Η παράδοσις της Εκκλησίας, ως αποτυπούται εις τους ι. Κανόνας, κατενόησε πάντοτε την αίρεσιν και το σχίσμα ως φρικτά και αποτρόπαια μέσα, δι’ ων ο εχθρός της σωτηρίας επιχειρεί «μερίζειν το του Χριστού σώμα» δια να ματαιώση την σωτηρίαν του ανθρώπου.[01]

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, επόμενοι τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης και ιδία του Απ. Παύλου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου, οι οποίοι καταδικάζουν την αίρεσιν μετά σφοδρότητος, ουδεμίαν εδέχοντο συμφιλίωσιν ή συνύπαρξιν με την αίρεσιν, αρνούμενοι να ίδουν αυτήν υπό το πρίσμα του σχετικισμού και σκεπτικισμού, ως ατυχή αλλά πάντως ευγενή και νόμιμον προσπάθειαν ερμηνείας της χριστιανικής αληθείας. Ούτως οι επιμένοντες τη αιρέσει αιρετικοί θεωρούνται από τους αγίους Πατέρας ως «ακάθαρτοι», «αντίπαλοι Χριστού», «ιερόσυλοι και αμαρτωλοί», «αντικείμενοι (τω Χριστώ) τουτ’ έστι πολέμιοι και αντίχριστοι», «ους ο Κύριος πολεμίους και αντιπάλους λέγει εν τοις Ευαγγελίοις» (Κανών Καρχηδ.), «νεκροί» (Αγ. Αθαν. λθ’ εορτ. επιστ.), «εχθροί της αληθείας» (α’ ΣΤ’). Η αίρεσις δε χαρακτηρίζεται ως «πλάνη» και «φαυλότης» φέρουσα τον όλεθρον (νζ’ Καρθαγ.), ως «στρεβλότης» (Κανών Καρχηδ.), ως «ελεεινή πλάνη» εις την οποίαν «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί (ξστ’ Καρθαγ.), ως «μεμιασμένη κοινωνία» (ξθ’ Καρθαγ.), ως «ρίζα πικρίας άνω φύουσα», ήτις «μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις» (ιστ’ Ζ’).

Η αίρεσις «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρεία» (λε’ Λαοδ.) και αθεΐα («τους της ασεβείας προς εν εκπεπτωκότας απωλείας και αθεότητος βάραθρον») και δι’ αυτό ο ακολουθών αυτούς «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος εξωθείσθω και εκπιπτέτω» (α’ ΣΤ’).

Πράγματι ο ακολουθών την αίρεσιν δεν έχει δυνατότητα κατά Χριστόν τελειώσεως και σωτηρίας εφ’ όσον «της εκκλησιαστικής ενώσεως» (ξθ’ Καρθαγ.) ή «εκ της του Κυριακού σώματος ενώσεως ανησυχάστω διχονοία» αποσχίζεται (ξστ’ Καρθ.), δια να μεταβή εκεί «όπου εκκλησία ουκ έστιν» (Κανών Καρχηδ.), τω της «αποστασίας συνεδρίω». Οι αιρετικοί υπάρχουν «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εκβεβλημένοι και ανενέργητοι» (α΄Γ’) τελούντες υπό την κυριαρχίαν του διαβόλου× «δώσει αυτοίς ο Θεός μετάνοιαν προς το επιγνώναι την αλήθειαν, και ίνα ανασφήλωσιν οι εκ των του διαβόλου βρόχων αιχμαλωτισθέντες αυτώ εις το αυτού θέλημα» (ξστ’ Καρθαγ.).[02]

Η αυστηρά αύτη στάσις των αγίων Πατέρων είναι συνέπεια της Εκκλησιολογίας αυτών. Εφ’ όσον μία μόνον Εκκλησία υπάρχει (εν σώμα μόνον αντιστοιχεί εις την μίαν κεφαλήν), είναι φυσικόν, ότι οι αποκόπτοντες εαυτούς δια της αιρέσεως ή του σχίσματος από της Μιας Εκκλησίας παύουν να είναι μέλη του Σώματος του Χριστού και να έχουν το Άγιον Πνεύμα. Ο «οίκος αυτών αφίεται έρημος» και εκπίπτει εις «εκκλησίαν πονηρευομένων» (Νικηφ. Ομολ. Επιστ. γ’).

Εντεύθεν και τα μυστήρια των αιρετικών θεωρούνται ως άκυρα, καθ’ όσον οι αιρετικοί στερούνται του Αγίου Πνεύματος. Παρά τοις αιρετικοίς δεν υφίσταται καν αληθές βάπτισμα ή χρίσμα («ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της καθολικής εκκλησίας× ενός όντος βαπτίσματος, και εν μόνη τη καθολική εκκλησία υπάρχοντος όθεν ου δύναται χρίσμα το παράπαν παρά τοις αιρετικοίς είναι»). Ο λόγος είναι προφανής, «παρά δε τοις αιρετικοίς, όπου εκκλησία ούκ έστιν, αδύνατον αμαρτημάτων άφεσιν λαβείν» και «ου γαρ δύναται εν μέρει υπερισχύειν, ει ηδυνήθη βαπτίσαι, ίσχυσε και Άγιον Πνεύμα δούναι× ει ουκ ηδυνήθη, ότι έξω ων, Πνεύμα άγιον ουκ έχει, ου δύναται τον ερχόμενον βαπτίσαι, ενός όντος του βαπτίσματος και ενός όντος του αγίου Πνεύματος, και μιας εκκλησίας υπό Χριστού του Κυρίου ημών, επάνω Πέτρου του Αποστόλου αρχήθεν λέγοντος, της ενότητος τεθεμελιωμένης× και δια τούτο τα υπ’ αυτών γινόμενα ψεύδη και κενά υπάρχοντα, πάντα εστίν αδόκιμα» (Κανών Καρχηδ.).[03] Ο Κανών ούτος δεν αποτελεί τι το καινοφανές εις την Εκκλησίαν. Είναι απήχησις της Εκκλησιολογίας του Απ. Παύλου× «εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών× εις Κύριος, μια πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. δ’ 4-5). Πάσα άλλη θεώρησις των αιρέσεων θα ανέτρεπε την εκκλησιολογικήν αυτήν βάσιν.

Προς τους Πατέρες της Καρχηδόνος συμφωνούν και ο μστ’ των Αγ. Αποστόλων («Επίσκοπον, ή πρεσβύτερον, αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα, ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάττομεν. Τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου»), ο μζ’ των Αγ. Αποστόλων («Επίσκοπος ή πρεσβύτερος... τον μεμολυσμένον, δηλ. βαπτισθέντα, παρά των ασεβών εάν μη βαπτίση καθαιρείσθω, ως γελών τον σταυρόν, και τον του Κυρίου θάνατον και μη διακρίνων ιερέας ψευδοϊερέων»).[04]

Κατά τον νζ’ μάλιστα της Καρθαγένης τα μυστήρια των αιρετικών συντελούν εις την καταδίκην αυτών× «εν η (τη μια εκκλησία) πάντα τα αγιάσματα σωτηριωδώς αιώνια και ζωτικά περιλαμβάνονται άτινα τοις επιμένουσιν εν τη αιρέσει, μεγάλην της καταδίκης την τιμωρίαν πορίζουσιν, ίνα, όπερ ην αυτοίς εν τη αληθεία προς την αιώνιον ζωήν ακολουθητέον φωτεινότερον, τούτο γένηται αυτοίς εν τη πλάνη σκοτεινότερον και πλέον καταδεδικασμένον× όπερ τινές έφυγον, και της εκκλησίας της καθολικής μητρός τα ευθύτατα επιγνόντες, πάντα εκείνα τα άγια μυστήρια φίλτρω της αληθείας επίστευσαν και υπεδέξαντο».

Το γεγονός ότι ωρισμένων αιρετικών και σχισματικών το βάπτισμα θεωρείται έγκυρον μετά την προσέλευσίν των εις την Ορθοδοξίαν (βλ. 7ε’ της ΣΤ’ και ζ’ της Β’) δεν σημαίνει ότι και καθ’ εαυτά το βάπτισμα ή τα μυστήρια των αιρετικών, θεωρούνται έγκυρα[05] κατ’ ακρίβειαν ή ακόμη και κατ’ οικονομίαν.[06]

Όχι μόνον οι αιρετικοί, αλλά και οι σχισματικοί στερούνται της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος: «Διότι η μεν αρχή του χωρισμού δια σχίσματος γέγονεν, οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς, επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν. Οι μεν γαρ πρώτοι αναχωρήσαντες παρά των πατέρων έσχον της χειροτονίας, και δια της επιθέσεως των χειρών αυτών, είχον το χάρισμα το πνευματικόν, οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον (την) εξουσίαν, ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος αγίου ετέροις παρέχειν, οις αυτοί εκπεπτώκασι× διό ως παρά λαϊκών βαπτιζομένους τους παρ’ αυτών, εκέλευσαν ερχομένους επί την εκκλησίαν, τω αληθινώ βαπτίσματι τω της εκκλησίας αποκαθαιρέσθαι...» (α’ Μ. Βασιλ.).[07]

Παρά την διάκρισιν αιρέσεως και σχίσματος, εις την συνείδησιν της Εκκλησίας αμφότερα θεωρούνται ως χωρίζοντα τον άνθρωπον από του σώματος του Χριστού.[08] «Αιρετικούς δε λέγομεν, τους τε πάλαι της εκκλησίας αποκηρυχθέντας, και τους μετά ταύτα αφ’ ημών αναθεματισθέντας, προς δε τούτοις, και τους την πίστιν μεν την υγιά προσποιουμένους ομολογείν, αποσχίσαντας δε, και αντισυνάγοντας τοις κανονικοίς ημών επισκόποις...» (στ’ της Β’). Ο τολμών «ιδιάζειν» θεωρείται «αλλότριος της εκκλησίας, ως ου μόνον εαυτώ αμαρτίας επισωρεύοντα, αλλά πολλοίς διαφθοράς και διαστροφής γινόμενον αίτιον…» (α’ Αντιοχ.).

Αίτιον της δημιουργίας των σχισμάτων είναι η υπερηφάνεια και φυσίωσις, ήτις οδηγεί εις την διάσπασιν της Εκκλησίας και την «κεχωρισμένως» προσφορά των αγίων εις ανορθούμενα έτερα θυσιαστήρια «κατά της εκκλησιαστικής πίστεως και καταστάσεως».[09]

Εφ’ όσον ο αιρετικός στερείται της χάριτος, δεν είναι δυνατόν να διατηρή την ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας. Το ανάθεμα δεν αποκόπτει αυτόν της Εκκλησίας αλλ’ εξαγγέλλει εις το πλήρωμα της Εκκλησίας την απ’ αυτού του αιρετικού πραγματοποιηθείσαν αυτο-αποκοπήν δια της εκπτώσεώς του από της ορθής πίστεως προς σωτηρίαν και αυτού και των λοιπών μελών της Εκκλησίας.

Ομοίως και ο χωρισθείς από της καθολικής Εκκλησίας σχισματικός, στερούμενος της θείας Χάριτος, κληρικός μεν ως καθαιρείται, λαϊκός δε αφορίζεται.[10] Τα εκκλησιαστικά επιτίμια και εις την περίπτωσιν του σχισματικού αναγνωρίζουν την κατάστασιν, εις ην ούτος δια του σχίσματος αυτοβούλως εισήλθεν. Ως χαρακτηριστικώς λέγει ο ε’ Αντιοχ.: «Ει τις πρεσβύτερος, ή διάκονος καταφρονήσας του ιδίου επισκόπου, αφώρισεν εαυτόν της εκκλησίας και ιδία συνήγαγε, και θυσιαστήριον έστησε, και του επισκόπου προσκαλεσαμένου απειθείη, και μη βούλοιτο αυτώ πείθεσθαι, μηδέ υπακούειν και πρώτον και δεύτερον καλούντι, τούτον καθαιρείσθαι παντελώς και μηκέτι θεραπείας τυγχάνειν, μηδέ δύνασθαι λαμβάνειν την εαυτού τιμήν. Ει δε παραμένοι θορυβών και αναστατών την εκκλησίαν δια της έξωθεν εξουσίας ως στασιώδη αυτόν επιστρέφεσθαι».

Ο Κανών ούτος υποδεικνύει την μέθοδον προς επιστροφήν των σχισματικών. Προηγείται η από του επισκόπου πρώτη και δευτέρα πρόσκλησις και κατ’ ιδίαν νουθεσία, ακολουθεί η επιβολή της καθαιρέσεως, ως αναπόφευκτος, ως και ο μετ’ αυτήν, εις περίπτωσιν συνεχίσεως του σκανδάλου, ακόμη και δια της κοσμικής εξουσίας σωφρονισμός του αμαρτάνοντος. Η επιστράτευσις της κοσμικής εξουσίας δεν σημαίνει έλλειψιν αγάπης, εφ’ όσον δι’ αυτής ο σκανδαλίζων το πλήρωμα της Εκκλησίας είναι δυνατόν να περιορισθή και αναχαιτισθή και προς ίδιον αυτού σωφρονισμόν.

Η προς τους αιρετικούς ιδία στάσις των ποιμένων της Εκκλησίας δέον να είναι τοιαύτη, ώστε να μη αμβλύνη παρά ταις συνειδήσεσι των μελών της Εκκλησίας, ή και αυτών των ιδίων των αιρετικών την έννοιαν της αιρέσεως, ως όλως ασυμβιβάστου προς την Αλήθειαν της Εκκλησίας και ως προξένου ψυχικής απωλείας. Η αίρεσις είναι όλως αντίθετος της Ορθοδοξίας. Είναι χαρακτηριστικόν ότι ο όρος «Ορθοδοξία» και «Ορθόδοξος» χρησιμοποιείται ουχί σπανίως υπό των Πατέρων (α΄ Γ΄, γ΄ Γ΄ , ζ΄ Β΄ ,7 ε΄ ΣΤ΄, β΄Θεοφ.) εν αντιδιαστολή προς την ετεροδοξίαν, κακοδοξίαν και αίρεσιν. Ουδεμία κοινωνία δύναται να υπάρξη μεταξύ Χριστού και Βελίαρ, τραπέζης Θεού και τραπέζης ειδώλων. Η αυστηρά αύτη στάσις λαμβάνεται δια λόγους εκκλησιολογικής συνέπειας (μία μόνον αλήθεια, εις Χριστός και μία Εκκλησία υπάρχει) και δια λόγους ποιμαντικούς-παιδαγωγικούς.

Εάν οι ποιμένες της Εκκλησίας υιοθετήσουν μίαν συγκρητιστικήν στάσιν έναντι της αιρέσεως, το μεν ποίμνιον θα απωλέση την ομολογιακήν του ευαισθησίαν και ευκόλως θα υποπέση εις την αίρεσιν, οι δε αιρετικοί θα σχηματίζουν την εντύπωσιν ότι δεν απέχουν της Αληθείας και συνεπώς δεν χρειάζεται να μετανοήσουν. Εντεύθεν η λίαν αυστηρά στάσις την οποίαν επιτάσσουν οι ι. Κανόνες έναντι των αιρετικών είναι εις το βάθος φιλάνθρωπος στάσις, τούτο μεν διότι προφυλάσσει το ποίμνιον από την λύμην της αιρέσεως, τούτο δε διότι δίδει νύξεις εις τας συνειδήσεις των αιρετικών προς επιστροφήν αυτών.

Την υπό την αυστηρότητα κρυπτομένην φιλανθρωπίαν των Πατέρων διαπιστούμεν και εις την διάκρισιν την οποίαν ποιούνται μεταξύ αιρέσεως, ην αποστρέφονται και αιρετικού, ον αγαπούν. Χαρακτηριστικός είναι ο λγ΄Αποστολικός, ο επιτάσσων όπως ξένοι κληρικοί χωρίς συστατικών μη γίνωνται δεκτοί εις κοινωνίαν. Όταν φέρουν συστατικά να εξετάζωνται εάν είναι «κήρυκες της ευσεβείας», ήτοι ορθόδοξοι, εάν δεν είναι να παρέχωνται αυτοίς τα προς συντήρησιν αναγκαία, αλλά να μη γίνωνται δεκτοί εις Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν. Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να θεωρήσωμεν όλα τα αυστηρά μέτρα, τα οποία επιβάλλουν οι Κανόνες δια τας σχέσεις μετά των αιρετικών. Τα μέτρα ταύτα αφορούν εις την λατρείαν και την κοινωνικήν ζωήν. Ούτως απαγορεύεται το συνεύχεσθαι αιρετικοίς ή σχισματικοίς (λγ΄Λαοδ.) ή γενικώς ακοινωνήτοις, έστω και οίκοι, επί ποινή αφορισμού (ι΄Αποστ.). Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος συνευξάμενος αιρετικοίς αφορίζεται, επιτρέψας δε εις αυτούς να ενεργήσουν τι ως κληρικοί καθαιρείται (με΄, μστ΄, ξε΄ ‘Αποστ., θ΄ Λαοδ.).[11] Απαγορεύεται ομοίως όπως οι αμετανόητοι αιρετικοί εισέρχωνται εις ορθόδοξον ναόν (στ΄Λαοδικ.) ή παρίστανται προσφερομένης της Θ.Ευχαριστίας (θ΄Τιμοθ. Αλεξ.). Οι Ορθόδοξοι δεν επιτρέπεται να εισέρχωνται εις κοιμητήρια ή μαρτύρια αιρετικών ένεκα ευχής (θ΄Λαοδ.).[12] Οι δε μεταβαίνοντες εις τάφους ψευδομαρτύρων αιρετικών αναθεματίζονται (λδ΄Λαοδ.).[13] Επίσης ορθόδοξοι λαϊκοί δεν λαμβάνουν ευλογίας αιρετικών διότι αύται είναι «αλογίαι» (λβ΄ Λαοδ.) ούτε συνεορτάζουν μεθ’ αιρετικών λαμβάνοντες και εορταστικά δώρα παρ’ αυτών (λζ΄Λαοδ.).

Οι αιρετικοί δεν θεωρούνται αξιόπιστοι υπό της Εκκλησίας διό και δεν δύνανται να εξετασθούν ως μάρτυρες κατά Επισκόπου (οε΄ Αποστ.) ούτε ως κατήγοροι κατά κληρικών (ρκθ΄Καρθαγ.)

Οι ορθόδοξοι δεν επιτρέπεται ωσαυτώς να συνάπτουν συγγενικάς σχέσεις μετά των αιρετικών. Ούτως δεν επιτρέπεται ο μεθ’ αιρετικών γάμος ως και ο μετά των αλλοθρήσκων (ιδ΄ Δ΄, οβ΄ ΣΤ΄, λα΄ Λαοδ., κα΄ Καρθαγ.).[14]

Τέλος είναι ανεπίτρεπτον όπως επίσκοποι και λοιποί κληρικοί συντάσσοντες διαθήκην καταλιμπάνουν την περιουσίαν των εις συγγενείς αιρετικούς ή δωρήσουν τι εις αυτούς εν ζωή (κβ΄Καρθαγ.). Επίσκοπος δε καταλιπών εκ της περιουσίας αυτού εις αιρετικούς ή εθνικούς συγγενείς αυτού αναθεματίζεται και μετά θάνατον (πα΄ Καρθ.).

Προς τα προληπτικά αυτά μέτρα έναντι των αιρετικών και σχισματικών η Εκκλησία δια των ποιμένων αυτής λαμβάνει και θετικά μέτρα επιστροφής των αιρετικών «τη ορθοδοξία και τη μερίδι των σωζομένων» ( 7ε΄ της ΣΤ΄). Η Εκκλησία έχει πάντοτε ανοικτήν την θύραν αυτής δια την επιστροφήν των αιρετικών υφ’ ένα όρον, την εν μετανοία αποκήρυξιν της πλάνης και ομόθυμον αποδοχήν της Αληθείας.[15] Οι αιρετικοί προσερχόμενοι τη Εκκλησία δέον να αναθεματίσουν «πάσαν αίρεσιν, μη φρονούσαν, ως φρονεί η αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία» (ζ΄ της Β΄, ζ΄Λαοδ.).[16] Η ειλικρινής των πρόθεσις να προσέλθουν εις την Εκκλησίαν πιστούται και εκ της εγγράφου ομολογίας, ην δέον να υποβάλουν ότι αποδέχονται και αποφασίζουν «ακολουθείν εν πάσι δόγμασι της Καθολικής Εκκλησίας» ( η΄της Α΄, Μ. Αθανασίου, προς Ρουφιανόν επίσκοπον, περί των αιρετικοίς κοινωνησάντων). Η δε κατήχησις των επιστρεφόντων αιρετικών δέον γίνεται «μετά πάσης επιμελείας» (η΄Λαοδ.) προ της εισόδου αυτών εις την Εκκλησίαν.

Προκειμένου μάλιστα η Εκκλησία να διευκολύνη την επιστροφήν των αιρετικών δέχεται εις ωρισμένας περιπτώσεις και υφ’ ωρισμένους όρους όπως αναγνωρίση εις τους επιστρέφοντας ποιμένας των αιρετικών το αξίωμα αυτών (Μ. Αθανασίου, επιστ. προς Ρουφινιανόν επίσκοπον, ιβ΄Θεοφ., 7θ΄Καρθαγ., ριη΄Καρθ., ριθ΄Καρθ.)

[01]. «Τας των αιρετικών ζιζανίων επισποράς εν τη του Χριστού Εκκλησία ο πάμπονηρος καταβαλών, και ταύτας ορών τη μαχαίρα του Πνεύματος τεμνομένας προρρίζους, εφ’ ετέραν ήλθε μεθοδείας οδόν, τη των σχισματικών μανία το του Χριστού σώμα μερίζειν επιχειρών…»(ιγ΄ ΑΒ΄).

[02]. Ομοίως διδάσκει και ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης ότι δια της αιρέσεως «μετάστασις γίνεται από της άνω Ιερουσαλήμ τουτέστιν από της του Θεού Εκκλησίας επί την σύγχυσιν ταύτην των δογμάτων» (κατά Ευνομίου, P.G., 45, 836 Α).

[03]. Πρβλ. και μστ΄Αποστ.

[04]. Πρβλ. τον ξη΄Αποστ.

[05]. Ως ορθώς παρατηρεί ο Ιερώνυμος Κοτσώνης εάν τα μυστήρια των ετεροδόξων εθεωρούντο ως καθ’ εαυτά έγκυρα τούτο θα εσήμαινε δύο τινά : «Πρώτον, ότι δύναται να υπάρξη ελευθέρα μετά των ετεροδόξων επικοινωνία, και δη όχι μόνον όσον αφορά εις τα Μυστήρια, αλλά και εις τον λοιπόν εκκλησιαστικόν βίον, και επομένως και εν τη διδασκαλία και τω δόγματι. Δεύτερον δε, ότι η μετάδοσις της θείας χάριτος είναι δυνατή δια Μυστηρίων τελουμένων και εκτός της Εκκλησίας, όπερ οδηγεί εις ανατροπήν βασικωτάτου δια την Εκκλησίαν δόγματος» (Προβλήματα της Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 186).

[06]. Κατά τον Ιερώνυμον Κοτσώνην: «Επειδή δε ουδεμία υπάρχει διάταξις, έστω και «κατ’ οικονομίαν» αναγνωρίζουσα το Βάπτισμα των αιρετικών καθ’ εαυτό, ως έγκυρον, έπεται ότι και «κατ’ οικονομίαν» απορρίπτεται τούτο ως άκυρον» («Αιρετικών, βάπτισμα», εν Θ.Η.Ε., τ. 1ος, π. 1092).

[07]. Κατά τον ίδιον κανόνα του Μ. Βασιλείου οι παλαιοί ωνόμασαν «αιρέσεις μεν, τους παντελώς απερηγμένους, και κατ’ αυτήν την πίστην απηλλοτριωμένους, σχίσματα δε, τους δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς, και ζητήματα ιάσιμα, προς αλλήλους διενεχθέντας· παρασυναγωγάς δε, τας συνάξεις τας παρά των ανυποτάκτων πρεσβυτέρων, ή επισκόπων, και παρά των απαιδεύτων λαών γινομένας…».

[08]. Πρβλ. και ξθ΄της Καρθγ. «περί του κηρύξαι ειρήνην και ενότητα, ης τινός χωρίς η των χριστανών σωτηρία καθίστασθαι ου δύναται». Ομόφωνος είναι εν προκειμένω η διδασκαλία των αγίων Πατέρων : Κατά τον αγ. Ειρηναίον : «Ανακρινεί δε τους τα σχίσματα εργαζομένους, κενούς όντας της του Θεού αγάπης, και το ίδιον λυσιτελές σκοπούντας αλλά μη την ένωσιν της εκκλησίας· και δια τας μικράς και τας υψούσας αιτίας το μέγα και ένδοξον σώμα του Χριστού τέμνοντας και διαιρούντας, και όσον το επ’ αυτοίς αναιρούντας» διο και υπό των σχισματικών «ουδεμία τηλικαύτη δύναται κατόρθωσις γενέσθαι, ηλίκη του σχίσματος εστιν η βλάβη» (Έλεγχος ψευδων. γνώσεως, Δ΄, 33,7. ΒΕΠΕΣ,τ. 5, 155). Κατά δε τον ι. Χρυσόστομον οι παρ’ αιρετικοίς και σχισματικοίς παρθενεύοντες ου μόνον δεν θα απολαύσωσιν αμοιβής τινός, «αλλά τη των πορνευόντων δίκη γεγόνασιν υπεύθυνοι» (προς Εφεσ. Ομιλ. ια΄ ,§ 5). Πρβλ. και εις Φιλιππ., β΄ § 3. Κατά τον αγ. Ιγνάτιον Αντιοχείας «ει τις σχίζοντι ακολουθεί, βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί» (προς Φιλαδελ., ΙΙΙ, 3, ΒΕΠΕΣ, τ.2,277) και «Τέκνα ουν φωτός αληθείας, φεύγετε τον μερισμόν και τας κακοδιδασκαλίας» (Προς Φιλαδελ. ΙΙ, 1, ενθ. ανωτ. ). Πρβλ. και Πηδαλίου, σελ.26

[09]. ι’ και ια’ Καρθγ. Κατά τον Ν. Μίλας (σελ. 698): «Το σχίσμα διαιρείται εις δύο κατηγορίας, εις σχίσμα πίστεως και εις σχίσμα Εκκλησίας. Πίστεως μεν σχίσμα είναι ο χωρισμός από της καθολικής εκκλησίας ένεκα διαφόρου εκδοχής και αντιλήψεως αντικειμένων τινών της εκκλησιαστικής διδασκαλίας ήττον σπουδαίων, ή ωρισμένων και ευκόλως εξομαλυνομένων ζητημάτων. Σχίσμα δε εκκλησίας, είναι η άρνησις της υπακοής και ευπειθείας τη νομίμω εκκλησιαστική αρχή».

[10]. Πρβλ. λα΄Αποστ., ι΄Καρθ., ιγ΄, ιδ΄ και ιε΄της ΑΒ΄. Οι στ΄της Γαγγρ. και ια΄ Καρθ. επιβάλλουν την ποινήν του αναθέματος.

[11]. Πρβλ. Και Επιστ. Νικηφόρου Κωνσταντινουπόλεως ια΄καθ’ ον κληρικοί κοινωθέντες λόγω της κοινωνίας μεθ’ αιρετικών και μετανοήσαντες, ουχ ιερουργούσιν, αλλ’ εν ελλείψει ιερέως βαπτίζουσι, μεταδίδουσι των ηγιασμένων δώρων, ευλογούσι ύδωρ θεοφανείων, δίδουσι μοναχού σχήμα.

[12]. Έξ ανάγκης μόνον επιτρέπεται να εισέρχωνται εις κοιμητήρια κατεχόμενα υπό αιρετικών δια να ασπασθούν λείψανα αγίων (Νικηφ. Ομολ., Επιστ. ε΄εν :Ρ.Π.Σ., Δ΄,431 ε΄).

[13]. Επίσης εις Εκκλησίας ενθρονισθείσας υπό αιρετικών δέον να μη εισέρχωνται «το καθόλου» οι ορθόδοξοι θεωρούντες αυτάς ως «κοινούς οίκους» (Επιστολή Νικηφ. Ομολ. γ΄ ). Εν ανάγκη μόνον δύνανται να εισέρχωνται. Επιτρέπεται δε η τέλεσις της θ. λειτουργίας μόνον εν περιπτώσει επιστροφής του Ναού εις τους Ορθοδόξους και εφ’ όσον τελεσθούν τα θυρανοίξια υπό «σεσωσμένου επισκόπου ή ιερέως …υποφαινομένης ευχής» (ενθ. ανωτ. δ΄ ).

[14]. Το συντρώγειν μεθ’ αιρετικών εκτός εάν απόσχουν της «αιρετικής κοινωνίας» απαγορεύεται ως και το συντρώγειν μετά κληρικών συμφαγόντων μεθ’ αιρετικών εκτός εάν επιστρέψουν «μετανοία αξιολόγω» (ενθ’ ανωτ., θ΄και ι΄).

[15]. Περί της συγκαταβάσεως ην επιδεικνύει η Εκκλησία έναντι των προσερχομένων αυτή πρώην αιρετικών βλ. και Ιερωνύμου Κοτσώνη, Προβλήματα της Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 180-181.

[16]. Πρβλ. Επιστ. Νικηφ. Ομολ. ζ΄και στ΄ «Ομολογούντας ημαρτηκέναι και επιτιμηθέντας χρόνω τινί, ειθ’ ούτω δεχομένους παρά σεσωσμένου πρεσβυτέρου προσδεκτέον».
 

Πηγή: («Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνας», εκδόσεις Άθως, 2003), Η άλλη όψη, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ πιὰ τὴν καταπάτηση τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων τῆς Πατρίδας. ∆ὲν ἀνησυχοῦµε πιὰ γιὰ τὴν περιφρόνησή τους, ἡ ὁποία εὔκολα µεταδίδεται σχεδὸν σὲ ὅλους. Ἀδρανοῦµε κι ὅταν διαπιστώνουµε τὰ τραγικὰ ἀποτελέσµατά της. Πολλοὶ µάλιστα θεωροῦν πρόοδο καὶ ἐκσυγχρονισµὸ τὴν ἀποµάκρυνση ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες.

Ἡ πραγµατικότητα εἶναι θλιβερὴ καὶ κανένας συνειδητὸς χριστιανὸς δὲν µπορεῖ νὰ µένει ἀπαθὴς ἢ νὰ θεωρεῖ ἐπιεικῶς τὰ ὅσα συµβαίνουν καὶ νὰ ἀφήνει ἀσχολίαστους τοὺς πρωτεργάτες, οἱ ὁποῖοι δίνουν τὸ κακὸ παράδειγµα.
Πολλοὶ χριστιανοὶ καὶ κληρικοὶ µένουν ἀδιάφοροι στὰ ὅσα συµ- βαίνουν καὶ δὲν θέλουν νὰ χάσουν τὴν ἡσυχία τους. Μπορεῖ οἱ ἴδιοι νὰ µὴ συµµετέχουν στὴν ἀθλιότητα, συµβάλλουν ὅµως µὲ τὴ σιωπή τους στὴ διατήρησή της. Ἡ µεγαλύτερη ὡστόσο εὐθύνη εἶναι στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς δὲν στέκονται στὸ ὕψος τους. Ἂν ρίξει κανεὶς µιὰ µατιὰ στὸ κοινοβούλιο, θὰ διαπιστώσει ὅτι λείπουν οἱ ἱκανοὶ πολιτικοί, ποὺ ἔχουν ἦθος, ἀρτιότητα χαρακτήρα καὶ ὁράµατα γιὰ τὴν προκοπὴ τῆς δύστυχης Πατρίδας. Εἶναι τόσο ὑποβαθµισµένοι πνευµατικά, ποὺ σὲ πιάνει ἀπελπισία. Εὐθύνη ὅµως ἔχει καὶ ὁ λαός, ποὺ δὲν ψηφίζει τοὺς ἄξιους, ἀλλὰ ἐµπιστεύεται τοὺς δηµαγωγούς, τοὺς λαϊκιστές, τοὺς γνωστοὺς ἠθοποιοὺς καὶ τοὺς δηµοφιλεῖς ἀθλητές!

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται στὰ ὑψηλὰ ἀξιώµατα πρωτοστατοῦν στὴν περιφρόνηση τῶν παραδόσεων τοῦ λαοῦ µας καὶ ἰδιαίτερα τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιο, δυστυχῶς, κάνουν καὶ µερικοὶ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τὸ δρόµο τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴ νοο- τροπία τοῦ ἁµαρτωλοῦ κόσµου! Ἐργάζονται γιὰ νὰ ἀνοίξουν νέους ὁρίζοντες, νὰ µᾶς ὁδηγήσουν στὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ στὴν ἀποµάκρυνση ἀπὸ τὸ συντηρητικὸ καὶ παραδοσιακὸ τρόπο ζωῆς, διατυπώνοντας ἀνόητες θεωρίες.

Ὁ λαὸς µας πορεύεται δίχως ἄξιους ἡγέτες, ποὺ θὰ τοῦ ἔδιναν τὰ σωτήρια µηνύµατα, γιὰ νὰ ἀνυψωθεῖ καὶ νὰ µπορέσει νὰ ξεπεράσει τὰ δυσεπίλυτα προβλήµατα, ποὺ ἀντιµετωπίζει. Ὁ λαὸς µας µοιάζει µὲ ποίµνιο, ποὺ δὲν ἔχει ποιµένα καὶ καθηµερινὰ ἀντιµετωπίζει τοὺς λύκους, ποὺ τὸ ἀπειλοῦν.

Οἱ προβολεῖς καὶ τὰ µεγάλα φῶτα ἔχουν σβήσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Ὅµως δὲν ζοῦµε στὸ ἀπόλυτο σκοτάδι. Ὑπάρχουν ἀκόµα λίγοι ἄξιοι ἄνθρωποι, δίχως κοσµικὴ δύναµη καὶ ἀξιώµατα, ποὺ διατηροῦν ἀναµµένα τὰ κεράκια τους καὶ δίνουν τὴ µαρτυρία τους µὲ τὸν ταπεινό τους λόγο καὶ τὸ ἀξιοµίµητο ἦθος τους καὶ τρέφουν τὴν ἐλπίδα ὅτι δὲν χάθηκε τὸ πᾶν. Ὑπάρχουν ἄξιοι ἱερεῖς ποὺ λειτουργοῦν καὶ εὐλογοῦν µὲ φόβο Θεοῦ, ὑπάρχουν δάσκαλοι ποὺ διδάσκουν καὶ ἐµπνέουν µὲ ὅραµα τὴν πρόοδο τῶν µαθητῶν τους καὶ τὴν καθοδήγησή τους στὸ δρόµο τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχουν δηµόσιοι ὑπάλληλοι ποὺ πρόθυµα ἐξυπηρετοῦν τοὺς πολίτες, ὑπάρχουν γιατροὶ ποὺ εἶναι ἀξιοπρεπεῖς καὶ δὲν δέχονται τὸ προσβλητικὸ καὶ ἀπαράδεκτο φακελάκι, ὑπάρχουν δικαστικοὶ ποὺ ἀποφασίζουν ὑπὲρ τῶν ἀδικηµένων καὶ ἀνυπεράσπιστων, ὑπάρχουν ἀξιωµατικοὶ ποὺ ἀγαποῦν εἰλικρινὰ τὴν Πατρίδα, ὑπάρχουν ἀστυνοµικοί, ποὺ σέβονται τοὺς πολίτες καὶ στέκονται στὸ πλευρό τους καὶ πολλὲς φορὲς γίνονται οἱ ἴδιοι θύµατα χωρὶς νὰ ἔχουν πάντα τὴ συµπαράσταση τῶν προϊσταµένων τους, ὑπάρχουν τοπικοὶ ἄρχοντες, ποὺ ἐργάζονται µὲ ζῆλο καὶ µόχθο γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν ποικίλων προβληµάτων τῆς περιοχῆς τους. Ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ ἄνθρωποι τῶν γραµµάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ποὺ µοχθοῦν, γιὰ νὰ προσφέρουν πνευµατικὴ τροφὴ στὸ λαό, κόντρα στὸ πλῆθος τῶν συναδέλφων τους, οἱ ὁποῖοι ἐξα- χρειώνουν τὸ λαὸ µὲ τὴ δραστηριότητά τους καὶ τὶς «δηµιουργίες» τους. Χρησιµοποιώντας πολλὲς φορὲς τὸ ρῆµα «ὑπάρχουν» στὴν παραπάνω παράγραφο, ἴσως κάποιοι νὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι πολλοὶ οἱ ἄξιοι ἄνθρωποι στὸν κόσµο. ∆ὲν συµβαίνει κάτι τέτοιο. Εἶναι ἐλάχιστοι στὴν κάθε κατηγορία καὶ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ αὐξηθοῦν.

Ἡ πνευµατικὴ κατάσταση τῆς Πατρίδας µας µοιάζει πολὺ µὲ ἐκείνη τῆς Σερβίας παλιότερα, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς ἔλεγε: «Ποδοπατήσαµε καθετί, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες µας, καὶ γι᾽ αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαµε ἐµεῖς οἱ ἴδιοι. Ἡ καταστροφή µας ἦταν ἀναµενόµενη, ἀφοῦ τὰ σχολεῖα µας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί µας δὲν ἦταν ἔντιµοι, ὁ στρατός µας δὲν εἶχε πατριωτισµὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες µας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος µας». Ἡ πορεία τῆς Χώρας µας εἶναι καταστροφικὴ καὶ γεµίζει µὲ ἀγωνία ἐκείνους, ποὺ ἀκόµα στέκονται ὄρθιοι.
 
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 11/9/2015), Θρησκευτικά

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν αἰσθάνεται ἀδήρητη τήν ἀνάγκη νά ἀπευθυνθεῖ σέ κάθε ὀρθόδοξο Ἕλληνα πολίτη ἀλλά καί σέ κάθε ἄλλο κατοικοῦντα ἤ παρεπιδημοῦντα ἐν Ἑλλάδι ἄνθρωπο καί νά ἐκφράσει προβληματισμούς καί προτάσεις. Ἐννοεῖται, ὅτι δέν περιφρονεῖ ὅλους ἐκείνους, πιστούς καί «ἀπίστους» πού φιλοδοξοῦν νά ἀναλάβουν τά ἡνία τῆς διακυβερνήσεως τῆς χώρας μας.

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν δέν φιλοδοξεῖ νά καταλογίσει εὐθῦνες, νά κάνει ὑποδείξεις, νά παρουσιάσει ἤ νά ζωγραφίσει κόμματα ἤ πρόσωπα γιά στήριξη, πριμοδότηση ἤ ψήφιση.

Εἶναι τόση ἡ πίκρα τοῦ ἕλληνα πολίτη ἀπό τήν πενταετῆ περιπέτεια τῆς κρίσεως, πού ὅ,τι καί νά ἀκούσει συμβουλευτικό, θά ἀντιδράσει, θά πονέσει ἔτι περισσότερο, ὅπως ἀντιδροῦν οἱ βαρύτατα πενθοῦντες ἀπό τό «χαμό» φιλτάτου οἰκείου προσώπου τους. Δέν θέλουμε νά προκαλέσουμε κανένα, οὔτε ὁμοφρονοῦντα, οὔτε ἀντιφρονοῦντα.

