Ὅλοι αἰσθανόμαστε ὅτι φέρουμε τὰ ἴχνη τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Κύριο χαρακτηριστικό του εἶναι ἡ φιλαυτία, δηλαδὴ ἡ ἀρρωστημένη ἐγωκεντρικὴ «ἀγάπη» τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἡ φιλαυτία δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἀγαπήσουμε ἀληθινὰ καὶ ἀνιδιοτελῶς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Στην περιοχή του Αρσελάου [1] κοντά στη μονή του Σινά, κατοίκησε ο αββάς Μιχαήλ ο Ίβηρας [2]. Είχε κι ένα μαθητή που τον έλεγαν Ευστάθιο.

Ένα χαρακτηριστικό του Αγίου Πορφυρίου – διηγείται ο π. Γεώργιος Καλαντζής, Εφημέριος Αγίου Γερασίμου Ιλισίων – ήταν οι θεραπείες ασθενειών, κυρίως δια της προσευχής, αλλ’ ακόμα και με δήθεν μάλωμα, ακόμα και με δήθεν ξυλοδαρμό.

Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν: «Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν»: Ἡ μουσική παράδοση στὴν ὀρθόδοξη λατρεία καὶ οἱ σύγχρονες ἀποκλίσεις

Ο αββάς Μαρτύριος, ο οποίος έκανε μοναχό τον όσιο ηγούμενο μας [1], έμεινε μερικά χρόνια στον κόλπο του αγίου αββά Αντωνίου [2] πέρα από την Ερυθρά Θάλασσα.

… αφού υπέμεινε αμέτρητα βάσανα για τον Χριστό, νίκησε τελείως τον διεστραμμένο δράκοντα (δηλαδή τον Διάβολο) και διατήρησε άσβεστη τη λαμπάδα της πίστης, εκεί όπου τώρα μαζί με τους αγγέλους ευφραίνεται.

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.

Ο αββάς Ιωσήφ του Πηλουσίου διηγήθηκε τα εξής: «Όταν έμεινα στο όρος Σινά, εκεί υπήρχε ένας αδελφός που ήταν καλός ασκητής, αλλά και ωραίος στο σώμα. Στη λατρευτική σύναξη προσερχόταν φορώντας χιλιομπαλωμένο χιτώνα και μικρό, παλιό μαφόριο*.

Όταν μόναζε ο Γέροντας στο Στόμιο, το μονοπάτι πού έφτανε ως εκεί ήταν πολύ δύσκολο. Απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, στενή διάβαση, επικίνδυνα σημεία και συνεχείς καταπτώσεις. Ο Γέροντας κατέβαινε κατά αραιά διαστήματα στην Κόνιτσα για ν’ αγοράζει τροφές και διάφορα υλικά και κανόνιζε πάντα το βράδυ να είναι στο Μοναστήρι.

Πριν από λίγα χρόνια επέτρεψε ο Κύριος και έπεσε θανατικό στην έρημο της περιοχής μας. Τότε πέθανε ένας όσιος και ενάρετος πατέρας και τον έθαψαν στο κοιμητήριο της Μονής. Την επόμενη μέρα πάλι, πέθανε ένας από τους αμελέστερους αδελφούς. Τον έθαψαν πάνω από το σκήνωμα του όσιου πατέρα.