Σεβαστοί πατέρες,
Κυρίες και κύριοι,
Χαίρετε.
Σας ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε να μιλήσουμε για τη μάστιγα της εποχής μας, τις εκτρώσεις. Μαζί θα κάνουμε μια ιατρική προσέγγιση στο θέμα. Κατ’ αρχήν θα ξεκινήσουμε βλέποντας την ετυμολογία των λέξεων:
Έκτρωση: από το ‘εκ’ και ‘τιτρώσκω’, το αρχαίο ρήμα που σημαίνει πληγώνω, τραυματίζω, καταστρέφω αλλά και φονεύω, σκοτώνω.
Άμβλωση: από το αρχαίο ρήμα αμβλίσκω, που μεταξύ των άλλων σημαίνει φονεύω.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η ετυμολογία των λέξεων δεν αφήνει περιθώρια για παρανόηση του τι είναι έκτρωση. Έκτρωση είναι φόνος. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει την πρωτιά Πανευρωπαϊκά στις εκτρώσεις με 350.000 κάθε χρόνο. Αυτό το νούμερο είναι κατά προσέγγιση διότι δεν μπορεί να μετρηθεί ακριβώς ο αριθμός των εκτρώσεων καθώς το 80% αυτών δηλώνονται ως παλίνδρομες κυήσεις, ενώ εκτός από τις περιπτώσεις χειρουργικής έκτρωσης που απαιτείται νοσηλεία, ή τουλάχιστον εισαγωγή σε νοσοκομείο, υπάρχει όπως θα δούμε παρακάτω και η φαρμακευτική έκτρωση, η οποία γίνεται απλά με ένα χάπι που η γυναίκα προμηθεύεται από το φαρμακείο. Οι φαρμακευτικές εκτρώσεις είναι δύσκολο να μετρηθούν.
Όμως σε έρευνα που έγινε σε αντιπροσωπευτικό δείγμα του Ελληνικού πληθυσμού, το 22% των γυναικών απάντησαν ότι έχουν κάνει έκτρωση και μάλιστα το ένα τρίτο από αυτές πάνω από μία φορά. Ακόμα πιο σοκαριστικά είναι τα στοιχεία για τις εφηβικές εκτρώσεις που υπολογίζονται ότι είναι 40.000 το έτος στη χώρα μας, που θα πει ότι ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 ως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση και οι μισές από αυτές δεν το έχουν πει ούτε στη μητέρα τους.
Αυτά τα στατιστικά πολύ με προβλημάτισαν, όπως και εσάς φαντάζομαι, και ένα τεράστιο γιατί δημιουργήθηκε στο μυαλό μου. Έτσι άρχισα να κάνω μια μικρή έρευνα, αρχικά στο δικό μου ιατρείο. Ρώτησα λοιπόν ζευγάρια που ήρθαν και μου είπαν ότι θέλουν να κάνουν έκτρωση το γιατί. Η πιο συχνή αιτία ήταν οι οικονομικές δυσκολίες: «ο άντρας μου είναι άνεργος», «είναι χαμηλά τα εισοδήματά μας», «δεν μπορούμε να αντέξουμε ένα παιδί αυτή τη στιγμή», «δεν μπορούμε να αντέξουμε ένα τέταρτο παιδί», κλπ.
Πράγματι κοίταξα τις γεννήσεις σε ένα γράφημα της ΕΛΣΤΑΤ όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι από το 2011 και μετά που η Ελλάδα μπαίνει στην οικονομική κρίση και στην εποχή των μνημονίων έχουμε ραγδαία πτώση των γεννήσεων. Υπολογίζεται στο ίδιο διάστημα ότι έχουμε αύξηση των εκτρώσεων κατά 25% και όπως βλέπετε για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις. Αυτό συνιστά το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα. Δηλαδή σε λίγο ο Έλληνας, το Ελληνικό Έθνος, θα είναι υπό εξαφάνιση.
Πράγματι, ο οικονομικός λόγος είναι σοβαρός, όμως ξεπερνιέται. Και πρότεινα στις γυναίκες να δεχτούν την οικονομική βοήθεια του «Αφήστε με να ζήσω», ως σπόνσορα που θα χρηματοδοτήσει την ευτυχία τους, ώστε να μπορέσουν να φέρουν στη ζωή το παιδί τους.
Αν δείτε το επόμενο γράφημα, τα έτη 1942 και 1943, μέσα στην κατοχή, είχαμε 150.000 γεννήσεις το χρόνο. Τότε δηλαδή ο κόσμος που ζούσε σε συνθήκες απόλυτης ανέχειας επέλεγε να φέρει στο κόσμο το παιδί του. Τώρα, λοιπόν, τι άλλαξε?
Από τη ροή της συζήτησης με τους γονείς, που είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν σε έκτρωση, φάνηκε ότι ο οικονομικός λόγος, δεν ήταν η κύρια αιτία της απόφασής τους. Στη συνέχεια ακούστηκαν άλλοι λόγοι, οι πραγματικοί, και αποκαλύφθηκαν εγωιστικά κίνητρα, όπως: «ένα παιδί δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μας», «είμαστε πολύ νέοι ακόμη», «δεν έχουμε ζήσει ακόμα τη ζωή μας», «μόλις παντρευτήκαμε, δεν έχουμε κάνει ούτε ένα ταξίδι, τώρα θα το κάνουμε το παιδί?». Οι γονείς χρησιμοποιούσαν εκφράσεις όπως «ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη» και «ανεπιθύμητο παιδί» που ηχούν πολύ άσχημα, ως ύβρεις στον Δημιουργό Πατέρα μας. Απόρησα πως σκέφτηκαν να ταιριάξουν δύο τόσο αντίθετες έννοιες, «ανεπιθύμητο» και «παιδί», σε μία φράση.
Φυσικά, δεν το σκέφτηκαν μόνοι τους. Ο Νόμος 1609 κάνει χρήση αυτής της ορολογίας και μας ενημερώνει για την απόκτηση επιθυμητών παιδιών και την αποφυγή ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
Και είναι εύλογη η απορία πως οι γονείς θεωρούν ανεπιθύμητο ένα παιδί που οι ίδιοι με τις επιλογές τους και τις πράξεις τους δημιούργησαν. Και εντελώς αυθόρμητα ρώτησα: «Τι ανεπιθύμητο! Εσείς δε το δημιουργήσατε; Δεν ξέρετε ότι η σεξουαλική δραστηριότητα οδηγεί στη δημιουργία νέων ανθρώπων; Πως δεν ήταν επιλογή σας;»
Μετά οξύνθηκαν λίγο τα πνεύματα και ακούστηκαν επιχειρήματα όπως: «Είναι νόμιμο δικαίωμά μας» και «είναι δικαίωμά μου να κάνω ότι θέλω το σώμα μου». Και όντως ο Νόμος αναφέρει ότι είναι δεν είναι άδικο, αλλά δίκαιο, η γυναίκα να αποφασίζει πότε θέλει να τερματίσει την εγκυμοσύνη της, εντός του πρώτου τριμήνου.
Πράγματι ένα παιδάκι μπορεί να αλλάξει λίγο ή πολύ τα σχέδια της ζωής. Όμως παρόλα αυτά υπάρχουν μητέρες έτοιμες να θυσιάσουν τα προσωπικά τους θέλω και την προοπτική της επαγγελματικής στους σταδιοδρομίας, προκειμένου να μεγαλώσουν με τον καλύτερο τρόπο το παιδί τους. Στην προσπάθειά της μητέρας σημαντικό ρόλο παίζει ο σύντροφός της και πατέρας του παιδιού. Συμβαίνει κάποιες φορές ο άντρας, να σαστίζει μπροστά στην ανακοίνωση της εγκυμοσύνης της συντρόφου του, να δηλώνει ότι δεν θέλει να συμμετέχει στην ανατροφή του παιδιού και άλλοτε να προσπαθεί να οδηγήσει τη γυναίκα στην έκτρωση.
Ο ρόλος του πατέρα αποδεικνύεται καθοριστικός στην απόφαση της μητέρας. Ο άντρας μπορεί να επιλέξει είτε να αποποιηθεί των ευθυνών του και να γίνει συνένοχος στο έγκλημα, είτε κάνοντας σωστή χρήση του αντρισμού του, να υψώσει το παράστημά του, να απλώσει το χέρι του στη σύντροφό του, και να πει: «Μαζί θα μεγαλώσουμε την οικογένειά μας και θα κρατήσουμε το παιδί μας». Και ποια έγκυος γυναίκα, ότι και αν έχει στο μυαλό της και ότι και αν έχει σκεφτεί πιο πριν, δεν ονειρεύεται μια οικογένεια με έναν άντρα δίπλα της υπεύθυνο και δυνατό, να προστατεύει αυτή και το παιδί της.
Και πάμε σε μια άλλη αιτία εκτρώσεων, σε οικογένειες που πραγματικά λαχταρούν ένα παιδί, αλλά κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης της κύησης, ο γιατρός τους λέει ότι υπάρχει πιθανότητα το μωρό να έχει μια χρωμοσωμική ή μια ανατομική ανωμαλία και να μην είναι 100% υγιές όταν θα γεννηθεί.
Και εκεί πάλι ένα εγωιστικό κίνητρο ξεπηδάει ξαφνικά από τους γονείς και λένε: «Τι; Το δικό μου το παιδί δε θα είναι τέλειο; Δε θα είναι ο καλύτερος μαθητής, ο καλύτερος αθλητής; Δεν το ανέχομαι, να με κοροϊδεύει η κοινωνία. Δε θα επιτρέψω ο κόσμος να κοιτάζει αδιάκριτα το παιδί μου. Για αυτό θα σώσω το παιδί μου από τη δυστυχία του και σκοτώνοντάς το με τα ίδια μου τα χέρια»
Δε μπορώ να εξηγήσω αυτή τη λογική, σίγουρα όμως απορρέει από την έλλειψη ενημέρωσης των γονέων για το τι ακριβώς είναι έμβρυο. Ίσως φταίμε και εμείς οι γιατροί που παρακολουθούμε κυήσεις, διότι θεωρώντας κάποια πράγματα αυτονόητα δεν τα εξηγούμε και χρησιμοποιούμε συχνά εκφράσεις επιστημονικές τις οποίες ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Αναφερόμαστε στο ζυγωτό, στη βλαστοκύστη, στο έμβρυο, σε όλα αυτά που η μητέρα και ο πατέρας δεν έχουνε δει και δεν ξέρουνε πως είναι και τι είναι.
Λοιπόν να διευκρινίσουμε ότι οι όροι γονιμοποιημένο ωάριο ή ζυγωτό, βλαστοκύστη, και έμβρυο είναι διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης της ενδομήτριας ζωής του ανθρώπου, όπως κατά την εξωμήτρια ζωή έχουμε τις αναγνωρίσιμες σε όλους φάσεις ανάπτυξης: νεογνό, νήπιο, παιδί, έφηβος, ενήλικας και τα λοιπά.
Τη στιγμή της σύλληψης δημιουργείται το πρώτο κύτταρο του ανθρώπου το ζυγωτό. Την ίδια στιγμή γίνεται και η εμψύχωση. Έτσι έχουμε το σώμα του ανθρώπου που είναι ένα μόνο κύτταρο, στην παρούσα φάση της ζωής του, και την ψυχή του. Την ίδια ψυχή θα έχει ο άνθρωπος όταν θα γεννηθεί ή όταν θα γίνει λαμπρός νέος ή νέα 25 χρονών και θα διαπρέπει στη ζωή. Και όταν ο άνθρωπος γίνει 90 χρονών ή 100 πάλι την ίδια ψυχή θα έχει ή ακόμα και όταν πεθαίνοντας θα αποχωριστεί το σώμα από την ψυχή του. Η ψυχή είναι αιώνια όπως γνωρίζουμε και θα υπάρχει για πάντα.
Η επόμενη παρανόηση γίνεται αναφορικά με το τι συμβαίνει στην έκτρωση. Δε θα αναφέρω τις τεχνικές έκτρωσης αυτή τη στιγμή, όμως πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι το μωρό που υποβάλλεται σε έκτρωση έχει σώμα και ψυχή. Έχει σώμα που αισθάνεται και καρδιά που χτυπάει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το παιδί πονάει, πονάει ανυπόφορα τη στιγμή της έκτρωσης, όταν ο γιατρός με τα εργαλεία του το τρυπάει, μαγκώνει με ειδικές λαβίδες και ξεριζώνει ένα-ένα τα μέλη του σώματός του ή όταν ο αναρροφητήρας το ρουφάει με δύναμη ξεσκίζοντας το μικρό του σωματάκι.
Στο πρώτο τρίμηνο η έκτρωση γίνεται χειρουργικά ή φαρμακευτικά. Η φαρμακευτική έκτρωση πραγματοποιείται με ένα χάπι που προμηθεύεται η γυναίκα από το φαρμακείο. Παίρνει το χάπι και αποβάλλει. Αυτό μπορεί να ακούγεται απλό όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η γυναίκα έχει πόνους πολλούς, συσπάσεις έντονες και μεγάλη αιμορραγία. Η αιμορραγία και οι πόνοι μπορεί να διαρκέσουν κάποιες μέρες μέχρι να ολοκληρωθεί η έκτρωση, με αποτέλεσμα η γυναίκα να μην μπορεί να πάει πουθενά, αλλά να περιμένει να αποβάλλει, καθισμένη στη λεκάνη της τουαλέτας.
Στο δεύτερο τρίμηνο, σύμφωνα με το Νόμο, η έκτρωση επιτρέπεται υπό προϋποθέσεις και συνήθως γίνεται με πρόκληση τοκετού οπότε, συνήθως, γεννιέται το παιδάκι ζωντανό. Η καρδούλα του χτυπάει, προσπαθεί να κλάψει και κουνάει τα χεράκια του. Σταδιακά χάνει τις δυνάμεις του και καθώς τα πνευμονάκια του δεν είναι ανεπτυγμένα για να μπορέσουν να αναπνεύσουν, ξεψυχάει λίγα λεπτά ή λίγες ώρες αργότερα μέσα στο κρύο δωμάτιο του νοσοκομείου, που το έχουν μεταφέρει για να μην το δει και το ακούσει η μητέρα του.
Στο τρίτο τρίμηνο απαγορεύεται η έκτρωση στην Ελλάδα.
Πολύ συχνά εμείς οι γιατροί δεν αναφέρουμε όλες τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η έκτρωση στη γυναίκα, αλλά παρουσιάζουμε τη διαδικασία σαν εύκολη και σύντομη επέμβαση ρουτίνας που διαρκεί δέκα λεπτά, υπό γενική νάρκωση. Λέμε: «Δέκα λεπτά διαρκεί. Δε θα καταλάβεις τίποτα και μετά θα συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά».
Λοιπόν αυτό είναι μεγάλο ψέμα και δεν αναφέρομαι στις σωματικές επιπτώσεις των εκτρώσεων, που είναι λίγο – πολύ γνωστές. Γνωρίζουμε ότι μετά από μια έκτρωση η γυναίκα μπορεί να έχει αιμορραγία, να πάθει διάτρηση της μήτρας ή ρήξη του τραχήλου, να έχει επιπλοκές από την αναισθησία, λοιμώξεις, θρόμβωση, εμβολή, και άλλα. Μέσα σε ένα οργανωμένο νοσοκομείο οι επιπλοκές αυτές ελαχιστοποιούνται, όμως η πιθανότητα στείρωσης και επιπλοκών στις επόμενες κυήσεις δεν αλλάζει. Δηλαδή και τις επόμενες φορές που θα μείνει η γυναίκα έγκυος μπορεί να έχει προβλήματα στην εγκυμοσύνη της: καθ’ έξιν αποβολές, εξωμήτρια κύηση, πρόωρος τοκετός με αυξημένη θνησιμότητα και νοσηρότητα.
Οι πιο σημαντικές όμως επιπτώσεις είναι αυτές που αφορούν στο ψυχολογικό κομμάτι της γυναίκας και αναφέρομαι στο «μετεκτρωτικό σύνδρομο». Είναι τόσο μεγάλη η ψυχολογική επιβάρυνση της γυναίκας, που οι ψυχολόγοι αναφέρονται σε ένα ειδικό είδος μετατραυματικής αγχώδους διαταραχής που περιλαμβάνει 100 διαφορετικά συμπτώματα και ονομάζεται μετεκτρωτικό σύνδρομο. Είναι πολύ συχνό στις γυναίκες που ήθελαν να κρατήσουν το παιδί τους, αλλά πιέστηκαν από το περιβάλλον τους να προχωρήσουν σε έκτρωση.
Η γυναίκα μετά την έκτρωση δε θα είναι ποτέ πια η ίδια. Κατηγορεί τον εαυτό της, έχει ενοχικά συναισθήματα, νιώθει κατάθλιψη, έχει άγχος, απομονώνεται από το κοινωνικό της περιβάλλον, μειώνεται η απόδοση στη δουλειά της και έχει μειωμένη αυτοπεποίθηση. Στην προσπάθειά της να εξιλεωθεί από όλα αυτά αρχίζει να κακομεταχειρίζεται το σώμα της. Έχει καταγραφεί αύξηση της κατανάλωσης του καπνού και του αλκοόλ, χρήση ναρκωτικών, βουλιμία, ή ανορεξία. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν σκεφτεί έστω και μια στιγμή να αυτοκτονήσουν, και αρκετές – το 28% αυτών - το έχει επιχειρήσει. Οι γυναίκες που έχουν κάνει έκτρωση παρουσιάζουν κατά 44% νευρολογικές διαταραχές, έχουν ανάγκη κατά 25% παρακολούθησης από ψυχιάτρους, και το 11% αυτών παίρνει ψυχοφάρμακα γιατί δε μπορούν ούτε να κοιμηθούν το βράδυ. Μια γυναίκα που κάνει έκτρωση δεν το ξεχνάει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Βλέπει τα παιδιά στην παιδική χαρά ή τα παιδιά των φίλων της, τα παιδιά στο σχολείο ή τους φαντάρους στο στρατό και σκέφτεται: «Σαν αυτό θα ήταν και το δικό μου παιδί τώρα».
Αλλάζει, όχι μόνο ο τρόπος που βλέπει η γυναίκα τον εαυτό της, αλλά και ο τρόπος που βλέπει τους γύρω της.
Αρχικά το σύντροφό της, αλλά και όλους τους άντρες. Η παρούσα σχέση της μετά την έκτρωση ταλαιπωρείται από αλληλοκατηγορίες, αποποίηση ευθυνών και η πιθανότητα διάλυσης είναι μεγάλη. Αλλάζει και ο τρόπος που η γυναίκα βλέπει γενικά τους άντρες και είναι λογικό, γιατί ένας άντρας την πρόδωσε, την ανάγκασε κάποια στιγμή στη ζωή της να σκοτώσει το παιδί της και έτσι χάνει την εμπιστοσύνη της σε αυτούς. Άλλοτε εμφανίζεται γενικότερη αποστροφή για το αντρικό φύλο ή σεξουαλικές δυσλειτουργίες στις νέες σχέσεις της όπως δυσπαρεύνια. Τέλος περιγράφεται το φαινόμενο των υποκατάστατων κυήσεων και πολλαπλών εκτρώσεων όπου η γυναίκα, προσπαθώντας να αντικαταστήσει το παιδί που έχασε προσπαθεί να μείνει ξανά έγκυος αλλά και αυτό το παιδί, κατά πάσα πιθανότητα θα έχει την ίδια μοίρα γιατί οι λόγοι που την οδήγησαν την πρώτη φορά στην έκτρωση παραμένουν.
Και τώρα θα ήθελα να σας ενημερώσω για κάποιες συγκαλυμμένες μορφές εκτρώσεων που δε γνωρίζουμε και καμιά φορά τις θεωρούμε θεραπευτικές ή διαγνωστικές μεθόδους.
Αρχικά θα μιλήσουμε για το χάπι της επόμενης μέρας και τα αντισυλληπτικά δισκία. Πολλές γυναίκες παίρνουν αντισυλληπτικά δισκία, κάποιες φορές όχι μόνο για λόγους αντισύλληψης αλλά και θεραπευτικά για ορμονικές διαταραχές και τότε είναι εξαιρετικά "εργαλεία " στα χέρια των γυναικολόγων. Όταν όμως χρησιμοποιούνται για αντισυλληπτικούς λόγους εγείρουν ηθικούς προβληματισμούς λόγω του τρόπους δράσης τους. Τα αντισυλληπτικά και το χάπι της επόμενης δρουν κυρίως με τους παρακάτω τρόπους:
- Αναστέλλουν την ωορρηξία.
- Εμποδίζουν τη γονιμοποίηση του ωαρίου από τα σπερματοζωάρια.
- Καθιστούν ατροφικό το ενδομήτριο και εμποδίζουν το γονιμοποιημένο ωάριο να εμφυτευθεί στη μήτρα.
Βλέπουμε ότι η τρίτη δράση εφαρμόζεται εφόσον έχει γίνει η σύλληψη, δηλαδή δεν μπορεί να θεωρηθεί αντισυλληπτική, αλλά πρώιμα εκτρωτική. Η πιθανότητα αποτυχίας της κατά κυριολεξία αντισυλληπτικής δράσης των αντισυλληπτικών δισκίων δεν μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια, παρά μόνο η πιθανότητα κύησης που εξαρτάται από τη συμμόρφωση της ασθενούς στην αγωγή.
Θα μιλήσουμε και για τα ενδομήτρια σπιράλ, που συνήθως οι γυναίκες τοποθετούν αντισυλληπτικούς λόγους και είναι 2 ειδών: ορμονικά και χαλκού. Τα σπιράλ τροποποιούν τη σύσταση της τραχηλικής βλέννης. Έτσι γίνεται πηχτή και εμποδίζεται η είσοδος των σπερματοζωαρίων στη μήτρα. Αλλά παρεμποδίζουν και την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου. Έχουμε δηλαδή και εδώ πιθανότητα εκτρωτικής δράσης που δεν μπορεί να υπολογισθεί. Και να η απόδειξη ότι δεν είναι «καθαρά» αντισυλληπτική μέθοδος. Στην εικόνα αυτή βλέπουμε εδώ το σπιράλ που έχει σχήμα Τ και δίπλα του υπάρχει ένας ενδομήτριος σάκος κύησης. Και στην άλλη εικόνα δεξιά μας βλέπουμε ξεκάθαρα το κεφαλάκι και το χεράκι του εμβρύου και από πάνω η άσπρη γραμμή είναι το σπιράλ.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση, αποτελεί θεραπεία για την υπογονιμότητα. Όμως κάποιες φορές μπορεί να δημιουργήσει ηθικά προβλήματα και να απομακρύνει τα ζευγάρια από τη θεραπεία και την απόκτηση παιδιών. Στην εξωσωματική γονιμοποίηση γίνεται διέγερση των ωοθηκών της γυναίκας με σκοπό τη λήψη πολλών ωαρίων. Αν, λοιπόν, τα γονιμοποιήσουμε όλα θα έχουμε πολλά μωρά π.χ. 5 ή και 10. Ο νόμος λέει ότι σε νεαρές γυναίκες 2 κάθε φορά πρέπει να τοποθετούνται στη μήτρα. Τα υπόλοιπα, μπαίνουν στην κατάψυξη, σε κρυοσυντήρηση, και αν κάτι συμβεί στους γονείς, ή δεν μπορούν να γεννήσουν τόσα παιδιά όσα έχουμε δημιουργήσει, κάποια από αυτά καταντούν αζήτητα. Με την υπογραφή τους οι γονείς τα χαρίζουν στην επιστήμη για να γίνονται έρευνες πάνω τους και στο τέλος απορρίπτονται. Τα γονιμοποιημένα αυτά ωάρια είναι ψυχές που αχρηστεύονται. Παρόλα αυτά γίνεται να διασφαλισθεί ότι θα δημιουργηθούν τόσα έμβρυα όσα οι γονείς αντέχουν να γεννήσουν και κανένα να μην απορριφθεί.
Κάποιες φορές η εξωσωματική γονιμοποίηση επιλέγεται σε περιπτώσεις που οι γονείς είναι φορείς κάποιας κληρονομικής νόσου, οπότε υπάρχει πιθανότητα και τα παιδιά τους να νοσούν. Για παράδειγμα στην περίπτωση της μεσογειακής αναιμίας, αν και οι δύο γονείς έχουν στίγμα, έχουν 25% πιθανότητα να φέρουν στον κόσμο παιδί με μεσογειακή αναιμία. Οι λύσεις που προτείνονται είναι οι εξής:
- Να μείνει η γυναίκα έγκυος και να ελεγχθεί με λήψη τροφοβλάστης αν το μωρό είναι υγιές. Αν το μωρό πάσχει από μεσογειακή αναιμία προσφέρεται η επιλογή της έκτρωσης.
- Εναλλακτικά, προτείνεται εξωσωματική γονιμοποίηση και προ της εμφυτεύσεως έλεγχος των εμβρύων, που ονομάζεται «προεμφυτευτική διάγνωση». Τα υγιή μωρά εμφυτεύονται ή καταψύχονται και τα άρρωστα απορρίπτονται. Άλλη μια μορφή συγκαλυμμένης έκτρωσης.
Και τέλος, κάποιες φορές, συνήθως μετά από υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, δημιουργούνται μέσα στη μήτρα της μητέρας περισσότερα από ένα έμβρυα. Αν είναι δύο έχει καλώς, πρόκειται για μια δίδυμη κύηση, οι τρίδυμες όμως και τετράδυμες κυήσεις είναι υψηλού κινδύνου και τότε ο γιατρός προτείνει τη μείωση. Ο όρος μείωση δεν είναι πάντα κατανοητός, πρόκειται για θανάτωση με ένεση κάποιων από τα υπεράριθμα μωρά.
Ανέφερα τα παραπάνω προς ενημέρωσή σας και θέλω να διευκρινίσω ότι δεν θεωρώ την εξωσωματική γονιμοποίηση κακή, αντίθετα είναι ευεργετική για τα υπογόνιμα ζευγάρια και με σωστή χρήση της μπορούμε να αποφύγουμε τα ηθικά διλήμματα.
Τέλος θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι πιστεύω πραγματικά ότι η καταπολέμηση της μάστιγας των εκτρώσεων, θα μπορέσει να λύσει πολλά κοινωνικά προβλήματα καθώς και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Και είναι καθήκον των γιατρών να κάνουν σωστή ενημέρωση και να αναφέρουν με σαφήνεια την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι. Η Εκκλησία οφείλει να κατηχήσει τον κόσμο για να καταλάβουν όλοι τι θα πει έμψυχος άνθρωπος, έμψυχο πρώτο κύτταρο του ανθρώπου, και επίσης οι πολιτικοί οφείλουν να διορθώσουν αυτόν τον επαίσχυντο νόμο, διότι η επιχειρηματολογία του δημιουργεί προβλήματα. Θεωρώ το νόμο ηθικό αυτουργό των εκτρώσεων, διότι ο κόσμος έχει την τάση ότι είναι νόμιμο να το θεωρεί και ηθικό.
Ευχαριστώ πολύ.
Ζωή Δ. Σιάσου
Μαιευτήρας - Χειρουργός Γυναικολόγος
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
website: www.siasou.gr
Δ/νση Ιατρείου: Μυστρά 7, 15231 Χαλάνδρι
Τηλέφωνα: 212 1029155, 6976 480232
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
