Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Σας απευθύνω αυτή την ανοικτή επιστολή με αφορμή το νομοσχέδιο για την έκτρωση. Ως λαϊκός πρωτοστάτησα κατά τη δεκαετία του 80 στην υπέρ της αγέννητης ζωής διαφώτιση του κόσμου με την ίδρυση του Συνδέσμου Προστασίας του Αγέννητου Παιδιού. Κατ’ ακρίβειαν ήταν οργάνωση προστασίας και της μητέρας.
Όλοι οι εξομολόγοι γνωρίζουμε ότι η έκτρωση επιφέρει στη μητέρα βαθύτατο ψυχικό τραύμα, παρά το ότι τη διαβεβαιώνουμε ότι ο Θεός τη συγχώρεσε διά της Εξομολογήσεως. Το γεγονός ότι η έγκυος που καταφεύγει στην έκτρωση – συνήθως υπό συνθήκες εξωτερικών πιέσεων – είναι επίσης θύμα, συνιστά επαρκή λόγο να μη διώκεται ποινικά. Ο επιστημονικός όρος για το ψυχικό τραύμα της έκτρωσης είναι μεταεκτρωτικό σύνδρομο (post – abortion syndrome) και είναι παγκόσμιο φαινόμενο ανεξάρτητο από τη θρησκεία, το πολιτιστικό επίπεδο και τον βαθμό της κοινωνικής αποδοχής της έκτρωσης σε μια χώρα. Η Ιαπωνία είναι μια μη χριστιανική χώρα, στην οποία υπάρχει κοινωνική αποδοχή της έκτρωσης ως αναγκαίου κακού. Οι γυναίκες στην Ιαπωνία υφίστανται μεγάλη κοινωνική πίεση για περιορισμό του αριθμού των παιδιών τους σε δύο ή το πολύ τρία, χάριν δήθεν της ευημερίας των ήδη γεννημένων παιδιών. Υπό αυτές τις συνθήκες η έκτρωση είναι πολύ διαδεδομένη στην Ιαπωνία, δεν επιφέρει κοινωνικό στιγματισμό και δεν αποτελεί θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης όπως στις λεγόμενες χριστιανικές χώρες. Εν τούτοις τουλάχιστον οι μισές ιαπωνίδες που κάνουν έκτρωση αισθάνονται την ανάγκη της συγχώρησης για τη θανάτωση του αγέννητου παιδιού τους. Καταφεύγουν σε μια ειδική τελετουργία στους βουδιστικούς ναούς αφιερώνοντας ομοιώματα των νεκρών μωρών τους. Η τελετή αυτή είναι γνωστή ως mizuko kuyo (mizuko σημαίνει νερομωρό, δηλαδή νεκρό έμβρυο, μωρό και kuyo είναι η τελετή μνημονεύσεως). Όταν η μητέρα Τερέζα επισκέφθηκε την Ιαπωνία το 1982, μίλησε στο Τόκιο σε 230 βουλευτές και τους έκανε μια συγκινητική έκκληση να αλλάξουν τον νόμο και να προωθήσουν την υιοθεσία αντί της έκτρωσης. Οι βουλευτές αντιμετώπισαν θετικά την εισήγηση μιας μοναχής και άλλαξαν τον νόμο (βλ.Marisa Martin, The Tragedy of Japanese «Water Babies» και Anthony Zimmerman, Memorial Services for Aborted Children in Japan, άρθρα στο Διαδίκτυο).
Συγκρίνετε τώρα Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, τη στάση αυτή των ιαπώνων βουλευτών με την εμπειρία μου με τά μέλη της Επιτροπής Νομικών της Κυπριακής Βουλής, όταν το 1986 με κάλεσαν για να τους εκθέσω τις απόψεις του Συνδέσμου μας για την εκτρωτική νομοθεσία του 1974 (άρθρο 169Α του Ποινικού Κώδικα). Παρουσίασα στους βουλευτές της Επιτροπής μερικές σοβιετικές πινακίδες (posters), που απέτρεπαν τις γυναίκες από την έκτρωση τονίζοντας τις σωματικές συνέπειές της. Έδωσα σε όλους τους βουλευτές της Επιτροπής ένα αντίγραφο της συγκλονιστικής ταινίας «Η σιωπηλή κραυγή» του Nathanson, πρώην διευθυντή της μεγαλύτερης εκτρωτικής κλινικής στον Δυτικό Κόσμο στη Νέα Υόρκη. Κατέκρινα την υιοθέτηση από την Κυπριακή Βουλή το 1974 του βρετανικού εκτρωτικού νόμου Abortion Act 1967, ο οποίος, όπως θα εξηγήσω στη συνέχεια, με το «παράθυρο» της βλάβης της ψυχικής υγείας της εγκύου προσφέρει στις βρετανίδες τη δυνατότητα νόμιμης έκτρωσης για όλες τις περιπτώσεις. Ακόμη επεσήμανα στους βουλευτές ένα σοβαρό λάθος κατά τη μετάφραση του βρετανικού νόμου. Παρά τα επαινετικά λόγια του τότε προέδρου της Επιτροπής ότι ποτέ προηγουμένως δεν είχαν τέτοια λεπτομερή πληροφόρηση, τελικά διόρθωσαν μόνο το λάθος που τους υπέδειξα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι για τους περισσότερους πολιτικούς μας δεν έχει σημασία η πειστική επιχειρηματολογία για ένα τόσο μεγάλο ηθικοκοινωνικό θέμα με επιπτώσεις στο δημογραφικό πρόβλημά μας. Αυτό που λαμβάνουν υπ’ όψιν είναι το «πολιτικό κόστος» της εκάστοτε απόφασή τους. Πιθανόν σήμερα μερικοί βουλευτές για λόγους συνειδήσεως να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για τις εκτρώσεις, εάν και όταν αυτό έλθει στην ολομέλεια της Βουλής. Όταν το 1974, με πρόφαση τους βιασμούς κατά την τουρκική εισβολή, η Βουλή θέσπισε το άρθρο 169Α του Ποινικού Κώδικα, μόνο ο αείμνηστος βουλευτής και ιατρός Χατζηκακού ψήφισε εναντίον.
Τα τρία μεγάλα κόμματα που έχουν την πατρότητα του νομοσχεδίου παραβλέπουν ότι η έκτρωση είναι ένα σοβαρότατο αίτιο του δημογραφικού προβλήματος της ελεύθερης Κύπρου, καθώς θανατώνει τα απρογραμμάτιστα και ανεπιθύμητα έμβρυα. Ανεπιθύμητο αγέννητο παιδί δεν σημαίνει καθόλου και ανεπιθύμητο νεογέννητο. Μια σοβιετική πινακίδα του 1961, παρουσιάζει μια ευτυχισμένη μητέρα με το βρέφος της να σκέπτεται: «Και ήθελα να σκοτώσω αυτό το παιδί». Αντί η Βουλή να εξετάσει μέτρα κατά της υπογεννητικότητας και πρακτική βοήθεια στις έγκυες γυναίκες προς αποτροπή της έκτρωσης, θα θεσπίσει την ελεύθερη έκτρωση μέχρι τις 12 εβδομάδες της κύησης δίνοντας στη μητέρα απόλυτο δικαίωμα εκλογής της ζωής ή του θανάτου του αγέννητου παιδιού της. Εδώ αρμόζει ένα απόφθεγμα του Σοφοκλέους: «τό κακόν δοκεῖν ποτ’ ἐσθλόν τῷδ’ ἔμμεν ὅτῳ φρένας θεός ἄγει πρός ἄταν», δηλαδή, «το κακό φαίνεται κάποτε να είναι καλό για εκείνον του οποίου τον νου σκοτίζει ο θεός» (Σοφοκλέους Αντιγόνη, στίχ. 622 – 624).
Το εκπληκτικό είναι ότι αυτό γίνεται σε ένα τόπο που βιώνει τον εξισλαμισμό της κατεχομένης Κύπρου και τη δημογραφική ανάπτυξή της εξ αιτίας της ψηλής γεννητικότητας των εποίκων. Αντιθέτως η ελεύθερη Κύπρος έχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, ενώ είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος του ειρηνικού εξισλαμισμού της κατά τις επόμενες γενεές, με την ελέω Ευρώπης εγκατάσταση μουσουλμάνων προσφύγων∙ άλλο να προσφέρεις προσωρινή φιλοξενία σε πρόσφυγες με την προοπτική της επιστροφής στην πατρίδα τους και άλλο η μόνιμη εγκατάστασή τους στο νησί.
Ο ισχύων κυπριακός νόμος για την έκτρωση και η σχέση του με τον βρετανικό Abortion Act 1967
Η τραγική ιστορία του εξισλαμισμού της Μικράς Ασίας φαίνεται ότι θα επαναληφθεί και στην Κύπρο σε βάθος χρόνου. Ο Οσμάν ίδρυσε κατά τα τέλη του 13ου αιώνα το οσμανικό (οθωμανικό) κρατίδιό του στη νότια Βιθυνία με πληθυσμό περί τις 50.000 Τούρκους νομάδες και με έκταση λίγο μικρότερη από αυτή της κατεχομένης Κύπρου. Με ορμητήριο το κρατίδιό τους οι νομάδες ερήμωναν την ύπαιθρο της Βιθυνίας και άρπαζαν χριστιανές γυναίκες ως συζύγους. Οι χριστιανοί κάτοικοι των γειτνιαζόντων μεγάλων πόλεων της Προύσας, της Νίκαιας και της Νικομήδειας είχαν την αυταπάτη ότι οι καλά οχυρωμένες πόλεις τους δεν κινδύνευαν από τους τούρκους νομάδες. Μέσα σε λίγες δεκαετίες έπεσαν και οι τρεις πόλεις της Βιθυνίας. Μεγάλο μέρος των κατοίκων τους εξισλαμίσθηκε «οικειοθελώς» και η Προύσα έγινε πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους (Για την οθωμανική κατάκτηση της Βιθυνίας βλ. Γεωργίου Αρνάκη – Γεωργιάδη, Οι πρώτοι Οθωμανοί. Συμβολή στο πρόβλημα της πτώσης του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας 1282 – 1337, Αθήνα 1947, επανέκδ. 2008∙ ο εξισλαμισμός της Μικράς Ασίας περιγράφεται αναλυτικά στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του διαπρεπούς ελληνοαμερικανού ιστορικού και βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη: Η παρακμή του μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία του εξισλαμισμού 11ος – 15ος αιώνας, Αθήνα 1996, δεύτερη ανατύπωση 2008). Εμείς εδώ στην Κύπρο ζούμε με την αυταπάτη μιας «καλής» λύσης του Κυπριακού, που θα διώξει την Τουρκία από το νησί∙ ένα νησί το οποίο απέχει λίγα χιλιόμετρα από την Τουρκία και του οποίου το βόρειο τμήμα εντός των προσεχών γενεών, και ανεξαρτήτως λύσης ή μη του Κυπριακού, θα έχει ένα πολυπληθή τουρκικό πληθυσμό εξ αιτίας των εποίκων.
Έρχομαι τώρα στον ισχύοντα από το 1974 κυπριακό νόμο για την έκτρωση (άρθρο 169Α του Ποινικού Κώδικα), ο οποίος είναι αντιγραφή του βρετανικού Abortion Act 1967, και στο νομοσχέδιο για την έκτρωση, το οποίο είναι αντιγραφή της ελληνικής εκτρωτικής νομοθεσίας του 1984 (άρθρο 304 του Ποινικού Κώδικα). Όλοι οι ανωτέρω νόμοι και το νομοσχέδιο επιτρέπουν την έκτρωση στην περίπτωση υπάρξεως της κακόφημης ψυχιατρικής ένδειξης, δηλαδή της βλάβης της ψυχικής υγείας της εγκύου (ελληνικός νόμος, νομοσχέδιο), της βλάβης της πνευματικής υγείας της (βρετανικός νόμος), της πνευματικής ή ψυχικής βλάβης της (κυπριακός νόμος). Ο κίνδυνος της ψυχικής βλάβης από τη συνέχιση της εγκυμοσύνης απαιτεί τη βεβαίωση δύο ιατρών (βρετανικός και κυπριακός νόμος) ή τη βεβαίωση ενός ιατρού (ελληνικός νόμος και νομοσχέδιο). Η ψυχιατρική ένδειξη έχει τη δυνατότητα να δικαιολογήσει νομικά όλες τις εκτρώσεις μέχρι και τον έννατο μήνα της εγκυμοσύνης, αφού δεν έχει κανένα χρονικό περιορισμό τόσο στους τρεις νόμους όσο και στο νομοσχέδιο. Στη Βρετανία (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία), όπου υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τις νόμιμες εκτρώσεις στα πλαίσια του Εθνικού Συστήματος Υγείας, κατά την πεντηκοταετή εφαρμογή του νόμου Abortion Act 1967 έχουν γίνει 8.8 εκατομμύρια εκτρώσεις. Το 97 – 98% των νομίμων αυτών εκτρώσεων – υπάρχουν πάντοτε και οι παράνομες – γίνονται με τη βεβαίωση δύο ιατρών για τον κίνδυνο βλάβης της πνευματικής υγείας της εγκύου (https://www.spuc.org.uk/abortion/uk/law). Κατά τον βρετανικό νόμο απαιτείται ιατρική βεβαίωση ότι «the continuance of the pregnancy would involve risk to the life of the pregnant woman, or of injury to the physical or mental health of the pregnant woman or any existing children of her family, greater than if the pregnancy were terminated». Οι κύπριοι νομοθέτες του 1974 αντέγραψαν την ανωτέρω πρόνοια του βρετανικού νόμου (άρθρο 169Α, β). Έτσι για τη νόμιμη έκτρωση στην Κύπρο απαιτείται βεβαίωση δύο ιατρών για το ότι «αν εξακολουθούσε η εγκυμοσύνη, η ζωή της εγκύου θα ετίθετο σε κίνδυνο ή θα επροκαλείτο φυσική, πνευματική ή ψυχική της βλάβη ή οποιουδήποτε τέκνου της που υπάρχει, μεγαλύτερη από εκείνη παρά αν δεν τερματιζόταν η εγκυμοσύνη…». Η φράση «οποιουδήποτε τέκνου της που υπάρχει» δεν ήταν η αρχική του νόμου του 1974. Η αρχική φράση ήταν, από ότι θυμάμαι, «οποιουδήποτε μέλους της οικογένειάς της». Όταν το 1986 υπέδειξα στην Επιτροπή Νομικών ότι η κακή αυτή μετάφραση του αγγλικού any existing children of her family μπορεί να περιλάβει και τον άνδρα της εγκύου, πράγμα παράλογο, το διόρθωσαν.
Η ψυχιατρική ένδειξη είναι μια επινόηση των οπαδών της νομιμοποίησης. Σπάνια μια έγκυος παρουσιάζει σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα, ώστε να καταφύγει στη βοήθεια των ειδικών. Αυτό που είναι δυνατόν να συμβεί κατά την κύηση είναι η εμφάνιση κάποιων ψυχολογικών προβλημάτων, ιδίως αν πρόκειται για τη λεγόμενη ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Αυτό που χρειάζεται η έγκυος σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το ψυχικό – και ενίοτε και σωματικό – τραύμα της έκτρωσης αλλά μια πολύπλευρη συμπαράσταση και βοήθεια, ώστε να ξεπεράσει τα προβλήματα αυτά και να γεννήσει το παιδί της. Όταν πάρει στην αγκαλιά της το νεογέννητο, κατά κανόνα αρχίζει να λειτουργεί το μητρικό ένστικτό της. Εάν αυτό δεν γίνει, πάντοτε υπάρχει η ηθική διέξοδος της υιοθεσίας. Είναι προτιμότερο να θυμάται ότι έδωσε το παιδί της σε μια άτεκνη οικογένεια παρά να ζει με τη συναίσθηση της θανάτωσής του. Το μητρικό ένστικτο λειτουργεί ακόμη και στην περίπτωση της εγκυμοσύνης κατόπιν βιασμού εν καιρώ πολέμου.
Οι ρυθμίσεις της κυπριακής νομοθεσίας για τις εκτρώσεις και τα ηθικά ζητήματα
Η Miriam Gebhardt έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο για τους μαζικούς βιασμούς των γερμανίδων γυναικών προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο από τον Ερυθρό Στρατό όσο και από τους Δυτικούς Συμμάχους (Als die Soldaten kamen. Die Vergewaltigung deutscher Frauen am Ende des Zweiten Weltkriegs, München 2016). Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση της H.R. (σ. 241).
Πρόκειται για μια μητέρα τεσσάρων παιδιών ηλικίας τότε από τριών μέχρι δέκα ετών, η οποία βιάσθηκε το 1945 κατά τη φυγή της οικογένειας από το ανατολικό μέτωπο. Το παιδί της από τον βιασμό το μεγάλωσε στη Δυτική Γερμανία. Το 1959 έγραψε στον Ομοσπονδιακό Υπουργό για την Οικογένεια ζητώντας τα ίδια ωφελήματα για το πέμπτο παιδί της, όπως και για τα άλλα παιδιά της που είχε από τον αποθανόντα στον πόλεμο σύζυγό της. Ιδού ένα απόσπασμα από την επιστολή της: «Σας ερωτώ κύριε Ομοσπονδιακέ Υπουργέ, αυτά τα παιδιά (Σ.Σ. εννοεί τα παιδιά από τους βιασμούς) είναι λεπροί, ώστε να τα μεταχειρίζονται όπως τα ζώα; Αγαπώ αυτό το παιδί, όπως ακριβώς και τα άλλα, διότι και αυτό το παιδί το έφερα κάτω από την καρδιά μου».
Θα ερωτήσει κάποιος, γιατί στην Κύπρο, σε αντίθεση με τη Βρετανία, δεν χρησιμοποιείται η ψυχιατρική ένδειξη για τη νόμιμη έκτρωση στα κρατικά νοσοκομεία; Σε ένα μικρό τόπο όπως είναι η Κύπρος, η παράνομη έκτρωση από τους ιδιώτες ιατρούς είναι βολική και εχέμυθη. Αυτό βολεύει και το Κράτος, το οποίο ανέλαβε μόνο τη θανάτωση των εμβρύων με μεσογειακή αναιμία και άλλες γενετικές ασθένειες, ώστε να μην «επιβαρύνεται» το κρατικό σύστημα υγείας με τη θεραπεία τους. Είναι ευνόητο το μήνυμα που στέλλει η έκτρωση των αναιμικών εμβρύων σέ όσους αναιμικούς κατάφεραν να γεννηθούν. Οι εμπνευστές του νομοσχεδίου, παραθεωρώντας την εμπειρία της Βρετανίας όπου ο ίδιος νόμος με τον δικό μας χρησιμοποιείται ευρέως για τη νόμιμη έκτρωση, και επιθυμώντας να διευκολύνουν τις γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση, αντιγράφουν τώρα τον ελληνικο νόμο∙ δηλαδή την ελεύθερη έκτρωση μέχρι τις 12 εβδομάδες χωρίς καμμιά ιατρική βεβαίωση. Ακόμη το νομοσχέδιο, κατά τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, επιτρέπει την έκτρωση μέχρι τις 19 εβδομάδες για την εγκυμοσύνη κατόπιν βιασμού ή αιμομιξίας και για την εγκυμοσύνη διά εκμεταλλεύσεως ανήλικης ή γυναίκας με πνευματική καθυστέρηση. Τέλος στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει χρονικό όριο εκτρώσεως, εφ’ όσον ένας ιατρός διαπιστώσει σοβαρή ανωμαλία του εμβρύου ή κίνδυνο της ζωής της εγκύου ή κίνδυνο σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής της υγείας. Επομένως ο συνδυασμός της ελεύθερης έκτρωσης μέχρι τις 12 εβδομάδες και της χωρίς χρονικό περιορισμό έκτρωσης για την ψυχική βλάβη της εγκύου καλύπτει νομικά όλες τις εκτρώσεις.
