H αυτοκτονική πολιτική που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση μας οδηγεί σε κοινωνικές εκρήξεις άνευ προηγουμένου - Η Ελλάδα παραμένει ανοχύρωτη μπροστά σε έναν τέτοιο εφιάλτη.

Η πολιτική της ΕΕ οδηγεί σε «έκρηξη»: Ενεργειακή κρίση, διατροφική κρίση, φτωχοποίηση, πολιτικά σκάνδαλα και στροφή των κυβερνήσεων προς τον απολυταρχισμό, είναι οι παράγοντες  που σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τη «θηλιά» στους λαούς της Δύσης και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν προς ένα ντόμινο κοινωνικών εκρήξεων άνευ προηγουμένου.

Αυτό αποκαλύπτεται με εμφατικό τρόπο και από την έκθεση που δημοσίευσε το πρακτορείο Bloomberg, όπου επισημαίνεται πως σε περισσότερες από τις μισές χώρες του πλανήτη, παρατηρούνται κοινωνίες που βρίσκονται στο «κόκκινο» όσον αφορά τον κίνδυνο ξεσπάσματος εμφύλιων αναταραχών. Και όσο οδεύουμε προς έναν πολύ κρίσιμο χειμώνα, η ανισότητα θα βαθαίνει τις κοινωνικές πληγές και θα κλονίζει τα κοινωνικά θεμέλια του κάθε κράτους.

Συγκεκριμένα στην ΕΕ, προβλέπεται πως το «φυτίλι» που σιγοκαίει και ενδέχεται να πυροδοτήσει τις «βόμβες» αποσταθεροποίησης, δεν είναι άλλο από την ενεργειακή ένδεια, δηλαδή ένα απότοκο από την αυτοκτονική πολιτική που επέβαλλαν οι Βρυξέλλες στα Ευρωπαϊκά κράτη, δίνοντας «γραμμή» να ακολουθηθεί μια τυχοδιωκτική, μονόπλευρη και μη ευέλικτη αντιμετώπιση του Ουκρανικού.

Το πολιτικό κατεστημένο των χωρών της ΕΕ βρίσκεται στη φάση της μεγαλύτερης απαξίωσης του στην ιστορία της Ένωσης, οι προσωπικότητες με πολιτικό εκτόπισμα έχουν εκλείψει, τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων δίνουν και παίρνουν, τα ποσοστά αποχής από το εκλογικό δικαίωμα έχουν εκτοξευτεί, η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς του κράτους βρίσκεται στο ναδίρ. Η ελπίδα σε μια θετική πολιτική αλλαγή εξαερώνεται με αστραπιαίους ρυθμούς, και όταν χάνεται η ελπίδα, συνήθως ακολουθεί το ξέσπασμα οργής.

Δυστοπία και στο βάθος καταστάσεις… Σρι Λάνκα

Μια αποδυναμωμένη και εν πολλοίς άβουλη ΕΕ που χάνει την διπλωματική επιρροή της και βυθίζεται σε γεωπολιτική απομόνωση, αντί να διορθώσει τις λανθασμένες πολιτικές που την οδηγούν προς την ολική καταστροφή, στρέφεται όλο και περισσότερο στον «κανιβαλισμό» των ίδιων των λαών της, κατασπαράζοντας τη ίδια την υπόσταση και συνοχή της.

Ψηφιακή χειραγώγηση, ενεργειακά lockdown, οικολογικά πρόστιμα, «πράσινη» αστυνομία, υγειονομική υστερία, φίμωση του ελεύθερου λόγου και της ελευθεροτυπίας, εναλλακτική διατροφή με προτάσεις… εντομοφαγίας, κουπόνια φτώχειας με ψηφιακό περιτύλιγμα, καταπάτηση συνταγματικών δικαιωμάτων και ανθρώπινων ελευθεριών.

Αυτά προέχουν στην ατζέντα των Βρυξελλών, γιατί αυτά εξυπηρετούν το σχέδιο για την επόμενη φάση του ελέγχου των μαζών.

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως υπό αυτές τις συνθήκες μιας απόλυτης δυστοπίας, οι λαοί δεν θα «εκραγούν», οι κοινωνικοί ιστοί δεν θα διαρραγούν, οι πολίτες δεν θα επαναστατήσουν απέναντι στο εφιαλτικό σκηνικό που στήνεται από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τη «γραμμή» Νταβός;

Οι απίστευτες σκηνές που είδαμε να εκτυλίσσονται στη λαϊκή εξέγερση στη Σρι Λάνκα μοιάζουν να είναι προάγγελος παρόμοιων εξελίξεων στη Δύση. Ένας εξαθλιωμένος λαός, εξοργισμένος από μήνες τραγικών ελλείψεων σε τρόφιμα, καύσιμα, λιπάσματα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, κατέλαβε το προεδρικό και το πρωθυπουργικό μέγαρο για να λεηλατήσει την προκλητική χλιδή των δυναστών τους, υπό το βλέμμα ενός αμέτοχου στρατού.

Στη Σρι Λάνκα των 22 εκατομμυρίων κατοίκων, ο πληθωρισμός καλπάζει στο 70%, τρόφιμα δίνονται με δελτίο και οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση είναι καθημερινές και πολύωρες. Μας φέρνουν κάτι στο νου αυτά, από όσα ήδη συμβαίνουν σε χώρες της Ευρώπης;

Ανοχύρωτη η Ελλάδα μπροστά στον κίνδυνο

Όμως, πού βρίσκεται η χώρα μας, μέσα σε όλα αυτά τα δυσοίωνα σενάρια; Όπως και στον καιρό της πανδημίας, έτσι και στην διαφαινόμενη απειλή των εμφύλιων αναταραχών, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην ευρωπαϊκή κούρσα προς τον γκρεμό.

Προκειμένου να αποκρούσει μια χώρα τον κίνδυνο της κοινωνικής έκρηξης, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να υπάρχει κοινωνική συνοχή και σύμπνοια στο λαό της. Υφίσταται στην Ελλάδα κάτι τέτοιο; Η περιπέτεια της πανδημίας έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο πως όχι.

Πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση με τις πολιτικές που εφάρμοσε φρόντισε να μπολιάσει το διχαστικό πνεύμα στον λαό, και σε μεγάλο βαθμό το κατάφερε. Έσπασε τη συνοχή του λαού και κατέταξε τους πολίτες σε κατηγορίες «προνομιούχων» και «ψεκασμένων». Μέσα σε δύο χρόνια αυτή η χώρα απέκτησε μια απίστευτη ανοχή στα δίπολα και μια αδιανόητη απάθεια στα εκβιαστικά διλλήματα, ακόμα και όταν αυτά είχαν να κάνουν με την καταπάτηση του δικαιώματος της αυτοδιαχείρισης του σώματος.

Όσο πορευόμαστε προς το μάτι του κυκλώνα της ενεργειακής κρίσης, η κοινωνική οργή συσσωρεύεται στα χαμηλά και μεσαία στρώματα που πλήττονται από τη φτώχεια, την ανεργία και την ουσιαστική ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους. Η λεηλασία των εργαζομένων, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των νοικοκυριών θα ενταθεί, με πρόσχημα την πολυπαραγοντική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Όσο διατηρείται η διεθνής γεωπολιτική αστάθεια, χρονικός ορίζοντας για χαλάρωση δεν υπάρχει και η αβεβαιότητα γίνεται κοινός παρονομαστής για κάθε πολίτη.

Παράλληλα, η πολιτική σήψη, η αισχροκέρδεια, η διαφθορά, η «εργολαβία» και η υπεράσπιση των ολιγαρχικών συμφερόντων συνεχίζουν να βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της καταχρεωμένης χώρας μας. Και στη βάση της βρίσκεται μια κοινωνία που έχει εθισμό στη κατάκριση και τη διαφοροποίηση του ατόμου από το σύνολο.

Για χίλιες – δυο αιτίες παρουσιάζονται διχαστικά «μπαϊράκια» που κατακερματίζουν τον λαό. Ιδεολογικά, κομματικά, οπαδικά, «δικαιωματιστικά» και συμφεροντολογικά αφηγήματα διχόνοιας συνεχίζουν να δηλητηριάζουν το σώμα της κοινωνίας. Και όσο η χώρα οδεύει προς μια σκληρή δοκιμασία, ο λαός παραμένει ανοχύρωτος μπροστά στην απειλή των εμφύλιων ταραχών.

Επιστροφή σε ό,τι μας ενώνει

Μόνο οι οικογενειακοί δεσμοί και οι άρρηκτοι δεσμοί της Εκκλησίας, έχουν απομείνει να κρατούν την συνοχή της τραυματισμένης και καταρρέουσας ελληνικής κοινωνίας. Και από αυτό ακριβώς φαίνεται πως παρόλο το νοσηρό οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, ο λαός μας διαθέτει τα πνευματικά όπλα για να αναχαιτίσει μια ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη που μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες αν μας βρει αφύλακτους.

Το πνεύμα αλληλεγγύης και αδελφοσύνης που εμπνέει η Ορθοδοξία, και η προσκόλληση στα υψηλά ιδανικά της Ελληνικής ψυχής που έκαναν αυτόν τον λαό να μεγαλουργήσει σε στιγμές της ιστορίας, είναι τα μόνα ακλόνητα εφόδια μπροστά σε ενδεχόμενες προκλήσεις που θα παρουσιαστούν.

Παρά το ότι η συνοχή της χώρας εδώ και δεκαετίες βάλλεται πανταχόθεν, αυτές οι αξίες υπάρχουν ακόμη βαθιά ριζωμένες στα εσώψυχα του ελληνικού λαού. Επιτακτική και άμεση ανάγκη να επιστρέψουμε σε ότι καταφέρνει να μας κρατά ενωμένους. Θα το πράξουμε πριν είναι αργά;

Πηγή: sportime.gr