(Μέρος Α', Μέρος Β', Μέρος Γ')
«Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνα μου,
ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου,
ἔδωκαν μερίδα τὴν ἐπιθυμητήν μου εἰς ἔρημον ἄβατον.» (Ἱερεμίας 12,10)
π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου
Παράγραφος ἐνάτη
● «Κατὰ τὴν ἄποψή μας, τὸ θέμα ἀπησχόλησε τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία λόγῳ τοῦ σχολαστικοῦ χαρακτῆρα τῆς θεολογίας της, κάτι ποὺ δὲν βλέπουμε νὰ ἐκφράζει τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ συζητηθεῖ περαιτέρω οὔτε καὶ στὴν Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς, ὡς ἄνευ σημασίας.»
Ἡμέτερος σχολιασμός:
Σκοπὸς τῆς σχολαστικῆς φιλοσοφίας ἢ θεολογίας, εἶναι ἡ ἐναρμόνιση τῆς πίστεως μὲ τὴν φιλοσοφικὴ καὶ ἐν γένει ἐπιστημονικὴ γνώση. Ἐπιχειρεῖ νὰ λύσει διὰ τῆς λογικῆς ὅλα τὰ δογματικὰ ζητήματα τῆς πίστεως, ἀλλὰ γεννᾷ ἐπὶ πλέον καὶ ἄλλα.
Σ’ αὐτὸ τὸ ὀλίσθημα ὑπέπεσε ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης, ὁ ὁποῖος ἀντικατέστησε τοὺς Χριστολογικούς καὶ συνεκδοχικὰ ἀνθρωπολογικοὺς Ὅρους τεσσάρων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μὲ τὴν τότε κρατοῦσα ἀριστοτελικὴ ἀντίληψη. Δηλαδή, ἐνῶ κατὰ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ἔμβρυον ἐμψυχοῦται ἐξ ἄκρας συλλήψεως, ὁ Ἀκινάτης, συμπορεύθηκε μὲ τὴν ἀριστοτέλεια ἀντίληψη, ὅτι τὸ ἐμβρυον ἐμψυχοῦται κατὰ τὸν τέταρτον μῆνα, μὲ τὸ πρῶτο αἰσθητό, ἀπὸ τὴν μητέρα, σκίρτημά του[xlvi]. Στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ θεωρία του ἀκυρώθηκε, ὁλοσχερῶς, ἀπὸ τὴν Α’ Βατικάνειο Σύνοδο, καὶ ἡ σύγχρονη γενετικὴ γνώση δὲν ἀφήνει καμμιὰ ἀμφιβολία, γιὰ τὴν ἀκρίβεια μὲ τὴν ὁποία ὁμιλοῦν οἱ Θεοφόροι Πατέρες οἱ συγκροτήσαντες τίς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.
Στὸ ἴδιο καὶ χειρότερο ὀλίσθημα περιέπεσε καὶ ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας, ὁ ὁποῖος ἀθωώνει τοὺς δολοφόνους τῶν ἐμβρύων καὶ ἄνω τῶν τεσσάρων ἐνδομητρίων μηνῶν, καὶ μετέρχεται σοφιστεῖες γιὰ νὰ πείσει τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ὅτι ἐπειδὴ εἶναι ‘’παλαιά’’ τὰ ἐκτρωμένα ἔμβρυα, ἐκ τῶν ὁποίων δημιουργήθηκαν οἱ κυτταροσειρές, ἡ χρήση τους εἶναι θεμιτή, ἢ ἐπειδὴ οὕτως ἢ ἄλλως γίνονται ἐκτρώσεις, μποροῦμε ἀνενόχως νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ λείψανα τῆς θεομίσητης αὐτῆς πράξεως.
Σήμερα, ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς προσπαθεῖ πάσῃ θυσίᾳ, διὰ τῆς τεθλασμένης, νὰ ἀποφύγει τὸν σκόπελον τῆς ἐμβρυοκτονίας, διότι αὐτὸ δὲν ἐξυπηρετεῖ τὴν ἄθεη καὶ ἀπάνθρωπη πειραματικὴ δραστηριότητα, ποὺ ἀσκεῖται στὰ σκοτεινὰ ἐργαστήρια τῆς μεθυσμένης ὑπεραντλαντικὴς μεγάλης πόρνης καὶ ὅσων μέθυσαν ἀπὸ τὸ κρασὶ τῆς πορνείας της[xlvii]. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, διευκολύνει τὴν εὐρεῖα διάδοση τοῦ ‘’ἐμβολιασμοῦ’’, συμπεριφερόμενη σὰν καμήλα, μὲ ἀντοχὴ στὸν παραλογισμὸ καὶ κρύβοντας τὸ πρόσωπό της μέσα στὴ γῆ, γιὰ νὰ μὴν γίνει ἀντιληπτή.
Κατὰ συνέπεια, ’’μαγειρεύεται’’ μιὰ ἰσοπεδωτικὴ πρακτική πρὸς καθησυχασμὸ τῶν συνειδήσεων. Καὶ ἐνῶ ὁ παπισμὸς δημοσιοποιεῖ την ἀνὰ τοὺς αἰῶνες παραπαίουσα διδασκαλία του μὲ τίς βατικάνειες ἐγκυκλίους, ἐπὶ τοῦ κορώνα-ιοῦ καὶ τῶν «ἐμβολίων», ἡ Ἐπιτροπή «Βιοηθικῆς» (;) τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, γιὰ μὴν κατηγορηθεῖ ὡς μὴ ἐπιστημονική, προσποιεῖται ὑποκριτικά, ὅτι δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὸν σχολαστικισμό, ἐνῶ τὸν ἐφαρμόζει καὶ τὸν ξεπερνάει στὴν πράξῃ. Σπρώχνει τὰ προβλήματα κάτω ἀπὸ τὸ χαλὶ, ἀποσιωπᾷ τὸ ἔγκλημα τὸ περιτυλίγει μὲ δορὰ προβάτου καὶ τὸ ἐξωθεῖ στὸ ἀβόλιστο καὶ σκοτεινὸ μέρος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου τὸ γνωστό, σήμερα, ὡς ἀσυνείδητο, τὸ ὁποῖο γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ψυχιατρικῆς περιγράφει ὁ Προφήτης Ἰερεμίας[xlviii].
Ἐπὶ πλέον, ἐνῶ τὸ Βατικανὸ δίδει ἄδεια χρήσης τοῦ ‘’ἐμβολίου’’, «ἐπὶ χάρτου», ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλῃ ἐναλλακτικὴ λύση, ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, στηρίζει ἀπροϋπόθετα τόν ‘’ἐμβολιασμό’’ καὶ ἀποσιωπᾷ, ὅπως καὶ τὸ Βατικανό, τὴν ὕπαρξη ἐναλλακτικῶν ἐμβολίων, τὰ ὁποία διακινοῦνται εὑρέως στὴν παγκόμσια φαρμακευτικὴ ἀγορά[xlix].
Δυστυχῶς, ‘’οἱ ἄνθρωποι ἀσμένως πιστεύουσιν εἰς ὅ,τι ἐπιθυμοῦσιν[l]’’, ἢ διαφορετικά, ‘’Τὰ μάτια δὲν βλέπουν αὐτό, ποὺ τὸ μυαλὸ δὲν θέλει.’’
Στὴν Ἐκκλησία ὅμως πιστεύομεν, «Quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est» δηλαδή, «ὅ,τι πάντοτε, πανταχοῦ καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη» σύμφωνα μὲ τὴν καθολικῶς ἀποδεκτὴ ἀποστροφὴ τοῦ ἁγίου Βικεντίου ἐπισκόπου Λειρίνου (450 μ. Χ.) Δηλαδὴ ἡ πίστη μας εἶναι σταθερὴ καὶ ἀμετακίνητη. Δὲν ἀλλάζει κατὰ περίσταση.
