Από τα τέλη του 17ου αιώνα μια ομάδα διασήμων ερευνητών (J. Fourier, L. Agassiz, J. Tyndall, S. Arrhenius και πολλοί άλλοι) προσπάθησαν να βρουν την αιτία που προκαλεί Κλιματική Αλλαγή. Τις αλλαγές στο κλίμα τις είχαν διαπιστώσει οι γεωλόγοι του Τεταρτογενούς, δηλαδή οι επιστήμονες που σπουδάζουν την παλαιοκλιματολογία. Η σκέψη τους πήγε στις αυξομειώσεις των συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος, το οποίο τότε δεν προερχόταν από την βιομηχανική δραστηριότητα και τους υδρογονάνθρακες.
Η Κλιματική Αλλαγή, λοιπόν, απασχολούσε την ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες. Δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων 40 ετών, όπως το παρουσιάζουν οι περιβαλλοντολόγοι. Έτσι, οι επιστήμονες αποφάσισαν να στείλουν στην ατμόσφαιρα αερόστατα από το 1800 μέχρι το 1965 για να πάρουν δείγματα ατμοσφαιρικού αέρα από τέσσερις ηπείρους.
Εικόνα 11. Ενδείξεις διακυμάνσεων των συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος τον 20ο αιώνα στο Βόρειο Ημισφαίριο. Άξιον παρατήρησης είναι οι συγκεντρώσεις του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος 435ppm το 1822, 390 ppm το 1860 και 400 ppm το 1940, όταν δεν είχαμε βιομηχανική δραστηριότητα, Beck 2007.
Έκαναν 90.000 μετρήσεις και τα αποτελέσματα παρουσιάζονται στις εικόνες 11 και 12. Η εικόνα 11 δείχνει ότι οι χρονιές 1821, 1860 και το 1940 ήταν τρεις εποχές που είχαμε υψηλές συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, 435 ppm, 390 ppm και 400ppm αντιστοίχως και ταυτόχρονα υψηλές θερμοκρασίες.
Εικόνα 12. Μέση ετήσια θερμοκρασία της Ανταρκτικής από 5 τοποθεσίες βάση μετρήσεων ισοτόπων δ 18Ο από το 1800 μ.Χ. έως το 2000 μ.Χ., Schneider et. al., 2006. Συσχέτιση με τις μετρήσεις του επιστήμονα Beck, 2007.
Αυτές οι δύο περίοδοι δεν μπορούν να συνδεθούν με το ατμοσφαιρικό διοξείδιο του άνθρακος, που παράγεται από την χρήση υδρογονανθράκων. Και τίθεται το ερώτημα μήπως το ατμοσφαιρικό διοξείδιο του άνθρακος είναι αποτέλεσμα της αύξησης της γήινης θερμοκρασίας και όχι η αιτία; Είναι η δεύτερη φορά που παρατηρείται αυτή η υστέρηση.
Εικόνα 13. Αμμοθύελλα (Dust Bowl or Dirty Thirties) κατά την περίοδο ξηρασίας στο Stratford, Texas, 1935. www.mccord. museum. qc.ca “Home Page”
Μεταξύ 1920 και 1940 είχαμε πολύ θερμή και ξηρή εποχή στην Γη, κάτι που πρέπει να θυμούνται όσοι γεννήθηκαν πριν το 1940. Η ξηρασία και άνοδος της θερμοκρασίας προκάλεσε καταστροφές στη γεωργία και την κτηνοτροφία σε ΗΠΑ και Ευρώπη (εικόνες 13 και 14). Μετά το 1940 πέφτουν απότομα οι θερμοκρασίες με αποτέλεσμα να έχουμε βαρείς χειμώνες. Από το 1980 και μετά, μπαίνουμε σε μία περίοδο αύξησης της μέσης γήινης θερμοκρασίας, την οποία τότε άρχισαν να αποδίδουν στην χρήση των υδρογονανθράκων. Τότε, η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα είχε αυξηθεί κατά 0,002% από την κανονική του, δηλαδή από τα 0,035% έφθασε στα 0,037%. Κάπως έτσι πολιτικοποιήθηκε ένα πολύπλοκο πολυπαραγοντικό φυσικό φαινόμενο, όπως είναι η Κλιματική Αλλαγή.
Εικόνα 15. Ο βαρύτατος χειμώνας του 1942 που δοκίμασε βαρύτατα τις γερμανικές δυνάμεις στο Ρωσικό πεδίο των μαχών. Η Ρωσική αντεπίθεση.
Το ερώτημα παραμένει
Εικόνα 16. Η δημιουργία ηλιακών ανέμων ως αποτέλεσμα των ηλιακών εκρήξεων/ηλιακών κηλίδων και η επίδρασή τους στην γήινη μαγνητόσφαιρα και ατμόσφαιρα.
Έχουμε Κλιματική Αλλαγή; Η απάντηση είναι ναι, αλλά δεν οφείλεται στις πολύ μικρές διακυμάνσεις του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος που εντοπίζονται στο τρίτο δεκαδικό ψηφίο της εκατοστιαίας σύνθεσης της ατμόσφαιρας. Η επίδραση αυτής της ελάχιστης αλλαγής είναι εξίσου ελάχιστη.
Εικόνα 17. Οι καιρικές προβλέψεις βάσει κύκλων των ηλιακών κηλίδων. Ο ηλιακός κύκλος 24 είναι μικρός και προβλέπει/ προετοιμάζει ότι μετά το 2020 θα πέσει η μέση γήινη θερμοκρασία.
Τότε που οφείλεται η κλιματική αλλαγή; Οφείλεται τις εξάρσεις/εκρήξεις του ηλίου που διαπιστώνονται από τον αριθμό των ηλιακών κηλίδων, (εικόνα 16). Αυτές οι εξάρσεις (εικόνες 16 και 17), που έχουν πιστοποιηθεί και μελετηθεί από το 1600 μ.Χ. μέχρι σήμερα από καθηγητές και διευθυντές αστεροσκοπείων, λαμβάνουν χώρα κάθε 22, ή 44, ή 88 χρόνια και λέγονται κύκλοι των Wolf-Gleissberg (εικόνα 18). Οι μεγαλύτερης διαρκείας κύκλοι των 200 ετών λέγονται κύκλοι De Vries.
Εικόνα 18. Προσομοίωση των ηλιακών δραστηριοτήτων με βάση τις συγκεντρώσεις του ισοτόπου 10 Be που βρέθηκαν στην πάγο-κολώνα Dye-3 που λήφθηκε από την Γροιλανδία, Beer et. al,. 1994. Το 10 Be προέρχεται από την εισερχόμενη γαλακτική σποδό. Συσχετισμός με τον αριθμό των ηλιακών κηλίδων από το 1600 μ. Χ. έως το 2000 μ. Χ., Hoyt and Schatten 1998a and 1998b.
Αυτές οι εξάρσεις, που εκδηλώνονται με μαζικές εκλύσεις κοσμικής σκόνης (εικόνες 19 και 20), επηρεάζουν το κλίμα στη Γη και εξηγούν τις κλιματικές αλλαγές που παρατηρούμε από το 1400 μ.Χ. μέχρι σήμερα. Τέτοιες αλλαγές είναι οι μικρές παγετώδεις περιόδους που είχαμε από το 1400 μ.Χ. μέχρι το 1800 μ.Χ., Maunder minimum και Dalton minimum (εικόνα 18).
Εικόνα 19. Φωτογραφία του γαλαξία Μ104 από το τηλεσκόπιο Hubble. Ο γαλαξίας απέχει 28 εκατομμύρια έτη φωτός από την γη. Έχει 800 δισεκατομμύρια ήλιους και διάμετρο 50000 έτη φωτός. Χαρακτηριστική είναι η γαλακτική σποδός που εκλύεται στο διάστημα.
Αυτές οι παρατηρήσεις επιβεβαιώνονται από τα ισότοπα Βηρυλλίου 10 (10Be) που βρίσκονται μόνο στην γαλακτική σκόνη και είναι παράγωγα των ηλιακών εκρήξεων. Η γαλακτική σκόνη με ισότοπα του 10Be βρέθηκε στον πάγο-πυρήνα Dye-3 που πήραν οι Δανοί από την Γροιλανδία. Οι διακυμάνσεις της περιεκτικότητας σε Be10 συμπίπτουν απόλυτα με την δραστηριότητα των ηλιακών κηλίδων, οι οποίες επηρεάζουν την γήινη μέση θερμοκρασία. Επίσης οι Friss-Christiansen (Nobel prize) και Lassen, αστροφυσικοί στο αστεροσκοπείο της Κοπεγχάγης έδειξαν την σχέση των ηλιακών κηλίδων με την άνοδο/κάθοδο της μέσης γήινης θερμοκρασίας και των συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος (εικόνα 21).
Εικόνα 20. Ουράνια επίδραση του κλίματος κατά τον Φανεροζωίκό Αιώνα. Επίδραση της ροής της κοσμικής ακτινοβολίας και σποδού στην διακύμανση της γήινης θερμοκρασίας με κύκλους κάθε 200 χρόνια, κύκλοι Wilson, Shaviv and Weiser, 2003.
Εικόνα 21. Συσχετισμός μεταξύ της περιοδικότητας και της διάρκειας των δραστηριοτήτων των ηλιακών κύκλων/εκρήξεων, της μέσης γήινης θερμοκρασίας και των συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού CO2, Friss-Chriastaiansen and Lassen, 1991.
Τώρα που τελειώνει ο κύκλος 24 της ηλιακής δραστηριότητας θα μπούμε, κατά τον αστροφυσικό Abdussamatov, διευθυντή του αστεροσκοπείου της Αγίας Πετρούπολης, σε μία περίοδο πτώσης της θερμοκρασίας, εικόνες 22 και 23. Με όσα γνωρίζει η επιστήμη, είναι απόλυτα αυθαίρετος ο ισχυρισμός ότι η μηδαμινή αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα θα καταστρέψει την ανθρωπότητα. Αυτή η αύξηση είναι ανίκανη να επηρεάσει το κλίμα που είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο με τουλάχιστον 10 συναρτήσεις.
Εικόνα 22. Προβλεπόμενη μείωση της γήινης θερμοκρασίας λόγω της πτώσης των δραστηριοτήτων των ηλιακών κύκλων/εκρήξεών, κατά τον Ρώσο αστροφυσικό Khabibullo Abdussamatov.
Εικόνα 23. Πτώση της μέσης γήινης θερμοκρασίας από το 2020 έως το 2055 κατά 1.5Ο C από την σημερινή των 15.8Ο C κατά τον αστροφυσικό και διευθυντή του αστεροσκοπείου Pulikovo, της Αγίας Πετρούπολης, καθηγητή Khabibullo Abdussamatov.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Κανείς δεν έχει αντίρρηση στο ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ποικίλης μόλυνσης που επιφέρει η ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά δεν πρόκειται για την Κλιματική Αλλαγή. Η μόνη προφανής επάντηση είναι πως κάποιοι κερδίζουν πολλά από αυτή τη θεωρία.
Πηγή: slpress.gr
