Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Υπουργό Παιδείας(17/10/2017), ότι «το θέμα των θρησκευτικών είναι πράγματι πολύ ουσιαστικό, αλλά έχουμε καταλήξει σε συμφωνία. Οι φάκελοι που δοκιμάζονται αυτήν τη στιγμή, θα εξεταστούν ξανά από την Ιερά Σύνοδο και θα πούμε πάλι τις απόψεις μας».
Δελτίο τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)
Δήλωση του Μακαριωτάτου ενισχύει την παλλαϊκή συγκέντρωση:
«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ»
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Υπουργό Παιδείας(17/10/2017), ότι «το θέμα των θρησκευτικών είναι πράγματι πολύ ουσιαστικό, αλλά έχουμε καταλήξει σε συμφωνία. Οι φάκελοι που δοκιμάζονται αυτήν τη στιγμή, θα εξεταστούν ξανά από την Ιερά Σύνοδο και θα πούμε πάλι τις απόψεις μας».
Η ΠΕΘ χαιρετίζει τη δήλωση αυτή του Μακαριωτάτου με την οποία δηλώνεται πλέον ξεκάθαρα ότι οι Φάκελοι-βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι υπό κρίση και θα επανεξεταστούν.
Σε αυτό το θέμα ο πιστός ορθόδοξος χριστιανικός ελληνικός λαός του Θεού δίνει καθημερινά την απάντησή του: οι Φάκελοι-βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ήδη «εμετρήθηκαν, εζυγίσθηκαν και ευρέθηκαν ελλιπείς», κυριολεκτικά κρίθηκαν «απαράδεκτοι και επικίνδυνοι», και επιστρέφονται πίσω στα σχολεία από τους αγανακτισμένους και προσβεβλημένους γονείς. Γι΄ αυτό, με κάθε σεβασμό, προτείνουμε στον Μακαριώτατο, να μην περιμένει άλλο και να μην χάνει άλλο χρόνο, αλλά να ζητήσει άμεσα την απόσυρση των Φακέλων-βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών, καθώς και των νέων Προγραμμάτων Σπουδών που οδήγησαν σε αυτά τα τερατουργήματα Φακέλους-βιβλία.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούμε ότι περισσότερο παρά ποτέ, είναι απαραίτητες και οι αντιδράσεις των γονέων και όλων των Ελλήνων από κάθε γωνιά της χώρας, καθώς και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού στην παλλαϊκή κινητοποίηση-συγκέντρωση κατά των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών, που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου και ώρα 5:00 μ.μ. στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, από όπου θα ξεκινήσει μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Η συμμετοχή του λαού σε αυτή την κινητοποίηση πιστεύουμε θα ενισχύσει τον Μακαριώτατο στην προσπάθειά του να αποτρέψει την εφαρμογή αυτών των Προγραμμάτων και των Φακέλων στα σχολεία.
Όλοι λοιπόν, στις 5:00 το απόγευμα της Δευτέρας 23 του Οκτώβρη 2017, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου.
«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ» για να διασώσουμε την Πίστη μας, την οικογένειά μας, την Πατρίδα μας. Για μας, για τα παιδιά μας για την Ελλάδα. Καλούνται όλοι οι Έλληνες σε:
Εγρήγορση, Αντίσταση, Ομολογία και Μαρτυρία!!! Τώρα!!
Το ΔΣ της ΠΕΘ
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ): - χαιρετίζει την αγωνιστική ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους για το μάθημα των Θρησκευτικών και το νόμο για την αλλαγή φύλου, - απορρίπτει τα διχαστικά κηρύγματα μίσους των κυβερνητικών χριστιανομάχων και προπαγανδιστών της ατομικής θρησκείας και της αθεΐας,
Ένα φρικτό δίλημμα
Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία άρχισε μια μέρα, που διόρθωνα τους καταλόγους της βιβλιοθήκης του μοναστηριού στο οποίο ανήκα. Το μοναστήρι αυτό είναι του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου και βρίσκεται στην πατρίδα μου την Ισπανία.
Ενώ ταξινομούσα διάφορα παλαιά έγγραφα σχετικά με την Ιερά Εξέτασι, έπεσε στα χέρια μου ένα έγγραφο αληθινά καταπληκτικό, χρονολογούμενο από το έτος 1647. Στο έγγραφο αυτό αναφερόταν μια απόφασις της Ιεράς Εξετάσεως, που αναθεμάτιζε ως αιρετικό κάθε χριστιανό ο οποίος θα τολμούσε να πιστεύση, να παραδεχθή και να μεταδώση σε άλλους το ότι ο Απόστολος Παύλος στηριζόταν στο αποστολικό κύρος του.
Επρόκειτο για ένα εύρημα φρικτό, που δε μπορούσε να χωρέση ο νούς μου. Σκέφθηκα αμέσως, για να καθησυχάσω την ψυχή μου, ότι ίσως επρόκειτο για τυπογραφικό λάθος ή για μια πλαστογράφησι, πράγμα που άλλωστε ήταν συνηθισμένο στην Δυτική Εκκλησία εκείνης της εποχής, στην οποία αναφερόταν το κείμενο. Αλλά η ταραχή και η έκπληξίς μου έγινε μεγαλύτερη όταν ερεύνησα και διεπίστωσα ότι εκείνη η απόφασις της Ιεράς Εξετάσεως που αναφερόταν στο έγγραφο ήταν αυθεντική. Πράγματι, ήδη σε δύο περιπτώσεις προγενέστερες, δηλαδή στα 1327 και 1351, οι Πάπαι Ιωάννης ΚΒ' και Κλήμης ΣΤ' διαδοχικώς είχαν καταδικάσει και αναθεματίσει κάθε έναν που θα τολμούσε να αρνηθή ότι ο απόστολος Παύλος, καθ, όλη τη διάρκεια του αποστολικού του βίου, είχε απολύτως υποταχθή στην μοναρχική εκκλησιαστική αυθεντία του πρώτου Πάπα και Βασιλέως της Εκκλησίας, δηλαδή του αποστόλου Πέτρου. Και πολύ αργότερα, ο Πίος Ι' στα 1907 και ο Βενέδικτος ΙΕ' στα 1920 είχαν επαναλάβει τα ίδια αναθέματα και τις ίδιες καταδίκες.
Έπρεπε λοιπόν να αποκλείσω κάθε πιθανότητα αβλεψίας ή πλαστογραφήσεως. Κι έτσι αντιμετώπισα αμέσως ένα σοβαρό πρόβλημα συνειδήσεως.
Προσωπικά, μου ήταν αδύνατο να παραδεχθώ ότι ο απόστολος Παύλος διατελούσε κάτω από οιοδήποτε Παπικό πρόσταγμα. Η ανεξαρτησία του αποστολικού του έργου ανάμεσα στα έθνη απέναντι εκείνης που χαρακτήριζε την αποστολή του Πέτρου ανάμεσα στους περιτετμημένους ήταν για μένα ένα ατράνταχτο γεγονός που το φώναζε η Αγία Γραφή.
Το πράγμα ήταν για μένα καταφάνερο, αφού οι εξηγητικές εργασίες των Πατέρων σ' αυτό το σημείο δεν αφήνουν τόπο στην παραμικρά αμφιβολία. «Ο Παύλος- γράφει ο ιερός Χρυσόστομος- διακηρύσσει την ισότητά του με τους άλλους αποστόλους και θέλει να συγκριθή, όχι μονάχα με όλους τους άλλους, αλλά και με τον πρώτο απ' αυτούς, για ν' αποδείξη ότι ο καθένας τους είχε το ίδιο κύρος». Πράγματι, ομοθυμαδόν όλοι οι Πατέρες παραδέχονται ότι «όλοι οι λοιποί απόστολοι ήσαν το ίδιο που ήταν ο Πέτρος, δηλαδή ήσαν περιβεβλημένοι την ίδια τιμή κι' εξουσία». Είναι αδύνατο οποιοσδήποτε απ' αυτούς να ασκούσε εξουσία ανώτερη στους άλλους, διότι ο αποστολικός τίτλος που είχε ο καθένας τους ήταν «η μεγαλύτερη αυθεντία, η κορυφή όλων των εξουσιών». «Όλοι ήσαν ποιμένες, ενώ τι ποίμνιο ήταν ένα. Και το ποίμνιο αυτό ποιμαινόταν από τους αποστόλους με ομόθυμη όλων συγκατάνευσι».
Το ζήτημα ήταν, λοιπόν, κατακάθαρο. Κι όμως, η ρωμαϊκή διδασκαλία εδώ ήταν αντίθετη από τα πράγματα. Έτσι εισήλθα για πρώτη φορά στη ζωή μου σ' ένα τρομακτικό δίλημμα. Τι θα διάλεγα: Από το ένα μέρος το Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοσι, ή τη διδασκαλία της Εκκλησίας μου από το άλλο μέρος; Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή θεολογία είναι απαραίτητο για τη σωτηρία να πιστεύουμε ότι η Εκκλησία είναι καθαρή μοναρχία, της οποίας μονάρχης είναι ο Πάπας. Έτσι, η σύνοδος του Βατικανού, συνοψίζοντας όλες τις προγενέστερες καταδίκες, διεκήρυξε επίσημα ότι «εάν κανείς πη...ότι ο Πέτρος (θεωρούμενος ως ο πρώτος Πάπας) δεν διωρίσθηκε από τον Χριστό ως αρχηγός των Αποστόλων και Κεφαλή ορατή όλης της Εκκλησίας...είναι υπό ανάθεμα».
Απευθύνομαι στο εξομολόγο μου
Μέσα σ' αυτό το ψυχικό κλονισμό, απευθύνθηκα στον πνευματικό μου και του εξέθεσα με αφέλεια το ζήτημα. Ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς ιερείς του μοναστηριού μας. Με άκουσε με στενοχώρια, καταλαβαίνοντας ότι επρόκειτο για πολύ δύσκολο πρόβλημα. Αφού σκέφθηκε μερικές στιγμές, αναζητώντας ματαίως μια ικανοποιητική λύσι, μου είπε τέλος τα εξής, που ομολογώ δεν τα περίμενα:
› Η Γραφή και οι Πατέρες σας έκαμαν κακό, τέκνο μου. Βάλτε κι αυτή κι εκείνους κατά μέρος και περιορισθήτε στο να ακολουθήτε πιστά τις αλάθητες διδασκαλίες της Εκκλησίας μας (?!) και μην αφήνετε τον εαυτό σας να γίνεται λεία τέτοιων σκέψεων. Μην επιτρέψετε ποτέ να σκανδαλίζουν την πίστη σας στο Θεό και την Εκκλησία πλάσματα του Θεού, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτά.
Αυτή η απάντησις που εδόθη με πολλή φυσικότητα, συνετέλεσε ώστε η σύγχυσίς μου να μεγαλώση. Πάντοτε παραδεχόμουν ότι ακριβώς ο Λόγος του Θεού είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί κανείς να παραμερίση. Χωρίς να μου δώση καιρό να προβάλω καμμιά ένστασι, ο πνευματικός μου πρόσθεσε:
› Για αντάλλαγμα, θα σας δώσω ένα κατάλογο διακεκριμένων συγγραφέων, στα έργα των οποίων θα αναπαυθή και θα στηριχθή η πίστις σας. Διότι σ' αυτά θα βρήτε τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας χωρίς αγκάθια.
Και ρωτώντας με αν είχα κάτι άλλο «πιο ενδιαφέρον» να του εκθέσω, έθεσε τέρμα στη συνομιλία μας. Μερικές μέρες αργότερα, ο πνευματικός μου ανεχώρησε από το μοναστήρι σε μία περιοδεία κηρυγμάτων που θα έκανε σε διάφορες εκκλησίες του Τάγματος. Μου άφησε τον πίνακα των συγγραφέων, συνιστώντας μου να τους διαβάσω. Και με παρεκάλεσε να του κάνω γνωστές τις προόδους μου σ' αυτό το διάβασμα με γράμματα που θα του έστελνα. Αν και τα λόγια του δεν με είχαν πείσει καθόλου, μάζεψα αυτά τα βιβλία και άρχισα να τα διαβάζω με όλη τη δυνατή αντικειμενικότητα και προσοχή. Τα περισσότερα από τα βιβλία αυτά ήσαν θεολογικά κείμενα και εγχειρίδια παπικών αποφάσεων, καθώς και «οικουμενικών» συνόδων. Ρίχθηκα στη μελέτη τους με ειλικρινές ενδιαφέρων, έχοντας ως μόνο οδηγό μου την Αγία Γραφή, «λύχνον τοις ποσί μου και φως εις τας τρίβους μου».
Καθώς προχωρούσα στο διάβασμα των βιβλίων εκείνων, καταλάβαινα ολοένα και καλύτερα, ότι ως τότε αγνοούσα αρκετά τη φύσι της Εκκλησίας μου. Έχοντας προσηλυτισθή στον Χριστιανισμό και βαπτισθή μόλις τελείωσα τις εγκύκλιες σπουδές μου, ακολούθησα κατόπιν φιλοσοφικές σπουδές και τότε που σας μιλώ βρισκόμουν μόλις στις αρχές των θεολογικών μελετών. Επρόκειτο για μιά επιστήμη ολότελα νέα για μένα. Μέχρις εκείνη την ώρα Χριστιανισμός και Ρωμαϊκή Εκκλησία ήταν για μένα ένα αμάλγαμα, κάτι το αξεχώριστο απολύτως, Στη μοναστική μου ζωή με απασχολούσε μονάχα η καθαρώς υπερφυσική τους όψις και δεν μου είχε δοθή ακόμη η ευκαιρία να εξετάσω κατά βάθος τις βάσεις και τους λόγους της οργανικής συστάσεως της Εκκλησίας μου.
Η τερατώδης διδασκαλία περί Πάπα
Ακριβώς, λοιπόν, μέσα σ' εκείνη την ανθοδέσμη κειμένων που σοφά είχε συνθέσει ο πνευματικός μου προϊστάμενος άρχισε να μου αποκαλύπτεται στην πραγματική φύσι του ο παράξενος αυτός μοναρχικός θρησκευτικός οργανισμός, που λέγεται Ρωμαϊκή Εκκλησία. Υποθέτω, ότι μια σύνοψις των χαρακτηριστικών της δεν είναι εδώ περιττή.
Πρώτα-πρώτα, για τον ρωμαϊκό καθολικισμό η χριστιανική Εκκλησία «δεν είναι παρά μια απόλυτη μοναρχία», της οποίας μονάρχης είναι ο Πάπας, ενεργώντας σε κάθε τομέα ως τέτοιος. Στην παπική αυτή μοναρχία «υφίσταται όλη η δύναμις και η στερεότης της Εκκλησίας», η οποία «αλλοιώς δεν θα υφίστατο». Ο ίδιος ο Χριστιανισμός στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην παπωσύνη. Κάτι πιο πολύ ακόμη. «Η παπωσύνη είναι το πιο σπουδαίο στοιχείο του Χριστιανισμού», «η αποκορύφωσίς του και η ουσία του».
Η μοναρχική αυθεντία του Πάπα ως Αρχηγού υπερτάτου και ως κεφαλής ορατής της Εκκλησίας, Ακρογωνιαίου λίθου, Παγκοσμίου Αλάθητου Διδασκάλου της Πίστεως, Αντιπροσώπου του Θεού πάνω στη Γη, Ποιμένος των Ποιμένων και Άκρου Αρχιερέως, είναι πλήρως δυναμική και εξουσιαστική και αγκαλιάζει όλα τα διδασκαλικά και νομοθετικά δικαιώματα που έχει η Εκκλησία. Εκτείνεται «Θείω δικαίω» πάνω σε όλους και χωριστά πάνω σε καθένα βαπτισμένο άνθρωπο σ΄ όλον τον κόσμο. Αυτή η δικτατορική εξουσία μπορεί όθεν οποτεδήποτε να ασκηθή απ' ευθείας σε οποιονδήποτε χριστιανό, είτε λαϊκός είναι αυτός είτε κληρικός, και σε οποιαδήποτε Εκκλησία οποιουδήποτε λειτουργικού τύπου και γλώσσης κι' αν είναι, δεδομένου ότι ο Πάπας είναι ο υπερεπίσκοπος σε κάθε εκκλησιαστική επισκοπή του κόσμου.
Όσοι αρνούνται να του αναγνωρίσουν όλη αυτή την εξουσία και δεν υποτάσσονται σ' αυτή τυφλά είναι σχισματικοί, αιρετικοί, ασεβείς και ιερόσυλοι και οι ψυχές τους είναι από τώρα προωρισμένες για την αιωνία καταδίκη, διότι είναι απαραίτητο για τη σωτηρία μας να πιστεύουμε στο θείο καθίδρυμα της παπωσύνης και να υποτασσόμαστε σ' αυτή και στους εκπροσώπους της. Ο Πάπας έτσι ενσαρκώνει εκείνον τον φανταστικό Άρχοντα, που ο Κικέρων προφήτεψε, γράφοντας ότι θα πρέπει όλοι να τον αναγνωρίσουν για να σωθούν.
Πάντα κατά την ρωμαϊκή διδασκαλία, «δεδομένου ότι ο Πάπας έχει το δικαίωμα να επεμβαίνη και να κρίνη όλα τα πνευματικά ζητήματα όλων και καθ' ενός ξεχωριστά των χριστιανών, πολύ περισσότερο έχει το δικαίωμα να κάνη το ίδιο και στις κοσμικές υποθέσεις τους. Δεν μπορεί να περιορισθή μόνο στο να δικάζη με πνευματικές ποινές, στερώντας την αιωνία σωτηρία σ' εκείνους που δεν του υποτάσσονται, αλλά έχει επίσης και το δικαίωμα να ασκή και κοσμική εξουσία πάνω στους πιστούς. Διότι και η Εκκλησία έχει δύο μάχαιρες, σύμβολο της πνευματικής και της κοσμικής δυνάμεως. Η πρώτη απ' αυτές είναι στο χέρι του κλήρου, η άλλη στο χέρι των βασιλέων και των στρατιωτών, οι οποίοι όμως είναι και αυτοί κάτω από τη θέλησι και στην υπηρεσία του κλήρου».
Ο Πάπας, ισχυριζόμενος ότι είναι στη γη αντιπρόσωπος Εκείνου του οποίου «η βασιλεία ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου», Εκείνου που απαγόρευσε στους Αποστόλους να μιμούνται τους βασιλείς της γης οι οποίοι «κυριεύουσι των εθνών», αυτοτιτλοφορείται και κοσμικός βασιλεύς, συνεχίζοντας έτσι την ιμπεριαλιστική παράδοση της Ρώμης. Κατά διαφόρους καιρούς έγινε πράγματι κύριος μεγάλων εδαφικών εκτάσεων, έκαμε αιματηρούς πολέμους εναντίων άλλων Χριστιανών βασιλέων για την απόκτησι και άλλων εδαφών, ή απλώς διψώντας κι' άλλα πλούτη και εξουσίες. Είχε μυριάδες σκλάβους. Έπαιζε ουσιαστικό ρόλο και πολλές φορές αποφασιστικό στην πολιτική ιστορία. Το καθήκον των χριστιανών αρχόντων είναι να υποχωρούν μπροστά στον «θείω δικαίω βασιλέα» παραχωρώντας του αυτό το βασίλειο κι αυτόν τον θρόνο τον πολιτικο-εκκλησιαστικό, «που έγινε για να εξευγενίση και να στερεώση όλους τους άλλους θρόνους του κόσμου». Σήμερα το κοσμικό βασίλειο του Πάπα είναι περιορισμένο στην πόλι του Βατικανού. Πρόκειται για κράτος αυτόνομο με διπλωματικούς εκπροσώπους στις κυβερνήσεις και των δύο ημισφαιρίων, με στρατό, όπλα, αστυνομία, φυλακές, νόμισμα κ.λ.π.
Και ως κορώνα και κορυφή της παντοδυναμίας του ο Πάπας κατέχει ακόμη ένα τρομερό προνόμιο, μοναδικό στον κόσμο. Ένα τερατώδες και εξωτικό προνόμιο, που ούτε οι πιο ποταπές ειδωλολατρείες δεν είχαν τη φαντασία να το συλλάβουν: είναι αλάθητος θείω δικαίω, σύμφωνα με δογματικό όρο της Συνόδου του Βατικανού, που έγινε στα 1870. Από τότε και πέρα «σ' αυτόν η ανθρωπότης οφείλει να αποτείνη τους λόγους που προηγουμένως απέτεινε στον Κύριο: Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (!?). Από εδώ και πέρα δεν υπάρχει ανάγκη του Αγίου Πνεύματος, για να οδηγή την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν». Δεν υπάρχει ανάγκη της Αγίας Γραφής ούτε της Ιεράς Παραδόσεως, διότι είνε πλέον ένας θεός πάνω στη γη, με εξουσία να αχρηστεύη και να διακηρύσση ως πλανερές τις διδασκαλίες του Ουρανίου Θεού.
Με βάσι αυτό το αλάθητο, ο Πάπας είναι ο μόνος κανόνας της Πίστεως και μπορεί να εκφράση, ακόμη και αντίθετα προς το κριτήριο όλης της Εκκλησίας, καινούργια δόγματα, τα οποία όλοι οι πιστοί οφείλουν να τα παραδεχθούν για να μην αποκοπούν από τη σωτηρία. «Εξαρτάται μόνο από τη θέλησί του και τη διάθεσή του να θεωρή ό,τι αυτός θέλει ως ιερό ή ως άγιο μέσα σ' ολόκληρη την Εκκλησία» και οι δεκρετάλιες επιστολές του πρέπει να θεωρούνται, να πιστεύωνται και να υπακούωνται «ως κανονικές επιστολές». Αφού είναι αλάθητος ο Πάπας, πρέπει να απολαβαίνη τυφλή υπακοή. Ο καρδινάλιος Βελλαρμίνος, που ανακηρύχθηκε «άγιος» από τη Ρωμαϊκή Εκκλησία, λέγει τα εξής με φυσικώτατο ύφος: «Αν ο Πάπας καμμιά μέρα επιβάλη αμαρτίες και απαγορεύση αρετές , η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να πιστεύση ότι οι αμαρτίες αυτές είναι καλές και ότι οι αρετές εκείνες είναι κακές».
Η απάντησις του εξομολόγου μου
Αφού διάβασα όλα εκείνα τα βιβλία, αισθανόμουν τον εαυτό μου σαν ξένο μέσα στην Εκκλησία μου, της οποίας η οργανική σύστασις δεν είχε σχέσι, με την Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος που ωργάνωσαν οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους και που οι Άγιοι Πατέρες εννοούσαν. Κάτω απ' αυτήν την πεποίθησι έγραψα το πρώτο μου γράμμα στον πνευματικό μου:
› Διάβασα τα βιβλία σας. Δεν θα παραβώ ποτέ τα θεία εντάλματα, για να δώσω πίστι σε ανθρώπινες διδασκαλίες, που δεν έχουν την παραμικρή βάσι στην Αγία Γραφή. Τέτοιες διδασκαλίες είναι η σειρά των ανοησιών για την παπωσύνη. Με δεδομένα από την Αγία Γραφή μπορούμε να εννοήσουμε τη φύσι της Εκκλησίας κι' όχι μ' αποφάσεις και θεωρίες ανθρώπινες. Η αλήθεια της πίστεως δεν πηγάζει παρά από την Αγία Γραφή και από την Παράδοσι της συνόλου Εκκλησίας.
Η απάντησις ήλθε γρήγορα:
› Δεν ακολουθήσατε τη συμβουλή μου, παραπονιόταν ο πνευματικός μου, -κι' αφήσατε την ψυχή σας έκθετη στην επικίνδυνη επίδρασι της Αγίας Γραφής, η οποία, όπως και η φωτιά, κατακαίει και μαυρίζει όταν δεν φωτίζει. Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις σαν την δική σας οι Πάπαι έχουν αποφανθή ότι «είναι σκανδαλώδης πλάνη να πιστεύη κανείς ότι όλοι οι χριστιανοί μπορούν να διαβάζουν την Αγία Γραφή» και οι θεολόγοι μας βεβαιώνουν ότι η Αγία Γραφή «είναι ένα σκοτεινό σύννεφο». «Το να πιστεύη κανείς στη φωτεινότητα και τη σαφήνεια της Γραφής είναι δόγμα ετερόδοξο», λέγουν οι αλάθητοι Αρχηγοί μας. Όσο για την Παράδοσι, δεν θεωρώ αναγκαίο να σας υπενθυμίσω ότι πρέπει «να ακολουθούμε πρωτίστως τον Πάπα όταν πρόκειται για ζητήματα πίστεως. Ο Πάπας αξίζει σ' αυτή την περίπτωσι όσο δεν αξίζουν μυριάδες Αυγουστίνοι, Ιερώνυμοι, Γρηγόριοι, Χρυσόστομοι».
Το γράμμα αυτό ενίσχυσε αντί να γκρεμίση την πεποίθησί μου. Μου ήταν αδύνατο να θέσω σε δεύτερη μοίρα από τον Πάπα την Αγία Γραφή. Χτυπώντας την Γραφή, η Εκκλησία μου έχανε κάθε αξιοπιστία μπροστά μου, γινόταν ένα με τους αιρετικούς, οι οποίοι, «ελεγχόμενοι από την Γραφή, στρέφονται εναντίον της».
Ήταν η τελευταία επαφή που είχα με τον πνευματικό μου.
Ο Πάπας είναι το παν και η Εκκλησία δεν είναι τίποτε
Αλλά δεν σταμάτησα εκεί. Είχα ήδη αρχίσει να «εκτροχιάζομαι από τον εκτροχιασμό» της Εκκλησίας μου. Είχα πάρει ένα δρόμο όπου δεν έπρεπε να σταθώ έως ότου βρω μια θετική λύσι. Το δράμα μου εκείνων των ημερών ήταν ότι είχα αποξενωθή από τον Παπισμό, αλλά δεν πλησίαζα καμμιά άλλη εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ορθοδοξία και Προτεσταντισμός ήσαν για μένα τότε ιδέες συγκεχυμένες και δεν είχα φθάσει ακόμη στην ώρα και στην ευκαιρία να διαπιστώσω ότι μπορούσαν να προσφέρουν κάτι στην αγωνία μου. Παρ' όλα αυτά εξακολουθούσα να αγαπώ την Εκκλησία μου που με είχε κάνει χριστιανό και που φορούσα το σχήμα της. Μου χρειαζόταν ακόμη πολλή εμβάθυνσις και σκέψις για να φθάσω σιγά-σιγά, με κόπο και οδύνη, στο συμπέρασμα ότι η Εκκλησία που αγαπούσα δεν υφίστατο μέσα στο παπικό σύστημα.
Πράγματι, απέναντι της μονοκρατορικής εξουσίας του Πάπα, η αυθεντία της Εκκλησίας και του επισκοπικού σώματος δεν υφίσταται ουσιαστικά εκεί. Διότι σύμφωνα με τη ρωμαϊκή θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνο, όταν χαρακτηρίζεται και εναρμονίζεται με τη θέλησι του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωσι, εκμηδενίζεται». Έτσι, είναι το ίδιο πράγμα ο Πάπας με την Εκκλησία και ο Πάπας χωρίς την Εκκλησία, δηλαδή ο Πάπας είναι το παν και η Εκκλησία δεν είναι τίποτε. Πολύ σωστά έγραψε ο επίσκοπος Μαρέν΄ «Θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί, αν εκφωνώντας το ‘Πιστεύω' έλεγαν: ‘Και εις ένα Πάπαν' παρά να λένε: ‘Και εις μίαν...Εκκλησίαν'».
Η σημασία και ο ρόλος των επισκόπων μέσα στη ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπησις της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι επίσκοποι υποτάσσονται όπως οι απλοί πιστοί. Αυτό το καθεστώς προσπαθούν να το στηρίξουν στο κβ' κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου σύμφωνα με τη ρωμαϊκή ερμηνεία, «ο Κύριος εμπιστεύεται στο απόστολο Πέτρο, τον πρώτο Πάπα, την ποίμανση των αρνίων του και των προβάτων του, δηλαδή του αναθέτει το έργο υπερτάτου Ποιμένος με αποκλειστικά δικαιώματα σε όλους τους πιστούς, που είναι τα αρνία, και σε όλους τους άλλους Αποστόλους και επισκόπους, που είναι τα πρόβατα».
Αλλά οι επίσκοποι δεν είναι στη ρωμαϊκή Εκκλησία ούτε κάν διάδοχοι των Αποστόλων, διότι όπως δογματίζει η Εκκλησία αυτή «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους Αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους της επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποία βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Οι επίσκοποι, λοιπόν, μη έχοντας κληρονομήσει καμμιά αποστολική εξουσία, δεν έχουν άλλη εξουσία παρά εκείνη που τους παραχωρήθηκε, όχι απ' ευθείας από τον Θεό, αλλά από τον Άκρο Ποντίφηκα της Ρώμης.
Και οι Οικουμενικές Σύνοδοι επίσης δεν έχουν άλλη αξία παρά εκείνη που τους παραχωρεί ο επίσκοπος της Ρώμης, διότι «δεν είναι ούτε μπορούν να είναι άλλο πράγμα παρά συνέδρια του Χριστιανισμού, που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». Αρκεί ο Πάπας να βγή από την αίθουσα της Συνόδου λέγοντας: «Δεν βρίσκομαι πλέον εκεί μέσα», για να παύση από εκείνη τη στιγμή η Οικουμενική Σύνοδος να έχη κύρος. Οι όροι της Συνόδου επίσης δεν έχουν καμμιά αξία, αν δεν εγκριθούν και δεν επικυρωθούν από το Πάπα, ο οποίος και θα τους επιβάλη με την αυθεντία του στους πιστούς.
Η φοβερή απάντησις ενός Ιησουΐτη
Είχα καθ' όλο εκείνο το διάστημα σχεδόν παρατήσει τις μελέτες μου, επωφελούμενος όλες τις ώρες που ο κανονισμός του Τάγματος επέτρεπε να αποτραβηχθώ στο κελλί μου, όπου δεν σκεπτόμουν τίποτε άλλο παρά το μεγάλο μου πρόβλημα. Επί μήνες ολόκληρους μελετούσα την σύσταση και την οργάνωσι της αρχαίας Εκκλησίας, απ' ευθείας από τις αποστολικές και πατερικές πηγές. Αλλά όλη αυτή η εργασία δεν γινόταν εξ ολοκλήρου μυστικά. Και η εξωτερική μου ζωή φαινόταν ισχυρά επηρεασμένη απ' αυτή τη μεγάλη μέριμνα, που είχε απορροφήσει όλο μου το ενδιαφέρον και συγκεντρώσει όλες μου τις δυνάμεις. Δεν έχανα ευκαιρία να ζητώ έξω από το μοναστήρι κάθε τι που θα συντελούσε κάπως στο να φωτισθώ πλήρως. Έτσι άρχισα να συζητώ το θέμα με γνωστές μου εκκλησιαστικές προσωπικότητες, ανάλογα με την εμπιστοσύνη που είχα στην ειλικρίνεια και την καρδιά τους. Μ' αυτό τον τρόπο δεχόμουν διαρκώς εντυπώσεις και απόψεις πάνω στο θέμα, οι οποίες ήσαν για μένα πάντα ενδιαφέρουσες και σημαντικές.
Βρήκα τους περισσότερους απ' αυτούς τους κληρικούς πιο φανατικούς απ' ότι περίμενα. Παρ' όλο ότι ανεγνώριζαν κατά βάθος την παράλογη βάσι της διδασκαλίας περί Πάπα, κολλούσαν απεγνωσμένα στην ιδέα ότι «η οφειλομένη στον Πάπα υποταγή απαιτεί μια τυφλή συγκατάθεσι της αντιλήψεώς μας», καθώς και σ' εκείνο το άλλο απόφθεγμα του ιδρυτού των Ιησουϊτών κατά το οποίο «για να έχουμε την αλήθεια, για να μην πέσουμε στην πλάνη, οφείλουμε πάντα να στηριζόμαστε στο βασικό και αμετάθετο αξίωμα ότι αυτό που βλέπουμε ως άσπρο είναι στην πραγματικότητα μαύρο, αν μας λέγει ότι είναι μαύρο η ιεραρχία της Εκκλησίας». Μ' αυτή τη φανατική προκατάληψι ένας ιερεύς του Τάγματος του Ιησού μου εμπιστεύθηκε την εξής σκέψι του:
› Αυτά που μου λέτε, αναγνωρίζω ότι είναι λογικώτατα και ξάστερα και αληθινά. Αλλά εμείς οι Ιησουΐτες, εκτός από τις τρείς συνηθισμένες υποσχέσεις, δίνουμε και μια τέταρτη, κατά την ημέρα της κουράς μας. Η τέταρτη αυτή υπόσχεσις είναι πιο ουσιώδης από την υπόσχεσι της αγνότητος, της υπακοής και της ακτημοσύνης. Είναι η υπόσχεσις ότι θα υποτασσόμαστε απόλυτα στον Πάπα. Έτσι, προτιμώ να πάω στην κόλασι μαζί με τον Πάπα, παρά στον Παράδεισο μ' όλες σας τις αλήθειες (!?).
«Εδώ και λίγους αιώνες θα σας έκαιαν στην πυρά της Ιεράς Εξετάσεως»
Κατά τη γνώμη των περισσοτέρων απ' αυτούς ήμουν ένας αιρετικός. Ιδού τι μου έγραφε ένας επίσκοπος: «Εδώ και λίγους αιώνες, οι ιδέες που έχετε θα ήσαν αρκετές για να σας οδηγήσουν στην πυρά της Ιεράς Εξετάσεως».
Είχα πάντως, παρ' όλα αυτά, τη διάθεσι να μείνω στο μοναστήρι και ν' αφοσιωθώ στην καθαρώς πνευματική ζωή, αφήνοντας στην ιεραρχία την ευθύνη της πλάνης της και την υποχρέωσι διορθώσεώς της. Αλλά τα ενδιαφέροντα της ψυχής μου θα μπορούσαν να είναι ασφαλή σ' ένα δρόμο υπερφυσικής ζωής, όπου η αυθαιρεσία του Πάπα θα μπορούσε να σωρεύση καινούργια δόγματα και ψευδείς διδασκαλίες σχετικές με την ευσεβή ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας; Επί πλέον, αφού η καθαρότης της διδασκαλίας είχε σπιλωθή με την κακοδοξία περί Πάπα, ποιος με βεβαίωνε ότι η κηλίδα αυτή δεν θα απλωνόταν και σε άλλες όψεις της ευαγγελικής πίστεως;
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο αν άγιοι άνθρωποι μέσα στη Ρωμαϊκή Εκκλησία αρχίζουν να σημαίνουν συναγερμό με φράσεις σαν τις ακόλουθες:
› «Ποιος ξέρει αν τα "μικρά μέσα σωτηρίας" που μας κατακλύζουν δεν μας κάνουν να ξεχάσουμε τον μοναδικό Σωτήρα, τον Ιησού;...».
› «Σήμερα η πνευματική μας ζωή μάς παρουσιάζεται σαν ένα πολύκλαδο και πολύφυλλο δένδρο, όπου οι ψυχές δεν ξέρουν πλέον που είναι ο κορμός που στηρίζει το παν και που είναι οι ρίζες που το τροφοδοτούν».
› «Με τέτοιο τρόπο στολίσαμε και παραφορτώσαμε τη θρησκευτικότητά μας, ώστε η μορφή Εκείνου ο Οποίος είναι το «έν ού εστι χρεία» χάθηκε μέσα στα στολίδια».
Πεπεισμένος, λοιπόν, ότι και η πνευματική ζωή μέσα στους κόλπους της παπικής Εκκλησίας θα με έθετε σε κινδύνους, κατέληξα να κάμω το αποφασιστικό βήμα. Εγκατέλειψα το μοναστήρι και ύστερα από λίγο καιρό εδήλωσα ότι δεν ανήκα πλέον στη Ρωμαϊκή Εκκλησία. Μερικοί άλλοι είχαν φανή διατεθειμένοι μέχρι τότε να με ακολουθήσουν, αλλά την τελευταία στιγμή κανένας δεν δείχθηκε αποφασισμένος να θυσιάση τόσο ριζικά τη θέση του μέσα στην Εκκλησία, την τιμή και την υπόληψι που απολάβαινε. Έτσι εγκατέλειψα την Ρωμαϊκή Εκκλησία, της οποίας ο αρχηγός, ξεχνώντας ότι η βασιλεία του Υιού του Θεού «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» και ότι «εκείνος που καλείται στην επισκοπή δεν καλείται σε καμμιά αρχή και εξουσία, αλλά στη διακονία όλης της Εκκλησίας», μιμούμενος εκείνον που «ποθώντας μέσα στην υπερηφάνειά του να είναι σαν θεός, έχασε την αληθινή δόξα για να ντυθή ψεύτικη», «εκάθισεν εις τον ναόν του Θεού ως θεός». Πολύ σωστά έγραφε στον Πάπα ο Βερνάρδος ντε Κλαραβάλ: «Κανένα φρικτότερο δηλητήριο για σένα, κανένα σπαθί πιο επικίνδυνο, από τη δίψα και το πάθος της κυριαρχίας». Βγαίνοντας από τον Παπισμό, υπάκουσα στη φωνή της συνειδήσεώς μου, που ήταν η ίδια η φωνή του Θεού. Και η φωνή αυτή μου έλεγε: «Έξελθε εξ αυτής...,ίνα μη συγκοινωνήσης ταις αμαρτίαις αυτής, και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβης». Πώς, μετά την έξοδό μου αυτή, έπεσα στην αγκαλιά της Ορθοδοξίας, στο φως της απόλυτης και άσπιλης Αλήθειας, αυτό θα το διηγηθώ σε άλλη ευκαιρία.
Β'
Όσο η απομάκρυνσίς μου από τον Παπισμό γινόταν ευρύτερα γνωστή στους Εκκλησιαστικούς κύκλους και εύρισκε ενθουσιώδη απήχησι στους κόλπους των ισπανών και γάλλων προτεσταντών, τόσο η θέσις μου απέβαινε πιο λεπτή. Στην αλληλογραφία που έπαιρνα αφθονούσαν τα απειλητικά και τα ανώνυμα υβριστικά γράμματα. Με κατηγορούσαν ότι δημιουργούσα ένα αντιπαπικό ρεύμα γύρω μου και ότι ωδηγούσα με το παράδειγμά μου προς την «αποστασία» ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς «ασθενείς δογματικά», που είχαν εκφράσει σχεδόν δημοσία ένα αίσθημα συμπαθείας για την περίπτωσί μου.
Το γεγονός αυτό με έκαμε να φύγω από τη Βαρκελώνη και να μεταβώ στη Μαδρίτη, όπου με φιλοξένησαν - χωρίς να το επιδιώξω ο ίδιος - οι αγγλικανοί και μέσω αυτών ήλθα σε σχέσεις με το Οικουμενικό Συμβούλιο των Εκκλησιών. Ούτε όμως και εκεί κατώρθωσα να περάσω απαρατήρητος. Ύστερα από κάθε κήρυγμά μου σε διαφόρους ναούς της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ένας αριθμός, κάθε φορά μεγαλύτερος, των ακροατών μου εξεδήλωνε την επιθυμία να με γνωρίση και να συζητήση εμπιστευτικά μαζί μου πάνω στο εκκλησιολογικό θέμα. Χωρίς, λοιπόν, να το επιζητήσω, άρχισε να σχηματίζεται γύρω μου ένας ολοένα και πιο πολυάριθμος κύκλος προσώπων, τα περισσότερα από τα οποία ήσαν αντιπαπικοί. Αυτό μ' εξέθετε ενώπιον των αρχών, διότι στις εμπιστευτικές αυτές επισκέψεις που δεχόμουν, άρχισαν να παρουσιάζονται και μερικοί ρωμαιοκαθολικοί κληρικοί, που ήσαν γενικώς γνωστοί «για την ελλιπή και χωλαίνουσα πίστι τους σχετικά με το πρωτείο και το αλάθητο του Άκρου Αρχιερέως της Ρώμης».
Τη φανατική μνησικακία που έτρεφαν ήδη προς το πρόσωπό μου λίγοι παπικοί την είδα να ολοκληρώνεται και να παίρνη την αποκορύφωσή της την ημέρα που απάντησα δημοσία σε μία εμπεριστατωμένη εκκλησιολογική πραγματεία, που μου είχαν στείλει ως ύστατο διάβημα για να με βγάλουν από την «παγίδα της αιρέσεως», όπου είχα πέσει. Το έργο εκείνο, απολογητικού χαρακτήρος, είχε τον εκφραστικό τίτλο: «Ο Πάπας, αντιπρόσωπος του Κυρίου ημών επί της γης» και το σύνθημα στο οποίο κατέληγαν τα επιχειρήματα του βιβλίου ήταν το εξής: «Χάρις στο αλάθητο του Πάπα οι ρωμαιοκαθολικοί είναι σήμερα οι μόνοι χριστιανοί που μπορούν να είναι βέβαιοι για ο,τι πιστεύουν».
Από τις στήλες μιας πορτογαλλικής επιθεωρήσεως βιβλιοκρισίας τους απάντησα: «Η πραγματικότης είναι ότι εξ αιτίας του αλαθήτου είστε οι μόνοι χριστιανοί που δεν μπορείτε να είστε σήμερα βέβαιοι για ό,τι θα σας επιβάλουν να πιστεύετε αύριο». Το άρθρο μου τελείωνε με την εξής φράσι: «Λίγο ακόμη, στον δρόμο που βαδίζετε, και θα αποκαλέσετε τον Κύριό μας αντιπρόσωπο του Πάπα στον ουρανό». Λίγο αργότερα εξέδωσα στο Μπουένος Άϊρες μία τρίπτυχη μελέτη μου, με την οποία έλαβαν πέρας οι διαξιφισμοί μου με τους παπικούς. Στη μελέτη εκείνη είχα συλλέξει όλα τα εδάφια από την πατερική γραμματεία των τεσσάρων πρώτων αιώνων, τα οποία αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στα λεγόμενα «χωρία περί πρωτείων» των ευαγγελίων (Ματθ. ιστ' 18-19, Ιω. κα' 15-17, Λουκ. κβ' 31-32). Απεδείκνυα ότι η περί πάπα διδασκαλία είναι απολύτως ξένη και αντίθετη προς την ερμηνεία που δίνουν οι πατέρες σ' αυτά τα κείμενα. Και η ερμηνεία των πατέρων είναι ακριβώς ο κανόνας πάνω στον οποίον εννοούμε την Αγία Γραφή.
Εκείνη την περίοδο, αν και από αιτίες άσχετες τελείως με τα γεγονότα, συνέβηκε να έλθω για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με την Ορθοδοξία.
Πριν προχωρήσω σε εξιστόρησι των γεγονότων, οφείλω να ομολογήσω εδώ ότι οι ιδέες μου για την Ορθοδοξία είχαν υποστή μία αξιοσημείωτη εξέλιξι από την αρχή της πνευματικής μου οδυσείας. Ωρισμένες συζητήσεις που είχα κάνει σε θέματα εκκλησιολογικά με έναν όμιλο πολωνών ορθοδόξων, που πέρασαν από την πατρίδα μου, και οι πληροφορίες που έπαιρνα από τα έντυπα του Οικουμενικού Συμβουλίου σχετικά με την ύπαρξι και τη ζωή των ορθοδόξων κύκλων της Δύσεως, μου είχαν προκαλέσει το ειλικρινές ενδιαφέρον. Επί πλέον άρχισα να παίρνω διάφορα βιβλία και περιοδικά ρώσων και ελλήνων από το Λονδίνο και το Βερολίνο, καθώς και μερικά από τα πολύτιμα βιβλία, που εκδίδει στη Νεάπολη της Ιταλίας ο αρχιμανδρίτης π. Βενέδικτος Κατσανεβάκης. Έτσι η συμπάθειά μου για την Ορθοδοξία μεγάλωνε.
Σιγά-σιγά, κατ' αυτόν τον τρόπο, χάνονταν από μέσα μου οι προκαταλήψεις απέναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι προκαταλήψεις αυτές παρουσιάζουν την Ορθοδοξία ως σχισματική, χωρίς πνευματική ζωή, και αποξηραμένη ομάδα μικρών Εκκλησιών, που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Και το σχίσμα που την απέκοψε «είχε πατέρα τον διάβολο και μητέρα την υπερηφάνεια του πατριάρχου Φωτίου». Έτσι, όταν άνοιξα αλληλογραφία με ένα σεβαστό μέλος της ορθοδόξου ιεραρχίας στη Δύσι - που το όνομά του δεν νομίζω ότι είμαι εξουσιοδοτημένος να δημοσιεύσω χάρι στο προσωπικό μου κριτήριο που οφειλόταν στις γενετικές εκείνες πληροφορίες, ήμουν πλέον απολύτως ελεύθερος από κάθε προκατάληψι σχετικά με την Ορθοδοξία και μπορούσα αντικειμενικά να την ατενίσω. Διαπίστωσα, λοιπόν, γρήγορα και μάλιστα με ευχάριστη έκπληξι ότι συνέπιπτε απολύτως η αρνητική θέσις που είχα πάρει έναντι του Παπισμού με την εκκλησιολογική διδασκαλία της Ορθοδοξίας. Ο σεβαστός ιεράρχης στα γράμματά του παραδέχθηκε αυτή τη σύμπτωσι, αλλά δεν αφέθηκε να εκφρασθή πλατύτερα, διότι έλαβε υπ' όψιν του ότι διέμενα σε περιβάλλον προτεσταντικό.
Οι ορθόδοξοι στη Δύσι δεν είναι καθόλου επιρρεπείς στον προσηλυτισμό. Μονάχα όταν η αλληλογραφία μας προχώρησε αρκετά, ο ορθόδοξος επίσκοπος μου υπέδειξε να μελετήσω το υπέροχο βιβλίο του Σεργίου Βουλγακώφ «Η Ορθοδοξία» και την όχι λιγότερο βαθυστόχαστη πραγματεία υπό τον ίδιο τίτλο του μητροπολίτου Σεραφείμ. Στο μεταξύ είχα γράψει σχετικά και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Σ' αυτά τα βιβλία βρήκα τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε ούτε μία παράγραφος που να μην εύρισκε απόλυτα σύμφωνη τη συνείδησί μου. Τόσο σ' αυτά τα έργα όσο και σε άλλα που μου στέλλονταν συνοδευόμενα από ενθαρρυντικές επιστολές - τώρα πλέον και από την Ελλάδα - έβλεπα καθαρά πόσο η ορθόδοξος διδασκαλία ήταν βαθειά και αγνά ευαγγελική και ότι οι ορθόδοξοι είναι οι μόνοι οι χριστιανοί που πιστεύουν όπως πίστευαν οι χριστιανοί των κατακομβών και του χρυσού αιώνος των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, οι μόνοι που μπορούν να επαναλαμβάνουν με ιερή καύχησι τον πατερικό λόγο: «Πιστεύουμε σε ό,τι παραλάβαμε από τους Αποστόλους».
Εκείνη την περίοδο έγραψα δύο βιβλία, το ένα με τον τίτλο «Η έννοια της Εκκλησίας κατά τους δυτικούς πατέρες» και το άλλο με τον τίτλο « Ο Θεός σας, ο Θεός μας και ο Θεός». Τα βιβλία αυτά επρόκειτο να κυκλοφορήσουν στη Νότιο Αμερική, αλλά δεν πραγματοποίησα την έκδοσί τους για να μη δώσω εύκολη και επικίνδυνη λαβή στην προτεσταντική προπαγάνδα. Από την ορθόδοξο πλευρά με συμβούλεψαν να εγκαταλείψω την απλώς αρνητική απέναντι του Παπισμού θέσι μου, μέσα στην οποία είχα λασπώσει, και να διαμορφώσω το προσωπικό μου «πιστεύω», από το οποίο θα μπορούσαν να κρίνουν σε τι απόστασι βρισκόμουν από την Αγγλικανική Εκκλησία και από την Ορθόδοξο. Ήταν μία δύσκολη εργασία, που τη συνόψισα στις εξής φράσεις: «Πιστεύω σε όλα όσα περιέχονται στα κανονικά βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, σύμφωνα με την ερμηνεία της εκκλησιαστικής παραδόσεως, δηλαδή των Οικουμενικών Συνόδων που ήσαν πράγματι οικουμενικές και της ομοφώνου διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων που αναγνωρίζονται καθολικά ως τέτοιοι». Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω ότι η συμπάθεια των προτεσταντών απέναντί μου κρύωνε, εκτός από τους αγγλικανούς που διέπονται από κάποιο ουσιώδη συντηρητισμό. Και μονάχα τώρα το ενδιαφέρον των ορθοδόξων, αν και αργά, πάντα, άρχισε να εκδηλώνεται και να με φέρη κοντά στην ορθοδοξία ως ένα «πιθανό κατηχούμενο».
Τα επιχειρήματα ενός πολωνού πανεπιστημιακού καθηγητού, που γνώρισα τότε, μου στερέωσαν την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι στηριγμένη στις ουσιώδεις αλήθειες του Χριστιανισμού. Κατάλαβα ότι κάθε χριστιανός άλλης ομολογίας είναι υποχρεωμένος να θυσιάση κάποιο σημαντικό τμήμα της πίστεώς του για να φθάση στην πλήρη δογματική καθαρότητα και ότι μονάχα ο ορθόδοξος χριστιανός δεν έχει τέτοια υποχρέωσι. Διότι αυτός μονάχα ζη και παραμένει στην ουσία του Χριστιανισμού και την αποκεκαλυμμένη και αναλλοίωτη αλήθεια. Έτσι δεν αισθανόμουν πλέον τον εαυτό μου μόνον απέναντι του παντοδυνάμου Ρωμαιοκαθολικισμού και της ψυχρότητος που μου έδειχναν οι Διαμαρτυρόμενοι. Υπήρχαν στην Ανατολή και διάσπαρτοι σε όλη την οικουμένη 280 εκατομμύρια χριστιανοί που απήρτιζαν την Ορθόδοξο Εκκλησία και με τους οποίους αισθανόμουν ότι βρίσκομαι σε κοινωνία πίστεως. Η κατηγορία περί θεολογικής μομιοποιήσεως της Ορθοδοξίας δεν είχε για μένα καμμία αξία, διότι είχα εννοήσει τώρα ότι αυτή η παγία και σταθερή εμμονή της ορθοδόξου διδασκαλίας στην αλήθεια δεν ήταν πνευματικό πέτρωμα, αλλά αείζωη ροή, όπως το ρεύμα του καταρράχτη, που φαίνεται ότι μένει πάντα το ίδιο ενώ τα νερά του διαρκώς αλλάζουν.
Σιγά - σιγά οι ορθόδοξοι άρχισαν να με θεωρούν ως δικό τους. «Το να μιλάμε σ' αυτόν τον ισπανό για την Ορθοδοξία - έγραφε ένας ονομαστός αρχιμανδρίτης - δεν είναι προσηλυτισμός». Και εκείνοι κι΄ εγώ είχαμε αντιληφθή, ότι βρισκόμουν ήδη πλησίστιος στο λιμάνι της Ορθοδοξίας, ότι ανέπνεα πλέον στην αγκαλιά της Μητρός Εκκλησίας. Στο διάστημα αυτό ήμουν πλέον ορθόδοξος χωρίς να το γνωρίζω και, όπως οι μαθηταί που βάδιζαν προς Εμμαούς πλάι στον Θείο Διδάσκαλο, είχα διανύσει μια πορεία πλάι στην Ορθοδοξία χωρίς να αναγνωρίσω οριστικά την Αλήθεια παρά στο τέλος. Όταν πείσθηκα για την πραγματικότητα αυτή, έγραψα μια μακρά έκθεσι της περιπτώσεώς μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην Α.Μ. τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών μέσω της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και μην έχοντας πλέον να κάμω τίποτε στην Ισπανία - όπου σήμερα δεν υφίσταται ορθόδοξος παροικία - εγκατέλειψα την πατρίδα μου και πήγα στην Γαλλία, όπου ζήτησα να γίνω μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού προηγουμένως άφησα να περάση λίγος καιρός ακόμη ώσπου να ωριμάση ολότελα ο καρπός της μεταστροφής μου.
Κατά το διάστημα εκείνο ενεβάθυνα περισσότερο στη γνώσι της Ορθοδοξίας και δυνάμωσα τις σχέσεις μου με την ιεραρχία της. Όταν βεβαιώθηκα πλήρως για τον εαυτό μου, έκαμα το αποφασιστικό βήμα και έγινα δεκτός επισήμως στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού ως μέλος της. Προτίμησα να πραγματοποιηθή αυτό το μεγάλο γεγονός στην Ελλάδα, την κατ' εξοχήν χώρα της Ορθοδοξίας, όπου ήλθα για να σπουδάσω Θεολογία. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με δέχθηκε πατρικά. Η αγάπη του και το ενδιαφέρον του ξεπέρασαν τους πόθους μου. Το ίδιο πρέπει να πω και για τον τότε πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και τώρα επίσκοπο Ρωγών κ. Διονύσιο, που μου έδειξε πατρική αγάπη. Περιττό να προσθέτω ότι μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα αγάπης και στοργής η Ιερά Σύνοδος δεν άργησε ν' αποφασίση την κανονική αποδοχή μου στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κατά την κατανυκτική εκείνη ιερά τελετή τιμήθηκα με το όνομα του Αποστόλου των Εθνών και ακολούθως έγινα δεκτός ως μοναχός στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκα διάκονος από τον Άγιο Επίσκοπο Ρωγών.
Από τότε ζω μέσα στην αγάπη, τη συμπάθεια και την κατανόησι της Ελληνικής Εκκλησίας και όλων των μελών της. Ζητώ όλων τις προσευχές και την πνευματική συμπαράστασι για να σταθώ πάντα άξιος της Χάριτος, που μου δόθηκε από τον Κύριο.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ
Το άρθρο αυτό του τότε ιεροδιακόνου π. Παύλου Μπάλλεστερ - Κονβαλιέρ δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες στο περιοδικό «Κιβωτός», Ιούλιος 1953, σελ. 285 - 291 και Δεκέμβριος 1953, σελ. 483 - 485. Ο μεταστραφείς στην Ορθοδοξία πρώην Φραγκισκανός μοναχός προήχθη σε τιτουλάριο επίσκοπο Ναζιανζού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής με έδρα το Μεξικό. Εκεί είχε μαρτυρικό τέλος ο ομολογητής αυτός της Ορθοδόξου πίστεως. Την είδηση της δολοφονίας του ανέγραψε στην πρώτη σελίδα η εφημερίς «Καθημερινή» (Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 1984) δια των εξής : «ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ Ο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΥΛΟΣ. Όπως έγινε γνωστό από την πόλη του Μεξικού πέθανε προχθές ο επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος Ντι Μπάλλεστερ της ελληνικής αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Ο θάνατος προήλθε από δολοφονική ενέργεια ατόμου ηλικίας 70 ετών, Μεξικανού πρώην στρατιωτικού και πάσχοντος από ψυχασθένεια. Στην κηδεία του επισκόπου πήγε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιάκωβος, ο οποίος και εξήρε το έργο του δραστήριου επισκόπου. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο επίσκοπος Παύλος είναι ισπανικής καταγωγής, ασπάσθηκε ενήλικος την ορθοδοξία και διέπρεψε ως ποιμένας και συγγραφέας. Οι αρχές του Μεξικού δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ο δράστης να κατέχεται από ιδιάζουσα θρησκομανία».
Πηγή: (Εκ του περιοδικού "ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ" Τεύχος 1, Ιανουάριος - Μάρτιος 2006) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, σε συνεργασία με την Εστία Πατερικών Μελετών, την Ενωμένη Ρωμιοσύνη και την Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), καλεί σε παλλαϊκή κινητοποίηση-συγκέντρωση κατά των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών, τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου και ώρα 5:00 μ.μ. στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, από όπου θα ξεκινήσει μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό το κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενο Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ και ώρα 5:00 μμ
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
-ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Από το Δημαρχείο Αμαρουσίου στο Υπουργείο Παιδείας.
«O κύβος ερρίφθη». Παίρνουμε πρωτοβουλία για το μέλλον των παιδιών μας.
Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, η μόνη λύση είναι αντίσταση και πάλι!
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, σε συνεργασία με την Εστία Πατερικών Μελετών, την Ενωμένη Ρωμιοσύνη και την Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), καλεί σε παλλαϊκή κινητοποίηση-συγκέντρωση κατά των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών, τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου και ώρα 5:00 μ.μ. στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, από όπου θα ξεκινήσει μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό το κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενο Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Η ειρηνική και δημοκρατική αντίσταση, διαμαρτυρία, εγρήγορση και μαρτυρία αποτελεί στάση ευθύνης του κάθε Χριστιανού.
Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, ο Αγιορείτης έλεγε: «Πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε… Σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως και ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι' αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεμείται και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!..Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί (ενν. οι πολέμιοι) θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν… Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς να αδιαφορούμε! Αν η Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, αν οι Μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τα έχουν καλά με όλους, γιατί τους βοηθάνε στα ιδρύματα κ.λπ., οι Αγιορείτες, πάλι, αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα, τότε ποιος θα μιλήσει;»
Είναι ανάγκη, λοιπόν, τώρα και όχι όταν θα είναι πλέον αργά, να μιλήσουμε ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα, με κάθε πρόσφορο και δημοκρατικό μέσο και τρόπο και σε όποια ευκαιρία μας δίνεται, ομολογώντας, προσωπικά ή συλλογικά, τη δική μας προσωπική μαρτυρία πίστεως. Είναι ένδειξη ευθύνης η συμμετοχή μας στην ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας της 23ης Οκτωβρίου 2017, με κεντρικό σύνθημα «ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ».
Είναι η ώρα, να διαδηλώσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ότι αντιστεκόμαστε στα νεοταξικά σχέδια των χριστιανομάχων πνευματικών ηγητόρων της Ελλάδας εναντίον τόσο της εθνικής και ιστορικής όσο και της ορθόδοξης κληρονομιάς και ταυτότητας του λαού μας.
Είναι η ώρα, να συνειδητοποιηθεί επιτέλους, από όλους, ότι το θέμα του χαρακτήρα και του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι υπόθεση μείζονος και κομβικής σημασίας για την πορεία του νέου ελληνισμού και όχι θέμα στενού συντεχνιακού ενδιαφέροντος, όπως κάποιοι παραπλανητικά ισχυρίζονται. Το μάθημα των Θρησκευτικών «σχετίζεται κατ΄ ουσίαν με τη φιλοσοφία και τον γενικότερο προσανατολισμό της παιδείας. Με την πνευματική και ιδεολογική της στοχοθεσία. Ή απλούστερα, με το τι ανθρώπους πρέπει αυτή να διαπλάσσει».
Τα νεοταξικά σχέδια της απαξίωσης και εξευτελιστικής γελιοποίησης του μαθήματος των Θρησκευτικών, μέσω των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών και των νέων βιβλίων-Φάκελων του μαθήματος, δεν πρέπει να περάσουν, διότι, διαμέσου της συνεξέτασης της Ορθόδοξης πίστης με τις θρησκείες στην ίδια διδακτική ενότητα, στην ουσία δηλαδή, διαμέσου της εξίσωσης της χριστιανικής αλήθειας με τις διάφορες θρησκευτικές δοξασίες, οδηγούνται τα παιδιά μας στην σχετικοποίηση της Ορθόδοξης πίστης τους, στο θρησκευτικό συγκρητισμό και, κατά συνέπεια, στην αποχριστανοποίησή τους και στην αθεΐα.
Ως εκ τούτου, τα Νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία-Φάκελοι του μαθήματος των Θρησκευτικών, ως προς φιλοσοφία, τη δομή και το περιεχόμενό τους, είναι και αντισυνταγματικά και αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα και γι΄ αυτό απαιτούμε από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων:
Ø να αποσύρει άμεσα τα τωρινά βιβλία μαζί με τα Νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά, που οδήγησαν σε αυτού του είδους τα βιβλία (Φακέλους),
Ø να επαναφέρει τον Ορθόδοξο και ομολογιακό χαρακτήρα και προσανατολισμό του μαθήματος, θέτοντας σε ισχύ τα προηγούμενα Προγράμματα και Βιβλία, αφού γίνουν οι απαιτούμενες παιδαγωγικού και μεθοδολογικού περιεχομένου διορθώσεις, από εξειδικευμένους επί τούτου παιδαγωγούς και θεολόγους.
Ø να αντιμετωπίζει, όχι με ιδεοληπτικά, αλλά με θεολογικά και παιδαγωγικά κριτήρια το όλο πλαίσιο της αγωγής των Ελλήνων ορθοδόξων μαθητών μέσα από όλες γενικά τις εκπαιδευτικές και προγραμματικές δράσεις, στις οποίες τον τελευταίο καιρό παρατηρείται διαρκώς και μονίμως μια τάση υποτίμησης, προσβολής, υποβάθμισης, διάβρωσης, στοχοποίησης και διωγμού της ορθόδοξης ταυτότητας και κληρονομιάς που πολιτισμικά θεωρείται αναγκαία και απαραίτητη για την ολόπλευρη ανάπτυξή τους,
Ø να σεβαστεί επιτέλους, τη συνταγματική νομιμότητα και το ορθόδοξο χριστιανικό πιστεύω της συντριπτικής πλειονοψηφίας του Ελληνικού λαού.
Στόχος της ειρηνικής πορείας διαμαρτυρίας είναι να απαιτηθεί από το Υπουργείο Παιδείας να ενσκήψει σοβαρά πάνω στα δίκαια αιτήματα των γονέων από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι μάλιστα, επιθυμώντας να διατηρήσουν αλώβητη την ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία των ιδίων αλλά και κυρίως των παιδιών τους, προχωρούν, μαζικά, σε μια επαναστατική και πρωτοφανή στα παγκόσμια εκπαιδευτικά χρονικά κίνηση, στην επιστροφή στα σχολεία των βιβλίων-Φακέλων που δόθηκαν στα παιδιά για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Με την πορεία διαμαρτυρίας, εκτός των άλλων, συνδέεται άμεσα, η φωνή των χιλιάδων πολιτών, γονέων κάθε κοινωνικού στρώματος, που διαμαρτύρονται προς κάθε υπεύθυνο παράγοντα, που εμπλέκεται στην δομική κατάρτιση, έγκριση και παροχή αυτής της ακατάλληλης και επικίνδυνης για τα ορθόδοξα παιδιά πολυθρησκειακής ύλης.
«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ» για να διασώσουμε την Πίστη μας, την οικογένειά μας, την Πατρίδα μας.
Στις 5 το απόγευμα της Δευτέρας 23 του Οκτώβρη 2017, θα είμαστε όλοι εκεί, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου.
Εμπρός Έλληνες. Για μας και για τα παιδιά μας.
Αντίσταση, Εγρήγορση, Ομολογία και Μαρτυρία Τώρα.
Το ΔΣ της ΠΕΘ
Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Κέντρο οργανωμένου εγκλήματος είναι η Αλβανία, όπου υπό τον έλεγχο είκοσι οικογενειών τέσσερις εγκληματικές φατρίες διακινούν ναρκωτικά, κάνουν σωματεμπορία, εκβιάζουν, κλέβουν αυτοκίνητα και ξεπλένουν χρήματα. Δεν πρόκειται για διαπίστωση μέσων ενημέρωσης αλλά του ίδιου του Αμερικανού πρέσβη στην Αλβανία Ντόναλντ Λου.
Παρά την πρόοδο που έχει γίνει στην αποτροπή της καλλιέργειας και εμπορίας κάνναβης, παραμένει μεγάλη πρόκληση η καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος!
«Εφόσον το “μεγάλο ψάρι” δεν έχει συλληφθεί και φυλακιστεί, υπάρχει κίνδυνος να παρουσιασθούν μεγαλύτερα τα προβλήματα της παραγωγής και της διανομής κάνναβης», δήλωσε ο Αμερικανός αξιωματούχος. Η δήλωση του Ντόναλντ Λου έρχεται σε μια χρονική στιγμή που ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, επισήμως, βρίσκεται στις ΗΠΑ για το θάνατο του στενού του φίλου Άρθουρ Φανκελστέν.
Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Έντι Ράμα, έφυγε για μια μονοήμερη επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς να δώσει δημόσιες εξηγήσεις. Κυβερνητικές πηγές ανέφεραν ότι η επείγουσα αναχώρηση του Ράμα στις ΗΠΑ ήταν ο θάνατος του στενού του φίλου Άρθουρ Φανκελστέν που ωστόσο πέθανε τον Αύγουστο.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει απάντηση από την αλβανική κυβέρνηση.
Πηγή: Pontos News
Αὐτοί πού δέν εἶναι καλά πνευματικά, εἶναι μερικοί ἱερωμένοι πού σπουδάζουν ψυχολογία, γιά νά βοηθήσουν τίς ψυχές (μέ ἀνθρώπινες τέχνες). Καί τό παράξενο εἶναι πού οἱ δάσκαλοί τους, οἱ ψυχολόγοι, δέν πιστεύουν στόν Θεό καί δέν παραδέχονται οὔτε ψυχή, ἤ τήν παραδέχονται μέ ἕνα δικό τους τρόπο (σχεδόν ὅλοι). Ἀπό αὐτήν τήν πράξη τούς οἱ κληρικοί αὐτοί φανερώνουν ὅτι πνευματικά εἶναι ἄρρωστοι καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό Ἁγιοπατερικές ἐξετάσεις, καί, ἀφοῦ θεραπευθοῦν, τότε θά διακρίνουν καί μόνοι τους τό ἄρρωστο αὐτό πνεῦμα καί θά γνωρίσουν παράλληλα καί τή θεία Χάρη, γιά νά χρησιμοποιοῦν στό ἑξῆς τίς ψυχές πού πάσχουν τήν θεία ἐνέργεια καί ὄχι τίς ἀνθρώπινες τέχνες.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθεῖ νά πιστέψει στό Θεό καί στή μέλλουσα ζωή, τήν αἰώνιο – συλλάβει δηλαδή τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – καί μετανοήσει, ἀλλάξει ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τόν ἄνθρωπο, διώχνοντας καί ὅλα τά κληρονομικά του. Ἔτσι ἔγινε σέ πολλούς ἀνθρώπους πού μετανόησαν, ἀγωνίστηκαν μέ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καί Ἅγιοι καί τούς προσκυνᾶμε τώρα μέ εὐλάβεια καί ζητᾶμε καί τίς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ πρίν εἶχαν πολλά πάθη καί κληρονομικά.
Ἐπί παραδείγματι, ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ, ἐνῶ πρίν ἦταν ὁ πιό αἱμοβόρος ληστής, μέ κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στόν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τά πάθη, τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἀξιώθηκε νά λάβει ἀκόμα καί τό προφητικό χάρισμα. Πέρασε δέ στήν εὐαισθησία ἀκόμα καί τό Μέγα Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπό τή μεγαλύτερη ἀρχοντική οἰκογένεια τῆς Ρώμης, μέ κληρονομικές ἀρετές καί ἐπιστημονική μεγάλη μόρφωση.
Ἑπομένως, τό πᾶν εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί τήν ψυχή μπορεῖ νά τήν βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, μέ πίστη, πού ἀγαπάει τήν ψυχή καί τήν πονάει, γιατί γνωρίζει τή μεγάλη της ἀξία, τήν βοηθάει στή μετάνοια, τήν ξαλαφρώνει μέ τήν ἐξομολόγηση, τήν ἐλευθερώνει ἀπό τό ἄγχος καί τήν ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο ἤ πετάει τό λογισμό μέ τόν ὁποῖο βασανίζει τήν εὐαίσθητη ψυχή ὁ πονηρός, καί θεραπεύεται. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀρρώστια στόν κόσμο ἀπό τό λογισμό, ὅταν δηλαδή πείσει ὁ διάβολος τόν ἄνθρωπο μέ λογισμούς ὅτι δέν εἶναι καλά. Ὅπως δέν ὑπάρχει καί ἀνώτερος γιατρός σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις ἀπό τόν ἔμπειρο Πνευματικό, πού ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη μέ τήν ἁγιότητά του καί πετάει αὐτούς τούς λογισμούς ἀπό τά εὐαίσθητα πλάσματα τοῦ Θεοῦ καί θεραπεύει ψυχές καί σώματα δίχως φάρμακα, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τίς ἐξασφαλίζει καί τόν Παράδεισο.
Πηγή: (Γέροντος Παϊσίου "Επιστολές" Α’ ἔκδοση 1994, σελ. 102-103), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η βαριά οικονομική κρίση που διέρχεται η Πατρίδα μας, οι ατέρμονες εδώ και 8 χρόνια διαπραγματεύσεις της πολιτικής ηγεσίας με τους Θεσμούς και το ΔΝΤ, η απίστευτη στα παγκόσμια χρονικά ύφεση που κατατρώγει εδώ και 8 σχεδόν χρόνια τα σπλάχνα της ελληνικής οικονομίας, αυτού του ελληνικού λαού, και ως επακόλουθο αυτής η ολοκληρωτική εξαθλίωση και καταρράκωση της κοινωνικής συνοχής, θα οδηγήσει αναπόφευκτα τους Έλληνες σε σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Διότι ουδείς πλέον πιστεύει ότι με το εξοντωτικό 4ο Μνημόνιο, το οποίο ευρίσκεται προ των πυλών, δεν θα ακολουθήσουν και άλλα δυσβάστακτα και ταπεινωτικά μέτρα τα οποία αυξάνουν το εθνικό χρέος σε δυσθεώρητα ύψη και μετέτρεψαν την χώρα σε αιώνια αποικία των δανειστών.
Τεράστια είναι τα λάθη που έχει διαπράξει κατά τις τελευταίες δεκαετίες σε βάρος του Έθνους όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Απέτυχε κυριολεκτικώς όχι μόνο σε θέματα οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής πολιτικής, αλλά και σε θέματα ηθικής διαπαιδαγώγησης και πατριωτισμού των Ελλήνων. Δημιούργησε ένα υπερβολικά διογκωμένο και αναποτελεσματικό Δημόσιο, το οποίο, δυστυχώς μόνον βάσει εκτιμήσεων, υπερέβαινε πριν από την κρίση το 1.3 εκατομμύρια κομματικούς υπαλλήλους, στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ενώ το έτος 1931 αριθμούσε μόλις 40.031 υπαλλήλους σε ένα πληθυσμό μόλις του ημίσεως του σημερινού, αλλά τότε και χωρίς την τεράστια υποστήριξη των πληροφοριακών συστημάτων και της σύγχρονης τεχνολογίας που διαθέτει τώρα η δήθεν «χαρισματική, πεφωτισμένη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση»!
Ένα πράγματι αδηφάγο, σπάταλο, παρασιτικό, στην κυριολεξία μη αποδοτικό και αναποτελεσματικό Δημόσιο το οποίο επί δεκαετίες όχι μόνον απομυζούσε τον ιδρώτα και τους πόρους του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνον κατασπαταλούσε στα 40 τελευταία χρόνια τις κοινοτικές επιδοτήσεις και τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε Ευρώ δάνεια, αλλά ταυτόχρονα διέφθειρε τους Θεσμούς και πολίτες αυτής της χώρας. Αυτό το πολιτικό σύστημα, για να μετατρέψει τους πολίτες αυτής της χώρας σε συνένοχους, «μαζί τα φάγαμε!», παρέφρασε την ρήση του Ισοκράτη ο οποίος λέει: «το ήθος όλων των πολιτών εξομοιώνεται με το ήθος των κυβερνώντων». Προς επίτευξη αυτού του εγκληματικού σχεδίου χρησιμοποίησε και μία άλλη παθογένεια. Κατέστησε τους τηλε-δημοσιογράφους κυρίαρχους και ασύδοτους, για να τηλε-δημαγωγούν και να εκτρέφουν μια κοινωνία ναρκισσιστική, που να διεκδικεί μόνο διορισμούς, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, συντάξεις «μαϊμού», προνόμια, επιδόματα, εφάπαξ, απεργίες, καταλήψεις, βανδαλισμούς, καταστροφές κ.λπ., χωρίς όμως να προσφέρει τίποτε. Έτσι διαλύθηκε ολοσχερώς η παραγωγική βάση της χώρας μας, διότι όπου και αν βρεθούμε, δεν είμαστε αποδοτικοί.
Ως εκ τούτου, αυτό το υπεροπτικό, αλαζονικό, εγωπαθές, ναρκισσιστικό, ελιτιστικό πολιτικό σύστημα, που αρμόζει μόνον σε φεουδαρχικά καθεστώτα και όχι σε μία υγιή Δημοκρατία, απέκρυβε παράλληλα επί δεκαετίες την τραγική κατάσταση της χώρας. Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε: «μία κυβέρνηση μπορεί να κρύβει την δημοσιονομική της κατάσταση από τους πολλούς για λίγο, από λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορεί να την κρύβει από όλους για πάντα. Και ότι ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το δημιουργήσεις».
Όμως εν συνεχεία οι μνημονιακές κυβερνήσεις, λόγω του πολιτικού κόστους, αρνούνται εδώ και 8 χρόνια την μείωση των δαπανών του αδηφάγου και σπάταλου Δημοσίου, δηλαδή αρνούνται μία σωστή δημοσιονομική προσαρμογή με διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που καρκινοβατούν εδώ και δεκαετίες, και οι οποίες ως προαπαιτούμενα των 3 Μνημονίων ψηφίστηκαν μάλιστα από όλα σχεδόν τα κόμματα. Δηλαδή στόχος της σωστής δημοσιονομικής προσαρμογής ήταν η εξοικονόμηση των απαιτούμενων κεφαλαίων για την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας μας. Αντί όμως αυτού οι μνημονιακές κυβερνήσεις και κόμματα για την εξυπηρέτηση του χρέους, μετακύλησαν χάρις του Δημοσίου το κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής στην υπερφορολόγηση των αδυνάμων, και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης (πρόσφατη δήλωση της 20.Σεπτ.2017 του Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ντουμπρόφσκι). Με την ταυτόχρονη αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας με τις επαναλαμβανόμενες μειώσεις των μισθών, των συντάξεων, της υγείας, των κοινωνικών παροχών, της απαξίωσης και καταβαράθρωσης της ακίνητης περιουσίας (ΕΝΦΙΑ), αλλά και σε βάρος αυτής της ανάπτυξης με την φυγή δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε ξένες Τράπεζες, την και εκ των λόγων αυτών πρωτοφανή δημιουργηθείσα τεράστια ανεργία και την φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων εις το εξωτερικό. Δηλαδή το όλο εγχείρημα μίας σωστής δημοσιονομικής προσαρμογής κατέληξε σε ένα δώρο άδωρο εξαιτίας της μη εφαρμογής αυτού και της από ελληνικής πλευράς εύκολη επιλογή αύξησης των φόρων που οδήγησαν αναπόφευκτα στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Μίλτος Φρίντμαν έλεγε: «όταν ξεσπάσει μία κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση, η γρήγορη και αμετάκλητη επιβολή αλλαγών, πριν η συγκλονισμένη κοινωνία διολισθήσει πάλι στην τυραννία του στάτους κβο».
Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τώρα ότι η χώρα μας ευρίσκεται σε κατάσταση ύψιστης έκτακτης ανάγκης και ότι η φοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή μαζί με άλλες πλευρές της διαφθοράς, διαπλοκής και ατιμωρησίας ευθύνονται στον μεγαλύτερο βαθμό για την τραγική, ελεεινή πορεία των δημοσίων οικονομικών και την ανεξέλεγκτη και τεράστια διόγκωση του χρέους. Και ότι ανεξαρτήτως των αποφάσεων που θα ληφθούν στο προσεχές διάστημα στις Βρυξέλλες για την διάσωση ή παραμονή της χώρας μας εντός της Ευρωζώνης, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να αρχίσουμε να ασχολούμεθα και με τους εαυτούς μας. Αν το πράξουμε αυτό, θα μείνουμε εμβρόντητοι από τα ελαττώματα που θα ανακαλύψουμε μέσα μας. Και από τις κολοσσιαίες ευθύνες που θα καταλογίσουμε και στη δική μας συμπεριφορά για όλη αυτή τη κατάντια μας.
Ευθυνόμαστε κυρίως για τους τελείως ελλειμματικούς, ανίκανους, ψεύτες και επικίνδυνους πολιτικούς που κάθε τόσο και επί δεκαετίες αναδεικνύαμε με την ψήφο μας για να κυβερνήσουν την χώρα μας, και τους οποίους παράλληλα εκβιάζαμε να μας διορίσουν, να μας μοιράζουν αργομισθίες, προνόμια, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, συντάξεις «μαϊμού», δεκάδες επιδόματα, εκατοντάδες θαλασσοδάνεια κ.λπ. με την απειλή ότι δεν θα τους ψηφίζαμε. Ευθυνόμαστε και για την διαφθορά, την διαπλοκή, την ατιμωρησία και για πολλά άλλα, τα οποία όμως ουδεμία σχέση έχουν με τις ελληνικές παραδόσεις και αξίες, το ήθος, την ειλικρίνεια, την δημιουργία, την εργατικότητα και την αγάπη προς την Πατρίδα πατεράδων και προγόνων μας. Όπου κι αν αναμειχθήκαμε και εμείς σε Δημόσια Διοίκηση, Δήμους, Υγεία, Νοσοκομεία, Δημόσια Εκπαίδευση, ΔΕΚΟ κ.λπ. δεν δείξαμε το απαραίτητο ήθος.
Ο ακράτητος εκφυλισμός, η διαστροφή, διαπλοκή και διαφθορά της μεταπολιτευτικής περιόδου ήσαν ο Δούρειος Ίππος για την άλωση, καταστροφή και νέα υποδούλωση της Ελλάδος.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους: «η αναγέννηση μίας κοινωνίας περνάει πρώτα από τους πολίτες της. Αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, να σωθούμε και να αλλάξει η Πατρίδα μας, τότε πρέπει να αλλάξουμε εμείς». Και όχι να περιμένουμε αφελείς, ως πάσχοντες ναρκομανείς, κάθε τόσο και διαρκώς «την καλοσύνη των ξένων (;)», την επόμενη «δόση», ως δήθεν βοήθεια από τους Θεσμούς/ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, και από το σάπιο πολιτικό σύστημα να σώσει την Πατρίδα μας, το οποίο ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας μας και την εξαθλίωση των Ελλήνων.
Εν γνώσει λοιπόν και της δικής μας ευθύνης για την κατάντια της χώρας μας, αλλά τώρα και της ύψιστης ανάγκης για αναγέννηση αυτής και την ανόρθωση του ηθικού μας αναστήματος, οφείλουμε να ενστερνιστούμε τα διδάγματα του αμερικανού συγγραφέα Χένρυ Ντέιβιντ Θόρο του έτους 1848 που εμπεριέχονται στο έργο του «Πολιτική ανυπακοή», το οποίο έχει επηρεάσει ηγέτες όπως π.χ. οι Γκάντι και Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Οι οποίοι με ειρηνικό τρόπο και με μηνύματα όπως π.χ. «ορκίζομαι να μη σέβομαι όσους δεν το αξίζουν» άλλαξαν την στάση της κοινωνίας και την σχέση της με το πολιτικό σύστημα.
Η αποκαθήλωση του πολιτικού συστήματος, για την σωτηρία του Έθνους και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του Λαού, είναι τώρα ύψιστο καθήκον και ευθύνη όλων των Ελλήνων. Η δε αποκάλυψη και ο κολασμός όλων των παρανομιών του πολιτικού συστήματος εξουσίας, η τιμωρία όλων των πολιτικών που ευθύνονται για τις τεράστιες ηθικές, υλικές, και εθνικές ζημίες που υπέστη ο Ελληνικός Λαός και η Πατρίδα μας, είναι τώρα και ύψιστο εθνικό καθήκον ενός απελευθερωμένου όμως από συντεχνιακές, πολιτικές και κομματικές επιρροές Θεσμού της Δικαιοσύνης, ως εκ τούτου όλων των Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων.
Αποκλειστικό εθνικό καθήκον των λειτουργών της είναι να ανταποκριθούνε τώρα στην δύσκολη και ύψιστη αποστολή της Δικαιοσύνης. Ο Ελληνικός Λαός προσβλέπει στην αλλαγή του Συντάγματος με την εμπέδωση και υπερίσχυση του αισθήματος και βαθιάς έννοιας της αξιακής Δικαιοσύνης και ισονομίας, των κοινωνικών και πολιτικών αξιών και αρχών, στην επιστροφή της νομιμότητας, της ισορροπίας της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, ως μοναδική ελπίδα και σωτηρία για την απρόσκοπτη, απερίσπαστη λειτουργία της Δημοκρατίας, την ανάταση της ελληνικής ψυχής για την επανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και κυριαρχίας της Πατρίδας μας.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν.Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στην Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά στην Αθήνα
* Το έβλεπε εδώ και χρόνια ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης αυτό που ερχόταν στην χώρα μας. Και να που φτάσαμε στην σημερινή τραγική κατάσταση όπου οι άθεοι πολεμάνε την Εκκλησία του Χριστού με μίσος και εχθρότητα..
~ Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ δύσκολη ἐποχή, σὲ ἄπιστα χρόνια. Ἡ ἀπιστία κυριαρχεῖ. Ἄλλοτε, δὲν τολμοῦσε ἄνθρωπος δημοσίως νὰ βλαστημήσῃ τὰ θεῖα, κανείς. Ἂν καμμιὰ φορὰ κάποιος τὸ τολμοῦσε, χίλια χέρια σηκώνονταν νὰ τὸν χτυπήσουν, δὲν μποροῦσε νὰ σταθῇ.
Κι ἂν καμμιὰ φορὰ παρουσιαζόταν κανένας καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, Χριστός, Παναγιά, δὲν ὑπάρχει κόλασις καὶ παράδεισος, τοῦ ἔκλειναν τὴν πόρτα· καὶ ἡ γυναίκα του ἀκόμα τὸν ἔδιωχνε.
Ὅπως σήμερα ἀποφεύγουν ἕναν ἄρρωστο μὲ ἀρρώστια μεταδοτική, ἔτσι ἀπέφευγαν τότε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ τὴ χειρότερη ἀσθένεια, τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία. Στὰ χρόνια ἐκεῖνα βλάστημος καὶ ἄθεος δὲν ἦταν ἀνεκτός.
Τώρα ὅμως τελευταῖα τὸ κακὸ προχώρησε. Ὄχι μόνο αὐτοὶ ποὺ πᾶνε στὰ σχολειὰ καὶ στὰ πανεπιστήμια καὶ μαθαίνουν μερικὰ γράμματα καὶ κάνουν τὸ σοφὸ καὶ γυρίζουν στὸ χωριὸ καὶ κάθονται στὸ καφενεῖο διπλοπόδι μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ τρῶνε τὸν ἱδρῶτα τοῦ γεωργοῦ ἄκοπα, ὄχι μόνο αὐτοὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀλλ᾽ ἀκόμα καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια, ἁπλοϊκοὶ χωριάτες καὶ βοσκοὶ καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ γριὲς γυναῖκες ἀκοῦς νὰ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Εἶνε χρόνια ἄπιστα καὶ ἄθεα.
Καὶ ὄχι μόνο ἀρνοῦνται τὴν πίστι, ἀλλὰ καὶ ὡρισμένοι στὶς ἡμέρες μας μισοῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μοιάζουν μὲ λυσσασμένο σκυλί. Ὅπως τὸ σκυλὶ ὅταν λυσσάξῃ δὲν γνωρίζει κανένα ἀλλὰ δαγκώνει ἀκόμα καὶ τὸ ἀφεντικό του, ἔτσι κι αὐτοί, λυσσασμένα σκυλιὰ τοῦ αἰῶνος μας, μισοῦν θανασίμως τὴν Ἐκκλησία. Ἂν ἦταν δυνατὸν θὰ γκρέμιζαν τοὺς ναοὺς καὶ θὰ ἔσφαζαν τοὺς κληρικοὺς καὶ ῥασοφόρους. Μήπως δὲν τὰ εἴδαμε αὐτὰ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, εἴτε στὴν Κωσταντινούπολι εἴτε στὴ Βόρειο Ἤπειρο ἀπὸ τὸν Ἐμβὲρ Χότζα εἴτε στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸν Ἀττίλα εἴτε στὴ Σερβία καὶ τὸ Κόσσοβο; Καὶ ὅλα αὐτὰ ὑπὸ τὰ ὄμματα τῆς διεθνοῦς ὑποκριτικῆς κοινωνίας, ποὺ ἀπὸ τὴ μιὰ κόπτεται γιὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ξέρει νὰ νίπτῃ τὰς χεῖρας καὶ νὰ ἀμνηστεύῃ τὰ ἐγκλήματα.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο οἱ ἄθεοι τῶν ξένων κρατῶν, ἐκεῖνοι ποὺ γκρέμισαν ἐκκλησιὲς καὶ ἀπαγόρευαν νὰ βαπτίζουν τὰ παιδιὰ καὶ ὑποχρέωναν τοὺς Χριστιανοὺς ἀκόμα καὶ νὰ ἀλλάξουν τὰ ὀνόματά τους. Εἶνε καὶ μερικοὶ δικοί μας ἐδῶ, ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν καὶ στὴν πατρίδα μας τέτοια ἄθεα καθεστῶτα.
Κι ἅμα τοὺς ρωτήσῃς, Γιατί μισεῖτε τὴν Ἐκκλησία, τί κακὸ σᾶς ἔκανε; ἀπαντοῦν, ὅτι τάχα ἡ Ἐκκλησία συμμάχησε μὲ τὸ κατεστημένο, ὅτι οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες ὑποστηρίζουν τοὺς πλουσίους, τὸ κεφάλαιο…
Αὐτὸ εἶνε ψέμα. Δὲν ξέρω τί γίνεται σὲ ἄλλα δόγματα καὶ ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐξετάσουμε τὴ δική μας πίστι θὰ δοῦμε, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἔζησε πτωχὸς στὸν κόσμο καὶ στηλίτευσε τὴ φιλαργυρία. Κανένας ἄλλος δὲν ἤλεγξε τὸν πλουτισμό, τὴν πλεονεξία, τὴν ἀδικία, ὅπως ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος εἶνε ποὺ εἶπε, ὅτι δυὸ πράγματα δὲν συμβιβάζονται· ἡ ἀγάπη τοῦ χρήματος καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ ν᾽ ἀγαπᾷς τὰ λεπτὰ καὶ ν᾽ ἀγαπᾷς τὸ Θεό (βλ. Ματθ. 6,24). Αὐτὰ τὰ πράγματα εἶνε ἀσυμβίβαστα. Ὅπως δυὸ πόδια δὲ χωρᾶνε σ᾽ ἕνα παπούτσι, ἔτσι μέσα στὴν ἴδια καρδιὰ δὲ μπορεῖς νὰ βάλῃς τὴν ἀγάπη τοῦ χρήματος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ»· «κανείς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ δύο κυρίους· διότι ἢ τὸν ἕνα θὰ μισήσῃ καὶ θ᾽ ἀγαπήσῃ τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσηλωθῇ στὸν ἕνα καὶ θὰ περιφρονήσῃ τὸν ἄλλο» (Ματθ. 6,24). Τὰ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός.
Θὰ πῇς ἴσως τὸ ἑξῆς. ―Ὁ Χριστὸς βέβαια εἶνε καλός. Πιστεύω ἐγὼ στὸ Χριστό. Ἀλλὰ οἱ παπᾶδες ἐκμεταλλεύονται τὴ θρησκεία καὶ θησαυρίζουν…
Δὲν ξέρω, ἐπαναλαμβάνω, τί γίνεται ἀλλοῦ στὸν κόσμο. Ἀλλὰ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας οἱ παπᾶδες εἶνε ὅλοι φτωχοί, φτωχαδάκια. Πόσους παπᾶδες ἔχει ἡ Ἑλλάς; Ὀκτὼ χιλιάδες περίπου; Πηγαίνετε παντοῦ καὶ ἐρευνῆστε· στὴν Ἤπειρο, στὴ Μακεδονία, στὸ Μοριὰ καὶ στὰ νησιά· ὅπου νὰ πᾶτε, θὰ δῆτε ὅτι οἱ παπᾶδες δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀριστοκρατία. Γεννήθηκαν σὲ σπίτια φτωχά, μέσα σὲ ταπεινὲς οἰκογένειες. Κανένα πλούσιο σπίτι, κανένας ὑψηλὸς ἀξιωματοῦχος, κανένας βαθύπλουτος ἐφοπλιστὴς δὲν κάνει τὸ παιδί του παπᾶ. Ψάξτε νὰ δῆτε. Ἂν βρῆτε κάπου κληρικὸ νὰ εἶνε παιδὶ δικαστικοῦ, εἰσαγγελέως, ἀνωτέρου ἀξιωματικοῦ ἢ ἄλλου μεγάλου, θὰ εἶνε ἐξαίρεσις, ποὺ δὲν καταργεῖ ἀλλ᾽ ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα. Ὁ κλῆρος μας εἶνε «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς» τοῦ λαοῦ.
―Καλὰ τὰ παπαδάκια, θὰ πῆτε, ἀλλὰ οἱ δεσποτάδες;
Δὲν ξέρω τί κάνουν οἱ ἄλλοι δεσποτάδες, ἀλλὰ ἐπιτρέψατέ μου νὰ τολμήσω νὰ πῶ κάτι γιὰ τὴ μητρόπολί μου, ποὺ μὲ γνωρίζει τόσα χρόνια. Μπορεῖ κανεὶς νὰ πῇ ὅτι ὁ ἐπίσκοπός της ἀγαπᾷ τὰ λεπτά; Ἂν ψάξετε τὶς τσέπες μου, χρήματα δὲ θὰ βρῆτε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐγκαταστάθηκα ἔχω κάνει ἀμέτρητες λειτουργίες σὲ ὅλες τὶς ἐνορίες· ἀπὸ πουθενὰ δὲν πῆρα χρήματα, οὔτε ἕνα καφὲ δὲν ζήτησα. Δωρεὰν λειτουργῶ καὶ διδάσκω. Ἔκανα ἑκατοντάδες χειροτονίες· δραχμή δὲν πῆρα. Καὶ τὸ μισθό μου τὸν δίνω ὅλο. Ὅταν πεθάνω, δὲ θὰ βροῦν τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ῥάσο καὶ μερικὰ βιβλία. Καὶ δὲν εἶμαι ὁ μόνος ἀσφαλῶς.
Δὲν στέκονται λοιπὸν οἱ κατηγορίες ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλος εἶνε ὁ λόγος ποὺ τὴ μισοῦν. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε ὅ,τι τὸ χαλινάρι, ποὺ δὲν ἀφήνει τὸ ἄλογο νὰ πέσῃ στὸ γκρεμό, ὅ,τι τὸ φρένο, ποὺ ἀποτρέπει τὸ αὐτοκίνητο ἀπὸ τὸ δυστύχημα. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ λυσσασμένο ἄλογο δαγκώνει τὸ χαλινάρι του, ἔτσι καὶ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν χωρὶς χαλινάρι, κατὰ τὰ κέφια τους, ἐπιτίθενται μὲ μῖσος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ καὶ γι᾽ αὐτοὺς ἀκόμα ποὺ τὴν μισοῦν ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται. Ἐμεῖς δὲν τοὺς μισοῦμε· τοὺς ἀγαποῦμε κι αὐτοὺς καὶ προσευχόμεθα καὶ γι᾽ αὐτοὺς καὶ παρακαλοῦμε τὸ Θεό. Κανένα δὲν μισεῖ ἡ Ἐκκλησία· ὅπως ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρό, ποὺ ἐνῷ τὸν καρφώνανε προσηύχετο γιὰ τοὺς σταυρωτάς του.
* * *
Ἀλλὰ προσοχή. Ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία κανένα δὲ μισεῖ, πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικούς, αὐτοὶ ποὺ ὑβρίζουν Θεὸ καὶ Παναγία, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θά ᾽χουν καλὸ τέλος…
Τὴν Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα μνημονεύουμε ὅτι ἕνας βασιλιᾶς κακοῦργος, ὁ Ἡρῴδης, – τί ἔκανε; Πῆρε μαχαίρι καὶ ἔσφαξε πόσους; 14.000 βρέφη! Ὅπως ὁ χασάπης σφάζει τ᾽ ἀρνάκια, ἔτσι αὐτὸς ἔσφαξε 14.000 παιδάκια. Γιατί; Ἤλπιζε, ὅτι μεταξὺ τῶν παιδιῶν θὰ ἦταν καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ αὐτὰ μὲν σὰν ἀγγελούδια πῆγαν ἐπάνω στὸν οὐρανὸ καὶ ψάλλουν τὸ Ἀλληλούια. Ὁ Ἡρῴδης ὅμως τί ἔγινε; Ἐμένα ρωτᾶτε; Διαβάστε νὰ δῆτε τί λέει ἡ ἱστορία. Ἀρρώστησε, ἔπεσε κατάκοιτος στὸ κρεβάτι, γέμισε πληγὲς ποὺ ἔτρεχαν πύον, σάπισε, βρώμισε, σκουλήκιασε· ἔτσι πέθανε καὶ παρέδωσε τὴν ψυχή του. Καὶ μόνο αὐτός;
Ὑπάρχει καὶ ἄλλο παράδειγμα· ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης. Αὐτὸς ἔζησε μετὰ τριακόσια χρόνια. Κατεδίωξε τὴν Ἐκκλησία, ἤθελε νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν εἰδωλολατρία, νὰ σβήσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴν ἀκούγεται. Τὸ τέλος του ποιό ἦταν; Ἔκανε πόλεμο, καὶ πάνω στὴ μάχη ἕνα βέλος, μία σαΐτα, τὸν χτύπησε στὸ στῆθος. Γέμισε τότε τὴ φούχτα του αἷμα καί, τὴν ὥρα ποὺ ξεψυχοῦσε πλέον, τὸ σκόρπισε στὸν ἀέρα καὶ εἶπε· «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»· Χριστέ, μὲ νίκησες.
Κανείς δὲ μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸ Χριστό, ὄχι. Ὅποιος ἀντιτίθεται ―σημειῶστε το―, ὅ,τι κι ἂν εἶνε, μικρὸς ἢ μεγάλος, ἄνθρωπος ἢ σύστημα, ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὸ Χριστό, θὰ γίνῃ στάχτη. Ὑπάρχει Θεός, ὑπάρχει Χριστός!
* * *
Βουλῶστε τ᾽ αὐτιά σας, ἀδελφοί μου. Μὴν ἀκοῦτε τί λέει ὁ ἕνας κι ὁ ἄλλος. Κρατῆστε τὴν πίστι στὸ Χριστό, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, βαθειὰ στὴν ψυχή σας. Καμμιά δύναμις νὰ μὴ μπορέσῃ νὰ τὴν ξερριζώσῃ.
Αὐτὰ εἶχα νὰ σᾶς πῶ καὶ αὐτὰ νὰ πιστεύετε. Ν᾽ ἀκοῦτε τὴν Ἐκκλησία μας. Κι ὅταν πλησιάσῃ τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, νὰ μὴν εἶνε ὅπως τὸ τέλος τοῦ Ἡρῴδου, ποὺ ἀποδοκιμάστηκε ἀπὸ τὸν παντοδύναμο Θεό, ἀλλὰ τὸ τέλος μας νὰ εἶνε ὅπως τοῦ λῃστοῦ, ποὺ ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶπε «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Ὑδρούσης – Φλωρίνης τὴν 29-12-1976.), Αὐγουστίνος Καντιώτης, Σημεία Καιρών
Ἡ ἄσκηση βίας ἐκφράζεται εἴτε μέσω λεκτικῶν προπηλακισμῶν καὶ ἀπρεπῶν χαρακτηρισμῶν εἴτε μέσω ἀπειλῶν γιὰ χαμηλὴ βαθμολογία, καταγγέλλει ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων.
Τὶς πρακτικὲς βίας καὶ ἐκφοβισμοῦ ἐναντίον τῶν γονέων καὶ τῶν παιδιῶν τους γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες καὶ μία μικρὴ μερίδα Διευθυντῶν Σχολικῶν μονάδων καθὼς καὶ κάποιων δασκάλων ἢ καθηγητῶν, καταγγέλλει ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων μὲ ἀνακοίνωσή της.
Ἡ ἄσκηση βίας ἐκφράζεται εἴτε μέσω λεκτικῶν προπηλακισμῶν καὶ ἀπρεπῶν χαρακτηρισμῶν εἴτε μέσω ἀπειλῶν γιὰ χαμηλὴ βαθμολογία στοὺς μαθητὲς τῶν ὁποίων οἱ γονεῖς ἐπιστρέφουν τὰ βιβλία. Σὲ κάποιες περιπτώσεις ὑπάρχει καὶ ἄρνηση νὰ παραλάβουν τὰ ἐπιστρεφόμενα βιβλία.
Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (ΠΕΘ) ἐπίσης χαιρετίζει τὴν ἀγωνιστικὴ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὸ νόμο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου, ἀπορρίπτει τὰ διχαστικὰ κηρύγματα μίσους τῶν κυβερνητικῶν χριστιανομάχων καὶ προπαγανδιστῶν τῆς ἀτομικῆς θρησκείας καὶ τῆς ἀθεΐας, καταγγέλλει τὶς ἰδεοληπτικὲς πρακτικὲς βίας καὶ ἐκφοβισμοῦ τῶν κυβερνώντων καὶ μίας μικρῆς μερίδας Διευθυντῶν Σχολικῶν μονάδων καὶ δασκάλων ἢ καθηγητῶν, ἐναντίον μαθητῶν καὶ γονέων ποὺ ἐπιστρέφουν στὰ σχολεῖα, τὰ βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὡς ἀπαράδεκτα, καὶ καλεῖ ὅλο τὸν λαὸ σὲ ἀγωνιστικὴ κινητοποίηση γιὰ νὰ μὴν περάσουν οἱ ἀντορθόδοξες κυβερνητικὲς πολιτικές.
Ἀναλυτικότερα ἡ ἀνακοίνωση τῆς ΠΕΘ ἔχει ὡς ἑξῆς:
Α) Η ΠΕΘ, ὅπως ἐξάλλου καὶ ἡ μεγάλη πλειονοψηφία τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ μεγάλη ἱκανοποίηση καὶ αἰσθήματα χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης, δέχθηκε τὴν ἀγωνιστικὴ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἡ ὁποία:
1) ζητεῖ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, προτείνει νὰ ἀποσυρθεῖ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὴν ταυτότητα ἀλλαγῆς φύλου στὰ 15 ἔτη καὶ νὰ κληθεῖ νὰ ἀποφανθεῖ ἐπ' αὐτοῦ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς - προφανῶς μέσω δημοψηφίσματος,
2) ζητεῖ νὰ ἀποσυρθοῦν ἀπὸ τὰ σχολεῖα τὰ βιβλία (Φάκελοι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν), ποὺ διδάσκουν ἕνα πανθρησκειακὸ μάθημα, πού, ὅπως ὑποστηρίζουν, ἐνσταλάζει ἐντέχνως στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τὴν πεποίθηση ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι λίγο-πολὺ τὸ ἴδιο», καὶ...
3) δηλώνει ὅτι ἡ Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους στέκεται στὸ πλευρὸ τῶν γονέων, οἱ ὁποῖοι ἐπιστρέφουν τὰ νέα βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, ὡς ἀπαράδεκτα, συναισθανόμενοι τὸν κίνδυνο γιὰ τὴν πνευματικὴ μόλυνση τῶν ψυχῶν τῶν παιδιῶν τους ἀπὸ αὐτά.
Τὸ Ἁγιώνυμο Ὅρος, ὅπως πάντα ἔτσι καὶ τώρα, τίθεται τοιουτοτρόπως πνευματικὸς ἐπικεφαλῆς καὶ καθοδηγητὴς τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητας τοῦ Γένους.
Β) Η ΠΕΘ ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει τὰ διχαστικὰ κηρύγματα μίσους τῶν κυβερνητικῶν χριστιανομάχων καὶ προπαγανδιστῶν τῆς ἀτομικῆς θρησκείας καὶ τῆς ἀθεΐας, ὅπως τοῦ πρώην Ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Ν. Φίλη ὁ ὁποῖος εὐκαίρως-ἀκαίρως ἐπιτίθεται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀπαξιωτικοὺς χαρακτηρισμούς, διότι προφανῶς, μὲ τὸν λόγο καὶ τὴ στάση τῆς ἐμποδίζει τὴν πλήρη ἐφαρμογὴ τῶν ἀποδομητικῶν, γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, νεοταξικῶν σχεδίων τῆς «προοδευτικῆς» σοσιαλμαρξιστικῆς, ἀριστερῆς, ἑλληνικῆς ἰντελιγκέντσιας, ἡ ὁποία, ἑκούσια ἢ ἀκούσια, ἔχει προσδεθεῖ στὸ νεοεποχήτικο ἅρμα τῆς διεθνοῦς Νέας Τάξης Πραγμάτων, μὲ στόχο τὴ συνολικὴ ἀποδόμηση καὶ μετάλλαξη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
Γ) Η ΠΕΘ καταγγέλλει τὴν ἀντιδημοκρατική, ἀντιπαιδαγωγικὴ καὶ ἀντορθόδοξη πολιτικὴ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας Ἔρευνας καὶ Θρησκευμάτων κ. Κ. Γαβρόγλου ὁ ὁποῖος:
1. Ἀπαξιώνει τὸν ἀγώνα τῶν γονέων ποὺ ἀγωνίζονται, φιλότιμα, ὡς οἱ πλέον ὑπεύθυνοι, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τους, χαρακτηρίζοντάς τους μειοψηφίες, ἀγνοώντας ἐσκεμμένα ὅτι ἡ ἐπιστροφὴ τῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, αὐτὴ ἡ ἐπαναστατικὴ καὶ πρωτοφανῆ στὰ παγκόσμια ἐκπαιδευτικὰ χρονικά, πρωτοβουλία τῶν ἑλλήνων γονέων, τείνει πλέον νὰ πάρει χαρακτηριστικὰ μαζικοῦ κινήματος ἐνάντια στὴν ἀντορθόδοξη ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ τῆς Κυβέρνησής του.
2. Δὲν λαμβάνει καμία παιδαγωγικὴ μέριμνα γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιά, ποὺ ἐπιστρέφουν μὲν τὸ πολυθρησκειακὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν, θέλουν ὅμως καὶ δικαιοῦνται, μὲ βάση τὸ ἑλληνικὸ δίκαιο, νὰ παρακολουθήσουν ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
Ἀκόμη, ἡ ΠΕΘ καταγγέλλει τὶς ἀπαράδεκτες πρακτικὲς βίας καὶ ἐκφοβισμοῦ ἐναντίον τῶν γονέων καὶ τῶν παιδιῶν τους ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες καὶ μία μικρὴ μερίδα Διευθυντῶν Σχολικῶν μονάδων καθὼς καὶ κάποιων δασκάλων ἢ καθηγητῶν. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ αὐτοὶ ἔχουν ἤδη καταγγελθεῖ στὴν ΠΕΘ γιὰ τὴ βίαιη καὶ ἄπρεπη συμπεριφορὰ τοὺς ἐναντίον μαθητῶν καὶ γονέων, ποὺ ἐπιστρέφουν στὰ σχολεῖα τὰ βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὡς ἀπαράδεκτα. Ἡ ἄσκηση βίας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «ἐκπαιδευτικούς», ἐκφράζεται εἴτε μέσω λεκτικῶν προπηλακισμῶν καὶ ἀπρεπῶν χαρακτηρισμῶν εἴτε καὶ μέσω ἀπειλῶν γιὰ χαμηλὴ βαθμολογία στοὺς μαθητές, τῶν ὁποίων οἱ γονεῖς ἐπιστρέφουν τὰ βιβλία, ἢ ἀκόμη ἀρνούμενοι νὰ παραλάβουν τὰ ἐπιστρεφόμενα βιβλία, θέλοντας, ἔτσι, νὰ προσκομίσουν στὴν Κυβέρνηση τὰ πιστοποιητικά της κομματικῆς τους νομιμοφροσύνης, ἐνθαρρυμένοι προφανῶς καὶ ἀπὸ τὴν στάση τοῦ Ὑπουργοῦ στὸ συγκεκριμένο θέμα.
Δ) Τέλος, ἡ ΠΕΘ καλεῖ ὅλο τὸν λαὸ σὲ συνεχῆ καὶ δυναμικὴ ἀγωνιστικὴ κινητοποίηση γιὰ νὰ μὴν περάσουν οἱ ἀντορθόδοξες κομματικὲς ἰδεοληψίες ποὺ ἐπιχειρεῖ ἡ Κυβέρνηση, ἐφαρμόζοντας τὸ ὀργανωμένο σχέδιό της, ποὺ εἶναι ἡ ἀποδόμηση τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων.
Πηγή: Εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Σχόλιο ID-ont: Σας θυμίζουμε παλαιότερο σχόλιό μας για τον ΑΜΚΑ, το Ηλεκτρονικό Εισιτήριο και την ανέπαφη χρήση του: Ηλεκτρονικό Εισιτήριο ΜΜΜ: Περί ΑΜΚΑ, "ανωνύμων" μετακινήσεων και άλλων τεχνολογικών "καινών δαιμονίων".
Για την έκδοση προσωποποιημένης κάρτας από Τερματικό Έκδοσης Καρτών (ΤΕΚ) απαιτείται o επιβάτης να προσκομίσει επίσημο έγγραφο που να προσδιορίζει τον αριθμό ΑΜΚΑ, την αστυνομική του ταυτότητα ή εναλλακτικά, για μη Έλληνες υπηκόους, απαιτείται διαβατήριο και η εισαγωγή ενός 8ψήφιου κωδικού. Στην αποφασή της, εμμένει η Αρχή Προστασίας Δεδομένων <http://www.cnn.gr/eidhseis/tag/27976/arxh-prostasias-proswpikwn-dedomenwn> Προσωπικού Χαρακτήρα, αναφορικά με το ηλεκτρονικό εισιτήριο <http://www.cnn.gr/eidhseis/tag/38421/hlektroniko-eisithrio> για τις εταιρείες του Ομίλου ΟΑΣΑ <http://www.cnn.gr/eidhseis/tag/1014/oasa>
Επισημαίνει για ακόμη μία φορά τον κίνδυνο να θιγούν ελευθερίες και δικαιώματα από την εφαρμογή του, αναφέροντας συγκεκριμένα:: «Η τήρηση –είτε στο ίδιο το εισιτήριο (ηλεκτρονική κάρτα) είτε στη βάση δεδομένων- του δρομολογίου που πραγματοποιήθηκε, της ημερομηνίας και ώρας αυτού καθώς και του αριθμού του ηλεκτρονικού εισιτηρίου παραπέμπουν σε συγκεκριμένο επιβάτη, ο προσδιορισμός (ταυτοποίηση) του οποίου –με τη μορφή προσωποποιημένης πληροφόρησης- καθίσταται δυνατός εφόσον στο αρχείο που τηρεί ο υπεύθυνος επεξεργασίας υπάρχουν προσωπικά δεδομένα ταυτοποίησης του κατόχου του. Με αυτόν τον τρόπο, οι μετακινήσεις κάθε επιβάτη παύουν πλέον να είναι ανώνυμες, με αποτέλεσμα να θίγεται υπέρμετρα η ελευθερία κίνησης ή κυκλοφορίας της οποίας αναπόσπαστο μέρος συνιστά το δικαίωμα της ανώνυμης μετακίνησης».
Η Αρχή στην αποφασή της κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες νόμος ορίζει περιορισμούς/εξαιρέσεις για λόγους δημοσίου συμφέροντος (πχ. υγειονομικοί, δημόσιας τάξης και ασφάλειας, δίωξης ή πρόληψης αξιόποινων πράξεων) αλλά υπογραμμίζει ότι «την προκειμένη δε περίπτωση τέτοιους λόγους δεν επικαλείται ο ΟΑΣΑ στους επιδιωκόμενους σκοπούς επεξεργασίας».Παράλληλα, τονίζει ότι οι μετακινήσεις των επιβατών χάνουν με το προσωποποιημένο ηλεκτρονικό εισιτήριο την ανωνυμία τους κι αυτό θίγει το δικαίωμα της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Η Αρχή αναφέρει επίσης ότι η οποιαδήποτε συσχέτιση του μοναδικού σειριακού αριθμού που υπάρχει σε κάθε κάρτα με τον κάτοχό της επιτρέπει την εξαγωγή πλήρους πληροφόρησης για τις ακριβείς διαδρομές που αυτός πραγματοποιεί.
Η Αρχή θεωρεί ότι τα δεδομένα στην επιφάνεια της κάρτας (ονοματεπώνυμο, φωτογραφία) και στο chip της κάρτας (αριθμός κάρτας, προφίλ (τύπος) χρήστη και ημερομηνία λήξης δικαιώματος) είναι κατ’ αρχάς πρόσφορα σε σχέση με τους επιδιωκόμενους σκοπούς, θα πρέπει όμως, τα δεδομένα στο chip της κάρτας να τηρούνται με ασφάλεια (ιδίως, κρυπτογραφημένα), προκειμένου, πχ, ενδεχόμενη απώλεια της κάρτας να μη μπορεί να επιτρέψει σε κάποιον τρίτο να ανακαλύψει και το ιστορικό των μετακινήσεών του. Η εκπόνηση εκτίμησης επιπτώσεων (data protection impact assessment) πριν από την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων είναι μια ιδιαίτερα χρήσιμη διαδικασία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Ο νέος Γενικός Κανονισμός για την Προστασία Δεδομένων, που θα τεθεί σε εφαρμογή στις 25/05/2018, την καθιστά υποχρεωτική σε κάθε περίπτωση που ένα είδος επεξεργασίας, ιδίως με χρήση νέων τεχνολογιών και συνεκτιμώντας τη φύση, το πεδίο εφαρμογής, το πλαίσιο και τους σκοπούς της επεξεργασίας, ενδέχεται να επιφέρει υψηλό κίνδυνο για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των φυσικών προσώπων. Στην περίπτωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, η Αρχή θεώρησε ότι είναι ήδη σκόπιμη η εκπόνηση μελέτης επιπτώσεων, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τον καθολικά υποχρεωτικό χαρακτήρα του νέου συστήματος -βάσει της σχετικής πρόβλεψης του ΟΑΣΑ- καθώς και το γεγονός ότι αφορά μεγάλο αριθμό υποκειμένων δεδομένων, δηλαδή το σύνολο του επιβατικού κοινού.
Για την έκδοση προσωποποιημένης κάρτας από Τερματικό Έκδοσης Καρτών (ΤΕΚ) απαιτείται o επιβάτης να προσκομίσει:
– επίσημο έγγραφο που να προσδιορίζει τον αριθμό ΑΜΚΑ,
– την αστυνομική του ταυτότητα ή εναλλακτικά, για μη Έλληνες υπηκόους, απαιτείται διαβατήριο,
– εισαγωγή 8ψήφιου κωδικού.
Ο εκδότης εισάγει στην εφαρμογή του ΤΕΚ τον ΑΜΚΑ, το όνομα, το επώνυμο καθώς και το μήνα και έτος γέννησης. Στη συνέχεια προχωρά σε επιβεβαίωση της ταυτότητας του επιβάτη, ο οποίος εισάγει τον 8ψήφιο κωδικό ασφαλείας. Τέλος, ο εκδότης προχωρά σε λήψη φωτογραφίας του επιβάτη (μέσω της φωτογραφικής μηχανής που διαθέτει το ΤΕΚ ή μέσω σάρωσης προεκτυπωμένης φωτογραφίας) και εκδίδει την έξυπνη κάρτα.
Κατά τη διαδικασία έκδοσης της κάρτας το σύστημα παράγει και αποθηκεύει στη βάση δεδομένων το hashed value που προκύπτει από το συνδυασμό ΑΜΚΑ και κωδικού, καθώς και τον μήνα και έτος γέννησης.
Η προσωποποιημένη ATH.ENA Card θα υποκαταστήσει τις υφιστάμενες μηνιαίες, τριμηνιαίες, εξαμηνιαίες και ετήσιες κάρτες του ΟΑΣΑ, τα μειωμένα και τα ελευθέρας. Με άλλα λόγια, απευθύνεται στους συστηματικούς χρήστες των ΜΜΜ. Η έκδοση της προσωποποιημένης ηλεκτρονικής κάρτας (προσωποποιημένη ATH.ENA Card) γίνεται ήδη σε ορισμένους σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού και ειδικότερα, στους σταθμούς Σύνταγμα, Αγ. Μαρίνα, Δ. Πλακεντίας, Ελληνικό, Ανθούπολη, Πειραιάς, Κηφισιά, Ομόνοια και Αττική (οι σταθμοί εμπλουτίζονται) και σε δυο σταθμούς του τραμ (Αγ. Φωτεινή και Σύνταγμα) στο εκδοτήριο της Ο.ΣΥ. στην Όθωνος (Πλ. Συντάγματος).
Προσωπικά δεδομένα είναι *κάθε* πληροφορία που αναφέρεται σε και περιγράφει ένα άτομο, όπως: στοιχεία αναγνώρισης (ονοματεπώνυμο, ηλικία, κατοικία, επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση κλπ.), φυσικά χαρακτηριστικά, εκπαίδευση, εργασία (προϋπηρεσία, εργασιακή συμπεριφορά κλπ), οικονομική κατάσταση (έσοδα, περιουσιακά στοιχεία, οικονομική συμπεριφορά), ενδιαφέροντα, δραστηριότητες, συνήθειες. Το άτομο (φυσικό πρόσωπο) στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα ονομάζεται *υποκείμενο των δεδομένων.*Στην Ελλάδα ισχύει ο Νόμος 2472/1997 για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, ο οποίος εποπτεύεται από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Επίσης, ισχύει ο Νόμος 3471/2006 για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες.
Στην Ευρώπη ισχύουν για τα κράτη-μέλη:
ΠΗΓΕΣ:
https://www.epaggelmagynaika.gr/to-neo-fakeloma-me-ta-ilektronika-eisitiria-kai-paraviasi-prosopikon-dedomenon/
http://adiakritos.gr/kindyni-na-thigoun-eleftheries-dedomena-apo-ilektroniko-isitirio/
https://el-gr.facebook.com/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%97%CE%BB-%CE%A4%CF%83%CE%AF%CF%87%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD-1598353143795333/
Πηγή: ID-on't renounce my freedom
Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον,
κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν,
άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς (Γένεσις Κεφ. Β στιχ. 27)
Κανένας δεν γεννιέται με κοινωνικό φύλο. Όλοι γεννιούνται με ένα βιολογικό φύλο, άρσεν ή θήλυ.
Δυστυχώς, την παραπάνω αναφορά της Βίβλου η οποία συνιστά θεμελιώδη ανθρωπολογική αρχή για την κατανόηση της δημιουργίας του ανθρώπου, έρχεται σήμερα η Ελληνική Πολιτεία και την αμφισβητεί με την έκδοση του Νόμου 4491/2017 ΦΕΚ 152 Α/13-10-2017 «Νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου …και άλλες διατάξεις».
Όλα ήταν προετοιμασμένα… Θυμηθείτε την εντολή-διαταγή αριθ. Φ20.1/220482/Δ2/23-12-2016 του Υπουργείου Παιδείας προς τους καθηγητές των Γυμνασίων, να αναπτυχθεί, στα πλαίσια της πραγματοποίησης θεματικής εβδομάδας υπό τον γενικό τίτλο «ΣΩΜΑ και ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ» ειδικότερη θεματική ενότητα υπό τον τίτλο «Έμφυλες Ταυτότητες» και με υποενότητες όπως «βιολογικό και κοινωνικό φύλλο», «αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα» «ομοφοβία και τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο» κτλ.
Ναι, η Ελληνική Πολιτεία από την εγκύκλιο του 2016, σήμερα, Παρασκευή και 13 Οκτωβρίου 2017, περνά στη νομοθέτηση αμφισβητώντας την ιδία την Αγία Γραφή. Το μοναδικό θεόπνευστο Βιβλίο. Τη Βίβλο, που όλους τους συγγραφείς της, από τον Μωυσή με τη Γένεση μέχρι τον Ευαγγελιστή Ιωάννη με την Αποκάλυψη, τους κατεύθυνε το Άγιο Πνεύμα.
Τη Βίβλο, για την οποία ο Κύριος μας διαβεβαίωσε «αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ὴ μία κεραία ου μη παρέλθει από του νόμου έως αν πάντα γένηται» (Ματθ. ε,18). Δηλαδή, σας διαβεβαιώνω με κάθε επισημότητα, ότι έως ότου υπάρχει ο ουρανός και η γη, ότι ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, δεν θα αλλάξει από το νόμο, μέχρι τη στιγμή που όλα θα επαληθευτούν.
***
Δεν είμαι προληπτικός, αλλά πάρα πολλοί, θεωρούν την Παρασκευή και 13, από τους πιο γρουσούζικους συνδυασμούς.
Λέτε αυτό να υπονοεί κάτι και γι αυτούς που υπέγραψαν, σήμερα Παρασκευή και 13, το νόμο 4491/2017 ;
Αλεξανδρούπολη, Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ακούστε τον Υποναύαρχο Λ.Σ (ε.α) κ. Νίκο Παπανικολόπουλο σε όσα ανέφερε στην πρωινή εκπομπή του ΜΑXIMUM FM 93,6 και στον Δ.Κολιό με αφορμή το άρθρο του “Κανένας δεν γεννιέται με κοινωνικό φύλο. Όλοι γεννιούνται με ένα βιολογικό φύλο, άρσεν ή θήλυ”.
Τον Ιούλιο του 1974 η ελεγχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες στρατιωτική χούντα των Αθηνών οργάνωσε πραξικόπημα στην Κύπρο και την απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου της Κύπρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Όλα εκτελέστηκαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έγινε ένα χρόνο νωρίτερα στο Σαντιάγκο της Χιλής.
Η Κύπρος είναι ένα νησί με μεγάλη στρατηγική σημασία, μέλος τώρα της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το 82% του πληθυσμού της είναι Έλληνες στην εθνότητα, το 18% Τουρκοκύπριοι. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία το 1960, μετά από έναν από τους πλέον πετυχημένους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αντίθετα προς ό,τι συνέβη με τον Σαλβαδόρ Αλλιέντε, ο Μακάριος διέφυγε τον θάνατο και μαζί του επίσης επέζησε το κράτος του, αν και ακρωτηριασμένο από την τουρκική εισβολή που ακολούθησε. Ο Κίσινγκερ αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η Κύπρος ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της καριέρας του.
Γιατί τα έκανε αυτά ο Κίσσινγκερ; Επειδή ήταν το πρώϊμο πρότυπο του νεοσυντηρητικού, αν και, για να είμαστε δίκαιοι, πολύ ικανότερος από τους επιγόνους του.
Παρά την προσπάθειά του να εμφανισθεί ως διανοούμενος, ο Κίσσινγκερ δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ένας Μάρκος Αυρήλιος, ο φιλόσοφος -βασιληάς. Ούτε θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τον σκληροτράχηλο πολεμιστή, τον Γιτζάκ Ράμπιν, πούξερε πότε έρχεται η στιγμή να μετατρέψει, από ηγεμονική θέση, σε μόνιμη ειρήνη αυτό που κέρδισε στον πόλεμο.
Στον Κίσινγκερ αρέσει να παίζει τον Θεό (παρότι θάπρεπε να γνωρίζει ότι μερικές φορές η ύβρις ακολουθείται από τη νέμεση. Αλλά αυτό δεν είναι το είδος του επιχειρήματος που θα σταματούσε έναν τέτοιο άνθρωπο).
Έχει τεράστιες ικανότητες, μεγάλο χάρισμα και ένα παγκόσμιο στρατηγικό όραμα, ακόμα κι αν όλοι δεν θα συμφωνούσαν μ’ αυτό. Ήταν ασυζητητί ο πιο έξυπνος από τους πολεμιστές του ψυχρού (και επίσης θερμού) πολέμου. Πετυχαίνοντας μια σχεδόν αδύνατη συμμαχία με τον ηγέτη της Κινεζικής Κομμουνιστικής Επανάστασης, με αυτά που έκανε στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Ιαπωνία κι ακόμη τη Λατινική Αμερική, κατάφερε να περικυκλώσει τη Ρωσία και να θέσει τις στρατηγικές βάσεις για τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η επιρροή του πάνω στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατηγική διήρκεσε (και ακόμα διαρκεί) πολύ περισσότερο από το χρόνο της θητείας του ως Υπουργού Εξωτερικών και ως συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας.
Ο μάστορας της παραπλάνησης
Τα απαράμιλλα επιτεύγματά του οφείλονται στο συνδυασμό δύο όπλων που ξέρει πολύ καλά πώς να τα χρησιμοποιεί.
Το ένα, δε διστάζει ποτέ. Κάθε φορά που νομίζει ότι είναι απαραίτητο, χρησιμοποιεί κάθε δυνατή μέθοδο, δεν σταματάει σε ηθικό, ή οποιοδήποτε άλλο, ενδοιασμό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως οι Ιησουίτες συνήθιζαν να λένε (ή μάλλον όπως οι αντίπαλοί τους τούς κατηγορούσαν ότι έλεγαν).
Το δεύτερο κι ακόμη φοβερότερο όπλο είναι η ικανότητά του να κατανοεί- καλύτερα από ό,τι οι ίδιοι κάνουν- ό,τι σκέφτονται όλοι οι διάφοροι παίκτες σε ένα δεδομένο παιχνίδι: τη νοοτροπία, τις ανάγκες τους. Ετσι είναι σε θέση να στείλει σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των αντιπάλων του, τα σήματα που είναι σωστά για τους σκοπούς του, σήματα διατυπωμένα στη γλώσσα που είναι πιθανότερο να τους πείσει να κινηθούν προς την κατεύθυνση που αυτός θέλει να πάνε. Ακόμη κι αν αυτοί συνεχίζουν να τρέφουν κάποιες αμφιβολίες, είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, γιατί ξέρει τι θέλει και δεν διστάζει ο ίδιος ούτε στιγμή. Αυτό ήταν το μυστικό των θριάμβων του.
Νομίζω ότι ακόμη και τώρα ο Κίσινγκερ είναι ένας από τους πολύ λίγους ανθρώπους που μπορούν να διατηρούν πολύ καλές σχέσεις και με τα δύο στρατόπεδα σε ό, τι μοιάζει τώρα πολύ με εμφύλιο πόλεμο στην καρδιά της αυτοκρατορίας, κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ παγκοσμιοποιητών και στρατηγών του Χάους, κάτι σαν τον πόλεμο μεταξύ των αυτοκρατόρων Αντωνίου και Οκταβίου στην αρχαία Ρώμη, που συγκλόνισε τότε και την πιο μακρινή γωνιά της Μεσογείου.
Κύπρος: ένα αριστούργημα εξαπάτησης
Το 1974 ο Κίσινγκερ μπόρεσε να προετοιμάσει το πραξικόπημά του στην Κύπρο εξαπατώντας τους πάντες για τις πραγματικές προθέσεις του, και μεταξύ αυτών τον ‘Ελληνα δικτάτορα Ιωαννίδη, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον Υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενωσης Γκρομίκο (όταν τους συνάντησε στη Λευκωσία λίγο πριν από το πραξικόπημα), τη βρετανική κυβέρνηση και ακόμα τον ίδιο του τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, εκμεταλλευόμενος πιθανώς τα σοβαρά προβλήματά του με το Watergate.
Ήταν ένα αριστούργημα παραπλανητικής διπλωματίας και εξαπάτησης, ακόμη κι αν αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το πει και να το διεκδικήσει ανοιχτά.
Το Μάρτιο του 1974 ο υποστράτηγος Ιωαννίδης, ο έλληνας δικτάτορας, κάλεσε στο γραφείο του τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Του είπε, σύμφωνα με έναν από τους πολύ στενούς συνεργάτες του Ωνάση: “Αριστοτέλη, όλα πάνε καλά με την εξωτερική πολιτική. Οι Αμερικανοί μου είπαν να βγάλουμε από τη μέση τον Παπά (τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Πρόεδρο της Κύπρου) και θα μας δώσουν το νησί” (η Κύπρος θα ενωθεί με την Ελλάδα). Ο Ιωαννίδης ήταν λίγο τρελός και το μόνο πράγμα που ο Ωνάσης σκέφτηκε να του πει ήταν: “Και γιατί δεν το κάνουν μόνοι τους;”. ‘Ενα τέτοιο ερώτημα δεν ήταν βέβαια αρκετό για να κάνει τον Ιωαννίδη να σκεφτεί, πόσο μάλλον να τον αποτρέψει απ’ ό,τι ήδη σχεδίαζε.
Όταν ο Ιωαννίδης συνειδητοποίησε, μετά το πραξικόπημα, πως είχε εξαπατηθεί και ότι ήταν μάλλον η Τουρκία κι όχι η Ελλάδα που επρόκειτο να “ενωθεί” με την Κύπρο, διέταξε τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να υπερασπιστούν το νησί με όλα τα μέσα και να επιτεθούν στην Τουρκία σε όλα τα μέτωπα. Κανένας δεν έκανε τίποτα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήλεγχαν όλη την ελληνική στρατιωτική ιεραρχία. Τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο νησί ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, προχωρώντας σε εθνοκάθαρση του ελληνικού πληθυσμού από τις ζώνη που πήραν υπό τον έλεγχό τους. Η Κύπρος έχασε το 1,5% του πληθυσμού της κατά τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης σε δύο δόσεις, ποσοστό μεγαλύτερο από τις ιρακινές απώλειες κατά τη διάρκεια της εισβολής του 2003.
Ο Ιωαννίδης, βετεράνος των αντικομμουνιστικών αγώνων στην Ελλάδα, πέθανε στη φυλακή, πάντοτε αρνούμενος να εξηγήσει τι είχε συμβεί. Είπε μόνο: “δε μιλώ γιατί αν μιλήσω όλοι οι Έλληνες θα γίνουν κομμουνιστές”. Λίγο καιρό μετά τα γεγονότα το ίδιο το Ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε ειδική διάταξη για να σταματήσει οποιαδήποτε έρευνα σχετικά με την Κύπρο, επικαλούμενο την ανάγκη να μη διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.
Ο Κίσινγκερ συναντά τον Μακάριο και τον Γκρομίκο
Λίγο πριν το πραξικόπημα ο ίδιος ο Κίσσινγκερ επισκέφθηκε την Κύπρο κι εκεί συναντήθηκε με τον Σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Αντρέι Γκρομίκο και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι ειπώθηκε κατά τη διάρκεια των συνομιλιών τους, εκτός από εκείνο που είπε ο Κίσινγκερ στον Αρχιεπίσκοπο, καθώς αναχωρούσε από το νησί: «Μακαριώτατε, είστε πάρα πολύ μεγάλος ηγέτης για ένα τόσο μικρό μέρος”. Ήταν ένα κολακευτικό σχόλιο για αυτό το αγροτόπαιδο να ακούσει αυτά τα λόγια από έναν από τους ισχυρότερους άνδρες στη Γη.
Αν και δεν ξέρουμε τι ειπώθηκε σ’ αυτές τις συνομιλίες ξέρουμε τι συνέβη μετά. Ο Μακάριος άρχισε να ενεργεί με αυξημένη αυτοπεποίθηση στις σχέσεις του με τη χούντα, αγνοώντας απελπισμένα μηνύματα που έφταναν από κάποιους στην Αθήνα ότι σχεδίαζαν να τον σκοτώσουν. Έγραψε ακόμη στη χούντα μια επιστολή ζητώντας τους να ανακαλέσουν τους αξιωματικούς τους από την Κύπρο. Αυτό χρησίμευσε ως το τελικό πρόσχημα για το πραξικόπημα εναντίον του.
Όσο για την ΕΣΣΔ, αντέδρασε μόνο εκ των υστέρων στην αλυσίδα των γεγονότων και μόνο με τα συνήθη διπλωματικά μέσα. Ήταν η αντίθετη στάση σε σχέση με εκείνη που είχε υιοθετήσει ο Νικίτα Χρουστσόφ το 1964. Τότε, ενημερωμένος από τον απεσταλμένο του Μακαρίου Βάσο Λυσσαρίδη, τον κύπριο σοσιαλιστή ηγέτη, ο οποίος τον είχε συναντήσει προσωπικά στο θέρετρό του στον Νότο, είχε στείλει ισχυρό μήνυμα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον εξηγώντας του ότι η σχεδιαζόμενη τουρκική εισβολή στο νησί θα ήταν απαράδεκτη για τη Σοβιετική Ένωση. Ο Johnson έστειλε μια επιστολή (που δόθηκε μετά στην δημοσιότητα) προς τον Τούρκο ηγέτη Ινονού, λέγοντάς του να ακυρώσει τα σχέδια εισβολής.
Αλλά όλα τα σχέδια μπορεί να έχουν κάποια προβληματικά σημεία, έτσι έγινε και με το σχέδιο του Κίσσινγκερ. ‘Οχι μόνο ο Μακάριος επιβίωσε το 1974, αλλά οι Σοσιαλιστές και άλλοι δημοκράτες αντιστάθηκαν ενόπλως στο πραξικόπημα επί του εδάφους. Ο άνθρωπος του Κίσινγκερ στην Κύπρο, ο Κληρίδης, που είχε εν τω μεταξύ αναλάβει να εκτελεί χρέη Προέδρου και οι φίλοι του Κίσινγκερ στην Αθήνα, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα και αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου στο νησί του μετά από μερικούς μήνες στο εξωτερικό.
Ο Μακάριος είχε σώσει το κράτος του, αλλά σχεδόν το μισό νησί είχε καταληφθεί και χιλιάδες πρόσφυγες ζούσαν σε σκηνές. Με ραγισμένη την καρδιά του, πέθανε τρία χρόνια αργότερα.
Η Τουρκία μπαίνει στο παιχνίδι
Οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στο νησί τον Ιούλιο του 1974 για την “προστασία της Δημοκρατίας της Κύπρου και των Τουρκοκυπρίων’’. ‘Ενα μήνα αργότερα, η συνταγματική τάξη της Δημοκρατίας είχε αποκατασταθεί στο νησί, κανένας εκεί δεν διέτρεχε οποιοδήποτε πραγματικό κίνδυνο, η χούντα στην Αθήνα είχε καταρρεύσει. Αλλά, κι ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν στη Γενεύη, ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε τη δεύτερη φάση της εισβολής, καταλαμβάνοντας σχεδόν το ήμισυ του νησιού, στο οποίο εξακολουθεί ακόμα να παραμένει. Σύμφωνα με σχετικά ντοκουμέντα του ΟΗΕ, η Βόρεια κατεχόμενη ζώνη της Κύπρου παραμένει σήμερα η πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή πάνω στη Γη.
Μια μέρα πριν τη δεύτερη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Κύπρου ο Κίσινγκερ και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ετσεβίτ είχαν 14 τηλεφωνικές συνδιαλέξεις.
Το Νοέμβριο του 1974 ο Κίσινγκερ συνάντησε τον Ντενκτάς και του εξήγησε ποιο είδος λύσης θα έπρεπε να απαιτήσει για την Κύπρο. Αργότερα, ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κλίφορντ εξήγησε στον Μακάριο τι είδους λύση ταίριαζε για το νησί.
Με βάση μια λύση τέτοιου τύπου εκπονήθηκε, δεκαετίες αργότερα, το “Σχέδιο Ανάν για την επίλυση της Κυπριακής διαμάχης’’ και παρουσιάστηκε στον κυπριακό λαό στο δημοψήφισμα του 2004. Οι Κύπριοι απέρριψαν το σχέδιο.
Από τον Κίσινγκερ στη Νούλαντ – από τη νεωτερικότητα στο μεταμοντερνισμό (με την Τουρκία προσκαλούμενη να ενταχθεί στην ΕΕ)
Σήμερα η κυρία Νούλαντ επιδιώκει ακριβώς την ίδια λύση πριν αφήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Θέλει να την επιβάλει στην Κύπρο μέσω ενός νέου πραξικοπήματος, πολύ διαφορετικού, λιγότερο δραματικού και πιο επικίνδυνου τύπου. Το πραξικόπημα πρόκειται να πραγματοποιηθεί στη Γενεύη.
Ξέρει ότι δεν μπορεί να κερδίσει ένα δημοψήφισμα υπό τις δεδομένες συνθήκες. Θα προσπαθήσει, συνεπώς, να πάρει οτιδήποτε μπορεί από τις εξουσίες του υφιστάμενου κυπριακού κράτους, σε επίπεδο νομικό και πολιτικό όσο και διεθνούς δικαίου, πριν από ένα τυχόν δημοψήφισμα. Όλα αυτά είναι παράνομα, αλλά αν Αναστασιάδης και Τσίπρας ή Κοτζιάς υπογράψουν τη συμφωνία στη Γενεύη κάτω από τη δική της πίεση, δεν θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί γύρω για να διαμαρτυρηθούν.
Η υπογραφή, με κάποια μορφή, μιας τέτοιας συμφωνίας στη Γενεύη δεν θα καταστήσει βιώσιμη τη λύση, το θέμα όμως δεν είναι τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά πως οι παίκτες ερμηνεύουν το τι θα γίνει, κατά τη στιγμή της υπογραφής. Οι περισσότεροι από τους διεθνείς παίκτες προτιμούν στην πραγματικότητα μια τέτοια «λύση», παρότι πολλοί απ’ αυτούς, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, απλά δεν γνωρίζουν τα πραγματικά στοιχεία και τις διατάξεις του σχεδίου Ανάν. Ξέρουν μόνο ότι πρέπει να το υποστηρίξουν! Αν όλος αυτός ο σχεδιασμός δε σκοντάψει κάπου μέσα στις επόμενες μέρες, σύντομα θα ανακοινωθεί από τις οθόνες του CNN και της παγκόσμιας τηλεόρασης: Breaking News: Ειρήνη στην Κύπρο. Οι δύο πλευρές ανακοινώνουν τη δημιουργία μιας νέας εταιρικής σχέσης. Δύο ιστορικοί εχθροί, Ελλάδα και Τουρκία υπογράφουν Σύμφωνο Συμμαχίας (Pact of Alliance).
Σε κάποιο σημείο στο μέλλον η Κύπρος θα μετατραπεί σε Βοσνία. Αλλά ποιος θα θυμάται τότε τι υπήρχε στην οθόνη του CNN εκείνη τη μέρα; Έχετε ακούσει σήμερα τίποτα για τα ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής; Απλά θα πουν: «Αχ, αυτοί οι Έλληνες και οι Τούρκοι, τρώγονται ξανά. Ποτέ δεν ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται. Είναι απ΄τη φύτρα τους ή τον πολιτισμό τους εκτεθειμένοι στη βία».
Η καταστροφή της Κύπρου κινδυνεύει να αποτελέσει, ταυτόχρονα, τη τελευταία νίκη της παλιάς «παγκοσμιοποίησης» και την πρώτη της νέας Τάξης του Χάους!
Μια μικρή λεπτομέρεια: Το σχέδιο Ανάν-Αναστασιάδη-Νούλαντ προβλέπει για την Τουρκία να γίνει κάτι σαν πλήρες μέλος της ΕΕ, ένα επί δεκαετίες κεντρικό σχέδιο της αμερικανικής πολιτικής, που δεν φαίνεται όμως τώρα επιτεύξιμο με τα συνήθη μέσα.
Μια ακόμη αιτία για τους κκ. Ομπάμα και Ερντογάν να βλέπουν το τυρί και ν’ αγνοούν την παγίδα. Το μόνο πράγμα που δεν ξέρω είναι το τί σκέφτεται ο κ. Νετανιάχου για όλα αυτά.
Κίσινγκερ: Οι λόγοι που το έκανα
Μιλώντας σ’ ένα κλειστό σεμινάριο με κανόνες Chatham House, ο κ. Κίσινγκερ δικαιολόγησε την πολιτική του λέγοντας ότι όποιος ελέγχει την Κύπρο, την Κρήτη και τη Μάλτα “κυβερνά τον κόσμο”. Δεδομένου ότι είχε ήδη χάσει τη Μάλτα, δεν θα μπορούσε να αντέξει να χάσει επίσης την Κύπρο, όπου κυβερνούσε ο “κόκκινος παπάς”, ο “Κάστρο της Μεσογείου”.
Αυτό συνιστά διαστρέβλωση. Ο Μακάριος ήταν πολύ αντικομμουνιστής, φιλο-Αμερικανός, συντηρητικός, δεξιός πολιτικός. Ο μόνος λόγος για τον οποίο φλέρταρε με τη Σοβιετική Ένωση και που έγινε ένας από τους ηγέτες του Κινήματος των Αδεσμεύτων, ήταν η απειλή της εξαφάνισης του κράτους του, που ήταν πάντα η επιδίωξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου για την Κύπρο.
Όπως είπε ο Υπουργός Αποικιών του Ηνωμένου Βασιλείου για την Κοινοπολιτεία Harry Hopkins, απαντώντας σε ερώτηση για την Κύπρο του πρώην Υπουργού Αποικιών έα των Εργατικών Griffiths στη Βουλή των Κοινοτήτων: “Είναι πάντα κατανοητό και συμφωνημένο ότι υπάρχουν ορισμένα εδάφη της Κοινοπολιτείας τα οποία, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, δεν μπορεί ποτέ να περιμένουν να γίνουν πλήρως ανεξάρτητα” (28.7.1954).
Η Κύπρος είναι ένα νησί όπως η Βρετανία και (στρατηγικά μιλώντας) όπως οι ΗΠΑ. Από εκεί μπορείς να επιτεθείς καθ΄ οιουδήποτε στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά κανείς δεν μπορεί εύκολα να σου επιτεθεί. Όταν ο Βρετανός πρωθυπουργός Disraeli απέκτησε το νησί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία είπε: «έχουμε τον κρίκο που μας έλειπε”. Οι αυτοκρατορικοί σχεδιαστές όχι μόνο πίστευαν πάντα ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο να αφήσουν τους κατοίκους του νησιού να αυτοκυβερνηθούν (αυτό συνήθως ήταν και εξακολουθεί να είναι το “κυπριακό πρόβλημα”). Συχνά χρησιμοποίησαν τις πιο αποσταθεροποιητικές μεθόδους για να πετύχουν το στόχο τους να τους πάρουν το νησί.
Ο Κίσινγκερ μπορεί να πει ό,τι θέλει. Σχεδόν κατέστρεψε τη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ο Monteagle Sterns, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, είπε ότι ο μόνος λόγος που η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν σε θέση ν’ αποκομίσει τεράστια στρατηγικά κέρδη από το χάος που παρήγαγε ο Κίσσινγκερ ήταν η δική της απροθυμία ή ανικανότητα.
Από το Κίεβο στη Λευκωσία
Το ίδιο ισχύει και για την κα Νούλαντ. Θα μπορούσε αυτή να ισχυριστεί, για παράδειγμα, ότι αυτό που έκανε στο Κίεβο ήταν απαραίτητο για να σταματήσει τον Πούτιν από την ανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η Δύση, αν ήθελε, θα μπορούσε να συμπεριλάβει όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά και τη Ρωσία στο δυτικό σύστημα. Το έκαναν με τη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να στείλουν χρήματα εκεί, όχι οικονομολόγους του ΔΝΤ, και ν’ αποφύγουν να στείλουν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ βαθιά μέσα στην πρώην ΕΣΣΔ. Σήμερα δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν ο Πούτιν να κυβερνά το Κρεμλίνο. Πιστεύουν ότι είναι απλά μια παρανόηση της ιστορίας και αναζητούν τρόπους για να τον απομακρύνουν από τη θέση του. Η στάση αυτή δεν είναι σοβαρή.
Σχετικά με το θέμα του Κιέβου, πραγματικά προσωπικά δεν ξέρω πώς να το αξιολογήσω. Αυτό που έκαναν στο Κίεβο προσέφερε το πιο ισχυρό δυνατό κίνητρο για τον Πούτιν να αποφασίσει να στείλει το στρατό του στη Συρία. Η Δύση αντιμετωπίζει ήδη τις συνέπειες της μεγαλύτερης στρατηγικής ήττας που υπέστη μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μπορείς πραγματικά να αποκαλέσεις μια τέτοια εξέλιξη θρίαμβο;
Ο Ομπάμα, η Κύπρος και δύο σχολές αυτοκρατορικής σκέψης
Κάποιοι φίλοι μου θα παραξενεύονταν πολύ ανακαλύπτοντας ότι εκτιμώ πολύ τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα για ένα πράγμα που έκανε. Σταμάτησε το τρελλό σχέδιο των νεοσυντηρητικών για μια νέα εισβολή στη Συρία (όπως στο Ιράκ) και την ακόμα πιο τρελή ιδέα του βομβαρδισμού του Ιράν, πιθανώς με τακτικά πυρηνικά όπλα, όπως ο Seymour Hersh μας είχε προειδοποιήσει ήδη πριν από μια δεκαετία. Θεωρώ την ίδια την ύπαρξη τέτοιων σχεδίων ως την πιο σοβαρή ένδειξη βαθιάς παρακμής του πολιτισμού μας.
Φυσικά ο Ομπάμα θα πρέπει να επικριθεί για πολλά άλλα πράγματα. Αλλά δεν πρέπει να κρίνουμε τους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών μόνο από την πολιτική της χώρας τους. Αυτοί οι φαινομενικά παντοδύναμοι άνθρωποι είναι περισσότερο όμηροι της τρελλής μηχανής που διοικούν από ό,τι είμαστε εμείς! Και για να είναι ορθή οποιαδήποτε κρίση πρέπει κάποιος να λαμβάνει υπόψη του την πραγματική κατάσταση στην οποία ένα άτομο ενεργεί.
Ο Ομπάμα είπε κάτι πολύ σοβαρό, απαντώντας στις κριτικές που είχε λάβει για τις «αποτυχίες της πολιτικής του στη Μέση Ανατολή». Επέκρινε τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την κληρονομιά που του άφησαν και για τη μέθοδο “πρώτα πυροβολείς, μετά κοιτάς”.
Αλλά ο ίδιος έκανε επίσης το ίδιο λάθος και το αναγνώρισε στην περίπτωση της Λιβύης, όταν άκουσε τον Σαρκοζί. Είναι έξυπνος άνθρωπος και ίσως κατάλαβε τελικά ότι κάτι πήγε στραβά με το Κίεβο, αλλά δεν θα το παραδεχτεί. Είναι εξοικειωμένος με τα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου, αλλά όχι με τη Ρωσία. Εκπροσωπεί μια γενιά που στερείται την τρομερή εκπαίδευση και εμπειρία που υπήρξε ο Ψυχρός Πόλεμος. Σχετικά με τη Ρωσία, αλλά όχι με την Κύπρο, θα μπορούσε να κερδίσει πολλά μιλώντας με τον Κίσινγκερ κι ακόμη περισσότερο διαβάζοντας Kennan ή Cohen. Όσο για τον Μπρεζίνσκι, τα πάθη συνήθως παραπλανούν. Η αντι-ρωσική του μανία υπονόμευσε τους άλλους στόχους των παρεμβάσεών του.
Φυσικά, κανείς εκεί στο Λευκό Οίκο δεν βρήκε χρόνο να διαβάσει το Σχέδιο Ανάν (και το ίδιο ισχύει και για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και τις κυβερνήσεις). Θα μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν, αν το διάβαζαν, ότι δημιουργεί μια Βοσνία στη Μεσόγειο. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Με τις πολύ μικρές μειοψηφίες ομάδων μέσα στο σύστημα που γράφουν τους νόμους και ωθούν τους ιθύνοντες να ενεργήσουν ανάλογα, νομίζοντας ότι αυτοί αποφασίζουν.
Μετάφραση από τα αγγλικά Κώστας Τσιαντής
Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο defenddemocracy.press, στις 6.1.2017
Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η εποχή μας είναι εποχή έσχατης ηθικής αποστασίας, η οποία, αξιολογούμενη μέσα από τα προφητικά κείμενα της Εκκλησίας μας, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η εποχή της αποστασίας των εσχάτων καιρών. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που αναφέρει ο βιβλικός και πατερικός λόγος, για να θεωρηθεί ως η τραγική εποχή της έσχατης καταπτώσεως όλων των αξιών, οι οποίες στήριξαν το ανθρώπινο γένος και το διαφοροποίησαν από το αγελαίο ζωικό βασίλειο, όπου δεν υπάρχει ηθική, αλλά κυριαρχούν τυφλά ένστικτα, απλά και μόνο για τη διαιώνιση των ζωικών ειδών.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Οκτωβρίου 2017
ΤΟ «ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΞ» ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η εποχή μας είναι εποχή έσχατης ηθικής αποστασίας, η οποία, αξιολογούμενη μέσα από τα προφητικά κείμενα της Εκκλησίας μας, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η εποχή της αποστασίας των εσχάτων καιρών. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που αναφέρει ο βιβλικός και πατερικός λόγος, για να θεωρηθεί ως η τραγική εποχή της έσχατης καταπτώσεως όλων των αξιών, οι οποίες στήριξαν το ανθρώπινο γένος και το διαφοροποίησαν από το αγελαίο ζωικό βασίλειο, όπου δεν υπάρχει ηθική, αλλά κυριαρχούν τυφλά ένστικτα, απλά και μόνο για τη διαιώνιση των ζωικών ειδών.
Μια από τις κύριες εκφάνσεις της σύγχρονης ηθικής αποστασίας είναι η πλήρης απελευθέρωση των γενετησίων ορμών από κάθε ηθικό φραγμό και η ακόρεστη δίψα για ηδονή. Είναι αυτό που πολλοί ονόμασαν «σεξουαλική απελευθέρωση» από κάθε ηθική δεοντολογία, από κάθε σεβασμό προς τον «άλλο», ο οποίος ανήχθη σε σεξουαλικό αντικείμενο. Η σάρκα έγινε αντικείμενο λατρείας και η ηδονή το ύψιστο ζητούμενο. Από τη νηπιακή ηλικία μέχρι τη γεροντική, η αναζήτηση της ηδονής κατέστη το νόημα της ζωής. Δυστυχώς η επικούρεια φιλοσοφία και οι φροϋδικές θεωρίες κυριάρχησαν στην ανθρωπότητα στις τραγικές μέρες μας και ανήγαγαν τον ενστικτώδη ερωτισμό με όλες τις παρεκτροπές του, σε ύψιστο «ιδανικό» και τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου! Η αγνότητα, η αιδώς, η τιμιότητα, η συζυγική πίστη, η σεμνότητα, η εγκράτεια, έχουν τεθεί στο περιθώριο και χαρακτηρίζονται ως «αναχρονιστικά κατάλοιπα» του παρελθόντος.
Κοιτίδα βεβαίως όλων αυτών των δαιμονικών διεκδικήσεων ο απόλυτα παρηκμασμένος δυτικός κόσμος, ο οποίος κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσω των εκάστοτε κυβερνήσεων των χωρών της δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, έδωσε νομική εγκυρότητα σε κάθε είδους σεξουαλική απόκλιση. Καθιερώνει το «γάμο» των ομοφυλοφίλων και δίνει την δυνατότητα «αλλαγής φύλου» με μια απλή δήλωση, χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση. Έτσι σήμερα φθάσαμε στο έσχατο κατάντημα να θεωρείται πλέον ο γάμος των ομοφυλοφίλων, με τις «ευλογίες» της πολιτείας ως «φυσιολογικός γάμος», απόλυτα ισότιμος με τον θεόσδοτο γάμο άρρενος και θήλεος, στις χώρες της παπικής και προτεσταντικής έκπτωσης. Παράλληλα γίνεται μια γιγαντιαία προσπάθεια, σε παγκόσμιο επίπεδο, να θεωρηθούν οι ακραίες μορφές σεξουαλικών διαστροφών, όπως η αιμομιξία, η παιδεραστία, η κτηνοβασία, η νεκροφιλία, κ.α. ως ανεκτές «σεξουαλικές επιλογές» και ακόμη χειρότερο: ισότιμες με την φυσική ένωση του ανδρογύνου με πλήρη νομική κάλυψη. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη αντιστάσεις σ’ αυτόν τον ηθικό κατήφορο. Αλλά αυτές καταγγέλλονται ως «οπισθοδρομικότητα», την οποία αποδίδουν στη θρησκεία και κυρίως στον Χριστιανισμό.
Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «The Athens Review» (1-9-2017), με τίτλο «Το πρόβλημά μας με το σεξ είναι τελικά μια υπόθεση του Χριστιανισμού;». Πρόκειται για αναδημοσίευση με μετάφραση του κ. Ι. Πολέμη από την εφημερίδα «The New York Review of Books», με συντάκτρια την Άνετ Γκόρντον –Ριντ. Σ’ αυτό αναλύει το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα G.R.Stone: «Σεξ και Σύνταγμα: Σεξ, Θρησκεία και Νόμος από την πρώτη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας μέχρι τις μέρες μας». Κάνει εκτενή λόγο για το «πρόβλημα του σεξ», στην αμερικανική κοινωνία, όπως ορίζονται οι ατομικές ελευθερίες στο Αμερικανικό Σύνταγμα και όπως υφίσταται σήμερα.
Διαβάσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και προσπαθήσαμε να αναζητήσουμε το λόγο που ώθησε την συντάκτρια να το γράψει. Νομίζουμε ότι από τον τίτλο κιόλας του άρθρου διαφαίνεται ο στόχος της. Η φράση: «Το πρόβλημά μας με το σεξ» προδίδει και τις προθέσεις της. Για τη συντάκτρια, στη σύγχρονη τραγική πραγματικότητα, το σεξ έγινε όντως πρόβλημα, του οποίου τις αιτίες έχει ερευνήσει και επισημάνει ο G.R.Stone στο ως άνω βιβλίο του. Κατά τον Stone και τη συντάκτρια το πρόβλημα οφείλεται στον χριστιανισμό, ο οποίος με την ηθική νομοθεσία και τους ηθικούς φραγμούς του, κατόρθωσε επί σειρά αιώνων να επιδράσει βαθιά στην αμερικανική κοινωνία, και να επηρεάσει καθοριστικά την κρατική νομοθεσία του αμερικανικού έθνους. Κατ’ αρχήν ο Stone «κάνοντας μια σύντομη ανασκόπιση των αντιλήψεων για το σεξ στον αρχαίο κόσμο, κατηγορεί τους πρώτους χριστιανούς για το ότι αφαίρεσαν από το σεξ κάθε έννοια ηδονής. Στην προχριστιανική περίοδο το σεξ θεωρούνταν μια φυσική και απόλυτα θετική πλευρά της εμπειρίας του ανθρώπου, χωρίς να συνδέεται κατά κύριο λόγο με θέματα αμαρτίας, αιδούς η θρησκείας». Ισχυρίζεται ακόμη ότι, σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ πιο ανεκτικός στο σεξ. Κύριος υπεύθυνος επομένως για το «πρόβλημα του σεξ» θεωρείται ο Χριστιανισμός και ιδιαίτερα ο Απόστολος Παύλος «ο οποίος έφερε στον Χριστιανισμό αντιλήψεις για τη γυναίκα και το σεξ παρμένες από τον Ιουδαϊσμό, που ο ίδιος είχε εγκαταλείψει». Στη συνέχεια αναφέρεται στον Ιερό Αυγουστίνο, στον οποίο «κάθε σεξουαλική πράξη προέρχεται από το διάβολο και κάθε παιδί που γεννιέται από το σεξ γεννιέται μέσα στην αμαρτία. Μέσω του σεξ η αμαρτία περνά έτσι από τη μία ανθρώπινη γενιά στην άλλη». Τέλος καταλογίζει στον Θωμά Ακινάτη, ο οποίος ανέπτυξε τις θεωρίες του Αυγουστίνου, ότι συνέβαλλε στην «δαιμονοποίηση του σεξ» και ιδιαίτερα των σεξουαλικών διαστροφών και ο οποίος διαμόρφωσε τις μετέπειτα αντιλήψεις για το σεξ στο δυτικό κόσμο.
Κατ’ αρχήν τόσο ο συγγραφέας G. Stone, όσο και η συντάκτρια του άρθρου, όταν ομιλούν για τη διδασκαλία του Χριστιανισμού, γύρω από το σεξ, έχουν υπ’ όψιν τους αιρετικές θέσεις και αντιλήψεις παρμένες από τον παραφθαρμένο και παραχαραγμένο Χριστιανισμό του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Η αιτία της σύγχρονης πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης του δυτικού κόσμου είναι οι παπικές και προτεσταντικές κακοδοξίες οι οποίες, (μοιραία), επεκτείνονται από το επίπεδο του δόγματος στο επίπεδο του ήθους και των γενετησίων σχέσεων. Και τούτο διότι δόγμα και ήθος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους ώστε παραχάραξη του πρώτου να επιφέρει αναπόφευκτα παραχάραξη και του δευτέρου. Είναι αλήθεια ότι οι θεωρίες του Ιερού Αυγουστίνου, στις οποίες όντως στηρίχτηκε ο μεσαιωνικός σχολαστικισμός, αποτέλεσαν την απαρχή για τη διαμόρφωση των πνευματικών, κοινωνικών και πολιτικών ιδεών και αντιλήψεων του δυτικού κόσμου. Δυστυχώς όμως οι δοξασίες του Αυγουστίνου περιείχαν λάθη και μάλιστα σοβαρά, τα οποία έγιναν χειρότερα από την «ανάπτυξη» των αρχών του από τους σχολαστικούς παπικούς θεολόγους. Η γερμανίδα ρωμαιοκαθολική θεολόγος Uta Ranke Heinemman αναφέρει σχετικά, ότι «το άτομο που συνέβαλε στην έχθρα του Χριστιανισμού για τις σεξουαλικές σχέσεις και τη σεξουαλική ικανοποίηση, και μάλιστα δημιουργώντας ένα συγκροτημένο θεολογικό σύστημα, ήταν ο μέγιστος των πατέρων της εκκλησίας, ο άγιος Αυγουστίνος… Ο Αυγουστίνος υπήρξε ο πατέρας μιας δεκαπέντε ολοκλήρων αιώνων αγωνίας για το βαθύτερο νόημα της σεξουαλικής πράξεως και της διαρκούς εχθρότητας προς αυτήν». Ειδικά στο «πρόβλημα του σεξ» ο Αυγουστίνος έφερε μαζί του τις πνευματικές καταβολές του από τον Μανιχαϊσμό, στον οποίο είχε θητεύσει νέος, όπου κυριαρχούσε ο δυισμός. Το σεξ προέρχονταν από τον «κακό Θεό» και άρα ήταν κακό! Αυτή τη λαθεμένη αντίληψη τη συναντούμε μέχρι σήμερα, τόσο στον παπικό «κλήρο», ο οποίος πρέπει να είναι άγαμος και στον προτεσταντικό ευσεβισμό, όπου η ένωση των δύο φύλων είναι ανεκτή υπό όρους και μόνο για την τεκνοποίηση. Ο καθηγητής G. Gabriel διευκρινίζει ότι: «Για τον Αυγουστίνο τότε, και για την Παποσύνη σήμερα, το σεξουαλικό ένστικτο είναι μέρος μίας πονηρής επιθυμίας, και η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι κατακριτέα.Στην Λατινική ηθική θεολογία, η συζυγική μίξη, άρα, είναι αποδεκτή μόνο όταν συνοδεύεται από την επαινετή πρόθεση της τεκνογονίας. Πράγματι, ο ίδιος ο γάμος καθ’ εαυτόν υπάρχει και ορίζεται από την τεκνογονία» (https://philalethe00.wordpress.com). Αυτές οι αντιλήψεις όπως ήταν επόμενο βρήκαν σε πλήρη αντίθεση τον άνθρωπο του «Διαφωτισμού» και τον σύγχρονο άνθρωπο του «μεταμοντερνισμού». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο «Διαφωτισμός» έφτασε σήμερα, όχι μόνον να «αποκαταστήσει» τη γενετήσια λειτουργία, αλλά να φτάσει και στον πανσεξουαλισμό. Και μπορούμε να πούμε ότι από αυτή την άποψη έχουν δίκιο ο συγγραφέας και η συντάκτρια του άρθρου.
Η Ορθόδοξη Πίστη μας είναι εντελώς αντίθετη με όλες αυτές τις θεωρίες. Βεβαίως ο συγγραφέας και η συντάκτρια προφανώς αγνοούν την ορθόδοξη διδασκαλία και γι’ αυτό και δεν την επικαλούνται. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Η γενετήσια σχέση και ο έρωτας ουδέποτε υπήρξε «πρόβλημα» στην Ορθόδοξη Ανατολή. Όπως και άλλοτε έχουμε τονίσει, ο έρωτας, η αγαπητική ορμή του ανθρώπου προς το άλλο φύλο δεν αποτελεί δαιμονικό στοιχείο, που πρέπει να καταπολεμηθεί και να νεκρωθεί. Μια τέτοια αντίληψη δεν αποτελεί διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής κ. Γ. Μαντζαρίδης, (Χριστιανική Ηθική, σελ.322-330), ο έρωτας, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι η ενοποιός εκείνη δύναμη, που συντελεί στην ανασύνδεση της διασπασμένης ανθρωπίνης φύσεως και στην επαναφορά της σε κοινωνία με τον Θεό. Κατά τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη: «τον έρωτα, είτε θείον, είτε αγγελικόν, είτε νοερόν, είτε ψυχικόν, είτε φυσικόν είποιμεν, ενωτικήν τινα και συγκρατικήν εννοήσωμεν δύναμιν…», (Περί θείων ονομάτων 4,15,PG 3,713 Α). Ο έρωτας κινείται σε δύο κατευθύνσεις, την κατακόρυφη και την οριζόντια και εκφράζεται, είτε ως θείος έρωτας, είτε ως φυσική έλξη και ένωση ανδρός και γυναικός μέσα στα πλαίσια του γάμου. Και στις δύο περιπτώσεις ο έρωτας οδηγεί σε προσωπική ανάκραση με το αγαπώμενο πρόσωπο, σε υπέρβαση του εγώ και κοινωνία με το εσύ. Ο θείος έρωτας, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο στη ζωή της Εκκλησίας, διότι στην αντίθετη περίπτωση, θα είχε καταλυθεί η ίδια η Εκκλησία, αφού από τη φύση της είναι «ερωτική» και ο σκοπός της υπάρξεώς της είναι η αγαπητική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η κεφαλή Της, ο Χριστός, λατρεύεται ως Νυμφίος, ως μανικά ερωτευμένος Γαμπρός, με την ψυχή του κάθε ανθρώπου: «Ο έχων την νύμφην νυμφίος εστίν• ο δε φίλος του νυμφίου, ο εστηκώς και ακούων αυτού, χαρά χαίρει δια την φωνήν του νυμφίου», (Ιω.3,29) σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.
Στο ανθρώπινο επίπεδο η φυσική ένωση ανδρός και γυναικός αποτελεί «μέγα μυστήριο», το μυστήριο του γάμου, που ανάγεται στο μυστήριο της ενώσεως του Χριστού με την Εκκλησία, (βλ.Εφ.5,32). Η αντίληψη ότι μοναδικός σκοπός της συζυγικής σεξουαλικότητας είναι η τεκνογονία και η σωφροσύνη και όχι η ηδονική κοινωνία, ο έρωτας, δεν αποτελεί διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει, ότι ο γάμος δόθηκε στον άνθρωπο και για την παιδοποιΐα, «πολλώ δε πλέον υπέρ του σβέσαι την της φύσεως πύρωσιν», (Περί παρθενίας,19, PG 48,547). Για να στηρίξει την θέση του αυτή επικαλείται τον απόστολο Παύλο: «Και μάρτυς μου ο Παύλος λέγων ‘διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω. Ου δια τας παιδοποιΐας. Και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθαι κελεύει, ουχ ίνα πατέρες γένονται παίδων πολλών, αλλά τι; ‘Ίνα μη πειράζει υμάς ο σατανάς’», (Περί παρθενίας,19, PG 48,547). Βέβαια είναι γεγονός ότι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας εμφανίστηκαν εκρατητικές τάσεις και ακραίες θέσεις, όμως αυτές δεν αποτέλεσαν διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Πέραν αυτών ο γάμος δεν δόθηκε μόνον για την παιδοποιΐα και την κατάσβεση της πυρώσεως, αλλά και για την εν Χριστώ τελείωση των συζύγων. Για την ανύψωσή των από το κατά φύσιν στο υπέρ φύσιν, που είναι ο κοινός στόχος όλων, και των εγγάμων και των αγάμων. Οι σύζυγοι οφείλουν να προχωρούν διαρκώς από τα σωματικά προς τα πνευματικά και να προκόπτουν στην αρετή, μέχρις ότου γευθούν το θείον έρωτα με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, ο οποίος είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τον σαρκικό. Οπότε αν γευθούν τον θείον έρωτα, εύκολα μετά θα καταφρονήσουν και τον επίγειο, ο οποίος εξ’ άλλου με την πάροδο του χρόνου σιγά - σιγά μαραίνεται και σβήνει.
Ενώ όμως το μυστήριο του γάμου αποτελεί «μέγα μυστήριο», δεν συμβαίνει το ίδιο με την πορνεία και την μοιχεία. Η πορνεία ως εκούσια σωματική ένωση ανδρός και γυναικός, χωρίς την προϋπόθεση του μυστηρίου του γάμου, μεταβάλλει τις πιο προσωπικές σχέσεις των δύο φύλων σε απλό μέσο αισθησιακής απολαύσεως, ενώ στη μοιχεία έχουμε επί πλέον καταπάτηση και βεβήλωση του ιερού μυστηρίου του γάμου, (βλ. Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την Α Κορινθίους, 19,3 PG 61,154-5). Και στις δύο περιπτώσεις προσβάλλεται η αγαπητική δύναμη του ανθρώπου και διαστρέφεται σε παρά φύσιν ενέργεια. Παράλληλα η Εκκλησία ενώ τονίζει ότι το μυστήριο του γάμου αποτελεί «μέγα μυστήριο», δεν παύει να επισημαίνει και την υπεροχή της παρθενίας απέναντι στο γάμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνει την αξία του γάμου. Η αναγνώριση της αξίας του γάμου εξαίρει την υπεροχή της παρθενίας, ενώ αντίθετα η περιφρόνηση του γάμου προσβάλλει και το μεγαλείο της παρθενίας. Σχετικά με το θέμα αυτό παρατηρεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ουδέ γαρ αν ην τι μέγα η παρθενία, μη καλού καλλίων τυγχάνουσα», (Λόγος 37,10, PG36,293BC). Επίσης ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Καλόν ο γάμος και δια τούτο η παρθενία θαυμαστόν, ότι καλού κρείττον εστίν», (Περί παρθενίας,10, PG 48,540).
Αναφέρει η αρθρογράφος, ότι δεν είναι σωστό να υποστηρίζουμε ότι οι προχριστιανικές κοινωνίες κατέρρευσαν λόγω της ανηθικότητας και της σεξουαλικής ασυδοσίας. Κάνει σοβαρό λάθος. Κοινωνίες χωρίς ιδανικά και ηθικά στηρίγματα είναι καταδικασμένες. Δεν ήταν δυνατόν η διεφθαρμένη ρωμαϊκή κοινωνία των πρωτοχριστιανικών χρόνων να μην καταρρεύσει, διότι απουσίαζαν από αυτή οι ηθικές αρχές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο τότε παρακμασμένος κόσμος αγκάλιασε τον Χριστιανισμό και σώθηκε. Δεν είναι άνευ νοήματος και αλήθειας τα λόγια του μεγάλου Γάλλου φιλοσόφου και στοχαστή Σατωβριάνδου, πως «αν ο Χριστός ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα, θα έβρισκε το πτώμα της ανθρωπότητας»!
Όσον αφορά την παραφθαρμένη γενετήσια σχέση του αρχαίου κόσμου, αυτή βρήκε τη σωστή της θέση και λειτουργία μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Η γυναίκα έπαψε να είναι σκεύος ηδονής και έγινε ισότιμο μέλος της νέας εν Χριστώ κοινωνίας. Τη σχέση των χριστιανών συζύγων δεν την κανόνιζε η ηδονή, όπως στους εκτός της Εκκλησίας, αλλά η αγάπη, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για γενετήσια σχέση εκτός του γάμου. Η χριστιανική οικογένεια κατέστη η «κατ’ οίκον Εκκλησία», το πρωτογενές κύτταρο της εκκλησιαστικής ζωής, όπου τελεσιουργούνταν το μυστήριο της ζωής και της σωτηρίας, τα δε σώματα των συζύγων καθίστανται «ναοί του Αγίου Πνεύματος» (Α΄Κορ.6,12-20) και ως εκ τούτου απαιτείται απόλυτος σεβασμός εκατέρωθεν. Η ηδονή μέσα στο γάμο, όχι μόνο δεν είναι βδελυρή και αμαρτωλή, αλλά ευλογημένο συναίσθημα, το οποίο ενώνει έτι περισσότερο το ανδρόγυνο. Ο ευλογημένος από τον Θεό γάμος είναι κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «ομού και ηδονή και ασφάλεια και άνεσις και τιμή και κόσμος και συνειδός αγαθόν» (Εις το ρητόν «Δια δε τας πορνείας», 5, ΕΠΕ 27, 120). Αυτό μαρτυρούν και οι περίφημες ευχές στο Ιερό Μυστήριο του Γάμου, οι οποίες ομιλούν για «ευφροσύνη» των νεονύμφων. Η ηδονή της γενετήσιας ένωσης δεν εξαιρείται από αυτή την ευφροσύνη. Ωστόσο η Εκκλησία μας έθεσε και το «αντίβαρο» στην ασυδοσία της γενετήσιας σχέσης, το οποίο είναι η εγκράτεια, η οποία συνδέθηκε με τη νηστεία. Ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει: «μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς δια την ακρασίαν υμών», (Α΄ Κορ.7,5). Δηλαδή μη αποστερείτε δε ο ένας τον άλλον, εκτός εάν αυτό το κάνετε κατόπιν κοινής συμφωνίας και για ορισμένο χρονικό διάστημα, δια να επιδίδεστε απερίσπαστοι, με μεγαλύτερη προθυμία και αφοσίωση, στη νηστεία και στην προσευχή. Και πάλιν να επανέρχεσθε στις συζυγικές σας σχέσεις, για να μη δίδετε αφορμή και ευκαιρία, λόγω της ακράτειάς σας, να σας πειράζει ο σατανάς. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρεί «φάρμακον την συνουσίαν, ίνα μη πειράση υμάς ο Σατανάς» (PG 96, 257). Αυτή είναι η υγιής ερωτική ζωή! Δεν είναι τυχαίο πως η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζεται κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή το γνωστό «ερωτικό» βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα Ασμάτων», ένας υπέροχος ερωτικός ύμνος, ο οποίος βεβαίως υποδηλώνει τον θείο έρωτα.
Βεβαίως η ευλογημένη ένωση του ανδρογύνου συνεχίζει, να διαστρέφεται δυστυχώς με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην εποχή μας. Να γίνεται πορνεία, μοιχεία, σεξουαλικές διαστροφές. Και η μεγάλη τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι τώρα πλέον δεν τις θεωρεί ως παρεκτροπές, αλλά ως «πρόοδο», ως «δικαίωμα», ως «σεξουαλική επιλογή»! Ιδού το αίτιο, που στις μέρες μας η θεόσδοτη γενετήσια σχέση έγινε πρόβλημα και μάλιστα τόσο σοβαρό, ώστε να τείνει να ξεθεμελιώσει την σύγχρονη κοινωνία, να οδηγήσει τον άνθρωπο σε κτηνώδεις συμπεριφορές και να τον γεμίσει με σοβαρά και ανίατα ψυχοπαθολογικά τραύματα και συμπλέγματα. Μάρτυς η καθημερινή ειδησεογραφία, με τα αμέτρητα διαζύγια, τις εκτρώσεις, τα ερωτικά εγκλήματα, τα ατομικά και κοινωνικά δράματα, τα οποία δημιουργούν οι εκτός του ευλογημένου μυστηρίου του γάμου σεξουαλικές σχέσεις!
Περαίνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά ότι η Ορθόδοξη Πίστη μας δεν είναι μια φιλοσοφική κοσμοθεωρία, ή ένα θεωρητικό σύστημα «θρησκευτικών εντολών», αλλά πορεία προς τη θέωση. Οι ηθικοί φραγμοί του ευαγγελίου δεν αποσκοπούν να περιορίσουν την ελευθερία μας, αλλά να μας απελευθερώσουν από τα δεσμά των παθών και να μας καταστήσουν θείας φύσεως κοινωνούς. Η εκκλησιαστική ζωή οφείλει να διαποτίζει ολόκληρη τη ζωή μας, έτσι ώστε τίποτε να μη μένει εκτός αυτής, αλλά τα πάντα να εντάσσονται στο έργο της σωτηρίας μας και στη δοξολογία του Θεού. «Είτε εθίετε, είτε πίνετε, ει τι ποείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε» (Α΄Κορ.10,31) τονίζει ο Απόστολος. Επομένως και η θεόσδοτη γενετήσια λειτουργία οφείλει και αυτή να είναι εντεταγμένη στο σχέδιο της σωτηρίας μας.
Ο πιστός λαός του Θεού καλείται σήμερα στην εποχή της ηθικής αποστασίας στην οποία ζούμε, να γίνει το «άλας της γης», που θα προφυλάξει την κοινωνία μας από την ηθική σήψη και αποσύνθεση. Καλείται να ζήσει τη γνήσια χριστιανική ζωή. Να αρνηθεί την σεξουαλικοποίηση της θεόσδοτης γενετήσιας λειτουργίας. Να γίνει φωτεινό ορόσημο στο σύγχρονο ηθικό και πνευματικό σκότος. Και τέλος να δείξει και να αποδείξει στη σύγχρονη αποχριστιανισμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία, ότι το «πρόβλημα του σεξ» δεν είναι πρόβλημα του Χριστιανισμού, αλλά σοβαρό νόσημα δικό της!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
