Ἐπὶ βασιλείας τοῦ Βαυαροῦ Ὄθωνα ἡ 25η Μαρτίου ὡς ἐθνικὴ ἑορτή, ἡμέρα ἁγία καὶ ἔνδοξη. Ἡ ἡμέρα βέβαια αὐτὴ λαμπρύνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τὴν μεγάλη θεομητορικὴ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ὡς ἐδῶ ὅλα ὀρθά. Ὅμως, κρίνοντας μὲ ἀντικειμενικότητα, μὲ αὐστηρικὴ ἱστορικὴ θεώρηση, τὴν ἐξέγερση τοῦ ’21, διαπιστώνουμε ὅτι τὸ νεοτευχθὲν ἑλληνικὸ κράτος περιελάμβανε στὰ σύνορά του τὴν Πελοπόννησο, τὴν Στερεὰ Ἑλλάδα καὶ τὶς Κυκλάδες. Χάρις στὴν τυχοδιωκτικὴ καὶ ληστοπειρατικὴ πολιτικὴ τῶν λεγομένων Προστάτιδων Δυνάμεων (Ἀγγλία, Γαλλία, Ρωσία), συστάθηκε ἕνα ἀχυρένιο κρατικὸ μόρφωμα, ἐξαρτημένο, ἀνάπηρο καὶ ὑποτελὲς στὴν κακουργία τῶν ξένων. (Ὑπάρχουν ὁρισμένοι ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ἀπελευθερωθήκαμε χάρις στοὺς ξένους. Τοὺς προτρέπω νὰ διαβάσουν τὸ δυσεύρετο βιβλίο τοῦ Τ.Λιγνάδη «Τὸ πρώτον δάνειον τῆς Ἀνεξαρτησίας». Μᾶς γέμισαν ψεύδη γιὰ τοὺς ξένους ἐθνοσωτῆρες, ποὺ στὴν οὐσία κατευθύνονταν ἀπὸ....

μία ἀκόρεστη τραπεζικὴ συμμορία ποὺ καταβρόχθισε τὸ δάνειο καὶ ἀπομύζησε τὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας).

Ἀναφέραμε πιὸ πάνω ὅτι ὄντως ἡ 25η Μαρτίου εἶναι ἡμέρα «τρισένδοξη». Ὅμως, ὑπάρχει μία ἄλλη ἡμερομηνία ἐξίσου σημαντική, ἐξίσου ἱερή: Ἡ 6η Ὀκτωβρίου 1912, ἡμέρα ἔκρηξης τῶν βαλκανικῶν πολέμων, ἡ ἀπαρχὴ τοῦ διπλασιασμοῦ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. ‘Ο,τι ξεκίνησε τὸ ’21, ὁλοκληρώθηκε τὸ ’12. Ἡ δεύτερη ὅμως ἡμερομηνία ἀγνοήθηκε, λησμονήθηκε, περιφρονήθηκε. Γιατί; Μὲ ποιὸ δικαίωμα βεβηλώνουμε τὴν ἱερὴ μνήμη τῶν χιλιάδων Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ποὺ ἔσπειραν μὲ τὰ ἱερά τους κόκκαλα καὶ πότισαν μὲ τὸ τίμιο αἷμα τοὺς τὴν γῆ τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου, τῆς Κρήτης καὶ τῶν νησιῶν Αἰγαίου; Δὲν θὰ ‘πρεπε νὰ πάλλεται, νὰ πανηγυρίζει, νὰ χαίρεται καὶ νὰ ἑορτάζει σύμπας ὁ Ἑλληνισμός;

Στὰ σχολεῖα καταφθάνουν συνεχῶς κρατικὲς «ἀπανταχοῦσες» γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὴν ἡμέρα τοῦ ΟΗΕ ἢ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἢ τῆς εἰρήνης ἢ τῶν ζώων, περιτρίμματα καὶ σκύβαλα δηλαδή. Εἶναι τουλάχιστον γελοῖο καὶ προκλητικὸ νὰ τιμοῦμε τὶς χελῶνες καρέτα-καρέτα ἢ τὸ ἐξανδραποδισμένο καὶ ἀνήθικο, πλέον, μόρφωμα ποὺ ὀνομάζεται ΟΗΕ καὶ νὰ μὴν ἀφιερώνουμε μία ὥρα γιὰ τὸ «εὐκλεὲς» αὐτὸ ἐθνικὸ γεγονός. Μήπως ἡ ἀποσιώπηση εἶναι ἀπότοκή του ἐξευτελιστικοῦ ἐκείνου δόγματος τῆς «ἀψόγου στάσεως»; Μὴ πρὸς Θεοῦ προκαλέσουμε τοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι, εἰρήσθω ἐν παρόδω, ἑορτάζουν μεγαλοπρεπῶς τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, τὸ μικρασιατικὸ μακελειό, τὸ αἱματοκύλισμα τῆς Κύπρου. Ἢ μήπως, καὶ τὸ λέω χωρὶς ἴχνος βορειοελλαδίτικου μικροαστισμοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ γνωστοῦ, νοσηροῦ, ἀθηνοκεντρικοῦ ἀρχοντοχωριατισμοῦ, ποῦ θεωρεῖ Ἑλλάδα ὅ,τι βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴ Λαμία;

Ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι οἱ ἥρωες εἶναι τὰ κεφάλαια στὶς σελίδες τῆς Ἱστορίας. Ἕνα τέτοιο κεφάλαιο εἶναι καὶ ὁ πρῶτος πεσῶν ἀξιωματικός τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, στὶς 6 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912. Ὀνομάζεται Ἰωάννης Μαυροδῆμος. Ποιὸς τὸν γνωρίζει; Νὰ τί ἔγραφε ἡ ἐφημερίδα Ν.Ἡμέρα στὶς 21.1.1913 γιὰ τὸν ἡρωικὸ θάνατο τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Μαυροδήμου: «Μοῦ διηγήθηκαν σήμερα μερικᾶς λεπτομέρειας τοῦ θανάτου τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Μαυροδήμου. Μοιάζει μὲ ποίημα. Οἱ Μαυροδημαῖοι εἶναι μία παλαιὰ στρατιωτικὴ οἰκογένεια τῆς Ἑλλάδος. Εἰς κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι ἀπὸ ἕνας Μαυροδῆμος. Στὸ εἰκοσιένα, στὸ ὀγδοήκοντα ἐξ, στὰ ἐνενῆντα ἑπτά... Ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Μαυροδῆμος μόλις εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸν σχολεῖον. Τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ λόχος του ἐπρόκειτο νὰ λάβει μέρος εἰς τὴν μάχην, ἐσηκώθηκε πρωί, ἐξυρίσθη, ἐκτενίσθη, διέταξε καὶ τοῦ ἔφεραν τὴν καλή του στολή, τὶς καινούργιες του τὶς μπότες, τὰ ἄσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σὰν γαμπρός, ἐτράβηξε τὸ σπαθὶ καὶ εἶπε στοὺς ἄνδρας του: ἐμπρὸς παιδιά... Καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τοὺς πρώτους». Γιατί ἀποκρύπτουμε τέτοιες ἡρωικὲς μορφὲς ἀπὸ τὴν ἠθικῶς ἀσπόνδυλη καὶ ἐλλειπῆ ἀπὸ ὁδηγητικὰ πρότυπα κοινωνία μας; Γιατί τὶς ἀγνοοῦν τὰ σχολικὰ βιβλία; Ὁ σκοπὸς τῆς ἱστορικῆς μνήμης εἶναι νὰ ἐμφυσήσει στὸ παιδὶ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, νὰ τοῦ προσφέρει πρότυπα ζωῆς, νὰ τοῦ γνωρίσει τὰ ἐλαττώματα καὶ τὰ προτερήματα τοῦ Γένους, νὰ ἐνεργήσει μ’ ἕναν λόγο ἐντός του διαπλαστικά, ὡς κατ’ ἐξοχὴν παράγοντας αὐτοσυνειδησίας.

Μόνο μία γωνιὰ ἐκείνη τὴν ἡμέρα τιμᾶ τοὺς νεκρούς τοῦ ’12. Ἡ πόλη τῆς Ἐλασσόνας. Τὴν ἑορτὴ τῶν «Ἐλευθερίων» της τὴν τιμοῦν ὅλοι οἱ φορεῖς ἐκτός τῆς ἐπισήμου πολιτείας. Κι αὐτὴ χάρις στὶς προσπάθειες τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτη της Ἰακώβου Μακρυγιάννη, τὸ 1962, πενῆντα χρόνια ἀργότερα. Στὸν τοπικὸ αὐτὸ ἑορτασμὸ ὁ δραστήριος ἐκεῖνος Ἱεράρχης προσέδωσε ἰδιαίτερη αἴγλη καὶ μεγαλοπρέπεια. Γιατί ὅμως αὐτὴ ἡ σκόπιμη ἀδιαφορία τοῦ «ἐθνικοῦ κέντρου»; Τὰ κρατικὰ κανάλια, ποὺ τὰ μοσχοπληρώνουν ἀκόμη καὶ τὰ κοτέτσια, σιωποῦν. (Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στὸ Κιλκίς, μὲ τὴν ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῆς μάχης τοῦ 1913).

Τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ καθιερώσει ὡς ἐθνικὴ ἑορτὴ αὐτὴν τὴν ἡμέρα, ἐπιμηκύνοντας, τέλος πάντων, τὸ διδακτικὸ ἔτος κατὰ μία ἡμέρα ἢ περικόπτοντας τὶς διακοπὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ πάλι κατὰ μία ἡμέρα, γιὰ νὰ ἀποφύγει γνωστὲς δηλητηριώδεις μνησικακίες γιὰ τοὺς δῆθεν ὀκνηροὺς δασκάλους; Μέχρι πότε τὸ μεγαλουργὸ αὐτὸ τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας θὰ παραμένει στὴν ἀφάνεια;

Φέτος στὶς 6 Ὀκτωβρίου προγραμματίσθηκε, μὲ βάση ἐγκύκλιο τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, νὰ ἀφιερωθεῖ ἡ ἡμέρα στὴν καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ, τῆς ξενοφοβίας καὶ λοιπῶν ...ζαρζαβατικῶν.

Οἱ πρόγονοί μας, τὸ 1912, διακατεχόμενοι ἀπὸ ἀθεράπευτο ρατσισμὸ ξεχύθηκαν στὶς ἀετοκορφὲς τῆς Μακεδονίας καὶ κατατρόπωσαν τοὺς ἐσαεὶ σφαγεῖς «Τζιχαντιστές» μας, Τούρκους.

Καὶ ἔτσι κάποιοι σήμερα, κατ’ ἐπάγγελμα ἀντιρατσιστές, ἀπολαμβάνουν πατρίδα ἐλεύθερη. Παραθέτω στὸ σημεῖο ἀτὸ ἐπιστολὴ μαχητὴ τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ἡ ὁποία περιεχόταν στὰ παλιὰ βιβλία γλώσσας.

«Ἀδελφέ,

Μοῦ γράφεις ἂν ὑποφέρω. Οἱ κόποι καὶ τὰ βάσανα δὲν ἔχουν καμμία σημασία γιὰ μᾶς. Ἐλησμονήσαμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὅτι μᾶς ἐλησμόνησε καὶ ἡ φύσις, ἡ ὁποία ἐκουράσθηκε νὰ μᾶς πειράζη μὲ τὶς ἀρρώστιες της. Ὁ βίος ἐδῶ εἶναι εὐχάριστος. Μόνον ἡ ἰδέα, ὅτι μᾶς ἀπειλοῦν οἱ γείτονες, μᾶς ἔχει σκυλιάσει ὅλους. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε γι’ αὐτοῦ πλέον. Ἐδῶ εἶναι ἡ θέσις μας καὶ ὁ τάφος μας. Τὰ μέρη αὐτὰ εἶναι πληρωμένα μὲ αἷμα. Κάθε βουνὸ καὶ κάμπος εἶναι στολισμένα μὲ σταυρούς. Κοιμῶνται ἐκεῖ οἱ σύντροφοί μας. Ἃς μὴν ἀνησυχῆ κανείς. Ὅσο εἶναι ἐδῶ ὁ στρατός, ἡ μεγάλη Ἑλλὰς θὰ εἶναι ἀπρόσβλητη. Ἐμάθαμε πλέον τὸ μυστικό τῆς νίκης. Ἔχομε τὸ μονοπώλιο τῆς παλληκαριᾶς. Ἃς τὸ μάθουν ὅλοι αὐτό.

-Τί δουλειὰ κάνεις;

-Πολεμῶ, ἀπαντᾶ ὁ ἐρωτώμενος στρατιώτης.

Σὲ φιλῶ,

ὁ ἀδελφός σου»

Νὰ κλείσω τὸ κείμενο, παραθέτοντας τὴν ἐπιγραφή, ποὺ διασώζεται ὡς τὶς ἡμέρες μας, στὸν τάφο τοῦ ἥρωα ἀνθυπολοχαγοῦ Ἰω.Μαυροδήμου: «Ἠδὺ τὸ ὑπὲρ πατρίδος τελευτᾶν. Ἰώαννης Ἀλεξ. Μαυροδῆμος, ἀνθυπολοχαγὸς Πεζικοῦ, ἐκ Φθιώτιδος, ἐτῶν 26, πρῶτος Ἀξιωματικὸς πεσῶν ἐνδόξως ἐν τῇ μάχη τῆς Ἐλασσόνος, τὴν 6η Οκτωβρίου 1912…

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό