Από Them Before Us,

23 Δεκεμβρίου 2021

Το  μωρό θαύμα! Αυτό έλεγαν πάντα οι γονείς μου για μένα. Μετά από 12 χρόνια γάμου και πολλή αγωνία, η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε μένα! Ποτέ δεν ήταν τόσο χαρούμενοι. Ούτε είχα ποτέ αμφιβολία για το ότι ήμουν απόλυτα επιθυμητή! Αλλά βρέθηκε εκεί… στο παιδικό άλμπουμ που μου είχε φτιάξει η γιαγιά μου, βρέθηκε μια φωτογραφία μου όταν ήμουν έμβρυο μέσα σε ένα τρυβλίο Petri.

Γιατί όταν έμαθα ότι η σύλληψή μου έγινε με εξωσωματική, μετά από 8  προσπάθειες, ένιωσα τόσο πολύ σαν ποντίκι για πειράματα; Γιατί αμαύρωσε μέσα μου την αίσθηση πως έγινε ένα θαύμα; Για 21 χρόνια με έκαναν να πιστεύω ότι αυτό που είχε προηγηθεί από την σύλληψή μου ήταν η προσευχή και το θαύμα. Οι γονείς μου είχαν παρακαλέσει πολλούς ανθρώπους να προσεύχονται και μετά γεννήθηκα εγώ… Είμαι σίγουρη για αυτό. Αλλά ξόδεψαν επίσης και ένα απίστευτο ποσό για εξωσωματική γονιμοποίηση… ξεπερνώντας τα όρια κατά τη γνώμη μου.

Κατόπιν… Πέρασα όλη μου τη ζωή επιθυμώντας να έχω αδέρφια. Ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε ότι δεν έχω αδέρφια γιατί μόλις γεννήθηκα ήταν τόσο  ενθουσιασμένος μαζί μου που δεν τον απασχολούσε να έχει περισσότερα παιδιά… Και η μαμά μου έλεγε ότι δεν είχαν την πολυτέλεια να προσπαθήσουν ξανά.

Και τώρα μαθαίνω ότι είχα αδέρφια. Πιθανόν πολλά αδέρφια. Δύο ή τρία έμβρυα ανά κύκλο, 9 κύκλοι συνολικά. Πρόκειται για πολλά μωρά. Γιατί ήμουν εγώ η τυχερή;  Γιατί επέζησα ενώ κανένα από αυτά δεν τα κατάφερε; Πώς θα ήταν η ζωή μου αν ζούσε έστω και ένα ή δύο από αυτά; Μήπως υπάρχουν και άλλοι από εμάς, τα αδέλφια,  κάπου σε μια κατάψυξη;

Ποτέ δεν αμφέβαλα για την αγάπη των γονιών μου. Άκουσα πολλές φορές την ιστορία του πρώτου μου υπερήχου. Πώς με είχαν δει στην οθόνη και φαινόταν τα δάχτυλα των ποδιών μου, σαν να αστράφτουν. Είχα δει τις φωτογραφίες όλων μας μετά τη γέννησή μου και είχα προσέξει τον τρόπο που με κοιτούσε ο πατέρας μου, σαν να ήμουν εγώ το κέντρο του κόσμου του. Ήξερα ότι οι γονείς μου αγαπούσαν ο ένας τον άλλο… ή τουλάχιστον αυτό ήξερα όταν ήμουν μικρό παιδί. Κάπου στην εφηβεία μου χώρισαν. Αλλά χώρισαν μόνο συναισθηματικά. Δεν έχω ξαναδεί παντρεμένο ζευγάρι τόσο εξαρτημένο. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα χώρια.

Το μόνο που θέλει να μάθει ένα παιδί είναι ότι ο μπαμπάς και η μαμά αγαπούν ο ένας τον άλλον. Κάποια στιγμή, ο γάμος των γονιών μου μετατράπηκε σε κάτι τοξικό και αρρωστημένο.  Όταν ήμουν 16 ετών, η ζωή μου στιγματίστηκε ακούγοντας τον πατέρα μου να κατηγορεί τη μητέρα μου για απιστία και ποιος ξέρει τι άλλο. Εκείνη καθόταν και μόνο έκλαιγε. Προσπάθησε με όλη του τη δύναμη να με στρέψει εναντίον της, μέχρι το σημείο που σχεδόν με έπεισε ότι η μόνη λύση ήταν να την εγκαταλείψουμε, εγώ μαζί με εκείνον. Δεν είχε παρόλα αυτά τη δύναμη να επιτρέψει στον εαυτό του να φύγει.

Μόνο όταν έφυγα ως ενήλικας από το σπίτι και βρέθηκα σε ένα υγιές περιβάλλον, τότε συνειδητοποίησα ότι ο μπαμπάς μου είχε κάτι έντονα παθολογικό μέσα του. Δεν έχει διαγνωστεί, αλλά η άποψη αρκετών επαγγελματιών υγείας είναι ότι έπασχε από συνδυασμό διπολικής διαταραχής και σχιζοφρένειας. Και εγώ είχα υποστεί κακοποίηση από εκείνον. Και δεν εννοώ σωματική βία. Η κακοποίηση ήταν ότι με κράταγε σε πλήρη απομόνωση από τους γύρω μας, ώστε να μη μπορέσω να καταλάβω πως μπορούσε να υπάρξει και κάτι διαφορετικό. Η κακοποίηση ήταν ότι ο πατέρας μου μου δημιουργούσε σκόπιμα την αίσθηση ότι θα μπορούσα να χάσω την αγάπη του αν δεν συμφωνούσα πάντα μαζί του.

Τι σχέση έχει αυτό με το τρόπο της σύλληψής μου; Το βλέπω ως εξής: Κάπως, κάπου, οι γονείς μου διαμόρφωσαν μέσα τους την ιδέα ότι τους άξιζε να κάνουν ένα μωρό και δεν είχε σημασία πόσο θα κόστιζε, πόσες φορές θα χρειαστεί ή πόσα θα πέθαιναν στις «διαδικασίες». Τους άξιζε ένα παιδί. Και έχοντας μια τέτοια αντίληψη, όταν γεννήθηκα πίστεψαν ακόμη ότι άξιζαν να έχουν το τέλειο παιδί… όπως ο μπαμπάς όριζε ένα τέλειο παιδί. Και αφού τους άξιζε ένα παιδί, ήμουν περιουσία τους που έπρεπε να ελεγχθεί, όχι ένα άτομο ή ένα δώρο που έπρεπε να εκτιμηθεί. Και όταν επιτέλους έγινα ενήλικη με τις δικές μου απόψεις και σκέψεις, μια ενήλικη που μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της,  με απομάκρυναν από τη ζωή τους. Δεν ήμουν πια το τέλειο παιδί που ήθελαν. Δεν είχαν ανάγκη να έχουν μια ανεξάρτητη κόρη με υψηλή αντίληψη.

Δεν είμαι ακόμα σίγουρη τί θα  κάνω τώρα που έμαθα το τρόπο σύλληψης μου. Αλλά θα αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου και θα τη ζήσω με δυναμισμό, ως ένα άτομο που εκτιμά την κάθε μέρα αυτής της ζωής… μιας ζωής που είναι πια δική μου, ανεξάρτητα από το πώς δημιουργήθηκε.

Πηγή: thembeforeus.com, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά