Ένα από τα χειρότερα όταν είσαι γιατρός είναι να λες τα άσχημα νέα. Ως Μαιευτήρας-Γυναικολόγος, αυτό συνήθως σημαίνει να πω σε μια μητέρα ότι το αγέννητο μωρό της πιθανότατα δεν θα τα καταφέρει να ζήσει.

Έστω και αν δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να συναντηθούμε, σ΄ αγαπώ. Και λαχταρώ τη μέρα που θα σε δω. Πρέπει να είσαι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Η μητέρα μας σε αγαπούσε τόσο πολύ.. και ΠΟΤΕ δεν συγχώρεσε τον εαυτό της  που σε άφησε να «φύγεις». Υπέφερε ως το θάνατό της για αυτήν την πράξη. Έστω και αν προσπαθούσε να μη  κατακρίνει όσους έκαναν το ίδιο, αισθανόταν πάντα πως πρόσβαλε το Θεό ....

Ένα άρθρο που γράφτηκε πρόσφατα από τους David Daleiden & Jon Shields* και εμφανίστηκε στο «The Weekly Standard»,  διαπραγματεύεται το φαινόμενο των γιατρών και λοιπών εργαζομένων σε κλινικές εκτρώσεων που εγκατέλειψαν αυτό το χώρο. Το άρθρο αφού καταρχήν σχολιάζει  μελέτες που δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις κλινικές συχνά εξαντλούνται συναισθηματικά από τη δουλειά τους, συνεχίζει:

Ντοκουμέντα αδιαφάνειας από την εσωτερική αλληλογραφία της εταιρείας αναφορικά με ένα θέμα που απασχολεί πολλούς

Η χημική άμβλωση είναι το «ανερχόμενο άστρο» στο οπλοστάσιο της έκτρωσης. Με τη χρήση του εγκεκριμένη στις ΗΠΑ ήδη από το 2000, το εκτρωτικό χάπι ευθύνεται για το 40% των αμβλώσεων.

Σύμφωνα με τις μελέτες, σώζουν τα μωρά από τις αμβλώσεις!

Η ανθρώπινη ζωή προστατεύεται από την 6η εμβρυική εβδομάδα

«Υπάρχει ένας σκοπός και για εμάς σε αυτόν τον κόσμο. Πρέπει να είμαστε μαχητές στη ζωή». Ernie Gawilan.

Τα ανεπιθύμητα αγέννητα παιδιά της εξωσωματικής θυσιάζονται στην έρευνα. 

Το βλέπω μπροστά μου...