Ήμουν 18 χρονών όταν έκανα την πρώτη μου έκτρωση. Έμεινα έγκυος από την πρώτη κιόλας φορά που είχα επαφή.
Μακάρι να μου το είχαν πει πως μπορούσα να μείνω έγκυος από την πρώτη κιόλας φορά που είχα σχέσεις.
Εύχομαι να μου είχε πει κάποιος, πως αυτός ο άνδρας που για μένα ήταν ο ιππότης μέσα στη λαμπερή του πανοπλία θα κατέληγε να προδώσει εμένα και το δικό του παιδί, επιλέγοντας να μη γίνει πατέρας, ούτε να συμμετέχει στη ζωή αυτού του παιδιού.
Θα ήθελα ακόμη να μου έλεγε κάποιος, πως τα 300 $ που πλήρωσα για αυτή την έκτρωση δεν έκαναν τη ζωή μου απλούστερη, ούτε και μου έλυσαν κανένα πρόβλημα, όπως μου είχαν υποσχεθεί πως θα συνέβαινε, αλλά στην πράξη μού προσέθεσαν ακόμη περισσότερα.
Η επιλογή που έκανα βασίστηκε στο φόβο μου, ήμουν σοκαρισμένη, κύτταζα μόνο τον εαυτό μου, έδειχνα ανευθυνότητα και με απασχολούσε το τί θα έλεγαν οι γονείς, οι φίλοι ή οι γείτονες. Οι γονείς μου σήμερα που το συζητώ μαζί τους μου λένε πως εάν ήμουν ειλικρινής μαζί τους και τους το είχα πει, πιθανότατα θα με καταλάβαιναν και θα με βοηθούσαν να αναθρέψω τον γιό μου.
Εύχομαι κάποιος να μου είχε πει, πως η ζωή μας είναι γεμάτη επιλογές, και αυτή η προεπιλογή που έκανα για το παιδί μου θα κατέληγε πολύ άσχημα στο τέλος.
Θα ευχόμουν κάποιος να με ενημέρωνε, πως η Planned Parenthood and Family Planning δεν θα γνώριζαν και δε θα μου προσέφεραν το βασικότερο πράγμα στη φροντίδα της ασθενούς τους, που θα ήταν να μπορούσα να έφευγα από το χειρουργικό κρεβάτι πριν να είναι πλέον πολύ αργά, ή να μου έλεγαν ότι έκανα λάθος.
Η χειρουργική διαδικασία δεν ήταν σαν να βγάζεις ένα δόντι. Δεν μετάνιωσα ποτέ που πήγα στον οδοντίατρο.
Μακάρι να μου είχε πει κάποιος, πως θα αισθανόμουν τρομοκρατημένη με τον ίδιο μου τον εαυτό μετά από αυτή τη διαδικασία, καθώς έφευγα από την πίσω πόρτα από αυτή την κλινική.
Μακάρι κάποιος να μου είχε πει, πως υπήρχε τόσο πολύς σωματικός και ψυχικός πόνος, όχι μόνο για εκείνη τη στιγμή, αλλά και για τα 23 κατοπινά χρόνια, και πως θα ερχόταν μιά μέρα που πραγματικά θα μετάνιωνα για αυτή την επιλογή που είχα κάνει.
Μακάρι κάποιος να μου έλεγε, πως θα κατηγορούσα τον εαυτό μου όχι μόνο για την δική μου έκτρωση, αλλά και για την έκτρωση της φίλης μου, γιατί εγώ με το αυτοκίνητό μου την πήγα για να κάνει και εκείνη έκτρωση.
Μακάρι να μου είχε εξηγήσει κάποιος, πως το πένθος, η ντροπή και οι τύψεις θα κατέκλυζαν συναισθηματικά τη ζωή μου και κάθε χρονιά, όταν έφθανε η επέτειος της έκτρωσης, θα αισθανόμουν σαν νεκρή, ανήμπορη να κουνηθώ. Και πως αργότερα θα σκεφτόμουν δύο φορές στα σοβαρά την αυτοκτονία, λόγω αυτής της επιλογής που είχα κάνει.
Μακάρι κάποιος να βρισκόταν να μου έδειχνε ένα υπερηχογράφημα του παιδιού μου, έτσι ώστε να καταλάβω πως το έμβρυο δεν είναι μιά μάζα ιστών. Βλέπετε, 7 χρόνια αργότερα, όταν ήμουν έγκυος στον γιό μου Ντέιβις που είναι 17 χρονών τώρα, το δυσκολότερο πράγμα για μένα ήταν να κοιτάζω κάθε μήνα τα υπερηχογραφήματα και να καταλαβαίνω πως κάτι αναπτύσσεται μέσα μου, ενώ γνώριζα πως είχα σκοτώσει ένα τέτοιο πλάσμα επτά χρόνια πριν.
Θα ήθελα να με είχε ενημερώσει κάποιος, πως δεν θα ήμουν ποτέ σε θέση να κάνω άλλα παιδιά όταν μετά από ένα βιασμό μου έκανα και μιά δεύτερη έκτρωση. Ο γιος μου τότε ήταν δύο χρονών.
Ακόμη θα ήθελα κάποιος να μου έλεγε, πως θα έκανα μιά επείγουσα υστερεκτομή λόγω των επιπλοκών που εμφανίσθηκαν στη μήτρα μου μετά από τη δεύτερη έκτρωση.
Μακάρι να μου έλεγε κάποιος, πως η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική από ‘κει και πέρα.
Χαίρομαι που όταν τελικά παραδέχθηκα το αμάρτημά μου και έλαβα την κατάλληλη πνευματική καθοδήγηση, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με ελέησε και έλαβα άφεση αμαρτιών για τα αμαρτήματα που διέπραξα. Και βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποιες εκλεκτές γυναικείες ψυχές, με συμπάθεια και αποδοχή για μένα, και μου συμπαραστάθηκαν σε αυτή τη πτώση μου. Αυτή η βοήθεια με απελευθέρωσε από τα 23 χρόνια τύψεων, ενοχών και πένθους.
Καταλαβαίνεται πως χαίρομαι, γιατί κάποιος μου είπε πως ο Θεός Πατέρας με παρακολουθούσε στο χειρουργείο όταν έκανα τις εκτρώσεις, με προστάτεψε έστω και αν δεν το άξιζα, και πως έχει τώρα κοντά Του τις ψυχές των θανατωμένων παιδιών μου. Αυτή και μόνο η σκέψη μου δίνει κίνητρο να προχωρώ στη κάθε μου μέρα. Έχω δώσει σε αυτά τα παιδιά ονόματα, είναι ο Ντύλαν και η Ντόρη, βρίσκονται στη σκέψη μου κάθε μέρα που ζω εδώ στη γη και όταν τελικά η ψυχή μου φύγει στον ουρανό θα συναντηθεί με το Ντύλαν και τη Ντόρη.
Χαίρομαι τώρα που μου δίνεται την ευκαιρία να μιλώ σε νέους άνδρες και γυναίκας στα σχολεία, τα κολλέγια και άλλες συγκεντρώσεις για αυτά τα παιδιά που δεν τους έδωσα την ευκαιρία να γεννηθούν. Μιλώ ακόμη και στον ίδιο μου το γιό και ελπίζω πως με τον τρόπο αυτό θα προσεγγίσει και αυτός το Χριστό και την εκκλησία και θα μάθει να υπερασπίζεται την ανθρώπινη ζωή.
Χαίρομαι τελικά που κάποιος μου είπε να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μου μαζί σας
Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=WrjkeTvFAA0, Αφήστε με να ζἠσω!