Ταπεινῶς φρονοῦμε, ὅτι τόν πρῶτο λόγο μέσα στό ἱστορικό γίγνεσθαι ὅλου τοῦ κόσμου μας καί ἁπάντων τῶν συμπάντων τόν ἔχει ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Μέσα στόν Παράδεισο ἔδωσε τήν εὐλογία, τήν ἐντολή καί τή δύναμη στούς πρωτοπλάστους προπάτορές μας: «αὐξάνεσθε, πληθύνεσθε, πληρώσατε, κατακυριεύσατε τῆς γῆς». Αὐτός ὁ Ἴδιος προνοεῖ, ἔστω καί ἄν παρεκκλίνουμε ἀπ' Αὐτόν ἤ ἀγνωστικιστικά τόν ἀπορρίπτουμε ἤ καί ἄν ἀπερίφραστα Τόν ἀποστρεφόμαστε.

Ἐξακολουθεῖ, ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς νά παρεμβαίνει διακριτικά ἤ θεοδυναμικά ἑκάστοτε πρός τό συμφέρον μας προσέχο ντας νά μήν καταπατήσει τό πιό σπουδαῖο δῶρο πού μᾶς προσέφερε, τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία νά Τόν θέλουμε, νά Τόν ἐπικαλούμαστε ἤ νά Τοῦ φράσσουμε ὅλες τίς διόδους κοινωνίας Του μαζί μας.

Ταπεινῶς προτείνουμε στούς ὀρθοδόξους πιστούς μας νά ἐντείνουμε κατά τό τρέχον εἰκοσαήμερο τίς προσευχές μας πρός τόν Ὕψιστο, γιά νά παραχθεῖ τό καλύτερο ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν. Ἔτσι καί ἀλλιῶς δύναται ὁ θεάνθρωπος Κύριος νά φέρει τά πάνω κάτω. Ἄς Τοῦ δώσουμε ἀρχοντικά τήν προτεραιότητα, ἀλλά καί τήν βούλησή μας νά παρέμβει θεϊκά καί νά διαλέξει, ὅσο θά Τοῦ τό ἐπιτρέψουμε, τούς ἀνθρώπους πού θά μᾶς κυβερνήσουν μέ ὅσο γίνεται πιό ἀληθινή φιλανθρωπία καί ὅση φιλοθεΐα - ὡς κόκκο σινάπεως – διαθέτουν.

Μακάρι, αὐτοί πού οὕτως θεανθρωπίνως θά ἐκλεγοῦν, νά διαθέτουν, ἤ τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος,νά διαθέσουν, ἔστω ψήγματα ἀγάπης καί ἐκτίμησης πρός τόν μέγιστο τῶν αὐτοκρατόρων Ἅγιο Κωνσταντῖνο καί τήν χριστοαεικίνητη καί δημιουργικότατη μητέρα Του, τήν Ἁγία Ἑλένη. Θεμελιωτές τοῦ δοκιμασμένου θεανθρωπίνου ἀνθεκτικότατου πολιτισμοῦ μας δύνανται ἐξ ὕψους, ἀπό τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, νά καταπέμπουν θησαυ ρούς ἀνέκλειπτους, τόσο πνευματικούς, ὅσο καί βιωτικούς πρός χρῆσιν ὅλων μας καί τῶν μεταγενεστέρων μας.

Μακάρι αὐτοί πού θά ἐκλεγοῦν μέ τήν προσεκτική ψῆφό μας νά καταλάβουν, ὅτι πρέπει νά ἐκπροσωπήσουν τό ἔθνος μας μέ δεδομένο τόν μοναδικό, πανάκριβο πολιτισμό πού διέθεσε καί διαθέτει πρός ἅπαντας. Νά διαλεχθοῦν ὡς ἱσότιμοι ἑταῖροι τῶν Εὐρω παίων καί ὄχι ὡς ὑπόδουλα μειονεκτικά ἀνθρωπάκια. Εἰ δυνατόν μέ ταπεινή, δηλαδή ἀξιοπρεπῆ διαπραγμάτευση νά βάλουν πιό γερές βάσεις συνεννοήσεων καί εἰλικρινῶν διαλόγων πρός οὐσιαστική ἐπίλυση τῶν οἰκονομικῶν ὀγκωδῶν προβλημάτων. Μέ χριστιανική διακριτικότητα, ἑλληνικό θάρρος καί μαρτυρική ὁμολογία πού διαθέτει στό DNA του κάθε Ἕλληνας, ἀπαθῶς, εὐγενῶς καί ἀξιοπρεπῶς νά ἀκουσθεῖ ἡ ἀλήθεια ὥστε νά ἐξευρεθοῦν λύσεις. Ἐπί τέλους ἄς λεχθεῖ ἀπό τούς νέους κυβερνῆτες μας ὅτι τό ὑπέρογκο χρέος μας εἶναι πλαστό καί ἐπαχθές.
Μακάρι νά ἐκλεγοῦν, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί τοῦ λαοῦ προσεκτικῶς ψηφίζοντος, κυβερνῆτες ὑγιεῖς, χωρίς τήν ἐπάρατο νόσο τῆς κομματικῆς πειθαρχίας. Γιατί οἱ ἐκπρόσωποί μας μέ κλειστά τά μάτια καί χωρίς νά ἔχουν ἀναγνώσει ἔστω μιά φορά τά μνημόνια, νά τά ὑπογράφουν μαζί μέ ὁποιαδήποτε «πολιτιστικά», «ἐκσυγχρονιστικά» ὑποπροϊόντα τῆς Νέας Ἐποχῆς;

Εἶναι προκοπή καί πολιτισμός ἡ ψήφιση νόμων ὅπως αὐτοί πού εὐνοοῦν τήν ὕβρη, τή βδελυκτή ἀλαζονεία τῶν σοδομιστῶν ὁμοφυλοφίλων;

Εἶναι προκοπή ἡ θεσμική προστασία τοῦ «τζιχαντισμοῦ» μέ προσφορά ἀπέραντου κρατικοῦ χώρου καί ἀφθόνου χρήματος γιά τήν ἀνέγερση τεμένους;

Εἶναι πρόοδος γιά τό λαό μας νά συζοῦν οἱ νέοι μας ὡς ζευγάρια παράνομα καί μέ τήν συναίνεση μάλιστα τοῦ νόμου ὁ ἕνας νά ἐγκαταλείπει στή συνέχεια ὡς τραυματία τόν ἄλλο;

Εἶναι ἐκσυγχρονιστικό τό νά καταπατᾶται θεσμικά τό μέγα μυστήριο τοῦ Γάμου, πού δι' αὐτοῦ ἐπεβίωναν γενιές καί γενιές γονέων καί παιδιῶν χωρίς τραύματα, πού δημιουργοῦν ἰσόβιες ἀναπηρίες; Ποιά λογική ἀντέχει ὅταν συνειδητοποιεῖ ὅτι πόλεις ὁλόκληρες τῆς πατρίδος μας χάνονται μέ τίς ἐκτρώσεις πολλῶν χιλιάδων ἐμβρύων μέ κρατική θεσμική μάλιστα χρηματοδότηση;

Ἀφόρητος πόνος κυριεύει κάθε ἕλληνα πολίτη ὅταν πληροφορεῖται ὅτι τά πάντα διά νόμου καταστρέφονται καί μόνο μέ τήν ἐντολή τῆς τρόϊκας ἤ τοῦ ΔΝΤ. Ὁτιδήποτε στέκεται ὄρθιο μέ τόν σκληρό ἀγώνα τῶν τιμίων ἑλληνικῶν χειρῶν θά πρέπει νά διαλυθεῖ, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βούληση τῶν δανειστῶν; Γιατί νά συμφωνοῦν οἱ δικοί μας;

Τή φεουδαρχία τῶν τραπεζῶν ποιό κόμμα μπορεῖ νά ἀντιμετωπίσει; Τά capital controls τίναξαν ὅλους τούς πολιτικούς μας στούς αἰθέρες τῆς πολιτικῆς ἀνυπαρξίας. Ὁ ταλαίπωρος, ὁ ἁπλός πολίτης ὑφίσταται τά δεινά τῆς πολιτικῆς ρεγχούσης ἀφασίας καί τῆς κυβερνητικῆς ἀδιαφορίας.

Εἶναι πράγματι «ἐξυπηρέτηση» ἡ τρομοκρατία τῶν Καρτῶν; Στήν ὕπουλη ἐπιβολή τῶν Καρτῶν κανένα κόμμα δέν ἀντιστάθηκε. Κανένας ἐκ τῶν ἐμφανιζομένων καί ὡς ἀντιμνημονιακῶν δέν κατάφερε νά ἀρθρώσει οὔτε ἕνα σχόλιο.
Ποιό κόμμα θά τολμήσει προεκλογικά καί μόνο νά ὑποσχεθεῖ ἐπιφύλαξη ἤ ἄρνηση στήν ὑφέρπουσα Κάρτα τοῦ Πολίτη; Ποιό κόμμα θά ἀρνηθεῖ νά ἁλυσσοδέσει τούς Ἕλληνες πολῖτες στά δεσμά τῆς πιό τρομακτικῆς δυναστείας, τῆς παγκόσμιας δικτατορίας πού ἐγκαινιάζεται μέ τήν παραμονεύουσα Κάρτα τοῦ Πολίτη; Ὁ ἐν Τριάδι Θεός νά βάλει τό Παντοδύναμο χέρι Του, γιά νά γλυτώσουμε τήν πνιγηρή ἀγχόνη τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, πού ἐπίμονα ἐπιμένει νά μᾶς ἐπιβάλει ἡ Νέα Ἐποχή.

Αὐτά φέρνουν μόλυνση στή διακυβέρνηση, στούς κυβερνῆτες καί στό λαό μας ἐπειδή ὄντως προκαλοῦν τό ὑγιές αἴσθημα τοῦ λαοῦ μας καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ὡς Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν θεωροῦμε ἀπαραίτητη τήν ἄνωθεν ἐξ ἁγίας Τριάδος βοήθεια καί ἐπικουρία. Χωρίς αὐτήν τό μπέρδεμα, τό χάος καί ἡ κατολίσθηση θά συνεχίζονται μέ τραγικά ἀποτελέσματα γιά ὅλους μας καί τό χειρότερο γιά τίς ἐπερχόμενες γενιές.
Ἔχουμε ἀποφασίσει καί μέ τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου προϊσταμένου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου π. Χρήστου Μαρούδα νά τελοῦμε καθημερινῶς τήν ἱερά ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου καί τῆς Θ. Λειτουργίας ὅλο τό δεκαπενθήμερο πρό τῶν ἐκλογῶν, ἀπό τίς 3 Σεπτεμβρίου ἡμέρα Πέμπτη ἕως καί τῆς 19ης τοῦ αὐτοῦ μηνός, ἡμέρα Σάββατο τοῦ 2015.

Αὐτή θά εἶναι ἡ εἰρηνική ἐν Χριστῷ προεκλογική ἐκστρατεία μας. Ὑποψήφιοι ἀπό ὁποιονδήποτε χῶρο καί ψηφοφόροι ἄς συναντιώμαστε μέσα στόν πιό ἱερό, θεῖο καί ἀνθρώπινο χῶρο γιά νά πάρουμε τίς σωστότερες ἀποφάσεις μας καί μέ ἄκρα ταπείνωση καί ζέση ἐν Χριστῷ πνευματική νά Τοῦ δηλώσουμε τήν ἀδυναμία μας νά ἐκλέξουμε τούς ἐνδεδειγμένους. Αὐτός, Ὁ τά σύμπαντα Κυβερνῶν καί κατά τό συμφέρον Οἰκονομῶν, ἄς βάλει τό χέρι Του τό θαυματουργό γιατί ἀνθρωπίνως οἱ ἐλπίδες φαίνονται μηδενικές.

Διά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
ἐφημέριος Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Στή σημερινή περικοπή τοῦ Ευαγγελίου, λέμε ὅτι ο Θεός δὲν ἔστειλε τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ στὸν κόσμο γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, ἀλλά γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ὁ Ζωντανὸς Θεός γίνεται ἡ ἀλήθεια τοῦ ζῶντος ἀνθρώπου, μοιράζεται μαζί του ὅλη τὴν ἀνθρώπινη μοίρα, τὴν κατάσταση τοῦ δημιουργήματος ἑνός πεπτωκότος κόσμου, ὅλα τά δεινά, περιλαμβάνοντας καὶ τὴν τραγωδία τοῦ θανάτου, πού περιέχει καὶ τὴν τραγική ἀπώλεια τῆς συναίσθησης τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Πατέρα: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μὲ ἐγκατέλειπες; Καὶ σωζόμαστε, μὲ τὴν ζωή Του, καὶ τὸν θάνατό Του, και τὰ λόγια Του: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιοῦσι» (Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τὶ κάνουν). Ἀλλά αὐτά τὰ λόγια μπορεῖ νὰ ταιριάζουν καὶ σὲ μᾶς πού ξέρουμε, θα μπορούσαμε νὰ ξέρουμε - δὲν ἔχουμε ἀκούσει τὸ Εὐαγγέλιο; Ὁπότε δὲν ἔχουμε ἀκούσει τὶ ἔπαθε ὁ Χριστός, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτωλότητάς μας; Δὲν εἴμαστε λοιπόν γνῶστες ὅτι τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ταιριάζουν σ’ ὅλους μας; - κι ὄμως ὑπάρχει μιὰ διαφορά.

