ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Βιώματα λοιπόν… Βιώματα ἁπλὰ καὶ καθημερινά, τὰ ὁποῖα, ὅμως, μέσα στὴν ἁπλότητα καὶ τὴ ρουτίνα τους κρύβουν μέσα τους ὅλη τὴν πεμπτουσία τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς.

Ὅπως τὸ κυριακάτικο τραπέζι μὲ ἀγαπημένα πρόσωπα, μία συνήθεια μὲ ἀρχαιοελληνικὴ προέλευση, ἱστορικὴ συνέχεια καὶ ἄμεση ἀναφορὰ στὴν οἰκογένεια καὶ τοὺς ἀληθινοὺς φίλους, ἔννοιες ποὺ ἐξυψώθηκαν ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ ἀποτελοῦν στηρίγματα καὶ γιὰ τοὺς νέους τῆς γενιᾶς μου. Ἔννοιες ποὺ ἀντέχουν, ὅσο κι ἂν πλήττονται ἀπὸ τὴν ἀποθέωση τῆς ἀτομικότητας καὶ τὴν ἀπαξίωση τοῦ φιλότιμου καὶ τῆς μπέσας ποὺ προωθοῦν κυνικὰ οἱ νεοταξίτες. Ὅπως ὁ Ἐπιτάφιος κάθε Μεγάλη Παρασκευή, ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια συγκεντρώνει ἑκατοντάδες νέους ἀνθρώπους. Ὄχι γιατί ἀπέκτησαν σώνει καὶ καλὰ ἔντονο θρησκευτικὸ συναίσθημα, οὔτε γιατί ἀποτελεῖ ἀπόδειξη φιλοπατρίας. Ἀλλὰ γιατί αὐτὸ ποὺ συμβαίνει τὸ αἰσθάνονται δικό τους ἀπὸ μικρὰ παιδιά. Κι ἀκόμα κι ἂν τὸ ἀντιλαμβάνονται ὡς ὑποχρέωση ἢ ὡς εὐκαιρία συνάντησης μὲ παιδικοὺς φίλους καὶ παλιοὺς συμμαθητές, ἐν τέλει λειτουργεῖ ὡς ἱερὸς συνεκτικὸς δεσμός.

Ὅπως ἡ ἑλληνικὴ φιλοξενία, ἀπὸ τὰ ἀστικὰ κέντρα ὥς τὴν ἐπαρχία- κυρίως σὲ αὐτὴ- ἀπὸ ἀνθρώπους πρόθυμους νὰ «ἀνοίξουν τὸ σπίτι τους» σὲ κάθε ἐπισκέπτη, Ἕλληνα ἢ ξένο, εὔπορο ἢ φτωχὸ καὶ νὰ μοιραστοῦν μαζί του ἀπὸ τὸ φαγητὸ μέχρι τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά τους. Ἀρκεῖ νὰ δείξει κι ἐκεῖνος ὅτι στέκεται μὲ σεβασμὸ ἀπέναντί τους.

 

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Βιώματα λοιπόν… Βιώματα χαρᾶς, ἐνθουσιασμοῦ καὶ ὑπερηφάνειας, ἔστω γιὰ ἐκεῖνες τὶς λίγες φορὲς ποὺ εἴχαμε τὴν τύχη νὰ τὰ ζήσουμε. Ὅπως ἐκεῖνο τὸ μαγικὸ καλοκαίρι τοῦ 2004, ὅταν ἡ ἀνεπανάληπτη ἐπιτυχία τῆς Ἐθνικῆς ὁμάδας ποδοσφαίρου ἔβγαλε ὅλους τούς Ἕλληνες στοὺς δρόμους καὶ τοὺς ἕνωσε σὲ μία τεράστια, ἀόρατη γροθιά. Οἱ μισοὶ δὲν ἦταν κἄν ποδοσφαιρόφιλοι. Εἶχαν ὅμως ἀνάγκη ἕνα ξέσπασμα ἐθνικῆς ἀνάτασης, κι ἂς ἦταν ἀπὸ μία ἀθλητικὴ ἐπιτυχία. Ἕνα ξέσπασμα ποὺ τοὺς προσέδωσε θετικὴ ἐνέργεια καὶ γιὰ τὴ διοργάνωση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, ἔστω αὐτῶν τῶν Ἀγώνων μὲ τοὺς χορηγοὺς καὶ τὶς πολυεθνικές.

Ὅπως τὴν ἐποχὴ ποὺ προβλήθηκε ἡ ταινία “300”, τότε ποὺ δὲν χόρταινες νὰ βλέπεις νέους νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὶς αἴθουσες τῶν multiplex μὲ τὰ μάτια τους νὰ «γυαλίζουν» καὶ νὰ κάθονται νὰ συζητᾶνε ἐπὶ ὧρες γιὰ ὅσα παρακολούθησαν, συναισθανόμενοι, ἴσως γιὰ πρώτη φορά, ποιᾶς «μήτρας» εἶναι γεννήματα. Κι ἂν ἔπρεπε νὰ ἔρθει τὸ Hollywood καὶ ἕνα καλογραμμένο κόμικ γιὰ νὰ τοὺς τὸ θυμίσει, ἂς εἶναι, ἀρκεῖ πού, πλέον, τὸ ὄνομα «Λεωνίδας» δὲν τοὺς φέρνει στὸ νοῦ σοκολατάκια… Ὅπως τὸν Ἰούλιο τοῦ 2009, στὰ ἐγκαίνια τοῦ Νέου Μουσείου Ἀκρόπολης, ὅπου ἀποδείχτηκε ὅτι τὸ μεγαλεῖο τοῦ χθὲς μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἔμπνευση γιὰ νέες πολιτιστικὲς δημιουργίες στὸ σήμερα.

 

ΘΥΣΙΕΣ

Βιώματα λοιπόν… Βιώματα ἀπὸ περιόδους κατὰ τὶς ὁποῖες ὁ Ἑλληνισμὸς δοκιμάστηκε, τραυματίστηκε, ἀλλὰ δὲν παρέδωσε τὰ ὅπλα. Ὅπως τὴ νύχτα τῶν Ἰμίων, τὸν Ἰανουάριο τοῦ ᾿96, ὅταν ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς φ ά ν η κε, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἀνώτερος π ο λ λ ῶ ν  ἄ λ λ ω ν … Ὅ τ α ν τρία παληκάρια, ὁ Βλαχάκος, ὁ Γιαλοψὸς καὶ ὁ Καραθανάσης ἀφύπνισαν τὴν Ἑλληνικὴ νεολαία μὲ ἀποτέλεσμα, τὶς ἀμέσως ἑπόμενες ἡμέρες, οἱ συζητήσεις ποὺ γίνονταν στὰ στέκια καὶ τὰ μπιλιαρδάδικα μεταξὺ τῶν ἀγοριῶν νὰ ἀφοροῦν τὴν ἐπιθυμία τους νὰ καταταγοῦν. Πρώτη φορὰ ποὺ ὁ στρατὸς δὲν ἔμοιαζε μὲ ἀγγαρεία, ἀλλὰ μὲ πεδίο τιμῆς γιὰ ὅποιον φόραγε παντελόνια. Κι ἐμεῖς οἱ μικρότεροι νὰ τοὺς ἀκοῦμε καὶ νὰ ζηλεύουμε… Καὶ μετὰ ν᾿ ἀκοῦμε τὰ ὑποταγμένα «εὐχαριστῶ» καὶ νὰ σκύβουμε τὰ κεφάλια ἀπὸ ντροπή.

Ὅπως λίγους μῆνες ἀργότερα, ἐκεῖνον τὸν ματωμένο Αὔγουστο ποὺ ὁ Τάσος Ἰσαὰκ καὶ ὁ Σολωμὸς Σολωμοῦ δί­δαξαν σὲ ἐμᾶς, τοὺς τότε 16άρηδες, τί πραγματικὰ σημαίνει μάγκας καὶ Ἕλληνας. Ὁ ἕνας ἀψήφησε τὸν θάνατο στὴν προσπάθειά του νὰ σώσει τὸν συμμαχητή του, ἕνας ἐναντίον ὅλων, σά νἆταν βγαλμένος ἀπὸ τὶς ἱερότερες σελίδες τῆς ἱστορίας τοῦ Γένους. Κι ὁ ἄλλος, ἀγνοῶντας τὴν ὑποτιθέμενη «εἰρηνευτικὴ» δύναμη τῶν Τούρκων, ξεκίνησε, μ᾿ ἕνα τσιγάρο στὸ στόμα, τὴν ἀνοδική του πορεία πρὸς τὸ πάνθεον τῶν ἀθανάτων. Καὶ μᾶς ἄφησαν, μὲ ἐκεῖνο τὸ σφίξιμο στὴν καρδιά, νὰ φαινόμαστε τόσο μικροὶ κι ἀσήμαντοι μπροστά τους.

Ὅπως τὸν Ἀπρίλη τοῦ 2004, ὅταν οἱ «φίλοι» μας θέλησαν νὰ βάλουν «ταφόπλακα» στὸν Κυπριακὸ ἑλληνισμό. Ἀλλὰ δὲν ὑπολόγισαν στὴν ἀδούλωτη ψυχὴ τῶν ἀδελφῶν μας καὶ στὸν ἀείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο. Κι ἔτσι πῆγαν στὸν βρόντο τὰ ἑκατομμύρια εὐρὼ ποὺ ξοδεύτηκαν σὲ ἐξαγορὰ συνειδήσεων καὶ σὲ ἐπικοινωνιακὲς ἐκστρατεῖες. Γιατί, ὅσο κι ἂν πονάει κάποιους τὴν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους τὴν ἔγραψαν ἐκεῖνοι ποὺ εἶπαν τὰ μεγάλα ΟΧΙ.

