Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.
Οι παραπάνω στίχοι από τον Εθνικό μας Ύμνο, έρχονται στο νου μου για άλλη μια φορά. Τώρα, με αφορμή τη Διεθνή (;) Διάσκεψη, σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, που αποφάσισε να συγκαλέσει, για τη Λιβύη, την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020, στο Βερολίνο, η καγκελάριος Α. Μέρκελ σε συνεννόηση με τον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Α. Γκουτέρες.
Οι προσκεκλημένες χώρες είναι, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, η Κίνα, η Τουρκία, η Ιταλία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αλγερία και η Δημοκρατία του Κονγκό. Επίσης, έχουν προσκληθεί ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., η Αφρικανική Ένωση (εκπροσωπεί 55 Αφρικανικά Κράτη) και ο Αραβικός Σύνδεσμος (εκπροσωπεί 22 Κράτη της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής) και φυσικά ο πρωθυπουργός της Λιβύης Αλ Σαράτζ και ο αντίπαλός του, στρατηγός Χάφταρ.
Όλος ο «τρίτος κόσμος» έχει λόγο και η Ελλάδα, άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενη και θιγομένη μετά το μνημόνιο Τουρκίας- Λιβύης, είναι απούσα.
Από το ποιοι θα συμμετάσχουν στη διάσκεψη αυτή, δυστυχώς καταδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα, απούσα από μια κρίσιμη διαδικασία που αφορά τα ίδια τα κυριαρχικά της δικαιώματα, τα οποία δυστυχώς καταπατώνται από τη γείτονα Τουρκία, συνεχώς, από το 1974.
1974, καταλαμβάνει τη μισή Κύπρο.
1976, με την έξοδο του ΗΟRA στο Αιγαίο, δηλώνει ότι αποδέχεται μόνο πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς καμία αναφορά σε διεθνή προηγούμενα ή κανόνες.
1983, ανακηρύσσει το ψευδοκράτος του Ντενκτάς.
1987, επαναλαμβάνει στο Αιγαίο ίδιο σκηνικό με το ΣΙΣΜΙΚ.
1995, θέτει “casus belli” στο νόμιμο δικαίωμά μας να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα.
1996, αποπειράται την κατάληψη ελληνικών βραχονησίδων.
1997, θέτει στη Μαδρίτη, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ζήτημα ζωτικών συμφερόντων της στο Αιγαίο.
Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο και θαλάσσιο εθνικό μας χώρο.
2019, παράγει το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας», μιας θάλασσας 462.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, την οποία δηλώνει ότι είναι έτοιμη να την υπερασπιστεί. Καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα κρατών μελών της ΕΕ και όλοι σιωπούν.
Στο τέλος του 2019, μάλιστα νομιμοποιεί το όνειρο-δόγμα της με την υπογραφή, στις 27 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, μνημονίου με τη Λιβύη για την «οριοθέτηση της θαλάσσιας δικαιοδοσίας στην Μεσόγειο μεταξύ της κυβέρνησης της Τουρκικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Κράτους της Λιβύης». Άλλωστε, από το 2004 έχει καταθέσει στα Ηνωμένα Έθνη τη θέση της σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Επί μισό σχεδόν αιώνα, οι Διεθνείς Οργανισμοί, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, αρκούνται στην έκδοση ψηφισμάτων και καταδικαστικών αποφάσεων και μόνο. Μια «χαλαρή» αντιμετώπιση ενός τεραστίου θέματος που δίνει το δικαίωμα στη Τουρκία να παγιώνει καταστάσεις.
Η Ελλάδα βεβαίως και διαμαρτύρεται. Τελευταία μάλιστα και για το θέμα με τη Λιβύη, εστειλε επιστολή στον ΟΗΕ, στις 9 Δεκεμβρίου 2019, με την οποία κατήγγειλε ως παράνομο το μνημόνιο που υπέγραψαν Λιβύη και Τουρκία για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών τους. Η απάντηση του ΟΗΕ όμως δεν αφήνει περιθώρια για ελληνική δικαίωση.
«…Η Γραμματεία δεν λαμβάνει θέση ούτε σχολιάζει ζητήματα που αφορούν την κυριαρχία, τα κυριαρχικά δικαιώματα ή την δικαιοδοσία των κρατών μελών για τους θαλάσσιους χώρους τους. Παρόλα αυτά, σε συγκεκριμένες περιοχές, όμως περίκλειστες ή ημίκλειστες θάλασσες, ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στα συμφέροντα τρίτων μερών. Έχουμε εμπιστοσύνη πως όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θα αναγνωρίσουν την ανάγκη για συνεχή διάλογο για τα ευαίσθητα ζητήματα, σε συμφωνία με τις αρχές που είναι ενσωματωμένες στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, βάσει των οποίων όλες οι διαφορές θα πρέπει να επιλύονται με ειρηνικά μέσα…»
Αν, εδώ και μισό αιώνα, οι Διεθνείς Οργανισμοί έλυσαν έστω και μια διαφορά μας με τη γείτονα Τουρκία, τότε κάτι μπορεί να περιμένουμε.
Αν, όχι, τότε το μόνο που μας απομένει είναι η εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τις δύσκολες καταστάσεις.
Ο Πιλάτος σύμφωνα με ιστορικούς, νομικούς και ερευνητές, την κρίσιμη ώρα στη «Δίκη του Χριστού», παρέβη τουλάχιστον 16 βασικές αρχές του Ρωμαϊκού Δικαίου. Άλλα έπρεπε να κάνει και αλλά έκανε. Άλλη απόφαση έπρεπε να πάρει και άλλη πήρε.
Δυστυχώς η ιστορία του Πόντιου Πιλάτου επαναλαμβάνεται. στις μέρες μας με τους Διεθνείς Οργανισμούς.
Να τους χαιρόμαστε !!!
Αλεξανδρούπολη Ιανουάριος 2020
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
