Ο οξυδερκής γυναικολόγος μας διακρίνοντας, πολύ πρώιμα, καρδιοπάθεια στο κυοφορούμενο βρέφος, ζήτησε να κάνουμε καρδιολογική εξέταση. Ο ονομαστός παιδοκαρδιολόγος επιβεβαίωσε την διάγνωση του μαιευτήρα. Μας είπε δε, περίλυπος, ότι το χειρότερο δεν ήταν η καρδιοπάθεια, αλλά αυτό που έβλεπε πίσω από αυτήν: το παιδί φαινόταν να έχει σοβαρή νοητική υστέρηση.
Με τον τρόπο του, μας πρότεινε διακοπή κύησης. Το ανέφερε, μάλιστα, και τις δύο φορές που τον επισκεφθήκαμε για εξέταση. Μετά την άρνησή μας, δεν παρέλειψε να σημειώσει στην γνωμάτευση που μας παρέδωσε ότι εκείνος μας ενημέρωσε, αλλά εμείς επιμείναμε στην συνέχιση της εγκυμοσύνης. Χωρίς να παραστήσουμε τους «ήρωες», θεωρούμε κάθε ζωή δώρο του Θεού και δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να παρέμβουμε.
Αν και δεν επιβεβαιώνονται πάντα οι γιατροί (είτε λόγω λανθασμένης εκτίμησης, είτε λόγω θαυματουργικής επέμβασης του Θεού, πράγμα που έχουμε πολλές φορές ζήσει), αυτήν την φορά προέβλεψαν σωστά. Πριν προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε, χρειάστηκε να γίνει το πρώτο, «παρηγορητικό» χειρουργείο καρδιάς και αργότερα το δεύτερο, πολύ σοβαρό. Όλα πήγαν εξαιρετικά καλά. Ήδη νιώθαμε ευγνώμονες στον Θεό, που ο μικρός μαχητής κέρδιζε τη μία μάχη μετά την άλλη. Συγχρόνως, δενόμασταν μαζί του όλο και πιο ουσιαστικά.
Αυτό που διαπιστώναμε ήταν ότι δεν καθόριζε την ζωή μας και δεν χαρακτήριζε το παιδί μας απρόσωπα και αδυσώπητα «η πάθηση». Στην πραγματικότητα, μαζί με την κλινική εικόνα, βλέπαμε άλλο ένα παιδί της οικογένειάς μας, που μεγάλωνε με τις παραστάσεις των αδερφιών του, μέσα στην δική μας καθημερινότητα, που εξελισσόταν με τον δικό του τρόπο, όπως, άλλωστε, και καθένα από τα υπόλοιπα αδέρφια του. Η δε αγάπη από το οικογενειακό περιβάλλον και η συμμετοχή στην εκκλησιαστική ζωή έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο για μια εξέλιξη που μας εκπλήσσει και συνεχίζεται ανοδικά. Ο αγώνας, υπαρκτός, αλλά όχι απαρηγόρητος. Αντιθέτως, ζήσαμε και ζούμε πολλές ευλογίες, που νιώθουμε ότι οφείλονται σ΄αυτό το «διαφορετικό» μας παιδί. Η χαρά του, ανεξάντλητη, μοιράζει στους γύρω του φως, που τόσο λείπει στην ζοφερή, κοσμική καθημερινότητα. Όλοι αποζητάμε την δική του παρουσία, την δική του αγκαλιά, γυρίζοντας στο σπίτι από τις μέριμνες της ημέρας. Κι αυτός, εκεί, να μας «σηκώνει» στα τρυφερά του μπράτσα, να «διαβάζει» στα μάτια μας τυχόν αγωνία ή στενοχώρια και να κάνει το παν να την μετατρέψει σε χαρά.
Η αποδοχή κυοφορίας και γέννησης ενός παιδιού κατά κόσμον «προβληματικού» χρειάζεται μεγάλο θάρρος, όχι όμως τόσο λόγω των θυσιών που απαιτούνται – γιατί αυτές φέρνουν τελικώς γλυκύτητα στην ψυχή- αλλά κυρίως λόγω της πίεσης των γιατρών, των «ειδικών», των «μορφωμένων», του γύρω κόσμου. Με επωδό ότι η έκτρωση θα λυτρώσει το ίδιο το παιδί (αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον ζωοδότη Θεό το καλό όλων μας!), λοιδορούν και οικτίρουν όποιον θελήσει να σεβαστεί την ζωή, ακόμα και όταν αυτή δεν θεωρείται «φυσιολογική». Αν διαγράψουμε την πνευματική παράμετρο, η κυοφορία και γέννηση ενός τέτοιου παιδιού είναι «μωρία», αδιανόητη ταπείνωση για τους γονείς και μια άσκοπη θυσία. Αν, όμως, εμπιστευθούμε τον Θεό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αντλήσουμε μεγάλη δύναμη, θα καταλάβουμε πως δεν έχουμε «σταυρό», αλλά μεγάλο θησαυρό και πως πίσω από κάθε κόπο κρύβονται μυστικές χαρές, που η κοσμική λογική δεν μπορεί να διανοηθεί…
Αν μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να επηρεάσουμε την ροή των γεγονότων, ούτε εμείς ως γονείς, ούτε τα αδέρφια του θα θέλαμε να αλλάξει κάτι και να μην είχαμε στην οικογένειά μας αυτό το παιδί, αφού όλους μας καλλιεργεί και μας προάγει…
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
