1.-. Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καί πόσο ἱκανό στήν ἀρετή εἶναι αὐτό τό ὄν, μᾶς τό ἔδειξε περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Παῦλος. Καί τώρα σηκώνεται, ἀπό ἐκεῖ πού ἔχει φθάσει, καί μέ καθαρή φωνή πρός ὅλους ἐκείνους πού κατηγοροῦν τή φύση μας ἀπολογεῖται γιά χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει γιά ἀρετή, κλείνει τά ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καί ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους, ἄν θέλουμε νά προσέχουμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί χωρίς νά ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νά ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νά κατοίκησε σ᾿ ἄλλο κόσμο, ἀλλά ἄν καί ἀνατράφηκε στήν ἴδια γῆ καί τόπο καί μέ τούς ἴδιους νόμους καί συνήθειες, ξεπέρασε ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπό τότε πού ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι. Ποῦ εἶναι λοιπόν ἐκεῖνοι πού λέγουν, ὅτι εἶναι δύσκολο πράγμα ἡ ἀρετή καί εὔκολο ἡ κακία; Γιατί ὁ Παῦλος τούς ἀντικρούει λέγοντας· «Οἱ θλίψεις μας πού γρήγορα περνοῦν, προετοιμάζουν σ᾿ ἐμᾶς σέ ὑπερβολικά μεγάλο βαθμό αἰώνιο βάρος δόξας» (Β´ Κορ. 4, 17). Ἐάν ὅμως τέτοιες θλίψεις περνοῦν εὔκολα, πολύ περισσότερο οἱ φυσικές ἡδονές. Καί δέν εἶναι μόνο αὐτό τό θαυμαστό του, ὅτι δηλαδή ἀπό πολλή προθυμία δέν αἰσθανόταν τούς κόπους του γιά τήν ἀρετή, ἀλλ᾿ ὅτι ἀσκοῦσε αὐτήν χωρίς ἀμοιβή.

Ἐμεῖς βέβαια δέν ὑπομένουμε κόπους γι᾿ αὐτήν ἄν καί ὑπάρχουν ἀμοιβές. Ἐκεῖνος ὅμως καί χωρίς τά ἔπαθλα τήν ἐπιζητοῦσε καί τήν ἀγαποῦσε, καί ἐκεῖνα πού θεωροῦνταν ὅτι εἶναι ἐμπόδιά της τά ξεπερνοῦσε μέ κάθε εὐκολία. Καί δέν ἐπικαλέσθηκε οὔτε τήν ἀδυναμία τοῦ σώματος, οὔτε τήν τυραννίδα τῆς φύσης, οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἄν καί εἶχε ἀναλάβει μεγαλύτερη φροντίδα ἀπό τούς στρατηγούς καί ὅλους τούς βασιλεῖς τῆς γῆς, ἀλλ᾿ ὅμως κάθε ἡμέρα ἦταν ἀκμαῖος, καί ἐνῶ οἱ κίνδυνοί του ἐπαυξάνονταν, διέθετε νεανική προθυμία. Γιά νά δείξει αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε, «Ξεχνώντας τά ὅσα ἔγιναν στό παρελθόν καί φροντίζοντας γιά ἐκεῖνα πού εἶναι μπροστά μου» (Φιλιπ. 3, 14). Καί ἐνῶ περίμενε τό θάνατο, καλοῦσε σέ συμμετοχή τῆς ἡδονῆς αὐτῆς λέγοντας, «Χαίρετε καί νά χαίρεστε μαζί μου» (Φιλιπ. 2, 18). Καί ἐνῶ τόν ἀπειλοῦσαν κίνδυνοι καί προσβολές καί κάθε ἀτιμία, πάλι σκιρτοῦσε· καί ὅταν ἔγραφε τήν ἐπιστολή στούς Κορινθίους ἔλεγε, «Γι᾿ αὐτό καί εὐφραίνομαι σέ ἀσθένειες, σέ προσβολές, σέ διωγμούς» (Β´ Κορ. 12, 10). Καί τά ὀνόμασε αὐτά ὅπλα τῆς δικαιοσύνης, ἀποδεικνύοντας ὅτι καί ἀπό αὐτά εἶχε πολύ μεγάλες ὠφέλειες καί ἀπό παντοῦ ἦταν ἀκατάβλητος στούς ἐχθρούς του. Καί ἐνῶ παντοῦ τόν βασάνιζαν, τόν περιφρονοῦσαν, τόν κακολογοῦσαν, σάν νά βάδιζε σέ θριάμβους καί νά ἔστησε σταθερά τρόπαια σ᾿ ὅλα τά σημεῖα τῆς γῆς, ἔτσι ὑπερηφανευόταν καί εὐχαριστοῦσε τό Θεό λέγοντας· «Ἡ εὐχαριστία ἀνήκει στό Θεό ὁ ὁποῖος πάντοτε μᾶς ὁδηγεῖ σέ θρίαμβο» (Β´ Κορ. 2, 14).

2.-. Καί τήν κακοποίηση καί τήν προσβολή γιά τό κήρυγμα ἐπιζητοῦσε περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο ἐμεῖς τήν τιμή, καί τό θάνατο ἀπ᾿ ὅσο ἐμεῖς τή ζωή, καί τή φτώχεια ἀπ᾿ ὅσο ἐμεῖς τόν πλοῦτο, καί τούς κόπους περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο ἄλλοι τίς ἀνέσεις, καί ὄχι ἁπλά περισσότερο, ἀλλά πολύ περισσότερο, καί τή λύπη περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο ἄλλοι τή χαρά, καί τό νά εὔχεται γιά τούς ἐχθρούς περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο τό νά τούς καταριοῦνται οἱ ἄλλοι. Καί ἀνάτρεψε τήν τάξη τῶν πραγμάτων, ἤ καλύτερα ἐμεῖς τήν ἀνατρέψαμε, ἐκεῖνος ὅμως, ὅπως τή νομοθέτησε ὁ Θεός, ἔτσι τή φύλασσε. Γιατί ὅλα αὐτά ἦταν σύμφωνα μέ τή φύση, ἐκεῖνα ὅμως ἀντίθετα. Ποιά εἶναι ἡ ἀπόδειξη; Τό ὅτι ὁ Παῦλος, ἄν καί ἦταν ἄνθρωπος, ἀκολουθοῦσε περισσότερο αὐτά παρά ἐκεῖνα. Ἕνα μόνο πράγμα ἦταν φοβερό γι᾿ αὐτόν καί ἀπόφευγε, τό νά ἀντιμάχεται τό Θεό, καί τίποτε ἄλλο. Ὅπως βέβαια τίποτε ἄλλο δέν τοῦ ἦταν ποθητό, ὅσο τό νά ἀρέσει στό Θεό. Καί δέ λέγω τίποτε ἀπό τά παρόντα, ἀλλά οὔτε καί ἀπό τά μέλλοντα. Καί μή μοῦ πεῖς τίς πόλεις καί τά ἔθνη καί τούς βασιλεῖς καί τά στρατόπεδα καί τά χρήματα καί τίς σατραπεῖες καί τίς δυναστεῖες, γιατί οὔτε ἱστό ἀράχνης τά θεωροῦσε αὐτά. Ἀλλά σκέψου αὐτά πού ὑπάρχουν στούς οὐρανούς καί τότε θά καταλάβεις τή σφοδρή ἀγάπη πού εἶχε γιά τό Χριστό. Γιατί ὁ Παῦλος γι᾿ αὐτήν τήν ἀγάπη δέ θαύμασε οὔτε τήν ἀξία τῶν ἀγγέλων, οὔτε τῶν ἀρχαγγέλων, οὔτε τίποτε ἄλλο παρόμοιο.

Εἶχε μέσα του πιό μεγάλο ἀπ᾿ ὅλα, τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μαζί μέ τοῦτο θεωροῦσε τόν ἑαυτό του τόν πιό εὐτυχισμένο ἀπ᾿ ὅλους. Καί χωρίς αὐτό, δέν ἐπιθυμοῦσε νά γίνει ἕνας ἀπό τίς κυριότητες, οὔτε ἀπό τίς ἀρχές καί ἐξουσίες (ὀνομασίες ἀγγελικῶν ταγμάτων), ἀλλά μαζί μέ τήν ἀγάπη αὐτήν ἤθελε περισσότερο νά εἶναι ἀνάμεσα στούς τελευταίους καί τούς κολασμένους, παρά χωρίς αὐτήν ἀνάμεσα στούς πρώτους καί τιμημένους. Γιατί κόλαση γι᾿ αὐτόν ἦταν μία, τό νά χάσει τήν ἀγάπη αὐτήν. Αὐτό ἦταν γιά τόν Παῦλο γέεννα, αὐτό τιμωρία, αὐτό ἄπειρα κακά· ὅπως ἀκριβῶς καί ἀπόλαυση, τό νά πετύχει τήν ἀγάπη. Αὐτό ἦταν ἡ ζωή του, αὐτό ὁ κόσμος του, αὐτό ὁ ἄγγελός του, αὐτό τά παρόντα, αὐτό τά μέλλοντα, αὐτό βασιλεία, αὐτό ὑπόσχεση, αὐτό τά ἄπειρα ἀγαθά. Καί κάθε ἄλλο πού δέν ὁδηγοῦσε ἐδῶ, δέν τό θεωροῦσε οὔτε δυσάρεστο, οὔτε εὐχάριστο. Ἔτσι ὅμως περιφρονοῦσε ὅλα τά ὁρατά, ὅπως τό σάπιο χόρτο. Καί οἱ τύραννοι καί οἱ πόλεις πού ἄφριζαν ἀπό θυμό τοῦ φαίνονταν ὅτι εἶναι κουνούπια, ἐνῶ ὁ θάνατος καί οἱ τιμωρίες καί τά πάρα πολλά βασανιστήρια τοῦ φαίνονταν παιδικά παιχνίδια. Ἀλλά βέβαια τά ὑπόφερε γιά τό Χριστό.

3.-. Γιατί τότε τά δεχότανε μέ χαρά αὐτά καί στά δεσμά του ἔτσι ὑπερηφανευόταν, ὅπως δέ θά ὑπερηφανευόταν ὁ Νέρων ὅταν εἶχε στό κεφάλι του τό βασιλικό διάδημα. Καί ἔμεινε στή φυλακή, σάν νά ἦταν ὁ οὐρανός, καί δεχόταν τά κτυπήματα καί τίς μαστιγώσεις πιό εὐχάριστα άπό ἐκείνους πού ἁρπάζουν τά βραβεῖα. Καί τούς πόνους ἀγαποῦσε ὄχι λιγότερο ἀπό τά ἔπαθλα, θεωρώντας τούς πόνους ὅτι εἶναι ἔπαθλο. Γι᾿ αὐτό καί τούς ὀνόμαζε χάρη. Πρόσεχε ὅμως. Ἔπαθλο ἦταν, τό νά πεθάνει καί νά εἶναι μαζί μέ τό Χριστό, τό νά παραμείνει ὅμως στή ζωή, ἦταν αὐτός ὁ ἀγώνας. Ἀλλ᾿ ὅμως αὐτό προτιμᾶ περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο καί λέγει ὅτι τοῦ εἶναι ἀναγκαιότερο. Τό νά ἀποχωρισθεῖ ἀπό τό Χριστό, ἦταν ἀγώνας καί κόπος, ἤ καλύτερα περισσότερο ἀπό ἀγώνα καί κόπο· τό νά παραμένει μαζί του, ἦταν ἔπαθλο. Αὐτό ὅμως προτιμᾶ περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά θά μποροῦσε ἴσως νά πεῖ κανείς, ὅτι ὅλα αὐτά τοῦ ἦταν εὐχάριστα γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό λοιπόν λέγω καί ἐγώ, ὅτι δηλαδή ἐκεῖνα πού γιά μᾶς εἶναι αἰτία λύπης, αὐτά προκαλοῦσαν σ᾿ ἐκεῖνον μεγάλη εὐχαρίστηση. Καί γιατί λέγω τούς κινδύνους καί τίς ἄλλες ταλαιπωρίες; Ἀφοῦ πραγματικά ἦταν σέ διαρκή λύπη· γι᾿ αὐτό καί ἔλεγε· «Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ καί ἐγώ μαζί του; ποιός σκανδαλίζεται καί δέν δοκιμάζομαι καί ἐγώ; » (Β´ Κορ. 11, 19). Ἀλλ᾿ ὅμως καί τή λύπη θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι εἶχε σάν εὐχαρίστηση. Γιατί πολλοί καί ὅταν χάσουν τά παιδιά τους καί τούς ἐπιτρέπεται νά θρηνοῦν, παρηγοροῦνται· ὅταν ὅμως ἐμποδίζονται, στενοχωροῦνται. Ἔτσι λοιπόν καί ὁ Παῦλος, κλαίοντας νύκτα καί ἡμέρα, παρηγοροῦνταν. Γιατί κανένας δέν πένθησε ἔτσι τά δικά του κακά, ὅπως ἐκεῖνος τά ξένα. Πῶς λοιπόν θεωρεῖς ὅτι συμπεριφέρεται, ἀφοῦ οἱ Ἰουδαῖοι δέ σώζονται, γιά νά σωθοῦν αὐτοί, ὅταν εὔχεται νά ἐκπέσει αὐτός ἀπό τήν οὐράνια δόξα; Ἑπομένως εἶναι φανερό ὅτι τό νά μή σωθοῦν αὐτοί ἦταν πολύ χειρότερο γι᾿ αὐτόν. Γιατί ἄν δέν ἦταν χειρότερο, δέν θά εὐχόταν ἐκεῖνο (Βλ. Ρωμ. 9, 3), ἀφοῦ τό προτίμησε σάν ἐλαφρότερο καί πού ἔχει μεγαλύτερη παρηγοριά. Καί ὄχι ἁπλῶς ἤθελε, ἀλλά φώναζε λέγοντας, «Ὅτι ὑπάρχει μέσα μου λύπη καί ἀδιάκοπος πόνος στήν καρδιά μου» ( Ρωμ. 9, 2).

Αὐτό λοιπόν πού ὑπόφερε καθημερινά, σχεδόν, γιά ὅλους τούς κατοίκους τῆς οἰκουμένης, καί γιά ὅλους μαζί, καί γιά τά ἔθνη, καί γιά τίς πόλεις καί γιά τόν καθένα χωριστά, μέ ποιόν θά μπορέσει νά τόν συγκρίνει κανείς; μέ ποιό σίδηρο; μέ ποιό διαμάντι; Τί θά μποροῦσε νά ἀποκαλέσει κανείς τήν ψυχήν ἐκείνη; χρυσή ἤ ἀδαμάντινη; γιατί ἦταν σκληρότερη ἀπό κάθε διαμάντι καί πολυτιμότερη ἀπό τό χρυσάφι καί τίς πολύτιμες πέτρες. Θά ξεπεράσει λοιπόν τήν ἀντοχή τοῦ διαμαντιοῦ καί τήν ἀξία τοῦ χρυσοῦ. Μέ ποιό λοιπόν στοιχεῖο θά μποροῦσε νά τήν συγκρίνει κανείς; Μέ κανένα ἀπό αὐτά πού ὑπάρχουν. Ἄν ὅμως ὁ Χριστός μποροῦσε νά γίνει διαμάντι καί τό διαμάντι χρυσός, τότε κάπως θά μπορέσει νά τή συγκρίνει μέ τήν εἰκόνα τους.

4.-. Ἀλλά γιατί νά τήν συγκρίνω μέ διαμάντι καί χρυσό; Σύγκρινε ὅλο τόν κόσμο, καί τότε θά δεῖς ὅτι ἡ ψυχή τοῦ Παύλου ἔχει περισσότερη ἀξία. Γιατί ἀφοῦ γι᾿ αὐτούς πού διακρίθηκαν φορώντας γιά ροῦχα δέρματα ζώων καί ζώντας σέ σπήλαια καί σέ τρύπες τῆς γῆς λέγει ὁ Παῦλος τοῦτο (Βλ. Ἑβρ. 11, 38), πολύ περισσότερο θά μπορούσαμε ἐμεῖς νά τό ποῦμε γι᾿ αὐτόν, ἐπειδή πραγματικά ἦταν πιό ἄξιος ἀπ᾿ ὅλους. Ἐάν λοιπόν ὁ κόσμος δέν ἦταν ἰσάξιος τοῦ Παύλου, ποιός ἦταν ἰσάξιός του; μήπως ὁ οὐρανός; Ἀλλά καί αὐτό εἶναι μικρό. Γιατί ἀφοῦ αὐτός ἀπό τόν οὐρανό καί τά εὑρισκόμενα στούς οὐρανούς προτίμησε τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, πολύ περισσότερο ὁ Κύριος πού εἶναι τόσο ἀγαθότερος ἀπ᾿ αὐτόν, ὅσο ἡ ἀγαθότητα ἀπό τήν πονηρία, θά τόν προτιμήσει αὐτόν ἀπό ἄπειρους οὐρανούς. Γιατί δέν μᾶς ἀγαπᾶ μέ ὅμοιο τρόπο, πού ἐμεῖς τόν ἀγαποῦμε, ἀλλά τόσο περισσότερο, ὅσο οὔτε μέ λόγια δέν εἶναι δυνατό νά τό παραστήσουμε.

Πρόσεχε λοιπόν γιά πόσα τόν θεώρησε ἄξιο καί πρίν ἀπό τή μέλλουσα ἀνάσταση. Στόν Παράδεισο τόν ἅρπαξε, στόν τρίτο οὐρανό τόν ἀνέβασε, τοῦ φανέρωσε τέτοια ἀπόρρητα, τά ὁποῖα δέν ἐπιτρέπεται σέ κανένα ἄνθρωπο νά πεῖ. Καί πολύ σωστά. Γιατί ἐνῶ βάδιζε στή γῆ, σάν νά περιπολοῦσε μαζί μέ τούς ἀγγέλους, ἔτσι ἔκαμε τά πάντα, καί ἐνῶ εἶχε θνητό σῶμα, παρουσίαζε τήν καθαρότητα τῶν ἀγγέλων, καί ἐνῶ ὑπέκειτο σέ τόσες ἀνάγκες, προσπαθοῦσε νά μή φανεῖ καθόλου κατώτερος ἀπό τίς οὐράνιες δυνάμεις. Γιατί πραγματικά σάν ἀσώματος περιφρονοῦσε τούς πόνους καί τούς κινδύνους, καί σάν νά κέρδισε ἤδη τόν οὐρανό, περιφρονοῦσε τά γήινα, καί σάν νά συναναστρεφόταν μαζί μ᾿ αὐτές τίς ἀσώματες δυνάμεις ἔτσι ἦταν σέ διαρκή ἐγρήγορση.

Βέβαια πολλές φορές ἄγγελοι ἀνέλαβαν νά προστατεύουν διάφορα ἔθνη. Ἀλλά κανένας ἀπό αὐτούς τό ἔθνος, πού τοῦ παραδόθηκε, δέν τό φρόντισε ἔτσι, ὅπως ὁ Παῦλος ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Καί μή μοῦ πεῖς ὅτι ὁ Παῦλος δέν ἦταν αὐτός πού τά ἔκαμνε, καθόσον καί ἐγώ τό ὁμολογῶ. Γιατί καί ἄν δέν ἦταν αὐτός πού τά ἐκτελοῦσε αὐτά, ἀλλά οὔτε ἦταν τόσο ἀνάξιος τῶν ἐπαίνων γι᾿ αὐτά, ἀφοῦ ἑτοίμασε τόν ἑαυτό του τόσο ἄξιο αὐτῆς τῆς μεγάλης χάρης. Ὁ Μιχαήλ ἀνάλαβε τό ἔθνος τῶν Ἰουδαίων (Βλ. Δαν. 12, 1 καί 10, 13.21), ὁ Παῦλος ὅμως τή γῆ καί τή θάλασσα καί τό κατοικούμενο μέρος καί τό ἀκατοίκητο. Καί αὐτά δέν τά λέγω μέ σκοπό νά προσβάλλω τούς ἀγγέλους, μακριά ἀπό μιά τέτοια σκέψη, ἀλλά γιά νά ἀποδείξω ὅτι εἶναι δυνατό, ἐνῶ εἶναι κανείς ἄνθρωπος, νά εἶναι μαζί μ᾿ ἐκείνους καί νά στέκεται κοντά τους. Καί γιά ποιό λόγο δέν ἀνέλαβαν αὐτά οἱ ἄγγελοι; Γιά νά μήν ἔχεις καμία δικαιολογία ὅταν εἶσαι ἀδιάφορος, οὔτε νά καταφεύγεις στή διαφορά τῆς φύσης ὅταν παραμένεις ἄπρακτος. Ἄλλωστε καί τό θαῦμα γινόταν μεγαλύτερο. Πῶς λοιπόν δέν εἶναι θαυμαστό καί παράξενο, ὁ λόγος πού ἔβγαινε ἀπό ἀνθρώπινη γλώσσα νά διώχνει τό θάνατο, νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες, νά διορθώνει τήν ἀνάπηρη φύση καί νά κάνει οὐρανό τή γῆ;

5.-. Γι᾿ αὐτό ἐκπλήσσομαι μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτά θαυμάζω τήν προθυμία τοῦ Παύλου, ἐπειδή δέχτηκε τόση χάρη, ἐπειδή ἔκαμε τέτοιον τόν ἑαυτό του. Καί σᾶς παρακαλῶ νά μή θαυμάζετε μόνο, ἀλλά καί νά μιμεῖσθε τό παράδειγμα αὐτό τῆς ἀρετῆς, γιατί ἔτσι θά μπορέσουμε νά λάβουμε τά ἴδια μ᾿ ἐκεῖνον στεφάνια. Ἐάν ὅμως ἀπορεῖς ἀκούοντας ὅτι, ἄν κατορθώσεις τά ἴδια, θά πετύχεις τά ἴδια μέ τόν Παῦλο, ἄκουσε αὐτόν νά λέγει τά ἑξῆς· «Ἔχω ἀγωνισθεῖ τόν καλό ἀγώνα, ἔχω φθάσει στό τέλος τοῦ δρόμου, ἔχω διαφυλάξει τήν πίστη. Λοιπόν μοῦ ἐπιφυλάσσεται τό στεφάνι τῆς δικαιοσύνης, πού θά μοῦ δώσει σάν ἀνταμοιβή ὁ Κύριος, ὁ δίκαιος κριτής, κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη· καί ὄχι μόνο σ᾿ ἐμένα, ἀλλά καί σ᾿ ὅλους πού ἔχουν ἀγαπήσει τήν ἐμφάνισή του» (Β´ Τιμ. 4, 7-8).

Βλέπεις πῶς ὅλους τούς καλεῖ στήν ἴδια κοινωνία; Ἐπειδή λοιπόν ὑπάρχουν τά ἴδια γιά ὅλους, ἄς φροντίσουμε ὅλοι νά γίνουμε ἄξιοι τῶν ἀγαθῶν τά ὁποῖα μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ. Καί ἄς μή δοῦμε μόνο τό μέγεθος καί τήν ἔκταση τῶν κατορθωμάτων, ἀλλά καί τό πάθος τῆς προθυμίας, μέ τήν ὁποία ἀπέσπασε τόση χάρη, καί τή συγγένεια τῆς φύσης, γιατί εἶχε ὅλα αὐτά τά κοινά μ᾿ ἐμᾶς. Καί ἔτσι καί τά ὑπερβολικά δύσκολα θά μᾶς φανοῦν εὔκολα καί ἐλαφρά, καί ἀφοῦ κοπιάσουμε στό σύντομο αὐτό χρόνο, θά φορέσουμε τό ἄφθαρτο καί ἀθάνατο ἐκεῖνο στεφάνι, μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τoῦ Kυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τώρα καί πάντοτε, καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρωτότυπο κείμενο

Ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον ἀπόστολον Παῦλον λόγος β

2.1 Τί ποτέ ἐστιν ἄνθρωπος͵ καὶ ὅση τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας ἡ εὐγένεια͵ καὶ ὅσης ἐστὶ δεκτικὸν ἀρετῆς τουτὶ τὸ ζῶον͵ ἔδειξε μάλιστα πάντων ἀνθρώπων Παῦλος· καὶ νῦν ἕστηκεν͵ ἐξ οὗ γέγονε͵ λαμπρᾷ τῇ φωνῇ πρὸς ἅπαντας τοὺς ἐγκαλοῦντας ἡμῶν τῇ κατασκευῇ ἀπολογούμενος ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου͵ καὶ προτρέπων ἐπ΄ ἀρετῇ͵ καὶ τὰ ἀναίσχυντα τῶν βλασφήμων ἐμφράττων στόματα͵ καὶ δεικνὺς ὅτι ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων οὐ πολὺ τὸ μέσον͵ ἐὰν ἐθέλωμεν προσέχειν ἑαυτοῖς. Οὐ γὰρ ἄλλην φύσιν λαχών͵ οὐδὲ ἑτέρας κοινωνήσας ψυχῆς͵ οὐδὲ ἄλλον οἰκήσας κόσμον͵ ἀλλ΄ ἐν τῇ αὐτῇ γῇ καὶ χώρᾳ καὶ νόμοις καὶ ἔθεσι τραφείς͵ πάντας ἀνθρώπους ὑπερηκόντισε τοὺς ἐξ οὗ γεγόνασιν ἄνθρωποι γενομένους. Ποῦ τοίνυν οἱ λέγοντες ὅτι δύσκολον ἡ ἀρετή͵ καὶ εὔκολον ἡ κακία; Οὗτος γὰρ ἀντιφθέγγεται τούτοις͵ λέγων· Τὸ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως καθ΄ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται. Εἰ δὲ αἱ τοιαῦται θλίψεις ἐλαφραί͵ πολλῷ μᾶλλον αἱ οἴκοθεν ἡδοναί.

2.2 Καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἐστὶν αὐτοῦ τὸ θαυμαστόν͵ ὅτι περιουσίᾳ τῆς προθυμίας οὐδὲ ᾐσθάνετο τῶν πόνων τῶν ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς͵ ἀλλ΄ ὅτι οὐδὲ ἐπὶ μισθῷ ταύτην μετῄει. Ἡμεῖς μὲν γὰρ οὐδὲ μισθῶν προκειμένων ἀνεχόμεθα τῶν ὑπὲρ αὐτῆς ἱδρώτων· ἐκεῖνος δὲ καὶ χωρὶς τῶν ἐπάθλων αὐτὴν ἠσπάζετο καὶ ἐφίλει͵ καὶ τὰ δοκοῦντα αὐτῆς εἶναι κωλύματα μετὰ πάσης ὑπερήλατο τῆς εὐκολίας· καὶ οὔτε σώματος ἀσθένειαν͵ οὐ πραγμάτων περίστασιν͵ οὐ φύσεως τυραννίδα͵ οὐκ ἄλλο οὐδὲν ᾐτιάσατο. Καίτοι καὶ στρα τηγῶν καὶ βασιλέων ἁπάντων τῶν ὄντων ἐπὶ γῆς μείζονα φροντίδα ἐγχειρισθείς͵ ἀλλ΄ ὅμως καθ΄ ἑκάστην ἤκμαζε τὴν ἡμέραν. Καὶ τῶν κινδύνων ἐπιτεινομένων αὐτῷ͵ νεαρὰν ἐκέκτητο τὴν προθυμίαν͵ καὶ τοῦτο δηλῶν ἔλεγε· Τῶν μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος͵ τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινό μενος· καὶ θανάτου προσδοκωμένου͵ εἰς κοινωνίαν τῆς ἡδονῆς ταύτης ἐκάλει λέγων· Χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι· καὶ κινδύνων ἐπικειμένων καὶ ὕβρεων͵ καὶ ἀτιμίας ἁπάσης͵ ἐσκίρτα πάλιν͵ καὶ Κορινθίοις ἐπιστέλλων ἔλεγε· Διὸ καὶ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις͵ ἐν ὕβρεσιν͵ ἐν διωγμοῖς·

2.3 Καὶ ὅπλα δὲ αὐτὰ δικαιοσύνης ἐκάλεσε͵ δεικνὺς ὅτι καὶ ἐντεῦθεν τὰ μέγιστα ἐκαρποῦτο͵ καὶ τοῖς ἐχθροῖς πάντοθεν ἀχείρωτος ἦν· καὶ πανταχοῦ μαστιζόμενος͵ ὑβρι ζόμενος͵ λοιδορούμενος͵ ὥσπερ ἐν θριάμβοις ἐμπομπεύων͵ καὶ τὰ τρόπαια συνεχῆ πανταχοῦ γῆς ἱστάς͵ οὕτως ἐκαλ λωπίζετο͵ καὶ χάριν ὡμολόγει τῷ Θεῷ λέγων· Χάρις δὲ τῷ Θεῷ τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς. Καὶ τὴν ἀσχη μοσύνην καὶ τὴν ὕβριν τὴν διὰ τὸ κήρυγμα μᾶλλον͵ ἢ ἡμεῖς τὴν τιμὴν ἐδίωκε͵ καὶ τὸν θάνατον͵ ἢ ἡμεῖς τὴν ζωήν͵ καὶ τὴν πενίαν͵ ἢ τὸν πλοῦτον ἡμεῖς͵ καὶ τοὺς πόνους μᾶλλον͵ ἢ τὰς ἀνέσεις ἕτεροι͵ καὶ οὐχ ἁπλῶς μᾶλλον͵ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον͵ καὶ τὸ λυπεῖσθαι πλέον͵ ἢ μᾶλλον͵ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον͵ καὶ τὸ λυπεῖσθαι πλέον͵ ἢ τὸ χαίρειν ἕτεροι͵ τὸ ὑπερεύχεσθαι τῶν ἐχθρῶν μᾶλλον͵ ἢ τὸ κατεύχεσθαι ἕτεροι. Καὶ ἀντέστρεψε τῶν πραγμάτων τὴν τάξιν͵ μᾶλλον δὲ ἡμεῖς ἀντεστρέψαμεν͵ ἐκεῖνος δέ͵ ὥσπερ ὁ Θεὸς ἐνομοθέτησεν͵ οὕτως αὐτὴν ἐφύλαττε. Ταῦτα μὲν γὰρ κατὰ φύσιν ἅπαντα͵ ἐκεῖνα δὲ τοὐναντίον. Τίς τούτων ἀπόδειξις; Παῦλος͵ ἄνθρωπος ὤν͵ καὶ τούτοις ἐπιτρέχων μᾶλλον ἢ ἐκείνοις.

2.4 Ἓν τούτῳ φοβερὸν ἦν μόνον καὶ φευκτόν͵ τὸ προσ κροῦσαι Θεῷ͵ ἕτερον δὲ οὐδέν· ὥσπερ οὖν οὐδὲ ποθεινὸν ἄλλο τι͵ ὡς τὸ ἀρέσαι Θεῷ· καὶ οὐ λέγω τῶν παρόντων οὐδέν͵ ἀλλ΄ οὐδὲ τῶν μελλόντων. Μὴ γάρ μοι πόλεις εἴπῃς καὶ ἔθνη καὶ βασιλεῖς καὶ στρατόπεδα καὶ ὅπλα καὶ χρήματα καὶ σατραπείας καὶ δυναστείας· οὐδὲ γὰρ ἀράχνην ταῦτα εἶναι ἐνόμισεν· ἀλλ΄ αὐτὰ τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τίθει͵ καὶ τότε αὐτοῦ ὄψει τὸν σφοδρὸν ἔρωτα τὸν πρὸς τὸν Χριστόν. Οὗτος γὰρ πρὸς ἐκεῖνο τὸ φίλτρον͵ οὐκ ἀγγέλων ἀξίαν ἐθαύμασεν͵ οὐκ ἀρχαγγέλων͵ οὐκ ἄλλο τοιοῦτον οὐδέν. Τὸ γὰρ ἁπάντων μεῖζον εἶχεν ἐν ἑαυτῷ͵ τὸν τοῦ Χριστοῦ ἔρωτα· μετὰ τούτου πάντων ἑαυτὸν μακαριώτερον εἶναι ἐνόμισε. Καὶ τούτου χωρίς͵ οὐδὲ τῶν κυριοτήτων καὶ τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἐξουσιῶν γενέσθαι ηὔχετο͵ ἀλλὰ μετὰ τῆς ἀγάπης ταύτης ἐν ἐσχάτοις εἶναι ἐβούλετο μᾶλλον καὶ τῶν κολαζομένων͵ ἢ ταύτης χωρίς͵ τῶν ἄκρων καὶ τῶν τιμωμένων.

2.5 Κόλασις γὰρ ἐκείνῳ μία͵ τὸ τῆς ἀγάπης ταύτης ἀπο τυχεῖν. Τοῦτο αὐτῷ γέεννα͵ τοῦτο τιμωρία͵ τοῦτο μυρία κακά͵ ὥσπερ καὶ ἀπόλαυσις͵ τὸ ταύτης ἐπιτυχεῖν· τοῦτο ζωή͵ τοῦτο κόσμος͵ τοῦτο ἄγγελος͵ τοῦτο παρόντα͵ τοῦτο μέλλοντα͵ τοῦτο βασιλεία͵ τοῦτο ἐπαγγελία͵ τοῦτο τὰ μυρία ἀγαθά. Ἕτερον δὲ οὐδὲν τῶν μὴ φερόντων ἐνταῦθα͵ οὔτε λυπηρόν͵ οὔτε ἡδὺ εἶναι ἐνόμιζεν· ἀλλ΄ οὕτω κατεφρόνει τῶν ὁρωμένων πάντων͵ ὡς τῆς κατασηπο μένης βοτάνης. Τύραννοι δὲ αὐτῷ͵ καὶ δῆμοι θυμοῦ πνέοντες͵ κώνωπες εἶναι ἐδόκουν· θάνατος δὲ αὐτῷ καὶ πνέοντες͵ κώνωπες εἶναι ἐδόκουν· θάνατος δὲ αὐτῷ καὶ τιμωρίαι καὶ μυρίαι κολάσεις͵ παίδων ἀθύρματα· πλὴν εἴ ποτε διὰ τὸν Χριστὸν ὑπέμενε. Τότε γὰρ καὶ ταῦτα ἠσπά ζετο͵ καὶ εἰς τὴν ἅλυσιν οὕτως ἐκαλλωπίζετο͵ ὡς οὐδὲ τὸ διάδημα Νέρων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἔχων· καὶ τὸ δεσμω τήριον δὲ ᾤκει͵ ὡς αὐτὸν τὸν οὐρανόν͵ καὶ τραύματα καὶ μάστιγας ἐδέχετο ἥδιον τούτων τῶν τὰ βραβεῖα ἁρπαζόν των· καὶ τοὺς πόνους ἐφίλει τῶν ἐπάθλων οὐχ ἧττον͵ ἔπαθλον τοὺς πόνους εἶναι νομίζων· διὰ τοῦτο καὶ χάριν αὐτοὺς ἐκάλει.

2.6 Σκόπει δέ. Ἔπαθλον ἦν͵ τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι͵ τὸ δὲ ἐπιμεῖναι τῇ σαρκί͵ ὁ ἀγὼν οὗτος· ἀλλ΄ ὅμως τοῦτο μᾶλλον αἱρεῖται ἐκείνου͵ καὶ ἀναγκαιό τερον αὐτῷ εἶναί φησι· τὸ ἀνάθεμα ἀπὸ Χριστοῦ γενέσθαι͵ ἀγὼν ἦν καὶ πόνος͵ μᾶλλον δὲ καὶ ὑπὲρ ἀγῶνα καὶ πόνον· τὸ εἶναι μετ΄ αὐτοῦ͵ ἔπαθλον. Ἀλλὰ τοῦτο μᾶλλον αἱρεῖται ἐκείνου διὰ τὸν Χριστόν. Ἀλλ΄ ἴσως εἴποι τις ἂν ὅτι πάντα ταῦτα διὰ τὸν Χριστὸν ἡδέα αὐτῷ ἦν. Τοῦτο γὰρ καὶ ἐγώ φημι͵ ὅτι ἅπερ ἀθυμίας ἡμῖν αἴτια͵ ταῦτα ἐκείνῳ μεγάλην ἔτικτεν ἡδονήν. Καὶ τί λέγω κινδύνους καὶ τὰς ἄλλας ταλαιπωρίας; Καὶ γὰρ ἐν ἀθυμίᾳ διηνεκεῖ ἦν· διὸ καὶ ἔλεγε· Τίς ἀσθενεῖ͵ καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται͵ καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Πλὴν εἰ καὶ τὴν ἀθυμίαν ἡδονὴν ἔχειν εἴποι τις ἄν. Πολλοὶ γὰρ καὶ τῶν τέκνα ἀποβαλόντων͵ συγχωρούμενοι μὲν θρηνεῖν͵ παραμυθίαν λαμβάνουσι· κωλυόμενοι δέ͵ ἀλγοῦσι· καθάπερ οὖν καὶ ὁ Παῦλος͵ νυκτὸς καὶ ἡμέρας δακρύων͵ παραμυθίαν ἐλάμβανεν· οὐδεὶς γὰρ οὕτω τὰ οἰκεῖα ἐπέν θησε κακά͵ ὡς τὰ ἀλλότρια ἐκεῖνος. Πῶς γὰρ οἴει δια κεῖσθαι αὐτὸν Ἰουδαίων οὐ σωζομένων͵ ἵνα σωθῶσιν͵ εὐχόμενον ἐκπεσεῖν τῆς ἄνωθεν δόξης; Ὅθεν δῆλον ὅτι τὸ μὴ σώζεσθαι αὐτοὺς πολλῷ χαλεπώτερον ἦν. Εἰ γὰρ μὴ χαλεπώτερον͵ οὐκ ἂν ηὔξατο ἐκεῖνο· ὡς γὰρ κουφό τερον εἵλετο͵ καὶ μᾶλλον ἔχον παραμυθίαν· καὶ οὐχ ἁπλῶς ἐβούλετο͵ ἀλλὰ καὶ ἐβόα λέγων· Ὅτι λύπη μοί ἐστι͵ καὶ ὀδύνη τῇ καρδίᾳ μου.

2.7 Τὸν οὖν καθ΄ ἑκάστην͵ ὡς εἰπεῖν͵ ὑπὲρ τῶν τὴν οἰκουμένην οἰκούντων ἀλγοῦντα͵ καὶ ὑπὲρ ἁπάντων κοινῇ͵ καὶ ἐθνῶν͵ καὶ πόλεων͵ καὶ ὑπὲρ ἑνὸς ἑκάστου͵ τίνι ἄν τις δυνηθείη παραβαλεῖν; ποίῳ σιδήρῳ; ποίῳ ἀδάμαντι; Τί ἄν τις ἐκείνην καλέσειε τὴν ψυχήν; χρυσῆν͵ ἢ ἀδα μαντίνην; καὶ γὰρ ἀδάμαντος ἦν παντὸς στερροτέρα͵ καὶ χρυσοῦ καὶ λίθων τιμίων τιμιωτέρα· κἀκείνης μὲν οὖν τῆς ὕλης τὴν εὐτονίαν παρελάσει͵ ταύτης δὲ τὴν πολυτέλειαν. Τίνι ἂν οὖν τις αὐτὴν παραβάλοι; Τῶν μὲν οὐσῶν οὐδε μιᾷ. Εἰ δὲ χρυσὸς ἀδάμας γένοιτο͵ καὶ ἀδάμας χρυσός͵ τότε ὁπωσοῦν αὐτῶν τεύξεται τῆς εἰκόνος. Ἀλλὰ τί μοι δεῖ παραβάλλειν ἀδάμαντι καὶ χρυσῷ; Τὸν κόσμον ἀντίθες ἅπαντα͵ καὶ τότε ὄψει καθέλκουσαν τοῦ Παύλου τὴν ψυχήν. Εἰ γὰρ περὶ τῶν ἐν μηλωταῖς καὶ σπηλαίοις καὶ ἐν μικρῷ μέρει τῆς οἰκουμένης διαπρεψάντων τοῦτό φησιν ἐκεῖνος͵ πολλῷ μᾶλλον περὶ αὐτοῦ ἂν εἴποιμεν ἡμεῖς͵ ὡς ὅτι πάντων ἀντάξιος ἦν. Εἰ τοίνυν ὁ κόσμος αὐτοῦ οὐκ ἄξιος͵ τίς ἄξιος; τάχα ὁ οὐρανός; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο σμικρόν. Εἰ γὰρ αὐτὸς οὐρανοῦ μετὰ τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς προετίμησε τοῦ Δεσπότου τὴν ἀγάπην͵ πολλῷ μᾶλλον ὁ Δεσπότης ὁ τοσοῦτον αὐτοῦ ἀγαθώτερος͵ ὅσον πονηρίας ἀγαθότης͵ μυρίων αὐτὸν οὐρανῶν προτιμήσει. Οὐ γὰρ ὁμοίως ἡμᾶς φιλεῖ͵ καθάπερ ἡμεῖς αὐτόν͵ ἀλλὰ τοσούτῳ πλέον͵ ὅσον οὐδὲ λόγῳ παραστῆσαι ἔνι.

2.8 Σκόπει γοῦν ἡλίκων αὐτὸν καὶ πρὸ τῆς μελλούσης ἠξίωσεν ἀναστάσεως. Εἰς παράδεισον ἥρπασεν͵ εἰς τρίτον ἀνήγαγεν οὐρανόν͵ ἀπορρήτων ἐποίησε κοινωνὸν τοιούτων͵ ἃ μηδενὶ τῶν τὴν ἀνθρωπίνην λαχόντων φύσιν θέμις εἰπεῖν. Καὶ μάλα εἰκότως· καὶ γὰρ ἐν γῇ βαδίζων͵ ὡς μετὰ ἀγγέλων περιπολῶν͵ οὕτως ἔπραττεν ἅπαντα· καὶ σώματι θνητῷ συνδεδεμένος͵ τὴν ἐκείνων καθαρότητα ἐπε δείκνυτο͵ καὶ ἀνάγκαις τοσαύταις ὑποκείμενος͵ ἐφιλονείκει τῶν ἄνω δυνάμεων μηδὲν ἔλαττον φανῆναι. Καὶ γὰρ ὡς πτηνὸς τὴν οἰκουμένην διέδραμε͵ καὶ ὡς ἀσώματος πόνων ὑπερεώρα καὶ κινδύνων͵ καὶ ὡς τὸν οὐρανὸν ἤδη λαχὼν͵ κατεφρόνει τῶν ἐπὶ γῆς͵ καὶ ὡς μετ΄ αὐτῶν ἀναστρεφό μενος τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων͵ οὕτω διηνεκῶς ἐγρη γορὼς ἦν. Καίτοι γε ἄγγελοι πολλάκις ἐνεχειρίσθησαν ἔθνη διάφορα· ἀλλ΄ οὐδὲ εἷς αὐτῶν τὸ ἔθνος͵ ὃ ἐνεπιστεύ θη͵ οὕτως ᾠκονόμησεν͵ ὡς Παῦλος τὴν οἰκουμένην ἅπασαν. Καὶ μή μοι λέγε ὅτι Παῦλος οὐκ ἦν ὁ ταῦτα οἰκονομῶν· καὶ γὰρ καὶ αὐτὸς ὁμολογῶ. Εἰ γὰρ καὶ μὴ αὐτὸς ἦν ὁ ταῦτα ἀνύων͵ ἀλλ΄ οὐδὲ οὕτως ἐκτὸς ἦν τῶν ἐπὶ τούτοις ἐπαίνων͵ ἐπειδὴ ἑαυτὸν οὕτω κατεσκεύασεν ἄξιον τῆς τοσαύτης χάριτος. Ὁ Μιχαὴλ τὸ τῶν Ἰουδαίων ἔθνος ἐνεχειρίσθη. Παῦλος δὲ γῆν καὶ θάλατταν͵ καὶ τὴν οἰκουμένην͵ καὶ τὴν ἀοίκητον.

2.9 Καὶ ταῦτα οὐκ ἀγγέλους ὑβρίζων λέγω͵ μὴ γένοιτο͵ ἀλλὰ δεικνὺς ὅτι δυνατὸν ἄνθρωπον ὄντα μετ΄ ἐκείνων εἶναι͵ καὶ ἐγγὺς αὐτῶν ἑστάναι. Καὶ τίνος ἕνεκεν οὐκ ἄγγελοι ταῦτα ἐνεχειρίσθησαν; Ἵνα μηδεμίαν ἀπολογίαν ἔχῃς ῥᾳθυμῶν͵ μηδὲ εἰς τὴν διαφορὰν τῆς φύσεως κατα φεύγῃς καθεύδων· ἄλλως δὲ καὶ τὸ θαῦμα μεῖζον ἐγίνετο. Πῶς γὰρ οὐ θαυμαστὸν καὶ παράδοξον͵ ἀπὸ γλώττης πηλίνης ἐκπηδῶντα λόγον͵ θάνατον φυγαδεύειν͵ ἁμαρτή ματα λύειν͵ πεπηρωμένην διορθοῦν φύσιν͵ καὶ τὴν γῆν ἐργάζεσθαι οὐρανόν; Διὰ τοῦτο ἐκπλήττομαι τοῦ Θεοῦ τὴν δύναμιν͵ διὰ ταῦτα θαυμάζω τοῦ Παύλου τὴν προθυ μίαν͵ ὅτι τοσαύτην ὑπεδέξατο χάριν͵ ὅτι τοιοῦτον παρε σκεύασεν ἑαυτόν.

2.10 Καὶ ὑμᾶς παρακαλῶ μὴ θαυμάζειν μόνον͵ ἀλλὰ καὶ μιμεῖσθαι τὸ ἀρχέτυπον τοῦτο τῆς ἀρετῆς· οὕτω γὰρ δυνησόμεθα τῶν αὐτῶν στεφάνων κοινωνῆσαι ἐκείνῳ. Εἰ δὲ θαυμάζεις ἀκούων ὅτι͵ τὰ αὐτὰ κατορθώσας͵ τῶν αὐτῶν ἐπιτεύξῃ͵ ἄκουσον αὐτοῦ ταῦτα λέγοντος· Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι͵ τὸν δρόμον τετέλεκα͵ τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος͵ ὃν ἀποδώσει μοι Κύριος ὁ δίκαιος κριτὴς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· οὐ μόνον δὲ ἐμοί͵ ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ. Ὁρᾷς πῶς πάντας εἰς τὴν αὐτὴν κοινωνίαν καλεῖ; Ἐπεὶ οὖν ἅπασι πρόκειται τὰ αὐτά͵ πάντες σπουδά σωμεν ἄξιοι γενέσθαι τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν· καὶ μὴ μόνον τὸ μέγεθος καὶ τὸν ὄγκον τῶν κατορθωμάτων ἴδωμεν͵ ἀλλὰ καὶ τὸν τόνον τῆς προθυμίας͵ δι΄ ἧς τοσαύτην ἐπεσπάσατο χάριν͵ καὶ τὸ τῆς φύσεως συγγενές· τῶν γὰρ αὐτῶν ἡμῖν ἐκοινώνησεν ἁπάντων. Καὶ οὕτω καὶ τὰ σφόδρα δυσκατόρθωτα͵ ῥᾴδια ἡμῖν φανεῖται καὶ κοῦφα͵ καὶ τὸν βραχὺν τοῦτον καμόντες χρόνον͵ τὸν ἀγήρω καὶ ἀθάνατον ἐκεῖνον στέφανον φοροῦντες διατελέσομεν͵ χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ͵ ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Patrologia Graeca J.P.Migne τόμος 50)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/alopsis/pavlos2.htm

Τσάμπα μπάνια τέλος.
Η περιουσία ΣΟΥ λαέ, πωλείται.
Θα πληρώνεις την χρήση…

Το αυτό και στην ιδιωτική σου περιουσία….

Δημήτρης Καμμενος

ΠΠ

olympia.gr

Ὁ ὁμιλητὴς τῆς ἐπετείου κ. Πέτρος Κόρδας, αἱρετὸ μέλος τοῦ ΥΣΔΕΕ Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀνέπτυξε τὴν ὁμιλία του μὲ θέμα «Ἡ προσφορὰ τῶν Μοναχῶν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου στὸν Ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ στὴν καθοριστικὴ νικηφόρα μάχη τοῦ 1827» μὲ γλαφυρότητα καὶ ἀτράνταχτα, ἐμπεριστατωμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα, πῶς οἱ μεγαλοσπηλαιῶτες μοναχοὶ καὶ πατέρες, πρὸ καὶ μετὰ τὴν νικηφόρο μάχη τοῦ 1827, συνέβαλαν στὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας.

Μία ἄποψις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Σπηλαίου,

ἡ ὁποία κτίσθηκε τὸ 362 μ.Χ.

Γιὰ νὰ δυνάμεθα νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὸ ἀπόφθεγμα τῶν νέων τῆς ἀρχαίας Σπάρτης :

«ἄμμες δὲ γ᾿ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες»

(ἐμεῖς θὰ γίνουμε πολὺ καλλίτεροι ἀπὸ σᾶς)

24.6.2014

1. Διότι, ὅπως ἔχει τονισθῆ ἐπανειλημμένως ἀπὸ σπουδαίους καὶ φωτισμένους ἱστορικοὺς καὶ λογοτέχνες, λαοί, ποὺ δὲν ἐμφοροῦνται ἀπὸ ὀρθόδοξη καὶ ἐθνικὴ συνείδησί καὶ δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὴν ἱστορία τους, ἀλλὰ ἡ παγκοσμιοποίησι τοὺς ἔχει «πολτοποιήσει», εἶναι καταδικασμένοι νὰ ἀφανισθοῦν.

2. Ἀντὶ νὰ διαδίδωνται τέτοιες ἐπέτειοι τῆς ἐνδόξου ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ νέα τάξι πραγμάτων, ὁ οἰκουμενισμός, ὁ μαρξισμός, ὁ μασωνισμός, ὁ σιωνισμός μέσῳ τῶν μεγάλων Μ.Μ.Ε. (ποὺ ἀνήκουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, σὲ ἀετονύχηδες, «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς καὶ ὀπαδοὺς τῶν ὡς ἄνω ἀναφερομένων σκοτεινῶν κύκλων) προβάλλουν τὶς ἐπετείους, ποὺ ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἐνισχύουν τὸ ὑλιστικὸ καὶ ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς νέας τάξεως πραγμάτων καὶ τῶν λοιπῶν ὡς ἄνω ἀναφερθέντων σκοτεινῶν κύκλων, ὅπως προβάλλουν καὶ τὶς γενεθλίους ἐπετείους ἀντὶ τὶς ὀνομαστικὲς ἑορτές.

3. Ὅμως τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν καὶ τὸ Σωματεῖον «Οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους», λάτρεις ὄντες τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ τοῦ ἀθανάτου ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ πολιτισμοῦ, εὐχαρίστως κάθε χρόνο συμμετέχουμε στὴ πρωτοβουλία τῆς Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως γιὰ νὰ τιμῶμε τὴν ἐπέτειο τῆς νικηφόρου μάχης τῶν καλογήρων τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καὶ τῶν λίγων γενναίων λαϊκῶν, ποὺ συμπαρατάχθηκαν μαζί τους καὶ οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἐλευθερωτοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατατρόπωσαν τὴν 24η Ἰουνίου 1827 τὴν κραταιὰ στρατιὰ τοῦ φοβεροῦ Ἰμπραήμ καὶ τοῦ προσκυνημένου ὁπλαρχηγοῦ Νενέκου, ποὺ συμμάχησε μὲ τὸν Ἰμπραὴμ ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

4. Πρὸς τιμὴν τῆς σημερινῆς ἐπετείου τῆς καταλυτικῆς νικηφόρου μάχης τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ ἀναρτῶμε κατωτέρω μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν τελετή τῆς 22.6.2014 στὸ Μέγα Σπήλαιο.

5. Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ ἀποτίνουμε καὶ πάλι φόρο τιμῆς καὶ στὸν θρυλικὸ Γέρο τοῦ Μοριᾶ ἀείμνηστο Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ὀξυδερκέστατο πνεῦμα του διέγνωσε τὴν συμφορά, ποὺ θὰ εἴχαμε ἀπὸ τοὺς προσκυνημένους τοῦ Νενέκου, καί, πρὸς ἀποτροπὴ αὐτῆς τῆς συμφορᾶς, ὁ Γέρος Κολοκοτρώνης ἐξέδωσε ἐντολή : «φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους».

6. Μήπως καὶ σήμερα πρέπει νὰ ἐπαναληφθῇ ἡ ἐντολὴ τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ ἐναντίον τῶν σημερινῶν προσκυνημένων, ποὺ εἶναι ἕνα ἀντιορθόδοξο καὶ ἀνθελληνικὸ μωσαϊκό, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων ;

7. Ὅσοι διατεινόμεθα ὅτι ἐμφορούμεθα ἀπὸ ἐθνικές, ὀρθόδοξες ἰδέες καὶ ἀρχές, ἄς ἀντισταθοῦμε σθεναρῶς ἐναντίον τῶν δοτῶν, τῶν ἐξωμοτῶν καὶ τῶν γενίτσαρων τοῦ πνεύματος, οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ ἀναρριχηθοῦν καὶ νὰ παραμείνουν ὑψηλά, ὀμνύουν καὶ προσφέρουν γῆ καὶ ὕδωρ στοὺς συγχρόνους φοβεροὺς «Ἰμπραήμ».

8. Ὄντως οἱ ἥρωες τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας ἔκαναν τὸ κορμί τους «κόσκινο» καί, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀποτίναξαν τὸ βαρύτατο τουρκικό-μωαμεθανικὸ ζυγό, γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἐλεύθεροι.

9. Ὅμως, δυστυχῶς, δὲν διεγνώσαμε τὸν κίνδυνο τῆς βαυαροκρατίας καὶ τῶν παραπάνω ἀναφερομένωνἀντιχριστιανικῶν καὶ ἀντεθνικῶν κύκλων καί,ἀλλοίμονο μας, σκλαβωθήκαμε καὶ αἰχμαλωτισθήκαμε ἀπὸ τὰ δίκτυα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, τῆς νέας ἐποχῆς, τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παπισμοῦ, τοῦ μασωνισμοῦ, τοῦ μαρξισμοῦ, τοῦ σιωνισμοῦ καὶ λοιπῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

Καὶ τρὶς ἀλλοίμονο, διότι σήμερα δὲν ὑπάρχουν τρανταχτὲς φωνὲς ἀντιστάσεως, γιὰ νὰ ἀποτινάξουμε τὰ νέα μας δεσμὰ καὶ νὰ συμμαχήσουμε μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἐλάχιστες φωνὲς ἀντιστάσεως καταπνίγονται, λασπολογοῦνται, εὐτελίζονται.

Πρὸς τοῦτο τονίζουμε πάλι, ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ συσπειρωθοῦμε καὶ ὅλοι μαζί νὰ ἀντιδράσουμε ὁμοθυμαδόν (μὲ μιὰ ψυχή), μήπως, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐπαναποκτήσουμε τὴν ἐλευθερία μας.

Εἴθε !

Μικρὸ ἀπόσπασμα τὴν Θεία Λειτουργία.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως κ. Δημήτριος Βαρβιτσιώτης, καλὼν τὸν Δήμαρχο τῆς μαρτυρικῆς πόλεως Καλαβρύτων κ. Γεώργιο Λαζουρὰ γιὰ ἕνα σύντομο χαιρετισμό.

Ὁ κ. Δήμαρχος ἐτόνισε τὴν μεγίστη προσφορὰ τοῦ κλήρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν ἀγῶνα τοῦ 1821.

Ὁ ὁμιλητὴς τῆς ἐπετείου κ. Πέτρος Κόρδας, αἱρετὸ μέλος τοῦ ΥΣΔΕΕ Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀνέπτυξε τὴν ὁμιλία του μὲ θέμα «Ἡ προσφορὰ τῶν Μοναχῶν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου στὸν Ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ στὴν καθοριστικὴ νικηφόρα μάχη τοῦ 1827» μὲ γλαφυρότητα καὶ ἀτράνταχτα, ἐμπεριστατωμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα, πῶς οἱ μεγαλοσπηλαιῶτες μοναχοὶ καὶ πατέρες, πρὸ καὶ μετὰ τὴν νικηφόρο μάχη τοῦ 1827, συνέβαλαν στὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ὁμοσπονδίας Πολιτιστικῶν. Συλλόγων «Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΛΕΙΤΩΡ» καὶ Ταμίας τῆς Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως κ. Κώστας Κατσιάρης μὲ τὴν ἱστορικὴ φορεσιὰ τῶν ὁπλαρχηγῶν καὶ πολεμιστῶν τοῦ 1821.

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ κάνουμε κτῆμα μας καὶ νὰ διαδώσουμε εἶναι ὅτι ἡ ἀπάντησις τοῦ ἡγουμένου τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου ἀειμνήστου Δαμασκηνοῦ εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ σπουδαιότερη ἀπὸ ὅ,τι ἡστρατηγικὴ τοῦὙπουργοῦἘξωτερικῶν τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως Ἀντρέϊ Γκρομίκο, ὁὁποῖος, ὅταν ὁ Ἀμερικανὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ εἶπε : «θὰ ἦτο εὐχῆς ἔργο νὰ ἔλθῃ ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ στὴν Μόσχα», ἀπήντησε: «βεβαίως, ἐὰν ἤρχετο προηγουμένως ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως στὴν Οὐάσιγκτον», στρατηγικὴ ποὺ διδάσκεται παντοῦ.

Ἀλλὰ ἐμεῖς, δυστυχῶς, δὲν ἐνστερνισθήκαμε καὶ δὲν ἀκολουθοῦμε τὴν στρατηγικὴ τοῦ τότε ἡγουμένου τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τοῦ ὁποίου τὸ ἀπόφθεγμα εἶναι :

«Ὅ,τι καὶ νὰ κάνῃς χάνεις».

Ἀναλυτικώτερα γιὰ τὸ κείμενο τοῦ Ἡγουμένου ἴδετε στὸ περιοδικό μας «Φωτεινὴ Γραμμή» τεῦχος 48, σελ. 44.

Ἄποψις ἀπὸ τοὺς συμμετασχόντας εἰς τὴν τιμητικὴ ἐπέτειο

Γκρέμισαν μέρος τού τείχους γιά να περάσουν μέσα τον Δούρειο ίππο, καί τα αποτελέσματα όλοι τα γνωρίζουμε.

Κάπως έτσι θα συμβεί τώρα καί με τίς Ισλαμικές σπουδές μέσα στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, καί είθε να αξιωθούμε να δούμε τό τέλος εκείνων τών καθηγητών πού ψήφισαν την είσοδο τής τζιχάντ στήν Σχολή τους...

Όταν στή Γενική Συνέλευση τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ τῆς 7ης Μαρτίου 2014 ἐλήφθη μέ μεγάλη πλειοψηφία ἡ ἀπόφαση γιά την ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ (ἀπό τούς παρόντες 30 καθηγητές ψήφισαν: 23 ὑπέρ, 6 κατά καί 1 λευκό) φάνηκε ὅτι ἐξεπλάγησαν οἱ πάντες.

Καί ὅμως κανονικά δέν θά ἔπρεπε να ὑπάρξει ἔκπληξη, διότι ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 2008 ἄρχισε νά ξετυλίγεται ἕνα ἔντεχνα καταστρωμένο σχέδιο, πού ὁδήγησε βαθμηδόν στήν ἀπόφαση αὐτή.

Τό καλοκαίρι τοῦ 2008 μέ τρεῖς ἐγκυκλίους τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, καταστρατηγῶντας τό Σύνταγμα, χωρίς καμιά οὐσιαστική ἀφορμή καί ἀπαίτηση εἶχε καταστήσει τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν προαιρετικό γιά τους Ὀρθόδοξους μαθητές(!) , μέ ἀποτέλεσμα ἕνας μεγάλος ἀριθμός παιδιῶν ἰδίως στήν Γ΄ Λυκείου γιά εὐνόητους λόγους νά ζητάει ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα.

Τό ἀποτέλεσμα: μιά πρωτοφανής ἀναστάτωση, ἀκόμα καί λειτουργικά προβλήματα στά σχολεῖα.

Τό 2010 ξεκίνησε ἡ κατάρτιση νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν (ΠΣ) για τήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση. Καί ἔτσι τέθηκε ἀπό πλευρᾶς τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἡ μεγάλη εὐκαιρία –ὁ χαρακτηρισμός προέρχεται ἀπό ἐκσυγχρονιστές θεολόγους, πού κατάρτισαν τό νέο ΠΣ στα Θρησκευτικά– γιά τήν ἀναβάθμιση τοῦ μαθήματος, γιά ἕνα μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους χωρίς καμιά δυνατότητα ἀπαλλαγῆς, για ἕνα μάθημα πού ἀνταποκρίνεται στή (δῆθεν) πολυπολιτισμική κοινωνία πού ζοῦμε. Τό ἀποτέλεσμα: ἀλλαγή τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος.

Ἀπό Ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα, ἔγινε ( δυστυχώς μπέρδεμα ) πολυθρησκειακό...

Ἕξι μεγάλες θρησκεῖες καί τρεῖς χριστιανικές ὁμολογίες μέ βαρύτητα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση - μιά παραχώρηση μέ καθαρά ποσοτικό χαρακτήρα, ἀφοῦ στόχος τοῦ Προγράμματος σύμφωνα μέ τούς ἐμπνευστές του εἶναι ἡ «ὑπέρβαση τῆς θρησκευτικῆς ἀπολυτότητας», ἀφοῦ «στίς περισσότερες θρησκεῖες ὑπάρχουν “πηγές” θεραπείας καί συμφιλίωσης» - διδάσκονται παράλληλα ἀπό τήν Γ’ Δημοτικοῦ.

Ἤδη ἀπό τό 2011 τό νέο ΠΣ ἐφαρμόζεται πιλοτικά μέ προοπτική τή γενική του ἐφαρμογή ἀργότερα.

Τό 2013 ψηφίστηκε ὁ νόμος 4115/2013 πού παραχώρησε στούς Μουσουλμάνους Ἕλληνες Πολίτες τῆς μειονότητας τῆς Θράκης τό δικαίωμα να διδάσκονται τή θρησκευτική τους παράδοση καί στά δημόσια σχολεῖα τῆς Θράκης (στά μειονοτικά σχολεῖα βάσει τῶν διεθνῶν συνθηκῶν ὑπάρχει ἡ διδασκαλία τῆς θρησκείας τῆς μειονότητας).

Τό ἑπόμενο βῆμα, ἡ ἀναγγελία τῶν ἀντίστοιχων σπουδῶν σέ Ἀνώτατη Πανεπιστημιακή Σχολή καί ἡ ἀπόλυτη ἐξίσωση τῶν σπουδῶν αὐτῶν μέ τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σπουδές, ἔγινε ἀπό τόν Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Γεώργιο Καλαντζή στίς 29 Ὀκτωβρίου 2013 στή Θεσσαλονίκη σέ ἡμερίδα γιά τις ἀξίες τῆς Χριστιανο-Ἰσλαμικῆς συνύπαρξης στήν Ἑλλάδα.

Τό βασικό του ἐπιχείρημα ἦταν: Ὅπως ὑπάρχει τό Ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά τούς Ὀρθόδοξους μαθητές, ἔτσι ὀφείλει νά ὑπάρχει καί τό ἀντίστοιχο μάθημα γιά τούς Μουσουλμάνους μαθητές, ὅπως ὑπάρχουν Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σπουδές πρέπει νά ὑπάρχουν καί ἀντίστοιχες Ἰσλαμικές Σπουδές.

Καί φυσικά δέν ἐπιλέχθηκε π.χ. ἡ Φιλοσοφική Σχολή τῆς Κομοτηνῆς ἀλλά ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης γιά νά τονισθεῖ ἡ ἀπόλυτη ποιοτική ἐξίσωση (γιά τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας) τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς μέ τήν Ἰσλαμική θρησκευτική παράδοση.

Τό ἑπόμενο βῆμα θά εἶναι προφανῶς ἡ μετατροπή τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν σέ Σχολές προβολῆς διαφόρων Θρησκειῶν, γιά νά ἀνταποκρίνονται αὐτές στή στοχοθεσία τοῦ νέου Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού ὁλοφάνερα εἶναι ἡ πλήρης ἀλλοίωση τῆς Ὀρθόδοξης ταυτότητας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Μετά ἀπό αὐτή τή σύντομη εἰσαγωγή στή συνέχεια τῆς εἰσηγήσεώς μου θά ἐπικεντρωθῶ στίς Ἰσλαμικές Σπουδές.

Ὑπάρχει, βέβαια, σέ ὅλες τίς Θεολογικές Σχολές μας μιά ἕδρα Θρησκειολογίας, ἡ ὁποία μελετάει το παγκόσμιο φαινόμενο τῆς θρησκείας καί τήν πίστη ὅπως καί τόν πολιτισμό πού ἔχουν παράξει οἱ διάφορες θρησκεῖες. Καί, προφανῶς, εἶναι σημαντικότατη ἡ ἕδρα αὐτή.

Ἄλλο εἶναι, ὅμως, αὐτή ἡ μελέτη τῶν διαφόρων θρησκειῶν και ἐντελῶς ἄλλο τό Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν πού σχεδιάζεται καί θά ἔχει ἕνα ἀντίστοιχο σκοπό μέ αὐτό τῶν Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σχολῶν, δηλ. την κατάρτιση, ἐμπέδωση, διδασκαλία, προβολή καί διάδοση τοῦ Ἰσλάμ!

Τί ἐστί Ἰσλάμ;

Ἐφ’ ὅσον,ὅμως,τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί τό Θεολογικό Τμῆμα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.ὑπερθεματίζουν αὐτῶν τῶν σπουδῶν ἄς κάνουμε ἐμεῖς ἐδῶ μαζί τά πρῶτα βήματα ἐξετάζοντας τίς σπουδές αὐτές!!!

Ἄς δοῦμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα, τί σημαίνει ἡ λέξη Ἰσλάμ.

ὙποταγήστόνἈλλάχ, ἑκούσια ἤ καί ἀναγκαστική,ὅπως μαρτυρεί περίτρανα ἡ ἱστορία καί ἡ σημερινή πραγματικότητα. Ἑπομένως οἱ σπουδές αὐτές ἀποβλέπουν στήν ἐμπέδωση, κατάρτιση, διδασκαλία, προβολή καί διάδοση τῆς ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΑΧ. Γιά νά γίνει κατανοητή αὐτή ἡ ὑποταγή στόν Ἀλλάχ, θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ σέ δύο παραδείγματα:

α. Σαουδική Ἀραβία 2002: 14 μαθήτριες πέθαναν καί πολλές ἄλλες τραυματίστηκαν σέ πυρκαγιά σέ Σχολεῖο στή Μέκκα (11.3.2002).

