Όλοι όσοι αγαπάμε τα παιδιά νιώσαμε σφίξιμο στις ψυχές μας, όταν είδαμε κάποιες από τις εικόνες, που είχαν κρεμαστεί σε έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης αποτελούσαν, στην ουσία, έργα τέχνης που προσβάλλουν την πίστη μας και τον πολιτισμό μας.

Ἐπειδή οἱ ἀνθρώπινες εὐκολίες ξεπέρασαν τὰ ὅρια, ἔγιναν δυσκολίες. Πλήθυναν οἱ μηχανές, πλήθυνε ὁ περισπασμός, ἔκαναν καὶ τὸν ἄνθρωπο μηχανή, καὶ τώρα οἱ μηχανές καὶ τὰ σίδερα κάνουν κουμάντο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Γι' αὐτὸ ἔγιναν καὶ οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων σιδερένιες.

Ρώτησε κάποιος τον Αββά Αντώνιο, λέγοντας: – «Τι να τηρήσω, για να είμαι αρεστός στον Θεό;».

– Γέροντα, σκέφτομαι συνέχεια τὸ σφάλμα μου ποὺ σᾶς στενοχώρησε καὶ μὲ πιάνει λύπη.

Ο ίδιος ο Αββάς Αντώνιος, ατενίζοντας στο βάθος των κρίσεων του Θεού, ρώτησε:

Όταν οι άνθρωποι ζητούν δικαιοσύνη, είναι ανάγκη να σκέπτονται και να συνειδητοποιούν τι ζητούν και από ποιον το ζητούν.

Εύχομαι η Παναγία μας να έλθη στο σπιτάκι σου και να σας χαρίση την χάριν Της – την αγάπην Της – την ειρήνην Της – την χαράν Της και την υγείαν σας.

Αυτές τις ημέρες εισερχόμεθα στο μεγάλο πνευμα­τικό στάδιο της ευλογημένης Αγίας Τεσσαρακοστής. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μία περίο­δος κατανυκτική, περίοδος για μετάνοια, για δάκρυα, για αλλαγή του ανθρώπου, για ένα καινούργιο σταθμό στην πνευματική ζωή.

Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν: «Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν»: «Φιλοσοφία καί Δογματική: Ποιά εἶναι ἡ σχέση μεταξύ τους»

Ο άγιος Αββάς Αντώνιος, διαμένοντας κάποτε στην έρημο, βρέθηκε σε ακηδία και σε πολύ σκοτείνιασμα των λογισμών του. Έλεγε λοιπόν στον Θεό: