Η Αεροπορία μας, που είναι πρώτη στο ΝΑΤΟ και από τις καλύτερες παγκοσμίως !

Μια Π.Α. που επί της ουσίας πολεμά κάθε μέρα,σ΄ ένα πόλεμο που μαίνεται εδώ και 37 χρόνια,αφήνοντας πίσω του πολλούς νεκρούς.

Ιπτάμενοι και τεχνικό προσωπικό αξίζουν το σεβασμό μας , τη σκέψη μας και την προσευχή μας,γιατί κάθε ώρα ,κάθε μέρα είναι εκεί που τους καλεί το καθήκον.

Τους αφιερώνουμε το παρακάτω άρθρο:

Ματωμένα φτερά - Η αεροπορία μας το 1940

«Εκεί που παν οι δυνατοί κι οι λίγοι ανηφορούσες»,

ουρανομάχος αητός

κι έβρεξε ολόφλογα φτερά αιμάτινα

-της λευτεριάς το δάκρυ- ο ουρανός.

του Σ.Π.

(Διασκευή από το «Σελίδες δόξης» του Χρ. Κολιάτσου)

Στο προσκλητήριο για τον υπέρτατο της τιμής μας αγώνα έτρεξαν από τους πρώτους τα ελληνικά φτερά - οι ίκαροι μας. Περήφανοι ότι τους έλαχε της θυσίας η τραγική τιμή. Να φρουρούν μερόνυχτα -αρχάγγελοι τιμωροί- τους γαλάζιους ουρανούς μας. Με 77 παλαιού τύπου αεροπλάνα, αντιμέτωποι με τα 463 υπερσύγχρονα του εχθρού. Παρεμποδίζοντας τη δράση του, παρακολουθώντας τις κινήσεις του, καταστρέφοντας σημαντικές γραμμές ανεφοδιασμού του και προστατεύοντας τα φίλα στρατεύματα μας.

***

2 Νοεμβρίου 1940: Λαμποκοπούν στον πρωινό ήλιο τ' ατσάλινα πουλιά του θανάτου. Φέρνουν βόλτες μουγκρίζοντας πάνω από τα Γιάννενα. Σείεται το σύμπαν από το αγκομαχητό τους. Οι ίκαροί μας σε ετοιμότητα. Με της ψυχής τους τα ολόφλογα φτερά και τα λιγοστά παμπάλαια μπρεγκέ(1) μας τους ρίχνονται. Τα πολυβόλα μας γαζώνουν εύστοχα. Σε λίγο δύο Ιταλικά βομβαρδιστικά, πελώρια πυροτεχνήματα, περιστρέφονται, πέφτουν αστραπή! Τα υπόλοιπα ντροπιασμένα κάνουν στροφή και φεύγουν. Μα, να, πίσω από το Μιτσικέλι νέο σμήνος ξεπετιέται εκδικητικά. Οι σειρήνες σκούζουν. Ό υποσμηναγός Ιωάννης Σακελλαρίου, πού είχε ρίξει πριν το ένα εχθρικό, ορμά και ρίχνεται βολίδα σ' ένα άλλο. Πληγώνεται και πέφτει ολόφλογο κι εκείνο. Οι Ιταλοί λυσσάνε. Δαγκώνουν με πείσμα τα χείλη και περικυκλώνουν τον θρασύτατο αεροπόρο μας. Βρέχει φωτιά ο ουρανός. Κι εκείνος; Όχι' δεν θα πεθάνει μόνος του. Παίρνει την ύστατη φόρα με το μπρεγκέ του και ρίχνεται βολίδα στο εχθρικό. Και στου θανάτου το αντάμωμα έγιναν σίδερο καυτό, συντρίμμια και τα δυο.

***

Δεν πέρασε μια ώρα. Νέο σμήνος καταδιωκτικών ζυγιάζονται πάνω από τον ξάστερο Γιαννιώτικο ουρανό. Στο μικρό αεροδρόμιο του Μπισδινίου είναι προσγειωμένο ένα εκπαιδευτικό. Ο σμηνίας Χρήστος Παπαδόπουλος υψώνει τα μάτια στον μαυρισμένο ουρανό. Ένας αυτός! Μα η καρδιά κοχλάζει. Σαν αστραπή βάζει μπρος. Υψώνεται, ορμά - δεινός χειριστής- με το μοναδικό του πολυβόλο. Ελίσσεται, προκαλεί, παίζει με το θάνατο! Σε λίγο 2 εχθρικά βρίσκονται καπνισμένα, εκτός μάχης. Αναρριγεί, μεθά. Και τρίτο κυνηγά. Πλήθος γύρω τριγύρω του τα εχθρικά! Θύελλα, καταιγίδα οι ριπές. Μια πετυχαίνει την αποθήκη της βενζίνης. Κι έγειρε λαβωμένος, πύρινος ο αιθερομάχος αητός.

***

Ο Μανιάτης σμηναγός Λάμπρος Κουζίγιαννης, τραυματίας σε αερομαχία, νοσηλεύεται στη Λάρισσα. Εκεί μαθαίνει για την ανάγκη επείγουσας επικίνδυνης αποστολής στον τομέα Καλπακίου-Καλαμά. Παρουσιάζεται αυτόκλητος στο Διοικητή Καζάκο κι επιμένει να την αναλάβει. Σε λίγο τα βομβαρδιστικά μας μ' επικεφαλής τον Κουζίγιαννη, αψηφώντας τα βαριά αντιαεροπορικά κατεβαίνουν, χαμηλώνουν πάνω στο στόχο του εχθρού. Κι αδειάζουν με τόλμη κι ευστοχία τις βόμβες τους.

Βράδυ πια γυρνά νικητής στη βάση του ο Κουζίγιαννης. Μα τα αντιαεροπορικά μας το χτυπούν για εχθρικό. Και φεύγει για το αεροδρόμιο του Τατοΐου. Για ώρα πολλή φέρνει κύκλους μέχρι να του δοθεί σήμα για προσγείωση. Μα η βενζίνη του έχει εξαντληθεί και προσγειώνεται ανώμαλα. Αιμόφυρτος, με σπασμένη τη σπονδυλική του στήλη δέχεται αργότερα στον Ευαγγελισμό το χρυσό μετάλλιο ανδρείας από τα βασιλικά χέρια.

***

Κι έραναν ματωμένα, ολόφλογα φτερά αετών οι γαλάζιοι ουρανοί μας. Κι η δόξα σεβαστικά τα μάζεψε στον κόρφο της ένα-ένα. Μη σκορπίσουν. Μη χαθούν.

1. Μπρεγκέ: μεγίστης ταχύτητας 140 χιλ. την ώρα και χωρίς σύστημα βομβαρδισμού, έναντι ταχύτητας 400-500 χιλ. την ώρα των Ιταλικών.

Από το περιοδικό «Η Δράσις μας», τεύχος 482, Οκτώβριος 2010