Η σημερινή Συγκυβέρνηση προεκλογικά είχε υποσχεθεί άλλο μείγμα πολιτικής με έμφαση στην αξιοπρέπεια του πολίτη και την ψυχολογία της αγοράς. Ωστόσο, μετά τις εκλογές διέψευσε τις υποσχέσεις της και «ξαμόλησε» λογιστές-οικονομολόγους με ένα κομπιουτεράκι στο χέρι να κόβουν και να ράβουν ανενόχλητοι στο όνομα του «Εθνικού Συμφέροντος». Βεβαίως ως αόριστη νομική έννοια το Δημόσιο Συμφέρον εξειδικεύεται πάντα από την εκάστοτε Κυβέρνηση. Ωστόσο, ο εκάστοτε Κυβερνών είναι τελείως ελεύθερος να κάνει ο,τιδήποτε επικαλούμενος τις δύο αυτές λέξεις (Δημόσιο Συμφέρον) καθώς και έναν αόριστο φόβο περί χρεοκοπίας;
Διαβάζοντας κανείς την υπ’ αριθμ. 668/2012 απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ, διακρίνει την αγωνιώδη προσπάθεια της Δικαστικής εξουσίας να μην ανακατευτεί στο έργο της Εκτελεστική και της Νομοθετικής εξουσίας. Χαρακτηριστικές είναι οι φράσεις (από την εν λόγω απόφαση) όπως: «…οι θέσεις του νομοθέτη για την δημοσιονομική επίδραση των μέτρων δεν ελέγχεται ακυρωτικά…» και πρέπει να αντιμετωπιστεί η «…κατά την Κυβέρνηση συντρέχουσα οικονομική κρίση…». Αυτό σημαίνει ότι η Δικαστική εξουσία δεν υπεισέρχεται σε ζητήματα πολιτικής, ιδίως όταν τα ζητήματα αυτά έχουν να κάνουν με το σοβαρότατο θέμα της χρεοκοπίας της χώρας.
Παρά ταύτα, η σχετική απόφαση αναγνώρισε δύο νομικά φίλτρα στην πλήρη ελευθερία των πολιτικών: α) το Συντ. αρ. 4 παρ. 5 σύμφωνα με το οποίο οι όποιες επιβαρύνσεις στους πολίτες πρέπει να επιβάλλονται πάντα με γνώμονα τις πραγματικές τους δυνάμεις και β) το Συντ. αρ. 2 παρ. 1 σύμφωνα με το οποίο οι όποιες επιβαρύνσεις και περικοπές δεν πρέπει να προσβάλλουν ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Με γνώμονα λοιπόν το α μνημόνιο (ν. 3845/6-5-2010) περί της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης για να πάρουμε 110 δις ευρώ από ΕΕ και ΔΝΤ, με γνώμονα τα μέτρα που προβλέφθηκαν εκεί (αύξηση ΦΠΑ, μειώσεις επιδομάτων), και με γνώμονα τους στόχους του (ύφεση 4% το 2010 και θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης και επιστροφή στις αγορές το 2012) η απόφαση κινήθηκε σε λογικά πλαίσια. Δύο χρόνια ανεκτών περικοπών θα ήταν λογικά προκειμένου να επανέλθει η ελληνική οικονομία σε 2 χρόνια και βάζοντας τα παραπάνω δύο νομικά φίλτρα για το μέλλον.
Στη συνέχεια, σαν συμπλήρωμα του α μνημονίου ήλθε ο ν. 3986/1-7-2011 με τον οποίο συστήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ για αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, αλλά οι περικοπές μεγάλωσαν (κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων από τις επιχειρησιακές, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης), ενώ θεσπίστηκε και το νομικά αμφιλεγόμενο δικαίωμα επιφάνειας για προσέλκυση επενδύσεων.
Μέχρι στιγμής όμως, ούτε η εισφορά αλληλεγγύης έθιγε το Συντ. αρ. 4 παρ. 5, ούτε η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων έθιγε την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών, συνδυαζόμενη μάλιστα με τον σημαντικότατο ν. 3869/2010 (υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα) με τον οποίο καλύπτονταν οι οφειλέτες σε Τράπεζες από την απρόοπτη μεταβολή συνθηκών που αντιμετώπισαν με τις σχετικές περικοπές στις αποδοχές τους. Όπως επίσης και με την αναστολή πλειστηριασμών για χρέη προς τράπεζες έως 200.000 ευρώ για όλο το 2011.
Στη συνέχεια όμως τα πράγματα άλλαξαν. Από το φθινόπωρο του 2011 οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ ξάφνιασαν του πάντες αποκαλύπτοντας ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έκαναν λάθος στους υπολογισμούς τους και ότι έπρεπε να ληφθούν και άλλα μέτρα. Η δραματική συνεδρίαση του eurogroup της 26ης -27ης Οκτωβρίου 2011 θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στην μνήμη του ταλαίπωρου αυτού τόπου. Όχι μόνο η χώρα δεν θα έβγαινε στις αγορές το 2012, όπως προέβλεπε το α μνημόνιο αλλά έπρεπε να πάρει και άλλο δάνειο (για να σωθεί..) και ληφθούν νέα μέτρα σε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για τα έτη 2012-2015…
Από αυτό το σημείο ξεκινά μεγαλύτερος κατήφορος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. ΕΕ και ΔΝΤ έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο (ήλθαν για να μείνουν…), ο κ. Παπανδρέου πηδάει από το καράβι (η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ παραιτείται παραδίδοντας την κυβέρνηση στον τεχνοκράτη Παπαδήμο ερήμην του ελληνικού λαού) και οι Δικαστές του ΣτΕ, χωρίς να καταλάβουν τις νέες εξελίξεις, και με τον νου ακόμα στο α μνημόνιο δημοσιεύουν την υπ’ αριθμ. 668/20-2-2012 απόφαση με την οποία έκριναν συνταγματικό το α μνημόνιο…
Στη συνέχεια ο ν. 4047/23-2-2012 κύρωσε την από 16-12-2011 π.ν.π. που συμφώνησε με την παραπάνω απόφαση του eurogroup, ενώ λίγο πριν με τον ν. 4038/2-2-2012 ο ελληνικός λαός μαθαίνει ότι το ΔΝΤ είναι … θεσμικός μας εταίρος… και όχι απλά ένας δανειστής.
Η συνέχεια γνωστή. Ο κ. Παπαδήμος συμφωνεί για νέο δανεισμό της χώρας ύψους 109 δις και 100 εκ. ευρώ με αντάλλαγμα νέα μέτρα ύψους 11,5 δις ευρώ από την ελληνική οικονομία. Όπως ήταν φυσικό η κυβέρνηση έπεσε και ακολούθησαν εκλογές κατά τις οποίες ο ελληνικός λαός ήταν έτοιμος να πει το μεγάλο όχι στο δούλεμα που του έκαναν τα προηγούμενα χρόνια (περικοπές και χαράτσια χωρίς αντίκρισμα). Τότε, εμφανίστηκε ο κ. Σαμαράς (ως από μηχανής θεός του συστήματος) να πει ασύστολα ψέματα στον ελληνικό λαό περί άλλου μείγματος πολιτικής καιευρωπαϊκής οικογένειας και άλλες μπουρδολογίες με αποτέλεσμα να κερδίσει τις σημαντικότατες εκλογές το καλοκαίρι του 2012.
Στην ουσία όμως, όπως τελικά αποδείχτηκε, ο κ. Σαμαράς απλά βγήκε για να ολοκληρώσει την οικονομική δολοφονία κατά της ελληνικής κοινωνίας που είχαν ξεκινήσει οι προκάτοχοί του. Δημοσιεύεται ο ν. 4093/12-11-2012 (μεσοπρόθεσμο 2013-2016) με τον οποίο κυριολεκτικά πετσοκόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις (προοδευτικές περικοπές 5%, 10%, 15%), φτάνει ο κατώτατος μισθός στα 500 ευρώ περίπου καθαρά (586 μικτά), απενεργοποιούνται οι ΣΣΕ και καταργούνται τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας των Δημοσίων Υπαλλήλων. Αυτό είναι το άλλο μείγμα πολιτικής… Είχε μάλιστα προηγηθεί ο ν. 4092/8-11-2012 που έδινε στο παραπάνω “δικαίωμα επιφάνειας” ισχύ πλήρους κυριότητας στο κτίσμα ιδιώτη πάνω σε δημόσιο οικόπεδο με διάρκεια μέχρι… 99 ετών.
Ύστερα από το μαρτύριο της σταγόνας για τις περιβόητες δόσεις, με π.ν.π. της 12-12-2012αποφασίζεται το νέο δάνειο των 109δις 100 εκ ευρώ και με επιπλέον αντάλλαγμα να αποκτήσει το ΤΑΙΠΕΔ δικαίωμα τιτλοποίησης των κοιτασμάτων του φυσικού αερίου, καθώς επίσης ανατέθηκε στην …Deutsche Bank AG (και σε άλλες δύο τράπεζες) η παροχή χρηματοικονομικών υπηρεσιών….
Το τελευταίο μνημόνιο, το οποίο είναι πολύ χειρότερο από το πρώτο, θέτει πλέον πολύ σοβαρά ερωτήματα για το αν μπορεί κάποιος να ζήσει αξιοπρεπώς με 500 ευρώ χωρίς να πέφτει ανάλογα και το κόστος ζωής. Όπως επίσης νέα δεδομένα έχουν τεθεί από την πλήρη κυριαρχία των Γερμανών τοποτηρητών στην ελληνική πολιτική διακυβέρνηση. Στην απόφαση 668/2011 οι δικαστές είχαν κρίνει σχετικά με τους ξενόφερτους τοποτηρητές ότι «…το ΣτΕ δεν μπορεί να κρίνει αν υπάρχει de facto περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας από την σύναψη δανειακών συμβάσεων γιατί το ζήτημα αυτό δεν είναι νομικό…».
Όσο όμως και να στρέφονται πολλοί στο ΣτΕ για να κρίνει αντισυνταγματικές κάποιες διατάξεις, οι λογιστές-οικονομολόγοι που έχει ξαμολήσει η κυβέρνηση έχουν πλέον εφοδιαστεί με δύο ισχυρά νομικά επιχειρήματα: α) αυτοί είναι οι όροι για το ευρώ, αν δεν τους θέλεις, ή νιώθεις ότι θίγεται η κυριαρχία και η αξιοπρέπειά σου φύγε και γύρισε στην δραχμή και κάνε την δική σου πολιτική, β)τα 2 δάνεια που συνήψε η χώρα και ξεπερνούν συνολικά τα 220 δις ευρώ και είναι ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΑ. Επομένως, απέναντι στα δικά μας συνταγματικά δικαιώματα το όλο σύστημα του μνημονίου έχει θέσει τα συνταγματικά δικαιώματα «αθώων» ευρωπαίων φορολογούμενων.
Είναι πια γεγονός ότι οι ανεξέλεγκτοι λογιστές που έχουν ξαμοληθεί και κόβουν και ράβουν δύσκολα μπορούν να αναχαιτισθούν νομικά. Ο μόνος τρόπος πια φαίνεται να είναι πολιτικά: ή α) μεδημοψήφισμα στον λαό για να επιλέξει ευρώ ή δραχμή με το νομικό έρεισμα ότι το μνημόνιο απέτυχε στους στόχους του και η χώρα παραμένει στην ύφεση και στην αβεβαιότητα της κατάστασης της επιλεκτικής χρεοκοπίας ή β) με εκλογές και ανάδειξη πολιτικού κόμματος (ή συνασπισμού κομμάτων) με συγκροτημένο σχέδιο επιστροφής στην δραχμή, παύσης πληρωμών προς τους εξωτερικούς δανειστές και κατ’ ιδίαν διαπραγμάτευση με κάθε κράτος ξεχωριστά για επιστροφή αυτών που πραγματικά μας έδωσε και όχι αέρα κοπανιστό.
Να σημειωθεί τέλος ότι γεωπολιτικά οι Γερμανοί (με τα χαράτσια, τις περικοπές και το αναμενόμενο κούρεμα των καταθέσεων) μας σπρώχνουν στο να φύγουμε από το ευρώ γιατί ουδέποτε πληρούσαμε τις προϋποθέσεις να μπούμε και πλέον τους είμαστε βάρος. Για να γίνει ένας γάμος πρέπει να το θέλουν και οι δύο και όχι μόνο ο ένας.
