Όταν η Amy και ο James Fornshell, από το προάστιο της Μινεάπολις, Πλίμουθ, Μινεσότα, μάθαιναν το Μάρτιο του 2011 ότι περίμεναν δίδυμα, ήταν ενθουσιασμένοι. Φαντάστηκαν τη ζωή με διπλές πάνες, διπλά ταΐσματα, και διπλά τα χαρούμενα λογάκια των μωρών. Αλλά η χαρά τους έφυγε όταν ένα υπερηχογράφημα αποκάλυψε το αδιανόητο: Τα μωρά μοιράζονταν την ίδια καρδιά.
«Πώς μπορώ να κυοφορώ τα μωρά, γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν στη μήτρα ή λίγο μετά τη γέννηση;», αναρωτιόταν η Amy εκείνη την ημέρα, κλαίγοντας στην αγκαλιά του James. Ωστόσο, με θαυμαστό θάρρος και αγώνα, το έκαναν. Αυτό ήταν το ταξίδι της ψυχής τους μέσα από την κοιλάδα του επικείμενου θανάτου - και έγινε για τα 53 λεπτά της ζωής που θα αγαπούν παντοτινά.
Όλα ήταν φυσιολογικά κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης της Amy στο γυναικολόγο, στις επτά εβδομάδες κύησης και η ίδια και ο James ήσαν πρόθυμοι να καλωσορίσουν το τέταρτο παιδί στην οικογένειά τους, έχοντας ήδη τρία κορίτσια. «Λόγω της προχωρημένης ηλικίας μου (εγκυμοσύνη μετά την ηλικία των 35 ετών), επέστρεψα στις εννέα εβδομάδες για να έχω κάποιο συχνότερο έλεγχο», εξήγησε η Amy, που ήταν τότε 39 ετών. Ένα νέο υπερηχογράφημα στο γραφείο του γιατρού αποκάλυψε ότι ήταν πιθανό να έφερε δίδυμα ενώ ένα επιπλέον υπερηχογράφημα πιο λεπτομερές- πρώτου επιπέδου - είχε προγραμματιστεί για την επόμενη Δευτέρα, προκειμένου να επιβεβαιώσει το εύρημα.
Η Amy πέρασε το Σαββατοκύριακο ερευνώντας το θέμα των διδύμων στο Διαδίκτυο. Επειδή εμφανίστηκαν τόσο κοντά στο υπερηχογράφημα, φοβόταν ότι τα δίδυμα θα μπορούσαν να είναι μονοαμνιοτικά (να μοιράζονται τον ίδιο αμνιακό σάκο), οπότε θα χρειαζόταν στενή παρακολούθηση, λόγω του υψηλού κινδύνου συμπίεσης ή δημιουργίας κόμβου στους ομφάλιους λώρους. Αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να προετοιμάσει την Amy, μια οικονομική διευθύντρια, ή τον James, έναν 39χρονο διευθυντή τεχνολογίας και πληροφοριών ανθρωπίνων πόρων, για το τι θα επακολουθούσε.
Ενώ η Amy βρισκόταν ξαπλωμένη για το υπερηχογράφημα, ο τεχνικός μετακινούσε τη κεφαλή ξανά και ξανά πάνω στη κοιλιά της. «Γιατί παίρνει τόσο πολύ;», αναρωτήθηκε η Amy, και οι φόβοι της αυξάνονταν και γίνονταν τόσο σκοτεινοί όσο σκοτεινό ήταν το δωμάτιο της εξέτασης. «Μπόρεσες να βρεις δύο σάκους;», βρήκε το θάρρος να ρωτήσει. – «Όχι», απάντησε ο τεχνικός. «Μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι υπάρχουν δίδυμα;», ρώτησε η Amy περαιτέρω. «Ναι, αλλά διαπίστωσα κτύπους μόνο από μία καρδιά».
Αργότερα εκείνη την ημέρα, το γραφείο του γιατρού κάλεσε την Amy για να την ενημερώσει για τα δύσκολα νέα: Είχε όντως δίδυμα και ήταν πιθανότατα ενωμένα. Για την επόμενη ημέρα παραγγέλθηκε νέο υπερηχογράφημα δευτέρου επιπέδου (πιο λεπτομερές) και ραντεβού με μαιευτήρα ειδικευμένο σε εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου.
Συμβουλευτική του θανάτου
Με τον Τζέιμς στο πλευρό της, η Amy, παρακολούθησε την οθόνη που τρεμόπαιζε, καθώς ο τεχνικός υπερήχων έριχνε ακόμη πιο προσεκτικές ματιές στην ανατομία των αναπτυσσόμενων μωρών τους, ηλικίας ήδη 10 εβδομάδων. «Τα δίδυμα είναι συνδεδεμένα στο στήθος και μοιράζονται μια καρδιά, δεν μπορούν να χωριστούν και πιθανώς θα γεννηθούν νεκρά», δήλωσε ο γιατρός με άκομψο τρόπο, σχεδιάζοντας την ανατομία των μωρών στο χαρτί. «Η κατάσταση είναι ασυμβίβαστη με τη ζωή και μπορείτε να τερματίσετε την εγκυμοσύνη».
Ο Τζέιμς και η Έμυ έμειναν έκπληκτοι. Σύμφωνα με το «Heart», ένα καρδιολογικό περιοδικό, σιαμαία δίδυμα εμφανίζονται μία φορά σε 200.000 γεννήσεις ζώντων μωρών (R.E. Andrews, et al., «Echocardiographic Assessment of Conjoined Twins», Μάρτιος 2006). Είχαν ήδη στο ιστορικό τους μιά πρώτη αποβολή τον προηγούμενο Νοέμβριο - και τώρα, τί είναι αυτό; Τί πρέπει να κάνουν; Να τερματίσουν την εγκυμοσύνη αυτή;
«Είμαστε Χριστιανοί και δεν εγκρίνουμε την άμβλωση», είπε η Amy, μετά τη συναισθηματική και πνευματική αγωνία που ακολούθησε. Ήταν ένας πειρασμός το να σκεφτεί την άμβλωση, αλλά αμφιταλαντεύτηκε, γιατί, όπως είπε, «Αυτή ήταν μια κατάσταση όπου το αποτέλεσμα δεν θα ήταν διαφορετικό αν τερματίζαμε την εγκυμοσύνη ή πέθαναν κατά τον τοκετό».
Η Amy συναντήθηκε με τον μαιευτήρα της για να συζητήσει το ενδεχόμενο της διακοπής κύησης. Ο γιατρός «θα έβαζε τα μωρά να κοιμηθούν πριν από την αναρρόφηση;», ρώτησε η Amy, ανησυχώντας ότι τα μωρά της θα αισθανθούν πόνο. «Όχι», της απάντησε εκείνος, «τα μωρά θα είναι ζωντανά και η καρδιά τους θα χτυπά». Τότε η Amy κατάλαβε ότι ο «τερματισμός της κύησης» ήταν ένας ευφημισμός, γιατί επρόκειτο στην πραγματικότητα για άμβλωση.
«Στο μυαλό μου, ο τερματισμός ήταν μια ιατρική διαδικασία που αφορούσε το μωρό, όχι μια έκτρωση», δήλωσε η Amy, ευγνώμων ,γιατί είχε για να αποφασίσει μια μέρα. Αυτό ήταν κάτι που την εμπόδισε να πάρει μια γρήγορη απόφαση για έκτρωση, κάτι για το οποίο αυτή και ο James θα μετάνιωναν για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Το επόμενο υπερηχογράφημα της Amy έγινε στις 15 εβδομάδες από έναν νέο γυναικολόγο (έναν που η Amy ήλπιζε ότι θα ήταν πιο συμπονετικός). Έφερε ανάμικτα νέα. Ο James και η Amy έμαθαν ότι περίμεναν δίδυμα κορίτσια - ναι, περισσότερα κορίτσια! Δυστυχώς, παρόλο που ο καρδιακός παλμός τών μωρών ήταν ισχυρός, διαπιστώθηκαν ακόμη περισσότερες ανωμαλίες: υγρό στους εγκεφάλους τους, ομφάλιοι λώροι με δύο αιμοφόρα αγγεία αντί για τρία (με αποτέλεσμα τη μειωμένη σίτισή τους), ομφαλοκήλες (εσωτερικά όργανα της κοιλίας που προβάλλουν από τον ομφαλό) και δείκτες άλλων χρωμοσωμικών ανωμαλιών.
«Η διαγνώση δεν επιτρέπει ελπίδες για ίαση και μπορείτε να την τερματίσετε», δήλωσε ο γιατρός, σαν να ήταν η εγκυμοσύνη τους μια νόσος που έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Με αίσθηση μοναξιάς και χωρίς υποστήριξη, η Amy και ο James βυθίστηκαν σε μια προσωπική Γεθσημανή απελπισίας. «Τώρα τί, Κύριε;», ρώτησαν.
Άγγελοι ελπίδας και βοήθειας
Αλλά η Πρόνοια του Θεού δεν τους είχε εγκαταλείψει και η Amy συνάντησε έναν «άγγελο ελπίδας»: την Annette Klein, μια εκπαιδευμένη νοσηλεύτρια σε υποστήριξη εγκυμοσύνης υψηλού κινδύνου και ειδική εκπαιδεύτρια στον Άγιο Παύλο της Μινεσότα. Η Annette είχε βοηθήσει πολλούς γονείς μωρών με καταδικαστική διάγνωση και κανένας τους δεν είχε εκφράσει λύπη για τη συνέχιση της εγκυμοσύνης, έμαθε η Amy.
«Ανοιξαν οι ορίζοντές μας όταν μάθαμε ότι και άλλες οικογένειες βάδισαν σε αυτό το δύσκολο δρόμο και τον είχαν αγκαλιάσει», είπε η Amy. «Η νόσος των μωρών μας ήταν μοναδική, αλλά το ταξίδι μας δεν ήταν». Η Annette συνέστητε να διαβάσουμε κάποια σχετικά βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων: «Waiting with Gabriel» και «A Gift of Time», γραμμένα από μητέρες που είχαν φέρει εις πέρας τις εγκυμοσύνες τους γνωρίζοντας πως τα μωρά τους θα πεθάνουν, καθώς και να μπούμε σε ένα υποστηρικτικό πρόγραμμα που παρέχει στήριξη στις οικογένειες πριν και μετά το θάνατο των μωρών τους.
Η Κυριακή του Πάσχα έφερε περισσότερη ελπίδα. Κατά τη διάρκεια του δείπνου με όλη την οικογένεια, η Amy και ο James έμαθαν για τους «Περιγεννητικούς Συνεργάτες για τη Ζωή» (Prenatal Partners for Life), μια ομάδα υποστήριξης με βάση την πόλη Maple Grove, της Μινεσότα, που συνδέει τους μέλλοντες γονείς με επαγγελματίες που υποστηρίζουν τη ζωή των αγέννητων παιδιών και με άλλους γονείς που έχουν εμπειρία με παρόμοιες δυσμενείς προγεννητικές διαγνώσεις.
Μέσα σε λίγες μέρες, η Amy είχε ένα ραντεβού με γιατρό μέλος αυτού του κινήματος για τη ζωή. «Θέλουμε να κυοφορήσουμε τα κορίτσια μας όσο περισσότερο μπορούμε, μέχρι ο Θεός να τα οδηγήσει στον ουρανό», δήλωσαν στον Dr. Steve Calvin στο πρώτο ραντεβού τους, εκλαμβάνοντας την συμπαθή υποστήριξη του, ως μια απάντηση στην προσευχή τους.
Πολύτιμος χρόνος για την οικογένεια
Το Σαββατοκύριακο της Ημέρας της Μητέρας, η η Amy και ο James είπαν στις άλλες κόρες τους - την Lauren, 9 ετών, την Shannon, 6, και την Natalie, 3 - για τις δίδυμες αδελφές τους στην κοιλιά της μαμάς και ότι ο Θεός μπορεί να τις πάρει στον ουρανό μόλις γεννηθούν ή λίγο αργότερα και πιθανότατα δεν θα έρθουν σπίτι. Οι μεγάλες αδελφές προσεύχονταν για τις μικρές αδερφές τους και η Amy και ο James ζήτησαν από τον Θεό την ευλογία Του να κρατηθούν τα μωρά τους ζωντανά
Εν τω μεταξύ, η οικογένεια αξιοποίησε το χρόνο που είχαν με τα δίδυμα, αν και ήταν μόνο στη μήτρα της Amy. Κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου στην κατασκήνωση, η οικογένεια πήγε για κολύμπι σε ένα σωλήνα στο ποτάμι (όταν η Amy ήταν 29 εβδομάδων έγκυος και όχι πολύ κινητική!). Μια ανάμνηση, που εξακολουθεί να τρελαίνει τις μεγάλες αδελφές. «Θυμάστε πότε τα δίδυμα έκαναν μπάνιο στο σωλήνα;», ρωτούν. Κάθε βράδυ, πριν από το βραδινό ύπνο, η Amy έπαιζε ένα αγαπημένο CD, το Sleep Sound in Jesus, για τα δίδυμα, ένα CD που είχε παίξει και για τα άλλα κορίτσια της όταν ήταν μωρά.
Το καλοκαίρι η Amy και ο James συναντήθηκαν με ένα διευθυντή γραφείου κηδειών και επέλεξαν ένα τάφο στο νεκροταφείο της ενορίας τους.
Μαζί η οικογένεια επέλεξε χριστιανικά ονόματα με ιδιαίτερο νόημα για τα μωρά: Julia Marie και Isabella Grace. Julia σημαίνει «κόρη του ουρανού», και Isabella, «αφιερωμένη στο Θεό».
Τα ραντεβού με το γιατρού ήρθαν και πήγαν. Η Amy και ο James προετοίμασαν το σχέδιο γέννησης των μωρών τους (εκφράζοντας την επιθυμία τους για ό,τι ήθελαν κατά τη γέννηση, π.χ. προνοώντας για φροντίδα και άνεση για τα δίδυμα, καθώς και ένα ιδιωτικό δωμάτιο μακριά από άλλα νεογέννητα). Η ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου είχε οριστεί για την γέννηση των διδύμων, ηλικίας 35 εβδομάδων, με καισαρική τομή.
«Είχαμε ένα ραντεβού στις 26 Αυγούστου για να περιηγηθούμε στο νοσοκομείο και να κρατήσουμε δωμάτιο», είπε η Amy, σφίγγοντας με τα δάκτυλα ένα κολιέ με δύο μικροσκοπικά μενταγιόν αγγέλων, «αλλά ο Κύριος είχε τα σχέδιά Του και εμείς είχαμε τα δικά μας!» Τα νερά της Amy έσπασαν στις 3.30΄ το πρωί. Τα δίδυμα γεννήθηκαν στις 6.36΄ π.μ. και ζύγιζαν περίπου έξι κιλά συνολικά.
Καθώς ο James κράτησε στην αγκαλιά τα όμορφα κορίτσια του, ένας ιερέας της κλινικής βάφτισε τη Julia Marie και την Isabella Grace. Τότε, οι περήφανες μεγάλες αδελφές, η γιαγιά και ο παππούς, οι θείες και οι θείοι και οι ξαδέλφες, καθένας τους έσκυψε και φίλησε τα μωρά. Η οικογένεια συγκέντρωσε αποτυπώματα από τα χεράκια, αποτυπώματα από τα ποδαράκια και μπούκλες από τα παχιά μαύρα μαλλάκια τους, και έβγαλε εκατοντάδες φωτογραφίες. Δεν ήταν η ημέρα που πέθαναν τα δίδυμα, αλλά ήταν η ημέρα που άρχισαν να ζουν τα δίδυμα!
Περίπου 53 λεπτά μετά τη γέννησή τους, η μικροσκοπική καρδιά της Julia και της Isabella δέν άντεξε άλλο! Ζουν τώρα για πάντα στην αιωνιότητα και στις καρδιές της Amy και του James, που επέλεξαν να τους δώσουν τη ζωή. «Το μόνο που γνώρισαν ήταν η αγάπη», είπε η Amy. «Τί είναι πιο όμορφο από αυτό;»!
Πηγή: clmagazine.org, Αφήστε με να ζήσω!
