LifeNews.com
Dr. Christina Francis,
8 Μαρτίου 2021, Ουάσιγκτον, DC
Ένα από τα χειρότερα όταν είσαι γιατρός είναι να λες τα άσχημα νέα. Ως Μαιευτήρας-Γυναικολόγος, αυτό συνήθως σημαίνει να πω σε μια μητέρα ότι το αγέννητο μωρό της πιθανότατα δεν θα τα καταφέρει να ζήσει.
"Μη συμβατό με τη ζωή." "Σοβαρή εμβρυϊκή ανωμαλία." "Σοβαρή προγεννητική διάγνωση." Αυτοί είναι όλοι οι όροι που χρησιμοποιούνται από την ιατρική κοινότητα και αναμφίβολα τους έχετε ακούσει. Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις η μητέρα δυστυχώς επιλέγει την άμβλωση, συχνά κατόπιν προτροπής του γιατρού της. Άλλες γυναίκες, παρά τις πιθανότητες και το μεγάλο πόνο που αντιμετωπίζουν, επιλέγουν να φέρουν τη κύηση στο τέρμα της.
Αυτές οι περιπτώσεις είναι μερικές από τις μεγαλύτερες χαρές μου ως γιατρός - γιατί έχω την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω τα ταλέντα και τις δεξιότητές μου για να συνοδεύσω μία από τις ασθενείς μου στο ταξίδι της εγκυμοσύνης της, μαζί με την οικογένειά της, και να κάνω ό, τι μπορώ για να σώσω τη ζωή του άλλου του αγέννητου μικρού ασθενούς μου. Θα σας μιλήσω για μια τέτοια περίπτωση όπου η χαρά (και ο ασθενής) έμειναν μαζί μου.
Η δυσάρεστη διάγνωση
Την γνώρισα για πρώτη φορά το 2013 μέσα στη σκιασμένη οθόνη ενός υπερήχου όταν ήταν μόλις 12 εβδομάδων. Ήταν ένα μικροσκοπικό γκρίζο κορμάκι με καρδιακό παλμό που έδειχνε σαν να αναβόσβηνε μαζί ένα ακόμη δυσοίωνο φυσικό εύρημα για τις αρχές της εγκυμοσύνης – «κυστικό ύγρωμα». Όταν διαπιστώνεται στο πρώτο τρίμηνο, αυτό συχνά υποδηλώνει τη διάγνωση του συνδρόμου Down και / ή μία σημαντική συγγενή καρδιακή ανωμαλία.
Τις επόμενες εβδομάδες, υπήρχε μια ακόμη πιο τρομερή διάγνωση: Εμβρυικός ύδρωπας, (Hydrops fetalis). Το Hydrops fetalis σήμαινε ότι συσσωρεύτηκε πάρα πολύ υγρό στις κοιλότητες του σώματός της, υποδηλώνοντας καρδιακή ανεπάρκεια. Η πρόγνωση αυτού του μικρού κοριτσιού ήταν ζοφερή: Με αυτές τις διαγνώσεις συνδυασμένες μας είπαν πως είχε λιγότερες από 5% πιθανότητες να ζήσει και να γεννηθεί και 0% πιθανότητα επιβίωσης μετά τη γέννηση. Η μητέρα της, η ασθενής μου, πήρε τη μόνη απόφαση που μπορούσε να πάρει, να συνεχίσει την εγκυμοσύνη της και να δώσει στην κόρη της κάθε ευκαιρία ζωής, παρά την πρόταση ενός «ειδικού στις εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου» να τερματίσει τη κύησή της.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως ιατρικό θαύμα. Σε ένα Check-up ρουτίνας στις 24 εβδομάδες, μπήκα στο πίσω δωμάτιο για να μιλήσω με την υπεύθυνη υπερήχων που εξέταζε τις τελευταίες εικόνες του μωρού. Πίστεψα πως η σιωπή της οφειλόταν στην καταστροφή που διαπίστωνε... «Πέθανε;» τη ρώτησα.
Στην πραγματικότητα, ο ύδρωπας είχε φύγει. Ήμασταν έκπληκτες και κοιτάζαμε απορημένες η μία την άλλη και κατόπιν στην οθόνη, όπου το μικρό σώμα παρέμενε κουλουριασμένο μέσα σε μια θάλασσα μαύρου, σαν απόδειξη ότι η ανεπάρκεια της μικρής καρδιάς της είχε αποκατασταθεί τελείως.
Όταν μπήκα στην αίθουσα εξέτασης της μητέρας της, εκείνη μπόρεσε να καταλάβει από το πρόσωπό μου ότι κάτι ήταν διαφορετικό… Αφού της εξήγησα τη θαυμαστή αποκατάσταση του μωρού με ρώτησε τι σημαίνει αυτό. «Σημαίνει να πας να σε ξαναδεί η ειδικός στις εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου, αυτό είναι που σημαίνει», απάντησα χαμογελώντας.
Η μητέρα, που μόλις είχε αποτελειώσει το πλέξιμο μιας κουβέρτας και μιας σκούφιας για να θάψει με αυτά την κόρη της, δεν ήξερε πώς να τακτοποιήσει στο μυαλό της όλα αυτά τα νέα.
Οι στατιστικές δεν είναι καταδίκη σε θάνατο.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας από εμάς δεν είναι πραγματικά έτοιμος για να αντιμετωπίσει τη θανατηφόρα διάγνωση (ειδικά όταν αυτή αφορά το παιδί μας) και πολλές φορές ούτε και αυτό που ονομάζεται ιατρικό θαύμα. Όμως, ως γυναικολόγος που έχει φροντίσει προσωπικά αμέτρητες γυναίκες και έχει έρθει αντιμέτωπη με τις δυσκολότερες διαγνώσεις για τα αγέννητα παιδιά τους, μπορώ να σας πω ότι δεν έχω ποτέ απόλυτη βεβαιότητα για τα αποτελέσματα αυτών των προγεννητικών ελέγχων. Αυτό που είναι όλο και όλο είναι στατιστικές.
Πρόκειται για στατιστικά στοιχεία που αφορούν τους μικρότερους από τους ασθενείς, που όμως παρά την αδυναμία και το μέγεθός τους, αξίζουν και εκείνοι την καλύτερη ιατρική περίθαλψη που μπορούμε να προσφέρουμε. Ούτε η θέση τους, ούτε το μέγεθος, ούτε η αναπηρία δεν πρέπει να αποκλείουν τη πιθανότητα να μηδενίσουν τις στατιστικές και να μπουν στη σειρά των αμέτρητων ιατρικών θαυμάτων.
Εξάλλου, σύμφωνα με την εμπειρία μου, όταν δώσω στα αγέννητα μωρά με διαγνώσεις περιοριστικές για τη ζωή την καλύτερη φροντίδα αντί για τη θανατική ποινή, αυτό οδηγεί σε καλύτερα αποτελέσματα και τη μητρική ψυχική υγεία.
Αυτό το είδα επανειλημμένα κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων που εργάστηκα ως μαιευτήρας στην Κένυα, όπου διαπίστωσα πως παρότι τέτοιες διαγνώσεις ήταν πιο συχνές, οι αμβλώσεις ήταν σπανιότερες. Όταν η μητέρα αποφάσιζε να κρατήσει ως το τέλος ένα μωρό με σοβαρή διάγνωση, η επικοινωνία μαζί της μετατοπίζονταν στην αξία της ανθρώπινης ζωής τόσο της μητέρας όσο και του παιδιού της και πώς θα μπορούσαν να περάσουν αυτόν τον ιδιαίτερο χρόνο μαζί, και πώς οι δικοί της θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να αντέξει την θλίψη της. Αντί για μια ανταλλαγή καταστροφικών στατιστικών η σχέση μας μετατράπηκε στο να συντροφεύει τη μητέρα και να τη βοηθά να κάνει το καλύτερο που μπορούσε για το παιδί της.
Η Χαρά της Ζωής
Αυτό το κοριτσάκι είναι τώρα οκτώ ετών και είναι η χαρά της οικογένειάς της και η απόλαυση όλων όσοι την γνωρίζουν. Ενώ είναι η αλήθεια ότι πολλά παιδιά θα πεθάνουν από τις δυσκολίες που διαγιγνώσκονται προγεννητικά, ωστόσο το χαμόγελο της μικρής ενώνεται με εκείνα των αμέτρητων άλλων παιδιών που, όπως και εκείνη, χτύπησαν το στατιστικό μοντέλο μέσα στο οποίο γεννήθηκαν. Τα πρόσωπά τους είναι στις ειδήσεις για γονείς και γιατρούς που έκαναν την έκπληξη αψηφώντας τις πιθανότητες, για να διαπιστώσουν τελικά ότι η διάγνωση είναι λανθασμένη ή όχι τόσο σοβαρή όσο αναμενόταν.
Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ποτέ δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα και είναι εν γνώσει μας ότι περίπου το 9% των άσχημων διαγνώσεων στους υπέρηχους των εμβρύων αποδεικνύονται λανθασμένα, και αυτή είναι μια διαπίστωση που γίνεται μόνο μεταξύ των μωρών που έχουν την ευκαιρία να συνεχίσουν να ζουν και να γεννιούνται. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ανάλογα με τη μέθοδο, τα ψευδώς θετικά ποσοστά για ανωμαλίες του εμβρύου είναι τόσο υψηλά όσο 50%.
Αυτά είναι εντυπωσιακά υψηλά περιθώρια σφάλματος και θέτουν το ερώτημα, πόσο συχνά κάνουμε λάθος και τι περισσότερο μένει να ανακαλύψουμε στην ταχέως αναπτυσσόμενη περιοχή της εμβρυϊκής ιατρικής ώστε να μπορεί να σώσει ακόμη περισσότερες ζωές;
Η ασθενής μου ονόμασε την κόρη της Grace (Χάρη) και είμαι ευγνώμων, γιατί επιλέχτηκα να είμαι η νονά της Grace.
Είναι η απτή υπενθύμιση της επίσημης δέσμευσής μου ως γιατρού να τιμήσω, με τα λόγια του Ιπποκράτειου Όρκου, την «ειδική υποχρέωσή μου προς όλους τους συνανθρώπους μου, προς τους αδύναμους στο σώμα και τη ψυχή, και προς εκείνους που τα βήματά τους είναι τόσο αβέβαια». Και είναι μια ζωντανή απόδειξη τόσο για τα όρια όσο και για το άπειρο της ιατρικής αλλά και το συλλογικό μας καθήκον να υπερβούμε τις τεχνητές ημερομηνίες λήξης του ανθρώπου, αναζητώντας μια πραγματικά προοδευτική υγειονομική περίθαλψη που προσφέρει ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τους φυσικούς τους περιορισμούς.
Πηγή: lifenews.com, Αφήστε με να ζήσω!