Εάν η ελεύθερη έκτρωση θα είναι μελλοντικά και πληρωμένη από το ΓΕΣΥ, ως εάν να επρόκειτο για μια συνήθη θεραπευτική επέμβαση, τότε δημιουργείται και συνειδησιακό πρόβλημα σε όλους εμάς, που αντιτιθέμεθα στην έκτρωση. Εννοώ ότι θα υποχρεωθούμε να χρηματοδοτούμε την έκτρωση, τόσο με τη συνεισφορά μας στο ΓΕΣΥ όσο και διά της κρατικής φορολογίας, αφού και το Κράτος θα συνεισφέρει στο ΓΕΣΥ. Με άλλα λόγια οι υπερασπιστές των πάσης φύσεως ατομικών δικαιωμάτων επιζητούν να επιβάλλουν σε ανθρώπους των οποίων η συνείδηση αντιτίθεται στην έκτρωση έμμεση οικονομική συμμετοχή στη μαζική θανάτωση αθώων πλασμάτων. Το θέμα της κατάργησης της δωρεάν έκτρωσης στα κρατικά νοσοκομεία είναι στην επικαιρότητα στη Ρωσσία μετά την ιστορική ομιλία του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου στη Δούμα (τη Ρωσσική Βουλή) στις 22. 1. 2015. Ο Πατριάρχης, παρά το ότι είναι γενικώς εναντίον των εκτρώσεων και υπέγραψε μάλιστα και σχετική διακήρυξη όπως και πολλοί άλλοι πολίτες, επέλεξε στην ομιλία του να επικεντρωθεί σε αυτό που είναι επί του παρόντος εφικτό: την κατάργηση της δωρεάν έκτρωσης στα κρατικά νοσοκομεία. Δηλαδή η γυναίκα που θέλει να καταφύγει στο κρατικό σύστημα υγείας για έκτρωση να πληρώνει η ίδια τα έξοδα της επέμβασης, αντί να χρησιμοποιούνται τα χρήματα των ασφαλισμένων πολιτών. Ο Πατριάρχης είπε στους βουλευτές μεταξύ άλλων και τα εξής: «Θεωρώ ηθικώς δικαιολογημένη την αφαίρεση της επέμβασης του τεχνητού τερματισμού της εγκυμοσύνης από το σύστημα της υποχρεωτικής ιατρικής ασφάλισης, το οποίο στηρίζεται στη φορολογία των πολιτών, μεταξύ των οποίων είναι και εκείνοι που κατηγορηματικά δεν αποδέχονται τις εκτρώσεις. Εδώ θα ήθελα να απαντήσω σε αυτούς που έχουν αντίθετη άποψη. Μας λέγουν ότι η αφαίρεση των εκτρώσεων από το ασφαλιστικό σύστημα θα αυξήσει τον αριθμό των παρανόμων εκτρώσεων. Με συγχωρείτε, οι παράνομες εκτρώσεις γίνονται δωρεάν; Υπάρχει έστω και ένας παράνομος εκτρωποιός, ο οποίος κάνει δωρεάν έκτρωση;» (http://www.patriarchia.ru/dp/text/3960558.html). Ο Πατριάρχης σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ΡΙΑ στις 20. 11. 2016 είπε ότι η απαίτηση της καταβολής των εξόδων της έκτρωσης σε κρατικό νοσοκομείο από την ίδια τη γυναίκα δείχνει την αρνητική στάση του κράτους έναντι των εκτρώσεων. Μάλιστα έφερε ως παράδειγμα τους αλκοολικούς και τους ναρκομανείς για τους οποίους ουδείς απαιτεί στη Ρωσσία τη δωρεάν προμήθειά τους με ποτά και ναρκωτικά (https://ria.ru/religion/20161120/1481735577.html). Η ιστορία της νόμιμης έκτρωσης στη Ρωσσία έχει μερικές ιδιομορφίες. Η Σοβιετική Ένωση υπήρξε η πρώτη χώρα στον κόσμο, που νομιμοποίησε την έκτρωση το 1920. Ο Στάλιν φοβούμενος τις δημογραφικές επιπτώσεις της ελεύθερης έκτρωσης ποινικοποίησε την έκτρωση το 1936. Το 1955 – δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Στάλιν – πάλιν αποποινικοποιήθηκε η έκτρωση, αν και εγίνοντο και εκστρατείες που προειδοποιούσαν τη γυναίκα για τις σωματικές επιπτώσεις της έκτρωσης, παράνομης και νόμιμης.
Η έκτρωση ως κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα
Οι υποστηρικτές της έκτρωσης ομιλούν με πάθος για την υποκρισία που περιβάλλει την έκτρωση. Θα συμφωνήσω ότι υπάρχει πολλή υποκρισία στην έκτρωση, όχι όμως εκεί όπου αυτοί νομίζουν. Ιδού μερικά παραδείγματα υποκρισίας: Οι εκτρωποιοί ιατροί σκοτώνουν το αγέννητο παιδί κατ’ αντίθεση προς τη φύση και την θεραπευτική αποστολή της επιστήμης τους (Όρκος του Ιπποκράτη)∙ μάλιστα ενίοτε «θολώνουν τα νερά» ότι δήθεν είναι αμφισβητήσιμο θέμα η αρχή της ανθρώπινης ζωής. Ερωτώ, ποιάν ασθένεια θεραπεύει η έκτρωση εκτός από τη σπάνια σήμερα περίπτωση του κινδύνου της ζωής της μητέρας; Η αλήθεια είναι ότι οι εκτρωποιοί θανατώνουν αθώα και ανυπεράσπιστα πλάσματα, με το αζημείωτο, για να λύσουν ατομικά και κοινωνικά προβλήματα. Εάν προγεννητικά διαπιστωθεί ότι ένα έμβρυο έχει κάποιο γενετικό ελάττωμα κινδυνεύει να θανατωθεί, ενώ αν καταφέρει να γεννηθεί η ζωή του προστατεύεται. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν ανακαλύψει πάσης φύσεως υπαρκτά ή φανταστικά δικαιώματα για τους γεννημένους ανθρώπους, καθόρισαν τα δικαιώματα των ζώων, αλλά ταυτοχρόνως έχουν δώσει στην έγκυο δικαίωμα ζωής και θανάτου στο αγέννητο παιδί της, με το γελοίο επιχείρημα ότι η γυναίκα έχει το δικαίωμα να εξουσιάζει το σώμα της. Σε αυτόν τον τόπο πληρώνεις 1000 ευρώ πρόστιμο για τη σύλληψη και θανάτωση ενός αμπελοπουλιού, ενώ ξεσηκώθηκαν όλοι οι «προοδευτικοί», για να μη τιμωρηθεί ο ιατρός που έκανε προσφάτως παράνομη έκτρωση.
Έρχομαι τώρα, Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, στο καίριο θέμα της αντιδράσεως της Εκκλησίας, στο νομοσχέδιο για την ελεύθερη έκτρωση. Κατ’ αρχάς θα απαντήσω σε δύο μύθους, που χρησιμοποιούνται για να φιμωθεί η Εκκλησία.
Πρώτος μύθος: Η αντίθεση στις εκτρώσεις προέρχεται μόνο από την Εκκλησία. Ο σεβασμός της ανθρώπινης εμβρυακής ζωής δεν περιορίζεται μόνο στον Ιουδαϊκό – Χριστιανικό κόσμο. Πρόκειται για μια σημαντική προχριστιανική και εξωχριστιανική παράδοση, όπως μαρτυρούν ο Όρκος του Ιπποκράτη, ο Όρκος του Άραβα Ιατρού, η Διακήρυξη της Γενεύης του Παγκοσμίου Ιατρικού Συνδέσμου (1948), και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (1959).
Δεύτερος μύθος: Η Εκκλησία δεν πρέπει να αναμειγνύεται στη θέσπιση των πολιτειακών νόμων. Κάθε νόμος έχει ένα ηθικής φύσεως υπόβαθρο. Εάν όμως ένας νόμος είναι ανήθικος ως αντίθετος με πανανθρώπινες αξίες, όπως τον σεβασμό της ανθρώπινης ενδομήτριας ζωής, η Εκκλησία έχει δικαίωμα και καθήκον να το υποδείξει.
Η εισήγησή μου προς την Ιερά Σύνοδο είναι η σύσταση το συντομότερο δυνατόν μιας κληρικολαϊκής Επιτροπής για την Οικογένεια, τη Μητρότητα και το Παιδί. Ευνόητα το έργο μιας τέτοιας Επιτροπής δεν θα είναι μόνο η διαφώτιση για το αγέννητο παιδί και η πρακτική βοήθεια και συμπαράσταση προς αποτροπή της έκτρωσης, αλλά και άλλα παρεμφερή ηθικοκοινωνικά θέματα: Η προστασία του παιδιού από τους ηθικούς και άλλους κινδύνους, η προώθηση της προγαμιαίας εγκράτειας της νεολαίας ως της ηθικής και ασφαλούς πρόληψης της νεανικής εγκυμοσύνης, η ενθάρρυνση της τεκνογονίας και η αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Μέλη της Επιτροπής θα είναι κληρικοί και ευσεβείς λαϊκοί με κύρος, γνώσεις και ανάλογη εξειδίκευση. Στην Επιτροπή μπορούν να συμμετέχουν ως σύμβουλοι και ειδικοί από την Ελλάδα και άλλες ορθόδοξες χώρες. Ήδη από το 2011 υπάρχει στη Ρωσσική Εκκλησία κληρικολαϊκή Πατριαρχική Επιτροπή για Θέματα Οικογένειας και Προστασίας της Μητρότητας και του Παιδιού. Πρόεδρος της Επιτροπής είναι ο πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Σμιρνόφ, με εξαιρετική κοινωνική δράση περιλαμβανομένης και της πρόληψης της έκτρωσης. Μεταξύ των μελών της Επιτροπής είναι ο επίσκοπος Ορέχοβο Παντελεήμων, πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής για την Εκκλησιαστική Φιλανθρωπία και το Κοινωνικό Έργο, και η Μ. Σ. Γιούρεβα, ειδικός και μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για Θέματα Οικογένειας, Γυναικών και Παιδιών. Η δική μας Επιτροπή πρέπει να διοργανώσει πρίν από τις προεδρικές εκλογές ένα ειδικό συνέδριο για τις εκτρώσεις με συμμετοχή ελλαδιτών ειδικών και μελών της Ρωσσικής Πατριαρχικής Επιτροπής. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο συνέδριο θα εισηγηθεί στην Ιερά Σύνοδο αποτελεσματικούς τρόπους αντιδράσεως στο εκτρωτικό νομοσχέδιο περιλαμβανομένων και δυναμικών μέτρων.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, η Εκκλησία της Κύπρου πρέπει να δώσει προτεραιότητα στη συστηματική αντιμετώπιση της μεγάλης ηθικοκοινωνικής πληγής της έκτρωσης. Υπενθυμίζω ότι ο Κύριος καταδίκασε τους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ, επειδή ασχολούνταν με τα επουσιώδη αφήνοντας «τα βαρύτερα του νόμου» (Ματθ. κγ΄ 23).
Πηγή: Ακτίνες