Γιατί;

Ἡ θρησκευτική ἀστυνομία δέν ἄφησε τά κορίτσια νά ἐγκαταλείψουν τό κτήριο ἐπειδή δέν φοροῦσαν μπούρκα καί ἐπειδή δέν τά περίμεναν ἄνδρες συγγενεῖς ἔξω ἀπό τό σχολεῖο νά τά συνοδεύσουν. Ἐπίσης δέν ἐπιτρεπόταν ἡ εἴσοδος τῶν πυροσβεστῶν στό σχολεῖο, γιά νά σώσουν τά κορίτσια, ἐπειδή ἦταν ἄνδρες καί σέ ἄνδρες δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέλθουν στίς διδακτικές αἴθουσες γυναικῶν!

β. Λιθοβολισμός γιά τό ἀδίκημα τῆς μοιχείας:

Σέ ἀνάρτηση http://heilgap>. blogspot.nl/2014/05/al-shabaab.html ἀπό τίς 10.5.2014 δόθηκε ἡ εἴδηση με βίντεο καί φωτογραφίες γιά τόν λιθοβολισμό μέχρι θανάτου ἑνός κοριτσιοῦ στήν περιοχή Lower Shabelle τῆς Νότιας Σομαλίας γιά ὑποτιθέμενη μοιχεία.

Τό κορίτσι θάφτηκε μέχρι τό στῆθος σέ μιά τρύπα βάθους ἑνάμισι μέτρου και πέτρες ἐκσφενδονίστηκαν στό κεφάλι του, μέχρι νά πέσει νεκρό. Ὅλα αὐτά ἔγιναν σύμφωνα μέ τή Σαρία, τήν τέλεια τάξη γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ θελήματος τοῦ Ἀλλάχ κατά τήν Θεολογία τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ Σαρία θεωρεῖται θείας προελεύσεως καί γιά τόν λόγο αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει. Αὐτή θά φέρει σέ ὅλες τίς κοινωνίες τήν εἰρήνη! Ρυθμίζει τόσο τήν κάθετη σχέση μέ τόν Ἀλλάχ ὅσο καί τίς ὁριζόντιες σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Δεν πρόκειται ὅμως γιά κωδικοποιημένο νομικό βιβλίο, δέχεται καί ἑρμηνεία και γι’ αὐτό διαφοροποιεῖται σέ μεμονωμένα ζητήματα, ἐπειδή πηγές της ἐκτός ἀπό τό Κοράνιο εἶναι καί ἡ Παράδοση (hadith) καί ἡ ἑρμηνεία αὐτῶν ἔγινε ἀπό πρώϊμους ἰσλαμικούς νομικούς καί θεολόγους, ἡ ὁποία ἑρμηνεία ὁδήγησε στή δημιουργία τεσσάρων Σουννιτικῶν «Νομικῶν Σχολῶν» καί μιᾶς Σιϊτικῆς.

Δέν πρόκειται ὅμως γιά σῶμα ἀσαφῶν ἐντολῶν, στό ὁποῖο θά μποροῦσε να εἰσαγάγει κανείς ποικίλες ἑρμηνεῖες. Ἰδίως στό Οἰκογενειακό καί Ποινικό Δίκαιο οἱ ὁδηγίες τοῦ Κορανίου καί τῆς Παράδοσης εἶναι μέ μεγάλη σαφήνεια διατυπωμένες καί δέν ἀφήνουν παρά μόνο ἐλάχιστο περιθώριο ἑρμηνειῶν. Ἰδίως γιά τό Κοράνιο πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ, ὅτι κατέχει ἀπόλυτη αὐθεντία στό Ἰσλάμ.

Θεωρεῖται οὐράνιο βιβλίο, ἀδημιούργητο, ἀλάνθαστο πού ὑπῆρξε καί θά ὑπάρχει πάντοτε μαζί μέ τόν Ἀλλάχ. Τό συγκεκριμένο βιβλίο, τό ὁποῖο οἱ μουσουλμάνοι κρατοῦν ἀπαράλλακτο στά χέρια τους ἀπό τόν τρίτο χαλίφη, τον Οὐθμᾶν, γι’ αὐτούς εἶναι ἀντίγραφο τοῦ οὐρανίου πρωτοτύπου πού βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ Ἀλλάχ.

Τό Οἰκογενειακό Δίκαιο

Γιά τίς σχέσεις ἀνδρῶν καί γυναικῶν τό Κοράνιο δέχεται μέν ὡς προς τή δημιουργία τους (σούρα 39,6 καί 49,13), ὡς πρός τίς βασικές τους ὑποχρεώσεις (πέντε στύλοι) καί ὡς πρός τήν ὑπόσχεση τοῦ παραδείσου (33,35) ἕνα εἶδος ἰσότητας, ἡ ὁποία, ὅμως, σέ ἄλλα χωρία ἀναιρεῖται σαφέστατα.

Ἐκεῖ διακηρύττεται ἡ ἀνωτερότητα τῶν ἀνδρῶν: τίς γυναῖκες, ἐπειδή ὁ Ἀλλάχ τούς ἔκανε ἀνώτερους και επειδή ξοδεύουν τα αγαθά τους γιά νά τίς συντηρήσουν» (4,34). Τό θεμελιώνει καί τό χωρίο πού ἐπιτρέπει τήν πολυγαμία τῶν ἀνδρῶν:

«Μπορεῖτε νά παντρεύεστε ἄλλες γυναῖκες πού σᾶς φαίνονται καλές: δύο, τρεῖς, τέσσερεις ἀπ’ αὐτές. Ἀλλά ἄν φοβᾶστε πώς δέν θά μπορεῖτε νά τίς μεταχειριστεῖτε ὅλες μέ ἰσότητα, τότε παντρευτεῖτε μιά μόνο ἤ ὅσες σκλάβες ἔχετε» (4,3).

Ὁ δεύτερος, ὁ τρίτος ἤ καί ὁ τέταρτος γάμος τοῦ ἄνδρα σημαίνει φυσικά τήν ἀντίστοιχη ὑποβάθμιση τῆς γυναίκας, ἀπό πρώτη σέ δεύτερη, σέ τρίτη ἤ καί σέ τέταρτη. Στή Σιϊτική παράδοση, ἐπί πλέον, ἐπιτρέπεται ἕνας γάμος περιορισμένου χρόνου ἤ ἀπόλαυσης, π.χ. γιά τή διάρκεια ἑνός ταξιδιοῦ.

Χαρακτηριστικό στή συνάφεια αὐτή εἶναι καί ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία πού δίνει τό Κοράνιο στούς ἄνδρες σχετικά μέ τίς σεξουαλικές σχέσεις με δοῦλες: «Μακάριοι εἶναι οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι … ἀπέχουν ἀπό σεξουαλικές σχέσεις,ἐκτός ἀπό ἐκεῖνες μέ τίς συζύγους τους καί ὅσες σκλάβες κατέχουν» (23,1-6. Βλ. ἐπίσης: 4,24˙ 4,3˙ 70,28-30).

Αὐτή ἡ ἐλεύθερη χρήση τῶν σκλάβων ἐπιτράπηκε ἀπό τόν Ἀλλάχ γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν σεξουαλικῶν ἀναγκῶν τῶν ἰδιοκτητῶν τους, τῶν πιστῶν ἀνδρῶν Μουσουλμάνων! Μάλιστα, γιά τη ρύθμιση τῶν σχέσεων τοῦ ἰδίου τοῦ Μωάμεθ μέ τό γυναικεῖο φύλο, ὁ ὁποῖος εἶχε καταγεγραμμένες τουλάχιστον 9-11 γυναῖκες, ὁ Ἀλλάχ τοῦ παρέδωσε μια εἰδική γι’ αὐτόν ἀποκάλυψη:

«Ὦ Προφῆτα, σοῦ ἐπιτρέπεται νά παντρευτεῖς τις γυναῖκες πού προικοδότησες, ὅσες ἀπέκτησες μέ τήν δεξιά σου (ἐννοοῦνται οἱ σκλάβες πού τοῦ δόθηκαν ἀπό τόν Ἀλλάχ ὡς λεία)... καί κάθε ἄλλη πιστή γυναίκα πού θέλει νά ἀφοσιωθεῖ σέ σένα. Αὐτό τό δικαίωμα τό δίνουμε μόνο σέ σένα...» (33,50).

Παρατηροῦμε ἐδῶ μεταξύ τῶν ἄλλων καί τή δουλεία ὡς μιά φυσική κατάσταση, δοσμένη ἀπό τόν Ἀλλάχ γιά τούς πιστούς του. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τά χωρία τοῦ Κορανίου 16,71 καί 30,28. Ἡ δουλεία εἶναι μέρος τῆς φυσικῆς κοινωνικῆς τάξης τοῦ κόσμου ὅπως ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό τον Ἀλλάχ.

Ἡ ἀνωτερότητα τῶν ἀνδρῶν ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν πρακτική τῆς συνάψεως γάμου. Παραδοσιακά γίνεται συμφωνία τοῦ κηδεμόνα τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα. Συχνά οὔτε κἄν ἡ παρουσία τῆς γυναίκας θεωρεῖται ἀπαραίτητη, ἀφοῦ νομικά δέν ἔχει δικαίωμα ὑπογραφῆς. Τό κατώτατο ὅριο ἡλικίας ἀπό παλαιά ἦταν 9 ἐτῶν, ἐπειδή ὁ Μωάμεθ σύμφωνα μέ τήν Χαντίθ, τήν Παράδοση τοῦ Ἰσλάμ, παντρεύτηκε τήν ἀγαπημένη του γυναίκα Ἀϊσσά (ὁ ἴδιος περίπου 50 ἐτῶν) σέ ἡλικία 6 ἐτῶν καί ξεκίνησε τήν ἔγγαμη ζωή μαζί της σέ ἡλικία 9 ἐτῶν.

Σήμερα σέ ἀρκετές μουσουλμανικές χῶρες τό κατώτατο ὅριο ἡλικίας ἔχει ἀνέβει σέ 16 ἤ 18 ἐτῶν. Μέ τό συμφωνητικό γάμου καί τήν ἀνάληψη τῆς πληρωμῆς τῆς διατροφῆς ὁ ἄνδρας ἀποκτάει τό δικαίωμα στό σῶμα τῆς γυναίκας: «Οἱ γυναῖκες σας», κηρύττει τό Κοράνιο, «εἶναι χωράφια σας˙ πηγαίνετε, λοιπόν, μέσα στά χωράφια σας, ὅπως καί ὅποτε σᾶς ἀρέσει» (2,223. Βλ. καί 2,187). Ἐπίσης ὁ ἄνδρας ἀποκτάει τό δικαίωμα λήψης πειθαρχικῶν μέτρων, ἄν τό ἀπαιτοῦν οἱ περιστάσεις: «Οἱ καλές γυναῖκες εἶναι ὑπάκουες ... Αὐτές δέ πού φοβάστε πώς εἶναι ἀνυπάκουες, νά τίς συμβουλεύετε, νά τίς στέλνετε σέ χωριστά κρεβάτια καί νά τίς χτυπᾶτε. Ἔπειτα ἄν σᾶς ὑπακούσουν, νά μή κάνετε καμιά ἄλλη πράξη ἐναντίον τους» (4,34).

Ἡ γυναίκα, ἀπό τήν πλευρά της, μέ το συμφωνητικό γάμου ἀποκτάει τό δικαίωμα τῆς φροντίδας τοῦ ἄνδρα γι’ αὐτήν: «Οἱ ἄνδρες ἐξουσιάζουν τίς γυναῖκες, ἐπειδή ὁ Ἀλλάχ τούς ἔκανε ἀνώτερους καί ἐπειδή ξοδεύουν τά ἀγαθά τους γιά νά τίς συντηρήσουν» (4,34). Τό διαζύγιο ἐκ μέρους τῶν ἀνδρῶν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀρκεῖ να προφέρουν σύμφωνα μέ τό Κοράνιο τρεῖς φορές τό «Talaq», «σέ διώχνω».

Ἐάν τό λένε μόνο μία φορά, μπορεῖ μέχρι τό διάστημα τῶν τριῶν μηνῶν να πάρουν τήν γυναίκα τους πίσω (2,229-230). Ἡ γυναίκα μέχρι τότε μένει σε ἐκκρεμότητα. Ἐκ μέρους τῆς γυναίκας τό διαζύγιο ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσῳ δικαστικῆς ἀποφάσεως.

Χαρακτηριστική γιά τήν ὑποτίμηση τῆς γυναίκας εἶναι καί ἡ ἀξία τῆς καταθέσεώς της σέ δικαστήριο: Ἡ κατάθεση ἑνός ἄνδρα ἀναιρεῖται μόνο μέ τήν κατάθεση δύο γυναικῶν: «Μιά γυναίκα μόνη μπορεῖ νά κάνει λάθος» (2,282). Μιά παρόμοια ἀντίληψη φανερώνεται καί στό κληρονομικό δίκαιο: Ἕνα κορίτσι κληρονομεῖ πάντα μόνο το μισό ἐκείνου πού θά ἔπαιρνε στη θέση της ἕνα ἀγόρι (4,11).

Τό Ποινικό Δίκαιο

Τό Ἰσλαμικό Ποινικό Δίκαιο συνήθως χωρίζεται σέ παραβάσεις ὁρίων, ἀντεκδικήσεως καί κρίσεως. Οἱ πρῶτες, οἱ hadd παραβάσεις, ἀναφέρονται στά ὅρια πού ὁ Ἀλλάχ ἔχει θέσει στό Κοράνιο. Θεωροῦνται ἐγκλήματα πού δέν προσβάλλουν τό ἀνθρώπινο ἀλλά τό θεῖο δίκαιο. Περιλαμβάνονται τά ἑξῆς:

Μοιχεία καί πορνεία: Τό Κοράνι ἐπιβάλλει γιά ἀνύπανδρους (24,2–3) 100 βουρδουλιές, ἡ Παράδοση γιά παντρεμένους τή θανατική ποινή. Θεωρητικά ἴδιες ποινές ἐπιβάλλονται στούς ἄνδρες καί στίς γυναῖκες, ἀλλά γιά τούς ἄνδρες ὑπάρχουν πολύ περισσότερα περιθώρια (χρειάζονται π.χ. 4 μάρτυρες). Γιά τή γυναίκα συχνά ἡ ἐγκυμοσύνη εἶναι ἀρκετή ἀπόδειξη.

Συκοφαντία στήν περίπτωση πορνείας: Τό Κοράνι (24,2 – 3) ἐπιβάλλει 80 βουρδουλιές.

Κλοπή σέ βαριά μορφή: Τό Κοράνι (5,33+38) ἐπιβάλλει ἀκρωτηριασμό, τήν πρώτη φορά τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ καί σέ περίπτωση ἐπαναλήψεως τοῦ ἀριστεροῦ ποδιοῦ.

Ληστεία ἐπί ὁδοῦ: Ἀνάλογα μέ τή βαρύτητα (φόνος ἤ ὄχι) ἐπιβάλλονται ὁ ἀκρωτηριασμός τοῦ δεξιοῦ ποδιοῦ καί τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ ἤ ἡ θανατική ποινή μέ δημόσια ἐκτέλεση, συχνά μέσῳ σταυρώσεως.

Κατανάλωση οἰνοπνευματωδῶν ποτῶν: Ἐπιβάλλονται 40-80 βουρδουλιές σύμφωνα μέ τήν Παράδοση.

Ὁμοφυλοφιλία – παιδεραστία καί βιασμός: Σύμφωνα μέ τή Παράδοση ἐπιβάλλεται ποινή ἀνάλογη μέ τίς τοπικές παραδόσεις, μέχρι καί θανατική ποινή.

Ἀποστασία – ἔκπτωση ἀπό τό Ἰσλάμ: Σύμφωνα μέ ὅλες τίς σχολές δικαίου ἐπιβάλλεται ἡ θανατική ποινή, ἄν καί τό Κοράνιο ἀπειλεῖ μόνο με τιμωρία μετά θάνατον.

Τά ἐγκλήματα ἀντεκδικήσεως (qisas) ὅπως δολοφονία, σοβαρή σωματική κακοποίηση κ.ἄ. δέν προσβάλλουν τό Θεῖο ἀλλά μόνο τό ἀνθρώπινο δίκαιο. Ἀπαιτοῦν τήν πρόκληση τῆς ἴδιας βλάβης ἤ τή θανάτωση τοῦ ἐνόχου μέ παρουσία δικαστή, γιά νά τηρεῖται αὐστηρά ἡ ἀντιστοιχία καί γιά να μήν ὑπάρχει ὑπέρβαση τοῦ μέτρου. Μόνο ὁ πιό στενός ἀρσενικός συγγενής τοῦ θύματος μπορεῖ νά ζητήσει τή θανάτωση.

Τηρεῖται ἀπόλυτα ἡ ἀρχή τῆς ἰσότητας: Π.χ. ἕνας ἄνδρας γιά ἕναν ἄνδρα, μιά γυναίκα γιά μιά γυναίκα, ἕνας σκλάβος γιά ἕνα σκλάβο (2,178). Ἄν δέν μπορεῖ νά τηρηθεῖ αὐτή ἡ ἰσότητα, δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀντεκδίκηση.

Ἡ οἰκογένεια τοῦ θύματος μπορεῖ νά παραιτηθεῖ ἀπό τή θανάτωση τοῦ ἐνόχου καί νά ζητήσει τή πληρωμή τιμῆς τοῦ αἵματος (π.χ. στό Ἰράν γιά ἕναν ἄνδρα ὁρίζονται σήμερα: 100 καμῆλες, 200 ἀγελάδες, 200 χιτῶνες Ὑεμένης καί 1000 Ντινάρια. Γιά τίς γυναῖκες ἀπαιτεῖται κατά κανόνα τό μισό).

Ἄν προκλήθηκε σωματική βλάβη, μόνο το ἴδιο τό θύμα ἔχει τό δικαίωμα νά προκαλέσει στό δράστη τήν ἴδια βλάβη. Μπορεῖ ὅμως καί νά ζητήσει ἀποζημίωση. Τέλος γιά τά ἀδικήματα κρίσεως (ta‘zir) ὅπως ψευδομαρτυρία, προσβολή, χρηματισμός, πλαστογραφία, ἐξαπάτηση, ἐκβιασμός κ.ἄ. ἡ ποινή ὁρίζεται σύμφωνα μέ τήν ἐκτίμηση τοῦ δικαστή.

Ἰσλαμικός Ἐπεκτατισμός - Τζιχάντ

Ὅλος ὁ κόσμος ἀνήκει στόν Ἀλλάχ: Αὐτή εἶναι ἡ ἀπόλυτη πεποίθηση τῶν μουσουλμάνων. Ἀφοῦ ὅμως ἡ διαμόρφωση τῆς ζωῆς καί οἱ ἀντιλήψεις τῶν λαῶν γιά τό Θεό ποικίλουν, ἐπιβάλλεται στή συνέχεια ὁ διαχωρισμός αὐτοῦ τοῦ κόσμου τοῦ Ἀλλάχ σέ Χώρα τῆς Εἰρήνης, δηλ. τοῦ Ἰσλάμ (ἐκεῖ πού ἐπικρατεῖ τό Ἰσλάμ σέ μεγάλο ποσοστό) καί Χώρα τοῦ Πολέμου (ἐκεῖ πού ὀφείλει νά ἐπικρατήσει τό Ἰσλάμ) ὥσπου τελικά νά ἐπιτευχθεῖ σέ ὅλο τον κόσμο ἡ ὑποταγή στό θέλημα τοῦ Ἀλλάχ. Ἔτσι σέ 95 στίχους τοῦ Κορανίου ὁ Ἀλλάχ δίνει τήν ἐντολή γιά Ἱερό πόλεμο. Μία γεύση μᾶς δίνουν τά ἑξῆς χωρία:

•« Ο πόλεμος είναι υποχρέωσή σας… Κανέναν από αυτούς να μην τον κάνετε φίλο σας πριν δεχτεί να πορεύεται στις οδούς του Αλλάχ. Και όπου σας γυρίσουν την πλάτη να τους πιάσετε και να τους σφάξετε» (4.91).

• «Χειρότερα ἀπό τά ζῶα εἶναι στά μάτια τοῦ Ἀλλάχ οἱ ἄπιστοι» (8.57).

• «Ὁ μισθός ἐκείνων πού ἐναντιώνονται στόν Ἀλλάχ καί στόν ἀπόστολό του είναι να σκοτώνονται και να σταυρώνονται ἤ νά ἀκρωτηριάζονται σέ χέρια και σε πόδια εναλλάξ»

• «Ὅταν συναντᾶτε ἀπίστους, κόψτε τους τά κεφάλια μέχρι νά προκαλέσετε σφαγή… Εάν όντως ήθελε ο Αλλάχ, τότε ο ίδιος θα είχε πάρει εκδίκηση από αυτούς όμως ήθελε να δοκιμάζει τους μεν για των δε. Και εκείνοι που σκοτώνονται στό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ … θά τούς εἰσαγάγει στόν παράδεισο» Αὐτή ἡ μικρή καί σύντομη περιπλάνηση στίς παραπάνω οὐσιαστικές πλευρές τῆς συμβιώσεως τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τίς ὁρίζει τό Κοράνιο, πιστεύουμε, ὅτι φωτίζει ἕνα σημαντικό μέρος τῶν Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἀφοῦ το Κοράνιο ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα τήν καρδιά τοῦ Ἰσλάμ.

Μετά ἀπό ὅσα ἐκθέσαμε παραπάνω ἀναρωτιόμαστε:

Δέν εἶναι παραλογισμός ἤ ἔσχατη προδοσία γιά μιά χώρα μέ ἔστω στοιχειῶδες ἀνθρωπιστικό ὑπόβαθρο νά προβάλλει μέσα ἀπό Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματά της αὐτήν τήν θρησκεία πού κηρύττει: τήν περιφρόνηση και τον εξευτελισμό της γυναίκας, τη δουλεία, ένα απάνθρωπο, ανατριαχιαστικό σύστημα ποινικού δικαίου, μεθόδους θρησκευτικού επεκτατισμού όπως σφαγές, ἀποκεφαλισμούς, σταυρώσεις καίἀκρωτηριασμούς;

Δέν ἐγγίζει τά ὅρια τοῦ παραλόγου καί τῆς ἐσχάτης προδοσίας κατά τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν της, ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος ὅταν ὑποχρεώνει τόν μαρτυρικό Ἑλληνικό λαό μας (τοῦ ὁποίου οἱ πρόγονοι ἔχουν ὑποστεῖ μύρια ὅσα δεινά καί σφαγές ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀλλάχ), νά ἀποδεχθεῖ καί να χρηματοδοτήσει τήν προβολή καί τήν διάδοση τοῦ Ἰσλάμ ἀπό τά Α.Ε.Ι. τῆς χώρας μας, μάλιστα δέ ἀπό τή Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ., ὅπως καί ἀπό τά δημόσια σχολεῖα τῆς Π/βάθμιας καί Δ/βάθμιας ἐκπαιδεύσεως;

" ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΗ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΒΙΑΣ;"

Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας

*Εἰσήγηση στήν Ἡμερίδα «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί τό Ἰσλάμ»,πού πραγματοποιήθηκε ἀπό τό Παράρτημα Βορείου Ἑλλάδος τοῦ Συλλόγου «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ»,ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στίς21-5-2014στήν Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Α.Π.Θ.

Πηγή: http://www.kivotoshelp.gr/index.php/eidhseis/518-leon-brangk-o-paralogismos-slamik-n-spoud-n-stis-theologikes-sxoles

Τό σύγχρονο ποδόσφαιρο ουδεμία σχέσει έχει μ΄ εκείνο τό αγνό άθλημα πού οί παλαιότεροι γνωρίσαμε. Τότε πού παίζανε οι ομάδες ποδόσφαιρο γιά μιά μπύρα, γιά ένα λουκούμι, καί γιά την τιμή τής φανέλας.

Τότε, οί περισσότεροι από εκείνους πού το παρακολουθούσαν δικαίως λεγόσαντε φίλαθλοι. Σήμερα, μέ τίς καταστροφές, τίς μαχαιριές, τίς φωτιές, τίς αισχρολογίες, καί τα πονηρά στοιχήματα μόνο "φίλαθλοι" δέν μπορούν νά λέγονται.

Από την άλλη πλευρά τώρα, οί εκάστοτε κυβερνήτες, είτε πολιτικοί είτε χουντικοί, συνήθεια έχουνε να κρατούνε τίς μάζες τού λαού αποχαυνωμένες σε ποδόσφαιρα καί "αγώνες" ώστε να μή σκέπτονται τήν καθημερινότητα καί να μή καταφεύγουν σε ξεσηκωμούς καί επαναστάσεις!

Είναι λοιπόν, ή δέν είναι, το ποδόσφαιρο "όπιο τού λαού" ;

Καί τί σχέσει έχουν οί Εθνικές ομάδες όταν οί παίκτες όλων αυτών είναι ξένοι; Γιά ποιά "Εθνική Ελλάδος" μιλάμε όταν οί περισσότεροι ανήκουν σε άλλες χώρες ;

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ( ; ) συναρπαστικό. Επαληθεύεται αυτό από το πλήθος που παρακολουθεί τους αγώνες εθνικούς και διεθνείς. Ως ομαδικό άθλημα σαφώς υπερτερεί από την αντισφαίριση επί εδάφους, άθλημα που επιχειρούν να καθιερώσουν ευρύτερα οι οικονομικά ισχυροί χωρίς όμως επιτυχία.

Μεγάλωσα απέναντι από ποδοσφαιρικό γήπεδο επαρχιακής πόλης. Εκείνα τα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά έτη όλα ήταν δύσκολα αλλά συνάμα συναρπαστικά. Παιδιά εμείς μοιραζόμασταν το ίδιο γήπεδο, στο οποίο κατά Κυριακή αγωνιζόταν η τοπική ομάδα. Παρακολουθούσαμε τις προπονήσεις της με προπονητή κάποιον που προσφερόταν εθελοντικά να εξασκεί τους παίκτες. Κι εκείνοι φορούσαν τις στολές τους αφήνοντας κατά γης τα ρούχα τους.

Μην είχαν τάχα κάτι στις τσέπες τους, για να το κλέψουν; Κι όταν νικούσαν τους αντιπάλους ένα πιάτο φαγητού ή ένα γλύκισμα ήταν η αμοιβή τους. Γι’ αυτό όμως κατέβαλλαν όλες τους τις δυνάμεις, όπως και εμείς οι μικροί αντιμετωπίζοντας, στην έδρα μας πάντοτε, τους συνομηλίκους μας των άλλων γειτονιών.

Υπήρχε όμως κάτι που δεν μου άρεσε στην όλη ατμόσφαιρα...

Ήταν ο φανατισμός. Αυτός μετέτρεπε τάχιστα τους φιλάθλους σε τυφλωμένους οπαδούς. Ποια ή διάκριση; Ο φίλαθλος απολαμβάνει το θέαμα, χειροκροτεί κάθε καλή ενέργεια και, στο τέλος, εκείνον που στέφεται νικητής του αγώνα.

Ο οπαδός υποφέρει, καθώς διακαής πόθος του είναι να νικήσει η ομάδα του και μόνο. Τί κι αν είναι κατώτερη; Πρέπει να νικήσει. Πώς;

Με αντιαθλητικό παιχνίδι, με ψυχολογικό επηρεασμό των αντιπάλων και των διαιτητών, με δωροδοκία τέλος, αν ο αγώνας είναι βαθμολογικά κρίσιμος.

Αυτά τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου σε συνδυασμό με την προϊούσα εμπορευματοποίηση των πάντων μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό!

Όμως σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα, η οποία οργανώνεται από ιδιώτες, εμφιλοχωρεί το πάθος του κέρδους. Ίσως κατά καιρούς να εμφανίστηκαν «Μαικήνες» του ποδοσφαίρου, οι οποίοι φάνηκαν να στηρίζουν οικονομικά κάποιες ομάδες.

Ας μην αμφιβάλλουμε για το ότι τα κέρδη τους υπήρξαν πολλαπλάσια της προσφοράς τους, έμμεσα πλην σαφώς κέρδη.

Ο διοικών μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα αποκτά πολιτική δύναμη, δύναμη που απορρέει από το πλήθος των τυφλωμένων οπαδών της, αυτών που θεοποιούν την ομάδα τους και αναγράφουν επιβεβαιωτικά συνθήματα στους τοίχους, που τη συνοδεύουν σε κάθε εκτός έδρας αναμέτρηση, που αγοράζουν, ακόμη και με στερήσεις, τα εισιτήρια όλων των αγώνων της χρονιάς προκαταβολικά!

Αυτοί είναι που δημιουργούν πολεμική ατμόσφαιρα στο στάδιο ώρες πριν από την έναρξη τους αγώνα, που μεθούν και προκαλούν τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, που συμπλέκονται μαζί τους, παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, που καταστρέφουν τα πάντα σε περίπτωση ατυχούς αποτελέσματος του αγώνα εντός και εκτός γηπέδου.

Αυτοί αποτελούν τα τάγματα εφόδου, για τα οποία ουδείς πολιτικός τολμά να εκφέρει κρίση! Τι κρίση να εκφέρει, αφού οι ψήφοι των εμπαθών είναι πολύτιμες!

Πώς να εναντιωθεί στη δύναμή τους και να ψηφίσει κατά της παραγραφής χρεών της ομάδας – λατρείας πλήθους οπαδών. Της ομάδας εμπορικής επιχείρησης, η οποία δαπανά υπέρογκα ποσά για την αγορά ποδοσφαιριστών διεθνούς κλάσεως και ικανότατου χρυσοπληρωμένου προπονητού.

Ο οπαδός δεν θέτει στον εαυτό του το ερώτημα: Θα βγάλει ο πατέρας μου εργαζόμενος όλη του τη ζωή, όσα το είδωλό μου απολαμβάνει σε ένα μήνα; Πώς να πάψει το Κράτος να προστατεύει με άνδρες των σωμάτων ασφαλείας ιδιωτικές συναθροίσεις; Πώς να υπολογίσει επακριβώς τις φθορές σε δημόσια περιουσία; Μπορεί να μη συμφωνούν ούτε και στα αμυντικά ζητήματα στη Βουλή, στα ποδοσφαιρικά κατά κανόνα ομονοούν. Και ενώ έντονη είναι η επιχείρηση εθνικού αποχρωματισμού των λαών, εντείνονται όμως περιέργως οι διεθνείς αναμετρήσεις μεταξύ χωρών.

Σ’ εκείνες των ομάδων έχουμε αναμετρήσεις χρυσοπληρωμένων μισθοφόρων, στις άλλες όμως των εθνικών ομάδων διακυβεύεται, όπως πιστεύεται, το εθνικό γόητρο. Άλλωστε οι οπαδοί είναι πλέον σχεδόν οι μόνοι που ξεχύνονται με το εθνικό μας σύμβολο στους δρόμους μετά από κάθε επιτυχία της ομάδας μας!

Τότε και μόνον τότε κάποιοι δηλητηριασμένοι και δηλητηριώδεις διεθνιστές βρίσκουν αφορμή να χλευάσουν και να ειρωνευτούν αυτούς και τη σημαία μας!

Κατά την περίοδο της πλαστής ευμάρειάς μας διαθέσαμε και εμείς σημαντικά ποσά για την ανάδειξη του αθλήματος. Καταφέραμε μάλιστα να κατακτήσουμε και ευρωπαϊκό τίτλο! Κατακτήσαμε και άλλους τίτλους όπως σε διεθνείς διαγωνισμούς μαθηματικών, φυσικής και αστρονομίας. Αυτοί όμως ουδόλως προβλήθηκαν! Ήταν χωρίς νόημα για την εθνική μας υπερηφάνεια!

Το ποδόσφαιρο και η καλαθοσφαίριση αντιπροσωπεύουν τον νέο ελληνισμό. Για μικρό διάστημα επεκταθήκαμε και σε άλλα αθλήματα, όπως στίβου και άρσης βαρών, καθώς μας επέτρεπε ο αλόγιστος δανεισμός να σπαταλούμε για ειδικά σκευάσματα, ως τότε κτήμα μόνο των οικονομικά ισχυρών χωρών.

Έσβησαν τα φώτα των αγώνων και απομείναμε τώρα άνεργοι και πεινασμένοι, γι’ αυτό και αποστέλλουμε στα πέρατα της γης τους επιστήμονές μας, που μόχθησαν για τις σπουδές τους οι γονείς και δαπάνησε το Κράτος μας.

Το άκρως θλιβερό πάντως είναι η συμμετοχή στον άνισο ανταγωνισμό, που μόνο ευγενής άμιλλα δεν είναι, χωρών που οι λαοί τους πεινούν.

Πόσο έχασε ο Μαντέλα, που είχε καταστεί παγκόσμιο ίνδαλμα αγωνιστού για τα δίκαια του λαού του, όταν, ως πρόεδρος πλέον της χώρας του, εισήλθε στον πειρασμό να διοργανώσει και στη χώρα του διεθνείς αγώνες. Και ο κατήφορος συνεχίζεται.

Ήρθε και η σειρά της Βραζιλίας, χώρας που η γη ανήκει σε πολύ λίγους μεγαλοκτηματίες και οι πολλοί εξαναγκάζονται σε εσωτερική μετανάστευση για ένα μεροκάματο. Χώρας, όπου οι άπληστοι του κεφαλαίου πειραματίζονται σε αχανείς εκτάσεις με καλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών, με τα οποία, ισχυρίζονται, ότι θα λύσουν το πρόβλημα της πείνας!

Χώρας, όπου το ποδόσφαιρο έχει θεοποιηθεί με την ανάδειξη από τις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων σπουδαίων ποδοσφαριστών, που διέπρεψαν ως μισθοφόροι σε ομάδες όχι και τόσο πλουσίων χωρών, όπως η Ισπανία. Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: Και ποιο άλλο όνειρο μπορεί να έχει ο σύγχρονος Βραζιλιάνος από του να δει τον γυιό του διάσημο ποδοσφαιριστή και την κόρη του βασίλισσα στο καρναβάλι του Ρίο;

Ο Μαρξ είχε τονίσει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Από τότε που οι κοινωνικές εξελίξεις επέφεραν τον μετριασμό της επιρροής της θρησκευτικής πίστης στις δυτικές κοινωνίες, ανεπτυγμένες και υπανάπτυκτες οικονομικά, υπερεπλεόνασαν τα πάσης φύσεως ναρκωτικά και όχι μόνο εκείνα, που συνήθως έτσι αποκαλούνται, φυτικά ή χημικά σκευάσματα.

Το ποδόσφαιρο κατέχει κυρίαρχη θέση μεταξύ αυτών. Και συμβαίνουν αυτά, επειδή οι θρησκευτικοί ηγέτες «μοχθούν» καθημερινά να μη διαψευσθεί ο Μαρξ!

Απόστολος Παπαδημητρίου

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Πηγή: https://egolpio.wordpress.com

Εκ μέρους της ΚΙΝΗΣΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.) ελάβαμε το πιο κάτω μήνυμα:

ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ!

«Εδώ πως πηγαίνετε, χριστιανοί μου;
Την φυλάγετε την Κυριακήν;
Εγώ σας συμβουλεύω να φυλάγετε την
Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη
εις τον Θεόν».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος.
Δημόκριτος

Τούτος ο τόπος κακοπάθησε αρκετές φορές στο διάβα της ιστορίας του, είτε από χέρια εισβολέων, είτε από χέρια ανάξιων κυβερνητών. Στις μέρες μας, η επιβολή των μνημονίων δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να προχωρήσουν τέτοιες αλλαγές στον τρόπο του βίου μας. Οι αλλαγές αυτές τελικά περισσότερο διαρ-
ρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος μικρής ομάδας μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, παρά την «αναπτύσσουν» με σωστά και ορθολογικά μέτρα, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες.

Ένα τέτοιο κραυγαλέο παράδειγμα βίαιης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας είναι η σταδιακή κατάργηση της Κυριακής ως αργίας, μιας ημέρας όχι μόνον ξεχωριστής για τους πιστούς χριστιανούς της πατρίδας μας, αλλά και
για το σύνολο των εργαζομένων της χώρας, με τον Νόμο 4177/13.

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΣ είναι, για όλους μας και για τον καθέναν ξεχωριστά:

Ημέρα θείας λατρείας και Ευχαριστίας, γιορτή για τον άνθρωπο.

Ημέρα ψυχαγωγίας και αγαλλίασης.

Ημέρα αγαθοεργίας, στροφής μας προς τον συνάνθρωπο.

Ημέρα μετάνοιας και αναγεννητικού στοχασμού.

Ημέρα ανάπαυσης για όλους τους εργαζόμενους από τον εβδομαδιαίο μόχθο, πού την κατοχύρωσαν με τους αγώνες τους.

Ημέρα ριζοσπαστικής ισοτιμίας όλων, αλληλοσεβασμού και ενότητας, που ξεκινά και καταξιώνεται από την πρωινή Θεία Λειτουργία
μας. Ισοτιμίας πλουσίων και φτωχών, αρχόντων και λαού, ομοεθνών και αλλοεθνών, λευκών και εγχρώμων και κατάργησης άλλων
διακρίσεων που υποβαθμίζουν το ανθρώπινο Πρόσωπο.
Είναι η ημέρα που η παράδοσή μας αναβαθμίζει και τον πιο ταλαίπωρο, βασανισμένο και καταφρονημένο άνθρωπο στο βάθρο του Υιού
του Θεού και συγκληρονόμου της Βασιλείας Του, και άρα υπέρτατης αξίας αδερφό μας.

Η Κυριακή γιορτή και αργία είναι αναφορά και θεμέλιο της οικογενειακής και κοινωνικής συνοχής.

Η Κυριακή γιορτή και αργία είναι θεμέλιο της παράδοσής μας και του τρόπου ζωής μας.
Είναι αδιαπραγμάτευτος θεσμός αιώνων. Τη θεσμοθέτησε ο Μέγας και άγιος Κωνσταντίνος το 321 μ.Χ., την υπερασπίστηκε και έχυσε το αίμα του –και για αυτήν– ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στα μαύρα χρόνια της
σκλαβιάς.

Να θυμηθούμε τι μας δίδαξε:
«Πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να χαιρόμεθα πάντοτε, μα περισσότερο την Κυριακήν, οπού είναι η Ανάστασις του Χριστού
μας. Διότι Κυριακήν ημέραν έγινε ο Ευαγγελισμός της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Την Κυριακήν ημέραν
μέλλει ο Κύριος να αναστήσει όλον τον κόσμον. Πρέπει και ημείς να εργαζόμεθα τας εξ ημέρας δια ταύτα τα μάταια, γήινα και ψεύ-
τικα πράγματα, και την Κυριακήν να πηγαίνομε εις την εκκλησίαν και να στοχαζόμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν,
τον παράδεισον, την ψυχήν μας οπού είναι τιμιωτέρα από όλον τον κόσμον, και όχι να πολυτρώγομεν, να πολυπίνωμεν και να κά-
μνωμεν αμαρτίας. Ούτε να εργαζόμεθα και να πραγματευόμεθα την Κυριακήν. Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφο-
ρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η κατάργηση της γιορτής και αργίας της Κυριακής είναι πράξη που δυναμιτίζει τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η Νέα Εποχή έρχεται να αποδομήσει τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η ορθόδοξη
πίστη μας, η παράδοσή μας και ο ελληνικός πολιτισμός.

Οι εκφραστές αυτών των αντιλήψεων και επιλογών στην Ελλάδα, προσπαθούν να βρουν αφορμές για να περάσουν στην πολιτικοκοινω-
νική ζωή μας τα σχέδιά τους. Στην περίπτωση της Κυριακής επικαλούνται τον μαρασμό της αγοράς και το συμφέρον των μικρών επιχειρήσεων.

Όμως, πώς θα τονωθεί η αγορά, όταν τα εισοδήματα έχουν καταβαραθρωθεί με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους και μάλιστα στοχεύουν να συμπιέσουν ακόμα περισσότερο, όπως καθαρά
φαίνεται; Πώς θα προστεθεί τζίρος στα μικρά καταστήματα, δουλεύοντας μια μέρα παραπάνω, αφού τις έξι μέρες που δουλεύουν ο τζίρος τους
έχει εκμηδενιστεί από την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η αγορά; Πώς θα επιβιώσουν οι μικρές επιχειρήσεις, όταν τα κόστη τους τις πνί-
γουν; Πώς θα ανταπεξέλθουν στην αύξηση του εργατικού κόστους κατά 75% (λόγω Εορτής και Αργίας); Πώς θα τα βγάλουν πέρα οι οικογενει-
ακές επιχειρήσεις, μην παίρνοντας ανάσα 30 μέρες το μήνα, (καθώς και τον άλλο και τον παράλλο μήνα); Μας λένε είναι προαιρετικό. Πώς
θα κρατήσεις το μαγαζί σου κλειστό, όταν ανοίγει ο διπλανός σου;

Στόχος τους λοιπόν είναι να εξοντώσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να μεταφέρουν ακόμα μεγαλύτερα μερίδια αγοράς και πλούτου
στις μεγάλες επιχειρήσεις και στις πολυεθνικές.
Παραμερίζουν ό,τι δημιουργεί φραγμούς στην αδήριτη ανάγκη του συστήματος για συσσώρευση κεφαλαίου. Είναι παραπάνω από βέβαιο
(και για νομικούς λόγους περί αθέμιτου ανταγωνισμού), ότι αν η κατάργηση της Κυριακής καθιερωθεί στα μικρά καταστήματα, θα επεκταθεί και στα μεγάλα και παντού. Είναι σίγουρο ότι σε λίγο
θα καταργήσουν και το 75% της επιβάρυνσης της εργασιακής αμοιβής για κυριακάτικη απασχόληση και θα την εξομοιώσουν με τα τυπικά
ρεπό σε 25%, εκμηδενίζοντας έτσι την αξία της Κυριακής ως ιδιαίτερης μικρής Λαμπρής. Δηλαδή θα εξοβελίσουν την Ανάσταση από την
ζωή μας, γιατί θέλουν να μην βιώνουμε την Ανάσταση του Χριστού και Θεού μας, γιατί αυτή μας αναγεννά και κάθε βδομάδα βάζουμε νέα αρχή. Αυτό επιτάσσει η νεοειδωλολατρική και συγκρητιστική Νέα Εποχή!

Επικαλούνται επίσης ότι εξυπηρετείται ο τουρισμός και οι τουριστικές ανάγκες της χώρας.
Είναι στάχτη στα μάτια μας, το επιχείρημα. Στην παράδοσή και τον πολιτισμό μας, μεγάλες αρχές είναι η φιλοξενία και η ψυχαγωγική
εξυπηρέτηση. Νιώθουμε υποχρέωσή μας να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο οι συνάνθρωποί μας, που μας τιμούν, επισκέπτονται
τη χώρα μας και δαπανούν τα χρήματά τους εδώ. Γι’ αυτό και υπήρχε πάντα μέριμνα, τα καταστήματα μαζικής εστίασης (καφέ, εστιατόρια,
μπαρ, ψυχαγωγικά κέντρα, κλπ.) να είναι πάντα ανοιχτά και τις Κυριακές, για φιλοξενία και ψυχαγωγία, καθώς επίσης και οι συναφείς δραστηριότητες που εξυπηρετούν τους τουρίστες μας. Αν χρειάζονται βελτιώσεις να τις κάνουμε, δεν μας φταίει όμως η Κυριακή. Ξέρουμε όλοι, πώς χειρίστηκαν τον τουρισμό μας, πώς εκπαίδευσαν μια κοινωνία ολόκληρη να βλέπει σαν αρπακτικό τους τουρίστες. Όλοι ξέρουμε την «ευαισθησία, την συνέπεια και την ποιότητα» της τουριστικής
στρατηγικής αυτών που κυβέρνησαν ως τα σήμερα, γι’ αυτό και καταλήξαμε έρμαιοι και αδύναμοι στα διεθνή τουριστικά μεγαθήρια των
«κλειστών πακέτων τουρισμού», όπου επίσης τους παρέχουμε τη χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών σίτισης και διαμονής γιατί ανταγωνιζόμαστε μόνο με την τιμή και συνεπώς, η τιμή μας
τιμή δεν έχει. Άλλες παρεμβάσεις και στρατηγικές χρειάζεται ο τουρισμός μας. Δεν θα μετατρέψουμε όλη την Ελλάδα σε shopping center για να είμαστε ανταγωνιστικοί στο shopping therapy,
αλλού είναι τα πλεονεκτήματά μας.

Ξέρουμε επίσης ότι ο καταναλωτισμός είναι βασική αξία του συστήματος και του πολιτισμού που θέλουν να μας επιβάλουν. Να είμαστε ό,τι τρώμε, ό,τι πίνουμε, ό,τι ντυνόμαστε, ό,τι οδηγούμε, σε τι και όπου διαμένουμε κλπ. Να παίρνουμε αξία απ’ αυτά και όχι να δίνουμε αξία εμείς σ’ αυτά. Να μην είμαστε, αλλά να έχουμε!
Να καταναλώνουμε σαν στατιστικά νούμερα καταναλωτικών προτύπων που τα καθορίζουν τα οικονομικά συμφέροντα των αγορών, των τρα-
πεζών, και του κεφαλαίου. Να μην πηγαίνουμε τις Κυριακές στην Εκκλησία, αλλά στους νέους «ναούς» της κατανάλωσης στα υπερκαταστήματα ή στις υπεραγορές. Κι αν έχουμε προβλήματα, ανησυχίες και προβληματισμούς; Υπάρχει λύση! Κατανάλωσε και θα σου περάσει! Καλοπέρασε (δηλαδή κατανάλωσε) και θα σου περά-
σει! Τι νοιάζεσαι; Εσύ να περνάς καλά! Ο ριζοσπαστικός ανταγωνισμός και το «αόρατο χέρι της αγοράς» θα τα λύσει όλα! (Μόνο που κατά πώς φαίνεται περίτρανα στην εποχή που ζούμε, είναι αόρατο το χέρι της αγοράς γιατί δενυπάρχει!)

Αυτά πιστεύουν σήμερα οι κυβερνώντες και προσπαθούν να τα εφαρμόσουν τη στιγμή που οι παρατάξεις τους εμφανίζονται ως «θεματοφύλακες των παραδόσεων του έθνους» και μάλιστα κάποιοι υπουργοί προέρχονται από «χριστιανικούς κύκλους». Είναι εμφανές ότι το σύστημα χρησιμοποιεί αυτές τις πολιτικές παρατάξεις και τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για να περάσει αυτά τα μέτρα όσο το δυνατόν χωρίς πραγματική και σε βάθος αντιδράση από την κοινωνία.

Επειδή

Ο νόμος της κατάργησης της Κυριακής γιορτής και αργίας προσβάλλει βλάσφημα το πρόσωπο του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού και βεβαίως την Λαμπρή Του Ανάσταση, που τιμούμε και γιορτάζουμε κάθε Κυριακή.
Ο νόμος της κατάργησης της Κυριακής γιορτής και αργίας προσβάλλει όχι μόνο όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς αυτής της χώρας
αλλά και τους Ορθόδοξους όλης της Οικουμένης.

Η κατάργηση της Κυριακής
Γιορτής και Αργίας δεν πρέπει
να περάσει!

Είναι ώρα που πρέπει να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τη μοίρα αυτού του τόπου και του λαού μας. Η δύναμη που
έχουμε ως καταναλωτές, ψηφοφόροι και κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες είναι τεράστια.

Ως καταναλωτές να μηδενίσουμε τα ψώνια μας κάθε Κυριακή και να μποϋκοτάρουμε όποια καταστήματα ανοίγουν τις Κυριακές σύμφωνα με αυτόν το νόμο. Να συνεργαστούμε με τα συνδικάτα, τους συλλόγους των μικρομεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων, τις ομοσπονδίες των εμποροϋπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων. Όλοι οι φορείς των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχουν διαφωνήσει με αυτόν το νόμο, γιατί δεν τους λύνει, αλλά τους δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αυτοί χωρίς διάλογο, ακάθεκτοι υλοποιούν τα σχέδια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής με πρόσχημα την κρίση, στην οποία αυτοί μας έριξαν μέσα.

Ως εκλογείς να καταψηφίσουμε στην κάλπη εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις και τους βουλευτές που ψήφισαν αυτό το Νόμο στη Βουλή
και τον προωθούν στην πράξη.

Ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες να δραστηριοποιηθούμε, να πείσουμε και κινητοποιήσουμε όσους μπορούμε περισσότερους σ’ αυτό τον αγώνα.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ
ΚΑΙ ΑΡΓΙΑ
ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
ΟΧΙ
ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΤΗΣ “ΨΩΝΙΟ – ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ”
ΟΧΙ
ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ

Το ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε. είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία.
Μπορείς κι εσύ να μετέχεις και να συμβάλλεις
στην κοινή μας προσπάθεια.
ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.

Κίνηση Χριστιανών Εργαζομένων και Μικρομεσαίων Επιχειρηματιών.
ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 78Δ – ΑΘΗΝΑ 10678
ΤΗΛ./ΦΑΞ. 210 38 11 302 Email:kixreme@gmail.com
Ur l : ht tp://kixreme.wordpres s . com/
Μπορείς να στηρίξεις ενισχύοντας οικονομικά την πρωτοβουλία του ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Αριθμός Λογαριασμού: 5126 070693 099
υΙΒΑΝ: GR 71 0172 1260 0051 2607 0693 099

Το Βερολίνο σχεδιάζει να γράψει... θρησκευτική ιστορία, δημιουργώντας έναν ναό στον οποίοι οι Χριστιανοί, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι θα μπορούν να προσεύχονται μαζί. Πρόκειται για τον «Οίκο του Ενός», όπως θα ονομαστεί και θα αποτελεί μια εκκλησία, μια συναγωγή και ένα τζαμί κάτω από κοινή οροφή.

Τα σχέδια ήδη εγκρίθηκαν σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και ο Οίκος θα κατασκευαστεί στην καρδιά του Βερολίνου, στην περιοχή Petriplatz. Οι τρεις ξεχωριστοί χώροι θα έχουν ίδια επιφάνεια, αλλά διαφορετική αρχιτεκτονική.

Ο Ραβίνος Tovia Ben Chorin δήλωσε ενθουσιασμένος, καθώς για τον ίδιο είναι πολύ σημαντικό να δημιουργηθεί ένας ναός και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, ακριβώς στο σημείο όπου σχεδιάστηκε ο διωγμός των Εβραίων από τους Ναζί. Ο ιμάμης Kadir Sanci δήλωσε ότι η κατασκευή του Οίκου του Ενός αποτελεί σημάδι ότι η πλειοψηφία των μουσουλμάνων είναι ειρηνικοί και όχι βίαιοι. Ο πάστορας Gregor Hohberg (Προτεστάντης) επισήμανε από την πλευρά του το γεγονός ότι ο Οίκος θα χτιστεί στο σημείο που κατασκευάστηκε η πρώτη εκκλησία στο Βερολίνο, τον 12ο αιώνα.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1916.html

Μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 18/6/2014 ώρα 19.00 στην Έδεσσα και συγκεκριμένα στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης.

Συγκεκριμένα, η ''Ενωμένη Ρωμηοσύνη'', διοργάνωσε ομιλία με θέμα "Είναι σημαντικός ο πατέρας για την οικογένεια;". Στην εκδήλωση την οποία παρακολούθησαν αρκετοί γονείς και παιδιά, μίλησε αρχικά η ψυχολόγος Λαζαρίδου Μαρία, η οποία εκτός των άλλων τόνισε ότι ο πατέρας είναι ο συνδετικός κρίκος των παιδιών με τον έξω κόσμο. Και συνέχισε λέγοντας ότι τα παιδιά από κάθε γονέα λαμβάνουν διαφορετικά εφόδια, ενώ και το αγόρι και το κορίτσι έχουν σαν πρότυπο τον πατέρα, τον οποίο... αντιγράφουν όταν ενηλικιωθούν σαν σύζυγοι και γονείς.

Επίσης ότι οι σχέσεις μεταξύ του ζευγαριού αποτελούν παράδειγμα για τα παιδιά, ενώ είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα όταν βλέπουν τους γονείς τους αγαπημένους. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε, πριν την εκδήλωση, ζήτησαν από τα παιδιά του νηπιαγωγείου να ζωγραφίσουν κάτι σχετικά με το θέμα, και το συμπέρασμα που βγήκε ήταν το αυτονόητο, δηλαδή ότι τα παιδιά θέλουν και τους δύο γονείς και ότι θέλουν πιο πολύ χρόνο και με τους δύο. Στην συνέχεια τον λόγο έλαβε ο Αρχιμ. Καραλάζος Παντελεήμων ο οποίος μίλησε για την πατρότητα κατά την Αγία Γραφή και αμέσως μετά ο π. Γεώργιος Σμπιλής ανέλυσε τον ρόλο του Πατέρα στην οικογένεια. Η εκδήλωση έκλεισε με ερωτοαπαντήσεις και συζήτηση για το θέμα του πατέρα στην οικογένεια.

Πηγή: http://www.enromiosini.gr

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι η λύση στην Παιδεία. Τα παιδιά μας πρώτα πρέπει να μάθουν για τις ρίζες τους, να μάθουν να έχουν Πίστη και να αγαπούν την οικογένειά τους και την Πατρίδα τους. Μετά μπορούν άφοβα για την ψυχή τους και τη ζωή τους να πληροφορηθούν για τον κοσμοπολιτισμό και για τη λογική που τους επιβάλλεται από τους ισχυρούς οικονομικά και τεχνολογικά λαούς. Στην εκπαίδευσή μας σήμερα τείνουμε να ανατρέψουμε τη λογική αυτή.

Καθηκόντως παρακολούθησα την εορτή για τη λήξη του σχολικού έτους στην Τρίτη Τάξη του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Αρσακείου Ψυχικού. Θέμα της «Τα παιδικά δικαιώματα» και υποθέματα «Μαθαίνω-Προστατεύομαι-Βοηθώ». Οι «σκέψεις» που είπαν τα παιδιά ήσαν: «Επιβίωση», «Ανάπτυξη», «Προστασία» και «Συμμετοχή». Στο βοήθημα που διδάχθηκαν τα 9χρονα παιδιά σημειώνεται:

«Στο πλαίσιο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αρωγής των μαθητών εντάσσεται και η εκπαίδευση για τα ανθρώπινα παιδικά δικαιώματα. Ειδικότερα η διδασκαλία μαθητών ηλικίας 4-11 ετών για το πώς να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους στοχεύει στο να τους βοηθήσει να αναπτυχθούν ως το σημείο που να αντιλαμβάνονται την αξία τους, να μπορούν να προσαρμόζουν τη χρήση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών τους στις απλές καθημερινές αντιδράσεις και πρακτικές συμπεριφοράς και να αισθάνονται και να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους, τόσο μεταξύ των συνομηλίκων τους, όσο και στις επαφές τους με τον κόσμο των ενηλίκων».

Η πρώτη αντίδραση είναι ότι πάει, τρελαθήκαμε… Ότι ισχύει ο λόγος του Σοφοκλή, πως «εκεί που τους γονείς τους κυβερνάνε τα παιδιά τους εκεί οι άνθρωποι έχουν χαμένα τα μυαλά τους». Όμως το θέμα δεν είναι για ανέκδοτα, ούτε σηκώνει αδιαφορία. Η συγγραφέας του βιβλίου χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις κλειδιά, που δείχνουν τη λογική της, που είναι η λογική του αλήστου μνήμης Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όπως φαίνεται και από την αναγραφόμενη βιβλιογραφία. Πρώτον γράφει ότι πρόκειται για τα «σύγχρονα» προγράμματα σπουδών. Το σύγχρονο, κατά τη γνώμη εκείνων που το προωθούν, έχει κάτι το φρέσκο, που ξεφεύγει από τα «τετριμμένα». Αλλά το «σύγχρονο» δεν είναι πάντα καλό και ωφέλιμο. Δεύτερον η διδασκαλία των «παιδικών δικαιωμάτων» είναι στο πλαίσιο της «κοινωνικής και πολιτικής αρωγής των παιδιών». Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια γενικότερη γενική πολιτική να μάθουν τα παιδιά τα δικαιώματά τους από τεσσάρων ετών και να βοηθηθούν «να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους» και «να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους και στον κόσμο των ενηλίκων». Τα παιδιά 4-11 ετών κοντά τους έχουν κυρίως τους γονείς τους και τους δασκάλους τους και επομένως σ’ αυτούς πρέπει να διδάξουν τη σπουδαιότητα των παιδικών δικαιωμάτων… Το δικαίωμα βεβαίως έχει διεκδίκηση, έχει αντιπαράθεση και όταν τα παιδιά, από τα τέσσερα τους, διεκδικούν δικαιώματα η οικογένεια παύει να είναι η φυσική εστία αγάπης, ειρήνης, στοργής και ψυχικής ηρεμίας και ισορροπίας και μετατρέπεται σε ομάδα ατόμων με κοινά συμφέροντα, στην οποία η βουτηγμένη στη συμβατικότητα ζωή τους είναι πεδίο αντιπαράθεσης πατέρα – μητέρας – παιδιών, και έτσι έχει ανάγκη παγκοσμίων διακηρύξεων και κρατικών νόμων...

Ως προς την αισθητική του βοηθήματος. Η συγγραφέας βιάστηκε να μάθει στα 4χρονα έως 11χρονα παιδιά την Γκουέρνικα του Πικάσο και το παχουλό ζευγάρι του Μποτέρο, την ώρα που οι πινακοθήκες παγκοσμίως είναι γεμάτες με έργα με οικογενειακές εικόνες, πιο κοντά στην παιδαγωγική των παιδιών.

Ένα ζήτημα είναι αν στις ηλικίες αυτές υπάρχει η δυνατότητα σωστής αφομοίωσης των δικαιωμάτων, που τα παιδιά πρέπει να διεκδικούν από τους γονείς τους, και ένα ακόμη ο τρόπος καλλιέργειας της αισθητικής των παιδιών χωρίς αυτή να είναι δοτή, ανάλογα με τον προσανατολισμό του ιδεολογικού εποικοδομήματος της χώρας. Ένα άλλο ζήτημα είναι αν ωφελεί ή ζημιώνει τις παιδικές ψυχές η κατάργηση της αυθεντίας των γονέων και η «συμμετοχική» λήψη των αποφάσεων. Από τα 15μελή στα σχολεία, της δεκαετίας του 1980, περάσαμε τώρα στα «παιδικά δικαιώματα» που διεκδικούν τα παιδιά των 4-11 ετών... Αυτή η κατάργηση της αυθεντίας συντελεί στη μείωση έως εξάλειψη της εκ μέρους των γονέων μετάδοσης της Παράδοσης και των Αξιών και Αρχών που αυτή περιέχει και κάνει τα παιδιά έρμαια σε κάθε είδους νεωτερισμό.

Το βιβλίο και η εορτή είχαν θέμα κυρίως τα παιδιά της Αφρικής, στα οποία δεν εφαρμόζονται τα παιδικά δικαιώματα, αφού δεν έχουν φαγητό να φάνε, καθαρό νερό να πιούνε και δεν πάνε σχολείο. Η ευαισθητοποίηση για τα παιδιά αυτά είναι κάτι καλό, όμως ανώδυνο και χωρίς επιπτώσεις για τη Δύση, που έχει την ευθύνη για την κατάστασή τους. Μπορεί ο δυτικός άνθρωπος να πει «τα κακόμοιρα», να δώσει και κάποια ελεημοσύνη και μετά να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, ότι έκανε το καθήκον του... Είναι ο φαρισαϊσμός των ευκατάστατων, που έχει περάσει και στον ΟΗΕ και στις «οικουμενικές διακηρύξεις» του. Γι’ αυτό και είναι 65 χρόνια όλο αποτυχίες…

Η εορτή για τα δικαιώματα του παιδιού θα έπρεπε να υπάρχει, για τους γονείς όμως και όχι για τα παιδιά, αυτά τα αθώα πλάσματα που επιδιώκεται από τα σύγχρονα προγράμματα σπουδών να αποκτήσουν διεκδικητική αντίληψη και αντιπαλότητα προς τους γονείς τους, ως εργαζόμενοι προς εργοδότες. Στην εορτή αυτή μόνο ένα συναίσθημα θάπρεπε να διδάσκονταν οι γονείς, που είναι και το μόνο απαραίτητο για τη ζωή των παιδιών τους, την αληθινή αγάπη, που όμως είναι επώδυνη κι έχει απαιτήσεις. Οι γονείς θα εκαλούντο να σκεφθούν και να διερωτηθούν αν η αγάπη τους στα παιδιά προσφέρεται ως προϊόν προσωπικής θυσίας και πνευματικού αγώνα, ή νοθευμένη από τον εγωισμό και τα πάθη τους.

Να μιλήσουν στα σχολεία για τα παιδικά δικαιώματα, αν θέλουν οι διδάσκοντες να φανούν «σύγχρονοι», όμως μέσα από την Παράδοσή μας, μέσα από τη διδασκαλία των συγγραφέων μας, αρχαίων και βυζαντινών, μέσα από την μακρά εμπειρία μας ως λαού. Αλλά ποιος δάσκαλος θα τολμούσε στην εποχή μας να μιλήσει για την αξία των παιδιών και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα δίδαξε Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μέσα από την Επί του Όρους Ομιλία; Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για την αγάπη προς τον ξένο μέσα από την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη και το λόγο του Απ. Παύλου; Ποιος θα ήθελε να αναλύσει τον ύμνο της αγάπης, που υπάρχει στο ιγ’ κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου; Ποιος θα είχε το κουράγιο να αναφέρει στα παιδιά τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και την αγωγή των περασμένων γενιών, κύριο στοιχείο της επιβίωσης του Ελληνισμού έως τις ημέρες μας; Ποιός θα ήθελε να μιλήσει για την Αφρική, μέσα από την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και την παρουσία στη Μαύρη Ήπειρο εκλεκτών ψυχών, που προσφέρουν τα πάντα στη βοήθεια και στη σωτηρία των αφρικανών αδελφών μας;...

Ως Έλληνες έχουμε μπει σε μια ηθική και πνευματική γλιστερή κάθοδο. Ξεχάσαμε την κληρονομιά μας, χάσαμε την αξιοπρέπεια μας και επόμενο είναι, ως μωρά, να μιμούμεθα αυτόματα το κάθε τί που έρχεται από τη Δύση, καλό ή κακό, σοβαρό ή γελοίο.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_18.html 

Αγαπητοί νέοι,
με θλίψη και απογοήτευση παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό την προβολή της ομοφυλοφιλίας με κάθε μέσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, και στην πατρίδα μας επιχειρούν κάποιοι να καθιερώσουν την ομοφυλοφιλία όχι μόνον ως νόμιμη αλλά και ως φυσική επιλογή. Μια επιλογή που αν την ακολουθήσει κανείς, οδηγείται στην απώλεια, στερούμενος τη σωτηρία του, καθώς απαγορεύεται από την Αγία Γραφή, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την θεωρεί «κολοφώνα», κορύφωμα δηλαδή των κακών.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ

Αγαπητοί νέοι,

με θλίψη και απογοήτευση παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό την προβολή της ομοφυλοφιλίας με κάθε μέσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, και στην πατρίδα μας επιχειρούν κάποιοι να καθιερώσουν την ομοφυλοφιλία όχι μόνον ως νόμιμη αλλά και ως φυσική επιλογή. Μια επιλογή που αν την ακολουθήσει κανείς, οδηγείται στην απώλεια, στερούμενος τη σωτηρία του, καθώς απαγορεύεται από την Αγία Γραφή, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την θεωρεί «κολοφώνα», κορύφωμα δηλαδή των κακών.

Οι άρχοντες όμως των δύο μεγάλων πόλεων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, λησμονώντας την εθνική και εκκλησιαστική παράδοση αυτού του τόπου, διοργανώνουν τα τελευταία χρόνια «Gay pride» φεστιβάλ και παρελάσεις ομοφυλοφίλων, προκειμένου να προβάλουν ό,τι πιο αηδιαστικό και ακάθαρτο, το σύγχρονο σοδομιτισμό. Αγνοούν ότι ο Δημιουργός μας «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεσις 1,27), ούτε δύο άντρες ούτε δύο γυναίκες. Περιφρονούν το θεσμό του γάμου ως μυστήριο, που αποτελεί συνάφεια εν Χριστώ ανδρός και γυναικός. Έτσι, ρίχνουν τη νιότη μας στη φιληδονία, τη διαστροφή και στην κάθε είδους ασέλγεια και ανομία. Κλέβουν απο σας, τα παιδιά μας, το πιο όμορφο όνειρο για έναν έντιμο και ευλογημένο απο τον ίδιο τον Κύριό μας γάμο, οδηγώντας την Ελληνική οικογένεια σε ηθικό εκφυλισμό και το Εθνος μας σε αφανισμό.

Όσοι σας αγαπάμε αληθινά αποφασίσαμε να ενημερώσουμε το κοινό και ιδιαιτερα τους νέους μας με δύο εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα:

Αγρυπνία στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Αχειροποιήτου, την Τετάρτη 18 Ιουνίου και ώρες 21:00 - 01:00

Ανοικτή εκδήλωση στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου, στις 20 Ιουνίου και ώρα 20:00.

Εκεί θα προσεγγίσουμε το πρόβλημα όχι μόνον εκκλησιαστικά αλλά και επιστημονικά.

Σας περιμένουμε μαζί με τους φίλους σας

Με αγάπη και ενδιαφέρον

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά  Σωματεία της πόλης μας :

Γ.Ε.Χ.Α. (ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ)

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ»

ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΘΩΝΙΤΗΣ»

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ «ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ»

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «Η ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ»

«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»

 ΠΑ.ΣΥ.ΒΑ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ»

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΥ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»

Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ»

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ»

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΟΣΣΟΧΩΡΙΟΥ «ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ "ΖΩΗΣ"

ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ"

Χρέος ὅλων μας ἀποτελεῖ ἡ καταφυγή μας στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συμμετοχή μας στίς ἐκδηλώσεις !  

Σᾶς ἀποστέλλουμε συνημμένο ἐνημερωτικό ἔντυπο. (πιέστε ἐδώ γιά νά τό ἐκτυπώσετε σέ Pdf καί νά τό διαδώσετε ) .

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Άρθρα σχετικά με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:

Ανακοίνωση Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης για το Φεστιβάλ Ομοφυλοφίλων