Ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς στο βιβλίο του “Περί Πολέμου”, αναφέρει ότι “αν θέλεις να καταστρέψεις κυριολεκτικά ένα Στρατό, τροφοδότησέ τον με πολλά και διαφορετικά όπλα”. Αυτό ακριβώς έχει την τάση να κάνει η Ελλάδα. Διαχρονικά. Επειδή δεν έχει νόημα να πάμε πολύ πίσω στο χρόνο, θα αναφερθούμε μόνο στην μετά-Ίμια εποχή. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στην ελληνική άμυνα, θα περιοριστούμε σε κάποιες γενικές παρατηρήσεις…

Πριν από λίγες μέρες υπέβαλε την παραίτησή του ο επιτελάρχης του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού (ΤΠΝ) Τζιχάντ Γιαϊτζί, ο οποίος έγινε γνωστός και στην Ελλάδα ως ο… πατέρας της «Γαλάζιας Πατρίδας», της πολιτικής της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο και των καταστροφικών για την Κύπρο και την Ελλάδα τουρκολιβυκών μνημονίων.

Μετά την άλωση της Πόλης από τους δυτικούς, το 1204, και τη σύσταση του κράτους της Νίκαιας, ο Βυζαντινός Στρατός άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία του βυζαντινού ιππικού να αντιπαραταχθεί στους Λατίνους ιππότες, οι ηγέτες της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας συγκρότησαν μονάδες, μισθοφόρων ιπποτών, τα λεγόμενα «Λατινικά» αλλάγια.

Στις 6 Απριλίου 1453 ο τουρκικός στρατός πλησίασε στα τείχη της Βασιλίδος των Πόλεων και έλαβε θέσεις σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 1.200 μέτρων από αυτά. Πριν την έναρξη των επιθέσεων ο σουλτάνος Μωάμεθ Β’, όπως αναφέρει ο τουρκόφιλος Κριτόβουλος ο Ίμβριος, ζήτησε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο να του παραδώσει την Πόλη, αλλά έλαβε την πρώτη αρνητική απάντηση.

Τελικά η καραντίνα που επιβλήθηκε για τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας του νέου κορονοϊού και κατ’ επέκταση και το «λουκέτο» που μπήκε στην παγκόσμια οικονομία ήταν μέτρα που έπρεπε να ληφθούν;

Ἡ Α.Θ.Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας νά ὑπάρξῃ συντονισμός καί, κατά τό δυνατόν, ὁμοιομορφία μεταξύ τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς πρός τό καίριον θέμα τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ τρόπου μεταδόσεως αὐτῆς εἰς τούς πιστούς, ἀπέστειλε πρός ἅπαντας τούς ἀδελφούς Του Μακαριωτάτους Προκαθημένους αὐτῶν τό κατωτέρω παρατιθέμενον ἀπό 17ης λήξαντος μηνός Μαΐου Γράμμα:

Εφαρμογή στο κινητό του κατόχου θα τον «βαθμολογεί» ανάλογα με το πόσο αλκοόλ πίνει, πόσο αθλείται ή πόσες ώρες τη μέρα κοιμάται για να αποφανθεί αν είναι «υγειονομικά ασφαλής»

Καταθέτοντας την ψυχή τους, όχι απλά τον χρόνο και την ενέργειά τους, εθελοντές που αξίζουν συγχαρητήρια όχι απλά από όλους μας αλλά και από το ελληνικό κράτος επισήμως, ανέλαβαν να αποκαταστήσουν τις πολλαπλές ζημιές που είχε υποστεί το όμορφο ξωκλήσι της Αγίας Αικατερίνης στη Μόρια της Λέσβου.

Η πόλη έπεσε. Αυτή η κραυγή θ' αντηχεί όσο υπάρχει ο κόσμος. Αν έπειτα από αιώνες ξαναγεννηθώ, αυτές οι λέξεις θα γεμίζουν τα μάτια μου τρόμο και οι τρίχες των μαλλιών μου θα σηκώνονται. (1)

O Άγιος Γαβριήλ, ήταν υιός γεωργικής οικογένειας, με βαθιά θρησκευτική πίστη. Γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1684, από τους Αναστασία και Πέτρο Γκοβντέλοβ, στο χωρίο Ζβιέρκι, κοντά στη μικρή πόλη Ζαμπ(λ)ούντοφ, στη σημερινή Πολωνία. Κατά το βάπτισμά του, στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του μοναστηριού της πόλης, στο Ζαμπ(λ)ούντοφ, έλαβε το όνομα Γαβριήλ, προς τιμήν του Αρχάγγελου Γαβριήλ.