν παντού οθόνες τηλεοράσεως που θα κατασκοπεύουν την παραμικρή κίνηση και έκφραση, να αναφέρουν με sms τον τόπο του προορισμού τους, να ερωτοτροπούν με χρήση web κάμερας, να θεωρούν ως πραγματική την εικονική ζωή. Η εικονικότητα θα απορροφήσει την πραγματικότητα. Η εικονικότητα θα είναι η νέα πραγματικότητα. Φόβος, έλεγχος, συνεχής παρακολούθηση, στέρηση υλικών αγαθών, νόθευση της αλήθειας θα αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νέας μετασχηματισμένης δυστοπικής κοινωνίας. Παντού θα επικρατεί αποχαύνωση και τα ανθρώπινα όντα θα συμπεριφέρονται σαν ρομπότ. Τα πάντα θα ελέγχονται και θα κατευθύνονται. Νότα ή χαραμάδα αισιοδοξίας, προσωπικής ελευθερίας και αντίστασης δεν θα φαίνεται από πουθενά. Και πώς άλλωστε να υπάρξει, αφού τα παιδιά μας, το επαναστατικό και ασυμβίβαστο κομμάτι της κοινωνίας, θα έχουν «εκπαιδευθεί κατάλληλα» ώστε να θεωρούν ότι «ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη». Πρέπει άμεσα να αναπτυχθεί στην κοινωνία ένα αγωνιστικό φρόνημα αντίστασης και ανατροπής των τετελεσμένων. Στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις πλατείες οι άνθρωποι θα πρέπει να επικοινωνούν, να συνεργάζονται, να ανταλλάσουν ιδέες, γνώμες και προτάσεις. Στην επιβαλλόμενη από το κράτος κοινωνική αποστασιοποίηση να αντιτάξουμε την κοινωνική ευαισθητοποίηση και μέριμνα. Να δημιουργηθούν συντροφιές προσώπων και δίκτυα αλληλοϋποστήριξης. Για να αποτραπεί αυτό το δυσοίωνο μέλλον απαιτείται η εγρήγορση και η αφύπνιση των γονέων. Οι γονείς με πλήρη συναίσθηση του γονεϊκού τους ρόλου και λειτουργήματος, καλούνται να αποκτήσουν αποφασιστική συμμετοχή στην ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών τους, μεταβάλλοντας τα σπίτια τους στα νέα «κρυφά σχολειά» που θα υποκαταστήσουν «τα υγειονομικά σχολεία» ώστε να ακυρώσουν την «εκπαιδευτική αναμόρφωση» που σχεδιάζεται. Με αυτόν τον τρόπο οι γονείς θα χαίρονται ότι μεγάλωσαν ελεύθερους και υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους που θα αντιστέκονται στον φόβο και σε κάθε απόπειρα χειραγώγησης τους.
«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
Σημείωση: Ο τίτλος και η ακροτελεύτια φράση του παρόντος κειμένου είναι εμπνευσμένα από το προφητικό τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου
«Κάποτε θα΄ρθουν» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Πηγή: exapsalmos.gr, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά
