Ποια είμαι και πώς θα ταιριάξω εγώ μέσα στο σχέδιο αυτού του κόσμου;
Κόρη λεσβιών, αποκαλύπτει γιατί είναι εναντίον του ομοφυλοφιλικού γάμου.
Το όνομά μου είναι Μίλι. Είμαι 23 ετών. Είμαι από τη Μελβούρνη. Έχω γονείς δύο λεσβίες, είμαι παιδί από δωρητή σπέρματος, μεγάλωσα άθεη και δεν έχω καθόλου σχέσεις με τη θρησκεία.
Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τα παιδιά των ομοφυλόφιλων, αμέσως έχουν τη λανθασμένη αντίληψη ότι εκείνοι μας αγαπούν πολύ και ότι πρέπει να αισθανόμαστε σταθεροί και χαρούμενοι. Και ο λόγος για αυτό είναι ότι οι ομοφυλόφιλοι προωθούν αυτή την ιδεολογία ότι «η αγάπη είναι πάντα αγάπη» και ότι δεν χρειαζόμαστε στ΄ αλήθεια καθόλου βιολογικές ρίζες για να ανατραφούμε σωστά και να είμαστε καλά προσαρμοσμένοι και ευτυχισμένοι.
Αυτό έχει αποδειχθεί λανθασμένο για μένα και για πολλούς άλλους. Και η προώθηση αυτής της ιδεολογίας έχει κάνει δύσκολο για τους ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση μου να βγουν προς τα έξω, και να πουν τι πραγματικά μας συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Το ψέμα μας επηρεάζει με τόσο πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι να προχωρήσουμε και – κατά ειρωνεία της τύχης, να κάνουμε και εμείς το δικό μας «coming out», να πούμε ποιοι είμαστε, και να δηλώσουμε ότι δεν υποστηρίζουμε αυτήν την «ισότητα γάμου». Αντιμετωπίζουμε την απόρριψη. Αντιμετωπίζουμε – θα έφτανα να πω μέχρι και αυτό – τη δαιμονοποίηση, όσον αφορά ορισμένους από εμάς, και είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι αυτή η ομάδα των λίγων έφτασε στο σημείο να μας προσβάλλει τόσο, ώστε να μας θεωρούν ως την ανερχόμενη μειονότητα μιας νέας εποχής.
Η αλήθεια είναι ότι το να μεγαλώσω με δύο μητέρες με έκανε να βρεθώ σε μεγάλη σύγχυση για το ποια ήμουν και πού θα ταιριάξω εγώ στο σχέδιο του κόσμου.
Και αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο καθώς βρέθηκα στο σχολείο. Εκεί έβλεπες το κάθε παιδί να αγκαλιάζει το δικό του άνθρωπο τη μέρα της Μητέρας και του Πατέρα. Χαίρονταν και γιόρταζαν με τους γονείς και τα μέλη της οικογένειάς τους, και εγώ καθόμουν εκεί πίσω να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά με μένα και γιατί δεν έχω αυτή τη σχέση με τον δικό μου πατέρα. Ήταν τόσο κακός άνθρωπος που δεν μπορούσε να γίνει κάτι και για μένα;
Και αυτό είναι καταστροφικό. Και καθώς περνούσε ο χρόνος, και τα ψέματα συνεχίζονταν, ξέρετε, «δεν έχεις πατέρα»… πολλές διαφορετικές παραλλαγές, από το «δεν έχεις πατέρα» και «δεν επιτρέπεται να δεις τον πατέρα σου», και «εσύ έχεις και άλλη μια μητέρα», λες και αυτές οι δηλώσεις ήταν αρκετές για να θάψουν τα συναισθήματα μέσα μου και να μου προσφέρουν σταθερότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι δεν ήταν αρκετές.
Και ως αποτέλεσμα αυτού, εγώ από μόνη μου, αισθανόμουν ενοχή, γιατί ποια ήμουν για να απορρίψω αυτήν την άλλη γονέα; Και εάν είναι πραγματικά εκείνη που υποτίθεται ότι μου θα μου έδινε την πληρότητα, πόσο φρικτή πρέπει να είμαι για να απορρίψω αυτήν την ιδέα; Είναι όλα πολύ διαστρεβλωμένα και θλιβερά, γιατί, παρόλο που η πρόθεσή μου δεν ήταν ποτέ να βλάψω κάποιον που έχει αντίθετη γνώμη για αυτές τις εμπειρίες μου, υπήρξε ωστόσο κάποια αντίδραση και αισθάνομαι ένοχη γι' αυτό.
Ακόμα κι αν στέκομαι εδώ με πλήρη πεποίθηση σε αυτά που υποστηρίζω, η ενοχή εξακολουθεί να αιωρείται πάνω μου, γιατί δεν θέλω να πληγώσω τους ανθρώπους που αγαπώ.
Θέλω να μιλήσω για την Ομοφοβία. Νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η ομοφυλοφιλική κοινότητα διαστρέβλωσε τα πράγματα και προσπάθησε να εξομοιώσει την Ομοφοβία με τον Ρατσισμό. Νομίζω ότι αυτή είναι μια αηδιαστικά ανακριβής σύγκριση.
Μόλις ακούσαμε από τους ανθρώπους της «Stolen Generation», τί σημαίνει πραγματικά να γίνονται διακρίσεις αποκλεισμού με βάση το χρώμα. Αλλά και πάλι, θα πω πως πρόκειται για ειρωνεία, διότι από την άλλη πλευρά, εκεί όπου υποστηρίζουμε τον παραδοσιακό γάμο, έχουμε κάνει τη σύγκριση και λέμε, πολύ σωστά, πως ίσως η στέρηση ενός παιδιού από τη μητέρα ή τον πατέρα του θα μπορούσε να θεωρηθεί παρόμοιο με αυτό που διεκδικεί η «Stolen Generation», αν και δεν είναι τόσο φρικτό, αλλά είναι παρόμοιο. Και ποιοι είναι εκείνοι που έχουν δικαίωμα να το υποστηρίξουν αυτό για έναν άνθρωπο και να πάρουν απόφαση για λογαριασμό του; Δεν μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και ξεχωρίζεις αμέσως ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος. Το να είσαι όμως έγχρωμο άτομο γράφεται σε όλο το σώμα σου για όλη σου τη ζωή.
Θέλω να μιλήσω για τις σχέσεις υιοθεσίας, όπου ένα παιδί τοποθετείται σε ένα σπίτι. Ωστόσο, όταν μιλούμε για σύλληψη με σπέρμα δότη, που συνοδεύεται από την αναγκαστική απομάκρυνση του ενός βιολογικού γονέα, αυτή είναι μια σκόπιμη επιλογή, η οποία μας στερεί από κάτι που λαχταρούμε έμφυτα. Και δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή για μένα, που κοιτάζοντας πίσω να μη σκέφτηκα ότι λαχταρούσα αυτήν την ανδρική σταθερότητα και αυτόν τον πατέρα στη ζωή μου.
Όταν ήμουν 11 ετών, είχα τελικά τη δυνατότητα να συναντήσω τον πατέρα μου και αυτή ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Ένιωσα σταθερότητα και γαλήνη, ίσως για πρώτη φορά στα παιδικά μου χρόνια, είδα το μέλλον μου, είδα το παρελθόν μου, είδα την υπόλοιπη οικογένειά μου. Και είναι κάτι που είμαι τόσο ευγνώμων και μου δόθηκε σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την ανάπτυξή μου. Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα προσπαθεί να προωθήσει την αντίληψη ότι τα συναισθήματά μου δεν ήταν σημαντικά, και αυτό που χρειαζόμουν για να συνεχίσω σαν υγιές άτομο δεν ήταν κάτι σπουδαίο… Συγνώμη…
Είναι σχεδόν για γέλια, γιατί όταν το κοιτάζουμε – βάζοντας κατά μέρος την πολιτική ορθότητα, όπως είπε και η Katy – και όταν το εξετάζουμε όπως πραγματικά έχει το θέμα, δηλαδή: «Οι ανάγκες του παιδιού απέναντι στις επιθυμίες των ενηλίκων...».
Η σχέση κάποιου είναι πάντα σεβαστή – είτε είναι ομοφυλοφιλική είτε ετεροφυλόφιλη –, αλλά όταν πρόκειται για γάμο και γνωρίζοντας το πόσο στενά συνυφασμένος είναι ο γάμος με την δημιουργία των παιδιών, δεν μπορούμε να πούμε το «ναι» στον ομοφυλοφιλικό γάμο, χωρίς συγχρόνως να ακυρώνουμε το δικαίωμα ενός παιδιού στο να έχει γονείς και των δύο φύλων.
Νομίζω είναι πολύ επικίνδυνο να προωθούμε την ιδέα ότι αυτό είναι κάτι που επιτρέπεται να το επιβάλλουμε σε ένα παιδί. Και όχι, δεν θα καταλήξουν όλα αυτά τα παιδιά να έχουν αυτά τα προβλήματα, αλλά στην πραγματικότητα πολλοί από εμάς φοβούμαστε πολύ να μιλήσουμε ανοιχτά, γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι μια οικογένεια, ο τρόπος ζωής μας, οι φίλοι μας. Θεωρούμαστε ότι μιλώντας, προωθούμε τις διακρίσεις ή την ομοφοβία, πιο συχνά από ότι εάν παίρναμε αντίθετη θέση στην ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ.
Αν πούμε ναι στην «ισότητα του γάμου», κανείς δεν θα θεωρούσε τη μητέρα μου υπεύθυνη για την πρόοδό μου, γιατί αυτό θα ήταν πράξη διάκρισης. Και αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα που αντικρίζουμε. Αν πούμε «ναι» σε αυτό τώρα (σημ: εννοεί τον ομοφυλοφιλικό γάμο), ενώ δεν είμαστε προετοιμασμένοι – εφόσον δεν γνωρίζουμε αρκετά για τις επιπτώσεις του ομοφυλοφιλικού γάμου – αν πάντως πούμε το «ναι», ακυρώνουμε την πιθανότητα αυτός ο γάμος να μην είναι το καλύτερο πράγμα για ένα παιδί.
Και στην πραγματικότητα, στον Καναδά, είναι παράνομο να το πεις αυτό. Στο πιστοποιητικό γέννησής σας (σημ. εννοεί του παιδιού), είστε ο νόμιμος γονέας. Δεν είστε ο βιολογικός γονέας, αλλά οι «κηδεμόνες φροντίδας» αναγράφονται στο πιστοποιητικό γέννησης.
Δεν αποτελεί πλέον ένα ιστορικό έγγραφο για το παιδί. Γίνεται μια δήλωση σύμφωνα με την πρόθεση. «Έχω την πρόθεση να γίνω γονέας για αυτό το παιδί». Και αυτό που δίνει ο νόμος μπορεί και να το αφαιρέσει. Οι διακρίσεις αντιμετωπίζονται πολύ σοβαρά στον Καναδά. Μπορούν να απομακρύνουν τα παιδιά από σας, για την προώθηση εκ μέρους σας μιας παραδοσιακής ιδεολογίας. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα μόνο των δικαιωμάτων των παιδιών, αλλά και της θρησκευτικής ελευθερίας και της προσωπικής αυτονομίας, που ενδεχομένως διακυβεύεται εάν ακολουθήσουμε τον δρόμο που έχει πάρει ο Καναδάς.
Πιστεύω ότι ο αναγκαστικός και εσκεμμένος αποχωρισμός ενός παιδιού από τον βιολογικό του γονέα, χωρίς βάσιμο λόγο σχετιζόμενο με την ευημερία του παιδιού, είναι μια μορφή κακοποίησης των παιδιών και ότι κάθε είδους βιολογική σχέση, εφόσον δεν είναι επιβλαβής για το παιδί, πρέπει να διευκολύνεται όποτε είναι δυνατόν.
Εάν βλέπετε αυτή την ομιλία ή την ακούτε, και είστε ένα παιδί σαν τη δική μου περίπτωση, σας ενθαρρύνω να προχωρήσετε και να μοιραστείτε την ιστορία σας, γιατί στην πραγματικότητα το αναμενόμενο για εμάς είναι να μην είμαστε «εντάξει» ως παιδιά.
Και αν λέμε «ναι» επειδή φοβόμαστε πως θα θεωρηθούμε ομοφοβικοί, δυσκολεύουμε τις μελλοντικές γενεές να πούνε ότι δεν είναι αληθινά «εντάξει».
Αυτό δεν είναι ισότητα για τα παιδιά. Αυτή είναι η ισότητα για τους ενήλικες. Και ο περίφημος όρος «ισότητα στο γάμο», στην πραγματικότητα με προσβάλλει, γιατί κανείς δεν σκέφτεται τις συνέπειες στην άλλη πλευρά του νομίσματος: τί προκύπτει από αυτήν την ένωση. Και αυτό που προκύπτει από μια τέτοια ένωση, είμαστε εμείς.
Η Αυστραλία δεν είναι έτοιμη να εξετάσει το θέμα του γάμου των ομοφυλοφίλων και η πίεση από οποιαδήποτε άλλη χώρα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αξιόπιστη δικαιολογία, ώστε να αλλάξουμε τους ήδη αρκετά προοδευτικούς νόμους περί ισότητας. Οι ομοφυλόφιλοι σε αυτήν τη χώρα είναι τυχεροί. Έχουμε ισότητα.
Αλλά χρειάζεται να τους δώσουμε και γάμο; Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι όχι. Και έως ότου υπάρξει πρόταση νόμου, που να υποστηρίξει ότι και τα παιδιά έχουν δικαιώματα, δεν νομίζω ότι πρέπει να τον εξετάζουμε. Νομίζω ότι είναι αδικία για τα παιδιά αν εξετάζουμε το θέμα αυτό με τον τρόπο που κάνουμε τώρα.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Πηγή: https://thembeforeus.com/millie-fontana/, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά
