Μετά από την προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, δηλαδή και του εσωτερικού δικαίου της Κύπρου, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ή Ε.Σ.Δ.Α. (βλ. σχετ. δημοσίευμα ΕΔΩ), δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε εμείς. Το Κυπριακό θα λυθεί πλήρως με την ολοκλήρωση της προσχωρήσεως της Ε.Ε. στην Ε.Σ.Δ.Α. , και δεν θα υπάρχει απολύτως κανένα ζήτημα ξεχωριστής διεθνούς ή συνταγματικής προστασίας κάποιας εθνικής μειονότητας.
Οι "δύο κοινότητες" ίσως πριν, να μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για μια προσωρινή "λύση", τώρα όμως, νομικώς και πολιτικώς, έχει ανατραπεί αυτό το "δικαιοπρατικό θεμέλιο" των επί έτη συνομιλιών, διότι υπάρχει προεχόντως και ήδη ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος της ενοποιημένης ήδη με την Ε.Σ.Δ.Α. Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με προοπτικές περαιτέρω αναμίξεως πληθυσμών εντός της Ενώσεως αυτής. Αυτό πρέπει να το σεβασθούν και οι Αμερικάνοι. Αλλοιώς ας το πάρουμε και μεις απόφαση, σε Ελλάδα και Κύπρο, ότι η τηλεφωνική δήλωση της κυρίας Υφυπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. "ποιός ...(δίνει σημασία) στην Ευρωπαϊκή Ένωση;" αποτελεί το πραγματικό υπόβαθρο της πολιτικής των Η.Π.Α. και της Αγγλίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, και να πορευθούμε ανάλογα, ήτοι ενδεχομένως αλλοιώτικα από ό,τι μέχρι σήμερα (ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ).
Το Κυπριακό λοιπόν δεν χρειάζεται νέα λύση, έχει ουσιαστικώς ήδη μπεί στην τροχιά της πλήρους νομικής και πολιτικής λύσεως διά της Ε.Ε. και της Ε.Σ.Δ.Α. Προς την λύση αυτή, συγκρούεται στην ουσία ΜΟΝΟ η "λογικἠ" της Τουρκίας, κατά την οποία "λογική", το Κυπριακό έχει "λυθεί" μέ την δύναμη των όπλων της και η "λύση" αυτή πρέπει να ολοκληρωθεί ως προς όλη την Κύπρο. Αυτός είναι και ο ΜΟΝΟΣ λόγος για τον οποίο συζητά η πλευρά της Τουρκίας, πώς δηλαδή η ελληνική πλευρά θα αποδεχθεί με κάποια δολώματα, και λίγο-λίγο, την ολοκληρωτική εν τέλει τουρκική κυριαρχία.
Όσοι άλλοι, τώρα, επιμένουν ότι υπάρχει πρόβλημα Κυπριακού άλλο εκτός από αυτό της αποσύρσεως των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, θέλουν απλώς να εκμεταλλευθούν για ίδιον όφελος, με την μέθοδο του διαίρει και βασίλευε, ένα σύνηθες πρόβλημα φυσικών και νομικών σχέσεων μεταξύ ετεροθρήσκων κοινοτήτων εντός μιάς εξαιρετικά μικρής και μη διχοτομήσιμης Κρατικής Επικράτειας και δη Ευρωπαϊκής χώρας. Ωστόσο, το ευρύτερο πλαίσιο της Ε.Ε. – Ε.Σ.Δ.Α. συνδυασμένο μάλιστα προς την ουσιαστική και πραγματιστική ανοχή των Ορθοδόξων χριστιανών προς τους ετεροδοξούντας (οι τουρκοκύπριοι είναι σχεδόν όλοι Έλληνες Κύπριοι που στο διάβα των χρόνων της Οθωμανικής κατοχής εξισλαμίσθηκαν και εκτουρκίσθηκαν σε ένα βαθμό, και είναι η ιστορική αλήθεια -παρά την τουρκική προπαγάνδα του Ντεκτάς- ότι πολύ λίγοι πραγματικοί τούρκοι είχαν έλθει στην Κύπρο μέχρι τους "εποίκους παράνομης κατοχής" που εισέρρευσαν μετά το 1974 ), δεν καταλείπει αμφιβολία: ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΧΕΙ ΝΟΜΙΚΩΣ ΗΔΗ ΛΥΘΕΙ. Χρειάζεται όμως και μία στρατιωτικής φύσεως συμφωνία, στα πλαίσια του υπάρχοντος ενιαίου Κράτους, για την σύντομη αποχώρηση των ενόπλων δυνάμεων κατοχής της Τουρκίας (ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ), και μία συμφωνία πολιτική, ύστερα από όσα έγιναν το 1974 και μετά (ιδίως παράνομος εποικισμός της βόρειας Κύπρου από τούρκους, οι οποίοι πρέπει να αποχωρήσουν – ΤΡΙΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ), για την πολιτική οργάνωση της ήδη θεσμοθετημένης μέσω Ευρώπης λύσεως, η οποία πρέπει περαιτέρω να επικεντρωθεί, νομίζουμε, στα κατωτέρω.
Μην ξεχνάμε, ότι ελεύθερη και υπό την άμεση εφαρμογή της Ε.Σ.Δ.Α. μετακίνηση πολιτών εντός της Ε.Ε., σε λίγες δεκαετίες θα σημαίνει ΑΝΑΜΙΞΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό. Ως εκ τούτου, δεν θα έχει πλέον ιδεολογικοπολιτική υπόσταση η νομιμοποητική βάση της Βουλής, που ήταν εξ ορισμού αλλά και κοινωνιολογικώς το έθνος-λαός. Η Βουλή θα εκπροσωπεί ολοένα περισσότερο αποκοινωνιοποιημένα τα άτομα (αθροισμένα σε σύνολα ως ακολουθούντα μαζικά ή τυχαία συγκεκριμένα θεωρητικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα, ΜΜΕ κ.λ.π.). Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ θεώρηση, επομένως, επιβάλλει την αναμόρφωση της εκπροσωπήσεως, για όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., αλλά όλως ιδιαιτέρως για την Κύπρο. Ειδικότερα, χρειάζεται για την έκδοση των νόμων και την χάραξη της πολιτικής (οικονομικής, εξωτερικών άμυνας), και η πραγματική εκπροσώπηση των πολιτών ως κοινωνίας. Δηλαδή χρειάζεται η εκπροσώπηση των κατά τόπους κοινοτήτων, ώστε στο επίπεδο των γενικών νόμων και της κεντρικής διοικήσεως να ενοποιούνται ή να διαφοροποιούνται οι εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις και διαφορές, κατάλληλα και ρεαλιστικά. Γι' αυτό χρειάζεται και μία Γερουσία, π.χ. με δύο εκπροσώπους κάθε μιάς από τις τουλάχιστον 10 μέ 12 περίπου περιφέρειες του ενιαίου κράτους (ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ).
Το πρακτικό πρόβλημα για την Κύπρο θα προκύπτει, όταν στα διάφορα αποφασίζοντα όργανα θα μετέχουν διάφοροι "Ντεκτάς", άνθρωποι δηλαδή που θα τορπιλίζουν συστηματικά κάθε ομαλή λειτουργία του κράτους για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων (ξένων ή ιδιωτικών ή κομματικών) ή εθνικιστικών σκοπιμοτήτων. Το πειθαρχικό ή πολιτικό ή ποινικό αδίκημα, λοιπόν, που πρέπει ιδίως να αντιμετωπίσει μία συμφωνία λύσεως του Κυπριακού, είναι αυτό: Η συστηματική υπονόμευση της ομαλής λειτουργίας του κράτους ή κάποιου δημοσίου οργάνου για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων (ξένων ή ιδιωτικών ή κομματικών) ή ακραίων εθνικιστικών σκοπιμοτήτων (ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ).
Ειδικότερα : Για μεν τους διοικητικούς υπαλλήλους, αρκεί το πειθαρχικό δίκαιο και τα ανεξάρτητα δικαστήρια υπό την σκέπη μάλιστα του δικαίου και των ελέγχων της Ε.Ε. και της Ε.Σ.Δ.Α. Για τα δε πολιτικά όργανα, δύναται να προβλεφθή μία μορφή impeachment (δημοσίας κατηγορίας από την Βουλή ΚΑΙ την Γερουσία ή της πλειοψηφίας, ή θεσμοθετημένης μειοψηφίας π.χ. 25%, του συγκεκριμένου πολιτικού οργάνου π.χ. Δημοτικού συμβουλίου), ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου στο οποίο να συμμετέχουν εξαιρετικώς για την περίπτωση αυτή, π.χ., και ένα ή δύο μέλη του Δ.Ε.Κ. μετά από κλήρωση. Η πολιτική σημασία της τυχόν μειοψηφούσης γνώμης τους, σε συνδυασμό και πάλι προς τις εγγυήσεις για δικαία δίκη κατά την Ε.Σ.Δ.Α. δεν αφίνει περιθώρια για αποκλεισμούς λόγω εθνικής ή θρησκευτικής σκοπιμότητας.
Τέλος, επειδή ο χρόνος δουλεύει υπέρ ημών, ίσως και το θέμα της άμεσης εκμεταλλεύσεως ΑΟΖ εγέρθηκε τώρα υπό συνθήκες προκληθείσης τεχνηέντως οικονομικής κρίσεως, μεταξύ άλλων, και για να μην λυθεί το Κυπριακό όπως δεν θέλουν να λυθεί κάποιοι Αγγλοσάξωνες. Οι τελευταίοι, last but not least, από άλογο "ένστικτο απόλυτα ασφαλούς κυριαρχίας", αντιδρούν σε ό,τι δεν έχει μέσα "διαίρει και βασίλευε", παρά το ότι θα ήταν προς το αληθινό συμφέρον τους α) μία συμφωνία για την αποχώρηση των Τούρκων από την Κύπρο (στο θέμα αυτό και μόνο, θα πρέπει, ίσως υπό τον Ο.Η.Ε., να επιληφθούν οι τρεις προστάτιδες δυνάμεις – ΕΚΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ), και β) μία έντιμη συμφωνία με τον Ελληνισμό της Κύπρου για την παρουσία των βάσεών τους στην Κύπρο με διεθνή αλλά και συνταγματική ρύμιση (ΕΒΔΟΜΗ ΠΡΟΤΑΣΗ). Ενώ μία επιμονή τους για καινοφανή πράγματα όπως το σχέδιο Ανάν και όπως τα τεκταινόμενα σήμερα, δεν ξέρει κανείς πραγματικά πού μπορεί να οδηγήσουν εν τέλει.
---------------------------------------------------- ----------
10/2/14
Θεμελιακά και Απαράγραπτα Δικαιώματα, Ελευθερίες Ευρωπαίων Πολιτών και το Κυπριακό
“Those who would give up essential liberty to purchase a little temporary security deserve neither liberty nor security.”
Benjamin Franklin
Historical Review of Pennsylvania, 1759
Του Μάριου Ευρυβιάδη
"Ιστορικό ορόσημο" χαρακτηρίζει την επικείμενη προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως σώμα, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Μάρτιν Σούλτς.
Έχει προφανώς εξασφαλισθεί η συναίνεση των 28 μελών της Ε.Ε., και δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα να εξασφαλισθεί και η απαιτούμενη ψήφος των δυο τρίτων των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ωστόσο, για να τεθεί σε ισχύ η προσχώρηση, θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των 48 μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκεί δεν θα υπάρξει πρόβλημα, διότι αν και όλα τα μέλη του Συμβουλίου δεν είναι μέλη της Ε.Ε., είναι όλα, απαραιτήτως, μέλη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
Όταν ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες, με την επικύρωση από τα εθνικά κοινοβούλια , 820 εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης θα διέπονται από ένα κοινό νομικό πλαίσιο και πολιτισμό, αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι μόνο. Εξ' ου και και ο χαρακτηρισμός "ιστορικό ορόσημο" του Προέδρου Σούλτς.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ( επίσημα "Σύμβαση για την Προστασία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιακών Ελευθερίων") συντάχθηκε το 1950 από το νεοϊδρυθέν Συμβούλιο της Ευρώπης (1949), τέθηκε σε ισχύ το 1953 και, μαζί με τη νομολογία του, αποτελεί θεμελιακό πυλώνα για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών του Συμβουλίου. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της Σύμβασης διασφαλίζονται μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με έδρα το Στρασβούργο.
Η Ε.Ε. ως θεσμός, έχει αναπτύξει τη δική της νομολογία με ανώτατο όργανο της, το Δικαστήριο Δικαιοσύνης της Ε.Ε. με έδρα το Λουξεμβούργο. Και ενώ όλα τα 28 μέλη της Ε.Ε. είναι και μέλη της Σύμβασης , η Ε.Ε. ως θεσμός δεν είναι . Η προσχώρηση θα θεραπεύσει τα νομικά και τυπικά κενά που υφίστανται. Η Ε.Ε. είναι νομική Ένωση με νομικά θεμέλια τον σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως αυτά διασφαλίζονται από το δικό της προαναφερθέν δικαστήριο. Όμως οι δικαστικοί μηχανισμοί του δικαστηρίου του Στρασβούργου και οι αποφάσεις του, παρόλο σεβαστές από τα μέλη της Ε.Ε. , δεν εφαρμόζονται τυπικά σε δράσεις της Ε.Ε.. Με τη προσχώρηση της Ε.Ε., ως σώμα, αυτή η "ανωμαλία"θα τερματισθεί και θεσμικά.
Τι μπορεί να σημαίνει η παραπάνω εξέλιξη για ένα αδύναμο λαό και ένα αδύναμο κράτος όπως είναι είναι το κυπριακό; Σημαίνει πολλά. Για τις νομικές αποχρώσεις υπάρχουν πολύ καλύτεροι γνώστες από εμένα. Σε πολιτικό επίπεδο, θεωρώ τη απόφαση εξαιρετικά σημαντική. Η Κύπρος, έχοντας κρατική υπόσταση, δεν είναι "μικρό" κράτος. Τέτοια δεν υπάρχουν. Είναι όμως αδύναμο και δεν διαθέτει όλα εκείνα τα παραδοσιακά κρατικά εργαλεία για να διασφαλισθεί, έναντι εκείνων που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της και τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες των πολιτών της. Δεν μπορεί να εξασφαλισθεί μέσω της αυτοβοήθειας. Ούτε μέσω της ισορροπίας ισχύος. Μπορεί όμως μέσω συμμαχιών και συνασπισμών, και με εκείνα τα θεσμικά όπλα που προκύπτουν από την ιδιότητα του ως κράτος.
Στη προκειμένη περίπτωση τα καλύτερα και, μακροχρόνια τα πιο αποτελεσματικά όπλα ενός απειλούμενου κράτους όπως είναι η Κύπρος, είναι τα θεσμικά. Είναι η συμμετοχή της σε διεθνείς θεσμούς όπως είναι ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, όπως είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπως παλαιότερα το Κίνημα των Αδεσμεύτων και όπως είναι σήμερα η συμμετοχή στην Ε.Ε.. Όπως επίσης και η συμμετοχή σε διεθνείς θεσμικές συμβάσεις και όργανα π.χ. στην εν προκειμένω Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα θεμελιώδη και απαράγραπτα δικαιώματα και ελευθερίες του ανθρώπου.
Όσο πιο πολύ ενισχύονται οι διεθνείς θεσμοί, τόσο περισσότερο διευρύνονται οι επιλογές αδύναμων κρατών και περιορίζονται οι επιλογές αυτών που απαιτούν να λειτουργούν αυθαίρετα και ετσιθελικά. Έχω σε παλαιότερα κείμενα μου υποστηρίξει, ότι ακριβώς λόγω της μεταπολεμικής εξέλιξης του διεθνούς δικαίου και των συναφών θεσμών, καμία περίπτωση χρήσης βίας σε διακρατικές σχέσεις , κατοχή εδαφών, κατασχέσεις εδαφών και όλα τα με τη χρήση βίας συναφή, δεν έχουν αποκτήσει και δεν μπορούν να αποκτήσουν την όποια διεθνή νομική υπόσταση. Και σε ο,τι αφορά σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθεριών και ιδιοκτησίας, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα.
Όλος ο Ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός, του οποίου κορωνίδα είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθεριών, οικοδομήθηκε σε δυο πυλώνες: την αρχή του δικαιώματος της ιδιοκτησίας και του δικαιώματος της ελευθερίας. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση, σχεδιάστηκε για να προστατεύει αυτά τα θεμελιακά δικαιώματα που αποτελούν τον πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κράτους δικαίου. Και η προσχώρηση της Ε.Ε. ως σώμα στη Σύμβαση αυτή, έρχεται ως πανηγυρική επιβεβαίωση και επισφράγισμα του γεγονότος αυτού.
Συνεπώς, τουλάχιστο στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό χώρο στον οποίο ανήκει η Κύπρος, κανένα άτομο, οργανισμός ,θεσμός, κράτος ή ομάδα κρατών δεν μπορεί, δεν νομιμοποιείται και ασφαλώς δεν μπορεί, να επιβάλει καμία κατάσταση που να καταστρατηγεί θεμελιακά και απαράγραπτα δικαιώματα όπως είναι αυτά της ιδιοκτησίας, της ελευθερίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το ζητούμενο στη Κύπρο, είναι μια ευρωπαϊκή λύση που να συνάδει με τα παραπάνω. Με την ελευθερία, όχι την ανελευθερία. Με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Όχι με τη αυθαιρεσία και τον ανατολικό δεσποτισμό. Με το άτομο ως υποκείμενο δικαίου και ισότιμο. Όχι ως αντικείμενο και παρακατιανό, όπως θα το ήθελαν στην Κύπρο.
Και αυτοί μέσα και έξω από τη Κύπρο, -αλλά κυρίως μέσα-, οι οποίοι με περισσή ειρωνεία, ρωτούν να μάθουν τι ακριβώς είναι αυτή-η ευρωπαϊκή λύση και τι αυτή συνεπάγεται, θα πρέπει να αναστοχασθούν. Και ίσως να χρειασθεί να
παρακαθίσουν σε κάποιο "φροντιστήριο" για να μάθουν την Άλφα-βήτα του δημοκρατικού πολιτεύματος, αρχίζοντας την ανάγνωση τους από την Σύμβαση, που πολύ σύντομα θα διέπει και με τη σφραγίδα πλέον της Ε.Ε., τις ζωές σχεδόν ενός δις Ευρωπαίων πολιτών. Διότι δεν μπορεί όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες να έχουν θεσμικά εξασφαλισμένα τα δικαιώματα τους, "πλην Λακεδαιμονίων", επειδή κάποιοι ή κάποιες δυνάμεις έξω από την Ε.Ε., έτσι αυθαίρετα αποφάσισαν, ενώ κάποιοι άλλοι, κυρίως ταγοί μέσα στη Κύπρο, με μεγάλη ευκολία είναι διαθετειμένοι να απεμπολήσουν ένα νομικό πολιτισμό δημοκρατίας, ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με αντάλλαγμα υποσχόμενη από τρίτους εφήμερη ευδεμονία και ασφάλεια. Και όπως εύστοχα και διαχρονικά διαπίστωσε ο αμερικανός εθνοπατέρας και ο αποκαλούμενος "πρώτος αμερικανός πατριώτης", Μπέντζιαμιν Φράνκλιν, "αυτοί που οικειοθελώς αποδέχονται να απεμπολήσουν βασικές ελευθερίες για να εξασφαλίσουν λίγη πρόσκαιρη ασφάλεια, δεν αξίζουν να χαίρονται ούτε ελευθερία , ούτε ασφάλεια".
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3403.html#.UvqUSoX1y6M
