Έλεγαν για τον αββά [1] Αμμούν [2], ότι έμεινε δύο μήνες μέσα σ’ ένα κιβώτιο που μετρούσαν το κριθάρι. Επισκέφθηκε κάποτε τον αββά Ποιμένα [3] και του λέει·

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι οι πυρκαγιές και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος έχουν γίνει μάστιγα για την πατρίδας μας. Κάθε χρόνο μετράμε τις πληγές μας.

Δὲν ἔχουν τελειωμό τὰ σύγχρονα μέσα. Τρέχουν πιὸ πολύ ἀπὸ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, γιατί βοηθάει καὶ ὁ διάβολος. Παλιά οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν εἶχαν αὐτὰ τὰ μέσα, τηλέφωνα, φάξ, μηχανήματα ἕνα σωρό , εἶχαν τὴν γαλήνη του, τὴν ἁπλότητά τους.

1. «Αὐτὸ μιὰ μέρα θὰ γίνῃ Ρωμαίϊκο καὶ καλότυχος ὅποιος ζήση σὲ ἐκεῖνο τὸ βασίλειο». 

Ἔφτασαν στό ἅγιο Ὅρος [1] καί ἀνέβηκαν ἐκεῖ ὅπου ἐμφανίσθηκε ὁ Θεός [2] καί ἀφοῦ παρέμειναν ἐκεῖ πέντε μέρες καί πέντε νύχτες προσευχόμενοι, ἄκουσαν μιά φωνή πού ἔλεγε:

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος έχει καταδικάσει σε θάνατο και τον Θεό και την ψυχή. Δεν καταδίκασε όμως έτσι και τον εαυτό του σε θάνατο, από τον οποίο θάνατο δεν υπάρχει ανάσταση; Κάνετε ειλικρινά και αμερόληπτα τον απολογισμό της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, επιστήμης, πολιτικής, κουλτούρας, πολιτισμού, και θα δείτε ότι αυτές έχουν φονεύσει στον Ευρωπαίο άνθρωπο τον Θεό και την αθανασία της ψυχής. Αν όμως προσέξετε σοβαρά στην τραγικότητα της ανθρώπινης ιστορίας, οπωσδήποτε θα εννοήσετε, ότι η θεοκτονία πάντοτε καταλήγει στην αυτοκτονία. Ενθυμείσθε τον Ιούδα; Εκείνος πρώτος φόνευσε τον Θεό και έπειτα εξόντωσε τον εαυτό του. Αυτό είναι αδυσώπητος νόμος, ο οποίος κυριαρχεί στην ιστορία αυτού του πλανήτη.

Πρῶτον μέν θαυμάζει ὁ νοῦς τήν θείαν ἐννοούμενος κατά πάντα ἀπειρίαν, καί τό ἀνέκβατον ἐκεῖνο καί πολυπόθητον πέλαγος. Δεύτερον δέ ἐκπλήττεται, πῶς ἐκ τοῦ μηδενός τήν τῶν ὄντων εἰς τό εἶναι παρήγαγεν ὕπαρξιν. Ἀλλ᾿ ὥσπερ τῆς μεγαλοσύνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι πέρας, οὕτως οὐδέ τῆς φρονήσεως αὐτοῦ ἔστιν εὕρεσις.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἡ μεγάλη αὐτὴ πατερικὴ καὶ θεολογικὴ μορφὴ τῶν σύγχρονων ταραγμένων καιρῶν μᾶς δίνει νὰ καταλάβουμε τὴν ὕψιστη δωρεὰ νὰ εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί,

Ἡ μέν εὔλογος τῶν νοημάτων καί τῶν πραγμάτων χρῆσις, σωφροσύνης καί ἀγάπης καί γνώσεώς ἐστι ποιητική· ἡ δέ ἄλογος, ἀκολασίας καί μίσους καί ἀγνοίας.

– Γέροντα, πῶς δίνει κανεὶς τόπο στὴν ὀργή;