Όπως είναι σε όλους γνωστό, οι θιασώτες του οικουμενισμού εδώ και πολλές δεκαετίες εργάσθηκαν και εργάζονται για την καθιέρωση και εμπέδωση της παναιρέσεως αυτής με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα ταυτοχρόνως. Αφού κατόρθωσαν μέσω της «Συνόδου» της Κρήτης να δώσουν δογματική και συνοδική νομιμοποίηση στην παναίρεση, προσπάθησαν παράλληλα να την θεμελιώσουν και να την κατοχυρώσουν σε λόγους των αγίων της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους επεχείρησαν να διαστρεβλώσουν λόγους νεοφανών αγίων, οι οποίοι πρόσφατα έχουν αγιοκαταταχθεί και να τους παρουσιάσουν ως έχοντες δήθεν οικουμενιστικές ιδέες και αντιλήψεις και προωθούντες τον Οικουμενισμό.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Δεκεμβρίου 2018

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΕΝΑΣ ΔΙΑΠΡΥΣΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Όπως είναι σε όλους γνωστό, οι θιασώτες του οικουμενισμού εδώ και πολλές δεκαετίες εργάσθηκαν και εργάζονται για την καθιέρωση και εμπέδωση της παναιρέσεως αυτής με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα ταυτοχρόνως. Αφού κατόρθωσαν μέσω της «Συνόδου» της Κρήτης να δώσουν δογματική και συνοδική νομιμοποίηση στην παναίρεση, προσπάθησαν παράλληλα να την θεμελιώσουν και να την κατοχυρώσουν σε λόγους των αγίων της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους επεχείρησαν να διαστρεβλώσουν λόγους νεοφανών αγίων, οι οποίοι πρόσφατα έχουν αγιοκαταταχθεί και να τους παρουσιάσουν ως έχοντες δήθεν οικουμενιστικές ιδέες και αντιλήψεις και προωθούντες τον Οικουμενισμό.

Ωστόσο όλοι οι νεοφανείς άγιοι της Εκκλησίας μας, υπήρξαν φανερά και ξεκάθαρα αντίθετοι με τις γνωστές οικουμενιστικές θεωρίες, ιδιαιτέρως με την αναγνώριση και αποδοχή των ετεροδόξων αιρετικών ως «Εκκλησιών», και κατ’ επέκταση με τις κακόδοξες αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης. Αυτό τουλάχιστον συνάγεται ξεκάθαρα από γραπτά κείμενα τους, είτε από σωζόμενες μαγνητοφωνημένες ομιλίες τους, είτε από προφορικές μαρτυρίες πνευματικών τέκνων τους, που επιζούν μέχρι σήμερα, είτε τέλος από βιογραφίες που συνέταξαν αξιόπιστα και υπεύθυνα πρόσωπα, τα οποία απέδωσαν, (κατά το δυνατόν), με πιστότητα και συνέπεια, την στάση που κράτησαν οι εν λόγω άγιοι απέναντι στους ετεροδόξους αιρετικούς, τους αλλοθρήσκους, και σε όσους προωθούν τον Οικουμενισμό. Για παράδειγμα οι άγιοι Νεκτάριος Πενταπόλεως, Ιουστίνος Πόποβιτς, Νικόλαος Αχρίδος, Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Παΐσιος Αγιορείτης, Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ιάκωβος Τσαλίκης, κ.α., εξέφρασαν με τον δικό τους ο καθένας τρόπο, ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο που είχαν, την ίδια αλήθεια. Ότι δηλαδή μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και ότι εκτός Αυτής δεν υπάρχουν άλλες «Εκκλησίες», παρά μόνον αιρέσεις. Επίσης, ότι σε καμιά από τις θρησκείες του κόσμου δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά όλες οδηγούν στην απώλεια.

Από του αγίους που έζησαν τις τελευταίες δεκαετίες, δύο κυρίως επικαλούνται οι οικουμενιστές, τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη και τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Τον μεν πρώτο προκειμένου να στηρίξουν την οικουμενιστική τους ιδεολογία χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους γραπτά κείμενα και επιστολές του, όπου ο άγιος εκφράζεται σαφέστατα κατά του Οικουμενισμού και προ παντός το γεγονός της αποτειχίσεώς του από τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, εξ’ αιτίας της άρσεως των αναθεμάτων. Επικαλούνται επίσης και τον άγιο Πορφύριο και μάλιστα την τελευταία προσευχή του, λίγο πριν από την προς Κύριον εκδημία του, κατά την οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες πενυματικών του τέκνων, «ψέλιζε στα χείλη την Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές, το ‘ίνα ώσιν έν’, αδιαλείπτως. Μ’ αυτή την ευχή πήγε στον αγαπημένο του Χριστό. Προσευχόταν για την ενότητα της Εκκλησίας, για την ενότητα όλου του κόσμου», (Ιερομ. Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης, Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής, Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους).

Με τον άγιο Πορφύριο και τις δήθεν οικουμενιστικές αντιλήψεις του, έχουμε ήδη ασχοληθεί σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Ο ‘Οικουμενισμός’ του άγιου Πορφυρίου και η εικόνα της ‘Παναγίας της Πατριώτισσας’», (30.3.2017). Θεωρήσαμε ωστόσο σκόπιμο να επανέλθουμε στον άγιο Πορφύριο, παίρνοντας τώρα αφορμή από κάποια απομαγνητοφωνημένη ομιλία του, η οποία πρόσφατα έφθασε στο Γραφείο μας, διότι η οικουμενιστική προπαγάνδα και η προσπάθεια των οικουμενιστών να «καπελώσουν» τον άγιο Πορφύριο υπέρ του Οικουμενισμού, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να προκαλούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό σε πολλούς. Είναι αλήθεια πως ο θεοφώτιστος αυτός άγιος ήταν ολιγογράμματος και ελάχιστα γνώριζε από ακαδημαϊκή Θεολογία, και από συστηματική Δογματική. Επίσης δεν είχε τη δυνατότητα συγγραφής και ο προφορικός του λόγος ήταν απλός. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είχε αξιωθεί να λάβει θείο φωτισμό, ότι δεν καταλάβαινε με το δικό του απλοϊκό τρόπο τις μεγάλες αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ή ότι δεν εξέφραζε με ακρίβεια την Ορθόδοξη πίστη.

Μεταφέρουμε στη συνέχεια ορισμένα αποσπάσματα από την εν λόγω ομιλία του: «Αυτόν να πιστεύουμε... (σ.σ. εννοούσε το Χριστό). Λοιπόν, μέσα στη θρησκεία, λέει ότι: ‘Αυτός είναι’. Ο ιδρυτής της Ορθοδόξου πίστεως και ότι όλες οι άλλες θρησκείες, δεν είναι όσο είναι αυτή η θρησκεία. Μία θρησκεία μόνο είναι, η Ορθόδοξος χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το Ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες τους είναι μπερδεμένες. Εδώ στο σταυρό ο Θεός της Ορθοδόξου πίστεως είναι Θεός που αν το πούμε και ‘αγάπη’, όπως τον λέει η Γραφή, πάλι το ίδιο είπαμε. Ο Θεός λέγεται αγάπη». Εδώ δεν αφήνει κανένα περιθώριο ο άγιος για να σκεπάσει η αγάπη την αλήθεια. Ενώ από τη μια μεριά τονίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη, από την άλλη δεν παραλείπει να διακηρύξει ξεκάθαρα την μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ παράλληλα αποφαίνεται πως οι άλλες θρησκευτικές πίστεις, αιρετικών και αλλοθρήσκων, είναι πνεύματα πλάνης, δηλαδή δαιμονικά κατασκευάσματα!

Παρά κάτω λέει: «Όλος ο κόσμος, εδώ στο τηλέφωνό μου, να έρθεις, από όλα τα Βασίλεια του κόσμου τηλεφωνούν. Τη νύχτα, ό,τι ώρα να ’ναι. Από όλα τα Βασίλεια. Από την Νότια Αφρική, Κεϊπτάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Αμερική, Καναδά... ξέρω κι εγώ; Από όλο τον κόσμο. Και να ακουστεί ότι είμαι κι εγώ, έχω ελεύθερο πνεύμα και παραδέχομαι όλες τις θρησκείες; Όχι! Δεν παραδέχομαι. Όποιος και αν έρθει να μου πει και ένας άγγελος να έρθει να μου πει: ‘Όχι’ θα του πω. Λες ψέματα. Δεν είσαι πνεύμα αγαθό. Είσαι πονηρό πνεύμα και λες αυτό! Έτσι θα του πω εγώ του αγγέλου. Δεν θα τον πιστέψω. Λάβετε τα μέτρα σας… Πρέπει έτσι να φυλάγεστε, επειδή έρχεστε σε μένα. Αν δεν ερχόσασταν, μπορούσατε να κάνετε ότι θέλετε. Δεν το θέλω, βέβαια, να προπαγανδίζετε στον έναν και στον άλλον και να λέτε... οι θρησκείες όλες, είναι μία. Δεν έχουν διαφορά. Του Θεού είναι όλες. Σε όποια θέλεις, πηγαίνεις. Και όποιο Θεό θέλεις προσκυνάς. Δεν... δεν... δεν τα θέλω εγώ αυτά. Δεν τα μπορώ. Είναι έτσι το πνεύμα μου. Εγώ έχω κάνει στην έρημο. Έχω αγωνιστεί. Έχω νηστείες, κακουχίες, αγρυπνίες, γυμνότητα, με παλιόρουχα... Και όλα αυτά, για την αγάπη του Χριστού. Και ζούσα μέσα σε αγίους ανθρώπους. Αλλά Ορθόδοξους Χριστιανούς. Κατάλαβες; Δεν μπορώ. Εγώ, έχω καταλάβει την Ορθοδοξία. Έτσι είναι!». Και παρά κάτω: «Και όλοι οι γκουρούδες και οι φακίροι και οι μάγοι και οι επαοιδοί, είναι του Θεού. Ναι, του Θεού είναι ως άνθρωποι, αλλά τα έργα τους, είναι του διαβόλου. Συγχώρα με που μιλάω έτσι». Φαίνεται ότι κάποιοι, προφανώς επηρεασμένοι από την οικουμενιστική ιδεολογία, προσπαθούσαν να παρασύρουν τον Γέροντα στην αντίληψη ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και ότι στην σύγχρονη εποχή μας πρέπει να έχουμε «ελεύθερο πνεύμα» και να παραδεχόμαστε όλες τις θρησκείες. Μια τέτοια αντίληψη όμως ο άγιος την απορρίπτει κατηγορηματικά, έστω και αν έρθει και του την πει άγγελος από τον ουρανό. Επίσης απαγορεύει στα πνευματικά του παιδιά να «προπαγανδίζουν στον έναν και στον άλλον και να λένε... οι θρησκείες όλες, είναι μία. Δεν έχουν διαφορά. Του Θεού είναι όλες».

Στη συνέχεια ο Γέροντας δίνει σαφή απάντηση σε όσους εκφράζονται με περιφρόνηση και συκοφαντούν ως φονταμενταλιστές και φανατικούς όλους εκείνους, οι οποίοι δεν συμμερίζονται την οικουμενιστική τους ιδεολογία: «Ο Σάϊ Μπάμπα, ο τάδε, ο τάδε... όλοι είναι καλοί. Κι ο Μωάμεθ καλός και ετούτος καλός κι εκείνος καλός. Κατάλαβες; Μα θα πεις θα τους μαχώμαστε; Μα ποιος τους μάχεται, βρε; Η θρησκεία μας, κανέναν δεν μάχεται. Δεν βλέπεις, που εμείς τόσο πολύ, έτσι ούτε πάμε να ψηφίσουμε, ούτε έχουμε κόμματα. Προσευχόμαστε για όλους»! Εδώ ο άγιος χρησιμοποιεί τη λέξη «καλός» με την έννοια ότι όλους αυτούς τους αγαπούμε και τους συμπαθούμε ως εικόνες του Θεού. Ο συνειδητός χριστιανός δεν μπορεί να μισεί τον αιρετικό, τον αλλόθρησκο, τον άπιστο, αλλά την πλάνη. Αγαπάμε τον πλανεμένο, μισούμε την πλάνη.

Κλείνοντας καλούμε για μια ακόμη φορά όλους εκείνους οι οποίοι, επηρεασμένοι από την οικουμενιστική ιδεολογία, διακηρύσσουν ευκαίρως ακαίρως, γραπτώς και προφορικώς, δημοσίως και κατ’ ιδίαν, εν επιγνώσει, ή ανεπιγνώστως, ότι όλες οι θρησκείες είναι δήθεν το ίδιο και ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχει σωτηρία. Να καθρεφτίσουν τα λεγόμενα και γραφόμενά τους στο γνήσια Ορθόδοξο φρόνημα και στη διδασκαλία του αγίου Πορφυρίου, όπως αυτή συνάγεται από το παρά πάνω ηχογραφημένο ντοκουμέντο. Ιδιαιτέρως καλούμε όλους εκείνους, οι οποίοι με τόσο ζήλο πρωτοστάτησαν στην αγιοκατάταξη του αγίου, να ερευνήσουν τη συνείδησή τους, εάν και κατά πόσον ο άγιος συμφωνεί με τις πεποιθήσεις τους σχετικά με τις άλλες θρησκείες. Τέλος καλούμε τον πιστό λαό του Θεού να μελετά τα συναξάρια των αγίων μας και να δίδει ιδιαίτερη προσοχή και βαρύτητα σ’ εκείνα τα λεγόμενά τους, με τα οποία οι άγιοι εκφράζουν την Ορθόδοξη δογματική τους συνείδηση. Και τούτο διότι η «Νέα Εποχή του Υδροχόου», η οποία εκφράζει το πνεύμα του Οικουμενισμού, έχει διαβρώσει επικίνδυνα πολλούς «Ορθόδοξους» Πατριάρχες, Επίσκοπους, κληρικούς, μοναχούς, θεολόγους, και λαϊκούς, οι οποίοι διαδίδουν ότι και στις άλλες θρησκείες υπάρχει η σωτηρία.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Εξαιρετικό ήταν το ιστορικό υπόβαθρο της παρούσας φάσης του Μακεδονικού ζητήματος, όπως εκτέθηκε στο πρώτο μισό της μίας εκ των τεσσάρων συνεδριών που διοργάνωσε το Υπουργείο Εξωτερικών την περασμένη Πέμπτη 19 Ιουλίου. Από κει και πέρα, οι τοποθετήσεις ήταν όλες στο ίδιο μήκος κύματος, κάτι όχι αναμενόμενο δεδομένου ότι οργανώθηκε ως «επιστημονικό», άρα δεκτικό θεωρητικά στην αντίθετη άποψη. Η ημερίδα ξεκίνησε με την ανάγνωση χαιρετισμού του καθηγητή νομικής κ. Χρήστου Ροζάκη, ο οποίος φερόταν από δημοσιεύματα να συμμετέχει και στην συγγραφή του Προσυμφώνου των Πρεσπών. Στην πρώτη φράση επανέλαβε το επιχείρημα καραμέλα των «140 κρατών», στη δεύτερη το επιχείρημα ότι το πΓΔΜ περιέχει τον όρο «Μακεδονία» αγνοώντας ότι είναι πρώην και προσωρινό όνομα, και χρησιμοποίησε δύο φορές τον όρο «Βόρεια Μακεδονία» αναφερόμενο στην πΓΔΜ, παρότι είναι ακόμα ανυπόστατος μέχρι την κύρωση της Συμφωνίας.

Οι διμερείς αναγνωρίσεις, και 200 να γίνουν, ουδεμία ισχύ δεν έχουν μπροστά στις αναγνωρίσεις διεθνών οργανισμών, στους οποίους υπάρχει ομοφωνία: πΓΔΜ για όλους ανεξαιρέτως. Έψαξα όμως να ελέγξω την πληροφορία. Ανακάλυψα ότι παρά τα όσα επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός, ο υπουργός εξωτερικών και όλοι οι συμφωνούντες και οι διαφωνούντες, οι χώρες δεν είναι 140, αλλά 106! Υπάρχει και μία ακόμη, το Κόσοβο, που είναι το 107ο. Όμως ο Κόσοβο δεν είναι καν μέλος του ΟΗΕ παρόλο που 111 χώρες το αναγνωρίζουν. Τα Σκόπια διαφημίζουν τις 106 χώρες κι εμείς υπερθεματίζουμε σαν ανόητοι με 140.

Δυστυχώς στην δημόσια σφαίρα, ουδείς δεν έχει αποπειραθεί καν να απαντήσει για ποιον λόγο δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ του ονόματος Βόρεια Μακεδονία και της ιθαγένειας, της γλώσσας, των κωδικών ΜΚ και MKD, τα οποία παραπέμπουν σε πλήρη και σκέτη Μακεδονία. Ουδείς απάντησε για ποιον λόγο δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε Μακεδονία εντός Ελλάδος, παρά χρησιμοποιείται ο όρος «Βόρειο Μέρος», ούτε πώς θα ονομάζονται οι Μακεδόνες Έλληνες. Ουδείς απάντησε για ποιον λόγο τίθενται υπό την αίρεση κοινών επιτροπών εμπορικά σήματα, σχολικά εγχειρίδια, δραστηριότητες δημοσίων και ιδιωτικών φορέων. Θα απαγορεύονται και οι αναφορές στον Μακεδονικό Αγώνα; Και τα συλλαλητήρια; Ουδείς απάντησε γιατί το περιβόητο άρθρο 7 που δήθεν αποσαφηνίζει τον όρο Μακεδονία, ακυρώνει στην 5η παράγραφο την αποσαφήνιση, αφού επιτρέπει στα Σκόπια να χρησιμοποιούν τον όρο όπως επιθυμούν. Ουδείς απάντησε ποιος ο λόγος να μην συμπεριλαμβάνονται τα «αρχαιολογικά τεχνουργήματα» από την απαγόρευση χρήσης του Ήλιου της Βεργίνας, το οποίο δεν κατονομάζεται.

Ουδείς απάντησε για ποιον λόγο σε μία συμφωνία για το όνομα του κράτους μπήκαν πολύ συγκεκριμένες υποσχέσεις της Ελλάδας για συνεργασία στους κάτωθι τομείς: γεωργία, πολιτική προστασία, άμυνα, οικονομία, ενέργεια, περιβάλλον, βιομηχανία, υποδομές, επενδύσεις, τουρισμό, εμπόριο, διασυνοριακή συνεργασία και μεταφορές, Δίκαιο της Θάλασσας (ενώ ΑΟΖ ακόμα δεν έχουμε θεσπίσει), μέτρα κατά της γραφειοκρατίας και άλλων θεσμικών εμποδίων, κατασκευή αγωγών αερίου και πετρελαίου, φωτοβολταϊκά, αιολική ενέργεια, υδρο-ηλεκτρικά, μεταφορά τεχνογνωσίας, υποδομές, μεταφορές, οδικές, σιδηροδρομικές, θαλάσσιες(!) οδούς και αερολιμένες, εναλλακτικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό, εκπαιδευτικό, ιατρικό και αθλητικό τουρισμό, προώθηση επαγγελματκών ταξιδίων, επιστήμη, εκπαίδευση, πολιτισμό, τεχνολογία, βιομηχανία, άμυνα, πολιτική προστασία, αμυντική συνερασία, δικαστικές σχέσεις, υδρο-οικονομία κλπ. Υπάρχουν ανταλλάγματα; Μήπως ευσταθεί η υποψία ότι τελικά δεν πρόκειται για συμφωνία για το όνομα μόνο;

=================

Μέχρι αυτό το σημείο δημοσιεύθηκε στην Εστία. Από δω και κάτω ακολουθεί εκτενέστερη ανάλυση μέσω αποριών σχετικά με την Συμφωνία των Πρεσπών, ή με το «Προσύμφωνο των Πρεσπών», όπως θα έπρεπε να ονομάζεται, τουλάχιστον μέχρι την κύρωσή της και από τις δύο χώρες».

==================

Η Συμφωνία των Πρεσπών φύλλο και φτερό.

Παραθέτω ορισμένες απορίες:

1. Γιατί στο προοίμιο και σε όλα τα άρθρα απουσιάζει εντελώς η αναφορά του ισχύοντος ονόματος «πΓΔΜ», εμφανίζεται μόνο ως «Δεύτερο Μέρος» και γίνεται απλώς αναφορά σε προηγούμενες αποφάσεις του ΟΗΕ; Γιατί δεν ισχύει το ίδιο για την Ελλάδα, η οποία αναφέρεται ρητά;
2. Γιατί στο άρθρο 1(3α,β,γ) προβλέπεται ότι το κράτος θα ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία», ενώ οι πολίτες και οι γλώσσα θα χρησιμοποιούν διαφορετικό όνοα, δηλαδή σκέτο «Μακεδόνες», και σκέτο «μακεδονική»; Γιατί δεν ακολουθεί η nationality / ιθαγένεια, αλλά και η γλώσσα, το όνομα του κράτους; Αυτό δεν είναι πρωτοφανές;
   1. Γιατί στο άρθρο 1(3) ορίζεται ότι η nationality / ιθαγένεια, θα δέχεται δύο διαφορετικές απαντήσεις, η μία από τις οποίες είναι «Μακεδόνες» και η δεύτερη «κάτοικοι της Βορείου Μακεδονίας»; Δεν αρκούσε μία απάντηση; Δεν είναι ταυτόσημα τα σχήματα: πχ «Ιθαγένεια – Ελληνική» και «Κάτοικος της Ελληνικής Δημοκρατίας»;
   2. Εφόσον είναι ταυτόσημα, άρα θα ήταν περιττό να μπει «Ιθαγένεια: Έλληνας / κάτοικος της Ελληνικής Δημοκρατίας», ποιος ο λόγος να μπουν και τα δύο, εκτός από το να έχει η μία απάντηση την έννοια του nationality ως εθνικότητα/ταυτότητα και η άλλη την έννοια της ιθαγένειας/υπηκοότητας; Αν δεχόταν ίδιες απαντήσεις («Βόρειος Μακεδών / πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας», ίσως μπορούσε να θεωρηθεί πλεονασμός. Εφόσον είναι διαφορετικά μεταξύ τους, τι άλλο συμβαίνει εκτός από το ότι απαντούν σε διαφορετική έννοια του πεδίου;
   3. Δεν είναι εμφανές ότι από την μακρά αυτή απάντηση, θα χρησιμοποιείται μόνο η πρώτη; Δηλαδή δεν είναι σαφές ότι το «Μακεδόνας» θα μείνει σκέτο;
   4. Γιατί δεν ενοχλεί ότι το σκέτο «Μακεδόνας», δηλαδή το όλον του όρου, με ελληνική μάλιστα υπογραφή, σημαίνει αναγνώριση ταυτότητας «Μακεδόνων» σε μη Έλληνες;
   5. Γιατί δεν γίνεται καμία αναφορά στο πώς θα ονομάζονται οι Μακεδόνες (χωρίς εισαγωγικά); Δηλαδή εμείς. Εάν δεχθούμε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, γιατί αυτό δεν ισχύει για Έλληνες, οι οποίοι χρησιμοποιούμε τον όρο Μακεδόνας επί 3000 χρόνια ως συνοδευτικό της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά ισχύει για Σλάβους, οι οποίοι τον χρησιμοποιούν για περίπου 100 χρόνια. Ως τεκμήριο αναφέρω το βιβλίο του NGL Hammond, όπου αναφέρεται ότι στην απογραφή της Γιουγκοσλαβίας το 1921 δεν υπήρχε ούτε ένας αυτοπροσδιοριζόμενος ως εθνικά «Μακεδόνας», και ούτε ένας που να μιλούσε «μακεδονική γλώσσα».
   6. Γιατί δεν υπάρχει καμία πρόνοια για το πώς θα ονομάζονται οι Αλβανοί της πΓΔΜ; Γιατί μας έλεγαν ότι τους ενοχλεί το «Σλάβο» στο όνομα, αλλά κανείς δεν μας λέει ότι τους ενοχλεί το (σκέτο) «Μακεδόνες»; Μήπως είναι κι αυτοί «Μακεδόνες»;
   7. Η χρήση του όλου «Μακεδόνες» δεν απασχολεί την ελληνική πλευρά, ότι μπορεί να αποτελέσει αφορμή έγερσης ζητήματος δικαιωμάτων μίας υποτιθέμενης «μακεδονικής μειονότητας στην Μακεδονία» (στην Ελλάδα δηλαδή), δεδομένου ότι ήδη από τον Απρίλιο του 1990, δηλαδή ενάμιση χρόνο ΠΡΙΝ ανεξαρτητοποιηθεί η πΓΔΜ και αποτελέσει κράτος, ιδρύθηκε στην Φλώρινα το λεγόμενο «Στέκι Μακεδονικού Πολιτισμού» από ανθρώπους που μέχρι σήμερα αναμοχλεύουν τέτοια ζητήματα; Δεν είναι ύποπτο ότι ο ένας από τους ιδρυτές είναι σήμερα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Φλώρινα; Δεν απασχολεί η πιθανότητα χρήσης τους ως μοχλός πίεσης στην χώρα εις το διηνεκές, ειδικότερα εφόσον υφίστανται τέτοια δείγματα πίεσης εναντίον της Ελλάδας, όπως πχ με το πολιτικό κόμμα «Ουράνιο Τόξο»;
3. Πώς γίνεται η λέξη «Μακεδονία» να μην σημαίνει τίποτα στην «μακεδονική» γλώσσα και να την αναγνωρίζουμε ως τέτοια, ενώ πρόκειται ελληνική λέξη, όπως και όλες οι λέξεις  και τα ονόματα της κλασικής Μακεδονίας; [Για την ετυμολογία της λέξης «Μακεδονία», δείτε την υποσημείωση στο τέλος]
4. Γιατί στο 1(3γ) μπήκε η ψευδο-αιτιολόγηση ότι την «μακεδονική» έχει αναγνωριστεί το 1977; Εάν είχε  όντως αναγνωριστεί (που ΔΕΝ είχε), για ποιον λόγο να επαναλαμβάνεται η αναγνώριση. Εάν δεν είχε, τότε τι δουλειά έχει η αιτιολόγηση της αναγνώρισης, έστω και αν δεν ευσταθεί; Διμερής διακρατική συμφωνία είναι ή κείμενο καθοδήγησης, ώστε να πειστούν οι αναγνώστες για την ορθότητά του;
5. Γιατί στο 1(3ε) οι κωδικοί τυποποίησης είναι ΜΚ και MKD, δηλαδή (πάλι) σκέτο Μακεδονία; Γιατί δηλαδή δεν ακολουθούν ούτε οι κωδικοί το όνομα του κράτους;
   1. Γιατί υπάρχει εξαίρεση στις πινακίδες αυτοκινήτων, οι οποίες θα είναι ΝΜ και ΝΜΚ, δηλαδή «North Macedonia» και δεν ακολουθούν τις λοιπές ταμπέλες; Νομίζουν ότι μας ενοχλούν περισσότερο οι πινακίδες των «Μακεδόνων» τουριστών στις ακτές της Μακεδονίας από τις ταμπέλες ως MK και MKD, δηλαδή ως σκέτο «Μακεδονία» σε όλων των ειδών τις διεθνείς συναντήσεις, αθλητικού, πολιτιστικού, πολιτικού, επιχειρηματικού, εμπορικού, επιστημονικού, εκπαιδευτικού περιεχομένου;
6. Γιατί απουσιάζει παντελώς η λέξη Μακεδονία στο κείμενο όταν αναφέρεται στην Ελλάδα, αλλά περιγράφεται ως «Βόρειο τμήμα του πρώτου Μέρους»;
7. Γιατί στο 1(3θ) μπαίνουν και οι ελληνικές εμπορικές ονομασίες και επωνυμίες υπό την αίρεση διεθνούς επιτροπής; Δηλαδή, γιατί θα πρέπει να πληρώσουν το βάρος της κατοχύρωσης των προϊόντων τους οι περίπου 4000 ελληνικές επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν τοπικά ονόματα της Μακεδονίας είτε ως ονομασία προέλευσης, είτε ως γεωγραφική ένδειξη και θα πρέπει να τα κατοχυρώσουν.
   1. Γιατί δεν υπάρχει καμία μνεία στο πώς θα διαχωρισθεί η ονομασία προέλευσης προϊόντος όταν είναι στην επωνυμία και όταν δεν είναι; Δηλαδή, εφόσοσν σήμερα το «μακεδονικό ούζο» και το «μακεδονικό τσίπουρο» είναι ήδη κατοχυρωμένο, γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένη πρόνοια για το πώς θα αντιμετωπιστεί ένα προιόν «Β. Μακεδονικό ούζο»; Δεν αφήνεται προς εκμετάλλευση αυτό το κενό;
   2. Δεν είναι ακόμη μεγαλύτερος ο κίνδυνος για προϊόντα που δεν έχουν κατοχυρωθεί διεθώς ακόμη (μακεδονικός οίνος, χαλβάς, ταχίνι, κριτσίνι κλπ);
   3. Δεν είναι όχι απλά κίνυδνος, αλλά απαγορευτικό να ενσωματωθεί ονομασία προέλευσης ή γεωγραφική ένδειξη σε καινούργια ελληνικά προϊόντα που δεν υφίστανται σήμερα;
8. Γιατί στο 1(4γ) θέτει το δημοψήφισμα στα Σκόπια υπό την αίρεση «εφόσον το αποφασίσει», ενώ στο άρθρο 2(4β) η ένταξη στο ΝΑΤΟ προϋποθέτει διενέργεια δημοψηφίσματος; Είναι ή δεν είναι υποχρεωτικό το δημοψήφισμα; Δεν το διέκρινε αυτό κανένας από τους συγγραφείς του;
9. Πώς γίνεται και το άρθρο 4(3) λέει ότι «τίποτα στο Σύνταγμα όπως ισχύει σήμερα ή θα τροποποιηθεί στο μέλλον δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως βάση για παρέμβαση στις υποθέσεις του άλλου μέρους»;
   1. Δηλαδή: εάν δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παρέμβαση «όπως ισχύει σήμερα», γιατί ζητείται να τροποποιηθεί;
   2. Εάν «μπορεί να θεωρηθεί ως» παρέμβαση, τότε πώς γνωρίζουμε ότι με όποιονδήποτε τρόπο κι αν τροποποιηθεί, τότε δεν θα μπορεί να θεωρηθεί παρέμβαση στις υποθέσεις του άλλου μέρους; Πώς γνωρίζουμε σήμερα τι θα γίνει στο μέλλον;
10. Γιατί στο 6(1) εισάγονται «αμέσως απαγορευτικά μέτρα» δημοσίων υπηρεσιών και φορέων για την «πρόληψη» δραστηριότητων που «πιθανόν να υποδαυλίζουν την εχθρότητα κλπ» ομοίως στην Ελλάδα και στην πΓΔΜ;
    1. Δηλαδή, έχει και η Ελλάδα χάρτες Μεγάλης Ελλάδας που να συμπεριλαμβάνει εδάφη της πΓΔΜ όπως είχαν αυτοί σε «όλες τις δημόσιες υπηρεσίες τους» και τα σχολεία τους, όπως έχει πει ο κ. Μέρτζος, ο οποίος μάλιστα είναι «υπέρ εντίμου συμβιβασμού»;
    2. Θα απαγορεύονται εκδηλώσεις μνήμης για τον Μακεδονικό Αγώνα, για παράδειγμα η απελευθέρωση των πόλεων της Μακεδονίας όπως εορτάζεται σήμερα (Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Σέρρες, Δράμα κλπ) από τους σχετικούς Δήμους, άρα από δημοσίους φορείς;
    3. Τελικά, η επιτυχία της αφαίρεσης αλυτρωτισμού και επιθετικών δραστηριοτήτων, αφορά εξίσου και στις δύο χώρες;
11. Γιατί στο 6(2) μπήκαν και ιδιωτικοί φορείς στην ίδια διάταξη; Θα απαγορεύονται δηλαδή και τα Συλλαλητήρια, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις με μακεδονικούς χορούς, αναφορές στους Μακεδονομάχους κλπ; Θα πρέπει να αλλάξουμε ορολογία για τα μακεδονικά τραγούδια, πχ νοτιο-μακεδονικά;
12. Γιατί το 7(2,4) εστιάζει στο ότι διαχωρίζουν τη θέση τους από τον «Ελληνικό πολιτισμό», ενώ αυτοί ουδέποτε θεώρησαν κάτι τέτοιο, θεωρώντας τα όλα αυτά απλώς «Μακεδονικό πολιτισμό» και όχι «ελληνικό»;
    1. Πώς γίνεται να θεωρούμε ότι κερδίσαμε την παραδοχή τους ότι δεν συμπεριλαμβάνουν στην κληρονομιά τους τον «ελληνικό πολιτισμό», ενώ αυτό ποτέ δεν το έκαναν! Απλώς θεωρούσαν την αρχαία Μακεδονία ως κάτι διακριτκό και ξεχωριστό από την αρχαία Ελλάδα; Μήπως δεν έγινε καν κατανοητό τι έλεγαν τόσον καιρό;
13. Γιατί στα άρθρα 7(2,4) ο διαχωρισμός της έννοιας της «Μακεδονίας» γίνεται μόνο σε σχέση με την Μακεδονία της αρχαίοτητας και δεν επεκτείνεται στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Γιατί, δηλαδή, τους παραδίδουμε τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, για παράδειγμα ή την Μακεδονική Δυναστεία του Βυζαντίου;
14. Γιατί το άρθρο 7(5) ακυρώνει και τις 4 προηγούμενες παραγράφους, μην επιτρέποντας στην Ελλάδα να «υποτιμήσει, αλλοιώσει ή επηρεάσει» τη χρήση του όρου Μακεδονία, Μακεδόνας και μακεδονικό εντός της πΓΔΜ, άρα ουσιαστικά αφήνοντάς τους ανενόχλητους; Αυτό δεν συνιστά ωμή υπονόμευση του ενός από τα δύο υποτιθέμενα ανταλλάματα της Συμφωνίας [ένα το erga omnes και δεύτερο, ο διαφορετικός ορισμός περί Μακεδονίας και Μακεδόνων]
    1. Εφόσον δηλαδή βάσει του 7(5) δεν μπορεί η Ελλάδα να φέρει ουδεμία αντίρρηση για τον τρόπο που χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία και Μακεδόνες εντός της πΓΔΜ, τότε ποιο το όφελος από τον διαχωρισμό των εννοιών;
15. Γιατί στο 8(2) αφήνεται αόριστα να «επανεξεταστεί» το καθεστώς μνημείων που αναφέρονται στην αρχαία ελληνική Ιστορία, και μάλιστα έξι μήνες μετά την κύρωση της Συμφωνίας;
    1. Η «επανεξέταση» δεν αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να παραμείνουν όλα ως έχουν χωρίς την παραμικρή αλλαγή, έξι μήνες μετά την κύρωση από τις δύο χώρες;
    2. Η παντελής απουσία πρόνοιας εάν αυτό δεν συμβεί, δεν ακυρώνει την ουσία του άρθρου;
    3. Αντίστοιχα με προηγούμενη ερώτηση, δεν είναι ασαφής η διατύπωση ότι πρέπει απλώς ηη πΓΔΜ να «αντιμετωπίσει» το «ζήτημα» ότι «συνιστούν αναπόσπαστο συστατικό της ιστορικής ή πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας», εφόσον οι ίδιοι θεωρούν την αρχαία Μακεδονία απολύτως διακριτή από την κληρονομιά της Ελλάδας;
16. Γιατί στο 8(3) δεν γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στον «Ήλιο της Βεργίνας, αλλά μόνο στο «σύμβολο της προηγούμενη σημαίας»;
    1. Γιατί στο 8(3) εξαιρεούνται τα «αρχαιολογικά τεχνουργήματα» από την απαγόρευση χρήσης αρχαιολογικών συμβόλων; Μήπως επειδή και η νυν σημαία τους, όπως και διάφορα οικόσημα είναι εμπνευσμένα από το ίδιο σύμβολο; Για παράδειγμα, τα εμβλήματα τεσσάρων μεγάλων Δήμων της χώρας όλα περιλαμβάνουν τον Ήλιο της Βεργίνας χωρίς να έχει αφαιρεθεί όταν αφαιρέθηκε από την σημαία του κράτους. Σε έναν μάλιστα από αυτούς τους Δήμους το σύμβολο είναι αυτούσιο. Δεν προβλημάτισε αυτό ως δείγμα του τι θα ακολουθήσει την χαλαρή αυτή διατύπωση;
    2. Η εμφανής εμμονή τους να: μην γίνει αναφορά στον εαυτό τους ως πΓΔΜ, να μην γίνει αναφοά σε Μακεδονία στην ελληνική επικράτεια (αλλά ως «βόρειο τμήμα»), να μην γίνει αναφορά στην λέξη Βεργίνα, δηλαδή το ποιος επέβαλλε το ύφος του στο κείμενο, ως εντελώς ανυποχώρητος, δεν προϊδεάζει περαιτέρω για το πώς θα εμμένουν στη χρήση των όρων σκέτο Μακεδονία, Μακεδόνας και μακεδονικό, εκμεταλλευόμενοι όλες αυτές τις τρύπες της Συμφωνίας;
17. Γιατί στο 8(4) επιβάλλεται στην Ελλάδα η χρήση σλάβικων τοπωνυμίων περιοχών των Σκοπίων (πχ Μπίτολα αντί Μοναστηρίου) με την υϊοθετηση των όρων ενδωνύμων και εξωνύμων;
18. Γιατί στο 8(5) μπαίνουν και τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδα, ιστορικοί άτλαντες(!) υπό την αίρεση της κοινής επιτροπής αλυτρωτικών αναφορών; Θεωρείται αλυτρωτισμός η αναφορά στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Μακεδονομάχους, στον Παύλο Μελά; Τι ακριβώς ενοχλεί από τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια και πώς θα τροποποιηθούν «ιστορκοί» άτλαντες;
    1. Δεν αποτελεί παράδοση εθνικής κυριαρχίας, ακόμα και παραβίαση του Συντάγματος που μιλάει ρητά για την αποστολή της εθνικής παιδείας, να τίθεται το περιεχόμενο των ελληνικών σχολικών βιβλίν υπό την αίρεση επιτροπής όπου θα συμμετέχουν ξένοι; και μάλιστα αποκαλούμενοι «Μακεδόνες»;
19. Γιατί στο άρθρο 9 η Ελλάδα υπόσχεται συνεργασία στην γεωργία, πολιτική προστασία, άμυνα, οικονομία, ενέργεια, περιβάλλον, βιομηχανία, υποδομές, επενδύσεις, τουρισμό, εμπόριο, διασυνοριακή συνεργασία και μεταφορές; Ποια τα ανταλλάγματα για όλα αυτά δεδομένου ότι σε όλους τους τομείς ανεξαιρέτως, η Ελλάδα είναι πιο προηγμένη;
20. Γιατί στο άρθρο 11 η Ελλάδα υπόσχεται ρητή υποστήριξη σε όλους ανεξαιρέτως τους διεθνείς οργανισμούς (εκτός της ΕΕ και το ΝΑΤΟ που αναφέρονται νωρίτερα);
21. Γιατί στο άρθρο 13 αναφέρεται ότι η πΓΔΜ είναι «περίκλειστο κράτος», την ώρα που εκτός από την Ελλάδα, και η Βουλγαρία είναι συμβαλόμενο μέρος του Δικαίου της Θάλασσας (ΔτΘ), άρα έχει τις ίδιες υποχρεώσεις (και μάλιστα την αναγνώρισε πριν από την Ελλάδα) ενώ η συμφωνία δεν συνιστά «πρώτη αναγνώριση» από την Ελλάδα, οπότε θα είχε ίσως κάποιο νόημα ως ισχύουσες υποχρεώσεις της χώρας;
    1. Πώς θα εφαρμοστεί η χρήση του όρου αυτού, ο οποίος αναφέρεται στο Δίκαιο της Θάλασσας δίνοντας δικαίωμα πρόσβασης στην ΑΟΖ, όταν η Ελλάδα ακόμη δεν έχει θεσπίσει ΑΟΖ;
    2. Γιιατί δεν γίνεται καμία αναφορά στις περαιτέρω διμερείς συμφωνίες που απαιτούνται βάσει του ΔτΘ μεταξύ του παράκτιου και του περίκλειστου κράτους;
22. Γιατί στο άρθρο 14(1,2) επεκτείνεται η συνεργασία του άρθρου 9 και σε μέτρα κατά της γραφειοκρατίας, θεσμικών, διοικητικών και φοροογικών εμποδίων; Γιατί στο 14(4,5)γίνονται τόσο συγκεκριμένες αναφορές στην κατασκευή, συντήρηση και χρήση αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου, κατασκευή Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (φωτοολταϊκά, αιολική και υδρο-ηλεκτρική ενέργεια) και μεταφορά τεχνογνωσία, στους τομείς υποδομών, μεταφορών, οδικών, σιδηροδρομικών, θαλάσσιων(!), αεροπορικών και επικοινωνιακών συνδέσεων, στη διευκόλυνση διαμετακόμισης αγαθών, φορτίων και προϊόντων μέσω «λιμένων και αερολιμένων στο έδαφος καθενός εκ των Μερών»(!);
23. Γιατί τόσο συγκεκριμένες αναφορές στο 14(7,8) για το περιβάλλον, τον εναλλακτικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό, εκπαιδευτικό, ιατρικό και αθλητικό τουρισμό και την προώθηση επαγγελματκών ταξιδίων;
24. Γιατί στα άρθρα 15 έως 18 συνεχίζονται οι τόσο συγκεκριμένες αναφορές με λεπτομέρειες στην εκπαίδευση, επιστήμη, πολιτισμό, έρευνα, τεχνολογία, μεταφορών, βιομηχανία, πληροφοριών, άμυνα και πολιτική προστασία (άρθρο 16), αμυντική συνεργασία (άρθρο 17), δικαστικές σχέσεις (άρθρο 18), υδρο-οικονομία ( άρθρο 18);
25. Υπάρχουν ανταλλάγματα για τα παραπάνω; Μήπως ευσταθεί η υποψία ότι τελικά δεν πρόκειται για συμφωνία για το όνομα μόνο; Για ποιον λόγο παρουσιάζεται ως μία συμφωνία μόνο για το όνομα, ενώ πρόκειται κατά βάση για συνολική συμφωνία επί παντός του επιστητού και όταν σε όλους τους τομείς της συνεργασίας η Ελλάδα προσφέρει και η πΓΔΜ απολαμβάνει;
26. Ποιοι θα συμμετάσχουν στις επιτροπές των άρθρων 1, 6, 7, 8 και 14(9) και πώς θα ορίζονται;
27. Πώς γίνεται να θεωρούμε ότι απελευθερώνουμε διπλωματικό κεφάλαιο από την «λύση» του ζητήματος της ονομασίας, όταν:
    1. καθιερώνονται πέντε κοινές επιτροπές διαλόγου, οι οποίες θα συνεδριάζουν δύο φορές τον χρόνο, για να συζητούν και να λύνουν τα ζητήματα αυτά
    2. αυτό που πρότειναν οι νομικοί, στην Ημερίδα του Υπουργείου των Εξωτερικών στις 19 Ιουλίου 2018, ήταν να υπάρχει πολύ προσεκτική διπλωματία προς όλους όσοι δεν χρησιμοποιούν τον νέο όρο «Βόρεια Μακεδονία», κάτι που θα επιβαρύνει την απασχόληση της ελληνικής διπλωματίας
    3. οι πρόνοιες του άρθρου 19 για την επίλυση διαφορών μεταξύ μας είναι ενδεικτικές της προσδοκίας διαφορών τα επόμενα έτη, όχι μόνο στο ζήτημα των εμπορικών σχέσεων, που θα περιπλέξει πολύ τα πράγματα, αλλά και γενικότερα.
28. Γιατί δεν έγινε καμία μνεία στο γεγονός ότι στο Σύνταγμα της πΓΔΜ αναφέρονται ρητά ότι στην χώρα ζουν «Μακεδόνες», Αλβανοί, Τούρκοι, Βόσνιοι, Σέρβοι, Ρομά και Βλάχοι, ενώ δεν αναφέρονται πουθενά ούτε Έλληνες, ούτε Βούλγαροι; Ο αλυτρωτισμός δεν είναι μόνο ζήτημα του τι αναφέρει κανείς, αλλά και του τι αποσιωπά, όπως λέει συχνά ο Νίκος Λυγερός. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει δίκιο; Η αποσιώπηση τους δεν γεννά καχυποψία ως προς τις διαθέσεις; Γιατί δεν ζητήθηκε να γίνει σχετική αναφορά στο Σύνταμά τους;
    1. Ειδικότερα, γνωρίζουμε ότι ορισμένοι γηραιότεροιο κάτοικοι της χώρας έχουν Βουλγαρική εθνική συνείδηση (τρανό παράδειγμα ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων Γκεοργκιέφσκι, ο οποίος όχι μόνο πήρε Βουλγαρική υπηκοότητα αφού έληξε η θητεία του, αλλά ανέλαβε την θέση του πρέσβη της Βουλγαρίας στα Σκόπια, και αργότερα έκανε εκπομπές στην Βουλγαρική τηλεόραση καταρρίπτονας τον μύθο του «μακεδονισμού».
    2. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε ότι υπήρξε και πολύ μεγάλο πλήθος Ελλήνων που πήγαν στα Σκόπια, ανεξάρτητα αν οι απόγονοί τους απέκτησαν στο μεταξύ σλαβομακεδονική εθνική συνείδηση. Ο παππούς του προηγούμενου πρωθυπουργού Νικόλα Γκρουέφσκι, με το ονοματεπώνυμο Νικόλαος Γρούιος πολέμησε με τον ελληνικό στρατό στην Αλβανία το 1940 και υπάρχει το όνομά το σε σχετικό μνημείο στο χωριό του στην Φλώρινα. Ομοίως και ο νυν υπουργός εξωτερικών Νικόλα Δημητρώφ, ο πατέρας του οποίο λεγότανε Δημήτρης Παπαδημητρίου από τους Τσάκους Αλμωπίας.
29. Πώς ισχύει το erga omnes, όταν δεν υπάρχει ουδεμία δέσμεση τρίτων κρατών να χρησιμοποιούν τη νέα ονομασία, πρώτον διότι το Προσύμφωνο των Πρεσπών θα αποτελεί διμερή συμφωνία (όταν κυρωθεί) και δεν δεσμεύει κανέναν άλλον, δεύτερον, διότι πέραν ενός απλού δημοσίου αιτήματος των Σκοπίων δεν προβλέπεται καμία άλλη ενέργεια, ούτε πίεση, ούτε «ποινή» προς άλλους, και τρίτον, δεν προβλέπεται ούτε καν να υϊοθετηθεί το Προσύμφωνο είτε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, είτε από την ολομέλεια του ΟΗΕ, στην οποία περίπτωση θα υπήρχε τουλάχιστον μία ισχυρή διεθνής πίεση να ισχύει το erga omnes;
    1. Για παράδειγμα, την δυνατότητα να επιμείνει κάποιο κράτος στην χρήση του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είναι πιθανό ότι θα την χρησιμοποιήσει η Τουρκία, βάσει της αντίδρασής της μετά την υπογραφή των Πρεσπών. Έτσι, θα συνεχίζει να βάζει αστερίσκους στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ
30. Γιατί ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του στις 12 Ιουνίου περί της επικείμενης, τότε, συμφωνίας, ο υπουργός εξωτερικών τουλάχιστον 7 φορές δημοσίως, όλοι οι «έγκριτοι νομικοί», ακόμα και όσοι συμμετείχαν στην συγγραφή της Συμφωνίας, οι «έγκριτοι διπλωμάτες», όλοι οι συνεισφέροντες στον δημόσιο διάλογο επαναλάμβαναν ρηχά και ξερά ότι την πΓΔΜ την έχουν αναγνωρίσει «140 χώρες», ενώ οι ίδιοι οι Σκοπιανοί διαφημίζουν ότι αυτό το έκαναν 106 κράτη (συν το Κόσοβο που δεν είναι όμως αναγνωρισμένο μέλος του ΟΗΕ); Γιατί το ψέμα, αφού αυτό που θέλουν να πουν είναι περίπου το ίδιο;
    1. Γιατί υπερθεματίζουμε τα επιχειρήματα των απέναντι; Γιατί τα υϊοθετούμε μάλιστα, πριν τα υπερθεματίσουμε, διότι ως γνωστόν, είτε 106, είτε 140, είτε 200, οι διμερείς αναγνωρίσεις δεν φέρουν κανένα ειδικό νομικό βάρος, σε αντίθεση με τις διεθνείς αναγνωρίσεις. Διεθνείς αναγνωρίσεις, δηλαδή αναγνωρίσεις διεθνών οργανισμών με το «Συνταγματικό τους όνομα» δεν έχουν γίνει ακόμα. Καμία τέτοια αναγνώριση δεν έχει γίνει. Ίσως η πρώτη είναι του ΝΑΤΟ, εάν κυρωθεί η Συμφωνία.
    2. Για ποιον άλλο λόγο υπερθεματίζουν και υϊοθετούν τα επιχειρήματα των Σκοπιανών, εκτός από 1) ότι μας θεωρούν ηλίθιους να πιστέψουμε όποιο ψέμα μας πουν, και 2) να διαχύσουν στην κοινωνία την ηττοπάθεια από την οποία πάσχουν οι ίδιοι.

Υποσημείωση για την ετυμολογία της λέξης «Μακεδονία»:

Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Δωρικά φύλλα. Οι Δωριείς μετέτρεπαν το άλφα σε ήτα. Είναι πασίγνωστο το «ή την ή επί της (ασπίδας)», δηλαδή, ή την ασπίδα μου θα φέρω πίσω (ερχόμενος ως νικητής από τον πόλεμο), ή επί της ασπίδας μου θα με φέρουν πίσω (νεκρό, από την μάχη). Είναι ακόμη πιο γνωστό, ως «ή ταν ή επί τας».Η ρίζα της λέξης, «μακ» παρήγαγε τη λέξη μάκος που σήμαινε αυτό που στα Ιωνικά λεγόταν «μήκος». Λέξεις με αυτήν την ρίζα: μάκος, μακρός, μάκεστος, μακέτης. Η έννοια είναι: μακρής, ευρύς, ευμήκης κλπ. Από την ίδια ρίζα παράγονται και οι Πο-μάκοι, δηλαδή οι από-μακροι, οι ακρίτες. Ταυτίζονται με τους Αγριάνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η λέξη έδος σημαίνει χώρα, έδαφος. Πρώτη αναφορά στον Όμηρο, που αλλού, στο Η 106 της Οδύσσειας «οία τε φύλλα μακεδνής αιγίρειο», με την έννοια «ευμήκη». Δεύτερη αναφορά στον Ηρόδοτο όταν μιλούσε για «Μακεδνόν έθνος» και «Μακεδνόν καλεόμενον» (Ηροδότου Ιστορίαι, βιβλίο 1, §56), καθώς και στον Θουκυδίδη κλπ. Περισσότερο γνωστή είναι η ετυμολογία των ονομάτων Αλέξ-ανδρος, Φίλ-ιππος, Ολυμπία, Θεσσαλο-νίκη, Ηφαιστίωνας κοκ.

Συμπέρασμα

Ούτε απόλυτο erga omnes διασφαλίσαμε, ούτε ουσιαστκό διαχωρισμό του όρου «Μακεδονία» πετύχαμε, και ταυτότητα «Μακεδόνων» αναγνωρίσαμε (εμμέσως πλην σαφώς), και οριστική απώλεια του όρου «μακεδονικός-ή-ό» σε όλων των ειδών τα στοιχεία (ανθρώπους, καταστάσεις, προϊόντα, αντικείμενα) παραχωρήσαμε, και την αχρείαστη σύγχυση διαφορετικού ονόματος κράτους και ιθαγένειας αποδεχτήκαμε, και «ελληνικό αλυτρωτισμό» εις βάρους τους (εμμέσως πλην σαφώς) δεχτήκαμε, και την σύγχυση σε προϊόντα γεωγραφικής προέλευσης δεχόμαστε, και την πολιτιστική μας παράδοση υπονομεύουμε, και την αναθεώρηση της Ελληνικής Ιστορίας αποδεχόμαστε, και όλα μας τα διπλωματικά όπλα παραχωρούμε, και την τεχνογνωσία μας τους παραδίδουμε, και τη συνεργασία μας σε όλους τους τομείς προσφέρουμε από την οποία μόνο να δώσουμε έχουμε, και πρόσβαση στη θάλασσα προσφέρουμε, μέχρι και στην ελληνική ΑΟΖ που ακόμα δεν έχουμε καν θεσπίσει. Χωρίς αντάλλαγμα για κάτι από αυτά. Ένα κουτσό «Βόρεια» μόνο στο όνομα κράτους και πουθενά αλλού.

Έχουμε δεκάδες λόγους να αισθανόμαστε ταπεινωμένοι. Πρόκειται για μία κακή, ετεροβαρή συμφωνία, εις βάρος και των συμφερόντων της Ελλάδος και των Ελλήνων. Πρόκειται για μία συμφωνία που εάν ισχύσει θα αποτελεί μία μαύρη σελίδα στην ελληνική Ιστορία.

• Η Συμφωνία των Πρεσπών στα ελληνικά
• Η Συμφωνία των Πρεσπών στα αγγλικά

Πηγή: Αντίβαρο

Ὁ κ. Μητσοτάκης δέχεται τήν σύνθετη ὀνομασία ἀλλά ὄχι τήν ἐθνότητα καί τήν γλώσσα ὡς σκέτα «μακεδονικές». Κανείς δέν τόν ρώτησε ἄν δέχεται «βορειομακεδονικό ἔθνος».

Ὁ κ. Τζανακόπουλος τήν περασμένη ἑβδομάδα στήν ΕΡΤ στό ζενίθ μίας μᾶλλον «νεοφιλελεύθερης» ὀπτικῆς ἀπολυτοποίησε παιδαριωδῶς τό δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ λέγοντας ἐπί λέξη: «ὁ καθείς μπορεῖ νά προσδιορίζεται ἐθνοτικά κατά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον νομίζει». Λές καί τό ἔθνος εἶναι παρατσούκλι!

Ἀναλύω τά ἱστορικά δεδομένα μέ χρονολογική σειρά.

Πρῶτος σταθμός οἱ δεκάδες γεωγραφικοί καί ἐθνογραφικοί χάρτες τοῦ 19ου αἰώνα, σέ κανέναν ἀπό τούς ὁποίους δέν ἀναφέρονται πουθενά «Μακεδόνες».

Δεύτερος σταθμός τό 1878. Σέ συνέχεια τῆς ἔκδοσης τοῦ ἀρχείου τοῦ Στέφανου  Δραγούμη τό 1966, ὁ Εὐάγγελος Κωφός ἐξέδωσε τό 1969 ἀνέκδοτα προξενικά ἔγγραφα στό βιβλίο «Ἡ Ἐπανάστασις τῆς Μακεδονίας κατά τό 1878». Στά σπάνια αὐτά ἔργα, διότι ὁ Μακεδονικός Ἀγώνας εἶναι ἐν πολλοῖς ἀδιόρατος στήν ἱστοριογραφία μας, φωτίζεται ἡ ἄμεση ἀντίδραση τῶν Ἑλλήνων στήν ἀπόδοση τῆς Μακεδονίας στούς Βούλγαρους κατά τήν Συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. «Μακεδόνες» δέν ὑφίστανται.

Τρίτος σταθμός τό 1884 καί 1885, ὅταν Ἕλληνες τῆς περιοχῆς τοῦ Μοναστηρίου (ἐκ Νιζόπολης, Τυρνόβου καί Μεγαρόβου) ἀπέστειλαν ἐπιστολές στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη διαμαρτυρόμενοι ὅτι «Γνήσιοι Μακεδόνες ὄντες καί τοιοῦτοι θέλοντες νά εἴμεθα καί εἰς τό μέλλον διά τέ τῆς Ἑλληνικῆς ἠμῶν γλώσσης… ἀποκηρύττομεν πάσας τάς χιμαιρικᾶς ἰδέας καί τάσεις αὐτῶν τῆς ἤν ἐπιδιώκουσιν ἑνώσεως τῆς Μακεδονίας μετά τῆς Βουλγαρίας». Οἱ ἐπιστολές διαβιβάστηκαν στόν Βρετανό πρέσβη. [1]

Τέταρτος σταθμός τό 1893, ὅταν στήν διακήρυξη τῆς ΕΜΕΟ (τήν ὁποία ἔχουν παραποιήσει οἱ Σκοπιανοί) τό κάλεσμα γιά ἐπανάσταση κατά τῶν Ὀθωμανῶν γίνεται πρός ὅλους ἀνεξαρτήτως θρησκείας, γλώσσας καί ἐθνότητας. Ὄχι στούς ἐθνικά «Μακεδόνες».

Πέμπτος σταθμός οἱ ἐκδόσεις τῶν «Μακεδονικῶν Ἡμερολογίων» τοῦ 1897 καί 1908, πού ἔπεσαν στά χέρια μου πρόσφατα. Σ’ αὐτά ὁ Γ. Δροσίνης, Κ. Παλαμᾶς, Ζ. Παπαντωνίου καί πολλοί καί ἄλλοι ὑμνοῦν τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καί μιλοῦν μόνο γιά Βουλγάρους. «Μακεδόνες» δέν ὑφίστανται στόν ὁρίζοντα. [2,3,4]

Ἕκτος σταθμός τό 1913, ὅταν κατά τήν Συνθήκη Εἰρήνης τοῦ Βουκουρεστίου, δέν γίνεται οὐδεμία ἀναφορά σέ «Μακεδονία» παρά τά ὅσα ἀμετροεπῶς λέγονται ἀπό διαφόρους, συμπεριλαμβανομένων τοῦ πρωθυπουργοῦ, τοῦ πρώην  ὕπ. Ἐξωτερικῶν κλπ

Ἕβδομος σταθμός τό 1921, ὅταν στήν ἀπογραφή τοῦ Βασιλείου Σέρβων, Κροατῶν καί Σλοβένων καί τήν λεπτομερέστατη ἔκδοση τῶν εὐρημάτων της, δέν βρέθηκε οὔτε ἕνας «Μακεδόνας».

Ὄγδοος σταθμός ἡ δεκαετία τοῦ 1920 κατά τήν ὁποία ἔχουμε τά πρῶτα ἴχνη ἐπιδίωξης ἀνεξάρτητης Μακεδονίας χωρίς ὅμως ἀναφορές σέ ἐθνικά «Μακεδόνες». Στό 5ο συνέδριο τῆς Γ’ Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς τό 1924 γίνεται λόγος γιά «Ἑνιαία καί Ἀνεξάρτητη Μακεδονία», στόν Ριζοσπάστη στίς 25.1.1925 ἀναφέρεται ὅτι ὁ Λένιν μιλοῦσε γιά «αὐτοδιάθεση καί ἀνεξάρτητη Μακεδονία καί Θράκη», καί τό σύνθημα τοῦ ΚΚΕ στίς δημοτικές ἐκλογές τοῦ 1929 ἦταν «Ἑνιαία καί ἀνεξάρτητη Μακεδονία». Τότε, μέ εἰσήγηση τοῦ Βενιζέλου ἡ Βουλή ψήφισε τό περίφημο ἰδιώνυμο.

Ἔνατος σταθμός τό 1943 ὅταν ὁ Τίτο ἀποφάσισε τή δημιουργία τῆς «Σοσιαλιστικῆς Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας», ἔβαλε στό μίξερ τήν βουλγαρική γλώσσα μέ μερικές σερβικές συλλαβές, καί ἐμφάνισε 843,000 ἐθνικά «Μακεδόνες» ἀπό τό πουθενά, ὥστε νά περικόψει μελλοντικές ἐπιδιώξεις τῆς Βουλγαρίας στό ἔδαφός του.

75 χρόνια ψευδώνυμου ἔθνους δέν εἶναι ἀρκετά γιά νά τό ἀποδεχθοῦμε. Εἰδικά ἐφόσον ἐμεῖς φέρουμε τό ἴδιο ὄνομα ὡς τμῆμα τοῦ δικοῦ μας ἔθνους. Οὔτε σκέτο «μακεδονικό» ἀποδεχόμαστε λόγω δῆθεν «δικαιώματος αὐτοπροσδιορισμοῦ» κύριε Τζανακόπουλε, οὔτε «βορειομακεδονικό» κύριε Μητσοτάκη.

==

Σημειώσεις.

[1] Η πλήρης επιστολή toy 1885 θα αναρτηθεί εδώ τις επόμενες ημέρες. Την βρήκαμε στο βιβλίο του Ν. Μέρτζου «Εμείς οι Μακεδόνες»

[2] Εικόνες από το Μακεδονικόν Ημερολόγιον του 1897 – είδηση – εξώφυλλο – ποίημα Δροσίνη  «Ελληνοπούλα (Μακεδονία)»- ποίημα Παλαμά «Μακεδονία» («ελληνική πνοή την ανασταίνει»)

[3] Εικόνες από το Μακεδονικόν Ημερολόγιον του 1908 – εξώφυλλο, Βασιλείς της Μακεδονίας και Μακεδονική Δυναστεία Κωνσταντινουπόλεως – Τα ονόματα Μακεδών και Μακεδονία (1η και 2η σελίδα)– Σημείωμα για τον Παύλο Μελά και ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου

[4] Επιπλέον του άρθρου, παραθέτω και απόσπασμα από το Μακεδονικόν Ημερολόγιον του 1903

Πηγή: Εστία, 18 Δεκεμβρίου 2018, Αντίβαρο, Αβέρωφ

Πολλοί βυζαντινοί αυτοκράτορες έζησαν αγία ζωή και συγκαταλέγονται στους αγίους της Εκκλησίας μας, καθ’ ότι δεν αλλοτριώθηκαν από την εγκόσμια δόξα και εξουσία, γενόμενοι διάκονοι του Θεού και του λαού Του. Ανάμεσά τους συγκαταλέγεται η αγία Θεοφανώ η ελεήμων βασίλισσα του Βυζαντίου.

Γεννήθηκε το 862 στην Κωνσταντινούπολη από γονείς πατρικίους, τον Κωνσταντίνο και την Άννα. Την απέκτησαν κατόπιν προσευχής, καθ’ ότι ήταν άτεκνοι. Αλλά η χαρά τους για τη γέννηση της μικρής Θεοφανούς μεταβλήθηκε σε λύπη, αφού η μητέρα της πέθανε από δυστοκία. Την ανατροφή της ανάλαβε μια αφοσιωμένη τροφός του αρχοντικού της. Ο πατέρας της φρόντισε να τη μορφώσει, όπως ταίριαζε στις βυζαντινές αρχοντοπούλες. Ένας ευλαβής και σοφός δάσκαλος είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγησή της. Η Θεοφανώ μεγάλωσε με θεοσέβεια και αποκτούσε αρετές και ήταν προικισμένη με σπάνιο σωματικό κάλλος.

Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου, ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ (867-886) και η αυτοκράτειρα Ευδοκία έμαθαν για την όμορφη, ενάρετη και καλλιεργημένη Θεοφανώ, την οποία ζήτησαν ως σύζυγο, από τον πατέρα της, για τον γιό τους Λέοντα, (τον μετέπειτα αυτοκράτορα) ΣΤ΄ τον Σοφό. Όμως ο Λέων δεν την ήθελε, διότι συμπαθούσε την Ζωή Ζαούτζαινα. Όμως ο τραχύς Βασίλειος τον νύμφευσε με το ζόρι με την Θεοφανώ, χωρίς ο Λέων να το θέλει και η Θεοφανώ να το γνωρίζει! Ο γάμος πραγματοποιήθηκε με μεγαλοπρέπεια, χωρίς ουσιαστικά τη θέληση των νεόνυμφων! Ο πνευματικός της γέροντας Ευσέβιος είχε αναλάβει να τους στηρίξει και να τους ενώσει ψυχικά.

Σε λίγο καιρό η Θεοφανώ έμεινε έγκυος, γεγονός που γέμισε χαρά το παλάτι. Γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι, την Ευδοκία. Ο Λέων προσποιήθηκε ότι χάρηκε, διότι είχε το νου του στη Ζωή, την οποία δεν μπορούσε να ξεχάσει. Το συναισθηματικό κενό που τους χώριζε ήταν εμφανές. Η Θεοφανώ έβλεπε αυτή την ανυπόφορη κατάσταση και η μόνη παρηγοριά της ήταν η προσευχή. Ζούσε ως μοναχή και μάλιστα λέγεται πως κάτω από τα πολυτελή της ενδύματα φορούσε τρίχινο ράκος!

Μια φρικτή συκοφαντία από κάποιον μάγο και αγύρτη οδηγεί το Βασίλειο να στείλει εξορία τον Λέοντα στη Θεσσαλονίκη, ότι δήθεν ετοίμαζε δολοφονία του. Τον ακολούθησε και η Θεοφανώ με την κόρη τους Ευδοκία. Μαζί τους πήγε και ο πνευματικός τους Ευσέβιος. Η Θεοφανώ συμπαραστέκεται στον Λέοντα και τον απέτρεψε από την αυτοκτονία. Μετά από τρία χρόνια αποκαλύφτηκε η αλήθεια και επέστρεψε το πριγκιπικό ζευγάρι στη Βασιλεύουσα.

Μετά από λίγο καιρό πέθανε η πεθερά της Ευδοκία και η Θεοφανώ στέφτηκε Αυγούστα. Από τη θέση της αυτή ασκεί μια πρωτόγνωρη φιλολαϊκή εξουσία. Γίνεται η προστάτης των φτωχών και κατατρεγμένων. Ιδρύει φιλανθρωπικά ιδρύματα και ενισχύει οικονομικά χιλιάδες ενδεείς. Όμως η σχέση της με τον Λέοντα χειροτερεύουν, αφού εκείνος συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τη Ζωή, παραμελώντας επιδεικτικά την Θεοφανώ. Ο Βασίλειος διέταξε την μαστίγωση του Λέοντα και την εξορία της Ζωής. Η Θεοφανώ κρατά απίστευτη στάση αξιοπρέπειας και ανεξικακίας, προσευχόμενη για το ατόπημα του συζύγου της.

Όμως το 886 ο Βασίλειος πεθαίνει και ο Λέων γίνεται αυτοκράτορας. Πρώτο του μέλημα ήταν να φέρει στο παλάτι την Ζωή και να ανακηρύξει τον πατέρα της «βασιλοπάτορα» και πρωθυπουργό και να υποβιβάσει την Θεοφανώ σε απλή σύμβουλό του! Επειδή δεν είχε αποκτήσει αγόρι από την Θεοφανώ ζητούσε να αποκτήσει από τη Ζωή.

Στο μεταξύ έρχεται ένα ακόμα τραγικό συμβάν για την Θεοφανώ. Αρρώστησε ξαφνικά και πέθανε η εννιάχρονη κόρη της Ευδοκία. Ο χαμός της γέμισε με απέραντη απελπισία την Θεοφανώ και την απομάκρυνε ακόμα περισσότερο από την καρδιά του Λέοντα. Επίσης η ακόλαστη Ζωή τη διέβαλε συνεχώς στον Λέοντα, ώστε άρχισε να καλλιεργεί στην ψυχή του, όχι απλά αποστροφή για εκείνη, αλλά μίσος. Όταν ο πνευματικός της Ευσέβιος θέλησε να μιλήσει στον αυτοκράτορα για την κατάσταση, εκείνος τον έστειλε εξορία.

Η Θεοφανώ δεν έχει άλλο στήριγμα από το Θεό και την Παναγία. Ώρες ολόκληρες έμεινε κλεισμένη στο δωμάτιό της προσευχόμενη. Η θερμή προσευχή την γαληνεύει και τη δίνει κουράγιο να ζήσει. Παράλληλα άρχισε να διαφαίνεται και η αγιότητά της. Σώζει θαυματουργικά ένα ετοιμοθάνατο κορίτσι. Η είδηση έφτασε σε όλη την αυτοκρατορία. Ο λαός εκφράζει την αγάπη του και την συμπάθειά του για εκείνη. Αλλά αυτή παραμένει ταπεινή και εντείνει την φιλανθρωπική της δράση. Μεταβάλλει τη θλίψη της σε κοινωνική προσφορά. Ολημερίς τρέχει στα ιδρύματα και στα νοσοκομεία, περιθάλποντας τους ασθενείς. Έκτισε δε και την Μονή της Αγίας Αναστασίας Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική.

Περί το 893 αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι στις Βλαχέρνες, δίνοντας την ευκαιρία να παντρευτεί ο Λέων την Ζωή.

Όμως έρχεται και η αρρώστια. Οι συνεχείς θλίψεις, η συζυγική απόρριψη και κύρια ο θάνατος της πολυαγαπημένης κόρης της κλόνισαν την υγεία της. Αρρώστησε βαριά. Το δυσάρεστο νέο διαδόθηκε σε όλη την Πόλη. Ο λαός, ο οποίος την υπεραγαπούσε, συγκλονίστηκε θρηνούσε και προσεύχονταν για την αγαπημένη του βασίλισσα. Πανέτοιμη για το μεγάλο της ταξίδι, ξαπλωμένη στο νεκροκρέβατό της, βλέπει τον Κύριο να την περιμένει μέσα σε ένα εκτυφλωτικό φως. Της εμφανίζεται επίσης η κορούλα της Ευδοκία χαρούμενη να την περιμένει!

Ζήτησε να δει και τον Λέοντα. Του φιλάει τα χέρια και του ζητά συγνώμη για τις τυχόν παραλήψεις της και του εύχεται μακροημέρευση και επιτυχία στο έργο του. Μετά κοιμήθηκε ειρηνικά, το 893. Η ψυχή της φτερούγισε στον ουρανό, να συναντήσει τον Σωτήρα Χριστό και την κορούλα της Ευδοκία. Ήταν μόλις 31 ετών! Το τίμιο λείψανό της, όταν έγινε η εκταφή του, βρέθηκε άφθορο και πραγματοποιούσε άπειρα θαύματα. Η Εκκλησία μας την ανακήρυξε αγία και η μνήμη της εορτάζεται στις 16 Δεκεμβρίου. Το χαρυτόβρυτο λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα). Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Προελομένη τὰ οὐράνια πόθω, Θεοφανῶ τὴν βιοτὴν διεξῆλθες, ἀγγελικῶς ἐν γῇ περιπολεύουσα• ὅθεν κατηξίωσαι, οὐρανίων χαρίτων, σὺν Ἀγγέλων τόξεσι, καὶ Ἁγίων χορείαις, παριστάμενη τῷ Παμβασιλεῖ ὂν ἐκδυσώπει, εὐρεὶν ἠμᾶς ἔλεος.

Κοντάκιον. Ήχος δ'. Επεφάνη σήμερον.
Εορτήν σου σήμερον, την λαμπροτάτην, εκτελούντες κράζομεν, Θεοφανώ, πανευσεβώς, τους σε υμνούντας διάσωσον, από παντοίων κινδύνων τους δούλους σου.

Ὁ Οἶκος
Ο των απάντων Πλαστουργός, και βασιλεύς των όλων, το της ψυχής ειλικρινές, της σης ω πανοσία, προγνούς πανσόφως, των φθαρτών, υψώσε σε, λαμπρύνας σε των αρετών ακτίσιν, ώσπερ δέον νυν εν ουρανοίς αυτώ συμβασιλεύουσαν, υμνούμεν σε κράζοντες μετά πόθου, διάσωσον από παντοίων κινδύνων τους δούλους σου.

Πηγή: Ακτίνες

Απόπειρα δολοφονίας εναντίον δασκάλου κατηχητικού σημειώθηκε το βράδυ της Παρασκευής, 14 Δεκεμβρίου 2018,  μετά την ομιλία του Πρωθυπουργού. Σύμφωνα με την αστυνομία, ο άτυχος 29χρονος έγινε στόχος άνανδρης επίθεσης αναρχικών που βρίσκονταν κοντά στον χώρο της ομιλίας. Οι δράστες παρακολούθησαν το θύμα από τη στιγμή που έφυγε από την ομιλία Τσίπρα κρατώντας μία ελληνική σημαία, την οποία και έκρυψε μέσα στο μπουφάν του. Άλλη μία περίπτωση στοχοποίησης πατριωτών από το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ. 

