Από τον Τρότσκι και την Ιταλία στον Πολιτιστικό Μαρξισμό και την ΝΤΠ
Ο προηγούμενος αιώνας χαρακτηρίζεται ως ο «αιώνας των ιδεολογιών». Αυτό το χαρακτηριστικό του 20ου αιώνα αναδείχθηκε κυρίως προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του, όταν οι αντιμαχόμενες ιδεολογίες άρχισαν να βαίνουν προς σύγκρουση, μια σύγκρουση που ολοκληρώθηκε με την πτώση της ΕΣΣΔ το 1991. Καθεμιά τους θέλοντας- μέσω και της κοινωνικής μηχανικής που εφάρμοσαν -να επιβληθεί, διαμόρφωσε και τα εργαλεία εκείνα που θα την οδηγούσαν στην επικράτηση. Πολιτική θεωρία, οικονομικό πρόγραμμα και οργανωμένος ιδεολογικός «στρατός» ήσαν τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν στη μάχη που έδωσε η καθεμιά για να πετύχει.
Τα τρία ιδεολογικά ρεύματα που κυριάρχησαν στον 20ο αιώνα ήσαν ο Σοσιαλισμός/ Κομμουνισμός, ο Φασισμός/ Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φιλελευθερισμός που σαν οικονομική του έκφραση είχε το Καπιταλιστικό σύστημα. Τα δύο πρώτα, όντας ταυτόχρονα πολιτικές και οικονομικές θεωρίες, επέβαλαν, με τη βία όπου χρειάστηκε, την κυριαρχία τους: μέσω των ερυθροφρουρών οι μεν, μέσω των μελανοχιτώνων και των ταγμάτων εφόδου οι δε.
Αλλά οι Φιλελεύθεροι ;;; Αυτοί δεν είχαν δικό τους «στρατό», θα ρωτήσει κάποιος. Φυσικά και είχαν είναι η απάντηση, απλώς κατάφεραν εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες των άλλων δύο να τους φέρουν σε σύγκρουση και να τους αλληλοεξουδετερώσουν συμμαχώντας και οι ίδιοι προσωρινώς με τους Κομμουνιστές. Μετά την ήττα της φασιστικής Ιταλίας και την άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας, οι Φιλελεύθεροι διέλυσαν την συμμαχία τους με την ΕΣΣΔ και έθεσαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο περιορισμού και απομόνωσής της. Με γενικόλογους αφορισμούς- όπως είναι η πάγια τακτική τους – περί «αυτοκρατορίας του Κακού», περί «σιδηρού παραπετάσματος» κ. ο. κ. εμφάνισαν τον εαυτό τους και την λεγόμενη Δύση ως τον «Ελεύθερο Κόσμο», ως τον θεματοφύλακα της ανθρώπινης ελευθερίας. Ταυτόχρονα δεν έπαψαν να επισείουν τον «κίνδυνο» του «υφέρποντος Ναζισμού», έναν κίνδυνο ανύπαρκτο ουσιαστικά, αφού ο Ναζισμός είχε ηττηθεί πολιτικά και στρατιωτικά το 1945.
Ευρωκομμουνισμός – Πολιτιστικός Μαρξισμός :η μάσκα του Θηρίου
Το 1991 όμως, ο ρους της Ιστορίας άλλαξε. Η Περεστρόικα έφερε την διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανάδυση της νέας Ρωσίας, μιας Ρωσίας που ήταν φυσικά η σκιά του παλαιού εαυτού της έχοντας στην ηγεσία της τον μέθυσο Μπόρις Γιέλτσιν. Τότε οι Φιλελεύθεροι εκμεταλλευόμενοι το γεωπολιτικό κενό που άφησε η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έκαναν την επόμενη κίνησή τους. Μία κίνηση που είχαν προετοιμάσει καλά για αρκετά χρόνια, έχοντας εξασφαλίσει και τη συνεργασία των μη φιλοσοβιετικών κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων. Μέσα από τα προϋπάρχοντα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα του Ευρωκομμουνισμού και του Πολιτιστικού Μαρξισμού άρχισαν να παγιώνουν την προπαγάνδα τους, μία προπαγάνδα που σήμερα πλήττει με τη μορφή χιονοστιβάδας κυρίως τις δυτικές «πολιτισμένες» κοινωνίες.
Ας δούμε όμως ξεχωριστά ποια είναι αυτά τα δύο ρεύματα που συνέθεσαν το Θηρίο του Φιλελευθερισμού όπως το αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Ο Ευρωκομμουνισμός είναι μία ιδεολογική κατεύθυνση που προέκυψε μέσα από τους κόλπους του ίδιου του ευρωπαϊκού Κομμουνιστικού κινήματος. Άρχισε να αναπτύσσεται λίγο πριν το 1970 με αφορμή τις επεμβάσεις της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία (1956) και στην Τσεχοσλοβακία (1968) και γιγαντώθηκε με το ξέσπασμα των γεγονότων του Αφγανιστάν (Δεκέμβριος1979) και της Πολωνίας (1981). Μεγάλα τμήματα αλλά και σημαντικά στελέχη του ευρωπαϊκού Κομμουνιστικού κινήματος εξέφρασαν τότε έντονους προβληματισμούς, σχετικά με το κατά πόσον το κομμουνιστικό κέντρο (ΕΣΣΔ) σεβόταν την βούληση των λαών στις συμμαχικές σοσιαλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Τα Κ. Κ. της δυτικής Ευρώπης ήσαν επί δεκαετίες πρωτοπόρα στον αγώνα εναντίον των βρεττανικών και αμερικανικών επεμβάσεων στις χώρες τους, επομένως τους ήταν πολύ δύσκολο να δικαιολογήσουν ή να ανεχθούν τις αντίστοιχες σοβιετικές επεμβάσεις που εκδηλώνονταν με ακόμη πιο βίαιο και ωμό τρόπο: με εισβολή του Ερυθρού Στρατού. Έτσι το ΚΚ Ιταλίας, το ΚΚ Ισπανίας και το ΚΚ Γαλλίας ακολούθησαν έναν δρόμο αμφισβήτησης του κομμουνιστικού κέντρου ακροβατώντας ανάμεσα στον σταλινισμό και την σοσιαλδημοκρατία, πολλές φορές με παντελή έλλειψη συνοχής στον πολιτικό τους λόγο.
Από την άλλη πλευρά ο Πολιτιστικός Μαρξισμός προέκυψε σαν ένα αναθεωρητικό ρεύμα του κλασσικού Μαρξισμού. Περιστρέφεται γύρω από την εφαρμογή και υπεράσπιση της λεγόμενης «Κριτικής θεωρίας» όπως αυτή διαμορφώθηκε από την «Σχολή της Φρανκφούρτης» και από διανοητές σαν τους Χορκχάιμερ, Αντόρνο, Φρομ και Μαρκούζε. Η Κριτική Θεωρία είναι δύσκολο να ενταχθεί σε κάποια κατηγορία καθώς αποτελεί ένα συνονθύλευμα προσωπικών ιδεών, και προσεγγίσεων, με κοινό σημείο αναφοράς ωστόσο τη δημιουργία διεπιστημονικών θεωριών που θα χρησιμοποιούνταν σαν εργαλεία «κοινωνικού μετασχηματισμού».
Από το Γούντστοκ και τις φοιτητικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1960 λοιπόν ξεπηδάει αυτή η Νέα Αριστερά, μια Αριστερά έντονα επηρεασμένη από τον Πολιτιστικό Μαρξισμό. Είναι η πορτοκαλί Αριστερά που βάζει πλέον πρώτη προτεραιότητά της τα διάφορα ποικιλόχρωμά κοινωνικά κινήματα με αίτημα την «απελευθέρωση» (π. χ. LGBT κοινότητες) και θέτει σε δεύτερη μοίρα τα παραδοσιακά εργατικά αιτήματα.
Στοχοποίηση – αποδυνάμωση διαχρονικών πολιτισμικών αξιών
Ό, τι εθεωρείτο καλό, παραδοσιακές αξίες που ίσχυαν για αιώνες τώρα, αναθεωρούνται ή ακυρώνονται. Ήθη, έθιμα και θεσμοί που χρειάστηκαν μακρό χρόνο για να πάρουν την οριστική τους μορφή, τώρα γελοιοποιούνται και ανατρέπονται κάτω από αυτή την ιδιότυπη πολιτιστική τρομοκρατία που έχει επιβληθεί. Ο Χριστιανικός πολιτισμός και η Χριστιανική ηθική θεωρούνται ως το απόλυτο κακό. Ο Λευκός Χριστιανός Άνδρας της Δύσης μισείται ως η ενσάρκωση της βαρβαρότητας και της καταπίεσης.
Κάθε κριτική σε αυτή τη νέου τύπου Ιερά Εξέταση αντιμετωπίζεται με ψυχιατρικούς όρους. Όποιος αμφισβητεί τις καινοφανείς και αντιφυσικές αξίες της Πολιτικής Ορθότητας χαρακτηρίζεται «ομοφοβικός», «ξενοφοβικός», » ρατσιστής», «φασίστας»……. . ανάλογα με την περίπτωση. Κάθε τι το παραδοσιακό, κάθε τι που καθρεφτίζει τις αξίες του υπάρχοντος Πολιτισμού ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΦΘΕΙ. Αυτή είναι η Πολιτική Ορθότητα. Είναι ένας πολιτιστικός μαρξιστικός αυταρχισμός που έχει εκ των άνωθεν επιβληθεί στην Ευρώπη και που για να τον νικήσουμε πρέπει να βρούμε την άκρη του νήματος…
ANTIFA: Το μακρύ χέρι των Φιλελεύθερων και της Ελεύθερης Αγοράς
Και εδώ ακριβώς κάνει την εμφάνισή του ο ιδεολογικός «στρατός», με αποστολή του να επιβάλλει την ατζέντα αυτή του Φιλελευθερισμού. Υιοθετώντας και πάλι την πάγια γενικόλογη ρητορική τους (δες έννοιες όπως «ελευθερία «, «δημοκρατία», «ανθρώπινα δικαιώματα κ. ο. κ. ), οι Φιλελεύθεροι υψώνουν τα μαυροκόκκινα λάβαρα της ANTIFA. Πρόκειται για μια πολύ ιστορία. Ήδη κατά τον Μεσοπόλεμο, ο ιδρυτής και πρώτος αρχηγός του Κόκκινου Στρατού Λέων Τρότσκι, εισηγείται τη δημιουργία «αντιφασιστικών» ομάδων κρούσης. Αυτές θα αναλάβουν να αντιμετωπίσουν στον δρόμο, με όρους καθαρά συμμοριών, τους αντίπαλους «στρατούς»: τους Μελανοχίτωνες και τα Τάγματα Εφόδου. Βεβαίως μετά την άνοδο στην εξουσία των Φασιστών στην Ιταλία και των Εθνικοσοσιαλιστών στη Γερμανία, χιλιάδες στελέχη των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων, αλλά και των ομάδων κρούσης των κομμάτων αυτών, θα ενσωματωθούν στο νέο καθεστώς (σε ποσοστό που άγγιξε το 59%)…. .
Μαύρα ταμεία, ποικιλόχρωμα τάγματα και………ο Σόρος
Χρησιμοποιώντας λοιπόν έννοιες και ρητορική που διεγείρουν το θυμικό των μαζών, οι Φιλελεύθεροι δημιούργησαν τα δικά τους «Τάγματα Εφόδου»: ένα μείγμα «κοινωνικά καταπιεσμένων ομάδων» (σύμφωνα πάντα με τα δικά τους κριτήρια) και δεκάδων ΜΚΟ, που υπερασπίζονται πάντα τα «ανθρώπινα δικαιώματα», την «δημοκρατία», την «ελευθερία», τον ελεύθερο σεξουαλικό προσδιορισμό των δεκάδων «φύλων», τον αθεϊσμό……………. Όταν δεν υπερασπίζονται Ισλαμιστές……
Χρηματοδότης όλων των ανωτέρω; Μα φυσικά ο γνωστός Ουγγροεβραίος «επιχειρηματίας» Τζώρτζ Σόρος. Πολλές φορές μάλιστα, για να μην υπάρχει απευθείας σύνδεση του ίδιου με τις εκάστοτε ΜΚΟ, ο «φιλάνθρωπος» «επιχειρηματίας» δημιουργεί «ινστιτούτα έρευνας» ή και πολιτικά κόμματα –»βιτρίνα». Όπως το capital research center που μέσω του κόμματος Alliance for global justice χρηματοδότησε με 50. 000 δολλάρια την οργάνωση Refuse Fascism που δεν είναι τίποτα άλλο από μια γκρούπα ροπαλοφόρων. Το ίδιο φυσικά γίνεται σε όλες τις χώρες όπου η ANTIFA έχει παρουσία.
Το βαρύ χέρι της εθνικής εργατικής λαϊκής τάξης…….
Οργανώσεις, καταλήψεις, εξοπλισμός και εκπαίδευση ακόμη και σε μάχη σώμα με σώμα. Χωρίς να έχουν φανερές πηγές εσόδων και χωρίς κανείς να τους ελέγχει, οι ANTIFA είναι έτοιμοι να χτυπήσουν όπου η Φιλελεύθερη πολιτική θεωρία ή ο Καπιταλισμός μέσω της οικονομικής επιβολής, αποτυγχάνει. Όπου ο Λαός σηκώνει κεφάλι για εθνοκοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται από τις παθογένειες αυτού του ετοιμόρροπου συστήματος, είναι έτοιμοι να φέρουν το χάος και την καταστροφή και φυσικά να βοηθήσουν τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν νέα σκληρά κατασταλτικά μέτρα.
Δεν είναι λίγες οι φορές όμως που αυτά τα ιδιότυπα «Τάγματα Εφόδου» του Φιλελευθερισμού δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα (π. χ. γεγονότα Αγίου Παντελεήμονα Αθηνών, 2008-2012) συνειδητοποίησαν πολλάκις ότι η εργατική λαϊκή τάξη και ακραιφνή εθνική συνείδηση έχει, αλλά-αν χρειαστεί- και πάρα πολύ βαρύ χέρι. Στη σύγκρουση λοιπόν αυτή που με μαθηματική ακρίβεια το μισοπεθαμένο φίδι του Παγκόσμιου Φιλελευθερισμού μας οδηγεί, τα νέα «Τάγματα Εφόδου» θα αισθανθούν αυτό ακριβώς το χέρι της εθνικής εργατικής τάξης, ετούτη τη φορά πολύ πιο βαρύ και πολύ πιο οργισμένο.
Ιωαννης Βελισαριου
Πηγή: Προμαχών Οχυρό σκέψης
