Στη συζήτησή μας (09-05-2022) ο οικονομολόγος και αναλυτής εξετάζει τα δεδομένα που οδηγούν στην επόμενη φάση των κρίσεων που θα είναι η επισιτιστική.

Άστραψε και βρόντηξε ο Πατέρας Στυλιανός Καρπαθίου μιλώντας σήμερα στον Focus FM και στον δημοσιογράφο Στέφανο Δαμιανίδη, αναφορικά με την αναγνώριση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της σχισματικής εκκλησίας των Σκοπίων με την ονομασια Εκκλησία Αχρίδος.

Αρχίζω τις βιογραφίες ηρώων με αρβανίτικη καταγωγή, από τη μεγάλη, την τεράστια αγωνίστρια του Γένους του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ, για πολλούς λόγους και κυρίως:

— Ήταν γυναίκα με μυαλό ξυράφι και έκανε για 1.000 άντρες.
— Λάτρεψε την μάνα Ελλάδα και κάποια ρεμάλια εξουσίας, σαν τα σημερινά, της φέρθηκαν βρόμικα, μη πω χειρότερα λόγια. Η οικογένειά της πρόσφερα πολύ αίμα, θυσία στον αγώνα για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
— Ξόδεψε τεράστια προσωπική και οικογενειακή περιουσία για την επανάσταση του 1821, και θυσιάστηκε χωρίς ανταλλάγματα. Οι απολαβές περίσσεψαν για τους απόλεμους καλαμαράδες.
— Η αποδεδειγμένη μύησή της στην Επαναστατική Οργάνωση της Φιλικής Εταιρείας, αποτελεί χαστούκι στους μασόνους (τέκτονες). Οι τελευταίοι, έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι εμφανίστηκαν στον Ελλαδικό χώρο, μετά το 1828, σαν παρατραπεζικά τρωκτικά, για να ροκανίζουν τα τοκογλυφικά δάνεια του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Επίσης είναι αποδεδειγμένο ιστορικά, ότι ακόμα και μέχρι σήμερα, οι μασονικές οργανώσεις, ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΩΣ ΜΕΛΗ ΤΟΥΣ. Επομένως, αν η Επαναστατική Οργάνωση «Φιλική Εταιρεία», ήταν μασονική οργάνωση, σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόταν στις τάξεις της μια γυναίκα. Για να γλυτώσουν δε τις κραβατομουρμούρες και τα ενδοοικογενειακά καρφώματα, οι μασόνοι έφτιαξαν τα εδώ και 40-50 τελευταία χρόνια περίπου, ξέχωρες γυναικείες οργανώσεις «Λάϊονς» και «Ρόταρι», να έχουν οι κυρίες τους να παίζουν κουμκάν και να πίνουν τέϊα, ενώ θα παρακολουθούν τους φτωχούς καθώς θα πεθαίνουν από τη πείνα, για να έχουν αυτές να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
— Ήταν Αρβανίτικης καταγωγής. Στα περί «Αρβανίτικης καταγωγής» θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΝΑΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ, ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ «ΕΝΑΡΞΗ» ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821

Η Μπουμπουλίνα, καταγόταν από Αρβανίτικη οικογένεια της Ύδρας, ενώ γεννήθηκε μέσα στις …φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση. Η σύλληψη και φυλάκιση του Πινότση ήταν αποτέλεσμα της ενεργούς συμμετοχής του στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-70, γνωστή στην ιστορία μας ως Ορλωφικά. Ήταν τότε που οι Σπέτσες καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την εκδικητική μανία των Τούρκων λόγω της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση.

Το μικρό της όνομα ήταν Λασκαρίνα και το κανονικό πλήρες ονοματεπώνυμο, Λασκαρίνα Πινότση. Μετά τον θάνατο του πατέρα της Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η μητέρα της Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.

Από μικρή λατρεύει τη θάλασσα και τα καράβια και συναρπάζεται από τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και από τους Θούριους του Ρήγα για την πατρίδα και τη λευτεριά. Είναι η αναμφισβήτητη αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέλφια της, δείχνοντας έτσι από νεαρή ηλικία τον ισχυρό μέχρι πείσματος χαρακτήρα της, το θάρρος και την αποφασιστικότητά της. Μελαχρινή με αρχοντική κορμοστασιά, ατίθαση και επιβλητική, κάνει δύο γάμους, τον πρώτο στα 17της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30 της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Από τον δεύτερο τον Μπούμπουλη, της έμεινα το επίθετο «Μπουμπουλίνα». Και οι δύο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώνονται σε ναυμαχίες με Μπαρμπερινούς πειρατές, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της περιόδο.

Ο Μπούμπουλης, πραγματική μάστιγα των πειρατών, σκοτώθηκε σε ένα από τα ηρωικότερα θαλάσσια κατορθώματα της εποχής. Κατατρόπωσε συγχρόνως σε ναυμαχία δύο Αλγερίνικα πειρατικά πλοία και όπως αναφέρει ο ιστορικός Ανάργυρος Χατζή-Αναργύρου.

«….έπεσε δε κατά την εσχάτην στιγμήν των νικητηρίων, ότε ανυψώσαντος αυτού άνωθεν του καταφράγματος την κεφαλήν, όπως εποπτεύση το έσχατον τον καταβεβλημένον εχθρόν, βολή πυροβόλου τον κατέλαβεν εν τω μέσω του μετώπου και τον άφηκεν άπνουν. Τον ήρωα πέσοντα, διαδέχεται αμέσως εις την διοίκησην του πλοίου μάχιμος συγγενής, όστις του κυβερνήτου τον θάνατον αποκρύψας επανέλαβεν εντονώτερον το πυρ, και εν ακαρεί καταθραύσας πάντα τα έμβολα των καταδρομέων, διέσπειρε τον θάνατον περί αυτούς.«

Το έτος 1811 βρίσκει την Μπουμπουλίνα δύο φορές χήρα, μητέρα επτά παιδιών και κληρονόμο μιας πολύ μεγάλης περιουσίας σε πλοία, μετρητά και ακίνητα. Τα μετρητά και μόνο που της άφησε ο Μπούμπουλης ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα – χρυσά Ισπανικά νομίσματα της εποχής. Την περιουσία αυτή όχι μόνο διατηρεί αλλά και αυξάνει με τη σωστή διαχείριση και το εμπόριο. Γίνεται μέτοχος σε διάφορα Σπετσιώτικα πλοία και αργότερα ναυπηγεί και τρία δικά της.

Μεταξύ αυτών ο περίφημος και ονομαστός «Αγαμέμνων», το πρώτο ελληνικό πολεμικό πλοίο του 1821, του οποίου η ναυπήγηση εκόστισε 75.000 τάλαρα.

Ο δεύτερος σύζυγός της, ο Μπούμπουλης, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και πήρε μέρος με δικά του πλοία στη ναυμαχία κατά των Τούρκων στην Ίμβρο και την Τένεδο το 1807. Για τις υπηρεσίες του αυτές είχε μάλιστα παρασημοφορηθεί από τους Ρώσους οι οποίοι του απένειμαν τον τίτλο του πλοιάρχου του Ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου αλλά και τον τίτλο του επίτιμου Ρώσου πολίτη. Με αφορμή τις πράξεις αυτές του Μπούμπουλη, η Τουρκία προσπαθεί το 1816 να δημεύσει την περιουσία της Μπουμπουλίνας, η οποία για να την σώσει, μεταβαίνει με το πλοίο της, «Κοριέζος», στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συμβαίνουν τα ακόλουθα γεγονότα.

Πρώτα συναντά τον Ρώσο πρέσβη, κόμη Στρογγανώφ, από τον οποίο ζητά προστασία λόγω των υπηρεσιών του άντρα της προς τη Ρωσία επιδεικνύοντας μάλιστα προς αυτόν, επιστολή του Ρώσου ναυάρχου Σενιάρ, ο οποίος πιστοποιούσε τις υπηρεσίες του Μπούμπουλη. Επιπλέον τα πλοία της έφεραν τότε την Ρωσική σημαία, βάση της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Ο Στρογγανώφ, γνωστός φιλέλληνας της εποχής, στην προσπάθεια του να τη βοηθήσει και για να αποφύγει την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, τη φυγαδεύει στην Κριμαία, σε ένα αγρόκτημα που της παραχωρεί ο Τσάρος Αλέξανδρος Α’ και όπου η Μπουμπουλίνα ζει περίπου 3 μήνες.

Πριν φύγει για την Κριμαία, καταφέρνει και συναντά στην Κωνσταντινούπολη και τη Βαλιδέ Σουλτάνα, τη μητέρα δηλαδή του Τούρκου Σουλτάνου. Η Σουλτάνα πρέπει να εντυπωσιάστηκε πολύ από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της Μπουμπουλίνας, ώστε λίγο αργότερα πείθει το γιό της, Μαχμούτ Β’, να υπογράψει ειδικό φιρμάνι με το οποίο εξασφαλίζεται η περιουσία της Μπουμπουλίνας και παύει πλέον ο φόβος συλλήψεώς της από τους Τούρκους. Μόλις η Μπουμπουλίνα μαθαίνει αυτό το νέο, φεύγει από την Κριμαία και επιστρέφει αμέσως στις Σπέτσες.

Κατά την παραμονή της στην Κωνσταντινούπολη αλλά ίσως και σε επόμενο ταξίδι της εκεί το 1818, έρχεται σε επαφή με τους Φιλικούς και μυείται στην Φιλική Εταιρία. Η Μπουμπουλίνα είναι η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία, στο χαμηλότερο βαθμό μύησης, καθότι οι γυναίκες δεν εγίνονταν δεκτές από τους Φιλικούς.

Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στις Σπέτσες αρχίζει τις προετοιμασίες της για την επανάσταση που πρόκειται να ξεσπάσει. Αγοράζει όπλα και πολεμοφόδια από τα λιμάνια του εξωτερικού, τα φέρνει κρυφά με τα καράβια της και τα αποθηκεύει σε διάφορες κρύπτες στο σπίτι της και στο νησί. Το 1820 τελειώνει στις Σπέτσες η ναυπήγηση του Αγαμέμνονα, της ναυαρχίδας της, ένα καράβι εξ’αρχής φτιαγμένο για πόλεμο, μία κορβέτα μήκους 48 πήχεων και οπλισμένη με 18, μεγάλου βεληνεκούς, κανόνια. Η ναυπήγηση του «Αγαμέμνονα» είχε σαν αποτέλεσμα να καταγγελθεί η Μπουμπουλίνα στην Πύλη, ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο.

Η πολυμήχανη όμως Μπουμπουλίνα όχι μόνο κατόρθωσε να τελειώσει την κατασκευή του Αγαμέμνονα, δωροδοκώντας με μεγάλο χρηματικό ποσό τον απεσταλμένο στις Σπέτσες Τούρκο επιθεωρητή, αλλά συγχρόνως κατάφερε να εξοριστούν από το νησί και οι άνθρωποι που την είχαν καταγγείλει.

Δυστυχώς η ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας είχε και αυτή τραγικό τέλος όπως και η ίδια η καπετάνισσα. Το πλοίο, μετά το θάνατο της Μπουμπουλίνας, δόθηκε από τους απογόνους της, στο Ελληνικό κράτος. Μετονομάστηκε σε Σπέτσες και έγινε η ναυαρχίδα του νεοσυσταθέντος τότε από τον Καποδίστρια, κρατικού στόλου. Κάηκε το 1831 στο ναύσταθμο του Πόρου από τον Μιαούλη, όταν αυτός έβαλε μπουρλότο και έκαψε σχεδόν όλο το κρατικό στόλο σε μια προσπάθειά του να μην πέσουν τα πλοία στα χέρια των αντιπάλων του, που στην προκείμενη περίπτωση ήταν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καποδίστρια.

Τα αίτια της πράξης του Μιαούλη, που τόσα πρόσφερε στον Αγώνα, τα αναζητούμε στην τρίτη κατά σειρά εμφύλια διαμάχη (τότε ήταν μεταξύ του φιλοαγγλικού και του φιλορωσικού κόμματος) που συγκλόνιζε για άλλη μια φορά το Ελληνικό κράτος από την έναρξη της επανάστασης. Οι εμφύλιοι αυτοί σπαραγμοί, μία κατάρα θα λέγαμε της φυλής μας, είχαν κατά τα λεγόμενα του στρατηγού Μακρυγιάννη, περισσότερους νεκρούς μέχρι την εποχή της βασιλείας του Όθωνα, από αυτούς που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά των Τούρκων.

Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέπτεται και πάλι την Κωνσταντινούπολη, πιθανότατα για το θέμα της ναυπήγησης του Αγαμέμνονα. Εκεί έρχεται σε συνεννόηση με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ για την εποχή της έναρξης της Επανάστασης. Αργότερα συγκροτεί δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τα παλικάρια της, όπως τους φώναζε, τους οποίους συντηρεί η ίδια επί σειρά ετών, όπως και τα πληρώματά της. Όταν οι Έλληνες πολιορκούν το Ναύπλιο και κατόπιν την Τρίπολη, τους εφοδιάζει με τρόφιμα και πολεμοφόδια και έτσι ξοδεύει στα δύο μόλις πρώτα χρόνια της Επανάστασης, όλη την περιουσία της.

Και μόνο η συμμετοχή της στη Φιλική Εταιρεία, η ισότιμη συμμετοχή της στα Συμβούλια των Οπλαρχηγών και η απόδοση τιμών σε γυναίκα εκείνης της εποχής, αποδεικνύουν τη συνωμοσία των μασόνων, για χαρακτηρισμό της Φιλικής Εταιρείας ως μασονικής οργάνωσης, όταν ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχουν δεχθεί γυναίκα σε τεκτονικές οργανώσεις και επιλέγουν για προβολή ότι τους συμφέρει. Και το σπουδαιότερο: Δεν είναι η μόνη γυναίκα που υπήρξε μέλος της επαναστατικής (και όχι μασονικής) οργάνωσης «Φιλική Εταιρεία».

Στις 13 Μαρτίου του 1821, η Μπουμπουλίνα υψώνει τη δική της σημαία– τον αετό με την άγκυρα και τον Φοίνικα – στο κατάρτι του «Αγαμέμνονα» και την χαιρετίζει με κανονιοβολισμούς μπροστά στο λιμάνι των Σπετσών. Ο αετός με τα φτερά προς τα κάτω συμβολίζει το σκλαβωμένο Έθνος, που θα αναγεννηθεί όπως ο Φοίνικας, με τη βοήθεια του Nαυτικού που συμβολίζει η άγκυρα. Η Μπουμπουλίνα, το λάβαρό της, το είχε εμπνευσθεί από το λάβαρο των βυζαντινών αυτοκρατόρων Κομνηνών, που ήταν παρόμοιο. Στις 3 Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, επαναστατούν οι Σπέτσες, πρώτες από τα υπόλοιπα νησιά.

Η Μπουμπουλίνα επικεφαλής μοίρας πλοίων πλέει προς το Ναύπλιο και αρχίζει το ναυτικό αποκλεισμό του. Η αποβίβασή της στους Μύλους του Άργους μαζί με τους φλογερούς λόγους της και τον ενθουσιασμό της, ξεσήκωσαν τους Αργείους, κάνοντας τους να επιμείνουν στην πολιορκία του Ναυπλίου, ενός κάστρου απόρθητου, αποτελούμενου από τρία φρούρια – το Μπούρτζι, την Ακροναυπλία και το περίφημο Παλαμίδι – οπλισμένα συνολικά με τριακόσια κανόνια.

Οι επιθέσεις της εναντίον του Ναυπλίου, ήταν μία σελίδα απαράμιλλου ηρωισμού. Αυτό φαίνεται και από την αφήγηση του ιστορικού αλλά και αυτόπτη μάρτυρα Ανάργυρου Χατζή-Αναργύρου, ο οποίος γράφει για αυτήν τα εξής:

«…μάλιστα δε το σπάνιο γεγονός εις τα χρονικά των εθνών, μία γυνή να επιστρατεύση, γυνή πλουσία, αποφασίσασα και πλοία και χρήματα και υιούς ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της πατρίδος να προσφέρη. Αυτή δε η γυνή είναι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, την οποίαν τα έθνη ανευφήμησαν και εχαιρέτισαν ως ηρωίδα. Ήτο δε πράγματι λεοντόθυμος. Το 1821, Δεκεμβρίου 4, εις την πολιορκίαν του Ναυπλίου, το ενθυμούμεθα, επιβαίνουσα σε ίδιον πλοίο της, μόνη διέταξε την έφοδο εις τας λέμβους κατά του φρουρίου.

Αύται δε επιτίθενται, αλλ’ αι σφαίραι και οι μύδροι από των επιθαλασσίων προμαχώνων τας κανονοστοιχίας χαλαζηδόν επιπίπτοντες, υποχρεούν τους ανδρείους της να υποχωρήσωσι προς ολίγον. Εξανίσταται τότε η Αμαζών, επισκοπούσα από των εδωλίων της νήος, και τους βοά …Είσθε λοιπόν γυναίκες και όχι άντρες; Εμπρός! Οι αξιωματικοί την υπακούουν, μάχονται, θνήσκουν, επανελθόντες εις την τάξιν, αλλ’ εις μάτην, το φρούριο διά θαλάσσης ήτο απόρθητον. Διό μετέβη εις την ξηράν και εκεί εστρατήγει μέχρι της παραδόσεως του Ναυπλίου, τη 30 Νοεμβρίου 1822, συμμετέχουσα των έργων της πολιορκίας, οδηγούσα τα παλικάρια της, χορηγούσα τους θησαυρούς της.»

Ο ιστορικός Ορλάνδος αναφέρει για την προσφορά της προς την πατρίδα: «…ούτε πανταχού, ούτε και καθ’ όλας τας εποχάς αναφαίνονται εν ταις επαναστάσεσι γυναίκες τοιαύται, έκτακτον έχουσαι τον χαρακτήρα και άξιαι να κινήσωσι τον θαυμασμό του κόσμου».

Ένας άλλος δε ιστορικός, ο Ι. Φιλήμων, περιγράφοντας την τόλμη και γενναιότητα της Μπουμπουλίνας γράφει την ανεπανάληπτη φράση ότι «…ενώπιον αυτής ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρη».

Εκτός της πολιορκίας του Ναυπλίου, η Μπουμπουλίνα παίρνει μέρος στο ναυτικό αποκλεισμό της Μονεμβασιάς και την παράδοση του κάστρου της. Τα πλοία της, πολιορκούν το Νεόκαστρο στην Πύλο και ανεφοδιάζουν το Γαλαξείδι, με κυβερνήτες τα παιδιά της και τα αδέλφια της. Τα παλικάρια της πολεμούν στο Άργος, στην Τρίπολη, στα Δερβενάκια.

Στην μάχη του Άργους παρά τον Χάραδρο ποταμό (Ξεριά), σώμα ολίγων Σπετσιωτών πολεμιστών με αρχηγό τον γιό της Μπουμπουλίνας, Γιάννο Γιάννουζα, αντιστάθηκε στις δύο και πλέον χιλιάδες Τουρκοαλβανών με επικεφαλήν τον διαβόητο για τη βαρβαρότητα του, Βελή-μπέη, απεσταλμένο τότε του Χουρσίτ πασά της Τρίπολης, με εντολή την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους επαναστατημένους Έλληνες.

Η μάχη ήταν άνιση. Εκεί έπεσε ως πραγματικός ήρωας ο γιός της Μπουμπουλίνας. Ως άλλος Λεωνίδας, όρμησε πεζός πάνω στον έφιππο Βελή-μπέη τον έριξε κάτω από το άλογό του και τον τραυμάτισε με την σπάθα του θανάσιμα. Εχθρικό όμως βόλι εκείνη τη στιγμή, τον κτύπησε και τον άφησε νεκρό. Η θυσία αυτή των Σπετσιωτών έδωσε το χρόνο στον άοπλο πληθυσμό του Άργους να τρέξει προς τους γύρω λόφους και να σωθεί.

Λίγες μέρες πριν από την πτώση της Τρίπολης η Μπουμπουλίνα καταφτάνει έφιππη μαζί με τους Σπετσιώτες της, στο ελληνικό στρατόπεδο έξω από την πόλη. Όλοι την υποδέχονται με ενθουσιασμό. Εκεί συναντά τον Κολοκοτρώνη.

Αισθήματα αλληλοσεβασμού και φιλίας αναπτύσσονται μεταξύ τους και σε τέτοιο ισχυρό βαθμό, ώστε αργότερα συγγενεύουν παντρεύοντας τα δύο παιδιά τους, Πάνο Κολοκοτρώνη και Ελένη Μπούμπουλη. Παίρνει μέρος ως ισάξια με τους άλλους οπλαρχηγούς στα πολεμικά συμβούλια και τις αποφάσεις. Της απονέμεται ο τίτλος της Καπετάνισσας και της Μεγάλης Κυράς. Μετά το θάνατό της, οι Ρώσοι της απονέμουν και τον τίτλο της Ναυάρχου, έναν τίτλο με παγκόσμια μέχρι σήμερα μοναδικότητα για γυναικεία μορφή.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1821 γίνεται μετά από πολιορκία η Άλωση της Τριπολιτσάς. Την πτώση της πόλης ακολουθεί μεγάλη σφαγή που κράτησε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, η οποία για πολλούς ξένους ιστορικούς ήταν αδικαιολόγητη και που είχε αργότερα σαν αντίποινα τη σφαγή του πληθυσμού της Χίου από τους Τούρκους. Σφαγή που τα αίτιά της, πρέπει να αναζητήσουμε στην επί σχεδόν 400 χρόνια τυραννία, θηριωδία και βαρβαρότητα του κατακτητή. Τριάντα χιλιάδες κατά τους ιστορικούς οι νεκροί, γεμίζουν τους δρόμους και τα στενά. Το αίμα ρέει ποτάμι. Εν μέσω της φοβερής σφαγής και αντάρας, η Μπουμπουλίνα καταφέρνει και σώζει μόνη της το χαρέμι του Χουρσίτ. Αυτό έγινε μετά από παράκληση της συζύγου του Χουρσίτ, προς την Μπουμπουλίνα, λίγο πριν την πτώση της πόλης, για τις ζωές των γυναικών και παιδιών του χαρεμιού.

Λέγεται μάλιστα ότι με την πράξη της αυτή, η Μπουμπουλίνα κράτησε την υπόσχεση που έδωσε το 1816 στη Βαλιδέ Σουλτάνα στην Κωνσταντινούπολη, όταν εκείνη κατάφερε να σώσει την περιουσία της Λασκαρίνας από τη δήμευση. Η Μπουμπουλίνα της είχε τότε υποσχεθεί ότι εάν ποτέ κάποια Τουρκάλα ζητούσε τη βοήθειά της, θα έκανε και αυτή ότι καλύτερο μπορούσε.

Μετά την πτώση του Ναυπλίου στις 30 Νοεμβρίου του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαθίσταται εκεί για περίπου δύο χρόνια, σε κλήρο γης που της παραχωρείται από το κράτος σαν αντάλλαγμα των υπηρεσιών της προς το έθνος. Προς τα τέλη του 1824 η χώρα σπαράζεται από τα δεινά του δεύτερου και καταστροφικότερου εμφυλίου. Η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών (κυβέρνηση Κουντουριώτη) υπερισχύει του Συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης, τότε φρούραρχος του Ναυπλίου δολοφονείται και ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συλλαμβάνεται και κατόπιν φυλακίζεται με άλλους οπλαρχηγούς στον Προφήτη Ηλία, μοναστήρι της Ύδρας.

Η Μπουμπουλίνα αντιδρά στη σύλληψη του Κολοκοτρώνη και ζητά την αποφυλάκισή του. Κρίνεται επικίνδυνη από το κυβερνόν κόμμα και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Έγγραφη διαμαρτυρία της, υπάρχει στα Γενικά Αρχεία του κράτους προς το τότε Βουλευτικό Σώμα. Τελικά η Μπουμπουλίνα σχεδόν εξορίζεται στις Σπέτσες, αφού χάνει και τον κλήρο γης που της είχε παραχωρήσει το κράτος στο Ναύπλιο.

Ο Φεβρουάριος του 1825 βρίσκει τη Μπουμπουλίνα να ζει στο σπίτι της στις Σπέτσες, άνευ σχεδόν περιουσίας, πικραμένη με τις έριδες των πολιτικών και την έκβαση του αγώνα. Στις 12 Φεβρουαρίου αποβιβάζεται σχεδόν ανενόχλητος στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ με 4.400 άντρες, δύναμη που οι Έλληνες ευκολότατα μπορούσαν να κατατροπώσουν εάν δεν σπαράσσονταν τότε μεταξύ τους από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο. Η δύναμη αυτή του Ιμπραήμ, ήταν το προγεφύρωμα της κύριας εισβολής που ακολούθησε και είχε σαν αποτέλεσμα την ανακατάληψη από τους Τούρκους του μεγαλύτερου και πάλι μέρους της Πελοποννήσου και τη σφαγή και τυραννία του πληθυσμού της για σχεδόν ακόμη τρία χρόνια. Μετά την αποβίβαση του Ιμπραήμ, οι πολιτικοί τρομοκρατημένοι βγάζουν τον Κολοκοτρώνη από την φυλακή και του αναθέτουν την αρχιστρατηγία.

Η φιλοπατρία της Μπουμπουλίνας υπερισχύει όλων των άλλων συναισθημάτων της, της πικρίας της δηλαδή, και ενώ κάνει πάλι προετοιμασίες για να λάβει μέρος στον καινούργιο αγώνα εναντίον του Ιμπραήμ, έρχεται το αναπάντεχο τέλος της. Η ηλιοκαμένη κόρη της θάλασσας πέφτει νεκρή από Σπετσιώτικο βόλι, στις 22 Μαΐου 1825 στο σπίτι του πρώτου άντρα της, του Γιάννουζα. Αιτία; Μια λογομαχία της με άτομα από την οικογένεια Κούτση, λόγω της απαγωγής της κόρης του Χριστόδουλου Κούτση, Ευγενίας, από τον γιο της Μπουμπουλίνας Γεώργιο Γιάννουζα. Τα σκληρά και αμείλικτα λόγια της Καπετάνισσας είναι αρκετά για να οπλίσουν τελικά το χέρι, του αγνώστου λόγω σκότους, δολοφόνου.

Ήταν λοιπόν τραγικό και άδοξο το τέλος αυτής της γυναίκας που μέσα της ξεχείλιζε, πιο ισχυρή από όλα τα άλλα, η αγάπη για την πατρίδα. Το όνομά της του οποίου η φήμη απλώθηκε σε όλο τον κόσμο και συνδέθηκε τόσο με την πολιορκία του Ναυπλίου, αντηχεί ακόμα επάνω από τον κρότο των τηλεβόλων.

‘Ορθια επάνω στο καράβι της, άφοβη και ατρόμητη με αστραποβόλο βλέμμα, δείχνει στους ναύτες της τα οχυρώματα του Ναυπλίου, τους παρορμά σε έφοδο και με τη θερμή βαριά φωνή της διατάσει το πυρ κατά των φρουρίων.

ΚΥΡΙΑ ΠΗΓΗ: Μουσείο Μπουμπουλίνας

Τα κείμενα του Μουσείου Μπουμπουλίνας επιβεβαιώνονται από πολλές πηγές και θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και τα συγχαρητήριά μου. Αν εν καιρώ προκύπτουν στοιχεία που δεν έχουν αναφερθεί, θα ελέγχονται και όπου πρέπει θα συμπληρώνονται. Πηγές σαν το Μουσείο Μπουμπουλίνας αξίζουν της προσοχής και τον θαυμασμό όλων των Ελλήνων. Οι νέοι να μαθαίνουν, για να ορίζουν άξια τις τύχες τους. Οι καιροί είναι πολλοί πονηροί και μας κυβερνούν ξένοι και ξενόδουλοι.

Πηγή: Αρβανίτες - Arvanites - Hellines, Αβέρωφ

Ὁ νέος αὐτός ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ, Ἀργύριος ἤ Ἀργυρός, καταγόταν ἀπό τήν Ἐπανομή. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες γεροντοτέρων, οἱ γονεῖς του ἦταν ὁ Ἀστέριος καί ἡ Βασιλική τό γένος Ντουγιούδη. Ὅπως διηγήθηκαν πολλοί Θεσσαλονικεῖς, οἱ ὁποῖοι τόν γνώρισαν ἀπό κοντά, γιατί ἐκεῖ ζοῦσε, ὡς ὑπηρέτης σέ κάποιον ράφτη, ἦταν ἕνας νέος πολύ χαριτωμένος, πολύ εὐλαβής, σεμνός στούς τρόπους καί στολισμένος μέ ἠθικά χαρίσματα. Στήν ἡλικία περίπου δέκα ὀκτώ ἐτῶν. Κατά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες κάποιος χριστιανός ἀπό τόν Σοχό, βρισκόταν κλεισμένος στήν φυλακή τοῦ πασᾶ τῆς Θεσσαλονίκης γιά κάποιο ἔγκλημα πού εἶχε διαπράξει. Μή ἔχοντας νά πληρώσει τά χρήματα πού τοῦ ζήτησε ὁ πασᾶς, τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά τόν κρεμάσει.

Αφιέρωμα στον Νεομάρτυρα Άγιο Αργύριο τον Πολιούχο και Προστάτη της Επανομής

Ο Βίος του Νεομάρτυρος Αγίου Αργυρίου του Επανομίτου

Ὁ νέος αὐτός ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ, Ἀργύριος ἤ Ἀργυρός, καταγόταν ἀπό τήν Ἐπανομή. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες γεροντοτέρων, οἱ γονεῖς του ἦταν ὁ Ἀστέριος καί ἡ Βασιλική τό γένος Ντουγιούδη. Ὅπως διηγήθηκαν πολλοί Θεσσαλονικεῖς, οἱ ὁποῖοι τόν γνώρισαν ἀπό κοντά, γιατί ἐκεῖ ζοῦσε, ὡς ὑπηρέτης σέ κάποιον ράφτη, ἦταν ἕνας νέος πολύ χαριτωμένος, πολύ εὐλαβής, σεμνός στούς τρόπους καί στολισμένος μέ ἠθικά χαρίσματα. Στήν ἡλικία περίπου δέκα ὀκτώ ἐτῶν.

Κατά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες κάποιος χριστιανός ἀπό τόν Σοχό, βρισκόταν κλεισμένος στήν φυλακή τοῦ πασᾶ τῆς Θεσσαλονίκης γιά κάποιο ἔγκλημα πού εἶχε διαπράξει. Μή ἔχοντας νά πληρώσει τά χρήματα πού τοῦ ζήτησε ὁ πασᾶς, τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά τόν κρεμάσει.

Μπροστά στήν ἀπειλή τοῦ θανάτου ὁ ἄφρων ἐκεῖνος δείλιασε καί προκειμένου νά ἀποφύγει τόν θάνατο ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία νά τουρκέψει. Τό γεγονός αὐτό χαροποίησε τούς Ἀγαρηνούς, οἱ ὁποῖοι ἀμέσως τόν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή. Μετά, λοιπόν, τήν ἄρνηση τῆς ἁγιωτάτης πίστης μας καί τήν ὁμολογία τῆς ἀντίχριστης πλάνης τῶν Ἀγαρηνῶν τόν πῆγαν σ᾽ ἕνα καφενεῖο, στήν τοποθεσία Ταχτάκαλα, γιά νά τόν συμβουλέψουν!

Παρακολουθώντας τά γενόμενα, ὁ νεαρός Ἐπανομίτης Ἀργύριος, θερμάνθηκε ἡ ψυχή καί ἡ καρδιά του ἀπό θεῖο ζῆλο, γέμισε ἀπό ἐνθουσιασμό καί  ἀφοῦ ἔδιωξε κάθε φόβο ἀπό μέσα του, περιφρονώντας ἀκόμα καί τήν ζωή του, ὅρμησε μέ μεγάλη γενναιότητα καί θαυμαστή ἀνδρεία μέσα στό καφενεῖο, ὅπου βρισκόταν ἐκεῖνος ὁ ἐλεεινός ἀρνησίχριστος, τριγυρισμένος ἀπό πλῆθος ἀγρίων καί μοχθηρῶν γενιτσάρων, καί ἀφοῦ στάθηκε μπροστά στόν ἀρνητή τοῦ λέγει, μέ πολλή παρρησία, μπροστά σέ ὅλους, χωρίς νά φοβηθεῖ κανέναν:

› Ἀδελφέ ἔκαμες, μεγάλο κακό μέ τό νά ἀρνηθεῖς τόν Χριστό καί Σωτήρα μας. Μπορεῖ νά ἀποφύγεις αὐτόν  τόν πρόσκαιρο θάνατο, ἀλλά νά ξέρεις ὅτι  θά παραδώσεις τήν ψυχή σου στήν κόλαση, ἡ ὁποία εἶναι θάνατος αἰώνιος καί ἀτέλειωτος. Σύνελθε καί μετανόησε, ὡμολόγησε καί πάλι τόν Χριστό. Ἄς σέ θανατώσουν. Ἀξίζει νά προσφέρουμε τό αἷμα μας γιά τόν Χριστό, νά πεθάνουμε γιά τήν ἀγάπη Του, γιατί κι Ἐκεῖνος θυσιάστηκε γιά τήν δική μας ἀγάπη.

Αὐτά μόνον τά ἱερά καί χριστιανικά λόγια πρόφθασε νά πεῖ, ὁ μακάριος Ἀργυρός. Κατόπιν ἀκολούθησε ἐκεῖνο πού ὁ καθένας μπορεῖ νά φανταστεῖ. Ἀμέσως ὥρμησε ἐναντίον τοῦ Ἁγίου ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆθος τῶν φοβερῶν γενιτσάρων δέρνοντάς τον ἄγρια, μέ ἀλαλαγμούς καί βαρβαρικές ἰαχές. Σίγουρα θά τόν εἶχαν θανατώσει τόν Ἅγιο ἄν δέν περνοῦσε ὁ λογισμός ἀπό τόν νοῦ τους, ὅτι, ἴσως μπορέσουν νά τόν ἀλλαξοπιστήσουν. Ἡ σκέψη αὐτή τούς ἔκανε νά συγκρατήσουν τά χέρια τους σταματώντας συγχρόνως καί τό μαρτύριο. Ἀλλά μέ γυμνά τά μαχαίρια, μέ σηκωμένα τά χέρια καί ἔξαλλοι ἀπό φανατισμό ἀπευθύνονται στόν νεαρό Ἀργύριο:

› Πές μας ὅτι τουρκεύεις, διαφορετικά αὐτή τήν στιγμή σέ θανατώνουμε.

Σάν βροντή ἔπεσε ἡ ἀδύναμη φωνή τοῦ μάρτυρα:

› Εἶμαι χριστιανός καί δέν ἀρνιέμαι τήν πίστη μου, ὁτιδήποτε καί ἄν μοῦ κάνετε. Δόξα καί τιμή μου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιθυμία μου νά πεθάνω γιά τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Ἀγαρηνοί μέ πολλή μανία καί ἀγριότητα ὡδήγησαν τόν Ἀργυρό στόν Κατή καταγγέλοντάς του γιά τήν πράξη του αὐτή. Τόν ἔδειραν ἀλύπητα, προσπαθώντας μέ κάθε τρόπο νά τόν πιέσουν, ὥστε νά ἀρνηθεῖ  τήν πίστη του καί νά ὀμολογήσει τήν δική τους θρησκεία. Βλέποντας ὅμως ὅτι ἄδικα πασχίζουν, γιατίὁ  Ἅγιος ἔμεινε σταθερός καί ἀκλόνητος, σταμάτησαν τά βασανιστήρια καί ἄρχισαν μέ κολακείες νά ὑπόσχονται δῶρα καί ἀξιώματα, ἐλπίζοντας πώς ἔτσι θά μπορέσουν νά τόν ἐξαπατήσουν, ὥστε νά ἀλλάξει γνώμη. Ἐπειδή ὅμως οὔτε μ᾽ αὐτόν τόν τρόπο κατάφεραν νά πετύχουν τόν σκοπό τους, τόν ἔριξαν στήν φυλακή, καταπληγωμένο, προκειμένου νά τόν ἀνακρίνουν γιά δεύτερη φορά.

Ὑστερα ἀπό δύο ἡμέρες τόν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή. Βλέποντας ὅτι καί πάλι παραμένει σταθερός καί ἀκλόνητος στήν πίστη του, ζήτησαν ἀπό τόν Κατή νά ἐκδώσει ἀπόφαση γιά νά κρεμάσουν τόν μάρτυρα.

Ὁ Κατής ὅμως δυσκολευόταν νά ἐκδώσει τέτοια ἀπόφαση, γιατί ἔβλεπε ὅτι τό «ἔγκλημά του» δέν ἦταν γιά θάνατο, ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ καθένας πρέπει νά εἶναι ζηλωτής καί ὑπέρμαχος τῆς πίστης του, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Ἀργύριος. Συγχρόνως παρακίνησε καί τούς ὁμοθρήσκους του νά μιμηθοῦν τό παράδειγμα τοῦ νεαροῦ Ἀργυροῦ καί ἄν θέλουν ἄς προσπαθήσουν νά τόν μεταπείσουν.

Αὐτά εἶπε ὁ Κατής. Ἐκεῖνοι ὅμως ταράχθηκαν καί ἐξαγριώθηκαν ἐναντίον του σάν θηρία, λέγοντας:

› Τί εἶναι αὐτά πού λές; Εἶναι δυνατόν νά δικαιώνεις τόν ἐχθρό τῆς πίστης μας; Πῶς ἀνέχεσαι κάποιον νά βρίζει καί νά βλαστημάει τήν πίστη μας καί ἐσύ νά τόν ἐπαινεῖς; Δέν τόν κρίνεις, λοιπόν, ἄξιο θανάτου;

Ἀφοῦ ἄκουσε ὅλα αὐτά, σκέφθηκε γιά λίγο, ἴσως καί νά φοβήθηκε τούς μανιώδεις Ἀγαρηνούς, καί ἔπειτα εἶπε:

› Ἐπειδή βλασφήμησε τήν πίστη μας εἶναι ἔνοχος θανάτου καί δίνω τήν ἄδεια νά κρεμαστεῖ.

Χωρίς καθυστέρηση οἱ αἱμοβόροι γενίτσαροι παρέλαβαν τόν Ἅγιο  καί τόν κρέμασαν στόν τόπο πού λέγεται Καμπάν.

Ἔτσι ὁ καλλίνικος τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής Ἀργύριος ἔλαβε τό ἀκήρατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου στίς 11 Μαΐου 1806, ἡμέρα Παρασκευή καί σέ ἡλικία περίπου 18 ἐτῶν.

Τώρα συναγάλλεται μαζί μέ τούς ἄλλους μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή ἐπικύρωσε τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον μέ τήν μαρτυρική του θυσία.

Πολλοί ἀπό τούς παρευρισκομένους, ὅπως λέγεται, παρατήρησαν ὅτι στό νεκρό σῶμα τοῦ εὐλογημένου Ἀργυροῦ δέν ὑπῆρχε κανένασημάδι ἀπαγχονισμοῦ, καί ἀκόμα ὅτι φαινόταν σάν ζωντανός πού κοιμᾶται.

Ἐπίσης ἀνεξήγητο παραμένει καί τό πῶς ἐπέτρεψαν ἀμέσως τήν ἄλλη ἥμερα νά τόν ξεκρεμάσουν, ἐνῶ σύμφωνα μέ τήν συνήθεια πού  ἐπικρατοῦσε ἔπρεπε νά παραμείνει κρεμασμένος ἐπί τρεῖς ἡμέρες.

Αὐτῷ γὰρ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις  σὺν  τῷ  ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν.

Τεμάχια Ιερού Λειψάνου του Αγίου Αργυρίου υπάρχουν και στην Επανομή

1) Ἀπό τό  Ἅγιο Ὄρος, Κελί τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου τῶν Σκουρταίων.

Ἡ καρδιά εἶναι πλημμυρισμένη ἀπό ἄρρητη χαρά. Ἡ συγκίνηση διαχέει ὅλο μου τό εἶναι. Τά μάτια βουρκωμένα.
Εἶναι ἀδιανόητο, ἀπρόσμενο. Ἡ εὐλογία τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου στήν προσωπική μου ζωή ὁλοκληρώνεται. Κυριακή 25 Ἀπριλίου 2004, ὥρα 13:00 μ.μ., ἀξιώνομαι νά προσκυνήσω τεμάχιο ἀπό τά ἱερά Λείψανά του.

Ἀπό τό 1985 πού διορίστηκα Ἐφημέριος στόν ἱερό Ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, μέχρι καί σήμερα, ἄκουσα πολλά σενάρια καί δοξασίες περί ὑπάρξεως Λειψάνων τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου. Ἀπό τήν Ἀθήνα μέχρι καί τήν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης. Κι ὅμως ἦταν πολύ κοντά μας!
Ἐπισκέφθηκα γι' αὐτόν τόν λόγο τήν ἀδελφή Ματρώνα στό Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Μηνᾶ στήν Ἀνθοῦσα Ἀθηνῶν. Ἡ εὐλάβεια καί ἡ ἀγάπη της γιά τόν ἅγιο Ἀργύριο ἀξιολάτρευτη.

› Γερόντισσα πληροφορήθηκα ἀπό Ἐπανομίτες ὅτι ἔχετε ἱερά Λείψανα τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου.

Ἡ ἀπάντησή της ἀρνητική.

› Μήπως ὑπάρχουν στήν Ἀστόρια, γιατί στό περιοδικό πού ἔχω στά χέρια μου, εἰκονίζεται ἡ κάρα τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου;

› Δέν γνωρίζω πάτερ μου.

Καί ξαφνικά ἡ εἴδηση ἔρχεται ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος. Ὁ ἐπίτροπος τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ἁγίου Ἀργυρίου κ. Ἀγρίμης Μόσχος, ἐμπιστευτικά μέ πληροφορεῖ ὅτι ἐπισκέφθηκε τό Κελί τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τῶν Σκουρταίων, στίς Καρυές τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί μεταξύ τῶν ἄλλων ἱερῶν Λειψάνων, προσκύνησε καί τεμάχιο ἱεροῦ  Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου.

Ἡ πληροφορία αὐτή μοῦ δημιουργεῖ ἀναστάτωση, ἀγωνία καί σφοδρή ἐπιθυμία γιά τήν ἐπιβεβαίωση τῆς πληροφορίας. Βέβαια τά πράγματα εἶναι δύσκολα. Ἡ προσέγγιση προβληματική καί δυσχερής. Δύο προσπάθειες μετάβασής μας ἀπέτυχαν. Ἡ ὑπόθεση ἐκκρεμοῦσε. Καί νά, ἡ εὐκαιρία ἦρθε ἀπρόσμενη!

Παρασκευή 23 Ἀπριλίου 2004 πρίν τό μεσημέρι, βρίσκομαι στό γραφεῖο τοῦ κ. Ἀγρίμη. Ἡ συζήτησή μας περιστρέφεται γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό.

› Καί δέν πᾶμε στό Ὄρος;

Ἡ ἀπόφαση γρήγορη. Ποιός ὅμως θά λειτουργοῦσε τήν Κυριακή στόν Ναό τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου;

Κατεβαίνοντας ἀπό τό Δημαρχεῖο σταματάει μέ τό αὐτοκίνητό του ὁ π. Ἀγάπιος Παπαδόπουλος.

› Πάτερ Ἀθανάσιε, τήν Κυριακή εἶμαι εὔκαιρος, ἄν θέλεις μπορῶ νά λειτουργήσω στόν ἅγιο Ἀργύριο.

Ὁ Ἅγιος ἔδωσε ἄμεση ἀπάντηση στό ἐρώτημά μας καί λύση στό πρόβλημά μας. Ἀπό δῶ καί πέρα ἀρχίζει ἡ μαρτυρική ἀγωνία, ἡ προσευχή καί ἡ δέηση πρός τόν Ἅγιό μας γιά τήν πραγμάτωση τοῦ ὀνείρου καί τήν ἐπίτευξη τοῦ πόθου μας.

Κυριακή πρωί τῆς 25ης Ἀπριλίου 2004 μέ τό αὐτοκίνητο τοῦ κ. Ἀγρίμη ὁδεύουμε πρός Οὐρανούπολη, τόν πυλώνα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Σέ ὅλη τήν διαδρομή ἡ σκέψη γύρω ἀπό τόν σκοπό τοῦ προσκυνήματός μας, γύρω ἀπό τόν Ἅγιό μας. Κι ὅταν μιλᾶμε κι ὅταν ἐπικρατεῖ σιωπή δεσπόζει ἡ μορφή τοῦ Ἁγίου μας.Ἡ ἀγωνία κορυφώνεται καθώς μπαίνουμε στό λεωφορεῖο ἀπό τήν Δάφνη μέ κατεύθυνση τίς Καρυές. Ὅλο καί πλησιάζουμε. Ποιό ὅμως θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα; Ἡ σκέψη ὅτι «ὁ Ἅγιος θά κάνει τό θαῦμα τοῦ», μᾶς παρηγορεῖ. Σέ λίγο ξεπροβάλλουν οἱ Καρυές. Πρίν φτάσουμε στήν πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους παρακαλεῖται ὁ ὁδηγός τοῦ λεωφορείου νά σταματήσει στό μονοπάτι πού ὁδηγεῖ δεξιά πρός τό Κελί τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τῶν Σκουρταίων.

Ἡ καρδιά  ἀρχίζει νά χτυπᾶ ἔντονα. Κατηφορίζοντας τό μονοπάτι πρός τό κελί τό μυαλό θολώνει, δέν μπορεῖ νά σκεφθεῖ οὔτε γιά κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου, ὅτι  ὑπάρχει ἡ περίπτωση νά μήν μᾶς δοθεῖ τεμάχιο ἱεροῦ Λειψάνου. Ποιοί ἄραγε νά εἶναι οἱ ἀδελφοί τοῦ Κελιοῦ; Τά ὀνόματά τους ναί μέν γνωστά, ἀλλά ποιοί εἶναι; Τό δεξί χέρι σηκώνεται καί χτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ Κελιοῦ.

› Δι᾽ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων.

› Ἀμήν, ἡ ἀπάντηση.

Οἱ χτύποι τῆς καρδιᾶς πιό ἰσχυροί ἀπό τούς χτύπους στήν πόρτα τοῦ Κελιοῦ. Ἡ πόρτα ἀνοίγει καί ἐμφανίζεται ἡ γλυκιά καί ἀσκητική μορφή τοῦ π. Νήφωνα.

› Καλῶς ὁρίσατε, περάστε.

Ἡ ἐπίσκεψή μας ἦταν ἀπροειδοποίητη. Τά βήματά μας πατοῦν τόν χῶρο ὅπου φυλάσσεται τεμάχιο ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου, τί εὐλογία! Ἀφοῦ ἀποθέσαμε τίς ἀποσκευές, τό πρῶτο πού ἐπιβάλλονταν ἦταν νά προσκυνήσουμε στό παρεκκλήσι τοῦ Κελιοῦ. Καί τώρα ἔφτασε ἡ μεγάλη ἡ στιγμή. Ἡ ἐκπλήρωση τοῦ διακαῆ πόθου. Καθώς προσκυνοῦμε τά ἱερά λείψανα ἄλλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τά μάτια φτερουγίζουν ψάχνοντας γιά τόν δικό μας Ἅγιο. Ναί, ἀλλά θά πρέπει νά εἴμαστε διακριτικοί, ὥστε νά μήν ἀντιληφθεῖ ὁ μοναχός τήν ἀναζήτηση. Σέ μιά ἄκρη τῆς Λειψανοθήκης τά μάτια πέφτουν στήν ἐπιγραφή «Ἱερά Λείψανα ἁγίου Ἀργυρίου». Τά χείλη κολλᾶνε στό σῶμα τοῦ Ἁγίου προσπαθώντας νά ρουφήξουν ἀχόρταγα τήν ἁγιαστική του χάρη. Τό σῶμα ταυτίζεται, ἑνώνεται καί γίνεται ἕνα μέ τό ἱερό Λείψανο τοῦ Ἁγίου. Ἡ καρδιά χτυπᾶ σάν ταμποῦρλο χωρίς νά ἀκούγεται στούς γύρω. «Δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ» γιά τήν ἱερή αὐτή ἀποκάλυψη. Τό χέρι τρεμάμενο σχηματίζει τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Τά γόνατα λυγίζουν ἀπό τό βάρος τῆς συγκίνησης. Τά χείλη ἀναφωνοῦν μέ ἐσωτερικό ἀναστεναγμό:

› Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ. Μεγάλη ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου μας.

Με τήν ψυχή πλημμυρισμένη ἀπό χαρά, συγκίνηση καί δοξολογία πρός τόν Θεό, γευματίζουμε στό λιτό, ἀλλά πλούσιο ἀπό ἁγιορείτικη φιλοξενία τραπέζι, περιμένοντας τόν ἐρχομό τοῦ Γέροντα π. Θεωνᾶ. Ἡ ἀναμονή τοῦ ἐρχομοῦ του λές καί διαρκεῖ αἰῶνες. Κάποτε ὅμως τό μαρτύριο αὐτό τῆς ἀναμονῆς πῆρε τέλος καθώς ἀκούγεται ὁ θόρυβος τῆς μηχανῆς τοῦ αὐτοκινήτου. Ὁ π. Θεωνᾶς προβάλει στό ἄνοιγμα τῆς πόρτας. Μένω ἔκπληκτος καθώς τόν ἀντικρίζω γιατί μοῦ εἶναι πολύ γνωστός. Κάτι πού δέν τό περίμενα! Κάτι πού ἀναπτερώνει τίς ἐλπίδες μου γιά αἴσιο ἀποτέλεσμα τῆς ἐπίσκεψης.

Μετά τίς τυπικές διαδικασίες, τήν ἀναφορά μας σέ περασμένα γεγονότα καί σέ πρόσωπα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος, ἡ συζήτηση ἔρχεται στό φλέγον θέμα τῆς ἐπίσκεψής μας. Τό θέμα τέθηκε, ἀλλά ἀπάντηση δέν δόθηκε. Ἀκολουθεῖ ὁ Ἑσπερινός. Τά μάτια εἶναι βουρκωμένα, ἡ προσευχή ἔνθερμη νά φωτίσει ὁ Θεός, ὥστε ἡ ἀπάντηση νά εἶναι θετική. Μετά τό λιτό δεῖπνο, βγαίνουμε στόν ἐξώστη, μέ φόντο τίς Καρυές, περιμένοντας τήν ἀπόφαση τοῦ Γέροντα. Πρίν ἀκόμα ἀρχίσει νά μιλάει, τά μάτια μας εἶναι βουρκωμένα, ἡ ἀγωνία καί ἡ συγκίνηση εἶναι ἔκδηλη.

› Πάτερ Ἀθανάσιε, εἶχα πάρει τήν ἀπόφαση νά μήν σᾶς δώσω τεμάχιο ἀπό τό ἱερό Λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου, ἀλλά αὐτή τήν στιγμή δέν μπορῶ νά σᾶς ἀρνηθῶ, δέν μπορῶ νά ἐξηγήσω αὐτό πού μοῦ συμβαίνει, αὐτό πού βλέπω στά πρόσωπά σας.

Γιά μᾶς ἡ θετική ἀπάντηση εἶναι ἕνα θαῦμα! Ὁ Ἅγιός μας μίλησε στήν καρδιά καί φώτισε τήν σκέψη τοῦ Γέροντα.

› Ἀλλά, συνεχίζει, θά σᾶς παρακαλέσω πρός τό παρόν νά κρατήσετε σέ ἄκρα μυστικότητα τό γεγονός.

Φυσική ἡ ἀπορία μας:

› Μά γιατί; Γιά ποιό λόγο;

Ἡ ἀπάντηση:

› Γιά ὅσο χρονικό διάστημα θά εἶναι Μητροπολίτης Καλαμαριᾶς ὁ Προκόπιος.

Ἔστω καί μέ αὐτή τήν προϋπόθεση, τόν περιορισμό, μετά τήν τέλεση τῆς πρωινῆς θείας Λειτουργίας,  παραλάβαμε τό τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου προκειμένου νά τό μεταφέρουμε στόν φυσικό του χῶρο, στό σπίτι τοῦ Ἁγίου, στόν ἱερό Ναό του.

Τώρα τί νά σᾶς πῶ καί πῶς νά ἐξηγήσω τήν ψυχοπνευματική μας κατάσταση σ' ὅλη τήν χρονική διάρκεια τῆς ἐπιστροφῆς. Μέσα σ' αὐτήν τήν ἀνείπωτη χαρά, μιά σκιά πλανιέται στήν ψυχή καί στήν σκέψη μας.Φανταζόμασταν ἕναν ἄλλον τρόπο ὑποδοχῆς τοῦ Ἁγίου στήν γενέτειρά του, ὄχι αὐτή τήν μυστικότητα. Ἡ σκέψη ὅμως ὅτι αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Ἁγίου, ἀφήνοντας τά ὑπόλοιπα στόν Ἅγιο, μᾶς παρηγοροῦσε.

Καί ἦταν παρόν ὁ Ἅγιος, γιά πρώτη φορά, στήν πανηγυρική θεία Λειτουργία στίς 11 Μαΐου 2004. Εἶναι ἀδιανόητο νά τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καί ὁ Ἅγιός μας ἐν σώματι νά βρίσκεται κρυφά σέ κάποιο σημεῖο τοῦ ἱεροῦ βήματος, χωρίς νά μποροῦμε νά τό βροντοφωνάξουμε στούς εὐλαβεῖς πιστούς.

Ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς ὁ Ἅγιος εἶναι ἐκεῖνος πού γνωρίζει μέ ποιόν τρόπο θά ἐπιστρέψει ὥστε τό ἱερό τοῦ Λείψανο νά τεθεῖ πρός προσκύνηση τῶν κατοίκων τῆς Ἐπανομῆς καί ὅλων τῶν εὐλαβῶν πιστῶν.

11 Μαΐου 2006: Συμπληρώνονται 200 χρόνια ἀπό τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου. Πρό παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου καί ὥρα περίπου 10:30 πρωινή μέ εἰδοποιεῖ ἡ κ. Χάιδω Ντόκα ὅτι χτύπησε ἡ μεγάλη καμπάνα τοῦ Ναοῦ. Δέν δίνω καί μεγάλη σημασία στό γεγονός αὐτό γιατί ὑπέθεσα ὅτι θά ἦρθε πάλι ὁ ἠλεκτρολόγος γιά τήν ἐπισκευή τοῦ συστήματος κωδωνοκρουσίας.

Μερικές ἡμέρες μετά τήν πανήγυρη καί πάλι μέ εἰδοποιεῖ ἡ κ. Χάιδω Ντόκα ὅτι χαράματα περίπου 5:30 χτύπησε ἡ μεγάλη καμπάνα τοῦ Ναοῦ. Προβληματίστηκα καί ἀφοῦ διαπίστωσα ὅτι ὁ Ναός ἦταν κλειδωμένος καί τό σύστημα κωδωνοκρουσίας ἀπενεργοποιημένο, ἐπικοινώνησα μέ τόν ἠλεκτρολόγο προκειμένου νά τόν ἐνημερώσω καί νά μοῦ ἐξηγήσει γιά τό τί συμβαίνει. Ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά χτυπήσει ἡ καμπάνα ἀπό μόνη της ἐφόσον εἶναι κλειστός ὁ διακόπτης καί τό πρόγραμμα ἀπενεργοποιημένο. Ἡ μόνη περίπτωση κάποιος νά ἔθεσε σέ λειτουργία τό χειροκίνητο σύστημα κωδωνοκρουσίας, πράγμα ἀδύνατο, λόγω ἀκαταλληλότητας τῆς ὥρας καί λειτουργίας τοῦ συστήματος συναγερμοῦ. Πέρασαν καί πάλι μερικές μέρες. Ἡ ὥρα ἦταν 10 πρωινή ὅταν μοῦ τηλεφωνεῖ ἡ κ. Χάιδω Ντόκα στό σχολεῖο καί μοῦ λέει πώς ἀκούστηκε καί πάλι ἡ μεγάλη καμπάνα τοῦ Ναοῦ. Ἐπισκέπτομαι τόν Ναό καί διαπιστώνω ὅτι πράγματι ὁ διακόπτης εἶναι κλειστός καί τό πρόγραμμα ἀπενεργοποιημένο. Ἐπικοινωνῶ ἀμέσως μέ τόν κ. Δρυμώνη Δημήτριο, (εἶναι αὐτός πού τοποθέτησε τό σύστημα κωδωνοκρουσίας) ὁ ὁποῖος μέ τήν σειρά του ἀποκλείει κάθε ἐνδεχόμενο νά χτύπησε ἡ καμπάνα μόνη της γιά τούς προαναφερθέντες λόγους. Ὁ ἴδιος ὡς τεχνίτης προβληματίζεται, ἐμεῖς πού ἔχουμε καί ἄλλες παρόμοιες  ἐνδείξεις αἰσθανόμαστε μιά ἐσωτερική γαλήνη καί συγκρατημένη χαρά καί ἀγωνία γιά τό τί θέλει νά δείξει ὁ Ἅγιός μας.

Καί ἡ ἀπάντηση ἔρχεται! Δευτέρα 26 Ἰουνίου 2006. Βρισκόμαστε στήν Οὐρανούπολη ἕνα λεωφορεῖο (50 ἄτομα) Ἐπανομίτες καί ἑτοιμαζόμαστε νά ἐπιβιβαστοῦμε σέ ἕνα πλοιάριο μέ προορισμό τόν κατάπλου κατά μῆκος τῆς χερσονήσου τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέχρι καί τά Κατουνάκια, γιά ἕνα ἐκ τοῦ μακρόθεν πνευματικό προσκύνημα στό περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ὑπεύθυνη τοῦ γραφείου (Ροδοκαλάκη) μέ πληροφορεῖ ὅτι θά προσκυνήσουμε καί ἱερά λείψανα ἀπό τήν σκήτη τῶν Σκουρταίων, τοῦ ἁγίου Νικοδήμου. Ἡ καρδιά μου χτυπάει γιά τό ἀναπάντεχο αὐτό γεγονός. Μετά τήν Δάφνη ἐπιβιβάζονται στό πλοιάριό μας ὁ π. Θεωνᾶς καί ὁ π. Νήφων. Νιώθω ἕνα χαρούμενο σφίξιμο στήν καρδιά μου καθώς βλέπω ἀνάμεσα στά ἱερά Λείψανα πού μᾶς παραθέτουν βρίσκεται καί τό ὑπόλοιπο τμῆμα τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου. Δέν μπορῶ νά μιλήσω! Ξαφνιάζομαι ὅμως ὅταν ἀκούω ἀπό τά χείλη τοῦ π. Θεωνᾶ νά ἀνακοινώνεται ὅτι:

› Ἀνάμεσα στά ἱερά Λείψανα πού θά προσκυνήσετε εἶναι καί τεμάχιο ἀπό τό ἱερό Λείψανο τοῦ πατριώτη σας ἁγίου Ἀργυρίου!

Πάγωσα! Οἱ Ἐπανομίτες μένουν ἄφωνοι, χωρίς νά μποροῦν νά συνειδητοποιήσουν τί ἄκουσαν. Δέν μποροῦσα νά φανταστῶ ὅτι ἐνῶ ὁ π. Θεωνᾶς μέ δέσμευε νά μήν ἀνακοινώσω σέ κανέναν  περί ὑπάρξεως ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τώρα ὁ ἴδιος μετά δύο χρόνια γνωστοποιεῖ δημόσια τήν ὕπαρξή του στούς Ἐπανομίτες. Κατά τήν διάρκεια τῆς δέησης ψάλαμε τό τροπάριο τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου, προσκυνήσαμε τό τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του, κι ὅμως ἀκόμα νομίζουν οἱ προσκυνητές ὅτι εἶναι ὄνειρο! Πήραμε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Συναισθήματα ἀνάμεικτα καί ἀνεξήγητα.

Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἐπισκέπτομαι τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαμαριᾶς Προκόπιο καί τόν ἐνημερώνω γιά τό περιστατικό. Ἡ ἀπάντηση; Πλήρως ἀπογοητευτική!!!

› Δέν ὑπάρχουν Λείψανα τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου!!! Αὐτά εἶναι  κοκαλάκια κότας βρασμένα!!! Δέν σᾶς χρειάζονται Λείψανα, ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου σᾶς φτάνει!!!

Ὁ προβληματισμός καί ἡ ἀμφιβολία πού μοῦ δημιουργηθήκαν ὁδήγησαν τά βήματά μου στό γυναικεῖο ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ τιμίου Προδρόμου, στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς. Πρότεινα στόν Γέροντα π. Γρηγόριο νά πάρουν τήν ἱερή Λειψανοθήκη νά τήν κρατήσουν στό Ἡσυχαστήριο, ὥστε μέ τίς προσευχές τῶν μοναζουσῶν ἀδελφῶν ὁ ἅγιος Ἀργύριος νά φανερώσει κάποιο σημάδι σχετικά μέ τήν γνησιότητα τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου. Ἡ ἀπάντηση:

› Δέν χρειάζεται νά γίνει κάτι τέτοιο, γιατί τό τεμάχιο αὐτό τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου ἀνήκει στόν ἅγιο Ἀργύριο.

Ἀκόμα καί τήν πρώτη Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου, πού ἐκδόθηκε τό ἔτος 1933 (πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι συντάχθηκε ἀπό τόν ὅσιο Νικηφόρο, Μητροπολίτη Χίου) καί βρισκόταν σέ χρήση, τήν ἀπέρριψε καί τήν ἔθεσε σέ ἀχριστεία θεωρώντας τήν:

«... ποίημα εὐλαβοῦς μέν, ἀλλ' ἀδοκίμου, περὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ποίησιν ὑμνογράφου, δι᾽ ὃ ἐνεφάνιζεν ἀτελείας καὶ παραλήψεις καὶ μὴ συνᾴδουσα εἰς τὴν κρατοῦσαν τοπικὴν παράδοσιν καὶ συνήθειαν» τῆς Ἐπανομῆς.

Γι᾽αὐτό καί ἀνέθεσε στόν Ὑμνογράφο τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, Ἁγιορείτη μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, νά συντάξει νέα πλήρη Ἀκολουθία. Θά μποροῦσε ὅμως ἀντί νά τήν καταργήσει νά τήν διορθώσει καί νά τήν βελτιώσει.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ποτέ δέν ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τόν Ναό τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου καί αὐτό φαίνεται ἀπό τό γεγονός  ὅτι  ἐξ ἀρχῆς ἦταν ἀντίθετος καί γιά τό σημεῖο στό ὁποῖο θεμελιώθηκε ὁ Ναός, ἀλλά καί γιά τό μέγεθος τοῦ Ναοῦ. Τόν ἤθελε ὄχι τόσο μεγάλο, ἀλλά μικρότερο, σέ μέγεθος Παρεκκλησίου. Πέρα ἀπό τήν θεία Λειτουργία πού τελοῦσε  κάθε χρόνο στήν μνήμη τοῦ Ἁγίου, ποτέ δέν συμμετεῖχε στην Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί στήν περιφορά τῆς Εἰκόνας, ἄλλωστε ἦταν αἰσθητή καί ἡ παντελής ἀπουσία τῶν Ἱερέων τῆς Μητροπόλεώς μας κατά τήν Πανήγυρι, ἐνῶ γιά τήν Πανήγυρι τῆς Μηχανιώνας ὄχι μόνο ὑποχρέωνε ὅλους τούς Ἱερεῖς νά συμμετάσχουν, ἀλλά μᾶς ἀπαγόρευε τήν περίοδο ἐκείνη νά πάρουμε καί τήν κανονική μας ἄδεια. Ποτέ δέν ἐπισκέφθηκε τόν Ναό κατά τήν διάρκεια τοῦ ἔτους καί δέν νοιάστηκε γιά τό τί γινόταν στόν Ναό. Τό 1999 πρίν κυκλοφορήσει τό βιβλίο-ἀφιέρωμα στόν ἅγιο Ἀργύριο τοῦ προτάθηκε, ὅπως ὄφειλε μέ  τήν ἰδιότητα τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, νά γράψει δυό λόγια, νά τό προλογήσει  κι ὅμως ἀρνήθηκε. Ἡ προσωπική του ἐπιθυμία, ὅπως καί κάποιων ἄλλων ἀπό τό στενό του περιβάλλον, ἦταν ὁ Ναός νά μήν λειτουργεῖ κάθε Κυριακή, ἀλλά μόνο στήν μνήμη τοῦ Ἁγίου. Γι᾽ αὐτό καί ἀντιδροῦσε ἀρνητικά κάθε φορά πού τοῦ προτείναμε νά τοποθετήσει ὑπεύθυνα κάποιον Ἱερέα, ὥστε νά εἶναι ὁ Ναός πάντα ἀνοιχτός καί νά λειτουργεῖται. Τό πρόσχημα; Ὁ Ναός εἶναι Προσκυνηματικός καί δέν προβλέπεται θέση μόνιμου Ἱερέα (γιατί ὅμως ὄχι μέ προσωρινή ἀπόσπαση;). Βέβαια ὁ Κανονισμός τοῦ Ναοῦ προβλέπει τήν ἐκ περιτροπῆς τέλεση τῆς θεία Λειτουργίας ἀπό τούς Ἱερεῖς τῶν δύο Ἐνοριῶν τῆς Ἐπανομῆς, ἀλλά αὐτό τηρήθηκε ἐλάχιστες φορές. Ἡ πίεση πού δέχθηκε στήν πορεία καί ἡ ἀπαίτηση τῶν Ἐπανομιτῶν τόν ἀνάγκασαν νά στέλνει κάθε Κυριακή καί ἀπό ἕναν Ἱερέα προκειμένου νά τελεῖ τήν θεία Λειτουργία, τούς ὁποίους ἡ ἐπιτροπή, προκειμένου νά τούς δίνει κίνητρο, τούς πλήρωνε ἐπί πλέον.

Τώρα ἐναπόκειται στόν ἅγιο Ἀργύριο μέ τόν τρόπο πού ἐκεῖνος γνωρίζει, νά δώσει τήν δική του ἀπάντηση, τήν χάρη, τήν εὐλογία καί τήν πανηγυρική ἐγκατάσταση τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου του στόν φυσικό του χῶρο, πού εἶναι ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου.

2) Ἀπό τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν τῶν Γ.Ο.Χ.

«Λουτράκι, 22-09-2009,

Αἰδεσιμολογιώτατε πάτερ Ἀθανάσιε, κατ' ἀρχήν τήν εὐχή σας. Ὀνομάζομαι Πετρᾶς Ἰωάννης, εἶμαι καθηγητής καί διαμένω στό Λουτράκι Κορινθίας (Μ. Μπότσαρη 17 – Τ.Κ. 203 00).

Γέροντα μέ αὐτή τήν ἐπιστολή θέλω νά ὑπεισέλθω στό ζήτημα τῆς προσκόμισης πρός τό πρόσωπό σας καί κατ' ἐπέκταση πρός τόν προσκυνηματικό ἱερό Ναό ἁγίου Ἀργυρίου Ἐπανομῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ν. Κρήνης καί Καλαμαριᾶς, ἑνός (1) τεμαχίου (ἀποτμήματος ἐκ τῶν πλευρῶν) ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου (+11 Μαΐου).

Ἀρχίζοντας, λοιπόν, θέλω νά ἀναφέρω, ὅτι τήν τιμία κάρα τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τήν κατέχει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γ.Ο.Χ. Ἀμερικῆς κ. Παῦλος, κληροδότημα τοῦ ὁποίου διά διαθήκης ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας κ. Χρυσόστομο Δημητρίου τοῦ ἀπό Ζακύνθου, τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σεβασμιώτατος κατ' ἔτος κόμιζε καί κομίζει τήν ἁγία Κάρα τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου στήν ἐτήσια πανήγυρη τῆς Ι.Μ. ἁγίου Μηνᾶ Ἀνθούσας Ν. Ἀττικῆς. Ὅταν ἐπισκέφθηκα τήν ἐν λόγω Ἱερά Μονή μιά φορά ἐκτός πανηγύρεως καί ζήτησα νά προσκυνήσω τήν ἁγία Κάρα τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου, τόσο οἱ ἀδελφές ὅσο καί ἡ Γερόντισσα μέ διαβεβαίωσαν ὅτι αὐτήν (ἁγία Κάρα) τήν κατέχει ὁ ἅγιος Ἀμερικῆς (μέ τό παλιό ἡμερολόγιο) κ. Παῦλος καί εἶναι στήν Ἀμερική.

Γνωρίζοντας ὅμως, ὅτι ἐκεῖ στήν Ἐπανομή ὑπάρχει ἕνας ταπεινός περικαλλέστατος  Ναός τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου – καθώς ἐπίσης καί ὁ διακαής πόθος σας, γιά τήν ἀπόκτηση τοῦ ἐν λόγω Ι. Ναοῦ ἑνός (1) τεμαχίου ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου – πῆρα τήν ἀπόφαση ν' ἀπευθυνθῶ στόν ἅγιο Ἀμερικῆς (κατά τό παλιό ἡμερολόγιο) κ. Παῦλο καί νά τοῦ ζητήσω ἕνα (1) τεμάχιο ἀπό τό Λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου. Ὁ ἴδιος ἄν καί πολύ ἐπιφυλακτικός στήν ἀρχή – στήν συνέχεια κατεύνασε καί εὐόδωσε  στήν ἐπιθυμία μου – μέ παρέπεμψε στόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Γ.Ο.Χ.  Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος ἄν καί αὐτός πολύ διστακτικός στήν ἀρχή, στήν συνέχεια δέ ἐνέσκηψε, ἀφουγκράστηκε καί μέ πολύ ἀγάπη μοῦ παρέδωσε ἕνα (1) τεμάχιο ἐκ τῶν ἁγίων Πλευρῶν τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου.

Διά τήν ἱστορία θέλω δέ νά ἐπισυνάψω ὅτι ἐνῶ ὁ ἴδιος μέ τά μάτια μου προσκύνησα τήν ἱερή Λειψανοθήκη μέ τά πλευρά τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου -  τέσσερα (4) στό σύνολο – τήν ὁποία Λειψανοθήκη ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Χρυσόστομος κατέχει διά διαθήκης ἀπό τόν μακαριστό μητροπολίτη Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας κ. Χρυσόστομος Δημητρίου τοῦ ἀπό Ζακύνθου.

Συνεχίζοντας θέλω νά ἀναφέρω ὅτι ἐγώ ὁ ἴδιος μέ τά μάτια μου εἶδα τήν ἀποκοπή ἑνός (-01-) τεμαχίου τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου (ἑνός τεμαχίου (-01-) ἐκ τῶν πλευρῶν τοῦ Ἁγίου Ἀργυρίου), τό ὁποῖο τεμάχιο μοῦ παραδόθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀρχιεπίσκοπο Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Χρυσόστομο καί ἐγώ μέ τήν σειρά μου τό παρέδωσα πρός αἰώνιον μνημόσυνον τῆς οἰκογενείας μου στόν πατέρα Ἀθανάσιο Κατζιγκᾶ, Ἐφημέριο καί προϊστάμενο τοῦ Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἐπανομής καί κτίτορα τοῦ (...) Ἱ. Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου στήν Ἐπανομή Θεσσαλονίκης.

Κλείνοντας, ἀσπάζομαι τήν δεξιά σας πάτερ Ἀθανάσιε καί μάρτυς μου ὁ Θεός, όσέ ὅ,τι ἀναφέρω σέ αὐτήν τήν ἐπιστολή.

«Ἀργύριε πολύαθλε, ὑποκλίνομαι στό ἅγιο Μαρτύριό σου, πρέσβευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.»

ΠΕΤΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ»

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Χαίρει ἔχουσα, Ἐπανομή σε, θεῖον βλάστημα, καὶ πολιοῦχον, Νεομάρτυς τοῦ Σωτῆρος Ἀργύριε, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἄθλησιν μέλπουσα, τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχει κραυγάζουσα. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον Ἦχος δ´. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς ἀθλήσας Ἅγιε ἐσχάτοις χρόνοις τὸν Χριστὸν ἐδόξασας, θανατωθεὶς ὑπὲρ αὐτοῦ διὸ πιστῶς σε γεραίρομεν ὡς ἀθλοφόρων Ἀργύριε σύσκηνον.

Κάθισμα Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσεβείας τοῖς τρόποις κόσμων τὸν βίον σου, Μαρτυρικῆς εὐκληρίας λαμπρῶς ἠξίωσαι, ἐναθλήσας ἀνδρικῶς Μάρτυς Ἀργύριε· καὶ νῦν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ἀπολαύων νοερῶς, ἱκέτευε σὺν Ἀγγέλοις, διδόναι λύσιν πταισμάτων, τοῖς ἑορτάζουσι τὴν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Ὡς κρῖνον ἔφυς τοῦ ἀγροῦ, λειμῶνι εὐσεβείας, καὶ εὐωδίαν μυστικήν, τῇ σῇ ἀθλήσει τῇ στεῤῥᾷ, διέπνευσας τῷ κόσμῳ, Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ παναοίδιμε σὺ γὰρ νεότητος ἄνθος, καὶ τὰ ἐν κόσμῳ τερπνὰ καὶ ἡδέα, θεόφρονι πάρειδες λογισμῷ, οἷα σφαλλόμενα πάντα· καὶ πίστει στρατευθεὶς τῷ Χριστῷ, τῆς ἀληθείας τοῖς ὅπλοις κατηκόντισας, τῶν ἀντικειμένων τὴν παράταξιν τῇ τελεία γὰρ πυρπολούμενος ἀγάπη, ἐξαγαγεῖν τοῦ βυθοῦ τῆς ἀπωλείας ἠβουλήθης, τὸν οἰκτρῶς ἐξολισθήσαντα, καὶ μαρτυρίου ὑπεισῆλθες τὸ στάδιον, μεγαλοφώνως βοῶν: Χριστιανός εἰμι ὦ ἄνομοι. Καὶ μαστίγων πεῖραν ἐνέγκας, καὶ ἀλγηδόνας ὑποστάς, τῷ δι’ ἀγχόνης θανάτῳ, ταῖς οὐρανίαις συνήφθης τάξεσι· διὰ πιστῶς σε γεραίρομεν, ὡς Ἀθλοφόρων Ἀργύριε σύσκηνον.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις εὐσεβείας νέον φυτόν, Ἀργύριε Μάρτυς, Ὀρθοδόξων ἡ καλλονὴ, χαίροις τῶν Μαρτύρων, ἰσότιμος ἐν δόξῃ, Ἐπανομῆς τὸ ἄνθος, τὸ εὐωδέστατον.

Πηγή: Νεομαρτύρων Τριάς Αγία , Μέγας Συναξαριστής

Μόλις το Πάσχα ο Σκοπιανός Αρχιεπίσκοπος στο μήνυμά του προχώρησε σε ανθελληνική προπαγάνδα, μιλώντας για τα δίκαια των «Μακεδόνων»!

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου αποστόλου Σίμωνος του Ζηλωτή. Στα ιερά Ευαγγέλια Σίμων ο Ζηλωτής είν’ ένας από τους δώδεκα Αποστόλους. Το όνομά του αναφέρεται και στους τρεις καταλόγους των δώδεκα Αποστόλων, δηλαδή στα ιερά Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά. Στους καταλόγους του Ματθαίου και του Μάρκου είναι ενδέκατος στη σειρά, και στον κατάλογο του Λουκά είναι ένατος. Ο Σίμων ο Ζηλωτής ονομάζεται και Σίμων ο Κανανίτης, είτε γιατί ήταν από την Κανά της Γαλιλαίας, όπου ο Ιησούς Χριστός έκαμε το πρώτο θαύμα και μετέβαλε το νερό σε κρασί, είτε γιατί η εβραϊκή λέξη «κανανά» στα ελληνικά θα πει ζηλωτής.

Ζηλωτές στην εποχή του Ιησού Χριστού ήσαν οι πατριώτες Εβραίοι, οι άνθρωποι της εθνικής αντίστασης κατά των Ρωμαίων κατακτητών. Με μια άλλη έκφραση στη θεία Γραφή ο ζηλωτής λέγεται «ανήρ επιθυμιών», άνθρωπος δηλαδή που αισθάνεται μέσα του να τον καίει ο πόθος για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία και γενικά για το νόμο του Θεού. Ζηλωτές και άνδρες επιθυμιών είναι όλοι οι άγιοι του Θεού, που καλλιεργούν μέσα τους θείο έρωτα και ενθουσιασμό. Στην προς Ρωμαίους επιστολή ο Απόστολος Παύλος θέλει τους χριστιανούς να είναι «τω πνεύματι ζέοντες», να έχουν δηλαδή θερμό και ζωντανό φρόνημα. Και ο Ιησούς Χριστός για τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο είπε· «ο λύχνος ο καιόμενος και φαίνων», η λαμπάδα δηλαδή, που καιότανε και φώτιζε.

Μέσα στους δώδεκα Αποστόλους ο Σίμων ο Ζηλωτής ίσως είναι ο Ναθαναήλ, που αναφέρεται στο «κατά Ιωάννην» Ευαγγέλιο. Άλλοι όμως δέχονται πως ο Ναθαναήλ είναι ο Βαρθολομαίος. Αν ο Ναθαναήλ είναι ο Σίμων ο Ζηλωτής, πολύ ταιριάζουν λοιπόν στα λόγια που είπε ο Ιησούς Χριστός, όταν τον είδε· «Να ένας αληθινός Ισραηλίτης, που δεν υπάρχει μέσα του δόλος». Αλλ’ έχουν επίσης πολλή σημασία τα λόγια του Ναθαναήλ για τον Ιησού Χριστό· «Διδάσκαλε, συ είσαι ο υιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ». Αυτή είναι μια ομολογία, ως εκείνη σχεδόν του Πέτρου, που ο Ιησούς Χριστός είπε πως είναι αποκάλυψη Θεού· «Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του αληθινού Θεού».

Ο Σίμων λοιπόν ο Ζηλωτής ή Ναθαναήλ ήταν ένας άνθρωπος άγιος και άδολος, καθώς τον χαρακτήρισε ο Ιησούς Χριστός και καθώς ο ίδιος, χωρίς δισταγμό και επιφύλαξη, ομολόγησε για τον Ιησού Χριστό. Πραγματικά ζηλωτής, άνθρωπος με θέρμη μέσα του και φόβο Θεού. Γνήσιος Εβραίος κι αφοσιωμένος στις παραδόσεις της φυλής του, καθώς ο Απόστολος Παύλος γράφει για τον εαυτό του στην προς Γαλάτας επιστολή· «… περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων». Ο μεγάλος Απόστολος, πριν ο Χριστός να τον καλέσει στο αποστολικό αξίωμα με το όραμα της Δαμασκού, ξεχώριζε ανάμεσα σε πολλούς για τον υπερβολικό του ζήλο προς τις εβραϊκές παραδόσεις.

Στις Πράξεις των Αποστόλων, μετά την Ανάληψη του Ιησού Χριστού, μαζί με τους ένδεκα Αποστόλους και την υπεραγία Θεοτόκο, είναι κι ο Σίμων ο Ζηλωτής. Έλαβε μέρος στην εκλογή του Ματθία, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των δώδεκα και ήταν μαζί με τους άλλους Αποστόλους, όταν την ημέρα της Πεντηκοστής ήλθε το Άγιο Πνεύμα. Υπήρξε λοιπόν και ο Σίμων ο Ζηλωτής ένας από τους αυτόπτες και υπηρέτες του Λόγου, από εκείνους δηλαδή που έζησαν μαζί με τον Ιησού Χριστό όλη την τριετία. Όταν ήλθε το Άγιο Πνεύμα και έλαβαν οι δώδεκα «δύναμιν εξ ύψους», βγήκε κι αυτός, καθώς κι οι άλλοι Απόστολοι, στον κόσμο κι έγινε μάρτυς του Ιησού Χριστού και της αναστάσεως.

Πολύ λίγα ξέρομε για την ιεραποστολική δράση του αγίου αποστόλου Σίμωνα του Ζηλωτή. Είναι κι αυτός ένας από εκείνους, για τους οποίους γράφει ο μεγάλος Απόστολος στη δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή· «ως αγνοούμενοι και επιγινωσκόμενοι», έμειναν δηλαδή ως άγνωστοι στους ανθρώπους, αλλά είναι πολύ γνωστοί στο Θεό. Κατά την παράδοση, ο Σίμων ο Ζηλωτής μετά την Πεντηκοστή κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αίγυπτο και στην Αφρική κι αργότερα, μαζί με τον Ιούδα του Ιακώβου ή Θαδδαίο στη Μεσοποταμία και Περσία, όπου και είχε μαρτυρική τελείωση. Μακάρι να μπορούσε να λεχθεί για τον καθένα μας εκείνο που είπε ο Ιησούς Χριστός για τον Σίμωνα το Ζηλωτή· «Να ένας άνθρωπος, που δεν υπάρχει μέσα του δόλος». Αμήν.

(Πηγή: από το βιβλίο «Εικόνες Έμψυχοι», Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κυρού Διονυσίου Δ. Ψαριανού, Αποστολική Διακονία, σ. 381-383, Διακόνημα)

Ποιητής του κανόνα του αγίου ενδόξου αποστόλου Σίμωνος του Ζηλωτού είναι και πάλι ο άγιος Θεοφάνης, μαθητής του αγίου Ιωσήφ του υμνογράφου. Εκείνο που κάνει εντύπωση στον κανόνα του Θεοφάνη είναι ότι δεν υπάρχει καμμία απολύτως αναφορά στο περιστατικό της Κανά κι ούτε επομένως  ότι ο άγιος Σίμων είναι ο νυμφίος του γάμου. Ο υμνογράφος επικεντρώνει την προσοχή του αποκλειστικά και μόνον στο γεγονός ότι ο Σίμων αξιώθηκε από τον Κύριο να κληθεί ως μαθητής Του, να γίνει ακόλουθός Του επί τριετία, να γίνει μέτοχος των πυρίνων γλωσσών της Πεντηκοστής, να δράσει ως απόστολος μεταφέροντας τη φλόγα της πίστης σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ό,τι συνήθως υμνολογείται και για τους άλλους αποστόλους, των οποίων προβάλλεται η μοναδικότητα στον ευαγγελισμό των ανθρώπων, το ίδιο υμνολογείται και για τον σημερινό απόστολο. Ο άγιος Σίμων δηλαδή ῾αναδείχτηκε πιστός μεσίτης του Θεού και των ανθρώπων᾽(῾Σίμων παμμακάριστε, Θεού και ανθρώπων δέδειξαι πιστός μεσίτης γενόμενος᾽) (απόστιχα εσπερινού). ῾Πέρασε τη δημιουργία σαν υψιπέτης αετός, ως μαθητής και απόστολος του Σωτήρα Χριστού, και κατέφλεξε, όπως καίει κανείς τα ξερόχορτα, όλη την πλάνη των ειδώλων με τα φλογερά του δόγματα, ενώ μετέστρεψε τα ειδωλολατρικά έθνη από τον βυθό της αγνωσίας του Θεού στην θεία γνώση᾽(῾Την κτίσιν ως αετός υψιπέτης διήλθες, Σίμων ιερώτατε, μαθητά του Σωτήρος και Απόστολε, και την πλάνην των ειδώλων τοις πυριφθόγγοις σου δόγμασιν ως ύλην πάσαν καταφλέξας, τα έθνη εξ αγνωσίας βυθού προς την θείαν γνώσιν μετήγαγες᾽) (δοξαστικό εσπερινού).

Η σπουδαία αυτή δράση του δικαιολογείται, όπως είπαμε, από το γεγονός ότι κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής Του, που σημαίνει ότι ῾μυήθηκε στο θεϊκό μυστήριο της σάρκωσης του Θεού από τον ίδιο τον Σωτήρα, καθώς δέχτηκε την υπερκόσμια λάμψη Του᾽(῾Το θείον μυστήριον της σαρκώσεως εμυήθης, απόστολε Σίμων θεόληπτε, παρ᾽ αυτού του Σωτήρος την αίγλην δεξάμενος την υπερκόσμιον᾽) (ωδή γ´), ότι ῾συνόδευε διαρκώς τον Χριστό ως σύντροφός Του᾽(῾άμα τω Λόγω συνοδεύων και συνόμιλος Αυτώ γενόμενος᾽(῾ωδή ζ´), και βεβαίως ότι ῾υποδέχτηκε κι αυτός με προθυμία, όταν βρισκόταν στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μετά την Ανάληψη του Κυρίου, τη φαινομένη με φωτιά γλώσσα του Πνεύματος του Θεού᾽(῾Μετά πυρός, παμμάκαρ, συ ορωμένην την γλώσσαν του Πνεύματος, υπεδέξω προθύμως, εν τω υπερώω καθήμενος᾽) (ωδή ε´). Γι᾽ αυτό και ῾τη μνήμη του την δοξολογούμε ως ημέρα σωτηρίας᾽(῾Του Αποστόλου την μνήμην πάντες ως σωτηρίας ημέραν ευφημήσωμεν νυν᾽) (οίκος κοντακίου).

Εκείνο που εξίσου κατά κόρον τονίζει ο άγιος Θεοφάνης, θέλοντας να δείξει την ολοκληρωτική αφιέρωση στον Χριστό του αγίου Σίμωνα, είναι ο ένθεος ζήλος του. Πολλά τροπάριά του είναι ακριβώς αφιερωμένα στην εξήγηση της επωνυμίας του ῾ζηλωτής᾽. Σίμων ο ζηλωτής, διότι: έδειξε μεγάλο ζήλο για τον παντοκράτορα Θεό, αποδεικνύοντας ότι η ζωή του ερμηνεύει την επωνυμία του· διότι:  ζήλεψε το πάθος Του, τη σταυρική Του θυσία· διότι: έδειξε ζήλο για την αγνή και αιώνια ζωή. ῾Σίμων αξιοθαύμαστε, ονομάστηκες επώνυμος του ζήλου, γιατί έδειξες θερμό ζήλο για τον παντοκράτορα Θεό, γι᾽ αυτό και σε ανέδειξε γεμάτο από θεία θαύματα. Έχοντας λοιπόν θαυμαστό ζήλο, ονομάστηκες όπως πια το λέει το όνομά σου Ζηλωτής, μακάριε, και απέκτησες την ονομασία, σε συμφωνία με τον τρόπο της ζωής σου᾽(῾Ζήλου επώνυμος κληθείς, Σίμων αξιάγαστε, ζηλών εζήλωσας Θεώ τω παντοκράτορι, και θείων σε θαυμάτων έμπλεων ανέδειξε. Ξένον γαρ τον ζήλον έχων, φερωνύμως Ζηλωτής, μακάριε, εκλήθης, και τω τρόπω την κλήσιν σύμφωνον εκτήσω᾽) (δοξαστικό εσπερινού). ῾Ο Σίμων μοιάζει, Χριστέ, να σου λέει αυτό: Επειδή ζηλεύω το πάθος Σου, υπομένω το πάθος του Σταυρού᾽ (῾Έοικε, Χριστέ, τούτό σοι Σίμων λέγειν: Ζηλών πάθος σον, καρτερώ Σταυρού πάθος᾽) (στίχοι συναξαρίου). ῾Σίμων, ζηλωτή της αιώνιας και αγνής ζωής, νέκρωσε τη ζωντανή αμαρτία μας, με τη ζωηφόρο δύναμη του Ζωοδότη Χριστού, της οποίας δέχτηκες την ενέργεια᾽(῾Σίμων Ζηλωτά ζωής της ακηράτου, νέκρωσον ημών την ζώσαν αμαρτίαν, τη ζωηφόρω δυνάμει του Ζωοδότου, ης υπεδέξω την ενέργειαν᾽) (ωδή δ´).

(Πηγή: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ», π. Γιώργης Δορμαράκης, Ακολουθείν)

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Σίμων, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ζῆλος ἔνθεος, καταλαβῶν σε, τοῦ γνωσθέντος σοι, σαρκὸς ἐν εἴδει, ζηλωτὴν ἐν Ἀποστόλοις ἀνέδειξε καὶ τοῦ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, διὰ Σταυροῦ πρὸς αὐτὸν ἐξεδήμησας, Σίμων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τὸν ἀσφαλῶς τὰ τῆς σοφίας δόγματα, ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν εὐσεβούντων θέμενον, ἐν αἰνέσει μακαρίσωμεν, τὸν θεηγόρον πάντες Σίμωνα· τῷ θρόνῳ γὰρ τῆς δόξης νῦν παρίσταται, καὶ σὺν τοῖς Ἀσωμάτοις ἐπαγάλλεται, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον
Ζηλῶν διαπύρως ὦ Ζηλωτά, τῷ σὲ θεηγόρον, ἀναδείξαντι Μαθητήν, ζηλωτὴς ἐν πᾶσι, καὶ μιμητὴς ὡράθης, ὦ Σίμων Χριστοκῆρυξ, τοῦ σὲ δοξάσαντος.

Πηγή: Διακόνημα, Ακολουθείν, Ορθόδοξος Συναξαριστής, Μέγας Συναξαριστής

Το σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό δημοσίευσε η ιστοσελίδα «Κυπριακός Χρονογράφος»

Τονίζω ότι ΜΟΝΟ ο απλός Ελληνικός λαός συμπαραστεκόταν στην πολύπαθη ελληνική Κύπρο και προ του 1950 και το 55-59 και το 63-64-67 και το 1974 σε αντίθεση με τους ταγούς του.

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανοίγει δρόμους για την προάσπιση των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού. Στην Ελλάδα τα δικαιώματα παραμένουν άγνωστη λέξη.

Προβληματισμοί πάνω στο πρόσφατο νομοσχέδιο για την εξωσωματική γονιμοποίηση και τη κρυοσυντήρηση ωαρίων.