Με “πολιτικά ορθό” λόγο και προσεγμένες διατυπώσεις Δυτικοί ηγέτες , ΜΜΕ και επιστήμονες στον Δυτικό κόσμο, εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους και ταυτόχρονα προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον πρόσφατο αποκεφαλισμό του αμερικανού δημοσιογράφου Τζών Φόλεϊ, που οι τζιχαντιστές του λεγόμενου Χαλιφάτου (Ισλαμικού Κράτους) κρατούσαν αιχμάλωτο εδώ και δυο περίπου χρόνια.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις προερχόμενες από χριστιανούς, Εβραίους και πολιτικά συντηρητικούς κύκλους, όλοι στην “φιλελεύθερη” Δύση της προόδου και της ανοχής, αποφεύγουν όπως “ο διάβολος το λιβάνι” να διασυνδέσουν τον σφαγιασμό, με τις επιταγές του Ισλάμ, όπως αυτές είναι καταγραμμένες στο Κοράνι, που θεωρείται Θεόπνευστο και ο άκτιστος Λόγος του Θεού, και διατυπωμένες στα Χαντίθ και την Σίρα.
Τα Χαντίθ (Παράδοση/σεις) συνιστούν τις παραδοσιακές δοξασίες αναφορικά με την ζωή του Μωάμεθ . Την Σίρα συνιστούν οι ιεροποιημένες βιογραφίες του Μωάμεθ. Τα Χαντίθ και η Σίρα συναποτελούν την Σούννα, δηλαδή τον Τρόπο και την Παράδοση του Μωάμεθ. Η Σούννα ορίζει τον σωστό τρόπο, σύμφωνα με τον οποίο οι πιστοί πρέπει να διάγουν τον βίο τους. Όλα είναι γραμμένα στα αραβικά, την μοναδική και ιερή γλώσσα δια της οποίας ο Θεός αποκάλυψε μέσω του Προφήτη Μωάμεθ τον ολοκληρωμένο Του Λόγο, η οποία γλώσσα ομιλείται στον παράδεισο και που δεν μπορεί να μεταφρασθεί σε άλλη (γλώσσα) ορθά . Στο σύνολό τους, Κοράνι, Χαντίθ και Σίρα συνιστούν την Σαρία, δηλαδή τον Ισλαμικό νόμο, τον τρόπο ζωής, που απαρέγκλιτα πρέπει να ακολουθείται για να εξασφαλισθεί η παραδεισένια μεταθανάτιος ζωή. Πρέπει η ζωή κάθε πιστού να καθρεπτίζει αυτή του Προφήτη και των Ενάρετων προγόνων της εποχής του.
Και όμως, παρά τις περί αντιθέτου διατυπώσεις των “πολιτικά ορθώς” λογιζόμενων της Δύσης, ο σφαγιασμός του Φόλεϊ όπως και χιλιάδων άλλων απίστων και αποστατών ( κιαφίρ ) που λαμβάνουν χώρα στην Αραβική Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια, φαινόμενα όπως οι εξανδραποδισμοί, οι εξευτελισμοί αλλοθρήσκων, μη ορθόδοξων (σουννιτών) μουσουλμάνων και γυναικών, όλα αυτά, πλην του λιθοβολισμού (που είναι εβραϊκή παράδοση) θα τα βρείτε στο Κοράνι και στη Σούννα .
Όλες οι πράξεις και αποτρόπαιες συμπεριφορές των σημερινών τζιχαντιστών (ιεροπολεμιστών) του Ισλαμικού Χαλιφάτου αλλά και των ομοϊδεατών τους ( όπως ήταν μεταξύ άλλων και ο παρόμοιος αποκεφαλισμός στο Πακιστάν του επίσης αμερικανού δημοσιογράφου Ρίτσαρτ Πέρλ το 2002, επειδή ήταν εβραϊκής πίστης -και το Κοράνι επιτρέπει ξεκάθαρα τη θανάτωση Εβραίων με αμοιβή τον παράδεισο), καταγράφονται, και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, στο Κοράνι και στην Σούννα. Αποτελούν “πεπραγμένα”της ζωής του Μωάμεθ, των τεσσάρων πρώτων Χαλίφηδων ( διαδόχων του Μωάμεθ) θεωρουμένων και ως “Ενάρετων”( αλ- Ρασιντούν ) και των “Σαλάφ”. Οι Σαλάφ είναι οι επίσης “Ενάρετοι”πρόγονοι, συμπεριλαμβανομένων και των Συντρόφων του Μωάμεθ, των πρώτων τριών γενιών που μεγαλούργησαν και διέδωσαν το Ισλάμ μέσω κατακτήσεων. Ως εκ τούτου διαβιούσαν “ενάρετα” και ο Θεός τους αντάμειψε με κατακτήσεις και λαφυραγωγίες. Εξ΄ ου και ο σημερινός όρος “Σαλαφιστές” . Είναι οι ορθόδοξοι Σουννίτες που ζουν “μιμούμενοι”τον Μωάμεθ και τους Ενάρετους προγόνους. Είναι οι σφαγείς του Φόλεϊ και των απίστων .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του “πολιτικά ορθού” αυτού λόγου υπήρξαν οι δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα. Οι δολοφόνοι “δεν εκφράζουν καμιά θρησκεία”, δήλωσε, και “καμία πίστη δεν διδάσκει τους ανθρώπους να σφαγιάζουν αθώους. Κανείς δίκαιος Θεός δεν θα έδειχνε ανοχή γι’αυτό που ( οι τζιχαντιστές) έκαναν χθες ( τον αποκεφαλισμό του Φόλεϊ ) ή για ότι κάνουν καθημερινά ( να σφαγιάζουν αθώους).”
Αντίστοιχες δηλώσεις, με την έννοια ότι πουθενά δεν συσχετίζεται το Ισλάμ με σφαγές, εξανδραποδισμούς και εξευτελισμούς, υπήρξαν και από άλλους πολιτικούς ηγέτες, ταγούς και λογής – λογής μεταμοντέρνους προοδευτικούς.
Είχαμε παράλληλα και αρκετές προσπάθειες να ερμηνευθεί το συγκεκριμένο γεγονός ως αναπόσπαστο μέρος μιας ψυχρά οργανωμένης και άψογα εκτελεσμένης επιχείρησης ψυχολογικού πολέμου από τους τζιχαντιστές. Στόχος ήταν, μας λένε, να τρομοκρατήσουν την Δύση και τους μη Σουννίτες και ως εργαλείο για στρατολόγηση νέων τζιχαντιστών παγκοσμίως.
Υπάρχουν και ακόμη πιο συνθέτες “επιστημονικές” ερμηνείες που παραπέμπουν στη ανθρώπινη φύση και συμπεριφορές κάτω από συνθήκες εκδίκησης, γενοκτονικών πολιτικών, αρρωστημένων ηγεσιών, βαρβαροτήτων και αταβισμού. Και ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν προκύπτουν λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων και κατηχήσεων, του Ισλάμ για παράδειγμα. Είναι, υποστηρίζουν, συμπεριφορές που καταγράφονται στην ιστορία και δεν αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας θρησκείας. Δεν θα διαφωνήσω. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και έχουμε χιλιάδες παραδείγματα στην πολιτική ιστορία του κόσμου που τεκμηριώνουν τις απόψεις και θέσεις αυτές.
Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση και τους καθημερινούς σφαγιασμούς στη Αραβική Μέση Ανατολή, όλες οι δυτικές ερμηνείες μας εξηγούν τις συγκεκριμένες συμπεριφορές και πράξεις, κατά δεύτερο λόγο. Ναι, το άμεσο αίτιο του αποκεφαλισμού υπήρξαν οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί κατά του Χαλιφάτου. Ναι, ο αποκεφαλισμός έγινε για λόγους εκδίκησης και τρομοκράτησης. Αλλά το Κοράνι και τα συναφή παρέχουν μεταφυσική, ιερή και ηθική νομιμοποιημένη βάση για τους αποκεφαλισμούς και τις σφαγές. Διότι έτσι έπρατταν οι “Ενάρετοι”με ανταμοιβές επίγειες και επουράνιες.
Κάθε άλλο παρά θρησκεία ειρήνης, ανοχής, αγάπης και αδελφοσύνης είναι το Ισλάμ.
Ναι, ο αναγνώστης θα βρει μέσα στο Κοράνι εδάφια που υποστηρίζουν τα παραπάνω. Αλλά μόνον εφόσον οδηγούν στην εξάπλωση και κυριαρχία του Ισλάμ που επιτάσσει ότι όλοι πρέπει να πεθάνουμε μουσουλμάνοι και υπέρτατο καθήκον κάθε πιστού είναι να πολεμά για αυτό. Ναι, υπάρχουν εδάφια που παραπέμπουν στην “ανοχή”. Αλλά κάτω από τους όρους του Ισλάμ και την μεγαλοψυχία των ηγετών του, όπως του δεύτερου Χαλίφη Ομάρ που ιστορείται ότι καθιέρωσε τους περιβόητους “Όρους του Ομάρ”. Αυτοί κωδικοποιούνται σε τρεις επιλογές : ή γίνεσαι μουσουλμάνος, ή διατηρείς την πίστη σου αν είσαι χριστιανός/εβραίος, αλλά πληρώνεις ετήσιο κεφαλικό φόρο, υπάρχεις αλλά δεν φαίνεσαι και εξυπηρετείς τον κάθε μουσουλμάνο, ή τέλος χάνεις το κεφάλι σου. Αυτές ακριβώς υπήρξαν οι τρεις επιλογές που προσφέρουν οι σημερινοί τζιχαντιστές του Χαλιφάτου στους μη μουσουλμάνους. (Και που όμως δεν προσέφεραν στον Φόλεϊ.)
Όχι όμως και στους μη Σουννίτες που τους εκτελούν μαζικά και αδιάκριτα διότι είναι δίπλα άπιστοι και επιβάλλεται από το Κοράνι ο παραδειγματικός τους θάνατος.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γράφει ο εικονοκλάστης Τζώρτζ Όργουελ, για να δεις αυτό που βρίσκεται μπροστά στην μύτη σου. ´Η κατά τον αμερικανό Γιόκι Μπέρι, χρειάζεται μεγάλη προσπαθεί για να μην δεις αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Και αυτή είναι η πολιτική λογική του “πολιτικά ορθού “λόγου στην φιλελεύθερη και προοδευτική Δύση αναφορικά με το Ισλάμ. Είναι, επιμένουν πεισματικά, θρησκεία ειρήνης, ανοχής και αγάπης.
Καθηγητής Ευρυβιάδης Μάριος
Πηγή: http://www.philenews.com
Μία μορφή ιερή, ωραία, γενναία, δυναμική, προφητική και μαρτυρική. Από τη φτωχή Αιτωλία ήλθε στον Άγιο Άθωνα. Μετά δύο δεκαετιών μαθητεία εξήλθε για σπάνιο, μοναδικό, ιεραποστολικό έργο, το οποίο έστεψε και υπέγραψε με το αίμα του.
Γύρισε μεγάλο μέρος της Ελλάδος κηρύττοντας, διδάσκοντας, κτίζοντας εκκλησίες και σχολεία. Τρεις μεγάλες ιεραποστολικές περιοδείες στέφθηκαν από πλήρη επιτυχία. Έργο αποδοτικό, καρποφόρο και σωτήριο για τον λαό. Ο αεικίνητος, ακούραστος και ακάματος διδάχος είχε αίσια αποτελέσματα των μελετημένων κινήσεών του. Κυρίως έσωζε ψυχές. Πρόκειται για φαινόμενο κληρικού που τιμήθηκε επάξια και αγαπήθηκε υπερβολικά. Οι άνθρωποι τον κατάλαβαν ότι τους αγάπησε ειλικρινά και του αφοσιώθηκαν ακόμη και ληστές.
Αυτό που τον μεγάλυνε ήταν οι από Θεού θαυματουργίες και προφητείες του. Το κήρυγμά του ήταν ελκυστικό γιατί ήταν απλό, ανυπόκριτο, αφτιασίδωτο και θεοκίνητο. Δίδασκε με πόθο, με λαχτάρα, με πόνο και αγάπη. Ήταν ένας άφθαστος διδάχος. Οι λόγοι του ακόμη και σήμερα συγκινούν για τη χάρη τους. Δεν είχε χειρόγραφες σημειώσεις, είχε χάρισμα, ήταν θεόπνευστος και γλυκομίλητος. Γνώριζε καλά να αναπαύει με τρόπο και τους αμαθείς. Χρησιμοποιούσε την απλή δημοτική γλώσσα. Τα θέματά του ήταν από το Ευαγγέλιο και τον Συναξαριστή. Έλεγε τα χρήσιμα, τα απαραίτητα, τα σωτήρια. Ήταν φλογερός, αληθινός, ατόφιος, γλαφυρός, ταπεινός και πράος. Ήταν φωτεινός, ελπιδοφόρος ακέραιος και πάντα διδακτικός.
Μιλούσε στους αγρούς στήνοντας έναν ξύλινο σταυρό. Δίδασκε στη σκιά του σταυρού. Αυτό είχε μεγάλη σημασία και βαθύ νόημα. Φεύγοντας άφηνε τον σταυρό σε ανάμνηση. Μόνο δώδεκα επιστολές άφησε. Μιλούσε προφορικά, σαγηνευτικά και πειστικά. Τους λόγους του που σώθηκαν τους αντέγραφαν πιστοί μαθητές του. Δημιουργούσε στους ακροατές του ιερό ενθουσιασμό, μετάνοια και συντριβή. Τον ακολουθούσε μια λαοθάλασσα διψασμένων υποδούλων. Τον άκουγαν με θαυμασμό ακόμη και αλλόθρησκοι. Ήταν μέρη που έμενε δυο-τρεις ημέρες. Έτρεχαν όλοι να τον ακούσουν με προσοχή και θαυμασμό. Οι λόγοι ρίζωναν βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων. Οι στόχοι επιτεύχθηκαν και μυστικά χαιρόταν. Μίλησε κατά τη αδικίας, της κακίας, των παθών, της αμάθειας, της ασέβειας και της αθεοφοβίας. Έφερε την καταλλαγή, τη συνδιαλλαγή, την ομόνοια και την ένωση. Το ήθος του αφόπλιζε και επηρέαζε τη μεταβολή της άστατης ζωής των ανθρώπων. Αναθέρμανε την πίστη και εργάστηκε επίπονα κατά των φοβερών εξισλαμιστών. Αρκετούς παρασυρμένους έφερε σε μεταμέλεια και μετάνοια, εξομολόγηση και δάκρυα.
Να τι μπορεί να κάνει ένας άγιος. Να τι έκανε ένας απλός παπάς. Ορισμένοι ιστορικοί δεν τον αναφέρουν καθόλου. Τα σχολικά βιβλία τον αγνοούν. Στη Βόρειο Ήπειρο τελείωσε μαρτυρικά το βίο του. Εκεί είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος του έργου του. Ο προφήτης του Γένους, ο ταπεινός παπαδάκος, ο ακαταμάχητος διδάχος, ο ένδοξος ιερομάρτυρας αποτελεί φωτεινή μορφή του Νέου Ελληνισμού. Κάθε τιμή είναι οφειλόμενο χρέος, κάθε αποσιώπηση αποτελεί εμπάθεια και ανεπίτρεπτη λησμοσύνη. Τέτοιες μορφές θα πρέπει πάντοτε να προβάλλονται με κάθε τρόπο. Είναι χρέος μας, ανάγκη της ψυχής μας.
(Πηγή: "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" 2/9/12)
Πηγή: Η άλλη όψη
Το νομοσχέδιο, το οποίο συνηθίσαμε να αποκαλούμε «αντιρατσιστικό», επανέρχεται στην επικαιρότητα. Φαίνεται ότι επίκειται η κατάθεσή του στη Βουλή, γι’ αυτό κρίνω σκόπιμο να υποβάλω ορισμένες σκέψεις και προτάσεις. Το έδαφος, στο οποίο κινείται το νομοσχέδιο είναι ολισθηρό και υπάρχει κίνδυνος, από απροσεξία ή από απαράδεκτες γενικεύσεις, να οδηγηθούμε στα αντίθετα αποτελέσματα.
Πρώτον και σημαντικότερον. Προτείνω να εξαιρεθούν ρητά από τις διατάξεις του νομοσχεδίου οι κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως επικρατούσης θρησκείας, και όλα τα κείμενα που χρησιμοποιούνται στη Θεία Λατρεία και στις κηρυκτικές δραστηριότητες. Επί παραδείγμτι ο Απόστολος Παύλος καταδικάζει σαφώς την ομοφυλοφιλία (βλέπε αναφορές του στους «αρσενοκοίτες» κ.λπ). Εάν δεν ληφθεί νομοθετική μέριμνα, τότε ο κάθε Ορθόδοξος κληρικός που διαβάζει ή σχολιάζει δημοσίως τα κείμενα του Παύλου από την Καινή Διαθήκη, θα κινδυνεύει να υποστεί την οποιαδήποτε καταγγελία για «ομοφοβία» από το α ή β σωματείο ψευδοπροοδευτικών αντιλήψεων. Τα κείμενα της Αγίας Γραφής, της Θείας Λειτουργίας και των Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι ιερά και σεβαστά από τη συντριπτική πλειοψφία του λαού μας. Είναι αδιανόητο να υπόκεινται σε λογοκρισία.
Δεύτερον. Όπως θα προστατευθεί νομοθετικώς η μνήμη των Εβραίων- θυμάτων του Ναζιστκικού φανατισμού (Ολοκαύτωμα), έτσι πρέπει να προστατευθεί και η μνήμη των Ελλήνων και Αρμενίων θυμάτων του εγκληματικού φανατισμού των Νεοτούρκων. Η Γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών και Αρμενίων) έχει ανγνωρισθεί από κορυφαίους ιστορικούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ καθως και από τη Βουλή των Ελλήνων. Εάν σεβόμαστε το αίμα των κατακρεουργηθέντων προγόνων μας οφείλουμε να καταδικάσουμε τους αρνητές της γενοκτονίας που υπέστη ο Ελληνισμός από τα στίφη των Τούρκων του Κεμάλ. Τώρα μάλιστα που αυτοί οι αρνητές έδειξαν τις αναθεωρητικές διαθέσεις τους με τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων.
Τρίτον. Πρέπει να γίνει σαφές και αναμφισβήτητο μέσα στο νομοσχέδιο το κριτήριο, με το οποίο τιμωρείται μία πράξη ως ρατσιστική. Κατδικαστέα είναι η υποκίνηση μίσους και πράξεων βίας. Δεν είναι καταδικαστέα η έκφραση γνώμης ή κριτικής για ορισμένους ακραίους οπαδούς μιας θρησκείας. Στην εποχή μας βλέπουμε καθημερινά τις αγριότητες των φανατικών Μουσουλμάνων στη Μέση Ανατολή. Όσοι δημοσιογράφοι αποδοκιμάζουν αυτές τις πράξεις αποδοκιμάζουν το έγκλημα, όχι αυτή καθαυτή τη θρησκεία του Ισλάμ. Πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί, νομοθέτες, δημοσιογράφοι, πολίτες. Ούτε να απαγορευθεί η κριτική στις συνέπειες του θρησκευτικού φανατισμού, ούτε όμως να κατηγορούνται εκατομμύρια οπαδοί μιας θρησκείας για όσα αποτρόπαια διπράττονται στο όνομα αυτής της θρησκείας. Οι συντάκτες του νομοσχεδίου ας είναι ιδιαιτέρως λεπτολόγοι στο σημείο αυτό, ώστε να αποφύγουμε φαινόμενα φιμώσεως και λογοκρισίας που δεν αρμόζουν σε μία ευρωπαϊκού τύπου δημοκρατία.
Προσωπικά με απασχολεί και μία άλλη μορφή ρατσισμού, η οποία δεν καταπολεμείται ούτε με το συγκεκριμένο ούτε με κάποιο άλλο νομοθέτημα. Αναφέρομαι στην αδιαφορία των δυτικών και των ελληνικών «ανθρωπιστικών» και «αντιρατσιστικών» οργανώσεων μπροστά στη συνεχιζόμενη σφαγή των Χριστιανικών κοινοτήτων στη Μέση Ανατολή. Υπάρχουν ΜΚΟ στη χώρα μας, οι οποίες θα έχυναν τόνους δακρύων αν πάθαινε ρωγμές ένα τζαμί - σύμβολο της Οθωμανικής κατάκτησης - σε μία ελληνική πόλη. Τώρα, όμως, που χάνονται καθημερινά ζωές αθώων και αμάχων, μόνο και μόνο επειδή πιστεύουν στον Χριστό, οι επαγγελματίες των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Ελλάδα και στον δυτικό κόσμο αδιαφορούν. Οι Χριστιανοί της Ανατολής ακόμη σηκώνουν τον Σταυρό του μαρτυρίου υπό τα αδιάφορα όμματα της «πολιτισμένης» Ανθρωπότητος.
Αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουν καταστήσει επιφυλακτικούς πολλούς συμπολίτες μας απέναντι σε νομοθετήματα που επικαλούνται τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα». Απαιτείται μεγάλη σύνεση από την Κυβέρνηση που επεξεργάζεται το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και από τους δικαστές, οι οποίοι θα κληθούν να το εφαρμόσουν.
Κ.Χ. 12.8.2014
Μπροστά σε αυτή την τραγική πραγματικότητα οι διεθνείς οργανισμοί, οι ισχυροί του κόσμου, αλλά και ο δικός μας πολιτικός και εκκλησιαστικός χώρος σιωπούν, γεγονός που εγείρει κάθε δικαιολογημένη διαμαρτυρία για την ακηδία και απραξία των ανωτέρω ιθυνόντων παραγόντων του τόπου μας, οι οποίοι με ελαφρά την καρδία ετοιμάζονται να ανεγείρουν Ισλαμικό Τέμενος στον Βοτανικό και Τμήμα Ισλαμικών σπουδών από το ανύπαρκτο βαλάντιο του χειμαζομένου οικονομικά λαού μας.
15 Αυγούστου 2014
ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Αγαπητά μου παιδιά.
Με αμείωτο φανατισμό και ένταση οι Ισλαμιστές συνεχίζουν το έργο του απηνή διωγμού και αφανισμού των χριστιανικών πληθυσμών της Συρίας, της Αιγύπτου, του Σουδάν, του Ιράκ και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
Καθημερινά γενόμεθα αποδέκτες θλιβερών ειδήσεων, που μιλούν για αποκεφαλισμούς, σταυρώσεις, ανασκολοπισμούς, απαγωγές, δημεύσεις περιουσιών, των χριστιανών στις περιοχές αυτές.
Οι χριστιανικοί πληθυσμοί των περιοχών αυτών είναι λαοί γηγενείς που ζουν στο χώρο της Μέσης Ανατολής εδώ και χιλιάδες χρόνια, αναπτύσσοντας έναν θαυμαστό πολιτισμό, που στηρίζεται προ πάντων στην κοινή τους πίστη στον Ιησού Χριστό.
Αυτό που δεν έκαναν μέσα στην ιστορία οι κατακτητές Άραβες, το επιχειρούν με μεγάλη επιτυχία οι Τζιχαντιστές Ισλαμιστές οι οποίοι δια πυρός και σιδήρου ξεριζώνουν από τις πατρογονικές εστίες τους χριστιανούς με σκοπό να εξαφανίσουν καθετί το χριστιανικό στην περιοχή.
Ανατριχιαστικιές και φρικαλέες είναι οι σκηνές που καθημερινά εκτυλίσσονται και μεταδίδουν τα ΜΜΕ: Στην Συρία φανατικός ισλαμιστής, οπλισμένος με την πεποίθηση της «θείας εντολής» έκοβε επί δύο λεπτά το κεφάλι συνανθρώπου του, που είχε βαπτιστεί χριστιανός, φωνάζοντας «ο Θεός είναι μεγάλος». Στη συνέχεια πανηγύριζε κρατώντας το λάφυρο στα χέρια του. Λίγο αργότερα από το προηγούμενο συμβάν αναρτήθηκε στο διαδίκτυο φωτογραφία, στην οποία εμφανίζεται σταυρωμένος χριστιανός στην Αίγυπτο, ο οποίος αρνήθηκε το Ισλάμ. Στο Ιράκ με μεγάφωνα, οι τζιχαντιστές, καλούν τους Χριστιανούς είτε να γίνουν Μουσουλμάνοι και να πληρώσουν έναν ειδικό φόρο ή να εγκαταλείψουν την πόλη, αλλιώς θα εκτελεστούν. Τα σπίτια των Χριστιανών σημαδεύτηκαν με το γράμμα Ν που σημαίνει «Ναζωραίος», υποτιμητικός όρος με τον οποίο αποκαλούν τους Χριστιανούς. Έγραφαν επίσης στην πόρτα των σπιτιών «Αυτό το σπίτι ανήκει στο Ισλαμικό Κράτος». Και εκατοντάδες άλλα παρόμοια καθημερινά περιστατικά χωρίς τέλος.
Οι διωγμοί των χριστιανών των πρώτων αιώνων συνεχίζονται στον 21ο αιώνα. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα οι χριστιανοί με το αίμα τους και την ομολογία τους διακηρύσσουν περίτρανα παγκοσμίως, ότι δεν έπαυσαν να υπάρχουν μάρτυρες της πίστεως, που προτιμούν να θυσιασθούν παρά να αρνηθούν την πίστη τους στον Κύριο. Είναι οι σύγχρονοι νεομάρτυρες.
Την ευθύνη για το συνεχιζόμενο αυτό διεθνές και διαρκές έγκλημα της δολοφονίας των χριστιανών έχει το σκοτεινό Εβραικό-Σιωνιστικό λόμπι, που κυβερνά τις ΗΠΑ ως και οι δυτικοί σύμμαχοί τους, οι οποίοι γκρέμισαν με την γνωστή σε όλους Αραβική Άνοιξη, στο όνομα μίας δήθεν ευημερίας, τα κοσμικά καθεστώτα των χωρών της Μέσης Ανατολής, παραδίδοντάς τες στον σκοταδιστικό Ισλαμικό χειμώνα, που πλέον είναι ανεξέλεγκτος.
Μπροστά σε αυτή την τραγική πραγματικότητα οι διεθνείς οργανισμοί, οι ισχυροί του κόσμου, αλλά και ο δικός μας πολιτικός και εκκλησιαστικός χώρος σιωπούν, γεγονός που εγείρει κάθε δικαιολογημένη διαμαρτυρία για την ακηδία και απραξία των ανωτέρω ιθυνόντων παραγόντων του τόπου μας, οι οποίοι με ελαφρά την καρδία ετοιμάζονται να ανεγείρουν Ισλαμικό Τέμενος στον Βοτανικό και Τμήμα Ισλαμικών σπουδών από το ανύπαρκτο βαλάντιο του χειμαζομένου οικονομικά λαού μας.
Γι αυτό αγαπητοί μου χριστιανοί δεν μπορούμε να παραμένουμε ασυγκίνητοι και αδιάφοροι για τους μάρτυρες χριστιανούς αδελφούς μας της Μέσης Ανατολής, δεν μπορούμε να παραμένουμε βουβοί μπροστά σε αυτή την μεγάλη εγκληματικότητα.
Σήμερα λοιπόν που είναι η εορτή της μεγάλης Μητέρας μας, της Παναγίας μας, η οποία έζησε στο χώρο αυτό της Μέσης Ανατολής, αφήνοντας τα βήματα και τα στίγματα της παρουσίας της στα αγιασμένα εκείνα χώματα , σας καλώ τούτη την στιγμή, που επιτελούμε την αναίμακτο θυσία του Υιού της, να κλίνουμε τα γόνατα της ψυχής μας και να την τιμήσουμε προσευχόμενοι για τα παιδιά της, τα μαρτυρικά αδέλφια μας. Διότι δεν μπορούμε να λέμε ότι ευλαβούμαστε και αγαπάμε την Παναγία, όταν αφήνουμε ανυπεράσπιστα την χώρα της και τα παιδιά της. Η προσευχή μας, η εκ βάθους καρδίας δέησή μας να γίνει κραυγή ενώπιον του θρόνου του Τριαδικού Θεού.
Εὐχόμεθα πατρικώς η Παναγία νά σκέπει και να αγιάζει όλους μας
Διάπυρος πρός Θεόν Ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
ΔΕΗΣΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΝ Τῌ ΜΕΣῌ ΑΝΑΤΟΛῌ
ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεος σου, δεόμεθά Σου ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.
Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου........
Ἔτι δεόμεθα, ὑπέρ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ, Ἰράκ, Συρίᾳ, Σουδάν, Μεσοποταμίᾳ καί ἐν πάσῃ τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ ὑπό διωγμόν εὑρισκομένων ἀδελφῶν χριστιανῶν καὶ ὑπὲρ πάσης ψυχῆς χριστιανῶν θλιβομένης τε καὶ καταπονουμένης, ἐλέους Θεοῦ καὶ βοηθείας ἐπιδεομένης, εἰρήνης καί καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καί εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν.
Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ὑπέρ τῆς πίστεως ἀδίκῳ καί μαρτυρικῷ θανάτῳ τελειωθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ.
Ἔτι δεόμεθα, ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεόν, φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.
Ἐπάκουσον ἡμῶν ὁ Θεὸς, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, καὶ ἵλεως, ἵλεως, γενοῦ ἡμῖν Δέσποτα ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν καὶ ἐλέησον ἡμᾶς• ἐλεήμων γὰρ καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί, καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Η ιερότητα, είτε ως στάση ζωής, είτε ως τρόπος έκφρασης μέσω της αισθητικής και της τέχνης, είτε ως λατρεία και προσευχή, μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, αποτελεί στοιχείο της ορθόδοξης Χριστιανικής πνευματικότητας. Ιεροποιώ σημαίνει προσδίδω σε κάτι ιερότητα. Αίρω το κοσμικό στοιχείο, ως διαρρύθμιση η διακόσμιση, και το αντικαθιστώ με αντίστοιχα ιεροπρεπή στοιχεία, προσδίδοντας στο χώρο αισθητική ανάλογη με αυτό που είναι και υπηρετεί.
Φωτογραφίες από το αρχείο της εφημερίδας "ΕΣΤΙΑ", 17 Ιουλίου 1934
Φωτογραφία 1η : Μια γενική άποψις της καταστραφείσης από την ανεξήγητον και τρομεράν πυρκαΐαν μονής του Μεγάλου Σπηλαίου.
Φωτογραφία 2η: Απο το εσωτερικόν της καταστραφείσης μονής: η πηγή του αγιάσματος εις το ιερόν. Φωτογραφία ζωγράφου.
Φωτογραφία 3η: Η θρυλική εικών της Παναγίας, η οποία, κατά τας υπάρχουσας πληροφορίας, εσώθη από τους προστρέξαντας χωρικούς
80 Χρόνια μετά, πλήρης ανακαίνιση της Μονής από τον Ηγούμενο π. Ιερώνυμο Κάρμα
«…αγίασον Κύριε τους αγαπώντας τήν ευπρέπειαν του οίκου σου…»
Η Εκκλησία μας στη λατρευτική της προσευχή περιλαμβάνει τόσο τους κτίτορες, όσο και τους ανακαινιστές των Ιερών Ναών και Μονών. Και είναι ευνόητοι οι λόγοι, για τους οποίους το πράττει. Τόσο οι Κτίτορες, όσο και οι ανακαινιστές, είναι εκείνοι, οι οποίοι ανάλωσαν τους εαυτούς τους, όχι απλά για κάποια κοινής ωφελείας κτίρια και καταστήματα, τα οποία έχουν (ημερομηνία λήξεως) τα στοιχεία της παροδικότητας και προσωρινότητας, αλλά για να θεμελιώσουν, ανεγείρουν και ανακαινίσουν τόπους ιερούς, λατρείας, άσκησης και προσευχής. Τόπους και κτίρια, τα οποία το Πανάγιο Πνεύμα καθαγιάζει και τους μεταμορφώνει σε ιερά και άγια Θυσιαστήρια. Τόπους όπου, δια των ιερών μυστηρίων και των αγιαστικών πράξεων, τελεσιουργείται η σωτηρία των ανθρώπων. Τόπους θεμελιωμένους στη γη, αλλά με διαστάσεις ουράνιες και όπως ψάλλουμε στην ακολουθία των Εγκαινίων:«Σήμερον της απροσίτου δόξης σου η επιφοίτησις, τόν επί γης παγέντα σοι Ναόν ουρανόν κατεσκεύασε».
Επομένως, δικαίως μέσα στον ορθόδοξο Χριστιανικό Εκκλησιαστικό χώρο, οι κτίτορες και οι ανακαινιστές των Ιερών Ναών και Μονών κατέχουν ξεχωριστή τιμητική θέση.
Γι’ αυτό οσάκις γίνεται λόγος για τέτοιους χώρους ιερούς και λατρευτικούς, απαραιτήτως γίνεται αναφορά σε όλους τους παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν στην ανοικοδόμησή τους και ανακαίνισή τους.
«… ὑπέρ τῶν κτιτόρων καί ἀνακαινιστῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἤ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς …» ἤ «…ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κτιτόρων καί ανακαινιστῶν…»
Ο λόγος για την Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Η Ιερά Μονή εσχάτως ανακαινίσθη εκ βάθρων εσωτερικά και εξωτερικά.
Το παρόν σημείωμα δεν στοχεύει στην εξιστόρηση της όλης ανακαινιστικής πορείας της Ιεράς Μονής. Στοχεύει στην περιγραφή και ανάδειξη ενός μέρους, δηλαδή της επί το ιεροπρεπέστερον διαμορφώσεως της προσόψεως της Μονής και του Πρόναου, καθώς και στην τιμητική ανάδειξη των συντελεστών - ανακαινιστών των συγκεκριμένων αυτών χώρων.
Η ιερότητα, είτε ως στάση ζωής, είτε ως τρόπος έκφρασης μέσω της αισθητικής και της τέχνης, είτε ως λατρεία και προσευχή, μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, αποτελεί στοιχείο της ορθόδοξης Χριστιανικής πνευματικότητας.
Ιεροποιώ σημαίνει προσδίδω σε κάτι ιερότητα. Αίρω το κοσμικό στοιχείο, ως διαρρύθμιση η διακόσμιση, και το αντικαθιστώ με αντίστοιχα ιεροπρεπή στοιχεία, προσδίδοντας στο χώρο αισθητική ανάλογη με αυτό που είναι και υπηρετεί.
Η εξωτερική όψη της Μονής, όπως ήταν προ της ανακαινίσεως, αδικούσε το μεγαλοπρεπές κτίριο, από πλευράς ιεροπρεπούς αισθητικής. Αντικρύζοντας ο επισκέπτης – προσκυνητής εξωτερικά την πρόσοψη της Μονής, θαύμαζε βλέποντας ένα τεράστιο κτίριο μέσα σ’ ένα βράχο, αλλά με ελλειπή ιεροποιά αισθητικά στοιχεία. Σήμερα, μετά την ανακαίνιση και τις σχετικές παρεμβάσεις και αλλαγές, η πρόσοψη της Μονής απέκτησε ιεροποιό μορφή.
|
|
|
Η πρόσοψις της Μονής
|
Εντονότερα η ιεροποίηση είναι στον πρόναο της Μονής. Ο Πρόναος, μέχρι χθες ήταν απλά ένας μεγάλος αδιαρρύθμιστος και αδιακόσμητος χώρος παραμονής των προσκυνητών. Σήμερα αυτός ο χώρος έχει αλλάξει όψη σε όλες του τις διαστάσεις και πλευρές, από τις αγιογραφικές, διακοσμητικές και άλλες ιεροποιές παρεμβάσεις.
Επιτρέψατέ μου να κάνω μια πολύ σύντομη περιγραφή του χώρου.
Εισερχόμενοι εις το μεγαλοπρεπές κτίριον της Ιεράς Μονής, μας υποδέχεται ένας ζεστός ιεροπρεπής και αξιοπρεπής χώρος, καταλλήλως διακοσμημένος σε μια φανταστική σύνθεση και αρμονία, ζωγραφικής, αγιογραφίας, ξυλογλυπτικής και αισθητικής, στοιχεία τα οποία αρμόζουν εις τον συγκεκριμένο χώρο προσδίδοντάς του αίγλη και μεγαλοπρέπεια, ανάλογη με την μακραίωνη ιστορία του και την αγιοπνευματική του προσφορά στον Ορθόδοξο Χριστιανικό χώρο.
Προϊδεασμένοι και εντυπωσιασμένοι ανερχόμεθα δια της εσωτερικής κλίμακος και φθάνοντας στο πλατύσκαλον, στεκόμεθα δια να θαυμάσωμεν την αναμνηστική ζωγραφική παράσταση, η οποία απεικονίζει τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ, να στέκεται ευλαβής προσκυνητής ενώπιον της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας Σπηλαιωτίσσης (15.08.2013).
Συνεχίζοντας την άνοδο, ευρίσκομεθα εις τον ανακαινισθέντα πρόναον η νάρθηκα της Ιεράς Μονής. Άνωθεν της τοξοτής πόρτας εισόδου, δεσπόζει σε τοιχογραφία η Ιερά Εικών του Ευαγγελιστού Λουκά, όπου κατά την Παράδοση, η εικών της Θεοτόκου είναι έργον των χειρών του.
Ο προσκυνητής από τη θέση αυτή, περιστοιχιζόμενος από τον πλούσιο και ιεροπρεπή διάκοσμο, όπως με τέχνη και μεράκι έχει αποτυπωθεί με όλες τις μορφές της Εκκλησίαστικής τέχνης, την αρχιτεκτονική, την ζωγραφική, την γλυπτική, εντυπωσιάζεται, κατανύγεται, θαυμάζει, μεταρσιώνεται. Ταυτόχρονα δε, μέσα από τις ζωγραφικές παραστάσεις περιμετρικά των εσωτερικών τοίχων, ως να ευρίσκεται εμπρός εις ανοικτόν βιβλίον, ξεναγείται και πληροφορείται περί των σημαντικών γεγονότων της μακραίωνης ιστορίας της Μονής, ως και θαυμάτων της Παναγίας.
 |
|
Αποτύπωσις της Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας εις το κύλωμα δένδρου στο χωρίον Κλαπατσούνα (Πλατανιώτισσα)
|
 |
|
Οι εκ της καρατομίας διασωθέντες Ιερομόναχοι: Σωφρόνιος και Παρθένιος (1717)
|
|
|
|
Η θαυμαστή διάσωσις εργάτη κατά την ανακαίνισιν του μετοχίου Βοινίνας (1753)
|
 |
|
Η κατά θαυμαστόν τρόπον υδροδότησις της Ιεράς Μονής
|
 |
|
Η ανεύρεσις της Ιεράς Εικόνος από τούς Μοναχούς Συμεών, Θεόδωρον και την βοσκοπούλα Ευφροσύνην (362 μ.Χ.)
|
|
|
|
Η Διάσωσις και θεραπεία του Ιεροδιακόνου Γρηγορίου
|
 |
|
Η θεραπεία του νεαρού Ιωάννου (1684)
|
Αξίζει να αναφερθή και το ανακαινισθέν Ιερόν Παρρεκλήσιον των εν τη Ιερά Μονή φυλλασσομένων, μεγάλου αριθμού, Ιερών Λειψάνων.
|
|
|
Το ανακαινισθέν παρεκκλησιον
|
|
|
|
Ιερά Λείψανα εντός του παρεκκλησίου
|
Τέλος, εις την νότιαν πλευράν του Πρόναου, τιμητικώς έχουν ιστοριθεί οι Ιερές Μορφές των Κτιτόρων της Ιεράς Μονής: Συμεών – Θεοδώρου και Ευφροσύνης.
Των ανακαινιστών της Ιεράς Μονής αυτοκρατόρων:
α) Ιωάννου Κατακουζηνού
β) Ανδρονίκου γέροντος Παλαιολόγου
γ) Ανδρονίκου νέου Παλαιολόγου
Μετά από την σύντομη αυτή περιγραφή των χώρων, είναι καιρός να αναφερθούμε και στα πρόσωπα, τα οποία συνετέλεσαν στην ανακαίνιση.
Ξεκινώντας από τον ζωγράφο - αγιογράφο, ο οποίος με τον έντεχνο καλλιτεχνικό αλλά και έμπειρο χρωστήρα του, ιστόρισε τον Πρόναο της Μονής. Και αυτός είναι ο ονομαστός και πανελληνίου φήμης ζωγράφος και αγιογράφος Ιωάννης Καρούσος.
Ο Ιωάννης Καρούσος γεννήθηκε το έτος 1937. Σπούδασε την ζωγραφική και Αγιογραφική τέχνη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κατά τα έτη 1955– 1960. Έλαβε υποτροφίες από το εξωτερικό. Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Έχει ιστορίσει πολλούς Ιερούς Ναούς και Ιερές Μονές, μεταξύ των οποίων και τον Ιερόν Ναόν Αγίου Ανδρέου Πατρών.
Συνδύαζε την τέχνη με το εκκλησιαστικό ήθος. Είχε βαθειά συναίσθηση ότι η τέχνη που υπηρετούσε είχε Εκκλησιαστικό και λειτουργικό – προσευχητικό χαρακτήρα, γι’ αυτό αγιογραφώντας λειτουργούσε και διακονούσε προσευχητικά τον Θεό και τους αγίους Του.
Ο Ιωάννης Καρούσος εκοιμήθη την 6ην Αυγούστου 2013.
Προκειμένου να αναδείξουμε το ήθος και την συνέπειά του, δημοσιοποιούμε κατωτέρω, αποσπάσματα από ιδιόχειρη επιστολή του, προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, σχετική με την αγιογράφηση του Πρόναου της Ιεράς Μονής.
Τον μακαριστό Ιωάννη Καρούσσο, τον επισκέφθηκε η επάρατος ασθένεια, και μέσα στην δικαιολογημένη έκρυθμη ψυχολογική του κατάσταση, ένθερμο και ζωηρό παρέμενε το ενδιαφέρον του για την ολοκλήρωση του έργου του.
Γράφει, λοιπόν, προς τον Σεβασμιώτατο:
«. . . Επειδή η υγεία μου δεν είναι τόσο καλά, ταλαιπωρούμαι με τις χημειοθεραπείες κ.λ.π. και πρέπει να προλάβω να τελειώσω το έργο μου. . .». «. . . ελπίζοντας ότι ο Θεός θα μου δώσει την δύναμη για να ολοκληρώσω το έργο μου, για το οποίο είμαι υπερήφανος, διότι είναι ο,τι καλύτερο έχω κάνει στην σταδιοδρομία μου». «Θερμώς παρακαλώ να εγκρίνετε την εν λόγω εργασία όσο γίνεται πιο γρήγορα ώστε να προλάβω να αποτελειώσω το έργο μας…».
Πράγματι, ο Θεός του εκπλήρωσε την επιθυμία του, παρέχοντάς του χρόνο και δύναμη και έτσι ωλοκλήρωσε το έργο του.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του και η μακαρία ψυχή του να αναπαύεται στις τάξεις των εκλεκτών του Θεού.
Το πολύ σπουδαίο, όμως, ανακαινιστικό έργο της Μονής, ενδεχομένως και να μην είχε πραγματοποιηθεί, αν δεν υπήρχαν και τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία είναι οι ιθύνοντες νόες κάι τα οποία αποτελούν τους κυρίους μοχλούς κινήσεως των σχετικών διαδικασιών, οι οποίες ομολογουμένως, είναι χρονοβόρες, έμπονες, νευραλγικές και φθοροποιές. Και τα πρόσωπα αυτά είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ και ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιερώνυμος Κάρμας, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής. Πέραν της απλής ευγνώμονης αναφοράς, δεν τολμώ να πω τίποτε άλλο, γιατί σίγουρα θ’ αδικήσω την μεγάλη συμβολή τους και προσφορά. Ωστόσο, ζητώντας την πατρική και αδελφική συμπάθεια και αγάπη τους αποτολμώ, δι’ ολίγων να υπογραμμίσω την συμβολή τους.
Ο εκ φύσεως και χαρακτήρος ανήσυχος, δραστήριος, ριξικέλευθος και τολμηρός Επίσκοπός μας, δεν ήταν δυνατόν να δώσει «ανάπαυσιν τοις κροτάφοις του και τοις βλεφάροις του νυσταγμόν», αν δεν αποτολμούσε την πραγμάτωση ενός τέτοιου μεγάλου και σπουδαίου, δια την Μονή, έργου, αλλά και την ολοκλήρωσή του. Πασιφανής ήταν στο σεπτό πρόσωπό Του και στην ιεροπρεπή έκφρασή Του η χαρά, η ευτυχία και η εύλογη ικανοποίηση, κατά την μεγάλη ημέρα της Παναγίας (15.08.2013), κατά την οποία ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, περιστοιχιζόμενος από αρχιερείς, ιερείς και πλήθος πιστών, ευλογούσε Αρχιεπισκοπικά τα ανακαινισμένα έργα της Μονής.
Μετά τον Επίσκοπό μας τα δευτερεία τιμής και επαίνων ανήκουν στο δραστήριο και ταπεινό Καθηγούμενο π. Ιερώνυμο Κάρμα. Οι αγώνες του, οι κόποι του, οι αγωνίες του, οι έμπονες προσπάθειές του για το τόσο σημαντικό και πρωτοπόρο ανακαινιστικό έργο, ομιλούν από μόνα τους, όσο και αν εμείς θέλουμε, για λόγους που προσκρούουν στην εγνωσμένη ταπεινότητα του εν λόγω προσώπου, να σιωπήσουμε; Αρκεί και μόνο μία επίσκεψη στην Ιερά Μονή, για την επιβεβαίωση των λόγων μας.
Αν θα θέλαμε να δώσουμε όνομα στις έννοιες: δραστηριότητα, άποψη, γούστο, μέτρο, κάλλος, ομορφιά, ωραιότητα και τελειότητα, θα τα ονομάζαμε συνεκδοχικά ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΚΑΡΜΑΣ.
Καλάβρυτα, 15 Αυγούστου 2014
Πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Τσάκαλος
Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου
Πηγή: Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας
Η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF παρουσίασε την ετήσια Έκθεση «Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2014 – Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στα παιδιά» που συντάχθηκε για λογαριασμό της σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκιαγραφεί την κατάσταση των παιδιών στη χώρα μας σήμερα.
Δημογραφικά χαρακτηριστικά των παιδιών στην Ελλάδα
Συγκριτικά προς την απογραφή του 2001 ο πληθυσμός των παιδιών έχει μειωθεί περισσότερο (-9%) από τον συνολικό (-1.1%). Σύμφωνα με στοιχεία της απογραφής του 2011, τα παιδιά, ηλικίας έως 18 ετών, είναι 1.889.916, που αντιστοιχούν στο 17,5% του μόνιμου πληθυσμού της χώρας (10.815.197), με τα αγόρια να αποτελούν το 51,2% και τα κορίτσια το 48,8%.
Η πληθυσμιακή συμπίεση των παιδιών περιορίζει την κοινωνική τους παρουσία και ουσιαστικά οδηγεί στην αγνόησή τους σε όλες τις εκφάνσεις και διαστάσεις της κοινωνικής ζωής με άμεσο αντίκτυπο τόσο στις αντιλήψεις για αυτά, όσο και στην αναγκαιότητα να αντιμετωπίζονται ως κατηγορία και ζήτημα ιδιαίτερης σημασίας στο πλαίσιο των δημόσιων πολιτικών και ειδικότερα των πολιτικών για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους.
Τα παιδιά ηλικίας έως 18 ετών της ομάδας των αλλοδαπών/ μεταναστών για το 2011 φθάνουν τα 181.000 άτομα, έχουν αυξηθεί από το 2001 κατά 11,8% και αναλογούν στο 9,6% του συνόλου των ανηλίκων της Ελλάδας (από το 7,8% το 2001). Το 52% των παιδιών αυτών είναι αγόρια και το 48% κορίτσια,
Γενικότερα, στην Ελλάδα οι ανήλικοι αλλοδαποί/ μετανάστες αποτελούν μια σχεδόν συμπαγή ως προς την υπηκοότητα ομάδα. Κατά 70,5% προέρχονται από την Αλβανία, 81,5% προέρχονται από όμορες χώρες των Βαλκανίων και συνολικά κατά 90,3% από την Ευρώπη.
Συμφώνα με την απογραφή του 2011, τα νοικοκυριά στην Ελλάδα χωρίς παιδιά κάτω των δεκαπέντε ετών αναλογούν στο 76,5% και με παιδιά στο 23,5% του συνόλου.
Η παιδική φτώχεια
Ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας στην Ελλάδα για το έτος 2012, ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο, συγκεκριμένα ανήλθε σε 521.000 και αναλογεί στο 26,9% του συνόλου των παιδιών έναντι 23,7% που ήταν το 2011.
Παράλληλα μεταξύ 2011 και 2012 τα παιδιά που ζουν κάτω από το όριο της εισοδηματικής φτώχειας αυξήθηκαν κατά 12%, έναντι 8% στο συνολικό πληθυσμό των φτωχών. Αριθμητικά, η αύξηση αυτή αντιστοιχεί σε 56.000 παιδιά.
Ο φτωχός πληθυσμός εμφανίζεται νεότερος από τον συνολικό, εφόσον τα παιδιά και οι νέοι έως 24 ετών αποτελούν το 30,5% του συνόλου των φτωχών και τα άτομα άνω των 65 ετών το 14,5%.
Στα νοικοκυριά με εξαρτώμενα παιδιά κάτω των 14 ετών ο κίνδυνος φτώχειας έφθασε το 28,1% το 2012 από 23,2% το 2011. Δύο στα τρία μονογονεϊκά νοικοκυριά (ποσοστό 66%) απειλείται από τη φτώχεια, σημειώνοντας αύξηση κατά 22,8 μονάδες από το 2011.
Τα πιο φτωχά παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά σε κίνδυνο φτώχειας κάτω του ορίου του 40% του μέσου ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος ανέρχονταν το 2012 σε 276.000 ή 14,2% σημειώνοντας αύξηση 47,6% σε σχέση με το 2011, που ως ποσοστό είναι σημαντικά υψηλότερο από το ποσοστό αύξησης του επίσημου ορίου της φτώχειας που προσδιορίζεται με βάση το 60% του μέσου εισοδήματος. Τα παιδιά αυτά ζουν σε νοικοκυριά που το μηνιαίο εισόδημα για μια τετραμελή οικογένεια με δυο παιδιά κάτω των 14 ετών κυμαινόταν (για το 2012) κάτω από τα 670€.
Στην Ελλάδα τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχονταν σε 686.000 ή στο 35,4% το 2012, από 30,4% το 2011, με πιο ευάλωτα τα μονογονεϊκά (74,7%) και τα τρίτεκνα/πολύτεκνα (43,7%) νοικοκυριά.
Τα παιδιά σε κίνδυνο φτώχειας που διαβιούν σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχονταν στο 67,9% το 2012, έχοντας αυξηθεί μεταξύ 2011 και 2012 κατά 5,4 ποσοστιαίες μονάδες.
Τα παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά που κανένας ενήλικας δεν εργάζεται, ανέρχονταν σε 292.000 ή 13,2% το 2012, έχοντας αυξηθεί κατά 204.000 από το 2008.
Ο κίνδυνος φτώχειας στους αλλοδαπούς φθάνει το 43,7% για το 2012, ενώ στα παιδιά αυτών (υπολογίζεται η υπηκοότητα του γονέα) βρίσκεται σε υψηλότερα επίπεδα, ξεπερνώντας το 53,1% από 49,6% που ήταν το 2011.
Συνθήκες διαβίωσης
Τα φτωχά παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά που επιβαρύνονται από το κόστος στέγασης, δηλαδή οι συγκεκριμένες δαπάνες υπερβαίνουν το 40% του εισοδήματός τους, ανέρχονται στο 92,2% (2012).
Το 86,5% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά το 2012, δήλωναν αδυναμία πληρωμής μιας εβδομάδας διακοπών. Το 74,1% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά και το 29,5% των μη φτωχών δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει έκτακτες αλλά καθημερινές δαπάνες ύψους σχεδόν 540€. Το 39,3% των μη φτωχών δήλωναν αδυναμία πληρωμής πάγιων λογαριασμών, δόσεων δανείων ή πιστωτικών καρτών, από 27,6% το 2011.
Το 45,9% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά δήλωναν το 2012, πριν ακόμα εξισωθούν οι τιμές του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση.
Το 52,6% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά το 2012 δήλωναν οικονομική αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας από το 44,3% το 2011. Για το 2012 τα μονογονεϊκά νοικοκυριά (67,2%) και τα τρίτεκνα-πολύτεκνα (65,8%), της αντίστοιχης ομάδας πλήττονται περισσότερο, θέτοντας επιτακτικά το ζήτημα του κινδύνου υποσιτισμού για ορισμένα παιδιά στην Ελλάδα.
Το 62,3% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά δήλωναν μεγάλη δυσκολία να αντιμετωπίσουν τις συνήθεις ανάγκες του νοικοκυριού. Τα μη φτωχά νοικοκυριά που δήλωναν δυσκολία ή μεγάλη δυσκολία το 2012 ανέρχονταν στο 69,2% από το 58,2% το 2011.
Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την έκθεση:
Children in Greece 2014
Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἐποχή πού προφήτευσε ὁ ἅγιος, πώς ὁ ἄνθρωπος θά κάνει ἡμέρες δρόμο γιά νά βρεῖ ἕναν ἄνθρωπο καί σάν τόν συναντήσει θά τόνἀσπάζεται ὡς ἀδελφό του. Τοῦτο παράδοξα συμβαίνει προτοῦ πραγματοποιηθεῖ ἀκριβῶς, ὅπως τό λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὕστερα ἀπό ἕναν, ἄς ποῦμε, ἐπερχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Μόνος ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἄγχεται, ἀγωνιᾶ, πάσχει, ταλαιπωρεῖται καί ταλαιπωρεῖ. Γιατί; Μιά κάποια ἀπάντηση θά προσπαθήσει νά δώσει ἡπαροῦσα ὁμιλία μεταφέροντας τό ἄρωμα τῆς κοινωνίας τῆς ἐρήμου στήν ἐρημία τῶν συγχρόνων μεγαλουπόλεων.
Μοναξιά εἶναι ἡ ἀδυναμία ἐπαφῆς καί ἐπικοινωνίας. Ἡ ἀνικανότητα νά δημιουργηθεῖ καί νά ὑπάρξει δεσμός, σχέση μέ τούς ἄλλους. Ὁ σύγχρονος πολιτισμός καί οἱδομές τῆς σημερινῆς κοινωνίας, τά τηλεκατευθυνόμενα ἀπό τήν προπαγάνδα μέσα ἐπικοινωνίας, ἀκόμη καί τά παιχνίδια τῶν παιδιῶν, ὁδηγοῦν στήν κοινωνική ἀλλοτρίωση στήν πολιτική ἀποξένωση στήν ἀτομική ἀπομόνωση, καθώς ἀναφέρει σύγχρονος μελετητής (Δασκαλάκης Γ.Δ.). Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, ἀπό νωρίς ἀρχίζει νά διακατέχεται ἀπό αἴσθημα βαρειᾶς ἀδυναμίας καί ὀκνηρίας, νά χάνει τό νόημα τῆς ζωῆς καί τόν σκοπό της, νά ζεῖ δίχως ἰδανικά καί κανόνες, συνεχῶς νά ὑποπτεύεται καί ν’ ἀμφιβάλλει.
Μόνος καί ἀνασφαλής, ἀνήσυχος καί ἀκατάστατος, ἰδιαίτερα ὁ σημερινός νέος, προσπαθεῖ ν’ ἁπλώσει γέφυρες, νά ὑψώσει σημεῖα, νά φωνάξει. Δίχως ὁδηγό ἤ μέ κακούς ὁδηγούς ἀπογοητεύεται σύντομα καί γίνεται σκληρός κι ἐπιθετικός, πιόνι ἐκμεταλλευτῶν πολιτικῶν ἤ ἀρχομανῶν ἀναρχικῶν. Κι ὁ πόθος γιά ἐλευθερία γίνεται ὁπικρός θάνατος τῆς ἐλευθερίας του. Συμβιβαζόμενοι οἱ νέοι, αὐτοί πού ἔλεγαν πώς ποτέ καί μέ κανένα δέν θά συμβιβαστοῦν, καταφεύγουν σ’ ἐξεγέρσεις καί καταλήψεις, γίνονται ἐπαναστάτες στήν προσπάθειά τους ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό βάρος τῆς μοναξιᾶς τους, δίχως νά ἐννοοῦν πώς ὑποδουλώνονται τώρα βαρύτερα. Δυστυχῶς ὅλα τοῦτα συμβαίνουν κι ἐκεῖ πού ποτέ δέν θά τό περίμενες σέ νέους μέ καλή μόρφωση, σπάνια εὐφυΐα, δύναμη καί ταλέντο. Ἀνικανοποίητος ὁ νέος αὐτός ἀπό τήν ὑλική εὐδαιμονία καί τή συχνή ὑποκρισία τῶν μεγαλυτέρων του, ἀγωνίζεται γιά μιά ἁπλότητα στή ζωή, γιά μιά ποιότητα γιά ἕνα ἀνώτερο ὕφος, μά δέν βάζει τό νερό στό αὐλάκι πού πρέπει.
