Ὁ Ἡρώδης, βέβαια, δὲν ἔπρεπε νὰ ὀργισθεῖ, ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖ καὶ νὰ μαζευτεῖ καὶ νὰ καταλάβει ὅτι ἐπιχειρεῖ ἀκατόρθωτα πράγματα.

Θέλω εξαρχής να τονίσω ότι η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, )εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονος και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».Αυτό αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει την δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

«Ο μόνος σίγουρα χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ»
Γ.Ρ.

Α΄ μέρος
Οι παραβιάσεις του ελληνικού Συντάγματος και των ελληνικών νόμων

Στις 7 Δεκεμβρίου 2018 θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων περί: αναστολής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», (17/6/18,) και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Θέλω εξαρχής να τονίσω ότι η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, )εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονος και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Αυτό αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει την δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

Όσα θα παραθέσω είναι μόνο ένα ταπεινό ερέθισμα για τους νομικούς και συνταγματολόγους Έλληνες πατριώτες. Ως μη νομικός εύχομαι να οικοδομήσουν και να αξιοποιήσουν τις ιδέες μου, οι οποίες κατατίθενται με βαθύτατο αίσθημα αγωνιάς για την επαπειλούμενη καταστροφή της ιδιαίτερης πατρίδος μου της Μακεδονίας, της γενέτειράς μου, διαίωνια ελληνικής Θεσσαλονίκης, αλλά και της απειλούμενης, κυρίως από εσωτερικούς εχθρούς, πατρίδος μου, της Ελλάδος.

Η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών», 17/6/18, είναι παράτυπη, παράνομη και δόλια και αποτελεί το επιστέγασμα μιας νομικής απάτης με συμμετοχή διεθνών παραγόντων. Αυτή την στιγμή δεν ισχύει, διότι, όπως η ίδια προβλέπει δεν έχει ακόμη καταστεί ενεργός ούτε κυρωθεί. Είναι δε εντόνως αμφίβολο αν ποτέ κυρωθεί στον ΟΗΕ, ώστε να αποκτήσει διεθνή ισχύ και εφαρμογή για λόγους οι οποίοι ξεπερνούν το παρόν κείμενο.

Η εν λόγω «Συμφωνία» παραβιάζει τη Διεθνή νομολογία και τη Σύμβαση της Βιέννης, και είναι αποτέλεσμα παράνομων διεθνών πιέσεων και εκβιασμών προς την Ελλάδα.

Έτσι, είναι ουσία άκυρη. Ειδικότερα, στο εσωτερικό της χώρας μας, είναι αποτέλεσμα μιας λυσσώδους πολιτικής βυσσοδομίας βασιζόμενης σε νομικίστικα επιχειρήματα τα οποία παίζουν με τη νομιμοφανή τυπολογία των νόμων και του Συντάγματος, αλλά αγνοούν την ουσία.

Και ως γνωστόν οι δικαστές δεν κρίνουν μόνο το τυπικό γράμμα του νόμου –αλλιώς δεν θα υπήρχε δικαστική κρίση–, αλλά και την ουσία των πραγμάτων, δηλαδή την εθνική καταστροφή της χώρας και του κράτους μας, την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και συνέχειας των Ελλήνων, καθώς και των οικονομικών τους συμφερόντων.

Η «Συμφωνία των Πρεσπών» εκτός από την εκχώρηση απαράγραπτων ελληνικών εθνικών δικαιωμάτων με την παράδοση του αποκλειστικά ελληνικού ονόματος «Μακεδονία», και αντίστοιχη εθνότητα και γλώσσα στους Σλαβοαλβανούς υπηκόους ενός ξένου κράτους, επιφυλάσσει βαρύτατες δουλείες σε βάρος της χώρας μας.

Αυτές είναι: η εκχώρησης λιμένων και ΑΟΖ (Άρθρο 13), οδών μεταφοράς προϊόντων, η υποχρέωση της Ελλάδος να κατασκευάσει τεράστια δομικά έργα ενέργειας, η υποχρέωση για μεταφορά υψηλής τεχνογνωσίας προς την FYROM, (Άρθρο 14), αλλά και η παραχώρηση ελληνικών εμπορικών δικαιωμάτων και σημάτων σε προϊόντα από χάλυβα και σωληνουργικά μέχρι τρόφιμα των οποίων η δήθεν διασφάλιση θα υλοποιηθεί μετά από 5 χρόνια!!!.

Έτσι, η «Συμφωνία» αυτή καθίσταται άμεση απειλή για τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος, τον ελληνικό λαό, αλλά και την κρατική υπόσταση της χώρας μας.

Ειδικότερα: στοιχεία της ακυρότητας με βάση το ελληνικό Σύνταγμα και τους νόμους

1. Η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζει το ελληνικό Σύνταγμα, και ειδικά την θεμελιώδη αρχή της λαϊκής κυριαρχίας: Άρθρο 1, παρ 2 και 3.

Το πολίτευμά μας είναι προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, και όλες οι εξουσίες οφείλουν να πηγάζουν από τον λαό και να υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους, όπως σε αυτό ορίζεται.

Έτσι, η κυβερνητική πολιτική οφείλει να είναι έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας κάθε στιγμή. Όμως, ως προς την εν λόγω «Συμφωνία», ο ελληνικός λαός είναι αντίθετος σε ποσοστά τα οποία ξεπερνούν και το 84% στη Μακεδονία και τουλάχιστον 74% στην υπόλοιπη Ελλάδα.

2. Η Ελλάδα δεν κυβερνάται με καθεστώς Πρωθυπουργικής δικτατορίας, ενός κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο στις τελευταίες εκλογές έλαβε το απολύτως μειοψηφικό ποσοστό 19,3% σε αριθμό ψηφισάντων επί του συνολικού αριθμού των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα ψήφου.

Ούτε είναι δυνατόν αυτό το πραξικοπηματικά αποκτημένο δικτατορικό δικαίωμα του Πρωθυπουργού να μεταβιβάζεται στον υπουργό των Εξωτερικών προκειμένου να παραδώσει ελληνικά εθνικά δικαιώματα και εδάφη σε ξένο κράτος.

3. Η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών» προτάσσει ήδη από τον τίτλο της τα εξής: «Τελική συμφωνία για την επίλυση των διαφορών οι οποίες περιγράφονται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, 817 (1993) ΚΑΙ 845 (1993), τη λήξη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, και την εδραίωση στρατηγικής εταιρικής σχέσης.».

Είναι αυταπόδεικτο από τον εν λόγω τίτλο, ότι ο καταληκτικός στόχος της «Συμφωνίας» ΔΕΝ είναι μόνο η δήθεν επίλυση του ονοματολογικού της FYROM σε βάρος της Ελλάδος, αλλά και αυτό που προτάσσεται εμφαντικά, δηλαδή: η «εδραίωση στρατηγικής εταιρικής σχέσης».

Και αυτή η σχέση ως είναι γνωστόν νοείται με την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Έτσι, για αυτήν την «στρατηγική εταιρική σχέση» η Ελλάδα καλείται, όπως γράφει το ίδιο το κείμενο αυτής της δουλόφρονος για τη χώρα μας «Συμφωνίας», να δεσμευτεί με όρους δουλείας οι οποίοι θα αναφερθούν λεπτομερώς πιο κάτω.

4. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τις οποίες επικαλείται η εν λόγω «Συμφωνία» είναι εκλεκτικιστικά δόλια επιλεγμένες και αποκλειστικά σε βάρος της Ελλάδος, καθώς παραβλέπουν ή αποσιωπούν άλλες αποφάσεις διεθνείς και ελληνικές οι οποίες για την Ελλάδα είναι ευνοϊκές, σημαντικές, και αντιθέτως καταδικαστικές για την FYROM.

Στην εν λόγω Συμφωνία αποκρύπτονται και εξαιρούνται θεμελιώδη γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας του ζητήματος ονομασίας της FYROM τα οποία είναι διεθνώς γνωστά. Κι αυτά είναι:

4.1. Την απόφαση-δέσμευση με 3 όρους τους οποίους έθεσε η ΕΟΚ, (συμβούλιο υπουργών εξωτερικών), στις 16/12/1991, η οποία ως σήμερα δεν έχει αλλάξει με άλλη απόφαση του ιδίου ή αναλόγου οργάνου, σύμφωνα με την οποία, ζητήθηκε από καθένα εκ των κρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, να δεσμευτούν εκτός των άλλων ότι: «δεν θα διεξάγει εχθρική προπαγάνδα συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης της ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις.»

Επ’ αυτού είναι πασίγνωστη η σχετική τοποθέτηση του τότε Προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν και άλλων Ευρωπαίων αρχηγών.

4.2. Οι αποφάσεις-δεσμεύσεις, όπως αυτές χαράχτηκαν στις ιστορικές συσκέψεις των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών με τον τότε πρόεδρο Δημοκρατίας, στις 18/2/1992 και στις 13/4/1992 κατά τις οποίες σε κοινή τους απόφαση δεν δέχονταν να παραδοθεί στους Σκοπιανούς το όνομα «Μακεδονία ή τα παράγωγά του» και σε οποιαδήποτε γλώσσα.

Αυτή ήταν και η μόνη πραγματική εθνική γραμμή της Ελλάδος και έκτοτε δεν υπήρξε καμία άλλη σύσκεψη, σύνοδος, ή απόφαση σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, ούτε στην βουλή των Ελλήνων που να αλλάζει αυτή τη γραμμή.

5. Η παραπειστικά ελλιπής, λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» είναι δόλια, και βλαπτική για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, καθώς αντιβαίνει τις αρχές και τους σκοπούς του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι του 1975, των σχετικών Πράξεων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη («ΟΑΣΕ») και τις αξίες και αρχές του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες καθοδηγούνται από το πνεύμα και τις αρχές της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών και της αξιοπρέπειας.

Όλα αυτά έχουν ακυρωθεί-καταργηθεί με την εν λόγω «Συμφωνία» για την μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού η οποία εναντιώνεται σε αυτήν.

6. Βάσει του ελληνικού Συντάγματος, Άρθρα 34, 35 και ειδικά στο Άρθρο 36 ρητώς προβλέπεται ότι οι διεθνείς συμφωνίες υπογράφονται από τον Πρόεδρο της ελληνικής Δημοκρατίας, και φυσικά η υπογραφή του Έλληνα ΥΠΕΞ δεν είναι τελεσιδίκως δεσμευτική. Ειδικά δε η υπογραφή του Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας τίθεται μόνο: «Όταν τo συμφέρoν και η ασφάλεια τoυ Kράτoυς τo επιτρέπoυν».

Είναι καταφανές, ότι αυτή η «Συμφωνία» δεν είναι επιθυμητή από την μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γιατί δεν υπηρετείται ούτε το Συμφέρον ούτε η Ασφάλεια της Ελλάδος, και αντιθέτως με αυτήν τίθεται σε άμεσο κίνδυνο διαμελισμού η ελληνική επικράτεια, καθώς εκχωρεί ελληνικά εθνικά δικαιώματα σε ξένη χώρα.

7. Η FYROM δεν αναφέρεται στην εν λόγω συμφωνία με το όνομά της, και με το οποίο είναι αναγνωρισμένη ως υποκείμενο του δημοσίου διεθνούς δικαίου, αλλά με την διατύπωση «Δεύτερο μέρος» και με τη δόλια παραπομπή στις εκλεκτικιστικά, όπως προαναφέρθηκε, αποφάσεις του ΟΗΕ με τις οποίες αναγνωρίσθηκε ως υποκείμενο του δημοσίου διεθνούς δικαίου με την «προσωρινή» ονομασία της.

7.1. Η απάλειψη του ονόματος της FYROM και η αναφορά σε αυτήν αποκλειστικά και μόνο με τον όρο: «Δεύτερο μέρος» χρήζει νομικής έρευνας, ως προς εάν αυτό συνάδει με τα διεθνώς ισχύοντα σε ανάλογες συμφωνίες, καθώς όλα τα κράτη που συνάπτουν διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες αναφέρονται ρητώς με το επίσημο κρατικό τους όνομα. Σημειώνεται, ότι η Ελλάδα αναφέρεται με το όνομά της.

8. Στην από 17-6-2018 διοικητική πράξη υπογραφής, της λεγομένης «Συμφωνίας των Πρεσπών», από τον Έλληνα ΥΠΕΞ σαν «Τελική Συμφωνία για την επίλυση των διαφορών οι οποίες περιγράφονται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών 817(1993) και 845(1993), αναφέρεται και η λήξη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.

Αυτό όμως είναι παράνομο, δόλιο και καταχρηστικό. Γιατί η «Ενδιάμεση Συμφωνία» καταπατήθηκε και ακυρώθηκε στην πράξη από την FYROM, επί κυβερνήσεως Γκρουέφσκι.

Όταν αυτή προέβη σε κατάφορη κλοπή της εθνικής κληρονομιάς της μίας και μόνης ελληνικής Μακεδονίας με την ανέγερση μνημείων και αγαλμάτων του Μ. Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, και χρήση συμβόλων, μεταξύ των οποίων και το αστέρι της Βεργίνας, καθώς και με την χρησιμοποίηση τοπωνυμίων και ονομάτων αμιγώς ελληνικών, σαν δήθεν ιστορικά πρόσωπα και ονόματα της FYROM.

Η καταπάτηση της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» του 1995 από την FYROM την τερμάτισε, καθώς αυτή προσεβλήθη σε όλα της τα 40 σημεία, αποδεικνύοντας έτσι την κακοπιστία της FYROM, τα κίνητρα και τους σκοπούς της.

Άρα, η «Ενδιάμεση Συμφωνία» ήταν ήδη ανενεργός και άκυρη και δεν μπορεί να αναφέρεται ως βάση συνέχειας στη λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών», τις 17-6-2018.

Σημειώνεται, ότι η «Ενδιάμεση Συμφωνία» ουδέποτε κυρώθηκε από την ελληνική βουλή και σε συνάρτηση με την απόλυτη καταπάτησή της από την FYROM, όπως προαναφέρθηκε, θέτει σε δοκιμασία ουσιαστικής ακυρότητας τη σχετική νομολογία περί «Συμφωνιών απλοποιημένης μορφής», κ.λπ., περί μιας «Συμφωνίας» που πρωτοκολλήθηκε μεν στον ΟΗΕ, χωρίς να κυρωθεί από την Ελλάδα, καταπατήθηκε δε από την FYROM!

9. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» καταπατήθηκε την ίδια ημέρα της υπογραφής της, (17/6/18) αφού βάσει των όσων εμπεριέχει η ίδια στο Άρθρο 3, προβλέπεται πως: «Κανένα από τα Μέρη δεν θα εκφράσει ή υποστηρίξει οιεσδήποτε διεκδικήσεις για οιοδήποτε τμήμα της επικράτειας του άλλου Μέρους ή διεκδικήσεις για αλλαγή στο υφιστάμενο κοινό τους σύνορο.»

Και στο Άρθρο 6, απαγορεύονται: «εχθρικές δραστηριότητες, ενέργειες ή προπαγάνδα από κρατικές υπηρεσίες ή υπηρεσίες αμέσως ή εμμέσως ελεγχόμενες από το κράτος και για την πρόληψη δραστηριοτήτων που πιθανόν να υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό εναντίον του άλλου Μέρους».

Όμως αυτά ήδη συμβαίνουν, γιατί ο πρωθυπουργός της FYROM, κ. Ζόραν Ζάεφ, αμέσως μετά την υπογραφή προέβη σε διεκδικήσεις και προπαγάνδα, καθώς αναφέρεται συνεχώς στην χώρα του με τη λέξη «Μακεδονία», μιλά για «Μακεδονικό Στρατό», «Μακεδονική γλώσσα», «Μακεδονική εθνότητα», κ.λπ., χωρίς το υποχρεωτικό επίθετο «Βόρεια», «Βόρειος», κ.ο.κ.

