Τί έπραξαν οι σύντροφοι των γυναικών που τελικά αποφάσισαν να προχωρήσουν σε έκτρωση;

Από το IFamNews

22 Φεβρουαρίου 2022

«Μακάρι να σε ήθελα, εκείνη τη στιγμή που δεν σε ήθελα…»

Μελέτη που διεξήχθη πέρυσι από την Lifeway Research και παρουσιάστηκε πρόσφατα, μάζεψε σημαντικά στοιχεία για τον ρόλο που έπαιξαν οι άνδρες σε σχέση με την εκούσια απόφαση για διακοπή της κύησης του παιδιού τους από τη σύζυγο, φίλη ή σύντροφό τους.

Η έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ, ανέλυσε τις αντιδράσεις αυτών των ανδρών όταν η γυναίκα τους, τους ανακοίνωσε  ότι περιμένει το παιδί τους. Η ψυχική τους κατάσταση εκφράστηκε ποικιλότροπα από το «αισθήματα νευρικότητας» για το 53% από αυτούς, το «φοβισμένο» για το 42%, αλλά και  το «ευτυχισμένο» για το 30% και το «ενθουσιασμένο» για το 28%.

Σε σχέση με την απόφαση της γυναίκας να κάνει έκτρωση, το 12% από αυτούς τους πατεράδες δήλωσε ότι την «προέτρεψαν έντονα» να το κάνει, το 30% «της το πρότεινε», το 19% «της πρότεινε να ΜΗΝ το κάνει», το 8% «την προέτρεψε έντονα να ΜΗΝ το κάνει», αλλά ένα αξιοσημείωτο 31% δήλωσε ότι «δεν της έδωσε γνώμη».

Σε αυτό το πλήθος των άβουλων υπηρετών της «κουλτούρας του θανάτου», το 63% δήλωσε ότι η άμβλωση «ήταν η επιλογή τους». Άλλωστε, στην εποχή που η άμβλωση είναι νόμιμη και επιτρεπτή, κάποιος θα πρέπει να επιλέξει αν θα τη χρησιμοποιήσει ή όχι.

Οι «δικαιολογίες» που προβλήθηκαν από τον άντρα για τη δολοφονία ενός παιδιού του μέσα στη μήτρα ήταν οι συνήθεις που αξιολογούν ως σημαντικές οι υποστηρικτές των αμβλώσεων: το ζευγάρι δεν μπορούσε να «αντέξει οικονομικά» ένα παιδί εκείνη την εποχή, υπήρχαν άλλα παιδιά στην οικογένεια σε αριθμό που θεωρούνταν « επαρκής», έπρεπε να τελειώσει τις σπουδές του ή δεν ένιωθε «έτοιμος» να γίνει πατέρας ή δεν θεωρούσε τη σχέση με αυτή τη γυναίκα κάτι σοβαρό.

Στην Ιταλία, πριν λίγα χρόνια, συζητήθηκε η περίπτωση του Andrea Roncato, ενός καλλιτέχνη και ηθοποιού. Η ιστορία του είχε κάποια κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης. Ο ηθοποιός αυτός έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Πόσο θα σε ήθελα τώρα», αφηγούμενος τη λύπη και τη μετάνοιά του για την έκτρωση του γιού του στην οποία κατέφυγε στα νιάτα του. Κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, όταν ο παρουσιαστής τον ρώτησε αν του έλειψε που δεν έκανε παιδί, ο Andrea Roncato, απάντησε: «Μου λείπει που δεν έχω ένα παιδί, ήταν το μεγάλο λάθος της ζωής μου. Όταν ήμουν πολύ νέος είχα την ευκαιρία να γίνω πατέρας, να έχω παιδί, αλλά προκάλεσα την έκτρωσή του.  Τώρα πια έχω γίνει απόλυτα εναντίον των αμβλώσεων». Μέσα στο βιβλίο του, αφιερώνει στο γιό του ένα ποίημα*

   «Θα ήθελα να ήσουν μικρούλης, για να σε αγκαλιάσω.

    Θα ήθελα να ήσουν μεγάλος, για να μπορώ να στηριχτώ πάνω σου.

    Θα ήθελα να κοιτάς έξω από το παράθυρο το χειμώνα,

    το χιόνι που αρχίζει να πέφτει.

    Θα ήθελα να είσαι κάτω από τα σκεπάσματα σε μια καταιγίδα, σιωπηλός,

    για να μπορείς να ακούσεις τον ήχο της βροχής.

    Θα ήθελα να είσαι ευγενικός με τα σκυλάκια και να τα χαϊδεύεις,

    και στοργικός με τους ηλικιωμένους, ώστε να τους αγαπάς.

    Θα ήθελα να ήσουν όμορφος, για να σε καμαρώνω,

    με μεγάλα μάτια, όπως της μητέρας σου.

    Θα ήθελα να σου τραγουδώ για να σε κοιμίσω,

    Θα ήθελα να συνεχίζω το όνειρο που θα σε  ξύπναγε

    Θα ήθελα να είσαι ντροπαλός, για να σε βλέπω να κοκκινίζεις,

    και πεισματάρης, για να μπορώ να σε μαλώνω.

    Θα ήθελα να ήσουν δίπλα μου, και να περπατάμε οι δυο μας σιωπηλοί,

    μαντεύοντας τί σκεφτόταν ο άλλος μέσα του και δεν κατάφερνε να  πει.

    Θα ήθελα να σε διδάξω όλα τα πράγματα που δεν ξέρω πώς να κάνω.

    Θα ήθελα να φύγεις κάποια μέρα, για να έχω τη χαρά να σε δω να επιστρέφεις σπίτι.

    Θα ήθελα να ζήσεις την πρώτη σου αγάπη.

    Θα ήθελα να ήσουν κοντά μου την ημέρα που πρέπει να φύγω από αυτόν τον κόσμο.

    Μακάρι να σε ήθελα, εκείνη τη στιγμή που δεν σε ήθελα…»

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους το «Ιταλικό Centri di Aiuto alla Vita», τμήμα του «Κινήματος για τη Ζωή», που «συμπαραστέκεται στις ανάγκες των γυναικών που βιώνουν μια δύσκολη ή απροσδόκητη εγκυμοσύνη», προτρέπει τις γυναίκες που σκέφτονται την έκτρωση, όταν είναι δυνατόν, να εμπλέξουν τους πατέρες των παιδιών, να τους φέρουν μαζί τους, να  τους συναντήσουν ώστε να βοηθήσουν το ζευγάρι να μην απαρνηθεί το παιδί του. «Κάθε χρόνο περίπου 60 χιλιάδες γυναίκες, έχουν βοήθεια με διάφορους τρόπους. Μπορούν να πουν δραματικές ιστορίες – οι περισσότερες με αίσιο τέλος – για ελπίδες που χάθηκαν και βρέθηκαν, για εμπιστοσύνη που χάθηκε και αποκαταστάθηκε. Και καμία μητέρα δεν έχει μετανιώσει ποτέ για την επιλογή να φέρει στον κόσμο το παιδί που περίμενε».

Και επιπλέον, επιλέγοντας τη ζωή, και οι μπαμπάδες θα αποφύγουν την θλίψη για μια πράξη τους που δεν θα έχει πια τρόπο να αντιστραφεί.  

* https://humandefense.com/andrea-roncato-writes-poem-to-aborted-son/

Πηγή: ifamnews.com, Αφήστε με να ζήσω!