Το ίντερνετ έχει εισέλθει σταθερά στην ζωή μας, αφού πολλοί από τους ανθρώπους το χρησιμοποιούν, ιδιαιτέρως όμως όλοι οι σύγχρονοι νέοι είναι χρήστες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνεται λόγος για εξάρτηση όμοια με τις εξαρτησιογόνες ουσίες –τα ναρκωτικά, το αλκοόλ– και να χρειάζεται η συνδρομή ψυχολόγου για απεξάρτηση.

Η λέξη ίντερνετ στήν ελληνική γλώσσα αποδίδεται μέ τήν λέξη διαδίκτυο πού δηλώνει «τό διεθνές δίκτυο υπολογιστικών συστημάτων, πού δημιουργήθηκε από τήν σύνδεση πολλών δικτύων ανά τόν κόσμο μέ σκοπό τήν άμεση διακίνηση πληροφοριών γιά επιστημονικούς, εμπορικούς, εκπαιδευτικούς καί ψυχαγωγικούς σκοπούς» (Γεώργιος Μπαμπινιώτης).

Στήν αρχή τό ίντερνετ συνδεόταν μέ τόν υπολογιστή πού βρισκόταν στό Γραφείο καί έπρεπε νά καθίση κανείς γιά νά τό ανοίξη. Έπειτα, εφευρέθηκε τό λάπτοπ, τό οποίο μπορούσε κανείς νά έχη μαζί του καί νά κάνη οπουδήποτε χρήση. Σήμερα μπορεί ο άνθρωπος νά έχη τό ίντερνετ στήν τσέπη του «μετατρέποντας τό κινητό τηλέφωνο σέ smartphone». Διαβάζουμε, όμως, στίς εφημερίδες ότι έρχεται ο καιρός πού τό ίντερνετ θά είναι πάνω μας. «Είναι τά wearable computers, δηλαδή συσκευές πού φοριούνται στό ανθρώπινο σώμα καί, επί τού παρόντος, έχουν τήν μορφή βραχιολιού ή γυαλιών». Όμως, προβλέπεται ότι θά ακολουθήση τό επόμενο βήμα πού είναι τά γκάτζετ, δηλαδή οι ηλεκτρονικές συσκευές πού «θά συνδέονται μέ τό ανθρώπινο σώμα καί σέ ορισμένες περιπτώσεις θά αλληλοεπιδρούν μέ αυτό, αφήνοντας πίσω τίς «παθητικές» συσκευές πού εκτελούν εντολές μόνο όταν κάποιος τούς τίς δώσει».

Πάντως, τώρα σχεδιάζονται ιδιαίτερες ηλεκτρονικές συσκευές. Πρόκειται γιά «τά γυαλιά τής Google» στά οποία θά είναι προσαρμοσμένες οι συσκευές «κάνοντας βιντεοκλήσεις, βγάζοντας φωτογραφίες καί παίζοντας μουσική», οπότε θά μπορεί ο χρήστης του, νά καταγράφη τά πάντα καί νά τά μοιράζεται μέσω τού ίντερνετ, αλλά καί γιά «τό ρολόϊ τής Apple», πού θά φοριέται στό χέρι σάν ρολόϊ «καί θά εκτελεί διεργασίες τού i Phone καί τού i Pad».

Βέβαια, όλες αυτές οι ανακαλύψεις δέχονται κριτική ότι υπονομεύουν τόν άνθρωπο, καταστρέφουν τήν λεγόμενη ιδιωτική του ζωή, αφού ένας μεγάλος όγκος πληροφοριών θά φθάνη σέ επιτηδείους ανθρώπους μέ μεγάλο κίνδυνο γιά τήν ανθρωπότητα καί τήν κοινωνία (Ndigital, Εφημ. Τά Νέα, 3-4-2013). Έτσι δικαιώνεται ο τίτλος «τό ίντερνετ πάνω μας!».

Τελικά, μέ όλες αυτές τίς νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις ο άνθρωπος γίνεται θύτης καί θύμα, ένα εξαρτηματικό όν, ένας μόνιμος κατάσκοπος τής ζωής τών άλλων καί βεβαίως τίθεται θέμα προστασίας τής προσωπικής μας ζωής. Ο άνθρωπος προσπαθεί νά γίνη «ανθρωποθεός», νά αποκτήση υψηλή γνώση, πράγμα πού συνιστά τήν εωσφορική καί προπατορική αμαρτία καί τήν πυργοποιΐα στήν Βαβέλ, αλλά καί νά κυριαρχή πάνω στούς συνανθρώπους του.

Τέτοια επικίνδυνα παιχνίδια έχουν συνέπειες καί στήν σωματική υγεία τού ανθρώπου, αλλά καί στήν πνευματική του κατάσταση. Σέ αυτές τίς περιπτώσεις ο νούς τού ανθρώπου κυριεύεται από τήν λογική καί τό περιβάλλον, κυριαρχείται από λογισμούς, από παραστάσεις καί φαντασίες, είναι σκοτισμένος καί αυτό συνιστά τήν προπατορική αμαρτία από θεολογικής πλευράς. Πρόκειται γιά μιά πτωτική κατάσταση, γιά τήν αιχμαλωσία τού νού. Ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στό είδωλο τού εαυτού του, στήν φιλαυτία. Η απεξάρτηση από τέτοιες καταστάσεις είναι υπόθεση τής Εκκλησίας μας μέ τήν ησυχαστική παράδοσή της.

(Πηγή: "Εκκλησιαστική Παρέμβαση" Ιούνιος 2013)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2826

Λεηλατήθηκε η βιβλιοθήκη της Μεγάλης του Γένους Σχολής! Σύμφωνα με δημοσίευμα τουρκικής εφημερίδας αποκαλύφθηκε πως λείπουν από τα αρχεία της Σχολής, μεταξύ άλλων παλαιών και σπάνιων βιβλίων, 11 χειρόγραφα Ευαγγέλια, ενώ εμφανίζει να  αποκάλυψε  το σκάνδαλο νεοδιορισμένος στο σχολείο υποδιευθυντής, Χικμέτ Κονάρ. 
Πάντως ο  κ.Θανάσης Αγγελίδης, υπεύθυνος για τη διοίκηση του σχολείου, επιβεβαίωσε πράγματι ότι τα ιστορικά Ευαγγέλια χάθηκαν, αποκάλυψε όμως και κάτι που δείχνει το κλίμα φόβου και καταπίεσης για την ελληνική μειονότητα που επικρατούσε, παλιότερα τουλάχιστον,  στην γειτονική χώρα:  ότι πριν από χρόνια είχαν εντοπιστεί βιβλία με την σφραγίδα της Σχολής σε παλαιοπωλεία,όμως λόγω των συνθηκών της εποχής στην Τουρκία κανένας δε διαμαρτυρήθηκε!

  Το θέμα παρουσιάζει η εφημερίδα  Bugun με τον τίτλο «Έντεκα ιστορικά ευαγγέλια είναι χαμένα» και τον υπέρτιτλο «Σκάνδαλο στο σχολείο των 550 ετών στο Φανάρι».Αναφέρει λοιπόν  ότι έγινε αντιληπτό πως λεηλατήθηκε η βιβλιοθήκη της Μεγάλης του Γένους Σχολής όταν ανελαβε ο κ. Κονάρ.

Και με κουτσουλιές!

Υποστηρίζει ότι   οι διοικούντες το σχολείο και οι αρμόδιοι  παρουσίασαν στον κ. Κονάρ μία αίθουσα από σύγχρονα βιβλία, αλλά εκείνος επέμενε να δει την παλιά βιβλιοθήκη και τότε αποκαλύφθηκε η τύχη της παλιάς βιβλιοθήκης. Αποκαλύφθηκε ότι τα ιστορικά βιβλία του σχολείου είχαν τοποθετηθεί ανάμικτα σε κούτες και πρώτα τα είχαν πάει σε σοφίτες και αργότερα τα είχαν κατεβάσει στις αποθήκες.

Τα βιβλία, συνεχίζει το δημοσίευμα,  σώθηκαν με τις ενέργειες του Χικμέτ Κονάρ. Όμως διαπιστώθηκε ότι έχουν χαθεί πολλά σημαντικά βιβλία, μεταξύ των οποίων και 11 χειρόγραφα ευαγγέλια και τα υπόλοιπα είναι αγνώριστα με τις κουτσουλιές και έχουν επηρεαστεί από την υγρασία στις αποθήκες. Ο κ.Θανάσης Αγγελίδης, υπεύθυνος για τη διοίκηση του σχολείου, επιβεβαίωσε ότι τα ιστορικά ευαγγέλια χάθηκαν. Ο Αγγελίδης είπε ότι τα βιβλία αυτά κρατούντο παλαιότερα στο χώρο του εργαστηρίου των ηλεκτρονικών υπολογιστών του σχολείου και ότι επί χρόνια σ’ αυτό το χώρο δεν είχε μπει κανείς. Αργότερα, δε,  αποθήκευσαν τα βιβλία, παίρνοντας άδεια και διαπίστωσαν στο μεταξύ ότι πολλά βιβλία είχαν χαθεί. Ο Αγγελίδης είπε ότι ένας φίλος του του είπε πως είδε βιβλία του σχολείου να πωλούνται σε παλαιούς βιβλιοπώλες, διότι πάνω στα βιβλία αυτά υπήρχε η σφραγίδα του σχολείου.

Όλα τα 'σκιαζε η ''φοβέρα''

Όταν ο Αγγελίδης πήγε για να εξετάσει τα βιβλία στους παλιούς βιβλιοπώλες, είδε ότι οι σφραγίδες είχαν σβηστεί. Όμως,συνεχίζει το δημοσίευμα,  λόγω των συνθηκών της εποχής κανένας δε διαμαρτυρήθηκε. Όπως είπε ο κ. Αγγελίδης,  Πρόεδρος του ΔΣ του ιδρύματος, τα βιβλία αυτά τα είχαν κατεβάσει από τη σοφίτα μετά το σεισμό του 1999. Τότε οι ειδικοί που είχαν κάνει εξέταση στο σχολείο, είχαν πει πως τα βιβλία δημιουργούν πρόβλημα στην στατικότητα του κτιρίου και μετά από την εξέλιξη αυτή τα βιβλία τα είχαν κατεβάσει στα υπόγεια.

Συνεχίζοντας το ''λιβάνισμα'' του υποδιευθυντή, τονίζεται ότι με τις ενέργειές  του, ταξινομήθηκαν τα βιβλία και για τη διάσωση των ιστορικών βιβλίων ζητήθηκε βοήθεια από την βιβλιοθήκη χειρόγραφων βιβλίων του Σουλεϊμανιγιέ. Οι ειδικοί ζήτησαν την αλλαγή των ξύλινων βιβλιοθηκών και η διοίκηση του ιδρύματος κατασκεύασε μία νέα βιβλιοθήκη με μία δαπάνη 10.000 λιρών. Στο αρχείο έγινε ρύθμιση θερμοκρασίας και υγρασίας και μία μεγάλη αίθουσα διατέθηκε στη βιβλιοθήκη.Βεβαίως στο δημοσίευμα δεν αναδεικνύεται όσο πρέπει την καταγγελία ότι η υπόθεση αποσιωποιήθηκε λόγω της κατάστασης στην Τουρκία...

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/ethnika/27199-leilatian-tin

Ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι μας. Ιδιαίτερα όσοι αυτόν τον καιρό πιέζονται από θλίψεις, όσοι απελπίζονται και νιώθουν απόγνωση.

(Ματθ. 14, 22-34)

Ο άγιος Γρηγόριος ερμηνεύει και αυτή τη διήγηση με την αναγωγική μέθοδο. Ιστορικά αυτή αποτελεί έκθεση του θαύματος της ηρέμησης των κυμάτων, ηθικά όμως υποδηλώνει την μέσω των πειρασμών τελειοποίηση της πίστεως, ενώ αναγωγικά παριστάνει τη δυσκολία του έργου των Αποστόλων στον εθνικό κόσμο. Ο Ιησούς Χρι­στός ανάγκασε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο και να μεταβούν στην απέναντι όχθη πριν από αυτόν. Αφού έθρεψε προηγουμέ­νως σωματικά τις πέντε χιλιάδες, αποστέλλει τώρα τους μαθητές στην τρικυμιώδη θάλασσα των Εθνικών, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, αντιμετωπίζοντας παντός είδους πειρασμούς. Η γνη­σιότητα της πίστεως στον Θεό χαρίζει υπομονή στους πειρα­σμούς, και αυτή πάλι τελειοποιεί την πίστη. Οι άνθρωποι βέβαια λυπούνται για τους πειρασμούς, που έπρεπε να χαίρονται, και «παρ’ εμού», λέγει ο ομιλητής, «ταύτην μάλιστα ζητείτε την άνεσιν των σωματικών πειρασμών, ης εγώ μάλλον καταφρονήσας προς ύμας ήλθον συμπάσχειν υμίν αιρούμενος». Ήταν περίο­δος θλίψεως των Θεσσαλονικέων, πιθανώς λόγω πολιορκίας.

1. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος λέγει, «να το θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη χαρά εάν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς». Δεν είπε απλώς να "χαίρεσθε", αλλά «να το θεωρήσετε μεγάλη χαρά», πα­ραινώντας όχι να είναι κανείς αναίσθη­τος προς τα οδυνηρά πράγματα, γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά εισηγείται να θεωρεί επικρατέστερο τον θεάρεστο λογισμό. Είπε, «κάθε χαρά», δηλαδή τέλεια, μέγιστη, ανελλιπή, και μάλιστα όταν οι πειρασμοί είναι ποικίλοι. Γιατί; Επειδή με την υπομονή των πειρασμών γυμναζόμαστε και γινόμαστε και δοκιμώτεροι στα σχετικά με τον Θεό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αναγνωριζόμαστε ως ευδόκιμοι. Γιατί αυτό λέγει και η Σοφία Σολομώντος για τους αγίους· «ότι υπέβαλε ο Θεός αυτούς σε δοκιμασίες και τους βρήκε άξιους του εαυτού του». Αρα λοιπόν δεν είναι γι' αυτούς ο πειρασμός αυτός άξιος κάθε χαράς; Αυτό αφού είπε και ο Θεός προς τον Ιώβ, τον απάλλαξε από τη λύπη για τον πειρασμό, λέγοντας· «νομίζεις ότι για άλλο λόγο σε μεταχειρίσθηκα έτσι, και όχι για να αποδειχθείς δίκαιος;». Τί ήθελε να του πει με αυτό; Σε μεταχειρίσθηκα έτσι, για να δοκιμά­σω την πίστη σου προς εμένα, σε ευεξία, σε καλή φήμη και ευπορία, και φάνηκες δίκαιος, συμπεριφερόμενος ως προς αυτά σύμ­φωνα με το θέλημά μου, προς εμένα που σου τα πρόσφερα, δια­χειριζόμενος και διοικώντας αυτά όπως εγώ ήθελα· σε μεταχειρί­σθηκα έτσι, για να δοκιμάσω την πίστη σου σε μένα, σε καχεξία, σε αδοξία, σε απορία, και φάνηκες δίκαιος, λέγοντας· «αν δεχθή­καμε τα αγαθά από τα χέρια τού Κυρίου, τα κακά δεν θα τα υπο­μείναμε;».

2. Από πού λοιπόν προέρχεται η υπομονή στους πειρασμούς; Από τη γνησιότητα της πίστεως στον Θεό. Ώστε οι πειρασμοί είναι μέσα δοκιμασίας των πιστών. Γι' αυτό ο αδελφός τού Κυ­ρίου Ιάκωβος, αφού μας παρήγγειλε να χαιρόμαστε όταν περιπέσομε σε πειρασμούς, πρόσθεσε· «η δοκιμασία της πίστεώς σας επεξεργάζεται υπομονή, και η υπομονή», λέγει, «ας έχει έργο τέλειο». Κανένα, λέγει, από τα έργα της αρετής να μη κολοβώ­σεις, περιερχόμενος σε μαλθακότητα από την επίθεση των πειρα­σμών, αλλά μαζί με την υπομονή ας υπάρχει σε σένα και η τελειό­τητα της αρετής. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν πετυχαίνει την τελείωσή του μόνο με τα ακούσια, αλλά πρέπει να συνυπάρχουν και τα εκούσια, που είναι η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη, η αγάπη προς τον Θεό και αναμεταξύ μας, και τα όσα ακολουθούν αυτήν, γιατί και αυτά μας χρειάζονται για την τελείωση, γι' αυτό ο θείος αυτός απόστολος γράφοντας προς εμάς προσθέτει· «και η υπο­μονή ας έχει τέλειο έργο, για να είσθε τέλειοι και ολόκληροι, χω­ρίς να υστερείτε σε τίποτε», εννοώντας αυτό ακριβώς, ότι, αν θέλετε να δείχνετε τέλεια την προς τον Θεό πίστη σας, όχι μόνο να υποφέρετε γενναία πάσχοντας εξωτερικά, αλλά και οι ίδιοι από μόνοι σας να πράττετε τα θεάρεστα, έστω και αν είναι επίπονα· γιατί η πράξη και το πάθος, όταν συνεργάζονται μεταξύ τους για το αγαθό, παρέχουν στον άνθρωπο την κατά Θεόν τελείωση.

3. Πώς όμως δεν είπε, "να χαίρεσθε όταν πράττετε την αρετή", αλλά «όταν είσθε σε πειρασμούς»; Γιατί το να ασκούμε την αρετή εξαρτάται από μας και βρίσκεται στην εξουσία μας, το να περιπέσομε όμως στους πειρασμούς δεν εξαρτάται από μας. Επειδή όμως χωρίς αυτούς δεν υπάρχει τελείωση ή φανέρωση τής προς τον Θεό πίστεως, εκείνος που τρέχει προς την τελείωση τής πίστεως, όταν περιπέσει σε πειρασμούς, θα χαρεί που βρήκε το μέσο με το οποίο θα επιπετύχει την τελείωση. Γιατί στους τέλειους ως προς την πίστη για τη φανέρωση της τελειότητάς τους συμβάλλουν ωφέλιμα οι πειρασμοί, το πλέον θαυμαστό όμως είναι ότι όταν συμβεί να ρθουν τελειοποιούν και τους ατελείς, πράγμα που γίνεται φανερό και από τα λόγια τού ευαγ­γελίου που αναγνώσθηκε σήμερα.

4. Ας τα παρουσιάσομε όμως αυτά από την αρχή στην αγάπη σας. «Τον καιρό εκείνο ανάγκαζε ο Ιησούς τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να τον μεταφέρουν στην απέναντι όχθη, μέχρις ότου απολύσει τα πλήθη, και αφού απέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί ιδιαιτέρως». Και ερω­τούμε· ποιόν «εκείνον τον καιρό»; Όταν έθρεψε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά, με πέντε άρτους και δύο ψάρια, και χόρτασαν τόσο πολύ, ώστε να γεμίσουν και δώδεκα κοφίνια με τα περισσεύματα των κλασμάτων, όπως ακούσαμε στις εκκλησίες την περασμένη Κυριακή (Την ογδόη Κυριακή Ματθαίου 14, 14-22).

5. Θα μπορούσε ίσως να απορήσει κανείς, για ποιο λόγο ανά­γκαζε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο. Μπορούμε βέβαια να πούμε, ότι προγραμμάτιζε και τα στη συνέχεια, σπεύδοντας προς τα έργα τα οποία ήρθε να τελέσει πάνω στη γη. Εγώ όμως, γι' αυτό θα απορούσα, αν δεν τους ανάγκαζε. Επειδή δηλαδή εκεί­νος ήθελε να προβάλει σε όλους τον εαυτό του με τα έργα υπό­δειγμα κάθε καλού, έδειξε βέβαια πως πρέπει κανείς να συνανα­στρέφεται τα πλήθη προς ωφέλεια των ψυχών και των σωμάτων, υπολειπόταν όμως να δείξει και πως πρέπει συνευρίσκεται με τον Θεό, το να προσηλώνει δηλαδή το νου του σ’ αυτόν απαλ­λαγμένο από όλα τα επίγεια· πολύ βέβαια συμβάλλει σ’ αυτό η μόνωση και ερημία και η κατ’ αυτήν ησυχία. Επειδή λοιπόν ήταν καιρός να διδάξει και αυτό, ότι είναι καλό η ερημία και ηρεμία, η προσευχή και η μόνωση, και γι' αυτό έπρεπε να ανεβεί στο όρος, ώστε να προσευχηθεί μόνος, και οι μαθητές επιθυ­μούσαν να είναι μαζί τους αδιάκοπα, και δύσκολα δέχονταν ν’ αποσπασθούν από εκείνον, πώς θα ανέβαινε μόνος στο όρος αν δεν τους ανάγκαζε να μπουν στο πλοίο και να το οδηγήσουν στην απέναντι όχθη;

6. Πρέπει όμως να προσέξομε εδώ και κάτι άλλο· όπως δηλαδή τώρα, αφού θεράπευσε και δίδαξε και έθρεψε το πλήθος με θαυ­μαστό τρόπο, απολύοντάς τους και ανεβαίνοντας στο όρος, ανά­γκασε τους μαθητές να παραδώσουν τους εαυτούς τους στη θά­λασσα και στα κύματα, έτσι ύστερα, αφού με την ενανθρώπησή του θεράπευσε τη φύση μας, τη δίδαξε και την έθρεψε με τον εαυ­τό του, αφήνοντάς μας σωματικά και ανεβαίνοντας στον ουρανό, έστειλε τους μαθητές σ’ όλο τον κόσμο, με άλλα λόγια στην αλμυ­ρή, επειδή είναι γεμάτη από πειρασμούς, θάλασσα των εθνικών, σαν με σκάφος, με το ευαγγέλιο και την κατ’ αυτό Εκκλησία, με το οποίο παραδόθηκαν στους πειρασμούς. Και όχι μόνο τους έστειλε, αλλά και τους ανάγκασε. Εάν κάποιος γνωρίζει τα σχετικά με τον Ιωάννη τον αγαπημένο από τον Χριστό θεολόγο, εάν κάποιος γνωρίζει γιατί επιτράπηκε η σχετικά με τον θάνατο του Στεφάνου θλίψη και ο διωγμός που ακολούθησε εκείνην, θα καταλάβει τί εννοώ· πράγματι δεν ήθελαν οι Απόστολοι να βγουν από τα Ιε­ροσόλυμα, αλλ' επειδή αναγκάσθηκαν από τον διωγμό, διασπάρθηκαν στον κόσμο, και έτσι εκπλήρωσαν την αποστολή.

7. Και δεν αναγκάσθηκαν απλώς να διαπλεύσουν την κοσμική θάλασσα, μέσα στην οποία υπάρχει κάθε θλίψη και κάθε είδος πειρασμού, αλλά και να προχωρήσουν πέρα από αυτήν, δηλαδή να νικήσουν και να βρεθούν πέρα από τους πειρασμούς με τη νίκη. Όμως δεν το κατόρθωσαν χωρίς τον Ιησού· γιατί λέγει· «το πλοίο ήδη βρισκόταν στο μέσο της θάλασσας βασανιζόμενο από τα κύματα· γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος». Δεν ήταν τότε περισ­σότερο αντίθετος σ’ αυτούς ο άψυχος άνεμος, όσο ήταν ο Δομετιανός και ο Τραϊανός και ο Νέρων αργότερα· ή καλύτερα αυτοί βέβαια και οι παρόμοιοι είναι άγρια κύματα εγειρόμενα φοβερά εναντίον τής Εκκλησίας, ενώ ο αντίθετος άνεμος που τους τα­ρακουνά και τους αναστατώνει είναι το πνεύμα της πονηρίας, ο αντικείμενος για πάντα στην Εκκλησία του Χριστού διάβολος. «Κατά την τέταρτη όμως», λέγει «φυλακή της νύχτας πήγε προς αυτούς ο Ιησούς περπατώντας πάνω στη θάλασσα», δηλαδή μετά την ένατη ώρα της νύχτας· γιατί οι νυχτοφύλακες συνήθιζαν να διαιρούν το διάστημα της νύχτας σε τέσσερα διαδοχικά τμή­ματα, ώστε, σύμφωνα με τις ισημερίες, η αρχή της τέταρτης φυ­λακής να είναι αρχή της δέκατης ώρας της νύχτας.

Τους αφήνει βέβαια τόση ώρα να βασανίζονται από την τρικυμία, για να τους ασκήσει στην υπομονή και να τους κατα­στήσει καρτερικούς. Αλλά και μετά από αυτό αφού εμφανίσθη­κε σ’ αυτούς, τους επιτρέπει να τον νομίσουν φάντασμα και να φοβηθούν τόσο, ώστε από φόβο να κραυγάσουν, αν και πήγε για να τους σώσει. Αυτό βέβαια θα μπορούσες να δεις και στην περίπτωση του παλαιού εκείνου λαού· όταν δηλαδή επρόκειτο να σχισθεί κατά τρόπο παράδοξο η θάλασσα στη μέση και να τους προσφέρει δρόμο σωτηρίας, τότε νόμιζαν ότι διατρέχουν τον έσχατο κίνδυνο, γιατί με την κατοπινή κύκλωση των εχθρών περισφίχθηκαν από άφευκτα κακά. Και τώρα κατά την παρουσία του πριν από την απαλλαγή από τα δαιμόνια που τους κατείχαν έκανε την εμφάνιση ο σφοδρός συνταραγμός των ελευθερουμένων· γιατί έτσι οι ευεργεσίες γίνονται όχι μόνο αγα­πητές, αλλά και μόνιμες στη μνήμη εκείνων που ευεργετήθη­καν. Και εμφανίζεται σ’ αυτούς τη στιγμή βέβαια που στην τρι­κυμία εκείνη επικαλούνταν τον Θεό των όλων, για να δείξει ότι αυτός είναι ο υπεράνω όλων Θεός που δίνει χέρι βοήθειας σ’ αυτούς που τον επικαλούνται. Περπατά επίσης πάνω στα κύμα­τα, ενώ η θάλασσα ήταν αγριεμένη, για να δείξει ολοκάθαρα, ότι αυτός είναι σύμφωνα με την προφητεία που βαδίζει πάνω στη θάλασσα σαν πάνω στο έδαφος, προς τον οποίο λέγει και ο Δαβίδ προφητικά· «οι δρόμοι σου είναι στη θάλασσα και τα μονοπάτια σου στα άφθονα ύδατα», και, «συ εξουσιάζεις τη δύναμη της θάλασσας, και συ καταπραΰνεις τον σάλο των κυ­μάτων της», πράγμα βέβαια που έκαμε αργότερα· γιατί μόλις τότε τους είδε φοβισμένους, επειδή δεν τον γνώρισαν, άλλωστε ήταν και νύχτα, μίλησε αμέσως προς αυτούς, γνωστοποιώντας τον εαυτό του από τη φωνή και λέγοντας· «εγώ είμαι, μη φο­βάσθε». Εγώ είμαι, εγώ που είμαι Θεός πάντοτε και τελευταία έγινα άνθρωπος για χάρη σας, βλεπόμενος και ακουόμενος και έχοντας τη δύναμη να κάνω τα πάντα· γι’ αυτό και βαδίζω με το σώμα πάνω στα κύματα και μπορώ να δώσω και στους άλλους τη δυνατότητα αυτή. Πράγματι όταν ο Πέτρος είπε προς αυτόν, «Κύριε, αν είσαι συ, δώσε εντολή να ρθω προς εσένα περπατώ­ντας πάνω στα ύδατα», πρόσταξε και έγινε.

9. Αλλά ας επαναφέρομε τον λόγο στην προηγούμενη σειρά του, σύμφωνα με την οποία λέγαμε μεταφορικά, ότι οι μαθητές στάλθηκαν στην κοσμική θάλασσα των εθνών, καθώς ο Κύριος ανέβαινε στο ουράνιο ύψος σαν σε όρος και εκεί πρόσφερνε ασφαλώς τις ευχές για χάρη μας, σαν αρχιερέας που έγινε και εισήλθε στα ενδότερα του παραπετάσματος, «για να εξιλεώνει», σύμφωνα με τον απόστολο, «τις αμαρτίες του λαού». Οι μαθητές λοιπόν που στάλθηκαν στην απέναντι όχθη, δηλαδή να νι­κήσουν και να ξεπεράσουν τους πειρατές, δεν νίκησαν ολο­κληρωτικά· γιατί ο αντικείμενος είναι ενεργής ακόμη και τα έθνη επιτίθενται με μανία εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά την τέταρτη όμως φυλακή της νύχτας, δηλαδή μετά τον φυσικό νόμο, μετά τον γραπτό νόμο, μετά την πρώτη παρουσία του Κυρίου και τον νόμο της χάριτος που δόθηκε κατ’ αυτήν, θα έρθει οπωσδήποτε ο καιρός τής δευτέρας παρουσίας του Χριστού, που αναλογεί ακριβώς στην τέταρτη φυλακή της νύχτας. Τότε θα έρθει ο Κύριος καταπατώντας και καταργώντας και υποδουλώνοντας κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη· γιατί πρό­κειται να καταργήσει περίλαμπρα και να καταπατήσει τα κύμα­τα που ξεσηκώνονται άγρια εναντίον της Εκκλησίας του.

10. Γιατί θυμόσαστε, ότι ο λόγος υποδήλωνε μεταφορικά με τα κύματα που κινούνται και ξεσηκώνονται από το αντικείμενο πνεύμα, τους άρχοντες του κόσμου· και για να παραλείψω την εξέταση των ενδιάμεσων λεπτομερειών, όταν ανέβηκαν αυτοί στο πλοίο και ο Ιησούς και ο Πέτρος που είχε μεταβεί προς αυτόν από το πλοίο, κόπασε ο άνεμος και αφού πέρασαν απέναντι, έφτασαν στην ξηρά. Και πράγματι, όταν ο Κύριος και όλοι οι άγιοι που θα φύγουν από κοντά μας, τους οποίους υποδήλωσε ο Πέτρος, παραβρεθούν μαζί με μας κατά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, τότε το νοητό αντικείμενο πνεύμα θα καταργηθεί τελείως και εμείς, αφού περάσομε την πολυκύμαντη θάλασσα του βίου, θα εισέλθομε στη γη των πράων, απ’ όπου έχει δραπετεύσει κάθε πόνος, λύπη και στεναγμός. «Οι ευρισκόμενοι τότε στο πλοίο», λέγει, πήγαν και προσκύνησαν τον Ιησού, λέγοντας· Αληθινά είσαι Υιός του Θεού». Και τότε βέβαια «κάθε γόνατο θα λυγίσει των επουρανίων και των επιγείων και καταχθονίων και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει, ότι είναι Κύριος ο Ιησούς Χρι­στός προς δόξα τού Θεού Πατέρα».

11. Αλλά αφήνοντας την αλληγορική ερμηνεία, ας θυμηθούμε την αρχή των λόγων μας. Και αυτή ήταν, ότι οι πειρασμοί όταν έρχονται δεν ωφελούν μόνο τους τέλειους στην πίστη, όπως τον Ιώβ και τον Πέτρο και τον Παύλο και τους ομοίους, αλλά και τελειοποιούν τους ατελείς. Γιατί εδώ όχι μόνο ο Πέτρος, ούτε μόνο οι άλλοι μαθητές, που ήταν και αυτοί ατελείς ακόμη, αλλά και όλοι που ήταν πάνω στο πλοίο, τόσο πολύ ωφελήθηκαν στην πίστη από εκείνον τον πειρασμό, ώστε προσήλθαν και προσκύνη­σαν τον Ιησού και είπαν προς αυτόν· «αληθινά είσαι Υιός τού Θεού». Αρα λοιπόν καλώς λέγει ο απόστολος που αναφέραμε στην αρχή· «μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό, γιατί, αφού αποδειχθεί άξιος, θα λάβει το στεφάνι της ζωής».

12. Δεν θέλω όμως, αδελφοί, να αγνοείτε ότι το είδος των πειρασμών είναι διπλό. Αλλά δεν εννοώ τώρα αυτό, ότι οι πειρασμοί δίνονται στους ανθρώπους λόγω ηδονής και οδύνης λόγω υγείας και νόσου, λόγω δόξας και αδοξίας, λόγω ευπορίας και απορίας, από τους οποίους πολύ χειρότεροι είναι οι διδόμενοι λόγω ηδονής και υγείας λόγω δόξας και ευπορίας· συμβαίνει βέβαια και αυτό, αλλά τώρα δεν σας ομιλώ γι’ αυτό το είδος των πειρασμών. Αλλά ποιά θέλω τώρα να γνωρίσετε; Προσέξτε και θα μάθετε. Αυτός ο μέγας Ιάκωβος, ο κατά σάρκα καλούμενος αδελφός του Κυρίου, εξαιτίας τής κατά θεία οικονομία μνηστείας του Ιωσήφ με την Παρθενομήτορα Μαρία, αφού είπε, «να χαίρεσθε όταν περιπέσετε σε ποικίλους πειρασμούς», και ότι «είναι μακάριος ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό, γιατί θα λάβει το στεφάνι της ζωής», έπει­τα, όπως αν έλεγε κάποιος σ’ αυτόν, και όμως υπάρχουν κάποιοι που βλασφημούν στους πειρασμούς, άλλοι που απελπίζονται τε­λείως, άλλοι που περνούν και θηλειά στον εαυτό τους, και αν ο πειρασμός είναι από τους έμφυτους και σαρκικούς, από θυμό ίσως ή επιθυμία, άλλοι πολλές φορές περιέπεσαν σε φόνους, και άλλοι παρέδοσαν τους εαυτούς τους στην ακολασία· πώς λοιπόν ο πει­ρασμός προέρχεται από τον Θεό και είναι πρόξενος στεφάνων; Σα να απολογείται προς αυτούς που τα λέγουν αυτά ο Ιάκωβος προσθέτει· «κανένας που δέχεται πειρασμό να μη λέγει, πειράζο­μαι από τον Θεό· γιατί αυτός δεν πειράζει κανένα· γιατί ο Θεός είναι απείραστος από τα κακά». Πειρασμό εδώ λέγει το κακό, δηλαδή την αμαρτία, και το να περιπέσει κανείς σ’ αυτήν, από την οποία έμεινε απείραστος και ο Χριστός, αν και βέβαια πειράσθηκε αλλιώς· γιατί λέγει· «από όσα έπαθε με τον πειρασμό που υπέμεινε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται»· αλλά και μετά τη βάπτισή του στον Ιορδάνη ανέβηκε στο όρος για να πειρασθεί σύμφωνα με τούς λόγους του ευαγγελίου.

13. Ώστε πειρασμοί λέγονται και τα λυπηρά που επέρχονται στους ανθρώπους απ’ έξω και προσβάλλουν το σώμα, και η ίδια η προσβολή του εχθρού, αν και είναι ανεύθυνος, αφού και τον Κύριο τον πρόσβαλε πειράζοντάς τον. Πειρασμοί λέγονται και οι αμαρτίες, κατά τις οποίες, όπως λέγει ο ίδιος ο Ιάκωβος, «καθέ­νας μας πειράζεται παρασυρόμενος και δελεαζόμενος από τη δική του επιθυμία· γιατί η επιθυμία», λέγει, «όταν συλλάβει το θύμα γεννά την αμαρτία, και η αμαρτία όταν πραγματοποιηθεί γεννά τον θάνατο». Ποιόν θάνατο; Τον αιώνιο, που είναι ο εξαι­τίας της αμαρτίας χωρισμός του Θεού από την ψυχή. Αυτόν βέ­βαια τώρα από τον Αδάμ μέχρι τη συντέλεια τον ακολούθησε και ο θάνατος του σώματος, τότε όμως, στον μέλλοντα αιώνα, για εκείνους που δεν μετανόησαν εδώ θα ακολουθήσει η αφόρητη και χωρίς τέλος κόλαση της ψυχής και του σώματος, αφού κατα­δικασθούν δίκαια από εκείνον που μπορεί να καταστρέψει στη γέεννα του πυρός και ψυχή και σώμα.

14. Αυτόν τον πειρασμό ας τον αποφύγομε με όση δύναμη έχομε, αδελφοί· γιατί το να τον αποφύγομαι βρίσκεται στη δική μας εξουσία. Γι’ αυτό να λυπηθούμε, όταν δούμε τους εαυτούς μας να έχουν περιπέσει σ’ αυτόν. Εάν λυπηθούμε γι’ αυτό όσο χρειάζεται, θα προετοιμάσομε τον εαυτό μας για μετάνοια αμεταμέλητη προς σωτηρία. Αυτόν τον πειρασμό έρχομαι και εγώ τώρα να αφαιρέσω από σάς, όχι αυτόν που πρόσκαιρα μόνο ζημιώνει και βλάπτει, αλλά εκείνον που βλάπτει αιώνια. Γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, του οποίου εμείς είμαστε διάκονοι με τη χάρη του, είναι αρχιερέας των μελλοντικών αγαθών, όχι των πρόσκαιρων, και εισήλθε με το αίμα του στα αληθινά άγια, αφού πέτυχε για μας λύτρωση όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια· αυτήν ερχόμαστε και εμείς να σας προσφέρομε, αν πείθεσθε, την αιώνια απολύτρωση, των ψυχικών πειρασμών, και όχι των σω­ματικών γιατί σύμφωνα με τον απόστολο, τα όπλα μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά με τη χάρη του Θεού προς καθαίρεση οχυρωμάτων, όχι των αισθητών, αλλά των κατασκευασμένων ενα­ντίον μας από τον νοητό εχθρό.

15. Σεις όμως μου φαίνεσθε ότι ούτε αντιλαμβάνεσθε ούτε ζη­τείτε την απολύτρωση των ψυχικών πειρασμών γιατί λυπείσθε για εκείνους τους πειρασμούς κυρίως, για τους οποίους έπρεπε να χαίρεσθε, καθόσον, αν θέλομε, μας προξενούν την αιώνια απολύτρωση, και από μένα αυτήν κυρίως ζητείτε, την εξάλειψη των σωματικών πειρασμών την οποία καταφρονώντας εγώ οπωσδή­ποτε, ήρθα προς εσάς, προτιμώντας να πάσχω μαζί με σας. Και βέβαια, αν λυπούμαστε περισσότερο για τις αμαρτίες μας, παρά για τα βλαβερά που μας συμβαίνουν, όχι μόνο η σωτηρία της ψυχής και η αιώνια απολύτρωση θα είναι μαζί μας, αλλά και η απολύτρωση των πρόσκαιρων πειρασμών. Γιατί από πού άραγε έγινε οδυνηρός και γεμάτος από στεναγμούς, φιλοπόλεμος και γεμάτος από συμφορές για μας ο βίος; Δεν έγινε από το ότι με την παράβαση της εντολής ρίξαμε τον εαυτό μας στον απαγορευμένο πειρασμό, δηλαδή την αμαρτία; Αν λοιπόν καθαρίσομε τώρα τον εαυτό μας από κάθε αμαρτία με τη μετάνοια, και εδώ θα υποστούμε μετριώτερους πειρασμούς, και στον κατάλληλο καιρό θα επιστρέψομε στον απαλλαγμένο από τη λύπη και τους πειρα­σμούς βίο.

16. Αφού λοιπόν επαναφέρομε τον εαυτό μας προς τον σωτήριο αυτό λογισμό, να μη λυπούμαστε και στενοχωρούμαστε για τις σωματικές μάλλον προσβολές, αλλά για τις ψυχικές ζημίες, που είναι πραγματικά πειρασμοί και άξιοι αληθινά λύπης, ώστε να λέμε και προς τον Θεό όπως ακριβώς μας δίδαξε, «μη μας βάλεις σε πειρασμό», τον απαγορευμένο και υπεύθυνο οπωσδήποτε πει­ρασμό, «αλλά απάλλαξέ μας από τον πονηρό, γιατί δική σου είναι η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα στους αιώνες των αιώνων». Γένοιτο.

(Πηγή: Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 10, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2373  

Κλίμα κατάνυξης και συγκίνησης στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα, όπου τελέστηκε για τέταρτη συνεχή χρονιά η Θεία Λειτουργία επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

Στην Θεία Λειτουργία παρέστησαν προσκυνητές από κάθε γωνιά της γης, για τιμήσουν για τέταρτη συνεχή χρονιά την Παναγία Σουμελά.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του, μεταξύ άλλων ανέφερε: "Το όρος τούτο του Σουμελά, το οποίον επί αιώνας εφιλοξένησε το μέχρι σήμερον διασωθέν ιερόν και θαυματουργόν Εικόνισμα της Παναγίας μας, και ηγιάσθη και εχαριτώθη από αυτήν."

"Βεβαίως δεν έχομεν σήμερον, όπως θα ευχόμασταν, συνεχή την εδώ ανθρωπίνην παρουσίαν, μίαν ζωντανήν δηλαδή μοναστικήν αδελφότητα, όπως πριν από ένα αιώνα", πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Βαρθολομαίος.

Ακολουθεί η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη:

Πατέρες, ἀδελφοί καί εὐλογημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἠγαπημένοι ὅπου γῆς Πόντιοι,

«Ξυπνᾶ κι᾿ ὁ γερο γούμενος, τόν ὄρθρο του σημαίνει

​καί μουρμουρίζοντας σιγά, στήν ἐκκλησιά πηγαίνει,

​τήν ἅγια Εἰκόνα τῆς Κυρᾶς σκυφτά νά προσκυνήσει.

​Κι᾿ ἐκεῖ πού ἐτέντων ὁ παπᾶς τά χείλη νά φιλήσει

​τοῦ κάστηκε πώς ἔλειπε –παράδοξη ἱστορία-

​ἀπ᾿ τό θρονί της τό χρυσό ἡ Δέσποινα Μαρία...

​Ἐτρομαξ΄ὁ καλόγερος... Στήν πλάκα γονατίζει,

​χτυπᾶ τό μέτωπο στή γῆ, παρακαλεῖ, δακρύζει...

​Μέ μιᾶς ἀστράφτ᾿ ἡ ἐκκλησιά κι᾿ αἰσθάνετ᾽ ἕνα χέρι

​ὅπου τόν ἀνασήκωνε...Μοσχοβολάει τ᾿ ἀγέρι...

​Τά μάτια του ἄνοιξ᾿ ὁ παπᾶς...Στό κάτασπρό του γένι

​τό δάκρυ του ἔσταζε βροχή. Κοιτάζει...καθισμένη

​στό Θρόνο βλέπει τήν Κυρά, πού τοῦ χαμογελοῦσε

​καί τό Παιδί πού ἐχαίρετο καί πού τόν εὐλογοῦσε.

​-Σέ ποιό καλύβι ἀγνώριστο, σέ ποιά καρδιά θλιμμένη

​νά πέρασες τή νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;»,

θά ἐτραγουδοῦσε καί θά ὑμνοῦσε μαζί μέ ὅλους μας σήμερα ἐδῶ, σήν Σουμελᾶν τήν Παναΐαν, ὁ Λευκαδίτης ποιητής Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης.

Μεγαλύνει, λοιπόν, ἡ ψυχή μας τόν Κύριον μέ πολλήν εὐγνωμοσύνην, διότι διά τετάρτην φοράν μᾶς ἀξιώνει νά συναχθῶμεν πανταχόθεν τῆς οἰκουμένης, ὅπως τότε ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων, ἐν νεφέλαις, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, διά νά ἀποδώσωμεν τήν ὀφειλετικήν τιμήν εἰς τήν πάναγνον Μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ, εἰς τόν ἡγιασμένον τοῦτον τόπον τῆς περιπύστου Ἱερᾶς Αὐτοκρατορικῆς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ὄρους Μελᾶ, τοῦ συμβόλου τῆς βαθείας πίστεως τῶν ὀρθοδόξων Ποντίων.

«Φῶς σ᾿ ὀμμάτια μας», λοιπόν!

Ὅμως, τί τό ἰδιαίτερον ἔχει ὁ τόπος αὐτός, ἀφοῦ τοῦ Κυρίου πᾶσα ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, καί μάλιστα μετά ἀπό μίαν ἑκατονταετίαν περίπου σιωπῆς;

Τό ἰδιαίτερον εἶναι ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔχει ἁγιάσει τόν χῶρον τοῦτον διά τῆς ἀσκήσεως καί τῆς χαρισματικῆς ἀκτινοβολίας τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καί ἐλάτρευσαν εἰς αὐτόν τόν Κύριον καί τήν Θεοτόκον ἀπό τῶν ἡμερῶν τῶν ἐνθέων Σωφρονίου καί Βαρνάβα τῶν ἱδρυτῶν μέχρι τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1923, ὁπότε καί ἠναγκάσθησαν νά ἐγκαταλείψουν τόν ἱερόν βράχον οἱ τελευταῖοι Σουμελιῶται μοναχοί.

Τό ὄρος τοῦτο τοῦ Σουμελᾶ, τό ὁποῖον ἐπί αἰῶνας ἐφιλοξένησε τό μέχρι σήμερον διασωθέν ἱερόν καί θαυματουργόν Εἰκόνισμα τῆς Παναγίας μας, καί ἡγιάσθη καί ἐχαριτώθη ἀπό αὐτήν, ἀποτελεῖ, διά σύμπασαν τήν Ἐκκλησίαν καί τό Γένος τῶν Ρωμαίων, διαχρονικόν σύμβολον καί προσκύνημα, εἰς τό ὁποῖον ἀμέτρητα πλήθη μακαρίων προγόνων μας κατέθεσαν τά δάκρυα, τούς στεναγμούς, τά προβλήματα, τάς εὐχαριστίας καί τούς μυχιαιτάτους πόθους των.

Βεβαίως δέν ἔχομεν σήμερον, ὅπως θά εὐχόμασταν, συνεχῆ τήν ἐδῶ ἀνθρωπίνην παρουσίαν, μίαν ζωντανήν δηλαδή μοναστικήν ἀδελφότητα, ὅπως πρίν ἀπό ἕνα αἰῶνα. Ζοῦν ὅμως ἐν χερσί Κυρίου αἱ ψυχαί τῶν πολυπληθῶν Σουμελιωτῶν Ἁγίων πατέρων, αἱ ὁποῖαι ἀοράτως συνεχίζουν, μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, τήν ἀέναον λατρευτικήν δοξολογίαν των μετά τῶν ἀγγελικῶν χορῶν, καί τοῦ πλήθους τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τοῦ Πόντου καί ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, καί μετά πάντων ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι σήμερα λατρεύουμε ἐδῶ τόν Θεόν τῶν πατέρων μας ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ.

Ὑπέρ πάντα, ὅμως, ζῇ καί ἐνεργεῖ ἐδῶ ἡ Κυρία τοῦ Τόπου τούτου, ἡ ὑπέραγνος καί κεχαριτωμένη Θεομήτωρ, ἡ ὁποία ἐπέλεξεν ὡς κατοικητήριόν της αὐτόν τόν  πελώριον κατακόρυφον βράχον, τό εὐλογημένον τοῦτο Ὄρος, καί τό κατέστησε μυστικόν κῆπον καί θαυμαστόν περίβολόν της, ὅπως καί τό Ἅγιον Ὄρος τοῦ κλεινοῦ Ἄθωνος.

Ἡ Δέσποινα Παναγία, «θρονιασμένη εἰς τήν καρδιάν μας»,  πηγάζει πολυτρόπως, ἀοράτως καί μυστικῶς, ἀλλ᾿ ὅμως καί πραγματικῶς, τάς χάριτάς της καί ἐνεργεῖ τάς θαυματουργίας της εἰς τούς πρός αὐτήν καταφεύγοντας ἐν πίστει.

Ἀδελφοί καί Πατέρες καί φίλτατα τέκνα ἁπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Κυρίου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,

«Πάσχα ἱερόν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται». Αὐτό τό καλοκαιρινό Πάσχα, ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Καί εἶναι ὄντως  πάσχα. Εἶναι ἀνάστασις.

Μετέστη πρός τήν Ζωήν, ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς, ἡ κατά σάρκα Μήτηρ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Καί ἀντί λύπης διά τήν κοίμησίν της, τά πάντα πεπλήρωται χαρᾶς καί φωτός καί ἀναστάσεως.

Διαχρονικῶς ἀσπαζόμεθα ἀλλήλους εἰς τάς συναναστροφάς μας μέ τόν χαροποιόν χαιρετισμόν «Χαίρετε». Τόν ἴδιον χαιρετισμόν ἀπηύθυνε καί ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ὅταν ἀπεκάλυψεν εἰς τήν Ἁγνήν Παρθένον τό εὐαγγέλιον τῆς χαρᾶς λέγων πρός αὐτήν «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη». Καί ὁ Υἱός της, ὁ Ἀναστάς Κύριος, ἐμφανισθείς εἰς τάς Μυροφόρους μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ἀπηύθυνε πρός αὐτάς καί τόν κόσμον μίαν λέξιν, ἕνα β ί ω μ α, τό «Χαίρετε» καί τό «Εἰρήνη».

Εἰρήνη ὑπάρχει ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχει χαρά. Καί χαράν ἔχομεν ὅταν εἴμεθα ἱκανοποιημένοι μέ τά «δῶρα» τοῦ Θεοῦ, καί δέν ζητοῦμε συνεχῶς. Χαρά καί εἰρήνη, εἰρήνη καί χαρά, βιώματα καί καταστάσεις ἀλληλένδετοι καί ἀλληλοσυμπληρούμεναι καί ἀλληλοπεριχωρού-μεναι.

Εἶναι, λοιπόν, ὅλα τά γεγονότα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς πρόξενα μόνον χ α ρ ᾶ ς. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι κεκλημένος νά μετάσχῃ εἰς τήν χ α ρ ά ν αὐτήν, γινόμενος μέλος τῆς οὐρανίου βασιλείας. Θάνατος οὐκέτι κυριεύει.

Εἰς τήν ε ἰ κ ό ν α  τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως εἰκονίζεται ἡ Παναγία, περιστοιχιζομένη ὑπό τῶν θείων Ἀποστόλων, καί τοῦ Υἱοῦ της παραλαμβάνοντος τήν ψυχήν της. «Σήν κορφήν κάθεται ὁ Χριστός, ἡ Παναγιά σή᾽ ρίζαν, σ᾽ ἄκρας κάθουν οἱ Ἄγγελοι, σά φύλλα οἱ Προφητάδες». Καί ὅπως ἡ φυσική μητέρα μας προσπαθεῖ νά ἐκπληρώσῃ κάθε ἐπιθυμίαν τοῦ παιδιού της, ἔτσι καί ἡ Παναγία ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τούς οὐρανούς, ἐκπληρώνει πᾶσαν καλήν ἐπιθυμίαν μας.

Ἰδιαιτέρως ὅταν αὐτή ἡ ἐπιθυμία μας καί αὐτή ἡ προσευχή μας τῆς ἀπευθύνεται ὅπως σήμερα ἀπό τόν ἀγαπημένον της αὐτόν τόπον, ἀπό ἐδῶ πού εὑρισκόμεθα μεταξύ ούρανοῦ καί γῆς, ἀπό τά βοσκοτόπια τῆς Μονῆς Σουμελᾶ, μέσα ἀπό τά δάση τῆς μαυροπεύκης καί τῆς ἀζαλέας τῆς ποντικῆς, τίς κρανιές καί τά ροδόδενδρα καί τά χλοερά λιβάδια τοῦ Πόντου πού περιγράφει τόσο ὄμορφα ἡ Μαριάννα Κορομηλᾶ: ὅταν ἀναπέμπωνται οἱ προσευχές μας μέσα εἰς τό θρόϊσμα τῶν φύλλων καί τόν παφλασμόν τῶν ὑδάτων πού ρέουν νύκτα καί ἡμέραν, χειμῶνα-καλοκαίρι, ἐδῶ εἰς τάς παρυφάς τοῦ Ὄρους Μελᾶ, εἰς τόν Πυξίτην, τό ποτάμι τῆς Παναγίας, τό Χρυσοπόταμο, τό Altındere.    

Ἡ «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος Θεοτόκος καί ἐν προστασίαις ἀμετάθετος ἐλπίς» μας, ἡ Σουμελιώτισσα, ἡ κοιμηθεῖσα καί μεταστᾶσα εἰς τήν Ζωήν Παναΐα, εὐχόμεθα νά δίδῃ εἰς ὅλους τούς φυλάσσοντας θ ε ρ μ ά ς  π ύ λ α ς, αὐτήν τήν χ α ρ ά ν  καί τήν εἰρήνην τοῦ Υἱοῦ της.

Ἡ Παναγία μ ε τ έ σ τ η πρός τήν Ζωήν!

Καί πρεσβεύει καί μεσιτεύει καί ἱκετεύει καί παρακαλεῖ τόν Υἱόν Της ὑπέρ ἡμῶν!

Καί ᾄδεται παντοῦ καί πάντοτε ὁ νικητήριος π α ι ά ν  τῆς Σοφίας, τῆς Δυνάμεως καί τῆς Εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, τό  Χριστός Ἀνέστη!

Καί εἰς τό ὄρος Μελᾶ, οἱ «προσδοκῶντες ἀνάστασιν» κεκοιμημένοι τῆς ἱερᾶς αὐτῆς γῆς, ἀνώνυμοι καί ἐπώνυμοι, γνωστοί καί ἄγνωστοι, καί μαζί τους τά σύμπαντα, ἀντηχοῦν καί ἀπαντοῦν: Ἀληθῶς Ἀνέστη!  

Ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς πρεσβεύει καί νικᾷ διά τῆς μητρικῆς ἀγάπης καί στοργῆς της!

Ἄς μιμηθοῦμε κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν τό παράδειγμά της καί τήν Εἰκόνα της, παραδιδούσης τό πνεῦμα εἰς τόν Κύριον καί Θεόν της, διά νά εὕρωμεν χάριν καί ἔλεος ὅταν θά συναντηθοῦμε εἰς τήν οὐράνιον Γαλιλαίαν καί θά ἰδοῦμε τό Πρόσωπον τοῦ ἀπροσωπολήπτου Κυρίου, «καθώς ἐστι» δίκαιος καί ἀληθινός καί κρίνων καί ἀγαπῶν καί σώζων.

Εἴθε ὅλοι νά ἀξιωθῶμεν αὐτῆς τῆς μοναδικῆς χ α ρ ᾶ ς  «ἐν τῇ Χώρᾳ τῶν ζώντων».

Μέχρι τότε, ἀπευθύνουμε εἰς τήν Παναγίαν, σήμερα καί πάντοτε, μέ ἕνα στόμα καί μία καρδιά, τήν «Μυστική Παράκλησι» τοῦ Μεσολογγίτου ποιητοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ:

«Δέσποινα,

κανένα φόρεμα τή γύμνια μου

δέ φθάνει νά σκεπάσει,

...

Πρόστρεξε, Μυροφόρα,

μονάχα ἐσένα πίστεψα,

και λάτρεψα μονάχα εσένα,

από τα πρωτινά γλυκοχαράματα

κι ως τώρα στα αιμοστάλαχτα

μιας ωργισμένης δύσης.

....

Δέσποινα, στήριξε με εσύ 

και μη μ' αφήσεις...."

Πηγή: http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/18610-2013-08-17-09-58-28

 

Η Ελβετία διοργανώνει διαγωνισμό για να ξαναγράψει τον εθνικό της ύμνο, διότι ο σημερινός επικεντρώνεται στο Θεό.
Πάνω από £ 7.000 προσφέρεται ως έπαθλο για την επανασύνταξη του ύμνου, ο οποίος ονομάζεται Ελβετικός Ψαλμός και τον οποίον συνέθεσε το 1841, ο Alberich Zwyssig (1808–1854).
Ο υπεύθυνος του διαγωνισμού ισχυρίζεται ότι η ελβετική κοινωνίαείναι «θρησκευτικά ουδέτερη», αλλά σε μια απογραφή του 2010τα δύο τρίτα των Ελβετών αυτοπροσδιορίζονταν ότι ανήκουν σε μια εκκλησία.

Οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να περιλάβουν στο νέο ύμνο τις αξίες του ελβετικού Συντάγματος, όπως η δημοκρατία και η αλληλεγγύη, ενώ και η μελωδία θα μπορούσε επίσης να αναθεωρηθεί.
Αλλά ο Lukas Niederberger, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον διαγωνισμό, δήλωσε στο BBC: "Το πραγματικό πρόβλημα είναι πάνω απ’ όλα το κείμενο."
"Επισήμως ο ύμνος είναι ένα ψαλμός, μια προσευχή, αλλά φυσικά έχουμε μια ανοιχτή κοινωνία, θρησκευτικά ουδέτερη.
"Έχουμε άθεους, εκείνους που δεν πιστεύουν σε ένα μόνο Θεό, έτσι ώστε αυτός ο ύμνος είναι μια δυσκολία».

Είπε επίσης: "Πολλοί άνθρωποι είναι συντηρητικοί και ο ύμνος είναι συναισθηματικός, αλλά αν ένας συνθέτης δημιουργεί ένα σούπερ τραγούδι, τότε μπορούμε κι εμείς να αλλάξουμε τη μελωδία.
«Αλλά αυτό είναι λίγο δύσκολο για τους συντηρητικούς ανθρώπους, γι’ αυτό λέμε ότι οι διαγωνιζόμενοι δεν χρειάζεται να αλλάξουν τη μουσική», είπε.
Ένας στίχος του σημερινού ύμνου, ο οποίος χρονολογείται από το 1800 και υιοθετήθηκε επίσημα το 1981, έχει ως εξής: «Όταν οι ουρανοί το πρωί γίνονται κόκκινοι / Και ρίχνουν την ακτινοβολία τους / Εσύ, Κύριε, εμφανίζεσαι στο φως τους.
"Όταν οι Άλπεις λάμψουν με λαμπρότητα, προσευχήσου στον Θεό, παραδώσου σε Αυτόν,
"Γιατί αισθάνεσαι και καταλαβαίνεις, γιατί αισθάνεσαι και κατανοείς / Ότι κατοικεί σε αυτή τη γη. Ότι μένει σε αυτή τη γη. "
Ο νικητής θα αποφασιστεί από μια 25μελή κριτική επιτροπή η οποία περιλαμβάνει ανθρώπους από τον χώρο της λογοτεχνίας, του αθλητισμού και του yodelling.
Ο διαγωνισμός θα ξεκινήσει τον Ιανουάριο του επόμενου έτους και θα διαρκέσει έξι μήνες. Το βραβείο - 10.000 ελβετικά φράγκα - θα απονεμηθεί το 2015.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ένα 20 τοις εκατό είπε ότι δεν έχει καμία θρησκεία.
Σχ. ΚΟ: Εδώ απολαμβάνετε το "δόγμα" των πολυπολιτισμικών - "ανοικτών" κοινωνιών: Η μειονότητα έχει πάντα, το πάνω χέρι. Η γνώμη της πάντα είναι ανώτερη από αυτή της πλειοψηφίας. Και γιατί να μην ενοχλεί όλους αυτούς (το 20%) ο σταυρός στην ελβετική σημαία; Πόσος καιρός θα περάσει για να γίνει νέος διαγωνισμός για τη «νέα σημαία της χώρας»; Άλλωστε έχουν ήδη εκφραστεί διαμαρτυρίες (βλ.εδώ  και εδώ ).

"Παρά πολύ θλιβερό" γεγονός, που "ξύπνησε οδυνηρές αναμνήσεις αθλιότητας" χαρακτήρισε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, στο χθεσινό κήρυγμά του, τα πρόσφατα γεγονότα στον ορθόδοξο Ναό των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Πρεμετή.

Συγκεκριμένα, στις 16 Αυγούστου, όπως καταγγέλθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Αργυροκάστρου, ασκήθηκε βία κατά κληρικών και πιστών "από ομάδες παραστρατιωτικών (με τη συμπαράσταση δημοτικών υπαλλήλων και την κάλυψη της Δημοτικής αρχής".

Σύμφωνα δε με όσα έγιναν γνωστά, αφαιρέθηκαν, με βίαιο τρόπο, ιερά σκεύη, εικόνες της Παναγίας, το καμπαναριό με τον σταυρό, για την αξιοποίηση του ναού, από τον Δήμο, ως πολιτιστικού μεγάρου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αναφέρθηκε σε βεβήλωση των ιερών των αγίων κι έκανε λόγο για "μεγάλη προσβολή όχι μόνο της ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά της Αλβανίας", στην οποία, ενώ υπάρχει η προσδοκία για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, "ξαναζούμε τον εφιάλτη του 1967, όταν το κομμουνιστικό καθεστώς νόμιζε ότι θα ξερίζωνε για πάντα τη θρησκευτική πίστη από τον αλβανικό λαό".

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έκανε λόγο για σχεδιασμένη ενέργεια "από σκοτεινές δυνάμεις", εφόσον, όπως είπε, οι άνδρες της ιδιωτικής αστυνομίας "πληρώθηκαν, αλλά δεν ξέρουμε ποιοι βρίσκονται πίσω τους".

Αναφερόμενος στις διαρκείς δοκιμασίες που υπέστη ο ναός από την ίδρυσή του τον 17ο αιώνα, αποκάλυψε ότι η αλβανική κυβέρνησε αναγνώρισε πως το πολιτιστικό κέντρο στην Πρεμετή έχει χτιστεί πάνω στον Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου και το 1998 αποφάσισε να παραδώσει το κτίριο στον ορθόδοξο κλήρο έναντι συγκεκριμένης αμοιβής προς το κράτος για τις σχετικές επενδύσεις που αφορούσαν τη μετατροπή του σε πολιτιστικό κέντρο.

Έκανε δε ιδιαίτερη μνεία στη συμφωνία του Ιανουαρίου του 2010 μεταξύ της κυβέρνησης και των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Αλβανία για την επιστροφή σ' αυτές όλων των θρησκευτικών ιδρυμάτων. Συνεπώς δεν ισχύει καμιά δικαστική απόφαση, είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.

Απαντώντας στους ισχυρισμούς ότι πρόκειται για ένα κέντρο του αλβανικού πολιτισμού, επεσήμανε ότι η ορθόδοξη εκκλησία έχει συμβάλλει κατά πολύ στον πολιτισμό της Αλβανίας, τονίζοντας επιπλέον πως ό,τι σήμερα αποτελεί τον παραδοσιακό αλβανικό πολιτισμό, είναι της ορθόδοξης εκκλησίας.

"Οι ορθόδοξοι δεν είναι ορφανοί που έρχονται να τους κλωτσήσουν διάφορες ομάδες. Ξέρουμε τι πιστεύουμε, ξέρουμε τι θέλουμε και ξέρουμε πώς να τα διεκδικήσουμε" υπογράμμισε, εκφράζοντας την αισιοδοξία ότι θα βρεθεί λύση, ενώ κάλεσε τους πιστούς να είναι ήρεμοι και ψύχραιμοι.

Με τους ορθόδοξους της Πρεμετής ένωσαν τη φωνή τους οι Μητροπόλεις της Κορυτσάς και του Βερατίου, καθώς και το νεοσύστατο καθολικό Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών, όπως επίσης το Κόμμα των Ελλήνων και το Κόμμα Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Χθες, στην Πρεμετή, η θεία λειτουργία της Κυριακής έγινε στην ύπαιθρο, έξω από το κατασχεμένο από την ιδιωτική αστυνομία κτίριο. Σήμερα, μερικές δεκάδες ορθόδοξοι πιστοί, αψηφώντας την παρουσία των ανδρών της αστυνομίας, μπήκαν εκ νέου στους εσωτερικούς χώρους του ναού.

ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/18649-2013-08-19-14-03-53

Σήμερα 16 Αὐγούστου πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια τοῦ μνημείου-σπιτιοῦ οπου ἔζησε ὁ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ (γεννήθηκε στόν Λαγκαδὰ καὶ ἦρθε στὴν Θεσσαλονίκη σὲ ἡλικία 6 ἐτῶν), ὁ πατέρας τῆς σύγχρονης Τουρκίας, ποὺ ἤταν ο καθοδηγητὴς τοῦ σφαγιασμοῦ τῶν Ἑλλήνων Ποντίων καὶ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς.

Τὸ 2011, ἐπὶ κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, ἡ Τουρκία ἀπευθύνθηκε στὴν Πολεοδομία Θεσσαλονίκης καὶ ζήτησε ἄδεια γιὰ νὰ προχωρήσει στὴν ἀνακαίνιση τοῦ σπιτιοῦ στὴν Θεσσαλονίκη ὅπου γεννήθηκε ὁ «Τοῦρκος ἐθνάρχης Κεμὰλ Ἀτατούρκ». Τὸ ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ ἀπάντησε ὅτι γιὰ νὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο προηγουμένως τὸ ἀκίνητο πρέπει νὰ κηρυχθεῖ ὡς μνημεῖο. Η Άγκυρα ἐπανῆλθε στὸ αἴτημά της καὶ τὸν Μάϊο τοῦ 2011 τὸ Κεντρικὸ Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων τοῦ ὑπουργείου Πολιτισμοῦ ἀναβαθμίζει τὸ κτήριο ποὺ γεννήθηκε ὁ Ἀτατοὺρκ σὲ μνημεῖο.

Μερικοὺς μῆνες ἀργότερα, στὶς 18 Ἰουνίου τοῦ 2012, δίνονται οἱ σχετικὲς ἄδειες καὶ μὲ δαπάνες τοῦ τουρκικοῦ ὑπουργείου Τουρισμοῦ ἀρχίζει ἡ ἀνακαίνιση τοῦ «ἱστορικοῦ μνημείου» τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἐποχὴ πού στήν Τουρκία μετατρέπεται ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας στὴν Τραπεζούντα σὲ τζαμί.

Μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου χρόνο, ποὺ ἦταν κλειστὸ γιὰ λόγους ἀνακαίνισης, ἄνοιξε καὶ πάλι γιὰ τὸ κοινὸ τὸ σπίτι μουσεῖο τοῦ Μουσταφᾶ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ στὴν Θεσσαλονίκη. Τὰ ἐπίσημα ἐγκαίνια ἔγιναν, ἀπὸ τὸν ὑπουργὸ Πολιτισμοῦ καὶ Τουρισμοῦ τῆς Τουρκίας, Omer Celik, παρουσία τοῦ πρέσβη τῆς Τουρκίας, Kerim Uras, τοῦ πρόξενου Τουρκίας στὴν Θεσσαλονίκη, Tugrul Biltekin, τοῦ ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Ἑλλάδος, Κυριάκου Γεροντόπουλου, τῶν πρακτόρων τῆς Ἄγκυρας στὴν ἑλληνικὴ βουλή, Ζεϊμπὲκ Χασᾶν Χουσεΐν (Σύριζα), Ἀϊχᾶν Καραγιουσούφ (Σύριζα) και Χατζηοσμᾶν Ἀχμέτ (Πασὸκ) καὶ ἄλλων ἐκπροσώπων τόσο τῆς Τουρκίας ὅσο καὶ τῆς Θεσσαλονίκης. Μάλιστα στὰ ἐγκαίνια παραβρέθηκε καὶ ὁ Ἀμερικανὸς Πρόξενος Robert Sanders.

Μάλιστα τὴν ὥρα τῶν ἐγκαινίων ἡ Τροχαία εκλεισε τὴν ὁδὸ Ἁγίου Δημητρίου!

Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐγκαινίων, ὁ ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ καὶ Τουρισμοῦ, Omer Celik, ἐπισήμανε ὄτι ἡ ἀνακαίνιση τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Τούρκου ἡγέτη ἀφενὸς θὰ συμβάλλει στὴν τουριστικὴ ἀνάπτυξη τῆς Θεσσαλονίκης, ἀφετέρου θὰ βοηθήσει στὴν σύσφιξη τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν δύο κρατῶν.

(Σημείωση: Ἡ Κωνσταντινούπολη ἀναφέρεται ὡς Istanbul καὶ στὰ ἀγγλικὰ καὶ στὰ ἑλληνικά! Ὁ ραγιαδισμὸς σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο!)

«Αὐτὸ τὸ σπίτι τὸ ὁποῖο εἶναι πολὺ σημαντικὸ γιὰ τὸν τουρκικὸ λαὸ θὰ συμβάλει στὴν αὔξηση τοῦ τουρισμοῦ» τόνισε ὁ Celik συμπληρώνοντας «πρέπει νὰ ἐπισκέπτονται οἱ δύο λαοὶ τὶς δύο χῶρες, αὐτὸ εἶναι ἡ διπλωματία τῶν λαῶν. Νὰ γνωρίζουνε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ μὴν τὸ βλέπουμε μόνο ὡς οἰκονομικὸ ὄφελος ἀλλὰ καὶ ὡς ὄφελος πρὸς τὴν εἰρήνη γιὰ τὴν περιοχή μας». Τέλος, ὁ Celik, εὐχαρίστησε τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση γιὰ τὶς ἀδειοδοτήσεις σχετικα μὲ τὶς ἐργασίες ἀνακαίνισης στὴν οἰκία Ἀτατοὺρκ καὶ τόνισε ὅτι ὡς ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ καὶ Τουρισμοῦ εἶναι ἕτοιμοι νὰ συμβάλλουν καὶ σ' ἄλλες ἀνακαινίσεις κτιρίων στὴν Θεσσαλονίκη.

Ὁ ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν, Κυριάκος Γεροντόπουλος, σὲ δηλώσεις του ἀνέφερε τὰ ἑξῆς: «ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες σεβόμαστε τὴν φιλία καὶ τὴν συνεργασία τῶν Βαλκανικῶν λαῶν. Τὰ σημερινὰ ἐγκαίνια τὸ ἀποδεικνύουν». 

Μάλιστα τὸ ἴδιο ἔγραψε καὶ ὑπέγραψε στὸ βιβλίο ἐπισκεπτῶν!

Ὅμως καὶ ὁ Κεμὰλ πίστευε στὴν συνεργασία τῶν λαῶν τῶν Βαλκανίων... δία τῆς σφαγῆς!

Καταστροφὴ Σμύρνης 1922 

Γενοκτονία Ποντίων μὲ τουλάχιστον 353.000 νεκρούς 

Υ.Γ. Τὸ μουσεῖο Κεμάλ, ἀποσκοπεῖ στὴν διάλυση τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως, ὥστε νὰ καταστεῖ ἡ Θεσσαλονίκη μία πολυπολιτισμικὴ χώρα καὶ νὰ δημιουργηθεῖ ἐν τέλει ἡ «Ἱερουσαλὴμ τῶν Βαλκανίων». 

πηγὴ http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/08/blog-post_412.html#more

Οι κοσμικοί λένε: “Καλότυχοι αυτοί που ζουν στα παλάτια και έχουν όλες τις ευκολίες”. Αλλ’ όμως μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν την ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλειά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από τον φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας. Αν δεν απλοποιήση την ζωή του ο άνθρωπος, βασανίζεται. Ενώ, αν την απλοποιήση, δεν θα έχη αυτό το άγχος.

Ένας Γερμανός μια φορά στο Σινά είπε σε ένα Βεδουϊνάκι που ήταν πανέξυπνο: “Εσύ είσαι έξυπνο, μπορείς να μάθης γράμματα”. “Και μετά;” τον ρωτάει εκείνο. “Μετά θα γίνης μηχανικός”. “Και μετά;” “Μετά θ’ ανοίξης ένα συνεργείο αυτοκινήτων”. “Και μετά;” “Μετά θα το μεγαλώσης”. “Και μετά;” “Μετά θα πάρης και άλλους να δουλεύουν και θα έχης πολύ προσωπικό”. “Δηλαδή, του λέει, να έχω έναν πονοκέφαλο, να βάλω άλλον έναν πονοκέφαλο και μετά να βάλω και έναν άλλον; Δεν είναι καλύτερα τώρα που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;” Ο περισσότερος πονοκέφαλος είναι από αυτές τις σκέψεις, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο. Αν ήταν πνευματικές οι σκέψεις, θα ένιωθε κανείς πνευματική παρηγοριά και δεν θα είχε πονοκέφαλο.

Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγη το άγχος”. Και τα περισσότερα διαζύγια από ‘κει ξεκινούν. Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα έχουν να κάνουν οι άνθρωποι και ζαλίζονται. Δουλεύουν και οι δύο, πατέρας και μάνα, αφήνουν και τα παιδιά εγκαταλελειμμένα. Κούραση, νεύρα – μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς – αυτόματο διαζύγιο μετά, εκεί φθάνουν. Αν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι. Αυτό το άγχος είναι καταστροφή!

Μια φορά βρέθηκα σε ένα σπίτι που ήταν όλο πολυτέλεια και, καθώς συζητούσαμε, μου είπαν: “Ζούμε στον Παράδεισο, ενώ άλλοι άνθρωποι στερούνται”. “Ζήτε στην κόλαση, τους λέω. “Άφρον, ταύτη τη νυκτί” (Λουκ. 12, 20), είπε ο Θεός στον πλούσιο. Αν ο Χριστός με ρωτούσε: “Πού θέλεις να σε βάλουμε, σε μια φυλακή ή σε ένα σπίτι σαν αυτό;” θα έλεγα: “Σε μια σκοτεινή φυλακή”. Γιατί η φυλακή θα με βοηθούσε. Θα μου θύμιζε τον Χριστό, θα μου θύμιζε τους αγίους Μάρτυρες, θα μου θύμιζε τους ασκητές που ήταν στις οπές της γης, θα μου θύμιζε καλογερική. Η φυλακή θα έμοιαζε και λίγο με το κελλί μου και θα χαιρόμουν. Αυτό το δικό σας τι θα μου θύμιζε και σε τι θα με βοηθούσε; Γι’ αυτό οι φυλακές με αναπαύουν καλύτερα όχι μόνον από ένα σαλόνι κοσμικό αλλά και απ’ένα ωραίο κελλί μοναχού. Χίλιες φορές στην φυλακή παρά σε ένα τέτοιο σπίτι”.

Κάποτε που είχα φιλοξενηθή στην Αθήνα σ’ έναν φίλο μου, με παρακάλεσε να δεχθώ έναν οικογενειάρχη πριν φωτίση, γιατί άλλη ώρα δεν ευκαιρούσε. Ήρθε λοιπόν χαρούμενος και συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό. Είχε και πολλή ταπείνωση και απλότητα και με παρακαλούσε να εύχωμαι για την οικογένειά του. Ο αδελφός αυτός ήταν περίπου τριάντα οκτώ ετών και είχε επτά παιδιά. Δυό το ανδρόγυνο και άλλοι δυό οι γονείς του, εν όλω έντεκα ψυχές, και έμεναν όλοι σε ένα δωμάτιο. Μου έλεγε με την απλότητα που είχε: “Όρθιους μας χωράει το δωμάτιο, αλλά, όταν ξαπλώνουμε, δεν μας παίρνει, είναι λίγο στενόχωρα. Δόξα τω Θεώ, τώρα κάναμε ένα υπόστεγο για κουζίνα και βολευτήκαμε. Εμείς έχουμε και στέγη. Πάτερ μου, ενώ είναι άλλοι που μένουν στην ύπαιθρο”. Η εργασία του ήταν σιδερωτής. Έμενε στην Αθήνα και έφευγε πριν φωτίση, για να βρεθή εγκαίρως στον Πειραιά όπου εργαζόταν. Από την ορθοστασία και τις πολλές υπερωρίες τα πόδια του είχαν κιρσούς και τον ενοχλούσαν, αλλά η πολλή αγάπη του προς την οικογένειά του τον έκανε να ξεχνάη τους πόνους και τις ενοχλήσεις. Ελεεινολογούσε μάλιστα τον εαυτό του συνέχεια και έλεγε ότι δεν έχει αγάπη, γιατί δεν κάνει καλωσύνες σαν Χριστιανός, και επαινούσε την γυναίκα του ότι εκείνη κάνει καλωσύνες, γιατί εκτός από τα παιδιά και τα πεθερικά της που φρόντιζε, πήγαινε και έπαιρνε τα ρούχα από τους γέρους της γειτονιάς, τα έπλενε, τους συγύριζε και τα σπίτια, τους έφτιαχνε και καμμιά σούπα. Έβλεπε κανείς στο πρόσωπο του καλού αυτού οικογενειάρχη ζωγραφισμένη την θεία Χάρη. Είχε μέσα του τον Χριστό και ήταν γεμάτος χαρά και το δωμάτιό του γεμάτο από παραδεισένια χαρά. Ενώ αυτοί που δεν έχουν μέσα τους τον Χριστό, είναι γεμάτοι από άγχος, και δυό άνθρωποι να είναι, δεν χωράνε μέσα σε έντεκα δωμάτια. Ενώ οι έντεκα αυτοί άνθρωποι με τον Χριστό, χωρούσαν μέσα σ’ ένα δωμάτιο.

Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος. Αν οι γυναίκες που ζούσαν στα Φάρασα έβλεπαν την πολυτέλεια που υπάρχει σήμερα, ακόμη και σε πολλά Μοναστήρια, θα έλεγαν: “Θα ρίξη ο Θεός φωτιά να μας κάψη! Εγκατάλειψη Θεού!” Εκείνες μάζευαν τις δουλειές τάκα-τάκα. Πρωί-πρωί έπρεπε να βγάλουν τα γίδια, μετά να συμμάσουν το σπίτι. Ύστερα πήγαιναν στα εξωκκλήσια ή μαζεύονταν στις σπηλιές, και μια που ήξερε λίγα γράμματα διάβαζε το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας. Μετά δωσ’ του μετάνοιες, έλεγαν και την ευχή. Και δούλευαν, κουράζονταν. Μια γυναίκα έπρεπε να ξέρη να ράβη όλα τα ρούχα του σπιτιού. Και τα έρραβαν με το χέρι. Μηχανές του χεριού λίγες είχαν σε καμμιά πόλη, στα χωριά δεν είχαν. Αν υπήρχε στα Φάρασα όλο και όλο μια μηχανή του χεριού. Έρραβαν ακόμη και του άνδρα τα ρούχα και ήταν πιο άνετα, και τις κάλτες τις έπλεκαν στο χέρι. Είχαν γούστο, μεράκι, αλλά τους περίσσευε και χρόνος, γιατί τα είχαν όλα απλά. Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες. Ζούσαν την χαρά της καλογερικής. Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες: “Σιάξε την κουβέρτα”, θα σου έλεγαν: “Σε εμποδίζει στην προσευχή σου;”

Αυτήν την χαρά της καλογερικής οι άνθρωποι σήμερα δεν την γνωρίζουν. Νομίζουν ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν. Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή. “Ο τάδε πέτυχε που έφτιαξε δυο πολυκατοικίες ή που έμαθε πέντε γλώσσες κ.λπ.! Εγώ δεν έχω ούτε ένα διαμέρισμα, δεν ξέρω ούτε μια ξένη γλώσσα. Ωχ, χάθηκα!” Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο και αρχίζει: “Ο άλλος έχει καλύτερο. Να πάρω και εγώ”. Παίρνει το καλύτερο, ύστερα μαθαίνει ότι άλλοι έχουν αεροπλάνα ατομικά και πάλι βασανίζεται. Τελειωμό δεν έχουν. Ενώ άλλος που δεν έχει αυτοκίνητο, όταν δοξάζη τον Θεό, χαίρεται: “Δόξα τω Θεώ, λέει, ας μην έχω αυτοκίνητο, έχω γερά τα πόδια μου και μπορώ να περπατήσω. Πόσοι άνθρωποι είναι με κομμένα πόδια, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγουν έναν περίπατο, θέλουν έναν άνθρωπο να τους υπηρετή, ενώ εγώ έχω τα πόδια μου!” Κια ένας κουτσός που λέει: “Και άλλοι που δεν έχουν και τα δυό πόδια;” και αυτός χαίρεται.

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Μια μέρα ήρθε ένας πλούσιος από την Αθήνα και μου λέει: “Πάτερ, έχασα την επαφή με τα παιδιά μου, έχασα τα παιδιά μου”. “Πόσα παιδιά έχεις;” του λέω. “Δύο, μου λέει. Τα μεγάλωσα με το πουλιού το γάλα. Τι ήθελαν και δεν το είχαν! Ακόμη και αυτοκίνητο τα πήρα”. Από την συζήτηση βγήκε ότι είχε και αυτός δικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα του δικό της και τα παιδιά δικό τους. “Ευλογημένε, του λέω, εσύ, αντί να λύσης τα προβλήματά σου, τα μεγάλωσες. Τώρα θέλεις ένα μεγάλο γκαράζ για τα αυτοκίνητα, έναν μηχανικό να τον πληρώνης τετραπλάσια, για να τα διορθώνης, χώρια που κινδυνεύετε και οι τέσσερις κάθε στιγμή να σκοτωθήτε. Ενώ, αν είχες απλοποιήσει την ζωή σου, θα ήταν ενωμένη η οικογένειά σου, θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και δεν θα είχες αυτά τα προβλήματα. Δεν φταίνε τα παιδιά σου τώρα, εσύ φταις που δεν φρόντισες να δώσης άλλη αγωγή στα παιδιά σου”. Μια οικογένεια τέσσερα αυτοκίνητα, ένα γκαράζ, έναν μηχανικό κ.λπ.! Ας πάη ο άλλος λίγο αργότερα. Όλη αυτή η ευκολία γεννάει δυσκολίες.

Άλλη φορά ήρθε ένας άλλος οικογενειάρχης στο Καλύβι -ήταν πέντε άτομα η οικογένειά του- και μου λέει: “Πάτερ, έχουμε ένα αυτοκίνητο και σκέφτομαι να πάρουμε άλλα δύο. Θα μας διευκολύνη”. “Και πόσο θα σας δυσκολέψη το σκέφτηκες; του λέω. Το ένα το βάζεις εκεί σε μια τρύπα, τα τρία πού θα τα βάλης; Θα θέλης ένα γκαράζ και μια αποθήκη για καύσιμα. Θα διατρέχετε τρεις κινδύνους. Καλύτερα να έχετε ένα και να περιορίσετε τις εξόδους σας. Θα έχετε χρόνο να δήτε τα παιδιά σας. Θα έχετε την ηρεμία σας. Η απλοποίηση είναι το παν”. “Δεν το σκέφθηκα αυτό”, μου λέει.

- Γέροντα, μας είπε κάποιος ότι δυό φορές δεν μπορούσε να σταματήση τον συναγερμό του αυτοκινήτου. Την μια φορά, γιατί είχε μπη μια μύγα, και την άλλη, γιατί είχε μη ο ίδιος αντικανονικά στο αυτοκίνητο.

- Μαρτυρική είναι η ζωή τους, γιατί δεν απλοποιούν τα πράγματα… Οι περισσότερες ευκολίες δυσκολίες προξενούν. Οι κοσμικοί πνίγονται από τα πολλά. Έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και έκαναν την ζωή τους δύσκολη. Αν δεν απλοποιήση κανείς τα πράγματα, μια ευκολία γεννάει ένα σωρό δυσκολίες.

Όταν ήμασταν μικρά, κόβαμε το καρούλι στις άκρες, βάζαμε μια σφήνα μέσα και κάναμε ένα ωραίο παιχνίδι και χαιρόμασταν μ’ αυτό. Τα μικρά παιδιά χαίρονται με ένα αυτοκινητάκι πιο πολύ από ό,τι ο πατέρας τους, όταν αγοράζη μερσεντές. Αν ρωτήσης ένα κοριτσάκι: “Τι θέλεις, ένα κουκλάκι ή μια πολυκατοικία;” να δης, θα σου πη: “Ένα κουκλάκι”. Και τελικά τα μικρά παιδιά γνωρίζουν την ματαιότητα του κόσμου.

- Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβη κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος;

- Να συλλάβη κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. “Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…” (Ματθ. 6, 33). Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.


(Απόσπασμα από το βιβλίο "ΛΟΓΟΙ Α’ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ")

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2811

Μέρος 1^ο : Μια πρώτη προσέγγιση - Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ: Μια πρώτη προσέγγιση

Για τον απληροφόρητο αναγνώστη, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο Ιερός Πόλεμος (Τζιχάντ)  και  η Σαρία –που  έγιναν ευρέως  γνωστές τα τελευταία χρόνια, κυρίως  με την ευκαιρία των γεγονότων της Συρίας και  της ανατροπής της κυβερνήσεως Μόρσι από τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου-   ήταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον έννοιες που αφορούσαν στο Ιράν, την Αίγυπτο και άλλες χώρες της Μ. Ανατολής.

Η γενική δε εντύπωση του ευρύτερου κοινού για την Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν ότι αυτή είναι μία πολιτική οργάνωση οπαδών του Ισλάμ που κήδεται των συμφερόντων των Μουσουλμάνων, με ήπια ισλαμική ατζέντα, η οποία κινείται στα πλαίσια  της Δημοκρατίας και είναι σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ και την τρομοκρατία.

Στο ίδιο πλαίσιο, γενική ήταν μάλλον η εντύπωση ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ αποτελεί μία μικρή μόνο μειοψηφία των Μουσουλμάνων, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα εξέφραζε τις απόψεις του κύριου ρεύματος των  απλών Μουσουλμάνων και ότι όλα αυτά, Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ ήταν σαφώς διαχωρισμένα.

 Η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη με τα παραπάνω. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι σαφώς συνδεδεμένη με την Σαρία και το Τζιχάντ, δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Μουσουλμάνων, αλλά λόγω της άριστης και εκτεταμένης οργανώσεώς της (έχει παρουσία σε πάνω  από 80 χώρες, κατά άλλες πηγές σε πάνω από 100!) και της άφθονης χρηματοδοτήσεως από κράτη του Κόλπου, με πρώτη την Σαουδική Αραβία, έχει καταστεί η ισχυρότερη παγκόσμια οργάνωση, όχι μόνο σε επίπεδο θρησκείας αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Σύμφωνα δε με εκθέσεις των μεγαλύτερων υπηρεσιών και ασφαλείας του κόσμου, που παρακολουθούν στενά την δράση της, η πολιτική της ισχύ και η παγκόσμια ατζέντα της,  θυμίζει την έκταση και μεθοδολογία της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής ιδεολογίας και τους ανά τον κόσμο οπαδούς της, με την διαφορά ότι στη θέση του «Κεφαλαίου» του Μαρξ και της διαλεκτικής, μπήκε το Κοράνι του Μωάμεθ και η πίστη στον Αλλάχ.
Με δεδομένο ότι μεταξύ των κύριων χαρακτηριστικών της δράσεως και της επεκτατικής της στρατηγικής, όπως θα αναφέρουμε σε επόμενο άρθρο, είναι η κατευθυνόμενη μετανάστευση και εγκατάσταση (εποικισμός)  Μουσουλμάνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, η ανέγερση τεμενών και η ίδρυση πλήθους μη κυβερνητικών, δήθεν πολιτιστικών, οργανώσεων  -φαινόμενα των οποίων την παρουσία στην Ελλάδα  έχουν επισημάνει σε άλλο τεύχος τους τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ-  και ενώ η χώρα μας υπό την πίεση των εδώ μουσουλμανικών οργανώσεων, της Τουρκίας του Ερντογάν και των εδώ ….. λοιπών .προοδευτικών δυνάμεων, πειθαναγκάζεται να ανεγείρει το περίφημο  ισλαμικό τέμενος της Αθήνας,  είναι προφανές ότι το θέμα αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

               
 Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ

Πριν αναφερθούμε σε άλλο άρθρο στην ιστορία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (στο εξής Μ.Α.), αρκεί να αναφερθούν εν συντομία δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η οργάνωση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Ιδρύθηκε το 1928 από τον Αιγύπτιο δάσκαλο-ακτιβιστή Χασάν Αλ Μπάνα (Hassan Al Banna), o oποίος αναφέρεται από πολλές πηγές ως ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ και των Ναζί.

Σύμφωνα με την αρχική διακήρυξη του Αλ Μπάνα, στο Ισλάμ πρέπει να δοθεί ηγεμονικός ρόλος για κάθε πτυχή της ανθρώπινης  ζωής και  δραστηριότητας. Προς τον σκοπό αυτό,  η Μ.Α. επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο (βασίλειο), που θα εκτείνεται από τον παρόντα  μουσουλμανικό κόσμο και τελικώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Μ.Α. επιδιώκει επίσης να ανατρέψει όλες τις μη ισλαμικές κυβερνήσεις, όπου αυτές υπάρχουν, και να καταστήσει τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) την μοναδική βάση νομοθεσίας σε ολόκληρη την γη. Οι επιδιώξεις αυτές, εμπεριέχονται στο μαχητικό  σλόγκαν της Μ.Α. «Ο Θεός είναι ο σκοπός μας. Το Κοράνι είναι το σύνταγμά μας, ο Προφήτης είναι ο αρχηγός μας, ο αγώνας (Τζιχάντ) είναι ο τρόπος μας και ο θάνατος για χάρη του Θεού είναι η υψηλότερη φιλοδοξία μας».

Δεύτερον, σε σχέση με την ανά τον κόσμο δράση της, στην οποία θα αναφερθούμε προσεχώς, στην ίδια την Αίγυπτο, που αποτέλεσε για χρόνια προνομιακό πεδίο δράσεως, η Μ.Α. μόνο ήπια πολιτική δεν ακολούθησε.
Ενδεικτικά: Τον Δεκέμβριο του  1948 μέλος της δολοφόνησε τον τότε πρωθυπουργό Μαχμούντ Φαχμί Νουγκρασί (Μahmud Fahmi Nugrashi), με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να απαγορεύσει την λειτουργία της οργανώσεως και λίγο χρόνο μετά (Φεβρουάριο 1949) κυβερνητικοί πράκτορες να εκτελέσουν τον Αλ Μπάνα στο Κάιρο. Τον Οκτώβριο του 1954, ένα μέλος της Μ.Α., o Abdul Munim Rauf αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρόεδρο της χώρας  Νάσερ. Τον Οκτώβριο του 1981, η Μ.Α. σε συνεργασία με την οργάνωση Ιslam Group, δολοφόνησε τον πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ.

Γενικώς, το θέμα με την Μ.Α. και γενικότερα το Ισλάμ που εκπροσωπεί, δεν έχει καμία σχέση με το επιχείρημα των απολογητών της  ότι άλλο πράγμα το Ισλάμ ως θρησκεία και άλλο οι ακραίοι Μουσουλμάνοι που είναι η μειοψηφία. Γιατί η ουσία είναι πως οι τελευταίοι, που δεν είναι καθόλου λίγοι, είναι πολλαπλώς  ισχυρότεροι, άριστα  οργανωμένοι,  απολαμβάνουν την απεριόριστη οικονομική υποστήριξη της Σ. Αραβίας, ενώ  το μετριοπαθές Ισλάμ που δεν διαθέτει τίποτε από άλλα αυτά,  έχει περιθωριοποιηθεί τελείως από απόψεως επιρροής.
                                       
ΣΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΖΙΧΑΝΤ

Οι οπαδοί της Σαρία είναι, εξ αρχής και κατά απόλυτο τρόπο, ενάντια στο Σύνταγμα κάθε χώρας, δεδομένου ότι ο μόνος νόμος, το μόνο κανονιστικό πλαίσιο, είναι η  Σαρία. Και τούτο επειδή η Σαρία  βασίζεται στο Κοράνι, το οποίο οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι είναι ο αληθής λόγος του Αλλάχ, όπως αυτός τον υπαγόρευσε στην προφήτη Μωάμεθ. Εκτός από το Κοράνι, η Σαρία βασίζεται στα χαντίθ, αποφθέγματα-φράσεις του Μωάμεθ, και σε μία συμφωνημένη ερμηνεία τους από θεολόγους του Ισλάμ.

Η Σαρία υπαγορεύει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να διεξάγουν  Τζιχάντ στο διηνεκές, μέχρι ο Οίκος του Πολέμου (Dar Al Harb), όπου δεν ισχύει η Σαρία, περιέλθει στην κυριαρχία του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam), ή Οίκου της Υποταγής (στην κυριολεξία), όπου εφαρμόζεται η Σαρία. Αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών, η Σαρία επιβάλλει και κατευθύνει  τόσο τον βίαιο αγώνα (τρομοκρατία κ.λπ. στην εποχή μας) όσο και το προ-βίαιο Τζιχάντ, ή πολιτισμικό Τζιχάντ, γνωστό και ως κρυφό ή, κυριολεκτικώς, Κλεφτό  Τζιχάντ (Stealth Jihad), υπό την έννοια της διεισδύσεως κάποιου σε έναν χώρο χωρίς να γίνει  αντιληπτός. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πλαίσια επιβολής της Σαρία με ήπια μέσα, αυτό προβλέπεται από την ειδική τακτική της βαθμιαίας και της  βήμα προς βήμα καθιερώσεώς της, πράγμα που επιχείρησε ο Μόρσι στην Αίγυπτο και άρχισε ήδη να προωθεί και ο Ερντογάν στην Τουρκία, με τις γνωστές αντιδράσεις εναντίον και των δύο.
Οι οπαδοί της στην ουσία  συνωμοτούν σε μία ξένη χώρα προκειμένου  να ανατρέψουν το καθεστώς της και να καταργήσουν το Σύνταγμά της (είναι δηλαδή μία καθαρά παράνομη οργάνωση που πρέπει να διώκεται από τον νόμο), δεδομένου ότι, σύμφωνα με την Σαρία,  η θρησκευτική ελευθερία και άλλα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες  που προβλέπονται από το Σύνταγμα και ακόμη η ίδια η  έννοια του νόμου που θεσμοθέτησαν άνθρωποι, είναι ασύμβατα με το Ισλάμ. Υπό την ίδια οπτική, οποιοδήποτε νομικό σύστημα που δημιούργησε ο άνθρωπος, είναι παράνομο, δεδομένου ότι ο Αλλάχ και μόνο ο Αλλάχ είναι αυτός που παρέδωσε στους ανθρώπους τον νόμο. Όλα αυτά δεν είναι καμία ακραία ερμηνεία εξτρεμιστών οπαδών του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αλλά θεμελιώσεις αρχές της συγκεκριμένης θρησκείας, η οποία θεωρείται η τέλεια έκφραση της θείας βουλήσεως και δικαιοσύνης.

Όλοι οι πιστοί, ασχέτως της χώρας διαμονής τους, είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν στην Σαρία, ένα σφιχτό κανονιστικό πλαίσιο το οποίο ρυθμίζει κάθε πτυχή  και λεπτομέρεια  της συμπεριφοράς κάθε ανθρώπου, από την γέννηση  μέχρι τον θάνατό του και επιβάλλει συγκεκριμένα πρότυπα κοινωνικής,  πολιτιστικής, θρησκευτικής, πολιτικής και στρατιωτικής συμπεριφοράς. Φυσικά, όλοι οι Μουσουλμάνοι δεν εφαρμόζουν αυτά που τους υπαγορεύει η θρησκεία τους, αλλά αυτοί που τα εφαρμόζουν έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» απέναντι στους πρώτους ότι η δική τους παραλλαγή του Ισλάμ είναι η αυθεντική.
Στην ουσία, η Σαρία είναι μία αυταρχική ιδεολογία, η οποία ελέγχει κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου,  ενώ το Ισλάμ  είναι ταυτόχρονα μία θρησκεία και μία πολιτική ιδεολογία, η οποία επιβάλλει στους πιστούς της να διεξάγουν τον Ιερό Πόλεμο, ή Τζιχάντ. Σε σχέση με αυτό, ορισμένοι ερμηνεύουν το Τζιχάντ, μάλλον παραπλανητικά, ως έναν προσωπικό αγώνα για αυτοπειθαρχία, αυτοθυσία για την προσωπική βελτίωση κάθε οπαδού του και με σκοπό να δοξάσει έτσι τον Αλλάχ. Οι υπόλοιποι ερμηνεύουν το Τζιχάντ όπως αυτό είναι στην πραγματικότητα, έναν ιερό πόλεμο για ένα παγκόσμιο Ισλαμικό κράτος, το Χαλιφάτο, το οποίο θα κυβερνάται σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η Σαρία.

Δύο ιδιαίτερα έγκυρες πηγές είναι  διαφωτιστικές και ενδεικτικές  της διγλωσσίας που χρησιμοποιεί η Μ.Α. Η πρώτη είναι ένα  βιβλίο που εγράφη τον 14ο αιώνα από τον Ahmad Ibn Naib Al- Misri (Εξάρτηση του ταξιδιώτη-  Το κλασσικό εγχειρίδιο του Ιερού Ισλαμικού Νόμου) το οποίο αναφέρει: «Τζιχάντ σημαίνει το να κάνεις πόλεμο  εναντίον των μη Μουσουλμάνων και ετυμολογικώς προέρχεται από την λέξη “muhajada” που σημαίνει πόλεμος για εγκαθίδρυση της θρησκείας-  και αυτό είναι το έλασσον Τζιχάντ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μεγάλο Τζιχάντ είναι ο αγώνας για την πνευματική βελτίωση του καθενός, με την Μ.Α. να αντιστρέφει σκόπιμα τις έννοιες και να θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όταν αναφέρονται στο Τζιχάντ,  εννοούν ότι η πραγματική του έννοια είναι αυτή και όχι ο πόλεμος εναντίον των μη Μουσουλμάνων. Η άλλη πηγή είναι ο Αιγύπτιος Qutb, αρχιθεωρητικός της Μ.Α. (δεκαετία 1950), ο οποίος στο βιβλίο του «Οδόσημα» αναφέρει ότι «ο λόγος για το Τζιχάντ, ο οποίος περιγράφεται  στους στίχους…. (σ.σ.: τους αναφέρει) είναι η εγκαθίδρυση της εξουσίας του Θεού στην γη, να διευθετήσει τις ανθρώπινες υποθέσεις σύμφωνα με την ορθή καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, η κατάργηση όλων των Σατανικών δυνάμεων και Σατανικών συστημάτων ζωής, να δώσει τέλος στην κυριαρχία του ανθρώπου σε άλλους ανθρώπους, δεδομένου ότι όλοι οι  άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού και κανείς δεν έχει την εξουσία να κάνει τους άλλους υπηρέτες ή να κάνει αυθαίρετους νόμους για αυτούς. Αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να γίνει Τζιχάντ».

Η ΣΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Τα πλέον χαρακτηριστικά και ακραία δείγματα της εφαρμογής της Σαρία στην καθημερινή ζωή  προέρχονται από την Σαουδική Αραβία, η οποία φημίζεται για τις εξαιρετικά αυστηρές σωματικές ποινές που επιβάλλει. Η ποινή του θανάτου μπορεί να επιβληθεί σε μία σειρά από αδικήματα, όπως ο φόνος, ο βιασμός, η ένοπλη ληστεία, η επανειλημμένη χρήση ναρκωτικών, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, η μαγεία και κυρίως για το έγκλημα της αποστασίας, της εγκαταλείψεως δηλαδή του Ισλάμ με σκοπό τον ασπασμό άλλης θρησκείας. Η ποινή του θανάτου εκτελείται διά αποκεφαλισμού, λιθοβολισμού, ή εκτελεστικού αποσπάσματος και ακολουθείται από σταύρωση.  Από τις 345 αναφερθείσες εκτελέσεις ατόμων στην περίοδο 2007-2010, και οι 345 εκτελέσθηκαν διά δημόσιου αποκεφαλισμού. Δύο εκτελέσεις για μαγεία έγιναν το 2011, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αναφορές για εκτέλεση διά λιθοβολισμού (4 έγιναν στο διάστημα 1981-1992). Οι δημόσιοι  ραβδισμοί και οι μαστιγώσεις αφορούν σε ελάσσονα παραπτώματα.

 Η πολυγαμία (μέχρι 4 γυναίκες) επιτρέπεται, με τον ιδρυτή του κράτους βασιλιά Abul Aziz να έχει τα πρωτεία, έχοντας συνάψει πάνω από 200 γάμους. Ο σύζυγος έχει το δικαίωμα να χωρίσει την σύζυγο ανά πάσα στιγμή, ενώ για να πάρει διαζύγιο μία γυναίκα πρέπει να συμφωνήσει ο σύζυγος. Ο τελευταίος μπορεί επίσης να ασκήσει φυσική βία εναντίον της χωρίς καν να το δικαιολογήσει και πολλά άλλα γνωστά σε όλους μας. Αυτό που είναι συγκλονιστικό, είναι το θέμα των γυναικών για σύναψη γάμου. Στην Σ. Αραβία δεν υπάρχει περιορισμός για το ελάχιστο όριο της  ηλικίας μία γυναίκας, και μόνο το 2009 ο Γενικός Μουφτής της χώρας φέρεται να καθόρισε το όριο αυτό στα 10 ή 12 χρόνια.

Μία Αιγύπτια συγγραφέας, η Ν. Νταρβίς, ανέφερε σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στο CBN ότι κατά το Ισλάμ δεν υπάρχει ελάχιστο όριο ηλικίας των κοριτσιών στο γάμο, η οποία μπορεί να είναι οποιαδήποτε, ακόμη και 5 ετών,  με δυνατότητα μάλιστα του συζύγου να ολοκληρώσει τις σχέσεις του με την ανήλικη σύζυγό του όταν αυτή φτάσει τα εννέα της χρόνια. Για τους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας και της ανοχής της κουλτούρας των άλλων, σημειώνεται ότι, κατά τον ελληνικό νόμο, η σεξουαλική σχέση στην ηλικία των 12 ετών θεωρείται αποπλάνηση ανηλίκου, ενώ κάτω από τα 12 παιδεραστία.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα παραπάνω αποτελούν ένα γενικό περίγραμμα της ισλαμικής ιδεολογίας και αποβλέπουν στην εξοικείωση του αναγνώστη για την καλύτερη κατανόηση μίας σειράς άρθρων που θα ακολουθήσουν  και ορισμένες βασικές έννοιες του επικρατούντος ρεύματος του Ισλάμ (βλ. Μουσουλμανική Αδελφότητα). Σκοπός της αρθρογραφίας αυτής είναι η μελέτη των  κινδύνων, από πλευράς εθνικής ασφαλείας, από την συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών είναι Μουσουλμάνοι.

Μεγάλης σημασίας για την μελέτη αυτή είναι τα συμπεράσματα και η έκταση των τεράστιων προβλημάτων που δημιουργήθηκαν  από την καθοδηγούμενη αθρόα είσοδο Μουσουλμάνων σε ολόκληρη την Ευρώπη (με το Βέλγιο να αποκαλείται ήδη  «η μουσουλμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης!») και τις ΗΠΑ, την οργάνωσή τους σε συλλόγους και ενώσεις, την όλο και πιο έντονη προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων, την συνεχή ανέγερση τεμενών, την συνωμοτική δράση που, σύμφωνα με τις αναφορές υπηρεσιών πληροφοριών της Δύσεως, γίνεται στους χώρους αυτούς, την διαμόρφωση αρθρώσεων στο πολιτικό σύστημα (κυρίως στον χώρο της Αριστεράς),  και την μη υποκρυπτόμενη πλέον επιδίωξή τους για την εξάπλωση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα έχουμε ήδη αρκετά τέτοια στοιχεία, με ένα πλήθος τέτοιων  πολιτιστικών οργανώσεων (μεταξύ αυτών και   τουλάχιστον  μία  που ελέγχεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα), ορισμένες μόνο των οποίων αναφέραμε σε πρόσφατο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ. Οι οργανώσεις αυτές  έχουν αποκτήσει προσβάσεις και συμμάχους σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, ενώ το θέμα επεκτείνεται πλέον  και στην  ανέγερση και άλλων τζαμιών (ο ρηξικέλευθος Γ. Καμίνης, τρομάρα του,  θέλει  άλλα 14 μόνο στην Αθήνα, ο δε Γ. Μπουτάρης μάλλον δεν θα έλεγε όχι για  κάτι αντίστοιχο στην Θεσσαλονίκη).
Αυτό που δεν  έχουμε και είμαστε τελείως ανυποψίαστοι, είναι η πληροφόρηση για τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου ισλαμικού ρεύματος και η  γνώση των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες αρμόδιους και μη. Οι επικίνδυνες πλέον διαστάσεις αυτού του φαινομένου στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και τα πρόδρομα σήματα για μεγέθυνση του προβλήματος στη ανοργάνωτη χώρα μας θα αναφερθούν σε επόμενα τεύχη των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ.

Μέρος 2ο : "ΤΖΙΧΑΝΤ - Με δόλο και εξαπάτηση"

Υπότιτλος : "Η Απαρατήρητη φάση της ισλαμικής διεισδύσεως"

Στο τελευταίο  τμήμα του άρθρου για την «Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση» του προηγούμενου τεύχους («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια»), είχαμε αναφερθεί στην γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα  για τις επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας(Μ.Α.) και των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη  την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεως της Μ.Α.

Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν, είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας, προκειμένου να διαφοροποιήσουν την οπτική υπό την οποία εξετάζουν θέματα  όπως  η παρουσία πλήθους μουσουλμάνων στην χώρα, ο νόμος για την ιθαγένεια,  το ισλαμικό τέμενος, ο μεγάλος αριθμός των άτυπων τζαμιών και κυρίως ο τεράστιος πλέον αριθμός των ενώσεων και συλλόγων των εν Ελλάδι ευρισκομένων μουσουλμάνων.

Ο λόγος για την αναφορά στις παραπάνω  τακτικές του Ισλάμ είναι το γεγονός ότι οι αρχές πληροφοριών και ασφαλείας κάθε χώρας ασχολούνται κατά απόλυτη προτεραιότητα, αν όχι και αποκλειστικώς, με το  Τζιχάντ στην βίαιη μορφή του (τρομοκρατία) και καθόλου με αυτό που η Μ.Α. αποκαλεί «πολιτισμικό Τζιχάντ», αυτό που είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο ως την προ-βίαιη  μορφή του Τζιχάντ. Το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι, σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Σαρία, η προ-βίαιη μορφή του  Τζιχάντ είναι όχι μόνο αναπόσπαστο μέρος του Τζιχάντ αλλά και κυρίαρχο στοιχείο του.

Το θέμα του πολιτισμικού Τζιχάντ αποτέλεσε το αντικείμενο τμήματος  μίας εντυπωσιακής μελέτης του αμερικανικού Κέντρου για Πολιτική Ασφάλεια (Center for Security Policy) για την απειλή που θέτει η Σαρία για την ασφάλεια των ΗΠΑ, υπό την έννοια του προσδιορισμού του ως τμήμα της προσπάθειας καθορισμού του εχθρικού δόγματος.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Κατά την Σαρία, αναφέρει η μελέτη, το προ-βίαιο Τζιχάντ θεωρείται, ως προελέχθη, αναπόσπαστο και δη κυρίαρχο στοιχείο του Τζιχάντ και είναι  τουλάχιστον το ίδιο υποχρεωτικό για τους οπαδούς της Σαρία, με το βίαιο Τζιχάντ. Τέτοιες μορφές του μη βίαιου  Τζιχάντ, είναι φυσικό να θεωρούνται μετριοπαθείς και ως εκ τούτου να διαφεύγουν της προσοχής των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, όχι γιατί η Μ.Α. παραιτήθηκε της προσφυγής στη βία για λόγους αρχής, αλλά διότι αυτή η βάση της προετοιμασίας του «πεδίου της μάχης» πραγματοποιείται καλύτερα με κρυφά και υπόγεια μέσα, εξ ου και το αποκαλούν κρυφό και αθέατο Τζιχάντ (Stealth Jihad).

Στην ουσία, το πολιτισμικό Τζιχάντ είναι μία μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, αναφέρει η μελέτη, η οποία περιλαμβάνει μία πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, την διάβρωση και επηρεασμό της  ηγεσίας της, επιχειρήσεις ασκήσεως επηρεασμού της κοινής γνώμης, προπαγάνδα και άλλα σχετικά μέσα, με σκοπό την βαθμιαία ενστάλαξη και εισαγωγή των αρχών της Σαρία στις Δυτικές κοινωνίες.

Πηγές για το πολιτισμικό Τζιχάντ υπάρχουν πολλές, με κορυφαία την περίπτωση ενός εγγράφου το οποίο παρουσιάσθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεγάλη δίκη μουσουλμάνων στις ΗΠΑ το 2008 και συγκεκριμένως στην υπόθεση των «ΗΠΑ εναντίον του Ιδρύματος των Ιερών Τόπων (Holy Land Foundation) ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας». Το έγγραφο (σ.σ.: υπάρχει στο διαδίκτυο) με τίτλο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο για τoν Γενικό Στρατηγικό Σκοπό του Ομίλου» (Εxplanatory Memorandum: On the Overall Strategic Goal of the Group), εγράφη το 1991 από τον Μοχάμεντ Ακράμ, ανώτερο στέλεχος της Χαμάς στις ΗΠΑ και μέλος του Δ.Σ. της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Β. Αμερική.

Το Μνημόνιο εξηγεί ότι το Ισλαμικό Κίνημα (Islamic Movement) που οργάνωσε η Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι μία διαδικασία εγκαταστάσεως, υπό την έννοια του εποικισμού (settlement process), στις  ΗΠΑ, με σκοπό, μετά την παγίωσή του εκεί, να αναλάβει την αποστολή ενός  μεγάλου Τζιχάντ, χαρακτηριζόμενου ως «πολιτισμικό Τζιχάντ», υπό την καθοδήγηση της Μ.Α. Συγκεκριμένως, το έγγραφο περιγράφει την διαδικασία εγκαταστάσεως, ως ένα μεγάλο Τζιχάντ για την κατάργηση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω και την υπονόμευση του άθλιου οίκου του από τα χέρια των ίδιων (των Δυτικών)  και τα χέρια των πιστών του Ισλάμ. Η Μ.Α., δηλαδή, βασίζεται, όπως αναφέρεται στο κείμενο, στους μη-μουσουλμάνους κατοίκους της Αμερικής να την βοηθήσουν -χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία τι κάνουν- στην εκτέλεση της αποστολής της  για την καταστροφή της χώρας εκ των έσω.                                             

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

Η Ντάουα (Dawa), το κάλεσμα στο Ισλάμ κατά τον ισλαμικό νόμο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί  του Τζιχάντ, συχνά αγνοείται τελείως από τις υπηρεσίας ασφαλείας μίας χώρας, όπως και άλλες μη βίαιες εκδηλώσεις του πολιτισμικού Τζιχάντ. Ο λόγος είναι  ότι δραστηριότητες αυτού του τύπου «δεν σκοτώνουν», αλλά στοχεύουν «απλώς» στην υποταγή της χώρας στόχου με μέσα που δεν είναι εύκολα διακριτά.

Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι (σ.σ.: Yusuf Al-Qaradawi, για όσους αρμόδιους και μη επιθυμούν να το ψάξουν καλύτερα), πνευματικός αρχηγός της Μ.Α., σε   συγκέντρωση της Ενώσεως Μουσουλμανικής Αραβικής Νεολαίας στο Τολέδο του Οχάιο το 1995, δήλωσε «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, θα κατακτήσουμε την Αμερική! Όχι με το ξίφος, αλλά μέσω της ντάουα».   Ο αντικειμενικός στόχος, δηλαδή, του πολιτισμικού ή απόκρυφου (Stealth) Τζιχάντ είναι ο ίδιος με αυτόν του βίαιου Τζιχάντ: η υποταγή του Οίκου του Πολέμου ή Dar Al Harb, τουτέστιν του  μη μουσουλμανικού κόσμου, στη Σαρία ως τμήμα του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam).

Για το πόσο υλοποιήθηκε η δήλωση του Αλ- Καραντάουι για την κατάκτηση της Ευρώπης χωρίς το ξίφος, αλλά με την Ντάουα, λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα,  προκύπτει εύκολα από μία απλή περιήγηση στο διαδίκτυο, αρχίζοντας από το Βέλγιο, ή Belgistan, όπως το αποκαλούν ήδη οι μουσουλμάνοι της χώρας και συνεχίζοντας με τους  κομπασμούς της ηγεσίας τους, π.χ. του  Ιμάμ Ιμράν, ο οποίος δηλώνει με προφανή αλαζονεία ότι η νίκη του Αλλάχ είναι πλέον πολύ κοντά και συγκεκριμένως μέχρι το 2030 (σε 17 χρόνια από σήμερα, δηλαδή), όταν οι μουσουλμάνοι θα είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο.

Για το κάλεσμα στον Αλλάχ που απευθύνει η Ντάουα προς μη μουσουλμάνους  χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα επικοινωνίας, από το διαδίκτυο, μέχρι φυλλάδια, μπροσούρες, e-mail, βιβλία, διανομή του Κορανίου, press-kits, βίντεο, τα πάντα.  

Στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε επισταμένως στο τελευταίο άρθρο της σειράς, η Ντάουα και το πολιτισμικό Τζιχάντ έχουν απλωθεί από καιρό, όπως άλλωστε και ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ Ελλήνων που ήταν χριστιανοί. Για παράδειγμα, στον  Ιστότοπο Ιslamforgreeks.org μπορεί να βρει κανείς κάθε είδους πληροφορίες για το Ισλάμ, από άρθρα επιφανών απολογητών του και «διαφωτιστικά» κείμενα για το Ισλάμ, μέχρι και το ίδιο το Κοράνι. Ο πλέον δραστήριος προπαγανδιστής του Ισλάμ και  περιβόητος για την έντονη δράση του στον προσηλυτισμό Ελλήνων, είναι ο Αχμάντ Ελντίν (ένας ευτραφής  Έλληνας με γενειάδα παντού, πλην άνωθεν του άνω χείλους - δεν μας εξηγεί γιατί για να μας φύγει και η απορία;), ο οποίος εμφανίζει σε βίντεο  τους αφελείς Έλληνες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ γιατί  πίστεψαν στα παραμύθια του περί των ειρηνικών σκοπών του Ισλάμ και των αγαθών της Σαρία. Αυτό που προφανώς δεν αναφέρει στους αφελείς που τον πιστεύουν είναι ότι προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπάζοντάς το, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως  κάθε πιστός  μουσουλμάνος, να εξαπολύσει το Τζιχάντ όπου του πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας του (τα παραδείγματα Ευρωπαίων που ασπάσθηκαν το Ισλάμ, στην Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία κλπ., και έλαβαν εν συνεχεία μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των χωρών τους είναι άφθονα). 

ΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΩΣ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Ο παραπάνω μεσότιτλος δεν είναι υπερβολή, ούτε αποτελεί πρόκληση για τους πιστούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον, όχι για την μέγιστη πλειοψηφία τους που παραμένει εκτός των ανατρεπτικών σχεδίων και της στρατηγικής της Μ.Α.

Και τούτο διότι, σύμφωνα με την Σαρία, το να πει κανείς ψέματα δεν είναι μόνο επιτρεπτό αλλά και υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο κάτω από ορισμένες συνθήκες.  Η Σαρία, μάλιστα, απαιτεί από τους οπαδούς της, να λένε ψέματα όπου  αυτό κρίνεται επωφελές στις επαφές τους με τους απίστους, η υποταγή των οποίων στο Ισλάμ αποτελεί υποχρέωση που επιβάλλει το Κοράνι.

Στο κλασικό έργο του 14^ου αιώνα για το  Ισλάμ που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος (Η εξάρτηση του ταξιδιώτη- Reliance of the traveler) μπορεί κανείς να βρει τμήματα όπως το «Ψέμα»  και «Επιτρεπόμενα Ψέματα», με ένα από αυτά να αναφέρει: «Αυτό είναι μία σαφής δήλωση ότι το να ψεύδεται κανείς είναι σε ορισμένες συνθήκες επιτρεπτό, όταν επιδιώκεται  συγκεκριμένο συμφέρον. Όταν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός με το ψέμα και όχι λέγοντας την αλήθεια, είναι επιτρεπτό να ψεύδεται κανείς, εάν ο σκοπός για τον οποίο γίνεται αυτό είναι επιτρεπτός».

Το θέμα του ψεύδους ως δικαιολογημένη, ηθικώς, υποχρέωση που προβλέπει η Σαρία, έχει όμως και συνέχεια, την γνωστή από το αραβικό της όνομα Taqiyya, η οποία συνοπτικώς περιγράφεται ως χρησιμοποίηση του ψεύδους για το καλό του Ισλάμ. Η Τaqiyya, κατά τον  ισλαμικό νόμο, είναι μία έννοια η οποία σημαίνει απάτη -ή προσπάθεια να μη φαίνεται κάτι σαν αυτό που είναι- και εφαρμόζεται ιδιαίτερα απέναντι στους απίστους.    

Η Τaqiyya βασίζεται στους στίχους του Κορανίου 3:28 και 16: 106 καθώς επίσης και σε χαντίθ και νομικές ερμηνείες οι οποίες επιτρέπουν το ψέμα και ενθαρρύνουν προφύλαξη μέσω παραπλανήσεως ως μέσων για απόκρυψη της αληθούς θρησκείας του πιστού σε καιρούς διώξεων, ή για λόγους εξαπατήσεως του αντιπάλου κατά την διάρκεια διεισδύσεως σε εχθρικό στρατόπεδο (ξένη χώρα). Σύμφωνα με το έγκυρο αραβικό κείμενο για το θέμα «Η Taqiyya (εξαπάτηση) είναι θεμελιώδους σημασίας στο Ισλάμ. Πρακτικά, κάθε ισλαμική σέκτα, συμφωνεί με αυτήν και την χρησιμοποιεί. Μπορούμε να πάμε τόσο μακριά ώστε ότι η πρακτική της Τaqiyya είναι το κύριο ρεύμα στο  Ισλάμ  και ότι οι λίγες σέκτες που δεν την εφαρμόζουν, αποκλίνουν από το Ισλάμ. Η Taqiyya είναι πολύ σημαντική στην Ισλαμική πολιτική, ειδικά στην σύγχρονη εποχή».

Κατά τον William Gawthorp, έγκυρο μελετητή της Τaqiyya, «η απόκρυψη των “πιστεύω” κάποιου, των πεποιθήσεων, ιδεών, αισθημάτων, της  γνώμης και της στρατηγικής του σε περίοδο επικείμενου κινδύνου, είναι επιτρεπτή για την σωτηρία του από σωματική και πνευματική βία. Η Taqiyya χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους  από τον 7^ο αιώνα προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση και διαίρεση στον εχθρό. Ένα χαρακτηριστικό της  είναι η ικανότητα να εκπέμπει  δύο μηνύματα, ένα για τους πιστούς και ένα για τους άπιστους, το οποίο (τελευταίο) αρνείται ότι το έστειλε αν και  εστάλη και ελήφθη από τους άπιστους».

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑΣ

Ένα κλασικό παράδειγμα της διγλωσσίας της Σαρία μέσω της ως άνω τεχνικής, αποτελεί η περίπτωση του πνευματικού ηγέτη της Μ.Α. Γιουσούφ Αλ-Καραντάουι, ο οποίος έγραψε στην σαουδική εφημερίδα Saudi Gazette, στις 11 Ιουνίου 2010, ότι αποδοχή του κοσμικού κράτους σημαίνει εγκατάλειψη της Σαρία, άρνηση της θείας καθοδηγήσεως και απόρριψη των ναμάτων του Αλλάχ. Για αυτό τον λόγο, το κάλεσμα στον κοσμικό χαρακτήρα του  κράτους σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς είναι αθεϊσμός και  απόρριψη του Ισλάμ». ‘Εξι χρόνια πριν, είχε δηλώσει στο Κατάρ ότι «Υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού. Εμείς, όμως, θέλουμε την κυριαρχία του Αλλάχ».

Τέτοια μηνύματα όμως δεν δίνει σε άλλα ακροατήρια, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τους πραγματικούς του σκοπούς. Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του στην αιγυπτιακή εφημερίδα Al Shorouk, τον Ιανουάριο του 2010, κρίνοντας ότι αυτό θα ωφελούσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, εξύμνησε την Δημοκρατία, ως μέσο για την εκδίωξη του Χ. Μουμπάρακ (διώκτη της Μ.Α.) και την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Το απόσπασμα είχε ως εξής: «Η Αίγυπτος δεν θα ανακτήσει το κύρος της, την ευημερία της και τον ρόλο της παρά μόνο όταν ανοίξει τα παράθυρα στην ελευθερία. Πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανοίξει τον δρόμο σε νέα πρόσωπα και ανταγωνισμό, όπως επιβάλλει η πραγματική Δημοκρατία που αποτελεί την μόνη λύση και όχι η ψεύτικη Δημοκρατία». Ο ίδιος στην ιστοσελίδα της Μ.Α. Islamonline.net, η οποία γράφεται στην αγγλική και απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Σαρία στην πραγματικότητα αγκαλιάζει την Δημοκρατία: «Το Ισλάμ είναι υπέρ της Δημοκρατίας και παρέχει στον λαό το δικαίωμα να εκλέγει τις κυβερνήσεις του». Το τι πραγματικά εννοούσε δεν άργησε να φανεί λίγο μετά, όταν ο Μόρσι κατέλαβε την εξουσία και ξεκίνησε την ισλαμοποίηση της χώρας.

Το πρόβλημα της διγλωσσίας των μουσουλμάνων της Μ.Α. δεν έχει να κάνει όμως μόνο με μουσουλμανικές χώρες.  Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι ότι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε προβλήματα του σημερινού κόσμου και σε επαφές τους με κράτη του Δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως  ο πλουραλισμός  των κοινωνιών, η κατανόηση μεταξύ τους και η συμφιλίωσή τους και κυρίως θέματα όπως, ο διαθρησκευτικός διάλογος, ο σεβασμός για η ανοχή του άλλου, στα οποία μάλιστα πρωτοστατούν εμφανιζόμενοι ως άκρως διαλλακτικοί, οπαδοί της ανεξιθρησκείας. Τούτο δε όταν την ίδια στιγμή, Σουνίτες,  Σιίτες, Σαλαφιστές και άλλοι  σφάζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί σφάζουν τους Χριστιανούς και όποιον άλλον αλλόθρησκο θα έχει την τύχη να ζήσει  σε ένα κράτος όπως αυτό που έφτιαξαν στην Λιβύη, ή αυτό που σκοπεύουν να κάνουν στην Συρία.

Σε  ό,τι αφορά εμάς, καλό θα είναι όταν γίνεται συζήτηση στην τηλεόραση για το περίφημο τέμενος, το νεκροταφείο, τα προβλήματα με την ιθαγένεια και ό,τι άλλο στο μέλλον μετά βεβαιότητας  προκύψει, οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας να έχουν στο μυαλό τους την Taqiyya.

 Είναι δε ειρωνικό, ότι, πρώτο θύμα της Taqiyya είναι το αφελέστατο τμήμα της Αριστεράς που υποτίθεται ότι αποτελείται από σκεπτόμενα άτομα (ο Γ. Καμίνης εξαιρείται ως ειδική περίπτωση), το οποίο υποστηρίζει κάθε τους αίτημα χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τεράστιο  θέμα που λέγεται κατάκτηση της Δύσεως όχι με το ξίφος, αλλά με μέσα που μόνο σε συντομία αναφέραμε παραπάνω. Φυσικά και με το άφθονο χρήμα της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδοτεί τα πάντα.

Πηγή, Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, http://www.epikaira.gr,

http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/08/2_8162.html#.UhEdsz_1y6M

Στο μικρό χωριό Κομμένο του νομού Άρτας διαπράχτηκε από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής ένα απερίγραπτο έγκλημα πολέμου εναντίον αμάχων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Τη Δευτέρα 16 Αυγούστου 1943 120 στρατιώτες του 12ου λόχου του 98ου συντάγματος πεζικού της 1ης ορεινής μεραρχίας ορεινών καταδρομών του γερμανικού στρατού έκαναν στάχτη ολόκληρο το χωριό και δολοφόνησαν εν ψυχρώ 317 κατοίκους, μεταξύ των οποίων 72 παιδιά ηλικίας 4 μηνών έως 10 χρονών. Περιληπτικά η ιστορία της σφαγής και της φρίκης έχει ως εξής:

Η 1η μεραρχία Εντελβάις στην Ήπειρο

Την άνοιξη του 1943 η 1η Γερμανική μεραρχία Ορεινών Καταδρομών Εντελβάις μεταφέρεται με εντολή του Χίτλερ, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Χούμπερτ Λανς, από τη Σοβιετική Ένωση στο Μαυροβούνιο και στη συνέχεια στην Ήπειρο, όπου και στρατοπεδεύει στην κοιλάδα του Λούρου, μεταξύ Ιωαννίνων και Φιλιππιάδας. Σκοπός της ήταν αφενός να εμποδίσει την αποβίβαση των Βρετανικών και Αμερικανικών δυνάμεων στη Νοτιοδυτική Ελλάδα και αφετέρου να σβήσει το αντάρτικο στην περιοχή. Τον Ιούλιο αρχίζει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με την ονομασία «επιχείρηση Ζάλμινγκερ» και καταστρέφει δεκάδες χωριά της Ηπείρου, με αποκορύφωμα το κάψιμο τη Μουσιωτίτσας στις 25 Ιουλίου και την εκτέλεση 156 αμάχων. Τον επόμενο μήνα ξεκινά η νέα εκκαθαριστική επιχείρηση με την ονομασία «επιχείρηση Αύγουστος». Ο διοικητής του 28ου Συντάγματος Πεζικού της 1ης μεραρχίας Εντελβάις συνταγματάρχης Ζάλμιγκερ, θέλοντας να έχει τον πλήρη έλεγχο της περιοχής, έκανε συχνές περιπολίες, μία εκ των οποίων τον οδήγησε στο Νοτιοδυτικό τμήμα της και πιο συγκεκριμένα στο Κομμένο της Άρτας.

Η «επίσκεψη Ζάλμινγκερ»

Χωμένο στην άκρη του Αμβρακικού και κρυμμένο στις εκβολές του ποταμού Αράχθου, πνιγμένο στα νερά, τα έλη και την πυκνή βλάστηση τότε, το Κομμένο δεν ανέπτυξε κάποια αξιόλογη αντιστασιακή δράση, αλλά συμμετείχε απλά στον αγώνα εξασφαλίζοντας τρόφιμα για τα ένοπλα τμήματα των ανταρτών, που η έδρα τους βρισκόταν στις ορεινές περιοχές. «Οι κάτοικοι το Κομμένου», αναφέρει στην αγόρευσή του ο Στέφανος Παππάς κατά τη δίκη της Νυρεμβέργης, «ήταν φιλήσυχοι αγρότες, εκτός ελαχίστων μεταξύ των οποίων και εγώ, που είχαμε καταταγή αντάρτες στο βουνό διακείμενοι φιλικά στην οργάνωση των εθνικών ομάδων Ζέρβα. Όλοι οι άλλοι κάτοικοι ήταν αμέτοχοι σε οργανώσεις και εργάζονταν καλλιεργώντας και σκάβοντας τη γη». (Στέφανου Παππά «Η σφαγή του Κομμένου, Αθήνα 1976, σελ.132)

Τον Αύγουστο, ωστόσο, του 1943 σημειώνεται μια περίεργη κινητικότητα, καθώς ένα τμήμα του Ε.Λ.Α.Σ. έρχεται στο Κομμένο και ζητά απ’ τις αρχές να μεριμνήσουν για την τροφοδοσία του με μεγάλες ποσότητες αγαθών. Λίγες μέρες νωρίτερα προηγήθηκε η τροφοδοσία των ανταρτών του Ε.Δ.Ε.Σ., οι οποίοι αποζημίωναν τους κατοίκους με τα ανάλογα χρηματικά ποσά.

Οι αρχές αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν το αίτημά του Ε.Λ.Α.Σ., υποστηρίζοντας ότι οι κάτοικοι δε διαθέτουν τόσο μεγάλες ποσότητες αγαθών, καθώς παράλληλα τροφοδοτούσαν και τις δυνάμεις του Ε.Δ.Ε.Σ.. Μπροστά στην επιμονή των ανταρτών του Ε.Λ.Α.Σ., οι υπεύθυνοι του Ε.Δ.Ε.Σ. ζήτησαν υποστήριξη και ενίσχυση από τις δικές τους δυνάμεις, οι οποίες δεν καθυστέρησαν να εμφανιστούν στο χωριό και να απαιτούν από τους άλλους να αποχωρήσουν χωρίς τα τρόφιμα που είχαν παραγγείλει. Οι συζητήσεις και οι διενέξεις δεν έφερναν αποτέλεσμα, ενώ οι μέρες περνούσαν και τα πράγματα γίνονταν επικίνδυνα για το Κομμένο.

Στις 12 Αυγούστου, ημέρα Πέμπτη, λίγο πριν το μεσημέρι, ένα γερμανικό αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο ίδιος ο διοικητής του 98ου Συντάγματος της 1ης Ορεινής Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, έφτασε στο Κομμένο, προφανώς για να ερευνήσει αν πράγματι στο χωριό δρούσαν ομάδες ανταρτών, όπως υποδείκνυαν οι πληροφορίες που οι γερμανικές υπηρεσίες είχαν συλλέξει. Η «επίσκεψη» Ζάλμινγκερ στο Κομμένο αποτελούσε μέρος των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του 98ου Συντάγματος στην περιοχή της Ηπείρου, με σκοπό την εξόντωση των ανταρτών και το κάψιμο των χωριών εκείνων για τα οποία υπήρχαν υπόνοιες ότι τους τροφοδοτούν και τους ενισχύουν με οποιονδήποτε τρόπο. Το Κομμένο θα ήταν η συνέχεια της εκδικητικής μανίας και των αντιποίνων που είχαν ήδη αρχίσει να εφαρμόζουν οι Γερμανοί σε βάρος αμάχων και είχαν ήδη μετατρέψει σε ερείπια δεκάδες χωριά της Ηπείρου.

Ακριβώς τη μέρα και την ώρα εκείνη στην πλατεία του χωριού οι αντάρτες του Ε.Δ.Ε.Σ. και του Ε.Λ.Α.Σ. είχαν στήσει τα όπλα τους και κάθονταν κάτω απ’ τα δέντρα. Όταν ο Γερμανός Διοικητής βρέθηκε μπροστά στην εικόνα αυτή, διέταξε τον οδηγό του και έκανε αμέσως στροφή αφήνοντας πίσω τους το χωριό, με την απόλυτη πλέον βεβαιότητα πως οι πληροφορίες του ήταν βάσιμες και δε χωρούσαν την παραμικρή αμφιβολία. Μερικές γυναίκες, μάλιστα, έσπευσαν από φόβο να μαζέψουν και να κρύψουν τα όπλα, αλλά φαίνεται πως η κίνησή τους αυτή έγινε αντιληπτή από τους Γερμανούς.

Από τη στιγμή εκείνη που φεύγουν οι Γερμανοί, αρχίζει για τους κατοίκους του Κομμένου ο τρομερός εφιάλτης. Έντρομοι οι κάτοικοι κουβάλησαν τ’ αγαθά τους και τα ’κρυψαν στα χωράφια τους, στα οποία διανυκτέρευαν και οι ίδιοι, ενώ μια επιτροπή, με επικεφαλής τον πρόεδρο της Κοινότητας Λάμπρο Ζορμπά, μετέβη την επόμενη κιόλας μέρα στην Άρτα και ζήτησε από τις Ιταλικές αρχές και τις συνεργαζόμενες με τους κατακτητές ελληνικές αρχές της πόλης Άρτας να πληροφορηθεί σχετικά με την τύχη του χωριού. Οι αρχές, μάλλον με κάποια αδιαφορία, ίσως διαβεβαίωσαν την επιτροπή πως το χωριό δεν είχε να φοβηθεί τίποτε, γιατί οι αντάρτες δεν ήταν κάτοικοι του Κομμένου. Δεν αποκλείεται, ωστόσο, και η ίδια η επιτροπή να μην είδε με τη δέουσα σοβαρότητα το γεγονός και να μην έδωσε την πρέπουσα σημασία στην τακτική των αντιποίνων που εφάρμοζαν οι Γερμανοί.

Έτσι στις 15 Αυγούστου, ημέρα που κοιμήθηκε η Παναγία Θεοτόκος, γιόρταζαν όπως είχαν συνήθεια το πανηγύρι τους. Και ο Θόδωρος Μάλλιος τέλεσε το γάμο της κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από το χωριό Παχυκάλαμος.

Η εξόντωση

Τα χαράματα, ωστόσο, της 16ης Αυγούστου 120 άντρες του 12ου λόχου του 98ου Γερμανικού Συντάγματος, το οποίο έδρευε στην περιοχή της Φιλιππιάδας, μια μικρή κωμόπολη 10 περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Άρτας, επιβιβάζονται πάνοπλοι στα φορτηγά και σταθμεύουν έξω από το Κομμένο. Αποστολή του 12ου λόχου ήταν η εξόντωση των ανταρτών που δρούσαν στην περιοχή και η εξαφάνιση του χωριού που τους υποστήριζε και τους προμήθευε με τρόφιμα και άλλα απαραίτητα για την αντίστασή τους εναντίον των Γερμανών.

Ήδη όμως από την Πέμπτη 12 Αυγούστου ο Διοικητής του 98ου Συντάγματος συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ σημείωνε στην αναφορά του σχετικά με την επίσκεψή του στο Κομμένο: «Προσωπική αναγνωριστική επιχείρηση διαπίστωσε ότι το Κομμένο (12 χλμ. νότια-νοτιοανατολικά της Άρτας) βρίσκεται στα χέρια συμμοριτών, 25 – 30 άντρες με στολές ερήμου. Προς το παρόν δεν έχουν σχεδιαστεί αντίποινα» (Χ. Φ. Μάγερ, 59) και το Σάββατο 14 Αυγούστου έλαβε διαταγή «να προετοιμάσει αιφνιδιαστική επιχείρηση κατά της διαπιστωμένης συμμορίας στο Κομμένο». (Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 60)

Την Κυριακή 15 Αυγούστου συγκέντρωσε τη μονάδα του, για να της ανακοινώσει πως Γερμανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Κομμένο και όφειλαν, γι’ αυτό, να δράσουν αμέσως με σκληρά αντίποινα εναντίον των ανταρτών και ξεκλήρισμα του χωριού που είχαν το λημέρι τους. Οι στρατιώτες δε δέχτηκαν με ιδιαίτερη προθυμία τη διαταγή να συμμετάσχουν εθελοντικά στην επιχείρηση. «Τουλάχιστον δώδεκα–δεκαπέντε άντρες είχαν προσφερθεί εθελοντικά για την επιχείρηση». (Mark Mazower, 226) Έτσι η διαταγή άλλαξε και η επιχείρηση ανατέθηκε στο 12ο λόχο του 98ου Συντάγματος. Διοικητής του 12ου λόχου ήταν ο υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ, φανατικός ναζί και αποκαλούμενος Νέρων από κάποιους στρατιώτες. Οι στρατιώτες που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση ήταν στο σύνολό τους κληρωτοί.

Οι άντρες του 12ου λόχου του 98ου Συντάγματος Πεζικού συγκεντρώθηκαν στις 5.00 το πρωί πάνοπλοι με οβιδοβόλα, πολυβόλα, οπλοπολυβόλα, χειροβομβίδες και καραμπίνες, και επιβιβάστηκαν στα στρατιωτικά αυτοκίνητα, για να διανύσουν μια διαδρομή μιάμισης περίπου ώρας από την κοιλάδα του ποταμού Λούρου ως το Κομμένο

Αφού πρώτα πήραν το πρωινό τους και τη ρητή διαταγή «κανείς δεν πρέπει να επιζήσει, όλοι στο χωριό πρέπει να εκτελεστούν» (Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 67), περικύκλωσαν το χωριό από τρεις πλευρές, αφήνοντας αφύλαχτη τη δυτική πλευρά όπου κυλούσε ο Άραχθος ποταμός, ο οποίος, κατά τη γνώμη του Ρέζερ, αποτελούσε φυσικό εμπόδιο διαφυγής. Όλα οργανώθηκαν με κανονικό σχέδιο μάχης, καθώς για τους Γερμανούς το χωριό ήταν κέντρο ανταρτών, οι οποίοι την ώρα εκείνη βρίσκονταν στον ύπνο μαζί με τους άλλους κατοίκους. Γι’ αυτό και δεν πείραξαν κανέναν και τίποτε πριν δοθεί το σύνθημα της μάχης.

«Είδαμε τους Γερμανούς, μια μικρή ομάδα, την ώρα που βγαίναμε απ’ το χωριό», αφηγείται η Ιφιγένεια Παππά – Κοντογιάννη, κορίτσι 18 χρονών τότε. «Είχαμε ακούσει τα αυτοκίνητα που έρχονταν, αλλά δεν ξέραμε ούτε τι κουβαλούσαν ούτε τι έρχονταν να κάνουν. Μας σήκωσε ο πατέρας μου και μας έδιωξε απ’ το σπίτι, φοβόταν ο άνθρωπος μη μας κάνουν κακό. Φύγετε, να περάσετε το ποτάμι και να πάτε να κρυφτείτε στα χωράφια, μας είπε. Σηκωθήκαμε. Μόλις είχε σκάσει ο ήλιος. Στο χωριό ακούγονταν αμάξια, θόρυβος, φασαρία. Φτάσαμε στα τελευταία σπίτια. Σχεδόν πέσαμε απάνω τους. Δε μας πείραξαν. Κρατούσαν όπλα στα χέρια τους και κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Νιώσαμε το κορμί μας να τρέμει. Εκείνοι, κάτι όμορφα παιδιά, μας κοίταξαν και κάτι ψιθύρισαν μεταξύ τους χαμογελώντας. Ήταν παιδιά. Δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε στα εκατό μέτρα κι άρχισε το μακελειό».

Θα πρέπει να ήταν 6.30 το πρωί όταν δόθηκε το σύνθημα της «επίθεσης εναντίον των ανταρτών» με δυο φωτοβολίδες που ρίχτηκαν στον αέρα. Οι μονάδες εφόδου άρχισαν να βάλλουν με όπλα, με πολυβόλα, χειροβομβίδες και όλμους. Στόχος τους η εξαφάνιση από γης ολόκληρου του χωριού, χωρίς κανένα έλεος. Έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και σκότωναν με μιαν απερίγραπτη αγριότητα άντρες, γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Ακόμη και μωρά. Οι στρατιώτες, κρατώντας μια χειροβομβίδα στα χέρια τους, έσπρωχναν βίαια τις πόρτες των σπιτιών και, ρίχνοντάς την μέσα, τα έκαναν κάρβουνο. 

Ολόκληρες οικογένειες κάηκαν ζωντανές μέσα στα σπίτια τους, πριν ακόμη ξυπνήσουν και καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους. Άλλοι έτρεχαν στους δρόμους για να σωθούν και έπεφταν από τις σφαίρες που θέριζαν το χωριό. Ανθρώπινα σώματα έγιναν κομμάτια ή διαλύθηκαν εντελώς και δε βρέθηκαν ποτέ. Η διαταγή του υπολοχαγού Ρέζερ και των ανωτέρων του ήταν σαφής: να μη μείνει τίποτε ζωντανό, να μη μείνει τίποτε όρθιο σ’ ένα χωριό που αποτελούσε φωλιά των ανταρτών.

Έξι ώρες κράτησε η σφαγή. Οι δρόμοι, οι αυλές, τα καμένα σπίτια, τα χαντάκια, οι κήποι, η πλατεία, ολόκληρο το χωριό γέμισε πτώματα, που μερικά έμεναν άθαφτα για αρκετές μέρες, αφού δεν απέμεινε κανείς ζωντανός απ’ τους συγγενείς για να θάψει τους νεκρούς του. Το Κομμένο σβήνει και χάνεται τυλιγμένο στις φλόγες και βουβό κάτω απ’ τους καπνούς και τις στάχτες που άφησαν πίσω τους φεύγοντας οι άντρες του 12ου λόχου.

Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με σαράντα άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, δεκατριών και δέκα χρόνων, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα. Οι ναζί δε σεβάστηκαν και δε λογάριασαν τίποτε και κανέναν. Σκότωσαν και τη νύφη την Αλεξάνδρα και το γαμπρό το Θεοχάρη.

Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ’ τις βάρκες και τρέμοντας πάλευαν να γλιτώσουν απ’ τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, δεκαεφτά άτομα. Κι ο θρήνος κι οι κραυγές του πνιγμού έσμιγαν με τη βουή της φωτιάς και των όπλων που αφάνιζαν το Κομμένο.

Σώθηκαν περνώντας στην άλλη όχθη του Αράχθου ή κρυμμένοι στους θάμνους, στα καλαμπόκια και στα λαγκάδια τριακόσιοι πενήντα (350) περίπου. Κι έκαναν μερικοί μέρες πολλές να γυρίσουν στα σπίτια τους και τους νεκρούς να μετρήσο υν. Γιατί φώλιασε στην ψυχή τους ο φόβος μήπως ξανάρθουν οι Γερμανοί, για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Όταν πια δε γινόταν αλλιώς, βρήκαν τη δύναμη και το πήραν απόφαση. Πρόχειρα και στον τόπο ακριβώς της σφαγής άνοιξαν λάκκους κι έριξαν τους νεκρ ούς μέσα, για να μην τους φάνε τα σκυλιά και τα όρνια και να μην πέσουν αρρώστιες αγιάτρευτες στο χωριό. Τρία χρόνια έζησαν με τους τάφους των αγαπημένων προσώπων τους στις αυλές τους. Ύστερα μάζεψαν ό,τι είχε απομείνει από αυτούς και το μετέφεραν στο κοιμητήριο του χωριού. Εκείνοι που σώθηκαν έπρεπε ν’ αντέξουν και ν’ αφήσουν γι’ αργότερα τα δάκρυα και τον πόνο.

Η σφαγή τελειώνει

Όταν το μεσημέρι χτύπησε η καμπάνα για να δώσει το μήνυμα στους Γερμανούς στρατιώτες ότι η μάχη τελείωσε, ελάχιστοι από αυτούς μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έγινε. Αλλά ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και με τους κατοίκους του Κομμένου που κατόρθωσαν να σωθούν και να επιζήσουν. Το τοπίο έμοιαζε απερίγραπτο και απίστευτο. Κάποιοι από αυτούς που άκουσαν το θόρυβο των αυτοκινήτων, σηκώθηκαν και κατευθύνθηκαν προς την πλατεία για να δουν ποιοι ήταν αυτοί που ήρθαν και τι ήθελαν. Άλλοι, αντί να φύγουν για να σωθούν, βγήκαν στους δρόμους για να δουν τι συμβαίνει, ακόμη κι όταν άρχισε η «μάχη» και το χωριό μεταβαλλόταν σε κόλαση. Κι άλλοι, ίσως οι περισσότεροι, είχαν την πλάνη στο νου τους, ίσως γιατί έτσι μπορεί να διαδόθηκε την προηγούμενη μέρα, πως οι Γερμανοί θα κάψουν τα σπίτια που θα βρουν άδεια και δε θα πειράξουν τα σπίτια που θα βρουν μέσα ανθρώπους.

«Ήμουν στο γάμο του Μάλλιου, μέχρι το πρωί», αφηγείται ο Χρήστος Χαραλάμπους, 24 χρονών τότε. «Γυρίζω στο σπίτι μου, έπαιρνε να χαράξει. Είχε ξυπνήσει ο πατέρας μου. Ακούμε θόρυβο από αυτοκίνητα. Έρχονται Ιταλοί, είπε ο πατέρας μου. Ξύπνα και τον αδερφό σου το Σπύρο και φύγετε, με συμβούλεψε. Έρχονται να μαζέψουν την ηλικία σας. Εμάς δε θα μας πειράξουν. Ξύπνησα το Σπύρο, ένα θηρίο παλικάρι μέχρι εκεί πάνω. Μόλις βγήκαμε έξω απ’ το χωριό, ακούμε εδώ πέρα να γίνεται χαλασμός. Τρέχαμε σαν παλαβοί. Χιλιάδες σφαίρες σφύριζαν στ’ αφτιά μας κι έπεφταν δίπλα στα πόδια μας. Μέχρι το μεσημέρι το ’καναν το χωριό κάρβουνο. Γυρίσαμε σπίτι μας την άλλη μέρα. Τι να ιδούμε! Μια αυλή γεμάτη πτώματα. Η δική μας οικογένεια και ολόκληρη η οικογένεια του προέδρου Λαμπράκη Ζορμπά. Τι να κάνουμε; Ανοίγουμε ένα λάκκο και τους τραβάγαμε με μια τριχιά και τους ρίχναμε μέσα. Δεκαπέντε – είκοσι νοματαίοι».

Ο Νάσος Βλαχοπάνος έμεινε στο σπίτι για να παρακαλέσει τους Γερμανούς να μην το κάψουν, γιατί είχε μέσα φυλαγμένα τα προικιά της κόρης του Γιαννούλας, την οποία θα πάντρευε ύστερα από λίγες μέρες. Δεκατρείς σφαίρες τρύπησαν το κορμί του και η φωτιά έκαψε και το σπίτι και τα προικιά. Ο Βασίλης Σκουραβέλης έμεινε με ολόκληρη την οικογένειά του μέσα στο σπίτι, για να μην το βρουν άδειο οι Γερμανοί και το κάψουν. Μαζί με το σπίτι έκαψαν και ολόκληρη την οικογένεια του Βασίλη Σκουραβέλη, εννιά άτομα.

Είναι αλήθεια πως οι Γερμανοί στρατιώτες πίστευαν πως λάβαιναν μέρος σε μια μάχη με τους αντάρτες. Καθώς όμως περνούσε η ώρα και δε συναντούσαν πουθενά αντίσταση, όπλα, πυρομαχικά και αντάρτες, κάποιοι από αυτούς άρχισαν να αμφιβάλλουν για τη σκοπιμότητα της επιχείρησης και να περιορίζουν την πολεμική τους δράση, αποφεύγοντας να σκοτώνουν άμαχους και αθώα γυναικόπαιδα, με κίνδυνο μάλιστα να τιμωρηθούν με στρατοδικείο για άρνηση εκτέλεσης διαταγών. Για έξι ώρες οι Γερμανοί πολεμούσαν με φαντάσματα ανταρτών και σκότωναν ανελέητα ανυπεράσπιστους αμάχους.

Όταν δόθηκε το σύνθημα της αναχώρησης του 12ου λόχου απ’ το Κομμένο, ο νεαρός διοικητής του, υπολοχαγός Ρέζερ, θα πρέπει να αισθανόταν πολύ ευχαριστημένος γιατί η επιχείρηση στέφτηκε από απόλυτη επιτυχία, καθώς δεν υπήρξε ούτε μία απώλεια από τις δυνάμεις του, ενώ οι «εχθροί» κατατροπώθηκαν και άφησαν στο πεδίο της «μάχης» εκατοντάδες θύματα και το χωριό τυλιγμένο στις φλόγες. Αρκετοί, ωστόσο, από τους στρατιώτες του θα πρέπει να έφευγαν βαθιά μελαγχολικοί και συλλογισμένοι, γιατί τους εξαπάτησαν και τους υποχρέωσαν να σκοτώνουν αθώους. Ο στρατιώτης Άλμπερτ Ζένγκερ θυμάται πως μετά την επιχείρηση κάθισαν κάτω από τις πορτοκαλιές για να προφυλαχτούν από την αφόρητη ζέστη του Αυγούστου. «Μετά από τη φασαρία των όπλων κυριαρχούσε απόλυτη ησυχία. Οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν στενοχωρημένοι και σχεδόν κανείς δεν ήταν σύμφωνος με την επιχείρηση. Ως αυτό το γεγονός δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ανάμεσά μας υπήρχαν και σαδιστές που συμπεριφέρθηκαν σαν άγρια ζώα. Είδα μα τα μάτια μου στρατιώτες οι οποίοι γελούσαν κι έκαναν αστεία εις βάρος των πτωμάτων. Οι περισσότεροι όμως βρίσκονταν σε μια κατάσταση σοκ και ήταν βαθιά θλιμμένοι. Όλοι είχαν ήδη τύψεις συνείδησης με μερικές μόνο εξαιρέσεις. Στο τέλος καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι εκτελούσαμε απλώς διαταγές ανωτέρων. Η οποιαδήποτε ανυπακοή απέναντι σε επίσημες διαταγές τιμωρούνταν σκληρά». (Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 81)

Οι Γερμανοί στρατιώτες εγκατέλειπαν το Κομμένο μέσα σε μια κόλαση φωτιάς και σε έναν τρομερό εφιάλτη, που κάποιοι από αυτούς μπορεί να τον κουβαλούσαν μαζί τους και να τον έφερναν με πολύ τρόμο στο νου τους, όταν ο πόλεμος τέλειωσε και η ζωή ξαναμπήκε στον κανονικό της δρόμο. Για πολλά χρόνια. Νικητές; Σε τι είδους μάχη; Ηττημένοι; Ίσως.

«Ο ανθυπολοχαγός ή αρχηγός της ομάδας μου έδωσε τη διαταγή να πυροβολήσω τους Έλληνες. Αρνήθηκα. Ανάμεσα στους Έλληνες βρίσκονταν γυναίκες και παιδιά και νομίζω μια από τις γυναίκες κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά. Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι ετοιμαζόμουν να διαπράξω ένα έγκλημα. Αυτή η μέρα ανήκει στις χειρότερες αναμνήσεις που έχω από όλο τον πόλεμο. Ο ανθυπολοχαγός ή ομαδάρχης είχε στηθεί πίσω μου και απειλούσε να με πυροβολήσει με το οπλοπολυβόλο του σε περίπτωση που θ’ αρνιόμουν να εκτελέσω τη διαταγή του. Αυτή την απειλή την πήρα πολύ σοβαρά. Όλοι μας είχαμε αναγκαστεί να λάβουμε μέρος στην επιχείρηση. Ίσως να με απείλησε και με στρατοδικείο. Αμέσως άρχισα να πυροβολώ προς τη μεριά των Ελλήνων, οι οποίοι προσπάθησαν να κρυφτούν πίσω από τα κασόνια», θυμάται αρκετά χρόνια μετά ο στρατιώτης Άλμπερτ Τσάντερ. (Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 76).

Το ταξίδι της επιστροφής τους στη βάση της μονάδας τους θα ήταν ασφαλώς πιο δύσκολο από τον πρωινό τους περίπατο τόσο μέχρι να φτάσουν στο Κομμένο όσο και κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους στους άδειους από εχθρούς δρόμους του. Και ήταν πολύ φυσικό για κληρωτούς αξιωματικούς και στρατιώτες, που μέσα σε λίγες ώρες μετέτρεψαν σε κόλαση ένα παραδεισένιο χωριό που δεν τους έφταιξε σε τίποτε και δεν πρόβαλε καμιά αντίσταση στην επιχείρησή τους. «Οι αντιδράσεις των κληρωτών ήταν κι αυτές ταραγμένες. Στα φορτηγά που πήγαιναν πίσω στη Φιλιππιάδα, συζητούσαν γι’ αυτό που είχαν κάνει. Πολλοί απ’ αυτούς έδειχναν μελαγχολικοί και συγκλονισμένοι. Ο Καρλ Ντ. θυμόταν ότι “στον 12ο λόχο η ενέργεια αυτή συζητήθηκε πολύ. Σύντομα όλοι οι στρατιώτες έμαθαν γι’ αυτή. Λίγοι την έβρισκαν σωστή. Εγώ ήμουν τόσο επηρεασμένος απ’ αυτές τις ωμότητες που για εβδομάδες είχα χάσει την ψυχική μου ισορροπία”. Την ώρα των τουφεκισμών αναφέρεται πως ένας υπαξιωματικός πέταξε το πηλήκιο στα πόδια του Ρέζερ και φώναξε: “Herr Oberleutnant, απλώς να θυμάστε ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που συμμετέχω σε κάτι τέτοιο. Αυτό είναι μια Schweinerei (αθλιότητα) που δεν έχει τίποτα να κάνει με τον πόλεμο”» (Mark Mazower, σελ. 226, και Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 82)

Οι Γερμανοί φεύγουν

Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι πως οι γερμανικές υπηρεσίες, στα επίσημα έγγραφά τους, έκαναν λόγο για ληστές και αντάρτες στο Κομμένο και προετοίμασαν τους στρατιώτες για μια μεγάλη αναμέτρηση με τις δυνάμεις των αντιστασιακών οργανώσεων. Και το τραγικό πως εδώ μέσα δε βρήκαν την παραμικρή αντίσταση, δεν ακούστηκε ούτε ένας πυροβολισμός εναντίον τους, παρά μόνο ακούγονταν τα βογκητά, οι λυγμοί και οι θρήνοι των έντρομων άμαχων κατοίκων του χωριού από τους δικούς τους μονάχα πυροβολισμούς και το δικό τους θανατικό. Μέσα σ’ ένα πρωί το Κομμένο μέτρησε 317 θύματα μιας θηριωδίας και μιας βαρβαρότητας που δεν την αντέχει ακόμη και να την ακούει κανείς. Εξοντώθηκαν 20 οικογένειες, εκτελέστηκαν 95 νήπια και παιδιά ηλικίας έως 15 ετών, θανατώθηκαν 126 γυναίκες.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε στο ελάχιστο τους γραφειοκράτες της γερμανικής πολεμικής μηχανής να αναφέρουν την ίδια ημέρα του ολοκαυτώματος με υπερβολική δόση ανανδρίας και ανεντιμότητας, διαστρεβλώνοντας βάναυσα την αλήθεια, πως στο Κομμένο έγινε μάχη με τους αντάρτες: «Σήμερα το πρωί, κατά την περικύκλωση του Κομμένου που έγινε από τρεις πλευρές, ο 12ος Λόχος δέχτηκε πολύ πυκνά πυρά απ’ όλα τα σπίτια. Τότε ο Λόχος άνοιξε πυρ με όλα του τα όπλα, επέδραμε στον οικισμό και τον πυρπόλησε. Φαίνεται πως κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης μερικοί από τους ληστές κατάφεραν να ξεφύγουν προς τα νοτιοανατολικά. Υπολογίζεται ότι σ’ αυτή τη μάχη σκοτώθηκαν 150 άμαχοι. Τα σπίτια δέχτηκαν έφοδο με χειροβομβίδες, με αποτέλεσμα τα περισσότερα να πάρουν φωτιά. Όλα τα βοοειδή και το μαλλί έγιναν λάφυρα. Θα ακολουθήσει χωριστή αναφορά λαφύρων. Κατά την πυρπόληση των σπιτιών μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών εξερράγησαν και κρυμμένα όπλα είναι επίσης πιθανόν να κάηκαν μαζί τους». (Mark Mazower, σελ. 223 και Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 83)

Μπορεί στη συνείδηση πολλών Γερμανών στρατιωτών να έμεινε χαραγμένη η εικόνα του πλιάτσικου, «με την πρόφαση ότι πρόκειται για αντίποινα ύστερα από την επίθεση κατά κάποιου στρατηγού», οι Γερμανικές, ωστόσο, αρχές δε δυσκολεύτηκαν στα επίσημα έγγραφά τους να κάνουν λόγο για ληστές, συμμορίτες, αποβράσματα και να χρησιμοποιήσουν ανακρίβειες που μπορούσαν να εμφανίσουν τα εγκλήματά τους εναντίον ανυπεράσπιστων και αμάχων ως πραγματική μάχη με τον εχθρό που τους επιτέθηκε.

Έτσι την επόμενη ημέρα νέα αναφορά σημειώνει, μετατρέποντας τους 150 άμαχους σε 150 νεκρούς από την πλευρά του εχθρού: «Αποτέλεσμα εκκαθαριστικής επιχείρησης στο Κομμένο: 150 νεκροί από την πλευρά του εχθρού, μερικά βοοειδή, όπλα ιταλικής προέλευσης. Η φωτιά στο χωριό ανατίναξε μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών. Το αποτέλεσμα της επιχείρησης επιβεβαίωσε την υποψία και την αναφορά της μεραρχίας ότι η ανατολική πλευρά του κόλπου της Άρτας αποτελεί κέντρο συμμοριτών με ισχυρές ενεργούς ληστοσυμμορίες». (Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 93, και Mark Mazower, σελ. 224) Ενώ ο τότε υπολοχαγός και μετέπειτα Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. Κουρτ Βαλντχάιμ, ο οποίος υπηρετούσε στο γραφείο συντονισμού του γερμανικού γενικού επιτελείου στην Αθήνα, σημείωνε στις 17 Αυγούστου στο Ημερολόγιο Πολέμου της μονάδας του: «17 Αυγούστου: Αυξανόμενη αεροπορική δραστηριότητα του εχθρού με επιδρομές εναντίον της δυτικής ελληνικής ακτής και των Ιόνιων νησιών. Στην περιφέρεια της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, η κωμόπολη του Κομμένου (βόρεια του κόλπου της Άρτας) καταλαμβάνεται ύστερα από έντονη εχθρική αντίσταση. Απώλειες του εχθρού». (Mark Mazower, σελ. 224 και Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 96)

Τόσο απλά, λοιπόν, και τόσο σαθρά. Ένα χωριό παραδομένο στις φλόγες των ναζί και 317 άμαχοι και ανυπεράσπιστοι νεκροί, εκτελεσμένοι στα σπίτια τους, στις αυλές και τους δρόμους, δεν ήταν παρά οι εχθροί που πρόβαλαν έντονη αντίσταση στους πάνοπλους Γερμανούς του 12ου Λόχου! Η Γερμανία διέτρεχε κίνδυνο από τα γυναικόπαιδα, τα μωρά και τους άοπλους του Κομμένου!

Μεσημέρι 1.30΄, σημειώνει ο γυμνασιάρχης Στέφανος Παππάς, οι Γερμανοί φεύγουν. Αφήνουν πίσω τους ένα ολοκαύτωμα, ένα απέραντο νεκροταφείο. Και παίρνουν μαζί τους τα λάφυρα του πολέμου: κοπάδια ζώων μεγάλων και μικρών που συγκέντρωσαν στην πλατεία του χωριού, κουβέρτες, σεντόνια, φορέματα, κουστούμια, παπούτσια, γραμμόφωνα, χρήματα, χρυσαφικά. (Στέφανου Παππά, σελ. 29) Η επίσημη έκθεση, ωστόσο, της Βέρμαχτ αναφέρει: «16 κεφάλια βοοειδή, 1 γεμάτο φορτηγό σακιά με μαλλί, 5 ιταλικές καραμπίνες, 1 ιταλικό αυτόματο πιστόλι». (Mark Mazower, σελ. 224)

Ο τραγικός επίλογος

Οι σκηνές φρίκης που εκτυλίχτηκαν το πρωινό της ματωμένης εκείνης Δευτέρας στο Κομμένο και χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη συνείδηση εκείνων που κρύφτηκαν και είδαν με τα μάτια τους όλη την έκταση της βαρβαρότητας και της κτηνωδίας, συνθέτουν ένα πένθιμο εμβατήριο, που ηχεί τυραννικά μέσα μας και μας ελέγχει και μας ανακρίνει και ζητά εξηγήσεις με απόγνωση, μα παίρνει απαντήσεις θολές και μισές, που χάνονται μέσα στον άνεμο.

Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 80 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Το Κομμένο είναι μια διαρκής καταγγελία της βίας και της βαρβαρότητας. Είναι ένας ασίγαστος πόνος και μια διαμαρτυρία εναντίον κάθε μορφής ρατσισμού. Απ’ τα χείλη και την ψυχή των λίγων πλέον επιζώντων βγαίνει αβίαστα ένα σύνθημα: «όχι άλλη βία κι όχι άλλη αγριότητα στον πλανήτη».

Γιατί το Κομμένο αποθήκευσε κι έκλεισε μέσα στη μικρή του ιστορία όλη την έκταση της βαρβαρότητας και της κτηνωδίας που σπέρνουν αλόγιστα η καθαρότητα της φυλής και η αίσθηση της υπεροχής απέναντι στον άοπλο και τον ανίσχυρο να προστατεύσει τον εαυτό του. Γιατί τούτη η ματωμένη σελίδα του, τα δάκρυα κι η ορφάνια, η φυγή κι η απόγνωση των δικών του παιδιών είναι το πρώτο του μάθημα που μας ανεβάζει ψηλά και μας πάει στην ευπρέπεια της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού και της απέραντης αγάπης.

Αν κατορθώσουμε κάποτε να διαβούμε τα στενά σύνορά μας και τολμήσουμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη, έτσι που τον πόνο του ανθρώπου να τον κάνουμε πόνο δικό μας, τότε είναι βέβαιο πως η πρώτη μας έγνοια κι η πρώτη μας πράξη θα σταθούν στο Κομμένο και τον άγιο του τόπο θα τον κάνουν πάρκο ανθρωπιάς και μουσείο της ειρήνης και της συναδέλφωσης των ανθρώπων και των λαών.

Και μπορεί από τούτα τα πάρκα της φιλίας και της ανθρωπιάς να ξεχυθεί το μεγάλο ποτάμι σε μια παγκόσμια διαδήλωση, που στις πιο ψηλές κορφές των βουνών θα στήσει τα λάβαρα και στο κέντρο της γης θα θέσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του: Να τελειώνουμε τώρα με τους πολέμους. Να τελειώνουμε τώρα με τους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές. Το απαιτούν οι νεομάρτυρες των πυρπολημένων και πλημμυρισμένων στο δάκρυ και στο αίμα χωριών μας. Το απαιτούν οι νεομάρτυρες των φούρνων και των κρεματορίων. Το απαιτεί το Κομμένο με τα 317 θύματά του και τ’ απερίγραπτο ολοκαύτωμά του.

Ο τραγικός απολογισμός και το έγκλημα πολέμου

Την οργή των νεκρών να φοβάστε

Οδυσσέας Ελύτης

Ότι στο Κομμένο διαπράχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Ανεξάρτητα από το τι έχει αποφασιστεί στη δίκη της Νυρεμβέργης και τι εκκρεμότητες έχουν απομείνει στα διεθνή δικαστήρια και στα επίσημα εθνικά και διεθνή έγγραφα, στη συνείδηση όλων των ανθρώπων, η σφαγή των αμάχων και η ισοπέδωση του χωριού μόνο ως έγκλημα πολέμου έχει καταγραφεί. Το ολοκαύτωμα του Κομμένου ανήκει στις ελάχιστες εκείνες φρικιαστικές περιπτώσεις όπου άνθρωποι ανυπεράσπιστοι και κατά κύριο λόγο ανυποψίαστοι μετατρέπονται αιφνίδια σε τραγικά θύματα μιας οργανωμένης επίθεσης τακτικού στρατού με στόχο δήθεν την εξόντωση ανταρτών.

Στο Κομμένο οι ναζιστικές δυνάμεις δεν έδωσαν μάχη. Δε συγκέντρωσαν τους κατοίκους του για να επιλέξουν θύματα προς εκτέλεση. Δεν εφάρμοσαν τα γνωστά αντίποινα. Τέτοιος λόγος, ασφαλώς, δεν υπήρχε, αφού κανείς Γερμανός αξιωματικός ή στρατιώτης ούτε εκτελέστηκε ούτε τραυματίστηκε ούτε, εν πάση περιπτώσει, αντιμετωπίστηκε με βαναυσότητα από τους κατοίκους του ή από τους αντάρτες που υποτίθεται ότι έδρευαν σ’ αυτό. Ακόμη και ο ίδιος ο συνταγματάρχης Ζάλμινγκερ, που έφτασε σ’ αυτό στις 12 Αυγούστου, διευκολύνθηκε να το εγκαταλείψει ανενόχλητος. «Όχι μόνο δεν πείραξαν τους Γερμανούς οι αντάρτες, αλλά βοηθήσαμε το αυτοκίνητο να βγη από το χαντάκι, που είχε ανατραπή, και να φύγη ανενόχλητο. Κάναμε περισσότερο από ό,τι επέβαλε η εθνική μας τιμή, ενώ μπορούσαμε όλους να τους σκοτώσουμε», αναφέρει ο Στέφανος Παππάς καταθέτοντας στη δίκη της Νυρεμβέργης (Στέφανου Παππά, σελ. 132)

Πλήθος στοιχείων και μαρτυριών από τους ίδιους τους Γερμανούς στρατιώτες δεν αφήνουν το ελάχιστο ίχνος σχετικά με το κακούργημα και το έγκλημα πολέμου. «Χωριά στα οποία θα πέφτουν πυροβολισμοί ή θα απαντώνται οπλισμένοι, θα καίγονται και ο ανδρικός πληθυσμός θα εκτελείται» ανέφερε η διαταγή του στρατηγού Βάλτερ φον Στέτνερ, διοικητή της 1ης Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών. Στο Κομμένο εκτελέστηκαν οι πάντες χωρίς καμιά διάκριση, παρότι δεν έπεσαν πυροβολισμοί ούτε απαντήθηκαν οπλισμένοι αντάρτες. «Στο χωριό δεν υπήρξε η παραμικρή αντίσταση, ούτε καν ένας πυροβολισμός, και από τη δική μας πλευρά δεν υπήρξε ούτε ένας τραυματίας», αναφέρει ο δεκανέας Κουρτ Ντρέερ». Παρά ταύτα εκτελέστηκαν 95 παιδιά ηλικία 4 μηνών έως 15 χρονών, 126 γυναίκες από 16 έως 80 χρονών και 96 άντρες από 16 έως 80 χρονών.

«Πρώτα ρίχναμε χειροβομβίδες μέσα στα σπίτια και μετά πυροβολούσαμε με καραμπίνες και οπλοπολυβόλα από τις πόρτες. Πολλά πτώματα κάηκαν μέσα στα σπίτια και η μυρωδιά ήταν αφόρητη», θυμάται ο Γιοχάνες Ραλ. «Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας όταν κάποιοι στρατιώτες έχωναν μπουκάλια μπίρας στα γεννητικά όργανα γυναικείων πτωμάτων. Νομίζω ότι είδα και πτώματα με βγαλμένα μάτια», εκμυστηρεύεται χωρίς να μπορεί να κρύψει την αηδία του ο Άλμπερτ Σένγκερ.

«Τα μέλη του 12ου λόχου συνέλαβαν εκείνους που ήταν κρυμμένοι στα σπίτια τους και τους συγκέντρωσαν στη μικρή πλατεία… ήταν μια ομάδα 15 – 20 ανθρώπων, κυρίως γυναίκες. Ανάμεσά τους υπήρχαν όμως και μερικά αγόρια και κορίτσια 12 ή 13 ετών… Ο Τσάντερ έστησε το πολυβόλο σε απόσταση 10 – 15 μέτρων… έριξε μια σειρά ριπές και θέρισε τον κόσμο», περιγράφει ο Όσκαρ Γκούντμαν, ο οποίος σημειώνει πως ο Τσάντερ άνοιξε πυρ στην αυλή του Θεόδωρου Μάλλιου την ώρα του γάμου, κατόπιν διαταγής του ανθυπολοχαγού και απειλής ότι σε περίπτωση ανυπακοής θα συντάξει αναφορά σε βάρος του και θα τον στείλει στο στρατοδικείο. Αλλά κι ο ίδιος ο πυροβολητής δεκανέας Άλμπερτ Τσάντερ ομολογεί χαρακτηριστικά: «Ήμουν πολύ ταραγμένος που θ’ αναγκαζόμουν να πυροβολήσω γυναικόπαιδα. Τα νεύρα μου ήταν εξαιρετικά τεντωμένα. Πραγματικά δε θυμάμαι πια, είναι σαν να έχω στη μνήμη μου ένα κενό». (Βλ. Χ. Φ. Μάγερ σελ. 76 – 82)

Για το ίδιο γεγονός καταθέτει στη δίκη της Νυρεμβέργης ο γυμνασιάρχης Στέφανος Παππάς: Οι Γερμανοί «έβγαλαν έξω από το σπίτι του Θεόδωρου Μάλλιου, που γινόταν ο γάμος, 10 – 15 άτομα που εθέρισαν με το πολυβόλο. Είδα με τα μάτια μου απέναντι από τα θύματα σωρός από κάλυκες. Οι υπόλοιποι, γαμπρός, νύφη, συμπέθεροι και άλλοι εν όλω 32 κάηκαν, έγιναν στάχτη μέσα στο διώροφο σπίτι, που καίονταν μια ολόκληρη ημέρα και νύχτα». (Στέφανου Παππά, σελ. 126)

Οι Γερμανοί φρόντισαν, μετά το τέλος της «μάχης» και παρά την αφόρητη ζέστη, να κάνουν μια τελευταία επιθεώρηση στο χωριό και να αποτελειώσουν ό,τι έμεινε στη μέση. «Παντού υπήρχαν πτώματα. Ορισμένοι δεν είχαν αφήσει ακόμη την τελευταία τους πνοή. Προσπαθούσαν να μετακινηθούν και βογκούσαν. Δύο ή τρεις κατώτεροι αξιωματικοί έκαναν μια τελευταία περιπολία στο χωριό κι έδωσαν τη χαριστική βολή στους ετοιμοθάνατους», θυμάται ο δεκαεννιάχρονος στρατιώτης Γιόχαν Χάουσμαν. (Χ. Φ. Μάγερ, σελ. 80)

Λίγο πριν αναχωρήσει ο στρατός, οι επικεφαλής παρότρυναν τους στρατιώτες να πάρουν μαζί τους ό,τι ήθελαν ως λάφυρο από το χωριό. «Οι στρατιώτες όμως ήταν σε τέτοιο βαθμό εξαντλημένοι, που δεν άγγιξαν σχεδόν τίποτε από τα πράγματα που βρίσκονταν ολόγυρα. Μόνο οι αξιωματικοί φόρτωσαν στα φορτηγά κλεμμένα χαλιά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα», θυμάται ένας άλλος δεκαεννιάχρονος στρατιώτης, ο Χανς Τίσλερ. (Χ.Φ. Μάγερ, σελ. 80) Ενώ ο Ρέζερ «διέταξε μερικούς στρατιώτες να βάλουν φωτιά στα λίγα σπίτια που είχαν μείνει ανέπαφα». (Mark Mazower, σελ. 223)

Θα μπορούσε να παραθέσει κανείς αμέτρητα γεγονότα που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως το ολοκαύτωμα του Κομμένου ήταν ένα έγκλημα πολέμου, σε βαθμό που ο ίδιος ο ταγματάρχης Ράινχολντ Κλέμπε, που ακολούθησε την εκκαθαριστική επιχείρηση ως διοικητής του τάγματος στο οποίο ανήκε ο 12ος λόχος, χωρίς να λάβει μέρος σ’ αυτή, να επιπλήξει αυστηρά τον υφιστάμενό του υπολοχαγό Βίλι Ρέζερ, όταν κάτωχρος και αηδιασμένος από αυτό που αντίκρισαν τα μάτια του μέσα στο Κομμένο, βρέθηκε αντιμέτωπος μαζί του: «αυτό, κύριε υπολοχαγέ, δεν έχει καμιά σχέση με τον πόλεμο. Με κάτι τέτοια δε θέλω να έρθω σε επαφή». (Χ.Φ. Μάγερ, σελ. 90 και Mark Mazower, σελ. 226)

Τα στοιχεία της καταστροφής είναι συνταρακτικά. Εξοντώθηκαν και αφανίστηκαν 20 ολόκληρες οικογένειες. Δολοφονήθηκαν μαζικά και αποτρόπαια 71 παιδιά ηλικίας κάτω των δέκα ετών. Μέσα στα ίδια τους τα σπίτια κάηκαν ζωντανοί γονείς μαζί με τα παιδιά τους. Ούτε ένα τουφέκι δε στράφηκε εναντίον των γερμανών. Οι απώλειες του Κομμένου 317 νεκροί. Σπίτια καμένα, αγαθά λεηλατημένα, κτίρια πυρπολημένα. Οι απώλειες των επιδρομέων ένα μεγάλο, ένα τεράστιο και απερίγραπτο μηδέν, που στρέφεται, εντέλει, εναντίον τους και τους εξευτελίζει.

Στο Κομμένο, στις 16 Αυγούστου 1943, γράφτηκε μια από τις πιο τραγικές σελίδες, από εκείνες που αδυνατεί να τις αντέξει ο νους του ανθρώπου και αρνείται να τη συγχωρήσει η παγκόσμια ιστορία. Η μαζική εκτέλεση και ο αφανισμός ολόκληρων οικογενειών συνιστά μια γενοκτονία, με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε αρχαίες τραγωδίες.

Ο Θεόδωρος Αντωνίου εκτελέστηκε μέσα στο σπίτι του μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του, ηλικίας 4, 3 και 2 ετών. Ο Χρήστου Αποστόλου σφαγιάστηκε μέσα στο σπίτι του μαζί με τη γυναίκα του, τη μητέρα του και τα δύο παιδιά του, ηλικίας 11 και 3 ετών. Ο Αθανάσιος Διαμαντής εκτελέστηκε μαζί με τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του, ηλικίας 30, 10, 16, 8 και 5 ετών. Ο Κων/νος Κριτσιμάς σφαγιάστηκε μέσα στο σπίτι του μαζί με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του, ηλικίας 8, 6, 3 και 1 έτους. Η Αικατερίνη Μαράγγου εκτελέστηκε μαζί με το παιδί της, ηλικίας 40 ετών, και τα πέντε εγγόνια της, ηλικίας 14, 11, 8, 6 και 4 ετών. Ο Θεόδωρος Μάλλιος σφαγιάστηκε στο γάμο της κόρης του, μαζί με τη γυναίκα του, τα εφτά από τα εννιά παιδιά του, ηλικίας 25, 24, 22, 21, 16, 11, και 6 ετών, και τη νύφη του, ηλικίας 24 ετών. Στο ματωμένο γάμο δολοφονήθηκαν η νύφη Αλεξάνδρα και ο γαμπρός Θεοχάρης.

Από το γένος Κοντογιάννη εκτελέστηκαν 29 άτομα, από το γένος Κριτσιμά 24, από το γένος Κολιοκώτση 16, από το γένος Διαμαντή 15, από το γένος Αντωνίου 13. Από τους ξένους που εκείνη την ημέρα βρέθηκαν στο Κομμένο λόγω του πανηγυριού του Δεκαπενταύγουστου και του γάμου εκτελέστηκαν περίπου 35 άτομα. Εκτελέστηκαν επίσης 3 Ισραηλίτες, οι οποίοι έμεναν στο Κομμένο.

Από το βιβλίο «Άι Κομμένο της άσβεστης μνήμης» του Δημήτρη Χρ. Βλαχοπάνου, «Εντύπωσις», 2η έκδοση 2009

Βασική βιβλιογραφία

1. Στέφανου Παππά: Η σφαγή του Κομμένου

2. Χ.Φ. Μάγερ: Η φρίκη του Κομμένου (Καλέντης)

3. Mark Mazower: Στην Ελλάδα του Χίτλερ (Αλεξάνδρεια)

4. Ζωντανές μαρτυρίες