Σοκάρουν οι λεπτομέρειες της δολοφονικής επίθεσης που δέχτηκε νεαρός από αγνώστους το βράδυ της Παρασκευής στην οδό Ιασωνίδου, στη Θεσσαλονίκη. 

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία του ρεπορτάζ του thestival.gr,  οι δράστες της επίθεσης δεν ήθελαν απλώς να τρομάξουν τον 29χρονο αλλά ήθελαν να τον σκοτώσουν. Τον χτυπούσαν με μανία στο κεφάλι και σταμάτησαν μόνο όταν στο σημείο μαζεύτηκε κόσμος. Οι δύο τον κρατούσαν και φώναζαν στον τρίτο να τον χτυπά στα γεννητικά όργανα. Μετά όλοι μαζί τον κλωτσούσαν στο κεφάλι.

Ποιοι είναι οι δράστες της επίθεσης και ποιο είναι το κίνητρο της πράξης τους; Ο νεαρός κατά την αποχώρησή του από την ομιλία Τσίπρα, όπου είχε πάει μαζί με άλλα μέλη χριστιανικών σωματείων, έκρυψε την ελληνική σημαία  μέσα από το μπουφάν του. Αυτό σημαίνει πως οι δράστες τον παρακολουθούσαν από τη στιγμή που αποχώρησε από το Παλαί ντε Σπορ. Έφυγε νωρίτερα από τους υπόλοιπους για προσωπική του δουλειά. Περπάτησε μέχρι την οδό Ιασωνίδου για να παραλάβει το αυτοκίνητό του. Εκεί δέχτηκε την επίθεση.

«Ήταν δολοφόνοι. Ήθελαν να τον σκοτώσουν»

 Ο Φίλιππος, φοιτητής από την Κύπρο, έτυχε να περνά από το σημείο της επίθεσης την ώρα εκείνη. «Είδα τρία άτομα που κρατούσαν κράνη να χτυπούν το παλικάρι με μανία σε όλο του το σώμα. Κλωτσούσαν με δύναμη το κεφάλι του και τον έβριζαν. Εγώ και κάποιοι άλλοι που ήμασταν μπροστά αρχίσαμε να φωνάζουμε να σταματήσουν. Αυτοί συνέχιζαν. Ήταν δολοφόνοι. Ήθελαν να τον σκοτώσουν. Αυτός φώναζε βοήθεια με όλη του τη δύναμη. Μόνο όταν πέρασε ώρα και μαζεύτηκε κόσμος έφυγαν τρέχοντας. Ήρθε η Αστυνομία όμως δεν έδωσα τα στοιχεία μου γιατί δεν θέλω να πάθω το ίδιο» δήλωσε ο Φίλιππος στο Thestival.gr. Παρόμοιες αναφορές έχει και η κατάθεση νεαρής κοπέλας που ήταν παρούσα στο περιστατικό.

«Οι δολοφόνοι χτύπησαν έναν άγγελο»

Ο 29χρονος που δέχτηκε την επίθεση είναι ένα από τα πιο δραστήρια στελέχη ιστορικής χριστιανικής οργάνωσης της Θεσσαλονίκης. «Χτύπησαν έναν άγγελο. Πρόκειται για ένα παιδί διαμάντι. Πρώτος σε όλες τις εθελοντικές δράσεις. Τρέχει παντού για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη. Είναι δάσκαλος του κατηχητικού σχολείου και από μικρό παιδί είναι μέσα στην εκκλησία. Είναι γόνος πολύτεκνης οικογένειας και οικογενειάρχης με ένα παιδάκι. Δεν έχει πειράξει μυρμήγκι στη ζωή του» ανέφερε στο thestival.gr προσωπικός φίλος του θύματος.

Έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών

Λίγη ώρα μετά το περιστατικό ξεκίνησε προανάκριση από το Τμήμα Προστασίας Κράτους και Δημοκρατικού Πολιτεύματος της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Οι αρχές έχουν στη διάθεσή τους καταθέσεις από αυτόπτες μάρτυρες ενώ περισσότερα δεδομένα θα προκύψουν από το οπτικό υλικό που κατέγραψαν οι κάμερες παρακείμενων καταστημάτων. Αστυνομικές πηγές εκτιμούν ότι πρόκειται για τυφλό χτύπημα βίας από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Ο 29χρονος νοσηλεύεται εκτός κινδύνου σε νοσοκομείο της πόλης. Υποφέρει από πόνους σε όλο του το σώμα ενώ έχει τραύματα στο πρόσωπο από τα χτυπήματα που δέχτηκε. Στη δικογραφία θα συμπεριληφθεί ιατροδικαστικό πόρισμα έπειτα από κλινική εξέταση που θα διενεργηθεί τις επόμενες ημέρες.

Αγαπητοί μου εν Κυρίω αδελφοί και αδελφές, Η αγαθότητα του Κυρίου οδήγησε τα βήματά μου 43 χρόνια πριν, σαν σήμερα, στη Χώρα της Πρωϊνής Γαλήνης, στην Κορέα. Ούτε καν μου περνούσε η σκέψη τότε, ότι θα μπορούσα να μείνω και να εργασθώ εδώ, για τόσο μεγάλο διάστημα. Ούτε πάλι μπορούσα να διανοηθώ, 10 χρόνια πρίν, όταν υπέβαλα στον Παναγιώτατο Πατριάρχη μας την παραίτησή μου, για λόγους υγείας, από τη θέση μου στην Ι. Μητρόπολη Κορέας, (με σκοπό να εφησυχάσω στο εδώ Μοναστήρι μας), ότι θα άνοιγε ο Θεός "Θύραν" (που έμενε κλειστή από το 1922) για να προσφέρω την ταπεινή μου διακονία στην μαρτυρική Μητρόπολη Πισιδίας-Ατταλείας, και μάλιστα επί ολόκληρη δεκαετία! Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομα του Κυρίου!

Σχόλιο Τ.Ι.: Ανάδειξε Κύριε του Αμπελώνος άξιους εργάτες σου!

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΙΣΙΔΙΑΣ

ΕΞΑΡΧΙΑ ΣΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΤΤΑΛΕΙΑΣ

Ιερά Μονή Μεταµορφώσεως Καπυόγκ, 1 Δεκεµβρίου 2018

Αγαπητοί μου εν Κυρίω αδελφοί και αδελφές,

Η αγαθότητα του Κυρίου οδήγησε τα βήματά μου 43 χρόνια πριν, σαν σήμερα, στη Χώρα της Πρωϊνής Γαλήνης, στην Κορέα. Ούτε καν μου περνούσε η σκέψη τότε, ότι θα μπορούσα να μείνω και να εργασθώ εδώ, για τόσο μεγάλο διάστημα.

Ούτε πάλι μπορούσα να διανοηθώ, 10 χρόνια πρίν, όταν υπέβαλα στον Παναγιώτατο Πατριάρχη μας την παραίτησή μου, για λόγους υγείας, από τη θέση μου στην Ι. Μητρόπολη Κορέας, (με σκοπό να εφησυχάσω στο εδώ Μοναστήρι μας), ότι θα άνοιγε ο Θεός "Θύραν" (που έμενε κλειστή από το 1922) για να προσφέρω την ταπεινή μου διακονία στην μαρτυρική Μητρόπολη Πισιδίας-Ατταλείας, και μάλιστα επί ολόκληρη δεκαετία!

Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομα του Κυρίου!

Αναλογιζόμενος τα σαράντα τρία αυτά χρόνια της ταπεινής διακονίας μου στην Άπω Ανατολή και στην Ανατολία, φέρνω στη σκέψη μου, με ευγνωμοσύνη πολλή, ολόκληρη στρατιά εθελοντών "Συνεργῶν ἐν Κυρίῳ", οι οποίοι συμπαρασταθήκατε ενεργά, καθένας με το χάρισμά του, για να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο του Χριστού όχι μόνον στην Κορέα, αλλά και σε άλλες έξι χώρες της Ασίας.

Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, Μοναχές, Θεολόγοι, Εκπαιδευτικοί, Αρχιτέκτονες, Μηχανικοί, Αγιογράφοι, Μουσικοί, άλλοι απλοί άνθρωποι, άνδρες-γυναίκες ήρθατε και μείνατε, μερικοί από σάς επί μακράν σειράν ετών και άλλοι για μικρότερα χρονικά διαστήματα, για να συμβάλετε, όσο μπορούσατε, στο να εδραιωθεί η πίστη στις καρδιές των χριστιανών, αλλά και για να προσέλθουν και άλλοι άνθρωποι στην Εκκλησία του Χριστού, να κατηχηθούν και να βαπτιστούν.

Δύσκολα να προσδιορισθεί ο αριθμός όσων από τον τόπο σας συμπαρασταθήκατε αυτά τα χρόνια με την προσευχή σας, με τις προσφορές χρησίμων ειδών ή με τον οβολό σας, για την ανέγερση ναών και άλλων αναγκαίων κτιρίων, καθώς και για τον εξοπλισμό και την λειτουργία τους. Μεγάλη η συμβολή σας και στην μετάφραση και έκδοση λειτουργικών και άλλων ορθοδόξων βιβλίων.

Για όλα αυτά και τόσα άλλα που έχετε προσφέρει, αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Εύχομαι ολόψυχα ο Κύριος να σας χαρίζει "αντί των επιγείων τα επουράνια, αντί των προσκαίρων τα αιώνια, αντί των φθαρτών τα άφθαρτα" και πλούσιες τις ευλογίες Του.

Καθώς ετοιμαζόμαστε για τις επικείμενες μεγάλες Εορτές της Εκκλησίας μας, ολόψυχα εύχομαι να τις διέλθετε μαζί με τους δικούς σας, με υγεία, ειρήνη, πνευματική χαρά και “ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς" Κύριος και Θεός μας να εκπληρώσει κάθε αγαθήν επιθυμία σας κατά το Νέον Έτος.

Με πολλήν ευγνωμοσύνην, αγάπην και τιμήν

Το γράμμα ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή.

Θεωρείται, λανθασμένα, ότι ο τύπος του οπλίτη πολεμιστή, που κυριάρχησε στα πεδία μαχών των κλασικών χρόνων, ήταν απόρροια της δημιουργίας του θεσμού της πόλης- κράτους. Στην πραγματικότητα ως οπλίτες πολεμούσαν και οι Υστερομηκυναίοι βαρέοι πεζοί.

Ως και τον Τρωικό Πόλεμο (μέσα 13ου αι. π.Χ.) ο βασικός τύπος πεζικού των μυκηναϊκών στρατών ήταν ο εξοπλισμένος με οκτώσχημη ή ποδήρη ασπίδα και μακρύ δόρυ (έγχος, μήκος άνω των 3μ.) στρατιώτης, που πολεμούσε ταγμένος σε βαθύ σχηματισμό, τύπου φάλαγγας. Ο τύπος αυτός πεζού εξακολούθησε να βρίσκεται σε υπηρεσία – βάσει της Ιλιάδας – και στα Τρωικά.

Τα κρατίδια της Πύλου, της Κρήτης και της Σαλαμίνας φέρονται να διατήρησαν τον παλαιό τρόπο μάχης ακόμα και στον τρωικό κάμπο. Τα λοιπά μυκηναϊκά κρατίδια όμως μετέβαλλαν τις τακτικές μάχης τους, εκτός ορισμένων τα οποία εξαρχής ακολουθούσαν μια πιο ευέλικτη τακτική μάχης. Η αιτία αλλαγής του οπλισμού και του τρόπου μάχης του πεζικού έχει σαφώς να κάνει με τις αλλαγές οι οποίες συντελέστηκαν στον οπλισμό και στις τακτικές χρήσης των αρμάτων, αλλά και στη νέα ευρύτερη θεώρηση του πολέμου καθαυτού.

Ο Αχαιός βαρύς πεζός, της περιόδου, προσέγγισε πλέον το πρότυπο του οπλίτη των κλασικών χρόνων, πολεμώντας με τρόπο παρόμοιο με αυτόν των «Εκδρόμων» οπλιτών της κλασικής περιόδου. Το μακρύ έγχος αντικαταστάθηκε από ένα κοντύτερο και ελαφρύτερο δόρυ, που ήταν ικανό να χρησιμοποιηθεί και ως ακόντιο και τα μακρά ξίφη της πρώτης περιόδου έδωσαν τη θέση τους σε κοντύτερα ίσια σπαθιά μήκους λεπίδας, κατά μέσο όρο, 60 εκατοστών (υπάρχουν μεγαλύτερα και μικρότερα υποδείγματα).

Πιθανόν να διέθετε και επιπλέον ακόντια, όπως οι πρώιμοι οπλίτες των Γεωμετρικών χρόνων, τα οποία εξακόντιζε πριν την επαφή με τον αντίπαλο, πολεμώντας κατόπιν με το δόρυ και το σπαθί.

Ο Αχαιός οπλίτης της περιόδου μπορούσε τώρα να μάχεται σε κάθε τύπο εδάφους, είτε σε πυκνό σχηματισμό φάλαγγας, είτε σε χαλαρότερη τάξη, «πελταστικώς», αναλόγως του αντιπάλου και του εδάφους, όπως ακριβώς πολεμούσαν οι Έκδρομοι οπλίτες των τελών του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. και οι Πεζέταιροι και οι Υπασπιστές του Μ. Αλεξάνδρου.

Εκτός από τα έγχη και οι οκτώσχημης και οι ποδήρεις ασπίδες αντικαταστάθηκαν από μικρότερες, στρογγυλές ή ελαφρώς ελλειψοειδείς, όπως αυτές που εικονίζονται στο περίφημα αγγείο των πολεμιστών, πρώιμα πρότυπα βοιωτικού τύπου οπλιτικών ασπίδων.

Ακριβώς αυτόν τον τύπο πολεμιστή κυρίως περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα να ακοντίζει, να ξιφομαχεί, να πλήττει με το δόρυ του. Οι μάχες στην περίοδο αυτή ήταν πολύ πιο «ρευστές» και είχαν τον χαρακτήρα ενός συνόλου ατομικών συγκρούσεων περισσότερο. Οι άνδρες πύκνωναν τους ζυγούς μόνο όταν επρόκειτο να δεχτούν επέλαση εχθρικών αρμάτων.

Στους πίσω ζυγούς μπορούσαν να λάβουν θέση και πάλι θέση τοξότες, οι οποίοι με υπερκείμενες βολές υποστήριζαν τον σχηματισμό. Αντίθετα όταν πολεμούσαν κατά πεζικού, ιδιαίτερα αν αυτό διέθετε εκηβόλα όπλα, οι Αχαιοί οπλίτες «άνοιγαν» τους ζυγούς τους, για να περιορίσουν τις απώλειες από τα εχθρικά βλήματα και πλησίαζαν τον εχθρό ταχύτητα.

Οι άνδρες των πρώτων ζυγών, που ονομάζονταν «Πρόμαχοι» (οι πρώτοι στη μάχη), έφεραν σχεδόν πάντα θώρακα-παρόμοιο με τον κωδωνόσχημο των γεωμετρικών χρόνων. Οι δε ασπίδες τους έφεραν και λαβή και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και επιθετικά.

Τον Αχαιοί οπλίτη υποστήριζαν – όπως αργότερα οι πελταστές – αποσπάσματα από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές που πολεμούσαν «πελταστικά». Ήταν κυρίως τα αποσπάσματα με άνδρες από ορεινές περιοχές της Ελλάδας, οι οποίες παραδοσιακά παρήγαγαν εξαίρετο ελαφρύ πεζικό.

Τέτοια τμήματα ήταν των Λοκρών, των Φωκέων , των Αιτωλών, αλλά και των Ηπειρωτών και των Πυλίων, όπως αποδεικνύεται από τις τοιχογραφίες του λεγομένου ανακτόρου του Νέστορα στην Πύλο. Οι Πύλιοι ελαφροί πεζοί εικονίζονται με κράνος, κοντό δόρυ-ακόντιο και σπαθί να τρέπουν σε φυγή ορεσίβιους βαρβάρους.

Εξαίρεση αποτελούσαν οι περίφημοι Μυρμιδόνες του Αχιλλέα. Οι Μυρμιδόνες ήταν επίσης οπλισμένοι, με στρογγυλή ασπίδα, δόρυ, ακόντιο και σπαθί. Κράνη και θώρακες έφεραν σίγουρα οι Πρόμαχοι. Οι Μυρμιδόνες ήταν επίλεκτο τμήμα, όχι γιατί έφεραν πρωτοποριακά για την εποχή όπλα, αλλά λόγω της επιθετικής τακτικής που χρησιμοποιούσε. Πολεμούσαν όπως και οι λοιποί Αχαιοί οπλίτες, αλλά αιφνιδίαζαν τον αντίπαλο με την ορμή τους., στηριζόμενοι στην ταχεία, ορμητική επίθεση για να διασπάσουν τους αντιπάλους.

Αν οι τελευταίοι δεν διέθεταν την απαραίτητη εκπαίδευση, συνοχή και ψυχραιμία ήταν βέβαιο ότι θα παρασύρονταν από την έφοδο των Μυρμιδόνων. Στην Ιλιάδα άλλωστε γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο εκτιμούσαν και πόσο έτρεμαν οι Τρώες τους Μυρμιδόνες και των αρχηγό τους, τον Αχιλλέα, παρά το γεγονός ότι οι επίλεκτοι Μυρμιδόνες ήταν λίγοι – 2.500 άνδρες, βάσει της Ιλιάδας.

Ο Αχαιός οπλίτης της εποχής υπήρξε ο απευθείας πρόγονος του εξοπλισμένου με δόρυ και ακόντιο οπλίτη των Γεωμετρικών χρόνων και ο «προπάππος» των οπλιτών που έγραψαν σελίδες δόξας τον 5ο και 4ο αι. π.Χ.

Πηγή: history-point.gr

Ως το 1300 π.Χ. περίπου οι Μυκηναίοι είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μια αυτοκρατορία, έχοντας υπό τον έλεγχο τους το εμπόριο της Μεσογείου. Τότε όμως (γύρω στο 1274 π.Χ.) συνέβη ένα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός, η μάχη του Καντές. Στην μάχη αυτή συγκρούστηκαν Αιγύπτιοι και Χετταίοι.

Η μάχη έληξε τελικά μάλλον ισόπαλη, με πολλές απώλειες και για τους δύο αντιμαχόμενους. Τακτικά επικράτησαν οι Χετταίοι, αλλά στρατηγικά νικητές ήσαν οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι κατόρθωσαν να σταματήσουν την χιττιτική επέκταση στην Συρία.

Την ίδια ώρα η αποτυχία άρχισε να προκαλεί τριγμούς στην πολυεθνική Χιττιτική Αυτοκρατορία. Το χιττιτικό κράτος περιορίστηκε σταδιακά στα κεντρικά υψίπεδα της Μικράς Ασίας και της Αρμενίας, ώσπου υπέκυψε εντελώς στους Ασσύριους, μερικούς αιώνες αργότερα.

Στο δυτικό άκρο της Μικράς Ασίας δημιουργήθηκαν δύο κρατικά μορφώματα, αυτό της Ασσούβα (Αssuwa) στον Βορρά και αυτό της Αρζάβα (Αrzawa) στον Νότο. Έχοντας ξεφύγει από την «κηδεμονία» των Χετταίων, τα δύο αυτά κράτη ή συνομοσπονδίες κρατών, αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν σε ισχυρές ναυτικές δυνάμεις στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, αμφισβητώντας τα πρωτεία των Αχαιών στο Αιγαίου.

Σταδιακά το βόρειο κράτος της Ασσούβα κατέστη το κέντρο της δυτικής μικρασιατικής συνομοσπονδίας. Πρωτεύουσα της δε αναγνωρίστηκε Τροία, το ομηρικό Ίλιον.

Από τη θέση της η Τροία ήλεγχε μερικούς από τους σημαντικότερους εμπορικούς δρόμους της εποχής, με αποτέλεσμα γρήγορα να μεταβλήθηκε σε ισχυρή μητρόπολη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Σταδιακά η επιρροή της επεκτάθηκε και στην ευρωπαϊκή ακτή. Οι Κίκονες και οι Παίονες – θρακικά φύλα – εμφανίζονται στα Έπη ως σύμμαχοι των Τρώων.

Ο Ηρόδοτος μάλιστα στο Ζ βιβλίο του αναφέρει, συγκρίνοντας την εκστρατεία του Ξέρξη με αντίστοιχη των Τρώων, ότι οι τελευταίοι όχι μόνο είχαν επεκτείνει την επιρροή τους στην Ευρώπη, αλλά είχαν θέσει υπό τον έλεγχο τους και ολόκληρη τη Θράκη και τη Μακεδονία και είχαν φθάσει ως το Ιόνιο Πέλαγος. Με τον τρόπο αυτό οι Αχαιοί αποκλείονταν ακόμα και από τους χερσαίους εμπορικούς δρόμους προς Βορρά και απειλούντο με οικονομική ασφυξία.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως μια τέτοια κατάσταση δεν ήταν δυνατό να γίνει ανεκτή από την ισχυρή Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία. Οι Μυκηναίοι άνακτες – τοπάρχες στην πραγματικότητα – στάθηκαν στο πλευρό του αυτοκράτορα Αγαμέμνονα και επετέθησαν κατά των ομοφύλων τους. Ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον αιματηρούς εμφυλίους πολέμους μόλις άρχιζε.

Οι Μυκήνες και η Τροία, οι δύο μεγάλες αντίπαλες πόλεις, ως άλλη Αθήνα και Σπάρτη, έζησαν βίους παράλληλους. Και οι δύο για ένα διάστημα θεωρούνται τόποι μυθολογικοί, υπαρκτοί μόνο στη φαντασία του Ομήρου. Η επιμονή ορισμένων ρομαντικών όμως τις έφερε και πάλι στο φως, τις ανέστησε στο μεγάλο βιβλίο της Ιστορίας.

Οι δύο πόλεις κτίστηκαν περίπου την ίδια εποχή, με την Τροία να εμφανίζεται λίγο γηραιότερη. Η Τροία σύμφωνα με τον διάσημο αρχαιολόγο Μπλέγκεν ιδρύθηκε το 3200 π.Χ. Όλα δε τα αρχαιολογικά τεκμήρια συντείνουν στην αποδοχή της άποψης ότι ιδρύθηκε από Λήμνιους αποίκους, από την περίφημη Πολιόχνη. Αντίστοιχα οι Μυκήνες, τα ίχνη της πρώτης κατοίκησης στις οποίες χρονολογούντο γύρω στο 3000 π.Χ.

Πηγή: history-point.gr

Το παραδοσιακό παιχνίδι υπερτερεί έναντι του ψηφιακού, τουλάχιστον όσον αφορά τη σωστή ανάπτυξη των μικρών παιδιών.Γι' αυτό, τώρα που πλησιάζει η περίοδος των γιορτών, οι γονείς έχουν κάθε λόγο να κάνουν και πιο παραδοσιακές επιλογές, αντί να αγοράσουν μόνο το τελευταίο φαντεζί ηλεκτρονικό «γκάτζετ» για το παιδάκι τους, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής.Οι Αμερικανοί παιδίατροι, σε σύστασή τους που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Pediatrics της Ακαδημίας τους, επισημαίνουν ότι τα παλιά καλά παιγνίδια, όπως κούκλες, τρενάκια, αυτοκινητάκια, χνουδωτά ζωάκια, τουβλάκια, μπογιές, βιβλία, επιτραπέζια παιγνίδια (όπως η αθάνατη «Μονόπολη»), παζλ κ.α. δίνουν συνήθως στα μικρά παιδιά περισσότερη ελευθερία να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους, να ενισχύσουν τη δημιουργικότητά τους, να εξασκήσουν τις ικανότητές τους στην επίλυση προβλημάτων και να μάθουν να αλληλεπιδρούν με τους άλλους γύρω τους.