Νομίζω ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς συμφωνεῖ μὲ τὸ ἀξίωμα ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δικαίωμα στὴ ζωή. Ὅλοι, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς, φύλου ἢ ἡλικίας. Τί ἰσχύει ὅμως κατὰ τὴν ἐνδομήτρια ζωή μας; Τὸ ἔμβρυο εἶναι ζωντανό; Εἶναι ἄνθρωπος; Εἶναι ξεχωριστὸς ὀργανισμὸς ἢ ἀνήκει στὸν ὀργανισμὸ τῆς μητέρας του; Ἔχει δικαίωμα νὰ ζήσει τὸ ἔμβρυο; Τί ὁρίζουν οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι καὶ ὑπὸ ποιὲς προϋποθέσεις;

Σύμφωνα μὲ τὴ Βιολογία, ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἀρχίζει ἀμέσως μετὰ τὴ γονιμοποίηση, μὲ τὸν σχηματισμὸ τοῦ πρώτου κυττάρου, ποὺ ὀνομάζεται ζυγωτό. Το ζυγωτὸ διαιρεῖται συνεχῶς, περνώντας ἀπὸ διαδοχικὰ στάδια ἐξέλιξης. Ὅταν γίνει βλαστοκύστη, τὴν 5 η ἡμέρα, φτάνει ἀπὸ τὴ σάλπιγγα στὸ ἐσωτερικὸ τῆς μήτρας καὶ ἀρχίζει ἡ ἐμφύτευση, ποὺ θὰ ὁλοκληρωθεῖ τὴ 12 η ἡμέρα. Ἡ καρδιὰ τοῦ ἐμβρύου ἀρχίζει νὰ χτυπᾷ στὶς 3 ἑβδομάδες καὶ 1 μέρα μετὰ τὴ γονιμοποίηση, καὶ τὸ ἐμβρυικὸ αἷμα κυκλοφορεῖ σὲ ὅλο του τὸ σῶμα. Μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ ἔμβρυο στὸν ὑπέρηχο, νὰ ἀκούσουμε τὴν καρδιά του καὶ νὰ διαπιστώσουμε ἰδίοις ὄμμασι ὅτι εἶναι ζωντανό.

Τὸ ἔμβρυο, ἤδη ἀπὸ τὴ φάση τοῦ ζυγωτοῦ, ἔχει πανομοιότυπο γενετικὸ ὑλικὸ μὲ ἕναν ἐνήλικα ἄνθρωπο, ποὺ περικλείεται σὲ 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων. Ἔχει ἐπίσης τὴ δυνατότητα ἀναπτυσσόμενο καὶ διαφοροποιούμενο νὰ δώσει ἕναν πλήρη ἀνθρώπινο ὀργανισμό, καὶ αὐτὸ τὸ δια κρίνει ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο κύτταρο τοῦ σώματός μας, ποὺ ἐπίσης ἔχει 46 χρωμοσώματα. Ἡ ταὐτοποίηση τοῦ DNA κατατάσσει τὸ ἔμβρυο στὸ εἶδος Homo Sapiens, δηλαδὴ στὸ γένος τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων. Καὶ ἂν στὰ πρῶτα στάδια τῆς ἐξέλιξής του μοιάζει μέ «φασολάκι» καὶ μᾶς μπερδεύει, τὸ ἔμβρυο σύντομα ἀναδεικνύει τὶς δυνατότητες τοῦ γένους του καὶ ἀπὸ τὴ 10 η ἑβδομάδα τῆς ζωῆς του ἔχει τελειοποιήσει τὸ σῶμά του, λαμβάνοντας τὴ μορφὴ καλοσχηματισμένου ἀνθρώπινου μωροῦ.

Κατὰ τὴν ἐνδομήτρια ζωή του, ὁ ἄνθρωπος ἐξαρτᾶται πλήρως ἀπὸ τὴ μητέρα του. Μέσῳ τοῦ πλακοῦντα λαμβάνει ὀξυγόνο, θρεπτικὲς οὐσίες καὶ ὁρμόνες ἀπὸ τὸν μητρικὸ ὀργανισμό. Ὅμως ἀνήκει στὸν ὀργανισμὸ τῆς μητέρας του; Ἡ καρδιὰ τοῦ ἐμβρύου χτυπάει μὲ τὸν δικό της ρυθμό. Κοιμᾶται, ξυπνάει, κινεῖται, χασμουριέται ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πρόγραμμα ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ μητέρα του. Ἔχει μοναδικὸ DNA, διαφορετικὸ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὴ γῆ. Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ξεχωριστὸς ἀπὸ τὴ μητέρα του, ποὺ φιλοξενεῖται στὸ σῶμά της, μέχρις ὅτου γεννηθεῖ.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω εὔκολα ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἄνθρωπος ζωντανὸς καὶ ξεχωριστός, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχει δικαίωμα στὴ ζωή, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Συμφωνοῦν ὅμως μὲ αὐτὸ οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι; Μήπως βάσει νόμου δικαίωμα στὴ ζωὴ ἔχουν μόνο κάποια ἔμβρυα, ἐνῷ κάποια ἄλλα καταδικάζονται σὲ θάνατο, πρὶν ἀκόμα δοῦν τὸ φῶς τοῦ ἥλιου;

Οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι διαφέρουν ἀπὸ χώρα σὲ χώρα καὶ ἀπὸ ἐποχὴ σὲ ἐποχή. Γιὰ παράδειγμα, ἕνα ἔμβρυο στὴ Μάλτα προστατεύεται ἀπὸ τὸν νόμο σὲ κάθε περίπτωση. Ἂν ὅμως ἡ μητέρα του μεταβεῖ στὴν Ἑλλάδα, μπορεῖ νὰ διακόψει τὴν κύησή της μέχρι τὴ 12 η ἑβδομάδα, χωρὶς εἰδικὲς διατυπώσεις. Παρατηροῦμε, δηλαδή, ὅτι ἕνα ἔμβρυο στὴ Μάλτα, στὴν Πολωνία ἢ στὴ Χιλὴ ἔχει δικαίωμα στὴ ζωή, ἐνῷ ἕνα ἔμβρυο στὴν Ἑλλάδα, στὴ Γερμανία ἢ στὴν Ἀμερικὴ δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα. Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἑλλάδα τὰ κυοφορούμενα μωρὰ προστατεύονταν ἀπὸ τὸν νόμο μέχρι τὸ 1986, ἐνῷ ἀμέσως μετά, χάνοντας τὸ δικαίωμα στὴ ζωή, θὰ λέγαμε σὲ ἐλεύθερη μετάφραση ὅτι ὑποβαθμίστηκε βάσει νόμου ἡ ἀξία τους. Βεβαίως, τὸ τελευταῖο ἰσχύει, μόνο ἂν ἡ μητέρα τους δὲν τὰ ἐπιθυμεῖ. Ἔτσι, ἕνα «ἐπιθυμητὸ ἔμβρυο» φαίνεται νὰ ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ ἕνα «μὴ ἐπιθυμητὸ καὶ ἐκτὸς οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ ἔμβρυο», ἴδιας καταγωγῆς, φύλου καὶ ἡλικίας. Καὶ ἂν ἡ μητέρα τοῦ τελευταίου ἀλλάξει γνώμη καὶ ἀποφασίσει νὰ τὸ γεννήσει, τότε σὲ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου, ὅσο κάνει μιὰ σκέψη νὰ ἀναδυθεῖ, τὸ ἔμβρυο ξαναποκτᾷ τὰ δικαιώματα καὶ τὴν ἀξία του, ὡς ἕνας δυνάμει ἐνήλικας ἄνθρωπος.

Τὰ παραπάνω ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ διαχρονικὴ καὶ πανανθρώπινη ἀξία τοῦ δικαιώματος στὴ ζωή. Διότι, σύμφωνα μὲ τὴν κοινὴ λογική, τὸ δικαίωμα ἑνὸς ἀνθρώπου νὰ ζήσει δὲν γίνεται νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ γεωγραφικὲς ἢ χρονικὲς παραμέτρους, πόσο μᾶλλον ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία καὶ τὸν προγραμματισμὸ ἄλλων ἀνθρώπων. Μία τέτοια παραδοχὴ θέτει σὲ κίνδυνο τὸ οἰκοδόμημα τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ καὶ ἀπειλεῖ νὰ μᾶς γυρίσει πολλὰ χρόνια πίσω, σὲ ἐποχὲς ποὺ ἴσχυε ὁ νόμος τοῦ δυνατωτέρου – ἐκτὸς καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο. Ὡς σκεπτόμενοι καὶ πολιτισμένοι σύγχρονοι ἄνθρωποι ὀφείλουμε νὰ προστατεύσουμε τὴν κοινωνία ἀπὸ τὴν παγίδα στὴν ὁποία ἔχει πέσει καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὸ δικαίωμα γιὰ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὸ πρῶτο κιόλας κύτταρο τῆς ἐνδομήτριας παρουσίας τους.

Πηγή: (Περιοδικό "Ο Κόσμος της Ελληνίδος"), Αφήστε με να ζήσω