Ἡ τέχνη συνήθως κάνει τήν ἐμφάνισή της μ’ ἔνδυμα λίαν ἀπομονωτικό κι ἀντί νά φωτίζει καί ν’ ἀνοίγει παράθυρα πρός τούς ἄλλους καί τόν οὐρανό σέ κλείνει καί σέ σκοτίζει περισσότερο. Ὁ ἀπομονωμένος ἄνθρωπος δέν θ’ ἀργήσει νά παραμιλᾶ, νά μιλᾶ μέ τ’ ἄλογα ζῶα, τίς σκιές, τούς νεκρούς. Εἶναι πιά βαρειά κι ἀνίατα ἀσθενής. Ἡμελαγχολία, ἡ κοσμοφοβία, ἡ καχυποψία ἔφεραν τήν ψυχοπάθεια. Ἕνας ἀπό τούς ἐπιτυχέστερους χαρακτηρισμούς τοῦ αἰώνα μας εἶναι, ὡς ὁ αἰώνας τῶν ψυχιάτρων. Σύμφωνα μέ περσινή στατιστική τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας περισσότερα ἀπό 400 ἑκατομμύρια ἄτομα στόν κόσμο πάσχουν ἀπό κατάθλιψη. Ἀπό αὐτά περίπου 400.000 κάθε χρόνο αὐτοκτονοῦν. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἡ στατιστική ἀφορᾶ τίς λεγόμενες προηγμένες χῶρες! Ὁ ἄνθρωπος μόνος κι ἔρημος μαστίζεται ἀδυσώπητα ἀπό τόνἐγωϊσμό καί τήν ὑπερηφάνεια, πού εἶναι οἱ φυσικοί γονεῖς τῆς μοναξιᾶς του.
Ἄν αὐτοί εἶναι οἱ γονεῖς τῆς μοναξιᾶς τότε ἡ ἀληθινή ταπείνωση, παρά τήν ὅποια κακομεταχείριση καί φθορά τῆς λέξεως ἀπό τούς ταπεινόλογους, εἶναι τό κλίμα πούδέν τήν ἀφήνει νά εὐδοκιμήσει. Ἰδού πώς λαλεῖ ἡ καλή μητέρα, ἡ ἄριστη φιλόσοφος καί θεολόγος ἔρημος περί τῆς φονεύτριας τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἁγίας ταπεινώσεως καί τῶνκεκοσμημένων γνησίων τέκνων της.
Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, κατά τόν ἀββᾶ Ποιμένα, εἶναι ἀναπαυμένος σ’ ὅποιον τόπο κι ἄν καθίσει. Αὐτός πού μικραίνει τόν ἑαυτό του σέ ὅλα, θά ὑψωθεῖ πάνω ἀπ’ὅλους, λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ. Καί συνεχίζει ἡ γλυκεία καί διακριτική γλώσσα του. Μίσησε τήν τιμή, γιά νά τιμηθεῖς. Ἐκεῖνος πού τρέχει πίσω ἀπό τήν τιμή, φεύγει ἡ τιμή ἀπό μπροστά του. Ἄν καταφρονεῖς ὑποκριτικά τόν ἑαυτό σου γιά νά ταπεινωθεῖς, θά σέ φανερώσει ὁ Θεός.
Στό Γεροντικό ἀναφέρεται πώς ταπεινόφρων δέν εἶναι αὐτός πού αὐτοεξευτελίζεται καί ταπεινολογεῖ, ἀλλά ἐκεῖνος πού ὑπομένει μέ χαρά τίς ἀτιμίες πού προέρχονται ἀπό τόν πλησίον. Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται πώς ἐκεῖνον πού τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀξίζει ζημιώνεται, ἐκεῖνος ὅμως, πού δέν τόν τιμοῦν καθόλου οἱ ἄνθρωποι, θά δοξαστεῖ στούς οὐρανούς ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἀββᾶς Ποιμήν συμβουλεύει: Ἡ ὁποιαδήποτε στενοχώρια, πού θά σοῦ συμβεῖ, θά νικηθεῖ μέ τή σιωπή. Μαζί του συμφωνεῖ κι ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας. Μέχρις ὅτου ἠρεμήσει ἡ καρδιά σου μέ τήν προσευχή, μήν κάνεις καμιά ἐξήγηση μέ τόν ἀδελφό σου. Μελετώντας τίς γραφές τῶνἁγίων πατέρων τῆς ἐρήμου παρατηρεῖ εὔκολα κανείς μιά σύμπνοια, μιά εὐγένεια, μιά ἀνθρωπιά, μιά κατανόηση, μιά σοφία. Στάλες ἁγιοπνευματικές ὅπου ἄνθισαν στήνἀπρόσιτη ἄνυδρη ἔρημο, ὕστερα ἀπό ἀγῶνες μακρούς κι ἔδωσαν ἄνθη πού εὐωδίασαν κοινωνίες ἀνθρώπων ἀπόλυτα δοσμένων στόν Θεό κι εὐωδιάζουν ἀκόμη τίς ψυχές πού πράγματι διψοῦν.
Ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας, ὁ μέγας νοῦς, σημειώνει μέ ἰδιαίτερη χάρη καί λεπτότητα: Αὐτός πού ταπεινώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθίσταται ἱκανός νά ὑπομένει κάθε προσβολή. Ὁ ταπεινός δέν ἐνδιαφέρεται τί λένε οἱ ἄλλοι γι’ αὐτόν. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ὑποφέρει γιά τόν Θεό, αὐτός εἶναι ἄξιος ν’ ἀποκτήσει τήν εἰρήνη.
Ὁ ἀββᾶς Μᾶρκος, στό μεγάλο κι ἐνδιαφέρον αὐτό κεφάλαιο τῶν σχέσεών μας μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους, πού καθημερινῶς σκουντουφλᾶμε, προχωρεῖ καί σημειώνει χαρακτηριστικά: Ὅταν ἀντιληφθεῖς μέσα σου τή σκέψη νά σοῦ ὑπαγορεύει ἀνθρώπινη δόξα, νά γνωρίζεις καλά πώς ἡ σκέψη αὐτή σοῦ ἑτοιμάζει ντροπή. Κι ἄν δεῖς κάποιον νά σ’ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, νά περιμένεις τήν ἴδια στιγμή καί τήν κατηγορία ἀπό μέρους του. Καί συνεχίζει μέ τόλμη χειρούργου ὁ ψυχοανατόμοςἀββᾶς: Ὅταν δεῖς κάποιον νά κλαίει γιά τίς πολλές προσβολές πού τοῦ ἔγιναν, νά γνωρίζεις πώς ἐπειδή κυριεύθηκε ἀπό λογισμό κενοδοξίας, θερίζει χωρίς νά τό αἰσθάνεται τούς καρπούς τῶν κακῶν τῆς καρδιᾶς του. Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἡδονή, λυπᾶται γιά τίς κατηγορίες καί τήν κακομεταχείριση, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό λυπᾶται γιά τούς ἐπαίνους καί τίς λοιπές πλεονεξίες. Ἡ ταπείνωσή μας κρίνεται ἀπό τή συκοφαντία. Μή νομίσεις πώς ἔχεις ταπείνωση, τονίζει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ, ὅταν δένἀνέχεσαι τήν παραμικρή κατηγορία. Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς προχωρεῖ πιό ψηλά: Αὐτόν πού σ’ ἐνέπαιξε ἤ σέ στενοχώρησε ἤ σέ ζημίωσε ἤ ὁτιδήποτε κακό σοῦ ἔκανε, νά τόν θυμηθεῖς ὡς ἰατρό σου. Ὁ Χριστός τόν ἔστειλε γιά νά σέ θεραπεύσει, μή λοιπόν τόν θυμᾶσαι μέ θυμό. Κι ὁ Εὐάγριος εὐεργέτες του θεωροῦσε τούς κακολόγους του.
Ἔχουν μεγάλη σημασία τά παραπάνω ἀναφερόμενα ἀπό τούς θεόσοφους αὐτούς ἰατρούς τῆς ἐρήμου στό θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ. Τό νά πεῖ κανείς πώς αὐτάἀναφέρονται ἀπό μοναχούς καί μόνο γιά μοναχούς, τό λιγότερο εἶναι ἀρκετά ἐπιπόλαιος. Γιατί, ὅπως πολύ καλά ἀντιλαμβάνεσθε καί παρατηρεῖτε, ἀποτέλεσμαἀταπείνωτου φρονήματος, ἀποτυχημένων ἤ λαθεμένων διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἀνικανοποίητων ἐγωϊσμῶν, ἀνενέργητων φιλοδοξιῶν, κενοδοξίας, καυχησιολογίας,ἐπαινοθηρίας, φιλαυτίας κι ἐπιθυμίας δικαιώσεως καί διαφημίσεως εἶναι ἡ ἐπιδημία τῆς μοναξιᾶς.
Βεβαίως ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη μοναξιά. Μά αὐτή δέν εἶναι καθόλου ἀρρωστημένη. Εἶναι ὁ φυσικός χωρισμός τῶν μοναχῶν ἀπό τόν κόσμο. Δίχως νά ἔχουν διόλου μίσος γιά τούς ἀνθρώπους, νά ἔχουν ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Ἡ μοναξιά τους εἶναι δημιουργική. Ὄχι πώς δέν τούς ἐνδιαφέρουν οἱ ἄλλοι πώς εἶναι ἀνώτεροί τους αὐτοί, δέν ἔχουν κανένα κοινό σημεῖο. Μά θά ἐπανέλθουμε στό σημεῖο αὐτό.
Εἶναι δυνατή ἡ μοναξιά ν’ ἀρρωστήσει καί νά ἐξουθενώσει τόν ἄνθρωπο. Μά ἡ ἀγάπη εἶναι πιό κραταιή, νά γιάνει καί ν’ ἀναστήσει τόν κόσμο ὅλο. Ἡ ἀκατανίκητηἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐπικοινωνία πρέπει νά διοχετευθεῖ σωστά. Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά πιάσουμε κάποτε κουβέντα μέ αὐτόν τόν ἄγνωστο ἑαυτό μας. Κουβέντα εἰλικρινῆ, τίμια, θαρρετή. Νά βροῦμε στά βάθη μας τήν κριμένη ἀθωότητα τῶν παιδικῶν μας χρόνων. Κουβέντα πρόσωπο πρός πρόσωπο, δίχως προσωπεῖο, μέ τόνἕνα, μόνο, ἀληθινό, ζωντανό φίλο, Πατέρα Θεό. Κουβέντα μέ τούς ἄλλους, τούς ὅποιους, τούς χειρότερους, τούς καλύτερους, τούς πλησίον, τούς μακράν, τούς ἀδελφούς μαςἐν Κυρίῳ. Ἔτσι διαλύονται οἱ ἱστοί τῆς μοναξιᾶς, φωτίζονται τ’ ἄδυτα κι ἀνήλια ὑπόγεια τῶν καρδιῶν, σπάει τό καβούκι τοῦ ἐγώ, χαίρεται ὁ ἄνθρωπος, ἐλευθερώνεται, ζωογονεῖται, ἀναπνέει, ζεῖ, ἀρνεῖται τή μοναξιά τοῦ ἄθλιου ἐγωϊσμοῦ. Ἀλήθεια μέ πόσα λίγα κι ἁπλά μέσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεσταθεῖ, νά ξαναενωθεῖ μέ ὅλο τόν κόσμο. Δέν χρειάζεται νά ψάξει κανείς πολύ γιά νά ξαναβρεῖ τήν ἐλπίδα, τήν ἀνάταση, τ’ ἀνείπωτα πανηγύρια τῆς καρδιᾶς, τίς ἑορτές τῶν ἑορτῶν καί τίς πανηγύρεις τῶν πανηγύρεων.
Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη μοναξιά, ζωηφόρα καί χαριτόδοτη. Μιά μοναξιά πού ἀξίζει πολύ νά τῆς ἀφιερώσει κανείς ἀρκετό χρόνο. Ἕνα ἀποσυρμό ἀπό τή βουή τοῦπλήθους μέ τήν τόση διάχυση, περίσπαση κι ἐξωστρέφεια ἀνωφελῆ. Μιά μοναξιά ὑγιῆ, ὡραία, καλή. Μακριά ἀπό τή μορφή ἐπικοινωνίας ἐκείνη τή συνεχῆ μέ τούς πολλούς, γιά νά μή μείνουμε ποτέ μέ τόν ἕνα, τόν ἑαυτό μας, καί νά μήν ἀναχθοῦμε, ἀπό φόβο, δειλία ἤ ἀγνωσία, στόν Ἄλλο, τόν πάντα Ἀναμένοντα, τόν Ἕνα, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό Λόγο. Νά βροῦμε τόν τρόπο, τόν τόπο, τήν ὥρα, τόν χρόνο γι’ αὐτή τήν ἱερή στιγμή, γι’ αὐτή τήν ἄλλη ἐπικοινωνία. Μέ γνώση, μέ τάξη, μέ πρόγραμμα. Δέν μιλᾶμε γιά μιά διαφυγή μερικῶν, ἀρκετῶν, ἀπό τίς πολλές τους ἀσχολίες γι’ ἀνάπαυλα, θέα τοῦ ἡλιοβασιλέματος καί τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ. Τούς ρομαντικούς αὐτούς βιαστικά τούς ἀντιπαρερχόμαστε. Τούς χαιρετοῦμε ὡς κουρασμένους πού ξεκουράζονται ἀλλ’ ὄχι ὡς πνευματικούς ἀνθρώπους, ὅπως ἴσως θέλουν νάὀνομάζονται. Δέν μιλᾶμε γι’ αὐτούς πού καμώνονται πώς αὐτοσυγκεντρώνονται μέ τεχνικές ἀμφίβολης προελεύσεως καί ἀποτελεσματικότητος ἤ ἄλλους πού ἀφιερώνουν λίγο χρόνο σέ φευγαλέες κι ἐπιπόλαιες ὀνειροπολήσεις καί νομίζουν πώς μετανοοῦν, γιά κάποια συντριβή πού εἶχαν, ἐνθυμούμενοι τ’ ἀτοπήματά τους στό ταξίδι πού εἶχαν στό παρελθόν τους. Πρόκειται μᾶλλον γιά ψεῦτες φυγάδες τῆς ζωῆς, ὀνειροπαρμένους καί φαντασιόπληκτους. Οὔτε, ἐπιτρέψτε μας νά ποῦμε, ἀναφερόμαστε στούςἀγαθούς, ὅσο τολμηρά ἀφελεῖς ἐκείνους πού νομίζουν πώς ζοῦν τήν πνευματική ζωή καί τήν ἱερά ἡσυχία, σεργιανίζοντας μ’ ἕνα κομποσχοίνι στό χέρι, σέ ἀκρογιαλιές καί πλαγιές ὡραίων βουνῶν, ἀκούοντας καλή μουσική ἔχοντας τά νέα βιβλία, τή γαστέρα πεπληρωμένη καί συντροφιά τούς φίλους πού δέν φέρνουν ἀντιρρήσεις. Κι ἀκόμη αὐτούς πού κάνουν πνευματικό τουρισμό ἐπισκεπτόμενοι καί ἱερούς τόπους καί συνομιλώντας μέ παρρησία μέ ἁγίους ἀνθρώπους, μά πού δέν βγαίνουν διόλου ποτέ ἀπό τό θέλημά τους. Συγχωρέστε μας παρακαλοῦμε, μά φοβόμαστε πώς δέν εἴμαστε καθόλου ὑπερβολικοί.
Ἀναφερόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἁγία ἐκείνη ἡσυχία, πού ἀξίζει κάθε κόπος καί μέριμνα γιά νά δώσουμε τή σημαντική αὐτή εὐκαιρία στόν ἑαυτό μας καί μέσα στή θορυβώδη αὐτή πολιτεία καί μέσα στό ἄστατο σπιτικό μας καί μέ αὐτά τά χάλια τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χαρακτήρα μας. Ἀνάγκη πᾶσα νά ἐλευθερωθοῦμε στήν ἁγία αὐτή μοναξιά. Χρειάζεται ἄσκηση, ὑπομονή, μόχθος, μέχρι νά σβήσουν τά σκοτάδια πού μᾶς κουράζουν στήν ἐργασία αὐτή. Νά βροῦμε τίς ρίζες καί τά ὅρια τῆς ὑπάρξεώς μας. Νά μάθουμε νά προσευχόμαστε. Νά γίνει ἡ σιωπή, πηγή, βροντή, σιντριβάνι, φῶς, καθώς λέει ὁ γλυκύτατος ποιητής ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.
Χρειάζεται ἀγρύπνια, ἐγρήγορση συνεχής, ἀκινησία, γαλήνη. Ὁ Θεός εἶναι πλάι μας. Αὐτός μέ ὁδηγεῖ. Σ’ αὐτόν ὁδηγοῦμαι. Τί ἔχω νά φοβηθῶ; Ἀπελπισμένος ἀπό τίς φιλίες, τίς γνωριμίες, τίς τέχνες, τίς τεχνικές, τίς ἰδεολογίες, τίς φλυαρίες, τίς κοινοτυπίες, φθάνω στήν προνομιοῦχο ἐσχάτη ἀπελπισία, καί καθώς εἶμαι ἔτσι γυμνός, ὁ ἴδιοςὁ Θεός μέ ντύνει τήν πιό γνήσια ἐλπίδα. Μέ στηρίζουν σέ αὐτό τό θαῦμα ἡ Παναγία καί ὅλοι οἱ ἅγιοι.
Ἐντός αὐτῆς τῆς θείας μοναξιᾶς, ἀπαλλάσσομαι ἀπό τό προσωπεῖο πού ἀναγκάσθηκα νά φορέσω ἤ μοῦ φόρεσαν . Ἤμουν τρομοκρατημένος καί κάθε βράδυ πήγαινα καί σέ ἄλλη συγκέντρωση, ἄλλη ὁμάδα, γιατί, ἔπρεπε κάπου νά ἐνταχθῶ, ἀλλάσσοντας συνεχῶς προσωπεῖο. Ἐνδοσκαφώντας βιώνω, συνειδητοποιῶ, αἰσθάνομαι παιδί τοῦ Θεοῦ, βρίσκω, ἀποκαλύπτω τήν ταυτότητά μου, τό πρόσωπό μου, τό μοναδικό κι ἀνεπανάληπτο. Παρατηρῶ τίς κινήσεις τῶν παθῶν. Βλέπω καί βρίσκω τά ὅριά μου, τά τάλαντά μου, τίς δυνατότητές μου, λυτρώνομαι ἀπό τίς πλάνες, τούς φανατισμούς, τό ὑπέρμετρο, τό ὑποτονικό.
Θέλει δυνατή βούληση ὁ ἄνθρωπος γιά νά ὁδηγήσει τά βήματά του σέ τακτά διαστήματα στό ἅγιο αὐτό βῆμα τῆς αὐτογνωσίας καί θεογνωσίας. Γιατί ἡ μοναξιά αὐτή εἶναι ἐντρύφηση γιά τούς δυνατούς καί φόβος γιά τούς ἀδύναμους. Τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ βήματος ἐξέρχεται κανείς μέ λιγότερη ἀτομικότητα, μέ περισσότερη ἀγάπη γιά τούςἄλλους, μέ δύναμη γιά μεγαλύτερους ἀγῶνες, μέ νωπά τά δάκρυα γιά τόν πόνο τῶν ἀδελφῶν του. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι μόνος, δέν μπορεῖ ποτέ νά πάσχει ἀπό μοναξιά. Ἔχει διάλογο μέ τόν ἑαυτό του, ὅταν εἶναι μόνος καί μέ τόν Θεό του. Μέσα ἀπό τήν σπαρακτική μοναξιά τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τά τσαλαπατήματα πού τοῦ ἔκαναν ἀπρόσεκτοι στό δρόμο, στό λεωφορεῖο, στήν ἐργασία, στό σχολεῖο, πατήματα πού πέρασαν στήν ψυχή του, ὑψώνεται ἀπό τά βάθη φωνή πού σχίζει νέφη κι ἔρχεται στόν Τριαδικό Θεό, πού πάντα ἀκούει καί πάντα ἀπαντάει.
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μόνο νά θερμαίνει τή φωνή του γνωρίζει, νά χαίρεται πού στέκεται δεύτερος, νά εἶναι φίλος καί μέ τόν ξένο, ν’ ἀρκεῖται στό ὀλίγο, νά κουράζεται στό πολύ, νά πλένει μέ δάκρυα τούς ἄπληστους, τούς ἄσωτους, δίχως κανένα παράπονο, καμιά δυσαρέσκεια, ἀκόμη κι ὅταν τόν ἐγκαταλείπουν αὐτοί πού ποτέ δέν θά τό περίμενες: συγγενεῖς, φίλοι, ὁμοϊδεάτες.
Μακριά ἀπό τήν τύρβη, τήν ἀγορά καί τή σύγχυση, στό ταμεῖο σου, πού τό διάλεξες ἀβίαστα κι ἐλεύθερα, φαίνεται νά μή προσφέρεις τίποτε στούς ἄλλους, νά εἶναι μιά πράξη ἐγωϊστική, μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, τή στιγμή μάλιστα πού οἱ ἄλλοι λένε σ’ ἔχουν ἀνάγκη καί πάσχουν ἀπό τήν ὀδυνηρή μοναξιά. Αὐτά, ὅπως θά ἔχετε ἀκούσει, προσάπτουν καί στούς μοναχούς. Ἡ πρώτη αὐτή ἐντύπωση δέν εἶναι ἀκριβής. Ἡ μοναξιά αὐτή εἶναι ἔργο ἐπίπονο, θέλει δύναμη, ἡρωϊσμό, ἐπιμονή. Εἶναι ἐργασία μακρά κιἀτελείωτη, πού κάποτε μπορεῖ νά εἶναι καί προεργασία γιά μιά ἐπιστροφή σέ αὐτούς πού ἀφήσαμε ἔξω ἀπό τό κελλί μας, δίχως αὐτό βεβαίως νά εἶναι ὁ σκοπός τοῦμονασμοῦ μας.
Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀκόμη καί οἱ πιό φλογεροί ἱεραπόστολοι, κι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν ἐπίγεια ζωή του ἔζησαν τό μυστήριο τῆς θείας αὐτῆς μοναξιᾶς. Ἤοἱ μεγάλες ἐκεῖνες μορφές τῶν Προφητῶν τῆς Π. Διαθήκης Μωυσῆς, Ἠλίας, Ἠσαΐας καί Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.
Ἐπανερχόμενοι στόν κόσμο τοῦ αἰώνα μας τόν βρίσκουμε τραγικά μόνο, ἀπελπισμένο, ἀπαισιόδοξο, νά τά ἔχει συγκρούσει, παρ’ ὅλες τίς προσπάθειές του γιά κάτιἄλλο, μέ ὅλους καί ὅλα, συναδέλφους, γονεῖς, φίλους, παιδιά, βιβλία, μαθήματα, ἐργασίες καί προπαντός μέ τόν ἑαυτό του καί τόν Θεό, πού αὐτοῦ ποτέ δέν τοῦ μίλησε, δέν τοῦ εἶπε τίποτε. Ἡ πιό σκληρή μοναξιά εἶναι νά εἶσαι πλάι στή σύζυγό σου καί νά μή μπορεῖς νά τῆς μεταδώσεις τά αἰσθήματά σου, τήν ἴδια στιγμή πού ἕνα μήνυμα μεταδίδεται ἀπό τή μιά ἤπειρο στήν ἄλλη, νά ὑπάρχουν πολυετῆ μυστικά μεταξύ τῶν συζύγων, νά εἶναι ἄγνωστος κι ἀνύπαρκτος ὁ διάλογος τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς, τούς δασκάλους, τούς κληρικούς. Δέν ὑπάρχει πιό ἄγρια μοναξιά ἀπό μιά οἰκογένεια νά κάθεται ὧρες ἀμίλητη μπροστά στήν τηλεόραση. Βρισκόμαστε σέ δύσκολαἔτη. Ἡ μοναξιά σέ ἔξαρση. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει χαθεῖ. Ὁ Θεός δέν μιλᾶ.
Μέσα σέ αὐτή τήν ἐρημία τῶν πόλεων, τή φαινομενική σιωπή καί ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά συνάξει τούς λογισμούς του, νἄλθει στά συγκαλά του,ὅπως λέει ὁ λαός, ν’ ἀφήσει τήν τόση κοσμική δραστηριότητα καί ν’ ἀπέλθει στό προσκυνητάρι του ἄλαλος, γυμνός, νήπιο, γιά νά μπορέσει ὁ Θεός νά τοῦ μιλήσει, νά τόν ντύσει, νά τόν ἀνδρώσει. Ἡ μοναξιά του τότε θά γίνει ἀπελευθερωτική καί θά αἰσθάνεται πλήρης. Μόνο μιά τέτοια ριζική μοναξιά ὁδηγεῖ σέ μιά ριζική σύλληψη τοῦ Θεοῦ, πού καταργεῖ κάθε δισταγμό, ἀμφιβολία καί ταλαιπωρία.
Μέσα στήν ἱερή μοναξιά βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀντικρίζει τήν ὑπαρξιακή του πενία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, πού αὐτή προκαλεῖ. Ἔτσι θέτει ὡς λύση τή φυγή, τήν ἀναβολή, ἠσυχάζοντας ἔτσι τόν πανικόβλητο ἑαυτό του μπροστά στό μέγα κενό πού συναντᾶ ἐντός του. Ἀρχίζει τότε ἕνα τρεχαλητό ἀσταμάτητο, πού ἐξαντλεῖται σέ συνεχεῖς κοινωνικές ὑποχρεώσεις, διασκεδάσεις ποικίλες καί προγράμματα ὑπεραπασχολήσεων, ὥστε οἱ ἄλλοι καί τά πράγματα, οἱ ἐργασίες καί οἱ ὑπερωριακέςἀπασχολήσεις, νά γίνονται κάλυμμα τῆς μεγάλης ἐνδείας του. Καί αὐτό πού εἴμαστε ἐμεῖς εἶναι ὅλος ὁ κόσμος· περιφέρεται, στροβιλίζεται, καταταλαιπωρεῖται,ἐρωτοτροπεῖ μέ τό ἄσπρο καί τό μαῦρο, μάχεται σπαράσσεται, ἐξοντώνεται.
Ἡ δουλειά γίνεται δουλεία, ἡ ἀγωνία τοῦ εὔκολου καί πολλοῦ κέρδους νόσος ἀνίατη καί βασανιστική. Ὁ φόβος γιά τό μέλλον αἰτία πλεονεξίας, φιλαργυρίας, θησαυρισμοῦ, ἐξόδου ἀπό τό μέτρο, λησμονιά τοῦ Θεοῦ. Ἰδού πώς ὁ ἀββᾶς Μάρκος ὁμιλεῖ περί τοῦ πῶς ὁ ἄνθρωπος δέν θά γίνει δοῦλος τῆς δουλειᾶς, ἀλλά ἐλεύθερος δοῦλος τοῦ Θεοῦ: Ὅποιος ἀποβάλλει τήν ἀνήσυχη μέριμνα γιά τά πρόσκαιρα κι ἐλευθερωθεῖ ἀπό κάθε ἀνάγκη θά δώσει ὅλη τήν πίστη του στόν Θεό καί τά αἰώνια ἀγαθά.Ὁ Κύριος δέν ἀπαγόρευσε τήν ἀπαραίτητη καθημερινή φροντίδα γιά τή σάρκα μόνο μᾶς ὑπέδειξε ν’ ἀσχολούμεθα μόνο μέ τή σημερινή ἡμέρα. Τό νά περιορίσουμε τά πολλά στά ἀπολύτως ἀναγκαῖα μέ προσευχή κι ἐγκράτεια εἶναι δυνατόν, μά νά τά παραβλέψουμε εἶναι ἀδύνατον. Συνοψίζοντας τά τοῦ διακριτικοῦ καλάμου τοῦ ἀββᾶ Μάρκου, θά παρακαλούσαμε νά εἴχαμε τήν προσοχή σας πιό τεταμένη σ’ ἕνα λεπτό σημεῖο πού ἀπασχολεῖ πολλούς πιστούς. Τίς ἀπαραίτητες ὑπηρεσίες, πού μᾶς ἐπιβάλλονται, πρέπει ὁπωσδήποτε νά τίς δεχόμαστε, ν’ ἀφήνουμε ὅμως τίς ἄσκοπες ἀπασχολήσεις, γιά νά προτιμᾶμε τήν προσευχή, ὅταν μάλιστα αὐτές μᾶς παρασύρουν στήν πολυτέλεια καί τήν πλεονεξία τῶν χρημάτων. Γιατί ὅσο μπορέσει κανείς νά περιορίσει, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ αὐτές τίς ἀπασχολήσεις καί περικόψει τό ὑλικό πού τίς τροφοδοτεῖ, τόσο καί περισσότερο συμμαζεύει τό νοῦ του ἀπό ἀνήσυχες περιπλανήσεις. Ἄν πάλι κανείς ἀπό ὀλιγοπιστία ἤ ἀπό κάποια ἀσθένεια δέν μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό, τουλάχιστον ἄς γνωρίσει καλά τήν ἀλήθεια κι ἄς προσπαθεῖ, ὅσο μπορεῖ, νά μέμφεται τόν ἑαυτό του γιά τήν ἀδυναμία αὐτή καί τή νηπιακή κατάσταση στήν ὁποία ἀκόμη βρίσκεται. Γιατί εἶναι πολύ προτιμότερο νά δώσουμε λόγο στόν Θεό γιά παραλείψεις, παρά γιά πλάνη καί ὑπερηφάνεια. Τό ἐπαναλαμβάνουμε. Γιατί εἶναι πολύ προτιμότερο νά δώσουμε λόγο στόν Θεό γιά παραλείψεις, παρά γιά πλάνη καί ὑπερηφάνεια.
Παίζεται ἕνα δράμα στόν ἄνθρωπο πού μέ ἔνταση συνεχῶς ἐξέρχεται τοῦ ἑαυτοῦ του γιά νά βρεῖ τήν ἀνάπαυση καί τήν πληροφορία πού ἐντός του θά βρεῖ. Εἶναιἀλήθεια πώς ἐπιστρέφοντας στόν ἑαυτό του πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος νά φιλοξενηθεῖ κατ’ ἀρχάς σ’ ἕναν τόπο ξένο ὅπου ὅμως ἐκεῖ θά βρεῖ τήν ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου του καί θά τή ζήσει. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ ἀληθινή ἀνθρώπινη μοναξιά, πού πηγή της ἔχει τή γνώση τῆς ἰδιαιτερότητός μας. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει, μετρᾶ, ἀναλαμβάνει τίς εὐθύνες του. Ἡ μυστική αὐτή ἐμπειρία τοῦ τί εἴμαστε, τί μποροῦμε νά κάνουμε, τί θέλουμε καί τί ζητᾶμε, εἶναι μιά συνταρακτική καί καίρια στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ἐντός αὐτῆς τῆς ἡσυχίας σωζόμαστε, σώζουμε τό πρόσωπό μας, σώζουμε τήν ἀγάπη ἀπό τόν παρασυρμό καί τόν διασυρμό μιᾶς ἄθεης, ἀπρόσωπης, προσωρινῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη,ὅπως εἴπαμε, νικᾶ τή μοναξιά τοῦ ἐγώ καί φέρνει τό φῶς τοῦ ἐμεῖς.
Κουρασμένοι ἀπό τίς ματαιότητες, τίς πικρότητες, τό πηγαινέλα, τίς ἄχαρες χαρές πού γέμισε ἡ ζωή μας ἄς ἔλθουμε στήν πηγή τήν εὐλογημένη αὐτῆς τῆς μοναξιᾶς γιά νά ξεδιψάσουμε ὅσο θέλουμε. Ἄν δέ μείνουμε ἑκούσια καί ὑπεύθυνα μόνοι, θά γνωρίσουμε τά πάντα καί θ’ ἀγνοοῦμε τόν ἑαυτό μας. Σ’ ἕνα κόσμο σάν τόν κόσμο μας, πού κυβερνοῦν οἱ σοφιστές, οἱ σοφοί ἐξορίστηκαν, ἡ αἰδώς ἀπωλέσθη πού κυβερνιέται ἀπό τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ἱστορία μας νά παραχαράσσεται, τό Εὐαγγέλιο νά παρερμηνεύεται, τά σχολικά ἐγχειρίδια νά διαπλάθουν μαριονέτες τῶν ἰδεῶν τῶν ἑκάστοτε κρατούντων, ἡ γλῶσσα νά κατακρεουργεῖται κι ὁ σεβασμός τῆς παραδόσεως, τοῦ ἤθους καί τῆς ὀρθοστασίας ν’ ἀναζητοῦνται ματαίως μετά τοῦ ἀπολεσθέντος κάλλους τοῦ ὕφους τῶν Ἑλλήνων, πού θέλουν ἐλευθερία δίχως ἀρετή καί τόλμη. Μόνη τελικῶς καταφυγή στῶν καιρῶν μας τόν πιθηκισμό καί τή δυτικοπληξία, τόν εὐσεβισμό καί τόν ἀνώδυνο κοινωνικό νεοχριστιανισμό, στήν ἄγνοια τῆς ζωηφόρου ἱερῆς Παραδόσεως τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους τό στήσιμο τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ καθενός ὅπου μπορεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη μορφή ἀντιστάσεως στήν κατρακύλα καί τόν ἀποχρωματισμό. Τό νά μένει κανείς θεληματικά μόνος σέ μιά κοινωνία πού τόν θέλει νά τή χειροκροτεῖ καί νά τόν συγχωνεύει εἶναι πράξη ἡρωϊκή. Λέγετε ἀδελφοί μου, «μή μου ἅπτου», στόν κόσμο πού τήν ἀπάτη θεωρεῖ εὐφυΐα καί τήν τιμιότητα ὀλιγόνοια.
Εἶναι πολλοί κρυμμένοι πού σᾶς ἀκολουθοῦν καί σᾶς ἐνισχύουν μέ τίς δικές τους προσευχές. Μοναχοί τῶν ὀρέων, δοσμένοι ὅλοι στόν Θεό, πού ἀγρυπνοῦν γιά σᾶς, πού σκέπτονται καί σᾶς πολύ καί σᾶς μελετοῦν καί μνημονεύουν κι ἄς μή σᾶς μιλοῦν κι ἄς μή τούς εἴδατε, σιωπηλοί καί ἔγκλειστοι, ζῶντες καί κεκοιμημένοι, μέ ὑψωμένα τά χέρια, μέ γόνατα καί δάχτυλα πού ἔβγαλαν κάλους ἀπό τίς μετάνοιες, πού τήν ὀσφύ τους ἔχουν πάντα κυρτωμένη στόν Θεό τοῦ Ἐλέους, τῆς Ἀγάπης καί τῆς Συγγνώμης.
Φτιάχνοντας ὁ ἄνθρωπος τόν ἐσωτερικό του κόσμο γίνεται ἀπρόσβλητος στίς ὀργανωμένες ἐπιθέσεις τοῦ κακοῦ, ἄφοβος σέ ὅποια φοβέρα, προσβολή καί ὕβρη κι ἄνἀκούσει. Ἐναποθέτοντας κανείς πᾶσα τή ζωή του στά πόδια τοῦ Θεοῦ, παρακαλώντας τον γι’ αὐτή τήν ὑπεύθυνη καί σωστή ζωή πού θέλει νά ζήσει, θά φωλιάσει ἡζεστασιά τῆς βεβαιότητας μιᾶς γλυκύτατης παραμυθίας, ἡ καρδιά θ’ ἀποκτήσει ἀφάνταστο εὖρος, ὁ ἄνθρωπος τότε προγεύεται τήν ἀθανασία, δέν εἶναι πιά ποτέ μόνος, μά παρέα μέ τόν Χριστό καί τούς φίλους του, τούς ἁγίους. Ἡ ἐσωτερική τότε αὐτάρκεια τοῦ ἀνθρώπου φυγαδεύει ἀμέσως καί βίαια τή μοναξιά. Ὁ ἄνθρωπος ὁ πιστός δέν συνθλίβεται ἀπό ἕνα ἀπρόσωπο, ἄκοσμο κόσμο, τή βουή τῶν μηχανῶν, τό φραγγέλιο τῶν νόμων, τήν παντοδυναμία τῆς τεχνικῆς, τῶν διαστημικῶν κατακτήσεων, τῶνἠλεκτρονικῶν ἐγκεφάλων, τῶν ἐχθρικῶν καί ἀνάπηρων κοινωνιῶν, τῶν βάρβαρων καί μαζοποιημένων πολιτειῶν. Τό χνῶτο τοῦ Θεοῦ πού ἄγγιξε τόν πιστό στίς ὧρες τίς σιγῆς του θά τόν κάνει δυνατό ν’ ἀνταπεξέρχεται τή μηδενισμένη ζωή, τήν ἀνεξάντλητη μοναξιά τοῦ κόσμου μέ τό θρυμματισμένο πρόσωπο. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἀνθρώπουὑπάρχει ὕστερα ἀπό μιά προσωπική σχέση τῆς ὑπάρξεώς του μέ τόν Θεό. Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τά ρήγματά της ξεπερνιοῦνται τώρα εὔκολα. Τό κενό ἐξαφανίζεται καί ἡμοναξιά δύει. Στίς θωπεῖες τῆς ἀγκάλης τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τίς ἐπιπλήξεις, ὁ ἄνθρωπος ἰσορροπεῖ καί ἡ ἀγωνία τῆς ὑπάρξεως παύει.
Εἶπαν πώς ὁ κάθε ἄνθρωπος κουβαλᾶ τή μοναξιά του. Ὁ σαλός ἔχει μιά ἐπικίνδυνη μοναξιά. Ὁ ἀσθενής μιά ἐναγώνια μοναξιά. Ὁ ἄδικος πλούσιος μιά πικρή ὅσοἄσχημη μοναξιά. Μά ὁ πιστός ἔχει μιά μόνιμη, ἀγιάτρευτη καί κορυφαία μοναξιά: πῶς θά σωθεῖ. Συνηθίζουμε νά λέμε ἡ μοναξιά τοῦ ἀπόβραδου, τοῦ πένθους, τῆς ξενιτειᾶς. Κι ὁ καθένας τήν κάθε μιά περίπτωση τήν ἀντιμετωπίζει κατά πῶς δύναται. Μά ἐμεῖς, μπροστά στό αἰώνιο αἴνιγμα τῆς ὑπάρξεως, οἱ υἱοί τοῦ Θεοῦ, κατά χάριν καί κατά μέθεξιν, οἱ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, πότε θά τολμήσουμε νά ριψοκινδυνεύσουμε ἕνα ἀποτίναγμα τῶν ἰδεῶν καί τῶν πολλῶν συζητήσεων καί νά σταθοῦμε ἐνώπιοι ἐνωπίῳ μέ μιά ἀπόφαση γιά μιά ριζική τῆς ζωῆς μας ἀλλαγή; Μέχρι πότε θά περιστρεφώμεθα, θά περιτριγυρίζουμε περί τό θέμα καί ποτέ δέν θά εἰσερχόμεθα ἐντός; Δέν ἔχουμε δυστυχῶς πολλά περιθώρια. Οἱ κινήσεις μας εἶναι συνεχῶς παλινδρομικές κιἀμφιταλαντευόμενες. Μιλᾶμε περί Θεοῦ καί τόν Θεό δέν τόν γνωρίζουμε. Τόν ἐπιθυμοῦμε καί δέν τόν ἔχουμε. Προχωρᾶμε πρός αὐτόν καί τήν τελευταία στιγμή βρίσκουμε ἕνα παραπόρτι κι ὁλοταχῶς τοῦ ξεφεύγουμε. Ἀγαπᾶμε κακῶς, ὑπέρ τοῦ δέοντος τόν ἑαυτό μας. Εἴμαστε ἀξιοδάκρυτοι, ἀδικαιολόγητοι, νωχελεῖς. Δέν τόνἀντέχουμε τόν Θεό. Τόν φοβόμαστε, τόν κοροϊδεύουμε, δηλαδή κοροϊδευόμαστε, κι εἴμαστε πλήρεις ὡραίων καί πειστικῶν προφάσεων. Φθάνουμε νά ἀγαποῦμε τό ψέμα μας, νά μή ντρεπόμαστε, οὔτε κἄν νά μή τό δικαιολογοῦμε. Ὅμως κι ὁ Θεός δέν κουράζεται διακριτικά νά μᾶς κυνηγᾶ καί νά μᾶς θυμίζει τήν παρουσία του, στούς πόνους καί τίς χαρές μας, στά λάθη καί τίς νίκες μας.
Εἶναι ἀναγκαῖο ὁ πιστός νά ξαναρχίσει τήν ὁδό τοῦ Κυρίου. Ἄς ἀφήσει τά πλήθη ν’ ἀλαλάζουν, μή τόν κανακεύουν κι ἐπηρεάζουν οἱ λόγοι τους. Ἡ ὁδός του εἶναι στενή, ἀνηφορική, μαρτυρική καί μοναχική μά σωτήρια, ὅπως σαφῶς τό δήλωσε. Πρέπει ἐπιτέλους κάποτε ὁ πιστός νά προσκολληθεῖ μέ ἀγάπη στά ἀπαραίτητα καί οὐσιαστικά γιά τήν προσωπική του ὕπαρξη, λησμονώντας ἀποφασιστικά κι ἀμετάκλητα τά δευτερεύοντα καί περιττά. Ὁ λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι φοβερός. Τούς χλιαρούς θά τούς ἐμέσω, λέει ὁ Θεός. Τό ρῆμα πού χρησιμοποιεῖ εἶναι λίαν δηλωτικό τῆς ἀπέχθειάς του πρός τούς δίψυχους. Ἡ συντροφιά τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό εἶναι χαρά γιά τόν πρῶτο καί ἡ μεγαλύτερη ἐλευθεροποιός μακαριότητα γιά τόν δεύτερο. Ἡ γνωριμία καί συμφιλίωσή μας μέ τόν Θεό δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀποκομμένηἀπό αὐτή τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἀδελφῶν μας. Αὐτά πᾶνε πάντα ἀντάμα. Ὁ φίλος τοῦ Θεοῦ εἶναι φίλος καλός τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν ἄλλων, δίχως σέ αὐτές τίς σχέσεις νά ὑπάρχει ἔπαρση, ἀπομονωτισμός, ἡ ἡδονή τῆς αὐτολατρείας, ἡ φιλοθεΐα νά γίνει φαρισαϊκή καί ἡ φιλανθρωπία καθηκοντολογία. Τό ἄνοιγμα αὐτό πρός τίς τρεῖς πλευρές γίνεται σύμμετρα, ἰσορροπημένα, μέ γνώση, ἐλευθερία κι ἀγάπη. Ἡ παθολογική ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους εἶναι ἐμπόδιο τῶν σχέσεών μας μέ τόν Θεό, λέγει ὁ μεγαλόπνοος ἀββᾶς Ἠσαΐας, διδάσκαλος τῆς ἐρήμου τοῦ 4ου αἰώνα.
Ὁ Κικέρων ἔλεγε: Μεγάλη πολιτεία, μεγάλη μοναξιά! Τή ρήση του ἐπαναλαμβάνουν ἀγωνιωδῶς μυριάδες στόματα σήμερα. Αὐτή ἡ μοναξιά, ἡ βαριεστιμάρα, ἡχαλαρότητα, ἡ χλιαρότητα, ἡ ὑποτονικότητα, ἡ βραδύτητα, ἡ συνεχής μελλοντολογία, δίχως νά κάνεις σήμερα τίποτε, ἡ ἀνικανοποίηση, ὁ κορεσμός, τό αἴσθημα φυγῆς, ὁ ἀντιηρωϊσμός, στήν ἀσκητική γραμματεία ὀνομάζονται ἀκηδία καί μαστίζει ἀλύπητα καί συχνά καί κάθε ἀπρόσεκτο μοναχό. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής,ὁ μέγας αὐτός Βυζαντινός Θεολόγος, νά πῶς μιλᾶ γι’ αὐτή: Ὅλες τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς τίς σκλαβώνει καί μαζί κι ἀμέσως φουντώνει ὅλα σχεδόν τά πάθη, γιατί ἀπ’ ὅλα τα πάθη εἶναι τό πιό βαρύ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁ βαθύς αὐτός γνώστης καί τῶν λεπτότερων κινήσεων τῆς ψυχῆς, σέ μοναχούς πού τοῦ ζήτησαν πληροφορίες, τή χαρακτηρίζει μέ βαρειά λόγια: Εἶναι χαλάρωση τῆς ψυχῆς, ξεστράτισμα τοῦ νοῦ, ἀμέλεια τῆς ἀσκήσεως, μίσος τοῦ μονασμοῦ, κοσμικῶν μακαρίστρια, ἀσέβεια τοῦ Θεοῦ, λησμονιά τῆς προσευχῆς. Ὁ Εὐάγριος ἀναφέρει πώς ἡ ἀνυπόφορη αὐτή ψυχική κατάσταση κάνει τό θύμα της νά μή ξέρει τί νά κάνει, νά βλέπει νά μήν περνᾶ ἡ ὥρα, πότε θά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ, πού ἀργεῖ. Ὁ Ἀντίοχος, πού ἔζησε τόν 7ο αἰώνα, γίνεται πιό παραστατικός καί ἀκριβής: Ἡ κατάσταση αὐτή σοῦ φέρνει ἀγωνία, ἀπέχθεια γιά τόν τόπο πού μένεις, ἀλλά καί πρός τούς ἀδελφούς σου καί γιά κάθε ἐργασία καί γι’ αὐτή τήν Ἁγία Γραφή ἀηδία καί συνεχῆ χασμουρητά. Ἀκόμη σέ κάνει νά πεινᾶς καί νά στριφογυρίζεις, πότε θά ’ρθει ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ. Καί ἀφοῦ ἀποφασίσεις νά πάρεις ἕνα βιβλίο, νά διαβάσεις λίγο, τό παρατᾶς, κι ἀρχίζεις νά ξύνεσαι καί νά κυττᾶς ἀπ’ τά παράθυρα καί πάλι λίγο διαβάζεις, μετά, μετρᾶς τίς σελίδες καί βλέπεις τούς τίτλους τῶν κεφαλαίων. Τέλος παρατᾶς τό βιβλίο καί κοιμᾶσαι, καί ἀφοῦ λίγο κοιμηθεῖς πάλι σηκώνεσαι. Κι αὐτά ὅλα τά κάνεις γιά νά περνᾶ ἡ ὥρα… Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφέρει πώς εἶναι πολύ βαρύς καί σκληρός αὐτός ὁ πόλεμος γιά τούς μοναχούς. Καί ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέει πώς τό πάθος αὐτό μπορεῖ νά σέ πάει στόν βυθό τοῦ ἅδη.
Ὁ πατερικός Ντοστογιέφσκυ δίδοντας μιά λύση βάζει στά χείλη τοῦ στάρετς Ζωσιμᾶ νά μᾶς πεῖ πώς πρέπει νά καταστήσουμε τούς ἑαυτούς μας ὑπεύθυνους γιά τίςἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἡ αἴσθηση αὐτή γιά τή σωτηρία μας μέσῳ τῶν ἄλλων μᾶς δίνει νά καταλάβουμε πώς ἡ ἀγάπη δέν ἐξαντλεῖται μόνο νά δίνει τό καλό, ἀλλά νά κάνει δικές της τίς ἀγωνίες καί τούς πόνους τῶν ἄλλων. Οἱ μοναχοί καθημερινῶς προσεύχονται ὑπέρ τῆς σωτηρίας παντός τοῦ κόσμου. Πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι δικοί του, εἴμαστε ἀδέλφια, παιδιά του. Ἡ μοναξιά καταργεῖται ἐν Θεῷ. Εἴμαστε ὅλοι «ἀλλήλων μέλη» κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἔτσι οἱἁμαρτίες καί οἱ ἀρετές μας ἔχουν ἐπίδραση καί στούς ἄλλους, ἀφοῦ ὅπως εἴπαμε, εἴμαστε μέλη ἑνός σώματος. Ἡ ἀκηδία γίνεται ἀφορμή ἐντονώτερης προσευχῆς, οἱ δυσκολίες εὐκαιρία ὡριμάνσεως καί προόδου πνευματικῆς.
Μέ τήν ἐλπίδα πώς δέν γινόμαστε κουραστικοί θά ἐπαναλάβουμε πώς ἡ φυγή ἐκ τοῦ κόσμου, ἐντός ἤ ἐκτός αὐτοῦ πού τόσο ἔχει κατηγορηθεῖ ὡς λιποταξία, εἶναι πράξη γενναία καί ἀπαραίτητη, πράξη ἀντιστάσεως στόν ἰσοπεδωτισμό πού σαρώνει τά πάντα. Μέσα τήν ἁγία ἡσυχία βρίσκοντας ὁ ἄνθρωπος τήν αὐθεντικότητά του, τήν ὡραιότητα τῆς μοναδικότητας τοῦ προσώπου του ξεχωρίζει ἀπό τήν ἐκφυλισμένη μάζα. Κονταροχτυπημένος ἀπό τόν Θεό ἐπανέρχεται στά κοινά ζωηρότερος καί δυνατώτερος γιά δημιουργία καί ὁλοκάρδια προσφορά.
Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἁλώνιος: Ἄν δέν πεῖ στήν καρδιά του ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἐγώ μόνος καί ὁ Θεός εἴμαστε σ’ αὐτόν τόν κόσμο, δέν θά βρεῖ ποτέ ἀνάπαυση. Ὁ ἅγιος Ἰωάννηςὁ Χρυσόστομος λέει πώς ἡ ἡσυχία στή μοναξιά δέν εἶναι μικρή διδασκαλία ἀρετῆς. Καί ἀλλοῦ σημειώνει ὁ χρυσορρήμων ποταμός: Ὅπου κι ἄν εἶσαι, μπορεῖς νά στήσεις τόν βωμό σου. Μόνο καθαρή προαίρεση νά δείξεις καί οὔτε ὁ τόπος σ’ ἐμποδίζει, οὔτε ὁ καιρός καί χωρίς νά γονατίσεις καί χωρίς τό στῆθος σου νά κτυπήσεις καί τά χέρια σου στόν οὐρανό νά ὑψώσεις, τή διάνοιά σου μόνο νά ἔχεις θερμή καί τότε εἶσαι ὅλος ἀπηρτισμένος. Δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τόν τόπο ὁ Θεός, ἕνα μόνο ζητᾶ διάνοια θερμή καί ψυχή πού ἐπιθυμεῖ τή σωφροσύνη. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος στίς πνευματικές του ὁμιλίες γίνεται πιό στοργικός: Κι ἄν πτωχεύσεις ἀπό πνευματικά ἀγαθά, λύπη καί πόνο συνεχῆ νά ἔχεις, γιατί εἶσαι ἔξω ἀπό τή βασιλεία Του καί σάν τραυματισμένος φώναζε στόν Κύριο καί ζήτα Του γιά ν’ ἀξιωθεῖς καί σύ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Παρακάτω σημειώνει: Κλαίει ὁ Θεός καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι τίς ψυχές πού δέν χορταίνουν μέ οὐράνια τροφή. Καί συνεχίζει μέ τ’ ἀξιοσημείωτα καί ἀξιομνημόνευτα: Ὅλα εἶναι πολύ εὔκολα σ’ αὐτούς πού θέλουν νά μεταμορφωθοῦν ψυχικά, μόνο ν’ ἀγωνίζεται κανείς νά γίνει φίλος καί εὐάρεστος στόν Θεό καί θά λάβει πεῖρα καί αἴσθηση τῶν οὐρανίωνἀγαθῶν καί μακαριότητα ἀνέκφραστη καί ἀληθινά μεγάλο θεῖο πλοῦτο.
Ἄγευστος ὁ ὁμιλῶν τελείως τῶν πνευματικῶν αὐτῶν καταστάσεων θά ἔπρεπε μᾶλλον νά σιωπᾶ καί νά ἐργάζεται στή φίλη ἔρημο τό ξερίζωμα τῶν παθῶν. Ὁὁμιλητὴς ὅμως θέλει ν’ ἀναφέρεται σέ ἀνθρώπους πού εἶδε κι ἄκουσε, κατοίκους τῆς ἱερᾶς ἀθωνικῆς χερσονήσου, τῶν ἤρεμων πλαγιῶν τῶν πενιχρῶν καλυβῶν, τῶν ταπεινῶν κελλίων, ὅπου ζοῦν τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μοναχοί χαρισματοῦχοι καί οὐρανότρωτοι, χριστοφόροι καί θεοφιλεῖς, λάτρεις τῆς ἡσυχίας, τῆς μονώσεως, ἐργάτες βροντεροί τῆς σιωπῆς, μόνοι μά δίχως μοναξιά, πού στή μοναξιά τους θυμοῦνται τίς μοναξιές ὅλου τοῦ κόσμου καί τίς ὧρες πού ἀκούσια ἄλλοι πάσχουν ἀπό ἀϋπνίες κι ἄλλοι ξαγρυπνοῦν ἀνούσια, ἀνέστιοι καί ἀνέραστοι, σέ τόπους ξένους, αὐτοί ἑκούσια ἀγρυπνοῦν προσευχόμενοι, ὑπέρ ὑγείας, σωτηρίας, ἐλέους καί θείας βοηθείας σύμπαντος τοῦ κόσμου.
Ὁ περιβόητος ἀσκητής τοῦ Ἄθω Χατζη-Γεωργης, στό θαυμάσιο βιβλίο ἑνός σύγχρονου ἐρημίτου, πού πρόσφατα κυκλοφόρησε, ἀναφέρεται ὡς πιστός φίλος τῆςἡσυχίας τῶν σπηλαίων, τῆς ἐρήμου, φιλότιμος ἀγωνιστής, μεγάλος νηστευτής, ὅπου τήν ἀνάπαυση ἔβρισκε στήν ἀγρυπνία, τήν προσευχή καί τή μόνωση. Ἡ ἔρημος δέν τόνἀγρίεψε μά τόν ὀμόρφυνε πιό πολύ. Γράφει ὁ σεβαστός βιογράφος του: Ὁ Χατζη-Γεωργης εἶχε πολλή ἀγάπη γιά ὅλους, ἄδολη. Ἦταν πάντοτε εἰρηνικός, ἀνεξίκακος καί συγχωροῦσε. Εἶχε μεγάλη καρδιά, γι’ αὐτό ὅλα καί ὅλους τούς χωροῦσε, ὅπως ἦταν. Εἶχε ἐξαϋλωθῆ κατά κάποιον τρόπο. Ζώντας τήν ἀγγελική ζωή, ἔγινε Ἄγγελος καί πέταξε στούς Οὐρανούς, διότι δέν κρατοῦσε τίποτε, οὔτε ψυχικά πάθη οὔτε ὑλικά πράγματα. Ὅλα τά πετοῦσε, γι’ αὐτό καί πέταξε ψηλά.
Ὁ Κατουνακιώτης ἡσυχαστής Γέροντας Γεράσιμος ἔκαμε 17 ἔτη –σημειώνει συνασκητής του– εἰς τήν κορυφή τοῦ Προφήτου Ἡλιοῦ παλεύων μέ δαίμονας καίκεραυνιζόμενος ἀπό τούς καιρούς, ἔμεινε ἄσειστος στύλος ὑπομονῆς. Εἶχε τά δάκρυα συνεχῆ. Γλυκαινόμενος μέ τή μελέτη τοῦ Ἰησοῦ ἐξετέλεσε τόν ἀμέριμνον καί ἡσύχιον βίον του.
Ὁ ἐπίσης Κατουνακιώτης ἡσυχαστής Καλλίνικος ἀγάπησε τόν πόνο, τόν κόπο καί τήν ἡσυχία ὑπέρμετρα. Νιβόταν μέ τόν ἱδρώτα καί τά δάκρυά του. Τά τελευταῖα 45 ἔτη τῆς ζωῆς τοῦ τά ἔζησε ἔγκλειστος προσευχόμενος ἀδιαλείπτως. Τό πρόσωπό του ἔφθανε νά λάμπει σάν τοῦ Μωυσῆ κατερχόμενου ἀπό τό Σινᾶ.
Καθώς ἐπίσης ὁ πνευματικός Ἰγνάτιος, ὅπου ἔκλεινε τά παντζούρια τοῦ κελλιοῦ του γιά νά μήν βλέπει τόν ἐρχομό τῆς ἡμέρας καί νά συνεχίζει τήν προσευχή του. Τόν κάθε ἐπισκέπτη του τόν παρακαλοῦσε λέγοντας: Ἀγάπησε τόν Θεό πού σέ ἀγάπησε. Λησμονοῦσε νά πλυθεῖ, νά χτενιστεῖ, νά φάει καί τό κομποσχοίνι δέν τό ἄφηνε. Σάνἔχασε τό φῶς του ἔγινε πιό φωτεινός. Εὐωδίαζε ἐν ζωῇ, εὐωδίασε καί μετά τήν κοίμησή του. Ὁ ὀνομαστός Μικραγιαννανίτης παπα-Σάββας ὁ Πνευματικός τή δύναμή τουἀντλοῦσε ἀπό τίς καθημερινές ἔνδακρεις θεῖες λειτουργίες του, ὅπου μνημόνευε ἐπί τρεῖς ὧρες χιλιάδες ὀνόματα καί ἀπό τίς ὁλονύκτιες στάσεις του.
Αὐτή εἶναι ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου σιωπηλή, προσευχομένη, γαληνιῶσα, μακαρία. Δέν προσπαθήσαμε νά ὡραιοποιήσουμε ἰδανικές καταστάσεις ἐξαιρέσεων. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τῆς ἐρήμου. Βεβαίως ἐάν ἕνας μοναχός δέν ἔχει μιά ἔντονη πνευματική ζωή καί μιά συνεχῆ ἐγρήγορση θά περιπέσει σέ μύριους πειρασμούς, ἡ ἀκηδία θά τόνὁδηγήσει στήν ἀπομόνωση καί τότε θά γίνει περίγελως ἀγγέλων καί δαιμόνων, κτηνώδης καί θηριώδης, χειρότερος τοῦ χειροτέρου κοσμικοῦ καί ἡ ἐρημία τῆς ἐρήμουἀβάσταχτη.
Οἱ πόλεις γίνονται ὅλο καί πιό ἔρημες καί θά γίνονται κι οἱ ἔρημοι θά πολίζονται καί κανείς ἀμετανόητος δέν θά δύναται νά ἐμποδίζει τή μετάνοια τῶν θελόντων, τήν ἱκεσία τῶν πιστῶν, τή δέηση τῶν πενήτων. Οὐδείς δύναται νά ἐμποδίζει τόν κάθε ἐλεύθερο ν’ αὐτοφυλακίζεται, νά αὐτοεξορίζεται, νά ζεῖ τό μυστήριο τοῦ ζῶντος Θεοῦ, τό θαῦμα μέσα στό μαρτύριο καί τήν ταπείνωση, ἐκεῖ ὅπου πάντα ἀνθεῖ τό ὀρθόδοξο βίωμα. Ἐντός τῆς σιγῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προσδοκίας, ζωντας τήν ὑπέρβαση τοῦχριστιανισμοῦ, πού ἔγκειται, ὄχι στήν ἐξαφάνιση τοῦ κακοῦ, ἀλλά στήν τίμια παραδοχή τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἄλλων, βιώνοντας τήν πενία τοῦ πλούτου, τόν πλοῦτο τῆς πενίας, τήν ὑγεία τῆς ἀσθένειας, τήν εὐλογία τῆς δοκιμασίας, τή δύναμη τῆς ἀδυναμίας, τή χαρά τῆς ὑπομονῆς, τή νίκη τῆς ἧττας, τήν τιμή τῆς ἀδοξίας, τήν ἐλευθερία τοῦἐγκλεισμοῦ, τή μεγαλειότητα τῆς σμίκρυνσης, τήν ἀντίσταση στόν θάνατο, τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Καί τοῦτα κανείς ἄς ἀναμένει ὄχι ἀπό τήνἐξουσία τῶν ἀρχῶν τοῦ κόσμου, ἀλλά ἀπό τήν ἐξουσία ἐπί τοῦ ἑαυτοῦ μας, καί τή δημιουργία ὑγιῶν καί φωτεινῶν μικρῶν ἑστιῶν, πού ὀνομάζονται ἐκκλησία, κελλί,ἐργαστήρι, γραφεῖο, αἴθουσα, δωμάτιο. Ἔτσι ἡ ἐρημία τῶν πόλεων θά συνεχίζει νά ὑπάρχει, ἀλλά δέν θά περνᾶ στήν καρδιά. Ἔτσι ἀλλάζει ὁ κόσμος. Ἔσωθεν καί ὄχιἔξωθεν καί ἄνωθεν. Μή θεωρεῖται μεγάλος ὁ ἱεραπόστολος τῆς Ἀφρικῆς καί ὁ κάθε ἐφευρέτης. Μέγας εἶναι ὁ μικρός πού ὑπομένει τήν παραφροσύνη, τήν ἀδικία, τόν κατατρεγμό, τόν πόνο τοῦ πλησίον καί τόν δικό του. Μεγαλύτερος εἶναι, κατά τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, αὐτός πού γνώρισε καί νίκησε τά πάθη του ἀπό αὐτόν πού ἀνασταίνει νεκρούς.
Ὅλοι ὅσοι ἀναζητοῦν τή λύτρωση ἀπό τό ἄγχος, τή θλίψη, τό κενό καί τή μοναξιά καλοῦνται ἀπροφάσιστα νά κλείσουν μιά συνάντηση, ἕνα ραντεβοῦ, ἄνθέλετε, ἐπιτέλους, μέ τόν ἑαυτό τους, ἕνα ραντεβοῦ ὁπωσδήποτε μέ τόν Θεό καί τότε ἄς θυμηθοῦν καί τήν ἐλαχιστότητά μας, πού προσπάθησε νά μή σᾶς κουράσει μά νάπού δυστυχῶς, φαίνεται, δέν τά κατάφερε. Ἀδαής πολύ ὑπάρχων μετέβαλε ὁ ὁμιλητής τό βῆμα σέ ἄμβωνα καί μάλιστα ἐνώπιον φωτισμένων καί διακεκριμένων προσώπων.
(«Ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου καί ἡ ἐρημία τῶν πόλεων» Τὸ πρῶτο κεφάλαιο ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ΠΡΩΤΟ βιβλίο, τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Ἐκδόσεις «Τῆνος», Ἀθῆναι1987)
Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία
Τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων ἦταν βυθισμένο στὴν ἀμάθεια. Τὰ ἤθη εἶχαν πολὺ χαλαρώσει. Καὶ ἡ κοινωνία ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶχε γίνει ἕνας τόπος, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ κακία, ἡ ἀγριότητα καὶ ἡ βία. Γι' αὐτό, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔλεγε συχνὰ κι' ἐπαναλάμβανε : "Ἀγρίανε τὸ Γένος μας". Δηλαδὴ ἀγρίεψε τὸ Γένος μας. Ξέφυγε ἀπ' τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ και δουλεύει στὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα ἀπομακρύνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο καὶ τὸν ἐξαγριώνουν.
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Αὐγούστου 2014
Ἀριθ. Πρωτ. 47
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 174η
ΘΕΜΑ: «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Ἔχουν περάσει περισσότερα ἀπὸ διακόσια (200) χρόνια ἀπὸ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Παρὰ ταῦτα ἡ μνήμη του, οἱ Διδαχές του, οἱ προφητεῖες καὶ οἱ ὁμιλίες του ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ζοῦν στὴν μνήμη καὶ στὴν ψυχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἔζησε καὶ ἔδρασε σὲ δύσκολους καιροὺς καὶ σὲ χρόνια δίσεκτα, ὅταν ὁ Τοῦρκος κυριαρχοῦσε στὰ Βαλκάνια. Ἡ καταπίεση τῶν χριστιανῶν, μεγάλη, κυρίως μὲ τὶς βαρειὲς φορολογίες. Γι' αὐτό, καὶ ἀρκετοὶ χριστιανοί, μὴ ἀντέχοντας αὐτὴν τὴν τυραννία, ἀλλαξοπιστοῦσαν καὶ γινόντουσαν μουσουλμᾶνοι, γιὰ νὰ περισώσουν τὴν περιουσία τους καί, κάποτε, καὶ τὴν ζωή τους.
-Β-
Τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων ἦταν βυθισμένο στὴν ἀμάθεια. Τὰ ἤθη εἶχαν πολὺ χαλαρώσει. Καὶ ἡ κοινωνία ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶχε γίνει ἕνας τόπος, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ κακία, ἡ ἀγριότητα καὶ ἡ βία. Γι' αὐτό, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔλεγε συχνὰ κι' ἐπαναλάμβανε : "Ἀγρίανε τὸ Γένος μας". Δηλαδὴ ἀγρίεψε τὸ Γένος μας. Ξέφυγε ἀπ' τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ και δουλεύει στὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα ἀπομακρύνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο καὶ τὸν ἐξαγριώνουν. Ἔτσι, σὲ κάποια χωριά, πάντως ὄχι πολλά, δὲν τὸν δέχονταν τὸν Ἅγιο καὶ μᾶλλον τὸν ἔδιωχναν, φοβούμενοι ἴσως τοὺς Τούρκους, μὲ τοὺς ὁποίους ἤθελαν νὰ τἄχουν καλά. Γιὰ παράδειγμα, σὲ κάποιο χωριὸ μὲ ἀνάλογη συμπεριφορά, εἶπε στοὺς κατοίκους νὰ φορᾶτε πάντοτε τσόκαρα ! Καὶ σὲ ἄλλο, ὅπου οἱ χριστιανοὶ περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή του, ρώτησε : Πόσοι μένουν ἐδῶ ; Ὅταν τοῦ εἶπαν ἕνα ἀριθμό, ἀποκρίθηκε : Τόσοι νὰ μείνετε καὶ νὰ μὴν αὐξηθῆτε. Τέλος - γιὰ νὰ παραλείψουμε ἄλλα παραδείγματα - σ' ἕνα χωριό, ὅπου τὸν κυνήγησαν οἱ χριστιανοί, προφήτευσε ὅτι πολλὰ δεινὰ θὰ ὑποστοῦν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅπως καὶ ἔγινε.
-Γ-
Πράγματι, εἶχε ἀγριέψει τὸ Γένος μας ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Καὶ χρειάστηκε νὰ περιοδεύσῃ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἴκοσι (20) σχεδὸν χρόνια, διδάσκοντας τὸν λαό, ὥστε νὰ ξαναβρῇ τὸν δρόμο τῆς
ἀρετῆς. Εἴκοσι χρόνια, μὲ ὑποτυπώδεις δρόμους, μὲ κινδύνους ἀπὸ Τούρκους καὶ ληστές, μὲ λιοπύρια, μὲ βροχὲς καὶ χιόνια καὶ φουσκωμένα καὶ ἀγριεμένα ποτάμια, εἶναι πραγματικὰ ἕνας ἆθλος. Γιατί, βέβαια, δὲν διέθετε μέσα μεταφορᾶς, οὔτε ... τηλέφωνα, οὔτε εὕρισκε ξενοδοχεῖα ὕπνου καὶ φαγητοῦ, ἀλλὰ περπατῶντας συνεχῶς καὶ πηγαίνοντας ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, προσπαθοῦσε νὰ ἡμερέψῃ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ τὸν Τοῦρκο, τὴν φτώχεια καὶ τὴν κακομοιριά. Καί, τελικά, φαίνεται ὅτι τὸ πέτυχε, μὲ τὴν χάρη, βέβαια τοῦ Θεοῦ.
-Δ-
Μετὰ ἀπὸ λίγες δεκαετίες ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του τέλος, ἡ Ἑλλάδα κατάφερε νὰ ἐλευθερώσῃ τὴν Πελοπόννησο, τὴν Στερεὰ καὶ τὶς Κυκλάδες νήσους. Ἀργότερα, σ' αὐτὸ τὸ μικρὸ κράτος προστέθηκαν ἡ Θεσσαλία, ἡ Ἄρτα καὶ τὰ Ἰόνια νησιά, ἐνῷ κατὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1912-13 μέχρι καὶ τὸ 1920, ἡ Κρήτη, ἡ Σάμος, ὅλα τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος ἐνσωματώθηκαν στὸν ἐθνικὸ κορμό. Καὶ σήμερα, ἡ Πατρίδα μας εἶναι ἰσότιμο μέλος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ στὸν Ὀργανισμὸ Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Παρὰ ταῦτα ὅμως, ἄν ξαναρχόταν σήμερα ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς θὰ ξανάλεγε ὅτι «ἀγρίανε τὸ Γένος μας». Γιατί, πράγματι, βλέπουμε μιὰ ἐκτροπὴ τῆς κοινωνίας μας πρὸς τὴν λεηλασία τοῦ δημοσίου χρήματος, πρὸς τὴν βία, τὸ ἔγκλημα καί, γενικῶς, σὲ παραβατικὲς συμπεριφορές, ποὺ προκαλοῦν μεγάλη ἀνησυχία καὶ ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ Τόπου.
-Ε-
Εἶναι, ἑπομένως, ἀνάγκη νὰ ξανακούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ νὰ μᾶς καλῇ σὲ μετάνοια. Αὐτό, ἀκριβῶς, θὰ μᾶς ὑπενθυμίση καὶ ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης του στὴν Κόνιτσα, ὅπου καὶ ὁ περικαλλὴς Ναός του. Ἔτσι, τὴν παραμονή, Σάββατο, 23 Αὐγούστου 2014 στὶς 7 μ.μ. θὰ ψαλῆ Μέγας Ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινὸς καὶ θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ λιτάνευση τῆς Εἰκόνος καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Στὶς 24 Αὐγούστου, Κυριακή, ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου, θὰ τελεσθῇ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Οἱ καταβασίες (δεύτερη καμπάνα) θὰ ἀρχίσουν στὶς 7.30 τὸ πρωΐ.
Θὰ σᾶς περιμένω ὅλους. Πολλὰ τὰ ἔτη σας, ἅγια, εὐλογημένα καὶ ἀγωνιστικά.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
Πηγή: Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης
Σᾶς ἀπευθύνομε τήν παρούσα, διαμαρτυρόμενοι ἐντόνως ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως, διά τήν μή πρόβλεψη στό ἄρθρο 3 τοῦ συγκεκριμένου Σχεδίου Νόμου τῆς κακόβουλης ἄρνησης ἤ ἐκμηδένισης ἱστορικῶν γεγονότων πού ἀναφέρονται στίς γενοκτονίες τοῦ Ποντιακοῦ καί Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῶν Ἀρμενίων καί τῶν ἄλλων ἐθνοτήτων, πού κατακρεουργήθησαν ἀπό τήν Τουρκική θηριωδία.
Πειραιεύς, 20 Αὐγούστου 2014
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός τόν Πρωθυπουργόν κ. Ἀ. Σαμαρᾶν τήν ἀκόλουθον ἐπιστολήν σχετικῶς μέ τό νομοσχέδιο: Τροποποίηση του ν.927/1979 (Α΄139) και προσαρμογή του στην απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
᾿Αριθ. Πρωτ. 940
᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 20ῃ Αὐγούστου 2014
Πρός
Τόν Ἐξοχώτατον Κύριον
Ἀντώνιον Σαμαρᾶν
Πρωθυπουργόν-Πρόεδρον Ν.Δ.
Μέγαρον Μαξίμου
ΑΘΗΝΑΙ
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Ἡ ἐντός τοῦ θέρους καί ἀπό τό τμῆμα διακοπῶν τῆς Βουλῆς ψήφιση τοῦ Σχεδίου Νόμου «Τροποποίηση του ν.927/1979 (Α΄139) και προσαρμογή του στην απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου» μᾶς ἀναγκάζει ἐσπευσμένως νά Σᾶς ἀπευθύνομε τήν παρούσα, διαμαρτυρόμενοι ἐντόνως ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως, διά τήν μή πρόβλεψη στό ἄρθρο 3 τοῦ συγκεκριμένου Σχεδίου Νόμου τῆς κακόβουλης ἄρνησης ἤ ἐκμηδένισης ἱστορικῶν γεγονότων πού ἀναφέρονται στίς γενοκτονίες τοῦ Ποντιακοῦ καί Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῶν Ἀρμενίων καί τῶν ἄλλων ἐθνοτήτων, πού κατακρεουργήθησαν ἀπό τήν Τουρκική θηριωδία.
Συγχαίρομε δημοσίᾳ τούς 38 Βουλευτάς τοῦ κομματός Σας διά τήν ἐθνική τους θέση καί ἀντίδραση ὅσον ἀφορᾶ στό συγκεκριμένο ἐθνικῆς σημασίας καί σοβαρότητος ζήτημα.
Διαμαρτυρόμεθα ἀκόμη ἐντονότατα, διότι εἰσάγεται γιά πρώτη φορά στήν ἔννομη τάξη καί τό δικαιϊκό σύστημα ἡ ποινική καταδίωξι ἑνός συναισθήματος πού δέν ἔχει λάβει ἀρχή ἐκτελέσεως, ὅπως ἡ ἔννοια τοῦ μίσους, ἡ ὁποία δέν προσδιορίζεται ἐπακριβῶς μέ μέγιστο κίνδυνο τήν καταδίωξη τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως πού προβλέπονται καί προστατεύονται ἀπό τά ἄρθρα 14-16 τοῦ Συντάγματος καί τό ἄρθρο 10 τῆς Ε.Σ.Δ.Α.
Ἀντιλαμβάνεσθε ἀσφαλῶς ὅτι τό ὑπό συζήτηση καί ψήφιση Σχέδιο Νόμου ὡς ἔχει συζητηθεῖ καί διατυπωθεῖ στήν ἁρμόδια Ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς, προσβάλλει τό ἀτομικό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως πού ὡς ἀνεφέρθη συνταγματικῶς προστατεύεται, γι’ αὐτό καί τό περιεχόμενο τῶν σχετικῶν ποινικῶν τυποποιήσεων συναντᾶ τά ὅριά του στά ἄρθρα 10 παραγρ. 2, 14 καί 17 τῆς ΕΣΔΑ, στά ἄρθρα 19 παραγρ. 2 καί 3 καί 21 τοῦ Διεθνοῦς Συμφώνου τοῦ ΟΗΕ γιά τά ἀτομικά καί πολιτικά δικαιώματα καί στά ἄρθρα 5 παραγρ. 1 καί 2, 16 παραγρ. 1 ἐδ. 2, καί 25 παραγρ. 3 τοῦ Συντάγματος. Ἑπομένως ἡ ποινική ἐκτίμηση τοῦ συναισθήματος πού δέν ἐνέχει τήν ἀρχή ἐκτελέσεως ἐγκληματικῆς ἐνέργειας ἐπιβάλλει φασιστικῷ τῷ τρόπῳ τήν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί ἐπιδιώκει τήν ἀπαγόρευση τῆς σκέψεως, ἐφ’ ὅσον ἡ γνωστοποίησή της θά καθιστᾶ τόν πολίτη ὑποκείμενο τοῦ ποινικοῦ δικαίου. Ἡ Ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ προβλέπει ὅτι προϋπόθεση ποινικῆς καταστολῆς ἐγκληματικῆς ρατσιστικῆς ἐνέργειας εἶναι ἡ προσφορότητα τῆς συγκεκριμένης ἐκδήλωσης νά παράγει ἄμεσο καί ἐπικείμενο κίνδυνο συνολικά γιά τήν εἰρηνική καί ὁμαλή κοινωνική συμβίωση, εἰδικώτερα δέ γιά τά δικαιώματα τῆς ὁμάδας ἤ τοῦ προσώπου κατά τῶν ὁποίων στρέφεται. Οἱ ἀνωτέρω προϋποθέσεις δέν περιλαμβάνονται στό Σχέδιο Νόμου μέ προφανές ἀποτέλεσμα τήν ποινικοποίηση τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως καί κρίσεως.
Ἐξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ,
Ἀνοίγετε τό ἀσκό τοῦ Αἰόλου μέ αὐτό τό σχέδιο Νόμου διότι ποινικοποιεῖτε καί αὐτή τήν ἐπιστημονική ἄποψη ἀφοῦ μέ τό ὑπό κρίση Σχέδιο Νόμου θά ἔπρεπε νά εἶναι ὑποκείμενο ἐάν ζοῦσε τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου ὁ μακαριστός Καθηγητής Γ. Ἀ. Μαγκάκης διότι στή Νομική Σχολή ἐδίδασκε εἰδικό ποινικό δίκαιο μέ τό σύγγραμά του «Τά ἐγκλήματα περί τό γενετήσιο ἔνστικτο» ὅπου ἀνεφέρετο καί ἡ παρά φύσι ἀσέλγεια τήν ὁποία κολάζει ὑπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις ὁ ποινικός Νομοθέτης στό ἄρθρο 347 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ἀφοῦ ἐνδεχομένως μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὅτι ἡ συμπερίληψη στίς ἐγκληματικές πράξεις τῆς βορβορώδους αὐτῆς χυδαιότητος ἐμποιεῖ μίσος σέ βάρος ἐχόντων τό συγκεκριμένο διαστροφικό «προσανατολισμό».
Θά πρέπει ὡσαύτως μέ τήν παραπάνω ἀπαράδεκτη πρόβλεψη τοῦ ὑπό κρίση σχεδίου Νόμου νά καθίστατο ὑποκείμενο τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καί ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος διότι στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του στό Κεφ. 6 στιχ. 9-11 διακηρύσσει εὐθαρσῶς «...ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Καί συνεπῶς καί Αὐτός ἀπαξιώνων διά τοῦ κηρύγματός του τούς ἑτέρους «προσανατολισμούς» περί τό γενετήσιο ἔνστικτο προκαλεῖ τό μίσος καί τήν ἀπέχθεια ἐναντίον τῶν ὑποκειμένων στά γεώδη αὐτά πάθη. Σέ αὐτή τήν παράνοια ὁδηγεῖτε τό δικαιϊκό σύστημα καί τήν ἔννομη τάξη κ. Πρωθυπουργέ!
Διαμαρτυρόμεθα διότι ἀναλάβατε Ἐσεῖς μετά τοῦ φίλου κ. Εὐάγγελου Βενιζέλου καί ρόλο «Δημιουργοῦ» ἀφοῦ μέ τό ὑπό κρίση Σχέδιο Νόμου καθιερώνεται στήν ἔννομη τάξη τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν δική Σας Κυβέρνηση καί ἕτερος γενετήσιος-σεξουαλικός προσανατολισμός καί ἑτέρα ταυτότητα φύλου ἐκτός τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί ἀνακηρύσσεται ἡ ψυχοπαθολογική ἐκτροπή καί ἡ ἀντιαισθητική μίμηση τοῦ ἑτέρου φύλου ὡς προστατευόμενο ἔννομο ἀγαθό ἀπό τήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη. Βεβαίως γνωρίζετε καλῶς ὅτι αὐτό εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τήν ἐν συνεχείᾳ προώθηση τοῦ Συμφώνου συμβίωσης τῶν λεγομένων «ὁμοφύλων ζευγαριῶν». Ἀσφαλῶς στό ὑπό κρίση σχέδιο νόμου ὅπου καθιερώνετε ἕτερο γενετήσιο-σεξουαλικό προσανατολισμό τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους καί ἀσεβῶς ἀνατρέπετε τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία καί φυσιολογία θά περιλαμβάνετε διότι δέν τό διευκρινίζετε καί τούς θεσμούς «δικαίου» τῶν προηγμένων χωρῶν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Βορᾶ ὅπως εἶναι ἡ παιδοφιλία καί ἡ κτηνοβασία πού ἔχουν τύχει συνταγματικῆς καλύψεως στήν Ὀλλανδία μέ τό κόμμα PNVD καί στήν Γερμανία μέ τούς ἑκατόν πενήντα χιλιάδες ἐνεργούς κτηνοβάτες στούς θεσμοθετημένους οἴκους ἀνοχῆς κτηνοβατῶν.
Διερωτῶμαι κ. Πρωθυπουργέ ἐάν στό πρόγραμμα τοῦ Κόμματός Σας ἐξαγγέλονταν καί περιλαμβάνονταν αὐτές οἱ Νομοθετικές πρωτοβουλίες καί ἑπομένως ἐάν ἔχετε τήν νομιμοποίηση τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος πού Σᾶς ψήφισε γιά νά ποινικοποιήσετε τήν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως καί νά «ἀνιδρύσετε» νέο τύπο ἀνθρώπου.
Νά εἶστε βέβαιος ὅτι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού πέρασε διά πυρός καί ὕδατος καί πού μόνο τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἐκοσμήθη μέ τό αἷμα ἕνδεκα ἑκατομμυρίων μαρτύρων δέν θά παύσει νά ὑπερασπίζεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις του καί νά στηλιτεύει τά βύθια γεώδη πάθη μέ ὁποιοδήποτε τίμημα. Σκεφθεῖτε ὅμως καλῶς, καί τό λέγω μέ τήν ἐμπειρία τῶν πολλαπλῶν καταμηνύσεών μου ἀπό τά λεγόμενα «ὁμοερωτικά» σωματεῖα διότι ὑπερασπίστηκα τό ἀνθρώπινο ἦθος καί τόν θεϊκό Νόμο, χωρίς ποτέ νά στηλιτεύσω πρόσωπα, ὁποία θά εἶναι ἡ θέση Σας στό γήϊνο χωροχρόνο καί στό ἐπέκεινα ὅταν ὁδηγηθοῦν ὡς νέοι μάρτυρες τῆς ἀληθείας τοῦ αἰωνίου Θεοῦ στίς φυλακές, ἐκεῖνοι πού θά ὑπερασπίζονται ἀνύστακτα τό ἀνθρώπινο ἦθος καί τό τιμιώτατο ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Τό παγανιστικό καί ναζιστικό Κόμμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς πού προσέλαβε τό ὄνομά του καί τό ἰδεολόγημά του ἀπό τό καββαλιστικό καί ἀποκρυφιστικό Ἑρμητικό Τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς τοῦ 19ου αἰ. τῶν Γέϊτς καί Ἄλιστερ Κρόουλι καί ἀπό τόν Ρουνικό Παγανισμό τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, δέν θά τό καταπολεμήσετε, ὡς ἀφελῶς πιστεύετε, μέ τέτοια νομοθετήματα άλλά μόνο μέ τήν ριζική ἀντιμετώπιση τῶν αἰτιῶν πού τό γιγάντωσαν καί πού εἶναι ἡ ἄκριτη καί ἀσύδοτη ἐπέλαση στή χώρα παρανόμων μεταναστῶν καί ἡ ἀνεξέλεγκτη καί τραγική ὕφεση πού συνεχίζονται καί ἔχουν μεταβάλλει τήν πατρίδα σέ «γκέτο χαμένων ψυχῶν».
Ἐλπίζω νά συνειδητοποιήσετε ὅτι ἐμμένοντας στό ἄθλιο αὐτό νομοθέτημα πωλεῖτε σέ τιμή εὐκαιρίας τήν ψυχή Σας γιά μερικούς ἀκόμη μῆνες Πρωθυπουργίας!
Μετά τιμῆς
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: Θρησκευτικά
Καταλαβαίνουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς, ποὺ πάρα πολὺ εὔκολα προσφέρεται ἡ σαρκικὴ ἡδονὴ στὸν ἄνθρωπο. Οἱ προγαμιαῖες καὶ ἐξωγαμιαῖες σχέσεις θεωροῦνται ὡς φυσικὲς σχέσεις, ἐνῶ εἶναι παρὰ φύσιν. Ἔτσι ὅμως καταπατοῦνται οἱ προϋποθέσεις ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο μυστήριο τοῦ γάμου. Ἡ ἁγνότητα πρὸ τοῦ γάμου καὶ ἡ πιστότητα, ἡ σωφροσύνη μέσα στὸν γάμο δὲν ἀποτελοῦν ἐφαρμογὴ κάποιων ἠθικιστικῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔχουν ὀντολογικὴ προέκταση. «Ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναίκα αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Γέν. 2,24). Μὲ τὴν συζυγικὴ συνεύρεση μέσα στὸν γάμο οἱ δύο σύζυγοι γίνονται ἕνα πράγμα, βιώνουν τὴν πραγματικὴ ἑνότητα καὶ ἀγάπη, τὴν εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐνῶ κάθε προγαμιαία καὶ ἐξωγαμιαία σχέση διχοτομεῖ τὴν προσωπικότητα. Καὶ ὡς φυσικὸ ἑπόμενο οἱ καρποὶ αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν σχέσεων φέρνουν ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες, ποὺ βεβαίως ὁδηγοῦν σὲ ἐκτρώσεις.
Παράλληλα ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις εἶναι μία ἄλλη αἰτία ποὺ ὁδηγεῖ πολλὰ ζευγάρια στὸ νὰ κάνουν μία ἔκτρωση. Ἡ οἰκονομικὴ δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ οἰκογένεια νομίζουν ὅτι θὰ εἶναι ἀνασταλτικὸς παραγόντας γιὰ νὰ...
ἀναθρέψουν ἕνα ἀκόμη τέκνο, γιὰ αὐτὸ καταφεύγουν στὴν ἔκτρωση. Μεγάλο λάθος! Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς δημιουργὸς στὴν γέννηση τῶν τέκνων, ἀλλὰ συνδημιουργὸς μαζὶ μὲ τὸν Δημιουργὸ Θεό. Ὁ Θεὸς γνωρίζει καὶ ἔχει τὴν δύναμη νὰ φροντίσει πολὺ καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ τὰ δημιουργήματά Του. Κοιτάξτε πὼς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, κατὰ κάποιο τρόπο, μᾶς εἰρωνεύεται ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Του. Λέει: «Οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; Καὶ ἐν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν· ὑμῶν δὲ καὶ αἳ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσίν. Μὴ οὒν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς» (Ματθ. 10,29-31). Αὐτὸς ποῦ φροντίζει γιὰ τὰ σπουργιτάκια δὲν θὰ φροντίσει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποῦ εἶναι ἡ εἰκόνα Του; Ἔχει ἐκλείψει στὶς ἡμέρες μας ἡ πίστη, ὄχι τόσο ἡ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό, ἡ δογματικὴ πίστη δηλαδή, ἀλλὰ ἡ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό. Πρέπει νὰ γίνουμε βεβαιόπιστοι, νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴν τὴν πίστη τῆς θεωρίας, νὰ τὴν ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Χριστό, «πρόσθες ἠμὶν πίστιν» (Λουκ. 17,5), αὐτὴν τὴν πίστη ἐννοοῦσαν.
Περίπου κάθε χρόνο ἔχουμε παγκοσμίως περισσότερες ἀπὸ 50 ἑκατομμύρια ἐκτρώσεις. Δηλαδὴ σὰν νὰ σκοτώνουμε τοὺς κατοίκους ὅλης τῆς Γαλλίας. Ἡ Ἑλλάδα δυστυχῶς καταλαμβάνει τὴν πρώτη θέση πανευρωπαϊκὰ στὶς ἐκτρώσεις, πάνω ἀπὸ 300.000 ἐτησίως. 22% τῶν Ἑλληνίδων ἔχουν κάνει τουλάχιστον μία ἔκτρωση. Στὴν Ρωσία τὰ τελευταία χρόνια ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκτρώσεων ξεπερνᾶ τὸ 1 ἑκατομμύριο ἀνὰ ἔτος, μὲ παγκόσμιο ἀριθμὸ ρεκὸρ τὸ 1990 τὰ 4.103.400. Καὶ βέβαια τὰ μεγέθη καὶ τὰ ποσοστὰ αὐτὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι πολὺ πιὸ ὑψηλά, γιατί οἱ περισσότερες γυναῖκες καταφεύγουν γιὰ ἔκτρωση ὄχι σὲ Δημόσια Νοσοκομεῖα ὅπου ἐκεῖ καταγράφονται σίγουρα, ἀλλὰ σὲ ἰδιωτικὰ ἰατρεῖα, ὅπου ἡ καταγραφὴ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν γίνει. Σὲ αὐτὰ τὰ νούμερα δὲν περιλαμβάνονται οἱ λεγόμενες «ἐκτρώσεις τοῦ νιπτήρα», τὰ ὁποία εἶναι καὶ αὐτὰ πολὺ ὑψηλά, ποὺ προκύπτουν ὅταν στὴν ἐξωσωματικὴ ἀναπαραγωγὴ γονιμοποιοῦνται πολὺ περισσότερα ὠάρια ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ ἐμφυτευτοῦν ἡ θὰ χρησιμοποιηθοῦν, οἱ ἐκτρώσεις «γεννητικῶν πειραμάτων» ποὺ γίνονται γιὰ διάφορους ἐρευνητικοὺς σκοποὺς καὶ οἱ ἐκτρώσεις τῆς δίδυμης ἢ τρίδυμης ἐγκυμοσύνης ὥστε νὰ προκύψει μονήρη.
Πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ δημογραφικὸ ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ἑλλάδα κυρίως, ἀλλὰ καὶ ἡ Ρωσία, θὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα γιὰ τὴν ἑπόμενη δεκαετία, ἀφοῦ οἱ θάνατοι εἶναι ἤδη περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις. Τὸ κύριο πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα (ποὺ καὶ αὐτὴ βέβαια ὑφίσταται), ἀλλὰ ὅτι οἱ ἐκτρώσεις ἀποτελοῦν μία νέα μορφὴ γενοκτονίας. Ἤδη στὴν Ἑλλάδα οἱ ἐκτρώσεις εἶναι πολὺ περισσότερες ἀπὸ τὶς γεννήσεις, τουλάχιστον τριπλάσιες!
Δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἀποδεχθῶ πὼς σὲ ὀρθόδοξες χῶρες γίνονται τὰ ἀποτρόπαια αὐτὰ ἐγκλήματα τῶν ἐκτρώσεων σὲ τέτοια ἔκταση! Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θὰ πρέπει πάρα πολὺ νὰ μᾶς προβληματίζει, νὰ μᾶς συγκλονίζει θὰ ἔλεγα, καὶ νὰ κτυπήσουμε ἕναν κώδωνα κινδύνου. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ νὰ διαπράττουμε τέτοιου εἴδους ἐγκλήματα! Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν ζοῦμε ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀλλὰ μόνο στὴν ταυτότητα εἴμαστε χριστιανοί. Δὲν ἔχουμε βίωμα χριστιανικό. Νομίζω ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ μποροῦσε νὰ δραστηροποιηθεῖ καλύτερα πάνω σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, κάτι ποὺ κάνουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε μία συνεργασία μὲ τὴν Πολιτεία, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία νομιμοποίησε τὶς ἐκτρώσεις, ὅπότε ἔρχεται ἀντιμέτωπη. Χρειάζεται νὰ γίνει μία κινητοποίηση ὅλου τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, μία ἐκστρατεία κατὰ τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ὁποία ὅμως θὰ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ γνώση καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Νομίζω ὅτι μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο γίνεται καὶ τὸ Συνέδριο αὐτὸ γιὰ πέμπτη συνεχῆ χρονιὰ καὶ εὐχόμεθα νὰ ἀποδώσει καρποὺς ἑκατονταπλασίους, νὰ ἐνημερώσει ὅλους τούς ὑποψήφιους γονεῖς, ὅλες τὶς γυναῖκες, νὰ εὐαισθητοποιήσει ὅλους τούς παράγοντες τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τῆς Πολιτείας ὥστε νὰ ἀποφευχθοῦν καὶ νὰ μειωθοῦν οἱ ἐκτρώσεις στὸ ἐλάχιστο στὴν χώρα σας ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀμήν.
Γέροντας Ἐφραὶμ, Καθηγουμένος Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ὁλοκληρώθηκε τό διεθνές Συνέδριο μέ θέμα Οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ σύγχρονες προκλήσεις (8-11 Μαΐου) πού ὀργάνωσε ἡ Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν στό Βόλο.
Μέσα στά πλαίσια εὐγενείας πού χαρακτήριζε τό συνέδριο, ὁ Σεβασμιώτατος, χαμογελώντας πατρικά, εἶπε στήν ἐναρκτήρια ὁμιλία του ὅτι ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν δέν δίνει σημασία στίς κραυγές ὅσων διαφωνοῦν, ἐνῶ στόν καταληκτικό του χαιρετισμό... διόρθωσε τή φράση του λέγοντας ὅτι «μπορεῖ κάποιοι νά γαυγίζουν...». Ἄς εἶναι! Αὐτό ἐξ ἄλλου ἦταν τό λιγότερο, ἄν συγκριθεῖ μέ τό ἀνοσιούργημα πού τελέσθηκε ἀπό τό ἄνομο βολιώτικο Συνέδριο, ὅπου κενά καί καινά κατά τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐμελέτησαν οἱ περισσότεροι τῶν εἰσηγητῶν.
Τό Συνέδριο στήν οὐσία ἀπέβλεπε:
- στήν ἀποδόμηση τοῦ Κανονικοῦ Συστήματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δηλ. στήν κατάργηση καί δῆθεν διόρθωση καί βελτίωση τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων˙
- στήν ἐμφύτευση ἀμφιβολιῶν στό νοῦ Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν γιά τήν ὀρθότητα καί ἀποτελεσματικότητα τῶν ἱ. κανόνων˙
- στήν εἰσαγωγή ἑνός νέου ἀντορθοδόξου πνεύματος˙
- στήν ὁμογενοποίηση Ἐκκλησίας καί κόσμου.
Ἀκούστηκαν ἀπόψεις ὅπως π.χ. ὅτι οἱ Κανόνες βρίσκονται «σέ χαοτική κατάσταση» ὅτι εἶναι «προβληματικοί» ὅτι κάποιοι «ὑποβιβάζουν τίς γυναῖκες σέ ἀντικείμενα», ὅτι εἶναι μιά «κανονική ἀρχαιολογία», ὅτι εἶναι κάτι τί «παρωχημένο», ὅτι στούς Κανόνες ὑπάρχει ἕνας «φορμαλισμός πού σκοτώνει ὅ,τι ζωντανό ὑπάρχει» κλπ.
Πολλοί εἰσηγητές ξεκινοῦσαν μιλώντας θετικά γιά τούς Κανόνες γιά νά τούς ἀπαξιώσουν ὅμως στή συνέχεια.
Ἀρκετοί πάλι εἰσηγητές ἔχοντας συγκεκριμένο θέμα τοποθετήθηκαν ἐνάντια στίς προβλέψεις τῶν Κανόνων. Ἔτσι ἄλλος τοποθετήθηκε ὑπέρ τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς, ἄλλος ὑπέρ τῆς «ἐγκυρότητος» τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, ἄλλος ὑπέρ τοῦ γάμου τῶν Ὀρθοδόξων ὄχι μόνο μέ αἱρετικούς ἀλλά καί μέ ἑτεροθρήσκους, ἄλλος ὑπέρ τῆς μειώσεως τῶν νηστειῶν κλπ. Τό ζήτημα εἶναι ἄκρως σοβαρό ...
...ὄχι μόνο γιά τήν αὐτοσυνειδησία τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί γιά αὐτήν τήν ἴδια τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Γι΄αὐτό θά ἤθελα μέ ὅσα σημειώνω στή συνέχεια, α) νά χαράξω τούς βασικούς ἄξονες πάνω στούς ὁποίους κινήθηκε τό Συνέδριο, ἄξονες πού ὁδηγοῦν, ἄν ἀκολουθηθοῦν, σέ ἀδιέξοδο καί σύγχυση ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί β) νά καταγράψω ἐπί μέρους τοποθετήσεις τῶν εἰσηγητῶν πού ἀμφισβητοῦν τἠν ποιμαντική κατεύθυνση τῶν Ἱ. Κανόνων καί εἰσηγοῦνται πρός ἐφαρμογή ἀλλότριες τῆς Ἐκκλησίας ἰδέες, νοοτροπίες καί πρακτικές.
Ι. Βασικές ἀρχές-ἄξονες τοῦ συνεδρίου
1. Ἀπογύμνωση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπό τήν ἱερότητά τους. Οἱ εἰσηγητές ἐξέτασαν τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὁποιαδήποτε θεολογικά κείμενα. Τά ἀξιολόγησαν ὡς τυπικά κείμενα, ρυθμιστικά τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί, ἐνῶ θεωρητικῶς ἀντιτίθενται στό νομικισμό, τά ἀντιμετώπισαν ὡς νομικές διατάξεις προσωρινοῦ χαρακτήρα πού μποροῦν, ὅπως οἱ νόμοι, νά καταργηθοῦν, νά τροποποιηθοῦν, νά διορθωθοῦν.
Μέ ὅλη τή στάση τους ἔδωσαν τήν ἐντύπωση ὅτι δέν ἔχουν τή συνείδηση καί τή γνώση ὅτι ἀνήκουν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀπ΄ ἀρχῆς τῆς παρουσίας της στόν κόσμο ὁδηγεῖται ἀπό τήν Κεφαλή της, τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος παρών, συγκροτεῖ τό Σῶμα Του, καί ζωογονεῖται ἀπό τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή ἡ ἀπαιτούμενη γιά κάθε πιστό συνείδηση καί γνώση δέν εἶναι ψιλή θεωρητική γνώση, πού ἐμπλουτίζεται καί «διανθίζεται» μέ προσωπικές γνῶμες, ἐπιλογές καί ἑρμηνεῖες τοῦ τύπου :
«ἡ ἐκκλησία δέν ὑπόκειται σέ νόμους, ἀλλά εἶναι κοινωνία ἀγάπης καί ἐλευθερίας...
...ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ἀναθεωρεῖ τούς Κανόνες της γιά νά ὑποβοηθεῖ τόν πάσχοντα ἄνθρωπο...
...Οἱ συνθῆκες στόν κόσμο μεταβάλλονται, μεταβάλλονται καί οἱ ἀνάγκες καί δυνατότητες τῶν ἀνθρώπων, ἄρα καί οἱ κανόνες πρέπει νά μεταβληθοῦν».
Ὅλες αὐτές οἱ ἰδέες ὑπάγονται ὄχι στή Θεολογία ἀλλά στήν ...ἀμπελοφιλοσοφία. Ἡ γνώση ὅτι ¨ἀνήκω στήν Ἐκκλησία¨ πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό μιά αἴσθηση. Αὐτή ἡ πνευματική αἴσθηση γίνεται ἁπτή στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς μέ τήν ὁλοκάρδια ἀποδοχή τῆς καθολικῆς πίστεως τὴς Ἐκκλησίας, ὅτι, ὅπως τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων ἔτσι καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος μέσῳ τῶν «Ὅρων» καί τῶν «Κανόνων» τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καθοδηγουμένων ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα, ἐκφράζεται ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στήν Πίστη καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες –πιστεύουν οἱ Ὀρθόδοξοι- ἐκπροσωπώντας, συγκεφαλαιώνοντας τό φρόνημα καί τήν πίστη τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τήν ἐπίπνοια τῆς Θείας Χάριτος, συντάσσουν τούς Ὅρους καί τούς Κανόνες. Καί εἶναι αὐτή ἡ ἄκτιστος Χάρις καί ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού κάνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας «θείους» καί «Ἱερούς», πού σημαίνει τόν ἀμετακίνητο καί ἀσάλευτο χαρακτήρα τους.
Ἐπανερχόμενοι στό συνέδριο πιστεύουμε ὅτι αὐτή ἡ στενόμυαλη καί γκρινιάρικη ἀντιμετώπιση τῶν Ἱ. Κανόνων ἐκ μέρους τῆς πλειονότητος τῶν εἰσηγητῶν ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι δέν βλέπουν τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή σύνταξη τῶν Ἱ. Κανόνων, ὅπως τήν βλέπουν οἱ θεοφόροι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι διακηρύσσουν: «ἐξ ἑνός γάρ ἅπαντες [διαχρονικά οἱ ἀπόστολοι, οἱ Οἰκουμενικές καί τοπικές Σύνοδοι οἱ ἐπί μέρους ἅγιοι Πατέρες] καί τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τά συμφέροντα»˙ ὅτι δέν νιώθουν καμμιά εὐγνωμοσύνη στό Θεό καί καμμιά χαρά πνευματική, παρόμοια ἔστω, μ΄αὐτήν τήν ἀπροσμέτρητη χαρά πού ἔνιωθαν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅταν ἔγραφαν γιά τούς Ἱ. Κανόνες:
«Ὑποδεχόμαστε μέ χαρά («ἀσμένως») τίς ὑποδείξεις τῶν κανονικῶν διατάξεων καί μαζί μέ τό θεοφάντορα Δαβίδ ψάλλουμε πρός τόν Δεσπότη Θεό: «μέ τήν ὁδό τῶν μαρτυρίων σου-δηλ. μέ τούς Ἱ. Κανόνες- χάρηκα καθώς θά χαιρόμουν ἄν εἶχα ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου....Ὅπως οἱ στρατιῶτες πού βρίσκουν πολλά λάφυρα, παρόμοια καί ἐμεῖς [οἱ Πατέρες] νοιώθουμε πολλή ἀγαλλίαση γιά τούς ἱερούς Κανόνες, καί μέ ἀπέραντη χαρά[1] τούς ἐναγκαλιζόμαστε καί ὅλους τούς ἐπικυρώνουμε ὥστε νά μένουν ἀσάλευτοι...» (Κανών Α΄τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου Πηδάλιον σ. 322)
Χωρίς πίστη στήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, χωρίς τή χαρά πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί δίχως εὐγνωμοσύνη πρός τό Θεό γιά τή δωρεά τῶν Ἱ. Κανόνων ἀνοίγεται ἕνας κατήφορος στή σκέψη καί τό λόγο τῶν κκ εἰσηγητῶν-καθηγητῶν. Ἔτσι ἀκολουθεῖ:
Α) Ἡ ἀπαξίωση τῶν Ἱ. Κανόνων.
Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος εἶπε ὅτι ἡ σημερινή ἐποχή «φέρνει στό προσκήνιο ἀμείλικτα ἐρωτήματα γιά τήν αὐθεντικότητα ...τό status καί τή σωτηριολογική ἀξία καί σκοπιμότητα τῶν ἱερῶν Κανόνων.
Ὁ κ. Σταῦρος Γιαγκάζογλου ζητεῖ ἀποκατάσταση τῆς κανονικῆς παράδοσης πού προσέλαβε πλεῖστες ὅσες πλαστογραφίες....
Ὁ κ. Κονιδάρης εἶπε πώς ὑπάρχουν Κανόνες οἱ ὁποῖοι δέν προσφέρονται πλέον γιά τή σημερινή πραγματικότητα.
Ὁ Ρουμάνος Patriciu Vlaicu μίλησε γιά μουσεῖο κανονικῆς παράδοσης, ὅπου ἀπαγορεύεται νά ἀγγίξετε ὁτιδήποτε.
Ἡ κ. Teva Reguleμίλησε γιά τούς Κανόνες πού ἀφοροῦν στήν ἔμμηνο ρύση γιά λίγους σκοτεινούς Κανόνες τούς ὁποίους οἱ γυναῖκες βλέπουν προβληματικούς.
Ἡ μοναχή Vassa Larin μίλησε γιά τήν προβληματική κατάσταση τῶν Κανόνων καί ἰσχυρίστηκε ὅτι ἔχει πολλά παραδείγματα Κανόνων ...πού δέν μποροῦν πλέον νά ἀποκληθοῦν Κανόνες.
Β) Ἡ Κατηγορία ὅτι οἱ Κανόνες τυποποιοῦν τή ζωή τῶν πιστῶν καί τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος ὑπεννόησε ὅτι μέσῳ τῶν Κανόνων προσφέρεται μιά φορμαλιστική βίωση τῆς ἀλήθειας ἡ ὁποία περιορίζει τήν ἐλευθερία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.
Ὁ π. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, ὅσους ὑπεραμύνονται τοῦ ἀσαλεύτου χαρακτῆρος τῶν Κανόνων τούς χαρακτηρίζει κανονολάτρες καί ζηλωτές τοῦ κανονικοῦ φορμαλισμοῦ,
ἐνῷ ὁ Ρουμάνος Radu Preda εἶπε ὅτι «πολλοί δογματικοί τῆς Ἐκκλησίας υἱοθετοῦν ...ἕνα φορμαλισμό καί μαξιμαλισμό πού σκοτώνει ὅ, τι ζωντανό στήν κοινότητα τῆς πίστης.
Γ) Ἡ βλασφημία ὅτι οἱ κανόνες εἶναι κάτι ξεπερασμένο, ἀπηρχαιωμένο πού χρειάζεται μεταβολές καί ριζικές διορθώσεις.
Ὁ R. Preda εἶπε πώς ὅ,τι ἔχουμε μπροστά μας εἶναι κάτι παρωχημένο, τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τό σήμερα καί ὅτι εἶναι ὑπέρ μιᾶς δημιουργικῆς προσέγγισης.
Ὁ π. Δημήτριος Μπαθρέλλος εἶπε ὅτι οἱ κανόνες ἅπτονται πολλῶν θεμάτων καί ἀντιμετωπίζουν πολλά καί διάφορα προβλήματα, ἄλλοτε περισσότερο καί ἄλλοτε λιγότερο ἐπιτυχῶς... ὅτι «οἱ κανόνες εἶναι ἡ ἐξωτερική, ὁρατή, ἱστορική καί μεταβλητή ἔκφραση τοῦ ἀμεταβλήτου τῶν δογμάτων.Ἔτσι «καθώς οἱ συνθῆκες μεταβάλλονται καί μαζί μ΄αὐτές καί οἱ ἀνάγκες καί οἱ δυνατότητες τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπόφευκτα ἀναθεωροῦνται, τροποποιοῦνται καί συμπληρώνονται ἤ ἀδρανοῦν κάποιοι κανόνες τῆς Ἐκκλησίας...
Μίλησαν καί ἄλλοι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ κ. Μαγγιῶρος γιά τήν «ἱστορικά μεταλλάξιμη μορφή» τῶν Κανόνων καί τήν «κριτική προσέγγιση» αὐτῶν μέ σκοπό τήν ἀνακάθαρση τῶν μεταβαλλόμενων καί φθαρτῶν συνιστωσῶν καθώς καί τήν «ἀνάδειξη τοῦ ἀναλλοιώτου καί αἰωνίου μηνύματος τῆς ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας».
Ἡ μοναχή Vassa, πολύ τολμηρή μέχρι ἀσεβείας καί περιφρονήσεως τῶν Ἱ. Κανόνων εἶπε: «Ὅταν θεωροῦμε ὅτι οἱ Κανόνες εἶναι ἕνα βῆμα κάτω ἀπό τίς ἱερές Γραφές καί τούς δίνουμε ἀξία πού δέν ἔχουν, τό νά τούς ἀλλάξουμε σημαίνει ὅτι τελικά ἀλλάζουμε τήν οὐσία τῆς πίστης; Ὄχι βέβαια!».
Ὁ κ. Vlaicu εἶπε ὅτι «ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση καί πρωτοβουλία πρέπει νά γίνει πραγματικότητα».
Δυστυχῶς οἱ ὁμιλητές αὐτοί ἀδιαφοροῦν γιά τήν διακήρυξη τῶν ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὅτι οἱ Ἱ. Κανόνες εἶναι στό σύνολό τους ἀσάλευτοι καί ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά καινοτομήσει ἐπ΄αὐτῶν, οὔτε νά βάλει ἄλλους Κανόνες στή θέση τους ἤ νά τούς παραχαράξει. Πουθενά δέν κάνουν οἱ Πατέρες λόγο γιά ἀλλαγή συνθηκῶν, πού θά ἐπιφέρει ὁριζόντια, καθολική ἀλλαγή στό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Κανόνων. Ρυθμίζουν δύσκολα προβλήματα κατά περίπτωση καί κατά τόπον, δίνουν τό ἐργαλεῖο τῆς οἰκονομίας στούς ἐπισκόπους καί τούς πνευματικούς, ἀλλά δέν γράφουν πουθενά π.χ. «ξέρετε... ὁ κόσμος σήμερα λόγῳ συνθηκῶν δέν μπορεῖ νά νηστεύει τόσες μέρες ὅλο τό χρόνο» ἤ «λόγῳ κοινωνικῶν συνθηκῶν καί λόγῳ τῆς ὑπερβολικῆς ¨ἀτομικῆς αὐτοκατανόησης καί αὐτορρύθμισης¨ τῶν ἀνθρώπων πρέπει ἡ συμβίωση ἀνδρός καί γυναικός ἄνευ γάμου νά γίνει ἀνεκτή» ἤ «λόγῳ συνθηκῶν παγκοσμιοποιήσεως ἤ λόγω τῶν συνθηκῶν πού διαμορφώνονται κατά τούς Διαλόγους, οἱ συμπροσευχές μέ τούς ἑτεροδόξους εἶναι μιά ἀναπόδραστη πρακτική».
Μέ τά παραπάνω θέλω νά πῶ ὅτι στόχος ὅσων κατευθύνουν και χρηματοδοτοῦν τήν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου εἶναι ὄχι ὁποιεσδήποτε ἀνώδυνες ἀλλοιώσεις τῶν Κανόνων πού δῆθεν θά λύσουν πρακτικά προβλήματα, ἀλλά καίριες καί ὀδυνηρές τομές πού θά ἀλλοιώσουν τό φρόνημα τῶν πιστῶν καί θά τούς ὁδηγήσουν μακράν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ σά μία μᾶζα στήν ἀγκαλιά τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ἀντιθέτως οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐκφράζοντας τήν ἀμετακίνητη πίστη τῆς Ἐκκλησίας σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (Χριστολογία), καί τόν κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπο (ἀνθρωπολογία) διατυπώνουν τούς Ὅρους, ὡς ἀμετακίνητα ὅρια τῆς πίστεως καί τούς Κανόνες, ὡς ἀδιάσειστα ὁροθέσια τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς πλάνης, ὡς σταθερό καί ἀλάθητο βοήθημα στή διοίκηση καί διαποίμανση τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί ὡς ἀναντικατάστατα θεραπευτικά μέσα τῶν πιστῶν. Δέν στοχάζονται οἱ Πατέρες, ἀλλά θεολογοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Δ) Ἡ μομφή ὅτι οἱ Ἱ. Κανόνες δέν θεμελιώνονται θεολογικά. Εἰπώθηκε ὅτι πολλοί κανόνες «στεροῦνται ἐπαρκοῦς θεολογικῆς δικαιολόγησης». Ζητοῦν καί νέους Κανόνες ἐναρμονισμένους μέ τή «δογματική θεολογία τῆς Ἐκκλησίας».
Ὁ Μητροπολίτης Ἰγνάτιος εἶπε ὅτι «εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή ἡ Ἐκκλησία μας καί ἡ θεολογία μας...νά ἀναστοχασθοῦμε μέ προσοχή πάνω στό καθοριστικό ζήτημα τῆς θέσεως καί τῆς ἀξίας τῶν Ἱ. Κανόνων».
Ὁ κ. Γιαγκάζογλου εἶπε ὅτι ἀπαιτεῖται «θεολογική ἑρμηνεία [τῶν Κανόνων] στό πλαίσιο ζωντανῶν εὐχαριστιακῶν κοινοτήτων».
Ὁ κ. Καρακόλης εἶπε ὅτι «δίνεται ἔμφαση στούς κανόνες καί δή στόν ποινικό τους χαρακτήρα ξεχνώντας τό θεολογικό τους ὑπόβαθρο».
Ὁ π. Δημήτριος Μπαθρέλλος εἶπε ὅτι οἱ Κανόνες πρέπει νά «ἑρμηνευθοῦν ἱστορικά καί θεολογικά» καί ὅτι «ἡ δογματική θεολογία τῆς Ἐκκλησίας θά μᾶς βοηθήσει στήν ἐπίπονη, ἀγωνιώδη ἀλλά καί ἀναπόφευκτη διαδικασία νέων κανόνων».
Τό αἴτημα γιά σύζευξη Κανόνων-Θεολογίας γιά τόν ἀνυποψίαστο ἀναγνώστη ἠχεῖ τόσο ὄμορφα καί ὀρθόδοξα! Ναί, ἀλλά ἐρωτοῦμε: Ἡ θεολογία τῶν Πατέρων δέν εἶναι πού ἐμπνέει τή σύνταξη τῶν Ἱ. Κανόνων; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι θείῳ Πνεύματι αὐγασθέντες διετράνωσαν καί διετύπωσαν τά δόγματα δέν εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἁγίῳ Πνεύματι φωτισθέντες κατέστρωσαν καί τούς Ἱερούς Κανόνες γιά τήν Ἐκκλησία ὁλόκληρη καί γιά ἕναν ἕκαστον ἐξ ἡμῶν; Δέν ἦσαν θεολόγοι οἱ ἅγιοι Πατέρες; Σέ τί συνίσταται ἡ ἀνεπάρκεια τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας; Ναί, ὑπάρχει ἴσως.... ἀνεπάρκεια στό θεολογικό-κανονικό λόγο τῶν ἁγίων Πατέρων γιατί δέν ἐναρμονίζεται μέ τή Νέα Θεολογία τοῦ Σμέμαν, τοῦ Εὐδοκίμωφ-αὐτόν ἐπικαλέστηκε ὁ π. Μπαθρέλλος - τοῦ μητροπολίτου Περγάμου καί λοιπῶν ἀνανεωτῶν - κατεδαφιστῶν τῆς Ἱ. Παραδόσεως! Μέ βάση αὐτή τή θεολογία, μέ τή διεστραμμένη ἑρμηνεία τῆς πίστεως ἐκ μέρους τῶν μεταπατερικῶν στοχαστῶν, ὀνειρεύονται οἱ ἐπίδοξοι κανονογράφοι νά συντάξουν νέους κανόνες. Τούς χρησιμεύει σ᾿αὐτό ἐπίσης ἡ αἱρετική «εὐχαριστιακή Ἐκκλησιολογία» τοῦ N. Affanasiev, ὁ ὁποῖος ἠρνεῖτο κάθε θεσμική ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας, κάθε εἴδους Κανόνα καί πρότεινε ὡς μέθοδο ἑνότητος τήν διακοινωνία (Intercommunio), τήν προσφορά τῆς Θ. Κοινωνίας στούς αἱρετικούς. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή θεολογία ὀνειρεύονται οἱ ἀνανεωτές τοῦ Βόλου νά εἰσάγουν καί νά ἐπιβάλουν στή μέλλουσα Πανορθόδοξο Σύνοδο πού πρόκειται νά συνέλθει.
Ε) Μομφή ἐπίσης προσάπτουν πολλοί εἰσηγητές κατά τῶν Ἱ. Κανόνων λέγοντας ὅτι τελοῦν ὑπό τήν ἄμεση ἐπίδραση καί ἐν πολλοῖς δουλική ἐξάρτηση ἀπό τό ρωμαϊκό δίκαιο καί τήν αὐτοκρατορική ἐξουσία.
Ὁ κ. Γιαγκάζογλου μίλησε γιά «ὑποτιθέμενο ἐκχριστιανισμό τῆς αὐτοκρατορίας», καί ἰσχυρίστηκε ὅτι «οἱ βυζαντινοί δέν διέκριναν ἀνάμεσα σέ κράτος καί ἐκκλησία, ἐν τέλει ἀνάμεσα σέ κανόνες καί σέ νόμους» καί εἶπε ὅτι «θά δοῦμε τί θά κάνουμε μέ τίς ἐπιδράσεις ἀπό τό ρωμαϊκό δίκαιο».
Ὁ Σέρβος Jovic εἶπε μέ βεβαιότητα, ἀναφερόμενος σέ ζητήματα γάμου, ὅτι «τήν Ἐκκλησία τήν ἐνδιαφέρει ἡ σχέση μέ τήν αὐτοκρατορία καί πάντοτε ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντά της».
Τελικά σέ τί στοχεύουν οἱ ἀναφορές αὐτές στό ρωμαϊκό δίκαιο καί τό αὐτοκρατορικό παρελθόν;
Πρῶτον στοχεύουν στήν ἀποκοπή τῆς Ἐκκλησίας μας ὄχι μόνο ἀπό τήν κανονική καί ζῶσα λειτουργική παράδοση ἀλλά καί ἀπό τήν ἱστορική σάρκα της, τό Γένος τῶν Ρωμηῶν καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Τό παρελθόν μας ὅμως ἱστορικό καί πνευματικό γιά μᾶς τούς Ρωμιούς εἶναι ὄχι νεκρό καί ἀπηρχαιωμένο, ἀλλά ζωογόνο καί ἐνθαρρυντικό γιά τήν ἱστορική μας συνέχεια.
Δεύτερον ἐπιδιώκουν τόν πλήρη χωρισμό-διχασμό Ἐκκλησίας-Πολιτείας καί μάλιστα μέ πρωτοβουλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά ἔλεγα στούς κ.κ. εἰσηγητάς: Ὄχι κύριοι! Σ΄ αὐτόν τόν ματωμένο τόπο, τό κράτος εἶναι ὑποχρεωμένο νά βοηθεῖ σέ ὅλα τήν Ἐκκλησία, τήν πλειονότητα τῶν ἑλλήνων ὀρθοδόξων πολιτῶν, γιατί ὅλοι αὐτοί οἱ ἐγκάθετοι κυβερνῶντες θά ἦσαν ἀνύπαρκτοι χωρίς τήν Ἐκκλησία καί στό τέλος-τέλος πόσοι εἶναι αὐτοί πού θέλουν νά ἐπιβάλουν αὐτή τήν ἀποκοπή Ἐκκλησίας-Γένους, καί Ἐκκλησίας-Ἱστορίας;
ΙΙ. Περιπτώσεις ἀμφισβητήσεως ἤ καί καταργήσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως ἀκόμη καί συγκεκριμένων Κανόνων ἀπό ὁρισμένους εἰσηγητές
Ἀνεγνώσθη στό συνέδριο ἡ εἰσήγηση τοῦ ἀπουσιάζοντος καθηγητοῦ Βλασίου Φειδᾶ μέ θέμα Συμπροσευχή καί Οἰκουμενικός διάλογος στούς ἱ. Κανόνες. Ἐδῶ ἔχουμε νά κάνουμε μέ τήν καθ΄ ὅλα φαιδρή προσπάθεια τοῦ κ. Καθηγητοῦ νά ἀποδείξει ὅτι «ἡ ἀληθής ἔννοια τῶν ἀνωτέρω Κανόνων [πού ἀφοροῦν τίς συμπροσευχές] ἀναφέρεται μόνο στήν... ἀπαγόρευση τῆς συλλειτουργίας ὀρθοδόξων κληρικῶν μετά τῶν ἑτεροδόξων καί ὄχι εἰς τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς πᾶσαν ἄλλην προσευχήν»! Κατηγορεῖ καί τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη ὅτι παρερμηνεύει τό σχετικό Κανόνα τοῦ ἁγίου Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας. Ἰσχυρίζεται ἀκόμη ὅτι Ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες, Ἀγγλικανοί δέν ἔχουν καταδικασθεῖ ὡς αἱρετικοί. Ἐπειδή ὅλοι οἱ ἱ. Κανόνες, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἡ πράξη, ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας βοοῦν περί τοῦ ἀντιθέτου, μήπως ἔχουμε νά κάνουμε ἐν προκειμένῳ μέ τήν γκαιμπελική μέθοδο προπαγάνδας «λέγε, λέγε στό τέλος κάτι μένει»;
Μιά γρήγορη ματιά στό καταπληκτικό βιβλίο τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου «Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι » λύνει κάθε ἀπορία ἤ ἀμφιβολία σχετικές μέ τά ζητήματα αὐτά. Τό ἀστεῖο ἤ τραγικό μᾶλλον εἶναι ὅτι δέν ἐπετράπη καμμιά συζήτηση ἐπί τῆς εἰσηγήσεως-κατά πάντα διάτρητης-τοῦ κ. Φειδᾶ, ἐπειδή ἀπουσίαζε ὁ εἰσηγητής!
Ὁ Ἰωάννης Κονιδάρης, καθηγητής ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς ΕΚΠΑ μέ τήν εἰσηγησή του Κανόνες καί πολιτειακή ἔννομη τάξη καί ὁ Νικ. Μαγγιῶρος, Ἐπ. Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.) μέ τήν εἰσήγησή του Ζητήματα θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί ἑτερότητας στούς Κανόνες ἐπιδίδονται σέ μιά προσπάθεια ἀποκοπῆς ἀπό τό ἱστορικό παρελθόν δηλ. ἀπό τή σύζευξη Ἐκκλησίας-πολιτείας πού μᾶς χάρισε-νά ἔχουμε τίς πρεσβεῖες του- ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας. Ζητοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό ὅλο τὀ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά ἐγκαταλείψει τά προνόμια πού ἐξασφαλίστηκαν μέ τά αἵματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων.
«Ἡ Ἐκκλησία» εἶπε ὁ κ. Μαγγιῶρος «καλεῖται στήν πραγματικότητα νά ἀπαρνηθεῖ προνόμια πού κληρονόμησε ἀπό τό αὐτοκρατορικό της παρελθόν καί ἐπεδίωξε καί ἐνίσχυσε καί διετήρησε μέ τήν αὐτοκεφαλία της καί τό συγχρωτισμό της μέ τό ἐθνικό κράτος. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται ἐπίσης νά ξεπεράσει μιά ἰδιότυπη ἀνασφάλεια, ἡ ὁποία ὀφείλεται ἀκριβῶς στό ὅτι ἐναπέθεσε στοιχεῖα τῆς λειτουργίας της στό κράτος. Αὐτό σημαίνει ἔξοδο ἀπό μιά κατάσταση μακάριας ραθυμίας στόν παγκοσμιοποιημένο στῖβο τῆς ἀγορᾶς θρησκειῶν πού λειτουργεῖ στό πλαίσιο μιᾶς ἐκκοσμικευμένης κοινωνίας...». Ζητεῖ δηλ. ἀπό τήν Ἐκκλησία νά ἀφεθῆ «στόν παγκοσμιοποιημένο στίβο τῆς ἀγορᾶς θρησκειῶν» δηλ. νά ἀφήσει τά παιδιά της βορά στά δόντια τῆς παντοδύναμης πολιτικο-οικονομικά παραθρησκείας. Θά ἔπρεπε ὁ κ. Μαγγιῶρος νά εἶναι ἐνήμερος, ὡς νομικός, γιά τή νομική προστασία πού παρέχεται στούς πολῖτες τῶν περισσοτέρων Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν ἀπό τήν καταστροφική δράση τῶν σεκτῶν μέ δημιουργία εἰδικῶν κρατικῶν ἐπιτροπῶν-π.χ. Διϋπουργικό Παρατηρητήριο στή Γαλλία.
Ὁ κ. Κονιδάρης ἦταν πιό ἄμεσος καί διακρινόμενος γιά ἐπιθετικότητα. Ἀφοῦ εἶχε βοηθήσει τά μέγιστα στήν κατάργηση ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στίς ταυτότητες, κλήθηκε τώρα στό Συνέδριο τῶν ἀνανεωτῶν γιά νά προσφέρει τίς ὑπηρεσίες του στήν πλήρη διάζευξη Ἐκκλησίας-κράτους.
α) Στήν ἀρχή σχεδόν τῆς εἰσηγήσεώς του ἐφαρμόζοντας τό δόγμα τοῦ ¨σόκ¨ ἐκσφενδονίζει μιά σκληρή πρόταση. Εἶπε: «...Τί ἐμποδίζει νά καταργηθῆ τό ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος πού καθιερώνει τό αὐτοδιοίκητο τοῦ ἁγίου Ὄρους... Μήπως θά ἔπρεπε ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νά λάβει πρωτοβουλία καί νά πεῖ, ὅταν ἔχουμε ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος... ἔχουμε κι ἐμεῖς αὐτά πού θέλουμε νά βελτιώσουμε... διότι ἐγώ δέ λέω νά καταργηθῆ κάτι...».
Ἄς διαβάσει κανείς τό ἄρθρο 105, τό ὡραῖο αὐτό, ἰσορροπημένο νομικά, ἱστορικά καί πνευματικά ἄρθρο τοῦ Συντάγματός μας- βρίσκεται μετά τό τέλος τοῦ κειμένου μου - καί θά καταλάβει καλά τί στόχους ἔχουν οἱ καθηγητές καί ἡ Ἀκαδημία τοῦ Βόλου μέ τέτοιου εἴδους εἰσηγήσεις γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα μας, γιά τό Γένος μας. Καί ὕστερα ἐπανέρχεται ὁ κ. Καθηγητής μετά ἀπό λίγες φράσεις γιά νά πῆ μέ τό ὅπλο τῆς διγλωσσίας, «ἐγώ δέν λέω νά καταργηθεῖ κάτι»!
β) Θέλοντας νά ἀκυρώσει τήν ἀξία τοῦ ἄρθρου 3, τό ὁποῖο ἀσχολεῖται μέ τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἐπί τούτου καί μέ τήν ἰσχύ τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν ἑλληνική ἔννομο τάξη, εἶπε ὅτι τή συνταγματική κατοχύρωση τῶν Ἱ. Κανόνων δέν τήν κατασφαλίζει τό ἄρθρο 3, ἀλλά τό ἄρθρο 13, τό ὁποῖο σημειωτέον ἀσχολεῖται μέ τή θρησκευτική ἐλευθερία καί τό αὐτοδιοίκητο τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων γενικῶς. Ἔτσι προσπάθησε νά ἰσοπεδώσει στή συνείδηση τῶν ἀκροατῶν του τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τήν ὁποία κατέταξε ἀνάμεσα στίς ἄλλες θρησκευτικές κοινότητες!
γ) Ἔδειξε ἐπίσης ὅτι ἐνοχλεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι «ὁ νομοθέτης... ἔδωσε, ὡς μή ὤφειλε, κανονιστική ἁρμοδιότητα στήν Ἐκκλησία, νά ἐκδίδει κανονισμούς καί κανονιστικές πράξεις. Ἐνοχλεῖται δηλ. ἀπό τήν ἰδιαίτερη θέση τῆς Ἐκκλησίας μέσα στό πολίτευμά μας.
δ) Ἀναφέρθηκε ἐπίσης στό νόμο γιά τήν καύση τῶν νεκρῶν καί διαμαρτυρήθηκε ὅτι «τήν περιορίζουμε μόνο σ’αὐτούς πού δέν εἶναι ὀρθόδοξοι». Ἰσχυρίστηκε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ βέβαια, ἄν κάποιοι ὀρθόδοξοι θέλουν νά ἀποτεφρωθοῦν, νά τούς ἀπαγορεύσει τήν ἐκκλησιαστική κήδευση, ἀλλά δέν θά ἔπρεπε ἡ καύση γιά τούς ὀρθοδόξους νά ἀπαγορεύεται ἀπό τό νόμο. Σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 35 τοῦ Ν. 3448/2006 «1. Ἐπιτρέπεται ἡ ἀποτέφρωση νεκρῶν, ἡμεδαπῶν ἤ ἀλλοδαπῶν, τῶν ὁποίων οἱ θρησκευτικές πεποιθήσεις ἐπέτρεπαν τή μετά θάνατον ἀποτέφρωση». Πάλι ἐδῶ ὁ κ. Κονιδάρης ἔχει πρόβλημα μέ τό λόγο τῆς Ἐκκλησίας στή ζωή τῆς Πολιτείας, τῶν ὀρθοδόξων δηλ. πολιτῶν.
ε) Εἶπε καί τό ἑξῆς: «Θά ἦταν κακό νά ὑπῆρχε μία ἀποκάθαρση, αὐτό πού στό Βυζάντιο λεγόταν <ἀνακάθαρση>, δηλ. ἀπό τό σῶμα τῶν Κανόνων νά βγοῦν οἱ Κανόνες ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δέν προσφέρονται πλέον στή σημερινή πραγματικότητα;». Κάνει βέβαια πώς δέν καταλαβαίνει ὁ κ. Κονιδάρης· ὅτι δηλαδή ἡ <Ἀνακάθαρση>, νομοθέτημα ἐπί τῆς βασιλείας Βασιλείου τοῦ Α΄(867-886), ἀφοροῦσε τήν ἀνακάθαρση νόμων καί ὄχι τῶν Ἱ. Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἴσχυαν στή Ρωμανία ὡς νόμοι χωρίς νά τροποποιοῦνται. Παραβλέπω ἐδῶ τό γεγονός ὅτι ὁ κ. Κονιδάρης εἶναι παντελῶς ἀναρμόδιος γιά τέτοια ἐρωτήματα ὑπερβαίνων τά ἐσκαμμένα.
στ) Τέλος «στόλισε» τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ τήν καταληκτική του φράση: «ἐξακολουθεῖ νά χαρακτηρίζει τήν ἑλλαδική Ἐκκλησία μιά αὐτιστική ἐσωστρέφεια». Θά ἔλεγα ἐδῶ ὅτι ὄντως θά ἔπασχε ἀπό αὐτιστική ἐσωστρέφεια ἡ Ἐκκλησία ἐάν κλεινόταν στόν ἑαυτό της καί δέν ἐνδιαφερόταν γιά νά περάσει τό μήνυμα καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν ἱστορία, στό Γένος μας, ἐπηρεάζοντας τίς κρατικές καί κοινωνικές δομές, τήν παιδεία, τό νομικό πολιτισμό.
Καλά, εἰδικά μ΄αὐτά πού εἶπε ὁ κ. Κονιδάρης ἔκανε τή δουλειά του. Μά αὐτοί πού τόν κάλεσαν; Ἁπλῶς καί αὐτοί, ἔκαναν καί κάνουν τή δουλειά τους!
Ὁ κ. Γκαβαρδίνας ἐπίκουρος Καθηγητής τοῦ ΑΠΘ στήν εἰσήγησή του Ἱεροί Κανόνες καί Νηστεία ἔκανε μιά ἱστορική ἀναδρομή πού ἀφοροῦσε στήν καθιέρωση τῶν διαφόρων νηστειῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Εἶπε, καί αὐτό εἶναι ἀληθές, ὅτι οἱ Ἱ. Κανόνες προβλέπουν μόνο τή νηστεία Τετάρτης καί Παρασκευῆς καί τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, καί ὅτι οἱ ἄλλες νηστεῖες δηλ. τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Δεκαπενταυγούστου καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων μέχρι νά καθιερωθοῦν πέρασαν ἀπό πολλά ἱστορικά στάδια, εἶχαν κατά τόπους διαφορετική διάρκεια κλπ. Καί αὐτό βεβαίως εἶναι ἀληθές. Κατέληξε δέ ὡς ἑξῆς: «Ἀπό τά λεχθέντα προκύπτει σαφῶς πόσο ρευστή ἦταν ἡ ὑπόθεση τῆς νηστείας. Ἡ κάθε ἐποχή ἀνάλογα μέ τίς πνευματικές τάσεις πού υἱοθετοῦσε καί τά θεολογικά ρεύματα πού ἐπικρατοῦσαν προέκρινε τή δική της τάξη νηστείας... Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ κατά καιρούς θεσμοθέτηση ἤ ἡ εἰσαγωγή περί νηστειῶν αὐστηρῶν διατάξεων ἀποτελοῦν θέσφατο γιά τήν Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως ὑποδεικνύει τήν ἐλευθερία καί τή δυνατότητα τῆς Ἐκκλησίας νά ἀναθεωρεῖ ἤ νά εἰσάγει νέες περί νηστείας διατάξεις κανονικοῦ περιεχομένου, ὅταν κρίνει ὅτι οἱ ποιμαντικές ἀνάγκες καί συνθῆκες τό ἐπιβάλλουν λαμβάνοντας ὑπ΄ ὄψιν πρωτίστως τόν ποιμαντικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα τῶν Κανόνων πού δέν ἀποβλέπει στήν τυπολατρική ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης, ἀλλά στήν ὑποβοήθηση τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου».
Ποιές εἶναι οἱ «πνευματικές τάσεις» καί τά «θεολογικά ρεύματα» πού ἐπηρέασαν τήν καθιέρωση τῶν νηστειῶν, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ κ. καθηγητής; Ἡ ἀλήθεια εἶναι πολύ πιό ἁπλῆ. Τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δοκίμαζε κατά τόπους τίς καθιερωμένες σέ διάφορα μοναστικά κέντρα νηστεῖες καί καθώς ἡ Ἐκκλησία προόδευε καί ζητοῦσε τά καλλίτερα καί τά ἀνώτερα γιά τήν προκοπή τῶν μελῶν Της, τελικά υἱοθέτησε τήν παροῦσα μορφή τῶν νηστειῶν. Ἐδῶ καί 10 περἰπου αἰῶνες ἁπανταχοῦ τῆς ὀρθοδόξου Οἰκουμένης τηροῦνται ἀπό τούς πιστούς οἱ γνωστές σέ ὅλους μας νηστεῖες. Σεβόμεθα ἤ ὄχι τίς ἐπιλογές τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Σεβόμαστε ἤ ὄχι τή ζωντανή Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας; Πότε ἀναθεώρησε ἐπί τά χείρω, πότε δηλαδή θεσμικά μείωσε ἡ Ἐκκλησία τίς νηστεῖες; Ποτέ! Λοιπόν ὄχι! Ἡ «ἐκκλησία» -τὀ οἰκουμενιστικό στρατόπεδο- δέν ἔχει καμμιά δυνατότητα καί ἐλευθερία νά πειράξει τό ἀσκητικό οἰκοδόμημα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Θέλουμε στ΄ ἀλήθεια «τήν ὑποβοήθηση τοῦ πάσχοντος» ἀπό τήν ἁμαρτία «ἀνθρώπου» ἤ ζητοῦμε δῆθεν ποιμαντικές ἀνάγκες γιά νά τοῦ στερήσουμε τήν ἄσκηση καί νά κολακεύσουμε τήν ἀνεμελιά καί τή ραθυμία του; Ἐξάλλου ὅλοι οἱ πνευματικοί παροτρύνουμε πατρικά τούς προσερχομένους νά νηστεύουν ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ἀλλά ἡ οἰκονομία, ἡ συγκατάβαση εἶναι στήν καθημερινή διάταξη. Ὄχι ὅμως καί νά γκρεμίσουμε τήν Παράδοση γιά νά δώσουμε δικαίωση στή γαστριμαργία καί τήν καλοπέραση.
Ὁ κ. Χρῆστος Καρακόλης ἀναπληρωτής καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Παν. Ἀθηνῶν στήν εἰσήγησή του Βιβλικό πνεύμα και Κανόνες της Εκκλησίας εἶπε μεταξύ ἄλλων: Οἱ Κανόνες «...ἐνίοτε ἀπολυτοποιήθηκαν στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ἀποσπάστηκαν ἀπό τήν ἀρχική τους συνάφεια καί τελικά σέ κάποιες περιπτώσεις ἔφτασαν νά τηροῦνται ἁπλῶς καί μόνο γιά νά τηροῦνται. Θά μποροῦσε νά χαρακτηρίσει κανείς τήν ἐξέλιξη αὐτή ὡς μιά κάποιου εἴδους ἐκδίκηση τοῦ ἰουδαϊκοῦ φαρισαϊσμοῦ ἐπί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ἕνας νέος χριστιανικός φαρισαϊσμός ἄρχισε νά δημιουργεῖται σταδιακά δίνοντας ἔμφαση στούς κανόνες καί δή στόν ποινικό τους χαρακτήρα καί ξεχνώντας τό θεολογικό τους ὑπόβαθρο καί τήν ἀνάγκη νά εἶναι λειτουργικοί καί νά ὑπηρετοῦν τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἀπορριφθείς κατά τόν Β΄ αἰῶνα Ἐβιωνιτισμός ἴσως εἰσῆλθε στόν Χριστιανισμό ἀπό τό παράθυρο. Δέν ἰσχυρίζομαι φυσικά ὅτι ἠ ἐξέλιξη αὐτή χαρακτηρίζει τό σύνολο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κάθε ἄλλο. Θίγω ὅμως ἁπλῶς κάποια συγκεκριμένη τάση, εὐτυχῶς ὄχι τήν κυριαρχοῦσα, πού ὅμως παρατηρεῖται στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας... καί δημιουργεῖ οὐκ ὀλίγα προβλήματα στήν ἐκκλησιαστική ζωή τῶν πιστῶν... Ἄν οἱ Κανόνες ἐπιβάλλουν μιά ἄτεγκτη ἠθική, ὅπως αὐτήν τῶν Ἰουδαίων, πού ἑτοιμάζονται τηρώντας τό νόμο νά λιθοβολήσουν τή μοιχαλίδα, τότε θά καταλήξουμε στή θέση τῶν Φαρισαίων... διεκδικώντας τήν κατά γράμμα τήρηση τῶν κανόνων, εἰς βάρος τῆς ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο. Ἀντίθετα, ἄν ἀντιληφθοῦμε τούς Κανόνες... ὡς ἕνα θεραπευτικό ἐργαλεῖο στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἀκριβῶς δίδαξε ὁ Χριστός γιά τό Νόμο καί ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶδε τίς νομικές ἐντολές στή δική του βέβαια συνάφεια, τότε διαφυλάσσουμε τή διαχρονικότητα ὄχι ἀπαραίτητα καί σέ ὅλες τίς περιπτώσεις τοῦ γράμματος, ἀλλά ὁπωσδήποτε τοῦ πνεύματος τῶν Κανόνων καθώς καί τοῦ πνεύματος... τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας».
Ὁ κ. καθηγητής, ὅπως φαίνεται, ἔχει τοποθετήσει στό νοῦ του τούς Ἱ. Κανόνες δίπλα στό Μωσαϊκό Νόμο καί τίς ραββινικές του ἑρμηνεῖες. Νομίζω ὅτι εἶναι ἀπαράδεκτη γιά Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἡ χρήση τῆς ἀναλογίας Μωσαϊκοῦ Νόμου καί Ἱ. Κανόνων. Μήπως πρός στιγμή λησμονεῖ ὁ κ. Καρακόλης ὅτι ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι εὑρισκόμεθα στήν Καινή Κτίση τῆς Ἐκκλησίας; Μποροῦν νά συγκριθοῦν οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Ἁγίων Συνόδων καἰ τῶν θεοφόρων Πατέρων μέ τή σκληρότητα τοῦ Νόμου; Κατηγορεῖ ὅσους τηροῦν τούς Ἱ. Κανόνες ὡς ἰουδαΐζοντες, ἀφοῦ γράφει ὅτι «ὁ Ἐβιωνιτισμός [μιά ἰουδαϊκή αἵρεση μέσα στήν Ἐκκλησία] ἴσως εἰσῆλθε στό Χριστιανισμό ἀπό τό παράθυρο» !
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν λιθοβολεῖ κανέναν. Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά τηροῦνται οἱ Ἱ. Κανόνες -δέν μᾶς ἐξήγησε ὁ κ. Καρακόλης τί θά πεῖ τήρηση «κατά γράμμα»- ἀλλά καί ὅσοι τούς τηροῦν τό κατά δύναμη στήν προσωπική τους ζωή καί ὅσοι κληρικοί ὑπακούουν σ΄αὐτούς καί τούς χρησιμοποιοῦν πρός ὠφέλεια τῶν χριστιανῶν καί γιά τήν εὐταξία μέσα στήν Ἐκκλησία δέν πάσχουν ἀπό «φαρισαϊσμό». Ἀλλά πιστεύουν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα πού ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, ἐφώτισε τούς ἁγίους Πατέρες γιά νά συντάξουν τούς Κανόνες καί ὅτι ἡ ἀπείθεια σ΄αὐτούς ἀποτελεῖ ἀνταρσία καί ἀποστασία ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὕβρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁδό πρός τήν ἀπώλεια. Φαίνονται τάχα αὐτά σκληρά καί ...φονταμενταλιστικά; Ἴσως τότε θά φανοῦν σκληρότεροι οἱ λόγοι καί οἱ πράξεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. (Περίπτωση ἀφορισμοῦ τοῦ αἱμομίκτου, ὁ θάνατος Ἀνανίου καί Σαπφείρας, ἡ προσωρινή τύφλωση τοῦ μάγου Ἐλύμα καί ὁ ἀναθεματισμός ἐκ μέρους τοῦ ἀπ. Παύλου γιά τούς μή πιστεύοντας ὀρθοδόξους «ἀνάθεμα ἔστω» ἀλλά καί ἡ ἐντολή τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου «μηδέ χαίρειν».
Ἄς διαλέξουν οἱ πολεμοῦντες μετά μανίας τούς Ἱ. Κανόνες, ἄν θέλουν νά εἶναι μέ τόν Κύριο καί τήν Ἐκκλησία Του ἤ πιστεύουν ὅπως ἔγραψε ὁ καθηγητής τῆς Θεολ. Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ κ. Πέτρος Βασιλειάδης ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δέν ἀντλεῖ τήν ὕπαρξή της... ἀπό τό παρόν ἤ ἀπό τό παρελθόν (ἀ κ ό μ η κ α ί ἀ π ό τ ό γ εγ ο ν ό ς Χ ρ ι σ τ ό ς ), ἤ ἀπό αὐτό πού τῆς δόθηκε ὡς θεσμός, ἀλλά ἀπό τό μέλλον, ἀπό τά ἔσχατα».[2]
Αὐτό θά σήμαινε Ἐκκλησία, «Ἔσχατα καί Βασιλεία» -μιά διαρκής ἐπωδός στό στόμα τῶν εἰσηγητῶν- χωρίς Χριστό, χωρίς Εὐαγγέλιο...
Βεβαίως καί ὑπάρχει τέτοια «ἐκκλησία» στούς νεοεποχῖτες καί εἰδικότερα στούς θεοσοφιστές...[3]
Ὁ π. Δημήτριος Μπαθρέλλος στήν εἰσήγησή του Δογματική θεολογία καί Ἱεροί Κανόνες εἶπε μεταξύ πολλῶν ἄλλων ἀνατρεπτικῶν-μηδενιστικῶν ἰδεῶν: «... οἱ κανόνες στή μή ὀργανωμένη μορφή πού τούς συναντᾶμε σέ συλλογές, ὅπως τό Πηδάλιο, δέν μποροῦν νά προσφέρουν ἐπαρκῶς στήν Ἐκκλησία μας τίς ὑπηρεσίες πού ἀπαιτεῖ ἡ εὔρυθμη λειτουργία της» οἱ Κανόνες στό συνολό τους βρίσκονται σέ μιά μᾶλλον χαοτική κατάσταση, τήν ὁποία ἀκριβῶς πρέπει νά ὀργανώσουμε...
Ὁ π. Δημήτριος μίλησε ἀπαξιωτικά γιά τό σύνολο Ἱ. Κανόνων σά νά ἐπρόκειτο γιά κείμενο πτυχιακῆς ἐργασίας πού χρήζει ριζικῶν διορθώσεων, διαγραφῶν, τροποποιήσεων καί νέων προσθηκῶν ἤ γιά κάποιον νόμο πού ἐλάχιστοι βουλευτές ἀλλοιώνουν μέ μπαγαπόντικες τροποποιήσεις τίς μεταμεσονύκτιες ὧρες. Πλήρη ἀποδόμηση καί ἀναδόμηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐπαγγέλλεται ὁ π. Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ὀρέγεται τή συνεισφορά του στό γκρέμισμα τοῦ Κανονικοῦ Συστήματος «τή χαοτική κατάσταση πού πρέπει νά ὀργανώσουμε» καί τήν κατάργηση τοῦ «χαοτικοῦ» Πηδαλίου.
Ἤθελα νά πῶ πρῶτα κάτι γιά τή «μή ὀργανωμένη συλλογή» τῶν Ἱ. Κανόνων τοῦ Πηδαλίου καί τή «χαοτική κατάσταση» τῶν Κανόνων. Στ΄ ἀλήθεια, τό Πηδάλιο εἶναι μιά «μή ὀργανωμένη συλλογή», ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ π. Δημήτριος; Τό πιθανότερο εἶναι νά τοῦ ἔχει ρίξει μιά ματιά. Ἄς τό διαβάσει καλλίτερα ὁλόκληρο καί μεθοδικότερα γιά νά δεῖ τί κόπους κατέβαλε ὁ ὅσιος καί θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γιά τήν ἑρμηνεία τους καί τήν ἀντιπαραβολή πού κάνει μεταξύ κανόνων πού ρυθμίζουν παρόμοια ζητήματα («Συμφωνία» τήν ὀνομάζει ὁ Ἅγιος) καί γιά τήν παράθεση τῶν κοσμικῶν βυζαντινῶν νόμων κλπ. (Μιά σύντομη, ἁπλῆ ὅσο καί ὄμορφη ἐργασία ἔχει γράψει σχετικά ὁ ἀρχιμ. π. Σαράντης Σαράντος). Γιατί ἔχουμε περιφρόνηση γιά ὁτιδήποτε δικό μας ἀλλά τρελλαινόμαστε κυριολεκτικά, ὅταν ἀναφερόμαστε π.χ. στόν προτεστάντη θεολόγο-φιλόσοφο Paul Tillich, μέ τόν ὁποῖο οὐδείς πλέον ἀσχολεῖται;
Ἔπειτα ὅσον ἀφορᾶ στή «χαοτική κατάσταση» τῶν Κανόνων μήπως εἶναι χαοτική καί ἡ Καινή Διαθήκη; Μήπως ὑπάρχει ἀπόλυτη σειρά στά Εὐαγγέλια καί παρουσιάζεται χωριστά ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ, χώρια τά θαύματα, χώρια ἡ διδασκαλία Του; Ὅπως εἶπε κάποιος θεολόγος, ἄν ὑπέβαλλε ὁ Ἀπ. Παῦλος ὡς διατριβή τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του θά ἀπερρίπτετο! Λοιπόν, ἡ ζωή καί τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τήν ἀπαιτεῖ ὁ Χριστός, ὅπως τήν βίωσαν οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀποτυπωμένα ἄριστα, μέ πλήρη καί διαυγῆ τάξη στούς Ἱ. Κανόνες.
Μέ φόβο Θεοῦ, μέ πνεῦμα οἰκονομίας, μέ κατάλληλες κανονικές διατάξεις καί ἐγκυκλίους ἐπισκοπικές καί συνοδικές, πού στοιχοῦν στήν παράδοση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, λύνονται ὅλα τά τρέχοντα προβλήματα. Τό χάος βρίσκεται μᾶλλον στό νοῦ τῶν διορθωτῶν τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἐν τέλει, ὅποιος θέλει κωδικοποίηση ἄς πάει νά παραλάβει ἀπό τό Βατικανό τόν Codex Juris Canonici καί νά τό ἀκολουθήσει, ἀφήνοντας εἰρηνική τἠν Ἐκκλησία μας στό σωτήριο γιά ὅλους δρόμο της.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος Μπαϊραχτάρης, ἐπίκουρος καθηγητής τῆς Ἀνωτ. ἐκκλ. Ἀκαδημίας Κρήτης στήν εἰσήγησή του Κανόνες καί περιβάλλον εἶπε ὅτι «εἶναι ἀναγκαία μιά οἰκουμενική πνευματικότητα στό ἐδῶ καί τώρα, ἡ ὁποία θά ἔχει στό κέντρο της τήν εὐχαριστία καί τό μοίρασμα, ἀλλά θά εἶναι ἀνοιχτή καί πρός τούς ἄλλους. Τρία εἶναι τά χαρακτηριστικά της. Α) τό ἄνοιγμα τοῦ ἑαυτοῦ μας πρός τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τόν πλησίον. Β) ἡ σύνδεση μέ τήν κοινότητα μέσῳ τῆς ἀμοιβαίας μέσα στή ζωή ἀναγνώρισης καί συνεργασίας καί Γ) ἡ ἑνότητα μέσα στή ζωή τῆς καθημερινότητας μέ τή γῆ(;;;).
Γιά νά δικαιολογηθεῖ ὁ χαρακτήρας τοῦ Συνεδρίου ὡς διεθνοῦς ἐκλήθησαν καί ξένοι θεολόγοι ἄνδρες καί γυναῖκες. Τούς κάλεσαν γιά νά μιλήσουν πιό...ἐλεύθερα, νά ποῦν ἀνοιχτά αὐτά πού οἱ διοργανωτές δέν ἤθελαν νά τά ποῦν. Ἔτσι,
ὁ π. Patriciu Vlaicu, Ἀναπληρωτής Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Babes-Bolyai, Cluj- Napoca (Ρουμανία) στήν εἰσήγησή του Σύγχρονη προσέγγιση της εφαρμογής των Ιερών Κανόνων στα θέματα αυτοκεφαλίας και “διασποράς” μεταξύ ἄλλων εἶπε: «..Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ ἀπό μιά οἱονεί κανονική ἀρχαιολογία, δηλ. μέ βάση θεσμούς καί ἀρχές τοῦ παρελθόντος καί νά ἀντιμετωπίζει αὐτό τό παρελθόν ὡς ἕνα μουσεῖο κανονικῆς παράδοσης, ὅπου ἀπαγορεύεται νά ἀγγίξετε ὁτιδήποτε, λόγω τοῦ φόβου νά καταρρεύσουν τά πάντα σέ σκόνη καί στάχτη. Πρέπει νά ἐπανεφεύρουμε τήν ἀρχή τοῦ θεσμικοῦ δυναμισμοῦ [;;;;] νά ἀνταποκριθοῦμε στίς σύγχρονες ἀνάγκες... Διερωτῶμαι ἐάν ὑπάρχουν ἐπιχειρήματα ὑπέρ τῆς δογματικῆς καί θεσμικῆς ἀκινησίας καί ἀδράνειας σέ ἕναν κόσμο πού κάνει τό ἀντίθετο, πού κινεῖται καί ἀλλάζει συνεχῶς. Πιστεύω ὅτι ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση καί πρωτοβουλία πρέπει νά γίνει πραγματικότητα».
Ὁ Radu Preda, (Ἀν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Babes-Boyai (Ρουμανία) στήν εἰσήγησή του Νομικό πνεῦμα καί κανονική παράδοση: ἀπό τό ἦθος τῆς ἐλευθερίας στήν ἠθική τοῦ φόβου καί τοῦ νόμου εἶπε σχετικά μέ τή μέλλουσα νά συνέλθει Πανορθόδοξη Σύνοδο ὅτι «ἡ ἐπιτυχία της θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τό πῶς θά τήν προετοιμάσουμε ἀπό τή συναίνεση πού θά ἐπιτύχουμε πρίν ἀπό τή Σύνοδο...Θά ἔλεγα ὅτι ἡ σύναξή μας ἐδῶ καλύπτει ἕνα μέρος τοῦ δρόμου πρός τήν Πανορθόδοξο... Δέν πρέπει μόνο νά περιμένουμε λύσεις ἀλλά νά προσπαθήσουμε νά τῆς δώσουμε μερικές λύσεις....
...Πολλοί δογματικοί τῆς Ἐκκλησίας υἱοθετοῦν...ἕνα φορμαλισμό καί μαξιμαλισμό πού σκοτώνει ὅ,τι ζωντανό στήν κοινότητα τῆς πίστης, τό ὁποῖο ὁδηγεῖ ἐν τέλει σέ μιά σχιζοφρένεια. Ἔτσι ὁδηγούμεθα σέ μόνιμη ρήξη τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας...
Ἡ κ. Teva Regule (Master Θεολογίας, Ἐκδότρια τοῦ Ὀρθοδόξου γυναικείου περιοδικοῦ St. Nina Quarterly στήν εἰσήγησή της Γυναῖκες καί ἐκκλησιαστικοί κανόνες: μιά δύσκολη σχέση, ἀσχολήθηκε μέ τήν ἀπαγόρευση τῆς συμμετοχῆς τῶν γυναικῶν στή Θ. Εὐχαριστία καί σέ ἄλλες ἁγιαστικές πράξεις τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν περίοδο τῆς ἐμμήνου ρύσεως καί μίλησε γιά «λίγους σκοτεινούς Κανόνες» πού «οἱ γυναῖκες τούς βλέπουν προβληματικούς». Πρόκειται γιά τόν Β΄ Κανόνα τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀλεξανδρείας καί τούς ΣΤ΄ καί Ζ΄ Κανόνες τοῦ ἁγίου Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας πού ἀσχολοῦνται μέ τά ζητήματα αὐτά. Εἶπε ἡ κ. Regule ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί «ὑποβιβάζουν τίς γυναῖκες σέ ἀντικείμενα καί ὅτι πρέπει νά ἀναθεωρηθοῦν. Ἡ κ. Regule δέν θέλησε νά δεχθεῖ τή μέχρι τώρα ἀστασίαστη ἑρμηνεία τῶν σχετικῶν Κανόνων καί τήν ὁμόφωνη διαχρονική πρακτική ὅλων τῶν χριστιανῶν γυναικῶν, οἱ ὁποῖες ἀνέκαθεν ἀπό τήν ἀρχαία Ἐκκλησία ὡς τώρα ὄντας πιστές καί εὐλαβεῖς δέν τολμοῦν εὑρισκόμενες στήν κατάσταση τῆς ἐμμήνου ρύσεως νά μεταλάβουν τά ἄχραντα μυστήρια. Ὅτι ἀνέκαθεν ἔτσι συνέβαινε στήν Ἐκκλησία φαίνεται ἀπό τόν ἀναφερθέντα Β΄ Κανόνα τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος ἐν μέσῳ διωγμῶν τό 260μ.Χ. ἀπαντᾶ πρός τόν ἐρωτῶντα ἐπίσκοπο Βασιλείδη: «Γιά τίς γυναῖκες πού βρίσκονται στήν κατάσταση τῆς ἐμμήνου ρύσεως, τό ἄν ταιριάζει νά εἰσέρχονται στό ναό νομίζω εἶναι περιττό νά ἐρωτοῦν. Γιατί νομίζω ὅτι κι᾿ αὐτές οἱ ἴδιες, καθώς εἶναι πιστές καί εὐλαβεῖς, δέν θά τολμοῦσαν ὄντας σ’αὐτή τήν κατάσταση νά προσέλθουν στήν ἁγία τράπεζα καί νά ἀγγίξουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Μή συμφωνώντας ἡ κ. Regule μέ τούς σχετικούς Ἱ. Κανόνες, τήν ἑρμηνεία τους καί τήν πρακτική, 34(!) φορές σέ μία εἰσήγηση 20 λεπτῶν ἀνέφερε τή λέξη «μιαρός» μέ τά παράγωγά της. Δυστυχῶς γι’ αὐτήν καί εὐτυχῶς γιά τίς γυναῖκες πουθενά, οὔτε οἱ σχετικοί Κανόνες οὔτε οἱ ἑρμηνευτές τους κάνουν λόγο γιά «μιαρότητα» τῆς γυναίκας πού θά σήμαινε ἀποστροφή καί βδελυγμία πρός αὐτήν.
Ἡ Μοναχή Vassa Larin, Δρ. Θ. τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης στήν εἰσήγησή της Οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας στή θεωρία καί τήν πράξη, μίλησε γιά τήν «προβληματική κατάσταση καί τό καθεστώς τῶν Ἱ. Κανόνων». Εἶπε γιά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους :«Αὐτές οἱ συναθροίσεις ἤ οἱ Σύνοδοι, ὅπως θέλετε πεῖτε το (!!!) γιά μᾶς ἔχουν κάποια σημασία....πρίν χιλιάδες χρόνια (Sic) ἔχουν ὀργανωθεῖ ἀπό αὐτοκράτορες καί ἁρμοδίους σέ χῶρο πού σήμερα βρίσκεται ἡ Τουρκία(!!!)». Μίλησε γιά τήν «ἱστορική μεταλλάξιμη ἔκφραση τῶν Κανόνων». Παρουσίασε τό πλαίσιο τῶν Ἱ. Κανόνων μέσα στό ὁποῖο κινεῖται ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὡς κάποιο ἀρρωστημένο καί ἀποστειρωμένο περιβάλλον: «Δέν θέλουμε νά δημιουργήσουμε μιά φυσαλίδα μέσα στήν Ἐκκλησία... Δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε ἕνα δυϊσμό. Τόν πραγματικό κόσμο ἀπέξω καί τό στεῖρο κόσμο, τόν κλινικό κόσμο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας». Δέν ἔλειψε ἀπό τό λόγο της καί ἡ ...δημιουργική διάθεση: «Αὐτή ἡ διάχυτη αἴσθηση τῆς καταρράκωσης πού συχνά μᾶς παραλύει καί μᾶς διακατέχει χωρίς λόγο, ὅτι δέν μποροῦμε νά πιάσουμε τίποτε καινούργιο, ὅτι ὅλα εἶναι «μή μοῦ ἅπτου» καί δέν μποροῦμε νά τά ἀγγίξουμε, ἐνῶ πρέπει νά ἐπικαιροποιηθοῦν...» Ζητάει ἐπίσης περισσότερη εὐκαμψία γιατί «μετά τήν Πενθέκτη οἱ Κανόνες θεωροῦνται θεῖοι καί ἱεροί καί δέν μποροῦν οὔτε νά ἀλλάξουν οὔτε νά ἀλλοιωθοῦν». Εἶπε πώς «ὑπάρχουν θεολόγοι πού καταδεικνύουν τήν προσωρινή ὑφή τῶν Κανόνων». Εἶπε ἐπίσης πρός τό τέλος τῆς ὁμιλίας της: «Ἐχω καί πολλά ἄλλα παραδείγματα κανόνων... πού ἐν τέλει, αὐστηρά μιλώντας δέν μποροῦν πλέον νά ἀποκληθοῦν Κανόνες, διότι δέν εἶναι πού ἁπλᾶ δέν τούς ἀκολουθοῦμε γιά πρακτικούς λόγους, ἀλλά διότι ἡ Ἐκκλησία πλέον δέν συμφωνεῖ ἐπί τῆς ἀρχῆς».
Τό μόνο πού μπορεῖ νά πεῖ κανείς ἐδῶ εἶναι ὅτι ἡ μοναχή αὐτή δέν ξέρει τί εἶναι Ἐκκλησία, τί εἶναι Ἱ. Κανόνες, δέν ξέρει ποιά εἶναι ἡ θέση της μέσα στήν Ἐκκλησία ἀφοῦ ἀποφασίζει ἔτσι πρόχειρα νά διδάξει ὅλη τήν Ἐκκλησία γιά τόσο σοβαρά ζητήματα. Ἄς ὄψονται οἱ οἰκουμενιστές πού δηλητηριάζουν ὅλους τούς ὀρθοδόξους τοῦ ἐξωτερικοῦ μέ τίς πλανεμένες διδασκαλίες τους...
Ὁ Σέρβος δρ. Rastko Jovic στήν εἰσήγησή του Ἐκκλησιολογικές καί κανονικές συνεπαγωγές ἀπό τήν τέλεση μεικτῶν καί ἀνόμοιων γάμων, ἀσχολήθηκε μέ τούς γάμους μεταξύ ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων καί μεταξύ όρθοδόξων-ἑτεροθρήσκων. Ἐκανε κατ΄ἀρχάς μιά ἐσφαλμένη ἑρμηνεία τοῦ χωρίου Α’ Κορ. 7, 14 ἡγίασται γὰρ ὁ ἀνὴρ ὁ ἄπιστος ἐν τῇ γυναικί, καὶ ἡγίασται ἡ γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀνδρί· ἐπεὶ ἄρα τὰ τέκνα ὑμῶν ἀκάθαρτά ἐστι, νῦν δὲ ἅγιά ἐστιν. Ὁ κ. Jovic παρουσίασε τό χωρίο αὐτό ὡς «ὅραμα τοῦ Παύλου γιά τό διαθρησκευτικό γάμο»! Ὀρθή ἑρμηνεία τοῦ χωρίου αὐτοῦ κάνει ὁ ΟΒ΄ Κανών τῆς Πενθέκτης, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος ἐννοεῖ τόν πολιτικό γάμο συζύγων, οἱ ὁποῖοι τόν εἶχαν συνάψει ὅταν καί οἱ δύο ἦσαν μή χριστιανοί. Στή συνέχεια στόν ἕνα σύζυγο, ὁ ὁποῖος ἔγινε χριστιανός, ὁ Ἀπόστολος συνιστᾶ νά μή χωρίσει τόν ἤ τήν σύζυγό του ἔστω κι ἄν ἐκεῖνος παραμένει ἄπιστος. Τήν ἀπαγόρευση τελέσεως γάμων μέ ἑτεροδόξους, τήν ὁποία κυρίως ἐπιβάλλει ὁ ἀνωτέρω Κανών ὁ εἰσηγητής τή θεωρεῖ ὡς ἐπιβληθεῖσα ἀπό τό δίκαιο τῆς αὐτοκρατορίας! Εἶπε: «ὅλοι αὐτοί οἱ Κανόνες καταδεικνύουν ὅτι ὁ γάμος ἔχει περάσει στά χέρια τοῦ κράτους ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Τήν Ἐκκλησία... τήν ἐνδιαφέρει ἡ σχέση μέ τήν αὐτοκρατορία καί πάντα ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντα τῆς αὐτοκρατορίας... Τό κράτος ἀπαιτεῖ κάτι καί ἡ Ἐκκλησία ὑπακούει». Πλήρης ὑποτίμηση τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῆς θεοπνευστίας τῶν Ἱ. Κανόνων!
Γιά τούς γάμους μέ τούς ἑτεροθρήσκους, τούς λεγομένους διαθρησκευτικούς εἶπε: «Θεωρῶ ὅτι ἀκόμη καί οἱ διαθρησκευτικοί γάμοι θά πρέπει νά τελοῦνται ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἰδίως ὅταν ὁ μή Χριστιανός δέν ἔχει ἀντίρρηση». Πλήρης ἀνατροπή τῆς πίστεως, τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, τῆς στοιχειώδους χριστιανικῆς λογικῆς. Βέβαια ὁ κ. Jovic δέν εἶναι μόνος του στίς ἔξαλλες αὐτές προτάσεις. Ἔχει καθοδηγητή του τόν καθηγητή τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν τόν π. Γρηγόριο Παπαθωμᾶ, ἐμπνευστή τοῦ Συνεδρίου καί εἰσηγητή του, ὁ ὁποῖος στό βιβλίο του «Κανονικά Ἄμορφα» ἀναγνωρίζει ὡς κανονικούς ὄχι μόνο τούς γάμους μετά τῶν ἑτεροδόξων ἀλλά καί μετά τῶν ἑτεροθρήσκων γράφοντας ὅτι ἡ ἀναγνώριση τῶν γάμων αὐτῶν «θά συμβάλλη στήν ἁρμονική θεσμική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν καί στήν εἰρηνική συμβίωση μέ τρόπο ἐλεύθερο καί ἀνεπηρέαστο τῶν διαφόρων Θρησκειῶν καί Ἐκκλησιῶν σέ μιά πλουραλιστική κοινωνία» (σ.247).
Θά ἤθελα πρίν τελειώσω νά δικαιολογήσω τόν τίτλο τοῦ κειμένου μου «Στενάχωρες περιδιαβάσεις...». Γιά μένα αὐτή ἡ περιδιάβαση στά λεχθέντα τοῦ Συνεδρίου ἦταν στενάχωρη.
α) γιατί μέ τίς ἰδέες τοῦ Συνεδρίου αὐτοῦ δηλητηριάζεται τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πρό πάντων οἱ νέοι θεολόγοι καί κληρικοί, πού μπαίνουν στόν πειρασμό τῆς ἀμφισβητήσεως τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἱερότητος καί τῆς πολύτιμης ἀξίας τῶν Ἱ. Κανόνων γιά σύνολη τήν Ἐκκλησία καί γιά κάθε πιστό καί
β) διότι ὅσοι πρεσβεύουν, διακηρύσσουν καί διδάσκουν αὐτές τίς πλάνες ἀποκόπτονται, ἀπό τήν κοινή πίστη, τήν Παράδοση, ἀπό αὐτή τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία. Γίνονται ἀλλότριοι τῶν ἁγίων καί ἐχθροί τοῦ Θεοῦ. Τί κρῖμα πού δέν βλέπουν πουθενά στούς Ἱ. Κανόνες τήν ἐπενέργεια, τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Τί προβάλλουν γιά τήν κατάργηση καί «διόρθωση» τῶν Κανόνων; Ἰδού: Μετανεωτερικότητα, παγκοσμιοποίηση, ἀλλαγή κοινωνικῶν συνθηκῶν, φεμινιστικά δικαιώματα, πόλεμο κατά τοῦ ἀντισημιτισμοῦ, συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν, ἀρχές καί πιστεύω τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς κινήσεως κλπ.
Τί κρῖμα πού δέν καταλαβαίνουν πώς ὅλα τά ἐπιχειρήματά τους κατά τῶν Ἱ. Κανόνων δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά μέ τίς «ἀξίες» τῆς Νέας Ἐποχῆς!
Μετά τήν παραπάνω ἀνάλυση τῶν λεχθέντων τοῦ Συνεδρίου φρονοῦμε ὅτι λόγῳ αὐτοῦ τοῦ πολέμου πρός τήν Πίστη καί Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλεται διαρκής ἐγρήγορση τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν συζητοῦμε γιά τήν ἀξία τῶν Ἱ. Κανόνων. Δέν ἀμφιβάλλουμε γιά τή σκοπιμότητα καί ἀποτελεσματικότητά τους. Ὅσο μᾶς εἶναι δυνατόν μελετοῦμε τό «Πηδάλιον» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ἐπειδή ζητοῦμε «τήν ἐν Χριστῷ προκοπή καί ἐνηλικίωσή μας ἐν Χριστῷ».
Ἐν τέλει δέν φερόμαστε ὡς «νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας, ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης,ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός» (Ἐφεσ. 4, 14-15). Δέν ζαλιζόμαστε δηλαδή ἀπό τόν ἄνεμο τῶν ψευδοδιδασκαλιῶν τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, τίς σοφιστεῖες, τήν ψευδοεπιστήμη καί τήν πανουργία μέ τήν ὁποία μεθοδεύουν οἱ μεταπατερικοί σοφιστές τή διασπορά τῆς πλάνης τους, ἀλλά «ἀληθεύομε ἐν ἀγάπη» μέ τήν βοήθεια τῶν «οἰκείων τοῦ Θεοῦ», τῶν ἁγίων Πατέρων καί αὐξάνουμε ὡς Σῶμα ἑνούμενοι μέ τήν Κεφαλή μας τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Ἄρθρο 105 τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος : (Καθεστώς τοῦ Ἁγίου Ὄρους).
1. Ἡ χερσόνησος τοῦ Ἄθω, ἀπὸ τὴ Μεγάλη Βίγλα καὶ πέρα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν περιοχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸ ἀρχαῖο προνομιακὸ καθεστώς του, αὐτοδιοίκητο τμῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, τοῦ ὁποίου ἡ κυριαρχία πάνω σ' αὐτὸ παραμένει ἄθικτη. Ἀπὸ πνευματικὴ ἄποψη τὸ Ἅγιο Ὄρος διατελεῖ ὑπὸ τὴν ἄμεση δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὅλοι ὅσοι μονάζουν σ' αὐτὸ ἀποκτοῦν τὴν ἑλληνικὴ ἰθαγένεια μόλις προσληφθοῦν ὡς δόκιμοι ἢ μοναχοί, χωρὶς ἄλλη διατύπωση.
2. Τὸ Ἅγιο Ὄρος διοικεῖται, σύμφωνα μὲ τὸ καθεστώς του, ἀπὸ τὶς εἴκοσι Ἱερὲς Μονές του, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι κατανεμημένη ὁλόκληρη ἡ χερσόνησος τοῦ Ἄθω, τὸ ἔδαφος τῆς ὁποίας εἶναι ἀναπαλλοτρίωτο.
Ἡ διοίκησή του ἀσκεῖται ἀπὸ ἀντιπροσώπους τῶν Ἱερῶν Μονῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν Ἱερὴ Κοινότητα. Δὲν ἐπιτρέπεται καμία ἀπολύτως μεταβολὴ στὸ διοικητικὸ σύστημα ἢ στὸν ἀριθμὸ τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οὔτε στὴν ἱεραρχικὴ τάξη καὶ τὴ θέση τους πρὸς τὰ ὑποτελῆ τους ἐξαρτήματα. Ἀπαγορεύεται νὰ ἐγκαταβιώνουν στὸ Ἅγιο Ὄρος ἑτερόδοξοι ἢ σχισματικοί.
3. Ὁ λεπτομερὴς καθορισμὸς τῶν ἁγιορειτικῶν καθεστώτων καὶ τοῦ τρόπου τῆς λειτουργίας τους γίνεται ἀπὸ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸν ὁποῖο, μὲ σύμπραξη τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Κράτους, συντάσσουν καὶ ψηφίζουν οἱ εἴκοσι Ἱερὲς Μονὲς καὶ τὸν ἐπικυρώνουν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.
4. H ἀκριβὴς τήρηση τῶν ἁγιορειτικῶν καθεστώτων τελεῖ ὡς πρὸς τὸ πνευματικὸ μέρος ὑπὸ τὴν ἀνώτατη ἐποπτεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὡς πρὸς τὸ διοικητικὸ μέρος ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ Κράτους, στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἀποκλειστικὰ καὶ ἡ διαφύλαξη τῆς δημόσιας τάξης καὶ ἀσφάλειας.
5. Οἱ πιὸ πάνω ἐξουσίες τοῦ Κράτους ἀσκοῦνται ἀπὸ διοικητή, τοῦ ὁποίου τὰ δικαιώματα καὶ καθήκοντα καθορίζονται μὲ νόμο. Μὲ νόμο ἐπίσης καθορίζονται ἡ δικαστικὴ ἐξουσία ποὺ ἀσκοῦν οἱ μοναστηριακὲς ἀρχὲς καὶ ἡ Ἱερὴ Κοινότητα, καθὼς καὶ τὰ τελωνειακὰ καὶ φορολογικὰ πλεονεκτήματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
[1] Χρησιμοποιοῦν οἱ Πατέρες τήν ποιητική, ὁμηρική λέξη ἀσπασίως.
[2] Τά παραπάνω περιλαμβάνονται σέ μελέτη τοῦ κ. Βασιλειάδη δημοσιευμένη στήν Ἐπιστημονική Ἐπετηρίδα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστ. Πανεπ. Θεσσαλονίκης (τομ. 11 Θεσσαλονίκη 2001 σελ. 25-32).
[3] Πρωτ. Ἰω. Φωτοπούλου, Θεανθρώπινη καθολικότητα ἤ πανθρησκειακή παγκοσμιότητα, Ἀθήνα 2003 σ.140 -142.
Πηγή: Η άλλη όψη
