Η φωτογραφία της Άννας
ή αλλιώς
Η φωτογραφία
με τα «Μωρά του Λούνα Παρκ»
«Θυμήσου, παιδί μου… πρώτα έρχεται η αυγή, μετά οι ακτίνες του ήλιου
και ύστερα αυτός ο ήλιος!»
Αγαπητή μου Μυρτώ,
Σου γράφω και το χέρι μου τρέμει…
Παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει να ολοκληρώσω το γράμμα μου…
Ονομάζομαι Άννα και μένω στην Κρήτη. Μέσα από την καρδιά μου θα ήθελα να σε συγχαρώ για την έκθεσή σου!
Στέλνω και εγώ τη φωτογραφία μου… εάν κρίνεις πως κάποιος άνθρωπος θα ωφεληθεί, μπορείς να τη δημοσιεύσεις…
Είμαι τελειόφοιτη φοιτήτρια στο Πάντειο στην Αθήνα. Η ιστορία μου ξεκινά πριν από ένα χρόνο… εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό, που εκμεταλλευόμενη την απεργία των καθηγητών στη σχολή, αποφάσισα να πάω σε ένα πάρκο και να περπατήσω…
Θυμάμαι… ήταν όμορφα! Τα λουλούδια είχαν ανθίσει και τα πουλιά κελαηδούσαν στα δέντρα καλωσορίζοντας την πιο πολύχρωμη εποχή του χρόνου.
Τις τελευταίες ημέρες αισθανόμουν πολύ κουρασμένη.
Κάθισα σε ένα παγκάκι στη μέση του πάρκου και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να αφεθώ στο αεράκι που έπαιζε με τα μαλλιά μου.
Κάποια στιγμή, ένα αδύνατο βιβλιαράκι μπλέχτηκε στα πόδια μου. Το αγγίζω. Είχε μία πολύτεκνη οικογένεια στο εξώφυλλο. Μπαμπάς, μαμά και δέκα χαμογελαστά παιδάκια.
«Ποιος κάνει αυτή την εποχή παιδιά;» αναρωτήθηκα χαζεύοντας τα χαμόγελα των παιδιών.
Ξεφύλλισα το περιοδικό… παντού οικογένειες με πολλά ζωηρά παιδιά. Άντρες και γυναίκες που, αν και φαίνονταν κουρασμένοι, χαμογελούσαν… Στην τελευταία σελίδα μία φωτογραφία με ένα ενδομήτριο σπείραμα και μία λεζάντα: “Εκτρωτικό το σπιράλ”.
Κούνησα κοροϊδευτικά το κεφάλι μου και άφησα το βιβλιαράκι να κατρακυλήσει από τα χέρια μου. Επέστρεψα στο σπίτι που είχα νοικιάσει και άρχισα να μαγειρεύω. Τοποθέτησα μία κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας, γέμισα τα σωθικά της με νερό και άνοιξα το ηλεκτρικό μάτι.
«Και εάν το άρθρο ήταν αληθινό;» αναρωτήθηκα τη στιγμή που το νερό άρχισε να κοχλάζει.
Έριξα τα μακαρόνια και τα παρατηρούσα να αφήνονται στη ζεστασιά του νερού…
Ξαφνικά, αισθάνθηκα ότι δεν άντεχα τους χτύπους της καρδιάς μου. Πήρα τη γυναικολόγο μου και έκλεισα το απόγευμα συνάντηση στο ιατρείο της.
Είχα τρεις ώρες και δεκαπέντε λεπτά μέχρι να με δεχθεί στο ιατρείο της. Δεν έφαγα. Σκέπασα τα μακαρόνια, πήρα ένα ταξί και την περίμενα στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας που βρισκόταν το ιατρείο της…
«Τόση αγωνία ξαφνικά;» με ρώτησε βλέποντάς με.
«Το έχω τρία χρόνια τώρα… δεν το θέλω άλλο…»
«Ηρέμησε, Άννα… είσαι το πρώτο μου ραντεβού. Θα τα συζητήσουμε όλα… Πάμε επάνω».
Ξάπλωσα στο κρεβάτι και μετά από λίγα λεπτά άρχισε να με εξετάζει…
«Θα πρέπει να κάνουμε υπέρηχο» μου είπε αποφασιστικά.
«Είναι κάτι ανησυχητικό;» τη ρώτησα φοβισμένα.
«Όχι… συμβαίνει πολύ συχνά…» μου απάντησε.
Η γιατρός με εξέταζε και ξαφνικά, το ροδαλό χρώμα του προσώπου της άρχισε να ασπρίζει…
«Άννα… το σπιράλ είναι μέσο αντισύλληψης. Δημιουργεί ακατάλληλο το περιβάλλον της μήτρας για να εμφυτευτεί το γονιμοποιημένο ωάριο. Κάποιες φορές τυγχάνει να καταφέρει το γονιμοποιημένο ωάριο…»
«Δεν καταλαβαίνω…» τη διέκοψα.
«Είσαι έγκυος, Άννα. Βλέπω τον σάκο. Εάν αφαιρέσω το σπιράλ, θα πεθάνει το έμβρυο. Θέλεις να...;»
«Σας είχα αναφέρει κάτι για καθυστέρηση περιόδου… για αιμορραγίες…»
«Πολλές φορές, όταν εμείς οι γιατροί βγάζουμε το σπιράλ, βρίσκουμε επάνω του υπολείμματα αρχόμενης κύησης…»
«Είχε δίκιο το άρθρο στο περιοδικό! Είναι εκτρωτικό!»
«Δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά το εάν θες να κρατήσεις το μωρό. Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει» είπε η γιατρός προβληματισμένη.
Η γιατρός κάθισε στην καρέκλα της και κάλυψε το πρόσωπο με τα χέρια της.
Βγήκα τρέχοντας από το ιατρείο της. Κατέφυγα στο ίδιο πάρκο… στο ίδιο παγκάκι. Εκεί καθόταν ένας σκυμμένος παππούς με τη μαγκούρα του. Το περιοδικό έλειπε. Κάθισα και ξέσπασα σε λυγμούς, ξεχνώντας την παρουσία του.
«Καλό μου κορίτσι… ένας Άγιος της Εκκλησίας μας έχει πει ότι ο Θεός δείχνει την εμπιστοσύνη Του στον άνθρωπο κάθε φορά που στέλνει ένα παιδί στον κόσμο».
«Πώς ξέρετε ότι είμαι έγκυος;» τον ρώτησα σαστισμένη.
«Η γυναίκα που κυοφορεί έχει φωτεινό πρόσωπο» μου απάντησε με βεβαιότητα.
«Το δικό μου μωρό δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει…»
«Σκέψου ότι είσαι στη ρόδα ενός Λούνα Παρκ. Χτυπάει το κουδουνάκι κι εσύ περιμένεις να ανέβεις… ό,τι και να γίνει κάποια στιγμή θα ανέβεις… θα πλησιάσεις τον Ουρανό… Όσες δυσκολίες και εάν έχεις… θα αντικρίσεις τον Ουρανό…»
«Και εάν κατέβω;» διερωτήθηκα.
«Θα ξανανέβεις… Ο προορισμός είναι η κορυφή. Το σημαντικό είναι κάθε φορά που πέφτουμε να σηκωνόμαστε ξανά…»
Σταμάτησα να κλαίω και κοίταξα τα διάφανα μάτια του. Μου χαμογέλασε και, στηρίζοντας τον κορμό του στη μαγκούρα, έφυγε…3
Πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου και του είπα ότι περιμένουμε μωρό. Μου πρότεινε να αφήσουμε την εγκυμοσύνη στο σχέδιο του Θεού.
Ένα βροχερό απόγευμα με έπιασε αιμορραγία. Μπήκα στο μαιευτήριο και χρειάστηκε να μείνω ακίνητη για πέντε μήνες.
Δεν παραπονέθηκα καμιά στιγμή… ευχόμουν μόνο να με συγχωρέσει ο Θεός και να με αξιώσει να κρατήσω το μωρό μου!
Να έβλεπες, Μυρτώ μου… ο μικρός μας γεννήθηκε μία χαρά! Τον έβγαλαν και τον ακούμπησαν δίπλα μου… Στο χεράκι του κρατούσε το σπιράλ!
Τον πήρα στην αγκαλιά μου προφέροντας δύο λέξεις:
Συγγνώμη… Ευχαριστώ…!
Καλή συνέχεια στο έργο σου!
Με αγάπη,
Άννα
Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια ΕΔΩ...
Πηγή: (Εκδόσεις Έαρ, Μαυρομιχάλη 32 Κέντρο, Αθήνα - T.K.: 106 80, τηλ. 210 36 38 621, info@ear-books.com), Αφήστε με να ζήσω!
