Η Καινή Διαθήκη πολεμά τον αντίχριστο Ιουδαϊσμό! 

Η Εκκλησία ούτε απορροφήθηκε από τον (αντί-Χριστο) Ιουδαϊσμό ούτε και συμμάχησε με αυτόν και για αυτό καταδιώχθηκε απηνώς, σε σημείο που να αναφέρουν οι πρώτοι Χριστιανοί περί των Ιουδαίων, ότι είναι οι Ιουδαίοι που «απέκτειναν τον Κύριον Ιησούν και τους δικούς τους Προφήτες και εμάς μας κατεδίωξαν και στο Θεό δεν αρέσουν και είναι ενάντιοι σε όλους τους ανθρώπους και μας παρεμποδίζουν να μιλήσουμε στα έθνη για να σωθούν και έτσι πάντοτε γεμίζουν το μέτρο των αμαρτιών τους, αλλά έφθασε επάνω τους η οργή επί τέλους» (Α΄ Θεσσαλονικείς 2: 14-16). Ήταν δυνατόν η αρχαία Εκκλησία σε τέτοιες καταστάσεις να υιοθετήσει την Παλαιά Διαθήκη αν πίστευε ότι η Π.Δ. προωθεί έναν (αντίχριστο) Ιουδαϊσμό και Σιωνισμό;

Το πιο σημαντικό εν προκειμένω και συνήθως αποσιωπώμενο σημείο της Καινής Διαθήκης, είναι του βιβλίου της Αποκαλύψεως, το χωρίο 11: 8, το οποίο αναφέρεται στη θανάτωση από το θηρίο (Αντίχριστο) των δύο προφητών-μαρτύρων. Αυτό έχει ως εξής: «Και τα πτώματά τους θα αφεθούν στην πλατεία της πόλης της μεγάλης, η οποία ονομάζεται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη». Μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο μεγάλη «βλασφημία» είναι για τον Ιουδαϊσμό ο χαρακτηρισμός των Ιεροσολύμων της εσχατολογικής περιόδου ως «Σοδόμων και Αιγύπτου», χαρακτηρισμός ο οποίος εκλαμβάνεται ως «συνδυασμένος τύπος διαφθοράς και τυραννικότητας»; 

Επειδή η Παλαιά Διαθήκη μπορεί να παρερμηνευθεί αν αντιμετωπιστεί μακριά από τον Χριστοκεντρικό της σκοπό, και μπορεί να βλάψει για αυτό στους νεοφώτιστους η Εκκλησία αποτρέπει την ανάγνωσή της, μέχρις ότου θα έχουν πλήρως γαλουχηθεί στην Καινή. Προφανώς για τον ίδιο λόγο ο ιεραπόστολος άγιος Μεθόδιος ο Θεσσαλονικεύς κατά την ιεραποστολή του τον 9ο αί. στους απολίτιστους (τότε) Σλάβους δεν μετέφρασε τα βιβλία των Μακκαβαίων της Παλαιάς Διαθήκης, κίνηση που ίσως δεν είναι άσχετη και προς το γεγονός ότι στα βιβλία αυτά, εχθροί της αληθούς ευσεβείας της Παλαιάς Διαθήκης είναι οι διώκτες Έλληνες, υπό τον βασιλέα Αντίοχο τον Επιφανή. 

Μια από τις συνέπειες της άρνησης της αξίας της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Χριστιανισμός να φανεί ως μια καινοτομία, ένα νεωτερικό σύστημα, ακόμη και μία αιρετική ερμηνεία του Ιουδαισμού. Μία άλλη είναι να παραδοθεί η προφητική σκυτάλη στον σύγχρονο εκπεσόντα Ιουδαϊσμό καθώς επίσης και να ανοιχθεί ο δρόμος στο να ερμηνευθούν οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης με κέντρο όχι τον Μεσσία Ιησού από τη Ναζαρέτ, χριστοκεντρικώς, αλλά με βάση τον αναμενόμενο "μεσσία" των Ιουδαίων.  

Περί της σχέσεως Εκκλησίας, Ελληνισμού, Καινής και Παλαιάς Διαθήκης:

Ο Ελληνισμός είναι η εθνική πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, για την οποία είναι υπερήφανοι, και την οποία διατήρησαν με το αίμα τους έναντι πολλών τυράννων που ζητούσαν την αφομοίωσή τους, όπως λ.χ. συνέβη με τον πανσλαβισμό και τα σχετικά γεγονότα, όπως είναι ο Μακεδονικός Αγώνας. Την κληρονομιά αυτή δεν θα μπορούσαν να την διατηρήσουν χωρίς τη βοήθεια του Χριστιανισμού, ο οποίος πρωτύτερα είχε σώσει και τον αρχαίο ελληνικό κόσμο που είχε οδηγηθεί προ 2000 ετών σε τελεία ηθική κατάπτωση. Ο ελληνισμός ως γλώσσα, ως φιλαλήθεια, ως καλαισθησία, ως τέχνη, ως καλώς εννοούμενος φιλελευθερισμός, ως αγωνιστικότητα, διατηρήθηκε, δυναμώθηκε και αναδείχτηκε αγιοπνευματικώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ώστε ξένοι θεολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο επιφανέστατος Ρώσος Καθηγητής της θεολογίας π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, να ομολογούν ότι είναι αδιανόητη η μύηση στη χριστιανική θεολογία χωρίς ένα μυστικό «εξελληνισμό» του μη Έλληνος Χριστιανού: «Ο ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιον χαρακτήρα μέσα εις την Εκκλησίαν, έχει ενσωματωθή εις την σάρκα της, έχει γίνει αιωνία κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Η χριστιανική λατρεία έχει σφραγισθή διά παντός με το ελληνικόν ύφος της ευσεβείας των μυστηρίων. Και αυτό έχει γίνει μέχρι τοιούτου βαθμού, ώστε να μη ημπορούμεν να διεισδύσωμεν εις τον ρυθμόν της λειτουργικής μυσταγωγίας, αν προηγουμένως δεν υποβληθώμεν εις ένα είδος μυστικού εξελληνισμού… Μόνον παράφρονες θα αποφάσιζαν ποτέ να "αφελληνίσουν" την Λειτουργίαν και τας άλλας εκκλησιαστικάς ακολουθίας... Όχι, ο ελληνισμός δεν είναι απλώς μία φάσις της εκκλησιαστικής ιστορίας, ένας σταθμός εις την πορείαν της Εκκλησίας.. Ένας μόνον τρόπος υπάρχει δια να είναι η θεολογία μας καθολική: να είναι ελληνική. Μόνον εν τω ελληνισμω ημπορεί να είναι κανείς αληθώς καθολικός».

Ο Βασιλεύς της Αυτοκρατορίας τής Νίκαιας Θεόδωρος Β' Λάσκαρις (1222-1258), σημαντικός Ορθόδοξος Θεολόγος, ο οποίος συνέγραψε και τον Μέγα Παρακλητικόν Κανόνα προς την  Υπεραγίαν Θεοτόκον, γράφει: «Συνεπώς το Ελληνικό Γένος υπερέχει όλων των γλωσσών, ως προς την [γεωγραφική] θέση και την [κλιματική] ευκρασία και – γι’ αυτό τον λόγο - ως προς την ευφυΐα και την επιστήμη [...] Λοιπόν κάθε φιλοσοφία και γνώση, για να μην αναφέρω τις επιστήμες ονομαστικώς, είναι των Ελλήνων, είτε εφεύρεση είτε μετατροπή από κάτι άλλο προς το καλύτερο, και αυτός πού αναζητεί την παμφιλόσοφη πείρα, μπορεί να το διαπιστώσει ερευνώντας». Αυτή ακριβώς η φιλοσοφία ανάγκασε τους Έλληνες να δεχθούν την ανωτερότητα της εκκλησιαστικής διδασκαλίας και να υποτάξουν την φιλοσοφία στη θεολογία: «Η δόξα των Ελλήνων που έχει το όνομα τού Χριστού δεν σβήνεται. Διότι η σχετική με το δόγμα σταθερότητα της ελληνικής μεγαλοφυΐας είναι εκείνη που μας ανάγκασε να λέγουμε το πιο θεϊκό, παρά εκείνο που ξεχωρίζει την φιλοσοφία για τον εαυτό της [...] Η φιλοσοφία λοιπόν είναι για τα επιστημονικά, και η θεολογία για τα δόγματα»..

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι εναντίον του Σιωνισμού, εννοουμένου ως του δικαιώματος υπάρξεως εβραϊκού κράτους. Είναι εναντίον του Σιωνισμού, ως ενός Ιμπεριαλισμού, μιας παγκόσμιας δικτατορίας (παν-Σιωνισμού), που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία μιας συγκεκριμένης ομάδος Εβραίων. … Εκτός Ισραήλ, ο Σιωνισμός είναι γνωστός με την έννοια του επεκτατισμού και της κρυπτοκρατίας, και γι’ αυτό και επικρίνεται. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών καταδίκασε τον Σιωνισμό ως ρατσισμό το 1975 (απόφαση 3379), και ανακάλεσε την απόφαση αυτή, όταν αποσύνδεσε τον Σιωνισμό από τον ρατσισμό το 1991 (απόφαση 46/86)..

Ο Έλληνας νεομάρτυρας Φιλούμενος που το 1979 κατέκοψαν φανατικοί Ιουδαίοι σιωνιστές στο Φρέαρ του Ιακώβ

Η Αγία Γραφή υπο-βοηθά ιστοριογραφικώς την κατοχύρωση της ελληνικότητας της Μακεδονίας μας, η οποία προβάλλεται σαφώς από την Εκκλησία, με παγκόσμια απήχηση. Μάλιστα, έχουν εκπονηθεί ιστορικές εργασίες, όπου καταδεικνύεται ότι για την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη οι Μακεδόνες ήταν και είναι πάντα Έλληνες και αυτό είναι ένα ισχυρότατο στοιχείο για την καταπολέμηση τής σκοπιανής προπαγάνδας (τέτοια είναι π.χ. η μελέτη του μακαριστού Μητροπολίτου Ζιχνών και Νευροκοπίου κυρού Σπυρίδωνος περί της Μακεδονίας στην Άγια Γραφή: «Η Αγία Γραφή αποδεικνύει την ελληνικότητα της Μακεδονίας», Αθήναι 1989. «Μαρτυρίες της Αγίας Γραφής για τη Μακεδονία, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Έλληνες Μακεδόνες», Νέα Ζίχνη 1992.

Στην Καινή Διαθήκη το όνομα «Μακεδονία» και τα ομόρριζά της αναφέρονται 26 φορές στην Καινή Διαθήκη (ο Απόστολος Παύλος είδε σε όραμα άνδρα Μακεδόνα να τον παρακαλεί να περάσει από τη Μικρά Ασία στη Μακεδονία για να τούς βοηθήσει, «διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ήμίν», (το οποίο βέβαια λέχθηκε και καταγράφηκε στα ελληνικά και όχι στα... σλαβικά), αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη είναι φανερό ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες, αφού ακριβώς οι Ιουδαίοι παρ’ ολίγον να εξελληνισθούν (και όχι να ...εκσλαβισθούν) πλήρως στους ελληνιστικούς χρόνους από τον ελληνικό πολιτισμό που μετέφερε στην Παλαιστίνη ο Μέγας Αλέξανδρος. Μάλιστα, στο εδάφιο A' Μακκαβαίους 6, 2 έχουμε μία ακόμη ατράνταχτη απόδειξη της ελληνικότητος της Μακεδονίας και του Αλεξάνδρου. Λέγει ο στίχος: «[...] ά κατέλιπεν εκεί Αλέξανδρος ο Φιλίππου βασιλεύς ο Μακεδών, ος εβασίλευσε πρώτος εν τοις Έλλησιν». Εδώ  όχι μόνο επιβεβαιώνεται ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος βασιλεύς όλων των Ελλήνων (τους οποίους ένωσε) αλλά και επιβεβαιώνεται η ελληνική του καταγωγή, καθώς δεν λέγει ότι εβασίλευσεν «επί τους Έλληνας», σαν να ήταν επικυρίαρχος, αλλά «έν τοις Έλλησι», δηλαδή μεταξύ των (δικών του) Ελλήνων. [Ανάλογη αναφορά υπάρχει στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ (8:21), όπου ερμηνεύοντας την όραση που είδε κατά το τρίτο έτος της βασιλείας του Βαβυλώνιου βασιλιά Βαλτάσαρ (το βιβλίο γράφτηκε περί το 607π.Χ.) σχετικά με την διάλυση της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας (κριός με δύο κέρατα) από τον Μέγα Αλέξανδρο (τράγος που επιτέθηκε με εξαιρετική ορμή) λέει: «Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς»..]

Πηγή: (Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ελλήνων Χριστώνυμη Δόξα»), Κόκκινος Ουρανός