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, λέει σὲ κάποιον ἀπό τοὺς ἐπισκέπτες του, ..Ναί, νὰ εἶσαι βέβαιος γιὰ τὴν συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ, νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι ὁ Θεός ἀπαντᾶ στὶς προσευχές σου, ἀλλά θυμήσου ἕνα πράγμα: τὸ τίμημα πού Ἐκεῖνος πλήρωσε γιὰ νἄχει τὴν δύναμη τῆς συγχώρησης, κι ἄς μὴν τοῦ ζητᾶμε κάτι λίγο γιὰ συγχώρηση, ἄς μὴν ἔρχομαστε ἀνάξιοι στὴν προσευχή πρὸς Ἐκεῖνον, γιατί ὁ θάνατος Του, συνηγορεῖ στὴν συγχώρησή μας. Καὶ δὲν μποροῦμε χωρίς μιὰ ἀνταπόκριση ἀπό τὸ βαθύτερο εἶναι μας στραμμένο πρὸς τὸν θεό καὶ νὰ ζητᾶμε τὴν συγχώρηση μὲ τὸ κόστος τοῦ θανάτου Του, καὶ νὰ μὴν τοῦ προσφέρουμε τίποτε, τίποτε παρά μόνον τὴν ἐπιθυμία μας νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπό τὸ φορτίο πού μᾶς συνθλίβει.

Καὶ ἄν ἀναρωτιόμαστε τὶ νὰ Τοῦ προσφέρουμε - μποροῦμε νὰ Τοῦ προσφέρουμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν εὐχαριστία μας. Μιὰ εὐχαριστία γι’ αὐτή τὴν ἀγάπη πού ἀπό μόνη της μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει, μιὰ ἀγάπη τόσο μεγάλη πού Ἐκεῖνος ἀποδέχθηκε ὄχι μόνο τὴν ἀνθρώπινη μοίρα μας, ἀλλά τὸ νὰ χάσει τὴν κοινωνία μὲ τὸν Πατέρα, μὲ σκοπό νὰ βρεῖ τὴν ταυτότητά Του μὲ μᾶς, μ’ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ νὰ ἐκτιμήσει, Αὐτός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας μείνει χωρίς Θεό, πάνω στὸν Σταυρό, καὶ νὰ ἱκετεύσει γιὰ μᾶς πού πρέπει νὰ συγχωρηθοῦμε….

Ἀλλά ἐδῶ ὑπάρχει κάτι ἀκόμα πού μποροῦμε νὰ πάρουμε ἀπ’ τὸ σημερινό δεύτερο Μάθημα: ἡ ἱστορία τῆς γυναίκας πού μοίχευσε. Αὐτή ἡ γυναίκα ἔχοντας ἁμαρτήσει, ἐλεύθερα, ἐλαφρόμυαλα, χωρίς νὰ τὸ καταλαβαίνει, ὡστόσο μία ἀπό ἐκείνους πού δεν ξέρουν τὶ κάνουν! Και ξαφνικά βρίσκεται πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸ γεγονός ὅτι ἡ ἁμαρτία «πέθανε». Θεωροῦσε δεδομένο, καὶ ἡ Παλαιά Διαθήκη διακήρυττε ὅτι τῆς πρέπει θάνατος. Κι αὐτή ἔρχεται στὸν Χριστό, μὲ τὸ πλῆθος τὸ ὁποῖο ἤθελε νὰ τῆς ἀποδοθεῖ ἡ τιμωρία μὲ τὴν σκληρότητα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, χωρίς ἔλεος. Κι ὁ Χριστός εἶδε ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμή ἐκείνη εἶχε καταλάβει τά πάντα. Ἤξερε ὅτι ἡ ἁμαρτία σημαίνει θάνατος, μιὰ ἀπόλυτη καταστροφή στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού πεθαίνουν χωρισμένοι ἀπ’ τὸν Θεό, γιατί μόνον στόν Χριστό, μποροῦμε νὰ βροῦμε τὸν δρόμο μας γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε σ’ Ἐκεῖνον. Ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ἀπό τὴν κάθοδο στὸν Ἅδη; Τὸν τόπο τῆς ἀθεράπευτης κι ἀπόλυτης ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνη ἤξερε ὅτι ὅλα τελειώνουν, ὄχι μόνο ὅσα συνέβησαν κάποτε, ἀλλά ἡ αἰωνιότητα θα γίνει σκοτάδι καὶ θάνατος: ἄν μόνο μποροῦσε να ἐπιστρέψει στὴν παροῦσα ζωή, για νὰ μετανοήσει, ἄν εἶχε χρόνο νὰ ζήσει μιὰ ζωή τέτοια πού ν’ ἀξίζει γιὰ τὸν Θεό καὶ τὸν ἑαυτό της- θα τὄκανε!

Κι αὐτό ὁ Θεός τὸ εἶδε σ’ αὐτήν, αὐτός ἦταν κι ὁ λόγος πού στράφηκε στοὺς δικαστές, τοὺς ἁμαρτωλούς ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πού ἑτοιμάζονταν νὰ σκοτώσουν τὴν γυναίκα γιὰ τὶς ἁμαρτίες της, ἐνῶ ἐκεῖνοι δὲν ἀντιλαμβάνονταν τήν δική τους ἁμαρτωλότητα κι ὅτι κουβαλοῦσαν θάνατο στοὺς ὤμους τους ἐξ αἰτίας τοῦ ἑαυτοῦ τους· «Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλλέτω» (Αὐτός πού δεν ἔχει ἁμαρτίες ἀπό σᾶς ἄς ρίξει τὶς πρῶτες πέτρες) – καὶ κανείς δὲν τόλμησε, γιατί ἐκείνη τὴν στιγμή, αὐτές οἱ λέξεις τόσο ἁπλές καὶ τόσο ἄμεσες, τοὺς ἔκαναν νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἀλήθεια, ὅτι, Ναί, - οὔτε ἕνας δὲν ἦταν χωρίς ἁμαρτία, κι ὅλοι ἐρήμην τοῦ Θεοῦ ἄφηναν τὴν ἀξιοπρέπεια, πρόδιδαν τὸ ἐπάγγελμά τους, γιατί δὲν ὑπῆρχε ἄλλη ἑτυμηγορία γιὰ αὐτούς ἀπό μιὰ ἀπόφαση θανάτου: δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ προφέρουν γιὰ τὴν γυναῖκα, γιατὶ αὐτό θα σήμαινε ὅτι θἄπρεπε νὰ τὸ ποῦν ….καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους.

Κι ὁ Χριστός πού γνώριζε τὶς καρδιές, ὅσων ὑπῆρξαν πρίν ἀπό Κεῖνον, γνώριζε ὅτι ἡ γυναῖκα εἶχε περάσει ἀπό τὶς πύλες τοῦ θανάτου, κι ἐπέστρεψε ἀπό μιὰ θεϊκή ἐνέργεια πού τὴν ἀνάστησε: ναί, πράγματι τὴν ἐπανέφερε ἀπό ἕναν ἀναμενόμενο ἀλλά βέβαιο θάνατο. Καὶ τῆς εἶπε: ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι πού σὲ καταδικάζουν; Κανείς δὲν τὸ κάνει πιά; -ὄχι-. Οὔτε ἐγώ σὲ καταδικάζω· πήγαινε ἐν εἰρήνῃ, καὶ μὴν ἁμαρτήσεις πιά! Κι αυτές οἱ λέξεις πῆγαν στὴν καρδιά της, αὐτές οἱ λέξεις πράγματι ἔγιναν ὁ νόμος τῆς ζωῆς της, ἐπειδή ἐκείνη ἤξερε στὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή της, στὴν καρδιά και τὸ μυαλό της, σ’ ὅλο της τὸ εἶναι ὅτι ἁμαρτία σημαίνει θάνατος. Καὶ δέχθηκε τὴν συγγνώμη πού σημαίνει ζωή!

Ἄς σταθοῦμε, ὁ καθένας μας, ὅταν ἐρχόμαστε γιὰ ἐξομολόγηση, ὅταν παίρνουμε τὴν συγχώρηση ἀπό τοὺς ἀλλους, ὅταν μᾶς παρακαλοῦν νὰ συγχωρήσουμε - πῶς στεκόμαστε; Ἔχουμε συναίσθηση ὅτι ὁ θάνατος ἐργάζεται μέσα μας ἐπειδή χάσαμε τὸν Θεό, τὴν ἁμαρτωλότητά μας, τὸ γεγονός ὅτι ἐπιλέξαμε; Αὐτή ἡ γυναῖκα δὲν ἤξερε τὶ εἶχε κάνει, ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε τὸ Εὐαγγέλιο πού μᾶς μιλᾶ, τὸν Χριστό πού μᾶς μιλᾶ, γνωρίζουμε τά πάντα: πῶς στεκόμαστε;

Ἄς μάθουμε ἀπό αὐτήν· ἄς μάθουμε ἐπίσης ὅτι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι πού ἦρθαν φορτωμένοι μὲ πέτρες γιὰ νὰ λιθοβολήσουν τὴν ἁμαρτωλή καὶ συνειδητοποίησαν ὅτι ἦταν μπλοκαρισμένοι στὴν ἴδια τραγωδία τῆς ἁμαρτίας, καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὴν καταδικάσουν, γιατί αὐτό θα σήμαινε ὅτι καταδικάζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὸν ἴδιο θάνατο.

Τὸ γνωρίζουμε ὅταν ἀρνούμαστε τὴν συγχώρηση; Δὲν μιλῶ γιὰ μιὰ συγχώρηση μ’ ἐλαφρότητα, πού προφέρεται ἔτσι εὔκολα- ἀλλὰ νὰ συγχωρήσουμε ἀπ’ τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας; Μποροῦμε νὰ ποῦμε στὸν Θεό: Συγχώρησέ με, ὅπως συγχωρῶ;

Ἄς σταθοῦμε σ’ αὐτή την σκέψη, ἀλλά καὶ στὴν νικηφόρα χαρά, ὅτι ὁ Θεός ἔστειλε τὸν Υἱό Του στὸν κόσμο ὄχι γιὰ νὰ τὸν κρίνει, ἀλλά γιὰ νὰ τὸν σώσει! Ἡ σωτηρία εἶναι στὰ χέρια μας! Εἶναι σὲ μᾶς νὰ τὴν πάρουμε - καὶ δίνεται δωρεάν, γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι χάρισμα κι ἐξαγορά.

Ἀμήν.

Πηγη: Με παρρησία...

Ο πειρασμός της απιστίας.

Μελετώντας την ιστορία της Εκκλησίας μένουμε κατάπληκτοι για όσα συνέβησαν μέσα στο χρόνο που πέρασε, αλλά και για τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκε το «οικοδόμημά» της. Μόνον η Χάρις του Θεού τη θεμελίωσε και την προστάτεψε, ενώ διατηρήθηκε στηριγμένη πάνω στο πιο «ετοιμόρροπο» ή αμφιλεγόμενο γεγονός της ανθρωπότητας, την πίστη.
Είναι άραγε η πίστη γεγονός αμφιλεγόμενο; Αναμφίβολα ναι!! Χωρίς να θέλουμε να σκανδαλίσουμε κανένα, οφείλουμε να πούμε πώς πέρα από τη σοβαρότητα του θέματος, τη μοναδική αξία που περιλαμβάνει, γιατί αναφέρεται στον ίδιο το Θεό και στα όσα έπραξε για τη σωτηρία των ανθρώπων εν χρόνω, όλ’ αυτά επιδέχονται την ερμηνεία του ανθρώπινου νου και την αποδοχή από μέρους του κάθε ανθρώπου. Δηλαδή στο θέμα της πίστεως εισέρχεται με σοβαρότατες παρεμβάσεις ο ανθρώπινος παράγοντας που λέγεται υποκειμενισμός. Αυτό σημαίνει ότι η πίστη είναι γεγονός ελευθερίας. Ο άνθρωπος θέλει και πιστεύει. Κανένας δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να πιστέψει. Είναι δυνατόν να βλέπει με τα ίδια του τα μάτια θαυμαστά γεγονότα κι όμως να τα αρνείται ή να τους δίνει τη δική του ερμηνεία. Τα Ευαγγελικά κείμενα είναι γεμάτα από τέτοιες περιπτώσεις. Μια απ’ αυτές αναφέρεται, τότε, που ο Ιησούς θεράπευσε έναν δαιμονισμένο, που ήταν τυφλός και κωφός. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρατηρεί: «εξίσταντο πάντες οι όχλοι και έλεγον· μήτι ούτός εστιν ο Χριστός ο υιός του Δαυΐδ»; Το θαύμα ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό. Όλος ο κόσμος που το είδε σκέφτηκε το αυτονόητο. Αυτός που το έκανε δεν μπορεί παρά να είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Χριστός. Όμως υπήρχαν και αντιρρησίες στην άποψη αυτή, που για κάποιους λόγους έδιναν τη δική τους ερμηνεία.: «Οι δε Φαρισαίοι ακούσαντες είπον· ούτος ουκ εκβάλλει τα δαιμόνια ειμή εν τω Βεελζεβούλ, άρχοντι των δαιμονίων». Να, η αυθαίρετη ερμηνεία. Ο υποκειμενισμός. Έτσι ήθελαν, έτσι ερμήνευαν το γεγονός.

Φυσικά η ερμηνεία που δίνει κάποιος σ’ ένα θαύμα ή η έκφραση της πίστεως είναι αποτέλεσμα κάποιων παραγόντων. Εδώ υπεισέρχεται το συμφέρον με την οποιαδήποτε έννοια. Η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ή αυτό μέσα στο οποίο ζει. Η μόρφωση, η ευρύτητα αντίληψης και οι εν γένει γνώσεις που κατέχει. Η ιδεολογία την οποία αποδέχεται και στην οποία είναι αφιερωμένος και τον επηρεάζει. Η προσωπική του ζωή. Η ύπαρξη παθών και αδυναμιών που δεν ανέχεται στην προσωπική ζωή τον έλεγχο από κάποιον «άλλο» παράγοντα. Και το κυριότερο, ο εγωισμός!! Ο άνθρωπος καθίσταται κριτής των πάντων. Ο αρχαίος ποιητής Μένανδρος έλεγε: «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Κριτήριο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος. Αυτή την ιδιότητα τη διεκδικεί με απόλυτο τρόπο. Παρά την ατέλεια που τον διακατέχει · παρά το περιορισμένο των γνώσεών του · παρά το γεγονός ότι είναι θνητός και ο θάνατος είναι η μοίρα του · παρά τις αδυναμίες και τα πάθη του. Έτσι ο ευρισκόμενος σε πολλούς και σοβαρούς περιορισμούς άνθρωπος κρίνει, ερμηνεύει, αποδέχεται ή και απορρίπτει ό,τι υψηλότερο, μεγαλύτερο και σοβαρότερο για την ανθρώπινη ύπαρξη αποκάλυψε ο Θεός στον κόσμο ολόκληρο. Την πίστη.
Το μεγαλείο της Πίστεως.

Η πίστη δεν είναι επίτευγμα του ανθρώπου. Ούτε οι φιλόσοφοι την ανακάλυψαν, ούτε οι ποιητές τη βρήκαν. Μπορεί κάποιοι μεγάλοι στοχαστές να «σκέφτηκαν» περί Θεού, όμως η φανέρωση του περιεχομένου της πίστεως είναι γεγονός αποκαλύψεως!! Ο ίδιος ο Θεός θέλησε και μας είπε ποιος είναι. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της φανέρωσης του Θεού στο Μωυσή, τότε που του ανέθεσε την αρχηγία των Ισραηλιτών, για να τους ελευθερώσει από τους Αιγύπτιους. Όταν ο Μωυσής συζητώντας μαζί Του στη φλεγόμενη βάτο,Τον ρώτησε: « Ποιο είναι το όνομά σου»; Εκείνος απάντησε: « Εγώ ειμί ο ών». Του είπε πως Αυτός είναι, αυτός που υπάρχει. Πως είναι η ζωή. Η πηγή της ζωής.

Εκτός όμως όλων των άλλων αποκαλύψεων, που πραγματοποίησε εν χρόνω με συμβολικούς τρόπους, με την παρουσία αγγέλων, με το λόγο και τα οράματα των προφητών, «επ’ εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ». Πρόκειται για την αποκάλυψη, που έγινε στο πρόσωπο του Θεανρώπου, του ιστορικού Ιησού και δόθηκε στους ανθρώπους δια της Παραδόσεως της Εκκλησίας και των αγίων Ευαγγελίων. Ο προβληματισμός και η ώριμη σκέψη των φιλοσόφων δεν ήταν αρκετά, για να γίνει γνωστός ο Θεός. Οι άνθρωποι δεν ανακάλυψαν το Θεό με τις πνευματικές τους δυνάμεις. Αυτός ο Θεός θέλησε και αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους και τους κάλεσε να συμμετάσχουν στη δική Του ζωή. «Δεύτε προς με πάντες». Τους προετοίμασε να γίνουν παιδιά Του. «Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν τον υιόν αυτού…ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν…» Η πίστη είναι τελικά γεγονός ζωής. Δεν είναι ιδεολογία και κενός λόγος. Γι’ αυτό, όπου προβάλλεται χωρίς το ανάλογο ήθος, την οδύνη, το ταπεινό φρόνημα, το πνεύμα της θυσίας και του μαρτυρίου, δεν είναι πειστική. Η πίστη θέλει να συνοδεύεται από έργα ανάλογα. Ό,τι πιστεύουμε, αυτό πρέπει και να εκφράζουμε: «Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα». Γι’ αυτό, μόνον οι άγιοι αλλάζουν τον κόσμο. Γι’ αυτό, μόνον οι άγιοι γίνονται αποδεκτοί από το σύγχρονο κόσμο και τους ανθρώπους της κάθε εποχής. Κι αυτό χωρίς επιχειρήματα, χωρίς μεγαλοστομίες και ρητορισμούς, αλλά μόνο με το ήθος του ταπεινού, που αγαπά αδιάκριτα και ανεπιτήδευτα τον κάθε άνθρωπο. Η πίστη είναι τελικά δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Τρόπος επικοινωνίας μαζί Του. Πηγή γνώσεως, Θεογνωσίας, αλλά και ανθρωπογνωσίας. Πραγματικά η σκέψη του Θεού είναι ανεξιχνίαστη και η αγάπη του αμέτρητη, γιατί Αυτός αποφασίζει και χαρίζει και πραγματοποιεί τόσα μοναδικά και ασύλληπτα για τον άνθρωπο!!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ξεκινάει ἀπό σήμερα, μέ τόν Ἁγιασμό πού ἔγινε, ἡ νέα Σας σχολική χρονιά. Νά τό ἔχετε χαρά καί τιμή, ὦ παιδιά, γιατί εἶστε μαθητές καί μαθήτριες καί ἀπολαμβάνετε μέ τά μαθήματά σας τούς γλυκεῖς καρπούς τῆς παιδείας. Ἀπό ὅλα τά δῶρα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο ἡ παιδεία εἶναι τό πρῶτον. «Παίδευσις παρ᾽ ἡμῖν εἶναι πρῶτον», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος. Ἐμεῖς δέ, πού κατοικοῦμε τήν ἔνδοξη αὐτή χώρα, πού λέγεται Ἑλλάδα, καλλιεργήσαμε ἰδιαίτερα τήν παιδεία, γιατί ἐμεῖς γεννήσαμε Σωκράτη καί Πλάτωνα, Εὐκλείδη, Πυθαγόρα καί Διόφαντο καί ἄλλους λαμπρούς ἐπιστήμονες καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δώσαμε τά φῶτα σ᾽ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.

τιμωρήθηκε, ἐπαναλήφθηκε τὸ 1955 καὶ τὸ 1964 στὴν Κωνσταντινούπολη, Ἴμβρο καὶ Τένεδο, τὸ 1974 στὴν Κύπρο καὶ δυστυχῶς καὶ στὶς μέρες μας, μὲ τὴ βάρβαρη καταστροφὴ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὴ Χειμάρρα.

Μετά την ήττα που υπέστη ο Erdoğan και το κόμμα ΑΚΡ στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, οι Τούρκοι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν εκ νέου σε κάλπες την 1η Νοεμβρίου, λόγω της διχογνωμίας των κομμάτων να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Φυσικά αυτό ήταν αναμενόμενο διότι το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας θα αποστερούσε από τον Erdoğan σημαντικό μέρος της ισχύος του στο τουρκικό πολιτικό σύστημα και θα ανέτρεπε την επιδίωξη του να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη.

Όπως είχαμε αναφέρει στο άρθρο μας με τίτλο «Ο ερντογανισμός σε ανάδρομη πορεία» (www.geostrategy.gr), η διεξαγωγή επαναληπτικών εκλογών το Νοέμβριο θα προσδώσει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον Erdoğan για να αναδιατάξει τη στρατηγική του, η οποία θα στηρίζεται σε τρεις άξονες.
Πρώτον, θα επιδιωχθεί, μέσω χρηματισμού, εκβιασμών ή άλλων ανταλλαγμάτων, η αποστασία βουλευτών από άλλα κόμματα (κυρίως εθνικιστές). Ήδη αυτό άρχισε να υλοποιείται, αφού το δίδυμο Erdoğan-Davutoğlu προέβη στον πρώτο εμβολισμό του εθνικιστικού κόμματος ΜΗΡ, τοποθετώντας τον εθνικιστή Yıldırım Tuğrul Türkeş στη θέση του αντιπροέδρου της υπηρεσιακής κυβέρνησης που συγκροτήθηκε στις 28 Αυγούστου. Υπόψη ότι, τόσο το ΜΗΡ όσο και το ρεπουμπλικανικό κόμμα CHP της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εν λόγω κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές, σε αντίθεση με το κουρδικό κόμμα HDP που συμμετέχει με δύο βουλευτές.
Δεύτερον, θα προβληθούν ιδιαίτερα οι συνέπειες των πολυκομματικών κυβερνήσεων που προηγήθηκαν και οι οποίες είναι ακόμη νωπές στη μνήμη της τουρκικής κοινωνίας.
Και τρίτον, θα οξυνθεί η αντιπαλότητα με τα άλλα κόμματα κυρίως με το κουρδικό HDP, εστιάζοντας την κοινή γνώμη στο ερώτημα εάν ο εθνικός εθνικισμός είναι πιο σημαντικός από τον πολιτικό εθνικισμό, δηλαδή: «εθνική ταυτότητα ή έθνος-κράτος;». Το ερώτημα αυτό κατά την άποψη μας έχει δύο προσεγγίσεις: πρώτον, η έννοια της εθνικής ταυτότητας είναι ανεπαρκής σε σύγκριση με τη δομή του έθνους-κράτους. Η δεύτερη προσέγγιση έχει να κάνει με το γεγονός ότι, όταν απειλείται το έθνος-κράτος ενδυναμώνεται ο εθνικισμός των Τούρκων, γι’ αυτό και όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις προβάλουν συνεχώς τη θεωρία ότι όλοι επιθυμούν την αποσταθεροποίηση και τη διάλυση της χώρας. Παράλληλα, η τουρκική κυβέρνηση, είτε με προβοκάτσιες, είτε με την εκμετάλλευση κάποιου τυχαίου γεγονότος δίδει στον εαυτό της το «άλλοθι» να διεξάγει ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις τόσο εντός του τουρκικού εδάφους όσο και στις βάσεις του ΡΚΚ στο βόρειο Ιράκ.

Επιπρόσθετα, η αντιπαλότητα του Erdoğan-Davutoğlu με τους Κούρδους έχει πολωτικά χαρακτηριστικά και έχει οδηγήσει τη χώρα σε ένα περιβάλλον ολοκληρωτικού πολέμου, αφού οι αεροπορικές επιθέσεις της 24 Ιουλίου 2015 σε κουρδικούς στόχους στο όρος Kandil ενεργοποίησαν τα αντανακλαστικά αυτοάμυνας των ανταρτών του ΡΚΚ. Επίσης, κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί ότι, στα 13 χρόνια που το ΑΚΡ, αδιαλείπτως, παραμένει στην εξουσία, θα είναι η πρώτη φορά που μια εκλογική διαδικασία (1η Νοεμβρίου) θα διεξαχθεί σε περιβάλλον συγκρουσιακής κατάστασης με πολυάριθμους νεκρούς και τραυματίες σε καθημερινή βάση. Σημειωτέον ότι, από τις 02-11-2002 (πρώτη εκλογική νίκη του Erdoğan) πραγματοποιήθηκαν τρεις φορές βουλευτικές εκλογές, τρεις φορές δημοτικές εκλογές, δύο δημοψηφίσματα και μια εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως είχε εξασφαλισθεί μεταξύ της κυβέρνησης και του ΡΚΚ η κατάπαυση των εχθροπραξιών και εκεχειρία. Ας σημειωθεί ακόμη ότι, αυτό εξυπηρετούσε τόσο την κυβέρνηση όσο και το κουρδικό κίνημα. Την τουρκική κυβέρνηση, διότι προεκλογικά η κοινωνία δεν θα βίωνε θερμές συγκρουσιακές καταστάσεις που θα είχαν ως συνέπεια τις δολοφονίες στρατιωτικών, αστυνομικών και αμάχων. Και το κουρδικό κίνημα, διότι οι Κούρδοι προέβαλαν την πολιτικοποίηση του κουρδικού προβλήματος και την ελπίδα ότι αυτό θα επιλυθεί στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας.

Συγχρόνως όμως, θα ήταν λάθος να μην αναφερθούμε στη διαφορετικότητα θέσεων και απόψεων που υπάρχει εντός του κουρδικού κινήματος, στην οποία επενδύει το κατεστημένο του Erdoğan προκειμένου να μειωθεί το ποσοστό του κουρδικού κόμματος HDP. Εξάλλου, η μεγάλη εκλογική νίκη του HDP στις εκλογές της 7ης Ιουνίου δεν οφείλεται αποκλειστικά στη μεγάλη συσπείρωση των Κούρδων, αλλά στην παράλληλη μετατόπιση ψηφοφόρων τόσο από το χώρο της αριστεράς, όσο και τις υπόλοιπες μειονοτικές ομάδες της Τουρκίας. Ειδικότερα, η διαφορετικότητα αυτή κατηγοριοποιείται ως ακολούθως:

α. Υπάρχουν αυτοί που επιδιώκουν την ίδρυση ενός νέου κράτους έθνους ενώνοντας τους Κούρδους του Ιράκ, του Ιράν, της Συρίας και της Τουρκίας.
β. Υπάρχουν αυτοί που επιθυμούν είτε την ομοσπονδία, είτε την αυτονομία εντός των κρατών στα οποία κατοικούν οι Κούρδοι.
γ. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται για την εθνική-πολιτιστική ταυτότητα των Κούρδων, εντεταγμένων εντός της χώρας τους, η οποία θα διακυβερνάται με δημοκρατικά κριτήρια και αξίες.
δ. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται για την οικονομική, τεχνολογική και κοινωνική ανάπτυξη των κουρδικών περιοχών προτάσσοντας υπεράνω όλων την πολιτιστική διάσταση του προβλήματος.
ε. Το ΡΚΚ δημιουργεί την εντύπωση ότι, αφενός δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία του HDP, αφετέρου αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση διοίκησης της νοτιανατολικής Τουρκίας. Εξάλλου η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται έμμεσα από την ακόλουθη δήλωση προσωπικοτήτων που συντάσσονται με το ΡΚΚ: «Για εμάς δεν είναι σημαντικό, το κουρδικό κόμμα HDP να ξεπεράσει στις εκλογές το εκλογικό όριο του 10%, αλλά εμείς να διατηρήσουμε τον έλεγχο στις περιοχές ευθύνης μας». Πρόκειται δηλαδή για μια στρατηγική, η οποία διακρίνεται σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση, με τις επιχειρήσεις που πραγματοποίησε, το ΡΚΚ πέτυχε να επιβάλλει την παρουσία του και να δημιουργήσει μια σοβαρότατη ασύμμετρη απειλή στο εσωτερικό της Τουρκίας. Κατά τη δεύτερη φάση, που βρίσκεται σε εξέλιξη, οι Κούρδοι αντάρτες αποσκοπούν αφενός στη δυναμική ανατροπή των ισορροπιών που υπάρχουν με τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας σε συγκεκριμένες περιοχές, αφετέρου στην αύξηση της επιρροής τους στον τοπικό πληθυσμό που στην πλειοψηφία τους είναι Κούρδοι. Τέλος, κατά την τρίτη φάση, θα επιδιωχθεί ο ξεσηκωμός του κουρδικού πληθυσμού στις περιοχές που θα επιλεγούν, προκειμένου οι περιοχές αυτές να αποκτήσουν την αυτονομία τους. Μάλιστα, οι εξελίξεις στο Ιράκ, οι εξελίξεις στη Συρία και οι δρομολογούμενες περιφερειακές αλλαγές στη Μέση Ανατολή δημιούργησαν προσδοκίες στο ΡΚΚ, προκειμένου αυτό να επιτύχει τους στρατηγικούς στόχους του μέσω ένοπλου αγώνα στα αστικά κέντρα και στα βουνά ταυτόχρονα.

Ας σημειωθεί ακόμη, ότι οι τουρκικές αρχές παρουσιάζουν το ΡΚΚ ως τρομοκρατική οργάνωση και το κατηγορούν για ναρκοθετήσεις δρόμων, επιθέσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις-στρατιωτικές φάλαγγες-φράγματα-σιδηροδρομικές αμαξοστοιχίες, απαγωγές, ελέγχους οδικών αξόνων, δολοφονίες κρατικών λειτουργών, βομβιστικές ενέργειες, πυρπολήσεις κυβερνητικών κτηρίων, απειλές εκπαιδευτικών και εργαζομένων στην κατασκευή νέων φραγμάτων, πυρπολήσεις λεωφορείων που χρησιμοποιούνται από τις δυνάμεις ασφαλείας για τη μεταφορά στρατιωτικού προσωπικού, πυρπολήσεις οχημάτων και μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή φραγμάτων, καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπόριο, ζωοκλοπές, εκβιασμό Κούρδων επιχειρηματιών για απόσπαση χρηματικών ποσών κ.λπ. Εκτός τούτου, τα σαμποτάζ που πραγματοποιούν οι Κούρδοι αντάρτες αφενός έχουν προπαγανδιστικό χαρακτήρα, αφετέρου προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές σε 687 μέσα μεταφοράς και σε 106 κτηριακές εγκαταστάσεις.

Πέραν των παραπάνω, το ΡΚΚ ανακοίνωσε την αυτονομία 30 περιοχών, μη αναγνωρίζοντας την εξουσία του τουρκικού κρατικού μηχανισμού (νομάρχες-έπαρχοι-δυνάμεις ασφαλείας) επιδιώκοντας τη μεταφορά των επιχειρήσεων στα αστικά κέντρα (αντάρτικο πόλεων) σε συνδυασμό με την απομόνωση ή κατάληψη κατοικημένων περιοχών. Τούτο, πέραν της ψυχολογικής επίδρασης, έχει ως αντικειμενικό σκοπό να ωθήσει το τοπικό πληθυσμό σε πολιτική απειθαρχία, αναγκάζοντας τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας να προβούν σε βομβαρδισμούς των εν λόγω περιοχών, με συνέπεια τις απώλειες αμάχων, οι οποίες θα αποτελέσουν την αιτία, αρχικά, ενός ευρύτερου ξεσηκωμού του κουρδικού λαού εναντίον του τουρκο-ισλαμικού καθεστώτος και στη συνέχεια της δημιουργίας εξελίξεων για την αυτονομία συγκεκριμένων κουρδικών περιοχών εντός της τουρκικής επικράτειας. Ειδικότερα: α. Μεταφέρθηκαν στην Τουρκία περίπου 80.000 ατομικά όπλα, 5.000 βαρέα όπλα και 63 τόνοι εκρηκτικών. β. Δημιουργήθηκαν χώροι αποθήκευσης οπλισμού, πυρομαχικών, τροφίμων και ιατροφαρμακευτικού υλικού στα αστικά κέντρα-στόχους. γ. Στις πόλεις Diyarbakır, Batman, Kızıltepe/Mardin, Van και Cizre­/Silopi συγκροτήθηκαν ένοπλα τάγματα αποτελούμενα από γυναίκες και παιδιά. δ. Η ηγεσία του ΡΚΚ έχει real time εικόνα των περιοχών επιχειρήσεων, μέσω 20 ειδικών καμερών που τοποθετήθηκαν σε κρίσιμα σημεία των περιοχών Diyarbakır, Batman, Cizre, Silopi, Kızıltepe, Bingöl, Varto, Lice, Kulp, Siirt, Kurtalan, Mersin και Adana.

Υπό το πρίσμα των παραπάνω εξελίξεων και με δεδομένο ότι, η εν λόγω τακτική του ΡΚΚ παρεκκλίνει σημαντικά από το βασικό χαρακτηριστικό του ανταρτοπόλεμου (ήτοι κινητικότητα με γρήγορες κινήσεις και αλλαγές θέσεων για αποφυγή περικύκλωσης ή πραγματοποίηση αντικύκλωσης), η στρατηγική των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας στηρίζεται στις ακόλουθες ενέργειες που έχουν ως στόχο τη μετατροπή των πλεονεκτημάτων που διαθέτουν οι αντάρτες σε τρωτά σημεία:

Σύμφωνα με νόμο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, επικηρύχθηκαν τα ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ και προβλέπεται η καταβολή σημαντικών χρηματικών κονδυλίων σε όσους δώσουν πληροφορίες αναφορικά με τις δραστηριότητες της εν λόγω οργάνωσης. Ειδικότερα, τα χρηματικά ποσά θα κυμαίνονται από 1.500.000 έως 70.000 ευρώ.
Εκδόθηκαν ερυθρά δελτία για 52 ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι εξής: Cemil Bayık, Bese Hozat, Murat Karayılan, Duran Kalkan, Ali Haydar Kaytan, Fehman Hüseyin, Mustafa Karasu, Sabri Ok, Remzi Kartal, Nurettin Demirtaş και Bahoz Erdal.
Επιδιώκεται η αποκοπή των ηγετικών στελεχών του ΡΚΚ από τη δομή του αντάρτικου πόλεων, με ταυτόχρονες μαζικές συλλήψεις Κούρδων που κατοικούν στα αστικά κέντρα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, μετά τη σύσκεψη ασφάλειας που πραγματοποιήθηκε στις 23 Ιουλίου 2015 συνελήφθησαν 3.000 άτομα από τα οποία φυλακίσθηκαν οι 750. Επίσης, το χρονικό διάστημα 06 έως 08 Οκτωβρίου 2014 είχαν προηγηθεί συλλήψεις 8.000 ατόμων από τα οποία φυλακίσθηκαν οι 2.000. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή μαζικών κινητοποιήσεων που είχαν σχεδιασθεί.
Προσβολές με μαχητικά αεροσκάφη και πυραυλικά συστήματα Toros, Kasırga και Yıldırım των εγκαταστάσεων όπου έχουν αποθηκευθεί τα νέα οπλικά συστήματα που έχουν προωθηθεί από τη Συρία και το Ιράν, του συστήματος λογιστικής υποστήριξης, των κέντρων διοικήσεως και των ακαδημιών εκπαίδευσης της οργάνωσης.
Αποκοπή της υποστήριξης των ανταρτικών δομών στις πόλεις και τα χωριά.
Διεξαγωγή πληροφοριακών επιχειρήσεων προκειμένου να εξαλειφθούν τα ψυχολογικά πλεονεκτήματα του ΡΚΚ σε ό,τι έχει να κάνει με τη στάση του τοπικού πληθυσμού και το ενδεχόμενο πολιτικής απειθαρχίας.
Κατά τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων θα δίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα, ώστε να μην υπάρχουν απώλειες αμάχων.
Κήρυξη περιοχών σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ενώ περίπου 100 περιοχές κηρύχθηκαν ως Περιοχές Ειδικής Ασφαλείας.
Συνέχιση των έργων κατασκευής φραγμάτων στις περιοχές επιχειρήσεων, τα οποία αφενός θα καταστήσουν ανενεργό μεγάλο αριθμό κρησφύγετων, αφετέρου θα αποκόψουν τα δρομολόγια μεταφοράς ανταρτικών δυνάμεων και λογιστικής υποστήριξης από το βόρειο Ιράκ στην Τουρκία.
Ανακοίνωση πρόσληψης 1.000 πολιτοφυλάκων (σ.σ. υποβλήθηκαν 12.000 αιτήσεις) προκειμένου αυτοί να χρησιμοποιηθούν για την ασφάλεια των φραγμάτων.
Μαζική χρησιμοποίηση μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAVs) για συλλογή πληροφοριών. Υπόψη ότι, πέραν των UAVs των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και της στρατοχωροφυλακής, έχουν διατεθεί mini-UAVs στην αστυνομία (ΕGM), ενώ αποφασίσθηκε η σταδιακή διάθεση στα αεροπορικά τμήματα της EGM, από τον Ιούνιο 2015, έξη συστημάτων μη επανδρωμένων αεροσκαφών ΑΝΚΑ και έξη ΒΑΥRAKTAR.
Χρησιμοποίηση των πέντε αεροσκαφών συλλογής πληροφοριών Kingair 350 που έχουν ενοικιασθεί από το 2013. Σημειωτέον ότι, το ένα από αυτά χρησιμοποιείται από την αστυνομία, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα από τις τουρκικές χερσαίες δυνάμεις. (σ.σ. Πλήρωμα αεροσκάφους: 4 άτομα, διάρκεια πτήσης: 5 ώρες ή 3.343 χλμ. και ύψος πτήσης: 30.000 πόδια).

Ενώ λοιπόν όλα δείχνουν ότι, η Τουρκία διανύει μια περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων, με το δίδυμο Erdoğan-Davutoğlu να έχει επιλεκτική ευαισθησία απέναντι στη βία, τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία του τύπου, κρίνεται σκόπιμο να παρατεθούν τα ακόλουθα σενάρια βάσει των μέχρι τώρα δεδομένων:
Πρώτον, η προεκλογική περίοδος να «τρέξει» σε περιβάλλον ακραίας πόλωσης και συγκρούσεων μεταξύ ΡΚΚ και δυνάμεων ασφαλείας. Αυτό, σύμφωνα με Τούρκους αρθρογράφους, πιθανόν να δώσει το «άλλοθι» στον Erdoğan να αναβάλλει τις εκλογές για ένα χρόνο, εφόσον οι δημοσκοπήσεις είναι αρνητικές για το κόμμα του. Ήδη από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, το ΑΚΡ δεν σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ το κουρδικό κόμμα HDP διατηρεί τα υψηλά ποσοστά που πέτυχε στις εκλογές της 7ης Ιουνίου.

Δεύτερον, να ενεργοποιηθεί ο Öcalan προκειμένου να υπάρξει συμφωνία με το ΡΚΚ για προσωρινή κατάπαυση των συγκρούσεων και εκεχειρία.
Και τρίτον, να παραιτηθεί η Τουρκία από την επιδίωξη δημιουργίας Ασφαλούς Περιοχής εντός του συριακού εδάφους με παράλληλο τερματισμό των επιχειρήσεων του ΡΚΚ εντός του τουρκικού εδάφους. (βλ. Άρθρο του συντάκτη του παρόντος με τίτλο: Τουρκικοί σχεδιασμοί για Συρία και Ελλάδα, www.geostrategy.gr)

*www.geostrategy.gr

Πηγή: GeoStrategy

“Όταν κανείς αυλακώσει βαθειά και καλλιεργήσει με επιμέλεια το πλούσιον εις χώμα και λιπαρόν χωράφι του, θα αποκομίσει πλουσίαν εσοδίαν... Το ίδιον συμβαίνει και όταν κανείς σπείρει τον σπόρον του θείου λόγου εις ψυχάς γεμάτας από ευπείθειαν και ευλάβειαν”. Αμήν.

Πηγή: Θρησκευτικά

«Αύτη ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσθε λαοί. Ιδού γαρ του φωτός ο νυμφών και η βίβλος του λόγου της ζωής εκ γαστρός προελήλυθε».

Με τους παρά πάνω λόγους, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ιερός υμνογράφος, προτρέπει στο δοξαστικό των αίνων της εορτής σε πνευματική χαρά και αγαλλίαση και σε επάξιο πνευματικό εορτασμό του χαρμοσύνου γεγονότος της εορτής της γεννήσεως της Θεοτόκου, του ευωδεστάτου αυτού άνθους, που βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί». Το Γενέθλιο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η πρώτη, (χρονολογικά), των θεομητορικών εορτών του εκκλησιαστικού έτους. Κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον», που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου του Χριστού». Και τούτο διότι η γέννηση της Θεοτόκου έγινε το σκεύος εκείνο της εκλογής, που προόρισε ο Θεός προαιωνίως να γίνει η πρόξενος της αναγεννήσεως και αναπλάσεως των πάντων, διά της εν χρόνω γεννήσεως κατά ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, του αχρόνου και προαιωνίου Θεού Λόγου.

Ο μοναδικός και ανεπανάληπτος ρόλος τον οποίο διεδραμάτισε η Θεοτόκος στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, προαναγγέλθηκε στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης από πλήθος προφητειών και προεικονίστηκε από πλείστες όσες προεικονίσεις και προτυπώσεις. Η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωϋσή, οι θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα, η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με το πυρ εδρόσιζε τους τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Άγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου, σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων,  προεικόνιζαν την Θεοτόκο. Αλλά και σε πολλούς προφήτες, όπως στον προφήτη Ησαΐα (7,14), στον προφήτη Ζαχαρία (2,14), στον προφήτη Ιεζεκιήλ (44,1-3), στον προφήτη Δανιήλ, (2,31-35), στον προφήτη Αββακούμ (3,3), έχουμε σαφέστατες αναφορές στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για την Παλαιά Διαθήκη η Θεοτόκος αποτελούσε το κήρυγμα των προφητών και την προσδοκία των δικαίων, ενώ για την Καινή γίνεται «η τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», ο «γλυκασμός των αγγέλων και των θλιβομένων η χαρά», η δόξα των αποστόλων και το καύχημα των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων και το κεφάλαιον της σωτηρίας όλου του γένους των ανθρώπων.

Καμιά πληροφορία δεν μας δίδουν τα ευαγγελικά κείμενα γύρω από την γέννηση της Παναγίας και τους γονείς της, αλλ’ ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με το θέμα αυτό προέρχεται από την αρχαία παράδοση, που ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Σ’ ένα από τα απόκρυφα βιβλία της εποχής εκείνης, το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, διασώζονται ορισμένα γνήσια στοιχεία της αρχέγονης παράδοσης, τα οποία μας πληροφορούν για την γέννηση της Θεοτόκου και την παιδική και νεανική της ηλικία. Βέβαια αν και οι άγιοι Πατέρες γενικά απέρριψαν τα απόκρυφα ευαγγέλια και δεν τα συμπεριέλαβαν στον Κανόνα της αγίας Γραφής, διότι περιείχαν πολλές ανακρίβειες και πλάνες, ωστόσο όμως η εκκλησιαστική συνείδηση σεβάστηκε τα στοιχεία εκείνα, που αναφέρονται στην γέννηση της Θεοτόκου και τα συμπεριέλαβε στην γνήσια εκκλησιαστική μας Παράδοση, διότι τα θεώρησε κατά τον πυρήνα τους ως γνήσια. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω Παράδοση, γονείς της Θεοτόκου ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα, τους οποίους μνημονεύει η Εκκλησία μας πάντοτε στις ιερές ακολουθίες της και στην απόλυση πριν από την μνημόνευση των εκάστοτε εορταζομένων αγίων. Παρά το γεγονός δε ότι και οι δύο ήταν άμεμπτοι και δίκαιοι και κατ’ εξοχήν ενάρετοι, εν τούτοις ήταν άτεκνοι, διότι η αγία Άννα ήταν στείρα και επί πλέον είχαν φθάσει σε γεροντική ηλικία, οπότε και λόγω ηλικίας ήταν αδύνατη η τεκνογονία. Ωστόσο παρά το προχωρημένο της ηλικίας των δεν  έπαυαν να παρακαλούν τον Θεόν με θερμές προσευχές να τους δώσει ο Θεός τέκνο και να πάρει από πάνω τους το όνειδος της ατεκνίας. Υποσχέθηκαν δε ότι αν φέρουν στον κόσμο παιδί, να το προσφέρουν ως αφιέρωμα σ’ Εκείνον. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά οι γονείς της Θεοτόκου «περίλυποι από τις προσβολές, αφού εθυμήθηκαν τον Αβραάμ και την Σάρα και όλους τους άλλους, που εδοκίμασαν την λύπη για την ατεκνία…απεφάσισαν να καταφύγουν και αυτοί στη παράκληση προς τον Θεόν. Και ο μεν σώφρων Ιωακείμ αναχωρεί προς την έρημο, κατοικεί σ’ αυτήν και τηρεί νηστεία, αναπέμποντας προς τον Θεόν προσευχή να γίνει πατέρας. Και δεν σταμάτησε την δέηση, ούτε επέστρεψε από εκεί, πριν δεχθεί την βεβαίωση περί της αποδοχής του αιτήματός του από τον Θεόν. Η δε ομόφρων με αυτόν Άννα κλείνεται σ’ ένα γειτονικό κήπο και με πονεμένη καρδιά βοά προς τον Κύριο ‘εισάκουσέ με Θεέ των πατέρων μου και ευλόγησέ με όπως ευλόγησες την μήτρα της Σάρας’». Πράγματι ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου έστειλε άγγελο, καθ’ όν χρόνον εκείνοι προσηύχοντο, για να τους αναγγέλει το χαρμόσυνο γεγονός. Και τους έδωσε κόρη «την θαυμασιωτάτην από όλες τις θαυμάσιες που φάνηκαν ανέκαθεν», κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, «το κειμήλιον της Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, την γεννήτρια του δημιουργού των όλων, την «του πεσόντος Αδάμ ανάκλησιν και των δακρύων της Εύας την λύτρωσιν», αυτήν που έκαμε τη γη ουρανό και τον Υιόν του Θεού άνθρωπον, τους δε ανθρώπους υιούς του Θεού κατά Χάριν. 

Εάν ο Υιός του Θεού υπήρξε η «προσδοκία των εθνών» και η προσδοκία πάσης της κτίσεως, τους αυτούς προσδιορισμούς μπορούμε να αποδώσουμε κατά παρόμοιο τρόπο και στην Θεοτόκο.  Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας προχωρεί ακόμη περισσότερο και θεωρεί την Παναγία, όχι απλώς την κόρη που περίμενε όλη η κτίση, αλλά τον «καρπό των κτισμάτων», δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό. Κατά τους αγίους Πατέρες, όταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα δημιουργήματά του, είπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά του τον καρπό όλης της δημιουργίας, την υπεραγία Θεοτόκο. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, το κεφάλαιο της θεολογίας των αγίων Πατέρων, πλημμυρισμένος από ανέκφραστη χαρά, σκιρτών και αγαλόμενος, «αρπάζει την κιθάρα του Πνεύματος» καθώς αναφέρει σ’ ένα λόγο του στη γέννηση της Θεοτόκου και «τραγουδάει την γέννησή της»: «Κοριτσάκι τόσο όμορφο και τόσο γλυκό. Κρίνο που ξεφύτρωσες ανάμεσα στ’ αγκάθια από την πιο ευγενική και βασιλική ρίζα του Δαυΐδ… Τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσες μέσα από τ’ αγκάθια των Ιουδαίων και πλημμύρισες με το θεϊκό σου άρωμα τα σύμπαντα. Κόρη του Αδάμ και μητέρα του Θεού. Ευλογημένη η μέση και τα σπλάγχνα, απ’ όπου ξεφύτρωσες. Ευλογημένη η αγκαλιά που σε βάσταξε και τα χείλη που απολαύσανε τα αγνά σου φιλιά, δηλαδή τα χείλη των γονιών σου μονάχα, για να μείνης πάντοτε σ’ όλα παρθένος. Σήμερα αρχίζει η σωτηρία του κόσμου. Δοξολογήστε τον Κύριο όλη η γη, τραγουδήστε και χορέψτε και παίξτε τα όργανα».

Ήταν επίμονες οι προσευχές του Ιωακείμ και της Άννης, προσευχές θερμές με πολλά δάκρυα, για να τους χαρίσει ο Θεός την πανάμωμη κόρη. Προσευχές που συνοδεύονταν με πολλή πίστη, υπομονή και καρτερία, ότι ο Θεός θα εκπληρώσει τελικά το αίτημά τους. Η παράδοση αναφέρει, ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας απέκτησε η Άννα την Θεοτόκο. Αυτή η στάση των Θεοπατόρων αποτελεί για όλους μας έξοχο παράδειγμα καρτερίας και υπομονής. Ιδιαίτερα για τα ανδρόγυνα εκείνα, που θέλουν, αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, οι οποίοι αντί να κάνουν υπομονή και θερμή προσευχή και αντί να αφήσουν το θέμα αυτό στα χέρια του Θεού, απελπίζονται, δυσφορούν και αγανακτούν. Η σφοδρή επιθυμία να αποκτήσουν παιδί τούς οδηγεί συχνά στο να καταφεύγουν στις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας και σε διάφορες τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποιήσεως. Ωστόσο ειδικοί μελετητές που ασχολήθηκαν με το θέμα, επισημαίνουν ότι τα προβλήματα που δημιουργούν οι τεχνικές αυτές, ηθικά, ιατρικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και νομικά, είναι τεράστια και συνήθως ανυπέρβλητα και σε πολλές περιπτώσεις έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές της χριστιανικής ηθικής και το θέλημα του Θεού. Όπως αναφέρουν: «Άμεση συνέπεια της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως είναι η δημιουργία ‘πλεοναζόντων εμβρύων’. Η Εκκλησία αρνείται τον όρο αυτόν, γιατί δεν μπορεί να δεχθεί, ότι υπάρχουν περισσευούμενοι άνθρωποι, την τύχη των οποίων μάλιστα καθορίζουν κάποιοι τρίτοι. Ο κάθε άνθρωπος -και συνεπώς το κάθε έμβρυο- έχει την μοναδικότητα του προσώπου, την ιερότητα της ανεπανάληπτης εικόνας του Θεού και την αναγκαιότητα της κοινωνίας των υπολοίπων μαζί του. Τα ατυχώς αποκαλούμενα ‘πλεονάζοντα έμβρυα’ διατηρούνται εν καταψύξει, είτε προς μελλοντική χρήση από τους φυσικούς γονείς, είτε προς δανεισμό σε άλλους ‘γονείς’, είτε για επιτέλεση επ’ αυτών πειραμάτων, είτε για να αποτελέσουν εργαστήρια οργανογένεσης για την κάλυψη μεταμοσχευτικών αναγκών, είτε τέλος για να καταστραφούν».

Αντί λοιπόν να καταφύγουμε σε τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποιήσεως, ας καταφύγουμε στην προσευχή, ας μάθουμε να κάνουμε υπομονή και να υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού. Μπορούμε ακόμη να καταφύγουμε σε προσκυνήματα, σε τάματα και σε θαυματουργές εικόνες, σε άγια λείψανα, όπως αυτό της αγίας Άννης, που έχει την ειδική Χάρη, να θεραπεύει περιπτώσεις στειρώσεως και να χαρίζει την ευλογία της τεκνογονίας. Ιδιαίτερη Χάρη να θεραπεύει περιπτώσεις στειρώσεως έχει επίσης η αγία Ζώνη της Θεοτόκου, η οποία φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου αγίου Όρους. Και όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση της ριζικής αλλαγής της ζωής μας και της τακτικής συμμετοχής μας στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, διότι η θαυματουργός δύναμις της Θείας Χάριτος δεν ενεργεί κατά τρόπο μαγικό χωρίς την ενεργό συμμετοχή του ανθρώπου με διαρκή μετάνοια και αγώνα πνευματικό. 

Ευχόμεθα η Κυρία μας Θεοτόκος και η Θεοπρομήτωρ Άννα, να θεραπεύσουν τις στείρες από πνευματικά έργα καρδιές μας, ώστε ο άγιος Θεός να πέμψει στις ψυχές μας την θεία Χάρη του και να μας χαρίσει των επουρανίων αγαθών. Αμήν.

Πηγή: (Εν Πειραιεί τη 7η Σεπτεμβρίου 2015, Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου