Ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από οικογένεια λευιτική. Ο ιερέας πατέρας του είχε γεννηθεί στο Γεράκι της Λακωνίας και η μητέρα του στις Γούβες Μονεμβασιάς. Το 1770, την περίοδο των Ορλοφικών, έγινε στην περιοχή επιδρομή Αλβανών που έφερε την καταστροφή.
Ρατσιστὴς ὁ ἐλεύθερος φιλόξενος χριστιανὸς Ἕλληνας; Καὶ βέβαια ἀλλοῦ το πάνε!
Σέ συνέχεια τῶν λόγων ἀνωτάτου ἀστυνομικοῦ διευθυντοῦ σέ κανάλι τῆς τηλεόρασης πρίν 2-3 χρόνια, πού χωρίς ντροπή συνέστησε στούς Ἕλληνες πολίτες τά ἀπαίσια καί πρωτάκουστα «Ὅταν ἔρχονται ἐναντίον σας ἤ στά σπίτια σας λαθρομετανάστες νά σᾶς ληστέψουν, μήν προβάλλετε καμμία ἀντίσταση, μήπως κινδυνέψει καί ἡ ζωή σας...!!!», ἔρχεται τώρα ἐπικουρικά καί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει καί τήν ἀτιμωρησία καί ἀσυδοσία αὐτῶν τῶν ὑβριστῶν, βιαστῶν καί ληστῶν τῶν Ἑλλήνων συμπατριωτῶν μας καί μάλιστα, τῶν ἀνυπεράσπιστων παίδων, παιδισκῶν, γερόντων καθώς καί τῶν Ἑλληνίδων γυναικῶν, ἀγάμων ἤ ἐγγάμων. Ὑποθάλπεται δηλ. ἡ ἀτιμωρησία ἀπό τήν παράνομη ἀνοχή τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες κατά παράβαση καθήκοντος δέν φροντίζουν γιά τήν παραδειγματική σύλληψη καί τιμωρία τῶν παρανομούντων καί ἤδη στίς πλέον κεντρικές περιοχές τοῦ κράτους, ὅπως οἱ πλατεῖες Συντάγματος καί Ὁμονοίας, ἡ περιοχή τῆς ὁδοῦ Πατησίων καί σέ ἀπόσταση 500 μέτρων ἀπό τά Δικαστήρια Πρωτοδικῶν τῆς πρωτευούσης, ἔξωθεν τοῦ Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν καί τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας. Σημειώνεται ὅτι σέ προηγμένες κοινωνίες δυτικοῦ τύπου ἡ ἀπόλυτος τήρησις καί....
ἐφαρμογή τοῦ νόμου εἰς βάρος τῶν παρανομούντων, ἀνεξαρτήτως τῆς φυλῆς στήν ὁποία ἀνήκουν, ἀποτρέπει δραστικά τήν ψυχολογική καλλιέργεια τῆς ξενοφοβίας καί κατά συνέπειαν ἀποτελεῖ βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀντιμετώπιση καί τοῦ φαινομένου τοῦ ρατσισμοῦ, ἀφοῦ ὁ ρατσισμός σέ τέτοιες εὐνομούμενες κοινωνίες παρίσταται ἐντελῶς ἀδικαιολόγητος καί κινούμενος μόνον ἐπί τῇ βάσει τοῦ φυλετικοῦ μίσους καί τῆς μισαλλοδοξίας. Ἑπομένως, ἂν ὑφίσταται σήμερα ξενοφοβία μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπισαν ἀνθρωπιστικῶς καὶ ἐμερίμνησαν ἐπιδεικνύοντες ἀπόλυτη ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς καὶ τάλαινας ἀλλοδαποὺς συνανθρώπους καὶ δὴ παραχωροῦντες τροφήν, στέγην καὶ ἐργασίαν, ὀφείλεται στὴν, κατὰ τὰ κοινῶς γνωστά, ἐκτεταμένην βαρείαν παραβατικότητα ὁρισμένων ἀλλοδαπῶν λαθρομεταναστῶν, πλεῖστοι τῶν ὁποίων ἐπιδίδονται σὲ αὐτόφωρες παράνομες πράξεις, φανερά, ὑπὸ τὰ ὄμματα πάντων, ἀλλὰ πρωτίστως ὀφείλεται στὴν κατὰ παράβασιν ὑπηρεσιακοῦ καθήκοντος παράλειψιν καὶ ἀπροσδόκητον ἀδιαφορίαν τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν ὡς πρὸς τὴν πάταξιν τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος.
Ὁ νόμος αὐτός δέν ἔχει θεσπισθεῖ γιά τήν προστασία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν - ὡς ἔχει ὑποχρέωση ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετεῖ βάσει τοῦ Συντάγματος τῆς Χώρας, - ἀπό τούς κάθε λογῆς λαθραίους ξενόφερτους ρατσιστές, ἀλλά ἀντίθετα γιά νά προσφέρει ἄσυλο καί ἀτιμωρησία σέ ὅλους αὐτούς, τούς συγκεκριμένους, ὅταν κλέπτουν, βασανίζουν, βιάζουν ἤ καί σκοτώνουν ἀνυπεράσπιστους Ἕλληνες πολίτες, ἀκόμα καί ἀστυνομικούς!!!!!!!
Σᾶς φαίνεται ἀπίστευτο; Κι’ὅμως!!! Παρακολουθῆστε τά ΜΜΕ καί μάθετε τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν ὅταν ἀναφέρονται στό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δηλαδή, ἀντί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο προσβλέποντας στήν ὑπεράσπιση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ὡς ἡ ὑποχρέωσις αὐτή ἀπορρέει ἀπό τό Σύνταγμα τῆς Χώρας, - συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον 1 παρ. 3, «Ἅπασαι αἱ ἐξουσίαι πηγάζουν ἐκ τοῦ λαοῦ καὶ ὑπάρχουν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἔθνους, ἀσκοῦνται δὲ καθ’ ὂν τρόπον ὁρίζει τὸ Σύνταγμα» - κινεῖται δυστυχῶς ἀντίθετα· δηλαδή, στήν κατεύθυνση τῆς προστασίας τῶν ξενόφερτων ρατσιστῶν ληστῶν καί ἐγκληματιῶν πού νυχθημερόν ἐπιβουλεύονται τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, τούς ὁποίους ἀποκαλοῦν ἄπιστους.
Ἐδῶ εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ ρατσισμός μέ βάση τό Διεθνές Δίκαιο, τήν Εὐρωπαϊκή Νομοθεσία καί τή Χάρτα τῶν Ἡ.Ἐ. «Ρατσισμός, λοιπόν, σημαίνει ὅταν ὁ ἕνας ἤ οἱ πολλοί ἐπιτίθενται σέ κάποιον ἤ κάποιους ἐξαιτίας τῆς διαφορᾶς στήν ἐθνότητα, τή φυλή, τή γλῶσσα καί τή θρησκεία».
Ἡ διεθνὴς Σύμβασις τῆς 7ης Μαρτίου 1966 περὶ «καταργήσεως πάσης μορφῆς φυλετικῶν διακρίσεων», ἡ ὁποία καὶ συνιστᾶ τὴν φερομένην ὡς βάσιν τοῦ προτεινομένου νόμου, βάσει τοῦ προοιμίου τῆς διαβουλεύσεως τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης, κυρωθεῖσα διὰ τοῦ Νομοθετικοῦ Διατάγματος ὑπ’ ἀριθ. 494 τῆς 3ης Ἀπριλίου 1970 (ΦΕΚ 77 Ἅ΄) ὁρίζει εἰς τάς παραγράφους 1 καὶ 2 τοῦ ἄρθρου 1 ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «1. Ἐν τῇ παρούσῃ Συμβάσει, ὁ ὅρος φυλετικὴ διάκρισις ὑπονοεῖ πᾶσαν διάκρισιν, ἐξαίρεσιν, παρεμπόδισιν ἢ προτίμησιν βασιζομένην ἐπὶ τῆς φυλῆς, τοῦ χρώματος, τῆς καταγωγῆς ἢ τῆς ἐθνικῆς ἢ ἐθνολογικῆς προελεύσεως μὲ τὸν σκοπὸν ἢ τὸ ἀποτέλεσμα ἐκμηδενίσεως ἢ διακινδυνεύσεως τῆς ἀναγνωρίσεως, ἀπολαύσεως ἢ ἀσκήσεως ὑπὸ ὅρους ἰσότητος, τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν εἰς τὸν πολιτικόν, οἰκονομικόν, κοινωνικόν, μορφωτικὸν ἢ οἱονδήποτε ἄλλον τομέα τοῦ δημοσίου βίου.
Τό ἴδιο, ἐπίσης, ἔγκλημα προσπαθοῦν νά εἰσαγάγουν στό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ὅταν μέ δόλιο τρόπο καί μεθοδευμένα προσπαθοῦν νά ἐντάξουν σ’αὐτό καί τόν ἐπάρατο κιναιδισμό. Λές καί ὁ κιναιδισμός ἔχει σχέση ἤ ἀποτελεῖ ὀντότητα πού διακρίνεται σέ ξεχωριστή φυλή, ἐθνότητα, γλῶσσα καί θρήσκευμα, ἔτσι ὅπως αὐτά ἀναφέρονται στό Διεθνές Δίκαιο.
Ὁ γενετήσιος προσανατολισμὸς ἀφορᾶ στὸ κάθε ἄτομο μεμονωμένως, ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς προσωπικῆς καὶ ἰδιωτικῆς του ζωῆς καὶ ἐπ’ οὐδενὶ δύναται νὰ προσδιορίσει τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα κάποιας ἐθνικῆς μειονότητος ἢ ἐθνοτικῆς ὁμάδος. Ἑπομένως δὲν δύναται νὰ ἀποτελέσει κριτήριο προσβολῆς κανενὸς ἀτομικοῦ δικαιώματος εἰς βάρος ἑνὸς ἀτόμου ἀνήκοντος σὲ κάποια μειονότητα ἢ ἐθνοτικὴ ὁμάδα. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι πρακτικῶς ἀδύνατον νὰ προσδιορισθῆ μία μειονότητα ἢ ἐθνοτικὴ ὁμάδα ἐπὶ τῇ βάσει ἑνὸς κριτηρίου, πουθενὰ στὰ ὡς ἄνω νομικὰ κείμενα δὲν ἀναφέρεται ὁ γενετήσιος προσανατολισμὸς ἢ οἱ ἐρωτικὲς ἰδιαιτερότητες ὡς αἰτία τῆς ρατσιστικῆς βίας ἢ τῶν φυλετικῶν διακρίσεων.
Ἀντιθέτως, ρητῶς στὴν ἀπόφαση - πλαίσιο τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἀναφέρεται πὼς κατεξοχὴν κριτήριο γιὰ τὴν ὕπαρξη φυλετικῶν διακρίσεων εἰς βάρος κάποιας ἐθνοτικῆς ὁμάδος εἶναι ἡ θρησκεία, ἡ ὁποία κατὰ τὴ σχετικὴ νομικὴ διατύπωση χρησιμοποιεῖται ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν ρατσιστικὴ ἐπίθεση εἰς βάρος τῶν μελῶν μίας μειονότητος.
Καί γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, συμφώνως τῷ ἄρθρῳ 1 τῆς κοινοτικῆς Ἀποφάσεως – Πλαισίου ὑπ’ ἀριθ. 2008/913/ΔΕΥ/ τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως τῆς 28ης-11-2008, ἥτις συνιστᾶ ἐσωτερικὸν δίκαιον, καὶ ὑπὸ τὸν ἄκρως χαρακτηριστικὸν τίτλον «ἐγκλήματα ρατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας» ὁρίζονται τὰ ἐν λόγῳ ἐγκλήματα καὶ προβλέπονται τὰ ἀκόλουθα: «Κάθε κράτος λαμβάνει τὰ ἀναγκαῖα μέτρα, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει ὅτι τιμωροῦνται οἱ ἀκόλουθες ἐκ προθέσεως τελούμενες πράξεις: α΄) ἡ δημόσια ὑποκίνηση βίας ἢ μίσους ποὺ στρέφεται κατὰ ὁμάδας προσώπων ἢ μέλους ὁμάδας, ποὺ προσδιορίζεται βάσει τῆς φυλῆς, τοῦ χρώματος, τῆς θρησκείας, τῶν γενεαλογικῶν καταβολῶν ἢ τῆς ἐθνικῆς ἢ ἐθνοτικῆς καταγωγῆς...»
Μέ βάση αὐτή τήν ἀλήθεια γεννᾶται αἴφνης τό ἐρώτημα: «Ποιός εἶναι ρατσιστής; Ὁ Ἕλληνας, πού ἀνά πᾶσαν στιγμήν ὅταν κάποιος ἀλλόθρησκος ἤ ἀλλοεθνής ἤ ἑτερόγλωσσος κινδυνεύει, ἐρχόμενος λαθραῖα στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, ἐν τούτοις αὐτή τόν προστατεύει, τόν ταΐζει, τόν φιλοξενεῖ, κινητοποιώντας ἀκόμα καί αὐτόν τόν κρατικό μηχανισμό; Ἤ ἐτοῦτος ὁ λαθραῖος, πού θεωρεῖ ἄπιστο καί ἐχθρό αὐτόν πού τόν φιλοξενεῖ, δηλαδή τόν εὐεργέτη του, ἐπειδή διαφέρει στήν ἐθνότητα, στή γλῶσσα καί στό θρήσκευμα»; Ἄς δώσουν οἱ 300 τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς τήν ἀπάντηση!!!
Σημαντικὴ ἐπίσης καὶ κραυγαλέα παράλειψη τοῦ προτεινομένου νόμου εἶναι ἡ ἀπουσία καὶ τῆς παραμικρᾶς ἀκόμη μνείας στὰ συστηματικὰ καὶ ὀργανωμένα ἐγκλήματα πολέμου, κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ γενοκτονιῶν εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου, τοῦ Πόντου, τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἰωνίας τόσο ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν σκοπίμως ὑποκινηθέντα τουρκικὸ λαό.
Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι Ἕλληνες ἐκ προοιμίου ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα μας ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ δημιουργημένοι· ἑπομένως δέν ἔχουμε τήν ἀνάγκη ἑνός ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Ἀλλοῦ σαφῶς καί τό πᾶνε.
Ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι Ἕλληνες ἐκ προοιμίου δέν φοβόμαστε τούς ξένους «ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με»(Ματθ. κε΄, 35), ἀφοῦ στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἄλλου βλέπουμε τόν Χριστό. Αὐτό πού φοβόμαστε εἶναι ὁ Θεός καί ἡ ἁμαρτία πού μᾶς κάνει ξένους πρός τόν Θεό καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας. Ἡ φιλοξενία ἐξάλλου τοῦ Ἕλληνα εἶναι χαρακτηριστική ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ἀλλά καί σήμερα ¨ἀγκαλιάζουμε¨ τούς πάντες, τούς βάζουμε στά σπίτια μας, τούς δίνουμε ἐργασία, τούς βαπτίζουμε, τούς παντρεύουμε...Κι᾿ ὅταν δέν μποροῦμε νά τούς φιλοξενήσουμε, δέν εἶναι ἐπειδή δέν θέλουμε, ἀλλά ἐπειδή ὑπάρχουν ἀντικειμενικές δυσκολίες καί συνταγματικά ὅρια, πού δέν μποροῦμε νά τά παραθεωρήσουμε.
Τό νά πολεμᾶ ὅμως κάποιος μιά κακή ξένη νοοτροπία καί γενικά τό κακό πού ἀπειλεῖ τόν ἄνθρωπο ψυχοσωματικῶς, δέν εἶναι ρατσισμός οὔτε ξενοφοβία. Δέν ταυτίζουμε τήν ἁμαρτία μέ τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο.Τό ψέμα μέ τόν ψεύτη, τήν κλοπή μέ τόν κλέφτη, τήν διαστροφή μέ τόν διεστραμμένο.
Ὁ καλός γιατρός θά πολεμήσει τήν ἀσθένεια, ὄχι τόν ἀσθενῆ.
Ὁ καλός δάσκαλος θά πολεμήσει τήν τεμπελιά, τήν ἀδιαφορία, τήν ἀδυναμία τοῦ μαθητῆ, ὄχι τό μαθητή.
Ὁ καλός δικηγόρος θά πατάξει τήν ἀδικία, ὄχι τόν ἀδικοῦντα.
Ὁ ὀρθόδοξος θά καταδικάσει τήν αἵρεση, ὄχι τόν αἱρετικό.
Μήπως ὅλοι οἱ προαναφερθέντες χαρακτηρίζονται ρατσιστές ἐπειδή καυτηριάζουν τά κακῶς κείμενα; Ὦ τοῦ παραλόγου!
Σεβασμός στόν ἄνθρωπο ναί. Ὄχι στά πάθη του.
Ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ καιροί οὐ μενετοί. «Ἤδη δὲ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται»(Ματθ.,γ΄,10). Ἄς μείνουμε, λοιπόν, ἀκέραιοι χωρίς καμμία ἔκπτωση, ἀκραιφνεῖς στίς ἑλληνικές μας ρίζες καί στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, ἔτσι ὅπως μᾶς τά παρέδωσαν οἱ ἥρωες καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἑλληνικῆς μας πατρίδος. Ἀλλοίμονον, ἄς μή καταντήσουμε ἀφελεῖς καί ἀνόητοι. Ἄς μή βάζουμε τά φίδια τά δηλητηριώδη μέσα στόν κόρφο μας, στήν καρδιά μας.
Εἶναι καί βέβαια ἀλήθεια αὐτό πού ἔντονα ἀκούγεται στίς μέρες μας ἀπό στόματα ἁγίων γερόντων, ὅτι «Αὐτός πού, σ’αὐτή τή σατανοκίνητη, ἀνήθικη καί βλάσφημη Νέα Ἐποχή, παραμένει πιστός ἄχρι θανάτου στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση καί ὁμολογήσει τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, Μόνο καί Μοναδικό Σωτῆρα καί Μεσσία , θά συγκαταριθμηθεῖ μέ τούς μεγαλύτερους Μάρτυρες ὅλων τῶν αἰώνων. Χρειάζεται διάκριση σέ ὅλα, ὥστε νά ξεχωρίζουμε τά νοήματα καί τούς λόγους ἀπό ποῦ προέρχονται· ἀπό τόν Παράκλητο ἤ ἀντίθετα, ἀπό τόν Ἑωσφόρο καί τά ὄργανά του ; Χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο παρά ποτέ ἐγρήγορση, ὑπομονή, ἄσκηση, ἁγνότητα, ὥστε νά δυνηθοῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε ἐπιτυχῶς τά ἐπερχόμενα δεινά, πεῖνα, δίψα, διωγμό, ἐξορία, φυλακή, μαρτύριο. Ὅποιος δέν ἑτοιμάζεται γι’αὐτά, ἔχει ἔλλειμα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί βιοτῆς».
Ὁ ἔχων νοῦν Χριστοῦ ψηφισάτῳ τούς λόγους τούτους. Ἀμήν.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ρατσιστὴς ὁ ἐλεύθερος φιλόξενος χριστιανὸς Ἕλληνας; Καὶ βέβαια ἀλλοῦ το πάνε!
Σέ συνέχεια τῶν λόγων ἀνωτάτου ἀστυνομικοῦ διευθυντοῦ σέ κανάλι τῆς τηλεόρασης πρίν 2-3 χρόνια, πού χωρίς ντροπή συνέστησε στούς Ἕλληνες πολίτες τά ἀπαίσια καί πρωτάκουστα «Ὅταν ἔρχονται ἐναντίον σας ἤ στά σπίτια σας λαθρομετανάστες νά σᾶς ληστέψουν, μήν προβάλλετε καμμία ἀντίσταση, μήπως κινδυνέψει καί ἡ ζωή σας...!!!», ἔρχεται τώρα ἐπικουρικά καί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει καί τήν ἀτιμωρησία καί ἀσυδοσία αὐτῶν τῶν ὑβριστῶν, βιαστῶν καί ληστῶν τῶν Ἑλλήνων συμπατριωτῶν μας καί μάλιστα, τῶν ἀνυπεράσπιστων παίδων, παιδισκῶν, γερόντων καθώς καί τῶν Ἑλληνίδων γυναικῶν, ἀγάμων ἤ ἐγγάμων. Ὑποθάλπεται δηλ. ἡ ἀτιμωρησία ἀπό τήν παράνομη ἀνοχή τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες κατά παράβαση καθήκοντος δέν φροντίζουν γιά τήν παραδειγματική σύλληψη καί τιμωρία τῶν παρανομούντων καί ἤδη στίς πλέον κεντρικές περιοχές τοῦ κράτους, ὅπως οἱ πλατεῖες Συντάγματος καί Ὁμονοίας, ἡ περιοχή τῆς ὁδοῦ Πατησίων καί σέ ἀπόσταση 500 μέτρων ἀπό τά Δικαστήρια Πρωτοδικῶν τῆς πρωτευούσης, ἔξωθεν τοῦ Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν καί τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας. Σημειώνεται ὅτι σέ προηγμένες κοινωνίες δυτικοῦ τύπου ἡ ἀπόλυτος τήρησις καί....
ἐφαρμογή τοῦ νόμου εἰς βάρος τῶν παρανομούντων, ἀνεξαρτήτως τῆς φυλῆς στήν ὁποία ἀνήκουν, ἀποτρέπει δραστικά τήν ψυχολογική καλλιέργεια τῆς ξενοφοβίας καί κατά συνέπειαν ἀποτελεῖ βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀντιμετώπιση καί τοῦ φαινομένου τοῦ ρατσισμοῦ, ἀφοῦ ὁ ρατσισμός σέ τέτοιες εὐνομούμενες κοινωνίες παρίσταται ἐντελῶς ἀδικαιολόγητος καί κινούμενος μόνον ἐπί τῇ βάσει τοῦ φυλετικοῦ μίσους καί τῆς μισαλλοδοξίας. Ἑπομένως, ἂν ὑφίσταται σήμερα ξενοφοβία μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπισαν ἀνθρωπιστικῶς καὶ ἐμερίμνησαν ἐπιδεικνύοντες ἀπόλυτη ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς καὶ τάλαινας ἀλλοδαποὺς συνανθρώπους καὶ δὴ παραχωροῦντες τροφήν, στέγην καὶ ἐργασίαν, ὀφείλεται στὴν, κατὰ τὰ κοινῶς γνωστά, ἐκτεταμένην βαρείαν παραβατικότητα ὁρισμένων ἀλλοδαπῶν λαθρομεταναστῶν, πλεῖστοι τῶν ὁποίων ἐπιδίδονται σὲ αὐτόφωρες παράνομες πράξεις, φανερά, ὑπὸ τὰ ὄμματα πάντων, ἀλλὰ πρωτίστως ὀφείλεται στὴν κατὰ παράβασιν ὑπηρεσιακοῦ καθήκοντος παράλειψιν καὶ ἀπροσδόκητον ἀδιαφορίαν τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν ὡς πρὸς τὴν πάταξιν τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος.
Ὁ νόμος αὐτός δέν ἔχει θεσπισθεῖ γιά τήν προστασία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν - ὡς ἔχει ὑποχρέωση ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετεῖ βάσει τοῦ Συντάγματος τῆς Χώρας, - ἀπό τούς κάθε λογῆς λαθραίους ξενόφερτους ρατσιστές, ἀλλά ἀντίθετα γιά νά προσφέρει ἄσυλο καί ἀτιμωρησία σέ ὅλους αὐτούς, τούς συγκεκριμένους, ὅταν κλέπτουν, βασανίζουν, βιάζουν ἤ καί σκοτώνουν ἀνυπεράσπιστους Ἕλληνες πολίτες, ἀκόμα καί ἀστυνομικούς!!!!!!!
Σᾶς φαίνεται ἀπίστευτο; Κι’ὅμως!!! Παρακολουθῆστε τά ΜΜΕ καί μάθετε τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν ὅταν ἀναφέρονται στό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δηλαδή, ἀντί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο προσβλέποντας στήν ὑπεράσπιση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ὡς ἡ ὑποχρέωσις αὐτή ἀπορρέει ἀπό τό Σύνταγμα τῆς Χώρας, - συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον 1 παρ. 3, «Ἅπασαι αἱ ἐξουσίαι πηγάζουν ἐκ τοῦ λαοῦ καὶ ὑπάρχουν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἔθνους, ἀσκοῦνται δὲ καθ’ ὂν τρόπον ὁρίζει τὸ Σύνταγμα» - κινεῖται δυστυχῶς ἀντίθετα· δηλαδή, στήν κατεύθυνση τῆς προστασίας τῶν ξενόφερτων ρατσιστῶν ληστῶν καί ἐγκληματιῶν πού νυχθημερόν ἐπιβουλεύονται τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, τούς ὁποίους ἀποκαλοῦν ἄπιστους.
Ἐδῶ εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ ρατσισμός μέ βάση τό Διεθνές Δίκαιο, τήν Εὐρωπαϊκή Νομοθεσία καί τή Χάρτα τῶν Ἡ.Ἐ. «Ρατσισμός, λοιπόν, σημαίνει ὅταν ὁ ἕνας ἤ οἱ πολλοί ἐπιτίθενται σέ κάποιον ἤ κάποιους ἐξαιτίας τῆς διαφορᾶς στήν ἐθνότητα, τή φυλή, τή γλῶσσα καί τή θρησκεία».
Ἡ διεθνὴς Σύμβασις τῆς 7ης Μαρτίου 1966 περὶ «καταργήσεως πάσης μορφῆς φυλετικῶν διακρίσεων», ἡ ὁποία καὶ συνιστᾶ τὴν φερομένην ὡς βάσιν τοῦ προτεινομένου νόμου, βάσει τοῦ προοιμίου τῆς διαβουλεύσεως τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης, κυρωθεῖσα διὰ τοῦ Νομοθετικοῦ Διατάγματος ὑπ’ ἀριθ. 494 τῆς 3ης Ἀπριλίου 1970 (ΦΕΚ 77 Ἅ΄) ὁρίζει εἰς τάς παραγράφους 1 καὶ 2 τοῦ ἄρθρου 1 ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «1. Ἐν τῇ παρούσῃ Συμβάσει, ὁ ὅρος φυλετικὴ διάκρισις ὑπονοεῖ πᾶσαν διάκρισιν, ἐξαίρεσιν, παρεμπόδισιν ἢ προτίμησιν βασιζομένην ἐπὶ τῆς φυλῆς, τοῦ χρώματος, τῆς καταγωγῆς ἢ τῆς ἐθνικῆς ἢ ἐθνολογικῆς προελεύσεως μὲ τὸν σκοπὸν ἢ τὸ ἀποτέλεσμα ἐκμηδενίσεως ἢ διακινδυνεύσεως τῆς ἀναγνωρίσεως, ἀπολαύσεως ἢ ἀσκήσεως ὑπὸ ὅρους ἰσότητος, τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν εἰς τὸν πολιτικόν, οἰκονομικόν, κοινωνικόν, μορφωτικὸν ἢ οἱονδήποτε ἄλλον τομέα τοῦ δημοσίου βίου.
Τό ἴδιο, ἐπίσης, ἔγκλημα προσπαθοῦν νά εἰσαγάγουν στό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ὅταν μέ δόλιο τρόπο καί μεθοδευμένα προσπαθοῦν νά ἐντάξουν σ’αὐτό καί τόν ἐπάρατο κιναιδισμό. Λές καί ὁ κιναιδισμός ἔχει σχέση ἤ ἀποτελεῖ ὀντότητα πού διακρίνεται σέ ξεχωριστή φυλή, ἐθνότητα, γλῶσσα καί θρήσκευμα, ἔτσι ὅπως αὐτά ἀναφέρονται στό Διεθνές Δίκαιο.
Ὁ γενετήσιος προσανατολισμὸς ἀφορᾶ στὸ κάθε ἄτομο μεμονωμένως, ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς προσωπικῆς καὶ ἰδιωτικῆς του ζωῆς καὶ ἐπ’ οὐδενὶ δύναται νὰ προσδιορίσει τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα κάποιας ἐθνικῆς μειονότητος ἢ ἐθνοτικῆς ὁμάδος. Ἑπομένως δὲν δύναται νὰ ἀποτελέσει κριτήριο προσβολῆς κανενὸς ἀτομικοῦ δικαιώματος εἰς βάρος ἑνὸς ἀτόμου ἀνήκοντος σὲ κάποια μειονότητα ἢ ἐθνοτικὴ ὁμάδα. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι πρακτικῶς ἀδύνατον νὰ προσδιορισθῆ μία μειονότητα ἢ ἐθνοτικὴ ὁμάδα ἐπὶ τῇ βάσει ἑνὸς κριτηρίου, πουθενὰ στὰ ὡς ἄνω νομικὰ κείμενα δὲν ἀναφέρεται ὁ γενετήσιος προσανατολισμὸς ἢ οἱ ἐρωτικὲς ἰδιαιτερότητες ὡς αἰτία τῆς ρατσιστικῆς βίας ἢ τῶν φυλετικῶν διακρίσεων.
Ἀντιθέτως, ρητῶς στὴν ἀπόφαση - πλαίσιο τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἀναφέρεται πὼς κατεξοχὴν κριτήριο γιὰ τὴν ὕπαρξη φυλετικῶν διακρίσεων εἰς βάρος κάποιας ἐθνοτικῆς ὁμάδος εἶναι ἡ θρησκεία, ἡ ὁποία κατὰ τὴ σχετικὴ νομικὴ διατύπωση χρησιμοποιεῖται ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν ρατσιστικὴ ἐπίθεση εἰς βάρος τῶν μελῶν μίας μειονότητος.
Καί γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, συμφώνως τῷ ἄρθρῳ 1 τῆς κοινοτικῆς Ἀποφάσεως – Πλαισίου ὑπ’ ἀριθ. 2008/913/ΔΕΥ/ τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως τῆς 28ης-11-2008, ἥτις συνιστᾶ ἐσωτερικὸν δίκαιον, καὶ ὑπὸ τὸν ἄκρως χαρακτηριστικὸν τίτλον «ἐγκλήματα ρατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας» ὁρίζονται τὰ ἐν λόγῳ ἐγκλήματα καὶ προβλέπονται τὰ ἀκόλουθα: «Κάθε κράτος λαμβάνει τὰ ἀναγκαῖα μέτρα, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει ὅτι τιμωροῦνται οἱ ἀκόλουθες ἐκ προθέσεως τελούμενες πράξεις: α΄) ἡ δημόσια ὑποκίνηση βίας ἢ μίσους ποὺ στρέφεται κατὰ ὁμάδας προσώπων ἢ μέλους ὁμάδας, ποὺ προσδιορίζεται βάσει τῆς φυλῆς, τοῦ χρώματος, τῆς θρησκείας, τῶν γενεαλογικῶν καταβολῶν ἢ τῆς ἐθνικῆς ἢ ἐθνοτικῆς καταγωγῆς...»
Μέ βάση αὐτή τήν ἀλήθεια γεννᾶται αἴφνης τό ἐρώτημα: «Ποιός εἶναι ρατσιστής; Ὁ Ἕλληνας, πού ἀνά πᾶσαν στιγμήν ὅταν κάποιος ἀλλόθρησκος ἤ ἀλλοεθνής ἤ ἑτερόγλωσσος κινδυνεύει, ἐρχόμενος λαθραῖα στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, ἐν τούτοις αὐτή τόν προστατεύει, τόν ταΐζει, τόν φιλοξενεῖ, κινητοποιώντας ἀκόμα καί αὐτόν τόν κρατικό μηχανισμό; Ἤ ἐτοῦτος ὁ λαθραῖος, πού θεωρεῖ ἄπιστο καί ἐχθρό αὐτόν πού τόν φιλοξενεῖ, δηλαδή τόν εὐεργέτη του, ἐπειδή διαφέρει στήν ἐθνότητα, στή γλῶσσα καί στό θρήσκευμα»; Ἄς δώσουν οἱ 300 τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς τήν ἀπάντηση!!!
Σημαντικὴ ἐπίσης καὶ κραυγαλέα παράλειψη τοῦ προτεινομένου νόμου εἶναι ἡ ἀπουσία καὶ τῆς παραμικρᾶς ἀκόμη μνείας στὰ συστηματικὰ καὶ ὀργανωμένα ἐγκλήματα πολέμου, κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ γενοκτονιῶν εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου, τοῦ Πόντου, τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἰωνίας τόσο ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν σκοπίμως ὑποκινηθέντα τουρκικὸ λαό.
Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι Ἕλληνες ἐκ προοιμίου ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα μας ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ δημιουργημένοι· ἑπομένως δέν ἔχουμε τήν ἀνάγκη ἑνός ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Ἀλλοῦ σαφῶς καί τό πᾶνε.
Ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι Ἕλληνες ἐκ προοιμίου δέν φοβόμαστε τούς ξένους «ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με»(Ματθ. κε΄, 35), ἀφοῦ στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἄλλου βλέπουμε τόν Χριστό. Αὐτό πού φοβόμαστε εἶναι ὁ Θεός καί ἡ ἁμαρτία πού μᾶς κάνει ξένους πρός τόν Θεό καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας. Ἡ φιλοξενία ἐξάλλου τοῦ Ἕλληνα εἶναι χαρακτηριστική ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ἀλλά καί σήμερα ¨ἀγκαλιάζουμε¨ τούς πάντες, τούς βάζουμε στά σπίτια μας, τούς δίνουμε ἐργασία, τούς βαπτίζουμε, τούς παντρεύουμε...Κι᾿ ὅταν δέν μποροῦμε νά τούς φιλοξενήσουμε, δέν εἶναι ἐπειδή δέν θέλουμε, ἀλλά ἐπειδή ὑπάρχουν ἀντικειμενικές δυσκολίες καί συνταγματικά ὅρια, πού δέν μποροῦμε νά τά παραθεωρήσουμε.
Τό νά πολεμᾶ ὅμως κάποιος μιά κακή ξένη νοοτροπία καί γενικά τό κακό πού ἀπειλεῖ τόν ἄνθρωπο ψυχοσωματικῶς, δέν εἶναι ρατσισμός οὔτε ξενοφοβία. Δέν ταυτίζουμε τήν ἁμαρτία μέ τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο.Τό ψέμα μέ τόν ψεύτη, τήν κλοπή μέ τόν κλέφτη, τήν διαστροφή μέ τόν διεστραμμένο.
Ὁ καλός γιατρός θά πολεμήσει τήν ἀσθένεια, ὄχι τόν ἀσθενῆ.
Ὁ καλός δάσκαλος θά πολεμήσει τήν τεμπελιά, τήν ἀδιαφορία, τήν ἀδυναμία τοῦ μαθητῆ, ὄχι τό μαθητή.
Ὁ καλός δικηγόρος θά πατάξει τήν ἀδικία, ὄχι τόν ἀδικοῦντα.
Ὁ ὀρθόδοξος θά καταδικάσει τήν αἵρεση, ὄχι τόν αἱρετικό.
Μήπως ὅλοι οἱ προαναφερθέντες χαρακτηρίζονται ρατσιστές ἐπειδή καυτηριάζουν τά κακῶς κείμενα; Ὦ τοῦ παραλόγου!
Σεβασμός στόν ἄνθρωπο ναί. Ὄχι στά πάθη του.
Ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ καιροί οὐ μενετοί. «Ἤδη δὲ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται»(Ματθ.,γ΄,10). Ἄς μείνουμε, λοιπόν, ἀκέραιοι χωρίς καμμία ἔκπτωση, ἀκραιφνεῖς στίς ἑλληνικές μας ρίζες καί στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, ἔτσι ὅπως μᾶς τά παρέδωσαν οἱ ἥρωες καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἑλληνικῆς μας πατρίδος. Ἀλλοίμονον, ἄς μή καταντήσουμε ἀφελεῖς καί ἀνόητοι. Ἄς μή βάζουμε τά φίδια τά δηλητηριώδη μέσα στόν κόρφο μας, στήν καρδιά μας.
Εἶναι καί βέβαια ἀλήθεια αὐτό πού ἔντονα ἀκούγεται στίς μέρες μας ἀπό στόματα ἁγίων γερόντων, ὅτι «Αὐτός πού, σ’αὐτή τή σατανοκίνητη, ἀνήθικη καί βλάσφημη Νέα Ἐποχή, παραμένει πιστός ἄχρι θανάτου στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση καί ὁμολογήσει τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, Μόνο καί Μοναδικό Σωτῆρα καί Μεσσία , θά συγκαταριθμηθεῖ μέ τούς μεγαλύτερους Μάρτυρες ὅλων τῶν αἰώνων. Χρειάζεται διάκριση σέ ὅλα, ὥστε νά ξεχωρίζουμε τά νοήματα καί τούς λόγους ἀπό ποῦ προέρχονται· ἀπό τόν Παράκλητο ἤ ἀντίθετα, ἀπό τόν Ἑωσφόρο καί τά ὄργανά του ; Χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο παρά ποτέ ἐγρήγορση, ὑπομονή, ἄσκηση, ἁγνότητα, ὥστε νά δυνηθοῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε ἐπιτυχῶς τά ἐπερχόμενα δεινά, πεῖνα, δίψα, διωγμό, ἐξορία, φυλακή, μαρτύριο. Ὅποιος δέν ἑτοιμάζεται γι’αὐτά, ἔχει ἔλλειμα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί βιοτῆς».
Ὁ ἔχων νοῦν Χριστοῦ ψηφισάτῳ τούς λόγους τούτους. Ἀμήν.
Οι αρχαιολογικοί θησαυροί στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης που έχουν αφήσει άναυδη την Διεθνή Κοινότητα για την μοναδική ομορφιά τους, δημιουργούν έναν νέο τεράστιο τουριστικό πόλο για την χώρα μας με επίκεντρο αυτή τη φορά την Αμφίπολη.
Ο ΟΣΕ σχεδιάζει παραλιακή χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής Αλεξανδρούπολης - Θεσσαλονίκης, ώστε αυτή να διέρχεται από την περιοχή της Αμφίπολης.
Η ΓΑΙΟΣΕ προχωρεί, σε συνεργασία με το Δήμο Αμφιπόλης, στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της στο λιμάνι της Αμφιπόλης, απόσταση μολις 2,5 χιλιόμετρα από τον τύμβο Καστά, που φτάνει τα 275 στρέμματα. Στο παρελθόν το λιμάνι της Αμφίπολης εξυπηρετείτο από το σιδηρόδρομο, καθώς αποτελούσε τον τερματικό σταθμό της σιδηροδρομικής γραμμής Νέα Ζίχνη – Λιμένας Αμφίπολης.
Οι εταιρείες υδροπλάνων σχεδιάζουν να ξεκινήσουν δρομολόγια, αφού εκτιμούν ότι θα υπάρξει σημαντική ζήτηση για επισκέψεις στους αρχαιολογικούς θησαυρούς που έρχονται στο φως. Ήδη κατατέθηκε αίτημα για την αδειοδότηση υδατοδρομίου.
Ο «λιμενίσκος Αμφιπόλεως», έτσι χαρακτηρίζεται από τον «Πλοηγό, Τόμο Γ’» της Υδρογραφικής Υπηρεσίας, είναι τεχνητός, βρίσκεται στον Ν. Σερρών σε απόσταση 800 μέτρων ανατολικότερα των εκβολών του ποταμού Στρυμόνα και είναι ασφαλής απ’ όλους τους καιρούς.
Εντάχτηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα ‘’Αλιεία 2000-2006’’ με τίτλο έργου ‘’Αποκατάσταση φυσικού περιβάλλοντος και εκσυγχρονισμός αλιευτικού καταφυγίου Αμφίπολης Σερρών’’ με προϋπολογισμό 800.988 ευρώ. Το έργο περιελάμβανε, τοποθέτηση πλωτών προβλητών, Η/Μ εγκαταστάσεις (ύδρευση, πυρασφάλεια, ηλεκτροφωτισμό) και παραδόθηκε το 2008.
Μήπως όμως ήλθε η ώρα να γίνει πράξη η ιδέα για την κατασκευή μαρίνας στο λιμάνι της Αμφίπολης;
Ας δούμε παρακάτω την κατάσταση στην Βόρεια Ελλάδα, η οποία μας δείχνει ότι μια τέτοια πρόταση είναι πολύ ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη.
ΟΙ ΜΑΡΙΝΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ
Η Ελλάδα, με τα 16.500 χιλιόμετρα ακτογραμμής, τα πάμπολλα πανέμορφα νησιά, το ήπιο κλίμα, τα ενδιαφέροντα εναλλασσόμενα τοπία και οικοσυστήματα και τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, με τη θάλασσα. Συνεπώς, μεταξύ άλλων, είναι και ο ιδανικός προορισμός για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων θαλάσσιου τουρισμού.
Προϋπόθεση ανάπτυξης του πολύμορφου θαλάσσιου τουρισμού, κρουαζιέρας, γιώτινγκ, θαλάσσιας περιήγησης, καταδυτικου, αλιευτικου κλπ είναι η δημιουργία κατάλληλων υποδομών όπως, λιμάνια και μαρίνες (στις οποίες θα επικεντρωθούμε).
Μέρος του κενού που υπήρχε, άρχισε να καλύπτεται μετά την ίδρυση (1950) του Ε.Ο.Τ. Από τον ίδιο, ξεκίνησε η κατασκευή(1958) και η λειτουργία (1963) της πρώτης ελληνικής μαρίνας στη Βουλιαγμένη. Ακολούθησαν, της Ζέας (1966) στον Πειραιά και της Αρετσούς στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης (1973).
Το 1981 εκπονήθηκε σχέδιο εθνικού συστήματος λιμένων αναψυχής (ΣΕΣΥΛΑ), το οποίο προέβλεπε 34 μαρίνες με σύνολο 15.000 θέσεων ελλιμενισμού, αλλά δεν υλοποιήθηκε εξαιτίας της έλλειψης κονδυλίων και κυρίως της γραφειοκρατίας.
«Μαρίνα», είναι όρος που χρησιμοποιείται διεθνώς, προερχόμενος από την ιταλική λέξη marina και σημαίνει τον «τουριστικό λιμένα σκαφών αναψυχής». Αποτελείται από χερσαίο και θαλάσσιο χώρο, προοριζόμενο, κατά κύριο λόγο, για την προσωρινή ή διαρκή, τεχνική ή ναυτιλιακή εξυπηρέτηση των σκαφών αναψυχής, και των επιβαινόντων με παροχή υπηρεσιών τουρισμού όπως, πολυτελή ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, καφέ, καζίνο, γκαλερί και καταστήματα. Χωροθετείται, συνήθως, αυτοτελώς και ανεξάρτητα από τα εμπορικά λιμάνια αλλά, υπό προϋποθέσεις χωροθετείται και μέσα σε αυτά.
Η Ελλάδα διαθέτει τις λιγότερες μαρίνες και θέσεις ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής, από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Διαθέτει 0,5 θέσεις ελλιμενισμού ανά χιλιόμετρο ακτογραμμής, ενώ στις χώρες της Μεσογείου, της Ε.Ε. και της Τουρκίας είναι 8,9. Σε πλήρη λειτουργία υπάρχουν μόνο 25 μαρίνες με περίπου 9.000 θέσεις, όταν οι ανταγωνίστριες χώρες Τουρκία και Κροατία με πολύ μικρότερη ακτογραμμή και νησιά, διαθέτουν αντίστοιχα 80 και 100. Η Γαλλία, με 6.300 χλμ. ακτογραμμής, έχει 226.000.
Οι νομοθετικές ρυθμίσεις, για την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στις μαρίνες, ανέβασε σημαντικά το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών και δημιούργησε νέες προοπτικές για την ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη αύξησης των θέσεων ελλιμενισμού, παραμένει το ζητούμενο.
Αναφέροντας νομοθετικές ρυθμίσεις, εννοούμε αυτές που έγιναν με το Κεφ. Γ, άρθρα 29-37 του Ν. 2160/1993 «Ρυθμίσεις για τον τουρισμό», τα άρθρα 10,11 και 12 του Ν.4179/2013 «Απλούστευση διαδικασιών για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στον τουρισμό» και το άρθρο 9 του Ν.4276/2014 «Απλούστευση διαδικασιών λειτουργίας τουριστικών επιχειρήσεων και τουριστικών υποδομών, ειδικές μορφές τουρισμού».
***
Στην Αττική, υπάρχουν επτά (7) μαρίνες με 3.660 θέσεις ελλιμενισμού και η πληρότητά τους αγγίζει το100%.
Τι συμβαίνει όμως στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στις Περιφέρειες της Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατ. Μακεδονίας-Θράκης;
Σε όλο το μήκος της ακτογραμμής από την εσχατιά των συνόρων, τον Έβρο, μέχρι τη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μαρίνα.
Οι δυο μαρίνες που λειτουργούν στη Χαλκιδική, η Μαρίνα Πόρτο Καράς στη Σιθωνία και η Μαρίνα Sani Resort στην Κασσάνδρα, από τις πλέον ολοκληρωμένες και πολυτελείς στη χώρα μας, είναι ιδιωτικές.
Στην Περιφέρεια Ανατ. Μακεδονίας- Θράκης γίνεται λόγος για δυο μαρίνες:
Είναι ένα έργο που σχεδιάστηκε μεν, άρχισε η κατασκευή του, αλλά δεν ολοκληρώθηκε.
Βρίσκεται 0,2 ναυτικά μίλια δυτικά του λιμένα Θάσου, με ανεξάρτητη είσοδο, με δυνατότητα ελλιμενισμού 189 σκαφών και βύθισμα 3 έως 4,5 μέτρα. Δεν λειτουργεί ως μαρίνα αλλά στην πράξη χρησιμοποιείται ως τμήμα του λιμένα Θάσου.
Στην αριθ.218/2012 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ 2322Β/13-8-2012), με την οποία δόθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το δικαίωμα για την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης, λειτουργίας, διαχείρισης και εκμετάλλευσης είκοσι τριών (23) μαρίνων, δεν περιλαμβάνεται η μαρίνα (Παναγίας) Θάσου, προφανώς εξαιτίας των οικονομικών κι άλλων διεκδικήσεων που εκκρεμούν στα δικαστήρια.
Είναι ένα έργο που σχεδιάστηκε για πρώτη φορά από τον Ε.Ο.Τ, δεν ξεκίνησε ποτέ και φυσικά δεν υλοποιήθηκε.
Στα πλαίσια εφαρμογής του Νόμου 2206/1994 «Ίδρυση, Οργάνωση, Λειτουργία και Έλεγχος των Καζίνο», εκδόθηκε η αριθ. 600/03-04-1995 Απόφαση του Υπουργού Τουρισμού (ΦΕΚ 269 Β /10-4-1995) με την οποία παραχωρήθηκε στην “ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ ΚΑΖΙΝΟ ΚΑΙ ΞΕΝΙΑ ΞΑΝΘΗΣ’’, άδεια για την ίδρυση, λειτουργία και εκμετάλλευση «Καζίνο» στην Ξάνθη.
Στην ίδια Απόφαση προβλεπόταν και η εκπλήρωση ορισμένων υποχρεώσεων εκ μέρους της Κοινοπραξίας όπως, η κατασκευή Μαρίνας στην Αλεξανδρούπολη σύμφωνα με την υπάρχουσα προμελέτη του ΕΟΤ, προϋπολογισμού 3 δις δρχ. και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Μαρίνα στην Αλεξανδρούπολη εξήγγειλε και ο Οργανισμός Λιμένος Αλεξανδρούπολης (ΟΛΑ) και μάλιστα ότι αυτή θα λειτουργήσει σε χώρο του εμπορικού λιμανιού, με δυνατότητα, σε πρώτη φάση, ελλιμενισμού 60 σκαφών. http://www.makthes.gr/news/reportage/77922/
Την κατασκευή μαρίνας συζήτησε στη συνεδρίαση του στις 17-7-2011, το Δ.Σ. του Οργανισμού και, όπως ενημέρωσε τα ΜΜΕ ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΑ Α.Ε κ. Χρήστος Σκεύας, “εάν όλα πάνε καλά, οι εργασίες υποδομής της μαρίνας θα αρχίσουν στις αρχές Σεπτεμβρίου”.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νέος διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΑ Α.Ε κ. Σταύρος Σταυράκογλου, ακριβώς μετά από δυο χρόνια (Ιούλιος 2013), σε συνέντευξή του ανέφερε…
http://www.gatzoli.gr/2013/07/blog-post_958.html#ixzz3GNmR9rmR …Επιπρόσθετα, ξεκινήσαμε τον σχεδιασμό για σύγχρονες ναυταθλητικές εγκαταστάσεις, την κατασκευή σύγχρονης μαρίνας στο πλαίσιο ενός λιμένα αναψυχής, την αναζήτηση λύσης για την οδική σύνδεση λιμένα με την Εγνατία Οδό, την κατάθεση πρότασης για τα υδατοδρόμια στο πλαίσιο του νέου νόμου εξετάζοντας τη δυνατότητα κατασκευής πλωτής εξέδρας για τον ελλιμενισμό των υδροπλάνων στην Αλεξανδρούπολη και τη Σαμοθράκη και, φυσικά, την αναβάθμιση των λιμενικών υποδομών τόσο της Σαμοθράκης όσο και της Αλεξανδρούπολης…
Κι όμως, παρά το γεγονός ότι στην ΠεριφέρειαΑνατ. Μακεδονίας - Θράκης δεν λειτουργεί καμία μαρίνα, το Υπουργείο Τουρισμού, (http://www.mintour.gov.gr/el/Investments/touristikoi_limenes/xartestourlimenon/) στην επίσημη ιστοσελίδα του, παρουσιάζει ότι υπάρχουν και λειτουργούν μαρίνες, τόσο στην Αλεξανδρούπολη όσο και τη Θάσο. Για την περίπτωση της Θάσου ίσως υπάρχει κάποια δικαιολογία καθώς λειτουργεί από το Λιμενικό Ταμείο Θάσου, με τις υπάρχουσες στοιχειώδεις υποδομές, χωρίς όμως τις πλήρεις προδιαγραφές μαρίνας. Για την περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας λειτουργούν τρεις (3) μαρίνες με σύνολο περίπου οκτακοσίων (800) θέσεων. Οι δυο είναι καθαρά ιδιωτικές και από τις πλέον ολοκληρωμένες και πολυτελείς στη χώρα μας:
- Μαρίνα Αρετσού Καλαμαριάς
Ανήκει στην «Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.» (πρώην «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.». Βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία με 242 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μέχρι 30 μέτρα. Διαθέτει ειδικό χερσαίο χώρο για παροχή υπηρεσιών μικρής κλίμακας επισκευών και συντήρησης των σκαφών.
Με την αριθ. 218/2012 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ 2322Β/13-8-2012) δόθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το δικαίωμα παραχώρησης σε τρίτους, μέσω συμβάσεων παραχώρησης, κάθε δικαιώματος χρήσης, διοίκησης, διαχείρισης και εκμετάλλευσης των κινητών και περιουσιακών στοιχείων της.
Είναι η μεγαλύτερη ιδιωτική μαρίνα της Βορείου Ελλάδος και βρίσκεται στη Σιθωνία Χαλκιδικής. Διαθέτει 315 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μήκους μέχρι 55 μέτρα και βύθισμα 5,5 μέτρων.
Είναι ιδιωτική και βρίσκεται στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Διαθέτει 215 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μήκους μέχρι 24 μέτρα και βύθισμα 3 μέτρων.
***
Η αναφορά στις μαρίνες της Βορείου Ελλάδος δεν είναι τυχαία. Η ανάγκη για μαρίνες στη Θράκη και τη Μακεδονία είναι από χρόνια εμφανής. Τα δρώμενα στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης την κάνουν επιτακτική. Το Κράτος έχει ανάγκη από έσοδα και οι επισκέπτες από μια άνετη και ασφαλή παραμονή.
Γιατί λοιπόν να μην εξελιχθεί και ο σημερινός «λιμενίσκος Αμφιπόλεως» σε «τουριστικό λιμένα σκαφών αναψυχής»;
Αλεξανδρούπολη Οκτώβριος 2014
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Οι αρχαιολογικοί θησαυροί στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης που έχουν αφήσει άναυδη την Διεθνή Κοινότητα για την μοναδική ομορφιά τους, δημιουργούν έναν νέο τεράστιο τουριστικό πόλο για την χώρα μας με επίκεντρο αυτή τη φορά την Αμφίπολη.
Ο ΟΣΕ σχεδιάζει παραλιακή χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής Αλεξανδρούπολης - Θεσσαλονίκης, ώστε αυτή να διέρχεται από την περιοχή της Αμφίπολης.
Η ΓΑΙΟΣΕ προχωρεί, σε συνεργασία με το Δήμο Αμφιπόλης, στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της στο λιμάνι της Αμφιπόλης, απόσταση μολις 2,5 χιλιόμετρα από τον τύμβο Καστά, που φτάνει τα 275 στρέμματα. Στο παρελθόν το λιμάνι της Αμφίπολης εξυπηρετείτο από το σιδηρόδρομο, καθώς αποτελούσε τον τερματικό σταθμό της σιδηροδρομικής γραμμής Νέα Ζίχνη – Λιμένας Αμφίπολης.
Οι εταιρείες υδροπλάνων σχεδιάζουν να ξεκινήσουν δρομολόγια, αφού εκτιμούν ότι θα υπάρξει σημαντική ζήτηση για επισκέψεις στους αρχαιολογικούς θησαυρούς που έρχονται στο φως. Ήδη κατατέθηκε αίτημα για την αδειοδότηση υδατοδρομίου.
Ο «λιμενίσκος Αμφιπόλεως», έτσι χαρακτηρίζεται από τον «Πλοηγό, Τόμο Γ’» της Υδρογραφικής Υπηρεσίας, είναι τεχνητός, βρίσκεται στον Ν. Σερρών σε απόσταση 800 μέτρων ανατολικότερα των εκβολών του ποταμού Στρυμόνα και είναι ασφαλής απ’ όλους τους καιρούς.
Εντάχτηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα ‘’Αλιεία 2000-2006’’ με τίτλο έργου ‘’Αποκατάσταση φυσικού περιβάλλοντος και εκσυγχρονισμός αλιευτικού καταφυγίου Αμφίπολης Σερρών’’ με προϋπολογισμό 800.988 ευρώ. Το έργο περιελάμβανε, τοποθέτηση πλωτών προβλητών, Η/Μ εγκαταστάσεις (ύδρευση, πυρασφάλεια, ηλεκτροφωτισμό) και παραδόθηκε το 2008.
Μήπως όμως ήλθε η ώρα να γίνει πράξη η ιδέα για την κατασκευή μαρίνας στο λιμάνι της Αμφίπολης ;
Ας δούμε παρακάτω την κατάσταση στην Βόρεια Ελλάδα, η οποία μας δείχνει ότι μια τέτοια πρόταση είναι πολύ ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη.
ΟΙ ΜΑΡΙΝΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ
Η Ελλάδα, με τα 16.500 χιλιόμετρα ακτογραμμής, τα πάμπολλα πανέμορφα νησιά, το ήπιο κλίμα, τα ενδιαφέροντα εναλλασσόμενα τοπία και οικοσυστήματα και τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, με τη θάλασσα. Συνεπώς, μεταξύ άλλων, είναι και ο ιδανικός προορισμός για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων θαλάσσιου τουρισμού.
Προϋπόθεση ανάπτυξης του πολύμορφου θαλάσσιου τουρισμού, κρουαζιέρας, γιώτινγκ, θαλάσσιας περιήγησης, καταδυτικου, αλιευτικου κλπ είναι η δημιουργία κατάλληλων υποδομών όπως, λιμάνια και μαρίνες (στις οποίες θα επικεντρωθούμε).
Μέρος του κενού που υπήρχε, άρχισε να καλύπτεται μετά την ίδρυση (1950) του Ε.Ο.Τ. Από τον ίδιο, ξεκίνησε η κατασκευή(1958) και η λειτουργία (1963) της πρώτης ελληνικής μαρίνας στη Βουλιαγμένη. Ακολούθησαν, της Ζέας (1966) στον Πειραιά και της Αρετσούς στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης (1973).
Το 1981 εκπονήθηκε σχέδιο εθνικού συστήματος λιμένων αναψυχής (ΣΕΣΥΛΑ), το οποίο προέβλεπε 34 μαρίνες με σύνολο 15.000 θέσεων ελλιμενισμού, αλλά δεν υλοποιήθηκε εξαιτίας της έλλειψης κονδυλίων και κυρίως της γραφειοκρατίας.
«Μαρίνα», είναι όρος που χρησιμοποιείται διεθνώς, προερχόμενος από την ιταλική λέξη marina και σημαίνει τον «τουριστικό λιμένα σκαφών αναψυχής». Αποτελείται από χερσαίο και θαλάσσιο χώρο, προοριζόμενο, κατά κύριο λόγο, για την προσωρινή ή διαρκή, τεχνική ή ναυτιλιακή εξυπηρέτηση των σκαφών αναψυχής, και των επιβαινόντων με παροχή υπηρεσιών τουρισμού όπως, πολυτελή ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, καφέ, καζίνο, γκαλερί και καταστήματα. Χωροθετείται, συνήθως, αυτοτελώς και ανεξάρτητα από τα εμπορικά λιμάνια αλλά, υπό προϋποθέσεις χωροθετείται και μέσα σε αυτά.
Η Ελλάδα διαθέτει τις λιγότερες μαρίνες και θέσεις ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής, από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Διαθέτει 0,5 θέσεις ελλιμενισμού ανά χιλιόμετρο ακτογραμμής, ενώ στις χώρες της Μεσογείου, της Ε.Ε. και της Τουρκίας είναι 8,9. Σε πλήρη λειτουργία υπάρχουν μόνο 25 μαρίνες με περίπου 9.000 θέσεις, όταν οι ανταγωνίστριες χώρες Τουρκία και Κροατία με πολύ μικρότερη ακτογραμμή και νησιά, διαθέτουν αντίστοιχα 80 και 100. Η Γαλλία, με 6.300 χλμ. ακτογραμμής, έχει 226.000.
Οι νομοθετικές ρυθμίσεις, για την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στις μαρίνες, ανέβασε σημαντικά το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών και δημιούργησε νέες προοπτικές για την ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη αύξησης των θέσεων ελλιμενισμού, παραμένει το ζητούμενο.
Αναφέροντας νομοθετικές ρυθμίσεις, εννοούμε αυτές που έγιναν με το Κεφ. Γ, άρθρα 29-37 του Ν. 2160/1993 «Ρυθμίσεις για τον τουρισμό», τα άρθρα 10,11 και 12 του Ν.4179/2013 «Απλούστευση διαδικασιών για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στον τουρισμό» και το άρθρο 9 του Ν.4276/2014 «Απλούστευση διαδικασιών λειτουργίας τουριστικών επιχειρήσεων και τουριστικών υποδομών, ειδικές μορφές τουρισμού».
***
Στην Αττική, υπάρχουν επτά (7) μαρίνες με 3.660 θέσεις ελλιμενισμού και η πληρότητά τους αγγίζει το100%.
Τι συμβαίνει όμως στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στις Περιφέρειες της Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατ. Μακεδονίας-Θράκης ;
Σε όλο το μήκος της ακτογραμμής από την εσχατιά των συνόρων, τον Έβρο, μέχρι τη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μαρίνα .
Οι δυο μαρίνες που λειτουργούν στη Χαλκιδική, η Μαρίνα Πόρτο Καράς στη Σιθωνία και η Μαρίνα Sani Resort στην Κασσάνδρα, από τις πλέον ολοκληρωμένες και πολυτελείς στη χώρα μας, είναι ιδιωτικές.
Στην Περιφέρεια Ανατ. Μακεδονίας- Θράκης γίνεται λόγος για δυο μαρίνες:
· Μαρίνα (Παναγίας) Θάσου
Είναι ένα έργο που σχεδιάστηκε μεν, άρχισε η κατασκευή του, αλλά δεν ολοκληρώθηκε.
Βρίσκεται 0,2 ναυτικά μίλια δυτικά του λιμένα Θάσου, με ανεξάρτητη είσοδο, με δυνατότητα ελλιμενισμού 189 σκαφών και βύθισμα 3 έως 4,5 μέτρα. Δεν λειτουργεί ως μαρίνα αλλά στην πράξη χρησιμοποιείται ως τμήμα του λιμένα Θάσου.
Στην αριθ.218/2012 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ 2322Β/13-8-2012), με την οποία δόθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το δικαίωμα για την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης, λειτουργίας, διαχείρισης και εκμετάλλευσης είκοσι τριών (23) μαρίνων, δεν περιλαμβάνεται η μαρίνα (Παναγίας) Θάσου, προφανώς εξαιτίας των οικονομικών κι άλλων διεκδικήσεων που εκκρεμούν στα δικαστήρια.
· Μαρίνα Αλεξανδρούπολης
Είναι ένα έργο που σχεδιάστηκε για πρώτη φορά από τον Ε.Ο.Τ, δεν ξεκίνησε ποτέ και φυσικά δεν υλοποιήθηκε.
Στα πλαίσια εφαρμογής του Νόμου 2206/1994 «Ίδρυση, Οργάνωση, Λειτουργία και Έλεγχος των Καζίνο», εκδόθηκε η αριθ. 600/03-04-1995 Απόφαση του Υπουργού Τουρισμού (ΦΕΚ 269 Β /10-4-1995) με την οποία παραχωρήθηκε στην “ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ ΚΑΖΙΝΟ ΚΑΙ ΞΕΝΙΑ ΞΑΝΘΗΣ’’, άδεια για την ίδρυση, λειτουργία και εκμετάλλευση «Καζίνο» στην Ξάνθη.
Στην ίδια Απόφαση προβλεπόταν και η εκπλήρωση ορισμένων υποχρεώσεων εκ μέρους της Κοινοπραξίας όπως, η κατασκευή Μαρίνας στην Αλεξανδρούπολη σύμφωνα με την υπάρχουσα προμελέτη του ΕΟΤ, προϋπολογισμού 3 δις δρχ. και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Μαρίνα στην Αλεξανδρούπολη εξήγγειλε και ο Οργανισμός Λιμένος Αλεξανδρούπολης (ΟΛΑ) και μάλιστα ότι αυτή θα λειτουργήσει σε χώρο του εμπορικού λιμανιού, με δυνατότητα, σε πρώτη φάση, ελλιμενισμού 60 σκαφών. http://www.makthes.gr/news/reportage/77922/
Την κατασκευή μαρίνας συζήτησε στη συνεδρίαση του στις 17-7-2011, το Δ.Σ. του Οργανισμού και, όπως ενημέρωσε τα ΜΜΕ ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΑ Α.Ε κ. Χρήστος Σκεύας, “εάν όλα πάνε καλά, οι εργασίες υποδομής της μαρίνας θα αρχίσουν στις αρχές Σεπτεμβρίου”.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νέος διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΑ Α.Ε κ. Σταύρος Σταυράκογλου, ακριβώς μετά από δυο χρόνια (Ιούλιος 2013), σε συνέντευξή του ανέφερε…
http://www.gatzoli.gr/2013/07/blog-post_958.html#ixzz3GNmR9rmR …Επιπρόσθετα, ξεκινήσαμε τον σχεδιασμό για σύγχρονες ναυταθλητικές εγκαταστάσεις, την κατασκευή σύγχρονης μαρίνας στο πλαίσιο ενός λιμένα αναψυχής, την αναζήτηση λύσης για την οδική σύνδεση λιμένα με την Εγνατία Οδό, την κατάθεση πρότασης για τα υδατοδρόμια στο πλαίσιο του νέου νόμου εξετάζοντας τη δυνατότητα κατασκευής πλωτής εξέδρας για τον ελλιμενισμό των υδροπλάνων στην Αλεξανδρούπολη και τη Σαμοθράκη και, φυσικά, την αναβάθμιση των λιμενικών υποδομών τόσο της Σαμοθράκης όσο και της Αλεξανδρούπολης…
Κι όμως, παρά το γεγονός ότι στην ΠεριφέρειαΑνατ. Μακεδονίας - Θράκης δεν λειτουργεί καμία μαρίνα, το Υπουργείο Τουρισμού, (http://www.mintour.gov.gr/el/Investments/touristikoi_limenes/xartestourlimenon/) στην επίσημη ιστοσελίδα του, παρουσιάζει ότι υπάρχουν και λειτουργούν μαρίνες, τόσο στην Αλεξανδρούπολη όσο και τη Θάσο. Για την περίπτωση της Θάσου ίσως υπάρχει κάποια δικαιολογία καθώς λειτουργεί από το Λιμενικό Ταμείο Θάσου, με τις υπάρχουσες στοιχειώδεις υποδομές, χωρίς όμως τις πλήρεις προδιαγραφές μαρίνας. Για την περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας λειτουργούν τρεις (3) μαρίνες με σύνολο περίπου οκτακοσίων (800) θέσεων. Οι δυο είναι καθαρά ιδιωτικές και από τις πλέον ολοκληρωμένες και πολυτελείς στη χώρα μας :
· Μαρίνα Αρετσού Καλαμαριάς
Ανήκει στην «Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.» (πρώην «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.». Βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία με 242 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μέχρι 30 μέτρα. Διαθέτει ειδικό χερσαίο χώρο για παροχή υπηρεσιών μικρής κλίμακας επισκευών και συντήρησης των σκαφών.
Με την αριθ. 218/2012 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ 2322Β/13-8-2012) δόθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το δικαίωμα παραχώρησης σε τρίτους, μέσω συμβάσεων παραχώρησης, κάθε δικαιώματος χρήσης, διοίκησης, διαχείρισης και εκμετάλλευσης των κινητών και περιουσιακών στοιχείων της
· Μαρίνα Πόρτο Καράς
Είναι η μεγαλύτερη ιδιωτική μαρίνα της Βορείου Ελλάδος και βρίσκεται στη Σιθωνία Χαλκιδικής. Διαθέτει 315 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μήκους μέχρι 55 μέτρα και βύθισμα 5,5 μέτρων.
· Μαρίνα Sani Resort
Είναι ιδιωτική και βρίσκεται στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Διαθέτει 215 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μήκους μέχρι 24 μέτρα και βύθισμα 3 μέτρων.
***
Η αναφορά στις μαρίνες της Βορείου Ελλάδος δεν είναι τυχαία. Η ανάγκη για μαρίνες στη Θράκη και τη Μακεδονία είναι από χρόνια εμφανής. Τα δρώμενα στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης την κάνουν επιτακτική. Το Κράτος έχει ανάγκη από έσοδα και οι επισκέπτες από μια άνετη και ασφαλή παραμονή.
Γιατί λοιπόν να μην εξελιχθεί και ο σημερινός «λιμενίσκος Αμφιπόλεως» σε «τουριστικό λιμένα σκαφών αναψυχής»;
Αλεξανδρούπολη Οκτώβριος 2014
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
- Αυτήν την Κυριακή, καλό μου εγγονάκι, τιμούμε την επέτειο του Μακεδονικού Αγώνα. Στις εκκλησιές μας θα γίνουν μνημόσυνα για τους Μακεδονομάχους και θα ψαλούν δοξολογίες. Τα σπίτια και τα δημόσια κτίρια θα σημαιοστολιστούν. Οι δάσκαλοι, στα σχολεία, θα μιλήσουν στα παιδιά για τις θυσίες και τα μαρτύρια των αγωνιστών και οι προτομές των μακεδονομάχων θα στολιστούν με δάφνινα στεφάνια.
- Και γιατί όλα αυτά, παππού; Τόσο σημαντική είναι αυτή η επέτειος;
- Είναι πολύ σημαντική, παιδί μου, αλλά δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν της έχουμε δώσει την αξία και την λαμπρότητα που της πρέπει. Αρκεί να σου πω ότι η επέτειος αυτή τιμάται μονάχα εδώ, στα χώματα της Μακεδονίας μας, ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα δεν γίνεται ούτε η παραμικρή αναφορά. Κι ας έχουνε πει γνωστοί ιστορικοί και μεγάλοι πολιτικοί άνδρες ότι η επέτειος του Μακεδονικού Αγώνα είναι ισάξια με εκείνη της 25ης Μαρτίου.
- Εσύ , παππού, πολέμησες στον Μακεδονικό Αγώνα;
- Εγώ , άγγελέ μου, δεν πολέμησα. Πολέμησε, όμως, ο πατέρας μου, δηλαδή ο προπάππος σου. Ο Αγώνας τον είχε βρει παλληκαράκι είκοσι χρονών. Σαν να τον βλέπω, τώρα, να μας διηγείται γεγονότα και περιπέτειες από τα χρόνια εκείνα.
- Και τι σας έλεγε, παππού;
- Θυμάμαι , που μας μιλούσε για τον Παύλο Μελά, για τον καπετάν Άγρα και τον βάλτο των Γιαννιτσών, για τον δεσπότη της Καστοριάς, τον Γερμανό Καραβαγγέλη, για τον καπετάν Ράμναλη και πιο πολύ θυμάμαι, που τα μάτια του ήτανε συνεχώς βουρκωμένα. Μας τραγουδούσε στο τέλος και ένα τραγούδι για τον θάνατο του Παύλου Μελά και μετά έπεφτε σε βαθείς συλλογισμούς.
-Με ποιους πολεμούσε ο Παύλος Μελάς, παππού;
- Χρυσό μου εγγονάκι, ο Παύλος Μελάς στα 1904, τότε δηλαδή που η Μακεδονία μας κινδύνεψε πάρα πολύ, ήταν ένας γενναίος ανθυπολοχαγός, που άφησε, στην Αθήνα την γυναίκα του και τα δυο του μικρά παιδιά και ήρθε εδώ στην Μακεδονία, μαζί με άλλους αξιωματικούς από την ελεύθερη Ελλάδα, για να οργανώσει τον Αγώνα και να σώσει την Μακεδονία μας.
- Από ποιους να την σώσει, παππού; Η Μακεδονία δεν ήταν ελεύθερη το 1904;
- Στα χρόνια εκείνα, η Ελλάδα μας δεν ήτανε έτσι όπως την ξέρεις σήμερα. Η ελεύθερη Ελλάδα έφτανε τότε μέχρι την Ελασσόνα. Λίγο πάνω από την Λάρισα, δηλαδή. Η Μακεδονία μας, στα 1904, ήταν ακόμα σκλαβωμένη στους Τούρκους, όπως επίσης και η Ήπειρος και η Θράκη και τα νησιά μας.
Το πρόβλημα, όμως, τότε, δεν ήτανε μονάχα ο τούρκικος ζυγός. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος ήταν από αλλού. Από τους Βουλγάρους.
- Γιατί , παππού; Τι έκαναν οι Βούλγαροι και κινδύνεψε τόσο πολύ η Μακεδονία μας;
- Οι Βούλγαροι , στα 1870, έφυγαν από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ίδρυσαν δικό τους πατριαρχείο, την λεγόμενη βουλγαρική εξαρχία. Από τότε και μετά έβαλαν σκοπό τους, να μας αναγκάσουν όλους τους Μακεδόνες, να μιλάμε την βουλγάρικη γλώσσα, να έχουμε στα σχολεία μας Βούλγαρους μονάχα δασκάλους και οι παπάδες μας να υπάγονται εκκλησιαστικώς στην βουλγάρικη εξαρχία και όχι στο δικό μας το Πατριαρχείο. Με άλλα λόγια, βάλθηκαν να μας αρπάξουν την Μακεδονία μας και να την κάνουνε βουλγαρική.
Στην αρχή προσπάθησαν να το πετύχουν με το καλό. Με δώρα και με υποσχέσεις. Σαν είδαν, όμως, ότι οι Έλληνες αντιστέκονταν και δεν εγκατέλειπαν ούτε την Γλώσσα τους ούτε και το Πατριαρχείο τους, έβαλαν μπρος τις απειλές, την τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, τους εμπρησμούς, τα μαχαιρώματα, τις εκτελέσεις και τις κρεμάλες.
Ένοπλες ομάδες φανατικών Βουλγάρων, οι λεγόμενοι κομιτατζήδες, είχανε γίνει τότε ο φόβος και ο τρόμος των χωριών μας. Αλλοίμονο, παιδάκι μου, σε όποιον αντιστεκόταν στο πέρασμά τους. Ολόκληρα χωριά παραδόθηκαν στις φλόγες. Σοδιές και ζωντανά αρπάχτηκαν και αφανίστηκαν. Γυναίκες βιάστηκαν. Μικρά παιδιά κακοποιήθηκαν. Παπάδες κρεμάστηκαν. Δάσκαλοι αποκεφαλίστηκαν. Γιατροί και προύχοντες εκτελέστηκαν.
- Τους παπάδες και τους δασκάλους γιατί, παππού, τους κυνηγούσαν οι κομιτατζήδες με τόση λύσσα;
- Τους κυνηγούσανε , παιδάκι μου, διότι τους χαλούσαν τα σχέδιά τους. Ήταν εκείνοι, που κρατούσανε στα χωριά μας άσβεστη την φλόγα της Πίστης και του Γένους μας. Νεαρές δασκάλες πλήρωσαν τότε με το ίδιο τους το αίμα την απόφασή τους, κάτω από τις απειλές των κομιτατζήδων, να συνεχίζουν να διδάσκουν στα Ελληνόπουλα την Γλώσσα και την Ιστορία των προγόνων μας.
Τώρα που μεγάλωσες και μπορείς και διαβάζεις μόνος σου, θα πάμε μια μέρα μαζί και θα αγοράσουμε ένα βιβλίο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, που αναφέρεται στην δράση του Μητροπολίτη της Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη. Εκεί να δεις αγώνες και κινδύνους και φυλακίσεις και θυσίες για την Πατρίδα και την Πίστη.
Ο Γερμανός Καραβαγγέλης ήταν ο συντονιστής του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν εκείνος, που συνεργαζότανε στα κρυφά με τον Παύλο Μελά, που στήριζε τους τρομοκρατημένους χωρικούς, πηγαίνοντας, με κίνδυνο της ζωής του, από χωριό σε χωριό, που άνοιγε εκκλησιές κλειδωμένες από τους Βουλγάρους, που ενίσχυε ηθικά και υλικά όλα τα ελληνικά ανταρτικά σώματα.
- Τι ήταν , παππού, τα ελληνικά ανταρτικά σώματα;
- Οι Έλληνες , καλό μου εγγονάκι, μπροστά στις βαναυσότητες των Βουλγάρων, δεν έμειναν με δεμένα τα χέρια. Οι πιο τολμηροί και οι πιο γενναίοι αποφάσισαν να αντισταθούν. Να φυλάξουν τα χωριά τους από τις εγκληματικές επιδρομές των κομιτατζήδων, να κρατήσουν τα σχολεία τους ανοιχτά με δασκάλους Έλληνες και να συνεχίσουν να λειτουργούν τις εκκλησιές τους στο όνομα του Πατριάρχη.
Έτσι, πήραν στα χέρια τους τα όπλα και δημιούργησαν τα ελληνικά ανταρτικά σώματα σε ολόκληρη σχεδόν την Μακεδονία.
Ο ρόλος των Ελλήνων αξιωματικών, που αποστέλλονταν μυστικά από την ελεύθερη Ελλάδα, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Καραβίτης, ο Κολοκοτρώνης, ο Μαζαράκης κ.α, δεν ήταν άλλος από την καλύτερη δυνατή οργάνωση αυτών των γηγενών Μακεδονομάχων. Αυτών των Ηρώων, που με το αίμα τους λύτρωσαν την Μακεδονία μας από την καταιγίδα του βουλγαρισμού. Την έσωσαν, δηλαδή, από τις σφαγές, από την ισοπέδωση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και τον αφανισμό της εθνικής μας ελληνικής αυτοσυνειδησίας.
- Πόσο κράτησε, παππού, αυτός ο Αγώνας;
- Ο Μακεδονικός Αγώνας, παιδί μου, στην πραγματικότητα είχε αρχίσει από το 1870 περίπου. Από τότε, δηλαδή, που οι Βούλγαροι ξεκίνησαν την εγκληματική τους δράση. Η κρισιμότερη, όμως, φάση κράτησε τέσσερα χρόνια. Από το 1904 μέχρι το 1908. Στα χρόνια αυτά, Μακεδονομάχοι απ’ όλη την Ελλάδα -ντόπιοι Μακεδόνες, Κρήτες, Μανιάτες, Νησιώτες- δίνοντας σκληρές μάχες και θυσιάζοντας και την ζωή τους ακόμη, κατόρθωσαν στο τέλος, να κρατήσουν τους κομιτατζήδες μακριά από τα χωριά μας και να σώσουν την Μακεδονία μας.
- Δηλαδή , παππού, ο Μακεδονικός Αγώνας τελείωσε στα 1908;
- Όχι, παιδί μου. Ο Αγώνας ο Μακεδονικός δεν τελείωσε στα 1908. Συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακατάπαυστα μέχρι και σήμερα.
Εκείνα τα χρόνια χρειάστηκε να γίνει με θυσίες και όπλα. Σήμερα συνεχίζεται, το ίδιο σκληρός και αδυσώπητος, στα τραπέζια των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, στα πανεπιστήμια, στις αίθουσες των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε κάθε περίπτωση, που δίνεται ευκαιρία για σχετική ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης.
Όσο θα υπάρχουν εχθροί μας, που αμφισβητούν το όνομα και την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, ο Αγώνας θα συνεχίζεται, χωρίς σταματημό, με τον ίδιο ζήλο και τον ίδιο ενθουσιασμό.
- Παππού , τους Βούλγαρους κομιτατζήδες τους αντιμετώπισαν και τους απώθησαν τότε οι Μακεδονομάχοι. Από τους Τούρκους, όμως, πότε ελευθερώθηκε τελικά η Μακεδονία μας;
- Η πολυπόθητη ελευθερία της Μακεδονίας μας και η ένωσή της στον κορμό της Ελλάδας ήρθε, τέσσερα χρόνια μετά, με τους Βαλκανικούς πολέμους.
Το καμπαναριό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη χτύπησε ελεύθερα, για πρώτη φορά μετά από πεντακόσια χρόνια, ανήμερα της γιορτής του. Στις 26 Οκτωβρίου του 1912.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὁ θάνατος δὲν ὑπῆρχε. Περίεργο πρᾶγμα, δὲν ὑπῆρχε θάνατος; Ναί, δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο. Ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· νὰ ὑπακούῃ στὶς ἐντολές του. Τὸν προειδοποίησε μέσα στὸν κῆπο τοῦ παραδείσου, ὅτι ἂν παραβῇ τὴν ἐντολή του θὰ πεθάνῃ· «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δυστυχῶς οἱ πρωτόπλαστοι δὲν ὑπήκουσαν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρέβησαν τὴν ἐντολή του, ἁμάρτησαν, κι ἀπὸ τότε ὁ θάνατος μπῆκε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀθάνατος πρῶτα ὁ Ἀδάμ, θνητὸς κατόπιν. Θνητὸς ὁ Ἀδάμ, θνητὴ ἡ Εὔα, θνητοὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἄντρες – γυναῖκες, ποὺ καταγόμεθα ἀπὸ ἐκείνους.
«…Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκώς…» (Λουκ. 7,12)
ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, μία λέξις, ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἅμα τὴν ἀκούσῃ λυπᾶται καὶ μελαγχολεῖ· εἶνε ἡ λέξι θάνατος. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας ―καὶ ἤμουν πολὺ εὐτυχής, διότι μ᾿ ἀξίωνε ὁ Θεὸς νὰ γυρίζω καὶ νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο―, εἶχα πάει σ᾿ ἕνα χωριό. Ἦταν βράδυ. Φιλοξενήθηκα σ᾿ ἕνα σπίτι. Προτοῦ νὰ κοιμηθοῦμε είχαμε μιὰ συζήτησι μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ. Ἐκεῖ ποὺ συζητούσαμε εἶπα τὴ λέξι «θάνατος». Μόλις ἄκουσε ὁ νοικοκύρης τὴ λέξι «θάνατος», τρόμαξε καὶ χτύπησε ξύλο. ―Γιατί χτυπᾷς ξύλο; τοῦ λέω. ―Ἐδῶ, λέει, ἔχουμε αὐτὴ τὴ συνήθεια· νομίζουμε ὅτι ἔτσι φεύγει ὁ θάνατος…
Ἂν ἔφευγε ὁ θάνατος ἔτσι εὔκολα!… Τὸ παράδειγμα αὐτὸ δείχνει πόσο τρόμο προξενεῖ καὶ τὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως «θάνατος», πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν ὁ θάνατος ἐπισκεφθῇ τὸ σπίτι μας καὶ πεθάνῃ κάποιος ἀπὸ τοὺς οἰκείους.
* * *
Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὁ θάνατος δὲν ὑπῆρχε. Περίεργο πρᾶγμα, δὲν ὑπῆρχε θάνατος; Ναί, δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο. Ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· νὰ ὑπακούῃ στὶς ἐντολές του. Τὸν προειδοποίησε μέσα στὸν κῆπο τοῦ παραδείσου, ὅτι ἂν παραβῇ τὴν ἐντολή του θὰ πεθάνῃ· «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δυστυχῶς οἱ πρωτόπλαστοι δὲν ὑπήκουσαν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρέβησαν τὴν ἐντολή του, ἁμάρτησαν, κι ἀπὸ τότε ὁ θάνατος μπῆκε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀθάνατος πρῶτα ὁ Ἀδάμ, θνητὸς κατόπιν. Θνητὸς ὁ Ἀδάμ, θνητὴ ἡ Εὔα, θνητοὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἄντρες – γυναῖκες, ποὺ καταγόμεθα ἀπὸ ἐκείνους.
Κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν εἶνε τόσο βέβαιο ὅσο ὁ θάνατος. Ὅλα τ᾿ ἄλλα μπορεῖ νὰ συμβοῦν – μπορεῖ νὰ μὴ συμβοῦν, ἔχουν κάποια πιθανότητα· ὁ θάνατος εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο. Ἀλλ᾿ ἐνῷ εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο, ἐν τούτοις εἶνε ἄγνωστη ἡ ὥρα του. Ὁ θάνατος ἔρχεται σὰν τὸν κλέφτη, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί» (πρβλ. Α΄ Θεσ. 5,2). Ὁ κλέφτης δὲν προειδοποιεῖ τὸ νοικοκύρη ποιά ὥρα θὰ ᾿ρθῇ· ἔρχεται αἰφνιδίως καὶ κλέβει. Ἔτσι κι ὁ θάνατος. Ἔρχεται πρωΐ, ἔρχεται μεσημέρι, ἔρχεται βράδυ· ἔρχεται στὸ δρόμο, ἔρχεται στὴν πλατεῖα, ἔρχεται στὸ χωράφι, ἔρχεται στὸ αὐτοκίνητο ποὺ ταξιδεύεις, ἔρχεται στὸ πλοῖο, ἔρχεται στὸ σιδηρόδρομο, ἔρχεται στὸ ἀεροπλάνο. Παντοῦ καὶ πάντοτε ἔρχεται. Ἀκόμα καὶ στὶς στιγμὲς τῆς χαρᾶς, ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα τοῦ γάμου· ἔχουμε παραδείγματα πού, ἐνῷ πήγαιναν γιὰ τὰ στέφανα, πέθαναν ὁ γαμπρὸς ἢ ἡ νύφη καὶ ὁ γάμος ἔγινε κηδεία. Ὦ Θεέ μου! παντοῦ ὁ θάνατος.
Κ᾿ εἶνε κουφὸς ὁ χάρος, δὲν ἀκούει κλάματα· καὶ τυφλός, δὲ βλέπει δάκρυα. Ἔτσι τὸν ζωγραφίζουν οἱ ζωγράφοι· μὲ τὰ μάτια κλειστά. Προχωρεῖ· παίρνει τὸν ἀσπρομάλλη γέρο, παίρνει καὶ τὸ μικρὸ παιδὶ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας· μπαίνει στὴν καλύβα κι ἁρπάζει τὸ φτωχό, μπαίνει καὶ στὰ παλάτια κι ἁρπάζει βασιλιᾶδες καὶ στρατηγούς. Δὲν κάνει καμμία διάκρισι. Καὶ Μέγας Ἀλέξανδρος νὰ γίνῃς, ὁ θάνατος θὰ σὲ νικήσῃ. Ὅταν γίνωνται πολιτικὲς ἐκλογές, οἱ νικηταὶ θριαμβολογοῦν καὶ διασκεδάζουν, οἱ ἡττημένοι κατεβάζουν τὸ κεφάλι καὶ κρύβονται. Ἀλλὰ τόσο οἱ μὲν ὅσο καὶ οἱ δὲ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια ποῦ θὰ εἶνε; Νικητὰς καὶ ἡττημένους, ὅλους θὰ τοὺς δεχθῇ ὁ τάφος. Ποιός θυμᾶται πρὶν ἑκατὸ χρόνια ποιός ἦταν πρωθυπουργὸς ἢ ἀρχηγὸς τοῦ τάδε κόμματος; Ἕνας τάφος τὰ καλύπτει ὅλα. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2).
Ἦταν ἕνας βασιλιᾶς τῶν Περσῶν ποὺ τὸν ἔλεγαν Ξέρξη. Αὐτὸς ἐξεστράτευσε ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος τὸ 480 π.Χ.. Ἦρθε μὲ ἕνα ἑκατομμύριο στρατὸ στὶς Θερμοπύλες. Τὴν παραμονὴ τῆς μάχης παρέταξε ἐκεῖ τὶς δυνάμεις του. Καθὼς ὅμως τὰ στρατεύματα παρήλαυναν κι αὐτὸς πάνω ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα τὰ ἐπιθεωροῦσε, σὲ μιὰ στιγμὴ δάκρυα ἔφυγαν ἀπ᾿ τὰ μάτια του. Οἱ ὑπασπισταὶ τὸ παρατήρησαν· ―Γιατί κλαῖς; Εἶσαι ὁ ἐνδοξότερος βασιλεύς, μυριάδες στρατὸς πειθαρχεῖ στὴν προσταγή σου… ―Μοῦ πέρασε μία σκέψι, λέει ὁ Ξέρξης. ―Τί σκέψι; ―Σκέφτηκα, ὅτι ὕστερα ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ὅλοι αὐτοὶ θά ᾿χουν γίνει στάχτη· οὔτε ἕνας δὲ θὰ ὑπάρχῃ!… Φοβερὸς ὁ θάνατος, «πικρὸν τὸ μνημόσυνόν» του (Σ. Σειρ. 41,1), τρόμος καὶ φόβος τῆς ἀνθρωπότητος.
* * *
Ἀλλὰ ὅσοι τρέμουμε τὸ θάνατο, ὅσοι κλαῖμε ἐπάνω σὲ τάφους νεοσκαμμένους, ἂς ἀκούσουμε τώρα τὴν πιὸ εὐχάριστη είδησι. Ἡ πιὸ εὐχάριστη είδησις ποιά εἶνε; Δὲν εἶνε κάτι τετριμμένο, ὅτι λ.χ. νίκησε τὸ ἄλφα ἢ τὸ βῆτα κόμμα κ.τ.λ.. Εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκούγεται ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ. Εἶνε μιὰ φωνή, ἕνας νικητήριος παιάν, ποὺ σαλπίζει· Ὁ θάνατος νικήθηκε! Πῶς; ὁ κυρίαρχος καὶ ἀήττητος θάνατος νικήθηκε; Ναί. Ἐὰν εἶσαι Χριστιανός, θὰ τὸ πιστέψῃς· ἐὰν δὲν εἶσαι Χριστιανός, τότε μὴν τὸ πιστεύεις μήτε νά ᾿ρχεσαι στὴν ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη είδησις, τὴν ὁποία μεταδίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας. Νικήθηκε ὁ θάνατος!
Ποιός τὸν νίκησε; Ἕνας τὸν νίκησε, ἕνας καὶ μόνο· ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Τὸν νίκησε τέσσερις φορές.
Πρώτη φορὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Καθὼς ὁ Χριστὸς πήγαινε σ᾿ ἕνα χωριό, λέει, πλησιάζοντας στὴν εσοδο εἶδε τὴν ὥρα ἐκείνη νὰ γίνεται κηδεία, νὰ βγάζουν ἕνα νεκρὸ καὶ νὰ πηγαίνουν νὰ τὸν θάψουν. Πίσω ἀπ᾿ τὸ φέρετρο μιὰ δυστυχισμένη μάνα ἔκλαιγε· ὁ νεκρὸς ἦταν τὸ μονάκριβο παιδί της, ποὺ τὸ εἶχε μόνη παρηγοριά της διότι ἦταν χήρα. Ἔκλαιγε ἐκείνη, ἔκλαιγε καὶ ὁ κόσμος ποὺ συμμετεῖχε στὸ πένθος της. Ὁ Χριστὸς τὴ σπλαχνίστηκε καὶ σταμάτησε. Ἀπευθύνεται στὴ μάνα καὶ τῆς λέει· «Μὴ κλαῖε» (Λουκ. 7,13), σπόγγισε τὰ δάκρυά σου. Περίεργος λόγος· πῶς νὰ μὴν κλαίῃ; Τότε ὁ Χριστὸς πλησίασε, ἄγγιξε τὸ νεκρὸ καὶ εἶπε δυὸ λέξεις· «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (ἔ.ἀ. 7,14)· νέε, σήκω ἐπάνω. Καὶ μὲ ὅση εὐκολία ἡ μάνα λέει στὸ παιδί της «ξύπνα» καὶ τὸ ξυπνάει, μὲ τόση εὐκολία ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸ παιδί. Ἄνοιξε τὰ μάτια του, ἀνακάθησε κι ἄρχισε νὰ μιλάῃ. Δὲν εἶνε ψέμα· τὸ εἶδαν ὅλοι, θαύμασαν καὶ εἶπαν· Μεγάλος προφήτης παρουσιάστηκε ἀνάμεσά μας· ὁ Θεὸς μᾶς ἐπισκέφθηκε, δὲ μᾶς ξέχασε. Ἔτσι νίκησε ὁ Χριστὸς τὸ θάνατο ἔξω ἀπὸ τὸ χωριὸ Ναΐν.
Πάλεψε ἐπίσης μὲ τὸ θάνατο, δεύτερη φορά, μέσα στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, ὅπου ἀνέστησε τὴ νεκρὰ κόρη του.
Πῆγε ἀκόμα στοὺς τάφους καὶ πάλεψε μὲ τὸ χάρο, τρίτη φορά, στὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ποὺ ἦταν τέσσερις μέρες νεκρὸς καὶ θαμμένος. Μ᾿ ἕνα του λόγο τὸν ἀνέστησε.
Ἀλλὰ ἡ πιὸ μεγάλη νίκη, ὁ πιὸ μεγάλος θρίαμβος πότε εἶνε· τὴν τέταρτη φορά, ὅταν ὁ διος, πάνω στὸν ἑαυτό του, νίκησε τὸ θάνατο. Κατέβηκε στὸν ᾅδη, πάλεψε μὲ τὸ χάρο, ἔσπασε τὶς χάλκινες πύλες τῆς φυλακῆς του, πῆρε τοὺς αἰχμαλώτους. Ἔτσι κατενίκησε τὸ θάνατο· καὶ τότε ὅλα, ἐπουράνια καὶ ἐπίγεια, ἄστρα, ποταμοί, θάλασσες, στεργιές, λαγκάδια, νεκροί, μνήματα, ὄρη καὶ πεδιάδες, ὅλα φώναζαν «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».
Καὶ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ Κυριακή, τί σημαίνει, ἀγαπητοί μου; Εἶνε νίκη. Ἑορτάζουμε τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ στὰ παλιὰ χρόνια μνημόσυνα δὲ γίνονταν Κυριακή· τὸ Σάββατο γίνονταν μνημόσυνα. Καὶ στὸ Ἅγιο Ὄρος μνημόσυνα γίνονται μόνο τὸ Σάββατο, Κυριακὴ ὄχι. Διότι ἡ Κυριακὴ εἶνε ἡμέρα χαρᾶς καὶ θριάμβου· «αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 117,24· Κυρ. Πάσχα, ὄρθρ.).
* * *
Αὐτά, ἀγαπητοί. Τὰ πιστεύουμε; Μήπως εἶνε παραμύθια; Ἄ, ὄχι! Ὅλα εἶνε παραμύθια, ἕνα εἶνε γεγονός, ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ βέβαιο. Ὅσο βέβαιο εἶνε, ὅτι αὔριο ξημερώνει Δευτέρα, τόσο βέβαιο εἶνε, ὅτι θὰ ἔρθῃ μιὰ ἡμέρα ποὺ πάνω στὰ μνήματα θ᾿ ἀκουστῇ ἡ φωνὴ «Νεκροί, ἐγερθῆτε!», καὶ οἱ νεκροὶ θ᾿ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ παρουσιαστοῦν ἐνώπιον τοῦ θείου κριτηρίου, ἄλλοι μὲν γιὰ ν᾿ ἀνέλθουν στὸν παράδεισο, ἄλλοι δὲ γιὰ νὰ κατέλθουν στὸν ᾅδη.
Αὐτὰ διδάσκει τὸ εὐαγγέλιο. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ «ἀρχηγὸς» καὶ «σωτήρας» μας (Πράξ. 5,31). Κανείς ἄλλος. Ὅποιος βάλῃ ἀρχηγὸ τὸν ἄλφα ἢ τὸν βῆτα ἄνθρωπο, εἶνε ἀνόητος· «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3). Ἀρχηγός μας ὁ Χριστός. Αὐτὸς νίκησε τὸ θάνατο, τὸ χάρο· αὐτὸς νίκησε τὴν ἁμαρτία. Σ᾿ αὐτὸν νὰ πιστεύουμε, αὐτὸν νὰ λατρεύουμε. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἡ Ἀλβανία ἔδειξε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό της. Τὴν περασμένη Τρίτη (14.10.2014) τὸ βράδυ, στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ Euro 2016, ποὺ ἔγινε στὸ Βελιγράδι, σημειώθηκαν σοβαρὰ ἐπεισόδια μεταξὺ τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων τῶν δύο χωρῶν. Γιατὶ στὸ 42ο λεπτὸ τοῦ ἀγῶνα, ἕνα μικρὸ τηλεκατευθυνόμενο ἀεροπλάνο ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του πάνω ἀπὸ τὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο, μεταφέροντας τὴν ἀλβανικὴ σημαία καὶ τὸν χάρτη τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας» !
Ἀριθ. Πρωτ. 78
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Ὀκτωβρίου 2014
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις :
«Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἡ Ἀλβανία ἔδειξε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό της. Τὴν περασμένη Τρίτη (14.10.2014) τὸ βράδυ, στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ Euro 2016, ποὺ ἔγινε στὸ Βελιγράδι, σημειώθηκαν σοβαρὰ ἐπεισόδια μεταξὺ τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων τῶν δύο χωρῶν. Γιατὶ στὸ 42ο λεπτὸ τοῦ ἀγῶνα, ἕνα μικρὸ τηλεκατευθυνόμενο ἀεροπλάνο ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του πάνω ἀπὸ τὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο, μεταφέροντας τὴν ἀλβανικὴ σημαία καὶ τὸν χάρτη τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας» !
Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν σύρραξη ποὺ ἔγινε στὸ σερβικὸ γήπεδο, ἀλβανοὶ ἐθνικιστὲς ἐπετέθηκαν στὸ Ἑλληνόψυχο χωριὸ ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗ. Προερχόμενοι ἀπὸ τὸ γειτονικὸ Λαζαράτι, γνωστὸ ἀπὸ τὶς ἐκτεταμένες φυτεῖες χασίς, ποὺ καλλιεργοῦν καὶ διακινοῦν κυρίως στὴν Ἑλλάδα, καὶ φωνάζοντας συνθήματα ὅπως «θὰ σᾶς κάψουμε, χριστιανοί», προπηλάκισαν πολλοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ ἔκαψαν αὐτοκίνητά τους !
Τὸ χειρότερο, ὅμως, ἦταν ὅτι χιλιάδες ἀλβανοὶ ὑποδέχθηκαν τὴν ὁμάδα τους στὰ Τίρανα μὲ τιμὲς ... ἡρώων, ἐνῷ ὁ πρωθυπουργὸς Ἔντι Ράμα συγχάρηκε τοὺς ἀλβανοὺς ποδοσφαιριστές, γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ ἔδωσαν στὴν Χώρα τους !
Τὰ ἐθνικιστικὰ σχέδια τῶν Ἀλβανῶν ἀποδείχθηκαν ξεκάθαρα γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὅπως φαίνονται καὶ στὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας καὶ Γεωγραφίας, γεγονὸς ποὺ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς ἔχουμε καταγγείλει. Μιὰ ἐφημερίδα ἔγραψε : «νύχτα τρόμου στὴν Βόρειο Ἤπειρο». Ἐμεῖς, ὅμως, λέμε ὄχι νύχτα τρόμου, ἀλλὰ ἑκατὸ χρόνια ἀλβανικῆς τρομοκρατίας στὴν Ἑλληνικὴ Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ δυστυχῶς , ὅταν ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ πάλευε «μὲ θεοὺς καὶ δαίμονες» γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν, στὴν Ἑλλάδα ὁ πολιτικὸς καὶ ὁ λεγόμενος πνευματικὸς κόσμος καὶ τὰ ποικίλα συνδικᾶτα καὶ οἱ φοιτητικοὶ σύλλογοι σιωποῦσαν ἐπιδεικτικά. Εἶναι, ὅμως, καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε ὅλοι ἀπὸ τὴν ραθυμία καὶ ἀδιαφορία μας, γιὰ νὰ μή, τυχόν, δοῦμε κάποια μέρα νὰ γίνεται πραγματικότητα τὸ ὄνειρο τῶν μισελλήνων ἀλβανῶν γιὰ τὴν ... «Μεγάλη Ἀλβανία», καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο νὰ ἀποτελῇ μιὰ ἀκόμη ἀλύτρωτη «χαμένη Πατρίδα». Οἱ εὐθῦνες μας θὰ εἶναι, τότε, τεράστιες καὶ ἀνεξόφλητες ἀπέναντι τοῦ Ἔθνους. Ἄς ξυπνήσουμε ἀμέσως τώρα, σήμερα. Γιατὶ αὔριο, φοβόμαστε ὅτι θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Καί, πάντως, ἡ Ἑλλάδα μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ συναινέσῃ στὸ νὰ γίνῃ ἡ Ἀλβανία μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Πηγή: Ακτίνες
… Ναι, και εγώ επίσης το πήρα απόφαση ότι το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων θα παραμείνει για μένα άλυτο ως το τέλος των ημερών μου, τέλος που ήδη πλησιάζει [1]. Έχει ενισχυθεί μέσα μου η συνείδηση ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον ένα ή τον άλλο βαθμό είμαστε τυφλοί.
Βλέπουμε κάποιο μέρος της παγκόσμιας ζωής και βασιζόμαστε στις κρίσεις μας από τη «μερική» αυτή θεώρηση. Η μερική, ατομική αυτή θεώρηση κυριεύει τον άνθρωπο τόσο ισχυρά, ώστε να μην μπορεί να κρίνει διαφορετικά, παρά βασιζόμενος στη δική του αντίληψη ή, όπως είπα, θεώρηση των πραγμάτων.
Ως συνέπεια της χαρακτηριστικής σε όλους μας τυφλώσεως, όλοι ανεξαιρέτως, δεν κατανοούμε πότε πληγώνουμε τους άλλους, πότε καταστρέφουμε τη ζωή τους, πότε κρίνουμε γι’ αυτούς σύμφωνα με την αντίδραση εκείνη που αποδείχθηκε συνέπεια ίσως κάποιας δικής μας ενέργειας.
Γνωρίζουμε ότι στη βάση της προσωπικής μας συνείδησης βρίσκεται η επιθυμία του αγαθού, η αναζήτηση της τελειότητος, και κινούμενοι από τη βεβαιότητα για το δίκαιο της αναζητήσεώς μας τείνουμε αθεράπευτα να δικαιώνουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Και αυτό αποτελεί κοινή αρρώστια όλων μας. Από αυτό προέρχονται οι άλυτες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Άλυτες, γιατί ο καθένας δικαιώνει τον εαυτό του απορρίπτοντας τη δικαιοσύνη του άλλου που στέκεται απέναντί του.
Δεν τα γράφω αυτά με σκοπό να σου καταλογίσω εκ νέου οτιδήποτε. Δεν γνωρίζω ποιος πρώτος με κάποια ορατή ή αόρατη κίνηση της ψυχής του προξένησε πληγή στην άλλη ψυχή. Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. 6, 12).
Η δύναμη λοιπόν αυτή της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή ήταν φυσική στον άνθρωπο πριν από την πτώση του, αλλά τώρα είναι για μας υπερφυσική. Εμείς δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε με δική μας δύναμη για τον πόνο που ζήσαμε.
Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι από πολύ παλιά άρχισα να βλέπω όλα όσα «συμβαίνουν» σε μένα, όχι μόνο ως προσωπικό μου δράμα ή ακόμη και τραγωδία, αλλά ως αποκάλυψη εκείνων που διαδραματίζονται στον ανθρώπινο ωκεανό, στην απεραντοσύνη της ζωής του κόσμου, που περνάει από μένα σαν θάλασσα από κάποιον «πορθμό». Ο πορθμός αυτός δεν είναι η ίδια η θάλασσα, αλλά το νερό μέσα σε αυτόν είναι το ίδιο με το νερό της θάλασσας. Και αυτό αποτελεί τον δρόμο για τη βαθύτερη κατανόηση των λόγων του Χριστού: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς»[3] (Ματθ. 7, 12).
Συνεπώς αυτό είναι η μάθηση μας, το σχολείο μας· αυτό αποτελεί τον δρόμο προς την παγκόσμια γνώση, την οδό για την αφομοίωση της διδαχής του Χριστού, ως τότε ακατανόητης, παραμορφωμένης από τα πάθη και την «τύφλωση» μας.
Λοιπόν, αγαπητή μου Μαρία, ειρήνη σε σένα και χάρη Άνωθεν. Και μην φοβάσαι, δεν θα σε ανησυχήσω άλλο με τίποτε που θα μπορούσε να σου θυμίσει την πληγή σου.
Εγώ ο ίδιος είμαι τυφλός και δεν θυμάμαι καθόλου την πρώτη εκείνη χειρονομία μου, που εσύ κατανόησες με τον τρόπο που γράφεις γι’ αυτή. Συγχώρησέ με και δώσε μου την αγάπη σου…
Σημειώσεις:
[1] Η παράγραφος αυτή είναι απάντηση του Γέροντος Σωφρονίου στο γράμμα της Μαρίας της 2ας Ιουλίου 1968, όπου αυτή γράφει για κάποια παρεξήγηση στις σχέσεις με έναν κοινό γνωστό.
[2] Ματθ. 6,12.
[3] Ματθ. 7,12. Πρβλ. Λουκ. 6,31.
Πηγή: (Επιστολή 36 του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, 7 Ιουλίου 1968 - Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάρωφ, "Γράμματα στη Ρωσία", εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας, 2009, σ. 114-115), Ζωντανό Ιστολόγιο, Η Άλλη Όψη
Πολύ μεγάλο είναι το κοίτασμα που βρίσκεται στο οικόπεδο 9 της Κύπρου όπως εκτιμάται από ειδικούς, οι οποίοι δηλώνουν την αισιοδοξία τους για τα αποτελέσματα των ερευνών της κοινοπραξίας ΕΝΙ-KOGAS στα θαλάσσια οικόπεδα 9, 2 και 3. Αυτή τη στιγμή, η κοινοπραξία Ιταλίας (ENI) – Νότιας Κορέας (KOGAS) έχει εστιάσει την προσοχή της στον στόχο «Ονασαγόρας» του θαλασσίου οικοπέδου 9. Σύμφωνα με την κυπριακή κυβέρνηση, οι έρευνες στη συγκεκριμένη περιοχή αναμένεται να διαρκέσουν για 80 ημέρες, ενώ τα αρχικά αποτελέσματα των ερευνούν θα είναι σε θέση να εξαχθούν μέσα στις επόμενες εβδομάδες μετά τη λήξη των ερευνών.
Η κοινοπραξία πρόκειται να «τρυπήσει» και σε άλλα σημεία της περιοχής ευθύνης της, δηλαδή στα οικόπεδα 2,3 και 9. Συνολικά, η κοινοπραξία είναι συμβατικά υποχρεωμένη να προχωρήσει σε έρευνες σε τέσσερεις το λιγότερο περιοχές, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 12 με 18 μηνών.
Τα ακριβή σημεία των περεταίρω ερευνών πρόκειται να καθοριστούν με βάση τα στοιχεία που έχουν εξαχθεί από τις πρώτες προσπάθειες, ενώ όπως έχει γίνει γνωστό ο στόχος «Ονασαγόρας» ΔΕΝ είναι η περιοχή με το μεγαλύτερο εκτιμώμενο κοίτασμα. Για την ακρίβεια η κοινοπραξία αρχίζει με τον «Ονασαγόρα» επειδή τα έως τώρα γεωλογικά στοιχεία της περιοχής επιτρέπουν πιο ξεκάθαρες και ακριβείς εκτιμήσεις.
Το ενδιαφέρον είναι πως βορείως του «Ονασαγόρα», σύμφωνα με αναλυτές, υπάρχει στόχος ο οποίος δύναται να φιλοξενεί κοίτασμα του οποίου το μέγεθος να είναι συγκρίσιμο με το Ισραηλινό Λεβιάθαν, δηλαδή της τάξεως των 19 τρισ. κυβικών ποδών. Η κοινοπραξία πρόκειται να τρυπήσει και στη συγκεκριμένη περιοχή της οποίας τα γεωλογικά στοιχεία μπορεί μεν να «μιλάνε» για τέτοια μεγέθη, η ακρίβεια όμως των εκτιμήσεων θα αποδειχθεί μέσω της ερευνητικής γεώτρησης.
Είναι προφανές πως εάν οι εκτιμήσεις των ειδικών επιβεβαιωθούν, το ενεργειακό δυναμικό της Κύπρου θα λάβει άλλες διαστάσεις και θα θέσει νέα δεδομένα στις ενεργειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Με βάση όλα τα παραπάνω, οι κινήσεις της Άγκυρας στην περιοχή αποκτούν νέα δυναμική, αφού οι Τούρκοι δεν μπορεί παρά να γνωρίζουν το τεράστιο οικονομικό και γεωπολιτικό διακύβευμα.
Η τουρκική NAVTEX για την 20η Οκτωβρίου σε συνδυασμό με την ελληνική αντίδραση με τη μορφή της ενοποίησης των χώρων έρευνας και διάσωσης Ελλάδας και Κύπρου αλλά και η επικείμενη συνάντηση κορυφής Αθήνας-Λευκωσίας-Καΐρου δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, ενώ την ίδια στιγμή δυνάμεις της Ρωσίας και του Ισραήλ θα ασκούνται στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή.
Το μήνυμα από την Αθήνα-Λευκωσία, το Κάιρο, τη Μόσχα και το Τελ-Αβίβ προς την Άγκυρα είναι σαφές. Είναι όμως προφανές, ότι εάν η Τουρκία δεν αντιδράσει και αυτή τη φορά δυναμικά -εάν δηλαδή δεχτεί τα τετελεσμένα όπως και στη περίπτωση του οικοπέδου 12- τότε ολόκληρο το «μοντέλο» εκβιασμού και καταναγκασμού μέσω του οποίου προσπαθεί να επιβάλλει τη θέλησή της στον Ελληνισμό θα καταρρεύσει.
Η παρούσα περίοδος με τις εξελίξεις των επόμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, φαίνεται πως θα καταγραφούν από τον ιστορικό του μέλλοντος ως μεγίστης-κομβικής σημασίας, διότι το δράμα του «Ανατολικού Ζητήματος» και ο ρόλος της μετακεμαλικής και νεοθωμανικής Τουρκίας σε αυτό, θα αναδειχθούν σε όλες τους τις διαστάσεις.
Η Άγκυρα με τις υπερφίαλες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών έχει εγκλωβίσει τον εαυτό της σε μία «γεωπολιτική μέγγενη» από την οποία δεν είναι σε θέση να ξεφύγει παρά μόνο, είτε με μια θεαματική μεταστροφή προς τη διεθνή νομιμότητα, κάτι εξαιρετικά αμφίβολο παρά τις ευεργετικές συνέπειες για την ασφάλεια της περιοχής, είτε με «φυγή προς τα εμπρός», επιχειρώντας δια της στρατιωτικής ισχύος να αναστρέψει τα δεδομένα οδηγώντας στη χειρότερη περίπτωση σε αδιέξοδο, απειλώντας όμως ευθέως σε εποχές «πονηρές» τη διεθνή ειρήνη και την περιφερειακή ισορροπία.
Των Δρ. Γεωργίου Φίλη και Δρ. Ηλία Κονοφάγου
Πηγή: DefencePoint
Ο μέγας Παύλος, δείχνοντας το θείο και κοινωφελές τής πίστεως και διακηρύσσοντας τα έργα αυτής και τα κατορθώματα και τους καρπούς και τη δύναμη, αρχίζει από τους αιώνες από τους οποίους δεν υπάρχει τίποτε αρχαιότερο, λέγοντας, «με την πίστη κατανοούμε ότι οι αιώνες καταρτίσθηκαν με τον λόγο τού Θεού, ώστε τα βλεπόμενα να μη έχουν γίνει από αυτά που είναι ορατά», και τελειώνει με την μελλοντική παγκόσμια ανάσταση και την τελείωση των αγίων που θα συμβεί κατ’ αυτήν, από την οποία τίποτε δεν υπάρχει τελειότερο. Συντάσσοντας όμως τον κατάλογο εκείνων που θαυμάσθηκαν για την πίστη και επιβεβαιώνουν αυτήν με τον εαυτό τους, λέγει και τούτο, ότι «με την πίστη έλαβαν γυναίκες με την ανάσταση τους νεκρούς των». Και αυτές είναι η Σαραφθία και η Σουναμίτιδα, από τις οποίες η μία έλαβε τον υιό της που είχε πεθάνει πάλι ζωντανό από τον προφήτη Ηλία, ενώ η Σουναμίτιδα έλαβε τον δικό της από τον Ελισσαίο.
Η καθεμιά τους επέδειξε με τα έργα μεγάλη πίστη. Η Σαραφθία προλαβαίνοντας σύμφωνα με την πίστη της την αναγγελμένη από τον προφήτη αύξηση των τροφίμων και τρέφοντας αυτόν πριν από τα παιδιά της από το αλεύρι μιας χούφτας και το λίγο λάδι, τα μόνα που είχε να φάγει, και έπειτα περιμένοντας να πεθάνει με τα παιδιά της. Αλλά κι όταν μετά τον ερχομό τού Ηλία αρρώστησε και πέθανε ο υιός της (γιατί λέγει, «η αρρώστια του ήταν πολύ βαρειά, σε βαθμό ώστε να μη απομείνει σ’ αυτόν πνεύμα ζωής»), αυτή δεν έδιωξε τον προφήτη, δεν τον κατηγόρησε, δεν απομακρύνθηκε από τη θεοσέβεια που διδάχθηκε από αυτόν, αλλά κατηγόρησε τον εαυτό της και θεώρησε ότι αιτία τού πάθους είναι οι αμαρτίες της, αποκαλώντας σ’ αυτή τη συμφορά τον Ηλία άνθρωπο του Θεού, και κατηγορώντας μάλλον τον εαυτό της και λέγοντάς του μάλλον προτρεπτικά, παρά σκωπτικά, «τί σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα, άνθρωπε του Θεού; ήρθες σε μένα να μου υπενθυμίσεις τις αμαρτίες μου και να θανατώσεις τον υιό μου;». Συ είσαι φως, λέγει, κατά μέθεξη, ως διάκονος του φωτός τής δικαιοσύνης, και ερχόμενος εδώ κατέστησες φανερά τα αφανή αμαρτήματά μου, και αυτά μου θανάτωσαν τον υιό μου. Βλέπετε πίστη αλλόφυλης γυναίκας; βλέπετε ταπείνωση; Γι’ αυτό εύλογα έλαβε την εκλογή από τον Θεό και καταξιώθηκε να γίνει πρότυπο της κλήσεως και πίστεως των εθνών, και έπειτα δέχθηκε και το παιδί της ζωντανό.
Η Σουναμίτιδα πάλι έδειξε την πίστη της και με όσα είπε προς τον άνδρα της για τον Ελισσαίο, και με όσα ετοίμασε για τη φιλοξενία τού προφήτη, και με την αξιοπρέπεια που επέδειξε όταν πέθανε το παιδί της. Γιατί, κρύβοντας αθόρυβα τη συμφορά, έτρεξε προς τον προφήτη και τον οδήγησε στην οικία της, λέγοντας προς αυτόν, «ορκίζομαι στον ζωντανό Κύριο και στη δική σου ζωή, ότι δεν θα σε εγκαταλείψω», και με αυτή την πίστη δέχθηκε τον υιό της αναστημένο από τον προφήτη, ώστε το εξαίρετο αυτό θαύμα να μη είναι εκείνων των προφητών, αλλά μάλλον της πίστεως των μητέρων που δέχθηκαν τους αναστάντες.
Αλλά μολονότι οι προφήτες είχαν συνεργό την πίστη και την προς τον Θεό ευαρέστηση των μητέρων, ο Ηλίας και τα άλλα έκαμε, και προς τον Θεό φώναξε με ολοφυρμό λέγοντας, «αλλοίμονο, Κύριε, ο μάρτυρας της χήρας με την οποία κατοικώ εγώ, εσύ θανάτωσες σκληρά τον υιό της; Και επικαλέσθηκε τον Κύριο και είπε· Κύριε Θεέ μου, ας επιστρέψει η ψυχή αυτού του παιδιού σ’ αυτό. Και έτσι έγινε». Ο Ελισσαίος πάλι όχι μόνο προσκολλήθηκε στο παιδί, ερχόμενος και φεύγοντας μέχρι και επτά φορές, αλλά και προσευχήθηκε προς τον Κύριο σύμφωνα μ’ αυτό που έχει γραφεί, και έτσι αναζωογόνησε τον υιό τής Σουναμίτιδας.
Ο Κύριός μας όμως Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με την περικοπή τού Ευαγγελίου που διαβάζεται σήμερα, σπλαγχνίσθηκε τη χήρα, της οποίας ο υιός μεταφερόταν νεκρός, και χωρίς να αργοπορήσει ούτε να διαπραγματευθεί ούτε να προσευχηθεί, αλλά με πρόσταγμα μόνο, δίνοντας στη μητέρα που πενθούσε τον μονογενή της ζωντανό από νεκρό, έδειξε ότι αυτός μόνο είναι κύριος της ζωής και του θανάτου· γιατί λέγει ο ευαγγελιστής, «την επόμενη ημέρα πήγαινε ο Ιησούς στην πόλη που ονομαζόταν Ναΐν». Ο Κύριος έρχεται για το μεγάλο αυτό θαύμα της αναστάσεως αυτόκλητος, για να δείξει όχι μόνο την ζωοποιό δύναμη, αλλά και ότι έχει ασύγκριτη την αγαθότητα και την ευσπλαγχνία. Γιατί τον Ηλία βέβαια φάνηκε κατά κάποιο τρόπο να τον εμπαίζει η Σαραφθία παρακινώντας τον προς την αναβίωση του παιδιού, τον Ελισσαίο πάλι η Σουναμίτιδα, αφού του έκανε την παρατήρηση πρώτα, ότι δεν προείδε το πάθος, έπειτα και τον κατανάγκασε λέγοντας, «ορκίζομαι στον ζωντανό Κύριο και στη δική σου ζωή, ότι δεν θα σε εγκαταλείψω», ο Κύριος όμως το προγνωρίζει μόνος του και, χωρίς να τον επικαλεσθεί κανένας, πορεύεται προς την πόλη, από την οποία γινόταν η εκφορά τού πεθαμένου παιδιού.
«Την επόμενη ημέρα πήγαινε», λέγει. Και αυτό το υποσήμανε με πάνσοφο τρόπο ο ευαγγελιστής. Γιατί η ανάσταση του παιδιού τής χήρας υποτυπώνει την ανακαίνιση του νου μας. Γιατί και η ψυχή μας εξ αιτίας τής αμαρτίας ήταν χήρα του ουράνιου νυμφίου, που είχε σαν κάποιο μονογενή υιό τον νου της, ο οποίος είχε πεθάνει από το κεντρί τής αμαρτίας, χάνοντας την αληθινή ζωή, και μεταφερόταν και αυτός από τα πάθη, έχοντας βρεθεί κάπου μακριά από τον Θεό, σε βυθούς τού άδη και της απώλειας. Αλλά, αφού ο Κύριος βάδισε προς εμάς και ήρθε κοντά μας με την με σάρκα παρουσία του, τον ανακαίνισε και τον ανέστησε. Αυτή η παρουσία όμως δεν έγινε σε μας από την αρχή, αλλ’ ύστερα, κατά τους τελευταίους αιώνες. Γι’ αυτό ο ευαγγελιστής δεν παρέλειψε ούτε αυτό, λέγοντας, «την επόμενη πήγαινε» ο Ιησούς για ν’ αναστήσει τον πεθαμένο υιό τής χήρας και να μεταβάλει το πένθος αυτής σε ευφροσύνη. Προσέχετε, παρακαλώ, αδελφοί, το νόημα των λεγομένων γιατί και από σας ο καθένας, αν αισθανθεί τον μέσα του πεθαμένο και θρηνήσει τις αμαρτίες του, πενθώντας και μελαγχολώντας γι’ αυτές με μετάνοια, θα πορευθεί και προς αυτόν ο Παράκλητος παρέχοντας την αιώνια παρηγοριά. Γιατί λέγει, «μακάριοι είναι αυτοί που πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν».
Αλλά, «πορευόταν» λέγει, «ο Ιησούς και μαζί μ’ αυτόν πορεύονταν αρκετοί μαθητές του και πλήθος πολύ». Ο Ηλίας δηλαδή απομονώνεται όταν πρόκειται ν’ αναστήσει τον υιό τής Σαραφθίας, και ο Ελισσαίος, αφού ανέβηκε στο υπερώο, όπου βρισκόταν ο πεθαμένος, «έκλεισε τη θύρα», όπως λέγει η ιστορία, «μπροστά στους δύο αυτούς», δηλαδή τη Σουναμίτιδα και τον μαθητή του Γιεζί. Επειδή δηλαδή χρειαζόταν εκτενέστατη προσευχή προς τον Θεό, και οι άνθρωποι από τη φύση τους, όταν απομονωθούν, απασχολούν το νου τελειότερα και τον ανυψώνουν προς τον Θεό, αντίθετα ο Κύριος, έχοντας αληθινά την εξουσία ζωής και θανάτου, δεν χρειάζεται καθόλου προσευχή για να ζωοποιήσει το παιδί, όχι μόνο τους μαθητές του είχε μαζί του, αλλά και πολύ πλήθος, που άλλο έφερε αυτός και άλλο βρήκε γύρω από τον μεταφερόμενο. Και ενώ όλοι έβλεπαν και άκουαν, με μόνο το πρόσταγμά του ζωοποίησε τον νεκρό, κάμνοντας αυτό από φιλανθρωπία δημόσια, για να προσελκύσει όλους στην προς αυτόν σωτήρια πίστη. Γιατί λέγει, «καθώς πλησίασε στην πύλη τής πόλεως, μεταφερόταν πεθαμένος»΄ δηλαδή προγνωρίζοντας και της μεταφοράς την ώρα έφθασε στην κατάλληλη ώρα. «Μεταφερόταν λοιπόν πεθαμένος ο μονογενής υιός τής μητέρας του΄ και αυτή ήταν χήρα».
Τα ίδια πράγματα στην πενθούσα και τη λύπη αύξησαν πολλαπλάσια, και τη λύση πρόσφεραν εξαίσια. Γιατί βλέποντας ο Κύριος μια μητέρα, και μάλιστα χήρα μητέρα, που στήριζε τις ελπίδες της σε ένα παιδί, να το χάνει με πρόωρο θάνατο, ν’ ακολουθεί τη σορό τού παιδιού και να θρηνεί ελεεινά, «ευσπλαγχνίσθηκε», λέγει (πώς δηλαδή δεν θα το έκαμε «ο πατέρας των ορφανών και κριτής των χηρών»;), «και είπε προς αυτήν» παρηγορώντας την και προβλέποντας το μέλλον, «μη κλαις». Εκείνος βέβαια γνώριζε τι επρόκειτο να κάνει, ενώ η γυναίκα ούτε αυτόν γνώριζε, και πολύ περισσότερο ούτε το μέλλον, γι’ αυτό ούτε και πίστη είχε, ούτε ζητούσε κάτι από αυτόν ούτε αυτός απαιτούσε πίστη από αυτήν, αλλά μπορώντας τα πάντα και μη έχοντας ανάγκη ούτε από τη συνέργεια αυτών που πιστεύουν, «πλησιάζοντας άγγισε τη σορό», για να δείξει ότι και το σώμα του ως ομόθεο έχει ζωοποιό δύναμη΄ «και είπε, νεανίσκε, σου λέγω, σήκω΄ και ανακάθισε ο νεκρός». Άκουσε δηλαδή το κουφό χώμα εκείνον που καλεί στην ύπαρξη αυτά που δεν υπάρχουν, άκουσε αυτόν που εξουσιάζει τα πάντα με το λόγο τής δύναμής του, άκουσε όχι άνθρωπο θεοφόρο, αλλά Θεό που έγινε άνθρωπος, και όχι μόνο «ανακάθισε ο νεκρός», αλλά «και άρχισε να ομιλεί». Και στην περίπτωση βέβαια του υιού τής Σαραφθίας χήρας, όταν επέστρεψε η ψυχή του σ’ αυτόν, αμέσως, σύμφωνα με την ιστορία, φώναξε προς το παιδί (τον υπηρέτη του). Και αυτό είναι απόδειξη του ότι η ανάσταση δεν ήταν φαινομενική.
Ο Ηλίας λοιπόν ανέστησε ένα νεκρό με προσευχή, και ο Ελισσαίος ανέστησε έναν ενώ ζούσε και άλλον όντας νεκρός, επιβεβαιώνοντας και δείχνοντας από πριν τη θεανδρική ζωοποιό ενέργεια τού Χριστού, ενώ ο Κύριος ανέστησε τρεις νεκρούς με πρόσταγμα πριν από τον σταυρό, το παιδί αυτό της χήρας, τη θυγατέρα τού αρχισυνάγωγου, και τον τετραήμερο Λάζαρο, ενώ κατά τη σταύρωσή του ανέστησε πολλούς, οι οποίοι και «εμφανίσθηκαν σε πολλούς». Εκτός από αυτά μετά τον για χάρη μας σταυρικό θάνατό του ανέστησε τον εαυτό του, ή καλύτερα τον εξανέστησε τριήμερο, γενόμενος μόνος αυτός αρχηγός τής αιώνιας ζωής. Γιατί όλοι οι άλλοι, αν και αναστήθηκαν, οπωσδήποτε απέκτησαν τη δική μας θνητή ζωή, όταν όμως αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς «δεν τον κυριεύει πλέον ο θάνατος». Γι’ αυτό και μόνος ο Κύριος «έγινε απαρχή εκείνων που έχουν κοιμηθεί», δηλαδή των πιστών και εκείνων που μετατέθηκαν από τα εδώ με την ελπίδα ανάστασης και αιώνιας ζωής. Έγινε λοιπόν απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί και «πρωτότοκος από τους νεκρούς» και μας επιβεβαίωσε και μας επαγγέλθηκε όχι μόνο αυτή τη θνητή και πρόσκαιρη ζωή μας που καθοδηγείται από ζωικό πνεύμα, αλλ’ εκείνην που εμπεριέχεται στις ελπίδες μας, την ένθεο και αθάνατη και αιώνια΄ γιατί αυτή είναι δώρο αυτού πραγματικά θεοπρεπέστατο. Καθώς λοιπόν δεν παρέχει εδώ αυτήν την αιώνια ζωή στους αναστημένους από αυτόν, αλλά την διακοπτόμενη από τον θάνατο, δεν την παρέχει σ’ αυτούς με τη μορφή χάριτος, αλλά το κάνει αυτό για άλλους, οδηγώντας αυτούς στην πίστη, που είναι πρόξενος της αιώνιας ζωής. Και εδώ λοιπόν, όπως ιστορεί με σαφήνεια ο ευαγγελιστής, δεν ανέστησε το παιδί για τον εαυτό του, αλλά για τη μητέρα «από ευσπλαγχνία γι’ αυτήν»΄ γι’ αυτό και, αφού το ανέστησε, το έδωσε στη μητέρα του.
Αλλά βλέπετε πώς ο Κύριος από ευσπλαγχνία προς τη χήρα που πενθούσε τον υιό της δεν χρησιμοποίησε μόνο παρηγορητικούς προς αυτήν λόγους, αλλά και την παρηγόρησε με έργα; Έτσι να κάνομε και εμείς με όλη τη δύναμή μας και να μη είμαστε μόνο με λόγια συμπονετικοί προς αυτούς που κακοπαθούν, αλλά ζωή; Αν και βέβαια και αυτό είναι χρέος μας, αν και όχι ίσως του ενός μας προς τον άλλο, άλλα προς εκείνον που παρέδωσε τον εαυτό του σε θάνατο για χάρη μας, όχι μόνο ως λύτρο, αλλά και προς παράδειγμα και έμπρακτη διδασκαλία, ασύγκριτα υψηλότερη από κάθε έργο και λόγο και νου. Γιατί λέγει, «γι’ αυτό πέθανε ο Χριστός για χάρη μας, αφήνοντας σε μας παράδειγμα, για να ακολουθήσομε τα ίχνη του και να είμαστε έτοιμοι, αν χρειασθεί, να θυσιάσομε και τη ζωή μας» προς εκπλήρωση των εντολών του΄ γιατί έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής και βασιλείας αυτού που διαρκεί αιώνια, ζώντας μαζί μ’ αυτόν αιώνια και δοξαζόμενοι μαζί του. Βλέπετε αυτόν τον Μυροβλύτη (Αγ. Δημήτριο). Έχυσε το αίμα τού σώματός του με τη θέλησή του υπέρ του Χριστού, και γι’ αυτό κατέστησε αυτό αδιάκοπη και ανεξάντλητη πηγή πολυειδών θαυμάτων, αγιασμού ψυχής και σώματος, ευωδέστατου και ιερώτατου μύρου, μολονότι η ψυχή του Μεγαλομάρτυρα έχει τώρα δίκαια λάβει την αιώνια και αναλλοίωτη δόξα στους ουρανούς μαζί με τους αγγέλους, ενώ το σώμα δεν έχει ακόμη δοξασθεί μαζί με εκείνη, αλλ’ είναι κατά κάποιο τρόπο τα παρόντα υπόδειγμα και τύπος και σύμβολο προς την θειότατη και ουράνια δόξα που πρόκειται ν’ αποκαλυφθεί γύρω από αυτό στο μέλλον΄ και αν το υπόδειγμα και ο τύπος είναι τέτοιος, τί θα είναι εκείνο το μελλοντικό τέλος; οπωσδήποτε και ανέκφραστο και ακατανόητο.
Εύχομαι και εμείς με τις πρεσβείες τού μεταξύ των μαρτύρων Μυροβλύτη, όπως μεταλαμβάνομε εδώ το θείο μύρο που εκχύνεται από αυτόν, έτσι και τότε να γίνομε θεατές και μέτοχοι της θείας εκείνης δόξας με τη χάρη και φιλανθρωπία του δοξαζόμενου μέσω των μαρτύρων του Ιησού Χριστού τού Θεού των πάντων, στον οποίο πρέπει κάθε δόξα στους απέραντους αιώνες. Γένοιτο.
Πηγή: (Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»), Η Άλλη Όψη
Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς …
Σας ζηλεύουμε!!! Ναι, σας ζηλεύουμε. Γιατί καταφέρατε κάτι, που οι “απέξω” δεν μπορούν να καταλάβουν. Καταφέρατε να φύγετε μέσα στην αγκαλιά της Γαλανόλευκης. Αλήθεια, υπάρχει πιο μεγάλη, πιο ιερή θυσία από το να φύγεις για την Πατρίδα; “Μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου” έλεγε ο Όρκος που δώσαμε κι εσείς το κάνατε πράξη. Την υπηρετήσατε τη Σημαία μας και αυτή σας αγκάλιασε. Μας κάνατε όλους να νιώσουμε “μικροί” μπροστά σας.
Ο κόσμος δεν θα καταλάβει και θα μιλήσει για “άδικο χαμό”. Λογικό είναι. Δεν γνωρίζουν ότι εμείς, το Θάνατο τον κοροϊδεύουμε στα μούτρα.
Μάθαμε να είμαστε το “Πρώτο Κύμα”. Όταν θα ανοίξει η πόρτα του αποβατικού, ακόμα και εάν η σφαίρα έχει το όνομα μας θα βουτήξουμε στη Κόλαση για να υπερασπιστούμε, ότι έχουμε πιο Ιερό. Τα σπίτια μας, τις οικογένειες μας, και τη Θρησκεία μας. Έτσι μάθαμε. Είμαστε Τάγματα “Επιλέκτων”. Όπου οι λίγοι, θα κάνουν τη ζημιά που δεν μπορούν να κάνουν οι πολλοί.
Και αν είναι να πεθάνουμε υπερασπίζοντας αυτά τα υψηλά ιδανικά θα είναι ένας έντιμος θάνατος. Ένας θάνατος που “άξιζε τον κόπο”. Γιατί δεν χαθήκατε σε ένα τροχαίο, δεν σας πήραν οι μάστιγες των χρόνων μας. Επιλέξατε, όπως κι εμείς, να πάτε στα δύσκολα. Να ιδρώσετε, να φορέσετε το μπερέ του Πεζοναύτη. Στη Ζωή και στο Θάνατο. Κανένας δεν μπορεί να σας τον πάρει πια. Εμείς θα φύγουμε σαν Πεζοναύτες, αλλά, σε κόσμο πολιτών. Εσάς όμως σας συνόδευσαν, αδέρφια. Πεζοναύτες!!! Περπάτησαν μαζί σας, δίπλα σας, προς την Αιωνιότητα. Τιμή την οποία εμείς δεν θα έχουμε ποτέ.
Οι γονείς σας θα κλάψουν, θα σπαράξουν. Ξέρουμε, γίναμε γονιοί κι εμείς πια. Και η ιδέα να φύγει το βλαστάρι σου πριν από σένα προκαλεί τρόμο και πανικό. Το αγγελούδι σου, που ανέβαζε έναν απλό πυρετό, και ξενυχτούσες δίπλα του. Που σου έλεγε τους φόβους του, τα όνειρα του αναζητώντας μια αγκαλιά και ήσουν εκεί, δίπλα του, να το βλέπεις να γελάει, να κλαίει, να παίζει, να διαβάζει. Δεν υπάρχουν λόγια να παρηγορήσεις αυτούς τους ανθρώπους. Κανένας μας δεν μπορεί να τους παρηγορήσει. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι γέννησαν έναν μικρό Θεό. Και οι Θεοί πρέπει να είναι ψηλά. Για αυτό και φύγαν σύντομα από κοντά μας.
Και στις γυναίκες που άφησαν πίσω και στα παιδιά, που έμειναν ορφανά, πριν προλάβουν να καταλάβουν το «γιατί»; Τι μπορείς να πεις σε αυτούς;
Τίποτα. Απλά να τους φροντίσεις σαν να είναι δικοί σου άνθρωποι. Γιατί οι πεζοναύτες είναι οικογένεια. Και τα παιδιά μεγαλώνοντας θα καταλάβουν το μεγαλείο της Θυσίας του πατέρα τους. Ακόμα και αν δεν τον γνώρισαν. Ποιος πατέρας, μπορεί να ζήσει στην ιδέα ότι το παιδί του θα μεγαλώσει και δεν θα τον θυμάται; Κανένας. Και αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει. Δεν πρέπει να τον ξεχάσει, και με περηφάνια να λέει ότι τον έφερε στον κόσμο ένας Ήρωας.
Γιατί όλοι εσείς είστε Ήρωες στα μάτια μας. Και κάθε φορά που θα κοιτάμε ψηλά θα ξέρουμε ότι θα μας προσέχετε. Και θα είμαστε ακόμα πιο δυνατοί . Γιατί έτσι κάνουν οι Έλληνες Πεζοναύτες. Αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλά και το θάνατο με θάρρος. Γιατί έτσι λέει το έμβλημα μας. «Χρειάζεται Θάρρος».
Και δεν θα κλαίμε, αλλά θα τραγουδάμε.
Έτσι κάνουμε εμείς….
“Δεν πεινάμε, δεν διψάμε.
Τρέχουμε και τραγουδάμε.”
Δεν σας αποχαιρετούμε αδέρφια.
Θα τα ξαναπούμε αδέρφια.
Αργά ή σύντομα, θα τα ξαναπούμε.
Και ελπίζουμε η ζωή που θα συνεχίσουμε να κάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί να είναι μια καλή, έντιμη ζωή, άξια της υπέρτατης θυσίας που κάνατε προστατεύοντας τον τρόπο που ζούμε και να μας διασφαλίσει μια θέση δίπλα σας όταν θα ξαναβρεθούμε.
Πηγή: http://olympia.gr
