Ἡ διατροφή τῶν φτωχῶν, ἡ προστασία τῶν ἀδικουμένων, ἡ ἐπιμέλεια τῶν ξενιτεμένων, ἡ βοήθεια τῶν δοκιμαζομένων, ἡ πρόνοια τῶν ὀρφανῶν, ἡ συμμαχία τῶν χηρῶν, …αὐτά εἶναι τά κειμήλια τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοί εἶναι οἱ θησαυροί πού τῆς πρέπουν, καί παρέχουν καί σέ μᾶς τήν εὐχαρίστηση καί σέ σᾶς τήν ὠφέλεια, ἤ μᾶλλον καί σέ σᾶς τήν εὐχαρίστηση καί τήν ὠφέλεια. (1)

Ἀλλά τί λένε συνέχεια; «Ἔχει λεφτά ἡ Ἐκκλησία». Καί τί σέ νοιάζει ἐσένα; Γιατί, ἄν δώσει κάποιος ἄλλος, δέ θά σωθεῖς ἐσύ, οὔτε ἄν παράσχει στούς φτωχούς ἡ Ἐκκλησία, θά ἐξαλείψεις ἐσύ τά δικά σου ἁμαρτήματα.

Ἄν λοιπόν γι’ αὐτό δέν τούς δίνεις, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά δώσει σέ αὐτούς ποῦ ἔχουν ἀνάγκη, τότε μήπως ἐπειδή προσεύχονται οἱ ἱερεῖς, δέ θά προσευχηθεῖς ἐσύ;

Καί ἐπειδή νηστεύουν ἄλλοι, ἐσύ θά μεθᾶς συνέχεια;

Δέν ξέρεις ὅτι ὁ Θεός δέν καθόρισε τήν ἐλεημοσύνη τόσο γιά τούς φτωχούς, ὅσο γιά αὐτούς ποῦ δίνουν;

Ἀλλά ὑποπτεύεσαι τόν ἱερέα; Πολύ μεγάλη καί αὐτή ἡ ἁμαρτία, ἀλλά δέ θά σταθῶ σέ αὐτό. Κάν’ τά μόνος σου ὅλα, καί ἔτσι θά πάρεις διπλό μισθό. Γιατί κι ἐμεῖς μιλᾶμε γιά τήν ἐλεημοσύνη, ὄχι γιά νά τά φέρεις σέ μᾶς, ἀλλά γιά νά τούς βοηθᾶς μόνος σου. Γιατί ἄν τά προσφέρεις σέ μένα, ἴσως σέ καταλάβει καί ἡ ματαιοδοξία, καί πάλι ἄν σκανδαλισθεῖς καμιά φορᾶ, θά ἀρχίσεις τίς πονηρές ὑποψίες. Ἄν ὅμως ὅλα τα κάνετε μόνοι σας, θά ἀπαλλαγεῖτε καί ἀπό τά σκάνδαλα καί ἀπό τίς ἄτοπες ὑποψίες, καί μεγαλύτερος θά εἶναι ὁ μισθός σας. (2)

Ὅταν δεῖς τό μέγεθος τῆς περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας, σκέψου καί τά κοπάδια τῶν ἐγγεγραμμένων φτωχῶν, τά πλήθη τῶν ἀρρώστων, τούς σκοπούς τῶν χιλιάδων δαπανῶν, ὑπολόγισε, μέτρα, κανείς δέ θά σέ ἐμποδίσει, ἀλλά ἕτοιμοι εἴμαστε νά δώσουμε λογαριασμό γιά ὅλα… Γιατί καί ἡ Ἐκκλησία γιά τή δική σας μικροπρέπεια ἀναγκάζεται νά ἔχει αὐτά πού ἔχει σήμερα. Ἄν ὅμως τά κάναμε ὅλα κατά τούς ἀποστολικούς νόμους, θά ἔπρεπε εἰσόδημα τῆς Ἐκκλησίας νά εἶναι ἡ δική σας διάθεση, ἡ ὁποία εἶναι καί ταμεῖο ἀσφαλές καί θησαυρός πού δέν μποροῦν νά τόν πάρουν οἱ κλέφτες. Τώρα ὅμως ὅταν ἐσεῖς θησαυρίζετε ἐπί τῆς γῆς, καί ὅλα τα κλείνετε στά ταμεῖα τά δικά σας, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάζεται νά δαπανᾶ γιά τούς συλλόγους τῶν χηρῶν, γιά τούς χορούς τῶν παρθένων, γιά τή φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν, γιά τίς ταλαιπωρίες τῶν μεταναστῶν, γιά τίς συμφορές τῶν φυλακισμένων, γιά τίς ἀνάγκες τῶν ἀρρώστων καί τῶν λαβωμένων, καί σέ ἄλλες τέτοιες ὑποθέσεις, τί θά ἔπρεπε νά κάνουμε;

Νά τούς ἀποστραφοῦμε ὅλους αὐτούς, καί νά τούς πετάξουμε στή θάλασσα;

Καί ποιός θά ἀντέξει νά δεῖ ὅλα αὐτά τά ναυάγια;

Τούς ὀδυρμούς, τούς θρήνους, τίς κραυγές ποῦ θά ἀκούγονται παντοῦ; (3)

_________________

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου:

(1) Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ὑπόμνημα εἰς τόν Ἅγιον Ματθαῖον» ΠΕ΄ 4 (PG 58, 762)

(2) Ἀπόσπασμα ἀπό τό λόγο τοῦ ἁγίου «Εἰς τήν Ἅ΄ πρός Κορινθίους» ΚΑ΄ 6 (PG 61, 178)

(3) Ἀπόσπασμα ἀπό τό λόγο τοῦ ἁγίου «Εἰς τήν Ἅ΄ πρός Κορινθίους» ΚΑ΄ 7 (PG 61, 179

Ένα αρρωστημένο σύστημα κερδοσκοπεί αναζητώντας στους δρόμους του Καΐρου απελπισμένους ανθρώπους που θα πουλούσαν τα όργανά τους για μια καλύτερη ζωή -συχνά με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη.

Πέρασαν μόλις μερικοί μήνες από την ημέρα που τρεις άνδρες άρπαξαν τον Ιμπραήμ σταματώντας δίπλα του με ένα αυτοκίνητο. Ο 57χρονος πρόσφυγας από την Ερυθραία είχε ακούσει ιστορίες για πτώματα που εντοπίζονταν μετά από μέρες δίπλα σε κάδους σκουπιδιών χωρίς τα όργανά τους, τα οποία είχαν αφαιρεθεί. Οι απαγωγείς οδήγησαν τον Ιμπραήμ σε ένα διαμέρισμα και τον έδεσαν χειροπόδαρα ακινητοποιώντας τον σε ένα κρεβάτι. Εκεί επρόκειτο να γίνει η αφαίρεση των οργάνων.

Ωστόσο, όταν έμεινε για λίγο μόνος στον χώρο, με κάποιο τρόπο κατάφερε να κόψει τα δεσμά του. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του κατευθύνθηκε προς το παράθυρο και απλά πήδηξε κάτω για να ξεφύγει. Για τις πολλές συμμορίες της αιγυπτιακής πρωτεύουσας άνθρωποι σαν τον Ιμπραήμ έχουν αξία μόνο για τα όργανά τους, τα οποία μπορούν να πωληθούν με υψηλό αντίτιμο. Περιπτώσεις σαν του Ιμπραήμ υπάρχουν πολλές στο Κάιρο.

Κανείς δεν μιλάει όμως ανοιχτά για αυτό το πρόβλημα στην Αίγυπτο. Όσοι το κάνουν, συχνά συκοφαντούνται ως ψεύτες. Πάντως δεν είναι μόνο οι συμμορίες που εποφθαλμιούν τα νεφρά ή το ήπαρ απελπισμένων και άπορων ανθρώπων. Ένα ολόκληρο σύμπλεγμα γιατρών, νοσοκομείων και μεσαζόντων συνθέτει τη δομή ενός εγκληματικού συστήματος. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε χαρακτηρίσει την Αίγυπτο πριν από λίγα χρόνια ως ένα από τα σταυροδρόμια του διεθνούς εμπορίου οργάνων. Τα θύματα είναι συχνά πρόσφυγες και μετανάστες, για παράδειγμα από το Σουδάν. Η σουδανέζικη κοινότητα στο Κάιρο αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Έχει τα δικά της καταστήματα, τα δικά της στέκια. Αυτά γίνονται συχνά πεδίο εγκληματικής δράσης.

7.000 δολάρια για ένα νεφρό

Σε μια σουδανέζικη καφετέρια είχε βρεθεί πριν από λίγους μήνες ο Χαϊντάρ. Ο σουδανός πρόσφυγας είχε μόλις φτάσει στο Κάιρο και δεν είχε χρήματα ούτε στέγη. Ένας συμπατριώτης του τού έπιασε κουβέντα. Του πρόσφερε να κοιμηθεί στο διαμέρισμά του. Και αργότερα τον ρώτησε αν θέλει να δώσει ένα από τα νεφρά του έναντι 7.000 δολαριων. Ο 30χρονος δεν είχε ποτέ τόσα χρήματα. Άρχισε να φαντάζεται το ενδεχόμενο να πάει με την οικογένειά του στην Ευρώπη μέσω θαλάσσης. Οι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή μεγάλωναν. Θα έδινε ένα κομμάτι του σώματός του αν είχε τη δυνατότητα να πάει στην Ευρώπη. Όταν ξύπνησε αργά από τη νάρκωση σε ένα νοσοκομείο σε μια γειτονική πόλη του Καΐρου, νιώθει ότι το σώμα του έχει αλλάξει και είναι μόνος. Μια νοσηλεύτρια του απαντά ότι ο γνωστός του κάλεσε ταξί για να τον μεταφέρει σπίτι.

«Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι απέναντι στο σύστημα», λέει ο Μοχάμεντ Μεναλλά, διευθυντής της αιγυπτιακής οργάνωσης για τα δικαιώματα των προσφύγων Tadamon. Ο ίδιος γνωρίζει το δίκτυο των μεσαζόντων, γιατρών και νοσοκομείων που εμπλέκονται. Στην Αίγυπτο απαγορεύεται μεν η πώληση οργάνων, ωστόσο επιτρέπεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις η δωρεά. Αυτό εκμεταλλεύονται τα εγκληματικά δίκτυα. Μεσάζοντες αναζητούν πρόθυμους δωρητές και τους παραπέμπουν στα νοσοκομεία. Τα θύματα είναι συνήθως μεταξύ 20 και 40 και ελπίζουν να λάβουν ως αντίτιμο από 5.000 έως 7.000 δολάρια. Οι δυνητικοί παραλήπτες -συνήθως πλούσιοι Άραβες του Κόλπου- απευθύνονται στα εμπλεκόμενα νοσοκομεία, τα οποία εν μέρει είναι και κρατικά. Στα χαρτιά γίνεται λόγος για δωρεά οργάνων και όχι για αγοραπωλησία. Τα μεγαλύτερο κέρδος αποκομίζουν οι γιατροί και διευθυντές των νοσοκομείων. Η αστυνομία κάνει ευκαιριακές έρευνες και ενίοτε συλλαμβάνει πιθανούς συνεργούς. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή συνεχίζεται και πάλι.

Ο Χαιντάρ και η οικογένειά του δεν θα καταφέρουν μάλλον ποτέ να επιβιβαστούν σε κάποια βάρκα για την Ευρώπη. Το ταξί που υποτίθεται ότι θα τον παραλάμβανε από το νοσοκομείο δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο σουδανός πρόσφυγας έφυγε μόνος. Ο συμπατριώτης που τον είχε προσεγγίσει και του είχε υποσχεθεί τα χρήματα ως αντίτιμο εξαφανίστηκε. Το διαμέρισμά του ήταν άδειο. Ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να πιστέψει πως έπεσε θύμα τέτοιας απάτης. Μέχρι να πεθάνει θα ζει με σοβαρούς περιορισμούς. Η βαριά χειρωνακτική εργασία δεν κάνει για αυτόν. Ωστόσο, ο Χαϊντάρ αυτοπαρηγορείται λέγοντας ότι «αν έχω έναν ανεμιστήρα το καλοκαίρι και καλό φαγητό, θα είμαι καλά».

Πηγή: Deutche Welle, Ακτίνες

Προσφάτως ὁ Πάπας διώρισε ἐπίσκοπο καὶ ἀποστολικὸ Ἔξαρχο γιὰ τοὺς ἓν Ἀθήναις ἐλαχίστους Οὐνίτας τὸν χειροτονηθέντα εἰς ἐπίσκοπον Καρκαβίας τὴν 24η Μαΐου 2008 οὐνίτη κληρικὸ κ. Δημήτριο Σαλάχα, καθηγητὴ στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τῆς Ρώμης καὶ μέλος τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γιὰ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῶν Ἀθηνῶν τὸ γεγονὸς ὑπῆρξε βαρυσήμαντο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀνακοίνωση τῆς κοινότητος στὴν ἰστοσελίδα της καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ κ. Σαλάχα (Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία). Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ὅμως τὸ ἴδιο αὐτὸ γεγονὸς ὑπῆρξε λυπηρὸ καὶ προκλητικό, καθὼς ἔφερε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας, ἀπεκάλυψε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὶς διαθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φανέρωσε πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ προοπτικὴ τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων. Οἱ κατωτέρω διαπιστώσεις εἶναι ἀρκούντως πειστικὲς περὶ τούτου.

α) Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων

Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων συνεχίζει νὰ εἶναι ἴδια μὲ ἐκείνη τὴν ἐκκλησιολογία, στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Οὐνία τὸν 16ον αἰώνα. Τὸ βεβαιώνουν οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς τοῦ ἐπισκόπου Δημητρίου Σαλάχα κατὰ τὸν χειροτονητήριο λόγο του.

Λέγει κατ᾿ ἀρχήν: «Ἡ κοινότητά μας ἀποτελεῖ μικρὸ τμῆμα τῶν κατ᾿ Ἀνατολὰς Καθολικῶν Ἐκκλησιῶν». Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀληθινό. Ὅλες οἱ οὐνιτικὲς κοινότητες προέρχονται ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ἔγιναν «Καθολικές», ἐπειδὴ ἀποδέχθηκαν τὸ παπικὸ Πρωτεῖον καὶ τὰ παπικὰ δόγματα. Αὐτοχαρακτηρίζονται ὡς «αἱ κατ᾿ Ἀνατολὰς Καθολικαὶ Ἐκκλησίαι», ἐπειδὴ πιστεύουν ὅτι ἡ κοινωνία τους μὲ τὸν Πάπα τὶς ἔχει καταστήσει «καθολικές», πλήρεις ἐκκλησίες, ἐξασφαλίζοντάς τους τὴν «καθολικότητα», ἐνῷ οἱ ὑπόλοιπες κατ᾿ ἀνατολὰς ἐκκλησίες ποὺ δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ τὸν Πάπα (οἱ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ οἱ ἀντιχαλκηδόνιες μονοφυσιτικὲς καὶ νεστοριανικὲς ἐκκλησίες ποὺ δὲν προσχώρησαν στὴν Οὐνία), δὲν εἶναι «Καθολικὲς» ἢ ὅπως τὶς χαρακτήρισε ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος εἶναι «ἐπὶ μέρους ἢ τοπικὲς Ἐκκλησίες, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὴν πρώτη θέση κατέχουν οἱ Πατριαρχικὲς Ἐκκλησίες» (Διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοῦ, 14).

Συνεχίζεται ὁ χειροτονητήριος λόγος μὲ τὴν διαβεβαίωσι: «ἑνωτικὸ εἶναι τὸ ὅραμά μας καὶ ὄχι ῾οὐνιτικό᾿. Ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ ἰσχύουσες κανονικὲς δομὲς λειτουργίας τῶν κατ᾿ Ἀνατολὰς Καθολικῶν Ἐκκλησιῶν θεσπίσθηκαν ῾ἄχρι καιροῦ᾿, δηλαδὴ μέχρις ὅτου οἱ ῾Ἐκκλησίες Καθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξη ἀποκαταστήσουν τὴν πλήρη κοινωνία τους (Διάταγμα γιὰ τὶς Ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες, ἀριθ. 30) κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἀρχαίας ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας». Καὶ ἐμεῖς διερωτώμεθα: τί διαφέρει τὸ ῾ἑνωτικὸ᾿ ἀπὸ τὸ ῾οὐνιτικὸ᾿ ὅραμα; Μήπως τὸ οὐνιτικὸ δὲν ἦταν ἀνέκαθεν ἀπὸ ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως ἑνωτικὸ (ψευδενωτικό), δὲν στόχευε δηλαδὴ στὴν ἐπίτευξι ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὑπὸ τὴν προϋπόθεσι ὅμως τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς παπικῆς αὐθεντίας καὶ τῶν παπικῶν δογμάτων, τὰ ὁποῖα θεσπίσθηκαν στὶς παπικὲς συνόδους τῆς Λυών, τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας, τοῦ Τριδέντου καὶ τῶν λοιπῶν; Μήπως τὸ «ἑνωτικὸ» ὅραμα τῆς Β´ Βατικανῆς καὶ τοῦ παποκεντρικοῦ οἰκουμενισμοῦ προβλέπει κατάργησι τῶν δογμάτων ποὺ θεσπίσθηκαν ἀπὸ δεκατρεῖς «οἰκουμενικὲς» συνόδους τοῦ παπισμοῦ (Περὶ τοῦ ἀντιθέτου βλ. Ἀρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀνησυχία γιὰ τὴν προετοιμαζομένη ἀπὸ τὸ Βατικανὸ ἕνωσι Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικῶν, περιοδ. Παρακαταθήκη, τ. 54 (2007)); Καὶ ἐν τέλει πῶς χωρὶς τὴν ἀπόρριψι ὅλων τῶν ἐτεροδιδασκαλιῶν (αἱρέσεων) ὁ ἐπίσημος Θεολογικὸς Διάλογος θὰ ἐπιτύχῃ τὸ ἑνωτικό του ὅραμα χωρὶς νὰ εἶναι «οὐνιτικό», δεδομένου ὅτι μέχρι σήμερα δὲν ἔχει ἐπιτύχει τὴν κατάργησι κανενὸς ἀπὸ αὐτά;

Κατόπιν ὁ ἐπίσκοπος Σαλάχας διαβεβαιώνει τοὺς Ὀρθοδόξους: «ἡ Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία [σσ. ἐννοεῖ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῆς Ἀχαρνῶν, τῆς ὁποίας προΐσταται] ἀπορρίπτει καὶ θὰ ἀπορρίπτει κατηγορηματικὰ κάθε ἐνέργεια προσηλυτισμοῦ» καὶ προσθέτει: «ἀλλὰ τοὺς παρακαλῶ [τοὺς Ὀρθοδόξους] νὰ μὴ μᾶς ἀρνηθοῦν τὸ δικαίωμα νὰ ὑπάρχουμε». Ἀναμφίβολα ἀπορρίπτει ρητῶς τὶς εἰδεχθεῖς μεθόδους τοῦ παρελθόντος, καὶ θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι εἶναι εἰλικρινὴς ὅταν ἀπαιτῇ νὰ ὑπάρχουν ὡς κοινότης ποὺ θέλει νὰ αὐτοπροσδιορίζεται. Ἐν τούτοις πρέπει νὰ γίνῃ σαφὲς ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι, παρ᾿ ὅτι δὲν ἔχουμε ἀντίρρησι γιὰ τὸ δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου καὶ κάθε κοινότητος νὰ αὐτοπροσδιορίζωνται, τονίζουμε ὅτι ἡ ὕπαρξις τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ ἁπτὴ ἀπόδειξις ὅτι ὑφίσταται ἡ Οὐνία καὶ ἑπομένως κάθε ἐνέργεια τοῦ Βατικανοῦ ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξί τους ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωσι τῆς Οὐνίας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν γίνεται ἀθέμιτος προσηλυτισμὸς ἢ ὄχι. Ἡ Οὐνία εἶναι πρωτίστως ἐκκλησιολογικὸ πρόβλημα. Ὡς τέτοιο κυρίως μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἑπομένως, ἐφ᾿ ὅσον τὸ Βατικανὸ ἐπιβεβαιώνει τὴν Οὐνία ἐξασφαλίζοντας στὶς οὐνιτικὲς ἐκκλησίες τὸ δικαίωμα νὰ ὑπάρχουν ὑπὸ τὸ παρὸν ἐκκλησιολογικὸ τοὺς καθεστώς, ὁ θεολογικὸς Διάλογος ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Βατικανοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ ὡς προοπτικὴ τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν «κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἀρχαίας ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας» ἀλλὰ τῆς Οὐνίας!

β) Τὸ Βατικανὸ ὑποστηρίζει τὴν Οὐνία

Παρ᾿ ὅτι ὑποκριτικὰ «καταδικάζει» τὴν Οὐνία ὡς μέθοδο ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν (κείμενο τοῦ Balamand §1), τὴν ἐπιβεβαιώνει ἀναγνωρίζοντας τὴν ὕπαρξι τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων (§31), καὶ ἐνισχύοντας ποικιλοτρόπως τὴν παρουσία καὶ δραστηριοποίησί τους μέσα στὰ κανονικὰ ὅρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Διερωτώμεθα: Μέχρι πότε οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ διαιωνίζουμε τὸν Θεολογικὸ Διάλογο ἀνεχόμενοι αὐτὴ τὴν τραγελαφικὴ κατάστασι; Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ (ἐκτὸς ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων, ποὺ ἀντίθετα μὲ τὸ Βατικανὸ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν Οὐνία) εἶναι ἀνακόλουθοι καταδικάζοντες τὴν Οὐνία ὡς μέθοδο ἑνώσεως τοῦ παρελθόντος καὶ ἀναγνωρίζοντες τὶς οὐνιτικὲς κοινότητες. Πῶς ἐννοεῖται καταδίκη τῆς Οὐνίας καὶ ταυτόχρονος ἐνίσχυσις τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων ποὺ κάνουν πραγματικότητα τὴν Οὐνία στὴν σκηνὴ τῆς Ἱστορίας;

Οἱ παλαιὲς ἀποτρόπαιες ἐνέργειες τῆς παπικῆς Οὐνίας εἶναι γνωστές. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἐκμεταλλευόμενοι τὴν πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἀδυναμία τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὴν φρικτὴ Φραγκοκρατία, οἱ παπικοὶ ἔθεσαν τὸ πρῶτο θεμέλιο τῆς Οὐνίας μὲ τὴν ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὶς ἀποφάσεις τῆς παπικῆς Συνόδου τῆς Λυὼν (1274) ἐπὶ Μιχαὴλ Παλαιολόγου καὶ πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου. Τὸ δεύτερο καὶ καθοριστικὸ θεμέλιο τῆς Οὐνίας τέθηκε μὲ τὴν γνωστὴ τυραννικὴ ἀπαίτησι τοῦ πάπα Εὐγενίου Δ´ γιὰ πλήρη ὑποταγὴ τῶν ἐμπεριστάτων Ἀνατολικῶν στὴν Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1439). Μὲ τὴν παροιμιώδη γιὰ τὴν δολιότητά της δράσι τους οἱ Ἰησουῖται ἀπὸ τὴν σύνοδο τῆς Βρέστης (1596) καὶ ἐντεῦθεν κατέστησαν τὴν Οὐνία τὸν μεγάλο πειρασμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἐστοίχισε τὴν ζωὴ τοῦ πατριάρχου Κυρίλλου Λουκάρεως καὶ τὴν ἐκθρόνισι πολλῶν πατριαρχῶν, ὡδήγησε στὴν ἀποσκίρτησι ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μεγάλων κοινοτήτων στὴν Οὐκρανία, τὴν Τρανσυλβανία, τὴν Δαλματία, τὴν Ἀντιόχεια, καὶ προεκάλεσε τοὺς ἀπηνεῖς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων σε αὐτὲς καὶ ἄλλες τουρκοκρατούμενες περιοχὲς [Ἡ οὐνία χθὲς καὶ σήμερα (συλλογικὸς τόμος π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Δ. Γόνη, δ. Ἠ. Φρατσέα, δ. Εὐγ. Μοράρου, καὶ Ἐπισκόπου Βανάτου Ἀθανασίου Γιέβτιτς), ἔκδ. Ἁρμός, 1992. Ἀμβροσίου ἐπισκόπου Giorgiou, Ἱστορικὴ θεώρηση τῶν αἰτίων καὶ τῶν συνεπειῶν τῆς Ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Τρανσυλβανία μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία (Ἡ Οὐνία στὴν Τρανσυλβανία ἀπὸ τὸν 18ο μέχρι τὸν 21ο μ.Χ. αἰ.), ἔκδ. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 2006. Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἡ Ἐκκλησιολογικὴ Αὐτοσυνειδησία τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος, στὸν συλλογικὸ τόμο Εἰκοσιπενταετηρικὸν (ἀφιέρωμα στὸν Μητροπολίτη Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο), Θεσσαλονίκη 1999. Τιμοθέου Ἰ. Τιμοθεάδη, Ἡ Οὐνία Γιαννιτσῶν καὶ ἡ πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ χθὲς καὶ σήμερα, Γιαννιτσὰ 1992]. Τὴν ἴδια περίοδο ἡ παποκινούμενη οὐνιτικὴ προπαγάνδα κλιμακώνεται μὲ τὴν δράσι τῆς Propaganda Fidei καὶ μὲ τὰ σχολεῖα (κορυφαῖα θέσι μεταξύ τους κατεῖχε τὸ Κολλέγιο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὴν Ρώμη) [Ζαχαρία Ν. Τσιρπανλῆ, Οἱ Μακεδόνες σπουδαστὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου Ρώμης καὶ ἡ δράση τους στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Ἰταλία, ἔκδ. Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, Θεσ/νίκη 1971], καθοδηγούμενα ἀπὸ παπικοὺς ἱεραποστόλους μὲ σκοπὸ ὄχι μόνο τὸν ἐξουνιτισμὸ μεμονωμένων προσώπων ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀλλοίωσι τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων με τὴν φιλολατινικὴ δραστηριότητα πολλῶν ἐκ τῶν ἀποφοίτων τους.

Ἀλλὰ καὶ στοὺς καθ᾿ ἡμᾶς χρόνους τὸ Βατικανὸ ὑποστηρίζει ἀνεπιφύλακτα καὶ ἐνισχύει ποικιλοτρόπως τὴν Οὐνία. Ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικῶν οὐνίται θεολόγοι συμμετέχουν στὴν Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπή, παρὰ τὴν ἔντονη καὶ σθεναρὰ ἀπαίτησι τῆς Γ´ Πανορθοδόξου Διασκέψεως γιὰ μὴ συμμετοχή τους (Ἰω. Καρμίρη, Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός, τόμ. II, Ἀθῆναι 1965, σελ. 38). Ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β´ συμβάλλει καθοριστικὰ στὴν ἀναβίωσι τῆς Οὐνίας στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη. Μὲ τὴν συμφωνία τοῦ Balamand (1993), ἐκτὸς τῶν ἄλλων σοβαροτάτων θεολογικῶν ἀτοπημάτων, ἀναγνωρίζεται καὶ δικαιώνεται ἡ ὕπαρξις τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν, καὶ μάλιστα μὲ τὴν ὑπογραφὴ ὡρισμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β´ μὲ ἐμπιστευτική του ἐπιστολὴ στὸν ρωμαιοκαθολικὸ συμπρόεδρο τοῦ Διαλόγου Καρδινάλιο Edward Cassidy ἀνατρέπει τὴν γραμμὴ (τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς στὴν Βαλτιμόρη (2000) καὶ ὁδηγεῖ χάριν τῶν Οὐνιτῶν τὸν Διάλογο σὲ ναυάγιο. Ἔγραφε σὲ αὐτήν: «Πρέπει (στὴν διάσκεψιν τῆς Βαλτιμόρης), νὰ δηλωθῇ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους ὅτι οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς (=οὐνιτικὲς) Ἐκκλησίες μέσα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης χαίρουν τῆς αὐτῆς ἐκτιμήσεως ὡς καὶ πάσα ἄλλη Ἐκκλησία, ποὺ τελεῖ εἰς κοινωνίαν πρὸς τὴν Ρώμην» (Εὐαγγέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper τὶς ἐπαφὲς μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, περιοδ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τ. 4/Ἀπρίλιος 2008, σελ. 287), καὶ ἐπέφερε τὴν δικαία ἀγανάκτησι καὶ παραίτησι ἀπὸ τὴν συμπροεδρία τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ. Ὁ νῦν Πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΣΤ´ στοιχῶν στὴν ἴδια τακτικὴ εὐλογεῖ καὶ συγχαίρει τὴν οὐνιτικὴ ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία (Ἐφημ. Καθολική, φ. 3046/18-4-2006), φέρει στὴν συνοδεία του οὐνίτη ἐπίσκοπο ἐπισκεπτόμενος τὸ Φανάρι τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006, δηλώνει ἀπὸ τὴν Ἔφεσο ὅτι «κατ᾿ αὐτὸν ὁ καλύτερος τρόπος διὰ τὴν ἑνότητα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι αὐτὸς τῆς Οὐνίας» (Ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/12/2006) καὶ τώρα ἀποστέλλει νέον ἀποστολικὸ ἔξαρχο στὴν Ἀθήνα!

γ) Ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀνοχὴ ἔναντι τῆς Οὐνίας

Ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀνοχὴ ἔναντι τῆς Οὐνίας εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἄκρως προβληματική. Γιὰ νὰ μὴ διακοπῇ δῆθεν ὁ Θεολογικὸς Διάλογος, ἔγιναν καὶ γίνονται ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων προκαθημένων καὶ θεολόγων ἀπαράδεκτες ὑποχωρήσεις. Ἡ θαρραλέα καὶ ὀρθοδοξοτάτη θεολογικὴ γλώσσα τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν τῆς Κων/πόλεως, μὲ τὴν ὁποία ἐστηλίτευαν τὴν ἐπάρατη Οὐνία, ἐσίγησε χάριν τοῦ ἀθεολογήτου «διαλόγου τῆς ἀγάπης» τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου (κλασικὸ κείμενο πλέον ἀποτελεῖ ἡ αὐστηρὴ Ἐγκύκλιος κατὰ τῆς Οὐνίας [Ἐφημ. Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια (Κων/πόλεως), 31ης Μαρτίου 1907] τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ´). Οἱ συνοδικὲς ἀποφάνσεις καὶ οἱ ἐγκύκλιοι τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς κατὰ τῆς Οὐνίας (Ἀ. Παπαδοπούλου-Κεραμέως, Ἀνάλεκτα Ἱεροσολυμιτικῆς Σταχυολογίας, τόμ. 2ος, Βρυξέλλες 1963, σ. 314, 389, 395-396. Καὶ Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. II, Graz-Austria 1968, σελ. 821-859 [901-939] καὶ 860-870 [940-950]) πέρασαν στὴν λήθη τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ὡς πολεμικὴ τακτική, ἐπειδὴ δῆθεν δὲν προσιδιάζει στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς «καταλλαγῆς»!

Διερωτᾶται ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις: Σὲ ποιὰ θεολογικὴ βάσι στηρίζεται ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀνοχὴ ἔναντι τῆς Οὐνίας; Τί ἄλλαξε στὴν ἐκκλησιολογία καὶ τὴν θεολογία τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν, ὥστε οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοί της νὰ γίνωνται φιλοφρόνως δεκτοὶ καὶ ἀποδεκτοί; Πότε οἱ Οὐνίται ἔδειξαν ὅτι διορθώνονται ἐκκλησιολογικῶς, εἴτε γινόμενοι πλήρως ρωμαιοκαθολικοὶ εἴτε ἐπιστρέφοντες στοὺς κόλπους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας; Ὑπὸ ποίαν ἔννοια τὸ δικαίωμά τους νὰ ὑπάρχουν ὡς ξεχωριστὲς κοινότητες τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ὑποχρέωσι νὰ ἀποκατασταθοῦν ἐκκλησιολογικῶς; Μήπως καταργήσαμε τὰ ἐκκλησιολογικά μας κριτήρια;

Ἀναμφίβολα ἡ μόνη δυνατὴ ἑρμηνεία τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀνοχῆς ἔναντι τῆς Οὐνίας εἶναι ἡ διολίσθησις σὲ μία ἐκκλησιολογία ἄγνωστη μέχρι σήμερα, ἀνατρέπουσα τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ συντασσομένη στὴν ἐκκοσμικευμένη νοοτροπία τῶν ἡμερῶν μας.

δ) Τὸ Βατικανὸ παραπλανᾷ τοὺς Ὀρθοδόξους

Τὸ Βατικανὸ ἀναδεικνύει τὸν Θεολογικὸ Διάλογο μέσον παραπλανήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος καὶ ἀλλοιώσεως τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ τοῦ φρονήματος. Ἐνῷ ἡ Οὐνία ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ Οὐνίται χαίρουν τῆς ἀποδοχῆς Ὀρθοδόξων προκαθημένων, ὁ Θεολογικὸς Διάλογος συνεχίζεται, ἀναβαλλομένης γιὰ τὸ μέλλον τῆς συζητήσεως ἐπὶ τοῦ ἀκανθώδους προβλήματος τῆς Οὐνίας (Συνέλευσις Βελιγραδίου, 2006). Οἱ συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἀμβλύνονται καὶ μετακινεῖται τὸ πρόβλημα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιολογία στὴν κοινωνιολογία. Ἡ κρυστάλλινη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία ὁσημέραι ὑποχωρεῖ καὶ παραχωρεῖ τὴν θέσι της στὴν θολὴ καὶ γέμουσα συγκρητισμοῦ ἐκκλησιολογία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Οἱ οἰκουμενισταὶ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι εἶναι πρόθυμοι νὰ ὑποστηρίξουν καινοφανεῖς ἀπόψεις γιὰ θεολογικὰ ζητήματα ποὺ ἔχουν ἀπὸ αἰώνων ἀπαντηθῆ ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας κατὰ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο. Ἐπίκαιρα χαρακτηριστικὰ παραδείγματα τέτοιων ἀπόψεων εἶναι μεταξὺ ἄλλων: ἡ μετονομασία τῆς αἱρέσεως τοῦ Filioque σὲ «διαφορετικὴ θεολογικὴ προσέγγισι ποὺ δὲν θίγει τὴν οὐσία τοῦ δόγματος», ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν δογματικῶν, ἠθικῶν καὶ λειτουργικῶν παραμορφώσεων τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὡς «νόμιμης ποικιλομορφίας», ἡ προβολὴ τοῦ παπικοῦ Πρωτείου ἐξουσίας ὡς Πρωτείου δῆθεν διακονίας.

Πέραν τούτου ὁ εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος λαὸς βομβαρδίζεται ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως μὲ μηνύματα «καταλλαγῆς» καὶ μὲ εἰκόνες «ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀμβλύνεται τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ ποὺ μέχρι τώρα λειτουργοῦσε ὡς ἰσχυρὸ ἀνάχωμα στὶς κοσμοκρατορικὲς ἐπιδιώξεις τοῦ παπισμοῦ. Ἐν ὀνόματι τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου γίνονται ἀνεπίτρεπτες καὶ κατὰ παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων συμπροσευχὲς καὶ λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις, μέχρι τοῦ ἀπαραδέκτου λειτουργικοῦ ἀσπασμοῦ ἐν μέσῃ Ὀρθοδόξῳ Λειτουργία καὶ τῆς «εὐλογίας» τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου ὑπὸ τοῦ Πάπα.

Ἐπιστέγασμα καὶ κορύφωσι τῶν κανονικῶν παραβάσεων ἀπετέλεσε ἡ κατὰ τὸν παρελθόντα μήνα Μάϊον, Κυριακὴν τῆς Σαμαρείτιδος, ἀναπάντεχος μυστηριακὴ διακοινωνία (intercommunion) τοῦ ρουμάνου ἐπισκόπου Βανάτου κ. Νικολάου μετὰ τῶν ἐν Ῥουμανίᾳ Οὐνιτῶν, γεγονὸς ποὺ προεκάλεσε τὴν ἔντονη διαμαρτυρία τῶν ἐν Ῥουμανίᾳ καὶ Ἁγίῳ Ὄρει ῥουμάνων μοναχῶν πρὸς τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας καὶ τὴν σοβαρότατη ἀνησυχία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὸν στόχο, στὸν ὁποῖο ἀπέβλεπε ἡ σκανδαλώδης αὐτὴ πράξις.

Ἐν τέλει μὲ κείμενα ὅπως τῆς Ῥαβέννας (2007), γεμάτα με σκόπιμες ἀσάφειες καὶ θεολογικὲς σοφιστεῖες, ὁ Θεολογικὸς Διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν κινεῖται ἤδη πρὸς μία οὐνιτικοῦ τύπου ἀναγνώρισι τοῦ παπικοῦ Πρωτείου. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ συνέντευξις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper, προέδρου τοῦ παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν, τὴν ὁποία σχολιάζει τὸ γαλλόφωνο περιοδικὸ S.O.P.: «Στὴν Δύσι γνωρίσαμε τὴν ἀνάπτυξι ποὺ κατέληξε στὴν Β´ Βατικάνειο σύνοδο μὲ τὸν καθορισμὸ τοῦ πρωτείου ἐξουσίας καὶ τοῦ ἀλαθήτου του πάπα, μία ἀνάπτυξι τὴν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν δέχθηκαν ποτέ. Χρειάζεται συζήτησις πῶς νὰ ἑρμηνεύσουμε αὐτὲς τὶς διαφορετικὲς ἐξελίξεις (ποὺ ἐπῆλθαν) πάνω στὰ θεμέλια της πρώτης χιλιετίας. Θὰ πρέπει ἀκόμη νὰ σκεφθοῦμε, εἶπε (ὁ Kasper), γιὰ τὸ πῶς θὰ λειτουργήσῃ τὸ πρωτεῖον τοῦ Ρώμης, ἐνῷ πρέπει νὰ γίνῃ σαφὲς ὅτι ὑπάρχουν ἤδη ῾δυὸ Κώδικες τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου᾿ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας: ἕνας γιὰ τὴν λατινικὴ Ἐκκλησία, καὶ ἄλλος γιὰ τὶς ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τὴν Ρώμη. Συμφώνως πρὸς τοὺς κώδικες αὐτούς, τὸ πρωτεῖο ἀσκεῖται μὲ διαφορετικὸ τρόπο στὴν λατινικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὸν (ποὺ ἰσχύει) γιὰ τὶς ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες. Δὲν θέλουμε νὰ ἐπιβάλουμε στοὺς Ὀρθοδόξους τὸ σύστημα ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὴν λατινικὴ Ἐκκλησία. Στὴν περίπτωση τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας, πρέπει νὰ βρεθῆ ἕνας νέος τύπος πρωτείου γιὰ τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πρόσθεσε».

Εἶναι βεβαίως ἀξιομνημόνευτη καὶ ἡ ἀπάντησις τοῦ ρώσου ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ ἐπὶ τῶν δηλώσεων αὐτῶν, ὅπως τὴν δημοσιεύει στὸ σχόλιό του τὸ ἴδιο περιοδικὸ S.O.P.: «῾Σὲ ποιὸ νέο τύπο, ἀναφέρεται;᾿, διερωτήθηκε ὁ ρῶσος θεολόγος, καὶ ὑπενόησε ὅτι θὰ μποροῦσε βεβαίως νὰ ἀναφέρεται σὲ ῾αὐτὸ ποὺ ἤδη ὑπάρχει στὶς ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ρώμη᾿, δηλαδὴ στὴν Οὐνία. «Μὲ ἄλλα λόγια, μία ἀκόμη φορὰ μᾶς προτείνεται τὸ ἐνδεχόμενο νὰ δεχθοῦμε μία οὐνιτικὴ θέασι τοῦ πρωτείου τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης», θεωρεῖ ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων. «Ἐὰν αὐτὸ εἶναι τὸ ῾βήμα προόδου᾿, πολὺ φοβοῦμαι ὅτι μία παρόμοια πρόοδος δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ ἐμπνεύσῃ τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν Οὐνία ὡς ἀντίφασι τῆς ἑρμηνείας τους γιὰ τὴν ἐκκλησιολογία καὶ ὡς προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας». «Τὸ 1993, στὸ Balamand, Καθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι εἶχαν καταλήξει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Οὐνία δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελῇ τύπο ἑνότητος καὶ τώρα, δεκαπέντε χρόνια ἀργότερα, ὁ πρόεδρος τοῦ Ποντιφικικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν μᾶς προκαλεῖ νὰ δεχθοῦμε τὴν οὐνιτικὴ ἑρμηνεία τοῦ ρωμαϊκοῦ πρωτείου», πρόσθεσε, καὶ συνεπέρανε: «Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μία νέα Οὐνία. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μία στρατηγικὴ συνεργασία ποὺ θὰ ἀποκλείῃ κάθε μορφὴ προσηλυτισμοῦ. Ἔχουμε ἀκόμη ἀνάγκη νὰ συνεχίσουμε τὸν θεολογικὸ διάλογο, ὄχι γιὰ νὰ μεταμορφώσουμε τοὺς Ὀρθοδόξους σε οὐνίτες, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξεκαθαρίσουμε τὰ ἐκκλησιολογικὰ σημεῖα ἀσυμφωνίας μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων᾿» [Περιοδικὸ S.O.P., τεῦχ. 327 (Ἀπρίλιος 2008), σελ. 7-9. βλ. καὶ τὶς παρόμοιες δηλώσεις τοῦ Walter Kasper στὸ ἄρθρο τοῦ Εὐαγγέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper..., ἔνθ᾿ ἀνωτ. σελ. 281-289, διότι δείχνουν τὴν σταθερὴ πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ].

Εἶναι παρήγορο ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις ἀντιδρᾶ σὲ κίβδηλες ἑρμηνεῖες τοῦ Πρωτείου, τὸ ὁποῖο ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ ἀσκεῖται ὑπὸ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπως ἐδήλωσε τὸ 1973 μὲ κάθε σαφήνεια καὶ ἐπισημότητα ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης Δημήτριος καὶ σχολιάζει ἐπιτυχῶς ὁ καθηγητὴς Εὐάγγελος Θεοδώρου (Εὐαγγέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper..., ἔνθ᾿ ἀνωτ. σελ. 287-288).

Ἡ χειροτονία τοῦ νέου οὐνίτου ἐπισκόπου στὴν Ἀθήνα ἀποτελεῖ ἕνα ἐπιπλέον ἰσχυρὸ κόλαφο τοῦ Βατικανοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ συγκεκριμένα ἐδῶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη συλλογικὴ ἀντίδρασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (μνημονεύουμε ἰδιαιτέρως τὸ Μήνυμα τῶν Προκαθημένων τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν) [Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, Οὐνία: ἡ καταδίκη της, ἔκδ. Βρυέννιος, Θεσ/νίκη 1993. Κων/νου Κωτσιοπούλου, Ἡ Οὐνία στὴν ἑλληνικὴ θεολογικὴ βιβλιογραφία, ἔκδ. Βρυέννιος 1993. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἔχουν καταγραφῆ ὡς κλασικὰ πλέον κείμενα ἡ Ἐγκύκλιος κατὰ τῆς Οὐνίας καὶ οἱ τρεῖς ἐπιστολὲς πρὸς τὸν οὐνίτη ἐπίσκοπο Θεοδωρουπόλεως Γεώργιο Χαλαβατζῆ, τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (βλ. Φύσις καὶ χαρακτὴρ τῆς Οὐνίας, ἔκδ. Φοίνικος (ἀνατύπωσις ἐκ τῆς Ἀναπλάσεως), Ἀθήνησι 1928))] γιὰ τὶς δραστηριότητες τῶν οὐνιτῶν, συνάντησε τὴν τυπικὴ ἀπαξιωτικὴ ἀπάντησι τοῦ Βατικανοῦ: τὴν ἀνεπιφύλακτη ὑποστήριξι τῆς Οὐνίας. Τίθεται ἑπομένως ὀξύτερα τὸ ἐρώτημα: Τί νόημα ἔχει ὁ Θεολογικὸς Διάλογος, ὅταν ἡ Οὐνία ἐπικροτεῖται, ἐπευλογεῖται καὶ ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ Βατικανό;

Οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν εὐαίσθητο δογματικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κριτήριο, ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐμπαίζεται καὶ τὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα κινδυνεύει, ὅταν οἱ Θεολογικοὶ Διάλογοι γίνωνται κάτω ἀπὸ τέτοιες προϋποθέσεις. Ὁ εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος λαὸς ἐπίσης ἀνησυχεῖ, ὅταν διαπιστώνη ὅτι μετὰ ἀπὸ ἐκατονταετία ἐπαφῶν καὶ τριακονταετία σχεδὸν ἐπισήμων Διαλόγων ἡ προοπτικὴ δὲν εἶναι νὰ ἐπανεύρουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴν κοινωνία τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδόξου, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τοὺς προσφέρωνται διαβεβαιώσεις ὀρθοδοξίας.

Εἶναι κατανοητὸ ὅτι δὲν πρόκειται ὁ εὐσεβὴς λαὸς νὰ συμφωνήσῃ μὲ τὴν προοπτικὴ αὐτή. Ὑπομένει ἄχρι καιροῦ, γιὰ νὰ μὴ γίνουν πρόωρα σχίσματα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ δεχθῇ συνοδικὴ ἐπιβεβαίωσι τῶν ἀντικανονικῶς γινομένων. Πολλῶ μᾶλλον δὲν προτίθεται νὰ ἀνεχθῇ ὑποχωρήσεις σὲ δογματικὰ ζητήματα καὶ συνοδικὴ ἐπισφράγισί τους. Κριτήριο ἀπαρασάλευτο Ὀρθοδοξίας διακρατεῖ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν κανονικὴ τάξι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁσάκις βλέπει νὰ προσβάλλωνται οἱ δυὸ αὐτοὶ στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας του, στενοχωρεῖται, ὀδυνᾶται καὶ ἱκετεύει τὸν Κύριο νὰ διαφυλάξῃ τὴν Ἐκκλησία Του, νὰ ἀναδείξῃ τοὺς ἐπισκόπους του φύλακας τῶν θείων δογμάτων καὶ τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ ἀπεύχεται νὰ φθάσῃ ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία θὰ χρειασθῇ νὰ τεθοῦν ἐκτὸς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας οἱ ἀθετοῦντες τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν». Διότι, κατὰ τὴν ἀπόφανσιν τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ἔχει τὴν συνείδησιν ὅτι «παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν πότε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοιειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ» (Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα…, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 920 [1000]).

Ἅγιον Ὄρος, 16/29 Ἰουνίου 2008, Κυριακὴ Β´ Ματθαίου
Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει διαλαμψάντων Πατέρων ἡμῶν, Ἱεραρχῶν, Ὁσίων, Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν

Πηγή: (Περιοδικὸ «Παρακαταθήκη» τ. 60) uoa.gr/~nektar

Μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ένας 75χρονος Ελληνας αγρότης που έχει την ατυχία να διατηρεί θερμοκήπιο σε απόσταση αναπνοής από τον προσφυγικό καταυλισμό της BIAΛ στη Χίο, βλέπει μία ομάδα αλλοδαπών να λεηλατούν το χωράφι του γεμίζοντας τσάντες με οπωροκηπευτικά. Στην προσπάθεια του να διαμαρτυρηθεί και να τους απομακρύνει με φωνές δέχεται μαζική επίθεση και ισχυρά χτυπήματα στο κεφάλι.

FILE PHOTO: Πρόσφυγες και μετανάστες στήνουν τις σκηνές τους, έξω από τον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο. ΑΠΕ- ΜΠΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Επεισόδιο πρώτο: Μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ένας 75χρονος Ελληνας αγρότης που έχει την ατυχία να διατηρεί θερμοκήπιο σε απόσταση αναπνοής από τον προσφυγικό καταυλισμό της BIAΛ στη Χίο, βλέπει μία ομάδα αλλοδαπών να λεηλατούν το χωράφι του γεμίζοντας τσάντες με οπωροκηπευτικά. Στην προσπάθεια του να διαμαρτυρηθεί και να τους απομακρύνει με φωνές δέχεται μαζική επίθεση και ισχυρά χτυπήματα στο κεφάλι.

Είχε προλάβει όμως να ειδοποιήσει τον 45χρονο γιό του ο οποίος κατέφθασε με το αγροτικό τους αυτοκίνητο και επιχείρησε να τρέψει τους επιτιθέμενους σε φυγή. Οι τελευταίοι όμως, αντί να εγκαταλείψουν το ξένο χωράφι κινήθηκαν με απειλητικές διαθέσεις και εναντίον του με αποτέλεσμα να βγάλει την κυνηγετική καραμπίνα και να πυροβολήσει για εκφοβισμό στον αέρα. Ευτυχώς τα χειρότερα αποτράπηκαν με την έγκαιρη επέμβαση της αστυνομίας που οδήγησε σε επτά συλλήψεις και την μεταφορά στο νοσοκομείου του άτυχου γέροντα ο οποίος υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταξύ των συλληφθέντων και ο γιός του αγρότη για τον οποίο εκκρεμεί  η κατηγορία της παράνομης οπλοχρησίας και των…άσκοπων(!!!) ;πυροβολισμών.

Το εύλογο ερώτημα είναι αν η νόμιμη άμυνα αποτελεί πλέον αξιόποινη πράξη. Και αν ναι, τι ακριβώς πρέπει να κάνει κάποιος που βλέπει τον υπερήλικα πατέρα του να δέχεται χτυπήματα από έναν εξαγριωμένο όχλο, μόνο και μόνο επειδή προσπάθησε να προστατέψει την περιουσία του.

Επεισόδιο δεύτερο: Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής τέσσερις μεθυσμένοι βρετανοί ναύτες αρχίζουν να βρίζουν σε έξαλλη κατάσταση έναν 37χρονο Χανιώτη και την γυναίκα του, απειλώντας να τους σκοτώσουν, επειδή θεωρούν ότι κάποιος τους είχε κλέψει ένα κινητό. Στην προσπάθεια του να διαμαρτυρηθεί ο 37χρονος δέχεται καταιγισμό χτυπημάτων στο πρόσωπο και υφίσταται συντριπτικά κατάγματα. Οι δράστες διαφεύγουν ανενόχλητοι, αλλά λίγο αργότερα συλλαμβάνονται δύο από αυτούς που αναγνωρίζονται από φίλο του θύματος. Ηλικίες; 18 και 22 ετών αντιστοίχως. Με την κινητοποίηση της διαδικασίας του αυτόφωρου οι δράστες μένουν για δύο βράδια στο κρατητήριο και την περασμένη Δευτέρα παρουσιάζονται ενώπιον του τοπικού μονομελούς πρωτοδικείου. Ζητούν αναβολή με το πρόσχημα, της απουσίας του δικηγόρου τους και αφήνονται ελεύθεροι να αναχωρήσουν με τα πολεμικά τους πλοία που συμμετέχουν σε Νατοική άσκηση χωρίς προφανώς καμία πρόθεση να ξαναεμφανιστούν ενώπιον του δικαστηρίου.

Ερωτώ λοιπόν τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή και πώς προστατεύει τα δικαιώματα των αυτοχθόνων κατοίκων αυτής της χώρας; Στη μία περίπτωση ο άνθρωπος που έβλεπε τον πατέρα του αιμόφυρτο, μάλλον έπρεπε να ζητήσει και συγνώμη και στην άλλη, οι βρετανοί ένστολοι αλήτες εκμεταλλεύθηκαν ένα παραθυράκι του νόμου και γυρνούν στην χώρα τους έχοντας σακατέψει έναν ανυποψίαστο πολίτη. Ε, κάτι δεν πάει καλά εδώ, πιστέψτε με…

Πηγή: Mignatiou

Σχόλιο Αβέρωφ: Άκουσον, άκουσον. Ο «ειδικός» στην «ψυχολογία και ψυχοπαθολογία του θρησκευτικού βιώματος και της θρησκευτικής συμπεριφοράς» π. Θερμός ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΕΛΛΟΧΑΡΤΑ σε όσους διαμαρτύρονται ενάντια στην παναίρεση του οικουμενισμού και προτείνει ως ‘λύση’ την εκπαίδευση του ποιμνίου για να γίνει η Εκκλησία πιο «ανοιχτή» και «ευέλικτη» στις αλλαγές!! 

***

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2017

Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.

Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές αντιδράσεις στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα, αφού η νέα αυτή αίρεση ακυρώνει την εν Χριστώ σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μόνον δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές οι αντιδράσεις, που βαθμηδόν έχουν πάρει την μορφή αντιαιρετικού αγώνος, ενοχλούν τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίων όσων αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού στον άνισο, (κατ’ άνθρωπον), αυτόν αγώνα με το θηρίο της αιρέσεως. Επειδή δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με θεολογικά επιχειρήματα, επιτίθενται συχνά με βαρείς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Τους κατηγορούν ότι κυριαρχούνται από πνεύμα αναχρονισμού, ελλείψεως αγάπης, μίσους και φονταμενταλισμού.

Με έκπληξη αλλά και οδύνη ψυχής διαπιστώσαμε στο γνωστό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), που δημιούργησε ο μακαριστός Παναγιώτης Νέλλας, ένα νέο είδος ύβρεως εναντίον εκείνων, που αγωνίζονται στον καλόν αγώνα της ομολογίας της πίστεως, ένα νέο βαρύ χαρακτηρισμό, αυτόν του ψυχασθενούς, που έρχεται να προστεθεί στους προηγουμένους. Πρωταγωνιστής στο νέο αυτόν υβριστικό χαρακτηρισμό ο γνωστός κληρικός και ψυχίατρος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών π. Βασίλειος Θερμός. Ο εν λόγω κληρικός σε άρθρο του στο εν λόγω περιοδικό, με τίτλο: «Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: Αγχολυτικό ευρέως φάσματος και παντός καιρού», κάνει λόγο γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον των αιρέσεων, τους οποίους θεωρεί ως ψυχοπαθείς, ως πάσχοντες από ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, την οποία μάλιστα ονομάζει «ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου. Προσπαθεί δε να αποδείξει τον ισχυρισμό του αυτόν, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ψυχιάτρου και χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία. Προκειμένου να προσδώσει επιστημονικό κύρος στα γραφόμενά του, γράφει: «Σε προ εικοσαετίας κείμενό μου ασχολήθηκα με τα ψυχολογικά αίτια της παθολογικής συμπεριφοράς εκείνων των πιστών, οι οποίοι αναζητούν παντού κακοδοξίες και αιρέσεις και, όταν νομίζουν ότι τις ανακαλύπτουν, γίνονται επιθετικοί με τους φορείς τους». Οι αιρέσεις για τον συγγραφέα είναι κάτι το δυσεύρετο, αφού για να τις ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται να ψάξει. Είναι τραγικό για έναν ερευνητή επιστήμονα, να αγνοεί αυτή την φρικτή όντως πραγματικότητα, που βιώνει ο πιστός λαός του Θεού, το γεγονός δηλαδή, ότι σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από ένα πλήθος αιρέσεων, σεκτών και παραθρησκευτικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Μάλιστα η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από αρκετά χρόνια είχε ασχοληθεί με την ταξινόμηση και δημιουργία καταλόγου όλων των γνωστών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες δρουν στον ελληνικό χώρο και διαπιστώθηκε ότι είναι πολλές εκατοντάδες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία μας έχει πλημυρίσει κυριολεκτικά από αιρέσεις και ο κίνδυνος να παρασυρθεί κανείς και να πέσει στα δίχτυα αυτών είναι ορατός και διά γυμνού οφθαλμού και ενώ η Εκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ο αγαπητός π. Βασίλειος δεν βλέπει πουθενά αιρέσεις. Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η αδυναμία του να διακρίνει τις αιρέσεις, αφού και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης δεν «είδε» πουθενά αιρέσεις, γι’ αυτό και δεν θεώρησε χρέος της να καταδικάσει καμία αίρεση.

Θεωρεί επίσης, ότι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, όσοι αναζητούν παντού αιρέσεις και αιρετικούς και στη συνέχεια γίνονται «επιθετικοί» απέναντί τους. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ότι υπάρχουν σπάνιες εξαιρέσεις ανθρώπων, που είναι ψυχικά άρρωστοι. Πάσχουν δηλαδή από ένα είδος νευρώσεως, που χαρακτηρίζεται από μια παθολογική φοβία και προκατάληψη απέναντι στους αιρετικούς, τους οποίους θεωρούν ως τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των. Η θέα του αιρετικού προκαλεί μέσα τους άγχος, το οποίο δεν φεύγει, δεν εκτονώνεται με άλλο τρόπο, παρά μόνο με κατά μέτωπο επίθεση, με επιθετική συμπεριφορά εναντίον του αιρετικού. Ωστόσο μεταξύ των σπανίων αυτών εξαιρέσεων και εκείνων, οι οποίοι, με υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων και όχι των αιρετικών, υπάρχει χαώδης απόσταση. Είναι τραγικό λάθος, με έναν τρόπο ισοπεδωτικό, να θεωρούνται όλοι συλήβδην οι αγωνιζόμενοι κατά των αιρέσεων, ως ψυχασθενείς. Τουλάχιστον ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται ο αγαπητός π. Βασίλειος, αυτό ακριβώς αφήνει να εννοηθεί. Θα έπρεπε λοιπόν να κάνει μια στοιχειώδη διάκριση των μεν από τους δε. Αν όλοι, όσοι αγωνίζονται με αγνό ζήλο, με ταπείνωση, αγάπη, αλλά και πόνο ψυχής για τους αιρετικούς, θεωρούνται ως ψυχασθενείς, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε και όλους τους αγίους, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ως ψυχασθενείς! Και μάλιστα πολύ περισσότερο από μας θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς, αφού αυτοί είχαν πολύ περισσότερο ζήλο από μας στην καταπολέμηση των αιρέσεων.

Ο αντιαιρετικός αγώνας της Εκκλησίας μας είναι σύμφυτος με τη ζωή της ήδη από τα πρώτα βήματα της ιστορικής πορείας της. Όλοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, από τον απόστολο Παύλο μέχρι τον ιερό συγγραφέα της Αποκαλύψεως, στηλιτεύουν τις αιρέσεις και τους αιρετικούς με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι Αποστολικοί Πατέρες και όλοι σχεδόν οι μετέπειτα άγιοι Πατέρες μέχρι των ημερών μας, έχουν να παρουσιάσουν μια καταπληκτική αντιαιρετική δράση. Πολλοί από αυτούς έλαβαν μέρος σε άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, στις οποίες καταδικάστηκαν με σφοδρότητα οι αιρέσεις και αναθεματίστηκαν οι αιρετικοί. Όλοι λοιπόν αυτοί θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς με «παθολογική συμπεριφορά», η οποία εκδηλώνονταν στην «παθολογική αναζήτηση αιρετικών»; Πέραν αυτών ρωτάμε τον αγαπητό π. Βασίλειο: Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων και οι Ιερές Μητροπόλεις Αντιαιρετικά Γραφεία, για την αντιμετώπιση των συγχρόνων αιρέσεων και κακοδοξιών. Άραγε, τα μέλη της Συνοδικής Επιτροπής, οι εργαζόμενοι στα Αντιαιρετικά Γραφεία, καθώς και εκατοντάδες κληρικοί και λαϊκοί συνεργάτες τους, είναι ψυχασθενείς, επειδή καταπολεμούν τις αιρέσεις;

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος προσπαθεί να κάνει «ψυχανάλυση», να προσδιορίσει δηλαδή τα αίτια της «παθολογικής συμπεριφοράς» των «αιρεσιομάχων». Γράφει: «Ο αιρεσιομάχος είναι αβέβαιος για την πίστη του και διχασμένος στην επιθυμία του. Κατά κανόνα, (υπάρχουν και εξαιρέσεις), έχει θεμελιώσει την θρησκευτικότητά του πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη. Έτσι τα ευγενέστερα στοιχεία της πίστης του δεν έχουν εσωτερικευθεί επαρκώς και δεν έχουν επηρεάσει τη βαθιά ακατέργαστη επιθετικότητα του ψυχισμού. Αυτή θα βρει ισχυρό άλλοθι στην προάσπιση της «παράδοσης», η οποία δεν πηγάζει από αυτοπεποίθηση, αλλά από αληθινό φόβο για την επιβίωση. Έναν φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»! Και εδώ ο αγαπητός π. Βασίλειος επαναλαμβάνει το ίδιο σφάλμα. Αδυνατεί, δηλαδή, να κάνει μια άλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, από εκείνους που συμπεριφέρονται με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν». Πολέμιοι των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, ήταν όλοι οι άγιοι, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως. Αντίθετα αιρεσιομάχοι με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», δηλαδή με τυφλό φανατισμό, είναι πρόσωπα τα οποία, δεν είναι μεν ψυχασθενείς με την ψυχιατρική έννοια του όρου, δεν πάσχουν δηλαδή από ψυχαναγκαστική νεύρωση, αλλά δεν έχουν υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα. Γι’ αυτούς κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «μαρτυρώ γαρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ ου κατ’ επίγνωσιν. αγνοούντες γαρ την του Θεού δικαιοσύνην, και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τη δικαιοσύνη του Θεού ουχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, προτού να επιστρέψει στο Χριστό, ήταν φανατικός διώκτης των χριστιανών, είχε ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», χωρίς βέβαια να πάσχει από ψυχαναγκαστική νεύρωση. Απλώς δεν είχε καταυγάσει ακόμη την ψυχή του το αληθινό φως του Χριστού, πράγμα το οποίο έγινε στο όραμα της Δαμασκού.

Μπορούμε τώρα να δεχθούμε, ότι ο απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ήταν «αβέβαιοι για την πίστη τους», ότι «έχουν θεμελιώσει την θρησκευτικότητά τους πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη», ότι έχουν «φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»; Δυστυχώς σε τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, όταν ομιλούμε και γράφουμε με ανεπίτρεπτες γενικεύσεις και απλουστεύσεις, χωρίς να κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις και διασαφήσεις.

Παρά κάτω το υβρεολόγιο εναντίον όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχώς οι επαγγελματίες αιρεσιομάχοι δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν (εκκλησιαστικό) αντίγραφο του (κοσμικού) πρωτοτύπου, είτε στραφούμε προς τους διώκτες των μαγισσών του απώτερου παρελθόντος είτε προς τους κομμουνιστοφάγους των τελευταίων δεκαετιών»! Πιο κάτω ισχυρίζεται ότι οι «αιρεσιομάχοι» είναι πρόσωπα, τα οποία η «θεολογική τους υποδομή είναι σαθρή». Εδώ το αντιαιρετικό έργο της Εκκλησίας κυριολεκτικά ισοπεδώνεται και εξισώνεται με τους διώκτες των μαγισσών και των κομμουνιστών! Προφανώς, με την απλούστευση αυτή και τον χαρακτηρισμό «διώκτες των μαγισσών», δεν εξαιρούνται και οι άγιοι ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είχαν προφανώς και αυτοί «σαθρή θεολογική υποδομή», αφού ήταν «αιρεσιομάχοι»!

Κλείνοντας ο π. Βασίλειος μας δίνει και τη συνταγή για την θεραπεία του φαινομένου «των επαγγελματιών αιρεσιομάχων», όπως χαρακτηρίζει όσους αγωνίζονται εναντίον των κακοδοξιών, το οποίο μαστίζει, κατ’ αυτόν, την Εκκλησία. Προτείνει να εκπαιδευτεί το ποίμνιο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η Εκκλησία να γίνει «πιο ανοιχτή στις αλλαγές» και «περισσότερο ευέλικτη». Αλλά, αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως: Να γίνουμε πιο «ανοιχτοί» και «ευέλικτοι» απέναντι στους αιρετικούς. Να γίνουμε, δηλαδή, πιο συγκαταβατικοί στις αιρετικές τους διδασκαλίες, να πάψουμε να τους χαρακτηρίζουμε αιρετικούς, αλλά ετερόδοξους, έτοιμοι να δεχθούμε τις πλάνες τους, ως διαφορετικές διατυπώσεις της ιδικής μας πίστεως. Έτοιμοι να συνεργασθούμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Και όλα αυτά πάντοτε με βάση «την αγάπη και την ευρύτητα του Χριστού», όπως τονίζει παρά κάτω.

Κλείνοντας, λυπούμαστε ειλικρινά για όσους βαρείς χαρακτηρισμούς έγραψε ο αγαπητός π. Βασίλειος εναντίον όσων αγωνίζονται, με την Χάρη του Θεού, να διαφυλάξουν ανόθευτο τον θησαυρό της πίστεως και κατ’ επέκταση εναντίον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι τιμή και χαρά για μας, να αξιωθούμε να υβρισθούμε και να χαρακτηρισθούμε ως ψυχασθενείς και παρανοϊκοί για την αγάπη του Χριστού, και για την ομολογία της πίστεώς μας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», (Ματθ.5,11-12). Θα παρακαλούσαμε μόνον τον αγαπητό π. Βασίλειο, να μας γνωρίσει, με βάση τις ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανόν σε ένα επόμενο άρθρο του), από πια ψυχοπαθολογικά σύνδρομα διακατέχονται, όσοι επιτίθενται με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον εκείνων, που με αγνό ζήλο και υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων. Να μας εξηγήσει δηλαδή, ποιοι νοσηροί ψυχοπαθολογικοί μηχανισμοί κρύβονται πίσω από την μανία, με την οποία καταδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως, όλους αυτούς τους αγωνιστές, έτσι ώστε άλλοι από αυτούς να διώκονται από τις Ιερές Μονές της μετανοίας των, άλλοι να απειλούνται με καθαιρέσεις και άλλοι να στερούνται την μισθοδοσία τους. Θα θέλαμε ακόμη να μας προτείνει, ποιο αγχολυτικό, ή άλλο φάρμακο, (ευρέως, ή στενού φάσματος, αναλόγως της περιπτώσεως), θεωρεί αναγκαίο, ότι πρέπει να πάρουν, για να παύσει η καταδιωκτική μανία τους. Περιμένουμε με ενδιαφέρον!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ὁ Σύλλογος Πολυτέκνων Λαρίσης καί οἱ ἐννέα συνεργαζόμενοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανικοί Σύλλογοι τῆς πόλης σᾶς προσκαλοῦμε στήν ἐκδήλωση πού διοργανώνουμε τήν Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017 καί ὥρα 6.00 τό ἀπόγευμα στήν αἴθουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἑστίας Λαρίσης «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» (Ἀνθίμου Γαζῆ 35) γιά τήν ψυχοσωματική διάκριση τῶν δύο φύλων.

Εκατοντάδες Λαρισαίων κατέκλυσαν την αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας Λάρισας «Ο Απόστολος Παύλος» το απόγευμα της Κυριακής 19/11/2017, προκειμένου να παρακολουθήσουν την εκδήλωση για την ψυχοσωματική διάκριση των δύο φύλων που συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος Πολυτέκνων και οι εννέα συνεργαζόμενοι Ορθόδοξοι Χριστιανικοί Σύλλογοι της πόλης για γονείς και εκπαιδευτικούς.
Την εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος της Χριστιανικής Εστίας Λάρισας, κ.Κων/νος Παπαδάκης, υπογραμμίζοντας την εξαιρετική της επικαιρότητα λόγω και του πρόσφατου εγγράφου του Υπουργείου Παιδείας με το οποίο επαναφέρεται και στο τρέχον σχολικό έτος η εφαρμογή Θεματικής Εβδομάδας στα Γυμνάσια με θεματικό άξονα για τις «έμφυλες ταυτότητες».

Προσκεκλημένος ομιλητής ήταν ο διακεκριμένος Ομότιμος Καθηγητής Νευρολογίας και πρ. Διευθυντής Α΄ Νευρολογικής Κλινικής ΑΠΘ κ. Σταύρος Μπαλογιάννης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα:

«Συμπεράσματα επί της ψυχοσωματικής διακρίσεως των δύο φύλων από την μελέτην του εγκεφάλου».

Ο ομιλητής, στηριζόμενος σε πλήθος ερευνητικών εργασιών από διεθνώς καταξιωμένους επιστήμονες, τόνισε πως πολλές και μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον ανδρικό και τον γυναικείο εγκέφαλο, τόσο μορφολογικές όσο και λειτουργικές, διακρίνονται από τη γέννηση ακόμη του ανθρώπου και παραμένουν σταθερές καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ερμηνεύουν δε ένα σύνολο διαφοροποιήσεων στα χαρακτηριστικά των δύο φύλων.

Από τις πιο σημαντικές διαφορές, που αρχίζουν μάλιστα από την ενδομήτρια ζωή, είναι εκείνες που εντοπίζονται στον αμυγδαλοειδή πυρήνα του εγκεφάλου, ο οποίος καθορίζει ουσιαστικά το συναίσθημα του ανθρώπου, τη συμπεριφορά του, την επικοινωνία με τον ίδιο τον εαυτό του, την κοινωνική του έκφραση. Η διαφορετική αντίδραση των δύο φύλων στο μετατραυματικό στρες, καθώς και οι διαφοροποιήσεις τους στην εκδήλωση ψυχικών φαινομένων όπως οι φοβίες και η επιθετικότητα, οφείλονται κυρίως σε διαφορές που εντοπίζονται σε αυτόν τον «κοινωνικό εγκέφαλο», όπως έχει ονομαστεί.

Ο ομιλητής συνέχισε αναλύοντας το πώς διαφορές στο μεσολόβιο, που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, καθιστούν σαφώς πιο ανεπτυγμένο το συναίσθημα στις γυναίκες, εξηγώντας παράλληλα γιατί αυτές εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, τη στιγμή που οι άνδρες αναδεικνύονται υπέρτεροι σε τομείς που απαιτούν δημιουργική σκέψη.

Αναφέρθηκε στη διαφορετικού τύπου μνήμη των δύο φύλων, που σχετίζεται με διαφορές στον ιππόκαμπο, βάσει των οποίων η μνημονική εγχάραξη στις γυναίκες είναι κυρίως συναισθηματική, ενώ στους άνδρες λογική. Επεκτάθηκε σε διαφορές στα μαστία που εξηγούν διαφοροποιήσεις μεταξύ των φύλων στη φαντασία και τα όνειρα, ενώ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει και σωματικές διαφορές που οφείλονται στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος του κάθε φύλου καθορίζει την επίδραση των ορμονών στον εαυτό του, βάσει εντελώς διαφορετικών νευροενδοκρινολογικών μηχανισμών. Κατέληξε δε επιλέγοντας ότι από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο αυτές οι διαφορές παραμένουν αναλλοίωτες και δε μεταβάλλονται.

Την εκδήλωση επισφράγισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ.Ιγνάτιος, ο οποίος συνεχάρη τον κ. καθηγητή για την καταπληκτική ομιλία του, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων που αναφέρθηκαν. Αναρωτήθηκε μάλιστα πώς είναι δυνατόν να αμβλυνθούν οι διαφορές αυτές σε σημείο που ένας νέος να αποφασίσει να αλλάξει το φύλο του, ενώ σημείωσε ότι με τέτοιες απερίσκεπτες αποφάσεις θα δημιουργηθούν τραγικά πρόσωπα, που δε θα μπορούν να χαρούν τη ζωή τους. Ευχήθηκε ο Κύριος να μας φωτίζει να πορευόμαστε ορθά και να νουθετούμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο.
Στο τέλος της εκδήλωσης αναγνώσθηκε και εγκρίθηκε από τους συμμετέχοντες το ακόλουθο ψήφισμα διαμαρτυρίας.

ΨΗΦΙΣΜΑ

Σήμερα, Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017, και ώρα 6 το απόγευμα, εκατοντάδες Λαρισαίοι πολίτες συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας Λαρίσης, ύστερα από πρόσκληση του Συλλόγου Πολυτέκνων και εννέα συνεργαζόμενων Ορθόδοξων Χριστιανικών Συλλόγων της πόλης μας, προκειμένου να ενημερωθούμε για το θέμα της ψυχοσωματικής διάκρισης των δύο φύλων.

Αφού ακούσαμε την επιστημονικά τεκμηριωμένη εισήγηση του κ. Σταύρου Μπαλογιάννη, Ομότιμου Καθηγητή Νευρολογίας και πρ. Διευθυντή Α΄ Νευρολογικής Κλινικής ΑΠΘ,

Α π ο φ α σ ί ζ ο υ μ ε

Διακηρύσσουμε ότι το φύλο στον κάθε άνθρωπο είναι θεόσδοτο δώρο, που στη βάση της ψυχοσωματικής συμπληρωματικότητας υπηρετεί το μυστήριο της ζωής και της αγάπης. Προσδιορίζεται από τη φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος και δεν αποτελεί στοιχείο επιλογής, αυτοπροσδιορισμού, ή μεταβολής κατά βούληση.

Απορρίπτουμε τις αμφιβόλου επιστημονικής αναγνώρισης θεωρίες περί κοινωνικού φύλου, περί ρευστότητας φύλου, περί ύπαρξης τρίτου ή περισσότερων φύλων, ή φάσματος φύλων. Δύο είναι τα φύλα που έπλασε ο Δημιουργός («ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γέν. α΄ 27)), δύο είναι τα φύλα που αναγνωρίζει και η μακραίωνη παράδοσή μας.

Διαμαρτυρόμαστε εντονότατα για τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο περί «νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου», ο οποίος, παρέχοντας τη δυνατότητα μεταβολής του καταχωρισμένου φύλου μέχρι και δύο φορές με απλή αίτηση, ουσιαστικά αναγνωρίζει ως δικαίωμα του ανθρώπου το να αντιστρατεύεται την ίδια του τη φύση. Πρόκειται για νόμο που «προκαλεί το αίσθημα της κοινωνίας, τορπιλίζει τον ιερό θεσμό της οικογένειας, έρχεται σε αντίθεση με τα χρηστά ήθη και την κοινή λογική και κυρίως καταστρέφει τον άνθρωπο» (Δελτίο Τύπου Ιεράς Συνόδου, 05/10/2017).

Καταγγέλλουμε επίσης το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο, παρά τη γενική κατακραυγή για την περυσινή του εγκύκλιο περί εφαρμογής θεματικής εβδομάδας με άξονα για «έμφυλες ταυτότητες», επανέρχεται με νέο «εξαιρετικά επείγον» έγγραφό του, με ημερομηνία 8/11/2017, επιβάλλοντας αυταρχικά την υλοποίηση του ίδιου θεματικού άξονα και κατά το τρέχον σχολικό έτος 2017-18 στο σύνολο των Γυμνασίων της χώρας. Για μια ακόμη φορά παραβιάζει εν γνώσει του το αναφαίρετο δικαίωμα των γονέων να εξασφαλίζουν την εκπαίδευση των παιδιών τους σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, όπως ορίζει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο την αυθαιρεσία, την παρανομία, και την κατάφωρη παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων εκ μέρους της ηγεσίας του εν λόγω Υπουργείου. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης να γίνεται μαζικά «πλύση εγκεφάλου» στα παιδιά μας για τόσο ευαίσθητα θέματα. Δεν πρόκειται να παραδώσουμε τα παιδιά μας βορά σε οικονομικά συμφέροντα που αποσκοπούν στην κερδοφορία από τις διαδικασίες αλλαγής φύλου.

Απαιτούμε να αποσυρθεί ο θεματικός άξονας για τις «Έμφυλες Ταυτότητες» και να εγκαταλειφθεί κάθε ανάλογος σχεδιασμός.

Όσοι είμαστε καθηγητές που υπηρετούμε σε Γυμνάσια, αισθανόμενοι την ευθύνη του υψηλού λειτουργήματός μας, δηλώνουμε απερίφραστα ότι δεν δεχόμαστε να γίνουμε συνεργοί στα μηχανεύματα για ψυχοσωματικό εκφυλισμό των μαθητών μας. Για τον λόγο αυτό καλούμε τους συναδέλφους μας σε κοινή αντίδραση, ώστε στο Σχέδιο Υλοποίησης της Θεματικής Εβδομάδας του Σχολείου μας να μη συμπεριλαμβάνονται οι θεματικές «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» και «Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα».

Όσοι είμαστε γονείς μαθητών Γυμνασίου δηλώνουμε πως δεν θα επιτρέψουμε να ενσπείρουν στα παιδιά μας ανυπόστατες αμφιβολίες για ένα τόσο θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς τους, όπως το φύλο τους, κλονίζοντας την αυτοεικόνα τους σε μια εξαιρετικά κρίσιμη ηλικία, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ψυχοσωματική τους ισορροπία. Για τον λόγο αυτό θα υποβάλουμε στο Σχολείο σχετική Δήλωση Απαλλαγής τους από τον θεματικό άξονα για τις έμφυλες ταυτότητες. Καλούμε δε και τους άλλους γονείς σε κοινή συμπαράταξη, ώστε μέσω των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων να ματαιώσουμε στην πράξη το αποτρόπαιο αυτό εγχείρημα για μετατροπή των νέων βλαστών της κοινωνίας μας σε χειραγωγήσιμα ανδράποδα.

Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας να διατρανώσουν με κάθε νόμιμο τρόπο την αντίδρασή τους στο επιχειρούμενο ατόπημα. Η αδράνεια ισοδυναμεί πια με συνενοχή.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου

Σχετικά Άρθρα:

1. Ημερίδα με θέμα: «Ταυτότητα φύλου - Μία διεπιστημονική προσέγγιση» [Αθήνα, Κυριακή, 28 Μαΐου 2017, 6μ.μ.] (ΒΙΝΤΕΟ- ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)

2. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ του «φύλου χωρίς ταυτότητα» !

Θα ήταν επίσης μεγάλη παράλειψη από μέρους μας να μην αφιερώσουμε σ’ αυτή τη σελίδα- έστω και ονομαστικά – τους Ηπειρώτες Ευεργέτες κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και μετέπειτα , αφού ο αριθμός τους είναι μεγάλος και δυσανάλογος με τον όλο πληθυσμό της περιοχής κατά την περίοδο που έζησαν οι ίδιοι .

Μια τόσο μικρή περιοχή γέννησε και ανέδειξε υπερβολικά μεγάλο αριθμό ευεργετών τόσο για όλη την Ελλάδα, όσο και για την πόλη και τη γενέτειρά τους .Μελετώντας κάποιος τις διαθήκες που κατέλιπαν και τη βιογραφία τους παρατηρεί ότι οι ευεργέτες προέρχονταν από όλα τα επαγγέλματα και ήταν όλων των κοινωνικών τάξεων: Νοικοκυρές, αγράμματοι, επιφανείς πολιτικοί,έμποροι,καθηγητές Πανεπιστημίου, τραπεζίτες,βιομήχανοι, χρυσοχόοι, διπλωμάτες, χανιτζήδες,, ταβερνιάρηδες, καφετζήδες, αρτοποιοί,επιχειρηματίες, υπάλληλοι, ιερομόναχοι, δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί κ.α.

Ξεκίνησαν από χωριά πάμπτωχα,υπόδουλα στον Τουρκικό ζυγό .Οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν μικρά παιδάκια αμούστακα (10 και 15 ετών) χωρίς να ξέρουν γράμματα, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα της χώρας προορισμού τους και μερικές φορές ούτε κάν τη χώρα προορισμού τους, χωρίς να έχουν γνωστούς ή φίλους εκεί, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους συγγενείς στην πατρίδα τους για ό,τι και αν συνέβαινε .

Αλλοι χάθηκαν και κανείς δεν έμαθε ποτέ το πώς και το γιατί, άλλοι επιβίωσαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, δούλεψαν σκληρά,ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν.

Σίγουρα οι περιπέτειες των σύγχρονων ηρώων θα ωχριούσαν μπροστά στις δικές τους . Εφτασαν στα πέρατα του κόσμου και δεν λησμόνησαν από πού ξεκίνησαν .Πολλοί από αυτούς υπήρξαν επιφανείς πολίτες και ρυθμιστές της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου που διέμεναν και εργάζονταν . Είναι ενδιαφέρουσες οι βιογραφίες τους,οι περιπέτειες και οι περιπλανήσεις τους ανά την οικουμένη, τα επαγγέλματα που έκαναν αλλά και ο τρόπος ζωής τους .

Οι ευεργεσίες τους είναι πράξεις αλτρουϊσμού που επιβεβαιώνουν το ότι οι πράξεις ευεργεσίας δεν είναι το τέλος αλλά Η ΑΡΧΗ .Μακριά από τη λογική της υστεροβουλίας και του αντισταθμίσματος,μακριά από τα φώτα τη δημοσιότητας, σιωπηρά και αθόρυβα άφησαν την περιουσία τους .Αλλοι επέλεξαν να μείνουν ακόμη και άγαμοι,όπως πολλοί αναφέρουν και στις διαθήκες τους ,ώστε να αφήσουν μεγαλύτερα ποσά για ευεργεσίες στην πατρίδα τους . Δεν τους ενδιέφερε η δική τους ευημερία αλλά το πώς θα μπορέσουν να βοηθήσουν έμπρακτα και ουσιαστικά όλους όσους έμειναν πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα τους,στα Γιάννενα,στην Ηπειρο, στην Ελλάδα ολόκληρη ,που τόσο φτωχή ήταν .

Δεν αξιώνουμε με την αναφορά μας αυτή να συγγράψουμε κάποιο βιβλίο γιατί θα αδικούσαμε όλους αυτούς τους Ευεργέτες και το έργο τους,ούτε βέβαια υπάρχουν καταγεγραμμένοι όλοι όσοι υπήρξαν Ευεργέτες, αλλά είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής από μέρους μας και η αναγνώριση του έργου που άφησαν πίσω τους .

Ηπειρώτες Ευεργέτες της Τουρκοκρατίας

(Σε παρένθεση, εφόσον υπάρχουν στοιχεία , ο τόπος γέννησης ή καταγωγής, ημερομηνία γέννησης ,επάγγελμα και χώρα που έζησε και δραστηριοποιήθηκε επαγγελαμτικά ο κάθε Eυεργέτης)

1. Ιωάννης Γκούρμας (Διπαλίτσα Πωγωνίου,Βλαχία,επιχειρηματίας)

2. Ιωάσαφ Φιλανθρωπινός (Ιωάννινα,προϊστάμενος Μονής Φιλανθρωπινών Νησιού Ιωαννίνων)

3. Ιωάννης Σιμωτάς (Πογδόριανη Κουρέντων,Μολδαβία,μεγαλέμπορος)

4. Ζώτος Τζιγαράς (Ιωάννινα,περί το 1550,Μολδαβία,αυλικός του πρίγκιπα Πέτρου Μιχνέστο)

5. Επιφάνιος Ηγούμενος (Ιωάννινα,1568,Βενετία,έμπορος)

6. Κυριάκος Φλόκας (Μέτσοβο, τσέλιγκας,του οφείλονται τα προνόμια του Μετσόβου)

7. Εμμανουήλ Γκιούμας (Ιωάννινα, περί το 1608, Βενετία,έμπορος)

8. Πάνος Ιερομνήμων (Ιωάννινα, περί το 1616, Κων/πολη,Βενετία,έμπορος)

9. Νικόλαος Γλυκής (Ιωάννινα,1619,Βενετία,ίδρυσε το περίφημο τυπογραφείο στη Βενετία)

10. Σπύρος Στράτης (Δέλβινο, περί το 1635, Βενετία, έμπορος)

11.Νίκος Πασαράφης (Ιωάννινα, Βουκουρέστι)

12. Ιωαννίκιος Παγούνης (Πωγωνιανή, μοναχός,Βλαχιά)

13. Νικόλαος Καραγιάννης (Ιωάννινα,1658,Βενετία)

14. Φλώρος Θεόδωρος (Ιωάννινα,Βενετία, έμπορος)

15. Χριστόφορος Τσαγγρής (Κοτόρτσι Κατσανοχωρίων,περί το 1670,έμπορος ιερών σκευών, Λευκάδα)

16. Λάμπρος και Σίμων Μαρούτζης (Ιωάννινα,μονοπώλιο καπνού στα Ιωάννινα)

17. Μιχαήλ, Αλέξιος και Ιωάννης Μίσιος (Μονοδένδρι,προεστοί του Ζαγορίου)

18. Σπύρος Ρίζος (Δέλβινο,Βενετία,έμπορος λαδιού)

19. Δημήτριος Κερασάρης (Ιωάννινα,Βενετία,έμπορος)

20. Στέργιος Στάνος (Μέτσοβο,Βενετία,έμπορος)

21. Νούτσος Κοντοδήμος (Βραδέτο Ζαγορίου,Βλαχιά,Γενικός Προεστώς Ζαγορίου)

22. Δημήτριος Σάββας (Ιωάννινα, Ρωσία,παντρεύτηκε 70^ετών και απέκτησε τέκνα)

23. Παναγιώτης Χατζηνίκου (Ιωάννινα,1709, Βουκουρέστι,μεγαλοπραματευτάς)

24. Χρήστος Κωνσταντίνου (Αργυρόκαστρο,Βιέννη,έμπορος)

25. Νικόλαος Ματσικάκης (Τσαραπλανά Πωγωνίου,Ιερομόναχος)

26. Κων/νος Γεωργίου (Καπέσοβο Ζαγορίου,Βιέννη, έμπορος)

27. Παναγιώτης Γκότσης (Σουδενά Ζαγορίου,Βενετία,υπάλληλος)

28. Κων/νος Παπάζογλου (Σκαμνέλι Ζαγορίου,Βλαχιά,έμπορος)

29. Χατζή –Μάνθος Γκίνος (Νεγάδες Ζαγορίου,Μολδαβία,Βλαχία, προμηθευτής προβάτων σουλτανικού στρατού)

30.Ιωάννης και Αναστάσιος Βρεττός (Ιωάννινα, Λιβόρνο,Βενετία,πραματευτές)

31. Ιωάννης,Φίλιππος, Χριστόδουλος Κοτοπούλης (Ιωάννινα,Μόσχα,έμποροι)

32. Ιωάννης Κώνστας (πέριξ των Ιωαννίνων Σέρρες και Βιέννη, υπάλληλος και έμπορος)

33. Σταύρος Φόρος (Ιωάννινα, Ρωσία)

34. Δημήτριος Μέγγλας (Δραγάρι Ζαγορίου,Βλαχιά)

35. Νικόλαος και Κων/νος Τσιγαράς (Βραδέτο Ζαγορίου, Βεσσαραβία)

36. Χατζηλεόντιος Χρήστου (Αργυρόκαστρο, Τεργέστη)

37. Ζώτος Ντούρος (Πρεμετή, Βιέννη,έμπορος)

38. Παναγιώτης, Αναστάσιος, Λέων Μελάς (Ιωάννινα,10ετία 1730,Κων/πολη,Μόσχα,Νίζνα, έμποροι)

39. Ιωάννης Κονιτζιώτης (Κόνιτσα,Νίζνα, έμποροι)

40. Δημήτριος Σαϊτσής (Σκαμνέλι Ζαγορίου,Κισνόβι της Βεσσαραβίας,έμποροι)

41. Χριστόδουλος Κόνιαρης (Μονοδένδρι Ζαγορίου,Ισμαήλι Βλαχιάς,έμπορος)

42. Ζώης Καπλάνης (Γραμμένο Ιωαννίνων, περί το 1736,Μόσχα,έμπορος)

43. Ιωάννης Χριστοδούλου (Ιωάννινα, Κων/πολη,Βενετία, έμπορος)

44. Παναγιώτης Ζιούκας (Ιωάννινα,Βλαχιά,Νίζνα, έμπορος)

45. Γεώργιος και Αναστάσιος Γοργόλης (Κοβίλιανη Γραμμενοχωρίων,Μόσχα,έμποροι)

46. Κωνστάντιος Φιλίτης (Ζίτσα, μοναχός)

47. Γεώργιος Θεοφάνης (Πρέβεζα,έμπορος)

48. Νεόφυτος ιερομόναχος (Ιωάννινα)

49. Γρηγόριος Παλιουρίτης (Μπισδούνι –Ελεούσα, 1778)

50. Απόστολος Πετρινός (Τσεπέλοβο Ζαγορίου,Βλαχιά είχε ιδιόκτητο υποστατικό στην πόλη Τάπουλα)

51.Μπαλάνος Μάτζος (Τσεπέλοβο,Νίζνα,έμπορος)

52. Δημήτριος Γκαδέλος (Μέτσοβο,Μόσχα,έμπορος)

53. Αναστάσιος Δημητρίου (Νεγάδες Ζαγορίου,Γιάσι Μολδαβίας)

54. Δοσίθεος Φιλίτης (Πογδόριανη Κουρέντων, 1721,μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας)

55. Κων/νος Μπεζεργιάννης (Μπάγια Ζαγορίου,Βλαχιά,έμπορος)

56. Ιωάννης Μπούστρος (Γραμμένο,Μόσχα,Νίζνα,έμπορος)

57. Κων/νος Σερεμέτης (Μονοδένδρι,)

58. Ιωάννης Παλαιόβης (Δελβινάκι,Μόσχα,έμπορος)

59. Αναστάσιος Καραστάθης (Νεγάδες Ζαγορίου,Μολδαβία, Βεσσαραβία,έμπορος)

60. Νεόφυτος Δούκας (Σουδενά Ζαγορίου,1760, Λόγιος και Διδάσκαλος του Γένους)

61. Νικόλαος Βλαχούτσης (Αρτα)

62. Διονύσιος ιερομόναχος (Μονοδένδρι,Βλαχιά,Βιέννη, Τεργέστη)

63. Ιωάννης Βουβούκης (Ιωάννινα,Μόσχα,πραματευτής)

64. Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης (Μονοδένδρι Ζαγορίου -1764, 1769, Μόσχα, Νίζνα,Οδυσσό)

65. Παναγιώτης Τζουράκης (Πρέβεζα,ιερέας)

66. Γεώργιος Ι. Μετάξος (Ιωάννινα,Βουκουρέστι)

67. Αναστάσιος, Νικόλαος, Θεοδόσιος, Ζώης και Μιχαήλ Ζωσιμάς (Γραμμένο Ιωαννίνων, από 1754-1762, Νίζνα, Λιβόρνο, πραματευτάδες με εμπορεύματα της Κίνας) φωτ. 1, 2

68. Νούσιας Χρυσός (Ιωάννινα, γουναράς)

69. Δημήτριος Μπάλκος (Πρέβεζα)

70. Κων/νος Τολίκας (Συρράκο,Αρτα,έμπορος)

71. Αθανάσιος Κεφαλάς (Πρέβεζα,Κέρκυρα)

72. Γεώργιος Χατζηκώστας (Ιωάννινα, 1753,Κων/πολη, Μόσχα,εμπόριο ανταλλαγής πολύτιμων ειδών)

73. Χριστόδουλος Ευθυμίου (Ιωάννινα, 1776,Αρτα,Πρέβεζα)

74. Πριόβολος Νικόλαος (Πιστιανά Τζουμέρκων,1780)

75. Τριαντάφυλλος Δομπόλης (Κριτσούνιστα Κουρέντων,Ιωάννινα, Ρωσία, Πετρούπολη, έμπορος)

76. Κων/νος Φουρνίγκας (Μέτσοβο)

78. Μιχαήλ Νάζος (Μόλιστα Κόνιτσας, Βλαχία, έμπορος)

79. Παναγιώτης Παυλής (Ιωάννινα,Βλαχία,έμπορος)

80. Θεόδωρος Βραζέλης (Πρέβεζα, έμπορος)

81. Κολιογιώργου αδελφοί (Καλαρίτες,)

82. Κων/νος και Παύλος Πασχάλης (Καπέσοβο Ζαγορίου,περί 1770,Ρωσία,έμποροι)

83. Αναστάσιος Ζορδοβούλης (Πάπιγκο,βικογιατρός)

84. Τριαντάφυλλος Τσιομάγκας (Μέτσοβο, Μόσχα,έμπορος)

85. Νικόλαος Στουρνάρας (Μέτσοβο,1806,Λιβόρνο,Παρίσι,Αλεξάνδρεια,επιχειρηματίας)

86. Νικόλαος Γαλιλαίας (Φούρκα Κόνιτσας, έμπορος)

87. Δημήτριος Αθανασίου (Βήσσιανη Πωγωνίου,Βλαχία)

88. Κων/νος Γούναρης (Τσερβάρι Ζαγορίου, Γαλάτσι Βλαχίας,έμπορος)

89. Χρήστος Χαρισιάδης (Βούρμπιανη Κόνιτσας, Βουκουρέστι)

90. Ελισάβετ Καστρισόγια (Ιωάννινα, 1800, Βλαχία,Βουκουρέστι)

91.Ιωάννης και Δημήτριος Αναγνωστόπουλος (Σοποτσέλι –Δίλοφο Ζαγορίου, Βράϊλα Ρουμανίας)

92. Ευάγγελος Παπαγγέλης (Αλποχώρι –Μαντείο Δωδώνης,Βλαχιά)

93. Χατζή-Παύλος Δερέκας (Βελτσίστα Ιωαννίνων)

94. Ευστάθιος Λεοντίου (Ιωάννινα)

95. Δημήτριος Σκλιβανίτης (Σκλίβανη Ιωαννίνων, Βλαχιά,Βουκουρέστι)

96. Μιχαήλ Τοσίτσας ( Μέτσοβο, 1787, Αλεξάνδρεια Αιγύπτου) φωτογραφίες 1, 2

97. Νικόλαος Μακρής (Ιωάννινα)

98. Αγγελική Τσιολάκη (Νεγάδες Ζαγορίου,Βλαχιά)

99. Βασίλειος Μπίτσας (Γραμμένο Γραμμενοχωρίων,Βλαχία, Ιερολοχίτης,έμπορος)

100. Αγάπιος ιερομόναχος (Δραγουμή,ιερομόναχος στο Ιάσιο και στο Μονή Παλιουρής)

101. Αναστάσιος Μανάκης –Μιχάλογλου (Ανήλιο Μετσόβου,περί το 1790, Κων/πολη, Ρωσία, Μολδοβλαχία,έμπορος ζώων)

102. Ευάγγελος Ζάππας (Λάμποβο Β. Ηπείρου,1800,αγωνιστής Εθνέγερσης, Βλαχιά,, ενοικίαση μοναστηριακών κτημάτων,έμπορος)

103. Ανδρέας Ζαράλης (Σκαμνέλι Ζαγορίου)

104. Ιωάννης Σιακαμπένης (Φορτώσι Κατσανοχωρίων,Ιωάννινα, έμπορος)

105. Γεώργιος Χατζόπουλος (Φραγκάδες Ζαγορίου,Μολδαβία,έμπορος)

106. Μιχαήλ Παραμυθιώτης (Ιωάννινα, 1793)

107. Αλέξανδρος Μπαμπαγιώτης (Ιωάννινα, Ερμούπολη Σύρου,έμπορος)

108. Κων/νος Γεροστάθης (Κομπότι αρτας,1784,Κέρκυρα)

109. Κων/νος Κουρής (Ιωάννινα)

110. Γεώργιος Σταύρου (Ιωάννινα, 1787,Βιέννη,Γραμματέας του Γ. Κουντουριώτη,με την έλευση του Καπποδίστρια ήταν μέλος της Εθνικής Χρηματιστικής Τράπεζας του ελεγκτή του ελεγκτικού συνεδρίου και Οικονομίας,ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας)

111.Πέτρος Βορέλης ή Μπουρέλης (Ιωάννινα)

112. Ιωάννης Δούμας (Τσεπέλοβο Ζαγορίου,1787,Ισμαήλ, Οδυσσός,έμπορος)

113. Κων/νος Ζώτος (Ιωάννινα,Κισνόβι Βεσσαραβίας,έμπορος)

114. Ιωάννης Καρανάσιος (Τσεπέλοβοα Ζαγορίου,)

115. Αθανάσιος, Ιωάννης, Δημήτριος,Γεώργιος, Κυριακός και Σταύρος Λάππας (Ανω Δρόβιανη Β. Ηπείρου,έμποροι)

116. Αγγελική Μιγγούλη (Ιωάννινα, οικονόμος στον Μιχ. Παραμυθιώτη)

117. Στέφανος Μπότσιαρης (Μέτσοβο,Βράϊλα Βλαχίας)

118. Αλέξιος Πλακίδας (Κουκούλι Ζαγορίου,Βλαχιά,Οδυσσός, Σπαθάριος των Ηγεμόνων Βλαχίας)

119. Γεώργιος Σουλιώτης (Κορύτιανη Κατσανοχωρίων,έμπορος)

120. Νικόλαος Ζβίγγος(Ιωάννινα,μπακάλης)

121. Παρθένιος ηγούμενος (Μουκοβίνα Λάκκας Σουλίου, Αρχιμανδρίτης)

122. Βασίλειος Χρήστου (Μελιγγοί Ιωαννίνων,Βλαχιά)

123. Απόστολος Αρσάκης (Χοτόχοβα Πρεμετής Β. Ηπείρου,1792,Βιέννη,ιατρός, γραμματέας Ηγεμόνα,βουλευτής,υπουργός εξωτερικών, προσωρινός πρόεδρος του Υπουργ. Συμβουλίου της Ρουμανίας )

124. Ζαμπέτα Γκαβέτσα (Ιωάννινα)

125. Χατζή-Καλλίνικος ηγούμενος (Αν. Σουδενά Ζαγορίου, ηγούμενος)

126. Ιωάννης Λαμπρίδης (Αν. Σουδενά Ζαγορίου,1839, ιατρός,διάφορες πόλεις Ευρώπης)

127. Γκίκας Μπιτζίλης (Δρυμάδες,Ρωσία)

128. Γεώργιος Βίκας (Τσεπέλοβο Ζαγορίου, Οδυσσός,έμπορος)

129. Χρύσανθος Λιβύης (Δεμάτι Αν.Ζαγορίου,επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης)

130. Ελένη και Ανδρέας Φαρδής (Μέτσοβο,Λαμία)

131. Αναστάσιος Γουδίνος (Ζίτσα,Βλαχιά, έμπορος,ενοικίαση μοναστηριακών κτημάτων)

132. Ιωάννης Κόντης (Βήσσιανη Πωγωνίου)

133. Χαρίσιος Εξαρχος (Τσερβάρι Ζαγορίου)

134. Σπυρίδων Ξυνός (Μόλιστα Κόνιτσας,Βλαχιά, ξενοδόχος)

135. Νικόλαος Μπινάκης (Σίδερη Φιλιατών)

136. Ιωάννης Πανταζής (Κ. Σουδενά Ζαγορίου)

137. Βασίλειος Σελελής (Ζίτσα,Γιούργεβο Βλαχίας)

138. Αναστάσιος Τσούφλης (Τσεπέλοβο,Βλαχία, Βεσσαραβία, Κισνόβι,πανδοχέας)

139. Αββακούμ Παπούλης (Νησί Ιωαννίνων,ιερομόναχος)

140. Δημήτριος Πολύχρονος (Τσεπέλοβο Ζαγορίου,βικογιατρός)

141. Σπύρος Δάσκας (Κοκκινόχωμα Γραμμενοχωρίων, Ιωάννινα, πανδοχέας)

142. Νικόλαος Χατζόπουλος (Δόλιανη)

143. Ιωάννης Βεϊτζινός (Βίτσα Ζαγορίου,Νίζνα Ρωσίας,Οδυσσός, έμπορος)

144. Χρηστάκης Ζωγράφος (Κεστοράτι Β. Ηπείρου,1820, Κων/πολη,Τραπεζικές εργασίες. Παρασημοφορήθηκε από τους τρείς τελευταίους σουλτάνους για τις υπηρεσίες του αυτές μέλος Εθν. Συμβουλίου, μέλος επιτροπής υπολογισμού Οθωμαν .Κυβέρνησης .Εκτισε : Ζωγράφειο Γυμνάσιο με Βιβλιοθήκη Κων/πολης, Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο Κων/πολης, Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο Κεστορατίου Β. Ηπείρου, Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο Αρυγυροκάστρου Β. Ηπείρου )

145. Παύλος Παπαφίλος (Ιωάννινα,Πρέβεζα, Βλαχιά)

146. Ιωαννίκιος Πολύδωρος (Οστανίτσα Πωγωνίου,Βλαχιά)

147. Ανδρέας Χρυσοβιτσινός (Χρυσοβίτσα Μετσόβου)

148. Κων/νος Σταμέρωφ (Μέτσοβο, Ρωσία)

149. Ιωάννης Ρήγκας (Πράμαντα Τζουμέρκων,έμπορος)

150. Ανθιμος Τσάτσος (Πλησίβιτσα Φιλιατών,1832, ιεοροδιάκονος)

151. Γεώργιος Α. Αυγερινός (Πρέβεζα)

152. Χριστόδουλος Παπαστυλόπουλος (Δραγάρι Ζαγορίου,Βλαχία, έμπορος)

153. Δημήτριος Γ. Ρίζος (Κουκούλι Ζαγορίου,1805)

154. Σπυρίδων Πριμηκύρης (Αν. Σουδενά)

155. Γεώργιος και Σίμων Σίνας (καταγωγή από Μοσχόπολη, γεννήθηκαν στην Νύσσα Σερβίας 1783,1810,Βιέννη )

156. Ιωάννης Λούλης (Κοτόρτσι Κατσανοχωρίων, Μακεδονία,Ιωάννινα, εμπορικές και τραπεζικές εργασίες,γνωστή η ΣΤΟΑ ΛΟΥΛΗ στα Ιωάννινα,όπως μαρτυρεί η επιγραφή της)

157. Ζώης Μαρούλης (Ιωάννινα, Τριέστι,Κέρκυρα,έμπορος)

158. Δημήτριος Σαλαμάγκας (Ιωάννινα,έμπορος)

159. Γεώργιος Τσερεπάκας (Δραμεσιοί Ιωαννίνων)

160. Παναγιώτης Λαζαράς (Αν. Σουδενά, 1805, Κέρκυρα,Παρίσι,ιατροφιλόσοφος,)

161. Ευστάθιος Κωτούλης (Γρεβενίτι Ζαγορίου, Βλαχία,έμπορος)

162. Δημήτριος Κολιός (Κόνιτσα,1813, Δαρέστι Βλαχίας)

163. Παναγιώτης Ζέρβας (Μπουρντάρι Ζίτσας, Βλαχία)

164. Θεόδωρος και Γεώργιος Τούλης (Μέτσοβο, Αλεξάνδρεια Αιγύπτου)

165. Χρήστος Γεωργόπουλος ή Τσίτος (Καρίτσα Κουρεντοχωρίων)

166. Σωτήριος Κερασοβίτης (Πρέβεζα)

167. Δημήτριος Ι. Ζάκκας (Καλωτά Ζαγορίου,περί το 1845)

168. Παρασκευή Γοργόλη (Ιωάννινα,Μόσχα)

169. Δημήτριος Διαμάντη Δερδέκης (Κόνιτσα,Βουκουρέστι)

170. Χαρίσης Ζήκος ή Τσομπάνος (Βούρμπιανη Κόνιτσας,Αθήνα, κτηματίας)

171. Αθανάσιος Αθανασιάδης (Πρέβεζα, 1809)

172. Χρήστος Στεφανάκης (Δρεστενίκο Ζαγορίου)

173. Γεώργιος Τζούρογλου (Λισκοβέτσι Ζαγορίου, Βλαχία,κτηματίας)

174 . Αλέξιος Κανέτσιος (Φραγκάδες Ζαγορίου,Ρουμανία)

175. Αγγελική Παπάζογλου (Σκαμνέλι Ζαγορίου,Ιωάννινα)

176. Αναστάσιος Φιλίτης (Ζίτσα,Βλαχία)

177. Δημήτριος Φιλίτης (Ζίτσα,Ρουμανία, έμπορος)

178. Γεώργιος Βαβύρογλου (Λισκοβέτσι Ζαγορίου)

179. Ευθύμιος Θωμαϊδης (Αν. Ραβένια Πωγωνίου,1815,Βλαχία,έμπορος)

180. Δημήτριος Λιόντος (Ζίτσα, Ιωάννινα,κτηματίας)

181. Ιωάννης Λαμπριάδης ή Δάλλας (Αν. Σουδενά, περί το 1810,Βραϊλα Βλαχίας,έμπορος)

182. Διώχνω Δάσκα (Πάπιγκο)

183. Χρήστος Ξανθής Λάβδας (Σιοποτσέλι Ζαγορίου)

184. Κων/νος Ρόγκος (Δοβρά Ζαγορίου)

185. Αλέξιος Δημ. Μετσοβίτης (Μέτσοβο)

186. Ιωάννης Μπάγκας (Κοριτσά Β. Ηπείρου,1814,Αλεξάνδρεα,ράφτης, επιστάτης, ενοικιαστής μεγάλων κτημάτων)

187.Αναστάσιος Διαμ. Σταυρίδης (Αν. Σουδενά)

188. Παναγιώτης Γιαννοπλάτης (Μελιγγοί Ιωαννίνων,Ρουμανία)

189. Αικατ. Λαζ. Δημητρίου

190. Χαριτίνη Τσιγκίρτου (Ιωάννινα,Βλαχία)

191. Κυριάκος Μανίκας (Στολοβό Ζαγορίου)

192. Αγαθή Βασσακοπούλου (Φραγκάδες Ζαγορίου, Βλαχία)

193. Αντώνιος Νέτης (Σαρακινίστα Αργυροκάστρου)

194. Γεώργιος Σύλλαβος (Τζιοντίλα)

195. Ελένη Ι.Τζοβάννου (Αν. Σουδενά Ζαγορίου)

196. Κων/νος Ζάππας (Λάμποβο Β. Ηπείρου,1814 Βλαχία,έμπορος,ενοικίαση αγροκτημάτων)

197. Κων/νος Βάγιας (Δελβινάκι Πωγωνίου,Φούλγκο Βλαχίας, έμπορος)

198. Αναστάσιος Λιάκτσε Αβραμίδης (Κοριτσά Β. Ηπείρου,Βλαχία,έμπορος)

199. Λουκάς Κότσιος (Λάμποβο Β. Ηπείρου,1819,Ρουμανία,έμπορος)

200. Νικόλαος Μαντελόπουλος (Λοζέτσι-Ελληνικό Κατσανοχωρίων, Ρουμανία)

201. Σπυρίδων Τσέλιος (Γλήνα Δρόπολης)

202. Κων/νος Μέντζιος (Βήσσιανη Πωγωνίου Κων/πολη,φούρναρης)

203. Ιωάννης Τριανταφύλλης (Μαργαρίτι Θεσπρωτίας)

204. Θωμάς και Γεώργιος Αδάμ (Κοριτσά Β. Ηπείρου,Αίγυπτος)

205. Ηλίας Χαρίτος (Νίβανη Αργυροκάστρου,Ιωάννινα,Νομικός, και Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων).

206. Νικόλαος και Χριστόδουλος Ράμμος (Τσερβάρι Ζαγορίου)

207. Σπυρίδων Μπότσιαρης (Πλησίβιστα Φιλιατών)

208. Δημήτριος Ζιτσαίος (Ζίτσα,1811,Παρίσι,Βουκουρέστι, ιατρός)

209. Ευστάθιος Βανακούλης (Νεγάδες Ζαγορίου,Βράϊλα Ρουμανίας,αρτοποιός)

210. Γεώργιος Αβέρωφ (Μέτσοβο, 1815, Αίγυπτος)

211. Βασίλειος Χρ. Εξαρχος (Σταρίτσανη Κόνιτσας,παντοπώλης)

212. Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος (Πάτερο Κατσαναχωρίων, 1850, δικηγόρος και υπουργός παιδείας από 1890-1892 )

213. Κων/νος Παντοσίτης (Τσερβάρι Ζαγορίου,Σερβία)

214. Ρωξάνδρα Βάγια (Ιωάννινα,οικοκυρά)

215. Σταθάκης Λούκας (Πρεμετή Β. Ηπείρου,Κάϊρο)

216. Παρασκευή Τσόλη (Μελιγγοί Ιωαννίνων)

217. Ιωάννης Κ. Παπαθανασίου (Φορτόστι Κατσανοχωρίων,Καρβασαρά,έμπορος)

218. Κων/νος Φάρος (Νίστορα Κατσανοχωρίων,έμπορος)

219. Παναγιώτης Ιωαννίδης Παπαχρήστου (Λοζέτσι –Ελληνικό Κατσανοχωρίων,Ιωάννινα)

220. Νικόλαος Βράγκαλης (Βήσσιανη Πωγωνίου,1848,Κων/πολη,Αθήνα,Βιομήχανος αλευροποϊίας, αρτοποϊίας)

221. Ιωάννης Δήμας (Χιμάρα Β. Ηπείρου, Μανσούρα Αιγύπτου, έμπορος)

222. Αναστάσιος Θεόπιστος (Περάτι Γραμμενοχωρίων,Αιτωλικό,έμπορος)

223. Πέτρος Πράτσικας (Δρόβιανη Β. Ηπείρου, Αίγυπτος,έμπορος)

224.Αναστάσιος Αθ. Γούσγουνας (Κόνιτσα, παντοπώλης)

225. Αναστάσιος Δ. Ιλαρίδης (Βήσσιανη Πωγωνίου,Κων/πολη,έμπορος)

226. Μαρία Βλάχα (Μέτσοβο,οικοκυρά)

227. Γρηγόριος Ζέϊνος (Λιτονιάβιστα Κόνιτσας, ηγούμενος)

228. Δημήτριος Μπαλδούμας (Ιωάννινα)

229. Διομήδης Σιμιτέλος (Μονοδένδρι Ζαγορίου, Μεσολόγγι, έμπορος)

230. Μαρία Μάνου (Νεγάδες Ζαγορίου,Βουκουρέστι)

231. Νικόδημος Δημητρίου (Ραδοτόβι Ιωαννίνων,ιερομόναχος και αρχιμανδρίτης)

232. Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος -Ανάγνος (Πάπιγκο,1837, δάσκαλος στο ινστιτούτο τυφλών Πέρκινς Βοστώνης και παγκόσμιας φήμης τυφλολόγος,Διευθυντής του ινστιτούτου αυτού)

233. Σπυρίδων Μπαλτατζής (Συρράκο Ιωαννίνων)

234. Κων/νος Δ.Γελέκης (Μακρίνο Ζαγορίου)

235. Φωτεινή Μπίτζινου (Ιωάννινα)

236. Θεοδωρούλα Πολίτου

237. Θεόδωρος Στράτης (Ιωάννινα)

238. Κων/νος Αθανασίου (Στολοβό Ζαγορίου)

239. Μιχαήλ Βλάχος (Βήσσιανη Πωγωνίου)

240. Αλκιβιάδης Καστρινός (Ιωάννινα)

241. Απόστολος Α.Ρίζος (Συρράκο Ιωαννίνων)

242. Δημήτριος Ζέρβας (Σέλτση Αργυροκάστρου Β. Ηπείρου,Κων/πολη,έμπορος)

243. Θεοχάρης Παπάζογλου (Δοβρά Ζαγορίου,Κων/πολη,Ορτάκιοϊ της Ανατ. Θράκης)

244. Αντώνιος Γ. Σούρλας (Πυρσόγιαννης Κόνιτσας,Κων/πολη,έμπορος)

245. Σπύρος Π. Πεκλαρίδης (Τσαραπλανά Πωγωνίου,Βλαχία)

246. Γεώργιος Καλτσουνίδης ή Καλτσούνης (Βήσσιανη Πωγωνίου,Κων/πολη,φούρναρης)

247. Λουκάς Ν. Κόντης (Βήσσιανη Πωγωνίου,Αθήνα,Βιομήχανος –χημικός)

248. Ζήσης Καραπάνος (Ιωάννινα,Βουκουρέστι)

249. Στέφανος Στρούμπος και Γεώργιος Στρούμπος (Κουκούλι Ζαγορίου,Ιωάννινα,Κέρκυρα)

250. Πλάτων Πετρίδης (Νούκοβο Αργυροκάστρου, Αγγλία,διερμηνέας,μεταφραστής, Γραμματέας της Ιόνιας Γερουσίας)

251. Παν. Δήμου (Αργυρόκαστρο Β. Ηπείρου)

252. Αλέξ. Μονοδήμος (Αργυρόκαστρο Β. Ηπείρου)

253. Αλεξ. Γκέργκης (Αργυρόκαστρο Β. Ηπείρου)

254.Νάσιος Δημούλης (Παλάσσα Χιμάρας Β. Ηπείρου)

254. Κων. Κουσνέτση (Χιμάρα Β. Ηπείρου)

255. Δημ. Τζιαφέρη (Δρόβιανη Β. Ηπείρου)

256. Δημήτρης Τζίκας (Κορυτσά Β. Ηπείρου)

257. Πέτρος Παπαδόπουλος (Κουσιοβίτσα Αργυροκάστρου Β. Ηπείρου)

258. Θεοχ. Ν. Πέππες (Χιμάρα Β. Ηπείρου)

259.Γρηγόρης Δρόσος (Δρόβιανη Β. Ηπείρου)

260. Νικόλαος Τσιάμης (Χιμάρα Β. Ηπείρου)

261. Γεώργιος Λέζος (Κ. Λεσινίτσα Β. Ηπείρου)

262. Χρήστος Μιχόπουλος (Καλωτά Ζαγορίου)

263 . Δημήτριος Λίνος (Σκαμνέλι Ζαγορίου Πειραιάς, εργοστασιάρχης)

264. Αστρινός Σαγιάννος και Γεώργιος Σιαγιάννος (Σκαμνέλι Ζαγορίου)

265. Ελένη Πριμικύρη (Α. Σουδενά Ζαγορίου)

266. Αθ. Μίσιογλου (Α. Βίτσα Ζαγορίου)

267. Χρ. Κοροσάνη (Στολοβο)

268. Νικόλαος Χρόνης (Μακρίνο Ζαγορίου)

269. Χριστόδουλος Καφασίδης (Μακρίνο Ζαγορίου)

270. Νικόλαο Σακελλαρίδη (Ζαγόρι)

271. Κώστας Μαλάμης (Ζαγόρι)

272. Δημήτριος Λούπας (Παλιοσέλι Κόνιτσας)

273. Γιάννης Τζιμοράγκας και Στέργιος Τζιμοράγκας (Φούρκα Κόνιτσας)

274. Αναστάσιος Καλός (Πρέβεζα)

275. Μαρία Σκέφερη (Πρέβεζα)

276. Θ. Μπαρωνάκης (Πρέβεζα)

277. Ιγνάτιος Βέμος (Πρέβεζα)

278. Κωνσταντίνος –Ηρακλής Βασιάδης (Δελβινάκι,1821,Κων/πολη)

279. Απόστολος Γκέγκης (Πάπιγκο Ζαγορίου, Βλαχία)

280. Γεώργιος Κονεμένος βέης (Πρέβεζα,1798)

281. Χρήστος Σονδώρης (Συρράκο)

282. Νικόλαος Βογυάρος (Καλαρίτες, Αρτα,έμπορος)

283. Σπύρος Αλεξίου (Κρετσούνιστα Κουρέντων)

284. Γιαννάκης Σάββας πασιάς (Ιωάννινα,1830)

285. Ανθιμος Βανάκος (Μακρίνο Ζαγορίου, έμπορος)

286. Χριστόδουλος Κωνσταντίνου (Λάβδανη Πωγωνίου,Κων/πολη,πλανόδιος πωλητής βιβλίων)

287. Αγγελής Στεργίου (Ιωάννινα)

288. Βασίλειος Πετράκης (Διπαλίτσα Πωγωνίου,1834)

289. Απόστολος Ζωϊτσης (Βήσσιανη Πωγωνίου)

290. Αριστοτέλης Πράτσικας (Δρόβιανη Β. Ηπείρου,Αλεξάνδρεια)

291. Θεόδωρος Στράτης ή Πλέσιος (Πλισίβιτσα Φιλιατών,έμπορος)

292. Μάρκος Φωτιάδης (Κοπάνη Ιωαννίνων,Πλοέστι Ρουμανίας)

293. Νικ. Νικόπουλος (Δελβινάκι)

294. Κων/νος Φρεαρίτης (Ραψέοι Τσαρκοβίστας,1819)

295. Κώστας Ι. Μπίμπης (Λοζέτσι)

296. Χριστόδουλος Παπουτσόπουλος (Λισκοβέτσι Ζαγορίου,Πριάβι Μακεδονίας)

297. Κ. Λιούμας (Αρτσίστα Ζαγορίου)

298. Δημήτρης Πασχάλης (Αρτσίστα Ζαγορίου)

299. Σοφία Σπ. Τοπάλη (Συρράκο)

300. Ιωάννης Στεφάνου

301.Πέτρος Σκουμπουρδής (Κόνιτσα,Αχινός Λαμίας, μεγαλοκτηματίας)
302. Αλέξης Μηλιόπουλος (Ιωάννινα,Λαμία,έμπορος)

303. Χρήστος Γαλίτσης (Τεριάχι Πωγωνίου, Κων/πολη, έμπορος)

304. Ηρακλής Δούρος (Κορυτσά Β. Ηπείρου)

305. Π. Χαροκόπος (Ζαγόρι)

Ηπειρώτες Eυεργέτες από την απελευθέρωση και μετέπειτα

306. Αικατερίνη Γκόβελα (Ιωάννινα)

307. Δημήτρης Ιωαννόπουλος (Πάπιγκο Ζαγορίου,Σερβία)

308. Δημήτης Παναγιωτέσκος (Πάπιγκο Ζαγορίου)

309. Κώστας ΣΤεφ. Παπαδόπουλος (Αρίζα Λεσκοβικιού)

310. Φίλιππος και Μάρκος Δ. Φιλίππου (γεν.Κάϊρο,καταγ. Πρεμετή,Καϊρο,ιατρός)

311. Μάνθος Βελογιάννης (Α. Βίτσα Ζαγορίου,1840, Βελιγράδι, επιχειρηματίας)

312. Χρήστος Αθανασιάδης (Λεσινίτσα Ζαγορίου,1836)

313. Δημήτρης Κυπριώτης (Ιωάννινα)

314. Αγγελική Κοντοτόλη (Ιωάννινα)

315.Αποστόλης Σολωμός (Τσερβάρι Ζαγορίου Βράνια Σερβίας, ξενοδόχος)

316. Κώστας Ιωαννίδης ή Καρακαντάς

317. Νικόλαος Γύρας (Ζίτσα,1845,έμπορος)

318. Νικ. Γ.Ξυλάνης (Ζίτσα,1845, σχολάρχης)

319. Αναστ. Κ. Γάγαλης (Ζίτσα,Βλαχία,γαιοκτήμονας)

320. Γεώργιος Στεργίου (Ζίτσα,187, γυμνασιάρχης)

321. Ευφροσύνη Σακελλαρίου (Βραδέτο Ζαγορίου, οικοκυρά)

322. Γ. Πραμαντιώτης (Πράμαντα Ιωαννίνων, ενοικιαστής αγοράς σφαγείων)

323. Θρασύβουλος Καστρινός (Νεγάδες Ζαγορίου,1852,Βράϊλα Ρουμανίας, γιατρός)

324. Γιάννης Λόντος (Ιωάννινα,καθηγητής Φιλόγογος)

325. Δημήτριος Κίγκος (Ιωάννινα –Δικηγόρος)

326. Βασίλης Γκότσης (Α. Σοδενά Ζαγορίου, αρτοποιός)

327. Γιάννης Γεννάδιος (Δολιανά,1844, διπλωμάτης)

328. Ευδοκία ή Δούκω Τζωαννοπούλου (Μέτσοβο,οικοκυρά .Γνωστή ως Βασιλαρχόντισσα από την απαγωγή της την 27-7-1884 από τους Σαρακατσαναίους λήσταρχους Θύμιο Γάκη και Τάκη Βαγγέλη .Την άρπαξαν μαζί με τη φίλη της Λενιούσιω και για αντάλλαγμα ζητούσαν τα κιλά τους για μεν την Δούκω σε χρυσάφι,για δε την Λενιούσω σε ασήμι .Τελικά μετά από 15 μέρες πήραν ως λίτρα 10.000 χρυσές λίρες .Το γνωστό δημοτικό τραγούδι ‘’Βασιλαρχόντισσα’’ αναφέρεται στο πραγματικό αυτό γεγονός )

329. Νίκος Χαρισιάδης (Βούρμπιανη,1847,δικηγόρος)

330. Αναστάσης ή Σιούλας Βενέτης (Ιωάννινα,εμποροβυρσοδέψης)

331. Σεβαστή συς. Παν. Γεροκωστόπουλου

332. Γιακουμίνα Πατρινού (Ιωάννινα)

333. Ανδρέας Τζιαβέλας (Ιωάννινα)

334. Παναγιώτης Καρέτσος (Λάβδανη Πωγωνίου,αρτεργάτης –φούρναρης)

335. Στέφανος Χατζής (Ιωάννινα, 1855,Ιωάννινα, ιατρός)

336. Νίκος Κουκουμπάνης (Μέτσοβο, 187, δικηγόρος)

337. Ειρήνη Κόντη (Ιωάννινα,οικοκυρά)

338. Δημήτρης Χρηστίδης (Ιωάννινα 1871,Μηχανικός)

339. Κώστας Ζιαμπής (Τζιουντίλα)

340. Νίκος Εμμανουήλ (Ζίτσα,1860, Γαλλία, Ιωάννινα,Δασολόγος)

341. Αννέτα Τσιανάκας (Ιωάννινα, οικοκυρά)

342. Κώστα Δόνος (Α. Σοδενά, 1850, έμπορος)

343. Ελένη Ζωγράφου (Αθήνα, Αυστρία,1874)

344. Στάθης Πασχάλης (Μπούλτζη Ζαγορίου,1862,Φιλόλογος- Σχολάρχης)

345. Δημήτρης Βαταβάλης (Ιωάννινα,Κων/πολη, έμπορος)

346. Πέτρος Παπακώστας (Πέτρα Αν. Ζαγορίου)

347.Βικτωρία Αποστολίδη (Ιωάννινα,οικοκυρά)

348.Πολυξένη Μολυβάδα (Ιωάννινα,1878,Δασκάλα)

349. Δημήτριος Μέκκιος (Ιωάννινα,Αθήνα, Τραπεζικές εργασίες)

350. Απόστολος Γκωλέτσης (Δοβρά –Ασπράγγελοι Ζαγορίου,1852,Βουλγαρία,έμπορος)

351.Σωτήρης Πράσσος (Ζίτσα,Ξενοδόχος)

352. Γιάννης Παπακώστας –Τζών Κώστας (Λιά Φιλιατών,1868, επιστάτης σε σιδηροδρόμους, εθελοντής στις τάξεις των Μπόερς στο Γιοχάνεσμπουργκ κατά των Αγγλων .αιχμαλωτίζεται και μεταφέρεται στην Κεϋλάνη, καφετζής .Το 1911 κατατάσσεται ως στρατιώτης κοντά στον Σπυρομήλιο και για της υπηρεσίες του αυτές παρασημοφορείται από την Ελληνική Κυβέρνηση)

353. Φίλιππος Μήτσης (Σαντοβίτσα Κουρέντων,αγρότης)

354. Χρήστος Λαϊνάς (Πέτρα Αν. Ζαγορίου,Γερμανία,Μηχανικός)

355. Σωτήρης Βούλγαρης (Παραμυθιά,1857,ο πατέρας του ήταν από τους Καλλαρύτες . Είναι ο γνωστός-διάσημος χρυσοχόος της Via Condoti αρ. 8-10 της Ρώμης καθώς ίδρυσε ένα από τα διασημότερα κοσμηματοπωλεία του κόσμου με το ιακριτικό τίτλο ‘’BULGARI’’)

356. Παρθένιος Βαρδάκς (Ιωάννινα,1860,ιεορδιάκονος)

357. Βασίλης Βασιλάς (Πάργα,1850,έμπορος)

358. Γεώργιος Βελιαρούτης (Γραμμένο Ιωαννίνων,1856, χανιτζής, έμπορος)

359. Μιχάλης Παλάσκας (Ιωάννινα,καθηγητής Φιλόλογος)

360. Θεμιστοκλής Ρίγγας (Παραμυθιά,1878,καταγωγή οικ. από Πράμαντα)

361. Φίλιππος Βριζόπουλος ( Κ. Βίτσα Ζαγορίου,αρτεργάτης,εργοστασιάρχης γαλέτας και μπισκότων .Τα μηχανήματα του εργοστασίου του ήταν δικής του επινόησης .Τα προϊόντα του ήταν μοναδικά σε ποιότητα και τιμήθηκε γι΄αυτό με χρυσό μετάλλιο)

362. Αρίστιππος Κουσίδης (Τσεπέλοβο,1868,Γερμανία, Γαλλία,Αίγυπτος,Μηχανικός)

363. Απόστολος Λ. Λεοντάρης (Αρτα,έμπορος ψιλικών)

364. Κώστας Τσούβαλος (Λίστα Φιλιατών,1884,αρτοποιός)

364. Χαράλαμπος Λώλης (Ζαραβίνα Πωγωνίου)

365. Γιάννης Παππάς (Βελτσίστα,Αμερική,έμπορος)

366. Μίχος Κατσιώνης ή Ζαφειρόπουλος (Δελβινακόπολο,χαλκουργός)

367. Δημήτρω Τζιμογιάννη (Πρωτόπαππα)

368. Πηνελόπη Αθ. Τρικαλινού (Ιωάννινα,οικοκυρά)

369. Αικατερίνη Γοργόλη (Κοβίλιανη Γραμμενοχωρίων)

370. Κώστας Μουμούδης (Ιωάννινα, έμπορος)

371. Βασιλάκης Πυρσινέλλας (Ιωάννινα, 1878,Νομικός,διδάκτωρ Νομικής ΣΧ. Παν. Αθηνών)

372. Νίκος Πίχτος (Μέτσοβο, 1860,Νομικός)

373. Κώστας Βαρνάβας (Καλωτά Ζαγορίου, 1875,Κασαμπά Μ.Ασίας,αρτοποιός,)

374. Γιώργος Μιζάρας (Γραμμένο Γραμμενοχωρίων, 1876,έμπορος σανών)

375. Φίλιππας και Γιώργος Περάτης (Πέραμα,1860,έμποροι)

376. Θόδωρος Μέξης (Λάμποβο Β .Ηπείρου,ιατρός)

377. Απόστολος Λεονταρής (Αρτα,)

378. Ειρήνη Σταλήμερου (Αρτα, οικοκυρά)

379. Νικόλαος Ευαγγελίδης (Ιωάννινα, 1876, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας)

380. Γιώργος Ματσόπουλος (Τζιοντήλα ,ιατρός)

Ηπειρώτες Eυεργέτες από το 1940-1974

381. Γιώργος Μουλαϊμίδης (Κ.Σουδενά,1893, δικηγόρος, βουλευτής Λαϊκού Κόμματος)

382.Παναγιώτης Τζανέτος (Αρτα)

383.Γιώργος Β. Καλαμπόκας (Γηρομέρι Φιλιατών)

384. Κώστας Χαντζαρόπουλος (Μεσοβούνι Ζαγορίου, 1875, Ζαχαροπλάστης)

385. Νικόλαος Τατσιράμος (Ιωάννινα,Κων/πολη, Αίγυπτος,έμπορος)

386. Κατερίνη Σιαγκούνη (Ιωάννινα)

387. Κατερίνη Γεωργ. Μαϊδάτση (Ιωάννινα,οικοκυρά)

388. Βασιλική Καλτσούνη (Λιτονιάβιστα Κόνιτσας)

389.Γιώργος Σταμάτης (Κούρεντα, 1855,βαμβακέμπορος)

390. Βασίλης Παπαγιάννης (Τσερνέσι Ζαγορίου,Βλαχία, Αμερική)

391. Τάσος Μαρτσόπουλος (Τσερνέσι Ζαγορίου)

392. Γιώργος Κουτσονίκας (Σχωρέτσιανα Τζουμέρκων, ξενοδοχοϋπάλληλος)

393. Κωστής και Στέφανος Στεφάνου (Τζιουντίλα ,1864 και 1868, Φιλαδέλφεια Αμερικής . Κατασκευάζουν τα πρώτα τσιγάρα με τη φίρμα ‘’Ραμσής ο Β’ και στήνουν τη βιομηχανία τους)

394. Νίκος Τριανταφύλλου (Κ. Ξέχωρο Φιλιαττών,1867,ξενοδόχος)

395. Χριστόδουλος Κων/νου (Μικρή Γότιστα,έμπορος ποτών)

396. Νικόλαος Οικονόμου (Νίβιτσα Δέλβινου Β. Ηπείρου, κάτοικος Ιωαννίνων,καφεπώλης)

397. Φωκίων Ράδος (Γραμμένο Ιωαννίνων,,γεν. Ιωάννινα,1873, Ιατρός)

398. Ιουλία Αράπη (Ιωάννινα,1875)

399. Μιχαήλ Τοσίτσα Αβέρωφ,βαρώνος (Λιβόρνο Ιταλίας καταγ. από Μέτσοβο, 1822)

400. Γιώργος Μπούντας (Συρράκο,επιχειρηματίας)

401. Γεώργιος και Αλέξανδρος Ζάρρας (Αρτα)

402. Γιώργος Μπαλακώστας (Γραμμένο,1872,ταβερνιάρης)

403. Αικατερίνη ή Κατίγκω Χατζή (Ιωάννινα)

404. Θεοχάρης Ζηκίδης (Γεωργάνοι Ιωαννίνων, 1892,διευθυντής εστιατορίου . Κληροδότησε στο χωριό του οικόπεδο 3 στρεμ. στο κέντρο των Ιωαννίνων, το οποίο στη συνέχεια απαλλοτριώθηκε υπέρ του ειδικού Ταμείου Δικ. Μεγάρου Ιωαννίνων αντί 2.700.000 δρχ, όπου χτίστηκε και το Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων)

405. Βασίλης Κουρεμένος (Μπουλιαράτι Αργυροκάστου Β. Ηπείρου,1875,Αρχιτέκτονας)

406. Περικλής Βιζουκίδης (γεν. στην Κων/πολη και καταγ. από το Χλωμό Πωγωνίου , 1879,Νομικός)

407. Χρήστος Πράτσικας (Δρόβιανη,Β. Ηπείρου,1888,καθηγητής)

408. Νικόλαος Τσέκας (Κόνιτσα)

409. Στέργιος Σακκελαρίδης (Περιβόλι Πίνδου,1870,εστιάτορας)

410. Δημήτριος Ευθυμίου ή Παππάς (Δεμάτι Αν. Ζαγορίου,1882,Μητροπολίτης Ιωαννίνων)

411. Γιώργος Ιωάννου (Γρατσανά Λάκκας Σουλίου,δερματέμπορος)

412. Γιάννης Μυλωνάς (Β. Ηίπειρος, χημικός,εφοπλιστής)

413. Μίχος Παπακώστας (Σιταριά,εμποροβιομήχανος)

414. Κώστας Μπλίντα (Σιταριά)

415. Βασίλης Μπονόβας (Σιταριά)

416. Μιχάλης Τσόκας (Δολιανά)

417. Γιώργος Βηλαράς (Ιωάννινα,1881, ιατρός)

418. Αλέξης Μούτσιος (Τσαραπλανά Πωγωνίου,)

419. Χαρίλαος Ζωίδης (Δολό Πωγωνίου,οφθαλμίατρος)

420. Γιώργος Μούτσιος (Δολό Πωγωνίου)

421. Κώστας Βάρφης (Χειμάρα Β. Ηπείρου,εστιάτορας)

422. Αλέξης Τράντας (Βούρμπιανη Κόνιτσας,1867,Ιατρός)

423. Χρήστος Πάτσης (Πυρσόγιαννη Κόνιτσας,εστιάτορας

424. Ευάγγελος Αντωνιάδης (Τσερκοβίστα Κουρέντων,1882, Καθηγητής Ιστορίας Πανεπιστ. Αθηνών )

425. Βασίλης Κούσης (Ιωάννινα, επιχειρηματίας)

426. Τιτίκα Ασβεστά (Ιωάννινα)

427. Αλέξανδρος Πάλλης (Βομβάη,1883,διδάκτωρ Πανεπ. Οξφόρδης,Πολιτικές επιστήμες )

428. Σπύρος Κόντος (Μοσπίνα Γραμμενοχωρίων,επιχειρηματίας)

429. Κώστας Κάτσαρης (Καλέντζι Κατσανοχωρίων,1880, έμπορος)

430. Βασίλης Κρυστάλλης (Συρράκο, 1891, αξιωματικός πυροβολικού)

431. Γιώργος Κατσέλης (Βραστοβά συνοικ. Λάβδανης Πωγωνίου, αρτοποιός)

432. Σπύρος Σίμος (Λάβδανη Πωγωνίου,1868,δημοσιογράφος)

433. Σπύρος Τζώρτσης (Λιβιάχοβο Λάκκας Σουλίου)

434. Προκόπης Τσιμάνης (Αρτσίστα Ζαγορίου)

435. Κώστας Ιωαννίδης (Ιωάννινα,1907,χρυσοχόος)

436. Νίκος Γιαννής (Βίτσα Ζαγορίου,1898,δάσκαλος)

437. Μ. Πολ. Παλαιός ή Παλαιόπουλος (Σιοποτσέλι Ζαγορίου)

438. Ευθαλία Α. Σούρλα (Πυρσόγιαννη Κόνιτσας)

439. Πέτρος Μπέμπης (Τσαμαντά,1880,ιατρός)

440. Χάρης Πάτσης (Θεσπρωτικό,1913,δάσκαλος)

441. Θανάσης Δέσκας (Πάργα,1896,επιχειρηματίας)

442. Γιώργος Ικκος (Συρράκο, 1893,δάσκαλος)

443. Περικλής Δημητρίου (Δραμεσιοί Δωδώνης,1909,δάσκαλος)

444. Θανάσης Τράκης (Αν. Ραβένια)

445. Σπύρος Αποστόλου (Δελβινάκι)

446. Ανδρέας Μελάς (Πεστά, εργολάβος)

447. Γιάννης Σιόντης (Χουλιαράδες,μηχανικός)

448. Βασίλειςο Οικονόμου (Βρυσούλα Φιλιαττών)

449. Φώτιος Σιώζος (Βρυσούλα Φιλιαττών)

450. Βλαδίμηρος Λαζαρίδης (Ιωάννινα,1895, τραπεζικός υπάλληλος,είναι ο μόνος που σώθηκε προσποιούμενος το νεκρό, κατά τη ληστεία των Ρεντζαίων που συντάραξε το Πανελλήνιο )

451. Αγγελική Αθανασούλα (Ιωάννινα,1880,σύζυγος Χαρτοβιομηχάνου της Σμύρνης, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την φιλανθρωπική της δράση)

452. Νίκος Γεωργιάδης (Α. Σουδενά, 1879,Τραπεζικός υπάλληλος)

453. Θανάσης Τσεκούρας (Ιωάννινα,1833, ωρολογάς)

454. Σταύρος Σεχόπουλος (Τσαραπλανά Πωγωνίου,Ζωέμπορος)

455. Παντελεήμων Αργυροκάστρου (Κοριτσά,1890, Μητροπολίτης Αργυροκάστρου)

456. Πάνος Τσελίκης (Κόντσικα Γραμμενοχωρίων,1881, πολυκτήμονας)

457. Γιώργος Παππάς (Δραμεσιοί Δωδώνης)

458. Γιάννης Πετρίδης (Γρεβενίτι)

459. Γιάννης Τισανάκης (Γρεβενίτι)

460.Χρήστος Δαγόπουλος (ΤσεπέλοβοΖαγορίου,ζαχαροπλάστης,επιχειρηματίας, τραπεζίτης)

461. Δημήτρης Σίκλας (Βράβορη Γραμμενοχωρίων,1889,έμπορος)

462. Ευαγγελία Καραπάνου (Αρτα, ιδιωτική υπάλληλος)

463. Κων/νος Καραπάνος (Αρτα)

464.Δημήτρης Παπαπέτρος ή Τζίμ Πάππας (Κοβίλιανη Γραμμενοχωρίων,1895,επιχειρηματίας)

465. Μέτος Λάγιας (Φιλιάτι, έμπορος πολύτιμων λίθων)

466. Σεραφείμ Σεραφείμογλου (Δενζιλί Μ. Ασίας και διέμενε στα Ιωάννινα,αυτοκινητιστής)

467. Δημήτρης Νικολόπουλος (Καθηγητής Γαλλικών)

468. Βαγγέλης Κ. Αγγελίδης (Ιωάννινα, έμπορος)

469. Κώστας Παπαζήσης

470. Ευγενία Σίσκου

471. Γιώργος Παντούλας (Δραγοβέτσι Λάκκας Σουλίου)

472. Χριστόδουλος Παππάς (Κοσμηρά,1886,δάσκαλος)

473. Βασίλης Καξίρας (Κοσμηρά, 1929, επιχειρηματίας)

474. Γιώργος Λαμπρίδης (Σοποτσέλι Ζαγορίου, 1885)

475. Βαγγέλης Κωτσίδας (Πλησίβιτσα Φιλιατών,1900, γνωστός βιομήχανος αρτοσκευσμάτων στην Αμερική)

476. Θεόδωρος και Πέτρος Στολάκης (Τσαμαντά)

477. Φώτης Σιούτης ή Φρεντ Πάπας (Κεραμίτσα,έμπορος ψιλικών και φαρμάκων)

478. Βασίλης Πλιάτσικας (Τεριάχι Πωγωνίου,ασφαλιστής)

479. Νίκος Διαμαντόπουλος (Δολό Πωγωνίου)

480. Αγγελική Μπάλκου (Πρέβεζα,1881,οικονόμος του μεγαλοευεργέτη Γ. Αθανασάκη)

481. Σπύρος Δούβλης (Α. Σουδενά, 1888)

482. Σωτήρης Παπαθανασίου (Ραφταναίοι, 1891,καπνέμπορος)

483. Ζωή Μπόγκα (Κων/πολη,καταγ. Ιωάννινα, οικοκυρά)

484. Νίκος Τσελεπής (Δελβινάκι, 1882, ζωέμπορος)

485. Χρυσόστομος Λαμπρίδης (Βλαχώρι Παραμυθιάς)

486. Δημήτριος Κοράκης (Παλιοχώρι Συρράκου,1888,έμπορος)

487. Γιώργος Μιχαηλίδης (Σωποτσέλι Ζαγορίου, 1906,ιατρός)

488. Στέλιος Τσιγκούλης (Κάντσικο Κόνιτσας)

489. Βασίλης Δεσπότη (Ιωάννινα)

490. Θεόδωρος Κοτσώνης (Κάτω Ζάλογγο,)

491. Αριστείδης Πάντος (Βάρφανη Θεσπρωτίας)

492. Λευτέρης Καλογιάννης (Χουλιαράδες, πολ. μηχανικός, επιχειρηματίας,βουλευτής)

Β-δ : Ηπειρώτες Eυεργέτες από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας έως 1989

493. Πέτρος Κόκκορος (Κουκούλι Ζαγορίου,1900,Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

494. Βιολέτα Βίμπλη (Κοριτσά Β. Ηπείρου, 1902,οικοκυρά)

495. Αμαλία Χατζή (Κ. Σουδενά, Καθηγήτρια)

496. Αναστασία Θεοπίστου (Ιωάννινα)

497. Μαριγώ Σεπετά (Ιωάννινα)

498. Πέτρος Δήμας (Ερίντι Β. Ηπείρου)

499. Αφροδίτη Μαντζάρα (Πολίτσανη Β. Ηπείρου)

500. Εμμ. Μανιώτης

501. Νικόλαος Βότσης (Φιλιάτες)

502. Στέφανος Βασιλάκος (Κόντσικα Γραμμενοχωρίων,1902,δικηγόρος)

503. Χρήστος Τσαούσης (Βελεντζικό Αρτας,δασονόμος)

504. Δημήτρης Μπότσαρης (Στρατηγός)

505. Φρόσω Ιωαννίδη (Ζαγόρι,η ονομαζόμενη και ‘’Μάνα του Ζαγοριού ‘’)

506. Ανθούλα Μαυριά (Βλαχάτανο Ιωαννίνων, γεν. στη Ρουψιά Πωγωνίου,1905,οικοκυρά)

507. Απόστολος Φερούκας (Μπούλτζη Ζαγορίου,1897,Στρατιωτικός)

508. Αριστείδης Μπαλτατζής (Συρράκο,1904,δικηγόρος)

509. Βασίλης Πίπης (Σταυροσκιάδι Πωγωνίου,1881,επιχειρηματίας κινηματοθεάτρων στην Αμερική)

510. Γιάννης Ματσόπουλος (Μπούλτζι Ζαγορίου,αλευροβιομήχανος)

511. Ηλίας Σάρρας (Θεσπρωτικό, 1913, έμπορος, ναυτικός πράκτορας)

512. Ευαγγελία Ζαϊμη (Ιωάννινα,)

513. Γιώργος Καλαμπόκας (Σταυράκι Ιωαννίνων, 1903,αυτοκινητιστή)

514. Γιώργος Τζαμίχας (Μπάγια Ζαγορίου,1903, ιατρός)

515. Γιάννης Καμπέρης (Ζωοδόχος,1924,οικοδομικές, βιομηχανικές,οικοδομικές επιχειρήσεις)

516. Στέφανος Κάλλος (Σωπική Β. Ηπείρου,επιχειρηματίας,Γεν. Πρόξενος Ελλάδος στο Κεηπτάουν .

517. Θανάσης Βαδόκας (Ζίτσα,1920,Βιομήχανος σιουστών,δικό του έργο ο Σταθμός

Υπεραστικών Λεωφορείων Δυτ. Ελλάδας στον Κηφισσό)

518. Νίκος Τσουμάνης (Πάδες Κόνιτσας,επιχειρηματίας στο Κογκό)

519. Χρήστος Κατσάρης (Καλέντζι Κατσανοχωρίων,1902,συνταξιούχος ΤΑΕ)

520. Μαρία ή Μαριγώ Κατσάρη

521. Χρ. Λογοθέτης και Χρ. Φίλιος (Καλέντζι Κατσανοχωρίων)

522. Χριστόδουλος Καλλίδης (Μπάγια Ζαγορίου,1902, τραπεζικός υπάλληλος)

523. Ελένη Κούλη –Παππά (Πλησίβιτσα Φιλιατών,1898, Δασκάλα Αρσακείου)

524. Απόστολος Αθανασόπουλος (Γαρδίκι Φιλιατών,1901, αρτοποιός)

525. Σπύρος Τσίγκος (Πόβλα Φιλιατών,1906,εστιάτορας στην Αμερική)

526. Κώστας Λαζαρίδης (κουκούλι Ζαγορίου,1904,δάσκαλος)

527. Ελλη Πασχίδη (Συρράκο,1905,οικοκυρά)

528. Αλάξανδρος Καλούδης (Σούλι,1887,μηχανικός)

529. Νίκος Παπασωτηρίου (Βούρμπιανη,1903,Καθηγητής)

530. Λευτέρης Μαντζίκας (Λιγοψά,1917,βιομήχανος της μακαρονοποϊίας ΜΙΣΚΟ)

531. Γιάννης Σαραλής (Αρτσίστα Ζαγορίου,1906, Καθηγητής)

Πηγές:

- Μπέττη Στέφανου : Η Ηπειρωτική Ευποιϊα, Εκδοση Αγαθοεργών Καταστημάτων ΙεράςΜητροπόλεως Ιωαννίνων, Ιωάννινα 1982

- Μέττη Στέφανου : Οι Ζωσιμάδες,Εκδοση Ζωσιμαίας Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ιωαννίνων, Ιωάννινα 1990

- Σύνδεσμος Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων : Μνήμη Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, Ιωάννινα 2000

- Ηπειρος : 4000 χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτισμού ,Εκδοτική Αθηνών,Αθήνα 1997

Πηγή: Πελασγός Κορυτσάς

Όπως είναι γνωστό πριν από μερικές ημέρες, (16 έως 22 Σεπτεμβρίου 2016), συνήλθε η 14η Ολομέλεια της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Κιέτι της Ιταλίας η οποία κατήρτισε ένα τελικό κείμενο κοινής αποδοχής με τίτλο: «Συνοδικότητα και Πρωτείο κατά την πρώτη χιλιετία: καθ’ οδόν προς μια κοινή κατανόηση στην υπηρεσία της ενότητος της Εκκλησίας».

Επιστολή του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Η επιστολή αυτή δημοσιεύεται στο βιβλίο «Απάνθισμα επιστολών» τον Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου. Το περιοδικό «Διάλογος» με τις ευλογίες της Ιεράς Μονής, αναδημοσιεύει σε συνέχειες την επιστολή τον Οσίου που έχει θέμα της την αντιμετώπιση ενός αιρετικού, διότι την θεωρεί χρήσιμη για τους φίλους της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που παίρνουν το περιοδικό μας και είναι οι πολλαπλασιαστές του εξαιρετικά αναγκαίου έργου της ενημέρωσης των πιστών της Εκκλησίας μας, ώστε να αποφεύγουν τις παγίδες της πλάνης του εχθρού του ανθρώπου.

Με πολλή ευχαρίστησι αναλαμβάνω να σας απαντήσω, ή σωστότερα, να συζητήσω μαζί σας τα όσα αναφέρετε στην αξιόλογη επιστολή σας. Κι εγώ, πριν μου γράψετε, κάτι είχα ακούσει, αλλά δεν είχα δώσει ανάλογη προσοχή. Τώρα όμως βλέπω ότι στη περιοχή σας αρχίζει ν' ανάβη μια πυρκαγιά και γι' αυτό σπεύδω να σας απαντήσω ό,τι ο Θεός με φωτίσει.

Α'. Γράφετε: «Μας εμφανίσθηκε κάποιος κήρυκας της πίστεως που φαίνεται ευγενής και περιέρχεται τα σπίτια όχι μόνο των πλουσίων, αλλά και των φτωχών, διαβάζει το Ευαγγέλιο, το ερμηνεύει, διδάσκει την πίστι στον Χριστό και παρακινεί στην μετάνοια. Κοντά μου κατοικεί ένας φτωχός βιβλιοδέτης. Στο σπίτι του έρχεται αυτός ο κήρυκας και συγκεντρώνει αρκετό κόσμο. Πήγα κι εγώ δύο φορές εκεί. Ακούγεται μάλιστα ότι και σε άλλα μέρη κηρύττει και συγκεντρώνει πολύ κόσμο».

Ας σταματήσουμε το γράμμα σας στο σημείο αυτό. Καθαρά φαίνεται εδώ ότι ο νέος αυτός κήρυκας της πίστεως, δεν είναι κήρυκας της Εκκλησίας. Πώς διδάσκει την πίστι στον Χριστό χωρίς να έχη αναγνωρισθή σαν ιεροκήρυκας από την Εκκλησία; Αυτό είναι γεγονός πρωτάκουστο! Έπρεπε να συλλογισθήτε ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει εδώ και να τηρήσετε τον εαυτό σας σε επιφυλακή. Συμπεριφερθήκατε έτσι; Δούλεψε καθόλου η κρίσις σας ερευνώντας, εάν είναι σωστά αυτά που ακούτε, ή εάν οδηγούν σε καλό; Να τι έπρεπε εξ αρχής να κάνετε.

Λέτε στην συνέχεια ότι διδάσκει πίστι στον Χριστό και ομιλεί διαρκώς από τα Ευαγγέλια. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να σας κάνη πιο προσεκτικό. Γιατί σας διδάσκει πίστι στον Χριστό; Μήπως είσθε τάταρος ή μογγόλος; Εσείς από παιδί πιστεύετε στον Χριστό και ζήτε μέσα στους κόλπους της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά το παράδειγμα όλων των αγίων, που δοξάσθηκαν από τον Θεό. Όταν λοιπόν άρχισε να διδάσκη περί πίστεως στον Χριστό σε σας που ήδη πιστεύετε, θα έπρεπε να σκεφθητε ότι η δική του πίστις πιθανόν να είναι διαφορετική από την δική σας, την πίστι δηλαδή της Εκκλησίας μας.

Όταν άρχισε να σας προτρέπη να πιστεύετε στον Χριστό, έπρεπε να τον ρωτούσατε:

› Γιατί μας το λες αυτό; Μήπως είμαστε αβάπτιστοι;

Και όμως κανένας σας δεν διαμαρτυρήθηκε. Λέγοντάς σας να πιστεύετε στον Χριστό, σας θεώρησε απίστους. Και σεις το ακούσατε με απάθεια, σαν να ήσασταν πραγματικά άπιστοι.

Εάν κηρύττη διαφορετική πίστι και σεις συνεχίζετε να τον ακούτε, τότε μαζί μ' αυτόν μειώνετε την προηγούμενη πίστι σας, κατακρίνετε την αγία μας Εκκλησία και όλους όσους σώθηκαν και σώζονται στους κόλπους της. Αυτό είναι το δεύτερο λάθος σας, μεγαλύτερο από το πρώτο!

Ενώ ζούσατε ήσυχα και ειρηνικά και φροντίζατε για την σωτηρία σας, έρχεται κάποιος και αρχίζει να σας κηρύττη:

› Γνωρίζετε κάτι; Ο Χριστός πέθανε για την σωτηρία μας. Να πιστεύετε σ' Αυτόν, να μετανοήτε και έτσι θα σωθήτε.

Και σεις σαν ν' ακούτε κάτι το πρωτάκουστο και ασυνήθιστο, προσκολλάσθε σ' αυτόν, έτοιμος ν' αφήσετε την Εκκλησία σας, τους ποιμένες σας και όλα όσα προηγουμένως τιμούσατε σαν μέσα αγιασμού.

Πολύ περίεργο αυτό! Μήπως δεν κοινωνούσατε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου; Μήπως στον Χριστό δεν καταφεύγατε με τις προσευχές σας και σ' Αυτόν και μόνο δεν στηρίζατε την ελπίδα της σωτηρίας σας; Λοιπόν τι το ιδιαίτερο, τι το νέο, που να μην το έχετε στον νου και στην καρδιά σας, σας αναγγέλλει αυτός ο άγνωστος ξένος;

Σας λέει: «Ο Χριστός σταυρώθηκε για σας. Πρέπει να πιστεύετε σ' Αυτόν για να σωθήτε». Μήπως αυτό δεν ομολογήτε κάθε μέρα στο σύμβολο της πίστεως; «Πιστεύω ... και εις ένα Κύριον, Ιησούν Χριστόν ... τον δι' ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών ... ». Το ίδιο ομολογείτε ψάλλοντας στην εκκλησία: «Ο μονογενής Υιός... σταυρωθείς τε, Χριστέ ο Θεός... σώσον ημάς», ή: «Φως ιλαρόν αγίας δόξης... Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς...», ή: «Νυν απολύοις... ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου...».

Η Θ. Λειτουργία ολόκληρη, τι άλλο είναι παρά μια ανάμνησις ή επανάληψις με την αναίμακτη θυσία, της αιματηρής θυσίας που έγινε στον Γολγοθά για την σωτηρία μας;

Εάν συμφωνήτε μ' αυτά, τότε τι νέο ακούτε από τα χείλη του ξένου και είσθε έτοιμος ν' αφήσετε όλα τα προηγούμενα και ν' ακολουθήσετε τα ίχνη του, χωρίς καλά - καλά να ξέρετε πού θα σας οδηγήση, γνωρίζοντας ωστόσο ασφαλώς ότι ο δρόμος που ακολουθήσατε ως τώρα είναι ο πραγματικός;

Αυτό είναι ακατανόητο! Μοιάζετε σαν να ψάλλετε έναν ύμνο σε μια αρμονική χορωδία και ξαφνικά να σταματάτε, προσέχοντας την ξεχωριστή φωνή ενός αγνώστου που μπήκε απρόσκλητος στην χορωδία σας. Καθόλου δεν σας απασχολεί, εάν έκανε καλά αυτός ο ξένος που άρχισε να ψάλλη, ούτε εάν κάνατε καλά εσείς που σιωπήσατε.

Οι δόκιμοι ψάλτες λένε ότι το να ξεχωρίζη μια φωνή σε μια χορωδία είναι κάτι το αντικανονικό. Και όσοι θαυμάζουν την φωνή αυτή καταδικάζουν τον εαυτό τους αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν καλλιτεχνική ευαισθησία. Μ' αυτούς μοιάζετε τώρα και σεις όσον αφορά το θέμα της σωτηρίας σας.

Μέχρι τώρα φροντίζατε με επιμέλεια την σωτηρία σας, ειρηνικά και ήσυχα, μαζί με τους άλλους αδελφούς. Ξαφνικά εμφανίσθηκε αυτός ο ξένος και άρχισε να τονίζη και να επαναλαμβάνη μία από τις τόσες διδασκαλίες της Εκκλησίας μας. Και σεις, στρέψατε την προσοχή σας σ' αυτόν. Εντυπωσιασθήκατε και φαίνεσθε έτοιμος να τα εγκαταλείψετε όλα και να τον ακολουθήσετε. Καθόλου δεν σκεφθήκατε εάν φέρεται σωστά αυτός και εάν φέρεσθε σωστά και σεις. Όσοι έκτιμούν το εργο της σωτηρίας θα σας χαρακτηρίσουν σαν άγευστο της πνευματικής ζωής.

Θα έπρεπε ακούγοντας τα πρώτα του λόγια ν' απομακρυνθήτε αμέσως από κοντά του, ενώ σεις συνδεθήκατε μαζί του και συνδέεστε ολοένα και περισσότερο.

Β'. Γράφετε: «Ομιλεί διαρκώς για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και για την σωτηρία θυσία Του. Ομιλεί μ' ενθουσιασμό. Τον ακούμε ευχάριστα και ολοένα μας ελκύει».

Άραγε ξεχωρίσατε αν είναι Ορθόδοξος ή ετερόδοξος; Ή σκεφθήκατε ότι αφού ομιλεί ρωσικά, ρώσος θα είναι. Αφού ομιλεί για τον Σωτήρα Χριστό, και μάλιστα μ' ενθουσιασμό, ασφαλώς δικός μας θα είναι, στην αλήθεια θα βρίσκεται και την αλήθεια θα κηρύττη. Ελκυσθήκατε με όλα αυτά και πέσατε στην απάτη.

Μπορεί να είναι ρώσος, αλλά δεν έχει την ρωσική πίστι. Ήταν Ορθόδοξος, αλλά ξέπεσε από την Ορθοδοξία. Είναι αιρετικός! Μπορεί να κηρύττη την εν Χριστώ σωτηρία, αλλά όχι όπως μας την δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός και οι άγιοι απόστολοι. Μπορεί να ομιλή μ' ενθουσιασμό, αλλά αυτό δεν μαρτυρεί να την άλήθεια των λόγων του. Μάλλον αποδεικνύει ότι είναι ολόψυχα δοσμένος στην κακοδοξία του και αγωνίζεται γι' αυτή, σαν να είναι η μόνη αλήθεια ένα συνονθύλευμα από αιρέσεις και πλάνες.

Άραγε όλα αυτά είναι άγνωστα σε σας; Και μήπως σεις δεν γνωρίζετε τίνος μαθητής είναι; Σύμφωνα με τον δάσκαλο, κρίνετε και τον μαθητή. Ασφαλώς θα γνωρίζετε ότι ήλθε κάποτε ένας αγγλικανός και άρχισε να περιοδεύη από σπίτι σε σπίτι και να εξαπατά με τα κηρύγματά του μερικούς δικούς μας, κυρίους και κυρίες, που δεν βάδιζαν σταθερά στον δρόμο της αληθείας.

Απ' αυτούς τους απατημένους ξεπρόβαλε και ο σημερινός κήρυκάς σας, που τώρα συνεχίζει το έργο της απάτης του αγγλικανού. Πηγαίνει παντού και προσπαθεί να οδηγήση στην πλάνη και άλλους. Ό,τι λοιπόν πιστεύει κι αυτός. Έχουν κι οι δύο ξεκόψει από την κρυστάλλινη αλήθεια του Θεού και βρίσκονται στον τέταρτο βαθμό της πτώσεως στο ψέμα και στο σκοτάδι, στην κακοδοξία και στην αίρεσι.

Δεν θα σας εξηγήσω αναλυτικά αυτή την πτώσι, αλλά συνοπτικά θα εκθέσω την ιστορική πορεία της.

Ήταν στην αρχή μια Εκκλησία με μια, αληθινή, πίστι. Ήλθε όμως ο πειρασμός. Ο πάπας με τις σοφιστίες του ξέπεσε από την Εκκλησία και την πίστι. Αυτός είναι ο πρώτος βαθμός της πτώσεως στο ψέμα και στο σκοτάδι.

Από τους ρωμαιοκαθολικούς ή παπικούς γεννήθηκαν οι διαματρυρόμενοι ή προτεστάντες, οι οποίοι με άλλες σοφιστείες πλανήθηκαν και ξέπεσαν από τον παπισμό. Αυτός είναι ο δεύτερος βαθμός της πτώσεως στο ψέμα και στο σκοτάδι.

Από τους προτεστάντες γεννήθηκε η αγγλικανική σοφιστεία. Είναι ο τρίτος βαθμός της πτώσεως στο ψέμα και στο σκοτάδι.
Από την αγγλικανική σοφιστεία γεννήθηκε επί τέλους και αυτός που παρέσυρε τον κήρυκά σας μαζί με άλλους και κατάφερε να τους οδηγήση στην πλάνη. Όλοι αυτοί βρίσκονται στον τέταρτο βαθμό της πτώσεως στο ψέμα και στο σκοτάδι.

Στον βαθμό αυτό βρίσκεται λοιπόν ο αιρετικός κήρυκάς σας και γυρίζει από σπίτι σε σπίτι και αποπλανά τους Ορθοδόξους. Είναι γνήσιος μαθητής του αγγλικανικού που μας ήλθε προηγουμένως, εάν φυσικά δεν πρόσθεσε και νέες σοφιστείες δικές του, οπότε θα βρίσκεται σε κάποιον πέμπτο βαθμό πτώσεως στο ψέμα και στο σκοτάδι. Αυτός είναι ο κήρυκας που τόσο εκτιμάτε! Να τον χαίρεσθε!

Η αλήθεια του Θεού, η ακέραιη και καθαρή και σωτήρια αλήθεια, δεν βρίσκεται ούτε στους παπικούς ούτε στους προτεστάντες ούτε στους αγγλικανούς ούτε στον κήρυκά σας. Βρίσκεται μονο στην μία, αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Είναι γεγονός ότι όλοι οι άλλοι, ενώ βρίσκονται στην πλάνη, πιστεύουν ότι αυτοί κατέχουν την αλήθεια. Η αλήθεια όμως βρίσκεται μακρυά απ’ αυτούς.

Οι παπικοί που πρώτοι αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία, θεωρούν ότι αποκλειστικά με το μέρος τους είναι η αλήθεια.

Οι προτεστάντες που κατηγόρησαν την χρεωκοπία των παπικών σε πολλά σημεία, αντί να επιστρέψουν στην αλήθεια, απομακρύνθηκαν περισσότερο από τους παπικούς. Δεν θεμελίωσαν την καινούργια τους πίστι πάνω στην αλήθεια του Θεού, αλλά πάνω στις αιρετικές σοφιστείες τους. Όσο κι αν ισχυρίζονται ότι κατέχουν την αλήθεια, βρίσκονται πολύ μακρυά απ’ αυτή.

Στους Άγγλους δεν άρεσε ο γερμανικός προτεσταντισμός και οικοδόμησαν δικό τους, στα μέτρα τους, σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις και όχι σύμφωνα με τις αιώνιες αλήθειες που αποκάλυψε ο Θεός. Απομακρύνθηκαν ακόμη πιο πολύ από την σωστή πίστι, προσπαθώντας να την προσεγγίσουν με ανθρώπινα μέσα.

Και στον αγγλικανισμό και στον προτεσταντισμό ξεφύτρωσαν αργότερα πολλές παραφυάδες. Τα σχίσματα και οι αιρέσεις πολλαπλασιάσθηκαν. Κάθε νέα παραφυάδα καυχιόταν ότι επιτέλους βρήκε την αλήθεια. Στην πραγματικότητα όμως βυθιζόταν περισσότερο στο ψέμα και στο σκοτάδι. Αναζητούσαν όλοι την αλήθεια όχι εκεί που ο αληθινός Θεός την τοποθέτησε, αλλά στις δικές τους σοφιστείες. Γι' αυτό δεν ανακάλυψαν την αλήθεια, αλλά εγκολπώθηκαν διάφορες σκιές της αλήθειας. Στις σκιές θεμελίωσαν την ομολογία πίστεώς τους, το πιστεύω τους. Ανάμεσα σ' αυτές τις σκιές βρίσκεται και το περιεχόμενο του κηρύγματος που τώρα σας ελκύει, όπως μου γράφετε.

Ενώ λοιπόν στην Δύσι πολλαπλασιαζόταν η αίρεσις και διαρκώς ξεφύτρωναν ποικίλες κακοδοξίες, περισσότερο ή λιγώτερο πλανεμένες, στην Ανατολή παρέμενε αμετάβλητη στην πίστι της η Ορθοδοξία, η αληθινή Εκκλησία που σαν θησαυροφυλάκιο περιέχει την θεία αλήθεια.

Η Ορθοδοξία πιστεύει και περιφρουρεί την αλήθεια που ανήγγειλε ο ίδιος ο Θεός και φύτεψαν οι άγιοι απόστολοί Του. Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, τα τέκνα της αληθινής Εκκλησίας, διατηρούμε την θεόσδοτη και μόνη Αλήθεια και μένουμε ασάλευτοι στην πίστι μας. Ενώ πέρασαν τόσοι αιώνες, διατηρήθηκε αλώβητη και αναλλοίωτη η αλήθεια στους κόλπους της Ορθοδοξίας και έφθασε μέχρι σε μας, όπως κηρύχθηκε από τον Θεό και τους αγίους αποστόλους Του.

Στέκεται η αγία μας Εκκλησία στην αλήθεια, γι' αυτό στεκόμαστε και μείς σ' αυτή. Χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στον Κύριο που ευδόκησε να γεννηθούμε στους κόλπους της αληθινής, Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ενώ σεις από μικρός γαλουχηθήκατε με την αιωνόβια αλήθεια, ο ψευδοκήρυκάς σας μόλις χθές διδάχθηκε την πλάνη. Ωστόσο αυτός δεν διστάζει παντού να διακηρύττη την κακοδοξία του, ενώ σεις χωρίς καμία διάκρισι στραφήκατε προς αυτόν και κινδυνεύετε ν' αποκοπήτε από την αγία Εκκλησία και από την αλήθεια του Θεού. Η αλήθεια αυτή ζούσε στην πίστι των πατέρων μας, των πάππων και προπάππων μας, όλων γενικά των ρώσων από την ημέρα που φωτίσθηκαν, την εποχή του ισαποστόλου Αγίου Βλαδιμήρου, εδώ και χίλια περίπου χρόνια.

Πόσους και πόσους αγίους δεν ανέδειξε η αγία Εκκλησία μας, που δέονται υπέρ ημών ενώπιον του Κυρίου! Πόσοι και πόσοι δεν ευαρέστησαν στον Θεό και δεν πλημμύρισαν με την Θ. Χάρι, όπως φανερώνουν τα άφθαρτα λείψανά τους που είναι σκορπισμένα σε όλη την ρωσική γη! Και ξαφνικά έρχεται αυτός ο ψευδοκήρυκάς σας, που μόλις χθες πλανήθηκε στο ψέμα και βυθίστηκε στο σκοτάδι, και προσπαθεί να σας αποσπάση από την αγία αυτή χορεία...

Αλλά ας πάμε ακόμη πιο πέρα. Η ίδια ομολογία πίστεως και ο ίδιος δρόμος σωτηρίας ακολουθείται και από τους Έλληνες, από τους οποίους λάβαμε το φως της Ορθοδοξίας. Μελετήστε την ιστορία τους και διά μέσου πολλών αιώνων θα φθάσετε μέχρι των Οικουμενικών Συνόδων που υποστήριξαν και επιβεβαίωσαν τα δόγματα της πίστεώς μας, την οικουμενική αλήθεια.

Μελετηστε την ιστορία των Συνόδων που συγκροτήθηκαν μέχρι τον Μ. Κωνσταντίνο και παντού θ' αντιληφθήτε την ίδια αλήθεια να εγκολπώνεται από αναρίθμητα πλήθη πιστών και να βασιλεύη στα πέρατα της οικουμένης.

Ας προχωρήσουμε ακόμη πιο πέρα. Μελετήστε τους αιώνες των διωγμών μέχρι την εποχή των αγίων αποστόλων. Θα διαπιστώσετε και εκεί την ίδια ομολογία πίστεως και τον ίδιο δρόμο της σωτηρίας, που και μεις τώρα ακολουθούμε. Και αυτό που δίδασκαν οι άγιοι απόστολοι, το παρέλαβαν από τον Κύριο. Και ό,τι έλεγε και έκανε ο Υιός, το έλεγε και το έκανε σύμφωνα με την εντολή του Πατρός μέσα στο μυστήριο της Αγ. Τριάδος.

Να από που ξεκινά η πίστις μας! Να που είναι η πηγή της! Να πώς ανέβλυσε από τα βάθη της θεότητος! Να πώς έρρεε διά μέσου των αιώνων και έφθασε μέχρι σε μας! Και αυτή την θεία και αιωνόβια πίστι ήσασταν έτοιμος να την πετάξετε και να την αντικαταστήσετε με το ψέμα, το οποίο διαλαλεί ο ψευδοκήρυκάς σας, που μόλις χθές εξαπατήθηκε! Υπάρχει σ' αυτό καμιά λογική;

Γ'. Αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις τόσο τις δικές σας, όσο και των συνακροατών σας: «Μα τι ψέμα κηρύττει; Αυτός την αλήθεια αναγγέλλει, την εν Χριστώ σωτηρία διδάσκει, το Ευαγγέλιο ευαγγελίζεται».

Σταθήτε λίγο. Μη βιάζεστε στις αντιδράσεις σας. Ας βάλουμε τα πράγματα στην θέσι τους: Επιτρέπεται να μιλάμε για τον Ιησού Χριστό θολά και ύπουλα; Επιτρέπεται να διδάσκουμε τον σωτήριο δρόμο και να οδηγούμε τους ακροατές στην καταστροφή; Αυτό δεν έκαναν πάντα οι αιρετικοί; Πόσες και πόσες διδασκαλίες δεν υπήρχαν που διέστρεφαν την αλήθεια και πριν από τον αιρεσιάρχη Άρειο, αλλά πολύ περισσότερο και μετά από αυτόν... Όλες αυτές αποδοκιμάσθηκαν από την Εκκλησία και αναθεματίσθηκαν. Αναρίθμητες αιρέοεις εμφανίσθηκαν στην Δύσι. Όλες όμως απορρίφθηκαν από την Ορθοδοξία, παρ' όλο που κηρύττουν τον Σωτήρα Χριστό! Επομένως δεν πρέπει να συμπεραίνουμε ότι εφ’ όσον κάποιος κηρύττει τον Χριστό, οπωσδήποτε είναι αξιόπιοτος, αλλά πρέπει να εξετάζουμε, εάν σωστά κηρύττη την αλήθεια για τον Χριστό.

Μεταξύ σας όμως κανείς δεν κοπίασε να κάνη αυτή την έρευνα, αλλά μόλις ακούσατε από τα χείλη του το γλυκύτατο όνομα του Κυρίου, αμέσως απερίσκεπτα σταθήκατε στο πλευρό του. Κανείς σας δεν υποψιάσθηκε ότι αυτό το προσκυνητό όνομα είναι στα χείλη του πλανεμένου σαν δόλωμα, για να παραπλανήση και να οδηγήση στην καταστροφή τις απλοϊκές ψυχές σας.

Δεν διαβάσατε στο Ευαγγέλιο τα προειδοποιητικά λόγια του Κυρίου: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες»; (Ματ-θ. 7, 15).

Μη φαντασθήτε ότι ο Κύριος εννοεί εδώ εκείνους που δεν γνωρίζουν το όνομά Του. Όχι. Εννοεί ακριβώς αυτούς που καλύπτονται με το όνομά Του, οδηγώντας στην πλάνη. Αυτό φαίνεται από τα αμέσως επόμενα λόγια Του: «Πολλοί ερούσί μοι εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, ου τω σω ονόματι προεφητεύσαμεν;» (Ματθ. 7, 22). Βλέπετε; Κηρύττουν τον Χριστό και ο ίδιος ο Χριστός μας προτρέπει να φυλαγώμαστε απ’ αυτούς. Και κατά την ημέρα της κρίσεως θα τους πη: «Ουδέποτε έγνων υμάς, αποχωρείτε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. 7, 23).

Ο Κύριος με αυτά τα λόγια θέλει να μας φανερώση ότι ουδέποτε τους αναγνωρίζει σαν γνήσιους κήρυκές Του, όσο κι αν οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι. Στο κήρυγμά τους ο Κύριος δεν βλέπει τον εαυτό Του, αλλά κάποιον άλλο Χριστό, όχι εκείνον τον αληθινό που θυσιάστηκε για την σωτηρία μας εδώ στην γη.

Βλέπετε ότι είναι δυνατόν κάτω από το όνομα του Κυρίου να μην κηρύσσεται ο Κύριος. Πώς λοιπόν εσείς χωρίς διάκρισι προσκολληθήκατε στον ψευδοδιδάσκαλό σας, επειδή κάλυπτε με το όνομα του Χριστού την πλάνη του; Νομίζετε ότι δεν αναφέρονται και σ’ αυτόν τα λόγια: «Πολλοί γαρ ελεύσονται επί τω ονόματί μου... και πολλούς πλανήσουσι»; (Ματθ. 24, 5).

Μου δίνετε το δικαίωμα με την στάσι σας αυτή να στρέψω προς σας τον ελεγκτικό λόγο του αποστόλου Παύλου, που απηύθυνε στους Κορινθίους: «Ηρμοσάμην γαρ υμάς ενί ανδρί, παρθένον αγνήν παραστήσαι τω Χριστώ, φοβούμαι δε μήπως, ως ο όφις Εύαν εξηπάτησεν εν τη πανουργία αυτού, ούτω φθαρή τα νοήματα υμών από της απλότητος της εις τον Χριστόν, ει μεν γαρ ο ερχόμενος άλλον Ιησούν κηρύσσει ον ουκ εκηρύξαμεν... καλώς ανείχεσθε» (Β' Κορινθ. 11, 2-4).

Και τώρα ό,τι φοβόταν ο απόστολος για τους Κορινθίους συνέβη σε σας. Ήλθε ο ψευδοδιδασκάλος, άρχισε να κηρύττη άλλον Ιησού και σεις προσκολληθήκατε σ’ αυτόν!

Θα μου πήτε: «Όχι δεν κηρύττει άλλον Ιησού. Ό,τι λέει το παίρνει από το Ευαγγέλιο και διδάσκει με τα λόγια του Ευαγγελίου. Διαρκώς επαναλαμβάνει ότι ο Χριστός πέθανε για μας και εάν πιστεύουμε θα σωθούμε. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχη ψέμα και απάτη σ’ αυτό;».

Είναι άλήθεια ότι αυτά τα λόγια αποτελούν έναν ευχάριστο ευαγγελισμό. Ποιος θερμός χριστιανός είναι δυνατόν να μη τα προσέξη; Είναι όμως εξ ίσου αλήθεια ότι στα ευαγγελικά αυτά λόγια είναι δυνατόν να εγκεντρισθή το ψέμα και η απάτη.

Ας προσέξουμε τον Απόστολο Παύλο που έγραφε προς τους Γαλάτες: «Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς εν χάριτι Χριστού εις έτερον ευαγγέλιον» (Γαλάτ. 1, 6).

Οι Γαλάτες ειλικρινά πίστεψαν στον σωτήρα Χριστόν και ολόψυχα δέχθηκαν την ευχάριστη αγγελία της σωτηρίας. Ήσαν τόσο ευγνώμονες στον απόστολο Παύλο, ο οποίος τους ωδηγούσε στην αλήθεια, που ήσαν έτοιμοι και τα μάτια τους να βγάλουν για χάρι του. Όταν όμως απομακρύνθηκε από κοντά τους, ήλθαν κάποιοι δοκησίσοφοι και άρχισαν να τους κηρύττουν και αυτοί το Ευαγγέλιο, την χαρμόσυνη είδησι της εν Χριστώ σωτηρίας, όχι καθαρή, αλλά αναμεμειγμένη με το ψέμα. Οι Γαλάτες δεν πήραν στα σοβαρά το θέμα, ελκύσθηκαν από το κήρυγμα του Ευαγγελίου τους, τους θεώρησαν ευαγγελιστές και έπεσαν στα δίχτυα της πλάνης. Τα λόγια τους ήσαν ελκυστικά, εφ’ όσον το Ευαγγέλιο κήρυτταν, το αποτέλεσμά τους όμως ήταν καταστρεπτικό. Τόσο ύπουλο είναι το ψέμα, που καλύπτεται κάτω από τα ιερά και γλυκύτατα ονόματα!

Ο Απόστολος Παύλος, όταν πληροφορήθηκε την κατάστασί τους, έγραψε σαν νόμο αμετάθετο για όλες τις εποχές την εξής φράσι: Έάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευηγγελισάμεθα υμίν, Ανάθεμα έστω» (Γαλάτ. 1, 8). Και για να το τυπώσουν καλύτερα μέσα τους επανέλαβε: «Και άρτι πάλιν λέγω· ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλάτ. 1,9).

Βλέπετε λοιπόν, ότι υπάρχει Ευαγγέλιο και υπάρχει και ευαγγελισμός, του οποίου οι κήρυκες αναθεματίζονται, και μάλιστα από τον απόστολο Παύλο!

Εσείς όμως λησμονήσατε την περίπτωσι αυτή και μόλις εμφανίσθηκε κάποιος διδάσκαλος με το Ευαγγέλιο στο χέρι, εμπιστευθήκατε σ’ αυτόν, χωρίς να σκεφθήτε ότι έχετε ορθόδοξη πίστι και σωστά αγωνίζεσθε για την σωτηρία σας. Μοιάσατε ακριβώς με τους τότε Γαλάτες. Είναι δίκαιο λοιπόν ν' αποδώση κανείς και σε σας τον ελεγκτικό αποστολικό λόγο: «Ω ανόητοι Γαλάται, τις υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθε;» (Γαλ. 3, 1).

Δ'. Μου γράφετε ότι διαβάζει και διδάσκει μέσα από το Ευαγγέλιο. Ασφαλώς το άγιο Ευαγγέλιο και όλη η Καινή Διαθήκη είναι η πλέον πιστή πηγή, ο πραγματικός οδηγός της χριστιανικής ζωής, ο ασφαλής φάρος της σωστής πορείας προς την σωτηρία. Όσοι σώζονται, από την Καινή Διαθήκη αντλούν την γνώσι για το πώς θ' αγωνισθούν για την σωτηρία τους.

Αλλά δεν είναι εύκολο για τον καθένα που διαβάζει το Ευαγγέλιο να το κατανοή πλήρως και να βαδίζη έτσι ασφαλώς στον δρόμο της σωτηρίας. Μπορεί κάποιος να διαβάζη το Ευαγγέλιο, αλλά να το ερμηνεύη λανθασμένα. Γι' αυτόν το Ευαγγέλιο αποτελεί όργανο καταστροφής! Και δεν τον απαλλάσσει από τον έλεγχο και την καταδίκη του για την άγνοια της αληθείας το γεγονός ότι κρατά στο χέρι το Ευαγγέλιο, καθώς και το ότι το μελετά.

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα:

Έχουμε ένα κομμάτι πολύτιμο ύφασμα. Έρχεται ένας έμπειρος και εκλεκτός ράπτης, το κόβει και ράβει ένα ωραίο φόρεμα. Μπορεί όμως να έρθει ένας ανίδεος και κακόγουστος ράπτης, να το κόψη και να ράψη ένα τερατούργημα που ούτε το σώμα θα καλύπτη ούτε από τους καιρούς θα προοτατεύη, δηλαδή θα καταστρέψη το πολύτιμο ύφασμα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαφόρους κήρυκες του Ευαγγελίου. Μπορεί κάποιος να το διαβάζη και να το ερμηνεύη με τέτοιο τρόπο που ν' ατιμάζη τον ατίμητο θησαυρό. Να το κηρύττη με τέτοιο τρόπο που να οδηγή στην πλάνη ο οδηγός αυτός της σωτηρίας.

Και αυτό γιατί; Γιατί δεν γνωρίζει καλά το δρόμο της σωτηρίας. Δεν γνωρίζει ορισμένες προϋποθέσεις της σωτηρίας ή μάλλον μερικά σημεία της πνευματικής πορείας, όπως π.χ. την πίστι, την τήρηση των εντολών, την απόκτησι της θ. Χάριτος κ.τ.λ. Στο Ευαγγέλιο τα σημεία αυτά δεν αναφέρονται συγκεντρωμένα, αλλά έχουν καταγραφή σε διάφορα χωρία. Για να βαδίση όμως κανείς ασφαλώς τον δρόμο της σωτηρίας πρέπει να γνωρίζη όλα αυτά τα σημεία.

Σ' αυτό πολλοί σκοντάφτουν. Αρχίζει κάποιος να συγκεντρώνη διάφορα αγιογραφικά χωρία, που σχετίζονται άμεσα με την σωτηρία και αποτελούν βασικές προϋποθέσεις της, στρέφει μετά την προσοχή του σ’ ένα ή σε δύο απ' αυτά, τ' απομονώνει απ' όλη την Αγ. Γραφή και φωνάζει: «Βρήκα, βρήκα τον δρόμο της σωτηρίας!».

Με τον τρόπο αυτό ο ένας διακηρύττει: «Πίστευε και θα σωθής». Ο δεύτερος αποφαίνεται: «Απόκτησε την θ. Χάρι και τίποτε άλλο δεν χρειάζεσαι». Ο τρίτος συμβουλεύει: «Αγάπα και θα φθάσης στον ουρανό». Και οι άλλοι ομοίως.

Όλες αυτές οι υποδείξεις, είναι βεβαίως πραγματικές και στην Αγ. Γραφή βασισμένες. Αλλά καμμιά ξεχωριστά δεν καλύπτει ολόκληρη την υπόθεσι της σωτηρίας. Πρέπει κανείς όλα αυτά να τα συνενώση και τότε θα αποκτήση μια πλήρη γνώσι της πραγματικής μορφής της σωτηρίας.

Να λοιπόν και ο ψευδοδιδάσκαλός σας ανάμεσα σ’ αυτούς που πλανήθηκαν. Ασφαλώς κι αυτός το Ευαγγέλιο διαβάζει, καθώς μου γράφετε, και διδάσκει το πώς θα σωθούμε. Παρουσιάζει όμως όλο το πλάτος του αγώνος που απαιτείται ή μόνον ένα μέρος των προσπαθειών; Προσέξτε στα λόγια του και θα διαπιστώσετε την έλλειψι: Στο κήρυγμα του ακούγεται μόνο το «Μετανοείτε και πιστεύετε». Αυτό όμως περιλαμβάνει όλες τις σωτηριώδεις προσπάθειες; Ασφαλώς όχι.

Αλλά και αυτά ακόμη τα στοιχεία, μετάνοια και πίστις, διδάσκονται με πληρότητα; Λέει π.χ. «Μετανοείτε». Ρωτήστε τον: «Δηλαδή πρέπει και να εξομολογηθούμε; Κι αν δεν εξομολογηθούμε, πώς θα λάβουμε την συγχώρησι των αμαρτιών μας;». Σ' αυτό τίποτε δεν θα τολμήση να πη. Θα ξεφύγη με την πολυλογία του. Σύμφωνα με την κακοδοξία του η εξομολόγησις δεν χρειάζεται, έστω κι αν αναφέρεται στην Αγ. Γραφή.

Ασφαλώς κανείς δεν θα επιχειρήση να του αποδείξη ότι λέει ψέματα, όταν διδάσκη: «Μετανοείτε και πιστεύετε», διότι αυτά είναι απαραίτητα για την σωτηρία και αποτελούν εντολές του Κυρίου. Μπορεί όμως κανείς να του αποδείξη από την Αγ. Γραφή ότι πλανιέται, όταν διακηρύττη ότι μόνον αυτά, η μετάνοια και η πίστις, εξασφαλίζουν τη σωτηρία. Διότι για την σωτηρία χρειάζονται και πολλά άλλα.

Φαντασθήτε για μια στιγμή ένα γιατρό να δίνη μια συνταγή με πολλά φάρμακα και ο φαρμακοποιός να διαλέγη απ' αυτά δυό ή τρία μόνο και να τα παραδίδη στον ασθενή λέγοντας: «Να, πάρε τα φάρμακα, που σου έγραψε ο γιατρός». Ο φαρμακοποιός αυτός δεν είναι ψεύτης και απατεώνας;

Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην περίπτωσί σας. Ο Κύριός μας, που ήλθε για να μας θεραπεύση από τα πάθη, έγραψε στα Ευαγγέλιά Του μια πλήρη θεραπευτική αγωγή για τη σωτηρία των ψυχών μας, που διατυπώνεται σε διάφορα χωρία. Ο νέος διδάσκαλός σας λοιπόν, άρπαξε δύο ή τρία απ' αυτά και άρχισε να φωνάζη: «Ιδού για σας το σωτήριο φάρμακο! Πάρτε το και θα σωθήτε!». Κατά συνέπεια είναι ψεύτης και απατεώνας, όπως ακριβώς και ο φαρμακοποιός, που αναφέραμε.

Και σεις ακούγοντάς τον αποστομωθήκατε και του δώσατε θάρρος να δακηρύττη ανεμπόδιστα:

«Πιστέψτε στον Σωτήρα Χριστό και θα σωθήτε».

Ε'. Πραγματικά έτσι είναι! «Ουδέ γάρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4, 12). «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμοθ. 3, 16). Ο Χριστός «έκλινεν ουρανούς» και κατήλθε, για να οδηγήση τους ανθρώπους στους ουρανούς. Να χαίρεσθε και να ευγνωμονήτε τον Κύριο γι' αυτό. Να ευχαριστήτε τον Σωτήρα που ανέβηκε στους ουρανούς και τοποθέτησε και την ανθρώπινη φύσι στα δεξιά του Πατρός.

Οπωσδήποτε λοιπόν πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό για να σωθούμε. Αλλά δεν αρκεί αυτό το στοιχείο μόνο για το έργο της σωτηρίας. Από τον ίδιο τον Χριστό προστέθηκαν κι άλλα στοιχεία, τα οποία ομοίως είναι απαραίτητα για το έργο αυτό. Περί αυτών θα μιλήσουμε αργότερα. Εδώ θα σας επισημάνω ότι και αυτή την πίστι μας στον Χριστό, πρέπει με τέτοιο τρόπο να τη δεχώμαστε, ώστε να είναι συνυφασμένη με την πίστι μας στην Αγία Τριάδα. Διότι ακούγοντας κανείς διαρκώς «σωτηρία εν Χριστώ» είναι δυνατόν τόσο πολύ αποκλειστικά να τυπωθή αυτή η αλήθεια μέσα του, που ν' ατονίση η σημασία της Αγίας Τριάδος στο έργο της σωτηρίας και έτσι να καλυφθή η Αγία Τριάς από το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού. Αυτό όμως σημαίνει παρέκκλισι από την καθιερωμένη πορεία της σωτηρίας. Και δεν είναι τίμιο να εγκολπώνεται κανείς την χριστιανική πίστι και μετά να την διαστρέφη.

Να, τι θέλω να υπογραμμίσω με όλα αυτά: Όπως η ένσάρκωσις και η σταυρική θυσία του Υιού δεν έλαβε χώρα χωρίς τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, έτσι και η σωτηρία του καθενός μας δεν επιτυγχάνεται χωρίς την συνεργασία του Πατρός, του Υιού και του Αγ. Πνεύματος, ολοκλήρου δηλαδή της Αγ. Τριάδος. Η «ένσαρκος οικονομία» και η σωτηρία κάθε ψυχής οικοδομήθηκαν από τον εν Τριάδι Ένα Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αυτό πρέπει να το βάλη κανείς βαθειά στον νου και την καρδιά του. Όλοι οι άγιοι είχαν συνειδητοποιήσει αυτή την αλήθεια για την σωτηρία μας.

Προσέξτε πώς επιτελείται το βάπτισμα του Σωτήρος Χριστού! Έχουμε φανερή συμμετοχή ολοκλήρου της Αγίας Τριάδος. Η φωνή του Πατρός, η βάπτισις του Υιού, η «εν είδει περιστεράς» εμφάνισις του Αγ. Πνεύματος. Γι' αυτό εξ άλλου και η εορτή του γεγονότος αυτού ονομάζεται Επιφάνεια ή Θεοφάνεια. Βαπτίζεται ο «ενανθρωπήσας» Υιός του Θεού, αλλά επαναπαύεται «επ' αυτού και εντός αυτού» με την ευδοκία Του ο Θεός Πατήρ και συμμετέχει το Άγιο Πνεύμα.

Αυτό φανερώνει ότι η σωτηρία μας συντελείται από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό με την ευδοκία του Πατρός και την ενέργεια του Αγ. Πνεύματος. Ο Υιός τίποτε δεν έκανε χωρισμένος από τον Πατέρα και το Άγ. Πνεύμα. Ενώ έγινε και τέλειος άνθρωπος ουδέποτε απομακρύνθηκε από τους κόλπους του Πατρός.

Είδατε πώς η σωτηρία του Ανθρωπίνου γένους οικοδομήθηκε με την συνεργασία της Αγ. Τριάδος;

Προσέξτε τώρα πώς και η σωτηρία κάθε ψυχής οικοδομείται με την ίδια συνεργασία:

Η ζωή μας βρίσκεται σε μια ζωντανή σχέσι και κοινωνία με τον Θεό. Με την πτώσι των πρωτοπλάστων χάσαμε αυτή την κοινωνία. Γι' αυτό σαρκώθηκε ο μονογενής Υιός του Θεού και ένωσε την μέχρι τότε αποχωρισμένη και πεσμένη ανθρώπινη φύσι με τον Θεό. Οι πιστοί ενώνονται με τον Υιό και μέσω του Υιού με τον Πατέρα. Ο ίδιος ο Κύριος φανέρωσε αυτό λέγοντας στους αποστόλους: «Εγώ εν τω Πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιωάν. 14, 20).

Ό,τι αναφέρεται εδώ στους αποστόλους, αναφέρεται και προς όλους τους πιστούς. Είναι η χρυσή αλυσίδα της επανασυνδέσεώς μας με τον Θεό. Αυτό υπογράμμισε ο Κύριος και σε άλλο μέρος: Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι' εμού» (Ιωάν. 14, 6).

Έτσι οι πιστοί έρχονται προς τον Πατέρα διά του Υιού. Πώς όμως έρχονται προς τον Υιό; Έρχονται διά του Πατρός, όπως ο ίδιος ο Κύριος αποκαλύπτει: «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο Πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν» (Ιωάν. 6, 44).

Εάν χωρίς αυτή την έλξι προς τον Υιό δεν είναι δυνατόν ν' αρχίση το έργο της σωτηρίας, κι αν η έλξις αυτή επιτελήται υπό του Πατρός, τότε είναι ολοφάνερο ότι η πρώτη αρχή της σωτηρίας κάθε ψυχής είναι ο Θεός Πατήρ.

Να ενθυμήσθε την αγιογραφική αυτή αλήθεια και να την ομολογήτε. Ελκυσθήκατε προς τον Κύριο, που παντοτεινά βρίσκεται στα δεξιά του Πατρός, απ' αυτόν τον ίδιο τον Πατέρα. Αλλά και ο Πατήρ πώς ελκύει προς τον Υιό; Ελκύει διά του Αγ. Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα επιτελεί όλα τα απαραίτητα για τη σωτηρία στον νου και στην καρδιά των σωζομένων. Ο Κύριος που έπαθε, πέθανε πάνω στο Σταυρό, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθησε στα δεξιά του Πατρός, έστειλε από τον Πατέρα το Άγ. Πνεύμα, το οποίο διαμένει στην αληθινή Εκκλησία και επιτελεί την σωτηρία κάθε μέλους της.

Το Άγιο Πνεύμα κατήλθε στους αποστόλους. Τους ωδηγούσε στα πέρατα της οικουμένης, τους χαρίτωνε με λόγο ζωογονικό, τους ενδυνάμωνε στην πίστι. Εξαγίαζε και ενίσχυε σε κάθε έργο αγαθό τους χριστιανούς. Θεμελίωσε την Εκκλησία και οικοδομεί την σωτηρία όλων των τέκνων της. Χωρίς το Άγ. Πνεύμα κανείς δεν σώζεται. Ούτε είναι δυνατόν να σωθή. Γι' αυτό είπε ο Κύριος: «Συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω, εάν γαρ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς» (Ιωάν. 16, 7). Είναι σαν να έλεγε: Εάν δεν έλθη ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, ματαία η ενσάρκωσίς Μου, μάταιος ο θάνατος, ματαία και η ανάστασις. Θα μείνετε μακρυά από την σωτηρία, διότι χωρίς το Άγιο Πνεύμα δεν μπορείτε να μεταμορφωθήτε, να λάβετε τα χαρακτηριστικά του σεσωσμένου».

Πιστεύοντας λοιπόν ότι είσθε σεσωσμένος, να ενθυμήσθε ότι αυτό το οφείλετε και στο Πνεύμα το Άγιο, που μέσω των θείων μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας σας προσφέρεται και που αδιάλειπτα σας χειραγωγεί και σας ενισχύει στον δρόμο της σωτηρίας.

Βλέπετε λοιπόν πώς σωζόμαστε; Σωζόμαστε εν Χριστώ Ιησού με την ευδοκία του Πατρός και την χάρι του Αγίου Πνεύματος. Αυτό να ομολογήτε και να το συγκρατήτε πάντοτε στον νου και στην καρδιά. Όποιος επιμένει λέγοντας μόνο: «Πίστευε στον Κύριο, πίστευε στον Κύριο», και δεν επεκτείνεται στην διδασκαλία της συμμετοχής στο έργο της σωτηρίας του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, αυτός φαίνεται ότι δεν κατέχει όλη την αλήθεια. Συγχύζει την χριστιανική συνείδησι και αμαυρώνει το φως του Χριστού.

Κατανόησαν βαθειά αυτό οι άγιοι απόστολοι και με τον εξής τρόπο εκφράζουν στους πιστούς την ευχή για την σωτηρία: «Κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, εν Αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν αίματος Ιησού Χριστού χάρις υμίν» (Α' Πετρ. 1, 2). «Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών» (Β' Κοριν. 13, 13).
Τα τελευταία αυτά λόγια του αποστόλου Παύλου επαναλαμβάνονται στην θ. Λειτουργία μετά την απαγγελία του «Πιστεύω» και πριν από την τέλεσι του μυστηρίου της θ. Ευχαριστίας.

Επίσης και όλοι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκοντας για την σωτηρία, την ανέφεραν όχι σαν έργο του Χριστού μόνον, αλλά ολοκλήρου της Αγίας Τριάδος. Την ανέφεραν σαν έργο του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σαν ν' αποτελούν και τα τρία πρόσωπα της θεότητος την μια πηγή της σωτηρίας.

Με τον ίδιο τρόπο να κατανοήτε και σεις την υπόθεσι της σωτηρίας σας και μ' αυτό το κριτήριο να ελέγχετε την αλήθεια της ομολογίας τόσο του σημερινού, όσο και κάθε άλλου νέου διδασκάλου.

ΣΤ'. Θα σας υποδείξω τώρα τι είναι περισσότε¬ρο σπουδαίο για την σωτηρία του καθενός. Μπορεί κανείς σύντομα να εκφρασθεί ως εξής: «Να πιστεύ¬ετε και να δέχεσθε την θ. Χάρι , που μας οδηγεί στην χριστιανική ζωή διά μέσου των μυστηρίων. Να ζήτε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού κάτω από την καθοδήγησι των θεοπέμπτων ποιμένων. Να βρί¬σκεσθε σε μια ζωντανή σχέσι με την Εκκλησία».

Για να κατανοήσετε καλύτερα πόσο απαραίτητα είναι όλα αυτά, συγκρίνετε την πορεία της σωτηρίας με την συνηθισμένη οδοιπορεία. Για να βαδίση ένας οδοιπόρος εύκολα και ακίνδυνα πρέπει να υπάρχη φως, να είναι καθωρισμένος ο δρόμος, να είναι ο ίδιος υγιής και δυνατός. Ακόμη στην περίπτωσι μιας δυσκολίας, όπως π.χ. μπροστά σε μια διακλάδωσι ή ένα σταυροδρόμι, να υπάρχη κάποιος να τον βοηθήση δείχνοντάς του την σωστή κατεύθυνσι.

Κατά παρόμοιο τρόπο και για την πορεία στην οδό της σωτηρίας είναι απαραίτητο να υπάρχη φως, δηλαδή η ορθή πίστις, είναι απαραίτητο να είναι καθωρισμένος ο δρόμος, δηλαδή οι θείες εντολές, είναι απαραίτητες η ψυχική υγεία και η ισχύς, δηλαδή οι δυνάμεις της θ. Χάριτος διά μέσου των μυστηρίων, είναι απαραίτητοι οι γνώστες του δρόμου και οι χειραγωγοί, δηλαδή οι ποιμένες της Εκκλησίας.

Όλα αυτά συντελούνται στους κόλπους της αγίας μας Εκκλησίας. Μ' αυτή είναι ενωμένος καθένας που κατεργάζεται σωστά το έργο της σωτηρίας. Όλοι οι σεσωσμένοι αυτόν τον δρόμο ακολούθησαν και όλοι οι σωζόμενοι αυτόν τον δρόμο βαδίζουν. Άλλος δρόμος σωτηρίας δεν υπάρχει.

Δεν νομίζω ότι έπρεπε να σας αναφέρω όλα αυτά. Ωστόσο θα προσθέσω και κάτι ακόμα.

Είναι περιττό να συζητήται ότι η πίστις είναι απαραίτητη για την σωτηρία. Ο άπιστος δεν θέλει ούτε καν να σκέπτεται την σωτηρία. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι (Θεώ), πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι εστί και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. 11, 6).

Οφείλουμε να πιστεύουμε σε όλα όσα ευδόκησε να μας αποκαλύψη ο Θεός χωρίς προσθήκες ή αφαιρέσεις, έτσι όπως φυλάγονται στην Αγία Ορθοδοξία. Συγκεκριμένα:

Ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία, αλλά με τρία χωριστά πρόσωπα. Ο Πατήρ διά του Υιού έπλασε τον κόσμο και προνοεί γι' αυτόν. Έπλασε κατ' εικόνα Του τον άνθρωπο για να ζη μέσα στον παράδεισο. Με την παρακοή των πρωτοπλάστων χάσαμε την παραδείσια ζωή και μας ήταν αδύνατον να σωθούμε.

Ο Υιός του Θεού μας λυπήθηκε, ανέλαβε το έργο της εξαγοράς και της αποκαταστάσεως, ήλθε στην γη, έλαβε σάρκα, έπαθε, πέθανε πάνω στον Σταυρό, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθησε ως Θεάνθρωπος στα δεξιά του Πατρός, ο οποίος με τον τρόπο αυτό έδειξε ότι αποδέχεται την θυσία του Υιού και την μεσιτική Του δύναμι για την σωτηρία των πιστών.

Ο ίδιος ο Υιός έστειλε το εκπορευόμενο από τον Πατέρα Άγ. Πνεύμα, το οποίο κατήλθε στους αποστόλους, τους γέμισε με θεία σοφία και δύναμι. Εκείνοι, πλήρεις Πνεύματος Αγίου, φύτεψαν την χριστιανική πίστι και συγκρότησαν από το σύνολο των πιστών την Εκκληοία, που έχει κεφαλή τον Χριστό. Οι ίδιοι, κατά την εντολή του Θεού, τελούσαν τα μυστήρια, που προσφέρουν την θ. Χάρι στους πιστούς, και άφησαν τους επισκόπους και τους ιερείς διαδόχους τους στο αποστολικό έργο και διαχειριστές, οικονόμους των ουρανίων πνευματικών θησαυρών, που το Άγιο Πνεύμα εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία.

Συνέχισαν το έργο της σωτηρίας διά μέσου των αιώνων οι διάδοχοι των αποστόλων με την ιδιαίτερη χάρι της χειροτονίας, και έτσι το έργο αυτό εξακολουθεί αδιάσπαστα να συνεχίζεται και στις ημέρες μας. Οι πιστοί που δέχονται την θ. Χάρι με τα μυστήρια, σώζονται μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας όχι μεμονωμένοι, αλλά ενωμένοι όλοι μαζί στην πραγματική βιωματική πίστι και κάτω από την χειραγώγησι των ποιμένων. Η σωτηρία κάθε ψυχής τελείται μυστικά και ο κάθε πιστός προσδοκά μια άλλη φωτεινή ζωή, χάριν της οποίας υπομένει εκούσιες και ακούσιες στερήσεις. Πιστεύει ακόμη ότι οι κεκοιμημένοι δεν παύουν να παραμένουν στο σώμα της Εκκλησίας και να επικοινωνούν μαζί μας όχι βέβαια με ορατό τρόπο, αλλά αόρατα.

Σε όλα αυτά πρέπει να πιστεύετε ολόψυχα. Κι εμείς ομολογούμε αυτή την πίστι μελετώντας συχνά το σύμβολο της πίστεως. Αυτές είναι οι αλήθειες της πίστεώς μας και δεν είναι δυνατόν να είναι άλλες.

Ζ'. Μόνη της η πίστις δεν είναι επαρκής για την σωτηρία. Πρέπει να συνοδεύεται και από τα καλά έργα και μια ζωή Αγία, σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου. «Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7, 21). Το θέλημα δε του ουρανίου Πατρός δια¬τυπώνεται στις εντολές Του.

Διαβάζετε συχνά το Ευαγγέλιο και θα διδαχθήτε τους όρους της σωτηρίας. Θα λάβετε μαθήματα για την αγία και θεοφιλή ζωή, πώς δηλαδή να εκτελήτε με ειλικρίνεια και με ακρίβεια πάντοτε τις εντολές του Κυρίου και έτσι να σωθήτε. Θα ευαρεστήτε τον Θεό: «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνός εστιν ο αγαπών με ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν... Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν» (Ιωάν. 14, 21-23).

Επίσης και οι αποστολικές επιστολές γράφουν πολλά για την αναγκαιότητα της πίστεως, περισσότερα όμως για την αναγκαιότητα της αγίας ζωής προκειμένου να σωθούμε. Ο απόστολος Παύλος τα συνώψισε και τα συνδύασε ως εξής: «Πίστις δι' αγάπης ενεργουμένη» (Γαλάτ. 5, 6). Με την «Αγάπη» εννοεί την εκπλήρωσι όλων των εντολών και την αποξένωσι απ' όλα τα πάθη.

Σ' όλες του τις επιστολές στρέφει την φροντίδα των χριστιανών προς την αγία και θεοφιλή ζωή: «Όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε... και ο Θεός της ειρήνης έσται μεθ' υμών» (Φιλιπ. 4, 89). «Επεφάνη γαρ η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις, παιδεύουσα ημάς, ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτον 2, 11-12).

Επίσης και ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος γράφει: «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δεν μη έχη;» (Ιακώβ. 2, 14). «Οράτε τοίνυν ότι εξ έργων δικαιούται άνθρωπος και ουκ εκ πίστεως μόνον» (Ιακώβ. 2, 24).

Βλέπετε πόσον απαραίτητη είναι για την σωτηρία η εκπλήρωσις των εντολών; Γι' αυτό κι εγώ επεκτάθηκα στο σημείο αυτό. Εκείνοι που παρέσυραν στην πλάνη τον νέο σας διδάσκαλο δεν σκέπτονται σωστά. Αποδίδουν όλο το έργο της σωτηρίας στην πίστι. Τα έργα σχεδόν τα απορρίπτουν. Καθόλου απίθανο και αυτός να σκέπτεται παρόμοια. Σύμφωνα όμως με τον λόγο του Θεού έχουν ίση σημασία και η πίστις και τα έργα. Σε κανένα από τα δύο δεν δίνεται προβάδισμα. Η πίστις χωρίς έργα και τα έργα χωρίς πίστι καθόλου δεν ωφελούν. Μόνον ενωμένα οικοδομούν την σωτηρία μας. Με την άρρηκτη ενότητά τους αποκτούν πραγματική αξία, δύναμι και σημασία.

Η'. Είναι απαραίτητη η θ. Χάρις για να είναι η πίστις σωστή και τα έργα άγια. Χωρίς την θ. Χάρι όχι μόνο δεν μπορούμε να πιστεύουμε, αλλά ούτε και να σκεπτώμαστε το καλό. Αλλά κι αν θα μπορούσαμε να σκεφθούμε το καλό, δεν θα μπορούσαμε να το πράξουμε, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος: «Το γαρ θέλειν παράκειταί μοι, το δε κατεργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω» (Ρωμ. 7,   18).

Εάν ο Κύριος μόνο μας δίδασκε τι πρέπει να πιστεύουμε και πώς πρέπει να ζούμε, και μας άφηνε μόνο μ' αυτή την γνώσι, θα μοιάζαμε μ' εκείνον που φωτίζεται με το φως του ηλίου, βλέπει τον δρόμο που πρέπει να διασχίση, αλλά δεν έχει την δύναμι να βαδίση, διότι είναι παράλυτος και ασθενής. Στην περίπτωσι αυτή θα ήταν καλύτερα τίποτε να μη γνώριζε και τίποτε να μην έβλεπε.
Ο φιλάνθρωπος Κύριος δεν μας άφησε μόνο στην γνώσι του δρόμου της σωτηρίας, αλλά ευδόκησε να ενεργήση και την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος, για να μας βοηθήση να επιτύχουμε την σωτηρία.

Το Άγ. Πνεύμα κατήλθε στους αποστόλους και κατόπιν διά μέσου αυτών σε όλους τους πιστούς. Αυτό διήγειρε την πίστι σ’ όσους ήθελαν να πιστέψουν. Αυτό ενίοχυε στην εκπλήρωσι των εντολών όσους με την βοήθεια της πίστεως έφθαναν στην απόφασι να ζήσουν άγια. Ό,τι συνέβαινε με τους αποστόλους, το ίδιο συνέβαινε και μετέπειτα, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα διά μέσου των διαδόχων τους, σύμφωνα με την τάξι που το Άγ. Πνεύμα θέσπισε. Έτσι η θ. Χάρις παραμένει διαρκώς μέοα στην Αγία μας Εκκληοία, μέσα στο πλήθος των πιστών. Όλους τους φωτίζει, όλους τους ενισχύει, όλους τους αγιάζει.

Με την θ. Χάρι σώθηκαν και σώζονται οι πιστοί: «Χάριτι έστε σεσωσμένοι» (Εφεσ. 2, 8), γράφει ο απόστολος Παύλος. Η θ. Χάρις εγκαταβιώνει στους πιστούς: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορινθ. 3, 16), συνεχίζει με αναμφισβήτητη βεβαιότητα γι' αυτή την ενοίκησι του Αγ. Πνεύματος. Ο ίδιος ωμολογούσε για τον εαυτό του: «Χάριτι δε Θεού ειμί ο ειμί» (Α' Κορινθ. 15, 10). Και ο απόστολος Πέτρος μαρτυρεί για τον εαυτό του και για όλους: «Πάντα ημίν της θείας δυνάμεως αυτού τα προς ζωήν και ευσέβειαν δεδωρημένης» (Β' Πέτρου 1, 3).

Γι' αυτό πολύ συχνά στις αποστολικές επιστολές, ιδιαίτερα στην αρχή και στο τέλος, διατυπώνεται η ευχή να παραμένη και ν' αυξάνη σε κάθε πιστό η θ. Χάρις. Ως προς το ότι είναι απαραίτητη για το έργο της σωτηρίας μας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά ως προς τον τρόπο που λαμβάνεται και ενεργεί υπάρχουν διαφωνίες.

Επίτηδες σας θίγω αυτό το θέμα, γιατί έχω την υποψία ότι ο πλανεμένος διδάσκαλός σας ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν κατανοούν σωστά το έργο της. Υπάρχουν επίσης κακόδοξοι που διακηρύττουν ότι αρκεί να πιστέψη κανείς και αυτόματα η θεία Χάρις θα εγκατασταθή μέσα του.

Μάθετε λοιπόν και πιστέψτε βαθειά ότι η θ. Χάρις δεν παρέχεται και δεν λαμβάνεται διαφορετικά, παρά με τα άγια μυστήρια που τελούνται από τους αποστόλους ή τους διαδόχους τους, όπως θέσπισε στην Εκκλησία ο ίδιος ο Κύριος. Και για να βεβαιωθήτε περισσότερο σ’ αυτό, θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα από την Αγία Γραφή:

1) Ο ίδιος ο Κύριός μας συζητώντας με τον Νικόδημο είπε: «Δει υμάς γεννηθήναι άνωθεν» (Ιωάν. 3, 7), εννοώντας την διά της θ. Χάριτος πνευματική αναγέννησι. Και με τι μέσον θα ερχόταν και θα ενεργούσε; Μήπως είπε: «Πίστεψε, άνοιξε το στόμα και η θ. Χάρις θα εισχωρήοη μέσα σου και θα σε αναγεννήση»; Ασφαλώς όχι. Δεν είπε κάτι τέτοιο. Τι είπε; «Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βαοιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 3, 5-7). Αυτή η γέννηοις «δι' ύδατος και Πνεύματος» τι άλλο είναι παρά το Αγ. βάπτισμα, το πρώτο χριοτιανικό μυστήριο;

Η αναγέννηοις κάνει την φύσι μας ικανή να δέχεται και να συγκρατή την θ. Χάρι. Η προοφορά της όμως γίνεται με τα μυστήρια και πιο συγκεκριμένα με την «επίθεσιν των χειρών», δηλαδή την τοποθέτησι των χειρών των αποστόλων ή των διαδόχων τους πάνω στους πιστούς.

2) Ένα περιστατικό που συνέβη στην Έφεσο κατά την περίοδο μιας περιδείας του Αποστόλου Παύλου θ' αποδείξη αυτή την αλήθεια. Φθάνοντας στην Έφεσο ο απόστολος συνάντησε δώδεκα πιστούς και τους ρώτησε:

› Όταν πιστέψατε, λάβατε το Πνεύμα το Άγιο; Κι εκείνοι απάντηοαν:

› Δεν ακούσαμε τίποτα για το Πνεύμα το Άγιο.

› Πώς τότε βαπτισθήκατε; ρώτησε ο απόστολος.

› Στο βάπτισμα του Ιωάννου, απάντησαν.

Τότε ο απόστολος τους εξήγηοε ότι το βάπτισμα του Ιωάννου του Προδρόμου ήταν μόνο προετοιμασία για την πίστι στον Χριστό. Και αφού τους ωλοκλήρωσε την ευαγγελική διδασκαλία, τους βάπτισε με το χριστιανικό βάπτισμα. Μετά την βάπτισι τοποθέτησε πάνω τους τα χέρια του και έλαβαν το Άγ. Πνεύμα.

Βλέπετε ότι άλλο είναι το βάπτισμα και άλλο η «επίθεσις των χειρών». Με την «επίθεσι των χειρών» μόνο, δίνεται η θ. Χάρις. Αυτή την αισθητή ενέργεια την αντικατέστησαν αργότερα οι απόστολοι με το χρίσμα και έτσι καθιερώθηκε το χρίσμα σαν μυστήριο της Εκκλησίας μας.

Τα δύο αυτά περιστατικά, του Αγίου Νικοδήμου και των πιστών της Εφέσου, είναι αρκετά για να βεβαιωθήτε ότι η θ. Χάρις μεταδίδεται με αισθητή οδό, διά μέσου των Αγίων μυστηρίων και όχι με την νοερή μόνον οδό της θεωρητικής απλώς πίστεως.

Έτσι θέσπισε ο ίδιος ο Χριστός. Θ' απαριθμήσω εδώ και τα άλλα μυστήρια:

Η συγχώρησις των αμαρτιών, στις οποίες πέφτει κανείς μετά το βάπτισμα, δεν επιτελείται με μια απλή νοερή εξομολόγησι στον Θεό, αλλά με εξομολόγησι που γίνεται ενώπιον πνευματικού πατρός, με βαθειά συντριβή και απόφασι να μην επαναληφθούν οι ίδιες αμαρτίες.

Το μυστήριο της θ. Κοινωνίας δημιουργεί μια ζωντανή ενότητα του πιστού με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Η δύναμις της θ. Χάριτος για την συνέχισι του εξαγιαστικού έργου της Εκκλησίας παρέχεται με το μυστήριο της χειροτονίας.

Δύο πρόσωπα ενώνονται σε ένα και δημιουργούν ευλογημένη χριστιανική οικογένεια με το μυστήριο του γάμου.

Οι Ασθενείς θεραπεύονται με το μυστήριο του ευχελαίου.

Τα μυστήρια είναι ρυάκια της θ. Χάριτος που αρδεύουν ζωογόνα τους πιστούς. Δέν υπάρχει άλλη οδός, άλλο μέσο για να λάβη κανείς την θ. Χάρι. Και οποίος διακηρύττει άλλο δρόμο, είναι κακόδοξος και πλανεμένος.

Θ'. Τα τρία σημεία που μέχρι τώρα εκθέσαμε σαν αναγκαία για το έργο της σωτηρίας, δηλαδή η πίστις, η ζωή η σύμφωνη με τις θείες εντολές και η θ. Χάρις που προσφέρεται με τα άγια μυστήρια, απαιτούν και ένα τέταρτο: Το ιερατείο, που θέσπιοε ο Κύριος.

Πρέπει να πιστέψουν οι άνθρωποι. «Πώς δε πιστεύουσιν ου ουκ ήκουσαν; πώς δε ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; πώς δε κηρύξουσιν εάν μη αποσταλώσι;» (Ρωμ. 10, 14-15). Είναι απαραίτητο να λάβουμε με τα μυστήρια την θ. Χάρι. Αλλά πώς θα γίνη αυτό χωρίς τους «υπηρέτας Χριστού και οικονό¬μους μυστηρίων Θεού»; (Α' Κορινθ. 4, 1). Είναι αναγκαίο να ζούμε σύμφωνα με τις θείες εντολές, αλλά αυτό είναι αδύνατον να γίνη χωρίς την χειραγώγησι από τα κατάλληλα όργανα του Θεού που θα μας συμβουλεύουν, θα μας εφιστούν την προσοχή, θα μας διορθώνουν τα λάθη, θ' ανορθώνουν όσους πέφτουν, θα επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο όσους λοξοδρομούν...

Για την οικοδομή της σωτηρίας είναι λοιπόν απαραίτητα τα πρόσωπα, που θα ενεργούν σύμφωνα με το θείο θέλημα, που θα διδάσκουν την πίστι, θ' αγιάζουν με την θ. Χάρι διά μέσου των μυστηρίων και θα χειραγωγούν στον δρόμο της σωτηρίας. Είναι απαραίτητοι οι ποιμένες, οι χαρισματούχοι και θεόκλητοι.

Αυτούς ακριβώς αποστέλλει ο Κύριος. Και ιδού η αποστολική διαβεβαίωσις: «Έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφεσ. 4, 11-13).

Αλλά και η ίδια η πράξις αυτό αποδεικνύει. Ο Κύριος εξαπέστειλε τους αποστόλους λέγοντάς τους: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγ. Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28, 19-20).

Και οι απόστολοι υπάκουσαν σ’ αυτό. Αλλά επειδή δεν ήσαν αιώνιοι, το δε έργο τους έπρεπε να συνεχισθή σε όλους τους αιώνες, άφηναν παντού κατ' εντολήν του Θεού διαδόχους τους ποιμένες και διδασκάλους, που θα ιερουργούσαν τα άγια μυστήρια και θα υπηρετούσαν στο έργο της σωτηρίας.

Έτσι διαβάζουμε στις Πράξεις των αποστόλων: Οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας κήρυξαν την πίστι στα Λύστρα, στην Δέρβη, στο Ικόνιο, στην Αντιόχεια, στην Πισιδία. Ήλθε πλέον καιρός να επσιτρέψουν εκεί, από όπου ξεκίνησαν, στην Αντιόχεια της Συρίας. Τι λοιπόν; Εγκατέλειψαν τους νεοφωτίστους στην τύχη, να ζουν μόνο με την πίστι; Όχι. Ξαναπέρασαν απ’ όλες τις πόλεις και θέσπισαν πώς να ζουν χριστιανικά. Και για την παρακολούθησι και την εκπλήρωσι των θρησκευτικών υποχρεώσεων των πιστών, χειροτόνησαν και τοποθέτησαν πρεσβυτέρους (Πράξ. 14, 22-23).

Το ίδιο έκανε ο απόστολος Παύλος και στην Έφεσο και σε όλες τις πόλεις της Ασίας. Παντού χειροτόνησε και τοποθέτησε ποιμένες και διδασκάλους. Αργότερα δε κάλεσε όλους τους ποιμένες της Εφέσου στην Μίλητο, μην έχοντας χρόνο να τους επισκεφθή ο ίδιος, και τους αποχαιρέτησε συμβουλεύοντάς τους για την διαποίμανσι του ποιμνίου τους: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος» (Πράξ. 20, 28).

Αλλά και αργότερα, επιστρέφοντας από την Ρώμη, μετά την απελευθέρωσι από τα πρώτα δεσμά, έφθασε στην Κρήτη και διέδωσε την πίστι στον Χριστό. Επειδή όμως δεν είχε τον χρόνο να τοποθετήση ο ίδιος ποιμένες, άφησε τον απόστολο Τίτο «ίνα τα λείποντα επιδιορθώση και καταστήση κατά πόλιν πρεσβυτέρους» (Τίτον 1, 5).

Ασφαλώς παντού το ίδιο έκανε. Και όπως χειροτονούσε ποιμένες ο ίδιος, έτσι χειροτονούσαν και οι άλλοι απόστολοι. Διότι δεν ενεργούσαν μόνοι τους, αλλά κατ' εντολήν του Κυρίου. Καμιά χριστιανική κοινότητα δεν εγκαταλείφθηκε χωρίς χειροτονημένους ιερείς.

Το ίδιο ακριβώς γίνεται και σήμερα. Και οι πιστοί έχουν λάβει την εντολή: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε· αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών» (Εβρ. 13, 17). Ενώ για τους ιερείς ισχύει ό,τι είπε ο Κύριος στους αποστόλους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λουκ. 10, 16).

Ι’. Σας ανέφερα τα τέσσαρα απαραίτητα για την σωτηρία μας στοιχεία. Αλλά υπάρχει ακόμη ένα: Ν' ανήκουμε στο σώμα της Εκκλησίας ζωντανά ενωμένοι με όλο το πλήθος των πιστών.

Ο Κύριος ωνόμασε την Εκκλησία Του «άμπελον», κληματαριά. Αυτός είναι ο κορμός και οι πιστοί τα κλαδιά της. Η συνάθροισις όλων των πιστών αποτελεί ένα αδιαίτερο σύνολο, ζωντανά ενωμένο με τον Κύριο. Όπως ένα κλαδί που κόβεται, ξεραίνεται και παύει να ζη, έτσι και κάθε πιστός που με οποιοδήποτε τρόπο αποκόπτεται από την Εκκλησία και συνεπώς και από τον Κύριο, νεκρώνεται πνευματικά (Ιωάν. 15, 1-6).

Ο απόστολος Παύλος αναφέρει το ίδιο πιο καταληπτά ονομάζοντας την Εκκλησία, σώμα Χριστού. Ο Χριστός είναι κεφαλή και οι πιστοί το υπόλοιπο σώμα. Και όπως στο σώμα κάθε μέλος ζη εφ’ όσον είναι ενωμένο με τα υπόλοιπα μέλη, ενώ εάν αποκοπή, πεθαίνει και σαπίζει, έτσι, και κάθε πιστός δεν ζη μόνος του, αλλά συμμετέχοντας στην κοινή ζωή όλων των μελών, όλων των πιστών της Εκκλησίας και εάν αποκοπή, νεκρώνεται πνευματικά και χάνεται (Α' Κορινθ. 12, 12-27).

Γι' αυτό σε όλους τους αιώνες μέχρι σήμερα, πάντοτε οι πραγματικά πιστοί χριστιανοί ένοιωθαν ότι ζουν, όταν ήσαν ενωμένοι με τους άλλους πιστούς, ενωμένοι με την Εκκλησία. θεωρούμε την Εκκλησία σαν μητέρα μας. Και αληθεύει ο λόγος ότι για όποιον η Εκκλησία δεν είναι μητέρα, γι' αυτόν δεν είναι και ο Θεός πατέρας. Και εάν δεν είναι γι' αυτόν ο Θεός πατέρας, τότε ποιος είναι;

Ο Κύριος θεμελίωσε διά των αποστόλων την Εκκλησία και της εμπιστεύθηκε όλα τα σωστικά μέσα για φύλαξι και επέκτασι πάνω στην γη.

Αυτή διαφυλάττει όλα τα μυστικά της πίστεως και όλη την αλήθεια. Μέσα της βρίσκεται η θ. Χάρις, τα άγια μυστήρια, το ιερατείο που χειραγωγεί στον δρόμο της σωτηρίας. Σ' αυτήν επαναπαύεται η ευδοκία του Θεού, που ακούει την προσευχή τόσον την δική της, όσον και των τέκνων της.

Η συμμετοχή στην ζωή της Εκκλησίας και η έντός των κόλπων της κατεργασία της σωτηρίας, επιβάλλει στον κάθε πιστό τις εξής υποχρεώσεις:

1) Να πιστεύη, όπως πιστεύει ολόκληρη η Εκκλησία από την αρχή της μέχρι σήμερα. Να ελέγχη κάθε σκέψι, είτε δική του είτε ξένη, σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια και σε καμιά περίπτωσι να μην επιτρέπη στον εαυτό του την παραμικρή διαφωνία με την διδασκαλία της Εκκλησίας, αφού αυτή είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α' Τιμόθ. 3, 15). Όποιος δεν τηρεί αυτά, είναι σαν «τον εθνικό και τον τελώνη», σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου (Ματθ. 18, 17).

2) Σε τίποτε δεν πρέπει να ξεχωρίζη από τους άλλους στην τάξι της εκκλησιαστικής ζωής. Να νηστεύη, όταν όλοι νηστεύουν. Να προετοιμάζεται για την θ. Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, όπως είναι καθωρισμένο μέσα στην Εκκλησία. Να συμμετέχη σε όλες τις λατρευτικές και εξαγιαστικές εκδηλώσεις της Εκκλησίας, σύμφωνα με την εντολή του αποστόλου Παύλου να μην εγκαταλείπη κανείς την «επισυναγωγή» (Εβρ. 10, 25).

3) Να έχη βαθειά πεποίθησι ότι τα μέλη της Εκκλησίας που βρίσκονται στον ουρανό, έχουν ζωντανή και άμεση επικοινωνία με τα μέλη που βρίσκονται στην γη. Όι προσευχές των μεν για τους δε εισακούονται και εκπληρώνονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Εμείς εδώ στην γη είμαστε οικείοι με τους αγγέλους και με όλους τους αγίους κάθε εποχής, διότι έχουμε προσέλθει «πόλει Θεού ζώντος, Ιερουσαλήμ επουρανίω, και μυριάσιν αγγέλων, πανηγύρει και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων» (Εβρ. 12, 22-23).

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν εδώ όλα τα απαραίτητα για την επίτευξι της σωτηρίας και ας τονίσουμε: Θέλετε να σωθήτε; Να πιστεύετε σε όλη την αλήθεια, όπως την αποκάλυψε ο Θεός. Να δέχεσθε την ενίσχυση της θ. Χάριτος που προσφέρεται με τα μυστήρια. Να εφαρμόζετε πάντοτε στην ζωή σας τις εντολές του Θεού κάτω από την καθοδήγησι των θεοπροβλήτων ποιμένων της Εκκλησίας. Και όλα αυτά μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας, μέσα στους νόμους της και στις διατάξεις της, ενωμένος ζωντανά και άρρηκτα μαζί της. Έτσι θα σωθήτε.

Στην περιγραφή αυτή της οδού της σωτηρίας μπορούμε με πεποίθησι να προσθέσουμε την επόμενη νουθεσία του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου: «Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον Πατέρα και τον Υιόν έχει· ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνεται αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς» (Β' Ιωάν. 9-11).

Πηγή: (Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τεύχη 31-34) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Στις 9 Φεβρουαρίου 1940, ο επτάχρονος Witold Rybicki και η οικογένειά του ξύπνησαν στη μέση της νύχτας ακούγοντας δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του σπιτιού τους στη Λίντα της Πολωνίας (σημερινή Λευκορωσία). Έξω ήταν ένας αξιωματικός της NKVD, της τότε σοβιετικής μυστικής αστυνομίας, ο οποίος έδωσε διαταγές στον πατέρα του: "Μην προσπαθήσετε να το σκάσετε. Το σπίτι σας είναι περικυκλωμένο από στρατιώτες. Έχετε μια ώρα για να ετοιμάσετε τα προσωπικά σας αντικείμενα. Μην πάρετε πολλά. Ό,τι χρειάζεστε θα βρίσκονται εκεί που θα πάτε".

Οι Rybickis δεν ενημερώθηκαν ποτέ για τις κατηγορίες εναντίον τους, ούτε τους δόθηκαν στοιχεία για ποιο αδίκημα κατηγορούνται, ποια η ποινή τους ή ποιος ο προορισμό τους. Ο Witold, οι γονείς του και τέσσερα από τα αδέλφια του οδηγήθηκαν βίαια από το σπίτι τους σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό, όπου φορτώθηκαν σε ένα βαγόνι για βοοειδή μήκους περίπου 15 μέτρων και πλάτους πέντε μέτρων μαζί με περίπου 40 άλλους ανθρώπους. Το βαγόνι ήταν εντελώς άδειο, με μια τρύπα στη μέση του δαπέδου για τουαλέτα.

Για σχεδόν ένα μήνα, το τρένο διέσχιζε την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία προς τη Σιβηρία, μη επιτρέποντας σε κανέναν να βγει έξω από το στενό βρώμικο βαγόνι εκτός από ένα σύντομο χρονικό διάστημα τα Σάββατα. Κάθε πρωί, οι στρατιώτες έδιναν τέσσερα γαλόνια νερό και μια σούπα για όλο το βαγόνι των 40 ανθρώπων.

Οι φυλακισμένοι τελικά αποβιβάστηκαν σε μια πόλη που ονομάζεται Tomsk. Από εκεί, βάδισαν για δυο μέρες μέσω της σιβηρικής τάιγκας (γνωστή ως βόρειο δάσος), μέσα στον παγωμένο χειμώνα σε μια σειρά από στρατώνες με μικρά, άδεια δωμάτια ειδικά για Πολωνούς. Αυτό ήταν μέρος του σοβιετικού συστήματος gulag, μιας αλυσίδας στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας και οικισμών όπου δεκάδες εκατομμύρια φυλακισμένοι τιμωρήθηκαν και "ανακατασκευάστηκαν" από το κράτος μέσω εξαντλητικής σωματικής εργασίας σε σκληρές συνθήκες.

Αυτή η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής υπό σοβιετική κυριαρχία δεν είναι κάτι το υπερβολικό, αλλά ενδεικτικό του πώς το κομμουνιστικό καθεστώς αντιμετώπισε το δικό του λαό. Πριν λίγες ημέρες έκλεισαν 100 χρόνια από την «επανάσταση» που δημιούργησε τον κομμουνισμό στη Ρωσία και στη συνέχεια την Ανατολική Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Τα μαρξιστικά καθεστώτα είναι υπεύθυνα που 65 έως 100 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ένα τόσο μεγάλο νούμερο που είναι αδύνατο ο ανθρώπινος νους να αντιληφθεί.

Βέβαια, ο Στάλιν είπε κάποτε, "Ένας θάνατος είναι μια τραγωδία. Ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι ένα στατιστικό στοιχείο". Ένας καλός τρόπος για να κατανοήσουμε το εύρος των δεινών που άφησε πίσω του ο κομμουνισμός είναι να κατανοήσουμε το βάθος των δεινών στη ζωή μεμονωμένων θυμάτων. Γι’ αυτό ιστορίες σαν των Rybickis και άλλων είναι χρήσιμες.

Η τραγωδία των Rybickis είναι παρόμοια με τις περίφημες αναφορές του Aleksandr Solzhenitsyn στο «Αρχιπέλαγος Gulag». Από την ψυχολογικά έντονη νυκτερινή σύλληψη χωρίς καμία εξήγηση, στην απάνθρωπη μεταφορά με το τρένο μεταφοράς βοοειδών, στη σκληρή εργασία κάτω από το θανατηφόρο κρύο, την πείνα, την πανταχού παρούσα δυσοσμία του θανάτου, στην ολική καταπίεση, ακόμη και έξω από τα γκουλάγκ, οι παραλληλισμοί μεταξύ της ιστορίας του Witold και των άλλων θυμάτων είναι εντυπωσιακοί.

Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλαν στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 και χώρισαν τη χώρα στα δύο. Η ΕΣΣΔ έστειλε σε εξορία στη Σιβηρία περίπου το ενάμισι εκατομμύριο από τα συνολικά 13 έως 14 εκατομμύρια Πολωνούς στο ανατολικό μισό της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς πέθαναν ή εκτελέστηκαν στη διαδικασία. Πάνω από δεκαετίες, εκατομμύρια κουλάκοι, Κοζάκοι, Ουκρανοί, Καζακστάνοι, Σοβιετικοί βετεράνοι και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μεταξύ άλλων, είχαν μια παρόμοια μοίρα. Η ΕΣΣΔ σκότωσε συνολικά 20 με 30 εκατομμύρια δικούς της.

Εκείνοι που θεωρούνταν μορφωμένοι, της μεσαίας τάξης, εμφανώς θρησκευόμενοι ή είχαν υπηρετήσει στο στρατό, ήταν οι κύριοι στόχοι, σύμφωνα με τον Witold, επειδή θεωρούνταν γενικά «απειλές» για το κομμουνιστικό καθεστώς. Ο πατέρας του, Stanislaw, ήταν Πολωνός βετεράνος που είχε ένα μικρό αγρόκτημα, «προσόντα» που ήταν ικανά για να οδηγηθεί στο gulag ο ίδιος και η οικογένειά του.

Λίγους μήνες αργότερα, οι Rybickis μετακινήθηκαν ακόμα πιο ανατολικά, με τρένο στην τελευταία πόλη που έφθανε ο σιδηρόδρομος και στη συνέχεια με τα πόδια σε ένα άλλο απαρατήρητο σύνολο στρατώνων στη μέση της σιβηρικής τάιγκας. Θα έμεναν εκεί για τρία χρόνια.

Στον οικισμό που έμεναν οι Rybickis, οι σωματικά ικανοί φυλακισμένοι άνω των 12 ετών δούλευαν κόβοντας δέντρα, προετοιμάζονταν ξυλεία και συλλέγονταν τον χυμό σε καιρικές συνθήκες που μερικές φορές έπεφταν στους 50 βαθμούς υπό το μηδέν. Οι εργαζόμενοι αιχμάλωτοι λάμβαναν ημερησίως 400 γραμμάρια ψωμιού, ενώ στους μη εργαζόμενους κρατούμενους δίνονταν 200 γραμμάρια. Μερικές φορές οι αποστολές τροφίμων καθυστερούσαν στα στρατόπεδα και φυλακισμένοι σαν τον Rybickis έκαναν μέρες χωρίς τροφή.

"Σχεδόν πεθαίναμε από πείνα", θυμάται ο Witold. Κάποιοι φυλακισμένοι είχαν "πρησμένες, τεράστιες κοιλιές" από την πείνα. Οι φυλακισμένοι "πέθαιναν σαν μύγες παντού" από πείνα, ασθένειες ή από την σκληρή εργασία μέχρι θανάτου. Υπήρχε ένα αυτοσχέδιο νεκροταφείο όπου "θάβονταν εκατοντάδες".

Η αδελφή του Witold, η Irena (Ειρήνη), που ήταν 14 ετών όταν οι Σοβιετικοί πήρε την οικογένειά της, αρνήθηκε τελικά να δουλέψει γιατί δεν είχε ούτε παπούτσια για να φορέσει. Καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλακή στο Νοβοσιμπίρσκ, όπου επέζησε γιατί την λυπήθηκε και την βοηθούσε ένα φυλακισμένος.

Αναφωνώντας ότι «είχε απηυδήσει από την Ρωσία, τον κομμουνισμό και την Σιβηρία», η Ειρήνη προσπάθησε να το σκάσει. Ένα χρόνο αργότερα, ο πατέρας της ανακάλυψε ότι οι αρχές την είχαν συλλάβει στην προσπάθειά της να περάσει στο Ιράν και την καταδίκασαν σε επτά χρόνια φυλάκισης. Επειδή η ΕΣΣΔ βρισκόταν σε πόλεμο με την Γερμανία, έδωσε στους φυλακισμένους την "επιλογή" είτε να διακινδυνεύσουν στις πρώτες γραμμές του ανατολικού μετώπου είτε να ζήσουν σε μια σκληρή, μικρή, κρύα φυλακή. Κατάφερε να επιζήσει από τον πόλεμο και κατέφυγε στη Δύση, όπου στο τέλος πήρε έγγραφα για να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αργότερα, ο πατέρας του Witold πολέμησε στον στρατό της Σοβιετικής Ένωσης με αντάλλαγμα ένα πρόγραμμα που τον έφερνε μαζί με την οικογένειά του σε ένα συλλογικό αγρόκτημα με ένα ελαφρώς καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τον οικισμό, και μια υπόσχεση επαναπατρισμού στην Πολωνία μετά τον πόλεμο.

Ο Witold δήλωσε ότι ήταν η μόνη υπόσχεση που τήρησε ποτέ ο Στάλιν. Τον Απρίλιο του 1946, σχεδόν ένα χρόνο μετά το τέλος του πολέμου, οι Rybickis μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Πολωνία λόγω της υπηρεσίας του πατέρα. Από κάποια θεϊκή επέμβαση, κάθε μέλος της οικογένειάς επέζησε του πολέμου και του συστήματος Gulag. Εκατομμύρια άλλοι πολίτες που πολεμούσαν και εκατομμύρια περισσότεροι καταπιεσμένοι από τη δική τους κυβέρνηση, δεν είχαν την ίδια τύχη.

Το 1966, ο Witold μπόρεσε να ξεφύγει από τον κομμουνισμό και να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες, και να επανασυνδεθεί με την αδελφή του. Ο παππούς μου είναι τώρα 85 ετών και ζει με τη σύζυγό του στο Ιλλινόις, όπου εξακολουθεί να είναι εξειδικευμένος αναισθησιολόγος. Θυμάται τις λεπτομέρειες της καταστολής της οικογένειάς του πριν από 80 περίπου χρόνια καλύτερα από ότι μπορώ να θυμηθώ εγώ αυτό που έκανα πριν από οκτώ ημέρες. Μακάρι ο κόσμος να μην ξεχάσει τα δεινά του κομμουνισμού.

Ιστορίες όπως αυτή των Rybickis δεν αγγίζουν μερικές φορές το ξεπεσμένο δυτικό ακροατήριο, επειδή, όπως έγραψε ο Σολτζενίτσιν, «είναι αδύνατο για τους δυτικούς συγγραφείς ... να περιγράψουν τη διαταραχή μιας ανθρώπινης ψυχής που έχει τοποθετηθεί σε μια κυψελίδα γεμάτη είκοσι φορές πάνω από την χωρητικότητά της και χωρίς λεκάνη, όπου οι αιχμάλωτοι βγαίνουν για τουαλέτα μόνο μία φορά την ημέρα».

Ιστορίες με αξιωματούχους της NVKD να εξαναγκάζουν αθώους κρατουμένους να «ομολογήσουν», συνθλίβοντας τους όρχεις τους κάτω από τις αρβύλες τους, είναι δύσκολο να φανταστεί ο δυτικός άνθρωπος.

"Η ΕΣΣΔ ήταν ένα μεγάλο στρατόπεδο", αναφέρει ο Σολτζενιτσίν.  Στην Πολωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ένας συμμαθητής του Witold, ο οποίος ξεκίνησε έναν πατριωτικό σύλλογο στο γυμνάσιο, κατηγορήθηκε για κατασκοπεία εναντίον της κυβέρνησης και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης. Όταν τελικά βγήκε απότηνφυλακή, δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Φοβόταν και την σκιά του.

"Ό, τι λεγόταν", λέει ο Witold, "λεγόταν μυστικά, γιατί υπήρχαν ακόμη και περιπτώσεις κατά τις οποίες οι λεγόμενοι φίλοι σε κατέδιδαν στην αστυνομία και ... ακόμα κι αν δεν είχες πει κάτι .. σε συνελάμβαναν".

Εκατό χρόνια αργότερα, εξακολουθούν να υπάρχουν προσπάθειες για να "ξεπλυθεί" η τρομερή κληρονομιά του κομμουνισμού και η απόρριψη του κομμουνισμού από τη δυτική κουλτούρα, να μην είναι της ίδιας βαρύτητας όπως εκείνη του φασισμού. Οι New York Times δημοσίευσαν 39 άρθρα σχετικά με τον «Κόκκινο Αιώνα» φέτος, αναισθητοποιώντας τους αναγνώστες του προς τον κομμουνισμό. Μόνο σε 2 από τα 39 άρθρα υπάρχει αναφορά στο σύστημα gulag. Ένας στους πέντε καθηγητές κοινωνικών επιστημών συστήνεται ως Μαρξιστής και στους δρόμους υπάρχει ο βίαιος στρατός των "Antifa".

Όταν η αριστερά δέχεται κριτική για τα εγκλήματα του κομμουνισμού ισχυρίζονται ότι αυτό δεν ήταν "αληθινός κομμουνισμός". Όμως, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από δεκάδες κομμουνιστικά καθεστώτα σε δεκάδες χώρες σε μία διάρκεια άνω των 100 ετών με περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο άτομα κάτι δείχνουν. Ότι ο κομμουνισμός ήταν δολοφονικός στην πράξη, επειδή ήταν δολοφονικός στην θεωρία.

Πηγή: TheFederalist, Κόκκινος Ουρανός

Ω γλυκυτάτη, και πράγμα και όνομα, Μαριάμ, τι πάθος είναι τούτο, όπου αισθάνομαι εις τον εαυτόν μου; 

Εγώ δεν ημπορώ να χορτάσω τους επαίνους των μεγαλείων σου! 

Όσον γαρ περισσότερον τα επαινώ, τόσον περισσότερον τα ορέγομαι, και ο πόθος μου επ' άπειρον προβαίνει, και η επιθυμία μου ακόρεστος γίνεται· διό και πάλιν επιθυμώ να τα επαινέσω.

Τοσούτον είναι θαυμαστά τα μεγαλεία σου Θεοτόκε, ώστε όπου όλοι, οι περί τας λογικάς τέχνας και επιστήμας καταγινόμενοι, θεωρούντες νοερώς ταύτα εφιλοτιμήθησαν, ο καθ' ένας εξ' αυτών να σε επαινέση με τα της τέχνης και επιστήμης του ίδια.

Και οι μεν Γραμματικοί σε ονομάζουν, μετά του Υιού σου, Άλφα και Ωμέγα· αρχήν των του Θεού θαυμάτων και τέλος των αυτού διδαγμάτων· οι δε λογικευόμενοι σε καλούν μέσον όρον των ιδικών τους συλλογισμών. Διότι, καθώς εν εκάστω συλλογισμώ αποδεικνύεται εν καθ' ετέρου δι ετέρου, τοιουτοτρόπως και δια μέσου σού απεδείχθη το εν, ήτοι ο υπερούσιος Λόγος και Θεός, καθ' ετέρου, ήτοι μετά της ανθρωπίνης φύσεως, και εν πρόσωπον και μία υπόστασις μετ' αυτής εχρημάτισεν. 

Οι ρήτορες εσένα ονομάζουν πολυσύνδετον ζωντανόν και έμψυχον επίλογον και ανακεφαλαίωσιν όλων των αρετών και χαρισμάτων, όσα εμοιράσθησαν εις όλα τα κατά μέρος κτίσματα, ουράνια και επίγεια.

Οι Αριθμητικοί εσένα λέγουν ότι πλουτείς την κατ' αυτούς αναλογίαν· διότι, ον λόγον και σχέσιν έχει ο ουράνιος Πατήρ προς τον Χριστόν, τον αυτόν έχεις και συ, η επίγειος Μήτηρ, προς τον αυτόν Χριστόν. 

Εσένα οι Γεωμέτραι νοούν κύκλον ευρυχωρότατον· επειδή εχώρησας εν τη αγιωτάτη κοιλία σου όλον το τρίγωνον, ήγουν αυτήν την υπερούσιον και αχώρητον Τριάδα, με το να έγινες Μήτηρ μιας των αυτής Αγίων Υποστάσεων· αλλά και κέντρον οι αυτοί σε ονομάζουν, εν ω στήσας τον διαβήτην του ο νοητός ευκλείδης και αριστοτέχνης Λόγος, εγύρισε παγκάλλιστα όλην την περιφέρειαν της ενσάρκου Οικονομίας του. 

Εσένα καλούν οι Μουσικοί και Ιεροψάλται, τώρα άκρον και μέγα Μαθηματάριον και Οικηματάριον, τώρα δις δια πασών συμφωνίαν και πάγχορδον αρμονίαν τε και επταφωνίαν, και τώρα σε παρομοιάζουν με την εναρμόνιον λύραν· επειδή με το μέσον της μιας εκ των τριών θεϋπόστατων χορδών, την οποίαν εβάστασας εν τη κοιλία και ταις αχράντοις χερσί σου,
εμελώδησας ένα μέλος, όπου εγλύκανεν όλα τα ουράνια, άμα και τα επίγεια.

Εσένα οι Αστρονόμοι, τώρα μεν, σφαίραν πολύαστρον ονομάζουν· καθώς γαρ εκείνη είναι πεπυκνωμένη με τα αμέτρητα άστρα, έτσι και συ είσαι πεπυκνωμένη με τα αναρίθμητα φωταυγή χαρίσματα του αγίου Πνεύματος· τώρα δε, Σελήνην αργυροειδή και ολόφωτον· καθώς γαρ η Σελήνη, πανσέληνος ούσα, γεμίζει και πλουτίζει τα δεκτικά σώματα των εκείνης απορροιών, έτσι και συ γεμίζεις και πλουτίζεις τους Ορθοδόξους με τας ποικιλλοτρόπους απορροίας των θεομητορικών σου χαρίτων. Και τώρα, Πλειάδα σε ονομάζουν, ήτοι Πούλιαν, διότι, καθώς η Πούλια φυλάττει αχώριστον τον σύνδεσμον και την ένωσιν, είτε των επτά αστέρων της, κατά τους παλαιούς, είτε των τεσσαράκοντα κατά τους νεώτερους Αστρονόμους, και μάλιστα τον Γαλιλαίον, δια του τηλεσκοπίου θεωρήσαντα τούτους, έτσι και συ φυλάττεις συνδεδεμένους εν τη αγάπη πάντας τους προς σε ευλαβείς Ορθοδόξους και φαίνεσαι ωσάν μια φιλόστοργος όρνις, συναγμένα έχουσα τα νοσσία σου. 

Και οι μεν Ηθικοί, εσένα φημίζουν άριστον μετά Θεόν αγαθόν και πληρεστάτην ευδαιμονίαν· 

οι δε Οπτικοί, εσένα γνωματεύουν θαυμάσιον τηλεσκόπιον, δια μέσου του οποίου απεκαλύφθη η προαιώνιος και κεκρυμένη βουλή του Θεού και ημείς οι χριστιανοί, ακριβέστερον ορώμεν, δι' αυτού, τα πόρρω όντα και απόκρυφα του Θεού μυστήρια. 

Εσένα οι Μηχανικοί υποθέτουν υπομόχλιον ενεργητικώτατον, επάνω εις το οποίον ο μηχανικώτατος Αρχιμήδης και μέγας αρχιτέκτων Θεός, επιστηρίξας τον ιδικόν του μοχλόν, εκίνησεν όχι μόνον όλην την γήν, αλλά και όλον τον ουρανόν και, ούτω, μετέστησεν αυτά από την φθορά εις την αφθαρσίαν και από την τροπήν εις την ατερψίαν.

Οι δε Φυσικοί θαύμα θαυμάτων υπερφυές σε ονομάζουν· ακολουθούντες γαρ εις τους φυσικούς των κανόνας και νόμους, δεν δύνανται να νοήσουν το ιδικόν σου Μυστήριον· πώς δηλαδή διέμεινας Παρθένος εν τω τόκω και μετά τόκον! 

Πώς σώμα δια σώματος χωρεί, χωρίς καμμίαν διαφθοράν! 

Πώς ο Θεός σαρξ γίνεται και πώς περατούται το άπειρον! Άπερ κατά φυσικόν λόγον πάντη υπάρχει αδύνατα.

Οι Μεταφυσικοί, εσένα νοούν αφηρημένην και θεωρητικήν αλήθειαν, θείον σκοπόν και τελειότητα τελειοτήτων. 

Εσένα οι των θείων Γραφών έμπειροι αποκαλούν ακροστιχίδα πάντων των Προφητών· πίνακα των δύο διαθηκών· υπόθεσιν των Αποστόλων· ύλην των πατέρων και Διδασκάλων· στερέωμα των Μαρτύρων· παρηγορίαν των Οσίων· της νοεράς προσευχής διδάσκαλον, της ταπεινώσεως εισηγήτριαν, της αγάπης της διπλής παράδειγμα έμψυχον, ίνδαλμα παρόμοιον της αρχικής ωραιότητος· θαύμα των Αγγέλων, άγαλμα της φύσεως, ανδριάντα θεόγλυπτον· Θεού αμίμητον μίμημα, ύλην παναρμόνιον του λόγου της σωματώσεως, φανέρωσιν των της θείας ακαταληψίας βυθών· εργαστήριον της ενώσεως των συνελθουσών επί Χριστού φύσεων· και, δια να είπω το τελευταίον και έσχατον, εσένα Θεοτόκε οι θεολόγοι ονομάζουν Μεθόριον Κτίστου και κτίσεως, τιμιωτέρα των Χερουβείμ, ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Θεόν μετά Θεόν και της Αγίας Τριάδος τα δευτερεία έχουσαν.

Πηγή: Προσκυνητής