Σημειώνεται, ότι ο στρατός της FYROM ήδη χρησιμοποιεί μόνο τη λέξη «Μακεδονία» στις στολές των ανδρών του. Αυτά όλα σημαίνουν καταπάτηση και ακύρωση εξαρχής της δουλόφρονας για την Ελλάδα «Συμφωνίας των Πρεσπών», αφού η FYROM διεκδικεί άμεσα την ενσωμάτωση σε αυτήν κάθε έννοια και υπόσταση της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων, ως περιοχή της Βορείου Ελλάδος, η οποία φέρει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό όνομα.

10. Σύμφωνα με την Προσφυγή στο ΣτΕ των δεκατεσσάρων (14) Παμμακεδονικών οργανώσεων της Ελλάδος και του Εξωτερικού (μεταφέρω εδώ μερικά επιχειρήματα) η υπογραφή συμφωνίας εκ μέρους του ΥΠΕΞ Ελλάδος κ. Κοτζιά αποτελεί προσβαλλόμενη πράξη καθώς είναι εκτελεστή διοικητική πράξη.

Αυτό προκύπτει από το διεθνώς αποδεκτό: argumentum a maiore ad minus. Δηλαδή, αν είναι δυνατόν το μείζον, να προσβληθεί δικαστικώς, όπως το προεδρικό διάταγμα που θα κυρώσει και επικυρώσει μια διεθνή συμφωνία, είναι δυνατόν και το έλασσον να προσβληθεί, το οποίο είναι η υπογραφή ενός ΥΠΕΞ σε μία «Συμφωνία».

Αυτό σημαίνει ακόμη ότι και μετά την υπογραφή της εν λόγω «Συμφωνίας» είναι δυνατόν αυτή να καταγγελθεί και εκ των υστέρων εκ μέρους της Ελλάδος και σε οποιοδήποτε χρόνο, αφού ως διμερής «Συμφωνία» δεν παράγει μόνιμα και διαιώνια αποτελέσματα, βάσει των όσων ισχύουν τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές δίκαιο.

Στα προαναφερθέντα συμφωνεί και η νομολογία του Δικαστηρίου της Επικρατείας της Ελλάδος ήδη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του.

Τότε, είχαν προσβληθεί δικαστικώς οι πράξεις που αφορούσαν την Συνθήκη της Άγκυρας με την οποία στο πλαίσιο της αποκαταστάσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων είχε η Ελλάδα παραιτηθεί ουσιαστικά από τις αποζημιώσεις που δικαιούνταν οι πρόσφυγες.

Σε συνδυασμό με τα ανωτέρω το Δικαστήριο της Επικρατείας της Ελλάδος έχει αρνηθεί το χαρακτήρα κυβερνητικής πράξεως σε μείζονας σημασίας πολιτικές αποφάσεις οικονομικής πολιτικής (ΣτΕ 1129-1155/2016 Ολομέλεια, ΣτΕ 237-239/2015 και 425/2015 Ολομέλεια, 1116-1117/2014 Ολομέλεια), ανατρέποντας σχετική παλιότερη νομολογία.

Σημειώνεται, ότι οι πράξεις του σημερινού ΥΠΕΞ δια της εν λόγω «Συμφωνίας» έχουν επίπτωση σε συνταγματικώς προστατευόμενα ατομικά δικαιώματα και σε πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.

Βάσει αποφάσεων του ελληνικού Δικαστηρίου του ΣτΕ υπάρχει δεδικασμένο, καθώς το εν λόγω δικαστήριο έχει θέσει σε σχετιζόμενη απόφασή του δύο περιορισμούς σε σχέση με την αναγνώριση μιας πράξεως ως κυβερνητικής: ο πρώτος είναι το αυτονόητον, ότι υφίσταται, πρώτον, τήρηση των συνταγματικών διατάξεων και ο δεύτερος, η δυνατότητα ανορθώσεως των οικονομικών συνεπειών που αντανακλαστικά προκύπτουν εκ της χαρακτηριζόμενης ως κυβερνητικής πράξεως.

Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις δεν ισχύουν στη προκείμενη περίπτωση και αυτό διότι δεν τίθεται μεν θέμα διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας, αλλά εν προκειμένω τίθενται σοβαρά ζητήματα προστασίας της ίδιας της κρατικής υποστάσεως και του δημοσίου συμφέροντος στην πλέον στενή έννοια του.

Ενώ, για την οικονομία της Μακεδονίας η ζημία θα είναι τόσο μεγάλη που θα είναι αδύνατον να αποζημιωθεί. Πόσο μάλλον όταν διαφαίνεται η δόλια μεθόδευση η «Συμφωνία» αυτή να μην κυρωθεί με νόμο, αλλά πιθανώς ούτε και με διάταγμα, παρά να θεωρηθεί ως «συμφωνία απλοποιημένης μορφής»–όπως συνέβη και με την «Ενδιάμεση Συμφωνία».

Έτσι, η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών» θίγει τον πυρήνα του δημοσίου συμφέροντος. Το καταφανές πρόβλημα είναι η παραχώρηση για χρήση του ονόματος της Μακεδονίας, το οποίο ισοδυναμεί ουσιαστικά με απαλλοτρίωση του επιθέτου «μακεδονικός» και των παραγώγων του.

Αυτό, τελικά, συνεπάγεται και την παραχώρηση ελληνικών εδαφών μέσω της σταδιακής εκχώρησης εκλογικών δικαιωμάτων σε Σλαβοαλβανούς, οι οποίοι στο πλαίσιο της ΕΕ θα μπορούν να μεταναστεύουν στην Ελλάδα και, όπως ήδη γίνεται με άλλο τρόπο στη Θράκη, να εγείρουν κάποια στιγμή δικαιώματα απόσχισης της Μακεδονίας είτε μέσω δημοτικών παρατάξεων είτε με την δημιουργία αποσχιστικού κόμματος μιας δήθεν «Αλύτρωτης μεγάλης Μακεδονίας».

11. Για να είναι σύννομος κάθε διεθνής συμφωνία της Ελλάδος, διμερής ή πολυμερής θα πρέπει να τηρείται η συνταγματικά προδιαγεγραμμένη διαδικασία. Το Σύνταγμα, μέσω του άρθρου 103, απαιτεί οι διοικητικές αποφάσεις να διεκπεραιώνονται από μονίμους δημοσίους υπαλλήλους.

Εν προκειμένω, είναι γνωστό ότι πλην ενός υπαλλήλου του Κλάδου Εμπειρογνωμόνων (που συνέταξε μη όντας νομικός το αρχικό σχέδιο) δεν υπήρξε ενεργή συμμετοχή των υπαλλήλων του Διπλωματικού Κλάδου ή της Ειδικής Νομικής Υπηρεσίας οι οποίοι τελικώς πληροφορήθηκαν το περιεχόμενο της λεγομένης «Συμφωνίας των Πρεσπών» από τα ΜΜΕ.

Η όλη διαδικασία έγινε εντός του Γραφείου Υπουργού και από αναρμόδια όργανα και από εξωϋπηρεσιακούς παράγοντες άνευ εμπειρίας στην διατύπωση διεθνών κειμένων!

Όμως, αυτό αποτελεί κατάφορη παραβίαση των αναφερομένων στο άρθρο 5 και 16 του Ν. 3566/2007 (ΦΕΚ Α΄ 117) με τον οποίο κυρώθηκε ο Οργανισμός του Υπουργείου Εξωτερικών. Γι’ αυτό και υπάρχουν τόσο πολλές και σοβαρότατες παραλείψεις οι οποίες δεν διασφαλίζουν την ελληνική πλευρά.

Έτσι, π.χ., δεν προβλέπεται ότι σε περίπτωση που η «Συμφωνία» δεν κυρωθεί τελικά, κανένα δικαίωμα δεν προκύπτει από αυτήν στο πλαίσιο άλλης μελλοντικής διαπραγμάτευσης.

Δηλαδή, παραλείπεται δολίως και σκοπίμως και δεν αναφέρεται ρητώς, όπως έπρεπε, το διεθνώς νόμιμο: «Status quo ante», ήτοι «Επαναφορά στο προηγούμενο της Συμφωνίας καθεστώς πραγμάτων».

Καθεστώς κατά το οποίο η FYROM παραμένει FYROM και έτσι συνεχίζει να «απολαμβάνει» την δήθεν ισχυρή αναγνώρισή της από 140 χώρες του πλανήτη πλην της Ελλάδος, την μόνη χώρα η οποία μπορεί να την νομιμοποιήσει διεθνώς.

12. Ως προς ύψιστο το διακύβευμα της εθνικής καταστροφής της Ελλάδος δεν επαρκεί το νομικίστικο δικαίωμα του Έλληνα ΥΠΕΞ να μη πάρει έγκριση ούτε από το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ούτε από την Βουλή (όπως θα έπρεπε), αλλά να ενεργήσει μόνος του.

Έτσι, υπέγραψε μια διεθνή συνθήκη, αντίθετα στην πάνδημη λαϊκή βούληση, θέλοντας να προκαταλάβει με δόλιο τρόπο τις σχετικές ενέργειες υπογραφής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η παρουσία του Πρωθυπουργού στις Πρέσπες δίνει μεν πολιτική κάλυψη όχι όμως και νομική προκειμένου, επαναλαμβάνω, για υψίστης σημασίας εθνικό θέμα υπόστασης της Ελλάδος και του λαού της.

Το νομικίστικό επί της «Δεδηλωμένης» είναι ότι στην ουσία και στην πράξη! δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία επί του συγκεκριμένου θέματος, καθώς ο κυβερνητικός εταίρος, ΑΝΕΛ, απαραίτητος για την ύπαρξη της κυβέρνησης, δηλώνει επισήμως την αντίθεσή του στην παραχώρηση του ονόματος της «Μακεδονίας» και, ότι, θα ρίξει την κυβέρνηση όταν θα έρθει το θέμα στη βουλή.

Τέτοια δικτατορική πολιτική η Ελλάδα δεν έχει γνωρίζει ποτέ στην ιστορία της. Κι αυτό είναι ένα ύψιστο ζήτημα που πρέπει να το λάβουν υπόψη τους οι Έλληνες δικαστές του ΣτΕ.

13. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζει το άρθρο 27 του Συντάγματος περί: «απαγόρευσης αλλαγής των ορίων της επικράτειας», καθώς είναι καταφανές ότι δεν επιτρέπεται ούτε η αλλαγή γεωγραφικών όρων και η απαλλοτρίωση εδαφών εντός της ελληνικής επικράτειας τα οποία ανάγονται σε αρχαίους χρόνους.

Εδώ κρύβεται δόλια και ύπουλα και το ζήτημα σιωπηρής μεταβολής όρων σε σειρά διεθνών συμφωνιών, όπως το ελληνοσερβικό Πρωτόκολλο των Αθηνών της 5-5-1913, η ελληνοσερβική Συμφωνία της 1-6-1913, το Οριοθετικό Πρακτικό της 21-7-1913 και η Συνθήκη Βουκουρεστίου της 28-7-1913 (ΓενΚωδικ σελ. 152), στις οποίες γίνεται καθορισμός των συνόρων και ορίζεται ως Μακεδονία μόνο τα παραχωρούμενα στην Ελλάδα εδάφη.

14. Παραβιάζεται ακόμη και το άρθρο 108 παρ. 1 του Συντάγματος, καθώς η «Συμφωνία» αποκόπτει τόσο τους γηγενείς Έλληνες όσο και τον απόδημο ελληνισμό από ουσιώδη στοιχεία της ιστορίας, του πολιτισμού και της ταυτότητάς τους, καθώς άσχετοι με αυτά Σλαβοαλβανοί θα τα διεκδικούν όλα στο μέλλον και σε μελλοντικές γενεές. Κι αυτό σημαίνει ουσιώδη και ριζική αποκοπή των Ελλήνων από την πολιτιστική τους κληρονομιά.

15. Συνδυαστικά με το προαναφερθέν άρθρο 108 παρ. 1 παραβιάζονται και τα άρθρα 2 παρ. 1 και το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος, γιατί επέρχεται μείωση της αξίας, προσβολή της προσωπικότητας και σειράς ατομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων μοναδικών Μακεδόνων λόγω της αφαιρέσεως ουσιώδους στοιχείου της πολιτιστικής τους ταυτότητας, δηλαδή της ίδιας της ονομασίας τους.

Έτσι, κατ’ επέκταση θίγεται και η οικονομική ελευθερία, αλλά και τα περιουσιακά δικαιώματα των Ελλήνων μοναδικών Μακεδόνων (άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ). Διότι επέρχεται βλάβη σε ήδη κατοχυρωμένα σήματα και εμπορικές επωνυμίες χωρίς να υπάρχει τελεσίδικη μέριμνα για την προστασία τους ταυτόχρονα με την κύρωση της εν λόγω «Συμφωνίας».

Γιατί, αυτό παραπέμπεται στο ασαφές μέλλον και μετά παρέλευση 5ετίας, χωρίς να υπολογίζεται εντωμεταξύ η οικονομική ζημία των Ελλήνων, ούτε το τι θα γίνει μετά από αυτήν την 5ετία σε περίπτωση που τελικά δεν υπάρξει συμφωνία. Ωστόσο, η Ελλάδα θα έχει ήδη δώσει προκαταβολικά την συγκατάθεσή της για είσοδο της FYROM σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Κλείνοντας αυτό το «Α΄ Μέρος» σημειώνω πως στο «Β΄ Μέρος» ανάλογου κειμένου μου θα παραθέσω στοιχεία βάσει των οποίων η λεγομένη «Συμφωνίας των Πρεσπών» είναι άκυρη και παράνομη και σε διεθνές επίπεδο.

Όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, ο Νέος Μακεδονικός Αγώνας, για να παραμείνει η Μακεδονία ελληνική, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί με κάθε εξέλιξη, με κάθε μέσο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Β΄ Μέρος
Οι παραβιάσεις της διεθνούς νομολογίας

Και σε αυτό το Β΄ Μέρος των δύο κειμένων μου για την παράνομη και άκυρη «Συμφωνία των Πρεσπών», (ΣτΠρ.), τόσο βάσει των νόμων και του Συντάγματος της Ελλάδος όσο και βάσει της Σύμβασης της Βιέννης και της Διεθνούς νομολογίας, θα ξεκινήσω με ανάλογο πρόλογο, όπως στο Α΄ Μέρους:

Στις 7 Δεκεμβρίου 2018 θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων περί: αναστολής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», (17/6/18,) και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Έτσι, η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, (εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονης και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Αυτό αποτελεί μια δεύτερη χρυσή ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει τη δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

Τα στοιχεία έρευνας που παραθέτω εύχομαι να χρησιμεύσουν σε νομικούς και συνταγματολόγους, κυρίως λόγω λογικής επαγωγικής και αφηγηματολογικής πληρότητας, καθώς τα καταθέτω ως μη νομικός.

Μόνο κίνητρο μου το βαθύτατο αίσθημα αγωνιάς για την καταστροφή που απειλεί την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Μακεδονία, την γενέτειρά μου, διαιώνια ελληνική Θεσσαλονίκη, αλλά και την απειλούμενη, κυρίως από εσωτερικούς εχθρούς, χώρα μας με την εν προόδω σχεδιαζόμενη διάλυση της εθνικής και κρατικής της υπόστασης, ειδικά στη Βόρειο Ελλάδα.

Συνοπτικά σημειώνω τα εξής:

α. Στο Α΄ Μέρος απέδειξα ότι η «ΣτΠρ.» στηρίζεται σε πλαστά στοιχεία τα οποία είναι αποτέλεσμα διεθνών πιέσεων και εκβιασμών προς την Ελλάδα από συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού τα οποία συνεργάζονται με δουλόφρονους ελληνώνυμους πολιτικούς της χώρας μας.

Έτσι, και βάσει του διεθνούς δικαίου κάθε συμφωνία που βασίζεται σε πλαστά στοιχεία είναι παράνομη. Και πλαστά είναι τα περί δήθεν «Μακεδονικής» εθνότητας των Σλαβοαλβανών, και ομοίως της δήθεν «Σλαβομακεδονικής γλώσσας», του πολιτισμού, και της συνείδησής τους η οποία δεν αλλάζει παρά την κλοπή αντίστοιχων ελληνικών πολιτιστικών στοιχείων.

β. Η «ΣτΠρ.» ως κυβερνητική πράξη μπορεί να είναι μεν απρόσβλητη, αλλά στην πρόσφατη πρώτη αρνητική απόφαση του ΣτΕ συνάγεται, σημείο 7, ότι μπορούν να προσβληθούν από το ΣτΕ τα αποτελέσματα που οδηγούν στην αναστολή Συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, και όχι μόνο…

γ. Εκκρεμή απόφαση (90 ημέρες από την κατάθεσή της) για άλλη πρόσφατη προσφυγή εναντίον του Υπουργείου Πολιτισμού της χώρας μας, σχετική με την παραβίαση (κλοπή) πνευματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων από τους Σλαβοαλβανούς Σκοπιανούς.

Τα δικαιώματα αυτά αφορούν την ελληνική γλώσσα η οποία διαστρέφεται ως δήθεν «Ελληνική Μακεδονική» και «Σκοπιανή Μακεδονική», τα τραγούδια, τις τελετουργίες, και κάθε άλλο ελληνικό πολιτιστικό αντικείμενο.

Συνακόλουθα και επ’ αυτού μεθοδεύεται, όπως και στην «ΣτΠρ.», η ουσιαστική παράκαμψη του πρόεδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, βλ. Άρθρο 35 του Συντάγματος, ή ο εκβιασμός του να υπογράψει μια παράνομη δήθεν «Συμφωνία».

δ. Το Σκοπιανό Συνταγματικό Δικαστήριο έχει ήδη δημιουργήσει σχετικό δεδικασμένο απόρριψης, λόγω παράκαμψης του Σκοπιανού προέδρου, για προηγούμενη συμφωνία τους επί ενός αγωγού.

ε. Κατά τις μυστικές (!) και δόλιες δήθεν «συνομιλίες» πριν από την υπογραφή της «ΣτΠρ.» κρύφτηκε και παράνομα δεν λήφθηκε υπόψη από τους ελληνώνυμους «διαπραγματευτές μας» η απόφαση 1448/2009 του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία: Ο όρος Μακεδονία είναι ιστορικός, γεωγραφικός και όχι εθνοτικός.

Που θα πει, ότι ο Μακεδόνας είναι Έλληνας, όπως είναι και ο Θρακιώτης, ο Θεσσαλός, ο Αθηναίος, ο Κρητικός, κ.ο.κ. Και έτσι δεν μπορεί ένα μωσαϊκό μεταναστών και εθνοτήτων να αποκτήσει εθνοτική ταυτότητα, γλώσσα και κράτος δια της κλοπής, όταν μάλιστα μετανάστευσε μόλις τον 7ο αι. στα χώματα της Παιονίας (κυρίως) και της Δαρδανίας, δηλαδή εκτός της αρχαίας και της νεώτερης Μακεδονίας η οποία ήταν και είναι μόνο Ελλάδα. Έτσι, όμως, δημιουργείται μία πλαστή εθνότητα και αυτό είναι διεθνές στοιχείο ακυρότητας.

1. Οι παραβιάσεις της «Σύμβασης της Βιέννης», (1969 – 1980)

1.1. Κατά το άρθρο 18 της Συνθήκης της Βιέννης (Ν.Δ. 402/1974 «Περί κυρώσεως της από 23 Μαΐου 1969 Συμβάσεως της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών και του προσηρτημένου αυτή παραρτήματος, ΦΕΚ Α΄ 141) από τη στιγμή που υπεγράφη τα όργανα της Ελληνικής Πολιτείας οφείλουν να απέχουν από ενέργειες οι οποίες αντιβαίνουν στο περιεχόμενο της εν λόγω Συνθήκης.

Αλλά αυτό ισχύει και για την FYROM. Κι όμως από την ημέρα υπογραφής, 17/6/18, της λεγόμενης «Συμφωνίας των Πρεσπών» ο πρωθυπουργός της κ. Ζόραν Ζάεφ αναφέρεται συνεχώς στην χώρα του αποκλειστικά με την λέξη «Μακεδονία», σε «Μακεδονικό Στρατό», σε «Μακεδονική γλώσσα», «Μακεδονική εθνότητα», κ.λπ. χωρίς το υποχρεωτικό επίθετο «Βόρεια», «Βόρειος», κ.ο.κ.

Και αυτό σημαίνει άμεση διεκδίκηση και ενσωμάτωση της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων ως περιοχή της Βορείου Ελλάδος η οποία φέρει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό όνομα.

1.2. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» υπο το πρίσμα της «Σύμβασης της Βιέννης», αλλά και άλλων άρθρων του Διεθνούς Δικαίου αποδεικνύεται άκυρη και παράνομη, τουλάχιστον, για τους παρακάτω τέσσερις γενικούς κανόνες:

1.2. α. Στη «Συμφωνίας των Πρεσπών», δεν αναγράφεται ξεκάθαρα και πλήρως το καθεστώς ακυρότητάς της (ο διεθνής όρος Status quo ante, -επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς) με την ρητή αναφορά ότι το εν λόγω κράτος θα συνεχίσει να ονομάζεται FYROM, με ό,τι αυτό σημαίνει διεθνώς, εάν η «Συμφωνία» αποτύχει. Κυρίως δεν αναφέρεται ποιος είναι ο θεματοφύλακας, με απλά λόγια ο χειριστής της ανάκλησης αυτής της «Συμφωνίας».

Αν δεν υφίσταται ρητώς η ορθή ευχέρεια καταγγελίας της «Συμφωνίας των Πρεσπών», βάσει της ΣτΒ τότε η μη δυνατότητα καταγγελίας συνιστά πράξη αθέμιτο, και τούτο διότι θεωρητικά δεν βασίζεται σε μονομερή βούληση, αλλά στη συμβατική άδεια εκ της σχετικής ελλείψεως την οποία εμπεριέχει η «Συμφωνία των Πρεσπών» από τη σύναψή της.

Σημειώνεται, ότι στη «Συμφωνία των Πρεσπών», στα Άρθρο 19, περί: Επίλυσης Διαφορών, στα 1,2,3, και στο Άρθρο 20 προβλέπεται μόνο η γενικόλογη δυνατότητα προσφυγής στον ΟΗΕ προς επίλυση, βλέπε Άρθρο 20 της «Συμφωνίας των Πρεσπών», με ασαφέστατη την περαιτέρω πορεία, τύχη και μέλλον της εν λόγω «Συμφωνίας». Πόσο μάλλον όταν αυτή η δόλια και προδοτική «Συμφωνία» προβλέπει επί ορισμένων θεμάτων «ορίμανση 5 ετών».

1.2. β. Στην ίδια, ΣτΒ, βλέπε τα περί: «Απάτης, Άρθρο 49, σελ.19-23. «Οσάκις το κράτος ήχθη εις συνομολόγησιν συνθήκης συνεπεία δολίας συμπεριφοράς ετέρου κράτους (δηλαδή, των Σκοπίων, με πλαστά στοιχεία περί εθνότητας, γλώσσας, πολιτισμού) έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την απάτην ως ακυρούσαν την δοθείσαν συναίνεσιν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.» Στο Άρθρον 50 «Δωροδοκία- αντιπροσώπου κράτους.» Θέμα δωροδοκίας έθεσε η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της Ρωσικής Δημοκρατίας.

1.2. γ. Στην ίδια, Άρθρο 53: «Συνθήκες που συγκρούονται με αναγκαστικό κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου» Και:

1.2. δ. Κανόνες συνυφασμένοι με την ΣτΒ, γνωστοί ως κανόνες: ius cogens γενικά

1.3. Είναι υποχρεωτικά, σύμφωνα με την «Σύμβαση της Βιέννης», τα εξής: «…η επικύρωση και όχι η υπογραφή είναι εκείνη που παρέχει στη «Συνθήκη των Πρεσπών» την οριστική της ισχύ.

Αλλά, ως πράξη για να χαρακτηρισθεί «οριστική και αμετάκλητος», σύμφωνα με τη ΣτΒ, θα πρέπει να καλύπτεται «ολόκληρο το κείμενο της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και «να μην υπάρχει καμία επιφύλαξη. (ΣτΒ).»

Αλλά, αυτό στην πράξη είναι αδύνατον, γιατί στη «Συμφωνία των Πρεσπών» και στο Άρθρο 1, 10α, προβλέπονται εκκρεμότητες προσαρμογής και ολοκλήρωσής διαφόρων διεργασιών επονομαζόμενων ως: «τεχνική μεταβατική περίοδος» διαρκείας 5 ετών.

Ενώ, από την άλλη, η εν λόγω «Συμφωνία» παράγει τελεσίδικα και μη αντιστρεπτά αποτελέσματα για την Ελλάδα με την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας στο ΝΑΤΟ και τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ.

Κι αυτό έχει άμεση σχέση με το: «καθεστώς ακυρότητας βάσει της Σύμβασης της Βιέννης (άρθρα 42-45), καθώς παράγει μονομερώς βλαπτικά για την Ελλάδα αποτελέσματα.

1.4. Κάθε Διεθνής Συνθήκη είναι νομικό κείμενο που εκφράζει τη συμφωνία δύο ή περισσότερων υποκειμένων του διεθνούς δικαίου με δυνατότητα να δημιουργηθούν, μεταβληθούν ή να αρθούν δικαιώματα και υποχρεώσεις στο πεδίο του Διεθνούς Δικαίου, τα οποία θα διέπονται από αυτό. Βλ. Άρθρο 2 παρ. 1 πρ. 1 Σύμβαση της Βιέννης.

Από αυτό εξάγεται, ότι τα δικαιώματα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο όταν σε Διεθνείς Συνθήκες εμπεριέχονται σημεία και νοήματα με ασάφεια ή παραπλανητική διατύπωση πράγμα το οποίο ισχύει σε πολλά σημεία της «Συμφωνίας των Πρεσπών».

2. Στη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζονται Γενικές Αρχές και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου

Μερικοί από αυτούς είναι και οι ακόλουθοι επτά διεθνείς ερμηνευτικοί κανόνες οι οποίοι ισχύουν για όλες τις Συμφωνίες παγκοσμίως και τους οποίους επιτάσσει η διεθνής νομολογία Ήτοι:

2.1. Την αρχή της καλής πίστης, που οδηγεί στην αναζήτηση της πραγματικής πρόθεσης των συμβαλλομένων, βάσει του κειμένου ή άλλων στοιχείων.

2.2. Την αρχή της καθόλου έρευνας του κειμένου και όχι τμηματικά αυτού.

2.3. Την αρχή όπου σαφείς διατάξεις δεν χρήζουν ερμηνειών.

2.4. Την αναζήτηση της σκοπιμότητας.

2.5. Την ερμηνεία εκ της συμπεριφοράς των συμβαλλομένων στη πράξη!

2.6. Την προσφυγή σε προπαρασκευαστικές εργασίες, εφόσον το κείμενο παρουσιάζει ασάφειες.

2.7. Η κατά κανόνα προβλεπόμενη καταγγελία συνθήκης αφορά πρωτίστως τις διμερείς συνθήκες.

Η καταγγελία συνθήκης εκ μέρους μιας των συμβαλλομένων Χωρών αποτελεί πάντα μονομερή πράξη. Δι’ αυτής ένα συμβαλλόμενο Κράτος ανακοινώνει τη πρόθεσή του, με ρητή κοινοποίηση, ότι παύει να δεσμεύεται από τη συγκεκριμένη Συνθήκη, οποτεδήποτε αυτό κρίνει!

3. Η Διεθνής αρχή: pacta sunt servanda ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στα κράτη, και γενικά στα υποκείμενα του Διεθνούς Δικαίου να δεσμευθούν από «ελαττωματικές διεθνείς υποχρεώσεις, είτε το ελάττωμά τους οφείλεται στη διαδικασία σύναψης της συνθήκης, είτε στο περιεχόμενό της.»

4. Βασική αρχή στην οποία βασίζεται το καθεστώς της ακυρότητας και γενική αρχή του διεθνούς δικαίου είναι η αρχή της καλής πίστης, όπως ήδη προαναφέρθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην απόφαση του Nuclear Tests δέχθηκε ότι αυτή αποτελεί κεντρικό σημείο του διεθνούς δικαίου.

Σχετικά με τα ως άνω και τα εξής:

Ι. McNair, Law of Treaties, σελ. 10 για την προέλευση των Συνθηκών γενικά από το δίκαιο των ιδιωτικών συμβάσεων ( με ιδιαίτερη έμφαση στο αγγλικό δίκαιο), σε O. Corten & P. Klein (Επιμ), The Vienna Convention on the Law of Treaties. A commentary. Vol. II, σελ. .

ΙΙ. Klabbers σε «The Oxford Guide to Treaties», σελ. 552.

ΙΙΙ. Nuclear Tests Case (Australia v.France), International Court of Justice (ICJ), 20 December 1974, available at: httpQ//www.refxorld.org/docid/4023a57c7, σελ.253,268,παρ.46. Επίσης βλ. Την υπόθεση Gabčikovo-Nagymaros Project, Hungary v Slovakia, Judgment, Merits, ICJ GL No 92, [1997] ICJ Rep 7, [1997] ICJ Rep 88, (1998) 37 ILM 162, ICGJ 66 (ICJ 1997), 25th September 1997, International Court of Justice [ICJ] «Every treaty in force is binding upon the parties to it and must be performed by them in good faith.», σελ.162, παρ.142, και πολλά άλλα.

5. Η «Συμφωνία των Πρεσπών» οφείλει και υποχρεούται να ακολουθεί τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, και σχετικές Συμφωνίες της Ουνέσκο, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Η παράθεση ανάλογων δεδικασμένων εναντίον της «ΣτΠρ.» ξεπερνά κατά πολύ την έκταση του παρόντος κειμένου και πρέπει να αναπτυχθούν από τους καθ’ ύλην αρμόδιους.

6. Στην εν λόγω «Συμφωνία των Πρεσπών» παράγονται σοβαρές δουλείες σε βάρος της Ελλάδος, μερικές των οποίων εξετέθησαν και στο Α΄ Μέρος αυτών των κειμένων.

6. 1. Τόσο στο Άρθρο 13, βάσει του οποίου παραδίδονται τα ελληνικά λιμάνια και η οψέποτε κηρυχθείσα ελληνική ΑΟΖ, όσο και γιατί στο Άρθρο 14, 4 η Ελλάς αναλαμβάνει την υποχρέωση: «να αναπτύξει και να ενισχύσει τη συνεργασία της με τα Σκόπια όσον αφορά στην ενέργεια, ιδίως δια της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων)!»

Αυτό σημαίνει πως η υπερχρεωμένη για τον επόμενο αιώνα Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να κατασκευάζει και να συντηρεί αγωγούς ενέργειας «υφισταμένους και σχεδιαζόμενους» τους οποίους θα τους προωθεί στην FYROM και θα τους διαμοιράζεται με αυτήν επί ίσους όροις.

Έτσι, πέραν της πρόσθετης οικονομικής δουλείας που επιτάσσει το άρθρο αυτό, καθίσταται εύλογο το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να δεσμευτεί η Ελλάδα από τώρα για κάτι που θα σχεδιαστεί στο μέλλον; Και βάσει των αναγκών ποίου κράτους;

Ωστόσο, ο καταναγκασμός σε βάρος της Ελλάδος συνεχίζεται, στο ίδιο Άρθρο, 14, 4, όπου υπάρχει πρόβλεψη-εντολή η οποία επί λέξη: «αφορά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας.

Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπισθούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Το Πρώτο Μέρος (η Ελλάς) θα διευκολύνει το Δεύτερο (εννοεί την FYROM χωρίς να την αναφέρει με το όνομα αυτό) με κατάλληλη μεταφορά τεχνογνωσίας και εμπειρίας.».

Κι αυτό, όπως ρητώς αναφέρεται στο εν λόγω Άρθρο μέχρι του επιπέδου της μεταφοράς ελληνικής νανοτεχνολογίας από την Ελλάδα προς την FYROM.

Έτσι, όμως, με όσα περιλαμβάνει αυτή η «Συμφωνία» δίνεται η δυνατότητα στο κράτος της FYROM, αν κρίνει ότι η Ελλάδα στο μέλλον δεν του μετέφερε την κατάλληλή «τεχνογνωσία και εμπειρία» να προσφύγει σε διεθνή δικαστήρια ή fora και να καταδικαστεί η Ελλάδα ή να εξαναγκαστεί σε ρήτρες τις οποίες θα πρέπει να καταβάλλει στην FYROM.

Τα σημεία τα οποία παράγουν δουλείες με την μορφή μονομερών εκχωρήσεων δικαιωμάτων και τεχνογνωσία υψηλότατου επιπέδου της Ελλάδος προς την FYROM είναι πολλά.

Έτσι, οι δουλείες που προαναφέρθηκαν για την Ελλάδα είναι: επαχθείς και μονομερείς προς την FYROM, σε βαθμό τέτοιο ώστε εκτός από την παράδοση της Μακεδονίας, (όνομα, εθνότητα, γλώσσα) η Ελλάδα να εξαναγκάζεται να συμπεριφερθεί σαν να είχε νικηθεί σε πόλεμο από την FYROM.

Εν κατακλείδι:

Τα όσα εξετέθησαν αποτελούν μια σύντομη προσέγγιση των διεθνών παρανομιών και της ουσιαστικής ακυρότητας της «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Η μεγίστη σοβαρότητα του ζητήματος απαιτεί όλα όσα προανέφερα να αναπτυχθούν με την κατάλληλη νομική και συνταγματική τεκμηρίωση, ώστε η δουλόφρονα «ΣτΠρ.», να ακυρωθεί τόσο σε ανώτατο επίπεδο εντός της Ελλάδος όσο και με προσβολή της σε όλα τα Διεθνή αρμόδια δικαστικά και μη όργανα.

Ως Έλληνες, ερήμην της δουλόφρονης κρατικής ολιγαρχίας και τυραννίας που μας κυβερνά, καταπατώντας μεταξύ πολλών άλλων και το νόμιμο δικαίωμά μας για δημοψήφισμα, στο μέγιστό θέμα Μακεδονίας, οφείλουμε και πρέπει να καταγγείλουμε την «ΣτΠρ.», εκτός από το ΣτΕ και στα διεθνή δικαστήρια.

Όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για μη εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, λόγω της κλοπής και καταπάτησης των πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων κατοίκων της μοναδικής ελληνικής Μακεδονίας, το (άλλων αρμοδιοτήτων) Δικαστήριο Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (International Court of Justice),

Οι διεθνείς προσφυγές οφείλουν και πρέπει να γίνουν με χρήση κάθε ένδικου μέσου και για όσα χρόνια χρειαστεί…

Ο αγώνας εναντίον της προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών» συνεχίζεται και θα συνεχιστεί με κάθε εξέλιξη, με κάθε μέσο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η Μακεδονία ήταν και είναι μόνο Ελλάδα.

Πηγή: Οίμος - Αθήνα, Αβέρωφ

Βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν από την Επιτροπή για τα Αγνοούμενα Πρόσωπα τα οστά του υπολοχαγού Γιώργου Παπαλαμπρίδη από τα Γιάννενα, 44 χρόνια μετά τη θυσία του στην οροσειρά του Πενταδάκτυλου στην Κύπρο.

Τα οστά εντοπίστηκαν στην «Ασπρη Μούτη», το πιο ψηλό σημείο της κορυφής Αλωνάγρα, εκεί όπου το 1974 πολέμησε τους Τούρκους εισβολείς το 399 Τάγμα Πεζικού της Εθνικής Φρουράς.

Το γεγονός ότι βρέθηκαν μόνο τρία οστά, όπως εξήγησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από το γραφείο του Ελληνοκύπριου εκπροσώπου στην Επιτροπή για Αγνοούμενα Πρόσωπα, οφείλεται στο ότι η ταφή ήταν επιφανειακή και πρόχειρη, με αποτέλεσμα στα χρόνια που μεσολάβησαν είτε να τα αφαίρεσαν ζώα είτε να παρασύρθηκαν από τα νερά της βροχής. Το σημείο όπου βρέθηκαν τα οστά του Γιώργου Παπαλαμπρίδη συνάδει με μαρτυρίες ζώντων συμπολεμιστών του. Σύμφωνα με αυτές, «ο διοικητής του Β' Λόχου, Γιώργος Παπαλαμπρίδης, στεκόταν όρθιος και ακάλυπτος πάνω σε βράχο, δίνοντας οδηγίες στους στρατιώτες του». Τότε «δέχτηκε σφαίρα από Τούρκο ακροβολιστή στο μέτωπο σε σημείο κάτω από το κράνος του. Η σφαίρα διαπέρασε το κρανίο και ο Παπαλαμπρίδης έπεσε αιμόφυρτος και νεκρός πάνω σε ένα δεκανέα».

Εντός του Οκτωβρίου αναμένεται να μεταβεί στην Κύπρο ο Γιάννης Παπαλαμπρίδης, για να παραλάβει τα οστά του αδελφού του. «Θα τα κηδεύσω στο Κοιμητήριο Παπάγου, στο μνήμα που είναι οι γονείς μας, Στέφανος και Πηνελόπη» σημείωσε, ο ίδιος. Σημειώνεται πως βρέθηκαν οστά και άλλων 13 πεσόντων, οι οποίοι ταυτοποιήθηκαν.

Πηγή: Δημοκρατία

Κατά την διάρκεια του μήνα Ιουλίου 2018, ο Στρατός Ξηράς συνέδραμε στις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετώπισε η χώρα με ελικόπτερα της 1ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού (1η ΤΑΞΑΣ).

Δείτε την ανακοίνωση του ΓΕΣ:

Κατά τη διάρκεια του μηνός Ιουλίου 2018, ο Στρατός Ξηράς, συνέδραμε στο πλαίσιο της κοινωνικής του προσφοράς, με ελικόπτερα της 1ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού (1η ΤΑΞΑΣ), όπως παρακάτω:

- Σε 26 αποστολές αεροδιακομιδών ημέρα και νύχτα, για τη μεταφορά 29 ασθενών, από νησιά του κεντρικού και νοτιοανατολικού Αιγαίου, σε νοσοκομεία αστικών κέντρων.

- Σε 16 εξόδους με αποστολή αεροπυρόσβεσης, 74 ωρών πτήσης και 368 ρίψεων νερού συνολικά.

Τα ελικόπτερα της Αεροπορίας Στρατού, παρέχουν σε καθημερινή βάση τις παραπάνω υπηρεσίες κοινωνικής προσφοράς, χωρίς να μειώνεται στο ελάχιστο η εμπλοκή τους στις καθημερινές πολλαπλές επιχειρησιακές τους
δραστηριότητες (ασκήσεις, μεταφορά στρατευμάτων, επιτήρηση, αναγνωρίσεις, κ.λπ.).

Δείτε φωτογραφίες από την κοινωνική προσφορά του Στρατού ξηράς:

Στιγμιότυπο από την αεροδιακομιδή ασθενών.

Μεγάλος ο φόρτος εργασίας για το προσωπικό κατά τον δύσκολο μήνα Ιούλιο.

Τα υπερσύγχρονα μέσα του Στρατού Ξηράς προσέφεραν πολλά στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι πιλότοι του στρατού ξηράς, επιτελούν ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο.

Αεροδιακομιδή ασθενών με ελικόπτερα Chinook.

Μέρα και νύχτα τα μέσα του Στρατού ξηράς ήταν δίπλα στον πολίτη.

Επί τω έργω, για την σωτηρία της ανθρώπινης ζωής, περιουσιών και του φυσικού περιβάλλοντος από την καταστροφή.

Εντυπωσιακό στιγμιότυπο με Chinook κατά την επαναγέμιση του κουβά που φέρει με νερό 

Ο Στρατός Ξηράς ήταν δίπλα στους πολίτες με τα εναέρια μέσα του τις τραγικές μέρες του Ιουλίου.

Πηγή: onalert.gr

Τήν 16η Μαΐου 2018 δηµοσιεύτηκε στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως ὁ νόµος 4538/2018 µέ τίτλο «Μέτρα γιά τήν προώθηση τῶν Θεσµῶν τῆς Ἀναδοχῆς καί Υἱοθεσίας καί ἄλλες διατάξεις».

Ἀναδοχή εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς πραγµατικῆς φροντίδας ἀνηλίκου ἀπό τρίτους, πού ὀνοµάζονται ἀνάδοχοι γονεῖς. Οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς δέν υἱοθετοῦν τό ἀνήλικο παιδί, ἀλλά ἀναλαµβάνουν τήν πραγµατική φροντίδα του, εἴτε ὕστερα ἀπό συµφωνία µέ τούς φυσικούς του γονεῖς, εἴτε ὕστερα ἀπό δικαστική ἀπόφαση (Ἀστικός Κώδικας [στό ἑξῆς ΑΚ] ἀρ. 1655). Τό δικαστήριο ἀποφασίζει νά θέσει ἕναν ἀνήλικο ὑπό ἀναδοχή, ὅταν συντρέχει στό πρόσωπο καί τῶν δύο γονέων ἤ τοῦ µοναδικοῦ γονέα κακή ἄσκηση τῆς γονικῆς µέριµνας. Πιό συγκεκριµένα, ὅπως ἀναφέρεται στό ἄρθρο 11 τοῦ νόµου 4538: «Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου προκρίνεται ἰδίως γιά περιπτώσεις ἔκθετων, ὀρφανῶν ἤ ἐγκαταλελειµµένων καί ἀπό τούς δύο γονεῖς ἤ προκειµένου περί ἐκτός γάµου µή ἀναγνωρισµένων τέκνων, ἐγκαταλελειµµένων ἀπό τή µητέρα τους, κακοποιηµένων ἤ παραµεληµένων ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ ἄλλους συνοικοῦντες, καθώς καί ἀνηλίκων πού διαβιοῦν σέ ἱδρύµατα».

Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκων ρυθµίστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τό νοµοθέτη µέ τό ἄρθρο 9 τοῦ νόµου 2082/1992 καί τό ἐκτελεστικό του διάταγµα 337/1993. Σχετικές ρυθµίσεις περιέχουν καί οἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 1655 ἕως 1665 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα (στό ἑξῆς ΑΚ). Ἀπό τό 1992 ἕως σήµερα, δηλαδή γιά εἴκοσι ἕξι χρόνια, ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου ἀναθέτονταν σέ ἀνάδοχη οἰκογένεια. Ἀνάδοχη οἰκογένεια εἶναι κάθε οἰκογένεια πού ἀποτελεῖται ἀπό συζύγους, µέ ἤ χωρίς παιδιά, καί ἔχει  ἀναγνωριστεῖ κατάλληλη νά ἀναλαµβάνει τήν ἀναδοχή ἀνηλίκων (Θ. Παπαχρίστου, Ἐγχειρίδιο Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, 2005, σ. 418).

Μέ τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ νέου νόµου 4538/2018  παρέχεται γιά πρώτη φορά ἡ δυνατότητα ἀπόκτησης τῆς ἰδιότητας τοῦ ἀνάδοχου γονέα, σέ ζευγάρια, ἑτερόφυλα ἤ καί ὁµόφυλα, πού ἔχουν ὑπογράψει σύµφωνο συµβίωσης. Τό σύµφωνο συµβίωσης εἶναι µία συµφωνία πού καταρτίζεται ἐνώπιον συµβολαιογράφου µεταξύ δύο ἐνήλικων προσώπων, ἀνεξαρτήτως φύλου, γιά τήν ἐπισηµοποίηση καί τήν ὀργάνωση τῆς συµβίωσής τους.

Ἀναλυτικά, στήν παράγραφο 1 τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ νόµου 4538/2018  ἀναφέρονται τά ἑξῆς:  «Κατάλληλοι γιά νά γίνουν ἀνάδοχοι, σύµφωνα µέ τίς κείµενες διατάξεις, εἶναι οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό συζύγους ἤ ἔχοντες συνάψει σύµφωνο συµβίωσης, µέ ἤ χωρίς παιδιά, ἤ µεµονωµένα ἄτοµα, ἄγαµα, ἤ διαζευγµένα, ἤ σέ χηρεία, µέ ἤ χωρίς παιδιά, πού µπορεῖ νά εἶναι συγγενεῖς ἐξ αἵµατος ὁποιουδήποτε βαθµοῦ µέ τό ἀνήλικο τέκνο (συγγενική ἀναδοχή). Μεταξύ περισσοτέρων κατάλληλων ὑποψήφιων ἀναδόχων γονέων ἡ ἐπιλογή γίνεται πάντα µέ γνώµονα τό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου, ὑπό τό πρῖσµα καί τῆς Διεθνοῦς Σύµβασης γιά τά δικαιώµατα τοῦ παιδιοῦ, πού κυρώθηκε µέ τό Ν. 2101/1992 (Α΄ 192). Ἡ συγγενική ἀναδοχή πρέπει νά προτιµᾶται». Ὀνοµάζει ὁ νέος νόµος, «οἰκογένεια» καί τά ζευγάρια πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης!

Ἡ δεσµευτική ἰσχύς τοῦ νόµου 4538/2018 ἄρχισε ἀπό τή δηµοσίευσή του στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Ποιό εἶναι ὅµως τό θεµέλιο τῆς δεσµευτικῆς ἰσχύος τοῦ νόµου; Γιά ποιό λόγο ἔχουµε οἱ πολῖτες καθῆκον νά ὑπακούσουµε σέ ἕνα νοµοθέτηµα πού ἀναθέτει τήν ἀναδοχή σέ ζευγάρια, ὁµόφυλα ἤ ἑτερόφυλα, πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης;

Σχετικά µέ τό θεµέλιο τῆς ἰσχύος τοῦ Δικαίου ἔχουν ὑποστηριχθεῖ ἀπό παλιά δύο ἰδεολογικά ρεύµατα: ὁ νοµικός θετικισµός καί ὁ νοµικός ἰδεαλισµός. Ἐντελῶς ἐπιγραµµατικά νά ἀναφέρουµε, πώς σύµφωνα µέ τούς ὑποστηρικτές τοῦ νοµικοῦ θετικισµοῦ τό Δίκαιο ἀποτελεῖται ἀποκλειστικά ἀπό τούς κανόνες πού θεσπίζουν τά ἁρµόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας (κρατικός θετικισµός) ἤ ἀπό τούς κανόνες πού τίθενται ἀπό  τήν κοινωνία µέ σκοπό τήν ἐξασφάλιση τῆς συνοχῆς της (κοινωνικός θετικισµός). Θεµέλιο τῆς ἰσχύος τῶν κανόνων τοῦ Δικαίου κατά τό νοµικό θετικισµό εἶναι τό γεγονός ὅτι θεσπίστηκαν ἀπό τούς κατέχοντες τήν ἐξουσία.

Ἀντίθετα, κατά τό νοµικό ἰδεαλισµό οἱ πολιτειακά θεσπισµένοι κανόνες δικαίου ἀντλοῦν τή δεσµευτική τους δύναµη ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ ρυθµίσεις τους µποροῦν νά δικαιολογηθοῦν καί ἠθικά. Τό Δίκαιο θά πρέπει νά ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς Δικαιοσύνης, ἡ ὁποία  εἶναι τό µέτρο κρίσης τῶν κανόνων τοῦ ἑκάστοτε ἰσχύοντος δικαίου ὡς δικαίων ἤ ἀδίκων. Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι τό τέλειο, ἀληθινό, ἀµετάβλητο καί αἰώνιο Δίκαιο, τό Θεῖο Δίκαιο, ὅπως διαφορετικά ὀνοµάζεται. Ἀναλύεται δέ καί ἀποτυπώνεται σέ ὁρισµένες Ἀξίες, τίς ὁποῖες ὀφείλει νά σέβεται ἡ ἔννοµη τάξη, προκειµένου νά µπορεῖ νά ἀξιώνει τήν ὑπακοή τῶν πολιτῶν στούς νόµους.

Στό πεδίο τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου, κατευθυντήρια Ἀξία εἶναι ἡ προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας, καθώς καί ἡ προστασία τοῦ γάµου, ἄρρηκτα συνδεδεµένη µέ τή προστασία τῆς οἰκογένειας. Οἱ Ἀξίες αὐτές κατοχυρώνονται στό ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγµατος. Σύµφωνα µέ τόν ὁρισµό τοῦ Μοδεστίνου, «γάµος ἐστί ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια πρός συγκλήρωσιν τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία ». Ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Χώρας µας προστατεύει τό γάµο, ὄχι τό σύµφωνο συµβίωσης. Ὁ δέ γάµος συνάπτεται µεταξύ προσώπων διαφορετικοῦ φύλου, µεταξύ ἀνδρός καί γυναικός. Διαφορετικά εἶναι ἀνυπόστατος καί δέν παράγει ἔννοµες συνέπειες.

Μιά ἀκόµα βασική Ἀξία καί κατευθυντήρια Ἀρχή τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου εἶναι τό «συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου τέκνου ». Τό ἴδιο το ἄρθρο 8 παρ. 1 τοῦ νόµου 4538/2018 ἀναφέρεται στό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου. Ἐπίσης, στό ἄρθρο 11 παράγραφος 1 τοῦ ἴδιου τοῦ νόµου ὁρίζεται ὅτι γιά νά τοποθετηθεῖ µέ δικαστική ἀπόφαση ἀνήλικος σέ ἀνάδοχο γονέα, πρέπει τό συµφέρον του νά ἐπιβάλει τήν ἀνάθεση τῆς πραγµατικῆς φροντίδας του σέ τρίτους (ἀνάδοχους γονεῖς) γονεῖς.

Σύµφωνα µέ τή νοµική θεωρία, τό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου ἐπιτάσσει νά ἐξασφαλίζεται µέ τήν ἀναδοχή ἡ ὁµαλή ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀναδοχή θά πρέπει ὄχι ἁπλῶς νά µή δηµιουργεῖ προβλήµατα στό παιδί, ἀλλά καί νά βελτιώνει τίς συνθῆκες ζωῆς του.

Προκειµένου νά ἀναπτυχθεῖ ὁµαλά ἡ προσωπικότητά του, θά πρέπει τό παιδί νά ζεῖ σέ ἕνα σταθερό οἰκογενειακό περιβάλλον. Τό σύµφωνο συµβίωσης, εἴτε συνάπτεται ἀπό ἑτερόφυλο, εἴτε ἀπό ὁµόφυλο ζευγάρι, µπορεῖ νά λυθεῖ µονοµερῶς, µέ συµβολαιογραφική δήλωση (ἄρθρο 7 τοῦ ν. 4356/2015). Ἡ δυνατότητα αὐτή µονοµεροῦς λύσης τοῦ συµφώνου δέν ἐγγυᾶται συνθῆκες σταθερότητας, ἀπαραίτητες γιά τήν ὁµαλή ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ. Ἀκριβῶς γιά τό λόγο αὐτό ἡ φροντίδα τοῦ ἀνηλίκου θά πρέπει νά ἀνατίθεται σέ οἰκογένεια ἀποτελούµενη ἀπό συζύγους, ἐπειδή οἰκογένεια σηµαίνει µακροχρόνια συµβίωση καί συµπόρευση µέ προοπτική ἰσοβιότητας καί αἰωνιότητας.

Περαιτέρω, τό παιδί γιά νά ἀναπτύξει τήν προσωπικότητά του χρειάζεται πρότυπα τόσο πατρότητας, ὅσο καί µητρότητας· πρότυπα τά ὁποῖα δέν ἐξασφαλίζονται ὅταν τή φροντίδα του ἀναλαµβάνει ἕνα ὁµόφυλο ζευγάρι. Σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 14 τοῦ  νέου νόµου, οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς θά παρακολουθοῦν προγράµµατα ἐκπαίδευσης, συµβουλευτικῆς ὑποστήριξης καί ἐπιµόρφωσης πού θά πραγµατοποιοῦνται ἀπό ἐξειδικευµένους ἐπιστήµονες. Σέ κανένα ὅµως ἐκπαιδευτικό σεµινάριο δέν µπορεῖ νά διδαχθεῖ ἕνας ἄνδρας τό πῶς νά ἀποτελεῖ µητρικό πρότυπο ἤ µιά γυναίκα τό πῶς νά ἀποτελεῖ πατρικό πρότυπο.

Ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι, ἐπειδή ἡ ἀναδοχή ἀφορᾶ παιδιά ὀρφανά, ἐγκαταλελειµµένα, κακοποιηµένα ἤ παραµεληµένα, ἡ ἀνάθεση τῆς ἀναδοχῆς τῶν παιδιῶν αὐτῶν σέ ἕνα ζευγάρι, ἑτερόφυλο ἤ ὁµόφυλο, πού ἔχει συνάψει σύµφωνο συµβίωσης ὁπωσδήποτε θά εἶναι πρός τό συµφέρον τους, µιᾶς καί σέ κάθε περίπτωση θά βελτιώνει τίς συνθῆκες ζωῆς τους. Προκειµένου, λέγουν, νά ζεῖ ἕνα παιδί σέ ἵδρυµα ἤ µέ γονεῖς πού τό κακοµεταχειρίζονται, καλύτερα νά ζεῖ µέ ἕνα ὁµόφυλο ζευγάρι, ἐγκεκριµένο ἀπό τούς ἁρµόδιους φορεῖς. Ἄς µᾶς ἐπιτραπεῖ νά σηµειώσουµε πώς ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι τοὐλάχιστον ἐπιπόλαιη. Ἀκριβῶς ἐπειδή τά παιδιά πού δίδονται σέ ἀναδόχους εἶναι συνήθως ὀρφανά, ἐγκαταλελειµµένα ἤ κακοποιηµένα, γιά αὐτό τό λόγο ἡ Πολιτεία θά πρέπει νά ἐπιδείξει ἰδιαίτερη εὐαισθησία καί σύνεση, ἀναθέτοντας τή φροντίδα τους σέ σταθερό καί ὑγιές περιβάλλον, ἀποτελούµενο ἀπό συζύγους.

Στό ἄρθρο 8 παράγραφος 2 τοῦ νόµου 4538 ρυθµίζονται οἱ προϋποθέσεις ὑπό τίς ὁποῖες ἐπιτρέπεται «ἡ τοποθέτηση ἀνηλίκου σέ ἀνάδοχους γονεῖς ». (Ἡ χρήση τῆς λέξης «τοποθέτηση» παραπέµπει σέ ἔπιπλα µᾶλλον, παρά σέ πρόσωπα, καί εἶναι ἐνδεικτική τοῦ πνεύµατος τοῦ νόµου).

Μεταξύ αὐτῶν ἀναφέρεται καί ἡ προϋπόθεση νά ἔχουν οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς καί οἱ συνοικοῦντες µέ αὐτούς καλή ψυχική, διανοητική καί σωµατική ὑγεία, ἰδίως µάλιστα νά µήν πάσχουν ἀπό χρόνια µεταδοτικά νοσήµατα (ἀρ. 8 πάρ. 2 περ. β). Ὅπως ἔχουµε ἀναφέρει καί σέ παλαιότερο ἄρθρο, µπορεῖ ἀπό τό 1973 ἡ Ἀµερικανική Ψυχιατρική Ἑταιρεία νά µήν περιλαµβάνει πλέον τήν ὁµοφυλοφιλία µεταξύ τῶν ψυχικῶν νόσων, ἡ ἀλλαγή αὐτή ὅµως δέν ἔγινε µετά ἀπό ἐµπεριστατωµένη ψυχιατρική ἔρευνα, ἀλλά µετά ἀπό διαµαρτυρίες τῶν ἀκτιβιστῶν γιά τά δικαιώµατα τῶν ὁµοφυλοφίλων. Ἀπό ὅσο γνωρίζουµε, µέχρι σήµερα ἡ ψυχιατρική ἐπιστήµη δέν ἔχει προσδιορίσει ἐπακριβῶς τά αἴτια τῆς ὁµοφυλοφιλίας. Ἑποµένως, δέν µπορεῖ νά πεῖ κανείς µέ βεβαιότητα πώς ἡ ὁµοφυλοφιλία δέν εἶναι ψυχική διαταραχή.

Ἄλλη προϋπόθεση πού θέτει ὁ νόµος εἶναι οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς καί οἱ συνοικοῦντες µέ αὐτούς νά µήν ἔχουν καταδικαστεῖ τελεσίδικα (καί νά µήν καταδικαστοῦν κατά τή διάρκεια τῆς ἀναδοχῆς) ἤ νά µήν ἐκκρεµεῖ σέ βάρος τους ποινική δίωξη γιά τά ἀδικήµατα πού ἐπισύρουν ἔκπτωση ἀπό τή γονική µέριµνα, σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 1537 ΑΚ, ἤ γιά κακοποίηση ἤ παραµέληση ἀνηλίκων γιά τά ἀδικήµατα τῆς πορνογραφίας ἀνηλίκων, µαστροπείας, σωµατεµπορίας, ἀσέλγειας µέ ἀνήλικο ἔναντι ἀµοιβῆς, ἀποπλάνηση παιδιῶν, ληστείας, καθώς καί γιά ὅσα προβλέπονται ἀπό τή νοµοθεσία γιά τά ναρκωτικά ἤ τήν ἐµπορία ὀργάνων (ἄρθρο 8 παρ. 2 περ. γ).

Τό ἄρθρο 1537 ΑΚ προβλέπει, ὅτι ὁ γονέας ἐκπίπτει ἀπό τή γονική µέριµνα (καί σύµφωνα µέ τό ν. 4538/2018 καί ὁ ἀνάδοχος ἀπό τήν ἀναδοχή) «ἄν καταδικάστηκε τελεσίδικα σέ φυλάκιση τοὐλάχιστον ἑνός µηνός γιά ἀδίκηµα πού διέπραξε µέ δόλο καί πού ἀφορᾶ  τή ζωή, τήν ὑγεία καί τά ἤθη τοῦ τέκνο ». Δέν θά πρέπει νά παραβλέπουµε τό γεγονός πού ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ διεθνῶς, ὅτι δηλαδή στίς περισσότερες περιπτώσεις, τά παιδιά πού ἀνατρέφονται ἀπό ὁµοφυλόφιλους χρησιµοποιοῦνται ὡς ὄργανα τοῦ σέξ.

Ἀκόµα καί ἄν αὐτά δέν ὑφίσταται ἀσέλγεια σέ βάρος τῶν παιδιῶν, ἤ ἀκόµα κι ἄν δέν ὁδηγοῦνται τά ἴδια στήν ὁµοφυλοφιλία, ὁπωσδήποτε ὅµως, ὅπως ἔχει ἐπίσης ἐπιβεβαιωθεῖ διεθνῶς, παλεύουν µέ τή σεξουαλικότητά τους καί τήν αἴσθηση τοῦ φύλου τους .

Δέν θά πρέπει ἐπίσης νά ξεχνᾶµε πώς ἡ ἀνηλικότητα ἐκτείνεται ὡς τό δέκατο ὄγδοο ἔτος τῆς ἡλικίας. Τί θά ἐµποδίζει ὁµοφυλόφιλους ἄνδρες νά γίνουν ἀνάδοχοι γονεῖς ἔφηβων ἀγοριῶν; Τρέφουµε ἀλήθεια τήν αὐταπάτη πώς σέ τέτοιες περιπτώσεις τά παιδιά δέ θά ὑποστοῦν σεξουαλική κακοποίηση;

Κάποιοι ἴσως καθησυχάζονται µέ τή σκέψη, ὅτι οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς θά ἐποπτεύονται ἀπό τήν Πολιτεία. Ὅσον ἀφορᾶ τό µετά τήν ἔναρξη τῆς ἀναδοχῆς διάστηµα, σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 13 παράγραφος 2 τοῦ νόµου, «ὁ ἁρµόδιος γιά τήν ἐποπτεία τῆς ἀναδοχῆς φορέας ὑποχρεοῦται νά ὀργανώνει ἐπισκέψεις ὀργάνων του, τοὐλάχιστον µία φορά τό µήνα καί ἐκτάκτως ὅποτε τό κρίνει σκόπιµο στήν ἀνάδοχη οἰκογένεια γιά νά διαπιστώνει τούς ὅρους διαβίωσης καί ἀνατροφῆς τοῦ ἀνηλίκου». Εἶναι ἐξαιρετικά ἀµφίβολο ἄν ἀρκοῦν τέτοιες ἐπισκέψεις, γιά νά διαπιστωθεῖ ἡ ὁµαλή ἀνάπτυξη τοῦ ἀνηλίκου, ἰδίως στό εὐαίσθητο ζήτηµα  τῆς σεξουαλικότητας.

Ἐπιπλέον, σύµφωνα µέ τό ἴδιο ὡς ἄνω ἄρθρο, ὁ ἀνήλικος ἔχει δικαίωµα νά ὑποβάλλει παράπονα στόν ἁρµόδιο φορέα. Περιµένουµε ἀλήθεια ἀπό ἕνα ἀνήλικο παιδί, πού εἶναι ὀρφανό ἤ κακοποιηµένο ἤ παραµεληµένο ἀπό  τούς γονεῖς του, νά φτάσει στό σηµεῖο νά ὑποβάλει παράπονα κατά τῶν ἀναδόχων γονέων του;

Αὐτή εἶναι λοιπόν ἡ «προστασία» πού παρέχει στίς µέρες µας ἡ Πολιτεία στά ταλαιπωρηµένα παιδιά της: Τούς στερεῖ τό δικαίωµα νά ἀναπτύξουν τήν προσωπικότητά τους ζώντας µέ µιά (ἀνάδοχη) οἰκογένεια, ἀποτελούµενη ἀπό πατέρα καί µητέρα. Τά «τοποθετεῖ» σέ ζευγάρια πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης µέ ἡµεροµηνία (ἐνδεχοµένως καί µονοµεροῦς) λήξης. Ζευγάρια ἑτερόφυλα ἤ καί ὁµόφυλα. Λαµβάνει ὅµως ὑπόψη της  τή γνώµη τῶν παιδιῶν αὐτῶν γιά τήν ἀναδοχή καί τούς δίνει τό δικαίωµα ὑποβολῆς παραπόνων, ἐπειδή τἄχα τά σέβεται.

Ἡ ἀλήθεια ὅµως δυστυχῶς εἶναι πώς ἡ Πολιτεία δέ σέβεται οὔτε τά παιδιά, οὔτε τό ἴδιο τό Σύνταγµά της, οὔτε τή Δικαιοσύνη!

Αστικός Κώδικας

Άρθρο 1537: Έκπτωση των γονέων

Ο γονέας εκπίπτει από τη γονική μέριμνα αν καταδικάστηκε τελεσίδικα σε φυλάκιση τουλάχιστον ενός μηνός για αδίκημα που διέπραξε με δόλο και που αφορά τη ζωή, την υγεία και τα ήθη του τέκνου.

Το δικαστήριο μπορεί, σ` αυτή την περίπτωση, εκτιμώντας τις περιστάσεις, να αφαιρέσει από το γονέα τη γονική μεριμνα και ως προς τα λοιπά τέκνα του, ύστερα από αίτηση του άλλου γονέα, των πλησιέστερων συγγενών ή του εισαγγελέα.

Άρθρο 1655: Διατήρηση των σχέσεων με τη φυσική οικογένεια ή τον επίτροπο

Όταν τρίτοι έχουν την πραγματική φροντίδα του προσώπου του ανηλίκου, γιατί τους την ανέθεσαν είτε οι φυσικοί γονείς ή ο επίτροπος είτε το δικαστήριο (ανάδοχοι γονείς ή ανάδοχη οικογένεια), οι έννομες σχέσεις μεταξύ του ανηλίκου και της φυσικής του οικογένειας ή του επιτρόπου και ιδίως οι αρμοδιότητες από τη γονική μέριμνα ή την επιτροπεία παραμένουν αμετάβλητες, εφόσον δεν ορίζεταιστο νόμο διαφορετικά.

Σχόλια: Σύμφωνα με το άρθρο 12 Ν. 2447/1996 (ΦΕΚ Α' 278), το Δέκατο Τέταρτο Κεφάλαιο του Τέταρτου Βιβλίου του Αστικού Κώδικα, που αναφέρεται στην επιτροπεία ανηλίκων (άρθρα 1589 έως 1665), καταργείται στο σύνολό τουκαι στη θέση του τίθενται τα νέα Κεφάλαια Δέκατο Τέταρτο "Επιτροπεία ανηλίκου" (άρθρα 1589-1654) και Δέκατο Πέμπτο "Αναδοχή ανηλίκου" (άρθρα 1655-1665). Το παρόν άρθρο τίθεται σύμφωνα με το περιεχόμενο που έλαβε από 30.12.1996 με το άρθρο 12 Ν. 2447/1996.

Πηγή: («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 190-191 Ἰούνιος - Ἰούλιος  2018), Άγιος Νικόλαος, Ακτίνες

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί, Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙ Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ ἀρχομένη ἱερά περίοδος τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν προστασίαν καί σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος. Μέσα εἰς τόν φυσικόν καύσωνα τοῦ θέρους ἄς ποθήσωμε καί ἀναζητήσωμε τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν αὔρα τῆς Θείας Χάριτος. Μέ τήν διπλῆ νηστεία, τήν σωματική καί τήν πνευματική. Μέ τήν ἀπάρνησι τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεῖο νόμο. Μέ τήν βαθειά καί ἀληθινή μετάνοια καί τήν συνειδητή προσέγγισι καί ἐφαρμογή τοῦ Θείου θελήματος. Μέ τήν θεοδίδακτη ἀγάπη πρός τόν Θεόν, τόν πλησίον μας καί τόν ἐχθρόν μας ἀκόμη. Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα κάι τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ Ἁγιοπνευματική μας κοινωνία.

Ποιμαντορική Εγκύκλιος γιά τόν Δεκαπενταύγουστο 2018

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί

τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυθήρων καί Αντικυθήρων

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙

Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ ἀρχομένη ἱερά περίοδος τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν προστασίαν καί σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος.

Μέσα εἰς τόν φυσικόν καύσωνα τοῦ θέρους ἄς ποθήσωμε καί ἀναζητήσωμε τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν αὔρα τῆς Θείας Χάριτος. Μέ τήν διπλῆ νηστεία, τήν σωματική καί τήν πνευματική. Μέ τήν ἀπάρνησι τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεῖο νόμο. Μέ τήν βαθειά καί ἀληθινή μετάνοια καί τήν συνειδητή προσέγγισι καί ἐφαρμογή τοῦ Θείου θελήματος. Μέ τήν θεοδίδακτη ἀγάπη πρός τόν Θεόν, τόν πλησίον μας καί τόν ἐχθρόν μας ἀκόμη. Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα κάι τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ Ἁγιοπνευματική μας κοινωνία.

Τό μήνυμα τῆς ἀληθινῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τόν Κύριον καί Θεόν μας εἶναι ἐπίκαιρο καί ἐπιτακτικό σήμερα, παρά ποτέ ἄλλοτε. Εἶναι ἡ μόνη διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο τῆς ἀμετανόητης καί ἀποστατημένης ἀπό τόν Πανάγιο Θεό ζωῆς.

Ὅλους μᾶς κατέθλιψαν καί σέ ἐθνικό πένθος ἐβύθισαν τήν πατρίδα μας τά δραματικά γεγονότα τῶν προσφάτων πυρκαϊῶν μέ τίς ἐννέα περίπου δεκάδες τῶν ἀπανθρακωμένων ἀδελφῶν μας καί τούς πάρα πολλούς σοβαρά κινδυνεύοντας συνανθρώπους μας, ἀλλά καί τούς βαθειά πληγωμένους οἰκείους καί συγγενεῖς των, τούς ὁποίους συμμεριζόμεθα ἀπόλυτα καί συλλυπούμεθα θερμά. Αἰφνίδιος καί πικρός θάνατος ἀθώων ἀνθρώπων καί μάλιστα μικρῶν παιδιῶν. Καταστροφές οἰκισμῶν καί δενδροφυτευμένων περιοχῶν. Ἀπώλειες σπιτιῶν καί ὁλοκλήρων περιουσιῶν. Ἄν ὑπῆρχε ἡ ἐπιβαλλόμενη προσοχή καί ἐπαγρύπνησις γιά τά κοινά, ὁ σεβασμός τῆς ζωῆς καί τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων, ἡ ἀγάπη πρός τήν ὡραιότατη δημιουργία τοῦ Θεοῦ καί πρός τήν ἰδιαίτερα προικισμένη ἀπό φυσικές καλλονές πατρίδα μας, δέν θά εἴχαμε τέτοια καί παρόμοια φαινόμενα βιβλικῶν καταστροφῶν.

Ἡ ἁμαρτία, ἡ ποικιλόμορφη ἁμαρτία καί ἡ ἀποστασία ἀπό τό «ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον θέλημα τοῦ Θεοῦ» εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν κακῶν.

Ἄς ἀφήσωμε τον...μέγαν καί θεοφώτιστον τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας Πατέρα, τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, νά μᾶς διαφωτίσῃ πνευματικά δι’ αὐτήν (παραθέτουμε τά σχετικά χωρία σέ μετάφρασι).

«Ἕνα μόνο ἄς θεωροῦμε φοβερό, τήν ἁμαρτία καί τό νά προσκρούσωμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ» (Ε.Π.Ε. 21, 24).

«Ἡ ἁμαρτία προκαλεῖ τήν ἀπιστία. Ὅπως ἡ ἀπιστία γεννάει τήν κακή ζωή, ἔτσι καί ἡ ψυχή, ὅταν βυθισθῇ μέσα στά κακά, περιφρονεῖ τά πάντα. Ὅταν ὅμως τά περιφρονήσῃ, δέν δέχεται οὔτε τήν πίστι, ὥστε ν’ ἀπαλλαγῇ ἀπό τόν φόβο» (Ε.Π.Ε. 24, 354).

«Τέτοια εἶναι ἡ ἁμαρτία. Δέν διαφέρει καθόλου ἀπό τήν πανοῦκλα, διότι δέν διαφθείρει πρῶτα τόν ἀέρα καί μετά τά σώματα, ἀλλά εἰσορμᾶ ἀμέσως εἰς τήν ψυχήν» (Ε.Π.Ε. 24, 572).

«Νά σβήσωμε τήν πυρκαϊά τῶν ἁμαρτημάτων, ὄχι μέ πολλά νερά, ἀλλά μέ ὀλίγα δάκρυα. Εἶναι μεγάλη ἡ φωτιά τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά μέ ὀλίγα δάκρυα σβήνει. Διότι τό δάκρυ σβήνει τήν πυρκαϊά τῶν ἁμαρτημάτων καί καθαρίζει τήν δυσωδία τῆς ἁμαρτίας» (Ε.Π.Ε. 30, 266).

«Ἄν ἦταν μόνη της ἡ μετάνοια, εἶναι εὔλογο νά τήν φοβᾶσαι. Ἀλλά δέν εἶναι μόνη. Εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό νά ἔχῃς θάρρος» (Ε.Π.Ε. 30, 288).

«Δέν ὑπάρχει τόσο μεγάλο ἁμάρτημα, τό ὁποῖο νά ἠμπορῇ νά νικήσῃ τήν γενναιοδωρία τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ» (Ε.Π.Ε. 30, 342).

«Ἕνα φοβᾶμαι μόνο, τήν ἁμαρτία… Ἄνθρωπος δέν ἠμπορεῖ νά σέ βλάψῃ, ἄν δέν βλάψῃς ἐσύ τόν ἑαυτό σου» (Ε.Π.Ε. 33, 116).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ χρυσορρήμων αὐτός ἅγιος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, θεωρεῖ ὡς πηγήν τῶν κακῶν καί συμφορῶν τήν ἀμετανόητη ἁμαρτία καί ὡς λύσιν τῶν δεινῶν καί πολυομβρίαν τῶν ἀγαθῶν τήν μετάνοιαν. Μετάνοιαν καί προσωπικήν καί γενικήν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν Σου, οὐδέ συνετηρήσαμεν, οὐδέ ἐποιήσαμεν, καθώς ἐνετείλω ἡμῖν…»(Εἱρμός ζ’ ᾠδῆς τοῦ Μεγάλου Κανόνος). Ὁ Ἱερός Κλῆρος μέ τούς Μοναχούς καί πρῶτον τόν Ἐπίσκοπον δέεται ἐν μετανοίᾳ «ὑπέρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων». Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, ζητεῖ ἐν μετανοίᾳ τό ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία πλεονάζουν εἰς τούς χαλεπούς καιρούς μας. Ἀσέβεια πρός τόν Θεῖον Δημιουργόν μας.Ἀσέβεια πρός τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀσέβεια πρός τάς ἱεράς παραδόσεις μας, τούς θείους καί ἱερούς Κανόνας καί τούς δογματικούς ὅρους τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων. Ἀσέβεια πρός τό ἱερώτατον σύμβολον τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον, ὀλίγας ἡμέρας πρός τῆς καταστροφικῆς πυρκαϊᾶς εἰς παλλαϊκήν συναυλίαν, εἰς προάστιον τῶν Ἀθηνῶν ἐρρίφθη κατά γῆς καί ἀτιμάσθηκε, ἐνῶ χειροκροτοῦσαν χιλιάδες ἀκροατῶν!!! Ἀσέβεια πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον. Ἀσέβεια πρός τούς γονεῖς καί διδασκάλους. Ἀσέβεια πρός τούς ἄρχοντες καί τήν συντεταγμένη πολιτεία, τούς νόμους καί τά νομικά θεσπίσματα. Ἀσέβεια… ἀσέβεια.

Χρειάζεται καί εἶναι ἀπαραίτητη δι’ ὅλους μας, Κληρικούς παντός βαθμοῦ, Μοναχούς καί λαϊκούς Χριστιανούς, ἡ μετάνοια, ἡ σωτήριος μετάνοια. Μετάνοια διά τήν σκληρότητα καί ἀμετανοησία μας. Μετάνοια διά τήν περιφρόνησιν καί καταπάτησιν τοῦ Θείου Νόμου καί τῶν θείων ἐντολῶν. Μετάνοια διά τήν ἄρνησιν τοῦ Θείου θελήματος καί τήν στοίχησιν μέ τό ἁμαρτωλό καί κοσμικό φρόνημά μας. Μετάνοια διά τήν παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι προβλέπουν ἄρνησιν τῆς συμπροσευχῆς καί ἐπιβολήν τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας εἰς τόν Κληρικόν, ὁ ὁποῖος συμπροσεύχεται καί κοινωνεῖ μετά τῶν ἐκκλησιαστικῶς ἀκοινωνήτων (αἱρετικῶν, ἑτεροθρήσκων, κακοδόξων καί σχισματικῶν). Μετάνοια διά τήν ψυχρότητα τῆς καρδίας μας καί τήν μή συνειδητή συμμετοχή εἰς τήν λατρευτικήν καί μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας. Μετάνοια διά τήν περιφρόνησιν τῶν θείων Μυστηρίων, καί μάλιστα τοῦ ἱερωτάτου Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὅταν ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἐπιλέγουν τόν «πολιτικό» καλούμενο γάμο, τά σύμφωνα συμβιώσεως ἑτεροφύλων ἤ ὁμοφύλων προσώπων ἤ τήν ἐλεύθερη συμβίωσι.

Μετάνοια διά τά φρικτά διαζύγια καί τά εἰς βάρος τῶν τέκνων ἀδικήματα. Μετάνοια διά τά ἐγκλήματα τῶν ἐκτρώσεων καί τούς ποταμούς τῶν αἱμάτων τῶν ἀγέννητων παιδιῶν ἀπό τάς ἀρχάς τῆς δεκαετίας τοῦ 80, ἀφ’ ὅτου αὐτές ἐνομιμοποιήθησαν. Μετάνοια διά τούς ἀπό τήν ἐποχή ἐκείνη καί μέχρι σήμερα ἀντιχριστιανικούς καί ἀντιβαίνοντας εἰς τό Σύνταγμα καί τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία καί φυσιολογία νόμους. Μετάνοια διά τόν πνευματικό ἀποπροσανατολισμό τῆς μαθητιώσης νεολαίας μέ τήν σύγχυσι καί πολυθρησκευτικότητα, πού καλλιεργοῦνται μέ τά νέα προγράμματα σπουδῶν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Μετάνοια... μετάνοια.

Ὡς ἐλάχιστος καί τῆς μικροτέρας Θεοσώστου Ἐπαρχίας Ἐπίσκοπος ταπεινῶς φρονῶ καί ἀπευθυνόμενος εὐσεβάστως πρός ἅπαντας τούς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους καί συνεπισκόπους μου παρακαλῶ θερμότατα, ὅπως ἐκτιμῶντες τούς ὡς ἄνω πνευματικούς λόγους κηρύξουν κατά τήν ἔμφρονα κρίσιν των μετάνοιαν, γενικήν καί προσωπικήν μετάνοιαν διά τήν ὑπέρβασιν τοῦ προβαλλομένου πνευματικοῦ ἀδιεξόδου καί τήν εὐκταίαν παλινδρόμησιν τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστεπωνύμου Πληρώματος πρός τήν σωτήριον ὁδόν τῆς μετανοίας καί τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς.

Δέν ἀγνοοῦμε, πρός Θεοῦ, τό πέλαγος καί τόν ὠκεανό τῆς Θείας Ἀγάπης, ἀλλά καί δέν λησμονοῦμε καί τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, τήν λειτουργίαν τῶν πνευματικῶν νόμων. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε κατά τήν πρώτην ἐπίγεια ἔλευσίν Του ὅτι δέν ἦλθε νά κρίνῃ τόν κόσμο, ἀλλά διά νά σώσῃ τόν κόσμο, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί πάλιν ἐρχόμενος μετά δόξης (θά κρίνη ) ζῶντας καί νεκρούς». Διά τίς ἀμετανόητες ἁμαρτίες καί τήν πλεονάζουσαν ἀνομίαν ἐνίοτε ὁ Πανάγαθος Κύριος καί Θεός μας ἀποσύρει παιδαγωγικά τήν Χάριν καί τό ἔλεός Του, ἐπιζητῶν τήν ἀληθινή μετάνοια τοῦ λαοῦ.

Εὔχομαι εἰς ἐμαυτόν καί πρός ὅλους σας νά πνεύσῃ εἰς τάς καρδίας μας ἡ αὔρα τοῦ Παναγίου Πνεύματος οὕτως, ὥστε μέ μετάνοια καί εὐσέβεια νά προχωρήσωμε εἰς «τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως, ἐπιλαμβανόμενοι τῆς αἰωνίου ζωῆς».

Καί ἐπί τούτοις, δεόμενος τῆς Ὑπεραγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως μᾶς ἀξιώσῃ διά τῶν ἁγίων πρεσβειῶν της νά διέλθωμεν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ τήν νήστιμον καί κατανυκτικήν περίοδον τοῦ Δεκαπενταυγούστου, διατελῶ,

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί ἐνθέρμων εὐχῶν...

Ὁ Μητροπολίτης

†Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

ΑΠΔΠΧ: Ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν στις ανέπαφες συναλλαγές - Θα πρέπει να παρέχεται η δυνατότητα απενεργοποίησης της ανέπαφης λειτουργίας

Με την υπ' αριθμ 48/2018 απόφασή της η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έκρινε ζητήματα επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων μέσω πιστωτικών/χρεωστικών καρτών για ανέπαφες («contactless») συναλλαγές.

Η υπόθεση έφτασε στην Αρχή από τη Διεύθυνση Προστασίας Καταναλωτή του Υπουργείου Οικονομίας, στην οποία υποβλήθηκε καταγγελία από πελάτη Τράπεζα κατά της Τράπεζας, αναφορικά με τη χρεωστική (debit) κάρτα που του χορήγησε προς αντικατάσταση της παλαιάς του κάρτας.

Η νέα αυτή κάρτα υποστηρίζει ανέπαφες (contactless) συναλλαγές – δηλαδή συναλλαγές που μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς την εισαγωγή PIN από μεριάς του, παρά μόνο με επίδειξη της κάρτας, χωρίς επαφή ή τοποθέτηση, στην αντίστοιχη συσκευή-«αναγνώστη» (reader), εφόσον η οικονομική συναλλαγή δεν ξεπερνάει το ύψος των εικοσιπέντε (25) Ευρώ.

Ο καταγγέλλων ισχυρίζεται ότι δεν έδωσε την έγκρισή του προκειμένου να του χορηγηθεί χρεωστική κάρτα με αυτά τα χαρακτηριστικά (ήτοι ανέπαφη), καθώς επίσης και ότι δεν επιθυμεί να διαθέτει τέτοια κάρτα λόγω κινδύνων ασφάλειας που πηγάζουν από τη χρήση της.

Η Τράπεζα απέστειλε στον καταγγέλλοντα απάντηση στην αντίρρησή του, στην οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η δυνατότητα χρήσης της DebitMasterCard τεχνολογίας ανέπαφων συναλλαγών για αγορές αξίας μικρότερης των 25 Ευρώ χωρίς τη χρήση PIN είναι ένα υποχρεωτικό χαρακτηριστικό της κάρτας σύμφωνα με τις οδηγίες του διεθνούς οργανισμού Mastercard.

Η Τράπεζα αναφέρει επίσης στην απάντησή της ότι η νέα κάρτα πληροί όλες τις δικλείδες ασφαλείας που προβλέπουν οι διεθνείς οργανισμοί, καθώς επίσης και ότι η αντικατάσταση της παλαιάς κάρτας με τη νέα ανέπαφη κάρτα είναι σύμφωνη με τους όρους της σύμβασης με τον καταγγέλλοντα πελάτη της ως προς τη χρεωστική του κάρτα.

Σύμφωνα με το ιστορικό της απόφασης, σχετική καταγγελία υποβλήθηκε εναντίον και άλλης Τράπεζας, η οποία διαβιβάστηκε στην Άρχή από τον Συνήγορο του Καταναλωτή.

Η Αρχή, έλαβε υπόψη τις μία σειρά από νομικές και τεχνολογικές παραμέτρους, καθώς και τις διεθνείς προδιαγραφές που ακολουθούνται αναφορικά με τις ανέπαφες χρεωστικές ή/και πιστωτικές κάρτες.

Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι στην περίπτωση καρτών της Mastercard, υπάρχει η δυνατότητα αποθήκευσης στην κάρτα του πρόσφατου ιστορικού συναλλαγών, καθώς επίσης και δυνατότητα ανέπαφης ανάγνωσης αυτών.

Η Αρχή εκτιμά ότι τα συγκεκριμένα δεδομένα σαφώς δεν είναι απολύτως απαραίτητα για τη βασική λειτουργικότητα για την οποία προορίζεται μία χρεωστική κάρτα και, ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει εξ ορισμού να τηρούνται– πολλώ δε μάλλω χωρίς ρητή προς τούτο ενημέρωση, όπως φαίνεται ότι ισχύει στην περίπτωση της μίας εκ των δύο Τραπεζών.

Η Αρχή σημειώνει επίσης ότι η τήρηση αυτών των δεδομένων –η οποία δεν είναι υποχρεωτική βάσει των προδιαγραφών που έχει θέσει η Mastercard– εγείρει ζητήματα προστασίας προσωπικών δεδομένων αφού από τις κινήσεις της κάρτας μπορεί να δημιουργηθεί προφίλ του κατόχου της ως προς τις καταναλωτικές του συνήθειες. 

Με βάση αυτά, έκρινε ότι οι εκδότες των πιστωτικών καρτών οφείλουν να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα προκειμένου να εξασφαλίζουν τα εξής:

α) Εφόσον ο πελάτης δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να έχει κάρτα με δυνατότητα πραγματοποίησης ανέπαφων συναλλαγών, να παρέχεται η δυνατότητα απενεργοποίησης της ανέπαφης λειτουργίας της κάρτας είτε η χορήγηση νέας, μη ανέπαφης κάρτας.

β) Εφόσον σε κάρτα που έχει χορηγηθεί σε πελάτη είναι ενεργοποιημένη η δυνατότητα τήρησης ιστορικού συναλλαγών στο chip αυτής χωρίς να έχει δώσει την ειδική προς τούτο συγκατάθεσή του, θα πρέπει ο πελάτης να ενημερωθεί σχετικώς με κάθε πρόσφορο τρόπο (π.χ. μέσω μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, μέσω μηνύματος κατά τη σύνδεσή του σε προσωποποιημένες ηλεκτρονικές υπηρεσίες του υπεύθυνου επεξεργασίας, μέσω ταχυδρομικής επιστολής, κτλ.) ως προς την επεξεργασία αυτή, παρέχοντάς του τη δυνατότητα διακοπής της επεξεργασίας αυτής.

Περαιτέρω, σε κάθε νέα έκδοση/χορήγηση κάρτας, το εν λόγω χαρακτηριστικό θα πρέπει να είναι εξ αρχής απενεργοποιημένο, και να ενεργοποιείται μόνο αν υπάρχει ειδική προς τούτο συγκατάθεση του πελάτη, εφόσον έχει προηγουμένως σχετικώς ενημερωθεί για την επεξεργασία αυτή.

Διαβάστε αναλυτικά την απόφαση της ΑΠΔΠΧ:

Η απόφαση ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή

Πηγή: https://www.lawspot.gr, ID-on't renounce my freedom

Τόν 3ο καί 4ο αἰώνα ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε ἕνα μεγάλο πρόβλημα μέ τήν συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό, δηλαδή τῆς ἀποκαλυπτικῆς θεολογίας μέ τίς θεωρίες τῶν Φιλοσόφων, τῶν Προσωκρατικῶν, τῆς Κλασσικῆς μεταφυσικῆς (Πλάτωνας, Ἀριστοτέλης) καί τοῦ Νεοπλατωνισμοῦ.

Οἱ θεολόγοι πού ζοῦσαν στά μέρη τῆς Ἀνατολῆς συζητοῦσαν μέ τούς φιλοσόφους γιά θεολογικά-ὀντολογικά καί κοσμολογικά προβλήματα καί προσπαθοῦσαν νά ἀπαντήσουν σέ αὐτά μέσα ἀπό τήν ἀποκαλυπτική θεολογία. Ἐπειδή δέν εἶχαν ἐμπειρική γνώση τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό κατέληξαν σέ διάφορες αἱρέσεις, ὅπως εἶναι οἱ Ἀρειανοί καί οἱ μετέπειτα αἱρετικοί.

Οἱ φιλοσοφοῦντες θεολόγοι προσπαθοῦσαν νά ἀπαντήσουν στούς Ἀριστοτελικούς φιλοσόφους γιά τό εἶναι τοῦ Θεοῦ σέ σχέση μέ τόν κόσμο, εἰσήγαγαν τά περί τῆς οὐσίας καί τῆς ἐνεργείας στόν Θεό, γιά νά ἀπαντήσουν στό ὅτι ὁ κόσμος δέν εἶναι ἀΐδιος καί ἀπό ἐκεῖ κατέληξαν σέ αἱρετικές ἀπόψεις στήν Τριαδολογία καί τήν Χριστολογία. Ἔτσι, δημιούργησαν καινούργιες ἀπόψεις πού σαφέστατα ἀπόκλιναν ἀπό τήν θεολογία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι παρέλαβαν τήν ἀλήθεια ἀπό τόν Ἄσαρκο Λόγο στήν Παλαιά Διαθήκη καί τόν Σεσαρκωμένο Λόγο στήν Καινή Διαθήκη.

Ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα ἀπό τούς φιλοσοφοῦντες θεολόγους, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦσαν μέ τόν στοχασμό καί τήν λογική, καί γι’ αὐτό συγκλήθηκαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι γιά νά ἀντιμετωπίσουν τίς αἱρετικές κακοδοξίες. Ὅσοι ὑποστήριξαν τέτοιες ἀπόψεις εἰλημμένες ἀπό τήν φιλοσοφία καταδικάστηκαν ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Ἡ Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδος (692 μ.Χ.) στόν πρῶτο κανόνα της μέ τίτλο «περί τηρήσεως τῶν ἱερῶν κανόνων τῶν προτέρων συνόδων» ὁρίζει «ἀκαινοτόμητόν τε καί ἀπαράτρωτον φυλάττειν τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν πίστιν ὑπό τε τῶν αὐτοπτῶν καί ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου, τῶν θεοκρίτων Ἀποστόλων» καί στήν συνέχεια μνημονεύει καί τῶν Πατέρων τῶν ἕως τότε Συνόδων.

Ἀναφερόμενος ὁ κανόνας αὐτός στούς Πατέρας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, συγχρόνως καταγράφει καί τίς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν. Δηλαδή, δέν καταδικάζονται ἁπλῶς καί γενικῶς οἱ αἱρέσεις ὡς πρός τόν Χριστό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλά οἱ ἐκφραστές αὐτῶν τῶν κακοδοξιῶν. Ἔτσι, μνημονεύει τόν «Ἄρειον τόν δυσσεβῆ», «τόν βέβηλον Μακεδόνιον», τόν «Ἀπολλινάριον, τόν τῆς κακίας μύστην», «τήν ληρώδη τοῦ Νεστορίου διαίρεσιν», τόν «Εὐτυχέα τόν ματαιόφρονα», καί ἄλλους αἱρετικούς καί κακοδόξους. Κάνουν ἐντύπωση τά ἐπίθετα πού χρησιμοποιοῦνται γιά νά προσδιορίσουν τόν φιλοσοφικό καί κακόδοξο τρόπο θεολογήσεώς τους.

Τά ἴδια διαβάζουμε στό περίφημο ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ μέ τίτλο: «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως». Ἀναφερόμενος ὁ κορυφαῖος αὐτός Δογματικός Πατέρας τοῦ 8ου αἰῶνος στά θέματα τῆς Χριστολογίας, ὅτι ἡ ἕνωση στόν Χριστό ἔγινε ἀπό δύο τέλειες φύσεις, τήν θεία καί τήν ἀνθρωπίνη, μνημονεύει τόν Διόσκορο καί τόν Σεβῆρο πού ὑποστήριζαν ὅτι ἔγινε φυρμός ἤ σύγχυση ἤ ἀνάκραση τῶν δύο φύσεων στόν Χριστό.

Γράφει ὅτι δέν ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις στόν Χριστό «κατά φυρμόν ἤ σύγχυσιν ἤ ἀνάκρασιν, ὡς ὁ θεήλατος (κυνηγημένος ἀπό τόν Θεό) ἔφη Διόσκορος, Σεβῆρος τε καί ἡ τούτων ἐναγής (μιασμένη) συμμορία». Ἐπίσης, γράφει ὅτι ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στόν Χριστό δέν εἶναι προσωπική ἤ σχετική ἤ κατ’ ἀξία ἤ κατά τήν ταυτότητα τῆς βουλήσεως ἤ τήν ὁμοτιμία ἤ τήν ἀνωνυμία ἤ τήν εὐδοκία, «ὡς ὁ θεοστυγής (βλάσφημος) ἔφη Νεστόριος, Διόδωρός τε καί ὁ Μομψουεστίας Θεόδωρος καί ἡ τούτων δαιμονιώδης (δαιμονισμένη) ὁμήγυρις».

Παρατηροῦμε ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιοῦσαν δυνατά ἐπίθετα γιά νά χαρακτηρίσουν τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μετέδιδαν κακοδοξίες καί αἱρέσεις πού στρέφονταν ἐναντίον τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἐνῶ ἦταν ἅγιοι καί μετεῖχαν τῆς Θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Στά θέματα τῆς πίστεως δέν ἐπιτρέπονται εὐγενεῖς λόγοι, διπλωματικές ἐνέργειες καί συμβιβασμοί .

Παρατηρώντας τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων διαπιστώνουμε ὅτι αὐτός ὁ στοχαστικός καί φιλοσοφικός τρόπος θεολογήσεως, πού καταδικάστηκε ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, πέρασε μέ διαφόρους τρόπους στήν Δύση καί ἐκφράσθηκε ἀπό τήν λεγομένη Σχολαστική θεολογία, ἡ ὁποία θεωρήθηκε ὅτι εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν πατερική θεολογία . Μετά τήν Σχολαστική θεολογία, κυρίως τόν 13ο αἰώνα, ἀναπτύχθηκαν ἄλλα φιλοσοφικά καί θεολογικά ρεύματα πού ἀπομακρύνθηκαν τόσο ἀπό τήν Σχολαστική θεολογία ὅσο καί ἀπό τήν Πατερική θεολογία, καί ὡς κέντρο τῆς θεολογήσεως τέθηκαν οἱ φιλόσοφοι καί οἱ φιλοσοφοῦντες. Εἶναι φανερό, ὅταν μελετᾶ κανείς τά θεολογικά ρεύματα στόν δυτικό χῶρο, παρατηρεῖ ὅτι, ἐνῶ ἡ Σχολαστική θεολογία ἐπηρεάσθηκε κυρίως ἀπό τόν Πλάτωνα, ἀλλά καί τόν Ἀριστοτέλη, ἡ μετέπειτα ἐξέλιξη στήν Εὐρώπη ἐπηρεάσθηκε ἀπό τήν προσωκρατική φιλοσοφία.

Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική οἱ δυτικοί θεολόγοι μέ διαφόρους τρόπους μελετοῦν τά ἔργα καί τήν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν καί κατά κάποιον τρόπο τούς συμπαθοῦν. Ἔτσι καλλιεργοῦνται θεολογικές ἀπόψεις πού προσεγγίζουν περισσότερο στήν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν. Γιά παράδειγμα, ὅλη ἡ σύγχρονη φιλοσοφία καί θεολογία εἶναι βολονταριστική, κάνει λόγο γιά ὑποστατική θέληση, ἡ ὁποία καταδικάστηκε ἀπό τήν ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο .

Ἔτσι, σύγχρονοι θεολόγοι μελετοῦν τά ἔργα τους, ἐκτιμοῦν τόν τρόπο θεολογήσεώς τους, τούς συμπαθοῦν καί φθάνουν μέχρι τό σημεῖο νά γράφουν ὅτι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού συμμετεῖχαν στίς Οἰκουμενικές Συνόδους δέν κατάλαβαν τούς αἱρετικούς, ἀλλά τούς παρερμήνευσαν καί τούς ἀδίκησαν μέ τό νά τούς καταδικάσουν. Ἔτσι, ἔγιναν διατριβές γιά τόν αἱρετικό Διόσκορο, Εὐτυχῆ, Ἀπολλινάριο κλπ., μέ τίς ὁποῖες οἱ συντάκτες τους κατέλαβαν Πανεπιστημιακές θέσεις καί μέ αὐτόν τόν τρόπο διδάσκουν αὐτές τίς ἀπόψεις στούς φοιτητές τους, ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι διδάσκει, ἑορτάζει καί ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ αἵρεση καί οἱ αἱρετικοί περνοῦν στίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές μέσα ἀπό τήν λεγόμενη ἐπιστήμη. Ὁπότε σήμερα, μερικές φορές ἡ αἵρεση κυκλοφορεῖ μέ τόν μανδύα τῆς ἐπιστήμης καί οἱ αἱρετικοί μέ τό ἔνδυμα τῶν ἐπιστημόνων . Φυσικά, ἄλλο εἶναι νά μελετῶνται οἱ ἀπόψεις καί τῶν αἱρετικῶν σέ ἀντιπαραβολή μέ τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, πού εἶναι ἐπιστήμη, καί ἄλλο νά παρουσιάζωνται μέσα ἀπό τήν διαδικασία τῆς ἐπιστήμης οἱ αἱρετικοί «θεήλατοι», «θεοστυγεῖς», «δαιμονιώδης ὁμήγυρις», ὡς ἀδικηθέντες ἀπό τούς Πατέρες καί τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία στήν λατρεία της ψάλλει θριαμβευτικά γιά τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, καί ὁμολογεῖ τήν ἀλήθεια καί τιμᾶ τούς Πατέρας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, καί μερικοί Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στίς Θεολογικές Σχολές κάνουν ἐπιστήμη πάνω στήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς, μέ τό νά τούς παρουσιάζουν ὡς ἀδικηθέντας ἀπό τήν ἴδια τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Εἶναι πράγματι τραγελαφικό αὐτό.

Ὅσο ἐξετάζει κανείς τά σύγχρονα θεολογικά πράγματα μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τόσο καί ἀπογοητεύεται.

Κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρχε μεγάλη ἄγνοια καί ἀμάθεια, ἀλλά ὑπῆρχε ἡ λατρεία πού βασίζεται στήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα, σέ μερικά σημεῖα, μεταφέρθηκε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ αἵρεση ὡς ἐπιστήμη, τήν ὁποία καλλιεργοῦν ὅσοι θέλουν νά καταλάβουν πανεπιστημιακές θέσεις, καί συγχρόνως παραθεωρεῖται ὁ πλοῦτος τῆς λατρείας.

Ἀλλά ὑπάρχει Θεός. «Μεγάλη ἡ ἀλήθεια καί ὑπερισχύει» (Α΄ Ἔσδρ. δ΄, 41).

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση

Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας αυξάνει ανησυχητικά. Η αγωγή και η διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται ή για να γίνει αισιόδοξος ή για να γίνει αυτόχειρας. Η γενιά μας έχει διαπαιδαγωγηθεί για το δεύτερο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που προετοιμάζουν τους αυτόχειρες.

Η μάνα για παράδειγμα ψιθυρίζει κάθε πρωί στον γιο της: «ο κόσμος αυτός είναι κακός». «Οι άνθρωποι», συνεχίζει η μάνα, «είναι εγωιστές, φθονεροί και ψεύτες». «Απόφευγε τους ανθρώπους, γιε μου». «Να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου». Μετά τη μάνα ο πατέρας επαναλαμβάνει στο γιο: «Τι κακός καιρός για το χωράφι». «Πόσο άσχημη είναι η φύση». «Πόσο αηδιαστικά είναι τα ανθρώπινα έργα». «Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος». «Πόσο θλιβερή είναι η ζωή». Ο πατέρας και η μάνα επαναλαμβάνουν στο γιο τους συχνά τα τρελά λόγια ενός απαισιόδοξου ποιητή: «Αδελφέ μου, στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αυτού του κόσμου από αυτήν. Ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. Αν πει κανείς πως στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι η πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου. Με την παραπάνω φράση του αποτυχημένου και απαισιόδοξου ποιητή διαπαιδαγωγείται ολόκληρη η γενιά μας. Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: «Αδελφέ μου, σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».

Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητας. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου.

Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ’ αυτό το πνευματικό περιβάλλον. Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ’ αυτόν τον πνευματικό τόπο. Η αγάπη και η φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο.

Ανάμεσα στον άλλο κόσμο και σ’ αυτόν που ζούμε υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας, και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα».

Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής. Όλες οι ημέρες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας. Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητά μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.

Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά αγρυπνά πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρό Του. Αναλογιστείτε, φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού;

Πηγή: (Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ὁμιλίες καί μελέτη γιά τά σύμβολα καί σημεῖα. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» 2014. Απόσπασμα από την «Ομιλία για την αισιοδοξία».), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Που θα ήθελες να βρίσκεται η κόρη σου στα 13 της; Στο σχολείο, ή στο κρεβάτι με έναν μεγαλύτερο άντρα; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι αυτονόητη για τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στις Ισλαμικές κοινωνίες, ωστόσο – συμπεριλαμβανομένης της μη Αραβικής και θεωρητικά λαϊκής Τουρκίας – η απάντηση είναι αβέβαιη. Συνήθως σε τέτοια κράτη, η αστυνομική εξουσία της κυβέρνησης δεν πολεμά την πατριαρχική παράδοση· αντιθέτως, την υποστηρίζει.

LISBON, PORTUGAL – NOVEMBER 19: In this photo provided by the NATO press office Turkish President Abdullah Gul and his wife Hayrunnisa Gul arrive for the NATO Summit at Lisbon Airport on November 19, 2010 in Lisbon, Portugal. The two day summit will address issues including a new strategic concept for NATO. Britain and the US will also seek an agreement to hand over responsibility for security in Afghanistan to local forces over the next four years. (Photo by NATO press office via Getty Images)

Που θα ήθελες να βρίσκεται η κόρη σου στα 13 της; Στο σχολείο, ή στο κρεβάτι με έναν μεγαλύτερο άντρα; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι αυτονόητη για τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στις Ισλαμικές κοινωνίες, ωστόσο – συμπεριλαμβανομένης της μη Αραβικής και θεωρητικά λαϊκής Τουρκίας – η απάντηση είναι αβέβαιη. Συνήθως σε τέτοια κράτη, η αστυνομική εξουσία της κυβέρνησης δεν πολεμά την πατριαρχική παράδοση· αντιθέτως, την υποστηρίζει.

Ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, πρώην σύμμαχος του εν ενεργεία ισλαμιστή ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και συνιδρυτής του κόμματος που κυβέρνησε την Τουρκία από το 2002, ήταν 30 χρονών όταν παντρεύτηκε τη σύζυγό του Hayrünnisa που ήταν 15. Ο Γκιουλ, που προτάθηκε για την προεδρία από τον Ερντογάν, ήταν ο πρώτος Ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας.

Πρόεδρος της Τουρκίας από το 2007 έως το 2014, ο Αμπντουλάχ Γκιουλ (αριστερά), ήταν 30 ετών όταν παντρεύτηκε τη σύζυγό του Hayrünnisa (δεξιά) όταν ήταν 15 χρονών. (Φωτογραφία από το γραφείο τύπου του ΝΑΤΟ μέσω της Getty Images)

Οι συντηρητικοί Τούρκοι, αντί να αμφισβητήσουν το γάμο του Γκιουλ με ένα παιδί, επιδοκίμασαν την άνοδό του στην προεδρία. Αυτός ο συγγραφέας δέχτηκε προσωπικές – όχι ιδιαίτερα ευγενικές – προειδοποιήσεις από ανώτερους πολιτικούς για να μην αναφέρει το θέμα της στήλης του σε άλλη εφημερίδα.

Σύμφωνα με το Τούρκικο Φιλανθρωπικό Ταμείο (TPF), το 40% των ανήλικων κοριτσιών στη Τουρκία αναγκάζονται να παντρευτούν. Το TPF διαπίστωσε ότι ο εθνικός μέσος όρος στη Τουρκία των γυναικών που εγκαταλείπουν το σχολείο από το λύκειο ανέρχεται στο 56%.

Ανακάλυψε ακόμη πως οι γάμοι σε νεαρή ηλικία συναντώνται σε οικογένειες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. «Χαμηλό μορφωτικό επίπεδο» σημαίνει σχεδόν όλη την Τουρκία: Η μέση εκπαίδευση στη χώρα είναι μόλις 6,5 χρόνια. Σε 45 τουρκικές επαρχίες, το ποσοστό εκπαίδευσης είναι χαμηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο.

Η ισλαμική διακυβέρνηση στην κάποτε λαϊκή χώρα έχει εντείνει το πρόβλημα των ανήλικων νυφών αντί να το καταπολεμήσει. Τον Νοέμβριο του 2017, ο πρόεδρος Ερντογάν υπέγραψε τον νόμο για τους μουφτήδες, ο οποίος επιτρέπει σε εγκεκριμένους από το κράτος κληρικούς (ή απλώς ιμάμηδες) να διεξάγουν τελετές γάμου «παρά τις ανησυχίες της κοινωνίας των πολιτών ότι αυτό θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στους παιδικούς γάμους.»

Τον Ιανουάριο του 2018, η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet) – ένα κυβερνητικό όργανο υπό τη δικαιοδοσία του Ερντογάν – πρότεινε πως, σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, κορίτσια από την ηλικία των 9 ετών και αγόρια από την ηλικία των 12 ετών θα μπορούσαν να παντρευτούν. Η Diyanet είναι υπεύθυνη για τη διοίκηση των θρησκευτικών ιδρυμάτων στην Τουρκία.

Η ιστοσελίδα της επιβεβαίωσε πως, σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, όποιος είχε μπει στην ηλικία της «εφηβείας» είχε το δικαίωμα να παντρευτεί. Αυτός ο «φετφάς» οδήγησε το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, ένα λαϊκό γκρουπ, να διενεργήσει έρευνα όσον αφορά τους παιδικούς γάμους.

Η άφιξη περίπου τριών εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων στην Τουρκία μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη γειτονική χώρα έχει χειροτερεύσει τα πράγματα. Για παράδειγμα, ένας κοινωνικός λειτουργός στο Εκπαιδευτικό και Ερευνητικό Νοσοκομείο Kanuni Sultan Süleyman στην περιοχή Küçükçekmece της Κωνσταντινούπολης αποκάλυψε ότι το νοσοκομείο περίθαλψε 115 έγκυες ανήλικες κοπέλες, συμπεριλαμβανομένων 39 συριακής εθνικότητας, μεταξύ της 1ης Ιανουαρίου και 9ης Μαΐου 2017.

Ο κοινωνικός λειτουργός διαμαρτυρήθηκε στις εισαγγελικές αρχές ότι το νοσοκομείο προσπάθησε να καλύψει τις εγκυμοσύνες και δεν ενημέρωσε τις αρχές, όπως απαιτεί ο νόμος για την ιατρική περίθαλψη όλων των εγκύων κοριτσιών ηλικίας κάτω των 18 ετών στην Τουρκία. Τέτοια παραδείγματα είναι μόνο η «κορυφή του παγόβουνου», σύμφωνα με τον Canan Güllü, επικεφαλή της Τουρκικής Ομοσπονδίας Γυναικών.

Μια πρόσφατη περίπτωση παιδικής κακοποίησης που σχετίζεται με πρόσφυγες από τη Συρία προκαλεί ντροπή όχι μόνο για την τουρκική πολιτική κουλτούρα που τροφοδοτεί αυτό το πρόβλημα αλλά και για την τουρκική δικαστική εξουσία:

Η Fatma C., παιδί πρόσφυγας συριακής καταγωγής έφτασε στην Άγκυρα, την πρωτεύουσα της Τουρκίας, με την οικογένειά της πριν τέσσερα χρόνια. Το 2017, σύμφωνα με μία κατηγορία, αναγκάστηκε στην ηλικία των 13 να παντρευτεί τον συγγενή της Abdulkerim J.

Ο γάμος δεν ήταν πολιτικός αλλά θρησκευτικός (που έγινε νόμιμος υπό το Ισλάμ από έναν ιμάμη). Η Fatma C. έμεινε έγκυος και μεταφέρθηκε σε ένα τοπικό κέντρο υγείας και επειδή ήταν ανήλικη, οι αρχές ενημέρωσαν τις αρχές επιβολής του νόμου.

Οι εισαγγελείς αποφάσισαν ότι ο σύζυγος της κοπέλας και η μητέρα της, Emani B., θα έπρεπε να δικαστούν για τον εξαναγκασμό ενός ανήλικου κοριτσιού σε γάμο. Και έτσι έγινε. Ωστόσο, ένα δικαστήριο στην Άγκυρα κατά την πρώτη ακρόαση της υπόθεσης τους, τους απάλλαξε από τις κατηγορίες.

Οι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι δεν γνώριζαν τον τουρκικό νόμο περί γάμου και ότι η κοπέλα είχε παντρευτεί «με βάση το δίκαιο της Συρίας». Ένας ασυνήθιστα ανεκτικός τούρκος εισαγγελέας έκρινε ότι «ο γάμος δεν πραγματοποιήθηκε με σκοπό τη διάπραξη αδικήματος.»

«Είναι παγκόσμιος κανόνας ότι η μη γνώση του νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία όταν κάποιος διαπράττει αδίκημα», δήλωσε ο Ceren Kalay Eken, μέλος του δικηγορικού συλλόγου της Άγκυρας. «Το κατάλληλο μέρος για ένα 13χρονο κορίτσι είναι το παγκάκι του σχολείου και όχι πάνω από τη κούνια.»

Είναι εκπληκτικό το πόσο ελαστική και ανεκτική είναι η τουρκική επιβολή του νόμου όταν οι παραβάτες ενεργούν από κίνητρα που προέρχονται από αυστηρές ισλαμικές αξίες και παραδόσεις.

Περίπου τον ίδιο καιρό, που οι κακοποιοί της ανήλικης νύφης αθωώθηκαν κατά τη πρώτη ακρόασή τους, ένα άλλο δικαστήριο της Άγκυρας συνέλαβε τέσσερις φοιτητές επειδή παρουσίασαν στην τελετή αποφοίτησής τους ένα πλακάτ, που το δικαστήριο θεώρησε προσβλητικό προς τον Πρόεδρο Ερντογάν.

Στην Τουρκία μπορείς να κακοποιήσεις ένα παιδί 13 χρονών και να περπατάς ελεύθερος, αλλά δεν επιτρέπεται να κοροϊδέψεις τον πρόεδρο.

ΠΗΓΗ: Gatestone Institute, Defence-Point