Νόμιμος ο εκκλησιασμός και η  πρωινή προσευχή των μαθητών των νηπιαγωγείων και των δημοτικών σχολείων σύμφωνα με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία εξέτασε προσφυγή γονέων για ακύρωση των παραπάνω. 

Ήταν πρωί της 1ης Απριλίου 2006, στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όταν η τουρκική αντιπροσωπεία ανακοίνωσε σε ολόκληρη την συμμαχία με γραπτή δήλωση την έναρξη της ναυτικής επιχείρησης της Τουρκίας «Mediterranean Shield – Μεσογειακή Ασπίδα», που είχε ως στόχο την ενεργειακή ασφάλεια της ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η δήλωση είχε επίδραση σεισμού στο ΝΑΤΟ.

Η Υπουργός Παιδείας κα Νίκη Κεραμέως, φαίνεται ακόμη και διά «γυμνού οφθαλμού» ότι βαδίζει στα χνάρια των προηγουμένων Υπουργών της Παιδείας, των κ.κ. Φίλη και Γαβρόγλου, αφού κι αυτής ο πόνος, ο πόθος και ο καϋμός της είναι η χώρα μας να γίνει ουδετερόθρησκο κράτος, παρόλο ότι στην πρόσφατη τροποποίηση του Συντάγματος, το σχετικό άρθρο καταψηφίστηκε στη Βουλή. Κι όμως μ’ αυτά που θα καταδείξουμε στη συνέχεια, κατά κει βαδίζουν τα πράγματα και το «ουδετερόθρησκο» μέσω της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα Σχολεία σε πρώτη φάση να μπει από την πίσω πόρτα.

Σε μια εποχή όπου η ανάγκη για εθνική ανάταση, για ομοψυχία, για ενότητα, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική, εμφανίζονται εμετικές γνώμες και απόψεις που κινούνται αντίθετα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Μια κρίση ξαφνική, παγκοσμίου χαρακτήρα, μη αναμενόμενη, τάραξε τα ειωθότα, άλλαξε την καθημερινότητα και την κανονικότητα της κοινωνικής μας ζωής, της κοινωνίας μας.

Για τους Γερμανούς ναζί το Ισλάμ ήταν μια θρησκεία πολεμιστών, μια θρησκεία που οι πιστοί της αποτελούσαν καλό υλικό προς στρατολόγηση. Για τον λόγο αυτό υποστήριξαν την αντιβρετανική εξέγερση του Γκαϊλανί στο Ιράκ, τον Μάιο του 1941, συνεργάστηκαν στενά με τον άθλιο μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ αλ Χουσεϊνί και στρατολόγησαν δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους της ΕΣΣΔ, αλλά και της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Σαστισμένη αρχίζει να παρακολουθεί πλέον η ελληνική κοινωνία τις επίσημες ανακοινώσεις για τον κορονοϊό. Μέσα σε διάστημα μερικών εβδομάδων αφότου επιβλήθηκαν η καραντίνα και τα περιοριστικά μέτρα έως σήμερα, πολλές από τις οδηγίες για την πρόληψη και αντιμετώπιση του ιού δεν είναι απλώς αντιφατικές μεταξύ τους αλλά και αλληλοαναιρούνται πλήρως, προκαλώντας εύλογες απορίες.

Οἱ ὑπογραφόμενοι ἰατροί, λαμβάνοντες ὑπ’ ὄψη καί τά δεδομένα τῆς ἐπίπτωσης τῆς μόλυνσης, τῆς νόσησης καί τῶν ἐπιπλοκῶν τῆς τελευταίας ἴωσης ἀπό τόν κορωνοϊό COVID-19 στή χώρα μας, ἀλλά κυρίως καί τίς τεκμηριωμένες θέσεις ἐξεχόντων Ἑλλήνων καθηγητών ἰατρῶν τοῦ Ἐξωτερικοῦ καί τῆς Ἑλλάδας, ὁμόφωνα διαπιστώνουμε ὅτι πολλά ἀπό τά συνεχιζόμενα ίσχύοντα μέτρα εἶναι δυσανάλογα, ὑπερβολικά, μεροληπτικά και δυνητικῶς ἐπιβλαβέστατα τόσο γιά τήν ψυχική ὑγεία τῶν Ἑλλήνων, ὅσο καί γιά τίς καταστροφικές συνέπειες ἐπί τῆς οἰκονομίας τῆς χώρας.

Στις 3 Μαΐου 1810 ο γνωστός φιλέλληνας και μεγάλος ρομαντικός ποιητής Λόρδος Βύρων διέπλευσε τον Ελλήσποντο, μιμούμενος τον μυθικό Λέανδρο.¹ Κολύμβησε περίπου 3 μίλια (4 χλμ) σε 1 ώρα και 10 λεπτά. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του ίδιου του Λόρδου Βύρωνα, στον Ελλήσποντο είχε πάει με τη φρεγάτα «Σάλσετ» («Salsette»). Διήνυσε μαζί με τον υποπλοίαρχο Έκενχεντ (Ekenhead) απόσταση περίπου τεσσάρων αγγλικών μιλίων, ενώ το πλάτος του κόλπου ήταν περίπου ένα μίλι από την Άβυδο, που βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πλευρά του Ελλησπόντου, στη Σηστό, η οποία βρίσκεται στην ασιατική πλευρά.

Μετά την αναγνώριση της Ελλάδας ως κράτους ανεξάρτητου και κυρίαρχου –όπως ορίστηκε με το λεγόμενο Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (22 Ιανουαρίου / 3 Φεβρουαρίου 1830)–, δύο βασικά ζητήματα παρέμεναν σε εκκρεμότητα: ο καθορισμός των συνόρων και το πρόσωπο του ηγεμόνα.