Γυναίκες αναλαμβάνουν να "σώσουν" το πλανήτη και την ατομική τους ευημερία ακρωτηριάζοντας τον εαυτό τους!
Η νέα προστασία για όσες επιθυμούν να μείνουν «χωρίς παιδιά» είναι η χειρουργική στείρωση. Είναι πλέον μόδα, αντίληψη ζωής και προμηνύει την καταστροφή του ανθρώπου.
International Family News
Από την Cristina Tamburini,
24 Νοεμβρίου 2021
Υπάρχει πλέον μια κατηγορία ανθρώπων, κοινωνικά αναγνωρίσιμων, που αποτελούν και αντικείμενο κοινωνιολογικών και ψυχολογικών μελετών οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «ελεύθεροι από παιδιά».
«Ελεύθεροι» επειδή δεν έχουν παιδιά, και δεν τα θέλουν καθόλου βάσει συνειδητής τους επιλογής και όχι από φυσική αδυναμία ή για λόγους που συνδέονται με τις τρέχουσες περιστάσεις.
Θέλουν να είναι «ελεύθεροι» από παιδιά, γιατί τα παιδιά προκαλούν άγχος, μεταδίδουν ιώσεις, ευθύνονται για την αδυναμία εργασίας των γυναικών και ακόμη συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή.
Συνεπώς, οι ενήλικες που έχουν την ικανότητα και μπορούν να αναγνωρίσουν τέτοιες «προφανείς αλήθειες» κατανοούν ότι πρέπει να αποφευχθεί η παρουσία των παιδιών στις πιτσαρίες, σε κρουαζιέρες, σε ξενοδοχεία και ούτω καθεξής…
Είναι λοιπόν ανήθικο να κάνει κάποιος παιδιά στην εποχή της κλιματικής αλλαγής;
Το να κάνεις παιδιά σήμερα, είναι μια επιλογή που δεν είναι καθόλου ουδέτερη ηθικά, όπως αποδεικνύεται από τα ολοένα και πιο πιεστικά ερωτήματα που τίθενται από αρκετές αμερικανικές εφημερίδες: « Το ζήτημα ενάντια στα παιδιά », The New Yorker (2012); «Πρέπει να κάνουμε παιδιά στην εποχή της κλιματικής αλλαγής;», NPR (2016), «Πρέπει να μιλήσουμε για την ηθική της απόκτησης παιδιών σε έναν κόσμο που υπερθερμαίνεται», Vox (2019).
Ενώ η συζήτηση είναι ανοιχτή, οι «οικολογικές φεμινίστριες», παρά το γεγονός ότι οι ίδιες είναι ήδη μητέρες, – δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καλύτερο από μικροδόσεις ψυχεδελικών μανιταριών για να υποστηρίξουν τα άγχη της μητρότητας. Αυτές καθώς θεωρούν πως προφταίνουν ακόμη να προλάβουν την καταστροφή (αν όχι σε πλανητικό, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο), αποφάσισαν να αποτρέψουν τον "κίνδυνο" από την γένεσή του, παροτρύνοντας για ένα "διάλειμμα". Και γι΄αυτό επέλεξαν τις τρεις μικρές τομές –δύο χαμηλά στην κοιλιά και μία ακριβώς πάνω από τον ομφαλό– που δίνουν τη δυνατότητα στο χειρουργό να τοποθετήσει μια κάμερα και να αφαιρέσει τις σάλπιγγες, στειρώνοντας αποτελεσματικά την ασθενή οριστικά και μη αναστρέψιμα.
Συνηθισμένες ιστορίες ακρωτηριασμού και στείρωσης
Δεν πρόκειται για ταινία τρόμου αλλά για την ωμή ιστορία του ακρωτηριασμού που όλο και περισσότερες νεαρές γυναίκες είναι πρόθυμες να υποστούν για να έχουν τη βεβαιότητα μιας άτεκνης ζωής. Διαβάζοντας κάθε μια μαρτυρία αναγνωρίζουμε πολύ σημαντικές λεπτομέρειες:
Η Diamond, μια 31χρονη tik-toker που αυτοαποκαλείται «παιδί της στείρωσης», πάντα «πίστευε ότι δεν θα είχε δική της οικογένεια. […]. Λίγους μήνες μετά την αποφοίτησή της βρήκε στο διαδίκτυο έναν "θεραπευτή" που την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι κάποιες ξυλιές που έφαγε ως παιδί ήταν βαθιά τραυματικές για εκείνη και ότι την έκαναν να φοβάται "αυθεντίες" όπως ο πατέρας της. Αποφάσισε ότι δεν θα ήθελε ποτέ να γίνει και η ίδια μια “φιγούρα αυθεντίας” Ποτέ των ποτών. Γι' αυτό αφαίρεσε τις σάλπιγγές της, μεταφέροντας την εμπειρία της στους 64.000 ακόλουθούς της.
Η 28χρονη Isabel, αυτοαποκαλούμενη "αντι- δημιουργός" δηλώνει ότι «είναι ηθικά λάθος να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο. [...] Όσο καλή κι αν είσαι, θα υποφέρει». Θα ήθελε να περιμένει μέχρι τα 31 της για να υποβληθεί στην αμφοτερόπλευρη λαπαροσκοπική σαλπιγγεκτομή που απαιτείται για τη στείρωση– αλλά «με το Heartbeat Bill», το νόμο του Τέξας που απαγορεύει την έκτρωση όταν χτυπά η καρδιά του παιδιού, (η Isabel ζει στο Τέξας), δηλώνει: «Δεν μπορώ να διακινδυνεύσω να μείνω έγκυος και να μην μπορώ να κάνω έκτρωση». Οι προετοιμασίες είναι ήδη σε εξέλιξη για τη δική της «γιορτή στείρωσης»: ένα γλέντι με σούσι και αλκοόλ και η έκφραση της ικανοποίησης για την δυνατότητα να μην «σπαταληθεί» η ζωή της.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η Darlene Nickell, 31 ετών –φαίνεται ότι η καμπή των τριάντα είναι κατά κάποιο τρόπο σημαντική για την «ριζοσπαστικά χωρίς παιδιά» απόφαση– προσπαθεί να αφαιρέσει τις σάλπιγγές της εδώ και δέκα χρόνια. Φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να λάβει την συγκατάθεση από τον γιατρό της για τέτοιες παρεμβάσεις, δεδομένης της εμφάνισης «υψηλού ποσοστού δεύτερων σκέψεων».
Αλλά και άλλοι νέοι που ερωτήθηκαν σχετικά δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για αυτή την υπόθεση- της κατοπινής μετάνοιας. Η 25χρονη Τσέλσι από το Σακραμέντο, δηλώνει ότι «τα παιδιά την αηδιάζουν», και προσθέτει ότι οι μόνοι κίνδυνοι που αξιολογεί σχετικά με την επέμβαση είναι η πιθανότητα λοιμώξεων ή των εναλλαγών της διάθεσης που προκαλούνται από την αναισθησία. Ρωτάει: «Γιατί θα πρέπει να μετανιώσω; Που θα είμαι πολύ χαρούμενη; Πολύ ελεύθερη;»
Η Σοφία, μια 19χρονη φοιτήτρια επικοινωνίας, το θεωρεί πολύ πιο αποτελεσματικό να υποβληθεί σε στείρωση από το να ασχολείται με οποιαδήποτε «προσωρινή» πρακτική αντισύλληψης: «Θα κάνω αυτό το επεμβατικό πράγμα μια φορά, θα ξεκουραστώ για λίγες μέρες και δεν θα το σκεφτώ ποτέ ξανά." Η Σοφία δεν είχε ως τώρα κάποια συναισθηματική ή σεξουαλική εμπειρία, αλλά δεν ανησυχεί για πιθανές δεύτερες σκέψεις. «Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για όσα δεν μπορείς να αλλάξεις», λέει, και αρκείται στο να αποκαλεί «γρίφο» την υπόθεση ενός μελλοντικού συντρόφου που θα θέλει παιδιά. Από την άλλη πλευρά, μουρμουράει όταν τη ρωτάμε τι έχει στο μυαλό της για το μέλλον της: «Είναι κάπως δύσκολο να ρωτήσεις κάποιον που είναι δεκαεννιά και δεν έχει τελειώσει το κολέγιο πώς θέλει να είναι η ζωή του. Το σημαντικό είναι να αποκτήσουμε τη βεβαιότητα της «ελευθερίας». Το τι θα κάνει με αυτήν την ελευθερία είναι ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει αργότερα.
Αχώριστοι σύντροφοι: ατομικισμός και φόβος.
Τι κοινό έχουν αυτές οι γυναίκες και οι ιστορίες τους; Πάνω από όλα δύο στοιχεία:
Πρώτον, το φόβο. Οι φόβοι των ερωτηθέντων είναι σημαντικοί όπως εκφράζονται μέσα από τις σκέψεις τους: «φόβος εγκυμοσύνης, φόβος εξουσίας, φόβος προεκλαμψίας (μια διαταραχή της εγκυμοσύνης που μπορεί να επιφέρει ανεπιθύμητα αποτελέσματα για τη μητέρα και το μωρό), φόβος για επιλόχεια κατάθλιψη», φόβος για ρατσισμό απέναντι στα παιδιά τους. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς νέοι που είναι τόσο φοβισμένοι θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη ζωή σε καθημερινή βάση. Λάβετε υπόψη σας, δεν μιλάμε για να αντιμετωπίσουν κάποια σενάρια «Αποκάλυψης», ή άλλης τραγικής συμφοράς, αλλά για το πώς θα φερθούν μπροστά στις απλές καθημερινές συνθήκες, ακόμη και χωρίς να έχουν γεννήσει παιδιά: Σωματική δυσκολία, ασθένεια, απογοήτευση, ταπείνωση. Η απόκτηση παιδιών μπορεί ίσως να αυξάνει την πιθανότητα τέτοιων εμπειριών, αλλά η εξάλειψη των παιδιών από το μέλλον σίγουρα δεν προστατεύει από κανενός είδους δυσκολία στη ζωή. Ποια άλλα τείχη θα πρέπει να υψώσουν, ποιους άλλους περιορισμούς θα πρέπει να επιβάλουν στον εαυτό τους, ποιους άλλους ακρωτηριασμούς θα βρουν «πιο αποτελεσματικούς» για να νιώσουν «ασφαλείς», σε μια ζωή χωρίς βεβαιότητα;
Το δεύτερο στοιχείο είναι ένα αποτέλεσμα μιας συμφεροντολογικής ηθικής που οδηγεί στον ατομισμό. Στην πραγματικότητα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η προσήλωση αυτών των νέων σε μια ηθική του τύπου «η ελευθερία σου τελειώνει εκεί που αρχίζει η δική μου» και «το καλό ταυτίζεται με τη μεγιστοποίηση του κέρδους –όπου κέρδος θεωρείται η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση των προτιμήσεων και τα παρόμοια», για όσο περισσότερα άτομα. Εάν θεωρείται ελευθερία η άδεια απεριόριστης δράσης στην ιδιωτική σφαίρα, και τα πολύ άκαμπτα σχήματα δημόσιας συμπεριφοράς για την αποφυγή οποιασδήποτε «παράβασης» κατά τρίτων, και εάν ο σκοπός μιας δράσης αξιολογείται πάντα σύμφωνα με τις συνέπειές της ως προς την «ευημερία» των πολλών, τότε ο ατομικισμός είναι το πιο λογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, όσο λιγότερο εμπλέκονται τα άτομα στα αποτελέσματα των πράξεών τους, τόσο λιγότερες οι συνέπειες προς τους άλλους. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που πρέπει να περιορίσει την επιλογές του να κάνει ό,τι του έρχεται στο μυαλό, παρά το άπειρο και ασταθές άτομο προς το οποίο αναγνωρίζουμε πολλαπλά καθήκοντα ευθύνης και φροντίδας;
Τελικά στείρα. Και μετά τί;
Η ολοκληρωτική εξάλειψη (με χειρουργική ακρίβεια) ακόμη και της πιο απομακρυσμένης πιθανότητας να δεσμευτεί κάποιος με τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις προς έναν άλλο ακούγεται καθησυχαστική όταν δεν υπάρχει ελπίδα να προκύψει στο μέλλον κάτι «πραγματικά καλό». Παραμένει βέβαια το πρόβλημα του πώς να «περάσετε τον χρόνο σας», απαλλαγμένες από τα βάρη της εγκυμοσύνης και της γονεϊκότητας. Η Diamond και ο σύντροφός της το έλυσαν υιοθετώντας τη Rue, ένα αναιμικό pit bull «με ειδικές ανάγκες». Το μικροσκοπικό τους σπίτι, γεμάτο με φιγούρες δράσης από τον Πόλεμο των Άστρων, κατακλύζεται από αξεσουάρ και παιχνίδια του ζώου που προορίζονται να το βοηθήσουν να ξεπεράσει το τραύμα του καθώς μεγαλώνει στο σαλόνι ενώ «ήταν προορισμένο για μαχητής ». Η Rue φοβάται τα άλλα σκυλιά και για το ζευγάρι ο σκύλος είναι –τα λόγια του Diamond – «σπουδαία ευθύνη».
Καλύτερα σκύλος πάντως, παρά παιδί…
Πηγή: ifamnews.com, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά
