Η χώρα μας το 1986 με τον νόμο 1609, άλλαξε την μέχρι τότε νομοθεσία στο ζήτημα των εκτρώσεων. Ο νομοθέτης αυθαίρετα θεωρεί την ζωή του εμβρύου υποδεέστερη αυτής του γεννηθέντος ανθρώπου, επιτρέποντας ακολούθως την τέλεση εκτρώσεων, την ίδια στιγμή, όπου ο ίδιος πέφτει σε αντιφάσεις αφού αντιμετωπίζει διαφορετικά το έμβρυο ανάλογα με την περίπτωση. Από την μία επιτρέπει π.χ., την έκτρωση για κοινωνικούς λόγους μέχρι την 12η εβδομάδα, ενώ στην περίπτωση κληρονομιάς, κληρονόμος θεωρείται εκείνος που κατά τον χρόνο της επαγωγής (δηλαδή τον χρόνο θανάτου του κληρονομούμενου) βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί. Επίσης στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, άνθρωπος θεωρείται, ότι υφίσταται από την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα και μετά.
Δυστυχώς η πατρίδα μας ενώ θα έπρεπε να προασπίζει την Ανθρώπινη Ζωή, την Ισότητα και την Ελευθερία, ως έχουσα ιστορικά το προνόμιο της γεννήσεως της Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού, δυστυχώς αποδεικνύεται τραγικά κατώτερη της ιστορικής παρακαταθήκης της και όλων των αγώνων που δόθηκαν για την προάσπιση των αξιών αυτών. Είναι τουλάχιστον Ιστορική Ντροπή για όλο το Ελληνικό Κοινοβούλιο, η ύπαρξη του ανθρωποκτόνου, ναζιστικού, ρατσιστικού και αντιδημοκρατικού αυτού νόμου, ο οποίος εκτός των άλλων προωθεί την ευγονική θεωρία των ναζί.
Εντελώς πρόχειρα και υποκριτικά ασχολείται με την ταλαίπωρη, πληγωμένη, εγκαταλελειμμένη, αγχωμένη, αβοήθητη και κακοποιημένη γυναίκα, ενήλικη ή ανήλικη, η οποία αναγκάζεται λόγω της βίας που δέχεται από το περιβάλλον της, από άγνοια και έλλειψη παιδείας, να προβεί σε έκτρωση. Ο νόμος αυτός την οδηγεί σε μία πράξη, η οποία θα την καταστρέψει αλλά της το κρύβει αυτό με πολύ τεχνικό τρόπο. Δήθεν την βγάζει από ένα βαθύ αδιέξοδο, την εγκυμοσύνη, η οποία δεν είναι αδιέξοδο αλλά είναι δώρο Θεού και την ρίχνει σε ένα ακόμη βαθύτερο αδιέξοδο, στην δολοφονία του αγέννητου παιδιού της, την οποία παρουσιάζει δήθεν ως λύση.
Αρκεί μία ανάγνωση της εισηγητικής έκθεσης (την οποία μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ) για να αντιληφθεί εύκολα κάποιος την υποκρισία, το πολιτικό συμφέρον και την προσωπική φιλοδοξία, την απανθρωπιά, τις κοινωνικές και πολιτικές εξαρτήσεις, τις πιέσεις και τον τρόπο με τον οποίο υπέκυψαν οι νομοθέτες και οι υποστηρικτές των εκτρώσεων στις πιέσεις αυτές αλλά και τα συμφέροντα, τα οποία οδήγησαν στην τελική ψήφιση του νόμου αυτού.
Ειδικότερα λοιπόν στην εισηγητική έκθεση εντοπίζουμε τα εξής στοιχεία:
1) Στο κείμενό της αναφέρει, ότι δεν έμεινε σταθερή η νομοθεσία στην Ελλάδα αλλά παρουσίασε αλλαγές και τροποποιήσεις, λόγω του πολύ σημαντικού θέματός της. Το αναφέρει θέλοντας να αιτιολογήσει , ατυχώς, την επικείμενη για την περίοδο εκείνη νομοθετική νέα αλλαγή και να της δώσει χαρακτήρα δήθεν προοδευτικό, αποτελεσματικό και με κοινωνική ευαισθησία. Όμως οι πολλές αλλαγές στον νόμο δεν αποδεικνύουν τον σημαντικό χαρακτήρα του θέματος των εκτρώσεων, όπως ατυχώς αναγράφεται στην αιτιολογική έκθεση, αλλά αντιθέτως αποδεικνύουν την διαχρονική αποτυχία, την εγγενή αδυναμία και ανικανότητα των νομοθετών και πολιτικών, να έχουν μία κοινή, υπεύθυνη, σταθερή, ενιαία, σαφή και ωφέλιμη για την ψυχοσύνθεση των πολιτών άποψη, η οποία να διαφαίνεται τόσο μέσα στο κείμενο του νόμου, όσο και στην ευρύτερη κοινωνική πολιτική.
2) Εντελώς αυθαίρετα χαρακτηρίζει τις μέχρι τότε ισχύουσες ποινικές διατάξεις, οι οποίες απαγόρευαν τις εκτρώσεις, ως «αυστηρές». Δεν μας λέει, όμως, σε σύγκριση με τί και με ποιες διατάξεις τις θεωρεί «αυστηρές». Αυτό γίνεται εκ του πονηρού ακριβώς για να επηρεάσουν τον συναισθηματικό κόσμο των πολιτών, για να εισχωρήσει η έννοια της αυστηρότητος, της σκληρότητος και άρα της τιμωρίας στο κοινωνικό υποσυνείδητο, διότι εκ φύσεως οι έννοιες αυτές δημιουργούν απέχθεια στον άνθρωπο και έτσι προσχηματικά να προλειάνουν το έδαφος για τον νόμο αυτό και να φανεί δήθεν κοινωνικά ωφέλιμος.
3) Ακολούθως αναφέρει ως αιτιολογία την «προφανή αντίθεση του νόμου και της κοινωνικής πραγματικότητος». Η αντίθεση μεταξύ νόμου και κοινωνικής πραγματικότητος, δηλαδή η παραβατικότητα είναι διαχρονικό φαινόμενο, των ανθρωπίνων κοινωνιών, το οποίο ο νόμος καλείται να το αντιμετωπίσει προς όφελος όλης της κοινωνίας. Είναι εντελώς παράλογο, επειδή οι πολίτες παρανομούν και επειδή δήθεν πληγώνεται το κύρος του νόμου, να εισηγείται ο νομοθέτης είτε την αλλαγή του νόμου προς το ελαφρύτερο είτε την κατάργησή του, όπως προτείνει στην περίπτωσή αυτή. Επιπλέον ο προσχηματικός χαρακτηρισμός της αντίθεσης μεταξύ νόμου και κοινωνικής πραγματικότητος ως δήθεν «προφανούς» προσπαθεί ατυχώς να δικαιολογήσει την επακολουθούμενη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, ως δήθεν επιβεβλημένης και λογικής ένεκα της κοινωνικής πραγματικότητος και άρα η ίδια η έκτρωση ως πράξη να θεωρείται πλέον λογική και κοινωνικώς επιβεβλημένη ή έστω ανεκτή. Μία τέτοια αιτιολογία είναι εντελώς παράλογη και απάνθρωπη. Ποτέ έως τώρα στις πολιτισμένες ανθρώπινες κοινωνίες δεν καταργήθηκε ένας νόμος, ο οποίος απαγόρευε μία παράνομη πράξη απλά και μόνο επειδή οι πολίτες δεν τον εφάρμοζαν και παρανομούσαν. Με το σκεπτικό αυτό θα πρέπει να καταργήσουμε όλους τις νόμους, για να παρανομούν ελεύθερα οι πολίτες, οπότε δεν θα έχουμε κοινωνία, αλλά θα έχουμε ζούγκλα με άγρια θηρία. Η αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει τον νόμο δεν αιτιολογεί την κατάργηση του νόμου. Αυτό το οποίο προέχει είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής σε κάθε έκφανσή της και όχι η προστασία δήθεν της αξιοπιστίας και του κύρους του νόμου. Ο νόμος υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή και όχι η ανθρώπινη ζωή τον νόμο!
4) Η αιτιολογική έκθεση συνεχίζει τον παραλογισμό της προτάσσοντας άλλη μία ανεδαφική, προσχηματική και αυτοαναιρούμενη αιτιολογία, για να νομιμοποιήσει τις εκτρώσεις. Συγκεκριμένα αναφέρει, ότι η Ελληνική κοινωνία γνώριζε το ένοχο μυστικό της τελέσεως παράνομων εκτρώσεων, το οποίο είχε δημιουργήσει μία παράλληλη αρρωστημένη κοινωνική πραγματικότητα. Επιπλέον λέει η εισηγητική έκθεση, ότι ο νόμος, επειδή ήταν σκληρός, χειροτέρευε την κατάσταση και οδηγούσε στην αύξηση των «παράνομων», όπως τις χαρακτηρίζει, εκτρώσεων, οι οποίες προκαλούσαν καταστρεπτικές συνέπειες στην ψυχή και στο σώμα της γυναίκας. Εδώ εκ του πονηρού χρησιμοποιείται ο όρος «παράνομες» εκτρώσεις, για να δημιουργήσει έναν ψευδεπίγραφο και φανταστικό διαχωρισμό σε παράνομες εκτρώσεις, οι οποίες γίνονται εν κρυπτώ και επιφέρουν καταστρεπτικές συνέπειες στην ψυχή και στο σώμα των γυναικών και σε εκτρώσεις, οι οποίες αν νομιμοποιηθούν και είναι νόμιμες δήθεν δεν θα επιφέρουν καταστρεπτικές συνέπειες στην ψυχή και στο σώμα τις γυναίκας! Η έκτρωση αυτή καθεαυτή προξενεί καταστροφικές βλάβες στην ψυχή και στο σώμα της γυναίκας, δεν υπάρχουν ασφαλείς και ανώδυνες εκτρώσεις χωρίς επιβλαβείς συνέπειες, επειδή έγιναν νόμιμες. Η νομιμοποίηση δεν αναιρεί την καταστροφική βλάβη.
5) Ένας επόμενος ισχυρισμός είναι, ότι μέχρι τώρα οι εκτρώσεις ήταν παράνομες ενώ η αποτελεσματική τέλεσή τους απαιτούσε την χρήση ακριβών ιατρικών εργαλείων. Επειδή όμως οι Ελληνίδες είχαν οικονομική δυσπραγία και ο νόμος απαγόρευε μέχρι τότε τις εκτρώσεις, αναγκάζονταν να καταφεύγουν στις παράνομες εκτρώσεις χρησιμοποιώντας εργαλεία και τεχνικά μέσα εξαιρετικά επισφαλή και χαμηλής ποιότητος, με άμεσο αποτέλεσμα ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, όπως η στείρωση ή και ο θάνατος. Ισχυρίζονται λοιπόν οι νομοθέτες, ότι το γεγονός αυτό δημιουργεί στην Ελληνική κοινωνία γυναίκες «δύο συχνοτήτων – ταχυτήτων», αφενός μεν αυτές οι οποίες έχουν οικονομική άνεση και μπορούν να τελούν έκτρωση με ασφαλή ιατρικά μέσα και αφετέρου δε αυτές οι γυναίκες, οι οποίες δεν έχουν οικονομική ευχέρεια, είναι φτωχές και καταφεύγουν σε παράνομες εκτρώσεις με επικίνδυνες, μη ιατρικές μεθόδους. Επιπλέον μας λένε, ότι αυτή η δήθεν ανισότητα προκαλεί μία αίσθηση κοινωνική διάκρισης. Για τους λόγους λοιπόν αυτούς οι νομοθέτες προτείνουν την νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Δηλαδή στην ουσία μας λένε, ότι μεταξύ του υπέρτατου αγαθού της Ανθρώπινης Ζωής και της προστασίας της, προκρίνουν ως ανώτερη την δήθεν κοινωνική αξιοπρέπεια, το κοινωνικό φαίνεσθαι και την δήθεν εξασφάλιση της ισότητας λόγω οικονομικών δεδομένων σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή! Όμως ούτως ή άλλως η έκτρωση προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες μέχρι και θάνατο στην εκάστοτε γυναίκα και οι ψυχολογικές βλάβες τις οποίες παθαίνει η γυναίκα δεν διορθώνονται εύκολα! Πάντα θα υπάρχει το τραύμα στην συνείδηση, στην καρδιά και στην ψυχή της για το παιδί που είχε στα σπλάχνα της και το οποίο πετάχτηκε στα σκουπίδια. Αλλά αυτό φυσικά το αποσιωπούν και το κρύβουν οι συντάξαντες την εισηγητική έκθεση! Αυτές οι γυναίκες έχουν ανάγκη από αληθινή βοήθεια, από αγάπη, από συμπαράσταση και από συγχωρητικότητα, την οποία θα μπορέσουν να βρούν μόνο μέσα από τα Μυστήρια Της Ορθοδόξου Πίστεως! Μόνο Τα Μυστήρια Της Ορθοδόξου Πίστεως δια Της Χάριτος Του Χριστού μπορούν να προσφέρουν την ανακούφιση της ψυχής και την θεραπεία της συνείδησης από τις τύψεις και τις ενοχές! Το οτιδήποτε άλλο είναι αστοχία και ματαιοπονία! Ούτε οι φίλοι, ούτε οι ψυχολόγοι μπορούν να γιατρέψουν την ενοχή της συνειδήσεως.
6) Ο παραλογισμός της εισηγητικής έκθεσης κορυφώνεται στο σημείο, όπου προτείνει ως κοινωνική προοπτική και λύση του προβλήματος των εκτρώσεων την εφαρμογή της ευγονικής των ναζί, μετονομάζοντάς την σε «οικογενειακό προγραμματισμό». Προτείνεται ως λύση και ως γενική κοινωνική πολιτική ο επονομαζόμενος «οικογενειακός προγραμματισμός ως βασικό στοιχείο της προληπτικής ιατρικής». Όπως αναγράφεται να γίνει στόχος της Κοινωνικής Πολιτικής «η γέννηση επιθυμητών και υγιών παιδιών» ! Δηλαδή όσα παιδιά δεν είναι υγιή θα τα σκοτώνουμε και θα τα πετάμε στα σκουπίδια πριν ακόμη γεννηθούν; Δεν έχουν δικαίωμα στην ζωή οι ανάπηροι, οι παραπληγικοί, οι άνθρωποι με κινητικά και νοητικά προβλήματα κλπ; Θα τους πετάξουμε στα σκουπίδια όλους αυτούς τους ανθρώπους, για να δημιουργήσουμε μία κοινωνία υπερανθρώπων, όπως την ήθελαν οι Ναζί; Θα αποδεχθούμε στην πράξη την ιδεολογία του Ρατσισμού, οι οποία διακρίνει τις ανθρώπους σε χρήσιμους και άξιους να ζήσουν και σε άχρηστους; Προτείνουν εμμέσως πλην σαφώς να έχουμε παιδιά επιθυμητά και παιδιά μη επιθυμητά! Μα υπάρχουν παιδιά που η ζωή τους έχει αξία και παιδιά που η ζωή τους δεν έχει αξία; Αυτό δηλαδή είναι ισότητα, είναι δημοκρατία, είναι προστασία της ζωής και του ανθρώπου και ειδικότερα του παιδιού; Είναι πολιτισμός αυτό; Δηλαδή μας λένε, ότι η πρόοδος και η εξέλιξη της κοινωνίας και του ανθρώπου δεν θα γίνεται πλέον με βάση τα κοινωνικά δεδομένα, με τα στοιχεία της ανθρωπιάς, της αγάπης, της παράδοσης, του πολιτισμού, της οικογένειας, της μητρότητας, της πατρότητας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, των κοινωνικών αγώνων, αλλά θα γίνεται με γονιδιακή κατασκευή και ανακατασκευή. Με ανθρώπους κατά παραγγελία σαν να είναι αντικείμενα, σαν να είναι μηχανές!
7) Επιπλέον ισχυρίζονται, ότι με την λύση αυτή αναβαθμίζεται και προάγεται η ισότητα των δύο φύλων, γιατί δήθεν διευκολύνεται η λειτουργία της γυναίκας στον κοινωνικό χώρο. Δηλαδή πώς το εννοούν αυτό; Η γυναίκα άραγε που έχει κάνει έκτρωση διευκολύνεται στην λειτουργία της στην κοινωνία, γιατί δήθεν δεν φέρει τον «στιγματισμό της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης», ενώ δεν δημιουργεί πρόβλημα ο στιγματισμός από την τέλεση της έκτρωσης ακόμη και σε σχέση με τον ίδιο της τον εαυτό;
8) Εν συνεχεία η εισηγητική έκθεση αναφέρει, ότι η απειλή της ποινικής κύρωσης κάνει οξύτερο το κοινωνικό, ψυχολογικό και ηθικό δίλημμα της γυναίκας, η οποία σκοπεύει να διαπράξει έκτρωση και συνεπώς καλό θα είναι να νομιμοποιηθεί η έκτρωση. Εδώ πρόκειται για τεχνητή και εκ του πονηρού μετακύλιση του προβλήματος από την αληθινή του βάση σε μία άλλη επίπλαστη και τεχνητή. Το πρόβλημα, είναι η ίδια η πράξη της έκτρωσης και όχι ο «κακός» νόμος, ο οποίος κάνει το πρόβλημα δήθεν εντονότερο και άρα πρέπει για τον λόγο αυτό να επιτραπεί η έκτρωση. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε γιατί δεν προτείνουν οι νομοθέτες μία ίδια αντιμετώπιση των ληστειών ή άλλων εγκλημάτων;
9) Επίσης αναφέρει, ότι η ασφαλιστική κάλυψη των εκτρώσεων είναι δεδομένη. Πόσο παράλογο είναι μία χώρα να καλύπτει με μεγάλη ευκολία την τέλεση εκτρώσεων και την ίδια στιγμή να αδυνατεί να καλύψει ανάγκες ασφαλιστικές για τεκνογονία ή ανάγκες για πολυτέκνους; Είναι οξύμωρο τουλάχιστον να καλύπτεται από το επίσημο κράτος ασφαλιστικά ο θάνατος και όχι η ζωή.
10) Εντός της εισηγητικής εκθέσεως αναφέρεται ρητά, ότι η αρχή του σεβασμού της συνειδησιακής ελευθερίας καταλαμβάνει κεντρική σημασία και είναι πανηγυρικά διατυπωμένη σε όλη την εισηγητική έκθεση και στο νομοσχέδιο. Η έννοια όμως της συνειδησιακής ελευθερίας είναι ευρύτατη και η χρήση και επίκλησή της επιτρέπει την ένταξη στο περιεχόμενό της, πολλών εννοιών, ιδεολογιών και ιδεοληψιών, οι οποίες δεν είναι πάντοτε λογικές και προς όφελος του ανθρώπου. Οι εμπάθειες, οι εγωπαθείς προσπάθειες αυτοδικαίωσης και σίγασης του ελέγχου της συνείδησης και των ενοχών μπορούν να ενταχθούν και να αποκρυβούν μέσα στην έννοια της συνειδησιακής ελευθερίας! Δηλαδή αν η συνείδηση ενός ανθρώπου του λέει, ότι είναι δίκαιο να εγκληματεί, τότε θα πρέπει ο νόμος χωρίς διάκριση να προστατεύει την συνειδησιακή ελευθερία του και να τον αφήνει να εγκληματεί; Κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί λογικά και οδηγεί σε πλήρη καταστροφή την ίδια την κοινωνία!
Αυτό είναι το σκεπτικό της εισηγητικής έκθεσης του νόμου, ο οποίος νομιμοποίησε τις εκτρώσεις στην Ελλάδα. Είναι τουλάχιστον ντροπή για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, για την πολιτική ιστορία της Ελλάδος, να έχει διατυπωθεί σε αιτιολογική έκθεση Ελληνικού νόμου η νομιμοποίηση της ανθρωποκτονίας και η θεωρία του ρατσισμού και της ευγονικής των ναζιστών. Προσβάλλεται το ύψιστο και πανανθρώπινο αγαθό της ζωής, κάθε έννοια Δημοκρατίας, Ελευθερίας, ισότητας και ισονομίας των ανθρώπων και των φύλων. Ποιος να το περίμενε, ότι όλα αυτά θα έβρισκαν χώρο στην Ελληνική Νομοθεσία και θα ελάμβαναν μορφή αποδεκτής και προωθούμενης κοινωνικής συμπεριφοράς από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία, η οποία δήθεν περηφανεύεται για τον Δημοκρατικό της χαρακτήρα, για την προστασία της Ανθρώπινης Ζωής, για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Ατομικών, Κοινωνικών Δικαιωμάτων και Ελευθεριών. Πόση Υποκρισία και πόσος Θάνατος σε μία κατεπίφασιν Δημοκρατία, σε μία κατεπίφασιν Πολιτική και Κοινωνική Ζωή Ελευθερίας, Αλληλεγγύης και Αγάπης! Τόσο Ψέμα και Συμφέρον οικονομικό και πολιτικό! Τουλάχιστον Ντροπή για την Δημοκρατία της Ελλάδος, η οποία υπέκυψε στον θάνατο, στην ολιγαρχία, στον ρατσισμό και στο μικρό «εγώ»!
Οργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες και ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα, για μία φιέστα ενώ από το 1986 μέχρι και σήμερα ούτε ένα ευρώ δεν έχει δοθεί για να μπορούν όλες οι γυναίκες ελεύθερα να στηριχθούν με αληθινή αγάπη, ψυχικά αλλά και οικονομικά και να γεννούν τα παιδιά τους, ξεπερνώντας τα όποια αδιέξοδά τους, χωρίς να καταφύγουν στην έκτρωση! Ματωμένη Ελλάδα, Ματωμένη Κοινωνία, Ματωμένη Δημοκρατία! Υπάρχει λύση, εκτός από τον θάνατο, γιατί δεν την θέλεις;
Ρούντας Γεώργιος
Αθήνα, 26-04-2018
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
