“Οι ψυχίατροι ήσαν ένα από τα τρία κύρια γκρουπ που είχαν τα χέρια τους επάνω μας. Έλεγχαν κατά ένα τρόπο, τα πεπρωμένα μας έναντι της κοινής γνώμης, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα άλλα δύο γκρουπ ήσαν η θρησκεία και η νομοθεσία. Τελικά, μέσα σε λίγα χρόνια, κάναμε τους ψυχίατρους να το βάλουνε στα πόδια από το φόβο τους. Για εμάς ήταν πάντα ζήτημα πολιτικής και όχι ιατρικής απόφασης” - Barbara Gittings, διάσημη ομοφυλόφιλη ακτιβίστρια της δεκαετίας του ’70.
Tου Ryan Sorba*
Πριν από την 14η Δεκεμβρίου του 1973, η Αμερικανική Ψυχιατρική Ενωση (American Psychological Association -APA) θεωρούσε την έλξη μεταξύ των ομοφύλων ως διαταραχή (‘disorder’). Η διαταραχή αυτή ήταν καταχωρημένη στο εγκόλπιο Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-II (DSM-II), με τον όρο «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ».
Η ψυχιατρική με την εξουσία της, επηρέαζε την κοινή γνώμη, η οποία την εποχή εκείνη ήταν αρνητική προς την ομοφυλοφιλία και προς τους τύπους εκείνους των ανθρώπων που επιδίδονταν σε τέτοιες πράξεις. Παρόλο ότι η σεξουαλική δραστηριότητα σε δημόσιους χώρους όπως πάρκα και τουαλέτες δημόσιες, συνέβαλλε στις αρνητικές απόψεις της κοινωνίας, η «επιστημονική γνώμη» ήταν καθοριστική για την δημόσια στάση.
Οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές, σε μία προσπάθεια να διαγραφεί ο όρος «ομοφυλοφιλία» από το DSM, άρχισαν ένα πρόγραμμα εκφοβισμού κατά της ΑΡΑ γύρω στο 1970. Ο ακτιβιστής Franklin Kameny δηλώνει τον στόχο του κινήματος ξεκάθαρα όταν λέει, «νιώθω πως ολόκληρο το ομοφυλοφιλικό κίνημα….ή θα σταθεί ή θα πέσει με πρόσκομμα το δίλημμα αν η ομοφυλοφιλία είναι ή δεν είναι ασθένεια και στο αν θα πάρουμε μία σταθερή θέση στο δίλημμα αυτό…».
Ο Franklin Kameny (φώτο: στην μέση) ηγείτο του αγώνα της ομάδας Mattachine Society της Washington DC κατά την δεκαετία του 1960. Σύμφωνα με την παράδοση των Magnus Hirschfield – Alfred Kinsey, o Kameny θεωρούσε την έλξη που ένιωθε κανείς προς το ίδιο φύλο ως ρευστή και τις ομοφυλοφιλικές πράξεις ηθικά ανάλογες με τις φυσιολογικές πράξεις των παντρεμένων (ετερόφυλων) ζευγαριών. Καθοδηγούμενοι από ριζοσπάστες όπως ο Franklin Kameny, οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές επετίθεντο εναντίον των ψυχιάτρων κατά μήκος της Αμερικής, όπως περιγράφει το Newsweek: “.. Αλλά περισσότερο και από την κυβέρνηση, είναι οι ψυχίατροι οι οποίοι έχουν υποστεί την πλήρη οργή των ομοφυλοφίλων ακτιβιστών. Κατά τα δύο τελευταία χρόνια, οι gay-liberation οργανώσεις, έχουν επανειλημμένως διακόψει τα ιατρικά meeting, και εδώ και τρείς μήνες - κατά την πιο επιθετική διαδήλωση του κινήματος ως τώρα -, μία ομάδα 30 μαχητικών ακτιβιστών εισέβαλλε σε ένα meeting της APA στην Washington και δημιουργώντας χάος μέσα σε 20 λεπτά και αναστατώνοντας τις καθιερωμένες διαδικασίες: «Είμαστε εδώ για να καταγγείλουμε την εξουσία που παίρνετε να μας αποκαλείτε (αυθαίρετα) άρρωστους ή διανοητικά διαταραγμένους» αναφώνησε ο αρχηγός της ομάδας, Dr Franklin Kameny, ενώ οι 2.000 σοκαρισμένοι ψυχίατροι, κοιτούσαν σαν να μη πίστευαν στα μάτια τους. «Για εμάς, τους ομοφυλόφιλους, το επάγγελμα σας είναι η ενσάρκωση του κακού. Απαιτούμε από τους ψυχιάτρους να μας μεταχειρίζονται σαν ανθρώπους και όχι σαν ασθενείς προς θεραπεία».
Η ειρωνεία είναι, πως την ίδια ώρα που ο Franklin Kameny δήλωνε ότι ο σοδομισμός είναι υγιής, ασφαλής και φυσιολογικός, ένας θανατηφόρος ιός περνούσε σιωπηλά από όλες τις κοινότητες των ανδρών της χώρας. Μόνον 10 χρόνια αργότερα, χιλιάδες άνδρες θα πέθαιναν και πεθαίνουν από το AIDS.
Στις 7 Ιουνίου του 1971, ο Franklin Kameny έγραψε μία επιστολή στο «Psychiatric News», απειλώντας την ΑΡΑ όχι μόνο με περισσότερες, αλλά και χειρότερες επεμβάσεις (διακοπή συνεδριάσεων). Στην επιστολή αυτή δήλωνε: «η παρουσία μας εκεί ήταν μόνο η έναρξη μιάς ολοένα εντεινόμενης εκστρατείας ομοφυλοφίλων με σκοπό να αλλάξουμε την προσέγγιση της ψυχιατρικής προς τους ομοφυλόφιλους, ειδάλλως, θα φροντίσουμε ώστε η ψυχιατρική επιστήμη να χάσει την αξιοπιστία της».
Η Kay Tobin Lahausen, συν-συγγραφέας του «The Gay Crusaders» («Οι Ομοφυλόφιλοι Σταυροφόροι»), περιγράφει μία ποικιλία ακτιβισμού. «..Κάναμε διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας..Όταν ο Αμερικανός πρέσβης στα Ηνωμένα Εθνη μπήκε στη μεγάλη μαύρη λιμουζίνα του μετά από ένα meeting, θυμάμαι ότι εξοργίσθηκαν και κλωτσούσαν και χτυπούσαν σαν τρελοί την λιμουζίνα…ποτέ πριν δεν είχε δεχθεί επίθεση από ομοφυλόφιλους, αλλά δεν είχε πει κάτι που να μας εξαγριώσει».
Η ερωμένη της Lahausen, Barbara Gittings, ήταν κι αυτή μία αρκετά γνωστή ακτιβίστρια την εποχή εκείνη. Παρά το γεγονός ότι η Gittings δεν ήταν βιβλιοθηκάριος, ήταν επί κεφαλής της ένωσης «Gay Task Force»της AMERICAN LIBRARY ASSOCIATION (ALA), της Αμερικανικής Βιβλιοθήκης.Ο στόχος της ήταν να τραβήξει την προσοχή των βιβλιοθηκών σε βιβλία αναφορικά με την ομοφυλοφιλία, ελπίζοντας να εισαχθούν στις κρατικές βιβλιοθήκες. Σε ένα meeting της ένωσης των Αμερικανικών Βιβλιοθηκών, η Gittings οργάνωσε καμπίνες με άτομα του ίδιου φύλου να ανταλλάσσουν ερωτικά φιλιά για να ελκύσει την προσοχή στην εκστρατεία της. Η Gittings αναφέρει για τις ενέργειες κατά της ΑΡΑ τα εξής: «Εκτός του ALA, ήμουν αναμεμειγμένη μαζί με πολλούς άλλους σε κοινές προσπάθειες να αναγκασθεί η ΑΡΑ να διαγράψει την ομοφυλοφιλία από τις διανοητικές ασθένειες. Οι ψυχίατροι ήσαν ένα από τα τρία κύρια γκρουπ που είχαν τα χέρια τους επάνω μας. Ελεγχαν κατά ένα τρόπο τα πεπρωμένα μας έναντι της κοινής γνώμης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα άλλα δύο γκρουπ ήσαν η θρησκεία και ο νόμος. Ετσι, εκτός από «άρρωστοι», ήμασταν και «αμαρτωλοί», καθώς και «εγκληματίες». Αλλά η ταμπέλα της «ασθένειας» μόλυνε όλα όσα λέγαμε και δυσχέραινε την αξιοπιστία μας. Το ζήτημα «ασθένεια» ήταν το μέγιστο.
Η Gittings έλαβε μέρος σε βομβιστικές επιθέσεις κατά της ΑΡΑ. Αναφέρει σχετικά, «δεν είμαι εναντίον της τακτικής «zap» (‘zap’ είναι μια μορφή πολιτικής άμεσης δράσης που τέθηκε σε χρήση στη δεκαετία του 1970 στις ΗΠΑ από ομοφυλόφιλους ακτιβιστές. Ήταν μια τραχιά δημόσια διαμαρτυρία που είχε στόχο να φέρουν σε δύσκολη θέση ένα δημόσιο πρόσωπο, επιζητώντας την προσοχή του κοινού σε ζητήματα σχετικά με τα δικαιώματα της κοινότητάς τους). Μάλιστα, εκσφενδόνισα ένα zap σε συνέδριο ψυχιάτρων και είμαι έτοιμη να το ξανακάνω.» Η Gittings διηγείται: «στη συνέλευση του San Francisco το 1970, έγινε εισβολή διακοπής από ομάδα φεμινιστών και εξοργισμένων ομοφυλόφιλων ανδρών, εξαιτίας των δηλώσεων των ψυχιάτρων για αυτούς και οι εφημερίδες όλης της χώρας μετέφεραν τα καθέκαστα».
Στο «Gay Militants», ένα βιβλίο για τα πεπραγμένα της εποχής εκείνης, αναφέρεται ότι «στις 14 Μαϊου του 1970, οι ψυχίατροι μετατράπηκαν σε κυνηγημένους. Μία εισβολή από τον σύνδεσμο των γκέυ και των «Απελευθερωτών των Γυναικών» (Women’s Liberators), διέκοψαν την εθνική συνέλευση της ΑΡΑ του San Francisco, με πρόθεση να διαμαρτυρηθούν για την ανάγνωση μίας μελέτης από έναν Αυστραλό ψυχίατρο επάνω στο θέμα «η απέχθεια ως θεραπεία», ένα σύστημα θεραπείας που δοκιμάζει να αλλάξει τον προσανατολισμό των ομοφυλόφιλων, συνδυάζοντας δυσάρεστα βιώματα (όπως το ηλεκτροσόκ) με ομοφυλοφιλικά ερεθίσματα.
Μέχρι το τέλος της συνέλευσης, οι φεμινιστές και οι ορδές των γκέυ είχαν πάρει τον έλεγχο στα χέρια τους και οι δόκτορες υπέστηκαν σαμποτάζ από το ακροατήριο με ανάρμοστες ερωτήσεις για να τους διακόπτουν. Οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές είχαν καταλάβει το πόντιουμ και τα μεγάφωνα. Τότε, ο Konstantin Berlandt, από το Berkeley GLF, παρέλασε ντυμένος με ένα φανταχτερό κόκκινο φουστάνι. Σαϊτάκια έπεφταν από τους εξώστες. Με δύο μελέτες αδιάβαστες ακόμη, ο πρόεδρος ανακοίνωσε την διακοπή της συνέλευσης. Μετά από αυτό, ξέσπασαν διάφορες αψιμαχίες μεταξύ των ψυχιάτρων που ήσαν θυμωμένοι με την διακοπή από τους ακτιβιστές. Καθώς μία άλλη διένεξη ανέκυψε, ο ψυχίατρος Dr Irving Bieber, δήλωσε ότι πίστευε πως τα άτομα με προτίμηση στο δικό τους φύλο, υπόκειντο σε «λάθος τοποθετημένη σεξουαλική προσαρμογή», στην οποία δήλωση ένας ακτιβιστής υπέρ του σοδομισμού φώναξε και τον αποκάλεσε « mother f….er». Μερικούς μήνες αργότερα, το φιλο-ομοφυλοφιλικό περιοδικό «Advocate» ανέφερε και για άλλες τέτοιες εισβολές: «Οι ψυχολόγοι λαμβάνουν θεραπεία από τους Απελευθερωτές των Γκέυ».
Οι ακτιβιστές συνέχισαν να πιέζουν την ΑΡΑ όλο το 1973.
Το ADVOCATE έγραψε: «…τι συνέβη το 1973…όσον αφορά τις διαμαρτυρίες μέσα στις κοινότητες των γκέυ και των λεσβίων που όλο και διευρύνονταν και οι οποίες οδήγησαν στο ότι τελικά η ΑΡΑ διέγραψε τον όρο «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ» από το DSM» (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Ενώ οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές τρομοκρατούσαν τους Αμερικάνους ψυχιάτρους, το Συμβούλιο των Μετόχων της ΑΡΑ έβριθε από συμπαθούντα μέλη προς το πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας.Ο ψυχίατρος και πρώην πρόεδρος της ΑΡΑ φιλο-ομοφυλόφιλος, Alfred M. Freedman διηγείται, «..στις εκλογές της ΑΡΑ το 1972 και 1973, η ανησυχία για τα κοινωνικά θέματα προσήλκυσε ένα αριθμό ατόμων σαν μέλη του Συμβουλίου των Μετόχων, αφοσιωμένα στην αλλαγή, συμπεριλαμβανομένου και του θέματος της διαγραφής της «ομοφυλοφιλίας» per se από την επίσημη νομενκλατούρα της ΑΡΑ».
Ο Dr Robert L. Spitzer M.D., μέλος του Task Force on Nomenclature and Statistics της ΑΡΑ, ήταν ένας από τους ψυχιάτρους τους αφιερωμένους στην αλλαγή. Κατά την εποχή εκείνη, ο Dr Spitzer άρχισε να οργανώνει meetings και συμπόσια για συζητήσεις περί της πιθανής διαγραφής του όρου «ομοφυλοφιλία» από το DSM. (Σχ. ΚΟ: Σημειωτέον ότι σήμερα ο Spitzer δηλώνει ότι ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να αλλάξει, δημιουργώντας αναστάτωση στου ςκύκλους των ομοφυλόφιλων!).
Σε ένα συμπόσιο όπου έλαβε μέρος το ετήσιο meeting της ΑΡΑ στη Χαβάη, υπήρχαν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές. Με καταφανή την πίεση υπέρ του κινήματος αυτού που εξασκούσαν οι συνδαιτημόνες, ο Dr Spitzer συμπέρανε προς το τέλος ότι ήταν απαραίτητη η δράση για να εξαλειφθεί ο όρος «ομοφυλοφιλία» από το DSM.
Tότε, ο Spitzer έθεσε το θέμα στην προσοχή του Dr Henry Brill, ο οποίος ήταν πρόεδρος του Task Force on Nomenclature and Statistics της ΑΡΑ. Ο Dr Brill ανέθεσε στον Dr Spitzer να ετοιμάσει ένα «επιστημονικά καταρτισμένο και πειστικό» μέμο καθώς και απόφαση, για να τα παρουσιάσει στο Συμβούλιο Ερευνας και Ανάπτυξης της ΑΡΑ, το Reference Committee and the Assembly Board of Trustees.
Μετά την ανάθεση αυτής της εντολής, ο Dr Spitzer συνέταξε άμεσα, παρουσίασε και έλαβε την έγκριση για τις τρεις σελίδες με θετική απόφαση περί της «έλξης για άτομα του ιδίου φύλου» (Same-Sex Attraction ή SSA), από το Council of Research and Development and Reference Committee της ΑΡΑ.
Παρόλα αυτά, για να εξασφαλίσουν ομοφωνία μεταξύ των μετόχων του Συμβουλίου, έπρεπε να γίνουν ορισμένοι συμβιβασμοί. Η πρώτη πρόταση του Σπίτζερ με την δήλωση ότι «η ομοφυλοφιλία είναι μία φυσιολογική παραλλαγή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας», απερρίφθη, ενώ την δεύτερη φορά έγινε τελικά αποδεκτή.
Ένα άρθρο στο “Psychiatric News” της εποχής εκείνης, θυμίζει ότι οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές είχαν αρχίσει να αποκαλούν τους ανένδοτους ψυχιάτρους «εγκληματίες πολέμου» με φανερά υπονοούμενα. Πιθανώς για την δική τους ασφάλεια και εμφανώς ανήσυχοι από την συνεχή παρενόχληση, στις 15 Δεκεμβρίου του 1973, το Συμβούλιο των Μετόχων της ΑΡΑ υπέκυψε στις απαιτήσεις των ριζοσπαστών και αποδέχθηκε την απόφαση του Σπίτζερ με ψήφισμα να υποβαθμισθεί ο όρος «ομοφυλοφιλία» σε ασθένεια μίας ελαφρότερης κατηγορίας, ως «διαταραχή του σεξουαλικού προσανατολισμού».
Το ότι το Συμβούλιο ήταν επηρεασμένο και είχε υποστεί εκφοβισμό δεν ήταν κανένα μυστικό. Μάλιστα, ο δημοσιογράφος Andrew Sallivan, οπαδός του κινήματος, έγραψε ότι τον Δεκέμβριο 1973, η ΑΡΑ «υπό έντονη πολιτική πίεση…διέγραψε την «ομοφυλοφιλία» από την επίσημη λίστα των ψυχιατρικών διαταραχών…». Ο ακτιβιστής Mark Thompson γράφει ότι, «μόλις πριν από την πρωτοχρονιά , η ΑΡΑ ανακοίνωσε ότι δεν είμαστε άρρωστοι πλέον».
Μετά από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του Συμβουλίου των Μετόχων, πολλοί από τα μέλη της ΑΡΑ εξοργίσθηκαν που υπέκυψαν στην πολιτική πίεση και άλλαξαν την ψυχιατρική ως αποτέλεσμα πολιτικής πίεσης. Σε απάντηση αυτής της απόφασης του Συμβουλίου, πολλοί ψυχίατροι με αρχηγό τον Dr Charles Socarides, κυκλοφόρησαν μία λίστα υπογραφών προς αποτροπή της απόφασης του Συμβουλίου προσκαλώντας σε καθολική ψηφοφορία τα 17.905 μέλη της ΑΡΑ.
Στις 9 Απριλίου του 1974, τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας ανακοινώθηκαν. Μόνο 10.555 από τους 17.905 της ΑΡΑ είχαν ψηφίσει. Τα αποτελέσματα είχαν ως εξής:
- Σύνολο εκλέξιμων μελών ΑΡΑ προς ψηφοφορία 17.905
- Αριθμός μελών ΑΡΑ που ψήφισαν 10.555
- Αριθμός των ψήφων ‘ΟΧΙ’ για να παραμείνει ο όρος «ομοφυλοφιλία» στο DSM ως «διανοητική διαταραχή», 3.810.
- Αριθμός των ψήφων «ΝΑΙ» για να αφαιρεθεί ο όρος «ομοφυλοφιλία» από το DSM ως «διανοητική διαταραχή», 5.854.
Σημειωτέον ότι ο αριθμός των ψήφων «NAI» 5.854, αντιπροσώπευε μόνον το 32,7% του συνόλου των μελών της ΑΡΑ. Μόνον λίγο λιγότεροι από το 1/3 των μελών της ΑΡΑ ενέκριναν την αλλαγή. Θα πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η ψηφοφορία ήταν εν μέρει ελεγχόμενη από το «NATIONAL GAY AND LESBIAN TASK FORCE (NGTLF)». Το NGTLF ήταν σε θέση να μαζέψει τις διευθύνσεις των μελών της ΑΡΑ και ανώνυμα να στείλει γράμματα σε όλα τα μέλη, παρακινώντας τους να ψηφίσουν να αφαιρεθεί ο όρος «ομοφυλοφιλία» από το DSM.
Ο Bruce Voeller, επικεφαλής του NGTLF, παραδέχεται ότι αυτά τα γράμματα που κόστισαν τόσο, έκαναν όλη την διαφορά στο αποτέλεσμα».
Οι ακτιβιστές υπέρ του κινήματος νίκησαν στην ψηφοφορία και η νέα διατύπωση του όρου «ομοφυλοφιλία» σαν διαταραχή, περιορίσθηκε να περιλαμβάνει μόνο εκείνους που ήσαν «ανικανοποίητοι με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό». Αλλά τι ήταν αυτό το ψήφισμα, μία επιστημονική ή μία πολιτική απόφαση;
Ο Enrique Rueda, φιλο-ομοφυλόφιλος ιστορικός, γράφει ότι «το ψήφισμα αυτό, δεν ήταν το αποτέλεσμα μίας επίπονης και επισταμένης έρευνας. Ούτε ήταν μία καθαρά αντικειμενική επιλογή μετά από την συγκέντρωση ενός όγκου αδιαμφισβήτητων δεδομένων. Το ίδιο το γεγονός της ψηφοφορίας αποκαλύπτει την φύση της εμπλεκόμενης διαδικασίας, εφόσον η ύπαρξη μίας ορθοδοξίας αφ’εαυτής, αντιβαίνει στην ουσία της επιστήμης». Πράγματι, όταν οι ακτιβιστές δηλώνουν δημόσια ότι το ψήφισμα ήταν μία επιστημονική απόφαση, κρύβουν 3 χρόνια εξαπάτησης και εκφοβισμού. Πάντως, σε έντυπα υπέρ του κινήματος, οι ακτιβιστές είναι παράδοξα ειλικρινείς όσον αφορά την πραγματικότητα της ψηφοφορίας.
Οι ομοφυλόφιλες ακτιβίστριες Kay Lahusen και Barbara Gittings, γνωρίζουν ακριβώς τι συνέβη στην ΑΡΑ. Στο βιβλίο ‘Making History’ είναι ειλικρινείς ως προς την πραγματικότητα.
Kay: «Ήταν πάντα ζήτημα πολιτικής και όχι ιατρικής απόφασης».
Barbara: «Ποτέ δεν ήταν θέμα ιατρικής απόφασης- και γιαυτό νομίζω όλα έγιναν τόσο ραγδαία. Στο κάτω-κάτω, έχουν περάσει μόλις 3 χρόνια από τότε που οι φεμινιστές και οι γκεύ πρωτο-βομβάρδισαν την ΑΡΑ σε συνεδρία θεραπείας της συμπεριφοράς. Μέχρι που το Συμβούλιο των Μετόχων ψήφισαν το 1973 να εγκριθεί η αφαίρεση του όρου «ομοφυλοφιλία» από την λίστα των διανοητικών διαταραχών. Ηταν μία πολιτική κίνηση».
Η ΑΡΑ ήταν βαθύτατα τρομοκρατημένη. Το 1974, μετά την ψηφοφορία της ΑΡΑ, η Gittings έδωσε μία συνέντευξη στον ιστορικό Jonathan Ned Katz. Εκεί, η Gittings καυχιέται λέγοντας, «τόσο μακριά φθάσαμε μέσα σε 10 χρόνια. Τώρα, ακόμα και η ΑΡΑ το έβαλε στα πόδια».
Κάθε φορά που μία επιστημονική οργάνωση εγκρίνει την ομοφυλοφιλία, θυμηθείτε τα λόγια της Gittings: «Το’χουν βάλει στα πόδια από τον φόβο τους». Οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές έχουν μάθει ότι ο εκφοβισμός και οι στρατηγικές συμμαχίες είναι η λύση και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τον εκφοβισμό και την ψυχολογική χειραγώγηση για να πετύχουν τον ριζοσπαστικό σκοπό τους.
To 1974, έχοντας σαν μέσον την τρομοκρατία, οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές έβαλαν στο κακόβουλο μάτι τους τον Dr David Reuben, έναν από τους γνωστότερους ψυχολόγους της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Ερήμην του, οι ακτιβιστές καραδοκούσαν έξω από τις διαλέξεις του και η σωματική του ακεραιότητα βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο φιλο-ομοφυλόφιλος συγγραφέας Leigh Rutledge, περιγράφει την επίθεση που του έκαναν στο βιβλίο «The Gay Decades», στις 16 Ιουνίου: «Μία πρώτη σύγκρουση ξέσπασε σε ένα εντευκτήριο της Φιλαδέλφειας όταν 10 γκέϋ ακτιβιστές διέκοψαν την διάλεξη του Dr Reuben και τον αποκάλεσαν «εγκληματία» εξαιτίας των απόψεων του περί της ανδρικής ομοφυλοφιλίας. Ενας αστυνομικός και ένας από τους διαμαρτυρόμενους τραυματίστηκαν στην συμπλοκή». Στην ίδια σελίδα, το βιβλίο μας λέει ότι, «τα Κέντρα Ελέγχου Ασθενειών έχουν υπολογίσει ότι το 1/3 των περιπτώσεων σύφιλης στις ΗΠΑ οφείλεται σε γκέϋ ή αμφι-σεξουαλικούς άνδρες».
Φαίνεται όμως ότι και η ΑΡΑ έλαβε το μήνυμα της τρομοκρατίας αφού αναγκάσθηκε να υποχωρήσει στις πιέσεις των ακτιβιστών το 1975. Στο βιβλίο «The Long Road To Freedom», ο συγγραφεύς γράφει, «Τον Ιανουάριο….και η ΑΡΑ και η American Psychiatric Association for the Advancement of Science (Αμερικάνικη Ενωση Προώθησης της Επιστήμης - ΑΑΑS), ακολούθησαν ως απόηχος την Αμερικανική Ψυχιατρική Ενωση και συνομολόγησαν ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια».Το επιστημονικό περιοδικό Science δημοσιεύει ότι ο εκφοβισμός της AAAS από τους ακτιβιστές έχει λήξει. «Υπό την πίεση των γκέϋ ομάδων επιστημόνων, το Science κατήργησε την προκατάληψη κατά των γκεϋ και στις προσλήψεις προσωπικού και στις διαφημίσεις.
Είναι πιθανόν, η AAAS να έλαβε υπόψη το θέμα της πίεσης από τις ομοφυλοφιλικές ομάδες όταν δημοσίευσαν τις αμφίβολες μελέτες του Levay («gay brains») και του Hamer («gay gene»); Δύο επιστήμονες οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για την μελέτη Levay εγείρανε σοβαρές αμφιβολίες περί της AAAS, του Science και των ακτιβιστών. Οι επιστήμονες αυτοί δηλώνουν ότι, «η εμφάνιση της μελέτης Levay τονίζει ένα σοβαρό πρόβλημα στην δημόσια δεοντολογία του Science» θέτοντας το ερώτημα «θα έπρεπε μία τέτοια μελέτη, βασισμένη σε ένα αμφίβολο σχέδιο, με θέματα μέσα από μία περιορισμένη γκάμα, και ένα εξαιρετικά επιλεκτικό και καθόλου αντιπροσωπευτικό δειγματολόγιο, να λάβει το είδος της διεθνούς προσοχής και αξιοπιστίας που προσφέρει η δημοσίευση ενός περιοδικού με την εμβέλεια του Science;
Εάν ο Dr Levay δεν ήταν σε θέση να συλλάβει ένα κατάλληλο σχέδιο και να ικανοποιήσει άλλες βασικές απαιτήσεις μίας επιστημονικής μελέτης, γιατί να αναλάβει την μελέτη αυτή; Εάν η μελέτη δεν έγινε για επιστημονικούς λόγους, θα έγινε για πολιτικούς. Πράγματι, η μελέτη του Levay ήταν μέρος μιάς μαζικής εκστρατείας δημοσίων σχέσεων προορισμένης να πείσει το κοινό να πιστεύσουν ότι οι άνθρωποι «γεννώνται γκέυ». Ο επικεφαλής του Science μάλλον είχε υποστεί εκφοβισμό ώστε να ρισκάρει την νομιμότητα της ίδιας του της δημοσίευσης εκδίδοντας μία τέτοια αντι-επιστημονική εργασία. Όταν ανήθικα πολιτικά κινήματα υπερισχύουν της επιστήμης, ωθώντας την επιστήμη προς κατευθύνσεις μη επιστημονικές, η επιστήμη υποφέρει και ο κόσμος οδηγείται στον χαμό.
Ένα μάθημα που βγαίνει από τα υπογραμμισμένα γεγονότα αυτού του κεφαλαίου, είναι αλάθητο: ότι κάθε φορά που μία επιστημονική ομάδα επαναλαμβάνει ένα θέμα συζήτησης υπέρ της ομοφυλοφιλίας, μπορεί κανείς, με δικαιολογημένο σκεπτικισμό, να υποψιαστεί ότι οι ομάδες αυτές δρουν υπό την πίεση εκφοβισμού.
Ένα ακόμη αλάθητο μάθημα είναι ότι οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές είναι τόσο τρομερά αποφασισμένοι να καλύψουν την βαθιά τους δυσλειτουργία, που δεν θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να κρύψουν τα δεδομένα της κατάστασης τους από την κοινή γνώμη.
Ο βραβευμένος συγγραφέας και ομοφυλόφιλος ακτιβιστής Randy Shilts, περιγράφει αυτήν την άρνηση που υπάρχει σε πολλούς άνδρες που επιδίδονται στην ομοφυλοφιλία, όσον αφορά την πραγματικότητα της ανευθυνότητας τους και των ανθυγιεινών τρόπων διαβίωσης τους γινόμενοι υπαίτιοι της εξάπλωσης του AIDS, όταν γράφει «…η απελπισία της άρνησης: όταν κάτι είναι τόσο απαίσιο που δεν θέλεις να το πιστέψεις, θέλεις να το βγάλεις από το μυαλό σου και επιμένεις ότι δεν είναι αλήθεια και πώς μισείς αυτόν που λέει ότι είναι (αλήθεια)».
Η απελπισμένη άρνηση φαίνεται να είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την εξαπάτηση του ομοφυλοφιλικού κινήματος, την ψυχολογική χειραγώγηση, τον εκφοβισμό των επιστημονικών ομάδων και άλλων συναφών μελών του κοινωνικού συνόλου.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Απόσπασμα από το «The Born Gay Hoax» («Η Απάτη του ‘Γεννήθηκα Gay’») του Ryan Sorba.
