Σήμερα ὁ Χριστὸς διαλαλεῖ σὲ μᾶς τοὺς ἄθλους τῆς Σαμαρείτιδος καὶ πρέπει τὸ φτωχὸ πλοιάριο τοῦ λόγου μου νὰ διαπλεύση τὸ πέλαγος τῶν κατορθωμάτων της. Βλέπω τὴν πίστη της καὶ θέλω νὰ φτιάξω τὸ ἐγκώμιό της καὶ μαζί σας νὰ ἐπαινέσω τὴν φτωχιὰ καὶ τὴν πλούσια, τὴν πόρνη καὶ τὴν ἀπόστολο, τὴν ἄσωτη καὶ τὴν πιστή, τὴν πολύγαμο καὶ πολυδύναμη, αὐτὴ ποὺ πολλοὺς ἐμόλυνε καὶ ποὺ τὸν μονογενῆ γιὸ τοῦ Θεοῦ ὑπηρέτησε. Αὐτὴ ποὺ μολύνθηκε καὶ καθαρίστηκε, ποὺ δίψασε κι ἐπιθύμησε νερὸ ζωντανό, καὶ κληρονόμησε τὰ νάματα τῆς χάρης τοὐρανοῦ.

Τί λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ποὺ βροντερὰ φανέρωσε τὰ ἄρρητα μυστήρια; Φτάνει ὁ Ἰησοῦς σὲ μιὰ πόλη τῆς Σαμαρείας, ποὺ λέγεται Συχάρ, καὶ στὸ μέρος ποὺ ὁ Ἰακώβ ἔδωσε στὸ γιό του τὸν Ἰωσήφ. Ἦταν ἐκεῖ τὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, κουρασμένος λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία κάθισε πάνω στὸ χεῖλος τοῦ πηγαδιοῦ. Ἦταν ἡ ἕκτη ὥρα περίπου. Ἦρθε μιὰ γυναῖκα ἀπ’ τὴ Σαμάρεια νὰ βγάλη νερό. Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς, δός μου νὰ πιῶ. Οἱ μαθηταί του εἶχαν φύγει στὴν πόλη γιὰ ν’ ἀγοράσουν τρόφιμα. Κουρασμένος ὁ Ἰησοῦς.

Τί λέει λοιπὸν ὁ Ἡσαΐας ὁ προφήτης; Ὁ Θεὸς, ὁ μέγας δὲν θὰ πεινάση, οὔτε θὰ διψάση  οὔτε θὰ κοπιάση. Οὔτε τὸ βάθος τῆς σοφίας του θὰ βρεθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει γι’ αὐτὸν στὸ εὐαγγέλιό του: Κι ἀφοῦ νήστεψε σαράντα μέρες καὶ σαράντα νύχτες ἔπειτα ἐπείνασε. Ἔτσι κι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὅπως ἄκουσες πρὶν ἀπὸ λίγο λέει.  Κουρασμένος ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία κάθισε στὸ χεῖλος τοῦ πηγαδιοῦ.

 Ἦταν ἡ ἕκτη ὥρα τῆς ἡμέρας. Ὁ ἕνας λέει ὅτι ἐπείνασε, ὁ ἄλλος ὅτι ἐκοπίασε κι ὁ προφήτης Ἡσαΐας ἐμπνευσμένος  ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα δηλώνει ὅτι ὁ Θεὸς ὁ μέγας οὔτε θὰ πείναση, οὔτε θὰ διψάση, οὔτε θὰ κοπιάση. Οὔτε θὰ βρεθῆ τὸ βάθος τῆς σοφίας του. Πῶς θὰ γίνη δυνατὸ νὰ διασωθῆ ἡ ὁμοφωνία τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῆς προφητείας; Ἐπειδὴ ἡ οἰκονομία τοῦ μεγάλου Θεοῦ οἰκονομήσε γιὰ τὸ Σωτῆρα μας ἕνα διπλὸ καὶ παράδοξο συνδυασμὸ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου κατὰ τὴν εὐχαρίστηση καὶ τὸ θέλημά του, γι’ αὐτὸ ὁ προφήτης ἐξαγγέλλει τὴ δύναμη καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητας, ἐνῷ οἱ ἀπόστολοι καὶ εὐαγγελιστές δείχνουν ἀληθινὴ τὴν οἰκονομία τοῦ σώματος.  Κουρασμένος λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία καθόταν ἔτσι πάνω στὸ πηγάδι.

 Ἦταν περίπου ἕκτη ὥρα. Ἔρχεται μιὰ γυναῖκα ἀπὸ τὴ Σαμάρεια νὰ ἀντλήση νερὸ καὶ ὁ Ἰησοῦς τῆς λέει·  δῶσε μου νὰ πιῶ. Οἱ μαθηταὶ του εἶχαν φύγει στὴν πόλη γιὰ ν’ ἀγοράσουν τρόφιμα καὶ ἡ Σαμαρείτισσα τοῦ εἶπε· Πῶς ἐσὺ ποὺ εἶσαι Ἰουδαῖος ζητεῖς νὰ πιῆς ἀπὸ μένα ποὺ εἶμαι Σαμαρείτισσα;

 Εἶναι ἀνάγκη, ἀγαπητοὶ, νὰ ἐξετάσωμε γιατὶ ὥρισε καὶ τὸν τόπο καὶ τὴν ὥρα καὶ τὴν ἀπουσία τῶν μαθητῶν. Τὸν τόπο, κάθισε κοντὰ στὸ πηγάδι· τὴν ὥρα, ἦταν περίπου ἡ ἕκτη ὥρα·  τὴν ἀπουσία τῶν μαθητῶν, οἱ μαθηταὶ του εἶχαν πάει στὴν πόλη γιὰ νὰ ἀγοράσουν τρόφιμα. Γιὰ ποιὸν λόγο ἀνάφερε τὸν τόπο; Ἐπειδὴ ὑπῆρχε πνευματικὸ θήραμα πῆγε στὸ μέρος αὐτό, γιὰ νὰ τὸ συλλάβη. Δὲν βλέπεις τὶ κάνουν οἱ ψαράδες; Δὲν ἀνεβοκατεβαίνουν σὲ κάθε μεριὰ τῆς θάλασσας ἀλλὰ σ’ ὥρισμένο μέρος ποὺ ξέρουν ὅτι ὑπάρχουν ψάρια.  Γιατὶ αὐτὰ πηγαίνουν περισσότερο σὲ ὡρισμένα σημεία.

 Ἔτσι κι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς, ὁ μέγας Θεὸς τῆς προφητείας, σὰν Θεὸς ἐγνώριζε, ὅτι ἐκεῖ μποροῦσε νὰ πιάση τὸ θήραμά του, τὴ Σαμαρείτισσα. Σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διαλέγουν τὸν τόπο καὶ ψαρεύουν ἔτσι κι ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸ μέρος ὅπου μποροῦσε νὰ συλλάβη τὴ Σαμαρείτισσα καὶ χρησιμοποιῶνας αὐτὴ νὰ ἐπιτύχη πλούσιο ψάρεμα ἀπὸ ἀνθρώπους.  Γι’ αὐτὸ ἀνέφερε τὸν τόπο.  Γιατὶ ὅμως ἀνέφερε καὶ τὴν ὥρα; κουρασμένος ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία κάθισε ἔτσι στὰ χείλη τοῦ πηγαδιοῦ.

 Ἦταν ἡ ἕκτη ὥρα περίπου. Ἄκουσε λοιπόν, ἀγαπητέ, καὶ γιὰ τὴν ὥρα. Μιὰ φτωχιὰ ἦταν ἡ Σαμαρείτισσα, ποὺ ζοῦσε ἀπὸ τὴ δουλειὰ τῶν χεριῶν της.  Φτωχιά μὲ λίγους οἰκονομικοὺς πόρους, ὄχι ὄμως καὶ στὴν εὐσέβεια τῆς ψυχῆς. Ξυπνοῦσε λοιπὸν καὶ καταγινόταν μὲ τὸν ἀργαλειὸ γιὰ νὰ κερδίση τὴν ζωή της. Ἀλλὰ τὴν ἕκτη ὥρα ποὺ ὅλοι ξεκουράζοταν τότε ἐκείνη ἔπαιρνε τὴ στάμνα της καὶ τὴ γέμιζε. Ἤξερε λοιπὸν ὁ παντογνώστης Κύριος ὅτι τὴν ὥρα  ποὺ οἱ ἄλλοι ξεκουράζοταν ἐκείνη ἦταν ἀπασχολημένη μὲ τὸ κουβάλημα τοῦ νεροῦ. Καὶ γι’ αὐτὸ τὴν ἕκτη ὥρα πῆγε ὁ Κύριος, τότε ποὺ ἤξερε ὅτι ἐρχόταν γιὰ νερὸ καὶ μποροῦσε νὰ συλλάβη αὐτὸ τὸ πνευματικὸ θήραμα.

Καὶ γιὰ ποιό λόγο ὁ Κύριος ἀπομάκρυνε τοὺς μαθητάς του; Τὸ Εὐαγγέλιο λέγει ὅτι οἱ μαθηταὶ του εἶχαν φύγει στὴν πόλη γιὰ ν’ ἀγοράσουν τρόφιμα. Ἡ γυναῖκα ἦταν φτωχιά καὶ ἀξιολύπητη, ὅπως προηγουμένως εἴπαμε καὶ δὲν θὰ εἶχε τὸ θάρρος ν’ ἀντικρύση τόσους πολλούς, ποὺ τριγύριζαν τὸν Ἰησοῦ. Κι ἄν ἔβλεπε τὸ ἀξίωμα τοῦ δασκάλου, τοὺς μαθητὰς γύρω-γύρω, τὸν δάσκαλο, τοὺς διδασκομένους, τὸν κόσμο, τὴν τάξη, τὸ ἀξίωμα, τὸ ντύσιμο, τὴν ἐπισημότητα θὰ ἔφευγε ἀμέσως καὶ θὰ χανόταν τὸ θήραμα. Δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ πλησιάση καὶ τὸ ψάρι δὲν θὰ μπλεκόταν στὰ δίχτυα, δὲ θὰ πιανόταν, θὰ ξέφευγε.

 Γι’ αὐτὸ ἔστειλε τοὺς μαθητὰς στὴν πόλη.  Τοὺς εἶπε, πᾶτε κι ἀγοράσετε τροφές.  Σεῖς πᾶτε ν’ ἀγοράσετε. Ἐγὼ ἔχω ἄλλο φαγητό.  Δική μου τροφὴ εἶναι νὰ κάνω τὸ θέλημα ἐκείνου, ποὺ μὲ ἔστειλε καὶ νὰ ὁλοκληρώσω τὸ ἔργο του. Σεῖς τὰ σαρκικά, ἐγὼ τὰ πνευματικά·  σεῖς ἀγοράσετε, ἐγὼ σᾶς ἀπελευθέρωσα ἀγοράζοντάς σας.

Ὁ Χριστὸς σᾶς ἐλευθέρωσε ἀγοραζοντάς σας ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ νόμου, ἀφοῦ ἔγινε γιὰ σᾶς κατάρα, λέγει «τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς», ὁ Παῦλος.  Μὲ τὸ νερὸ θέλω νὰ συλλάβω αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἁλίευμα. Ἔμαθες γιατὶ ἀναφέρεται καὶ ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα καὶ ἀπουσία τῶν μαθητῶν. Ἀνάγκη τώρα νὰ μιλήσωμε γιὰ τοῦτα.

Ἔρχεται μιὰ γυναῖκα ἀπὸ τὴ Σαμάρεια νὰ βγάλη νερό. Ἔρχεται ἡ Σαμαρείτισσα τὴν ἕκτη ὥρα ν’ ἀντλήση νερό, ἀφοῦ σταμάτησε τὸ ὑφάδι της, γιὰ νὰ πάρη νερὸ τὴν ὥρα τῆς ξεκούρασης καὶ ὅπως πολλὲς φορὲς ἀνάφερα τὴν ἕκτη ὥρα. Τοῦτο γιατὶ καὶ ὅταν ἡ Εὔα πάτησε τὴν ἐντολὴ ἦταν ὥρα ἕκτη περίπου. Γι αὐτὸ καὶ Σαμαρείτισσα σώθηκε στὸ πηγάδι αὐτὴν τὴν ἕκτη ὥρα. Ἦρθε ἡ  Σαμαρείτισσα ν’ ἀντλήση νερὸ καὶ βλέπει τὸν Ἰησοῦ σὰν κάποιο ξένο καὶ μόνο, σὰν ὁδοιπόρο ποὺ ἤθελε ν’ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸν κάματο, καθισμένο κοντὰ στὸ πηγάδι. Εἶδε ἕναν περιφρονημένο ἄνθρωπο καὶ δὲν τὸν λογάριασε καθόλου. Αὐτὸς ὅμως ὁ Θεός, ποὺ ὄλα τὰ γνωρίζει πρὶν δημιουργηθοῦν, ἀφοῦ εἶδε τὸν θησαυρὸ τῆς πίστης ποὺ ἔκρυβε ἡ γυναῖκα τῆς εἶπε «δῶσε μου νὰ πιῶ».

Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, καθισμένος κοντὰ στὸ πηγάδι ζητᾶ νὰ πιῆ μὴ θέλοντας νὰ πιῆ ἀλλὰ νὰ δώση. Δῶσε μου νὰ πιῶ, γιὰ νὰ σοῦ δώσω νὰ πιῆς νερὸ ἀφθαρσίας. Γιατὶ ἐγὼ διψῶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.  Διψῶ ὄχι γιὰ νὰ πιῶ ἀλλὰ γιὰ νὰ ποτίσω. Μιμήθηκα τὸν πατέρα μου·  λέει ὁ Θεὸς στὸν Ἀβραάμ.  Δῶσέ μου τὸ γιό σου, πρόσφερέ μου  τὸν Ἰσαάκ, τὸ γιό σου τὸν ἀγαπητό, τὸ μονάκριβο.  Κάνε μου τον ὁλοκαύτωμα στὸ βουνὸ ποὺ θὰ σοῦ δείξω. Δὲν τὸ εἶπε αὐτό, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ πάρη τὸ παιδὶ ἀλλὰ ἐπειδὴ ἤθελε νὰ χαρίση τὸ δικὸ του στὴν οἰκουμένη.

Γράφει ὁ γιὸς τῆς βροντῆς ὁ θεσπέσιος Ἰωάννης: Τόσον ἀγάπησε τὸν κόσμο ὁ Θεός, ὥστε ἔδωσε τὸ μονάκριβό του γιὸ γιὰ νὰ μὴ χαθῆ ὅποιος πιστέψη σ’ αὐτὸν παρὰ νὰ ζήση αἰώνια. Δῶσε μου τὸ μονογενῆ σου γιὰ νὰ χαρίσω στὸν κόσμο τὸν ἀληθινὸ Μονογενῆ. Θυσίασε τὸ γιό σου, ὄχι γιὰ νὰ τὸν θυσιάσης ἀλλὰ γιὰ νὰ θυσιάσω τὸ γιό μου τὸν Μονογενῆ γιὰ σωτηρία τοῦ κόσμου, σὲ μιὰ θυσία ζωντανή, καλόδεχτη, ἅγια. Ὅμοια κι ἐδῶ·  δῶσε μου νὰ πιῶ, ὄχι γιὰ νὰ πιῶ ἀλλὰ νὰ ποτίσω.

Καὶ τοῦ λέει ἡ γυναῖκα·  πῶς σὺ ποὺ εἶσαι Ἰουδαῖος ζητᾶς νὰ πιῆς  ἀπὸ μένα τὴ Σαμαρείτισσα; Δὲν ὑπάρχουν σχέσεις ἀνάμεσα σὲ Ἰουδαίους καὶ Σαμαρεῖτες. Ἡ γυναῖκα μίλησε μὲ ἀκριβεια. Σ’ αὐτὰ δείχνει τὴν φιλοτιμία της ἡ πόρνη. Σ’ αὐτὰ ἀποδεικνύει τὴν τήρηση τοῦ νόμου. Τέτοιο εἶναι τὸ γένος τῶν Σαμαρειτῶν. Σὲ πορνεῖες μολύνονται καὶ μὲ τὸ νερὸ πιστεύουν  καὶ νομίζουν ὅτι καθαρίζονται. Πῶς σὺ Ἰουδαῖος ζητᾶς νὰ πιῆς ἀπὸ μένα τὴν Σαμαρείτισσα. Δὲν συναναστρέφονται οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς Σαμαρεῖτες.  Τὴν ψυχὴ ὁλόκληρη τὴν κάνουν ἕνα στίγμα καὶ θαρροῦν ὅτι καθαρίζουν τὸ σῶμα.

 Ἔτσι κι ἡ Σαμαρείτισσα. Τὴν ψυχή της εἶχε βουτηγμένη στὶς πορνεῖες καὶ φιλονικεῖ γιὰ τὴν πόση λίγου νεροῦ. Καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν τὴν ἀποστόμωσε, δὲν τῆς εἶπε ἐγὼ εἶμαι Θεὸς ἀπὸ Θεό·  ἐγὼ στερέωσα τὸν οὐρανὸ καὶ θεμελίωσα τὴ γῆ καὶ φιλονικεῖς γιὰ τὸ νερὸ καὶ τὴν πόση του καὶ μάλιστα σύ, γυναῖκα μολυσμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες; Τῆς εἶπε τοῦτο·  Ἄν ἐγνώριζες τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ σοῦ λέει «δῶσε μου νὰ πιῶ», θὰ γύρευες ἐσὺ ἀπ’ αὐτὸν καὶ θὰ σοῦ ἔδινε νερὸ ζωντανό.

 Εἶδες πῶς σιγὰ-σιγὰ τῆς ξεσήκωσε τὴν ἐπιθυμία λέγοντάς της «ἄν ἤξερες τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ και ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ σοῦ λέγει δῶσε μου νὰ πιῶ, θὰ τοῦ γύρευες ἐσὺ καὶ θὰ σοῦ ἔδινε νερὸ ζωντανό». Κι ἡ γυναῖκα παρατηρεῖ: Κύριε μήτε κουβὰ ἔχεις καὶ τὸ πηγάδι εἶναι βαθύ·  ἀπὸ ποῦ λοιπὸν ἔχεις καὶ μάλιστα νερὸ ζωντανό; Μήπως εἶσαι σὺ πιὸ μεγάλος ἀπὸ τὸν πατέρα μας Ἰακώβ, ποὺ μᾶς ἔδωκε αὐτὸ τὸ πηγάδι, ἀπ’ ὅπου ἤπιε καὶ αὐτὸς καὶ τὰ παιδιά του καὶ τὰ κοπάδια του; Εἶχε μεγάλη φαντασία ἡ γυναῖκα γιὰ τὸν Πατριάρχη Ἰακώβ (προσέξετε μὲ ἀκρίβεια) εἶχε μεγάλο σεβασμὸ γιὰ τὸν Ἰακώβ ἡ Σαμαρείτισσα κι εἶχε μεγάλη ἰδέα γι’ αὐτὸν τὸν πατριάρχη καὶ δίκαια·  γιατὶ ἦταν ὁ πατέρας τῶν δώδεκα πατριαρχῶν· γιατὶ οἱ δώδεκα φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ κατάγονται ἀπὸ τὸν Ἰακώβ. Ἀκόμα ἐπειδὴ πάλεψε μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἀποδείχτηκε δυνατός, ὥστε κι ὁ Θεὸς νὰ τοῦ πῆ· «Ἄφησέ με γιατὶ ἄρχισε νὰ ξημερώνη». Ὁ Θεὸς πάλευε μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἔλεγε. Ἄφησέ με γιατὶ εἶσαι φίλος μου κι ἄρχισε νὰ ξημερώνη.  Κι αὐτὸς τοῦ εἶπε·  δὲν θὰ σὲ ἀφήσω ἄν δὲ μ’ εὐλογήσης.

 Τί σημαίνει αὐτὸ καὶ ποιὸ τὸ νόημα τῆς πάλης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο παρὰ ὅτι ἔμελλε νὰ ντυθῆ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ τί τοῦ εἶπε ὁ Θεός; Δὲν θὰ σὲ λένε πιὰ Ἰακώβ ἀλλὰ Ἰσραήλ γιατὶ ἔδειξες δύναμη στὴ πάλη σου μὲ τὸν Θεὸ καὶ θὰ φανῆς δυνατὸς στὴν πάλη σου μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Εἶχε λοιπὸν ἡ γυναίκα μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν πατριάρχη. Γι’ αὐτὸ ἔλεγε στὸν Κύριο. Μήπως εἶσαι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν πατέρα μας Ἰακώβ ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ πηγάδι κι ἤπιε ἀπ’ αὐτὸ καὶ ὁ ἴδιος καὶ τὰ παιδιά του καὶ τὰ κοπάδια του.  Πρόσεξε τώρα τὴ σοφία τοῦ Κυρίου· πρόσεξε τὴν καλωσύνη τοῦ διδασκάλου.

 Δὲν τῆς εἶπε «Ναί, ἐγὼ εἶμαι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν πατέρα σας Ἰακώβ·  οὔτε τῆς εἶπε, ὅπως εἶπε στοὺς Ἰουδαίους, ἐγὼ ὑπάρχω πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση ὁ Ἀβραὰμ ἤ σᾶς βεβαιώνω ὅτι πολλοὶ βασιλιάδες καὶ δίκαιοι μαζὶ καὶ προφῆτες ἐπιθύμησαν νὰ δοῦν αὐτὰ ποὺ βλέπετε ἐσεῖς καὶ δὲν τὰ εἶδαν. Τίποτ’ ἀπ’ αὐτὰ δὲν λέει στὴν γυναίκα, μόνο διακόπτει τὴν πάλη τὴ σχετικὴ μὲ τὸν πατριάρχη καὶ φανερὰ κάνει τὴ μάχη ἰσχυρότερη. Γιατὶ ἄν τῆς ἔλεγε ναί, εἶμαι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Ἰακώβ, γιατὶ ἐκεῖνος ἀπὸ μένα δέχτηκε τὴν εὐλογία κι ἐγὼ τοῦ τὴν ἔδωσα ἀμέσως ἐκείνη μπορεῖ νὰ ἔπαιρνε δρόμο καθὼς δὲν θὰ μποροῦσε ν’ ἀντικρύση τέτοιο ὕψος ἀποκαλύψεων.

 Τίποτε ἀπ’ αὐτὰ δὲν τῆς εἶπε, ἀλλὰ μὲ τὰ φαινόμενα κάνει τὸ πρᾶγμα σαφὲς καὶ ἀκαταμάχητο. Τῆς εἶπε καθένας ποὺ πίνει ἀπ’ αὐτὸ  τὸ νερὸ θὰ διψάση πάλι·  ὅποιος ὅμως πιῆ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω ἐγὼ δὲ θὰ διψάση στὸν αἰῶνα. Ἀλλὰ τὸ νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω ἐγώ, θὰ γίνη μέσα του πηγὴ νεροῦ ποὺ σκιρτᾶ πρὸς τὴν ἀθανασία. Ἀναφέρθηκαν τὰ πρόσωπα τοῦ Ἰακὼβ καὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἄφησε τὴν πάλη γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ στρέφεται στὴν πάλη ἀνάμεσα στὰ φαινόμενα νερὰ καὶ στ’ ἀφανῆ χαρίσματα.

 Ἄν ἔλεγε «ναί, εἶμαι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Ἰακώβ», ἀμέσως ἐκείνη θὰ ἔφευγε καὶ θὰ πήγαινε στὴν πόλη, θὰ ξεγλυστροῦσε πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπάντηση καὶ πρὶν μιλήση θὰ ἔφτανε στὴν πόλη λέγοντας·  τοῦτος δὲν εἶναι στὰ καλά του, εἶναι δαιμονισμένος, ἕνας τρελλός, εἶναι ἕνας ξένος ποὺ τὸν χτύπησε φρενίτης, εἶν’ ἕνας καταφρονεμένος, ἰσχυρίζεται πῶς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν πατέρα μας, πιὸ πολὺ ἀπὸ ἐκεῖνον πολὺ ἔγινε πατέρας τῶν δώδεκα φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἀποδήμησε φτωχὸς καὶ γύρισε πλούσιος ἀπὸ οἰκονομία Θεοῦ.

 Ἀλλὰ κατέβαινε στὸ ἐπίπεδο τῆς γυναίκας ὁ Χριστὸς καὶ ὑποχωροῦσε στὴν ἀδυναμία τῆς γυναίκας γιὰ νὰ τὴν ἀνεβάση λίγο-λίγο στὸ ὕψος τῶν δυνατῶν.

 Ἄκουσε προσεκτικὰ τί κάνουν οἱ ψαράδες. Ρίχουν τὸ ἀγκίστρι στὴ θάλασσα κι ὅταν ἀντιληφθοῦν ὅτι πιάστηκε ψάρι, δὲν τὸ τραβοῦν πρὸς τὰ πάνω ἀμέσως, ἀλλὰ ὑποχωροῦν στὴν ἀρχὴ γιὰ νὰ καταπιῆ ὁλότελα κι ἀνυποψίαστα τὸ δόλωμα. Κι ὅταν καταλάβουν ὅτι ἔχει δεχθῆ τὸ ἀγκίστρι στὰ σπλάχνα μέσα καὶ στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τότε μὲ δύναμη τραβοῦν πρὸς τὰ πάνω τὸ ψάρι αὐτοὶ ποὺ πρῶτα ἦσαν ὑποχωρητικοί. Τό ἴδιο ἔκαμε καὶ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν γυναῖκα.

 Δὲν φανέρωσε σ’ αὐτὴν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ὀμορφιὰ τῆς θεότητος οὔτε τῆς ἔδωσε ὑποσχέσεις γιὰ μεγάλα ἀγαθά, οὔτε τῆς ἀνακοίνωσε ὅτι ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔπλασε τὸν Ἰακώβ. Ἀλλὰ ἄναψε τὴν ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς της, λέγοντάς της: καθένας ποὺ πίνει ἀπ’ αὐτὸ τὸ νερό, θὰ διψάση πάλι· ὅποιος ὅμως πιῆ ἀπ’ τὸ νερὸ ποὺ θὰ δώσω ἐγὼ δὲ θὰ διψάση στὸν αἰῶνα. Ἀλλὰ τὸ δικό μου νερὸ θὰ γίνη πηγὴ ποὺ σκιρτᾶ πρὸς τὴν ἀθανασία. Ἄφησε τὴν πάλη τῶν προσώπων καὶ ἦρθε στὴν ἀφθονία τῶν χαρισμάτων ἤ μᾶλλον δείχνει τὴν ὑπεροχὴ τους μέσα στὰ ἴδια τὰ πράγματα. Κι ἡ γυναίκα τοῦ λέει: Κύριε, δῶσε μου αὐτὸ τὸ νερό, νὰ μὴ διψῶ, οὔτε νὰ ἔρχωμαι νὰ βγάζω ἀπὸ τὸ πήγαδι.

 Εἶδες πῶς ἀμέσως ἐπίστεψε πώς τὸ νερὸ ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς δὲν ἐπιτρέπει τὴ  γέννηση τῆς δίψας; Κύριε, δῶσε μου αὐτὸ τὸ νερὸ νὰ μὴ διψῶ οὔτε νὰ ἔρχωμαι ἐδῶ νὰ βγάζω ἀπ’ τὸ πηγάδι.  Τῆς  ξύπνησε λίγο-λίγο τὴν ἐπιθυμία γιὰ τὰ πνευματικὰ νάματα. Πίστεψε πώς ἦταν νερὸ ποὺ τὸ ἔπινες καὶ δὲν ξαναδιψοῦσες.  Ποὺ τὸ ἔπινες καὶ ἐξαφανιζόταν τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτημάτων.  Δῶσε μου Κύριε τὸ νερό, νὰ μὴ διψῶ καὶ νὰ μὴν ἔρχωμαι ἐδῶ νὰ τὸ βγάζω ἀπὸ τὸ πηγάδι.  Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Πήγαινε, φώναξε τὸν ἄνδρα σου κι ἔλα. Ἄν ἔχης σύντροφο τῆς ζωῆς σου, ἄς γίνη καὶ στὴν πίστη σου σύντροφος. Μὴν παίρνης μόνη σου τὴ δωρεὰ τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων.

 Πήγαινε καὶ φώναξε τὸν ἄνδρα σου κι ἔλα. Γι αὐτὸ ἦρθα στὴ γῆ, ὄχι γιὰ νὰ σώσω μόνο τὴν Εὔα στὸ πρόσωπο τῆς ἀειπάρθενης Μαρίας καὶ Θεοτόκου ἀλλὰ γιὰ νὰ ξανακαλέσω καὶ τὸν ἄνδρα πίσω στὸ παράδεισο μὲ τὸ πάθος μου.  Πήγαινε, φώναξε τὸν ἄνδρα σου κι ἔλα.

 Κι ὁ Παῦλος ὀ δάσκαλος τῆς οἰκουμένης μὲ τὴν ἴδια σκέψη γράφοντας στοὺς Κορινθίους ἔλεγε. «Ποῦ ξέρεις γυναῖκα ἄν δὲ σώσης  τὸν ἄνδρα σου». Ἄς γυρίσουμε σ’  αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν.  Πήγαινε φώναξε τὸν ἄνδρα σου κι ἔλα. Τότε λέει ἡ γυναίκα: Δὲν ἔχω ἄνδρα. Ἄρχισε ἡ γυναίκα νὰ ξεσκεπάζη τὶς ἁμαρτίες της. Ἄρχισε νὰ ἐξομολογῆται καὶ νὰ λέη δὲν ἔχω ἄνδρα.  Καλὰ εἶπες, τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς, δὲν ἔχω ἄνδρα. Εἶχες πέντε καὶ αὐτὸς ποὺ ἔχεις τώρα δὲν εἶναι ἄνδρας σου. Αὐτὸ τὸ εἶπες ἀληθινό.

 Τί σημαίνει αὐτό; Εἶχες πέντε ἄνδρες κι αὐτὸ ποὺ ἔχεις τώρα δὲν εἶναι ἄνδρας σου. Ἡ γυναῖκα εἶχε κάμει πέντε συζύγους καὶ πέθαναν· ὕστερ’ ἀπ’  αὐτοὺς ἔγινε πόρνη. Γι’ αὐτὸ κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ τὴν πλησιάση σὰ νόμιμη γυναῖκα. Κι αὐτὴ μὴ μπορῶντας νὰ χαλιναγωγίση τῆς ὁρμές της, εἶχε κρυφὰ αὐτὸν ποὺ πόρνευε μαζί της.  Καὶ δὲν ἦταν γνωστὴ οὔτε ἀναγνωρισμένη πόρνη, συζοῦσε κρυφά μὲ κάποιον. Ἐνόμιζε ὅτι ὁ Χριστὸς, σὰν ἄνθρωπος μποροῦσε νὰ πλανηθῆ καὶ τοῦ ἔλεγε, ὅτι δὲν ἔχω ἄνδρα. Ὁ Χριστὸς, ποὺ γνωρίζει τὰ κρυφὰ τῆς καρδιᾶς καὶ τὰ πάντα πρὶν ἀκόμη γίνουν, τῆς λέει: Καλὰ εἶπες ὅτι δὲν ἔχω ἄνδρα· ἔλαβες πέντε κι αὐτὸς ποὺ ἔχεις τώρα δὲν εἶναι σύζυγός σου. Αὐτὸ τὸ εἶπες ἀληθινά.

 Τοῦ λέει ἡ γυναίκα. Κύριε, νομίζω πὼς εἶσαι προφήτης. Οἱ πατέρες μας τελοῦν τὴ λατρεία τους σ’ αὐτὸ τὸ βουνὸ καὶ σεῖς οἱ Ἰουδαῖοι λέτε, ὅτι ὁ τόπος τῆς λατρείας εἶναι τὰ Ἱεροσόλυμα. Ποιὸν προφήτη ἐννοεῖς γυναίκα; Αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖον ἔγραψε ὁ Μωϋσῆς· ὅτι κάποιον προφήτη σὰν κι ἐμένα γιὰ χάρη σας θὰ παρουσιάση ὁ Κύριος ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σας ἤ κάποιον ἄλλο; Αὐτὸν γυναῖκα ἐννοεῖς ὅτι ξεσκεπάζει τὰ κρυφὰ τῆς καρδιᾶς. Ἀφοῦ εἶδε νὰ γίνεται ἡ ἀποκάλυψη τῶν ἁμαρτημάτων της ἀπὸ τὸν Κύριο, διαπιστώνει· Κύριε νομίζω πὼς εἶσαι προφήτης. Ἦταν τὸ ἴδιο σὰν νἄλεγε τὴ φράση τοῦ Δαυίδ· καθάρισέ με ἀπὸ τὶς μυστικὲς ἁμαρτίες μου.

 Καθόταν ὁ Θεὸς καὶ μιλοῦσε μὲ τὴ γυναίκα. Τί πολλὴ φιλανθρωπία.  Αὐτὸς ποὺ κάθεται στὶς ράχες τῶν χερουβείμ συνομιλεῖ μὲ μίαν πόρνη. «Νομίζω πώς εἶσαι προφήτης». Οἱ πατέρες μας ἔκαναν τὴ λατρεία τους σ’ αὐτὸ τὸ βουνὸ καὶ σεῖς ὑποστηρίζετε ὅτι ὁ τόπος τῆς λατρείας εἶναι στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ πόρνη ἀνοίγει συζήτηση δογματικὴ κι ἀφοῦ νόμισε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι προφήτης δὲν ρώτησε τίποτε βιοτικό. Τὸν παραδέχτηκε σὰν Κύριο καὶ δὲν ζήτησε χρηματικὴ περιουσία. Τὸν παραδέχεται Κύριο καὶ δὲν ζητᾶ τίποτα παραπάνω ἀπὸ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς προγονικῆς πίστης. Οἱ πατέρες μας προσκυνοῦσαν σ’ αὐτὸ τὸ βουνὸ καὶ σεῖς ὑποστηρίζετε ὅτι ὁ τόπος ποὺ πρέπει νὰ προσκυνοῦμε εἶναι στὰ Ἱεροσόλυμα. Γιατὶ στὸ βουνὸ ἐκεῖνο τὸ Σώμωρ, ὁ Ἀβραὰμ πρόσφερε στὸ Θεὸ θυσία τὸ γυιό του καὶ στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰακώβ κατεβαίνοντας στὸ Λάβαν ἀπὸ τὴ Συρία εἶδε στ’ ὄνειρό του τὴ σκάλα ποὺ ἔφτανε ἀπὸ τὴ γῆ ὡς τὸν οὐρανὸ καὶ πάλεψε μὲ τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔλεγε «ὁ Θεὸς μοῦ παρουσιάστηκε στὴ Λούσα».

 Γι’ αὐτὸ ἡ γυναίκα καταπιάνεται μὲ δόγματα καὶ λέει: «Νομίζω Κύριε, πὼς εἶσαι προφήτης. Οἱ πατέρες μας προσκύνησαν σ’ αὐτὸ τὸ βουνὸ καὶ σεῖς ὑποστηρίζετε ὅτι στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ὁ τόπος ποὺ πρέπει νὰ προκυνοῦμε. Κι ὁ Κύριος ἀπαντᾶ μὲ τὴν ἀντάξια σοφία του. Ἐπειδὴ αὐτὴ τὸν θεωροῦσε Ἰουδαῖο κι ἐκείνη ἦταν Σαμαρείτισσα δὲν θέλησε ν’ ἀπαντήση στὴν ἐρώτησή της γιὰ νὰ μὴ διαψεύση  τὸ λόγο καὶ νὰ μὴν πεισμώση τὴ γυναῖκα. Γιατὶ δὲν ἐπιδίωκε τιποτ’ ἄλλο παρὰ ἤθελε νὰ ὁδηγήση τὴ γυναῖκα στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τῆς ἔδωσε κάποια ἀπότομη ἀπάντηση, γιὰ νὰ μὴ διαψεύση καὶ νὰ μὴν ντροπιάση τὴ Σαμαρείτισσα.

 Ἄν τῆς ἔλεγε ὅτι στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ὁ τόπος τῆς λατρείας, ὅπως εἶχε ὁρίσει στοὺς Ἱσραηλῖτες ὁ Μωυσῆς, θὰ τὴν ἔκανε νὰ πεισματωθῆ. Ἐπειδὴ ὅπως εἴπαμε, κρατοῦσε μιὰ παλιὰ ἰδέα γιὰ τὸ ὅρος στὰ Σίκιμα, ὅτι σ’ αὐτὸ εἶχε λάβει ὁ Ἀβραάμ ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ θυσιάση τὸν Ἰσαάκ.  Κι ἄν πάλι ἀπὸ θέληση συγκαταβάσεως ἔλεγε ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ ὄρος καὶ καλὰ κάμετε σ’ αὐτὸ τὴ λατρεία σας, πάλι θὰ ἦταν ψεύτικη βεβαίωση.

 Γι’ αὐτὸ  ἀφοῦ  ἄφησε καὶ τὰ δύο αὐτὰ καθοδηγεῖ τὴ γυναῖκα στὴν πνευματικώτερη λατρεία καὶ τῆς λέει: Γυναῖκα, πίστεψέ με, ὅτι ἔρχεται στιγμὴ καὶ εἶναι καὶ τώρα, ὁπότε οὔτε σ’ αὐτὸ τὸ βουνό, οὔτε στὰ Ἱεροσόλυμα δὲ θὰ προσκυνήσουν τὸ Θεό, ἀλλὰ οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ θὰ τοῦ ἀποδώσουν λατρεία πνευματικὴ καὶ ἀληθινή. Τέτοιους προσκυνητὰς ζητεῖ ὁ Πατέρας. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ οἱ προσκυνηταί του πρέπει νὰ τοῦ ἀποδίδουν λατρεία πνευματικὴ καὶ ἀληθινή.

 Βλέπετε διδασκαλία ἔξοχη, βλέπετε σοφία δασκάλου ἐφευρετικοῦ.  Γυναίκα, πίστεψε τὸ λόγο μου.  Προσέξετε πὼς οἰκοδομεῖ τὴν πίστη τῆς γυναίκας. Προσέξετε πὼς λίγο-λίγο ἀνεβάζει ἀνάλαφρα τὴν φυσή της στὸν οὐρανό. Χωρὶς νὰ λογαριάζη τὴν περιβολὴ τῆς πόρνης, γίνεται διάκονος τῆς ψυχικῆς της σωτηρίας. Γιατὶ δὲν ἦρθε νὰ καλέση σὲ μετάνοια τοὺς δίκαιους ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Γιατὶ κατέβηκε στὸν κόσμο γιὰ τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο, ἀφοῦ ἔκλινε τοὺς   οὐρανοὺς καὶ ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, μένοντας συνάμα αὐτὸς ποὺ ἦταν, χωρὶς νὰ στερήση τὸν ἑαυτὸ του ἀπὸ τὸν πατρικὸ κόλπο. Γυναίκα, πίστεψέ με, ἔρχεται στιγμὴ καὶ εἶναι καὶ τώρα, ὁπότε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταί, θ’ ἀποδώσουν στὸν πατέρα λατρεία πνευματικὴ κι ἀληθινή. Γιατὶ τέτοιους θέλει ὁ Θεὸς ἐκείνους ποὺ τὸν λατρεύουν. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα κι αὐτοὶ ποὺ τὸν προσκυνοῦν πρέπει νὰ τοῦ προσφέρουν λατρεία πνευματικὴ καὶ ἀληθινή.

 Δὲν περιορίζεται σὲ λόγια ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἁπλώνεται παντοῦ ἡ ἐπίγνωση τῆς Θείας Χάρης. Δὲν οἰκειοποιοῦνται πιὰ Ἰουδαῖοι καὶ Σαμαρεῖτες τὸ σύμβολο τοῦ νόμου. Γιατὶ αὐτοὶ ποὺ προσκυνοῦν τὸ Θεὸ πρέπει νὰ προσφέρουν λατρεία πνευματική καὶ ἀληθινή. Ὄχι λατρεία μὲ ὁλοκαυτώματα ξένα ἀπὸ μᾶς, μόσχους καὶ κριάρια. Ὄχι πιὰ περιτομὴ καὶ τήρηση τοῦ Σαββάτου. Ὄχι Ναὸς τοῦ Σολομῶντος καὶ βωμὸς καὶ τράγος ἀποδιοπομπαῖος κι ἅγια τῶν ἁγίων. Ὄχι πιὰ σκιὰ τοῦ νόμου καὶ λατρεία καὶ Σάββατα ποὺ ἔχουν διαψευσθῆ. Γιατὶ τὶς πρωτομηνιὲς σας καὶ τὰ Σάββατα, λέει ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου, καὶ τὴ μεγάλη ἡμέρα δὲν τὰ ἀνέχομαι. Τὴ νηστεία καὶ τὴ σχόλη σας τὶς μισεῖ ἡ ψυχή μου. Οἱ προσκυνηταὶ θὰ πρέπει νὰ τοῦ προσφέρουν λατρεία ἀληθινή. Ὅλα ἐκεῖνα σὰ σκιὰ ἔχουν περάσει. Τὰ παλιὰ πέρασαν, ὅλα τώρα ἔγιναν καινούργια. Ἄλλαξε ἡ σειρὰ τῶν πραγμάτων. Δὲν ἐπιτρέπω νὰ συγκεντρώνωνται σ’ ἕνα τόπο αὐτοὶ ποὺ λατρεύουν τὸν Θεό. Τὰ δῶρα τῆς σωτηρίας θέλω νὰ τὰ ἐπεκτείνω σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἡ λαλιά τους ἁπλώθηκε σ’ ὅλη τὴ γῆ, σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεὸς κι αὐτοὶ ποὺ τὸν προσκυνοῦν πρέπει νὰ τοῦ προσφέρουν λατρεία πνευματικὴ καὶ ἀληθινή.

 Τοῦ λέει ἡ γυναίκα· Ξέρω ὅτι ἔρχεται ὁ Μεσσίας ποὺ λέγεται Χριστός. Ὅταν ἔρθη ἐκεῖνος, θὰ μᾶς τὰ φανερώση ὅλα. Ἡ πόρνη φιλοσοφεῖ ζητήματα πνευματικά, φέρνει στὸ στόμα της τὶς Θεῖες Γραφές.  Κι ἄν τὸ σῶμα της ἔχη βουτυχθῆ στὴν ἀκαθαρσία τῆς πορνείας, ἡ ψυχή της ἔχει καθαρισθῆ μὲ τὴν ἀναφορὰ καὶ τὴν ἀνάγνωση τῶν Θείων Γραφῶν. Ξέρω ὅτι ἔρχεται ὁ Μεσσίας.  Μεσσίας σημαίνει ὁ ἀλειμμένος. Γιὰ τοῦτο ἡ γυναῖκα λέει, προσδοκῶ τὸν ἀλειμμένον, αὐτὸν ποὺ ἡ σάρκα του θὰ ἀλειφθῆ μὲ τὴ Θεότητα. Ἐκεῖνος ὅταν ἔρθη θὰ μᾶς, τὰ φανερώση ὅλα. Ἰδοὺ πνευματικὴ προκοπή, ἰδοὺ πόρνη ποὺ τὰ γνωρίζει ὅλα. Προσέξετε πῶς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς πέταξε στοὺς οὐρανούς. Μεσσία ἀποκαλεῖ τὸν Χριστὸ ποὺ ἀποστέλλεται καὶ ἀναμένεται, ἐκεῖνον ποὺ ἔρχεται γιὰ τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, καὶ εἶναι προφήτης καὶ κύριος.

 Δὲν τὸν χαρακτηρίζει πιὰ Ἰουδαῖο, δὲν κάνει διάκριση στὸ νὰ τοῦ δώση νερό, δὲν τοῦ λέει πιά·  πῶς σὺ Ἰουδαῖος, ζητᾶς νὰ πιῆς ἀπὸ μένα τὴ Σαμαρείτισσα; Δὲν συναναστρέφονται οἱ Σαμαρεῖτες μὲ τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ τοῦ λέει·  Κύριε, βλέπω πὼς εἶσαι προφήτης. Καὶ πάλι ἀσχολεῖται μὲ δόγματα. Οἱ πατέρες μας στὸ βουνὸ τοῦτο προσκύνησαν καὶ σεῖς ὑποστηρίζεται ὅτι εἶναι στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ τόπος ποὺ πρέπει νὰ προσφέρεται ἡ λατρεία. Προσέξετε πῶς ἁρπάζει τὴ δωρεὰ τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων. Προσέξετε πὼς ὅλα τὰ ἐκθέτει μὲ τεκμηρίωση ἀπὸ τὴ Γραφή. Ξέρω ὅτι ἔρχεται ὁ Μεσσίας, ποὺ τὸν λένε Χριστό·  ὅταν ἔρθη αὐτὸς θὰ μᾶς τὰ φανερώση ὅλα. Αὐτὸν ἀναζητῶ, αὐτὸν προσδοκῶ, αὐτὸν περιμένω νὰ ὑποδεχθῶ. Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς, ἐγὼ ποὺ σοῦ μιλῶ εἶμαι. Μεγάλα καὶ παράδοξα θαύματα. Αὐτὸ ποὺ σὲ πολλοὺς ἀποστόλους ἔκρυψε στὴν πόρνη ἀποκαλύπτει φανερά.

 Στοῦ Κλεόπα δὲν φανερώθηκε στοὺς ἀποστόλους. Ἀλλὰ ὅταν ἄνοιξε τὰ μάτια τους, ἐξαφανίστηκε, ἀπὸ μπροστά τους. Κι εἶπαν οἱ μαθηταί·  Δὲν εἴχαμε φωτιὰ στὴν καρδιὰ μας, καθὼς μᾶς μιλοῦσε στὸ δρόμο καὶ μᾶς ἐξηγοῦσε τὶς Γραφές; Δὲν φανέρωσε τὸν ἑαυτὸ του σ’ ἐκείνους, ἐνῶ στὴ γυναίκα λέει, Ἐγὼ εἶμαι ποὺ σοῦ μιλῶ. Αὐτὸ μόνο στὸν Παῦλο τὸ ἔκαμε, ποὺ ἀνέβηκε ὡς τὸν τρίτο οὐρανό, καὶ ἁρπάχθηκε ὡς τὸν παράδεισο, κι ἄκουσε ἀνείπωτους λόγους κι ἔπιασε στὰ δίχτυα του τὴν οἰκουμένη. Αὐτὸ τὸ ἔκαμε πιὸ μπροστὰ στὴν Σαμαρείτισσα.  Στὸν Παῦλο ὁλοκάθαρα τὸ φανέρωσε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τοῦ εἶπε: «Σαῦλε, Σαῦλε, γιατὶ μὲ καταδιώκεις; Εἶναι σκληρὸ γιὰ σένα νὰ λακτίζης τὰ καρφιά.  Καὶ ὁ Σαῦλος ρώτησε·  ποιὸς εἶσαι Κύριε; Κι Ἐκείνος ἀποκρίθηκε: Εἶμαι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ποὺ σὺ κυνηγᾶς». Αὑτὸ τὸ λέει τώρα στὴν Σαμαρείτισσα: «Εἶμαι ἐγὼ ποὺ σοῦ μιλῶ».

 Στὸ μεταξὺ ἔρχονται οἱ μαθητὲς καὶ τὸν βρίσκουν νὰ μιλᾶ μὲ τὴ γυναίκα. Ἀπόρησαν ποὺ μιλοῦσε μὲ γυναίκα. Αὐτὸς ποὺ συμβασιλεύει μὲ τὸν Πατέρα τὴν ἀτελείωτη βασιλεία, μιλοῦσε μόνος σὲ μιὰ γυναῖκα μόνη. Ἐκείνη ὅμως ἄφησε τὴ στάμνα της καὶ μπῆκε στὴν πόλη. Ἄφησε τὴ στάμνα της, γιατὶ γέμισε μὲ τὰ ζωντανὰ νερὰ καὶ ἀφοῦ μπῆκε φώναξε στοὺς πολῖτες: Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα.  Μήπως εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός; Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον.

 Δὲν εἶπε, ἐλᾶτε νὰ δῆτε τὸν Θεὸ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ μὴ νομίσυν οἱ ἄνθρωποι ὅτι παραφρόνησε. Γιὰ νὰ μὴν ποῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι αὐτὴ εἶναι τρελλή.  Πότε εἶδε κανεὶς τὸν Θεὸ νὰ περπατᾶ; Πότε εἶδε κανένας τὸν Θεὸ νὰ συναναστρέφεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους;  Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Τοὺς ξυπνᾶ τὴν ἐπιθυμία νὰ βγοῦν καὶ νὰ πιαστοῦν. Ὅπως πιάστηκε στὸ δίχτυ, θέλει νὰ πιάση. Εἶδε ἕνα Ἰουδαῖο κι ἔχασε ἡ ἴδια στὴν ἀντίληψη τοῦ Κυρίου κι ὁδηγεῖ τοὺς ἄλλους νὰ φτάσουν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεό.

 Πόρνη μὲ συνείδηση ἀποστόλου ποὺ ἔγινε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους πιὸ δυνατή. Γιατὶ οἱ ἀπόστολοι περίμεναν νὰ συμπληρωθῆ ὁλόκληρη ἡ Θεία Οἰκονομία καὶ τότε ἄρχισαν τ’ ἀποστολικά τους κηρύγματα. Ἡ πόρνη ὅμως πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση εὐαγγελίζεται τὸν Χριστό.  Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Διαλαλῶ τὰ ἁμαρτήματά μου, γιὰ νὰ ὁδηγήσω σᾶς. Γιὰ νὰ δῆτε σεῖς τὸν Θεὸ ποὺ ἔφτασε στὸν κόσμο, πομπεύω τὰ σφάλαμτά μου. Κι ἄς προσκυνιέται ὁ Χριστὸς ποὺ δὲν ἀποστρέφεται τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός;

 Πρόσεξε τὴ σοφία τῆς γυναίκας, πρόσεξε τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς πόρνης.  Ἕνα ἁμαρτημα τῆς εἶπε ὁ Χριστός, τὴν πορνεία μονάχα, κι ἐκείνη ἄφησε τὴ στάμνα κι ἔτρεξε στὴν πόλη λέγοντας. Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Κηρύττει αὐτὸν ποὺ γνωρίζει τὰ πάντα, κηρύττει πιὸ μεγαλόφωνα ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους. Δὲν τὸν εἶδε νὰ σηκώνεται ἀπὸ τοὺς νεκρούς, δὲν εἶδε τὸν τετραήμερο Λάζαρο νὰ ξαναπροσκαλῆται ἀπὸ τὸν τάφο, δὲν εἶδε τὸ θάνατο νὰ φυλακίζεται, δὲν εἶδε τὴ θάλασσα νὰ χαλιναγωγῆται μὲ τὰ λόγια.  Δὲν εἶδε τὸν πλάστη τοῦ Ἀδὰμ στὴν περίπτωση τοῦ τυφλοῦ ν’ ἀναπληρώνη μὲ πηλὸ τὸ φυσικὸ ἐλάττωμα, ὅμως τὸν κεραμουργὸ τοῦ παραδείσου διαλαλοῦσε μὲ τὸ λόγο της. Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Κι ἀπὸ τὴν πόλη ἐκείνη τῶν Σαμαρειτῶν πίστεψαν σ’ αὐτὸν πολλοὶ ἀπὸ τὰ λόγια τῆς γυναίκας, ποὺ μαρτυροῦσε ὅτι «μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα».

Ἄς μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς αὐτὴ τὴ Σαμαρείτισσα καὶ χωρὶς νὰ νιώθουμε παράλογη ἐντροπὴ γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας, νὰ φοβώμαστε τὸν Θεό. Τώρα ὅμως βλέπω νὰ γίνεται τὸ ἀντίθετο·  δὲν φοβόμαστε αὐτὸν ποὺ πρόκειται νὰ μᾶς κρίνη, ἀλλὰ τρομάζομε αὐτοὺς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ μᾶς βλάψουν σὲ τίποτα καὶ φοβόμαστε μὴ μᾶς προσβάλλουν. Γι  αὐτὸ τιμωρούμαστε γι’ αὐτὰ ποὺ φοβόμαστε.

Αὐτὸς ποὺ ντρέπεται νὰ φανερώση τ’ ἁμαρτήματα του σὲ ἄνθρωπο, δὲν ντρέπεται ὅμως νὰ τὰ πράξη μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν θέλει νὰ ὁμολογήση καὶ νὰ μετανοήση, θὰ θεατριστῆ ἐκείνη τὴ μέρα ὄχι μπροστὰ σ’ ἕνα καὶ σὲ δύο, ἀλλὰ στὰ μάτια ὅλης τῆς οἰκουμένης. Ἄς συνομιλήσωμε λοιπὸν μὲ τὸν Χριστό, γιατὶ καὶ τώρα ἀνάμεσά μας στέκεται καὶ μᾶς μιλᾶ μὲ τὸ στόμα τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων.

Ἄς τὸν ἀκούσωμε καὶ ἄς τὸν πιστέψουμε. Ὡς πότε θὰ ζοῦμε στὰ χαμένα. ὅταν ξοδέψουμε ἄσκοπα τὸ χρόνο ποὺ μᾶς δόθηκε, θὰ πᾶμε γιὰ νὰ λάβουμε τὴν ἔσχατη τιμωρία, γιὰ τὴν ἄσκοπη δαπάνη. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔφερε  ὁ Θεὸς σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ μᾶς ἔβαλε λογικὴ ψυχή, ὄχι γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε μόνο τὴ ζωὴ αὐτὴ ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐργασθοῦμε ὅλοι γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς μέλλουσας ζωῆς. Γιατὶ τ’ ἄλογα μόνο χρησιμοποιοῦνται στὴ παροῦσα ζωή. Κι ἐμεῖς γι’ αὐτὸ ἔχουμε ἀθάνατη ψυχή, γιὰ νὰ πράξουμε ὅλα μὲ σκοπὸ τὴν ἐκεῖ ζωή, γιὰ νὰ λάμψουμε ἐκεῖ, γιὰ νὰ συμμετάσχουμε στὸ χορὸ τῶν ἀγγέλων, γιὰ νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸ βασιλιὰ γιὰ πάντα, στοὺς ἄφθαρτους αἰῶνες.

Γι αὐτὸ  ἔχει γίνει ἀθάνατη ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα θὰ ξαναγίνη πάλι. Κι ἄν εἶσαι προσηλωμένος στὰ γήϊνα, ἐνῶ εἶσαι προωρισμένος γιὰ τὸν οὐρανό, κατάλαβε πόσο βαριὰ ὑβρίζεις τὸ δωρητή, ὅταν ἐκεῖνος σοῦ προτείνη τὰ ὑψηλὰ καὶ σὺ δὲν τὰ πολυλογαριάζεις καὶ τὰ ἀλλάζης μὲ τὰ γήινα.  Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἀπείλησε μὲ τὴ γέενα, ἀφοῦ τὸν περιφρονοῦμε.  Γιὰ νὰ μάθης ἐκεῖ πόσα πολλὰ καλὰ ἔχεις στερήσει τὸν ἑαυτό σου. Ἀλλὰ ποτὲ νὰ μὴ συμβῆ νὰ δοκιμάσης τὴν κόλαση. Παρὰ ἀφοῦ εὐαρεστήσουμε, μακάρι νὰ ἐπιτύχουμε τὰ αἰώνια ἀγαθά μὲ τὴ χάρη καὶ τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σ’ αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη καθὼς καὶ στὸν Πατέρα μαζί καὶ τὸ ἅγιο καὶ ζωοπάροχο πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν

Πηγή: Η άλλη όψη

Προσμένοντας την ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά

Στις 29 του Μάη του 1453 σίγησαν τα αηδόνια, πήραν να κλαίνε τα πουλιά. Πήραν να αποπαίρνουνε τα οργισμένα χρόνια. Ημέρα Τρίτη:

«Εκειν’ η μέρα η σκοτεινή, αστραποκαϊμένη,

της Τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,

της θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης…»

 Μελαγχόλησαν οι καιροί. Μέσα στον θρήνο των πουλιών μαρμάρωσε ο βασιλιάς. Δεν πέθανε, κοιμάται. Τον κρύψανε οι άγγελοι σε μια θεόχτιστη σπηλιά. Εκεί την μέρα καρτερεί, να του μιλήσει ο ουρανός, να αναστηθεί…

Με θρύλους και με όνειρα έντυσε ο πόνος των ψυχών τις πόλεως το πάρσιμο ο κόσμημα του κόσμου. 560 χρόνια κύλησαν με δάκρυ ποτισμένα. Πολλά για μας. Λίγα για Κείνον,  που αφανώς τον κόσμο κυβερνάει και αλλιώς μετράει το χρόνο: «Χίλια έτη εν οφθαλμοις σου ως η ημέρα η εχθες, ήτις διήλθε, και φυλακή εν νυκτί » Στα μάτια σου τα χίλια  χρόνια δεν είναι παρά μια μέρα μόνο, η χθεσινή, και σαν μια αλλαγή νυχτερινής φρουράς. (Ψαλμ. πθ[89] 4)

Κάποτε ωστόσο έρχεται και Κείνος στα μέτρα μας . Συντέμνει το χρόνο, περιμαζεύει τους καιρούς. Το κάνει συνήθως τότε που η κακία πνιγεί τον κόσμο και ωριμάζουν από ώρα σε ώρα οι ψυχές.

Ωρίμασαν;

 Στους καιρούς μας ο κόσμος είναι πνιγμένος στο κακό. Η ίδια η Πόλη έχει πνιγεί στων άλλων φύλων τις ορδές. 20 ίσως και πάνω από 20, εκατομμύρια τα πλήθη που τώρα την καταπατούν.

Δυο ολόκληρες Ελλάδες! Και μέσα εκεί σταγόνα στον ωκεανό ,οι λίγοι  οι αληθινοί ιδιοκτήτες της. Μια χούφτα μόνο, οι απροσκύνητοι Ρωμιοί. Και κει ακλόνητος σε όλους τους δίσεκτους καιρούς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η αγωνία κάνει τον πόνο προσευχή «Έως πότε Κύριε; δεν συντάμεις τον καιρό;».

Έτσι ξεχείλισε κάποτε και του προφήτη Δανιήλ η εναγώνια κραυγή στη Βαβυλώνα : Πότε η αιχμαλωσία του λαού  θα πάρει τέλος;  Αλλά η απάντηση του Θεού τον μετέφερε σε άλλο επίπεδο : από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας,  στην αιχμαλωσία της αμαρτίας και του θανάτου. Η πρώτη θα τελείωνε σε λίγο με τη συμπλήρωση 70 χρόνων όπως είχε ο προφήτης Ιερεμίας προφητευσει. Η δεύτερη σε εβδομήντα εβδομάδες ετών, 490 χρόνια! Στα 490 ακριβώς χρόνια, όπως είχε ορίσει ο Θεός ,προσφέρθηκε η λυτρωτική θυσία του Γολγοθά και η Ανάσταση του Χριστού άλλαξε την πορεία του κόσμου. Περισσότερες από 70, εβδομήντα μια ακριβώς εβδομάδες ετών- 560 χρόνια- συμπληρώνονται φέτος από την μαγιάτικη μέρα του 1453. Η αιχμαλωσία παρατάθηκε πολύ. Καιρός οι μύθοι να γίνουν ιστορία και να αντηχήσει επιτέλους γρήγορος και θριαμβικός ο καλπασμός του αλόγου του μαρμαρωμένου βασιλιά

Βλέπετε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο, θα παρατηρήσει απορημένος κάποιος. Ο τόπος έχει βουλιάξει στα χρέη, οι δανειστές τον πνίγουν. Και η Κύπρος, ολόλαμπρη διαμαντόπετρα της Μεσογείου βυθίζεται σε νέα κατοχή. Που ακούτε καλπασμούς αλόγων; Το σκοτάδι πυκνώνει απελπιστικά. Από πού αντλείτε την αισιοδοξία σας;

Την αντλούμε ακριβώς από αυτό το υπερπυκνο σκοτάδι. Διότι το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν απ την αυγή.  Τότε που σβήνουν όλα τα άστρα και χάνεται το χλωμό φως του μισού φεγγαριού. Κι άρα και τούτη την ώρα που έσβησαν τα χλωμά φώτα του κόσμου, τούτη την ώρα που οι ανθρώπινες ελπίδες μας έγιναν σκόνη και κουρνιαχτός, τούτη την   ώρα προσμένουμε να ροδίσει η αυγή, να ανατείλει ο ήλιος. Τούτη η ώρα είναι η ώρα του Θεού και προσδοκούμε τη μεγάλη αλλαγή: να λάμψει το φως της μεγάλης εκκλησίας σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.

Και μακάριοι όσοι τη σκοτεινή ώρα της μεγάλης αναμονής μείνουν πιστοί κι αλύγιστοι προσμένοντας την ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά.

Πηγή:  Περιοδικό  «ο Σωτήρ» Μάιος 2013

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

(Ἀπόκριση Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ΄ τοῦ Παλαιολόγου πρὸς Μωάμεθ Β΄ τὸν Πορθητή).

Οἱ κυριότεροι βυζαντινοὶ ἱστορικοὶ χρονογράφοι, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν καὶ διέσωσαν αὐθεντικὰ καὶ τεκμηριωμένα τὰ γεγονότα, πρίν, κατὰ καὶ μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ Δούκας, ὁ Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, ὁ Γεώργιος Φραντζὴς καὶ ὁ Μιχαὴλ Κριτόβουλος. Μὲ γνώμονα τὴν ἱστορικὴ γραφὴ τῶν παραπάνω χρονογράφων συντίθεται τὸ «Χρονικόν τῆς ἁλώσεως» μέχρι τὴν 29η Μαΐου τοῦ 1453, ἡμέρα ποὺ σφράγισε ἐπὶ αἰῶνες τὴν πορεία τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας.

 Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1448 ἐκοιμήθη ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ Ἰωάννης Ἡ΄ Παλαιολόγος καὶ διάδοχος αὐτοῦ ὁρίσθηκε ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος ΙΑ΄ ὁ Παλαιολόγος, ὁ ὁποῖος ἐστέφθη στὸ Δεσποτάτο τοῦ Μυστρὰ καὶ «ἐγένετο παρὰ πάντων δεκτὸς» στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, κατὰ τὸ ἔτος 1451, εἶχε πεθάνει ὁ Σουλτάνος τῶν ὀθωμανῶν Μουρὰτ Β΄ καὶ διάδοχός του ἀνεδείχθη στὴν Ἀνδριανούπολη ὁ υἱός του, Μωάμεθ Β΄ ὁ μετέπειτα πορθητὴς τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

 Ἀπὸ τὸν Μάρτιο μέχρι καὶ τὰ τέλη Αὐγούστου τοῦ 1452 οἰκοδομεῖται ὑπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐπίβλεψη τοῦ Μωάμεθ τὸ νέο φρούριο τῶν ὀθωμανῶν στὸ πιὸ στενὸ καὶ...

δυσπλευτο σημεῖο τοῦ Βοσπόρου προκειμένου νὰ ἐλέγχεται ἀπολύτως ὑπὸ τοὺς ὀθωμανοὺς ἡ δίοδος τοῦ Βοσπόρου. Ταυτόχρονα οἱ ὀθωμανοὶ προβαίνουν σὲ σκληρὲς λεηλασίες στὸν εὐρύτερο χῶρο τοῦ νέου φρουρίου καὶ δημιουργοῦν τὰ πρῶτα σοβαρὰ πλήγματα στοὺς βυζαντινούς. Τότε ἀκριβῶς (Ἰούλιος τοῦ 1453) ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ἀναγκάζεται νὰ σφραγίσει τὶς πύλες τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

 Τὴν ἴδια περίοδο ὁ Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ἀγωνιᾶ καὶ ὑποφέρει βλέπει ὅτι οἱ Ρωμηοὶ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τοῦ Γένους. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὴ τῶν τότε ἱστορικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρουν ὅτι ὁ Μωάμεθ στὴν Ἀνδριανούπολη «οἶκοι διάγων οὐκ ἐδίδου ἀνάπαυσιν τοῖς βλεφάροις, ἀλλὰ καὶ ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρα τὴν πάσαν φροντίδαν τῆς πόλεως εἶχε, πῶς αὐτὴν καταλάβοι, πῶς κύριος αὐτῆς γένοιτο». Τότε συμβαίνει ἀναπάντεχα ἀκόμη ἕνα κακό. Κάποιος ἰκανότατος μηχανικὸς –πιθανότατα Οὖγγρος- μεταπηδᾶ ἀπὸ τοὺς βυζαντινοὺς στοὺς ὀθωμανοὺς ἔναντι ἀδρᾶς ἀμοιβῆς καὶ ἀναλαμβάνει νὰ κατασκευάσει ἕνα τεράστιο σὲ μέγεθος κανόνι, τοῦ ὁποίου ἡ ἀποτελεσματικότητα νὰ καταστρέφει τὰ τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπεδείχθη ἐφιαλτικὴ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή.

 Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τους οἱ βυζαντινοὶ μὲ τὴν ἀποστολὴ πρέσβεων ζητοῦν βοήθεια ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ τὴν Οὐγγαρία, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης Οὐνυάδης γιὰ τὴν παροχὴ στρατιωτικῆς ἐνισχύσεως ὑπὲρ τῶν βυζαντινῶν ζητεῖ ὡς ἀντάλλαγμα τουλάχιστον τὴν πόλη τῆς Μεσημβρίας στὸν Εὔξεινο Πόντο.

 Κατὰ τοὺς μῆνες Νοέμβριο-Δεκέμβριο τοῦ 1452 ἐνεργοποιοῦνται στοιχειωδῶς καὶ βαθμιαία ἡ Βενετία καὶ ἡ Γένοβα ὕστερα ἀπὸ σειρὰ σοβαρῶν ἐχθρικῶν ἐπιθέσεων τῶν ὀθωμανῶν ἐναντίον δικῶν τους ὑπηκόων. Ὑποβάλλουν αἰτήσεις γιὰ παρέμβαση τοῦ Πάπα Νικολάου Ε΄ πρὸς τοὺς Δυτικοὺς ἡγεμόνες καὶ τελικῶς ἀποφασίζουν τὴν στρατιωτικὴ ἐνίσχυση μόνον τῶν δικῶν τους ἐγκαταστάσεων στὸν Εὔξεινο Πόντο καὶ στὴ συνοικία Πέραν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ ὅλα αὐτὰ πρὸς ὑπεράσπιση τῶν οἰκονομικῶν τους συμφερόντων καὶ ὄχι ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρία τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

 Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1452 γίνονται στὴν Κωνσταντινούπολη δεκτοὶ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο ὁ ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἐξωμότης Ἐπίσκοπός τοῦ Κιέβου Ἰσίδωρος ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Πάπα καὶ ὁ Λεονάρδος Χίος, Λατίνος Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης. Οἱ δύο αὐτοὶ παπικοὶ ἀπεσταλμένοι στὶς 12 Δεκεμβρίου 1452 μὲ συναίνεση καὶ παρουσία τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου κηρύσσεται στὴν Ἁγία Σοφία ἡ ἕνωση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν προκαλώντας τὴν ἐντονότατη δημόσια ἀντίδραση τῆς μερίδος τῶν ὀρθοδόξων ἀνθενωτικῶν, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν ὅτι τίποτε δὲν μποροῦσαν νὰ ἀναμένουν ὡς βοήθεια ἀπὸ τοὺς Λατίνους. Γράφεται μάλιστα ὅτι τὸ ἀνοσιούργημα τῆς ψευδοενώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐθεωρήθη ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους τῆς Πόλεως ὡς πράξη ἀσυγχώρητη ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπο αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς βυζαντινοὺς καὶ ἡ Πόλη ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ἀλλοθρήσκων ὀθωμανῶν.

 Στὰ τέλη Δεκεμβρίου τοῦ 1452 ἀποφασίζεται νὰ παραμείνουν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ νὰ συμμετάσχουν στὴν ἄμυνά της ὅσα πλοῖα εἶχαν ἐλλιμενισθεῖ γιὰ ἐμπορικοὺς λόγους, ἀλλὰ ἕνας ἀριθμὸς ἀπὸ αὐτὰ –κυρίως βενετικὰ- δὲν πειθαρχεῖ καὶ ἀποχωρεῖ φυγαδεύοντας καὶ ἑκατοντάδες ἐνόπλους ἄνδρες.

 Στὰ τέλη Φεβρουαρίου μὲ ἀρχὲς Μαρτίου τοῦ 1453 οἱ ὀθωμανοὶ μεταφέρουν τὸ μεγάλο κανόνι ἀπὸ τὴν Ἀνδριανούπολη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ συγκεντρώνουν σταδιακὰ τὰ στρατιωτικὰ σώματα τοῦ Μωάμεθ. Λαμβάνουν θέσεις ἀπέναντι ἀπὸ τὰ χερσαία τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ σταδιακὰ ἀποκλείουν τὴν Πόλη ἀπὸ ξηρᾶς.

 Οἱ βυζαντινοὶ ἐνισχύουν μὲ κάθε μέσο τὰ τείχη, χερσαῖα καὶ θαλάσσια, καὶ στὶς 2 Ἀπριλίου κλείουν μὲ τὴν μεγάλη ἁλυσίδα τὴν εἴσοδο τοῦ Κερατίου κόλπου. Παρὰ τὴν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν ἡ ἀντιπαράθεση ἑνωτικῶν καὶ ἀνθενωτικῶν εἶναι πάντοτε αἰσθητή. Γράφεται μάλιστα ὅτι ὁ Μέγας Δούκας Λουκᾶς Νοταρᾶς, ὅταν εἶδε τὸν ἀναρίθμητο στρατὸ τῶν ὀθωμανῶν, εἶπε: «κρειττότερον ἐστὶν εἰδέναι ἐν μέση τῆ Πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν Λατινικήν». (Εἶναι καλύτερο νὰ δεῖ κάποιος στὴ μέση τῆς Πόλεως νὰ βασιλεύει τουρκικὸ φρακιόλιο παρὰ παπικὴ τιάρα).

 Ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ὑπερασπίζει μάχιμες θέσεις καὶ κυρίως τὴν κεντρικὴ χερσαία Πύλη, τὴν γνωστὴ ὡς Πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ, ἐνῶ σῶμα ἐνόπλων κινεῖται σὲ διάφορα σημεῖα στὸ ἐσωτερικο τῆς Πόλεως. Τὸ σύνολο τῶν τότε κατοίκων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνέρχονταν στὶς 50.000 καὶ ἀπὸ αὐτούς, οἱ μὲν ἔνοπλοι βυζαντινοὶ ἦταν περίπου 7.000, ἐνῶ 2.000 ἦταν οἱ Βενετοὶ καὶ οἱ Γενουάτες. Στὸ πεδίο τῆς μάχης δηλαδὴ ἡ ἀναλογία ἦταν ἕνας Ρωμηὸς πρὸς εἴκοσι ὀθωμανούς.

 Στὶς 5-7 Ἀπριλίου ἔχουμε τὴν ἔναρξη τῆς πολιορκίας τῆς Πόλεως καὶ στὶς 12 Ἀπριλίου ἀρχίζουν συνεχεῖς κανονιοβολισμοὶ τῶν χερσαίων τειχῶν, ἡμέρα καὶ νύκτα, ἀπὸ τοὺς ὀθωμανούς. Οἱ βυζαντινοὶ μὲ ἐπινοητικότητα προσπαθοῦν μὲ εἰδικὲς κατασκευὲς νὰ ἐξουδετερώσουν τὶς βολές, νὰ κλείσουν μὲ κάθε μέσο τὰ ρήγματα στὰ τείχη καὶ νὰ δημιουργήσουν νέα προκαλύμματα καὶ προμαχῶνες.

 Στὶς 18 Ἀπριλίου, κατὰ τὰ ξημερώματα, γίνεται ἡ πρώτη ἐπίθεση τῶν ὀθωμανῶν στὰ τείχη, ἀλλὰ ἀπωθοῦνται ἐπιτυχῶς ἀπὸ τοὺς βυζαντινούς. Ἐξοργισμένος τότε ὁ Μωάμεθ ἀπὸ τὴν μεγάλη του ἀλαζονεία ὁρμᾶ στὴν θάλασσα καὶ τὴν ραβδίζει ὡς παρανοϊκός, ἐνῶ ἀντικαθιστᾶ καὶ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ στόλου του. Στὶς 22 Ἀπριλίου ὁ Μωάμεθ τεχνάζεται ἕνα πρωτοφανὲς σόφισμα. Διατάζει τὴν μεταφορὰ διὰ ξηρᾶς τῶν πολεμικῶν πλοίων του μέσα στὸν κεράτιο κόλπο. Ἡ μεταφορὰ τῶν πολεμικῶν πλοίων γίνεται πανηγυρικὰ καὶ μὲ τυμπανοκρουσίες μέσω εἰδικὰ διαμορφωμένης διόδου στὴν περιοχὴ τοῦ Γαλατὰ ἀπὸ τὸ Διπλοκιόνιον ἕως ἀπέναντι στὸ Κοσμίδιον.

 Στὶς 7 Μαΐου γίνεται ἀποτυχημένη ἐπίθεση κατὰ τῶν χερσαίων τειχῶν μὲ 30.000 ἄνδρες καὶ ἰσχυρὲς ἀπώλειες γιὰ τοὺς ὀθωμανούς.     Στὶς 12 Μαΐου ὁ Μωάμεθ τυφλωμένος ἀπὸ τὸ πάθος νὰ κατακτήσει τὴν Κωνσταντινούπολη διατάζει μεγάλη ἐπίθεση μὲ δύναμη 50.000 ἀνδρῶν κατὰ τὰ μεσάνυχτα. Σὲ μάχη ἐπὶ τῶν τειχῶν κοντὰ στὰ ἀνάκτορα σημειώνονται μεγάλες ἀπώλειες καὶ γιὰ τὰ δύο μέρη. Ὁ αὐτοκράτωρ ἐκείνη τὴ νύκτα παρὰ τὶς πιέσεις καὶ τὶς προτροπὲς ἀπὸ τὸ στενὸ περιβάλλον του δὲν ἐδέχθη νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Πόλη.

 Ἄξιο ἰδιαίτερης μνείας εἶναι ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς τοῦ Κωνσταντίνου (21 Μαΐου) ἡ πρόταση τοῦ Μωάμεθ πρὸς τὸν αὐτοκράτορα νὰ παραδώσει τὴν Πόλη μὲ ἀντάλλαγμα τὴν περιουσία τοῦ ἰδίου, τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν ἀρχόντων του. Τότε ὁ γενναῖος καὶ μαρτυρικὸς Ρωμηὸς αὐτοκράτορας ἀποκρίνεται στὸ Μωάμεθ: «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

 Μεταξὺ 25ης καὶ 26ης Μαΐου συμβαίνουν διάφορα ἐντυπωσιακὰ δυσοίωνα, ὅπως ἡ πτώση τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν λιτάνευσή της καὶ «τοῦτο παρὰ δόξαν γεγονὸς φρίκην τε πολλὴν καὶ ἀγωνίαν μεγίστην καὶ φόβον πάσιν ἀνέβαλεν». Παράλληλα, ἰσχυρὴ καταιγίδα μὲ ἀστραπὲς καὶ χαλάζι ἀναστατώνει τοὺς βυζαντινούς, ἐνῶ τὴν ἑπομένη «νέφος βαθὺ τὴν πόλιν πάσαν περιεκάλυψε ἀπὸ πρωίας βαθείας ἕως ἑσπέρας». Ὁρισμένοι μάλιστα ἱστορικοὶ χρονογράφοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀναφέρουν ὅτι ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς πολιορκίας μέχρι καὶ τὴν 27η Μαΐου, τρεῖς δηλαδὴ ἡμέρες πρὸ τῆς ἁλώσεως, ὁλόκληρη τὴν Πόλη ἐκάλυπτε περιφερόμενη οὐράνια φωτεινὴ νεφέλη, ἡ ὁποία ὅταν ἐξαφανίστηκε προκάλεσε τὸν τρόμο τῶν Ρωμηῶν, ἐπειδὴ θεωρήθηκε ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶχε πλέον ἀφήσει ἀπροστάτευτη τὴν Πόλη της στὰ χέρια τῶν ὀθωμανῶν.

 Κατὰ τὶς δύο τελευταῖες ἡμέρες (26/27 Μαΐου) πρὸ τῆς ἁλώσεως ὁ ὀθωμανικὸς στρατὸς προετοιμαζόταν μὲ νηστεία καὶ προσευχή. Φωτοχυσίες καὶ θορυβώδεις νυκτερινοὶ ἑορτασμοὶ στὸ ὀθωμανικὸ στρατόπεδο ἔσπερναν τὸν πανικὸ στοὺς πολιορκουμένους Ρωμηούς. Τὴν παραμονὴ τῆς μεγάλης ἐπιθέσεως (28 Μαΐου) ὁ Μωάμεθ ἀνακοινώνει στὰ στρατεύματά του ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ γίνει ἡ μεγάλη καὶ τελικὴ ἐπίθεση. Ἐπακολουθεῖ γενικὴ κινητοποίηση μὲ ὑποσχέσεις ἀνταμοιβῶν στοὺς στρατιῶτες, προσευχὲς καὶ ἠθικὴ ἐνίσχυση, ἐνεργοποίηση ποικίλων πολιορκητικῶν κατασκευῶν καὶ ἀλλεπάλληλοι κανονιοβολισμοί.

 Κατὰ τὰ ξημερώματα τῆς 29ης Μαΐου, ἡμέρα τῆς μάρτυρος Ἁγίας Θεοδοσίας, ἀρχίζει ἡ ἐπίθεση τῶν ὀθωμανῶν μὲ κύριο στόχο τὴν πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ. Γίνονται ἀλλεπάλληλες προσπάθειες εἰσόδου διὰ μέσου τῶν τειχῶν, ἐνῶ ἐξακολουθοῦν οἱ κανονιοβολισμοί. Παρὰ τὴν σθεναρὴ ἀντίσταση τῶν πολιορκουμένων σχεδὸν ταυτόχρονα ἐπιτυγχάνεται ἡ διείσδυση τῶν ὀθωμανῶν γενιτσάρων ἀπὸ τὴν κερκόπορτα καὶ ἀπὸ τὴν πύλη τοῦ Χαρισίου. Ἡ κερκόπορτα ἦταν ὑπόγεια, κρυφή, παλαιὰ εἴσοδος, «παραπόρτιον», πλησίον τοῦ παλατίου ποὺ εἶχαν ἀνοίξει προσφάτως γιὰ τὶς δικές τους ἀνάγκες οἱ βυζαντινοί. Διαθρυλεῖται ὅτι τὴν πύλη τοῦ Ρωμανοῦ εἶχαν ἀνοίξει στοὺς ὀθωμανοὺς γενιτσάρους γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὴν Πόλη ὁρισμένοι Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι συνεργάζονταν μαζί τους.

 Ἐπικρατεῖ παντοῦ πανικὸς καὶ ὅλοι, κατακτητὲς καὶ μή, κατευθύνονται στὸ κέντρο τῆς Πόλης. Θρίαμβος, λεηλασία, ἀγριότητα καὶ βιαιοπραγίες γιὰ τοὺς κατακτητές. Σφαγή, αἰχμαλωσία καὶ κάθε εἴδους ἀτίμωση γιὰ τοὺς κατακτημένους. Τότε πεθαίνει μαχόμενος μέχρι τέλους ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων καὶ ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος.

 Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε τὸ ἐπεισόδιο, τὸ ὁποῖο καταγράφει ὁ χρονογράφος Φραντζὴς καὶ ἀφορᾶ τὴν πίστη καὶ τὴν ταπεινότητα τοῦ αὐτοκράτορος. Ἡ διήγησή του ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἐρχόμενος ὁ αὐτοκράτορας στὸν πάνσεπτο ἱερὸ ναὸ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας γιὰ τὴν τελευταία θεία Λειτουργία προσευχήθηκε κλαίγοντας καὶ γονυπετὴς μετέλαβε τὰ Ἄχραντα καὶ Θεία μυστήρια. Ἔπειτα μετέβη στὰ ἀνάκτορα, σταμάτησε γιὰ λίγο καὶ ζήτησε συγχώρεση ἀπὸ τοὺς πάντες. Ποιὸς νὰ διηγηθεῖ τὰ κλάματα καὶ τοὺς θρήνους στὸ παλάτι ἐκείνη τὴν ὥρα; Ἀκόμη καὶ ἂν ὑπῆρχε ἄνθρωπος καμωμένος ἀπὸ ξύλο ἢ πέτρα ἦταν ἀδύνατο νὰ μὴ θρηνήσει».

 Οἱ χρονογράφοι ἀναφέρουν ἐπίσης ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος βλέποντας τὴν ἅλωση τῆς Πόλεως εἶπε γοερὰ τὶς ἑξῆς φράσεις: «Δὲν ὑπάρχει κανεὶς χριστιανὸς νὰ πάρει τὸ κεφάλι μου; Χίλιες φορὲς νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ζήσω καὶ νὰ δῶ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης».

 Τέτοιες ἦταν οἱ ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες σφαγές, καταστροφὲς καὶ ἱεροσυλίες, ὥστε ὁ χρονογράφος Φραντζὴς δὲν εἶναι ὑπερβολὴ ὅταν γράφει ὅτι: «σὲ ὁλόκληρη τὴν Κωνσταντινούπολη δὲν φαινόταν σπιθαμὴ χῶμα ἀπὸ τὶς σωροὺς τῶν νεκρῶν». Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ἔπαυσε ἡ λεηλασία καὶ ὁ Μωάμεθ Β΄ ὁ πορθητής, ἀφοῦ εἰσῆλθε ἔφιππος στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας γιὰ νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τὴν νίκη του, μετέβαλε τὴν «Μεγάλη Ἐκκλησία», ὅπως λέγεται σὲ τέμενος.

 Ἡ Πόλη ἑάλω καὶ ἦταν Μάϊος τοῦ 1453. Κατὰ μήνα Μάϊο εἶχαν γίνει τὰ ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ πάλι κατὰ μήνα Μάϊο «ἐπάρθεν ἡ Ρωμανία». Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας τὴν ἔχτισε καὶ ἐπὶ Κωνσταντίνου ἑάλω. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν καὶ παραμένει ἡ πόλη τῆς Θεοτόκου, ἡ πόλη τῶν θρύλων, τῶν δακρύων καὶ τῶν στεναγμῶν τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας. Τελικά, ἡ Πόλη τῶν πόλεων διαχρονικὰ ἀποτελεῖ τὴν «κιβωτὸ τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας». 

ΕΡΩ

Τοῦ Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ, Θεολόγου – Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱστορικοῦ – Νομικοῦ

Το Κίνημα των Νεοτούρκων και το Κομιτάτο «ΕΝΩΣΙΣ και ΠΡΟΟΔΟΣ», τα οποία στην αρχή στράφηκαν εναντίον του Σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης, για τον εκδημοκρατισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έφτασε στο τέλος να είναι και να γίνει ένα τρομοκρατικό και σφαγιαστικό κίνημα, το οποίο συσσώρευσε εκατομμύρια νεκρούς: ενάμισυ εκατομμύριο Αρμενίων και διακόσιες πενήντα χιλιάδες Ασσυρίων το 1915 με 1916, τριακόσιες πενήντα τρείς χιλιάδες Ποντίων το 1913 με 1914 και γύρω στις επτακόσιες χιλιάδες Μικρασιατών Ελλήνων το 1922. Και όλα αυτά σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς. Όλα τα άλλα έθνη έχουν ιστορία λοιπόν και η Τουρκία έχει βαρύτατο ποινικό μητρώο.

Οι Νεότουρκοι στην αρχή με το πρόγραμμά τους ενθουσίασαν και Έλληνες. Λίγοι όμως κατάλαβαν το βάθος και το κίνητρο των κινηματιών. Οι εκκλησιαστικοί βεβαίως άρχοντες κατάλαβαν αμέσως ή έστω λίγο μετά ότι εδώ πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Δηλαδή οι μορφωμένοι Τούρκοι του Κομιτάτου είχαν βάλει στόχο την επανάκτηση των χαμένων εδαφών της καταρρέουσας και συρρικνούμενης Οθωμανικής Επικράτειας, πλήν όμως αυτά τα εδάφη δεν ήταν ποτέ δικά τους. Έτσι αποφάσισαν και έκαναν τις παραπάνω γενοκτονίες. Αυτό δυστυχώς λένε και σήμερα κάποιοι επίσημοι Τούρκοι. Επειδή κατείχαν για αιώνες τα εδάφη της ηπειρωτικής ή νησιωτικής Ελλάδος, τα δικαιούνται και σήμερα και ζητούν εμμέσως πλήν σαφώς την επιστροφή τους σ΄ αυτούς!

Βασικό σύνθημά τους ήταν «Η Τουρκία στους Τούρκους». Δεν ανεχόντουσαν άλλους μέσα στα γεωγραφικά σύνορα της χώρας τους. Αποφάσισαν λοιπόν δύο σφαγές: τη λευκή και την ερυθρά. Λευκή ήταν τα τάγματα εργασίας και ο εκτοπισμός χιλιάδων ανθρώπων. Ένα πρόγραμμα εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών ετοιμασμένο και σερβιρισμένο κατάλληλα από τους Γερμανούς. Η ερυθρά σφαγή ήταν καθαρές δολοφονίες. Οι νεότουρκοι διατείνονταν ότι έπρεπε να κρατήσουν τα όπλα στα σπίτια τους οι μουσουλμάνοι. Αυτό το γεγονός μαζί με την επιθετικότητα των Τσετών και των Κούρδων, τους οποίους οργάνωσε ο Μουσταφά Κεμάλ, στον Πόντο ειδικότερα, όπου απεστάλη για την προστασία δήθεν των χριστιανικών πληθυσμών, έφερε το τραγικό αποτέλεσμα.

Οι Τούρκοι, παλαιότουρκοι, νεότουρκοι και σημερινοί, χρησιμοποιούν πάντοτε διπλή γλώσσα. Την επίσημη, την φαινομενικά αθώα και δημοκρατική, που αντέχει στο φως της δημοσιότητας, και την άλλη, δηλαδή τις μυστικές και προφορικές εντολές, με τις οποίες ζητούσαν τη σφαγή των χριστιανών, διότι όπως νόμιζαν αυτοί ήταν η αιτία της παρακμής τους και το εμπόδιο της ανασύστασης της πατρίδας τους. Με βάση αυτές τις εντολές έγινε ένα από τα μεγαλύτερα μαζικά εγκλήματα στην ιστορία και χύθηκαν ποταμοί αθώου αίματος, τη στιγμή μάλιστα που εμείς πολεμούσαμε στο πλευρό των συμμάχων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η δε Τουρκία αμέτοχη, άκαπνη και ανενόχλητη έσφαζε ανηλεώς τους χριστιανούς και δή τους Ορθοδόξους Έλληνες.

Μετάνοιωσαν οι Τούρκοι; Σαφώς όχι. Συνεχίζουν παντού και πάντοτε την ίδια τακτική. Έχουν την εγκληματικότητα στο αίμα τους. Για να αλλάξουν χρειάζονται πρότυπα και αλήθεια. Σαφώς πρότυπο δεν αποτελεί ο ιδρυτής τους, ούτε τα ιερά βιβλία τους έχουν τη σώζουσα αλήθεια του Ευαγγελίου. (Μερικοί από τους Ορθόδοξους χαρίζουν το Κοράνιο – δίκην δώρου - σε επίσημους Τούρκους κλπ!!! Μα επειδή έχουν το ιερό τους βιβλίο έγιναν έτσι και έκαναν ό,τι έκαναν). Το Ευαγγέλιο και τον Χριστό χρειάζονται και αυτά πρέπει να τους τα δώσουμε. Μόνον έτσι θα διορθωθούν κι εμείς και αυτοί. Διαφορετικά θάρχονται ιστορικές στιγμές και συγκυρίες που θα επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και θα πράττουν τα ίδια. Δυστυχώς δαιμονίζονται. Η αντιμετώπισή τους είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα της επιστήμης, παιδαγωγικής και πολεμικής.

Ο Μουσταφά Κεμάλ εγκατέστησε στον Πόντο κάποιους οπλαρχηγούς με κυριότερο τον Τοπάλ Οσμάν, μεγάλο εγκληματία, το οποίο σκότωσε ο ίδιος ο Κεμάλ, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να τον ελέγξει και κινδύνευε. Σήμερα όμως στον Πόντο ο τάφος του Τοπάλ Οσμάν όχι μόνο είναι σε επιβλητικό και περίοπτο σημείο, αλλά είναι και τόπος προσκυνήματος και αγωγής των παίδων, όπου οι μητέρες τους τα πηγαίνουν για να «ευλογηθούν» και να μάθουν τις «δέουσες συμπεριφορές» προς τους απίστους, δηλ. προς εμάς τους χριστιανούς, όπως μας χαρακτηρίζουν.

Επίσης όταν έγιναν κάποια δικαστήρια από την τουρκική κυβέρνηση μετά τη Γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών, οι πρωταίτιοι του εγκλήματος, είχαν ήδη φύγει στη Δύση και κυρίως στη φίλη Γερμανία. Σημειωτέον ότι οι Δυτικοί (όπως και οι μπολσεβίκοι) φέρθηκαν και στην περίπτωση του Πόντου και της Μ. Ασίας, όπως πάντοτε, όπως και τώρα, μισελληνικά και φιλοτουρκικά. Τους πρωταιτίους όμως Τούρκους σαδιστές και αιμοβόρους ρατσιστές τους δολοφόνησαν όλους μηδενός εξαιρουμένου οι εκδικητές Αρμένιοι με το σχέδιο «Νέμεσις».

Η Γενοκτονία των Ποντίων, όπως και της Μ. Ασίας, πρέπει να αναγνωρισθεί παγκόσμια και όχι να σέρνεται στα κρυφά χάριν του τουρισμού. Μια υπόθεση τόσο πονεμένη και ματωμένη δεν μπορεί να αγνοείται. Ακόμη και σήμερα οι κρυπτοχριστιανοί του Πόντου και οι επισκέπτες από την Ελλάδα - πρόσφυγες και τα παιδιά και τα εγγόνια τους- δέχονται τη στενή παρακολούθηση της τουρκικής αστυνομίας σε κάθε τους κίνηση.

Άγνοια λοιπόν της Γενοκτονίας συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και υιοθεσία του Δόγματος της Βίας και της ιδεολογίας της Εξολόθρευσης. Δεν είναι μόνο οι Εβραίοι που δεινοπάθησαν ούτε μόνο οι Αρμένιοι. Είναι και οι Έλληνες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Οπωσδήποτε πρέπει να καταδικασθεί και το Δόγμα του Πολέμου κατά των Απίστων που θρέφει το Κοράνιο και υιοθετείται και κηρύσσεται από τους Μουλάδες του Ισλάμ δυστυχώς και στη Δυτική Ευρώπη σήμερα.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 19 Μαΐου 2013, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς μας Μητροπόλεως «Αγία Κυράννα», Επιστημονική Ιατρική Ημερίδα, που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, με την συμμετοχή διακεκριμένων καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Ισχυρή έκρηξη στη μονάδα παραγωγής του iPad-2 στο μεγαλύτερο εργοστάσιο της Foxconn προκάλεσε πριν ένα χρόνο περίπου το θάνατο τριών εργαζομένων, καθώς και πολλούς τραυματισμούς. 'Οπως και στο προπέρσινο κύμα αυτοκτονιών στα εργοστάσια της εταιρείας, η Apple "ερευνά το ζήτημα". 'Αλλωστε, πρόκειται για "εργοστάσιο, οχι για κάτεργο (sweatshop)", όπως είχε ισχυριστεί ο Steve Jobs, Πρόεδρος της Apple και "αρχιερέας" της για τους απανταχού πιστούς του (μία έρευνα Βρετανών νευροεπιστημόνων έδειξε οτι ο φανατισμός για τα προιόντα της Apple έχει όλα τα χαρακτηριστικά της θρησκείας!). Συνθήκες απάνθρωπες, χειρότερες κι απ αυτές της βιομηχανικής επανάστασης του 19 αιώνα επικρατούν στα γιγάντια εργοστάσια-στρατόπεδα της Foxconn, που απασχολούν κοντά στο 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενους, επί το πλείστον νέους. Η Apple το γνωρίζει πολύ καλά. Κινέζοι ερευνητές δημοσίευσαν το 2010 μία έρευνα με συντριπτικά στοιχεία για τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης (πολλοί αναγκάζονται και μένουν στους άθλιους κοιτώνες της εταιρείας) που επικρατούν σ αυτόν τον κολοσσό της κατασκεύης ηλεκτρονικών. Περιέγραψαν τα εργοστάσια σαν απέραντα στρατόπεδα εργασίας, με το 18% των εργαζομένων να δηλώνει πως έχει λιποθυμήσει εν ώρα εργασίας, και το 16% ότι έχει υποστεί ξυλοδαρμό. Ένας νέος εργαζόμενος, ο Sun Danyong, αυτοκτόνησε επειδή τον είχαν δείρει για την απώλεια ενός νέου μοντέλου iPhone. Ενας άλλος πήδηξε απο την ταράτσα μετά από μία "βάρδια" 34 ωρών στην αλυσσίδα κατασκευής των i-Phone. Γι αυτό και κρίθηκε σκόπιμο να πλαισιωθεί η στρατιωτική οργάνωση της παραγωγής από ...2000 ψυχολόγους. 'Ισως αυτό να καλύπτει ηθικά έναν οραματιστή που διατείνεται ότι θα έδινε όλη του την τεχνολογία για να συναντήσει ένα απόγευμα τον Σωκράτη.

Αύξηση της παρουσίας του Ισλάμ στην Ελλάδα

Στο προηγούμενο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ είχε γίνει αναφορά στην μείωση του αριθμού των εκκλησιών και την συνεχή αύξηση ισλαμικών τεμενών στην Ευρώπη, στοιχείο που αρκετοί αναλυτές το θεωρούν ως μία τάση για βαθμιαία υποκατάσταση του Χριστιανισμού, ως κυρίαρχης θρησκείας στην Ήπειρό μας, από το Ισλάμ.

Ομοίως,  είχε επισημανθεί  ότι παρά το ότι το γεγονός αυτό άρχισε να προκαλεί αυξανόμενη ανησυχία στην Ευρώπη, στην Ελλάδα ουδείς αρμόδιος φαίνεται να ασχολήθηκε έστω και στοιχειωδώς για το συγκεκριμένο θέμα, ενώ εντύπωση προκαλεί η απουσία της Ελληνικής Εκκλησίας όχι μόνο σε αυτό το θέμα, αλλά ακόμη και στην συνεχιζόμενη εκστρατεία εξισλαμισμού Ελλήνων.

Όπως και στο προηγούμενο τεύχος, η προσέγγιση στο θέμα γίνεται από στρατηγικής απόψεως και συγκεκριμένως υπό το πνεύμα της επισημάνσεως των παρατηρούμενων τάσεων, από τις οποίες συνάγονται συμπεράσματα για το μέλλον. Περνώντας από την Ευρώπη στα Βαλκάνια, βλέπει κανείς ότι τα τελευταία λίγα χρόνια, εκτός από την σημαντική πλέον παρουσία των Ισλαμιστών του Τούρκου ιμάμη Φ. Γκιουλέν (σ.σ.: για το κίνημά του έχουμε γράψει αρκετά άρθρα και έπεται συνέχεια), ακραίες μουσουλμανικές οργανώσεις έθεσαν  υπό τον έλεγχό τους τα τζαμιά στο Σεράγεβο και στα Σκόπια. Το ίδιο παρατηρείται, αυτή την φορά από τους Σαλαφιστές (αυτούς που αιματοκύλισαν την Συρία), στο Μαυροβούνιο, όπου πήραν υπό τον έλεγχό τους όλα τα τζαμιά στα σύνορα με την Σερβία, ενώ για τους ίδιους σημειώνεται επίσης τα τελευταία χρόνια μία σημαντική η επέκταση της επιρροής τους στην γειτονική μας περιοχή της  Ν. Βουλγαρίας.
Να σημειωθεί ότι οι Σαλαφιστές έχουν ήδη παρουσία και στην Αθήνα, μέσω του Συλλόγου Αλ Ραχμάν, Κ. Παλαιολόγου 63-65, όπου υπάρχει και άτυπος χώρος προσευχής, με ιθύνοντα νου τον Αχμέντ  Ελ Ντιν (Μohi El Din Ali Ahmed Zakira), Αιγύπτιο την καταγωγή. Ο ίδιος σύλλογος διαθέτει επίσης και την ιστοσελίδα islamforgreeks.org, με διαχειριστή πάλι τον Ελ Ντιν.

Κατερχόμενοι νοτιότερα, στην Θράκη, η κατάσταση είναι γνωστή, με την συνεχιζόμενη προσπάθεια των Τούρκων τα τελευταία χρόνια  να ανεγείρουν νέα τζαμιά ή να ανακατασκευάζουν παλαιότερα υπό το πρόσχημα διατηρήσεως της οθωμανικής κληρονομιάς, όχι μόνο στην Θράκη αλλά και σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα, χωρίς καμία αντίδραση από το ΥΠΕΞ (βλ. σχετικό δημοσίευμα των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ). Η επιδίωξη αυτή δεν είναι άσχετη, τουλάχιστον τα τελευταία λίγα χρόνια, με την άνοδο του Ισλάμ στην Τουρκία. Ο πάντα μαχητικός και γνωστός για την αξιοπιστία του ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ της Κομοτηνής,  σε πρόσφατο δημοσίευμά του, επικαλέστηκε δηλώσεις του προέδρου της Ομοσπονδίας Τζαμιών και Μαθημάτων Κορανίου Ρετζέπ Κιγιάκ, σύμφωνα με τις οποίες  ο συνολικός αριθμός των τζαμιών στην Τουρκία ανέρχεται σε 85.600 τζαμιά και 15.000 μεστζίτ. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, μόνο την τελευταία δεκαετία (περίοδος Ερντογάν) άνοιξαν 7500 νέα τζαμιά (750 τον χρόνο!). Παρόλα αυτά δε, ο Κιγιάκ ζητάει να αναγερθούν άλλες 15.000 νέα τζαμιά, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, με τον Ερντογάν μάλλον να μην αναμένεται να προβάλει αντιρρήσεις. Αν το αίτημα αυτό υλοποιηθεί, τούτο  θα σημαίνει ότι μέσα σε ελάχιστα χρόνια η Τουρκία θα διαθέτει άνω των 100.000 τζαμιών (85.600+15.000) και με δεδομένο τον πληθυσμό της (75.000.000) ο αριθμός αυτός θα αναλογεί σε  1 τζαμί ανά 876 κατοίκους. Για να δούμε τι κατάφεραν μέχρι τώρα οι Τούρκοι στην Θράκη, αρκεί να αναφερθεί ότι σε ένα σύνολο 120.000 μελών της μουσουλμανικής μειονότητας στην περιοχή αυτή, υπάρχουν 300 περίπου τζαμιά, ήτοι 1 τζαμί ανά 400 κατοίκους(!), πολύ μεγαλύτερη δηλαδή ύπαρξη τζαμιών στη Θράκη από την ίδια την Τουρκία (1 τζαμί ανά 876 κατοίκους).

Αν πάμε στην ….«καθ’ ημάς» Ελλάδα, την Αθήνα (άντε, και  τις γειτονικές περιοχές), μέχρι να γίνει το τέμενος της Αθήνας στον Βοτανικό (που μάλλον δεν θα προλάβει να εγκαινιάσει ο δήμαρχος Γ. Καμίνης), υπάρχει ήδη μία σημαντική μουσουλμανική υποδομή, τόσο  σε επίπεδο άτυπων χώρων προσευχής (τα γνωστά αυτοσχέδια τζαμιά) όσο και σε επίπεδο «πολιτιστικών» συλλόγων και ενώσεων μουσουλμάνων, λαθρομεταναστών κυρίως.

Η επισήμανση της τάσεως -και στην περίπτωση αυτή- έχει ιδιαίτερα σημασία. Το 1998, για παράδειγμα, είχαμε 18 αυτοσχέδια τζαμιά σε ολόκληρη την Αττική. Έξι χρόνια αργότερα, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο αριθμός αυτός τριπλασιάστηκε! Υπενθυμίζεται ότι, επικειμένων των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, υπήρξε αίτημα  των εν Ελλάδι παράνομα διαβιούντων μουσουλμάνων το τζαμί της Αθήνας να γίνει στα Σπάτα, έτσι ώστε η πρώτη εικόνα της Αθήνας που θα είχαν οι ξένοι επισκέπτες μετά την έξοδό τους από το εκεί κεντρικό αερολιμένα Αθηνών να ήταν ένα τζαμί…..
Και 15 χρόνια μετά το 1998, όπου υπήρχαν μόνο 18 τζαμιά, ο αριθμός του έφτασε ήδη τα 115-120!

Τα πλέον σημαντικά από αυτά είναι περίπου 74, εκ των οποίων τα 22 ελέγχονται από Μπαγκλαντεσιανούς, τα 20 από Άραβες, 11 από το Πακιστάν, 7 από Ινδούς και 2 από Αφγανούς.
Από αυτά, αναφέρονται ενδεικτικώς τα αραβικά, τα οποία ελέγχονται κυρίως από Αιγυπτίους, και είναι τα  εξής:

• Al Salihin, Σοφοκλέους 196, Καλλιθέα.
• Al Salam, Γ. Παπανδρέου 87, Ζωγράφου.
• Αl Bet Al Taqwa, Μέλος της Μουσουλμανικής Ενώσεως Ελλάδας,  Μπουμπουλίνας 4-6, Αθήνα.
• Al Ahlaz, Στροφάδων 5, Κυψέλη.
• Al Farouk, Κωνσταντινουπόλεως 288, Αθήνα.
• Αl Girabaa, Λ. Ιωνίας και Κλυμένης 2, Αθήνα.
• Al Salam, Γαλαξία 9, Ν. Κόσμος.
• Αl Nour, Αλμυρίδος 10, Πειραιάς.
• Αl Ansar, Σόλωνος 39, Καλλιθέα.
• Αl Sahaba, Ξηρομέρου 32, Αμπελόκηποι.
• ΚΕΒΑΑ, Σκαλιστήρη 8, Κ. Πατήσια.
• Τaqwa, Σαλαμίνος 80, Μεταξουργείο.
• Amal Filla, Μενάνδρου 23, Αθήνα.
• Salahadin Ayubi, Κ. Παλαμά 55, Δάφνη

• Ακόμη, υπάρχουν ένα τζαμί στην οδό Μηλιαράκη και Κουρμούλη 55, Αθήνα, ένα στην οδό Ριζάρη 88, Μαραθώνας, ένα στον Σύλλογο Αιγυπτίων Παγκρατίου, Παυσανίου 18-20, Παγκράτι, ένα στο Ελληνοαραβικό Επιμορφωτικό Πολιτιστικό Κέντρο, Πειραιώς και Κύπρου 2, Μοσχάτο και ένα, το Αλ Ανταλούς, Φίλωνος 97-99, Πειραιάς.

Σε αυτά θα πρέπει να συμπεριληφθεί το προαναφερθέν Al Rahman, στην οδό Παλαιολόγου 63-65, Αθήνα, του δραστήριου Αιγύπτιου Ελ Ντιν.

Στις παραπάνω παρουσίες θα πρέπει να προστεθούν και ορισμένες ισλαμικές οργανώσεις, οι περισσότερες των οποίων διαθέτουν και χώρους προσευχής:

• Ελληνοαραβικός Σύλλογος «Eιλικρίνεια», συνεστήθη το 2009 και ανήκει στην προαναφερθείσα Αl Ahlaz.
• Ελληνοαιγυπτιακός Σύλλογος «Ο Πτολεμαίος», ιδρύθηκε από την Αλ Ραχμάν, και λειτουργεί στον ίδιο χώρο (Παλαιολόγου 63-65).
• Σύλλογος Αραβικής Κοινότητας Αμπελοκήπων Αθηνών, λειτουργεί στον ίδιο χώρο με την Al Sahaba.
• Σουδανική Κοινότητα Ελλάδος, συστεγάζεται με την ΚΕΒΑΑ.
• Επιμορφωτικός Σύλλογος Ιρακινών Μεταναστών Ελλάδος, συστεγάζεται με το τζαμί Salahadin Ayubi.
• Πακιστανική Κοινότητα Μενιδίου, Στεγάζεται στον ίδιο χώρο με το πακιστανικό τζαμί Masjid Mohamedia (Αγ. Τριάδος 106, Μενίδι).
• Faizan E Madeena- Iσλαμιστές με Ειρήνη για όλο τον Κόσμο, σωματείο συστεγαζόμενο με το πακιστανικό τζαμί Faizan E Medeena, Μακρυγιάννη 15, Ρέντης.
• Πολιτιστικός Σύλλογος Minhaz Ul Quran, Λ. Μαραθώνος 31, Ν. Μάκρη.
• Jihad Al Jabar, λειτουργεί και ως τζαμί και συστεγάζονται στον ίδιο χώρο (Αισχύλου 37).
• Πολιτιστικός και Καλλιτεχνικός Σύλλογος «Νουρ», στεγάζεται στον ίδιο χώρο με το ομώνυμο αφγανικό τζαμί.
• Gurudawa, ινδικό τζαμί, στο οποίο στεγάζεται και ο σωματείο με την επωνυμία Shri Guru Nanak Devji, Αγίου Θωμά, Οινόφυτα.
• Σύλλογος Ινδών Guru Arjan-Dev-Ji, Λάκκα Καλογήρων, Μέγαρα.
• Ινδικός Σύλλογος Shri Guru Rabi Dass Sabha, συστεγαζόμενος στον ίδιο χώρο με το ομώνυμο τζαμί.
• Shri Guru Nanak Darbar, ινδικό σωματείο συστεγαζόμενο στον ίδιο χώρο με ομώνυμο τζαμί.
• Πολιτιστικός Σύλλογος Πακιστανών Minhaz, Αυλίδος 8, Θήβα.

Στις παραπάνω, θα πρέπει να προστεθεί μία σειρά άλλων μουσουλμανικών οργανώσεων με παρουσία στην Ελλάδα, για τις οποίες δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία, πέραν αυτών που ανέφερε το RIMSE (βλ. παρακάτω).

• Μουσουλμανική Αδελφότητα Σύρων, ανήκει στην Μουσουλμανική Αδελφότητα, είναι εναντίον του Άσσαντ.
• Jamaat e-Islami, οργάνωση εκ Πακιστανών μεταναστών, αριθμούσα περί τα 500 μέλη, σε επαφή με το Islamic Forum Greece. Υπάγεται στην πανευρωπιακή ισλαμιστική οργάνωση Islamic Forum Europe που αναφέρεται ως έχουσα σχέση με την Αγγλία.
• Dawat-e Islami, αριθμεί μερικές εκατοντάδες Πακιστανών μεταναστών.
• Tablighi Jamaat, Πακιστανική, ομοίως με την παραπάνω, με επιπλέον  δράση τις επισκέψεις ιμάμηδων που οργανώνουν σεμινάρια θρησκευτικής φύσεως, κυρίως στην Αθήνα.
• Islami Jamaat-e-Talaba, μικρός πυρήνας Πακιστανών μεταναστών.
• Tehrik-e-Jafaria, οργάνωση Πακιστανών Σιιτών, με μερικές εκατοντάδες μέλη, σύνδεση με άλλες σιιτικές ομάδες στην Ελλάδα και με την Πρεσβεία του Ιράν.
• Χεζμπολλάχ, λιβανέζικη σιιτική οργάνωση (κυβέρνηση στον Λίβανο) και αφανή μέχρι στιγμής παρουσία στην Ελλάδα, λόγω των πολλαπλών κυρώσεων κ.λπ.
• Hizb ut Tahrir, εκτιμάται (RIMSE)  ότι διατηρεί μικρό πυρήνα στην Ελλάδα. Το προξενείο του Ουζμπεκστάν στην Αθήνα έχει εκδώσει ειδική μελέτη για την επικινδυνότητα της εν λόγω οργανώσεως.
• Χαμάς, μέχρι το 2008-10, διέθετε αξιόλογη παρουσία στην Ελλάδα, έκτοτε η δράση της έχει μειωθεί αισθητά, αν και παραμένει ενεργεί με αρκετά μέλη, κυρίως στην Αθήνα.
• Σαλαφιστές, η πλέον γνωστή ομάδα σαλαφιστών είναι η προαναφερθείσα Αλ Ραχμάν, περιλαμβάνει κυρίως Αιγύπτιους και προσήλυτους Έλληνες.

• Fatah al Islami, κατά το RIMSE η οργάνωση αυτή αναφέρεται ως διαθέτουσα χαλαρούς πυρήνες Λιβανέζων και Παλαιστινίων και χρησιμοποιούσε στο παρελθόν την Ελλάδα ως χώρα μεταβάσεως (transit) προς την Ε.Ε.
Ειδική μνεία γίνεται για την Αnsar Al Islam, ιρακινή ισλαμιστική οργάνωση με μέλη της κυρίως Ιρακινούς και Κούρδους του Ιράκ. Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι το διετίας περίπου, η οργάνωση αυτή είχε επιτύχει να δημιουργήσει δίκτυο λογιστικής υποστηρίξεως στην Ελλάδα, το οποίο σχεδιαζόταν να εξελιχθεί σε κομβικό σημείο του ευρύτερου δικτύου που έχει ήδη αναπτύξει  σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στην Αγγλία, Γερμανία, Ελβετία, Νορβηγία και Σουηδία.

Στους άλλους στόχους της οργανώσεως, περιλαμβανόταν η σταδιακή οικοδόμηση επιχειρησιακών δυνατοτήτων, με την δημιουργία εν υπνώσει πυρήνων, οι οποίοι θα αναλάμβαναν τρομοκρατική δράση όταν αυτό θα κρινόταν σκόπιμο από τον ηγετικό πυρήνα. Στην Αθήνα, στελέχη της  έχουν επισημανθεί σε ορισμένους άτυπους χώρους προσευχής, με ένα ηγετικό της στέλεχος να κατηγορείται σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες σε σχέδιο δολοφονίας στελέχους της τοπικής κυβερνήσεως στο Β. Ιράκ. Ορισμένα μέλη της οργανώσεως  έχουν κατηγορηθεί με συγκεκριμένα στοιχεία ως ενεχόμενα σε διακίνηση λαθρομεταναστών.

Σε αυτή την  πρόχειρη χαρτογράφηση των τζαμιών και οργανώσεων των μεταναστών, θα πρέπει να αναφερθεί και μία ακόμη πρόσφατη τάση. Αφορά στην παρατηρούμενη τα τελευταία δύο χρόνια εμφάνιση στην Ελλάδα ιστοσελίδων ισλαμικού περιεχομένου, με έμμεσο ή άμεσο στόχο τον προσηλυτισμό Ελλήνων στο Ισλάμ.

Μεταξύ αυτών είναι η προσφάτως (2012) δημιουργηθείσα ιστοσελίδα www.alyunaniya.com, η οποία, κρίνοντας από τις θερμές «συστάσεις»  για αυτήν Έλληνα δημοσιογράφου (με  όνομα που παραπέμπει σε ήρωα της ελληνικής μυθολογίας) που διαμένει στην Κωνσταντινούπολη, μυρίζει  τουρκικό …παστουρμά.
Το Islamforgreeks.org, είναι μία Ιστοσελίδα των Σαλαφιστών, η οποία εμφανίστηκε το 2011 (βλ. παραπάνω για περαιτέρω στοιχεία) που επιπλέον διατηρεί και ταυτόσημη σελίδα στο facebook, καθώς επίσης και παρουσία στην διεθνή ιστοσελίδα www.discoverislam.org, όπου παρουσιάζονται Έλληνες που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ.

Το Islam.gr, μία άλλη ιστοσελίδα ανάλογου περιεχομένου,  δημιουργήθηκε και αυτή πρόσφατα (2010) από Λιβανέζο δημοσιογράφο  του γνωστού καναλιού του Κατάρ και αξίζει περαιτέρω παρακολουθήσεως (Κατάρ από πίσω, γαρ).

Το 2010 είχε δημιουργηθεί επίσης η ιστοσελίδα του Ν. Ελ Γκαντούρ, http://ora-islam, που είναι τώρα ανενεργή. Το 2011, ο ίδιος (πρόεδρος της  Μουσουλμανικής Ενώσεως  Ελλάδος), άνοιξε σελίδα και στο facebook, και το ίδιο έτος έκανε το ίδιο και το Ελληνοαραβικό Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (www.facebook.com/islam in thessaloniki, gr.

To Ελληνοαραβικό Πολιτιστικό Κέντρο στο Μοσχάτο εμφάνισε, επίσης πρόσφατα, το 2012, δική του ιστοσελίδα (www.ahcoc.gr).

 Σημειώνεται ότι τα τελευταία τρία περίπου χρόνια, παρατηρείται μία συνεχώς αυξανόμενη παρουσία και δραστηριότητα στο διαδίκτυο από ισλαμικές ιστοσελίδες, ορισμένες των οποίων είναι τουρκικές και συγκεκριμένως του κινήματος του Φετουλλάχ Γκιουλέν, με στόχο τον προσηλυτισμό Ελλήνων.
Την τάση της επιταχυνόμενης εμφανίσεως τζαμιών και μουσουλμανικών συλλόγων στην Ελλάδα φαίνεται να ακολουθεί τώρα και η επισημανθείσα πρόσφατα τάση συγκεκριμένων  ισλαμικών δραστηριοτήτων μέσω του διαδικτύου. Τεράστιο, όμως, όπως είπαμε το θέμα αυτό και σύντομα θα επανέλθουμε με νέα στοιχεία. Μήπως και καταφέρουμε να αφυπνίσουμε την Εκκλησία της Ελλάδος, γιατί οι άλλοι δεν ξυπνάνε με τίποτε…

Σχετικό άρθρο: Ισλαμικό τέμενος στην Αθήνα: Η Εμπειρία από άλλες χώρες και οι διεθνείς τάσεις

Ηλιάδης Μάνος, Κυριακή 26-5-2013

Πηγή, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_26.html#more 

Στο τεύχος 184 των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ (25.4.-1.5.13), είχε προβληθεί η άποψη ότι η συζήτηση για το ισλαμικό τέμενος στην Αθήνα,   γίνεται στην επιβληθείσα έξωθεν βάση της υποχρεώσεως για εξασφάλιση στους μουσουλμάνους της δυνατότητας να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, εν πλήρη απουσία της διαστάσεως εθνικής ασφαλείας που εξ ανάγκης τίθεται λόγω του μεγάλου αριθμού μουσουλμάνων λαθρομεταναστών (βλ. και τεύχος 128, 29.3.-4.4.2012) και των σχετικών με αυτήν συνεπειών της.

 Υπό το πρίσμα αυτό, στο  πρόσφατο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ, είχε προταθεί η άποψη ότι το θέμα του τεμένους στην Αθήνα πρέπει να εξετασθεί σε δύο επίπεδα: α) σε εθνικό πλαίσιο και β) στο γενικότερο πλαίσιο της ανόδου του ισλαμικού κινήματος σε παγκόσμια βάση και των επιδιώξεών του για επέκταση σε όλο και ευρύτερες περιοχές.

Αυτό που αποτελεί παράδοξο είναι το γεγονός ότι ενώ ο παράγοντας της θρησκείας -πέραν της βασικής του λειτουργίας- είναι παγκοίνως γνωστό ότι ανέκαθεν αποτελούσεένα ισχυρό πολιτικό εργαλείο, στην παρούσα περίοδο, κατά την οποία ολόκληρος σχεδόν ο κόσμος είναι σε πλήρη αταξία  λόγω ακριβώς αυτού του παράγοντα, με την κάθετη άνοδο του ισλαμικού κινήματος, η παράμετρος αυτή αγνοείται σχεδόν τελείως, όταν η συζήτηση αφορά την ίδια μας την χώρα. Αυτό δε που είναι ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ολόκληρος σχεδόν ο κόσμος, με επίκεντρο κυρίως την Ευρώπη, παρέχει πλήθος παραδειγμάτων τόσο για την αυξανόμενη άνοδο και επιρροή του Ισλάμ όσο και για την κάθετη άνοδο της ορατής αποδείξεως της επεκτάσεώς του, που προκύπτει μέσα από την συνεχή αύξηση  του αριθμού των τζαμιών σε ολόκληρη την Ευρώπη, στην Ελλάδα ουδείς αρμόδιος  φαίνεται να ασχολήθηκε έστω και στοιχειωδώς με αυτό το θέμα.

Δεν είναι στην αρμοδιότητα της στήλης να υποστηρίξει εάν η σύγκρουση των πολιτισμών του Χάντινγκτον ξεκίνησε ήδη, αλλά αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι πολλά πράγματα στην Ιστορία είναι πολύ πιο κοντά από όσο φαίνονται.

Αυτή την στιγμή μία άποψη που κερδίζει συνεχώς έδαφος διεθνώς είναι ότι το Ισλάμ αντικαθιστά βαθμιαία αλλά σταθερά τον Χριστιανισμό ως την κυρίαρχη θρησκεία στην Ευρώπη, όχι μόνο με την συνεχή ανέγερση νέων τζαμιών αλλά ακόμη και με το κλείσιμο χριστιανικών εκκλησιών που μετατρέπονται σε τζαμιά, τα οποία εκτός από την θρησκευτική τους λειτουργία αποτελούν κατά κοινή παραδοχή και τους θεμελιώδεις λίθους για μία πολιτική που αποβλέπει την δόμηση ξεχωριστών, παράλληλων, μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ευρώπη, οι οποίες διέπονται από τον Ισλαμικό νόμο .

Στην Γερμανία, από το 2000 μέχρι πέρυσι, είχαν κλείσει 400 ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες και άνω των 100 των Προτεσταντών, ενώ άλλες 700 ρωμαιοκαθολικές έχουν προγραμματισθεί να κλείσουν τα επόμενα λίγα χρόνια (βλ., talpa brusseliensis christiana). Ένας σημαντικός αριθμός από αυτές μετετράπησαν σε τζαμιά (βλ.www.gatestoneinstitute.org).  

 Αντιθέτως, λειτουργούν στην χώρα άνω των 200 τεμενών , συμπεριλαμβανομένων και άνω των 40 που λόγω του μεγέθους τους αποκαλούνται «μέγα-τεμένη», ενώ πέρυσι επίσης άλλα 128 τεμένη ήταν υπό ανέγερση. Ακόμη, υπάρχουν στην Γερμανία 2600 (!) αίθουσες προσευχής για μουσουλμάνους καθώς και αναρίθμηταπλέονανεπίσηματζαμιά, σαν και τα δικά μας.

Ο οργασμός αυτός δεν άργησε να προκαλέσει την αντίδραση Γερμανών πολιτών, οι οποίοι (εκτός από τις απόψεις που εκφράζουν στο Διαδίκτυο)  οργανώθηκαν σε διάφορους φορείς, ορισμένοι των οποίων απέκτησαν έδρες σε τοπικές εκλογές και σύντομα αναμένεται να μετάσχουν και στις εθνικές εκλογές, ενώ αντίδραση υπήρξε και από αρκετούς Γερμανούς ιερωμένους. Σύμφωνα με το Spiegelonline (16.7.2008), o  Wolfgang Huber, επικεφαλής της προτεσταντικής Εκκλησίας  της Γερμανίας, περιέγραψε  την κατάσταση «ως μία σημαντική αιτία για την αυξανόμενη ανησυχία» (των Γερμανών) και επισήμανε  ότι «υπάρχει μία εμφανής πρωτοβουλία μεγάλης κλίμακος από την πλευρά των ισλαμικών οργανώσεων να επιδείξουν την παρουσία τους όσο περισσότερο  γίνεται και σε όσα περισσότερα μέρη αυτό είναι δυνατόν». Το Spiegel καταλήγει το δημοσίευμά του με την διαπίστωση ότι οι εκκλησίες, ξεπερνώντας το παραμύθι ότι «όλοι είμαστε παιδιά του Αβραάμ» (που πλασάρουν οι μουσουλμάνοι για την προσέγγισή τους με τους Χριστιανούς), καταβάλλουν τώρα προσπάθειες, αντί να βρουν κοινό έδαφος με το Ισλάμ, να βρουν περιοχές στις οποίες οι δύο θρησκείες διαφέρουν».

Το αξιοσημείωτο, σε σχέση με εμάς, είναι ότι όλη αυτή η αρνητική συζήτηση και αυξανόμενη αντίδραση των Γερμανών στην εξάπλωση του Ισλάμ, γίνεται χωρίς κανείς από αυτούς να κατηγορηθεί για «ρατσισμό», ή τις παρόμοιες κατηγορίες που επιφυλάσσουν οι εδώ «προοδευτικοί» και ….άλλες δημοκρατικές δυνάμεις της πλάκας,  στους Έλληνες που αντιδρούν στην άνοδο του Ισλάμ στην Ελλάδα (μέσω της αθρόας εισόδου μουσουλμάνων λαθρομεταναστών)  και στην ανέγερση του τεμένους τους. Και μία τελευταία πινελιά από απόψεως δυνατότητας ελέγχου των μουσουλμάνων της Γερμανίας από τις σημαντικά αποτελεσματικότερες -σε σχέση με τις δικές μας- αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας: Η διαπίστωσή τους, αποτέλεσμα εμπειρίας ετών, είναι ότι η δυνατότητα ελέγχου των μουσουλμάνων μέσω της δημιουργίας νόμιμων τεμενών, δεν  ήταν παρά ένας απλός  μύθος. Ένας μύθος που εδώ προβάλλεται επιμόνως από διάφορους άσχετους, που αγνοούν ότι η ΕΛ.ΑΣ μπορεί σήμερα να ελέγξει κάθε άτυπο χώρο προσευχής, είτε με πρόσχημα την αδειοδότηση ή για υγειονομική καταλληλότητα, ενώ κανείς δεν τολμά να μπει σε νόμιμο τέμενος, π.χ., στην Θράκη, όπου γίνονται σημεία και τέρατα από απόψεως παράνομων πολιτικών συναθροίσεων, συνεννοήσεων, ανθελληνική προπαγάνδα,  καθοδήγηση των μαζών σε έκνομες δραστηριότητες κ.λπ.  

Στην Γαλλία, ο αριθμός των ισλαμικών τεμενών υπερδιπλασιάστηκε και ξεπέρασε τα 2000(!), μέσα σε 10 μόνο χρόνια, ενώ πέραν αυτών -προ διετίας περίπου- άλλα 150 νέα τεμένη ήταν υπό ανέγερση.

 Στην Αγγλία, τουλάχιστον 10.000 εκκλησίες έκλεισαν από το 1960 μέχρι σήμερα, μεταξύ των οποίων 8000 εκκλησίες των Μεθοδιστών και άλλες 1700 των Αγγλικανών, ενώ άλλες 4000 έχουν προγραμματισθεί να κλείσουν μέχρι το 2020. Αντιθέτως, στην ίδια χώρα τα νόμιμα τεμένη αυξήθηκαν σε  1700, αρκετά των οποίων είναι πρώην χριστιανικές εκκλησίες που έκλεισαν, περίπου 2000 αίθουσες προσευχής και ένας άγνωστος αριθμός που ανέρχεται σε χιλιάδες ανεπίσημα τεμένη που στεγάζονται σε διάφορους χώρους.

 Τόσο στην Γερμανία όσο και στην Γαλλία, η κατάσταση αυτή ξεκίνησε λίγο μετά τις πρώτες άδειες για την ανέγερση νέων τζαμιών, που ξεκίνησαν την δεκαετία του 1970, με το πρόβλημα ήδη ορατό μόλις δέκα χρόνια μετά (δεκαετία του 1980).

Από πλευράς συνεπειών στις τοπικές κοινωνίες, αξίζει να αναφερθεί η κατάσταση στο ανατολικό Λονδίνο, που λόγω του μεγάλου αριθμού μουσουλμάνων και τζαμιών, αποκαλείται «Londonistan», οι Άγγλοι κάτοικοι δεν πατούν πλέον το πόδι τους εκεί. Έλληνας φίλος, ανέφερε πρόσφατα σε συζήτησή μας, ότι ο ίδιος έφαγε αρκετό ξύλο επειδή πέρασε τελείως ανυποψίαστος για την κατάσταση από την συγκεκριμένη περιοχή .

Στο Μάλμο της Σουηδίας, όπου το 40% περίπου των κατοίκων    είναι μουσουλμάνοι (η μισή πόλη ελέγχεται από αυτούς) και  έχουν επιβάλει τα ήθη τους στην περιοχή. Χαρακτηριστικό της καταστάσεως που επικρατεί εκεί ήταν η περίπτωση ενός Ιμάμη που είπε ότι «αν οι γυναίκες ντύνονται προκλητικά, τους αξίζει να βιάζονται», ενώ ανάλογη άποψη εξέφρασε και ένας ομόλογός του στο δυτικό  Όσλο.

 Και ενώ όλα αυτά είναι γνωστά σε όποιον θελήσει να ασχοληθεί με το θέμα, έχουμε τον ρηξικέλευθο δήμαρχο Αθηναίων Γ. Καμίνη, να θέλει από την αρχή, όχι ένα μεγάλο τζαμί στην Αθήνα, όπως αυτό που σχεδιάζεται,  αλλά άλλα 14 (δύο ανά κάθε δημοτικό διαμέρισμα). Είναι το ίδιο περίεργο άτομο που μας προέκυψε -λόγω δικής μας βλακείας- ως δήμαρχος, ο οποίος ενώ είναι προφανές ότι διάκειται αρνητικά για την θρησκεία των δημοτών του (μέχρι που κατήργησε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, βάζοντας στην θέση του κάτι που έμοιαζε με …σκαλωσιά), επιμένει να προωθεί τις αριστερές (;) ιδεοληψίες της  νεότητάς του και τις φαντασιώσεις του για μία  πολυπολιτισμική ελληνική  κοινωνία, χωρίς να ρωτάει κανέναν από εμάς που, σε αντίθεση με τον ίδιο, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Ελλάδα.

Αν όλα τα παραπάνω τα δούμε σε συνδυασμό με τον περίφημο νόμο περί ρατσισμού και ξενοφοβίας που προωθούν άτομα με τουλάχιστον ύποπτες προθέσεις και κίνητρα ή από αφέλεια, η λύση που επέλεξε η κυβέρνηση να αποσύρει αυτό το απερίγραπτο νομοθέτημα αστυνομίας της σκέψης, απέφυγε τουλάχιστον τις έντονες αντιδράσεις των Ελλήνων. Τεράστιο, όμως, το θέμα και θα επανέλθουμε.

Ηλιάδης Μάνος

Πηγή, Περιοδικό Επίκαιρα, http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_4815.html#.UaHP8JwqdhQ