Οι απάνθρωπες διαδικασίες θανάτου, που δεν θα ήταν αποδεκτές για κανένα ζώο, χρησιμοποιούνται για να σκοτώσουν τα πιο αθώα και εύθραυστα ανθρώπινα πλάσματα. Το αγέννητο παιδί πονά όταν το σκοτώνουν αλλά η κραυγή του δεν ακούγεται.
Από το «Αφήστε με να ζήσω!»
Σύμφωνα με τον pro-life ιστότοπο Human Life International οι ειδικοί της εμβρυολογίας συμφωνούν ότι το έμβρυο σίγουρα πονά στη 12η εβδομάδα κύησης, αλλά μπορεί να νιώσει το πόνο ακόμη και στις 8 εβδομάδες. Ίσως όμως η καλύτερη πηγή ενημέρωσης για τον εμβρυϊκό πόνο, από πρώτο χέρι, δεν είναι οι εμβρυολόγοι αλλά οι ίδιοι οι γιατροί που κάνουν την έκτρωση.
Ήδη από το 1976, οι γιατροί που έκαναν εκτρώσεις συνειδητοποιούσαν ότι η διαδικασία είναι οδυνηρή για το ετοιμοθάνατο έμβρυο. Ο γυναικολόγος John Szenes περιγράφει πώς ένα αγέννητο μωρό παλεύει για τη ζωή του κατά τη διάρκεια μιας έκτρωσης με ένεση πυκνού φυσιολογικού ορού (αλατόνερου) λέγοντας: «Ξαφνικά κάποιος παρατήρησε ότι τη στιγμή της έγχυσης του φυσιολογικού ορού υπήρξε μεγάλη δραστηριότητα στη μήτρα. Δεν ήταν μετακινούμενα υγρά ρεύματα. Είναι προφανώς το έμβρυο που πνίγεται καταπίνοντας το συμπυκνωμένο διάλυμα αλατιού και κλωτσά βίαια, και αυτό σύμφωνα με όλα τα δεδομένα είναι το τραύμα του θανάτου.»
Το αλατούχο διάλυμα που χρησιμοποιείται σε αυτόν τον τύπο έκτρωσης προκαλεί έντονο πόνο όταν χυθεί κάτω από το δέρμα ενός ανθρώπου. Αυτό το διάλυμα εγχέεται στον σάκο του εμβρύου, καίγοντας το από έξω και δηλητηριάζοντας το από μέσα. Κατά τη διάρκεια αυτού του αργού θανάτου, που διαρκεί περίπου δύο ώρες, το παιδί χτυπιέται μέσα στη μήτρα. Παρά το γεγονός ότι η καρδιά του δεν προσβάλλεται άμεσα από το διάλυμα, ο καρδιακός του ρυθμός υπερδιπλασιάζεται ως αποτέλεσμα του στρες της έγχυσης.
Γυναικολόγοι περιγράφουν τη βιαιότητα της άμβλωσης
Οι αμβλώσεις με φυσιολογικό ορό παραμερίστηκαν τη δεκαετία του 1990 λόγω των κινδύνων για τις μητέρες και της συχνότητας των μωρών που γεννιούνταν ζωντανά. Την εποχή της Roe v. Wade, η άμβλωση με φυσιολογικό ορό ήταν η συχνότερη μορφή άμβλωσης μετά τις 16 εβδομάδες. Όμως, αν και οι μέθοδοι τώρα έχουν αλλάξει, δεν είναι με κανένα τρόπο λιγότερο βίαιες.
Ο γυναικολόγος Dr. Anthony Levatino, το επιβεβαιώνει περιγράφοντας τις αμβλώσεις διαστολής και απόξεσης 1ου τριμήνου και τις εκτρώσεις διαστολής και εκκένωσης 2ου τριμήνου—δύο συνηθισμένες διαδικασίες άμβλωσης που κομματιάζουν τα μωρά από άκρο σε άκρο, συνθλίβοντας τελικά το κρανίο του έτσι ώστε να χωράει από τον τράχηλο. Σύμφωνα με τον Levatino: «Ξέρεις ότι έκανες [την άμβλωση] σωστά, αν συνθλίψεις το όργανο και διαφύγει λευκό υλικό από τον τράχηλο. Αυτός ήταν ο εγκέφαλος του μωρού».
Η γυναικολόγος Dr. Noreen Johnson περιγράφει τα μωρά που στερούνται τη θρέψη μέσα στη μήτρα από τα χάπια της έκτρωσης και αυτά που δηλητηριάζονται με μια ένεση διγοξίνης που τρυπάει το κεφάλι ή το στήθος του μωρού. Αυτή η ένεση προκαλεί τον θάνατο του μωρού από καρδιακή ανακοπή.
Στην υπόθεση Stenberg κατά Carhart, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δίνει μια αποκρουστική περιγραφή μιας έκτρωσης D&E, «Διαστολής και Εκκένωσης»: «Το έμβρυο, σε πολλές περιπτώσεις, πεθαίνει ακριβώς όπως πεθαίνει κάθε άνθρωπος ενήλικας ή παιδί που χάνει το αίμα του: αιμορραγεί μέχρι θανάτου, καθώς ξεσκίζεται από άκρο σε άκρο».
Απάνθρωπες διαδικασίες ανεπίτρεπτες ακόμη και για τα ζώα
Η ασχήμια της άμβλωσης δεν είναι άγνωστη έννοια για όποιον ασχολείται με αυτήν. Το απαράδεκτο είναι πως αυτές οι απάνθρωπες διαδικασίες θανάτου, που δεν θα ήταν αποδεκτές για κανένα ζώο, χρησιμοποιούνται σε καθημερινή βάση για να σκοτώσουν τα πιο αθώα και εύθραυστα ανθρώπινα όντα.
Το κίνημα υπέρ των αμβλώσεων αρνείται ότι το έμβρυο αισθάνεται πόνο, αλλά όποιος συμμετέχει σε εκτρώσεις ξέρει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Η αδιάφορη στάση πολλών γυναικολόγων συνοψίζεται στα λόγια της Anne Marie Keary, επικεφαλής της Εθνικής Εκστρατείας υπέρ των Αμβλώσεων της Βρετανίας το 1996: «Ο πόνος είναι ένα γεγονός στη ζωή. Θα μπορούσε το στοιχείο του πόνου να γίνει η δικαιολογία για να μην υπάρξουν άλλες αμβλώσεις; Δεν νομίζω.»
Ακόμη και ο δικαστής Anthony Kennedy, έστω και αν ψήφισε υπέρ της απαγόρευσης των αμβλώσεων με «σταδιακό τοκετό», δεν υποστήριξε την απαγόρευση των πολύ παρόμοιων αμβλώσεων D&E, λέγοντας ότι μια τέτοια απαγόρευση θα «δημιουργούσε ουσιαστικό εμπόδιο στο δικαίωμα των αμβλώσεων». Για το κίνημα υπέρ των αμβλώσεων, το δικαίωμα στην άμβλωση υπερισχύει κάθε επιχειρήματος, ακόμη και αυτό του εμβρυϊκού πόνου.
Πότε ένα έμβρυο αισθάνεται πόνο;
Άρθρο του Charlotte Lozier Institute εξετάζει μια μελέτη του 2019 με τίτλο «Reconsidering Fetal Pain» που δημοσιεύτηκε στο Journal of Medical Ethics. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο : Η μελέτη «Reconsidering Fetal Pain» επιβεβαιώνει ότι τα μωρά στη μήτρα μπορούν να αισθανθούν πόνο ήδη από την ηλικία των 12 εβδομάδων.
Ο Dr. David Prentice, ερευνητικός διευθυντής και αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Charlotte Lozier, σχολίασε στη μελέτη, λέγοντας:
«Τα αγέννητα μωρά αισθάνονται πόνο. Η επιστήμη έχει δείξει ξεκάθαρα εδώ και χρόνια ότι τα αγέννητα παιδιά μπορούν να αισθανθούν πόνο στη μήτρα και αυτό αποτελεί μια σημαντική παραδοχή από τους γιατρούς που βρίσκονται και στις δύο πλευρές της συζήτησης για τις αμβλώσεις, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι ακόμη και πρώιμα στην ανθρώπινη ανάπτυξη, το αγέννητο παιδί μπορεί να αισθανθεί πόνο. Και όπως σημειώνουν οι συγγραφείς, «ακόμη και η απλή εμπειρία του πόνου… είναι ηθικά αξιοσημείωτη». Η επιστήμη επισημαίνει και πάλι την ανθρώπινη φύση του αγέννητου παιδιού.
Ο Kanwaljeet Anand, καθηγητής παιδιατρικής, αναισθησιολογίας και νευροβιολογίας στο University of Tennessee Health Science Center, έκανε μια έκθεση ως εμπειρογνώμων σχετικά με το θέμα του εμβρυϊκού πόνου το 2004 για να βοηθήσει το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, SCOTUS, να πάρει απόφαση για την απαγόρευση της έκτρωσης με την μέθοδο του «σταδιακού τοκετού»
Η έκθεση του Dr. Anand συνοψίζει ως εξής την ανάπτυξη των υποδοχέων του εμβρυϊκού πόνου:
- 4 – 6 εβδομάδες: Σχηματίζεται ο εγκεφαλικός φλοιός στο έμβρυο και αυτό αναπτύσσει τα αντανακλαστικά του.
- 6 – 8 εβδομάδες: Τα εγκεφαλικά κύματα μπορούν να καταγραφούν και το νευρικό σύστημα αρχίζει να αναπτύσσεται. Τα χείλη του εμβρύου γίνονται ευαίσθητα στην αφή γύρω στις 7 εβδομάδες. Μέχρι τις 8 εβδομάδες, κινείται στη μήτρα για να βολευτεί. Αρχίζει να αντιδρά σε βλαπτικά ερεθίσματα.
- 10 εβδομάδες: Όλο το σώμα του είναι ευαίσθητο στην αφή. Τώρα μπορεί να καταπιεί, να στραβοκοιτάζει, να συνοφρυωθεί, να ανεβάσει τα φρύδια της και να κάνει γροθιά αν αγγίξεις την παλάμη της. Οι πιο κοινές μορφές έκτρωσης σε αυτή την ηλικία είναι η αναρρόφηση και η διαστολή και απόξεση της μήτρας. Φανταστείτε τι άβολο, αν όχι επώδυνο, θάνατο νιώθει στο ευαίσθητο μικρό της σώμα.
- 11 εβδομάδες: Το έμβρυο αρχίσει να καταπίνει αμνιακό υγρό, ποιο πολύ εάν είναι τεχνητά γλυκό και λιγότερο εάν είναι πικρό. Η ένεση φυσιολογικού ορού χρησιμοποιείται για την έκτρωση μετά από τις 16 εβδομάδες, όμως στις 11 εβδομάδες το έμβρυο μπορεί ήδη να ανταποκριθεί στη γεύση.
- 12 εβδομάδες: Οι νευροδιαβιβαστές του εμβρύου μπορούν να στείλουν σήματα πόνου στον εγκέφαλο. Ο εγκεφαλικός φλοιός της είναι μόνο 30 με 40 % ανεπτυγμένος, αλλά η ανταπόκρισή της στον πόνο είναι τουλάχιστον ανάλογη με αυτό το ποσοστό, όπως επιβεβαιώθηκε από τον A. William Liley, τον «πατέρα της Σύγχρονης Εμβρυολογίας» και τον Mortimer Rosen, έναν Αμερικανό ερευνητή.
- 13 – 17 εβδομάδες: Τα «γενικά όργανα αίσθησης» του εμβρύου αρχίζουν να διαφοροποιούνται σε «ελεύθερες νευρικές απολήξεις» που αφορούν στον πόνο, τη θερμοκρασία και τα χημικά ερεθίσματα, «στα σωμάτια Vater-Pacini» που ερεθίζονται στην αιχμηρή πίεση, στα «απτικά σωμάτια», τις «νευρομυϊκές άτρακτοι» και τα «νευροτενοντώδη τελικά οργανύλια» που ανταποκρίνονται στην ελαφριά και αιχμηρή πίεση. Οι φωνητικές χορδές και η ακουστική της αίσθηση είναι τώρα παρούσες και μπορεί να κλάψει αν εισχωρήσουν φυσαλίδες αέρα στη μήτρα.
- Μετά από 14 εβδομάδες: Το έμβρυο θα κλάψει, θα κουνήσει το σώμα του ή θα τινάξει προς τα έξω τα χέρια του εάν η μητέρα του κινηθεί ξαφνικά ή αν ακούσει έναν δυνατό θόρυβο. Πρέπει να καταστέλλεται κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης, όπως και κάθε άλλος ασθενής. Αν είναι εκνευρισμένη η καρδιακή της συχνότητα θα αυξηθεί και θα στριφογυρίζει δείχνοντας ότι δυσαρεστείται.
Σε αυτό το σημείο της ανάπτυξής του, το έμβρυο ζυγίζει μόνο περίπου 60 gr. και έχει μήκος περίπου 13cm. Είναι αρκετά μικρό ώστε να χωράει στην παλάμη του χεριού της μητέρας του, ωστόσο μπορεί να αντιδράσει στα εξωτερικά ερεθίσματα όπως και ένας ενήλικος. Αλλά ενώ διαθέτει ένα τόσο ανεπτυγμένο σύστημα ανταπόκρισης, μπορεί νόμιμα να εκτρωθεί με χημικά εγκαύματα, τεμαχισμό, ασφυξία, πείνα και το χειρότερα, η μητέρα της μπορεί να έχει πεισθεί από τους δολοφόνους της ότι δεν υπάρχει εμβρυϊκός πόνος και το μωρό της δεν πονά...
Εάν αυτού του είδους οι «θεραπείες» είναι παράνομες για παιδιά, ενήλικες και ζώα, θα πρέπει να είναι παράνομες και για τα αγέννητα παιδιά.
Οι ακτιβιστές της άμβλωσης θολώνουν τα νερά όπως τους βολεύει.
Πολλοί ακτιβιστές υπέρ των αμβλώσεων ισχυρίζονται ότι ο εμβρυϊκός πόνος νωρίς στην εγκυμοσύνη δεν «βασίζεται σε στοιχεία» διαστρέφοντας τα γεγονότα σχετικά με την ανάπτυξη του εμβρύου. Επισημαίνουν ότι ο φλοιός και ο θάλαμος, (ο τελευταίος είναι υπεύθυνος για τη μετάδοση των αισθητηριακών πληροφοριών στον φλοιό), δεν αναπτύσσονται πλήρως παρά μόνο μετά τις 24 εβδομάδες. Εξαιτίας αυτού, ισχυρίζονται, τα αγέννητα παιδιά δεν μπορούν να αισθανθούν πόνο πριν από τις 24 εβδομάδες. Ακόμη και μερικά μεγάλα ονόματα της επιστήμης, όπως το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων (ACOG) ισχυρίζονται ότι η «επιστήμη αποφάσισε οριστικά» ότι τα αγέννητα μωρά δεν αισθάνονται πόνο πριν από τις 24 εβδομάδες.
Όμως η επιστήμη έχει δείξει ότι οι νευρικές οδοί που είναι απαραίτητες για την αντίληψη του πόνου μέσω της φλοιώδους υποπλάκας αναπτύσσονται ήδη από τις 12 εβδομάδες και εκείνες μέσω του θαλάμου από τις 7 ή 8 εβδομάδες. Αφού οι ενήλικες βιώνουν το πόνο μέσω του θαλάμου και του φλοιού, και τα αγέννητα παιδιά μπορούν να βιώσουν το πόνο έστω και αν και είναι λιγότερο ανεπτυγμένα.
Η επιστημονική ανασκόπηση δείχνει ότι τα αγέννητα μωρά έχουν τη βασική οργάνωση του νευρικού συστήματος ήδη στις 6 εβδομάδες, οι υποδοχείς πόνου αρχίζουν να σχηματίζονται στις 7 εβδομάδες και οι νευρικές συνάψεις για τα νωτιαία αντανακλαστικά υπάρχουν στις 10 εβδομάδες.
Εξάλλου η επιστήμη έχει δείξει ότι ο φλοιός δεν είναι απαραίτητος για να αισθανθεί κάτι ή κάποιος πόνο. Πράγματι, τα ζώα στερούνται τις υψηλότερες φλοιώδεις δομές, αλλά σαφώς εξακολουθούν και αισθάνονται πόνο. Ακόμη και ο ανθρώπινος φλοιός δεν σχηματίζεται πλήρως παρά μόνο περίπου στην ηλικία των 25 ετών, ωστόσο τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες βιώνουν σαφώς τον πόνο.
Τα αγέννητα παιδιά ανταποκρίνονται στα επώδυνα ερεθίσματα με αντιδράσεις αποφυγής ήδη από την 8η εβδομάδα και τα επίπεδα άγχους τους αυξάνονται με βάση συγκεκριμένα στοιχεία. Υπάρχουν ακόμη ενδείξεις ότι η έκθεση στο πόνο μέσα στη μήτρα μπορεί να έχει νευροαναπτυξιακές συνέπειες αργότερα στη ζωή. Η ανταπόκριση του αγέννητου μωρού στα επώδυνα ερεθίσματα συχνά απορρίπτεται από τους υποστηρικτές των αμβλώσεων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι αυτό που διαπιστώνεται είναι απλώς μια εργαστηριακή «ορμονική απόκριση» - ένας ευρύς όρος που θα μπορούσε να περιλαμβάνει όλες τις αντιδράσεις ενηλίκων και παιδιών. Ακριβώς επειδή κάτι συνοδεύεται από μια «ορμονική ανταπόκριση», δεν σημαίνει ότι δεν είναι επώδυνο.
Οι ορμόνες είναι υπεύθυνες για την αίσθηση του πόνου. Και όταν κάποιος αισθάνεται πόνο, το σώμα του απελευθερώνει μια ποικιλία ορμονών, συμπεριλαμβανομένων των ενδορφινών και ορμονών από τον θυρεοειδή και τα επινεφρίδια. Οι υποστηριχτές της άμβλωσης προκειμένου να δικαιολογηθούν και να απαλλαχθούν από την ευθύνη του ότι ένα αγέννητο παιδί νιώθει πόνο στην έκτρωση, χαρακτηρίζουν την αντίδραση των παιδιών στα επώδυνα ερεθίσματα πως είναι απλά μια «ορμονική ανταπόκριση». Αυτό είναι παραπλανητικό, ανέντιμο και επικίνδυνο, δεδομένου πως ούτως ή άλλως υπάρχει μια «ορμονική απάντηση» σε όλους μας όταν πονάμε, αλλά αυτή συνοδεύει ένα υπαρκτό οδυνηρό αίσθημα.
Τα αγέννητα παιδιά λαμβάνουν αναισθησία μετά τις 15 εβδομάδες στα ενδομήτρια χειρουργεία
Δεν ήταν πολύ καιρό πριν –μόλις τη δεκαετία του 1980– που οι γιατροί πίστευαν ότι τα βρέφη δεν μπορούσαν να αισθανθούν τον πόνο και έτσι έκαναν χειρουργικές επεμβάσεις τα παιδιά στη μήτρα χωρίς αναισθησία. Ωστόσο, καθώς προχωρούσε η επιστήμη, αυτή η αντίληψη άλλαξε. Το πρότυπο περίθαλψης σήμερα απαιτεί τα αγέννητα μωρά ηλικίας 15 εβδομάδων και άνω να λαμβάνουν αναισθησία και να γίνεται άμεση εμβρυϊκή αναλγησία κατά τη διάρκεια των εμβρυϊκών επεμβάσεων, και ακόμη αναφέρεται το γεγονός ότι το μωρό είναι «εξαιρετικά ευαίσθητο στα επώδυνα ερεθίσματα».
Δεδομένων των ηθικών επιπτώσεων και των αποδείξεων ότι τα αγέννητα παιδιά μπορεί να αισθάνονται πόνο και νωρίτερα από τις 15 εβδομάδες, τα παιδιά σε κάθε ηλικία θα πρέπει να λαμβάνουν όσο το δυνατόν καλύτερη αναλγησία ανάλογα με το αναπτυξιακό τους στάδιο. Όμως η άμβλωση δε δείχνει κανένα έλεος και πάντα προκαλεί τεράστιο πόνο….
Τι γίνεται με την άμβλωση των παιδιών που πάσχουν από νοσήματα και υποφέρουν;
Υπάρχουν δύσκολα νοσήματα που μπορεί να κάνουν τα αγέννητα παιδιά να υποφέρουν ακόμη και πριν τη γέννησή τους. Όταν τεθεί μια τέτοια διάγνωση είναι τραυματική και αποκαρδιωτική για τους γονείς. Ξαφνικά, πρέπει να δουν με άλλα μάτια τη ζωή του παιδιού τους και να εγκαταλείψουν τις προσδοκίες και τα όνειρα που έκαναν. Μπορεί ακόμη και να αναρωτιούνται αν μια τέτοια ζωή αξίζει τον πόνο.
Μερικοί βλέποντας τον πόνο του αγέννητου παιδιού, υποστηρίζουν ότι η άμβλωση, σε αυτήν την περίπτωση, δείχνει έλεος και αγάπη. Είναι κατανοητό και αξιέπαινο οι άνθρωποι να επιθυμούν να ανακουφίσουν από τον πόνο ένα αγέννητο παιδί, αλλά το να σκοτώνεις κάποιον εξαιτίας του πόνου του είναι ευθανασία, η οποία δεν είναι ποτέ αποδεκτή. Η ευθανασία δεν είναι πράξη ελέους. Αντίθετα, παραβιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στη ζωή. Δεν πρέπει να σκοτώνουμε ένα αγέννητο παιδί που υποφέρει, όπως δεν πρέπει να σκοτώνουμε έναν ενήλικα που υποφέρει.
Αντίθετα, το αγέννητο παιδί επιβάλλεται να λάβει βοήθεια για τον πόνο και το να το βοηθήσουμε να διαχειριστεί τον πόνο είναι μια αξιέπαινη και ελεήμων πράξη.
Τι γίνεται αν το παιδί έχει μια πάθηση που δεν θα του επιτρέπει να ζήσει για πολύ μετά τη γέννησή του, ίσως μάλιστα ζήσει μόνο για λίγες ώρες;
Η αρχή είναι η ίδια: όπως δεν θα σκοτώναμε ένα μικρό παιδί που έχει μια θανατηφόρα ασθένεια, έτσι δεν γίνεται να τεμαχίζουμε ένα αγέννητο παιδί. Αντίθετα, το να δείξουμε στο παιδί ότι αγαπιέται πολύ κατά τη διάρκεια του σύντομου χρόνου που ζει είναι η πιο στοργική και συμπονετική απάντηση.
Σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά ιδιαίτερα σε δύσκολες εγκυμοσύνες, οι γονείς θα πρέπει να έχουν από το περιβάλλον τους -ιατρικό και μη- υποστήριξη και φροντίδα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά τον τοκετό.
Και ας μην ξεχνούμε το σημαντικότερο: Η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης των γονέων προς το παιδί τους που αναμένεται να ζήσει για λίγο, είναι να το αεροβαπτίσουν ή εάν υπάρχει δυνατότητα να το βαπτίσουν κανονικά. Του κάνουν το μεγάλο δώρο της αληθινής Ζωής. Το παιδί τους γίνεται χριστιανός Ορθόδοξος και ζει παντοτινά ως άγγελος και πρεσβευτής για αυτούς μέσα στην χαρά της Βασιλεία του Θεού.
Τελικές σκέψεις
Τα αγέννητα παιδιά φαίνεται ότι μπορούν να αισθανθούν πόνο νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Υπό το φως αυτών των στοιχείων, είναι ηθικά απαράδεκτο να επιμένουμε ότι ένα αγέννητο παιδί δεν μπορεί να αισθανθεί πόνο και επομένως μπορούμε να γίνει εύκολο θύμα και να δικαιολογηθεί η έκτρωσή του. Ακόμα κι αν ένα αγέννητο παιδί δεν είναι σε θέση να νιώσει πόνο, η άμβλωση δεν είναι ποτέ αποδεκτή καθώς σκοτώνει έναν άνθρωπο. Αλλά η έκτρωση ενός παιδιού που μπορεί να νιώσει πόνο κάνει την έκτρωση πολύ πιο απάνθρωπη και κατακριτέα.
Τα παιδιά που παρουσιάζουν ανίατες παθήσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προκαλούν πόνο στο παιδί, θα πρέπει να απολαμβάνουν της καλύτερης φροντίδας τόσο ως προς τη διαχείριση του πόνου τους όσο και μέσα από την αγάπη και τη στοργή των γονέων τους.
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
