Ο Αμερικανός συγγραφέας Dean Koontz, στο μυθιστόρημά του «Τα μάτια του σκότους» (The Eyes of Darkness, μτφ.: Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2020· η προηγούμενη κυκλοφορία του βιβλίου στα ελληνικά είχε γίνει το 1990 υπό τον τίτλο «Φωνή απ’ το σκοτάδι» από τις εκδόσεις Bell), το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε το 1981 υπό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Λι Νίκολς (Leigh Nichols), εμπνεύσθηκε ένα κινεζικό βιολογικό όπλο, τον κατασκευασμένο ιό ΟΥΧΑΝ-400 (Wuhan-400). Σύμφωνα όμως με την επισήμανση της Kate Whitehead (βλ. διαδικτυακό δημοσίευμα της 20ής Φεβρουαρίου 2020), στην πρώτη έκδοση του βιβλίου ο ιός ονομαζόταν Gorki-400 (Gorki είναι το όνομα ρωσική πόλεως) και η ονομασία του άλλαξε, όταν το βιβλίο επανεκδόθηκε το 1989 με το πραγματικό όνομα του συγγραφέως.
Η προφητική αναφορά, η οποία εντοπίζεται προς το τέλος του μυθιστορήματος, είναι η εξής (σελ. 374 επ.):
«Πριν από περίπου είκοσι μήνες, ένα Κινέζος επιστήμονας, ονόματι Λι Τσεν, αυτομόλησε στις Ηνωμένες Πολιτείες φέρνοντας μαζί του μια δισκέτα με το πιο σημαντικό και επικίνδυνο νέο όπλο της Κίνας την τελευταία δεκαετία. Το είχαν ονομάσει “ΟΥΧΑΝ-400”, επειδή το είχαν αναπτύξει στα ιολογικά εργαστήριά τους έξω από την πόλη Ουχάν και ήταν το τετρακοσιοστό βιώσιμο στέλεχος τεχνητών μικροοργανισμών που είχε δημιουργηθεί σ’ εκείνο το ερευνητικό κέντρο.
Ο ΟΥΧΑΝ-400 είναι ένα τέλειο όπλο. Πλήττει μονάχα ανθρώπους, κανέναν άλλο ζωντανό οργανισμό. Όπως η σύφιλη, έτσι και ο ΟΥΧΑΝ-400 δεν μπορεί να επιβιώσει έξω από το ανθρώπινο σώμα για διάστημα μεγαλύτερο του ενός λεπτού, κάτι που σημαίνει πως δεν μπορεί να μολύνει σε μόνιμη βάση αντικείμενα ή ολόκληρες περιοχές, όπως συμβαίνει με τον άνθρακα κι άλλους λοιμογόνους μικροοργανισμούς. […].
Επιπλέον, ο ΟΥΧΑΝ-400 έχει κι άλλα, εξίσου σημαντικά πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τους περισσότερους βιολογικούς παράγοντες. Κατ’ αρχάς μπορείς να γίνεις μεταδοτικός ξενιστής μόλις τέσσερις ώρες μετά την επαφή σου με τον ιό. Μιλάμε για απίστευτη σύντομη περίοδο επώασης. Κανένας δεν ζει περισσότερες από είκοσι τέσσερις ώρες από τη στιγμή που θα μολυνθεί. Οι περισσότεροι πεθαίνουν στο δωδεκάωρο. Είναι ένας ιός χειρότερος από τον Έμπολα στην Αφρική – απείρως χειρότερος. Το ποσοστό θνητότητας του ΟΥΧΑΝ-400 φτάνει το εκατό τοις εκατό. Κανένας δεν επιβιώνει. Οι Κινέζοι τον δοκίμασαν σε ποιος ξέρει πόσους πολιτικούς κρατούμενους και ποτέ δεν μπόρεσαν να βρουν αντίσωμα ή αντιβιοτικό που θα ήταν αποτελεσματικό εναντίον του. Ο ιός μετακινείται στο εγκεφαλικό στέλεχος κι εκεί αρχίζει να εκκρίνει μια τοξίνη η οποία κυριολεκτικά καταβροχθίζει τον εγκεφαλικό ιστό, σαν οξύ μπαταρίας που λιώνει ένα τουλπάνι. Καταστρέφει εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει όλες τις αυτόνομες λειτουργίες του σώματος. Το θύμα απλώς παύει να έχει σφυγμό, όργανα που λειτουργούν ή την παραμικρή επιθυμία να ανασάνει».
Όπως αναφέρεται στη σελ. 367 του μυθιστορήματος, ο ιός αυτός «μοιάζει με τη στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα, το κοινό κρυολόγημα ή τον καρκίνο, καθώς μπορείς να κολλήσεις τον ιό ξανά και ξανά… εφόσον είσαι αρκετά τυχερός να ζήσεις την πρώτη φορά».
Παρότι ο ανωτέρω ιός που εμπνεύσθηκε ο Κουντζ διαφέρει ουσιωδώς από τον κορωνοϊό τόσο ως προς το ποσοστό θνητότητος (σημειωτέον ότι ο Ντάνι είναι «ο μοναδικός άνθρωπος που νόσησε και επιβίωσε»: σελ. 367) όσο και ως προς τον τρόπο με τον οποίο επιτίθεται στον ανθρώπινο οργανισμό, κάθε μελετητής της παρούσας υγειονομικής κρίσης που αναλύει με προσοχή όσα στοιχεία στηρίζουν την υπόνοια ότι το ξέσπασμα της κορωνοϊκής πανδημίας ήταν προσχεδιασμένο, δικαιούται ευλόγως να επικαλεσθεί υπέρ της άποψης αυτής το γεγονός ότι η ονομασία του φανταστικού ιού –και δη πριν από 41 χρόνια!– ταυτίζεται όλως παραδόξως με την κινεζική πόλη όπου εντοπίσθηκαν τα πρώτα κρούσματα κορωνοϊού (στο μυθιστόρημα διευκρινίζεται ότι ο ιός είχε κατασκευασθεί στα ιολογικά εργαστήρια έξω από την πόλη Ουχάν).
Από μόνη της η σύμπτωση αυτή είναι αρκετή για να μας νομιμοποιεί να κατατάξουμε το εν λόγω μυθιστόρημα στην κατηγορία του υλοποιούμενου –όχι μόνο μέσω της λογοτεχνίας αλλά και μέσω του κινηματογράφου, των τηλεοπτικών σειρών ή ακόμη και των κόμικς– προγνωστικού προγραμματισμού (predictive programming), ο οποίος απευθύνεται στο υποσυνείδητο των αμέριμνων πολιτών, που δι’ αυτού του τρόπου εξοικειώνονται ασυναίσθητα με όσα ζοφερά πρόκειται να βιώσουν στο μέλλον.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα προγνωστικού προγραμματισμού μέσω κόμικς αποτελεί το τεύχος “Ο Asterix και ο Υπεριταλικός”, το οποίο κυκλοφόρησε στην μεν γαλλική γλώσσα το 2017 υπό τον τίτλο “Astérix et la Transitalique”, στην δε ελληνική το 2018 (κείμενα: Jean-Yves Ferri / σχέδια: Didier Conrad, εκδ. Μαμούθ Comic ΕΠΕ): Το φαβορί που έρχεται κατευθείαν από τη Ρώμη για να συμμετάσχει στη στημένη αρματοδρομία, «ο πρωταθλητής με τις MCDLXii νίκες» είναι ένας «μασκοφόρος ηνίοχος», ο «μεγάλος κορονοϊούς», ο οποίος συνοδεύεται από τον πιστό του, τον «βάκιλους» (το φαβορί αυτό είναι στην πραγματικότητα ο Τέστους Στερόνε, πρόσωπο βαλτό από τον Καίσαρα). Ακολούθως, κηρύσσεται η έναρξη του μεγάλου υπεριταλικού αγώνα και το πλήθος ζητωκραυγάζει “ΚΟΡΟΝΟΪΟΥΣ – ΚΟΡΟΝΟΪΟΥΣ – ΚΟΡΟΝΟΪΟΥΣ” (σελ. 16). Μάλιστα, ο ανυποψίαστος Οβελίξ θαυμάζει το χαμόγελο του μασκοφόρου κορονοϊού, αλλά ο Αστερίξ αντιδρά, λέγοντάς του ότι «είναι μάσκα», υπονοώντας ότι μια μάσκα εξ ορισμού δεν μπορεί να χαμογελά!
Φυσικά, θα υπάρχουν πάντοτε εκείνοι που θα λοιδορούν τους συλλέκτες τέτοιων αποδεικτικών στοιχείων ως συνωμοσιολόγους. Ωστόσο, στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο της εποχής του κορωνοϊού, η ρετσινιά του συνωμοσιολόγου είναι η προληπτική άμυνα του κάθε συνωμότη, ο οποίος ως γνήσιος προπαγανδιστής σπεύδει να κατηγορήσει τον κατήγορό του (accusing the accuser· για την τακτική αυτή βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 410, ιδίως υποσ. 920).
Πηγή: Κωνσταντίνος Βαθιώτης