 

ΣΗΜΕΡΑ

Ὅλα τὰ προαναφερθέντα συνιστοῦν ἐθνικὴ ταυτότητα. Ὅπως καὶ χιλιάδες ἄλλα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ προσθέσει κάθε Ἕλληνας, πιθανὸν ἀποδίδοντάς τα καὶ μὲ μεγαλύτερη ἐπιτυχία.

Σὲ αὐτό, ὅμως, ποὺ νομίζω ὅτι θὰ συμφωνήσουμε ἅπαντες εἶναι ὅτι ὅσα προκλητικὰ συμβαίνουν τὸν τελευταῖο καιρό, ὄχι μόνο δὲν συνάδουν μὲ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα, ἀλλὰ ἐπιτίθενται βάναυσα ἐναντίον της. Ἐθνικὴ ταυτότητα δὲν ἀπεικονίζεται στὴν ψυχολογία ποὺ ἔχει διαμορφωθεῖ στοὺς Ἕλληνες ἐξαιτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, Ὄχι γιατί δὲν ἔχουμε καὶ ἐμεῖς εὐθύνες. Ἀλλὰ γιατί τὸ σκυμμένο κεφάλι καὶ ἡ μιζέρια δὲν ἁρμόζουν στὸ DNA μας.

Ἀφοῦ οἱ εὐθύνες ξεκινοῦν ἀπὸ «ψηλὰ» καὶ ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατο ἁπλὰ νὰ ἐξαφανίστηκαν οἱ πολιτικοὶ ποὺ προκρίνουν στὴν ἀτζέντα τους τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, ἀνεξαρτήτως κομμάτων, προφανῶς εἶναι βολικὴ ἡ ἀνάδειξη κάποιων προθύμων νὰ γίνουν «συνεργοὶ» στὰ σχέδια ἀπαξίωσης τῆς Πατρίδας μας.

Ποιό εἶναι τὸ ὅπλο μας ἀπέναντί τους; Ἡ Παιδεία, ὁ μόνος θεσμὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμφυσήσει στὴ γενιά μας καὶ σὲ αὐτὲς ποὺ ἔρχονται τὰ ἐθνικὰ ἰδανικά. Μιλᾶμε ὅμως γιὰ τὴν βιωματική, τὴν ζῶσα Παιδεία, γιὰ νὰ ἐμπνεύσει ξανά, σὲ ἐμᾶς τοὺς νέους, ἐθνικὴ συνείδηση. Ἂς μὴν περιμένουμε ἄλλο. Ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας, τὶς οἰκογένειές μας καὶ ἀπ᾿ ὅσους ἀποτελοῦν ἀληθινὰ παραδείγματα.

Καί, προσοχή! ἡ ἐλπίδα δὲν θἄρθεῖ οὐρανοκατέβατη καὶ δὲν θὰ μᾶς τὴ χαρίσει κανείς, ἀκόμα κι ἂν τὸ ὑπόσχεται πειστικά. Τὴν ἐλπίδα καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ μας ὡς Ἔθνους πρέπει νὰ τὰ κερδίσουμε. Διά πυρὸς καὶ σιδήρου.

Κι ἐπειδὴ ἡ τέχνη συνήθως εἶναι πειστικότερη, ἀντὶ ἐπιλόγου θὰ παραθέσω τὶς ρίμες δύο ἀνυπότακτων συνομηλίκων, τοῦ Ἀρτέμη καὶ τοῦ Εὐθύμη:

 

 

Ποιός ἔχει παλμό;

Ποιός ἔχει λόγο;

Ποιός δὲν δέχεται νὰ πάει μὲ τὸν ὄχλο;

Ποιός ἔχει ψυχὴ νὰ βγάλει φωνή;

Γιὰ ν᾿ ἀκούσω!

Γιὰ νὰ δῶ!

Πᾶμε, ὅσοι ζωντανοί!

Ποιός ἔχει σφυγμό;

Ποιός ἔχει πνεῦμα;

Ποιός δὲν δέχεται νὰ πάει μὲ τὸ ρεῦμα;

Ποιός μπορεῖ νὰ ξαναβγάλει φωνή;

Γιὰ ν᾿ ἀκούσω!

Γιὰ νὰ δῶ!

Πᾶμε, ὅσοι ζωντανοί!

Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξαναβγάλει φωνὴ;

Πᾶμε ὅσοι ζωντανοί, σὰν τὸν Ἴωνα Δραγούμη.

 

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη