Το ακριβότερο κομμάτι γης στον πλανήτη βρίσκεται στην Ελλάδα και «δεν είναι άλλο από το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου» λέει ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή «Αντιθέσεις» του Κρήτη TV. Βρίσκεται στο τεράστιο οικόπεδο που ενώνει την ελληνική με την κυπριακή ΑΟΖ.
Πηγή: Pontos News
Το εξαιρετικό ρεπορτάζ της συναδέλφου για λογαριασμό της έγκυρης «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ», αποκαλύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι «κάτι τρέχει» στον τομέα των υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, με την πρόθεση εμπλοκής στην αξιοποίησή τους αμερικανικών κολοσσών όπως η ExxonMobil, την εταιρία που «έδωσε» στο State Department το νέο του «αφεντικό», Ρεξ Τίλερσον, να ενισχύει την ελληνική ασφάλεια περισσότερο από οτιδήποτε, να αναβαθμίζει τη γεωστρατηγική σημασία του ελληνικού χώρου κάθετα και να φαίνεται διά των εξελίξεων αυτών, αχνά έστω, φως «στην άκρη του τούνελ».
Να συνδέσουμε με αυτές τις εξελίξεις τον «έρωτα» των αμερικανικών αεροπλανοφόρων με τη Σούδα; Να θυμηθούμε τις απειλές των Τούρκων που αφορούν και την περιοχή νοτίως της Κρήτης; Να συνδυάσουμε τις στρατιωτικές εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή και τη θεαματική αναβάθμιση των στρατιωτικών σχέσεων με την Αίγυπτο και το Ισραήλ; Το σίγουρο είναι πως κάτι συμβαίνει.
Στο «defence-point.gr» έχουμε την ικανοποίηση ότι την κατάσταση αυτή την έχουμε προδιαγράψει και επιμέναμε ότι η χώρα άργησε πολύ. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν στον διευθύνοντα σύμβουλο των ΕΛΠΕ, Γρηγόρη Στεργιούλη, για όσα είπε στους Δελφούς. Η ύπαρξη ανθρώπων με μεράκι και όραμα, είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση επιτυχίας, πάντα η χώρα με το όραμα ορισμένων «γραφικών» πήγαινε μπροστά… Κάτι φαίνεται πως έχει αλλάξει.
Επειδή όμως εμάς δεν μας ήρθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά μας «ξεστράβωσαν» άνθρωποι που είχαμε την ευκαιρία να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας στο ρεπορτάζ, όπως ο καθηγητής Αντώνης Φώσκολος που τον παρακολουθούσαμε να φωνάζει πολλά πολλά χρόνια, παρέα με τον έτερο ειδικό του χώρου, Ηλία Κονοφάγο και μερικούς ακόμα που δεν είχαμε την τιμή να συναντήσουμε ακόμα.
Επειδή όμως έχουν υπάρξει περιστατικά… «bullying» σε βάρος αυτών των ανθρώπων όταν έλεγαν όσα σήμερα μας κάνουν να πανηγυρίζουμε, ακόμα και, αν όχι κυρίως από, «οντότητες» που θα επωφεληθούν και θα βρεθούν στην «πρώτη γραμμή», ενώ κάποτε λοιδορούνταν όσοι μιλούσαν για κρυμμένο πλούτο δισεκατομμυρίων (σε υδρογονάνθρακες, σε σπάνιες γαίες, ακόμα και στον τομέα των ακινήτων στο «φιλέτο» με το όνομα Ελλάδα), μήπως ήρθε η ώρα να κλείσουν τα μέτωπα;
Ένα «θεσμικό mea culpa» που θα αποκαθιστούσε την τάξη και θα περνούσε το μήνυμα ότι κάποιοι δεν ήταν τρελοί, θα ήταν ό,τι καλύτερο. Ακόμα και τα τελευταία δημοσιεύματα στο «defence-point.gr» αποδεικνύουν την ηθική υποχρέωση αποκατάστασης της αλήθειας. Δε χρειάζεται να τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Απλά να αποδοθούν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» καλούμε άπαντες…
Αυτά. Όποιος θέλει, ας βάλει επί παραδείγματι στην «αναζήτηση» (search) του παρόντος ιστοχώρου «Του καθηγητή Αντώνη Φώσκολου» και θα εκπλαγεί με όσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς, με κλιμάκωση τους τελευταίους μήνες. Ας διαβάσουμε όμως το ρεπορτάζ της καλής συναδέλφου.
Προ των πυλών βρίσκεται η είσοδος της ExxonMobil στην ελληνική αγορά υδρογονανθράκων. Ο μεγαλύτερος παγκοσμίως πετρελαϊκός κολοσσός, μετά την Κύπρο, στρέφει το βλέμμα του στην Ελλάδα και είναι έτοιμος να υπογράψει συμφωνία στρατηγικής συμμαχίας με τα ΕΛΠΕ για συμμετοχή στις 6 περιοχές που έχουν παραχωρηθεί ήδη στον ελληνικό όμιλο, αλλά και να «χτυπήσουν» μαζί νέες περιοχές για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, με πρώτη στη «λίστα» τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, οι γεωλογικοί σχηματισμοί της οποίας προσομοιάζουν με αυτούς του τεράστιου κοιτάσματος Zor στην Αίγυπτο.
Η συμφωνία για στρατηγική συνεργασία με τα ΕΛΠΕ φαίνεται να είναι κλεισμένη εδώ και μήνες, και ο μοναδικός λόγος που καθυστερεί η υπογραφή της είναι οι κωλυσιεργίες στην ολοκλήρωση της διαδικασίας παραχώρησης και υπογραφής συμβάσεων για τις τέσσερις από τις έξι περιοχές που έχουν παραχωρηθεί στα ΕΛΠΕ, για να γίνει ένα ολοκληρωμένο «ντιλ».
Δεν είναι τυχαία, μετά τις εξελίξεις και το ενδιαφέρον της ExxonMobil αλλά και άλλων πολυεθνικών εταιρειών, η ανάδειξη του θέματος των υδρογονανθράκων από τον διευθύνοντα σύμβουλο των ΕΛΠΕ Γρηγόρη Στεργιούλη στην ομιλία του στους Δελφούς και οι επισημάνσεις του για τις καθυστερήσεις.
«Ιστορικό καθήκον για την Ελλάδα θα πρέπει να αποτελεί η καταγραφή και αξιοποίηση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων στον ελλαδικό χώρο. Έχουμε καθυστερήσει πολύ και οι διαδικασίες θα πρέπει να επιταχυνθούν», είπε ο κ. Στεργιούλης και πρόσθεσε ότι «τα ΕΛΠΕ διαθέτουν τους πόρους, την τεχνογνωσία και το διεθνές κύρος για να προχωρήσουν –αυτόνομα ή με διεθνείς συνεργασίες– στον εντοπισμό κοιτασμάτων που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της χώρας και στην ενεργειακή της θωράκιση».
Οι περιοχές που έχουν παραχωρηθεί στα ΕΛΠΕ και στις οποίες θα εισέλθει με σημαντικό μερίδιο η ExxonMobil είναι:
1. Η θαλάσσια περιοχή του Πατραϊκού Κόλπου, με εκτιμήσιμα απολήψιμα αποθέματα 200 εκατ. βαρέλια και με σημαντικές ενδείξεις επιβεβαίωσης από την έως τώρα επεξεργασία των σεισμικών δεδομένων που έχουν κάνει τα ΕΛΠΕ, και η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Ιούνιο. Στο κοίτασμα συμμετέχει και η ιταλική Εdison.
2. Oι χερσαίες περιοχές στη Βορειοδυτική Πελοπόννησο και στην «Άρτα-Πρέβεζα», με τη δεύτερη να εμφανίζεται ως πολλά υποσχόμενη σε κοιτάσματα, γι’ αυτό και αποτελεί μήλον της Έριδος με την Energean, η οποία, αν και δεν κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό, συνεχίζει να τη διεκδικεί μέσω της δικαστικής οδού. Η παραχώρηση των δύο περιοχών έγινε τον Φεβρουάριο του 2016 και οι σχετικές συμβάσεις έχουν «κολλήσει» στο Ελεγκτικό Συνέδριο.
3. Η περιοχή δυτικά της Κέρκυρας στο Ιόνιο Πέλαγος (οικόπεδο 2), στην οποία συμμετέχουν και η γαλλική Τotal και η ιταλική ΕΝΙ. Η απόφαση για την παραχώρηση υπεγράφη τον Οκτώβριο του 2016, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει οριστικοποιηθεί το κείμενο της σχετικής σύμβασης. Η παραχώρηση έγινε στο πλαίσιο του διαγωνισμού για τα 20 θαλάσσια οικόπεδα σε Ιόνιο και Κρήτη, ο οποίος προκηρύχθηκε τον Νοέμβριο του 2014. Στο πλαίσιο του ίδιου διαγωνισμού τα ΕΛΠΕ ανακηρύχθηκαν προτιμητέος επενδυτής για ακόμη δύο περιοχές (το «οικόπεδο 1» βορειοδυτικά της Κέρκυρας και το «οικόπεδο 10» στον Κυπαρισσιακό Κόλπο), για τις οποίες αναμένεται η οριστικοποίηση των συμβάσεων.
Η ExxonMobil βλέπει στρατηγικά την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η πρώτη ένδειξη ενδιαφέροντος για την Ελλάδα ήταν το 2014, όταν εξαγόρασε από την PGS τα σεισμικά της Κρήτης. Ο αμερικανικός κολοσσός φέρεται έτοιμος να καταθέσει αίτηση μαζί με τα ΕΛΠΕ για την παραχώρηση περιοχής νοτιοανατολικά της Κρήτης στα θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο, με τη διαδικασία «open door».
Θρακικό Πέλαγος
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΕΛΠΕ βρίσκεται και μια «παγωμένη» εδώ και πολλά χρόνια παραχώρηση στο Θρακικό Πέλαγος, στην οποία συμμετέχουν με ποσοστό 25% από κοινού με την καναδική Calfrac, που κατέχει το 75%.
Τα ΕΛΠΕ βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις με τους Καναδούς για την εξαγορά του ποσοστού της, έναντι περίπου 2,5 εκατ. ευρώ, ενώ αναμένεται να ξεκινήσουν συζητήσεις με την Energean Οil, η οποία εκμεταλλεύεται το γειτονικό κοίτασμα του Πρίνου για συνεκμετάλλευση και πιθανότητα και τη συμμετοχή της ισπανικής Repsol, η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκεται κοντά σε στρατηγική συνεργασία με την Energean.
Αν και υπάρχουν ενδείξεις για πολύ σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή αυτή του Θρακικού Πελάγους, το 70% αυτής, στο οποίο εντοπίζονται και τα σημαντικότερα ευρήματα, βρίσκεται έξω από τα 6 ναυτικά μίλια και η διερεύνησή της προϋποθέτει επίλυση ζητημάτων που άπτονται της διπλωματίας και των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι παλαιότερη μελέτη της εταιρείας Ρόμπερτσον ανέφερε ότι στην ευρύτερη περιοχή του Πρίνου μπορεί να υπάρχουν αποθέματα και 1 δισ. βαρελιών, ενώ μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί μόνο τα 320 εκατ. βαρέλια του Πρίνου.
Πηγή: Καθημερινή
Ἔχουμε σήμερα, δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία ἕνα ζωντανὸ κοιμητήριο, ὅπου οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι.
Διάβασα στὸ Γεροντικό, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα βιβλία τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ, ὅτι ὁ ἀββᾶς Μακάριος περπάτησε μέρες καὶ μέρες μέσα στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ βρῆ τὸ κηποταφεῖο τοῦ Ἰαννῆ καὶ τοῦ Ἰαμβρῆ. Κι ἐγὼ χρόνια τώρα ψάχνω μὲ τὸν νοῦ μου νὰ βρῶ τὸ μεγαλύτερο νεκροταφεῖο τοῦ κόσμου. Εἶναι στὴν πολυάνθρωπη Ρωσσία; Εἶναι στοὺς ἀρχαίους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς; Εἶναι στὴν εὐδαίμονα Ἀμερική; Καὶ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς συλλογισμούς, καλοὺς καὶ κακούς, κατέληξα σὲ ἕνα πολὺ πικρὸ συμπέρασμα. Εἶναι, μὴ τρομάξετε, οἱ ἐπίσκοποί μας στὴν Ἑλλάδα!
Χαλάει ὁ κόσμος, γκρεμίζονται τὰ πάντα (ἀκόμη καὶ εὐκτήριοι οἶκοι Ἰεχωβάδων καὶ δαιμονολατρῶν γίνονται μὲ τὶς εὐλογίες τῶν κρατούντων!)· οὔτε μιλιὰ οὔτε λαλιά. Κατήντησαν σὰν τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν· μήτε βλέπουσι μήτε ἀκούουσι μήτε λαλοῦσι! Οἱ τάφοι τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ὁσίων πάντα λαλοῦν, θαυματουργοῦν, πληροφοροῦν, εὐωδιάζουν. Ἔχουμε σήμερα, δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία ἕνα ζωντανὸ κοιμητήριο, ὅπου οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπερδύναμη στὸν κόσμο. Τὰ πολιτεύματα ὅλα θὰ καταστραφοῦν, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ποτέ.
Λαλῆστε. Μιλῆστε. Φωνάξτε! Κουραστήκαμε νὰ περιμένουμε. Χαθήκαμε μέσα στὴν σιωπή σας. Σαχάρα ἡ Ἐκκλησία; Οὔτε βότανο φυτρώνει οὔτε ὀσμὴ εὐωδιᾶς ὑπάρχει. Ἀναμένουμε ὁμολογία καὶ λόγο ἀφυπνιστικό. Ζητοῦμε τὰ θεϊκὰ σημεῖα τοῦ ὄρους Σινᾶ. Θεοφανία ζητοῦμε. Μόνον ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ μᾶς τὴν δώση. Ὁ Μωυσῆς, ποὺ καθωδηγοῦσε τὸν λαὸ τὸν ἐκλεκτό, δὲν ἦταν μόνον πολιτικός, ἀλλὰ καὶ θρησκευτικὸς ὁδηγός. Αὐτὴν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία βγάλτε την πρὸς τὰ ἔξω μὲ διάθεση μαρτυρική, γιὰ ἀνάψυξη τῶν κουρασμένων καὶ πεφορτισμένων Χριστιανῶν καὶ ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
Ἐὰν δὲν σμίξη καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τὸ αἷμα της μὲ τὸ αἷμα τῶν ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων τῆς Εἰκονομαχίας καὶ τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων, δὲν θὰ φέξη σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο. Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Ἀττικῆς Ἰάκωβος: «Προσέχετε, αὐτοὶ θὰ σᾶς βγάλουν τὰ ράσα καὶ θὰ σᾶς βάλουν νὰ περπατᾶτε στοὺς δρόμους μὲ παντελόνια».
Στὸν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ ἀρχηγοὶ ἐγκατέλειψαν τὴν Ἑλλάδα, ὁ δεσπότης καὶ ὁ παπᾶς κράτησαν τὸν λαὸ αὐτόν. Ἀπὸ τὴν βρακοζώνη τοῦ πολιτικοῦ μόνον οἱ ὀπαδοί του μποροῦν νὰ κρατηθοῦν καὶ ἂν μποροῦν κι αὐτοί. Τὸ φλάμπουρο ὅμως τοῦ ράσου ζωοποιεῖ τὸν λαό, τὸν ἡρωοποιεῖ, τὸν σώζει μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ ἀναστημένου Χριστοῦ. Βίρα τὶς ἄγκυρες, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ βάλε πλώρη. Χαθήκαμε. Κυριολεκτικὰ ἀπωλεσθήκαμε.
Ἱερὲ κλῆρε τοῦ Θεοῦ, ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, συνειδητοποιῆστε ὅτι ἡ πασχαλιάτικη λαμπάδα, μὲ τὴν ὁποία προσκαλεῖτε τὸν λαὸ στὸ ἀνέσπερο φῶς, τρεμοσβήνει. Ὄχι μόνον τὸ φῶς θὰ σβήσουν, ἀλλὰ καὶ τὴν λαμπάδα θὰ σᾶς πάρουν μέσα ἀπὸ τὰ χέρια σας. Κρατῆστε την σφικτὰ καὶ ἀναμμένη καὶ βροντοφωνῆστε: «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ δοξάσατε Χριστὸν τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».
Πηγή: Κατάνυξις, Αβέρωφ
«Μακάριον τὸ ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» (Ψα 32,12).
20 Δεκεμβρίου 1821: Συνέρχεται στήν Πιάδα, κοντά στήν ἀρχαία Ἐπίδαυρο, ἡ πρώτη Ἐθνική Συνέλευση τῶν Ἑλλήνων, στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἀγωνιζόμενου γιά τήν ἐλευθερία Ἔθνους 59 πληρεξούσιοι, ἐκλεγμένοι ἀπό τίς τοπικές Συνελεύσεις ἤ τίς τοπικές Γερουσίες.
1η Ἰανουαρίου 1822: Ἡ ἐν λόγῳ Συνέλευση διακηρύττει «τὴν πολιτικὴν ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν» τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί ψηφίζει τό πρῶτο Σύνταγμα, τό ὁποῖο ὀνομάσθηκε «Προσωρινὸν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος».
Τό Σύνταγμα αὐτό προτάσσει τό προοίμιο: «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Οἱ πρῶτοι, δηλαδή, συνταγματικοί νομοθέτες εἶχαν τή βεβαιότητα καί τή συνείδηση ὅτι ἡ ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί ἡ ἀποτίναξη τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ τῶν τετρακοσίων-πεντακοσίων χρόνων ἔχει θεμέλιο τήν πίστη τους στόν Θεό καί τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα.
Σέ αὐτό τό πρῶτο συνταγματικό κείμενο, ἐπίσης, διαβάζουμε: «Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν εἶναι ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας• ἀνέχεται ὅμως ἡ Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος πᾶσαν ἄλλην θρησκείαν καὶ αἱ τελεταὶ καὶ ἱεροπραξίαι ἑκάστης αὐτῶν ἐκτελοῦνται ἀκωλύτως». Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀποφαίνεται: «Ὅσοι αὐτόχθονες (=γηγενεῖς, ἐντόπιοι) κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν, εἰσὶν Ἕλληνες καὶ ἀπολαμβάνουν ἄνευ τινὸς διαφορᾶς ὅλων τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων». Συνεπῶς κάτοικοι οἱ ὁποῖοι βρίσκονται, διαβιοῦν στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, ἀλλά δέν πιστεύουν στόν Χριστό, αὐτοί δέν εἶναι Ἕλληνες. Ταυτίζεται, δηλαδή ἡ ἰθαγένεια, ἡ ὑπηκοότητα τοῦ Ἕλληνα, μέ τόν Χριστιανό. Μάλιστα πρῶτος «ὑπουργός τῆς Θρησκείας» ὁρίστηκε ἀπό τήν Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου ὁ ἐπίσκοπος Ἀνδρούσης Ἰωσήφ.
Τά ἴδια σημαντικά στοιχεῖα πού ἐκφράζουν τήν ἰδιοπροσωπία τῶν ἀγωνιζόμενων Ἑλλήνων ἐντοπίζονται καί στή Β´ Ἐθνοσυνέλευση, ἡ ὁποία συγκλήθηκε στό Ἄστρος τῆς Κυνουρίας τόν Μάρτιο τοῦ 1823 καί ψήφισε τό λεγόμενο «Σύνταγμα τοῦ Ἄστρους» ἤ «Νόμο τῆς Ἐπιδαύρου», ὅπως ἐπίσης καί στή Γ´ Ἐθνική Συνέλευση, ἡ ὁποία συνῆλθε στήν Τροιζήνα τόν Μάρτιο τοῦ 1827 καί ψήφισε τό «Πολιτικὸν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος».
Ἀπό τή μελέτη τῶν πρώτων ἑλληνικῶν Συνταγμάτων προκύπτει ὅτι ἡ βούληση τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Ἔθνους, πού ὑπέμειναν τά πάνδεινα γιά τήν ἀποτίναξη τῆς «φρικώδους ὀθωμανικῆς δυναστείας καὶ τοῦ βαρυτάτου καὶ ἀπαραδειγματίστου ζυγοῦ τῆς τυραννίας», ἦταν νά στηριχθεῖ ἡ σύσταση, ἡ πολιτική ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, πού ἀνασταινόταν ἀπό τίς στάχτες, ἐπάνω στίς ἀρχές καί τίς ἐπιταγές τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Εἶναι πασιφανές καί ἱστορικά ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στάθηκε ἡ κιβωτός τοῦ Γένους μας κατά τή διάρκεια τῆς Ὀθωμανοκρατίας καί διαφύλαξε τή γλῶσσα του καί τήν ἐθνική του συνείδηση. Μέ τή συνταγματική τους διακήρυξη οἱ πρόγονοί μας, οἱ ὁποῖοι πέρασαν «διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου», εὐγνωμόνως ἀναγνωρίζουν τίς θυσιαστικές προσπάθειες τῆς μητέρας Ἐκκλησίας, τότε «πού ὅλα τά ᾽σκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά». Εἶχαν βιώσει τή συμβολή καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη στόν ἀγώνα γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς πατρίδας, ὅπως ἐπίσης καί τή δυναμική της γιά τή συνοχή τοῦ Γένους μας. Οἱ Ἕλληνες τῶν χρόνων ἐκείνων ἦταν βαθιά πεπεισμένοι ὅτι ἡ Ἐπανάστασή τους κατά τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ ἐκδηλώθηκε «διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν ἁγίαν καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερίαν». Εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ ἀκαδημαϊκός Σπύρος Μελᾶς: «Τό Εἰκοσιένα ὁλόισα βγαίνει ἀπό τήν αἰωνόβια ἐθνική μας παράδοση. Τίποτα τό ξενικό... Ξαναφτιάχνει Μαραθῶνες καί Σαλαμίνες. Γίνεται παράδειγμα σ’ ὅλους τούς λαούς... Τή σημαία τοῦ Εἰκοσιένα κρατεῖ ἕνας δεσπότης. Καί τό ράσο του εἶναι σύμβολο διπλό: Θρησκεία καί Παιδεία – Χριστιανισμός κι Ἑλληνισμός».
Ἔκτοτε ὅλα τά Συντάγματα μέχρι καί τό ἰσχῦον σήμερα -ἐκτός ἀπό δύο*- ἔχουν τό ἴδιο προοίμιο. Παρόλα αὐτά ὅμως οἱ Νεοέλληνες, θαμπωμένοι ἀπό τά φῶτα τῆς Ἑσπερίας, «πήραμε τή ζωή μας λάθος»• ἔτσι, ψηφίζονται νόμοι πού ἀντιβαίνουν πρός τό Σύνταγμα, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ ἀντιθρησκευτικές καί ἀντιχριστιανικές φωνές, καθώς κυριαρχεῖ ἐν πολλοῖς μία ἀντιεκκλησιαστική νοοτροπία. Σοβεῖ βαθιά ἡ ποικιλόμορφη κρίση, οἰκονομική, κοινωνικο-ἠθική, πολιτισμική.
«Ἐσβέσθη ὅ,τι ἅγιον, δεσπόζει τό χυδαῖον
ὀσμή πτωμάτων ἔλαβε τήν θέση τῶν ἀνθέων.
Ἀντί θρησκείας ὁ χρυσός, ἀντί οἰκογενείας
τῆς Ἀφροδίτης ὁ ναός, τό αἶσχος τῆς νοθείας.
Κι ἔπεσαν, ὅλα ἔπεσαν. Τό πᾶν εἰς τέφραν κεῖται.
Ὑψοῦνται μόνον τράπεζαι καί μόνον τραπεζῖται».
Τά ἴδια θά ἔλεγε καί γιά σήμερα ὁ Ἀχιλλέας Παράσχος. Ἡ Ἑλλάδα τῶν μνημονίων, ἐμφανίζοντας κενά μνήμης, ἀποκόβεται ἀπό τίς ρίζες καί τήν παράδοσή μας, ἀποχρωματίζει τήν παιδεία μας μεταβάλλοντάς την σέ οὐδετερόθρησκη, ὑποβαθμίζει τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, μεταλλάσσει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, συρρικνώνει τήν ἀρχαία κληρονομιά μας, ἀποδομεῖ τήν ἱστορία καί «τά ἔμφυλα στερεότυπα», σκοτώνει τήν ἐλπίδα τῶν νέων, θραύει τή βακτηρία τῶν γερόντων καί ἡ σήψη προχωρεῖ. Ποιός θά μᾶς σώσει;
Ἄς γίνει καί δική μας ἡ ἐξομολόγηση καί προσευχή τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη• ἴσως ἔτσι ἑλκύσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ: «Κύριε Παντοδύναμε. Ἐσύ, Κύριε, θά σώσης αὐτό τό ἔθνος. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, εἶσαι Θεός! Ἐλέησέ μας, φώτισέ μας, ἕνωσέ μας καί κίνησέ μας ἐναντίον τοῦ δόλου καί τῆς ἀπάτης, τῆς συστηματικῆς τυραγνιᾶς τῆς πατρίδος καί θρησκείας».
……………………………………………………………
• Τό ἕνα εἶναι τό «Ἡγεµονικὸν Σύνταγµα» τοῦ 1832· παρέµεινε μόνον σχεδίασµα καί ποτέ δέν τέθηκε σέ ἰσχύ. Σχεδιάστηκε µετά τόν θάνατο τοῦ κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια, ὁπότε ἐπικρατοῦσε διχόνοια καί ἀναρχία. Τό ἄλλο εἶναι τό Σύνταγµα τοῦ 1925· ἴσχυσε ἐπί δικτατορίας τοῦ στρατηγοῦ Παγκάλου μέχρι τόν Σεπτέµβριο τοῦ 1926. Ἡ ἀναφορά καί µόνο στήν πολιτική κατάσταση τῆς πατρίδας μας τίς συγκεκριμένες αὐτὲς ἱστορικές περιόδους καταδεικνύει πόσο …ἐλεύθερη (!) καί πόσο …δηµοκρατική (!) μπορεῖ νά εἶναι µία Ἑλλάδα, πού δέν θά ἐπικαλεῖται τόν Θεό καί πόσο μπορεῖ νά εὐημερήσει! (Πρβλ. σημερινή κατάσταση).
Πηγή: Ακτίνες
Συνέντευξη του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου (εδώ μπορείτε να βρείτε βιογραφικό του) στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση σχετικά με τη Θεματική Εβδομάδα «Σώμα και Ταυτότητα» στα Γυμνάσια, τη θέση του ανθρώπινου φύλου στην Εκκλησία και στην κοινωνία, την ομοφυλοφιλία και την αναζήτηση ταυτότητας του φύλου.
Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
Έχουμε γράψει επανειλημμένως για τη σύγχρονη ιλιγγιώδη προώθηση της ομοφυλοφιλίας παγκοσμίως και την νομική θεσμοθέτησή της από πολλές κυβερνήσεις κρατών, δυστυχώς και από την πατρίδα μας, ως ένα φαινόμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί διαφορετικά παρά μόνον ως ένα «σημείο των καιρών» και ως μια σαφέστατη ένδειξη ότι η ανθρωπότητα μπήκε πλέον στην τελική ευθεία της ιστορικής της πορείας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Μαρτίου 2017.
Ο ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Έχουμε γράψει επανειλημμένως για τη σύγχρονη ιλιγγιώδη προώθηση της ομοφυλοφιλίας παγκοσμίως και την νομική θεσμοθέτησή της από πολλές κυβερνήσεις κρατών, δυστυχώς και από την πατρίδα μας, ως ένα φαινόμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί διαφορετικά παρά μόνον ως ένα «σημείο των καιρών» και ως μια σαφέστατη ένδειξη ότι η ανθρωπότητα μπήκε πλέον στην τελική ευθεία της ιστορικής της πορείας.
Έχει ήδη επισημανθεί από πολλούς και είναι πλέον κοινός τόπος, ότι η προώθηση της ομοφυλοφιλίας και των άλλων συναφών σεξουαλικών παρεκκλίσεων εντάσσεται στους στόχους και στον τρόπο δράσεως της Νέας Εποχής και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Όπως επισημαίνουν ειδικοί ερευνητές, η προβολή της ομοφυλοφιλίας συμβαδίζει άριστα με την προβολή του αποκρυφισμού και της μαγείας, που αποτελούν την πνευματική μήτρα της Νέας Εποχής. Η εξήγηση της παράλληλης προβολής και διαφήμισης είναι εύκολη, αφού και τα δύο αυτά μεγέθη, (ομοφυλοφιλία και Νέα Εποχή), στοχεύουν στην ανατροπή της χριστιανικής ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου, της αντίστροφης ηθικής, που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Όπως είναι γνωστό οι σχεδιαστές της επιδιώκουν εδώ και αιώνες τώρα να δημιουργήσουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, που απαιτούνται για την ανάδειξη μιας παγκόσμιας κυβερνήσεως με ένα παγκόσμιο ηγέτη, ενός πλανητάρχη, που θα λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Για να επιτύχουν αυτό τον στόχο, δεν θέλουν κοινωνία ρωμαλέα με κοινωνική συνοχή, κοινωνία που θα διαπνέεται από τις ηθικές αρχές και αξίες του ευαγγελίου και από την αγάπη προς την πατρίδα, αξίες, που μας κράτησαν όρθιους ως Γένος επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Δεν θέλουν ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, αλλά άβουλα όντα, ανθρώπους ρομπότ, απογυμνωμένους από κάθε έννοια αρετής, ανδρείας και ηρωισμού, ανθρώπους που θα εκτελούν πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις τις εντολές, που θα δέχονται άνωθεν. Θέλουν να διαμορφώσουν μια κοινωνία ανθρώπων υποδουλωμένων στο χρήμα, στις ηδονές, και σε κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή. Και αυτό το κάνουν διότι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι άνθρωποι χωρίς ρίζες, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς ηθική προσωπικότητα και ηθικές αντιστάσεις απέναντι στο πολύμορφο κακό, είναι μια μάζα εύκολα χειραγωγήσιμη και διαχειρίσιμη από τους πονηρούς συνωμότες της Νέας Εποχής.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο οίστρος προώθησης των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων μπήκε δυστυχώς και στον χώρο της παιδείας μας. Το Υπουργείο Παιδείας με πρόσφατη εγκύκλιό του προωθεί σε όλα τα Γυμνάσια της πατρίδας μας την υλοποίηση Θεματικής Εβδομάδας με θέμα «Σώμα και Ταυτότητα». Οι θεματικοί άξονες του συγκεκριμένου προγράμματος είναι: α) διατροφή και ποιότητα ζωής, β) πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων, και γ) έμφυλες ταυτότητες. Σε αντίθεση με τους δύο πρώτους άξονες, ο τρίτος έχει προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων, διότι προβλέπει την εκπαίδευση των μαθητών σε μια καινοφανή θεωρία την θεωρία περί «Βιολογικού και κοινωνικού φύλου». Σύμφωνα μ’ αυτήν, (και με βάση το σχετικό εκπαιδευτικό υλικό που έχει ετοιμαστεί και διατίθεται από τον ιστότοπο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής), ο κάθε άνθρωπος εκτός από το βιολογικό του φύλο έχει και ένα άλλο φύλο, το «κοινωνικό», το οποίο δικαιούται να προσδιορίσει σύμφωνα με την επιθυμία του. Μάλιστα κατά τον προσδιορισμό του κοινωνικού του φύλου ο έφηβος πρέπει να γνωρίζει, ότι δεν περιορίζεται από το βιολογικό του φύλο. Έτσι π.χ. ένα αγόρι που αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα πως το βιολογικό του φύλο είναι εκείνο του άνδρα, έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει ως κοινωνικό του φύλο εκείνο της γυναίκας. Άλλωστε όσα η κοινωνία μας αναγνωρίζει ως συμπεριφορές, η ρόλους των φύλων αποτελούν στερεότυπα και για το λόγο αυτό πρέπει να αποδομηθούν.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ, σχετικά με το φλέγον αυτό θέμα, λίαν επιτυχώς πρώτος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στον εκκλησιαστικό χώρο και απέστειλε επιστολή -καταπέλτη στον Υπουργό Παιδείας κ. Γαβρόγλου, στην οποία διαμαρτύρεται για την άστοχη και απαράδεκτη αυτή ενεργεία του Υπουργείου. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «η ενότης ‘Έμφυλες ταυτότητες’ και η δι’ αυτής επιδιωκομένη στοχοθεσία αλλοτριώσεως της οντολογίας και φυσιολογίας των εφήβων εισάγεται δια πρώτην φοράν εις την εκπαιδευτικήν διαδικασίαν της χώρας μας και μάλιστα άνευ της γνώμης των γονέων και κηδεμόνων οι οποίοι αντιδημοκρατικώς και αυταρχικώς δεν ηρωτήθησαν, εάν επιθυμούν, η ανέχονται μίαν τοιαύτην στρέβλωσιν της φυσιολογίας των τέκνων των. Η μεθοδευμένη διαφήμισις της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας εις αώρους και ευαισθήτους εφήβους αποτελεί και εκζητώ την Υμετέρανσυγγνώμην δια τον βαρύν όρον ‘έγκλημα καθοσιώσεως’ και διαπορώ ειλικρινώς πως Υμείς ως πανεπιστημιακός και παιδαγωγός επετρέψατε μίαν προδήλως αντιεπιστημονικήν και αντιανθρωπίνην μεθοδείαν εις βάρος των αώρων και σχηματιζομένων πνευματικώς και σωματικώς νέων Ελλήνων». Τέλος προειδοποιεί ότι «δεν θα επιτρέψωμεν εκ προσώπου των γονέων και κηδεμόνων, οι οποίοι με συγκεκριμένον σκοπόν εμπιστεύονται τα τέκνα των εις την εκπαιδευτικήν προσπάθειαν της Μητρός Εκκλησίας, τοιαύτας δαιμονιώδεις, αντιεπιστημονικάς, ως έχομεν καταδείξει εις το ημέτερον πόνημα: ‘Κόσμος: Εξέλιξις η Δημιουργία; Τυχαιότης η πάνσοφος σκοπιμότης; Φυσική επιλογή, η απερινόητος Θεία πρόνοια;’, (Πειραιεύς 2012) και ανερματίστους στρεβλώσεις του ανθρώπου που θίγουν βαναύσως εν ταυτώ και το συνταγματικώς προστατευόμενον έννομον δικαίωμά μας του άρθρου 13 της ελευθερίας της θρησκευτικής μας συνειδήσεως, η οποία προσβάλλεται καταφώρως από την καταναγκαστικήν επιβολήν της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και του Θείου Νόμου ‘άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς’ (Γεν. 1,27) και της απενοχοποιήσεως και προωθήσεως των παρά φύσιν ασελγειών αι οποίαι κατά τον Ευαγγελικόν Νόμον επιφέρουν την σχάσιν από τας ακτίστους ενεργείας του εν Τριάδι Τρισαγίου Θεού (Α΄Κορ. 6, 9-10) και οδηγούν εις τον πνευματικόν θάνατον…».
Σε Εγκύκλιό του που εξέδωσε στις 24 Ιανουαρίου ε. ε., διευκρίνισε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται την προσωπική και ιδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ως υπεύθυνη ελεύθερη επιλογή και ότι «δεν έχει πρόθεση ούτε να επέμβει ρατσιστικά, ούτε να αναστείλει δικαιώματα και ελευθερίες». Ωστόσο όμως ετόνισε ότι «η απενοχοποίηση, του εγκλήματος της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας, με την θεσμική αναγνώριση των αισχίστων παθών της ομοφυλοφιλίας σήμερα, της παιδοφιλίας αύριο (βλ. Ολλανδία) και της κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), αποτελεί ασύγγνωστο και τερατώδες κακούργημα εις βάρος του αιωνίου Θεού και του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο εξισώνεται πλήρως με την ύβρη των Σοδόμων και Γομόρων. Η αθώωση, υποστήριξη και παρουσίαση των αισχρών και ατίμων παθών ως φυσιολογικής καταστάσεως και ως απλής διαφορετικότητος προσκρούει στην πανανθρώπινη συνείδηση, η οποία ανά τους αιώνες γνωρίζει ως φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τις σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, στο άρσεν και το θήλυ. Αυτή είναι η ανθρώπινη φυσιολογία και οντολογία. Κάθε άλλη σχέση ανατρέπει την ανθρώπινη οντολογία, ως παρά φύσιν εκτροπή, η οποία δεν παρατηρείται ούτε και στα ζώα, παρά τα κατασκευασθέντα ‘ντοκυμαντέρς’ του Σιωνιστικού συστήματος….. Ιδιαίτερα η Αγία Γραφή, που εκφράζει το θέλημα του Θεού, του Δημιουργού του ανθρώπου και σοφού Γνώστη της ανθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει την ομοφυλοφιλία ως πάθος, ατιμία και ασχημοσύνη, το οποίο τιμωρήθηκε αυστηρά με φωτιά και θειάφι στην πόλη των Σοδόμων και Γομόρρων. Για το σύνολο των Αγίων Πατέρων η ομοφυλοφιλία είναι το πιο σιχαμερό και ακάθαρτο αμάρτημα και αποτελεί μεγάλη ασέβεια προς τον Θεό - Δημιουργό του ανθρώπου σε άρσεν και θήλυ και βλάσφημη κατάργηση του Ευαγγελίου. Η δημόσια προβολή της ομοφυλοφιλίας, εκτός του ότι προσβάλλει την δημόσια αιδώ και την θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς και αποτελεί τορπίλη στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, αλλά και αιτία ψυχοπαθολογικών διαταραχών στα παιδιά, που θα ανατραφούν από ομοφυλοφιλικά ζεύγη, όπως επιδιώκεται». Τέλος καλεί τους γονείς της μητροπολιτικής του περιφερείας να δηλώσουν γραπτώς, συμπληρώνοντας σχετικό έντυπο, την άρνησή τους να επιτρέψουν στα παιδιά τους να διδαχθούν την εν λόγω θεματική ενότητα.
Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας σε ψήφισμα κληρικών της αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «σαφέστατα και απροκάλυπτα το Υπουργείο Παιδείας προωθεί στα παιδιά έναν Σοδομισμό πολύ χειροτέρου τύπου από τη γνωστή ομοφυλοφιλία. …Δηλαδή, έκφυλη αποδόμηση κάθε τελευταίου ίχνους υγείας, ψυχικής και σωματικής. Γκρέμισμα όχι μόνο των αξιών, αλλά και αυτών των φυσικών νόμων, που ισχύουν ανέκαθεν στο ανθρώπινο γένος»!
Ομάδα Ορθοδόξων Χριστιανικών Συλλόγων σε πρόσφατο δημοσίευμά τους πολύ εύστοχα παρατηρούν σχετικά με το εν λόγω θέμα: «Αλήθεια, με τέτοια μαθήματα εκπληρώνει η παιδεία τη Συνταγματική της αποστολή για ηθική αγωγή των Ελλήνων; Η μήπως η εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων οδηγεί τη νεολαία μας στην ηθική εξαχρείωση; Αν στην κρίσιμη ηλικία της προεφηβείας και εφηβείας, καθώς το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί την ταυτότητά του, του ενσπείρουμε την αμφιβολία, για το ποια είναι η ταυτότητά του αυτή, μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε το μέγεθος του υπαρξιακού κλονισμού, που του προκαλούμε; Και σε περίπτωση που κάποιος έφηβος μέσα στην ανωριμότητα της ηλικίας του επιλέξει να αυτοπροσδιορίζεται με το αντίθετο από το βιολογικό του φύλο, μπορούμε να νοιώσουμε το διχασμό προσωπικότητας που στο εξής βιώνει; Αλήθεια, ποια μεγάλη πρόκληση είναι σε θέση να αντιμετωπίσει στη ζωή του ένας άνθρωπος, που αδυνατεί να βασιστεί εσωτερικά σε μια στερεή ταυτότητα του ‘εγώ’ του; Έτσι διαπλάθουμε ‘ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες’, όπως επιτάσσει το εθνικό μας Σύνταγμα, η μήπως με τον τρόπο αυτό παράγουμε χειραγωγήσιμα ανδράποδα; Μήπως από τέτοια προτιμούν κάποιοι να συγκροτείται στο μέλλον η κοινωνία μας;… Οι θεωρίες περί κοινωνικού φύλου και έμφυλων στερεοτύπων είναι παντελώς ξένες προς την παράδοσή μας, την πίστη μας, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας, τους θησαυρούς αυτούς, στους οποίους στηρίζεται το Έθνος μας και στους οποίους οφείλει να επιστρέψει η Παιδεία μας, αν θέλουμε ο τόπος αυτός να επανέλθει σε πορεία προόδου αντάξια της Ιστορίας του».
Πέραν αυτών δεν θα πρέπει να παραθεωρείται και η ιατρική πλευρά του θέματος. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες ψυχιάτρων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό. Επίσης οι ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο για μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα γεννητικών οργάνων και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Η διάσημη ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή, (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας), στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952».
Μια άλλη σημαντική παράμετρος του θέματος, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι το γεγονός ότι ο φορέας που σχεδίασε το όλο Πρόγραμμα είναι η Μη Κυβερνητική Οργάνωση με τον τίτλο «ΑΝΤΙΓΟΝΗ», που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία». Οι δε διασυνδέσεις της συγκεκριμένης Οργανώσεως με αυτές των ΛΟΑΤ φανερώνουν τον προσανατολισμό της.
Από ό, τι πληροφορηθήκαμε, μετά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από Ιερές Μητροπόλεις, Ορθοδόξους Συλλόγους, εκπαιδευτικούς, Συλλόγους Γονέων και κηδεμόνων, γονείς και μαθητές, το Υπουργείο αναγκάσθηκε τελικά να τροποποιήσει το περιεχόμενο του τρίτου θεματικού άξονα και να δηλώσει ότι αυτό θα εστιασθεί στις σχέσεις των δύο φύλων. Ωστόσο πιστεύουμε ότι υποχώρηση του Υπουργείου είναι προσωρινή, γι’ αυτό και θα πρέπει οι πάντες να επαγρυπνούμε.
Οι μέχρι τώρα γενόμενες σχετικές ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις πιστεύουμε ότι καλύπτουν από όλες τις πλευρές το θέμα και επομένως δεν θεωρούμε σκόπιμο να προσθέσουμε τίποτε περισσότερο.
Κλείνοντας, επιθυμούμε να ενώσουμε και εμείς με όλους τους παρά πάνω φορείς και πρόσωπα την ιδική μας πενιχρή φωνή, ως μια ελάχιστη συμβολή στον συνεχή, πολύπλευρο και κατά πάντα αξιέπαινο αγώνα που διεξάγουν, όσοι ασχολούνται με τα θέματα της παιδείας και παίζουν κάποιο ενεργό ρόλο σ’ αυτά. Κάνουμε δραματική έκκληση προς την Διοικούσα Εκκλησία, να λάβει επίσημη θέση στο εν λόγω θέμα. Με αγωνία περιμένει ο πιστός λαός του Θεού την δυναμική παρέμβασή της στο Υπουργείο για την ολοσχερή, οριστική και αμετάκλητη απόσυρση του τρίτου θεματικού άξονα για τις «Έμφυλες Ταυτότητες». Καλούμε τους καθηγητές Γυμνασίου, να αντιδράσουν συλλογικά και να μη δεχθούν να διδάξουν τον συγκεκριμένο θεματικό άξονα, επικαλούμενοι τα άρθρα του Συντάγματος, που καθορίζουν τους στόχους της παιδείας, προς τους οποίους είναι τελείως ξένος ο ως άνω θεματικός άξονας. Καλούμε τους γονείς των μαθητών Γυμνασίου να εκφράσουν στον Διευθυντή του σχολείου των παιδιών τους την αντίθεσή τους στη διδασκαλία για τις «Έμφυλες Ταυτότητες», να κινητοποιήσουν τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων σε κοινή αντίδραση, καθώς επίσης να καταθέσουν στο σχολείο Δήλωση Απαλλαγής των παιδιών τους από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου άξονα, ασκώντας το δικαίωμά τους που προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Τη Δήλωση Απαλλαγής μπορούν οι γονείς να την αναζητήσουν στο Διαδίκτυο. Κάνουμε τέλος έκκληση σε κάθε πιστό, να κάνει θερμή προσευχή, αυτή την ιερή περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής προς το Θεό, να γίνει ίλεως, προς τη σύγχρονη αποστατημένη ανθρωπότητα, η οποία με την πνευματική και ηθική της αποστασία, αναβίωσε τις «ημέρες του Νώε» και την κοινωνία των «Σοδόμων και Γομόρρων», ως ανησυχητικά φαινόμενα των εσχάτων καιρών! Επί αυτού ο νεοφανής άγιος Παΐσιος είχε προειδοποιήσει: «Μία είναι η αξία της ζωής, η οικογένεια. Μόλις σβήσει η οικογένεια θα σβήσει και ο κόσμος»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ακτίνες
Μετά την προσπάθεια επιβολής της λεγόμενης θεματικής εβδομάδας, το Υπουργείο Παιδείας καλεί τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να παρακολουθήσουν συνέδριο με θέμα «Καλές Πρακτικές για την διαμόρφωση συμπεριληπτικού σχολικού πλαισίου πάνω σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου, έκφρασης φύλου και χαρακτηριστικών φύλου».
Το συνέδριο αυτό, όπως γίνεται αμέσως αντιληπτό από το πρόγραμμά του, με τον μανδύα της αποδοχής της διαφορετικότητας και της εξάλειψης των διακρίσεων στον χώρο του σχολείου, ουσιαστικά προωθεί την ομοφυλοφιλία. Να τονιστεί ότι, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πρώτοι εμείς είμαστε, λόγω της Χριστιανικής μας ιδιότητας, κατά των διακρίσεων και υπέρ της αποδοχής όλων των ανθρώπων, και των πιο διαφορετικών∙ όχι όμως και υπέρ της διαστροφής τους. Εμείς είμαστε κατά οποιασδήποτε διαστροφής και κατά της διαστροφής των δώρων του Θεού. Η σεξουαλικότητα αποτελεί δώρο του Θεού, το οποίο έχει δοθεί για ευλογημένη χρήση και όχι για παράχρηση και διαστροφή.
Γι᾿ αυτό δεν συμφωνούμε με την ενέργεια του Υπουργείου Παιδείας να καλεί εκπαιδευτικούς σε συνέδριο στο οποίο παρέχονται ιδέες, τρόποι και υλικό νομιμοποίησης του πάθους της ομοφυλοφιλίας, εξάπλωσής του σε περισσότερους ανθρώπους και αλλοίωσης του τρόπου σκέψεως των εκπαιδευτικών και στη συνέχεια των παιδιών μας.
Αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας, δεν θα προωθούσαμε φορείς που θα πρότειναν π.χ. δραστηριότητες προσομοίωσης ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών για τη θεματική εβδομάδα, όπως αυτές που προτείνονται από τους φορείς διοργάνωσης του εν λόγω συνεδρίου. Αν αγαπούσαμε αληθινά τα παιδιά μας, δεν θα τους κηρύτταμε ότι δήθεν «ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν θεραπεύεται», και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι «η αυτοαποδοχή και η ενδυνάμωση του ατόμου», ούτε πώς να κάνουν «coming out». Αν αγαπούσαμε αληθινά τα παιδιά μας, θα τα οδηγούσαμε στην αλήθεια, ή τουλάχιστον δεν θα τους κλείναμε τον δρόμο προς την αλήθεια. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Τα παιδιά μας έχουν δικαίωμα να μάθουν πώς να γίνουν ευτυχισμένα∙ έχουν δικαίωμα να μάθουν ότι η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν απελευθερωνόμαστε από τα πάθη. Και τότε δεν θα χρειάζονταν ημερίδες και συνέδρια κατά των διακρίσεων και του σχολικού εκφοβισμού, διότι θα υπήρχε αγάπη, η αληθινή αγάπη που συνοδεύει την κάθαρση από τα πάθη. Και ο καθένας θα είχε την τόλμη να δει τα λάθη του και θα προσπαθούσε να τα διορθώσει, αντί να προσπαθεί να τα επιβάλει και στους άλλους.
Με σεβασμό και αγάπη στα πρόσωπα, χωρίς να κατηγορούμε κανέναν, προσευχόμεθα να ματαιωθεί αυτό το συνέδριο, όπως και κάθε άλλη προσπάθεια αλλοίωσης της αλήθειας και της διδασκαλίας του Χριστού.
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης και Βαρκίζης
Η ιστορική διαδρομή του νεοοθωμανισμού είναι μακρά και είναι αδύνατο να περιγραφεί εντός του παρόντος. Προς τούτο, θα επανέλθω σε επόμενα κείμενα. Για την ώρα θα αναφερθώ σε ορισμένες γενεσιουργές πτυχές κατά τον 19ου αιώνα.
Το ιδεολογικό ρεύμα του οθωμανισμού του 19ου αιώνα αφορούσε την ιδέα δημιουργίας κοινής οθωμανικής ταυτότητας, η οποία θα επιβαλλόταν υπεράνω εθνοτικών ή θρησκευτικών ομάδων.
Με άλλα λόγια, ο οθωμανισμός αφορούσε την εγκαθίδρυση ενός οθωμανικού έθνους το οποίο θα εγκόλπωνε το σύνολο των υποκειμένων της αυτοκρατορίας υπό μια κοινή ταυτότητα, και θεωρητικά επί ισοτίμου βάσεως.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη ιδέα αποτελούσε μία ακόμη πρόταση διάσωσης της αυτοκρατορίας από την άνοδο του εθνικισμού, μια πρόταση ανταγωνιστική προς τις προτάσεις εκδυτικισμού κατά την προηγηθείσα περίοδο του Τανζιμάτ. Οι διαλυτικές τάσεις είχαν ξεκινήσει ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα με τη σερβική και την ελληνική επανάσταση, και εν γένει με την ανάδυση των εθνικισμών και τον άμεσο κίνδυνο για την εσωτερική συνοχή της αυτοκρατορίας. Σε αυτές τις προσπάθειες ανήκε και ο πανισλαμισμός του Αμπντουλχαμίτ Β΄ όπως εμφανίστηκε στη συνέχεια.
Οι «Νέοι Οθωμανοί» του 19ου αιώνα υπερασπίστηκαν την ιδέα διατήρησης και ανάταξης του οθωμανικού κράτους όντας προσηλωμένοι στην άποψη ότι οι Ali και Fuat –ιδεολογικοί φορείς και εκτελεστές του προγράμματος του Τανζιμάτ– οδηγούσαν την αυτοκρατορία στον όλεθρο μέσω της τυφλής μίμησης των δυτικοευρωπαϊκών προτύπων. Ερχόμενοι στο προσκήνιο το 1860, ανέλαβαν το ρόλο παραγωγής μεταρρυθμιστικών ιδεών εκ νέου και σε ρήξη με το προηγούμενο καθεστώς.
Μέσω του οθωμανισμού προήχθη η ιδέα θεμελίωσης ενός ενιαίου και αδιαίρετου οθωμανικού έθνους, το οποίο θα είχε ως βάση του ισλαμικές προτάσεις.
Μεταξύ των «Νέων Οθωμανών» σημαντική φυσιογνωμία κατέστη ο Namık Kemal, ο οποίος μέσω κειμένων του στην εφημερίδα τού İbrahim Şinasi, την Tasvir-i Efkar, στηλίτευε την ουσία του εκτυλισσόμενου μεταρρυθμιστικού προγράμματος. Με πρόταγμα την προάσπιση των παραδοσιακών αξιών και την εναντίωση στη διακήρυξη περί εξίσωσης των υπηκόων της αυτοκρατορίας πέραν θρησκευτικών προσδιορισμών, οι θέσεις του οθωμανισμού του Namık Kemal συμπυκνώνονται στην ανάγκη φιλελευθεροποίησης δίχως την απομάκρυνση από το δρόμο του Ισλάμ.
Άλλωστε, ο Namık Kemal εξέφραζε απόψεις περί της αδικίας που εμπεριέχει η θέση αναφορικά με την κατωτερότητα του ισλαμικού έναντι του Δυτικού πολιτισμού, θεμελιώνοντας το επιχείρημα ότι η οπισθοδρόμηση του Ισλάμ είναι σχετική και όχι απόλυτη, ενώ είναι απότοκο όχι πολιτισμικών χαρακτηριστικών, αλλά πολιτικών και στρατηγικών. Με άλλα λόγια, η κυρίαρχη θέση της Δύσης στη διεθνή εξίσωση ισχύος ήταν εκείνη που καθόρισε τον υποβιβασμό του ισλαμικού πολιτισμού σε μειονεκτική θέση.
Ο Namık Kemal κατέστη, προς το σκοπό τούτο, γνωστός όντας ο πρώτος ο οποίος εισήγε νέους όρους για τις έννοιες «πατρίδα» (vatan), «ελευθερία» (hürriyet) και «έθνος» (millet), η χρήση των οποίων έμελλε να καθιερωθεί κατά τις επόμενες δεκαετίες. Παρ’ όλη την ευθεία επιρροή από τη γαλλική τυπολογία και τη ρητορική της Γαλλικής Επανάστασης, οι συγκεκριμένοι όροι δεν απεκδύονταν –στη συνείδηση του Namık Kemal– την άρρηκτη σχέση με το Ισλάμ, και κατά συνέπεια δεν προτάχθηκε η μετεξέλιξη του οθωμανικού κράτους στα πρότυπα, επί παραδείγματι, του γαλλικού κράτους του 19ου αιώνα υπό την έννοια του πλήρους διαχωρισμού θρησκείας και κράτους.
Αντιθέτως, η θρησκευτική πίστη θεωρήθηκε το ιδανικό «εργαλείο κινητοποίησης του πατριωτικού ζήλου» των ανθρώπων.
Επίσης, ταυτίστηκαν πλήρως οι έννοιες «Τούρκος» και «μουσουλμάνος» με τον εξοβελισμό των μη μουσουλμάνων. Η θέση αυτή απετέλεσε την απαρχή της «εθνικοποίησης» της έννοιας «Οθωμανός» και της σύζευξής της με εκείνη του «Τούρκου».
Το δίδαγμα για το σήμερα είναι ότι ο οθωμανισμός του 19ου αιώνα συνυφάνθηκε με την πρώιμη εισροή της εθνικιστικής ιδεολογίας μεταξύ των Τούρκων δίχως να απεκδύεται το ισλαμικό στοιχείο. Ο τουρκικός εθνικισμός καλλιεργήθηκε συνυπάρχοντας με τη θρησκεία, και γι’ αυτό δεν πρέπει να ξενίζει κανέναν η σύγχρονη συμπόρευση υπό το μανδύα του λεγόμενου «ισλαμοφασισμού».
Πηγή: Pontos News
Μέσω του οθωμανισμού προήχθη η ιδέα θεμελίωσης ενός ενιαίου και αδιαίρετου οθωμανικού έθνους, το οποίο θα είχε ως βάση του ισλαμικές προτάσεις.
Ὑπάρχουν δυὸ βασικὲς ἀλήθειες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη σχετικὰ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχοσωματικὴ ὀντότητα καὶ ἡ δεύτερη ὅτι ἡ ψυχή του εἶναι αἰώνια στὴ φύση της. Τὸ σῶμα τοῦ εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὴν ψυχή του καὶ ἡ ψυχὴ μὲ τὴν θεϊκὴ πραγματικότητα.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει μόνο διδασκαλία περὶ τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ βαθιὰ ἐμπειρία της. Δὲν ἔχει ἁπλὰ ἄποψη ἐπὶ τοῦ θέματος ἔχει βίωση ἀληθείας. Ἡ ἀποκάλυψή της δὲν τῆς προσφέρεται μόνον διδακτικά, ἀλλὰ τῆς ἐπαληθεύεται βιωματικά. Δὲν λέει αὐτὸ ποὺ ξέρει ἀλλὰ μεταγγίζει αὐτὸ ποὺ ζεῖ. Ὅταν βλέπει τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄνθρωπο, δὲν ἀντικρίζει σ᾿ αὐτὸν μόνο τὸ σῶμα του ἢ τὴ χρονικὴ παρουσία του, ἀλλὰ βλέπει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ νὰ ἀντικατοπτρίζεται στὴν ψυχή του καὶ διακρίνει τὴν αἰώνια διάστασή του. Αὐτὸ πῶς νὰ τὸ ἀρνηθεῖ ἡ Ἐκκλησία;
Ἄνθρωπος δὲν εἶναι τὸ σῶμα, ἡ ὑγεία, αὐτὸ ποὺ βλέπουμε. Οὔτε πάλι ἡ ψυχὴ ὡς διάθεση, ὡς ψυχισμός, ὡς ἔκφραση τῶν ἐγκεφαλικῶν λειτουργιῶν, ὡς φυσικὸ στοιχεῖο συμπεριφορᾶς - αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε. Ὁ θησαυρὸς τῆς ἀνθρώπινης ὑπόστασης εἶναι ἡ ψυχὴ ὡς πρόσωπο, ὡς εἰκόνα τῆς θεϊκῆς δόξης, ὡς αὐτεξούσιο, ὡς δυνατότητα μετοχῆς στὴν αἰωνιότητα, ὡς χάρις αὐθυπέρβασης. Κάθε τι ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν ψυχὴ ἀποτελεῖ ἱερὸ γεγονὸς ἢ στοιχεῖο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν σωτηρία, τὸν ἐξαγιασμό, τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό, τὴν βίωση τῆς αἰώνιας προοπτικῆς τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ εἶναι τὸ στοιχεῖο πού, ἐπειδὴ εἶναι ὑπαρκτὸ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἱερό.
Ἡ ψυχὴ μ᾿ αὐτὴν τὴν ἔννοια, περιφρουρεῖται μέσα στὸ σῶμα ποὺ τὸ μεταμορφώνει σὲ ναό. Τὸ σῶμα ποὺ διαφυλάσσει τὸ θησαυρὸ τῆς ψυχῆς δὲν εἶναι φυλακή. Ἕνα σῶμα ὅμως ποὺ ἐν ζωῇ δὲν τὸ σεβαστήκαμε, οὔτε κὰν φιλόζῳα τὸ διατηρήσαμε, ποὺ βιολογικὰ μὲν τὸ περιποιηθήκαμε στὰ ἐργαστήρια, οὐσιαστικὰ ὅμως τὸ καταστρέψαμε στὴν πρακτική της ζωῆς ἕνα σῶμα στὸ ὁποῖο ἡ ἰατρικὴ δὲν καλεῖται νὰ θεραπεύσει μόνο τὶς συνέπειες τῆς φυσιολογικῆς φθορᾶς ἐπάνω του, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀνορθόδοξου τρόπου καὶ τῆς ἀντίληψης ζωῆς μέσα του, ἕνα σῶμα ποὺ ἡ ἴδια ἡ ψυχή μας τὸ ἀγνόησε, καὶ ἀντὶ μαζί του νὰ ἐπιτελέσει τὸν ἱερουργικὸ σκοπό της, ἱκανοποίησε τὶς φιλήδονες τάσεις καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς διαθέσεις της -καὶ μάλιστα μὲ τὴν ἀποδοχὴ καὶ νομικὴ κάλυψη τῆς κοινωνίας-, αὐτὸ τὸ σῶμα εἶναι εὔκολο αὐτὴ ἡ κοινωνία καὶ ψυχὴ νὰ θέλουν νὰ τὸ κάψουν γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἔργο τους καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν ἀσέβειά τους.
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὰ πράγματα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Τὸ σῶμα, ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐν ζωῇ, τὸ βλέπει ὡς θυσιαστήριο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ βάναυση ἐπέμβαση ἐπάνω του καὶ ἡ ὑποταγή του στὶς ὁρμές, ποὺ δουλώνουν τὸ αὐτεξούσιο, δηλώνουν ἀσέβεια καὶ ἀποτελοῦν βεβήλωση καὶ ἁμαρτία. Ἡ συντήρηση καὶ τροφοδοσία τοῦ γίνεται πάντοτε μὲ προσευχὴ -προσευχὲς τῆς τραπέζης- ἡ φροντίδα τῆς ὑγείας του ποὺ συνδυάζεται μὲ μυστήριο - τὸ εὐχέλαιο-, ἡ ἀναπαραγωγή του μὲ ἄλλο μυστήριο - τὸ γάμο- καὶ τέλος ὁ ἐξαγιασμός του ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν μετάληψη τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Μόλις ὁ ἄνθρωπος πεθάνει, τὸ σῶμα του γίνεται λείψανο. Τότε αὐξάνει καὶ ὁ σεβασμός μας σ᾿ αὐτό. Τὸ λείψανο ἀποτελεῖ τὴν ἀνάμνηση μίας ἱερουργίας ποὺ μέσα του ἐπιτελεῖτο - τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς- καὶ τὴν ὑπόμνηση μίας ἄλλης ποὺ τώρα «ἀγνώστως» συνεχίζεται ἔξω ἀπὸ αὐτό- τῆς δόξης τῆς ψυχῆς. Τὸ σῶμα δὲν περιμένει τὴν καταστροφή του, ἀλλὰ τὴν «ἑτέρα μορφή του» (Μαρκ. ιστ´ 12), τὴν ἀναμόρφωσή του «εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος». Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἡ Ἐκκλησία προσεγγίζει τὸ σῶμα μὲ ἰδιαίτερο σεβασμὸ καὶ αἰσθήματα ἱερά. Δὲν καῖμε τοὺς ναούς, πολλῶ δὲ μᾶλλον τοὺς ἔμψυχους ναούς.
Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει ὅτι τὸ σῶμα εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐγγίζεται καὶ στὸ ὁποῖο ἀρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Τὸ σῶμα εἶναι τὸ ὑποκείμενο στὴ φθορὰ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ φυσικὴ φθορὰ εἶναι ἡ ἰσχυρότερη ἴσως ὑπόμνηση τῆς πτωτικῆς μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση ποὺ συνηγορεῖ στὴ συρρίκνωσή του, προσβάλλει καὶ τὴν ψυχή. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, στὸ σῶμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, ἀναστέλλοντας τὴν ἐξέλιξη τῆς φθορᾶς, ὅταν καὶ ὅσο μποροῦμε. Ἡ διαδικασία της πρέπει νὰ εἶναι ἐντελῶς φυσικὴ καὶ ποτὲ ἐξαναγκασμένη. Τὴν ἀναλαμβάνει μόνον ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ὁ ἴδιος προνοεῖ ἢ ἡ φύση μέσα ἀπὸ τὴν εὐθύνη ποὺ τῆς ἔχει ἀνατεθεῖ. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἄλλος λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἀρνεῖται τὴν καύση τῶν νεκρῶν. Ἀφήνει στὴ φύση νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς φθορᾶς τοῦ σώματος. Δὲν τὸ καίει, ἀλλὰ τὸ ἀφήνει νὰ σβήσει. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ φύση ἐπιτρέπει νὰ μείνει κάποιο ὑπόλειμμα, αὐτὸ ἔχει τὸ λόγο του. Ὅταν καὶ ἡ φύση ἀρνεῖται τὴν ὁλοσχερῆ διάλυσή του ἀνθρωπίνου σώματος, τότε ἡ νομοθετημένη καύση του δὲν εἶναι πράξη ἐπιλήψιμης βίας;
Τὰ ὀστὰ ὑπαινίσσονται ὅτι τὰ σώματα ἔχουν μὲν ὅλα μία ὁμοιότητα, ἀλλὰ ἔχουν καὶ διαφορές. Ἄλλα εἶναι τὰ κοκαλάκια ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ στὴ θέα τους καὶ ἄλλα ἑνὸς ἐνήλικα. Ἄλλα ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ ἄλλα κάποιου ζῴου. Ὅταν ὅμως καοῦν, ἡ στάχτη ἐξομοιώνει τὰ πάντα. Καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ποὺ διατηρεῖται καὶ δὲν σκορπίζεται, δὲν διακρίνονται οἱ διαφορές, ἔχουν ἐξαλειφθεῖ γιὰ πάντα. Μαζὶ μὲ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου, ἔχει ἐξαφανιστεῖ καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου μόλις δὲ σκορπιστοῦν καὶ τὰ ὑπολείμματα τῆς στάχτης,μαζὶ μὲ τὰ ψήγματα τοῦ κοινωνικοῦ σεβασμοῦ, ὁριστικοποιεῖται καὶ ἡ διαγραφὴ κάθε ἴχνους παρουσίας του. Ὁ ὑπαρκτικὸς θάνατος ἔχει προσυπογράψει τὸν φυσιολογικό.
Τὸ ὑπόλειμμα τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἡ ἰσοπέδωση καὶ ἡ ἀπουσία, ἀλλὰ ἡ ταυτότητα καὶ τοῦ εἴδους καὶ τοῦ προσώπου καὶ ἡ παρουσία. Ὁ ἀγώνας νὰ διατηρήσουμε τὰ ὀστά, τὰ λείψανα, ὅ,τι περισσότερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο μποροῦμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἀνάγκη μας νὰ διατηρηθεῖ ὅσο περισσότερο γίνεται τὸ πρόσωπό του στὸν ἄλλο. Ὁ σεβασμός μας στὰ νεκρὰ λείψανα πιστοποιεῖ τὴν πίστη μας στὴν ἀθάνατη ψυχή.
Οἱ νεκροὶ δὲν εἶναι «πεθαμένοι» ἀλλὰ κεκοιμημένοι. Τοποθετοῦνται μὲ σεβασμὸ στὸν τάφο, στραμμένοι πρὸς ἀνατολᾶς μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεώς τους. Ἡ Ἐκκλησία συνειδητὰ ἀρνεῖται τὸν ὅρο «νεκροταφεῖα» καὶ ἐπιμένει στὸν ὅρο «κοιμητήρια». Καὶ τὸ κάνει αὐτὸ ὄχι γιὰ λόγους ψυχολογικοῦ -γιὰ νὰ μὴν ἀγριεύουμε- ἀλλὰ γιὰ λόγους καθαρὰ πνευματικούς: νεκρὸς δὲν σημαίνει τελειωμένος (ποὺ ἔχει τελειώσει) ἀλλὰ τετελειωμένος (ποὺ ἔχει τελειωθεῖ). Τέλος δὲν σημαίνει λήξη, ἀλλὰ τελείωση. Τὰ ὀστὰ τῶν νεκρῶν ἀποτελοῦν ἀνάμνηση τῆς παρελθούσης ζωῆς τους, ἐνθύμηση τῆς παρούσης καταστάσεώς τους, ἀλλὰ καὶ ὑπόμνηση τῆς μελλούσης προοπτικῆς μας. Αὐτὰ μὲ κανένα νόμο δὲν καίγονται.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν τιμᾶ τὸ σῶμα καὶ χωριστὰ τὴν ψυχή, ἀλλὰ τὸν σύνδεσμο τῶν δυό, τὸν ἄνθρωπο ὡς ὅλον. Στὸν κίνδυνο νὰ ξεχαστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ δὲν φαίνεται ἡ ψυχῆ του, διατηροῦμε τὸ σῶμα, ποὺ δὲν μᾶς τὴν θυμίζει μόνο ὅταν λειτουργεῖ ἀλλὰ καὶ ὅταν ἁπλὰ ὑπάρχει. Ἡ ὁριστικὴ καταστροφὴ τοῦ σώματος, ἡ καύση του, δὲν εἶναι καύση νεκροῦ ἀνθρώπου -κάτι ποὺ καίγεται - ἀλλὰ προσπάθεια καύσης τῆς ζωντανῆς ψυχῆς του, κάτι ποὺ δὲν καταστρέφεται.
Ἡ ψυχῆ ζεῖ. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι τὰ λείψανα ἔχουν ζωὴ ὄχι βιολογικὴ βέβαια ἀλλὰ κάποιας μορφῆς πνευματική, ποὺ ὅμως διαπιστώνεται. Ὅταν ἔχουμε ἄτομα ποὺ ἡ βίωσή τους τῆς πνευματικῆς πραγματικότητος ἦταν τόσο ἔντονη ὥστε καὶ ἀπὸ τότε ποὺ ζοῦσαν ἐν χρόνῳ τὴν παχύτητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, αὐτὰ νὰ λειτουργοῦν στὶς συχνότητες τοῦ ἄλλου, τότε ὁ θάνατός τους εἶναι κοίμηση ποὺ ἀποτυπώνεται στὰ λείψανά τους. Εἶναι πολύτιμη ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, διαρκῶς ἐπαληθευόμενη, ὅτι πλεῖστα ὅσα ἐξ αὐτῶν ἐμφανίζουν ἰδιάζουσα χάρι. Εἶναι γνωστὸ ὅτι συχνὰ τὰ λείψανα τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἐξαγιασμένων ἀνθρώπων ποὺ ἡ ζωὴ τοὺς τίμησε τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχῆ τοὺς φανέρωσε μεγαλύτερη εὐρωστία καὶ ζωτικότητα ἀπὸ αὐτό, διατηροῦν μία ἐντυπωσιακὴ εὐκαμψία γιὰ ὦρες μετὰ θάνατον. Δὲν κοκαλώνουν!
Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποδεδειγμένη εὐωδία, τὸ κέρινο χρῶμα τους, ἡ θαυματουργικὴ χάρι τους ἢ ἡ φυσικὴ ἀφθαρσία ὁλόσωμων ἁγίων, στοιχεῖα ἀσυνήθη καὶ φυσικῶς ἀνεξήγυτα, εἶναι ἀναμενόμενα φαινόμενα τῆς πνευματικῆς πραγματικότητος. Αὐτὰ τὰ λείψανα, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ συνείδηση, ἀποτελοῦν περιουσία πολυτιμότερη καὶ ἀπὸ τὴ διδασκαλία της θησαυροὺς ἀναγκαιότερους καὶ ἀπὸ τὰ σκεύη της. Στὰ λείψανα τῶν μαρτύρων της ἑδράζονται οἱ ἅγιες τράπεζές της. Ἂν αὐτὰ κάψει, θὰ ἔχει ἤδη θυσιάσει τὰ ἱερὰ θυσιαστήριά της θὰ ἔχει καταστρέψει τὰ ζωτικὰ σπλάχνα της.
Ἡ ψυχὴ ὑπάρχει, ζεῖ καὶ ἀναγνωρίζει τὸ σῶμα της καὶ μετὰ θάνατον. Βλέπει καὶ μπορεῖ νὰ ἀντικρύσει τὴν καύση του. Ἄραγε θὰ τὴν ἐγκρίνει; Ἡ ἴδια στὴν κατάσταση ποὺ εἶναι δὲν βλάπτεται ἀπὸ τὶς δικές μας ἐνέργειες οὔτε καὶ ὅταν τῆς καταστρέφουν τὸ δικό της σῶμα.
Ἡ ἀσέβεια ἐπάνω της ὅμως φθείρει ἐμᾶς. Τὸ ἠθικὸ κριτήριο σὲ μία τόσο καίρια ἀπόφαση γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς ἐπιλογὲς μίας πεθαμένης κοινωνίας, μίας κοινωνίας ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἀθανασία της, ἀλλὰ μὲ τὶς προτιμήσεις τῆς ἀθάνατης ψυχῆς, τῆς ψυχῆς ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν αἰωνιότητά της.
Ἂν μᾶς ρωτοῦσαν πὼς θὰ προτιμούσαμε νὰ φύγει ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο κάποιος δικός μας: ἀπὸ ἐγκεφαλικὴ ἀποπληξία, ἀπὸ καρδιακὴ ἀνακοπή, μὲ παραμορφωτικὰ ἐγκαύματα, ἢ νὰ ἀποτεφρωθεῖ ἀπὸ ἀνάφλεξη καὶ πυρκαγιά, ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ὁ τραγικότερος τρόπος θὰ ὁμολογούσαμε πὼς εἶναι ὁ τελευταῖος.
Εἶναι φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ἀποχαιρετᾶ τὸν ἄνθρωπό του, νὰ θέλει νὰ ἀντικρύσει γιὰ τελευταῖα φορὰ τὴν οἰκεία σ᾿ αὐτὸν ὄψη καὶ ὄχι τὸ ἀποτρόπαιο κατάντημά του σὲ ἀπάνθρωπη, ἀνοίκεια καὶ ἀπρόσωπη στάχτη. Ἡ λεπτὴ ἀγάπη τῶν στιγμῶν ἐκείνων ἐκφράζεται ὡς ἀνάγκη νὰ ἀγκαλιάσει κανείς, νὰ φιλήσει, νὰ χορτάσει τὸ βλέμμα του, νὰ ἐκδηλωθεῖ τρυφερὰ πάνω στὸ ἄψυχο σῶμα. Ἂν μᾶς πληγώνει ἡ βία τῆς φύσεως, πῶς ἐμεῖς ἐπιλέγουμε τὴ βία τοῦ αὐτεξουσίου μας; Ὅταν κάτι εἶναι πολύτιμο καὶ τὸ χάνουμε, προσπαθοῦμε νὰ κρατήσουμε ὅσο περισσότερο ἀπ᾿ αὐτὸ μποροῦμε. Ποτὲ δὲν νομοθετοῦμε τὴ βίαιη μείωση τοῦ τελευταίου ἀνεκτίμητου ὑπολείμματός του.
Ἡ ἀπόφαση ὅτι δὲν ἔχουμε χῶρο στὰ κοιμητήριά μας ἰσοδυναμεῖ μὲ προσβολή. Ἂν δὲν ἔχουμε, νὰ δημιουργήσουμε χῶρο. Ἡ ἀγάπη δημιουργεῖ καὶ χῶρο καὶ προϋποθέσεις. Ἡ χρηστικὴ ἀνάγκη ποτὲ δὲν εἶναι οὐσιαστικὴ καὶ πάντα πιστοποιεῖ τὴ στενότητα τοῦ καρδιακοῦ χώρου. Ἡ ἀνάγκη τοῦ σεβασμοῦ εἶναι πολὺ μεγαλύτερη γι᾿ αὐτὸν ποὺ τὸν ἐκχωρεῖ παρὰ γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀποδέχεται.
Ἔτσι ποὺ βαδίζει ἡ κοινωνία μας δὲν θὰ ἔχει μόνον ἔλλειψη χώρου, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους δὲν θὰ βρίσκει γιὰ νὰ θάψουν, ἴσως καὶ νὰ κάψουν, τοὺς νεκρούς της. Στὸ ἀπέραντο γηροκομεῖο τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου μας, ὅπου οἱ νέοι τείνουν νὰ γίνουν πολὺ λιγότεροι ἀπὸ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ οἱ γεννήσεις πολὺ πιὸ σπάνιες ἀπὸ τοὺς θανάτους, θὰ ὑπάρχουν νεκροὶ καὶ ὄχι νεκροθάφτες. Ἀντὶ νὰ ἐνδιαφέρεται ἡ κοινωνία μας γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς, π.χ. τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα, ὑπερ-ἀπασχολεῖται μὲ τὸ τέλος, τὴν καύση. Ἡ ἴδια νοοτροπία ποὺ ἀποφεύγει, τὴ γέννηση, δηλαδὴ τὴ ζωή, αὐτὴ ποὺ ἀπορρίπτει καὶ τοὺς γέρους, αὐτὴ ποὺ προτείνει τὴν εὐθανασία, αὐτὴ ποὺ ἡ ἴδια δὲν ἀντέχει καὶ τοὺς νεκροὺς ἀρνεῖται τὴ δημιουργία καὶ ἐπιλέγει τὴν καύση. Αὐτὴ ὑπογράφει τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ τέλους τὸ τέλος τοῦ σκοποῦ τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτοὶ ποὺ ἀγνόησαν τὸ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ Θεὸ καὶ πρόσβαλαν τὰ ἀπαράγραπτα δικαιώματα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, αὐτοὶ καὶ μόνον μποροῦν νὰ ἐπικαλοῦνται τὰ λεγόμενα ἀνθρώπινα δικαιώματα γιὰ νὰ νομιμοποιήσουν τὴν ἀσέβειά τους στὸν ἄνθρωπο.
Ἡ καύση τῶν νεκρῶν δὲν εἶναι ἀτομικὸ δικαίωμα τοῦ νεκροῦ πλέον ἀνθρώπου. ἡ διατήρηση τοῦ σώματός τους ἀποτελεῖ κοινωνικὴ ὑποχρέωση σεβασμοῦ καὶ ἐπιβιώσεως τοῦ προσώπου του. Εἶναι ἀδύνατο τὸ θέλημα τοῦ ἑνὸς -καὶ ἂς ἀποκαλεῖται αὐτὸ δικαίωμα- νὰ προσκρούει στὴν ἀνάγκη γιὰ σεβασμὸ τοῦ συνόλου. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δικαίωμα κάποιου νὰ τὸν ... κάψουμε ἐμεῖς! Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν κάποιος ἐπιθυμεῖ νὰ καεῖ. Εἶναι ἂν ἡ κοινωνία θὰ δεχθεῖ νὰ τὸν κάψει.
Ἡ κοινωνία μὲ τὴν καύση τῶν νεκρῶν προσυπογράφει τὸ δικό της τέλος: τὸν μηδενισμό της. Μία κοινωνία ποὺ δὲν ἀντέχει τὸν ἄνθρωπο οὔτε στὴν ἀσθένειά του, οὔτε στὴν ἀδυναμία του, οὔτε στὸν θάνατό του, μία κοινωνία ποὺ καίει τοὺς νεκρούς της, μία κοινωνία ποὺ καταστρέφει καὶ τὴν ἀνάμνηση τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἐνθύμηση τῶν μελῶν της -αὐτὸ εἶναι τὰ λείψανα- μία κοινωνία ποὺ κάνει τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀνθρώπου τεχνητὴ καὶ μηχανικὴ καὶ τὸ τέλος του ὁριστικὸ καὶ ἀμετάκλητο, μία κοινωνία ποὺ ἀρνεῖται τὴν πνοὴ τοῦ αἰώνιου καὶ ἐγκλωβίζεται στὴν ἀσφυξία τοῦ ἐφήμερου, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὴ ἡ κοινωνία μὲ τὴ ζωή; Ἀκόμη καὶ οἱ ἄθεοι ὑπογράμμιζαν τὴν ἀνάμνηση τῶν ἐπίγειων θεῶν τους μὲ ταριχεύσεις τῶν σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν), ἢ ὅπου αὐτὸ δὲν ἦταν δυνατόν, μὲ κατασκευὲς ἀγαλμάτων καὶ ψεύτικων ὁμοιωμάτων.
Φαίνεται πὼς τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ χωρὶς Θεό, τοῦ πολιτισμοῦ χωρὶς ἀξίες καὶ τοῦ μηδενισμοῦ χωρὶς σκοπό, τὸ ἀποτέλεσμα τῆς σύγχυσης τῆς ἀθεΐας, εἶναι ἡ ἐξαφάνιση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καύση καὶ τοῦ τελευταίου ὑπολείμματός του. Ἡ καύση τῶν νεκρῶν ὁδηγεῖ στὴν καύση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας.
Κατόπιν τούτων, δὲν εἶναι ὅτι δὲν τῆς ἐπιτρέπεται, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ καὶ ἀρνεῖται νὰ δεχθεῖ μία ἁπλῶς χρηστικὴ καὶ καθόλου πειστικὴ λύση ἐλάσσονος πρακτικῆς βαρύτητος καὶ νὰ θυσιάσει τὸ βίωμα τοῦ σεβασμοῦ της στὴ θεϊκότητα τοῦ προσώπου τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πολλῷ μᾶλλον τοῦ ἀνθρώπου ποὺ αὐτὴ βάφτισε στὴ κολυμβήθρα της, τιμώντας ταυτόχρονα καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του. Τὸ μεῖζον δὲν μπορεῖ νὰ ὑποταχθεῖ στὸ ἔλασσον. Εἶναι ἀδύνατον ὅποιος πιστεύει στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποδέχεται τὴν πρόταση ζωῆς της, ὅποιος ζεῖ τὴν πραγματικότητα τῆς ψυχῆς, ὅποιος σέβεται τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν τιμᾶ καὶ τὸ σῶμα. Τὸ σῶμα χρῄζει μεγαλύτερης τιμῆς καὶ σεβασμοῦ ἀπὸ τὴν κοινωνία μετὰ θάνατον ἀπ᾿ ὅση περιποίηση καὶ προστασία δέχθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του.
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/
Διάγραμμα1. Σχηματική παράσταση του κύκλου της ζωής
Η είδηση στα μέσα ΜΜΕ που μιλούσε για την απόφαση του Δήμου Θεσσαλονίκης να κατασκευάσει κλίβανο αποτέφρωσης νεκρών, επανέφερε στο προσκήνιο τις συζητήσεις για την ορθότητα ή μη του μέτρου. Εμείς δεν θα σταθούμε στα θεολογικά ζητήματα που ανακύπτουν και συνήθως κυριαρχούν και καλώς κάνουν στις σχετικές συζητήσεις. Θα θέλαμε να δούμε το θέμα από μια διαφορετική οπτική γωνιά που νομίζουμε πως προσθέτει μια νέα θεώρηση την οποία έχουμε τη γνώμη πως δεν πρέπει ή καλύτερα, αν θέλετε, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε.
Όσοι παρακολουθούν βασικά μαθήματα οικολογίας, ένα από τα πρώτα αντικείμενα που διδάσκονται είναι ο κύκλος της ζωής, όπως φαίνεται στο παραπάνω διάγραμμα. Μαθαίνουν λοιπόν πως η ζωή ξεκινά από τη δέσμευση της ηλιακής ακτινοβολίας από τα φυτά που παράγουν τους φυτικούς ιστούς για να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια ως τροφή από τα φυτοφάγα έντομα και ζώα και στη συνέχεια αυτά να αποτελέσουν την τροφή για τα σαρκοφάγα ζώα στηρίζοντας έτσι όλες τις τροφικές αλυσίδες που ως κορύφωση έχουν τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο κύκλος κλείνει όταν φυτά και ζώα ολοκληρώσουν τον κύκλο της ζωής τους, βραχύβιας ή μη, οπότε αναλαμβάνουν το ρόλο τους οι σαπροφυτικοί οργανισμοί για να αποικοδομήσουν τους φυτικούς και ζωϊκούς ιστούς.
Η αποικοδόμηση των οργανικών ουσιών επαναφέρει στο έδαφος θρεπτικά στοιχεία τα οποία θα παραλάβουν τα νέα φυτά και θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ζωής. Ο θάνατος κυριολεκτικά γίνεται η απαρχή μιας καινούργιας ζωής. Αυτοί λοιπόν οι οργανισμοί, πολλοί από τους οποίους δεν είναι ορατοί στο γυμνό μάτι, και τους οποίους συχνά περιφρονούμε ή αν θέλετε, όταν ήμασταν μικροί, είχαμε την τάση να τους συνθλίβουμε με το πόδι μας για να δείξουμε την υπεροχή μας ή να ξεδώσουμε από την καταπίεση των μεγαλύτερων επάνω μας, δείχνοντας και εμείς ότι έχουμε τη δυνατότητα να καθυποτάξουμε κάποιους άλλους μικρότερους!.
Αυτήν λοιπόν τη θεμελιακή λειτουργία της φύσης ερχόμαστε κάποιοι από εμάς να αντικαταστήσουμε με την καύση των νεκρών. Και είναι ιδιαίτερα λυπηρό όταν αυτές οι προτροπές εκφράζονται από ανθρώπους που αποδεδειγμένα έχουν αποδείξει τις οικολογικές τους ευαισθησίες. Με άλλα λόγια, θέλουμε απλά σε έναν επιβαρημένο με ρύπους πλανήτη να προσθέσουμε και άλλους. Σε έναν πλανήτη όπου η ρύπανση έχει αρχίσει να επηρεάζει το κλίμα και να μας απειλεί με κολοσσιαίες επιπτώσεις, να επιτείνουμε το πρόβλημα αντί να το αμβλύνουμε. Ταυτόχρονα όμως διαπράττουμε και ένα δεύτερο σοβαρό ολίσθημα. Σε έναν πλανήτη με λιγοστούς ενεργειακούς πόρους ερχόμαστε να σπαταλήσουμε και άλλους για την καύση των νεκρών τη στιγμή που η φύση το έκανε αδαπάνως για τον άνθρωπο εδώ και εκατομμύρια χρόνια και είναι διατεθειμένη να το κάνει!. Φανταστείτε την ποιότητα της ζωής μας, αν φυτικοί και ζωικοί ιστοί μετά τη νέκρωση τους παρέμεναν αναλλοίωτοι και σε κοινή θέα. Σήμερα θα περπατούσαμε σε ένα στρώμα φύλλων εκατοντάδων μέτρων και με δισεκατομμύρια νεκρών οργανισμών ενώ ταυτόχρονα η φύση θα έχανε πολύτιμους πόρους αφού δεν θα είχε τη δυνατότητα να ανακυκλώσει πολύτιμα θρεπτικά στοιχεία που συντηρούν τη ζωή σε δισεκατομμύρια διαφορετικών οργανισμών.
Αν η φύση δεν παράγει ρύπους και δεν καταναλώνει πολύτιμους πόρους είναι γιατί έχει κύκλους μέσα από τους οποίους ανακυκλώνονται πολύτιμα στοιχεία για την επιβίωση του ανθρώπου. Στη φύση δεν υπάρχουν απορρίμματα ή άχρηστα υλικά. Αυτούς λοιπόν τους τέλειους μηχανισμούς της φύσης θέλουμε μερικοί από εμάς να τους αντικαταστήσου με με πρακτικές ρυπογόνες επειδή ενδεχόμενα δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε μια θρησκευτική πρακτική.
Αν κάποιοι δεν θέλουν να ακολουθήσουν τη θρησκευτική επιταγή ας αποποιηθούν την εξόδιο ακολουθία, αλλά ας σεβαστούν επιτέλους τη φύση και τους μηχανισμούς της που διατήρησαν τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια και θα συνεχίσουν να το κάνουν, αν ο άνθρωπος τους κατανοήσει και τους σεβαστεί. Και αυτός ο σεβασμός δε σημαίνει υποταγή. Σημαίνει πρόβλεψη και προνοητικότητα για να διασφαλιστεί η ζωή των ανθρώπων και στις επόμενες γενεές.
Η καύση των νεκρών δε μπορεί να θεωρηθεί ως ένα αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα ορισμένων ανθρώπων να επιλέξουν μια άλλη πρακτική από αυτήν που έχει καθιερώσει η πλειοψηφία, όπως δεν επιτρέπεται σε κάθε έναν από εμάς να παράγει και να διαθέτει ανεξέλεγκτα στο περιβάλλον ρύπους που θέτουν σε κίνδυνο τη δυνατότητα της σημερινής γενιάς και των επόμενων να επιβιώσουν σε έναν βιώσιμο πλανήτη (ελπίζω κάποτε να υπάρξουν κυρώσεις και για αυτούς που καίνε τις καλαμιές).
Τους θρησκευτικούς κανόνες μπορούμε να τους παραβλέψουμε αν δεν τους ασπαζόμαστε ή να ισχυριστούμε ότι δεν έχουν παγκόσμια ισχύ, αλλά περιορισμένη στα πλαίσια ενός κοινωνικού συνόλου. Τις οικολογικές όμως αρχές και αξίες οφείλουμε να τις σεβαστούμε γιατί έχουν παγκόσμια εγκυρότητα την οποία δυστυχώς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ή να αγνοήσουμε. Αν τους παραβλέψουμε για κάποιο διάστημα, θα έρθει η φύση να μας το θυμίσει ή αν θέλετε να επαναφέρει το σύστημα σε μια κατάσταση ισορροπίας. Όχι για να μας εκδικηθεί, όπως συχνά αρεσκόμαστε να λέγουμε. Η φύση δεν έχει ανθρώπινη υπόσταση. Μόνον οι άνθρωποι εκδικούνται.
Αν η ορθόδοξη πρακτική για την ταφή των νεκρών έχει απόλυτη οικολογική συνάφεια για αυτό δεν φταίει η Ορθοδοξία. Είναι μάλλον μια ακόμα επιβεβαίωση της αγάπης της για τον άνθρωπο και για τη συνέχιση της ευημερίας του σε αυτόν τον πλανήτη και σε ένα περιβάλλον ειρήνης και αγάπης ανάμεσα στους λαούς και όλα τα έμβια όντα που τον κατοικούν.
Πηγή: http://forza-grecia.pblogs.gr/2012/01/h-kaysh-twn-nekrwn-apo-mia-episthmonikh-skopia.html
Συνεχίζουμε σήμερα την αναφορά στις προβοκατόρικες ενέργειες του Ραούφ Ντενκτάς και των τουρκικών παράνομων οργανώσεων στην Κύπρο, με την παράθεση μερικών ακόμα χαρακτηριστικών γεγονότων που δείχνουν ξεκάθαρα τους πραγματικούς ενόχους της αιματοχυσίας στην Μεγαλόνησο και ξεσκεπάζουν συθέμελα την αισχρή μαύρη προπαγάνδα της Άγκυρας. Μια προπαγάνδα η οποία βρίσκει δυστυχώς συμμάχους και μεταξύ των Ελλήνων (και μάλιστα «μορφωμένων»)! Επειδή στο προηγούμενο σημείωμα μας αναφερθήκαμε σε κάποιες δηλώσεις που έκανε κατά καιρούς ο Ιχσάν Αλή, σκόπιμο είναι να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Στην κηδεία του πρώην κατοχικού ηγέτη, Ραούφ Ντενκτάς, παραβρέθηκαν ο Ταγίπ Ερντογάν, και ο Αμπντουλάχ Γκιουλ. Φωτογραφία ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Συνεχίζουμε σήμερα την αναφορά στις προβοκατόρικες ενέργειες του Ραούφ Ντενκτάς και των τουρκικών παράνομων οργανώσεων στην Κύπρο, με την παράθεση μερικών ακόμα χαρακτηριστικών γεγονότων που δείχνουν ξεκάθαρα τους πραγματικούς ενόχους της αιματοχυσίας στην Μεγαλόνησο και ξεσκεπάζουν συθέμελα την αισχρή μαύρη προπαγάνδα της Άγκυρας.
Μια προπαγάνδα η οποία βρίσκει δυστυχώς συμμάχους και μεταξύ των Ελλήνων (και μάλιστα «μορφωμένων»)! Επειδή στο προηγούμενο σημείωμα μας αναφερθήκαμε σε κάποιες δηλώσεις που έκανε κατά καιρούς ο Ιχσάν Αλή, σκόπιμο είναι να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Ο Ιχσάν Αλή υπήρξε φωτισμένος πολιτικός, επιστήμονας-ιατρός, αγωνιστής της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της Κύπρου και ένας ακούραστος εργάτης και μεγάλος αγωνιστής της ειρηνικής-αρμονικής συμβιώσεως των Ε/κ (Ελλήνων Κυπρίων) και των Τ/κ (Τούρκων Κυπρίων). Όλα τα χρόνια μετά την κυπριακή ανεξαρτησία ήταν Σύμβουλος του Προέδρου Μακαρίου. Απεβίωσε στις 7 Νοεμβρίου 1978.
Ο Ιχσάν Αλή, ήταν ένας πραγματιστής πολιτικός που απέφευγε τις επιφανειακές και συνήθως ανούσιες αναλύσεις για την αναγκαιότητα συνυπάρξεως των δύο κοινοτήτων. Είχε ξεκάθαρη άποψη για τα αίτια της κυπριακής κρίσης, και είχε καταλήξει σε σαφή συμπεράσματα για τους πραγματικούς ενόχους. Κατονόμαζε την Άγκυρα ως την πληγή της συνωμοσίας κατά της Κύπρου και καθόριζε ως συνένοχο τον βρετανικό παράγοντα, ιδιαίτερα για την περίοδο αμέσως μετά την ανεξαρτησία.
Ο Ιχσάν Αλή, μετά την τραγωδία του 1974 δεν είχε αμφιταλάντευση, δισταγμό ή επιφύλαξη να καταδικάσει την τουρκική εισβολή και την κατοχή και να συντάσσεται με την ανάγκη ενός κοινού αντικατοχικού αγώνα Ε/κ και Τ/κ. Ο μεγάλος αυτός εργάτης της ειρήνης δεν μιλούσε ποτέ για επαναπροσέγγιση γιατί ποτέ δεν υπήρξε σύμφωνος με απόψεις που έβλεπαν το Κυπριακό πριν και μετά το 1974 ως το πρόβλημα που προέκυψε από διαφορές, διχογνωμίες, έριδες και συγκρούσεις Ε/κ και Τ/κ. Γι' αυτόν άλλωστε το λόγο δεν αποδεχόταν τη σύγχυση ανάμεσα σε παραχωρήσεις προς τους Τ/κ και υποχωρήσεις προς τα κατοχικά δεδομένα. Αντιθέτως, πίστευε και διακήρυσσε ανοικτά πως οι υποχωρήσεις απέναντι στις προκλητικές-διχοτομικές απαιτήσεις του Ντενκτάς και της Άγκυρας θα μονιμοποιούσαν την κατοχική παρουσία, θα ενίσχυαν τον πληρεξουσιακό ρόλο της κατοχικής ηγεσίας και θα εξουδετέρωναν για πάντα το ρόλο και την υπόσταση των Τ/κ. Τα διδάγματα από τη ζωή και τη δράση του παραμένουν επίκαιρα και οι διαπιστώσεις του απεδείχθησαν προφητικές!
Για να γίνει κατανοητό, πως αντιλαμβανόταν η ηγεσία των Τ/κ την ειρηνική συνύπαρξη με τους Ε/κ παραθέτουμε τις δηλώσεις του Τ/κ αντιπρόεδρου Δρ. Φαζίλ Κουτσιούκ (με βάση τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου), αμέσως μετά τις πρώτες διακοινοτικές συγκρούσεις που προκλήθηκαν παραμονές Χριστουγέννων του 1963, ιθύνων νους των οποίων ήταν ο δολοφόνος Ραούφ Ντενκτάς. Διαβάζουμε στο διεθνή και ελληνικό τύπο: «Από τις 30 Δεκεμβρίου 1963, ο Δρ. Κουτσιούκ είχε ήδη διακηρύξει ότι «το Σύνταγμα είναι νεκρό» και ότι δεν υπήρχε πλέον προοπτική συνύπαρξης των δυο κοινοτήτων στην Κύπρο» (New York Times 30/12/1953). Σε συνέντευξη του στη Le Monde, στις 10 Ιανουαρίου 1964, προχωρά ακόμα ένα βήμα. «Θέλουμε» αναφέρει «"χωριστό κράτος". Ήδη προχωρούμε προς την κατεύθυνση της δημιουργίας χωριστής διοίκησης, έχουμε δική μας αστυνομία και τηλεπικοινωνίες. Σε ό,τι αφορά εμάς, η Κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δεν υφίσταται πλέον». (Le Monde, 10 Iανουαρίου 1964, το απόσπασμα παρατίθεται στο βιβλίο της Στέλλας Σουλιώτη «Fettered Independence, Cyprus 1878- 1964», τ.1, σελ. 37).
Ας δούμε τώρα μερικές συνταρακτικές λεπτομέρειες από δύο ακόμα σκηνοθετημένες προβοκατόρικες ενέργειες από το μίσθαρνα όργανα της Άγκυρας και του Ντενκτάς.
Μαρτυρία της Τ/κ δασκάλας Σεβίμ Ουλφέτ
Ο Ουλούς Ουλφέτ, αδελφός της δασκάλας Σεβίμ Ουλφέτ, είχε σκοτωθεί στην Ομορφίτα στις 30 Αυγούστου 1957, μαζί με τους Μουσταφά Ερτάν, Κουμπιλάι Αλταϊλί και Ισμαήλ Μπέιογλου, από βόμβα που οι ίδιοι κατασκεύαζαν, η οποία βρέθηκε κατά τη διάρκεια επεισοδίων, της 27ης Ιανουαρίου 1958, σε κλινική, όπου συνάντησε τυχαία τον Ραούφ Ντενκτάς:
«Η κλινική είχε γεμίσει με τραυματίες και νεκρούς. Κάποια στιγμή είδα τον Ντενκτάς και του είπα: «Για όνομα του Θεού, δώσε εντολή να σταματήσουν επιτέλους αυτοί οι σκοτωμοί». Κι εκείνος μου έδωσε την εξής απάντηση: «Οι νεκροί αυτοί, μας είναι χρήσιμοι. Μ' αυτούς θα κάνουμε να ακουστεί η φωνή μας στον κόσμο». «Τότε γιατί δεν πεθαίνετε εσείς και ο δρ. Κιουτσούκ; Θα ακουστεί καλύτερα η φωνή μας, του είπα». («Αιματηρή αλήθεια», από το βιβλίο του Αρίφ Χασάν Ταχσίν, σελ 66).
«Η μπανιέρα»
Η μαρτυρία της Σεβίμ Ουλφέτ είναι χρήσιμη, για να βρει την πραγματική της εξήγηση και η φρικιαστική ιστορία της περιβόητης «μπανιέρας» των Χριστουγέννων του 1963. Για να προπαγανδίσουν, μέσω του βρετανικού τύπου σε όλο τον κόσμο, «την βαρβαρότητα των Ε/κ του αιμοβόρου Μακάριου σε πράξεις γενοκτονίας των Τ/κ», παρουσίασαν τη φωτογραφία μιας μητέρας και των τριών παιδιών της, νεκρών μέσα στα αίματα στο μπάνιο. Πρόκειται για ένα από τα πολλά σκηνοθετημένα προβοκατόρικα περιστατικά των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών και του Ραούφ Ντενκτάς στα πλαίσια της πιο ελεεινής τουρκικής προπαγάνδας. Ο άνθρωπος, που το 1963 φωτογράφισε τη φρικιαστική σκηνή και οι φωτογραφίες του έγιναν κύριο μέσο προπαγάνδας, ήταν ο Τούρκος δημοσιογράφος Αχμέτ Μπαράν.
Το 1985, ως επικεφαλής του γραφείου του τουρκικού ειδησεογραφικού πρακτορείου «Ανατονλού» στην Αθήνα, ο Αχμέτ Μπαράν αποκάλυψε στον δημοσιογράφο Κώστα Γεννάρη ότι: «Το έγκλημα είχε διαπράξει σε κατάσταση αμόκ ο Τούρκος ταγματάρχης Νιχάτ Ιλχάν, που υπηρετούσε στην ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ. (Τουρκική Δύναμη Κύπρου), με θύματα την σύζυγο του και τα παιδιά του. Το σπίτι του (όπου έγινε το έγκλημα) βρισκόταν στο κέντρο της τουρκικής συνοικίας, όπου ποτέ δεν έφτασε οποιοδήποτε τμήμα των ελληνοκυπριακών δυνάμεων». («Αιματηρή Αλήθεια», σελ 67 – από Κώστας Γεννάρης «Εξ Ανατoλών»). Η ίδια ακριβώς λογική Ντενκτάς του 1958, όπως την κατέγραψε ο υπηρετήσας στην Τ.Μ.Τ. Αρίφ Χασάν Ταχσίν, στο βιβλίο του Κώστα Γεννάρη, «Αυτοί οι νεκροί μας είναι χρήσιμοι»:
«Όμως, εκείνη την νύχτα με άφησε άφωνο. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς κανένα προϊδεασμό ο Αχμέτ μου είπε: "Ξέρεις, εκείνη την φωτογραφία με τα τρία παιδιά και την μητέρα τους δολοφονημένους μέσα στο μπάνιο, εγώ τράβηξα εκείνη την φωτογραφία". Είπε πως εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην Κύπρο, για να καλύψει τις διακοινοτικές ταραχές του 1963.
Ένα βράδυ, όπως έπινε τον καφέ του με μερικούς φίλους σ' ένα μπαρ της τουρκικής συνοικίας της Λευκωσίας, μπήκαν δύο ένοπλοι και ζήτησαν να τους ακολουθήσει. Τον πήραν με αυτοκίνητο στο σπίτι που είχε γίνει το έγκλημα. Μόλις έφθασαν, είδε πως ο χώρος ήταν γεμάτος από άλλους ένοπλους και αξιωματικούς του τουρκικού αποσπάσματος στην Κύπρο, οι οποίοι τον διέταξαν να φωτογραφίσει το έγκλημα. Έκαμε ότι τον διέταξαν και, τότε, ένας από τους ένοπλους του ζήτησε να παραδώσει το φιλμ και να ξεχάσει ότι έκαμε και ότι είδε. Ο Αχμέτ ήθελε να μάθει τι πραγματικά είχε συμβεί και το έμαθε:
Ο πατέρας των τριών παιδιών είχε τρελαθεί. Εκτέλεσε τα παιδιά και την γυναίκα του και μετά εξαφανίστηκε. Τον απομάκρυνε ο τουρκικός στρατός, για να εμφανιστεί και πάλι μετά από 24 χρόνια να υπηρετεί κάπου βαθιά στην Ανατολία, παντρεμένος ξανά».
Ο Αχμέτ είπε στον Κώστα Γεννάρη ότι το έγκλημα ούτε καν έγινε στην Ομορφίτα, όπως διατείνεται η τουρκική προπαγάνδα. Εκτελέσθηκε σε μια περιοχή βαθιά, στην καρδιά της τουρκικής συνοικίας της Λευκωσίας, όπου οι Ε/κ δεν μπορούσαν να πλησιάσουν [...].
Ο Κώστας Γεννάρης προσθέτει στο βιβλίο του: «Ερευνώντας για το βιβλίο μου, βρήκα πολλά άλλα παρόμοια περιστατικά, που εξυπηρέτησαν τα τουρκικά συμφέροντα και τους στόχους της Άγκυρας και που η Τ.Μ.Τ. ενεργοποίησε ως την πολιτική της στην Κύπρο [...]».
Ο Αχμέτ Μπαράν ήθελε να πει σε κάποιον την αλήθεια, δεν επιθυμούσε να πεθάνει χωρίς να έχει ξεσκεπάσει εκείνη την σοβαρή αδικία σε βάρος των Ε/κ. Μίλησε στον Κώστα Γεννάρη, με την προϋπόθεση «ο Γεννάρης να μην πει τίποτε ενώ ο Μπαράν ζούσε». Αποκάλυψε την αληθινή ιστορία, μετά από τον θάνατο του Μπαράν.
Η υιοθέτηση της ελεεινής τουρκικής προπαγάνδας από τον Αθανάσιο Στριγά
Δεν είναι λίγες οι φορές που η μυθοπλασία της τουρκικής μαύρης προπαγάνδας καταβάλει έντονη προσπάθεια παραποίησης των πραγματικών γεγονότων και δημιουργίας ενοχών στους Έ/κ για ενέργειες με τις οποίες δεν είχαν ποτέ καμία απολύτως σχέση. Δυστυχώς μια όχι αμελητέα μερίδα των Ελλήνων είτε ακούσια, είτε εκούσια γίνεται εφαλτήριο στην προώθηση αυτών των σχεδίων.
Μια τέτοια κραυγαλέα περίπτωση αποτελούν οι αναφορές του Αθανάσιου Στριγά στο βιβλίο του «ΚΥΠΡΟΣ-ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ», όπου περιγράφονται περιστατικά βιαιοτήτων με πρωταγωνιστές Ε/κ (όπως αυτό την «μπανιέρας») που αποδίδεται στον Νικόλαο Σαμψών! Πιο συγκεκριμένα στην σελίδα 56 παρουσιάζεται σχετική φωτογραφία με την περιγραφή: «Η γυναίκα του στρατιωτικού γιατρού της «ΤΟΥΡΔΥΚ» και τα τρία του παιδιά σφαγμένα μέσα στην μπανιέρα από την Πολιτοφυλακή του Σαμψών μετά την ανακατάληψη της Ομορφίτας».
Υστερόγραφο: Στους φίλους που διερωτήθηκαν ποιος είναι ο καθηγητής στον οποίο έκανα αναφορά στο προηγούμενο μου σημείωμα συνιστώ λίγη ακόμα υπομονή ... Αν χρειαστεί να είστε σίγουροι πως θα απαντήσω με ονόματα και πολλές, πολλές λεπτομέρειες ....
*Τα παραπάνω αποτελούν μικρό απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο μου.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
