Οἱ πρῶτες δηλ. οἱ παρελάσεις τῆς ὑπερηφάνειας ἔγιναν καὶ γίνονται ὑπὲρ "τοῦ δικαιώματος στὴν ἰσότητα καὶ τοῦ σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητας". Οἱ πρῶτες γίνονται μὲ χαμόγελα… οἱ δεύτερες δηλ. οἱ Λιτανεῖες- παρελάσεις τῆς ταπείνωσης θὰ γίνονται μὲ δάκρυα σὰν ἔκτακτη πνευματικὴ ἀνάγκη ἐπιβίωσης τοῦ Ἔθνους ποὺ θὰ πρέπει νὰ διαχειριστεῖ ἀποκαλυπτικὰ καὶ ἐπικίνδυνα γεγονότα ποὺ μαύρισαν ἤδη τὸν ὁρίζοντά του. Μήπως τὰ προηγούμενα χρόνια τῶν "παχέων ἀγελάδων" ἀλλὰ καὶ σήμερα ἀκόμα ἡ καθημερινότητα δεν "παρελαύνει" περήφανα καὶ μὲ κομπασμὸ στὶς φαρδιὲς λεωφόρους τῆς ἀσυδοσίας καὶ τῆς τρυφῆς; Νὰ τί ἕπεται…

"Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν"!

Τί εἶναι λοιπὸν ἡ ὑπερηφάνεια πού σήμερα ὅπως εἴπαμε παραπάνω "παρελαύνει"; Η ὑπερηφάνεια ειναι ἄρνησις τοῦ Θεοῦ, ἐφεύρεσις τῶν δαιμόνων, ἐξουδένωσις τῶν ἀνθρώπων, μητέρα τῆς κατακρίσεως, ἀπόγονός τῶν ἐπαίνων, ἀπόδειξις ἀκαρπίας, φυγαδευτήριο τῆς βοηθείας τοῦ....

Θεοῦ, πρόδρομος τῆς παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, αἰτία τῆς ἐπιληψίας, πηγὴ τοῦ θυμοῦ, θύρα τῆς ὑποκρίσεως, στήριγμα τῶν δαιμόνων, φύλαξ τῶν ἁμαρτημάτων, δημιουργός τῆς ἀσπλαχνίας, ἄγνοια τῆς συμπαθείας, πικρὸς κριτής, ἀπάνθρωπος δικαστής, ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ, ρίζα τῆς βλασφημίας. (ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, Διὰ τὴν «ἀκέφαλον» ὑπερηφάνειαν, Κλίμαξ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου)

Ἀφοῦ λοιπὸν ζήσαμε τὶς παρελάσεις ὑπερηφάνειας μήπως ἦρθε ὁ καιρὸς ἐκ τῶν πραγμάτων, τῶν ἀναγκῶν καὶ τῶν στερήσεων νὰ δοκιμάσουμε "τὶς παρελάσεις ταπείνωσης καὶ προσευχής" πού δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὶς γνωστὲς σὲ ὅλους μας Λιτανεῖες;

Τί εἶναι ὅμως ἡ Λιτανεία;

Προέρχεται δέ, ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «Λιτὴ» = δέηση, παράκληση καὶ δηλώνει τὴν ἐνέργεια τοῦ «λιτανεύει», δηλαδή, τὴν πάνδημο παράκληση πρὸς ἐπέμβαση Θεοῦ, σὲ περιόδους ἐπιδημίας, ἀνομβρίας , πολεμικῆς ἐπιβουλῆς βλ. Βυζάντιο μὲ τὴν τακτικὴ καὶ ἔκτακτη λιτάνευση τῶν ΘΕΙΩΝ Σεβασμάτων, τῶν Ἁγίων Εἴκονων, Ἱερῶν Λειψάνων καὶ τὴν περιφορὰ τοῦ ΤΙΜΙΟΥ καὶ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

"Σού ἦρθε ἀπὸ κάπου ἡ κακὴ σκέψη ὅτι μὲ τὶς λιτανεῖες «τὰ ἅγια χάνουν τὴν ἁγιοσύνη τους καὶ ἐκτίθενται στὸν χλευασμό». Ὄχι μόνον κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τὰ ἅγια δὲν χάνουν τὴν ἁγιοσύνη τους, ἀλλὰ ἀκριβῶς μὲ τὰ ἅγια, ἁγιάζεται ἐκεῖνο ποὺ μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τὴν ἁγιότητά του. Ἡ λιτανεία ἀποτελεῖ τὴν πνευματικὴ στρατιωτικὴ ἐκστρατεία ἐνάντια στὶς κακὲς δαιμονικὲς δυνάμεις, ἐνῶ ὁ λαὸς κατὰ τὴν λιτανεία, μοιάζει σὰν στρατὸς τοῦ Θεοῦ. Ἂν τώρα κάποιος χλευάζει τὶς λιτανεῖες, σημαίνει κάτι; Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κενὸς ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, χλευάζει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τοὺς ναούς, καὶ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς ναούς, καθὼς καὶ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχὴ γενικά. Σημαίνει κάτι αὐτό; Μήπως αὐτὸ μπορεῖ νὰ φοβίσει τοὺς «σταυροφόρους», οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν ἐνάντια στὶς ἀόρατες δυνάμεις, ποῦ εἶναι φοβερότερες ἀπὸ τοὺς ἄθλιους χλευαστές; Ἀντιθέτως, ἐκεῖνοι ποὺ χλευάζουν τὰ ἅγια, χλευάζουν τὴν ἴδια τοὺς τὴν εὐτυχία¨ (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δὲν φτάνει μόνον ἡ πίστη…». Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολὲς Β’, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῶ», 2008)

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1822-1956) εἶναι ἐπίκαιρος καὶ προτείνει ἕνα πνευματικὸ ἀντίδοτο… γιὰ τὶς δύσκολες ἡμέρες μας…

"Οἱ παλλαϊκὲς προσευχὲς ποτὲ δὲν γίνονται χωρὶς νὰ ἔχουν εὐεργετικὲς συνέπειες, ἰδιαίτερα ὅταν συνδέονται μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν παράδοση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαὸς αἰσθάνθηκε τὴ χρησιμότητα τῶν λιτανειῶν, γι’ αὐτὸ καὶ ἀγαπᾶ τὶς λιτανεῖες. Ἐὰν δὲν εἶχαν ἀμέτρητες φορὲς οἱ λιτανεῖες φέρει τὴ βροχὴ σὲ περιόδους ξηρασίας, καὶ δὲν ἄμβλυναν τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου σὲ περιόδους μαζικῶν θανάτων, καὶ δὲν ἐπέστρεφαν τὴν εἰρήνη σὲ ταραγμένες ἐποχές, τότε θὰ ἀγαποῦσε τόσο πολὺ ὁ λαὸς τὶς λιτανεῖες, καὶ θὰ βαστοῦσε μὲ τέτοιο ζῆλο τοὺς ΣΤΑΥΡΟΥΣ, στὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις;"

Ἦρθε ὁ Καιρὸς γιὰ Παρελάσεις Ταπείνωσης;

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/06/blog-post_9441.html#more