Παράγραφος δεκάτη
●«Ταπεινῶς θεωρῶ ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐμπλακεῖ περαιτέρω στὴν ἐν θέματι προβληματική, ἐὰν ὅμως θεωρηθεῖ ἀναγκαῖο θὰ μποροῦσε νὰ προβεῖ σὲ μιὰ πολὺ σύντομη καὶ προσεκτικὴ δήλωση, μὲ τὴν ὁποία νὰ διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι κατόπιν σχετικῆς ἐρεύνης τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ covid-19 ποὺ χρησιμοποιοῦνται ἐπὶ τοῦ παρόντος στὴν πατρίδα μας, δὲν ἀπαιτοῦν τὴ χρήση καλλιεργειῶν ἐμβρυικῶν κυττάρων γιὰ τὴν παραγωγή τους. Πάντως, μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ συνιστᾶτο νὰ στηρίξουμε μιὰ προσέγγιση ἀμφισβήτησης τῶν ἐμβολίων πάνω στὸ ὑπὸ συζήτησιν θέμα τῶν ἐμβρυϊκῶν κυτταρικῶν σειρῶν, μάλιστα στὴν παροῦσα περίσταση.»
Ἡμέτερος σχολιασμός:
Στὴν καταληκτήρια αὐτὴ παράγραφο, ἐμπεριέχονται τρεῖς προτάσεις:
1η Προτείνεται, νὰ μὴν ἀσχοληθεῖ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ θέμα, καὶ νὰ ἀπέχει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἀπὸ τὴν περὶ ἐμβολίων συζήτηση, ἐφ’ ὅσον αὐτὴ ἀναφέρεται στὶς ἀνθρώπινες κυτταροσειρές. Ὡς διαπιστώνεται ὅμως ὑπῆρξε καὶ πρόβλεψη γιὰ plan B. Ἐφ’ὅσον ἀπορριφθεῖ ἡ πρόταση αὐτή, νὰ δοθεῖ τὸ ψευδὲς μήνυμα, ὅτι ἡ παραγωγὴ τῶν ἐμβολίων δὲν ἀπαιτεῖ τὴν χρήση ἀνθρώπινων ἐμβρυϊκῶν κυτταροσειρῶν.
Ἀπάντηση: Προσκαλεῖται ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ‘’ταπεινῶς’’ μάλιστα !!!, ἢ νὰ σιωπήσει ἐπὶ τοῦ θέματος τῶν ἐμβολίων, ἢ νὰ λειτουργήσει ὡς διακινητής, κοινῶς ‘’βαποράκι’’, τοῦ ἐμβολιαστικοῦ οἴστρου, ποὺ προμελετημένα ἔπληξε τὴν ἀνθρωπότητα, στὰ πλαίσια τῆς Μεγάλης ἐπανεκκίνησης.
2α Νὰ ἀποφευχθεῖ, μὲ κάθε τρόπο, ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ἐμβολίων μὲ μοχλό, τίς ἀνθρώπινες ἐμβρυϊκὲς κυτταροσειρὲς ἀπὸ ἐκτρωμένα ἔμβρυα, καὶ, ἄκουσον, ἄκουσον τῆς φρίκης, ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ!!!
Ἀπάντηση: Ὁ κάθε τρόπος αὐτονοήτως περιλαμβάνει καὶ θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα μέσα. Κατὰ συνέπεια, προτείνεται νὰ ἐφαρμοσθεῖ ἡ ἀρχὴ «Exitus acta probat»- ‘’ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα.’’
Πρόκειται γιὰ τὴν ἴδια λογικὴ μὲ τὴν ὁποία οἱ παπικοὶ χορηγοῦσαν τὰ λεγόμενα συγχωροχάρτια (indulgentia), ἔναντι χρημάτων, ἢ ἄλλων παραχωρήσεων, γεγονός, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ παπικὸ δόγμα τῶν ἀφέσεων Indulgentiarum Doctrina [li].
3η Ὅλα αὐτὰ προκρίνονται, ἰδιαιτέρως, στὴν παροῦσα φάση.
Ἀπάντηση: Τὸ Εὐαγγέλιο ἐφαρμόζεται κατὰ φάσεις; Μήπως ἀναφερόμαστε στὶς φάσεις τῶν καθαρῶν ὑλικῶν, ἢ σὲ οἰκονομικὲς κοστολογήσεις κατὰ φάσεις; Αἴνιγμα!
Ὅταν ὁ Ἀντίγονος Β’ Γονατὰς (319 π.Χ. – 239 π.Χ.) ρωτήθηκε πῶς θὰ ἐπιτεθεῖ στοὺς ἐχθροὺς ἀπάντησε: ἢ δόλῳ ἢ βίη ἢ ὀμφαδὸν ἢ κρυφηδόν. Αὐτὲς τὶς στρατηγικὲς ἀρχὲς προέκριναν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς, ἀντὶ τῆς Εὐαγγελικῆς εὐθείας.
Δόλῳ: Ὁ πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς, Μητροπολίτης Μεσογαίας, ἀκρωτηρίασε τὸ ἔγγραφο, καὶ τὸ ἐμφάνισε ὡς πλῆρες, μὲ τὴν βεβαιότητα, ὅτι κανεὶς δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτό.
Βίη: Συνήνεσε στὴ βία τῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία, παρὰ πᾶσα ἔννοιαν δικαίου καὶ ἰατρικῆς δεοντολογίας συρρίκκνωσε τὰ συνταγματικὰ δικαιώματα μας, καὶ ἀθέτησε τὸ θεοΐδρυτον αὐτεξούσιόν μας. Πολλοὶ Ἱεράρχες ἄσκησαν καὶ συνεχίζουν νὰ ἀσκοῦν μέχρι σήμερα, ἀφόρητες πιέσεις στοὺς ἱερεῖς τῶν Μητροπόλεών των, γιὰ ‘’ἐμβολιασμό’’, μὲ πιεστικὰ τηλεφωνήματα, μεταθέσεις ἱερέων, καὶ ἄλλες ἔκνομες ἐνέργειες, ὥστε νὰ ἐξαναγκασθοῦν στὴν ἐγκατάλειψη τῆς Μητροπόλεως, ὅπου εὐόρκως ὑπηρετοῦν. Ἀντιμετωπίζονται ὡς κακοῦργοι, διότι δὲν ‘’ἐμβολιάζονται’’. Πρωτοφανές, ἀνήκουστον, ἀπάνθρωπον.
Ὀ(Ἀ)μφαδόν= φανερά, ἀπροκάλυπτα, ἀνενδοίαστα. Πρόκειται γιὰ λέξη χρησιμοποιούμενη στὰ ποιητικὰ κείμενα ἀντὶ τοῦ ἀναφανδόν. Στὶς Ἰεροσυνοδικὲς ἐγκυκλίους πράγματι, τάσσονται ἀναφανδὸν καὶ ἀποφαίνονται μὲ βάση τὰ κρυπτὰ ἔγγραφα ποὺ ἀπέστειλαν στὴν Σύνοδο, περιφρονῶντας παντελῶς τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας.
Κρυφηδόν: Κανένα κείμενο δὲν δημοσιεύθηκε μέχρι σήμερα, ἐπὶ τοῦ φλέγοντος θέματος τῶν ἐμβολίων, ὅπως ἤδη προαναφέραμε. Ἐφ’ὅσον ἀληθεύουν τὰ πορίσματα τῆς Ἐπιτροπῆς, τότε γιατί ἀγνοοῦν τὴ θεόπνευστη ρήση, ‘’Σοφία κεκρυμμένη καὶ θησαυρὸς ἀφανής, τίς ὠφέλεια ἐν ἀμφοτέροις[lii];’’
Φίλοι καὶ ἀδελφοί˙ Ἐκεῖ φθάσαμε. Λὲς καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπευθύνεται σὲ ἄλογα ὄντα, τὰ ὁποῖα προορίζονται κατ’ ἐξοχὴν ὡς πειραματόζωα, προσφερόμενα θυσία, στὴ θεὰ ἐπιστήμη. Καὶ αὐτὰ ἀπὸ Ἐπίσκοπο.
Ἀπό τότε,
α. Χρησιμοποιεῖται εὐρέως τὸ γρύλισμα, τὸ κατ’ εὐφημισμὸν motto[liii], ὅτι ‘’τὸ θέμα εἶναι μόνον ἰατρικὸ καὶ ὄχι θεολογικό’’, ὅπως αὐθαιρέτως ἀποφαίνονται, καὶ ἀφαιρεῖται κάθε δυνατότητα θεολογικῆς προσέγγισης τοῦ θέματος, διότι κάθε ἄλλη προσέγγιση θεωρεῖται ὡς μὴ ἐπιστημονική.
β. Ἀπολυτοποιεῖται τὸ μερικόν, δηλαδὴ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καὶ ἀγνοοῦνται ἀκόμη, καὶ οἱ σύστοιχες πρὸς αὐτὴν ἐπιστῆμες, ὅπως βιολογία, γενετική, βιοηθική, ἀλλά καὶ ἡ περιεκτικὴ τῶν πάντων θεολογία, ὅπως ἀποφαίνεται ὁ Μ. Βασίλειος[liv].
γ. Ἀφοῦ ἀπολυτοποιηθεῖ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τροφοδοτεῖ ὁ μεθοδευμένος φόβος τοῦ θανάτου, ἀκολουθεῖ τὸ συγκεκαλυμένο ψεῦδος. Ἡ ἀποστροφή, ὅτι δὲν ἀπαιτοῦνται ἀνθρώπινες κυτταροσειρές, γιὰ τὴν παρασκευὴ τῶν ἐμβολίων, εἶναι μισὴ ἀλήθεια, καὶ κατὰ συνέπεια ὁλόκληρο ψεῦδος, καὶ ἡ ἐπιθυμητὴ δολιοφθορὰ στὴ σκέψη τῶν πιστῶν, γίνεται πραγματικότητα.
δ. Ἐφ’ ὅσον ἀφαιρεθεῖ ἡ θεολογικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, ἐνσκήπτει ὁ φόβος, ὡς λύκος καί σκορπίζει τὰ πρόβατα. Οἱ ποιμένες γίνονται διῶκτες, οἱ ἰατροὶ δολοφόνοι, ἡ δολερὴ διχόνοια ἐνσπείρεται στὶς οἰκογένειες καὶ γενικώτερα στὶς κοινωνίες, ἡ ‘’ρουφιανιά’’ στὶς δόξες της, ἡ ἀπανθρωπία στὸ ἀπόγειό της. Ἀπομονώθηκαν γονεῖς ἀπὸ παιδιά, σύζυγοι ἀπὸ συζύγους, παπποῦδες ἀπὸ ἐγγόνια, φίλοι ἀπὸ τὴν μεταξύ τους ἐγκαρδιότητά, χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τους, καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ μεγαλύτερου φιάσκου στὴν ἱστορία τῆς ἐπιστήμης, τῆς σκόπιμης ‘’πανδημίας’’ καὶ τοῦ ἀνθρωποκτόνου ‘’ἐμβολίου’’. Ποιὸς θὰ περίμενε στὸν 21ον αἰώνα τέτοια καθίζηση τοῦ ἤθους, τέτοιο μέγεθος μικρόνοιας καὶ μάλιστα ἀπὸ πρόσωπα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Καὶ ὅμως, ὁ Ἱππόλυτος Ρώμης (170-235 μ.Χ.) προειδοποιοῦσε ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ὅτι ‘’οἱ ποιμένες ὡς λύκοι γενήσονται, {οι ἱερεῖς τὸ ψεῦδος ἀσπάσονται} οἱ μοναχοὶ τὰ τοῦ κόσμου ποθήσουσιν. οἱ πλούσιοι ἀσπλαχνίαν ἐνδύσονται. οἱ ἄρχοντες πτωχῷ οὐ βοηθήσωσιν. οἱ δυνάσται οἰκτιρμοὺς ἀποβαλοῦσι. οἱ κριταὶ τὸ δίκαιον ἐκ τοῦ δικαίου ἀροῦσιν καὶ τοῖς δώροις ἐκτυφλούμενοι ἀδικίαν ἐπισπάσονται[lv].’’
Γ.Γενικὲς παρατηρήσεις
1. Δὲν διαπιστώνεται ἴχνος ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἐπεξεργασίας τῶν δεδομένων, ποὺ γνωρίζουμε περὶ τῶν ‘’ἐμβολίων’’. Οὔτε μία φορὰ δὲν μνημονεύεται τὸ παντευλόγητο Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀνιχνεύεται οὔτε ‘’ξώφαλτση’’ ἀναφορὰ στὸ Χριστολογικὸ δόγμα, καὶ τὴν ἐξ αὐτοῦ προερχομένη ὀρθόδοξο Χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία.
Διαπιστώνεται, πλήρης ἀπαξίωση τοῦ διαχρονικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, ὁ ὁποῖος διὰ τῶν Ἱερῶν Εὐαγγελίων καὶ τῆς μετέπειτα δισχιλιετοῦς γραπτῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως βεβαιώνει, ὅτι γιὰ τὰ πάντα, τὰ παρελθόντα τὰ παρόντα καὶ τὰ ἐσόμενα, τὰ σαφῶς διατυπωμένα (‘’διεσταλμένα’’) ἀλλὰ καὶ τὰ ἐννοούμενα (‘’σεσιωπημένα’’) δὲν ὑπάρχει κενό. Ἡ παρείσφρυση κάθε ὑποκειμενικῆς ἀντιλήψεως στὴν ἑρμηνεία τῶν Ἁγίων Γραφῶν, διολισθαίνει σὲ «αὐτονομία τῆς πλάνης» κατά τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο[lvi].
2. Συναφῶς πρὸς τὰ παραπάνω, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας στὴν 3η Ἱερατικὴ Διαδικτυακὴ Σύναξη – Πανδημία Covid-19 καὶ ἐμβόλια, πού προαναφέραμε, μίλησε ἀπερίφραστα γιὰ «τίς ἐπιφυλάξεις (!) ποὺ κρατᾷν γιὰ τίς ἀμβλώσεις οἱ ἄλλες ἐκκλησίες(!) καὶ ἡ δική μας Ἐκκλησία ἀσφαλῶς(!), στὶς ἀμβλώσεις (1.31.40 κ.ἑ. τοῦ σχετικοῦ video στὸ διαδίκτυο)»
Ὦ τῆς ἀφροσύνης! Ἡ ἐπιφύλαξη ἔχει τὸ νόημα τοῦ δισταγμοῦ, τοῦ ἐνδοιασμοῦ, καὶ τῆς ἀμφιβολίας, δηλαδὴ τῆς ἀμφισβήτησης τῆς ἀληθείας. Ἀντιθέτως, ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζει μόνον τὴν ἀκρίβειαν, ἀλλὰ φιλανθρώπως ἀσκεῖ οἰκονομία, στὴν κατ’ ἐπίκλησιν (ad hoc) ποιμαντική Της.
Ἐξισώνει ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας μὲ τὶς ‘’ἄλλες ἐκκλησίες.’’ Καὶ ὅλες μαζί ‘’οἱ ἐκκλησίες’’ ἐν τέλει ἐμφανιζόμαστε σὰν νά ‘’εἴμαστε μιὰ ὡραία ἀτμόσφαιρα’’, ποὺ μόνον ἀσπρόμαυρη κωμικὴ ἑλληνικὴ ταινία μπορεῖ νὰ ἀποτυπώσει.
Οἱ ὀνομαζόμενες ὡς ‘’ἐκκλησίες’’ στὴν διαμορφωμένη πλέον θεολογικὴ ὁρολογία ὀνομάζονται ‘’ὁμολογίες’’ καὶ μόνον. Ἡ προτεσταντικὴ θεωρία τῶν κλάδων (Blanch Theory), ὡς ἡ σπονδυλικὴ στήλη τοῦ διαβόητου Παγκοσμίου Συμβουλίου ‘’Ἐκκλησιῶν’’, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ὑπόβαθρο τοῦ ἀναπτυσσόμενου κακοδόξου οἰκουμενισμοῦ[lvii], δυστυχῶς ἀναθαρεῖ καὶ πάλιν στὸ κείμενο αὐτό.
3. Οἱ δύο ἐκ τῶν μελῶν τῆς Βιοηθικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἐκκλησίας, κατ’ ἐπιλογὴν τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας, ἡ κ. Ἰσμήνη Κριάρη, καὶ ὁ κ. Νικόλαος Μοσχονάς, εἶναι μέλη καὶ τῆς Ἐθνικῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς καὶ Τεχνοηθικῆς, ἡ ὁποία συνολικὰ τυγχάνει τῆς προσωπικῆς ἐπιλογῆς τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ ἀλλὰ καὶ ὑπάγεται σ’αὐτόν (Ν. 4780/20210). Τὰ πράγματα ὁμιλοῦν ἐξ ἑαυτῶν, δὲν χρήζουν ἐπεξηγήσεων. ‘’Ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεί πελάζει[lviii]’’.
Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας εἶναι ὁ πρῶτος πρόθυμος στὸ κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ τὴν χρήση τῆς μάσκας ἐντὸς αὐτῶν, στὴν ἀπαγόρευση τῆς Θ. Εὐχαριστίας, σὲ ἀπόλυτη σύμπνοια μὲ τοὺς διῶκτες τοῦ Ἐπιταφίου στὴ Ρόδο, τὴν καταδίωξη τῆς Παναγίας στὸ Αἴγιο καὶ ἄλλων φρικτῶν συμβάντων στὴν πέτρινη αὐτὴ διετία. Ἄς μὴν πλανώμεθα. ‘’Τυφλὸς (δὲ) τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται[lix].’’
Καὶ ἐν τέλει,ποιὸς εἶναι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖον ὑποδεικνύεται στὴν Ἱερὰ Σύνοδο νὰ μὴν ἀμφισβητηθοῦν τὰ ‘’ἐμβόλια’’ καὶ δὴ στὴν προκειμένη συγκυρία; Ἡ Ἐκκλησία, οὐδέποτε ἀναγνώρισε συγκυρίες στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο. ‘’Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους… καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν….[lx]’’ Μέσος ὅρος δὲν ὑπάρχει.
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἀντὶ τῆς ἀλήθειας προσφέρθηκε τὸ ψεῦδος.
Ἀντὶ τοῦ μαρτυρικοῦ ἤθους δόθηκαν ὑποδείγματα φιλοζωΐας.
Ἀντὶ τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας διδάχθηκε ἡ ὑποτέλεια στὸν ἀσεβῆ κυβερνητικὸ ἑσμό.
Ἔνιοι μόνον Ἐπίσκοποι καὶ εὐάριθμοι Πρεσβύτεροι στάθηκαν ὄρθιοι, γιὰ νὰ περιμαζεύσουν τοὺς χριστιανούς, ὅπως ἡ κλῶσσα τὰ νεογνά της, ποὺ ἔτρεχαν μέρα καὶ νύχτα, ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα, στὰ ἁλώνια, στὰ σαλόνια, στὰ ἀνώγεια, στὰ κατώγεια, ὥστε οἱ καταδότες νὰ χάνουν τὰ ἴχνη τους, γιὰ νὰ προσκυνήσουν μέ λαχτάρα τὰ σεπτὰ εἰκονίσματα ἀκατακρίτως, καρδίᾳ τε καί χείλεσι, νὰ κοινωνήσουν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων ἀνενόχως, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καί νὰ ἀπολαύσουν τοῦ ἁγιασμοῦ τῆς χρηστότητας τοῦ Κυρίου, ἐν εἰρήνῃ.
Ὅπως ἤδη ἀποδείχθηκε, μὲ καθαρὸ λόγο, ἡ θεολογικὴ ἀσχετοσύνη, ὁ ἀμοραλισμὸς τῶν ‘’ἐρευνητῶν’’ καὶ ὁ παπικὸς σχολαστικισμὸς περὶ κορωνοϊοῦ καί ’’ἐμβολίων’’, ὑπῆρξε ὁ κύριος ῥυθμιστικὸς παράγοντας στὶς Συνοδικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ὁ Πατριάρχης ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος, μᾶς διδάσκει: ‘’Τοὺς Ἐπισκόπους ὑμῶν ἐπιτηρεῖτε, ἶνα ὦσιν Ὀρθόδοξοι καὶ μὴ διδάσκωσι δόγματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μηδὲ τοῖς αἱρετικοῖς, ἢ τοῖς ἀπεσχισμένοις συλλειτουργῶσι[lxi].»
Μητροπολῖτα Μεσογαίας, Πρεσβύτεροι καὶ Λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐργασθήκατε ἔργο παράνομο, ’’ἐν βουλῇ πονηρᾷ καὶ ἀτάκτοις (παραλόγοις) μύθοισι καὶ ἠπεροπηΐδι τέχνῃ’’, δηλ. μὲ πονηρὴ θέληση, μὲ λόγο ἐξωπραγματικὸ (παραμύθια) καὶ μὲ τὴν τέχνη τῆς ἐξαπάτησης[lxii].
Ὅμως, ‘’κι’ ἀλευρωμένος νά ‘ναι ὁ ποντικός, ἡ γάτα τὸν γνωρίζει’’.
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Σᾶς ἱκετεύουμε γονυπετεῖς˙
Audiatur et altera pars –
Ἀκοῦστε καὶ τὴν ἄλλη πλευρά.
«καὶ ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις σου ἐναντίον βασιλέων καί οὐκ ᾐσχυνόμην
καὶ ἐμελέτων ἐν ταῖς ἐντολαῖς σου, ἅς ἠγάπησα σφόδρα
καί ἦρα τὰς χεῖρας μου πρός τὰς ἐντολάς σου ἅς ἠγάπησα καὶ ἠδολέσχουν ἐν τοῖς δικαιώμασί σου [lxiii].»
π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου
[xlvi] Στ. Καρπαθίου, Ἱστορία τοῦ ζυγωτοῦ…ὅ.π. σελ.254
[xlvii] Ἀποκ. 17,1-3
[xlviii] Ἱερεμ. 17,9
[xlix] Βλ. Πίνακα ἐμβολίων του institute Charlotte Losier.
[l] Ἰούλιος Καῖσαρ (100-44 π.Χ.) Ἀπομνημονεύματα, Περὶ τοῦ Γαλατικοῦ πολέμου. Μετάφραση Ε.Δ.Τσακαλώτου, Ἐν Ἀθήναις 1903, Βιβλίον Γ’18, (Ὁ πρὸς τοὺς Ἀλπείους πόλεμος) σελ.94. (Φύσει γὰρ ἄνθρωπος, ὅ βούλεται, τοῦτο καὶ οἴεται. Ἀπὸ τὴ φύση του ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸ ποὺ θέλει, αὐτὸ πιστεύει)
[li]Apostolic Constitution of Pope Paul VI, Indulgentiarum Doctrina, 1η Ἰανουαρίου 1967 ἀπὸ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ’. http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/apost_constitutions/documents/hf_p-vi_apc_19670101_indulgentiarum-doctrina_en.html
[lii] Σοφία Σειράχ 20, 30
[liii] ἰταλ.motto < λατ.muttum=γρύλισμα, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχική του ἐτυμολογία
[liv] Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ἐπιτομήν, P.G. 31, 1080-1081 καὶ P.G. 31, 744
[lv] Ἱππολύτου, Περὶ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου VIΙ, ΒΕΠΕΣ Τόμ.6ος σελ. 278 στ. 30-35.
[lvi] Λόγος 39,7, P.G.36,341C
[lvii] Σύμφωνα μὲ τὴ προτεσταντικὴ αὐτὴ θεωρία, στὸν κορμὸ τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν πολλὰ κλαδιά, καὶ κάθε κλαδὶ ἀντιπροσωπεύει ἕνα τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι προσπαθοῦν νὰ ἀποδώσουν στὶς αἱρέσεις τους ἐκκλησιολογικὴ ὑπόσταση. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ καὶ ὄχι συνομοσπονδία ὁμολογιακῶν συλλογικοτήτων. Ἐκκλησία εἶναι ἡ διαφυλλάττουσα τὴν ἱστορικὴ καὶ τὴν χαρισματικὴ ἀποστολικὴ συνέχεια. Οἱ ἐξελθόντες τῆς σωστικῆς αὐτῆς Κιβωτοῦ καὶ συνασπισθέντες σὲ ποικίλες ὅσες ὁμολογιακὲς ὁμάδες, δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
[lviii] Πλάτωνος, Συμπόσιον 195 b. «ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος ( βλ. Ὁμήρου Ὀδύσσεια, ρ 218.) εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίω ἀεὶ πελάζει.»
[lix] Ματθ. 15,14
[lx] Μάρκ. 9,38.
[lxi] Νεκταρίου τοῦ Κρητός, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, Ἐπιτομὴ τῆς Ἰεροκοσμικῆς Ἱστορίας, Ἐνετήισιν 1783 σελ. 238 (221 στὴ σελιδοποίηση τοῦ πρωτοτύπου)
[lxii] Πρβλ. τὴν ἀποστροφὴ τῆς Μικρᾶς Ἰλιάδας,’’ἐν βουλῇ καὶ μύθοισι καὶ ἠπεροπηΐδι τέχνῃ’’ Kelly, A. 2015. “Ilias Parva,” in Fantuzzi–Tsagalis 2015a: 318-43.
[lxiii] Ψαλμ. 118,46-48
Πηγή: tasthyras.wordpress.com
