Ἴσως δέν ἔχομε συνειδητοποιήσει ὅτι μία κυρία αἰτία γιά τό φαινόμενο τῆς ἀδιαφορίας τήν ὁποία παρουσιάζει ὁ Ἑλληνικός λαός γιά τά τεκταινόμενα δέν εἶναι παρά ὁ «Μιθριδατισμός», εἰς τόν ὁποῖον κάποια κέντρα, τεχνηέντως καί πολύ συστηματικῶς, καιρό τώρα τόν ὑποβάλλουν.
Καί ἐπειδή ζοῦμε σέ μία ἄκρως προοδευτική χώρα, πού μετά ἀπό τόσους αἰῶνες βαρβαρικῆς «ἑλληνιστικῆς παιδείας» ἐπί τέλους ξέκοψε ἀπό τίς ρίζες καί ἀπό τό παρελθόν της καί ὡς ἐκ τούτου πρώτη ἴσως φορά συναντοῦμε τόν ὅρον «Μιθριδατισμός», γι᾽ αὐτό καί θά πρέπῃ νά ἀναλύσωμε αὐτόν τόν ὅρον.
Γιά νά θυμηθοῦν λοιπόν ὅσοι εἶχαν τό προνόμιον νά διδαχθοῦν Ἑλληνικά καί γιά νά γνωρίσουν οἱ νεώτεροι, «Μιθριδατισμός» ὀνομάζεται ἡ πρακτική τῆς ἀποκτήσεως ἀνοσίας ἀπέναντι σέ κάποιο φάρμακο ἤ δηλητήριο μέσῳ τῆς βαθμιαίας χορηγήσεώς του σέ μικρές καί μή θανατηφόρες δόσεις. Ἐννοεῖται δέ ὅτι οἱ ξένοι ὑπερτεροῦν εἰς τήν γνῶσιν τοῦ ὅρου ἔναντι ἡμῶν τῶν «προοδευτικῶν», «μορφωμένων» καί «σπουδαίων» Νεοελλήνων.
Ἀλλά λόγῳ τοῦ ὅτι διηνοίχθη ἡ ὄρεξις πρός γνῶσιν, ἄς περάσωμε τώρα νά δοῦμε ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτός ὁ ὅρος. Προέρχεται ἀπό τόν Βασιλέα τοῦ Πόντου Μιθριδάτην ΣΤ´ (132-63 π.Χ.). Ὁ Βασιλεύς Μιθριδάτης σκέφθηκε νά ἐφαρμόσῃ τήν μέθοδο τήν ὁποία ἀναλύσαμε, φοβούμενος μή τυχόν καί τόν δηλητηριάσουν ἄλλοι, εἴτε ἐχθροί του, εἴτε δικοί του, ὥστε νά καταλάβουν τόν θρόνο του. Ἔτσι λοιπόν ἐλάμβανε μικρές δόσεις καί ὄντως κατώρθωσε νά ἀποκτήσῃ ἀνοσία στά θανατηφόρα δηλητήρια. Πράγματι, ἐκπληκτικό εἰς τήν σύλληψιν καί ριψοκίνδυνο εἰς τήν ἐκτέλεσίν του τό Μιθριδατικόν σχέδιον αὐτοπροστασίας.
Τί νά γίνη ὅμως; Ἡ διατήρησις τῆς ἐξουσίας κάμει τόν εἰς τήν κορυφήν της εὑρισκόμενον ἄνθρωπον κάποιες φορές νά «παίζῃ» καί νά «πειραματίζεται» ἀκόμη καί μέ τόν ἴδιον τόν θάνατον, ἐάν ταυτοχρόνως μέ τήν δική του «ρωσική ρουλέττα» δέν ἔχῃ «ἀποστείλει εἰς τήν «κυπαρισσείαν» ἀπό ἕναν ἕως καί «κόσμον καί κοσμάκην».
Τί σχέσι μπορεῖ νά ἔχῃ ὁ Πόντιος Μιθριδάτης καί οἱ μέθοδοί του, πού ἴσως θυμίζουν ἀνέκδοτα ἤ καί ταινίες θρίλλερ, μέ τούς Νεοέλληνες καί τήν χώραν μας ὅπου «ἀνθεῖ ἡ φαιδρά πορτοκαλέα»;
Διότι, ναί μέν μπορεῖ νά μήν γνωρίζωμε περί τοῦ Μιθριδάτου καί τῶν φαρμακευτικῶν του κατασκευασμάτων, δίχως ὅμως νά τό συνειδητοποιοῦμε, ἐπί καθημερινῆς βάσεως γευόμεθα τά «μιθριδατικά χαπάκια» καί ἔτσι εἰς τήν συνείδησίν μας ἤδη ἔχει σχηματισθῆ ἡ πρώτη κρούστα τῆς ἀνοσίας.
Ἀλλά ἄς περάσωμε εἰς τήν συνέχειαν ἀπό τόν προθάλαμον εἰς τά «ἀκτινολογικά ἐργαστήρια» καί κατόπιν ὅσοι ἀντέχουν, «ἰδίᾳ εὐθύνῃ», ἄς δρασκελίσουν τό κατώφλι πρός τήν «χειρουργικήν τράπεζαν».
Ὥστε λοιπόν γευόμεθα δηλητηρίων; Δέν ἐννοοῦμε βεβαίως αἰσθητῶν δηλητηρίων, ἄν καί συμβαίνῃ καί τοῦτο μέ ὅλα αὐτά τά τοξικά πού ἀναπνέομε, τά ἀλλοιωμένα καί ἄλλοτε μεταλλαγμένα τρόφιμα, τό νεράκι πού πίνομε καί πού καταναλώνομε καί μόνο ὁ Θεός γνωρίζει πόσο τοξικό εἶναι, κλπ. Ἐννοοῦμε τά ἄλλα, τά πνευματικά δηλητήρια πού μᾶς χορηγοῦν καθημερινῶς καί πού εἶναι πολύ χειρότερα τῶν πρώτων, ἀφοῦ τά μέν αἰσθητά καταστρέφουν τό σῶμα, τά δέ πνευματικά δηλητηριάζουν, καταστρέφουν τήν ψυχή καί ἐπιφέρουν τόν αἰώνιο πνευματικό θάνατο.
Δέν θά χρειασθῇ νά ἐρευνήσωμε πολύ κατόπιν αὐτῶν, γιά νά διαπιστώσωμε ὅτι τό δηλητήριον, σέ ὑπολογισμένες δόσεις, ἐνσταλλάζεται εἰς τό Ἔθνος, εἰς τήν οἰκογένεια, εἰς τήν κοινωνία, εἰς τήν παιδεία καί προφανῶς εἰς τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία.
Εἰς τήν ἐρώτησιν τώρα ''ποιοί εἶναι αὐτοί πού χορηγοῦν τήν δόσι'', ἡ ἀπάντησις εἶναι ὅτι ἡ καταναγκαστική «ἐνέσιμος» μορφή καί ὄχι μόνον παρέχεται ἀπό τό ἴδιο τό ἰατρικόν «team» (ὁμάδα), τό ὁποῖον κυριαρχεῖ στόν κάθε χῶρον καί στόν κάθε θεσμόν.
Δηλαδή ὁ ἑκάστοτε κυβερνῶν χῶρος, τόν ὁποῖον ἐμεῖς ἐκλέγομε, ἔχει τό δικό του «team» (ὁμάδα), ὁ χῶρος τῆς ἔρημης παιδείας διαθέτει τό δικό του «team» (ὁμάδα), κλπ.
Ὅσο γιά τόν πνευματικό χῶρο, ἡ δόσις εἰσάγεται συστηματικά, τακτικά καί μεθοδικά εἰς τό σῶμα καί μάλιστα εἰς ὡρισμένες τῶν περιπτώσεων μέ λαμπρή «Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια»...
Καί εἰς τήν ἐρώτησι γιατί δεχόμεθα τά δηλητήρια καί ποιός φέρει τήν κυρία εὐθύνη, ἡ ἀπάντησις εὑρίσκεται εἰς τούς λόγους τῶν Ἁγίων Πατέρων μας: «Ἡ ἁμαρτία φέρει τήν ὑποδούλωσι». Φταῖμε ὅλοι ἐμεῖς, δηλαδή ὁ ἑαυτός μας πού ἀποστατήσαμε ἀπό τήν πίστι τῶν πατέρων μας.
Ἀκόμη καί ἄν θέλουν νά μᾶς ὑποβάλλουν - ἐπιβάλλουν τήν μέθοδο τῆς ἀνοσίας, ἀδιαφορίας, ὑπνηλίας κλπ., ἐάν ἐμεῖς ἐζούσαμε κατά Θεόν, δέν θά μᾶς ἄγγιζε καμμία ἐπιβολή - ὑποβολή. Ἑκουσίως αὐτοδηλητηριαζόμεθα, διότι ἡ ἁμαρτία φέρει τήν ἀποσύνθεσι καί μόνον ἡ μετάνοια φέρει τήν σωτηρία.
Τώρα, ποιό εἶναι αὐτό τό δηλητήριον εἰς ὅλους τούς χώρους;
Μά ἐδῶ δέν χρειάζεται ἀπάντησις, διότι ὅλοι τό βλέπομε καί τό γνωρίζομε ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος. Καί αὐτό τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ διαφθορά. Τοῦτο δέ τό διαπιστώνει κανείς πεντακάθαρα, ἐάν κάμῃ τόν κόπον νά στρέψῃ γιά ἐλάχιστα ἔτη τό ὄμμα εἰς τό παρελθόν.
Πρίν ὀλίγα ἔτη, ἦταν ἐντελῶς ἀπαράδεκτα για τήν κοινωνία τά πολιτικά σκάνδαλα κλπ., πού ξεσκέπασθηκαν-ἀπεκαλύφθησαν καί ἡ κοινωνία τά δέχθηκε καί τά ἀφωμοίωσε.
Πρίν ἐλάχιστα ἔτη, σχεδόν ὅλη ἡ κοινωνία θά ἀντιδροῦσε ἄμεσα π.χ. εἰς τό ἀδιανόητον Ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς ἔνστολοι νά συμπροσεύχωνται μέ τούς πλανεμένους αἱρετικούς καί καί νά παραδίδουν «τά Ἅγια τοῖς κυσί».
Πρίν ἐλάχιστα ἔτη, σχεδόν ὅλη ἡ κοινωνία θά ἀντιδροῦσε ἄμεσα ἐάν ἐθίγετο καί προσεβάλλετο τό Ὀρθόδοξο Δόγμα. Θά ἀντιδροῦσε εἰς τήν ἀποδόμησιν τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἰς τήν προώθησιν τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας.
Πρίν ἐλάχιστα ἔτη, σχεδόν ὅλη ἡ κοινωνία θά ἀντιδροῦσε ἄμεσα εἰς ὅσα ἀντιχριστιανικά, παράλογα καί ἐγκληματικά συμβαίνουν σήμερα, δηλαδή εἰς ὅσα ἄστοχα καί ἀντίθετα πρός τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσί μας ἐνεργοῦνται.
Πρίν ἐλάχιστα ἔτη, σχεδόν ὅλη ἡ κοινωνία θά ἀντιδροῦσε ἄμεσα εἰς τήν διαφθορά, εἰς τόν ἐπάρατο Οἰκουμενισμό, εἰς τόν ἐκχυδαϊσμό τῶν ὁσίων καί τῶν ἱερῶν, εἰς τήν ἀνέγερσιν τζαμιῶν, εἰς τήν διδασκαλία τοῦ ἀντιχρίστου Ἰσλάμ μέσα εἰς τά Ὀρθόδοξα θεολογικά σπουδαστήρια, εἰς τήν νομιμοποίησιν τῶν παθῶν τῆς ἀτιμίας, εἰς τήν κατάντια τῆς «οἰκονομίας» εἰς παρανομίαν, ἀμνηστεύοντας ἁμαρτίες, ὅπως σέ θέματα κωλυμάτων Ἱερωσύνης, ἀποφυγῆς τεκνογονίας, προγαμιαίων σχέσεων, παραβιάσεων τῶν διατεταγμένων νηστειῶν, κλπ.
Πρίν ἐλάχιστα ἔτη, σχεδόν ὅλη ἡ κοινωνία θά ἀντιδροῦσε ἄμεσα εἰς τίς παρελάσεις τῶν ὁμοφιλοφύλων, σέ «στρατεύματα κατοχῆς», εἰς τήν ἐθνοκτονία, εἰς τόν ἀφελληνισμό, εἰς τήν ἀποδόμησι τῆς παιδείας, τῶν παραδόσεων, τῆς ἱστορίας, τῆς γλώσσης, εἰς την οἰκογενειοκτονία, εἰς τήν κοινωνική ἐξαθλίωσι, σέ νόμους ἀντιρατσιστικούς πού σχεδιάζονται ἕνεκεν δῆθεν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἐξαιρουμένων ὅμως τῶν ἑλληνορθοδόξων δικαιωμάτων.
Πρίν ἐλάχιστα ἔτη, σχεδόν ὅλη ἡ κοινωνία θά ἀντιδροῦσε ἄμεσα εἰς τήν προσβολή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καθώς καί εἰς τά ἐγκλήματα μέσῳ τῶν ἀμβλώσεων, τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως, τῆς εὐθανασίας, τοῦ πειραματισμοῦ μέ ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα, εἰς τόν λεγόμενον «ἐγκεφαλικόν θάνατον», πού θεωρεῖται σήμερα ὡς ἰσόκυρος τοῦ βιολογικοῦ θανάτου, εἰς τήν πρακτική τῶν μεταμοσχεύσεων ζωτικῶν ὀργάνων ἀπό «ἐγκεφαλικά νεκρούς», δηλαδή ἀπό ζῶντες, εἰς τόν πολιτικό γάμο, εἰς κάθε ἰό τῆς «Νέας Ἐποχῆς», κλπ.
Ἕως χθές, ὁ Κλῆρος καί δή τό Μοναχικό τάγμα πρωτοστατοῦσαν εἰς τούς ἐκκλησιολογικούς, δογματικούς καί ἐθνικούς ἀγῶνες. Ἕως πρίν ὀλίγους ἐνιαυτούς... Σήμερα ἀντιδροῦν καί ἀγωνίζονται ἀπό ὀλίγοι ἕως ἐλάχιστοι. Ἄς ἀναφέρωμε ἕνα πρόσφατο παράδειγμα. Ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὑπῆρξε ἀντίδρασις καί συμμετοχή ἀπό τόν Ἐκκλησιαστικό χῶρο εἰς τήν διαμαρτυρία κατά τῆς ὁμοφυλοφιλίας;
Καί βλέποντας ὅλα αὐτά, διερωτᾶται κανείς: Ἀλήθεια, ποιός ἐκ τῶν θεσμῶν ἔχει περισσότερο προσβληθῆ ἀπό τό δηλητήριον; Ἡ Πολιτεία, ἤ ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Παιδεία, ἤ κάτι ἄλλο; Πόσα μέλη τοῦ ὅλου κοινωνικοῦ σώματος ἔχουν προσβληθῆ καί πόσα ἔχουν κατορθώσει νά παραμείνουν ὑγιῆ;
Βλέποντας κάποιος τήν ὅλη κατάστασι γενικῶς, ἀλλά καί εἰδικῶς, αἰσθάνεται ὅτι ἀκούει τόν Προφήτη Ἡσαΐα, ὁ ὁποῖος λές καί περιγράφει τήν δική μας δηλητηριασμένη ἐποχή, ἀναφέρει «ἀπό ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ ὁλοκληρίᾳ οὔτε τραῦμα οὔτε μώλωψ οὔτε πληγή φλεγμαίνουσα• οὐκ ἔστι μάλαγμα ἐπιθῆναι οὔτε ἔλαιον οὔτε καταδέσμους» (Ἡσ. Α´ 6). Δηλαδή, «ἀπό τά πόδια μέχρι τῆς κεφαλῆς δέν ὑπάρχει ἐν τῷ σώματι ἀκεραιότης καί ὑγεία, οὔτε ὑπάρχει ἐδῶ μόνον τραῦμα ἀνοικτόν, οὔτε ἐκεῖ μόνον κτύπημα πρησμένον, οὔτε εἰς ἄλλο τι μόνον σημεῖον πληγή γεμάτη πῦον καί αἷμα ἀποσυντεθειμένον• ἀλλ᾽ ὅλον τό σῶμα εἶναι μία ὁλόκληρη πληγή• καί δέν εἶναι δυνατόν νά τεθῇ ἐπ᾽ αὐτοῦ κατάπλασμα, οὔτε ἔλαιον, οὔτε ἐπίδεσμος».
Ἔτσι δυστυχῶς ἔχει ἡ πραγματικότης, ὅσο καί ἄν ὡρισμένοι ἐπιζητοῦν νά τήν ὡραιοποιήσουν καί ὅσο καί ἄν νομίζουν ὅτι θά κρύψουν τά «τραύματα» καί θά καλύψουν τά δηλητηριασμένα κορμιά μέ «προπετάσματα λιβανωτοῦ» καί μάλιστα παρασκευασμένον εἰς ὄρος ὑψηλόν.
Ἀλλά, ἀπολύτως δικαιολογημένα, θά ἐρωτήσουν κάποιοι: Καλά, μά δέν ὑφίσταται κάποια ἀντίδρασις, ἔστω και ἕνας ἀντανακλαστικός πόνος στόν ὀργανισμό, ὅταν συντελῆται ὁ «Μιθριδατισμός»; Οὐδένας ἔστω σπασμός ἀσυναίσθητος ἐκ τοῦ θύματος;
Βεβαίως, ὡς γνωστόν, στίς φυσιολογικές σωματικές ἐπεμβάσεις, δηλαδή ὅταν κάποιος ἄνθρωπος δέχεται ἐνέσεις καί δηλητήρια, ὁ ὀργανισμός του ἀντιδρᾶ μέ ποικίλους τρόπους, ὅπως μέ πόνο, κλπ.
Ὅμως γιά τίς περιπτώσεις τῶν πνευματικῶν δηλητηρίων πού ἐξετάζομε, οἱ «φίλοι» μας πού τόσο μᾶς ἀγαποῦν, ἔχουν προβλέψει καί περί αὐτοῦ.
Τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Ταυτοχρόνως μέ τό προηγούμενο ἰατρικό «team» (ὁμάδα) ὑφίσταται καί ἡ «ἰατρική ὁμάδα» τῶν «ἀναισθησιολόγων», πού σκοπό ἔχουν νά προλάβουν τίς ποικίλες ἀντιδράσεις καί τό ἀφυπνιστικόν ἄλγος.
Ἐνῷ δηλαδή εἰς τήν πρώτη τῶν περιπτώσεων ἔχωμε τήν ἐπιστημονικήν παροχήν δηλητηρίου διά τῆς «Μιθριδατείου Μεθόδου», ἐδῶ εἰς τήν δευτέραν κλινικήν περίπτωσιν ἔχομε τόν ἐφησυχασμόν καί τήν παράδοσιν τοῦ «ἀσθενοῦς - πειραματοζώου» εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ «Μορφέως»(1) διά τῆς «Μανδραγορείου»(2) τακτικῆς! Ἀποδεικνύεται ἔτσι εἰς τήν πρᾶξιν ἡ ἀγαστή συνεργασία ὅλων τῶν μορφῶν τῆς Ἰατρικῆς καί τῶν ὁμογαλάκτων εἰδικοτήτων…
Καί ἐνῷ ὑπάρχουν τόσα καί τόσα δηλητήρια, τελευταίως μᾶς ἀφύπνισαν καί μέ τήν ἀποτέφρωσι τῶν νεκρῶν.
Οἱ ἐκλεγμένοι ἄρχοντες τῶν μεγάλων πόλεων τῆς «Παλλάδος Ἀθηνᾶς» καί τῆς «νύμφης τοῦ Θερμαϊκοῦ», ἀφοῦ διευθέτησαν ὅλα τά ἐκκρεμῆ θέματα καί ἐπούλωσαν ὅλες τίς ἀνοικτές πληγές τῶν μεγάλων πόλεών των, ἔκπληκτοι ἀνεκάλυψαν κάτι πού δέν περνᾶ κἄν ἀπό τόν νοῦ... Ἀνεκάλυψαν λοιπόν ὅτι λείπει κάτι τό ὁποῖον εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖον καί ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ γιά μία πολιτεία πού ἔχει λύσει ὅλα της τά ἄλλα προβλήματα. Λείπουν τά... «ἀποτεφρωτήρια»! Ναί, τά ἀποτεφρωτήρια νεκρῶν. Ἐπί τούτου εἴχαμε καί ἀνακοίνωσι τῶν δύο πρώτων πολιτῶν τῶν μεγάλων μας πόλεων, Πρωτευούσης καί Συμπρωτευούσης.
Εἰς τήν συνέχεια παραθέτομε κάποια σημεῖα τοῦ περισπουδάστου αὐτοῦ κειμένου, εἰς τό ὁποῖον οἱ δήμαρχοι Ἀθηναίων Γιῶργος Καμίνης καί Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης σέ κοινή ἀνακοίνωσί τους ἀναφέρουν (25/06/2014):
«Η κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να ενσωματώσει στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής που ψηφίζεται σήμερα, τη νομοθετική πρόταση, την οποία έχουν καταρτίσει κορυφαίοι νομικοί, και προβλέπει τη δυνατότητα χωροθέτησης αποτεφρωτηρίων νεκρών εκτός κοιμητηρίων, καθώς και την τακτοποίηση των διαδικασιών αδειοδοτήσεων μηχανολογικών εγκαταστάσεων».
Τονίζουν μάλιστα, πώς «με έκπληξη διαπιστώνουμε, για μία ακόμη φορά, ότι “αόρατες δυνάμεις” εμποδίζουν την προσαρμογή της χώρας μας στη διεθνή πραγματικότητα αλλά και τον σεβασμό των επιλογών του κάθε πολίτη». «Η Ελλάδα δεν πρέπει να παραμένει ουραγός σε στοιχειώδη ζητήματα δικαιωμάτων», καταλήγουν(3).
Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς τό πολύπλευρον τοῦ θέματος καί κυρίως σοκάρεται ὅταν, σύμφωνα μέ τήν ἀνακοίνωσι τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης, διαβάζῃ ὅτι «ἀόρατες δυνάμεις» ἔβαλαν καί πάλι τό χεράκι τους καί παρεμποδίζουν τήν πυράν. Αὐτήν τήν σωτήριαν πυράν πού στό πέρασμά της δέν ἀφήνει παρά «στάχη καί κονιορτό».
Ἀναπαυόμεθα λόγῳ «Μιθριδατισμοῦ» καί δέν ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἡ Ἑλλάδα παραμένει οὐραγός σέ στοιχειώδη ζητήματα δικαιωμάτων, ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρῃ ἡ κοινή τῶν δημάρχων ἀνακοίνωσις; Αὐτό εἶναι, τό ὀλιγώτερον, ἀπαράδεκτον. Ξέρετε τί εἶναι κάποιοι, τῇ προτροπῇ τῆς «ἐκκλησίας τοῦ δήμου», νά κάνουν νυκτερινές βάρδιες γιά νά προφυλάξουν ἀπό τήν λαίλαπα τῆς φωτιᾶς τά ἐναπομείναντα δασάκια, νά ἀγρυπνοῦν κόβοντας βόλτες στά ἀλσύλια καί ἡ Πολιτεία νά μή τούς παρέχῃ τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιαθέσεως καί τῆς προσωπικῆς των ἐπιλογῆς;
Γνωρίζομε τί σημαίνει νά προστατεύουν κάποιοι τά δάση ἀπό τήν φωτιά τήν ὥρα πού ὅλη ἡ Ἀττική γίνεται «Καμίνι» ἀπό τόν καύσωνα καί νά μή δύνανται οἰ ἄνθρωποι, ἐντελῶς ἐλεύθερα, νά ἐπιλέξουν τήν κατάκαυσι καί ἀποτέφρωσι τῶν κορμιῶν των;
Καί ἀκόμη ἀντιλαμβανόμεθα τό μέγεθος τῆς προσβολῆς, κάποιοι ἀπό τήν μία νά διαμαρτύρωνται γιά τά «κρεματόρια» πού λειτουργοῦσαν οἱ «φανερές δυνάμεις» καί πού ἐξευτέλιζαν τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν καί ζωήν τῶν συμπολιτῶν καί συνανθρώπων μας, καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἄσπλαγχνη Πολιτεία νά στερῇ τήν δυνατότητα τοῦ ἀπολαυστικοῦ κλιβάνου;
Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν καί κάποιοι ἄνθρωποι σέ Βορρᾶ καί Νότο πού εἰλικρινῶς μᾶς ἀγαποῦν καί μέ ἄγρυπνον ὀφθαλμόν παρακολουθοῦν τά ὕπουλα σχέδια τῶν «ἀοράτων δυνάμεων», ὅπως ἐπισήμως κατήγγειλαν.
Οἱ μεγάλοι μας αὐτοί ἀδελφοί, οἱ big brothers, πάντοτε ἄγρυπνοι, παρακολουθοῦν ἐμᾶς καί τίς ἀνάγκες μας. Ὅταν δέ διαπιστώνουν κάτι, ἐν τῷ ἅμα σέ κοινό συνασπισμό, ἐνημερώνουν τά ἀδέλφια τους καί τίς ἀδελφές τους. Ἄμεση ἐνημέρωσις καί δημοκρατική διαμαρτυρία, ὅταν κινδυνεύουν νά καταπατηθοῦν τά ἀτομικά καί οὐχί μόνον δικαιώματα.
Οἱ «καθολικῶς διαμαρτυρόμενοι» διά τό ἀπαράδεκτον τῆς ἀπουσίας ἀποτεφρωτηρίων - κρεματορίων δέν θά μείνουν ἕως ἐδῶ.
Εἶναι γελασμένες ὅσες «ἀόρατες οὐ μήν ἀλλά καί ὁρατές δυνάμεις» νομίζουν ὅτι «ἔσβησαν τήν φωτιά», ἤ ὅτι ἁπλῶς τήν περιώρισαν. Δέν γνωρίζουν τί τούς περιμένει, καί τοῦτο διότι θέλουν νά ἀγνοοῦν ὅτι ἡ «φωτιά ὑποβόσκει». Οἱ «πυρολάτρες» θά εἶναι τώρα ἕτοιμοι νά κατεβοῦν σέ «παρελάσεις διαμαρτυρίας» μέ συνθήματα πού θά ἀντηχοῦν ἀνά τάς ὁδούς καί τάς ρύμας: «Ἐμπρός λοιπόν, τί κάθεσθε καί ἀναπαύεσθε;». «Νεκροί ὅλου τοῦ κόσμου, ἑνωθεῖτε!», κλπ.
Δέν γνωρίζομε τί θά γίνῃ μέ τά ἀπορρίμματα τῶν πόλεων, ἐάν δηλαδή θά τά ἐκμεταλλεύωνται ἤ ἐάν θά τά ρίχνουν «εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον», ἐάν δηλαδή θά τά καῖνε. Τοῦτο ὀλίγον μᾶς ἀπασχολεῖ. Σημασία ἔχει ὅτι ὁσονούπω λύεται τό χρονίζον πρόβλημα ''ὡς διά πυρός''.
Καί μέσα σέ ὅλα αὐτά τά δηλητήρια ἔχομε καί τό δηλητήριο τῶν ταύρων-ψευδαδέλφων.
Ἀναφερόμεθα εἰς τό κεφάλαιον: «Οἱ ταῦροι καί τά κόκκινα πανιά».
Ὄχι, δέν κατοικοῦμε εἰς τήν Ἰσπανίαν. Παροικοῦμε ἐν Ἑλλάδι, ἐν ἔτει 2014 μ.Χ., καί ἀναφερόμεθα εἰς τούς ταύρους, δηλαδή εἰς τούς ψευδαδέλφους πού ὠρύονται ἐνάντια στά «κόκκινα πανιά», δηλαδή στούς γνησίους ἀγωνιστάς. Καί ἐννοοῦμε τίς ἀντιδράσεις, τίς «σφαῖρες», τόν πόλεμο κλπ. πού δέχονται οἱ γνήσιοι ἀγωνιστές, ὁμολογητές, ἀντιοικουμενιστές ἀπό τούς «ψευδαδέλφους» - ταύρους, οἱ ὁποῖοι ἀποκαλοῦν αὐτούς τούς γνησίους ἀγωνιστάς «κόκκινα πανιά». Αὐτοί λοιπόν οἱ ψευδάδελφοι θεωροῦν «κόκκινα πανιά» διά τήν Ἐκκλησίαν τούς γνησίους ἀγωνιστάς οἱ ὁποῖοι παρέμειναν ὑγιέστατοι καί ἀνέπαφοι ἀπό κάθε μορφῆς δηλητήριον.
Σάν νά μήν ἔφθανε δέ πού οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ψάχνουν νά βροῦν κάτι γιά νά χτυπήσουν τούς γνησίους ποιμένας πού ἀγωνίζονται πρός ὅλα τά μέτωπα, ἔχομε τώρα καί τούς «ἀδελφούς».
Καί ἄν ὅλα αὐτά συμβαίνουν ἀπό ἐχθρούς φανερούς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως εἶναι οἱ αἱρετικοί, κλπ., εἶναι τό ὀλιγώτερον λυπηρόν καί ἀπαράδεκτον ὅταν ἐκτοξεύωνται «βολίδες» ἀπό «ἀδελφούς», ἄλλοτε χλιαρούς, ἄλλοτε ζηλοφθόνους, κλπ., ἀναλόγως τῶν δηλητηρίων.
Βεβαίως αὐτό δέν εἶναι κάτι τό πρωτόγνωρον εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τό σαράκι τοῦ φθόνου ὑπάρχῃ ἀπό καταβολῆς κόσμου. Ἀρκεῖ πρός διαπίστωσιν νά ρίξωμε μία ματιά εἰς τούς αὐταδέλφους Κάϊν καί Ἄβελ. Ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ἱστορία ἕως σήμερα ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τό ἀληθές, μέ τήν διαφορά ὅμως ὅτι τά παραδείγματα νά εἶναι πρός ἀποφυγήν καί νά μήν ἐκλαμβάνωνται ὑπό τινων ὡς παραδείγματα πρός μίμησιν.
Τί νά γίνῃ ὅμως πού κάποιοι «ἀδελφοί» ἐπιμένουν «ἀδελφικῷ τῷ τρόπῳ» νά ἀποδείξουν ὅτι ὁ Κάϊν δέν πρέπει νά πέσῃ εἰς τήν λησμονιά καί ὅτι ἡ «σύναξις τῶν ἀδελφῶν τοῦ Παγκάλου Ἰωσήφ» χρειάζεται νά παραμένῃ ἑδραία καί ἀμετάκλητος μέσα εἰς τήν «κοινωνίαν τῆς ἐρήμου» καί μέσα εἰς τήν «κοινωνικήν ἔρημον»;
Οἱ γνήσιοι ἀγωνιστές ἀγωνίζονται γιά τήν Ὀρθοδοξία, γιά τήν Πατρίδα, γιά τό Ἔθνος, γιά τό Γένος μας, γιά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα. Μένουν ἀκλόνητοι εἰς τήν πίστι καί εἰς τήν ὁμολογία γιά τήν Ὀρθοδοξία. Εἶναι ἐκεῖνα τά «κόκκινα πανιά» μέ τόν πύρινο, ἀκέραιο, γνήσιο, πατερικό, Ὀρθόδοξο λόγο των, κάτι τό δυσεύρετο εἰς τήν ἐποχή μας. Προβάλλουν τά Δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί μαζί μέ αὐτά τίς ἐξυγιασμένες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τούς γνησίους καθοδηγητές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι «μπροστάρηδες» σέ ποίμνιο λογικῶν προβάτων, δέν πτοοῦνται, οὔτε φοβοῦνται ἀπό τίς ἐπιθέσεις ταύρων, λύκων, ἀλλοφύλων, ψευδαδέλφων, κλπ. Μένουν ἀκλόνητοι κολλυβάδες καί δέν μεταλλάσσονται σέ λύκους βαρεῖς. Δέν εἶναι «μισθωτοί», γι᾽ αὐτό ὅταν ὁ λύκος ἔρχεται δέν ἐγκαταλείπουν τό ποίμνιο. Γιά νά τό προστατεύσουν, πολεμοῦν, ἀγωνίζονται, διακηρύσσουν τήν Ἀλήθεια. Αὐτοί οἱ γνήσιοι ἀγωνιστές γνωρίζουν καλά ὅτι οἱ λύκοι δέν γίνονται πρόβατα, ἀλλά ὅτι ἐπιζητοῦν νά κατασπαράξουν τό ποίμνιο καί εἶναι θανάσιμοι ἐχθροί τοῦ ποιμνίου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Οἱ γνήσιοι ἀγωνιστές ὑπηρετοῦν καί ἐργάζονται μόνον γιά τήν Μίαν καί Μοναδικήν Ἀλήθειαν, τόν Χριστόν, πρός βοήθειαν καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν καί δόξαν Θεοῦ. Δέν ἔχουν δίπορτη τήν Θεολογία καί ἰσοπεδωμένη τήν ποιμαντική τους, δέν ἀνήκουν καί οὔτε δουλεύουν σέ δύο ἀφεντικά, ἀφοῦ κατά τόν λόγον τῆς Γραφῆς, «οὐδείς οἰκέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν…» (Λουκ. ΙΣΤ´ 13).
Διακηρύσσουν ὅτι τά λογικά ἀρνία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουν ἀδέλφια ἀπεκομμένα καί μεταλλαγμένα εἰς ἑτερόδοξα παπάκια, οὔτε ὑπάρχει "ἕνωσις διασταυρώσεως" καί "διασταύρωσις ἑνώσεως" (ἐξ ἄλλου, τά ζῶα δέν τά ἀπασχολεῖ τό τρίτο φύλο, θέλουν νά μείνουν ὅπως τά ἐδημιούργησε ὁ Θεός). Διακηρύσσουν λοιπόν αὐτοί οἱ γνήσιοι καί ὑγιεῖς ἀγωνισταί, προφυλλάσσοντες καί ἀφυπνίζοντες τό ποίμνιο, ὅτι ἀπαράδεκτον, ἀνεπίτρεπτον καί καταδικαστέον εἶναι τό συνδειπνεῖν, τό συμπροσεύχεσθαι, τό συλλειτουργεῖν, κλπ. τά ἀρνία μετά τῶν παπίων.
Ἀλλά ἄς ἐπιστρέψωμε καί πάλιν εἰς τούς ψευδαδέλφους.
Ἀντί νά χαίρουν καί νά ἐπιβραβεύουν τούς γνησίους ἀγωνιστάς καί ἀντί νά «Γρηγοροῦν» οἱ «ψευδάδελφοι» μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, βράζουν μέ τό «Ζουμί» των, σύρουν τήν «πέννα» τῆς γλώσσης των καί ἐκτοξεύουν βολίδες ἀνυπόστατες, καί ὄχι μόνον.
Ὑποτροπιάζουν οἱ κάθε εἴδους δηλητηριάσεις των, ὅταν πληροφοροῦνται εἴς τινα χῶρον τήν παρουσίαν τῶν γνησίων ἀγωνιστῶν καί ὅταν μαθαίνουν ἤ ἀκούουν τόν πύρινον αὐθεντικόν λόγον των. Οἱ βολίδες των ὅμως γίνονται μπούμερανγκ καί στρέφονται ἐναντίον των, διότι οἱ συγκεκριμένοι ἀγωνιστές εἶναι ἐνδεδυμένοι μέ πνευματικά ἀλεξίσφαιρα γιλέκα. Ἄλλωστε, ἕνας ἀγωνιστής τά γνωρίζει καί τά περιμένει αὐτά καί εἶναι πάντοτε προετοιμασμένος ἐφαρμόζοντας τόν λόγον τοῦ Προφήτου Δαυΐδ «ἡτοιμάσθην καί οὐκ ἐταράχθην» (Ψαλμ. ΠΙΗ´ ).
Ἐπίσης, δέν χρειάζεται νά διαθέτῃ κάποιος ἰδιαίτερα χαρίσματα ἤ νά ἔχῃ ὑψηλόν δείκτην νοημοσύνης γιά νά διαισθάνεται καί νά βλέπῃ ὅτι σέ κάποιες ἤ σέ ἀρκετές τῶν περιπτώσεων κῦμα ἀρνήσεως ἤ καί ζηλοτυπίας ξεσπᾶ εἰς τήν ὕπαρξίν των. Ἐάν δέ αὐτό γίνεται ἀντιληπτό ὅταν προέρχεται ἀπό κοσμικούς κύκλους, πού ἡ ἰδεολογική τους βάσις καί ἡ κοσμοθεωρία εἶναι καθαρά ὑλιστικές καί ἀμοραλιστικές, πολύ περισσότερο γίνεται αἰσθητό ὅταν προέρχεται ἀπό χώρους πού ὑποτίθεται ὅτι κυριαρχεῖ ἡ ἀγάπη καί τό φιλάδελφον.
Ἐάν χαρακτηρίζουν τούς ἀγωνιστάς ὡς «κόκκινα πανιά», ἄρα κατ᾽ ἐπέκτασιν αὐτοί ὑπονοοῦνται ὡς ταῦροι μαινόμενοι. Φυσικά, ἡ ἐποχή τῶν «…ταύρων καί τῶν τράγων καί σποδός δαμάλεως…» (Ἑβρ. Θ´ 12) ἔχει περάσει γιά τόν χῶρο τῆς πίστεως ἀνεπιστρεπτί. Ἐκτός ἐάν κάποιοι ἐπιμένουν στίς «ταυρομαχίες» καί στά τυπικά τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά νά ἀποδείξουν ὅτι παραμένουν εἰς τήν κακία τῶν Ἑβραίων καί τῶν Φαρισαίων καί ὅτι τά ζωώδη ἔνστικτα τῆς ζήλειας, τῆς κακίας καί αὐτοῦ τοῦ κρυπτοῦ μίσους δέν ἐπιτρέπουν τήν προσέγγισι τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφικῆς ἀγάπης. Ἀλλά φαίνεται πώς ἡ κάθε ἐποχή ἀντιγράφει καί στό κεφάλαιο αὐτό τραγικά κάποιες ἐκ τῶν σελίδων, ὅπου ἡ ἱστορία περιγράφει τά προσκόμματα πού φέρουν «οἱ ταῦροι» ἐναντίον ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν.
Τούς διαφεύγει ὅμως τό γεγονός ὅτι, ὅπως τόν γυμνασμένον ἀθλητήν τά ἐμπόδια τόν κάνουν νά γυμνασθῇ περισσότερον καί νά κατορθώσῃ ὑψηλότερες ἐπιδόσεις καί τελικῶς νά διακριθῇ, ἔτσι καί εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀγώνων τά «ἀδελφικά προσκόμματα» καί ὁ συναδελφικός μετ᾽ ἐμποδίων δρόμος κάνει τούς ἀθλητάς τοῦ Χριστοῦ περισσότερον ἀγωνιστάς καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τήν νίκη.
Αὐτά τά ἰσοβίως ἀγωνιζόμενα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἐκεῖνα πού κρατοῦν γερά τήν Πίστι καί παραμένουν ἀλύγιστα εἰς τήν πνευματική κονίστρα, ἔχοντες πάντοτε κατά νοῦν τόν λόγον τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως «ἔρχομαι ταχύ• κράτει ὅ ἔχεις, ἵνα μηδείς λάβῃ τόν στέφανόν σου» (Ἀποκ. Γ´ 11). Καί ἐπίσης, ἐπιδεικνύουν ἀτσάλινη ἀντοχή εἰς τόν στίβο τῆς Ὀρθοδόξου ἀθλήσεως καί παραμένουν ἀμετακίνητοι, ἔστω καί ἄν χρειασθῇ νά δώσουν τό ἴδιο τους τό αἷμα ὑπέρ τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, ἀκούοντες πάντοτε μέσα εἰς τήν φλογώδη τους καρδία τά ρήματα τῆς ζωῆς «... γίνου πιστός ἄχρι θανάτου, καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. Β´ 10).
Ὅσον γιά τούς ἀντιτιθεμένους; Αὐτοί, ἄς προσέξουν καί ἄς ἐμβαθύνουν εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι ἀπευθύνονται πρός τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους καί σέ ὅσους συγγενεύουν μέ αὐτούς σέ κάθε ἐποχή: «Ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν!…» (Ματθ. ΚΓ´ 33-35).
Καί μετά ἀπό αὐτά, ἄς ἀναλάβῃ ὁ καθένας τίς εὐθῦνες του καί οἱ ἀγωνιστές τοῦ Πνεύματος καί τῆς Ἀληθείας ἄς συνεχίσουν ἀκάθεκτοι «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν…» (Ἑβρ. ΙΒ´ 2).
Νά αὐτοαποτοξινωθοῦμε - αὐτοαπεξαρτοποιηθοῦμε λοιπόν ἀπό ὅλες τίς παρενέργειες τοῦ κάθε εἴδους δηλητηρίου, ἀπό τήν κοινωνική ἀπάθεια καί ἀναισθησία, ἀπό τήν ἰδεολογική ἀναπηρία, ἀπό τούς «χριστιανικούς συμβιβασμούς» διαφθορᾶς, ἀπό τόν ἐφησυχασμό, κλπ. πρίν ἐπέλθῃ ὁ αἰώνιος πνευματικός μας θάνατος.
Οἱ αἰτίες ὅλων αὐτῶν τῶν ἀσθενειῶν - δηλητηριάσεων εἶναι πάντοτε οἱ ἴδιες: Οἱ ἁμαρτίες μας, ἡ ἀποστασία μας, ἡ λησμονιά τοῦ Θεοῦ, τό ὅτι θελήσαμε νά γίνωμε οἱ ἴδιοι θεοί, ὁ καθένας στήν εἰδικότητά του, κλπ.
Πάσχει λοιπόν τό πνευματικό ἀμυντικό μας σύστημα.
Τό ἀντίδοτο καί ἡ θεραπεία αὐτῶν τῶν ἀσθενειῶν - δηλητηριάσεων εἶναι ἡ ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα μας καί ἡ ὑγιής θεραπευτική ἀγωγή μέσα εἰς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καί γενικῶς εἰπεῖν ἡ Ὀρθόδοξος πνευματικότης.
Εἴθε νά ἀποτοξινωθοῦμε ὅλοι μας μέσα εἰς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό κάθε εἴδους δηλητηριάσεις διά τῆς μοναδικῆς θεραπείας, πού εἶναι ἡ μετάνοια καί νά γίνωμε γνήσιοι ἀγωνιστές καί ὁμολογητές τῆς Πίστεως διαφυλάσσοντες τήν Ἱερά Παράδοσι καί κηρύσσοντες Χριστόν καί Τοῦτον Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1). Μορφέας: Ὁ υἱός τοῦ ὕπνου καί θεός τῶν ὀνείρων εἰς τήν ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία.
(2). Μανδραγόρας: Δικοτυλήδονο φυτό γνωστό ἀπό τήν ἀρχαιότητα γιά τίς ναρκωτικές του ἰδιότητες.
(3). Βλέπε: http://www.inews.gr
Πηγή: http://hristoifantos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_11.html
