Αυτό είναι που κατακλύζει την ύπαρξή μου. Ο θυμός.
Από: Them Before Us,
16 Ιουνίου 2021
Καθώς μεγάλωνα, υπήρχαν μόνο η μαμά μου, οι δύο νονοί μου που νοιάζονταν πολύ για μένα και εγώ. Ανέκαθεν ένιωθα ότι έλειπε ο βιολογικός μου πατέρας. Πάντα έπρεπε να εξηγώ στους φίλους μου, από τα πέντε χρόνια μου ακόμη, γιατί δεν έχω πατέρα. Μου άρεσε στην αρχή, γιατί σα παιδί τους τράβαγα την προσοχή με αυτό, ώστε μετά βίας ένιωθα το κενό του πατέρα.
Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι που ξεκίνησαν οι εφηβικές μου αναζητήσεις, οπότε άρχισα να δυσανασχετώ με τη μητέρα μου. Ανακάλυψα ότι είχε την δυνατότητα να επιλέξει ανώνυμο δότη σπέρματος ή κάποιον επώνυμο. Όταν τη ρώτησα γι' αυτό, είπε ότι δεν ήθελε ο δότης μου να διεκδικήσει την κηδεμονία μου εφόσον εκείνη ήταν λεσβία. Ήταν τέλη της δεκαετίας του '90 τότε και δεν μπορώ να έχω άποψη για την κατάσταση, αλλά κάτι δεν μου πηγαίνει καλά. Έχω την σκέψη πως ίσως και να μην ήταν η σωστή απόφαση εκ μέρους της.
Αυτό που με βοήθησε να τα βγάλω πέρα στην αγωνία των εφηβικών μου χρόνων, ήταν η απόφασή μου να πάρω μια «κάρτα δωρητή» όταν θα έκλεινα τα 18. Ακόμα και τότε δεν με ένοιαζε πραγματικά να μάθω ποιος ήταν ο πατέρας μου. Ήθελα όμως να μάθω πώς μοιάζει… Αυτό ήταν στη πραγματικότητα…. Ξέρω ότι το κίνητρο αυτό φαίνεται ευτελές, αλλά καθώς περνούσε ο καιρός αυτή η σκέψη άρχισε να με «τρώει ζωντανή». Δεν το άντεχα, ήμουν γεμάτη θυμό όλη την ώρα. Αυτό είναι το μόνο που νιώθω για την ύπαρξή μου. Θυμός. Αν η μητέρα μου προσπαθούσε να υιοθετήσει ένα παιδί, είναι σίγουρο πως δεν θα πληρούσε τις προδιαγραφές. Τα καταφύγια ζώων νοιάζονται περισσότερο για τα ζώα τους από ό, τι οι κλινικές γονιμότητας για τις ανθρώπινες ζωές που δημιουργούν.
Όταν τελικά έγινα 18, η μητέρα μου τηλεφώνησε στην κλινική γονιμότητας για να τις δώσουν τα ιατρικά της αρχεία με τις πληροφορίες του δότη. Προς έκπληξη της μητέρας μου, τα αρχεία της αγνοούνται από το 2012, την ίδια χρονιά που ο γιατρός που διαχειρίστηκε τη σύλληψή μου πήρε σύνταξη.
Η μητέρα μου μου ζήτησε συγγνώμη. Κατάλαβα ότι ένιωθε απαίσια. Και πώς να μην νιώθει. Μεγάλωνα κάνοντας της τις ίδιες ερωτήσεις χρόνο με το χρόνο, και εκείνη μου έλεγε ότι θα μπορέσω να μάθω μόλις γίνω 18 χρονών. Τα Χριστούγεννα μου έκανε δώρο ένα kit DNA. Ήμουν ενθουσιασμένη. Οι ελπίδες μου έφτασαν στο ταβάνι! Είχα ακούσει τόσες πολλές ιστορίες επιτυχίας στις ειδήσεις. Τα αποτελέσματα βγήκαν και ήμουν ενθουσιασμένη καθώς έμαθα την καταγωγή μου. Καμία έκπληξη… Οι πρόγονοι μου προήλθαν από την Ευρώπη. Δύσκολο να το αμφισβητήσεις καθώς το δέρμα μου είναι σχεδόν ημιδιάφανο. Τις περισσότερες από τις αντιστοιχίες του DNA μου τις ήξερα ήδη. Οι περισσότεροι ανήκαν σε μέλη της οικογένειας της μητέρας μου. Δεν κατάφερα καν να φτιάξω ένα οικογενειακό δέντρο για τον εαυτό μου, αφού είμαι αναγκασμένη να αφήνω την πλευρά του πατέρα μου κενή.
Μια αντιστοιχία DNA έμοιαζε σαν να είναι του αδελφού του πατέρα μου. Χαρακτηρίστηκαν ως στενοί συγγενείς μου, αλλά δεν καταγράφηκαν στο οικογενειακό δέντρο της μητέρας μου. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί τους δύο φορές, με διαφορά δύο μηνών. Δεν πήρα απάντηση. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν έπαιρνα απάντηση…
Έχω χάσει κάθε ελπίδα. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αναζήτησης έγινε για να ανακουφιστώ εγώ, αλλά αν σκέφτεστε να κάνετε παιδί μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης, παρακαλώ μην δώσετε στο παιδί σας καμία ελπίδα…
Πηγή: thembeforeus.com, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά
